ความคิดเห็นที่ 1 ยาวหน่อยนะครับ มีหลายหน้า เพราะถอดจากเสียงเทศน์ น่าจะยาวประมาณชั่วโมงหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 10:38:41 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 10:36:59 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:35:43

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะฉะนั้นการที่จะเข้าถึงใจ การที่จะอยู่ที่ใจ การจะระลึกรู้อยู่ที่ใจต้องอาศัยสติ ตัวเดียว นั่งรู้ ขยับรู้ นิ่งรู้ ไหวรู้ คิดรู้ อยากรู้ ไม่อยากรู้ อะไรก็รู้ๆ อะไรเกิดขึ้นก็รู้ แค่นี้แหละ อาศัยรู้ในปัจจุบันนี่แหละ จึงจะเข้าไปสู่ที่ฐานของใจหรือฐานที่เรียกว่าดวงจิตผู้รู้ได้ แล้วอาศัยดวงจิตผู้รู้นั่นแหละ ที่ออกมาเห็นตรงเห็นชัดในสิ่งที่ปรากฏต่อหน้ามัน ไม่ว่าอะไร โดยไม่เลือก มันจึงเห็นธรรมตามจริง ธรรมที่ปรากฏนั้น เป็นอะไร คืออะไร หรือไม่เป็นอะไร หรือไม่ใช่คืออะไร มันจะเข้าไปเห็น โดยอาศัยดวงจิตผู้รู้ดวงเดียวนี่แหละ รู้เฉยๆนี่แหละ เห็นเฉยๆนี่แหละ   จนมันเห็นว่าทุกสิ่งที่อยู่ต่อหน้ามัน กลวง มันเป็นอะไรกลวงๆ เหมือนกองฟาง มันไม่มีแก่น มันไม่มีแก่นสาร เหมือนไม้ไม่มีแก่น เหมือนไม่ไผ่ มันจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างกลวงไม่มีค่าในตัวของมันเอง ไม่มีตัวตนที่ถาวร มันเป็นตัวตนที่กลวงๆเท่านั้นแหละ ธรรมตามความจริงก็เท่านั้นแหละ   ใจที่เข้าไปเห็นธรรมตามความเป็นจริงเท่านั้นแหละ มันจึงจะไปเพิกถอนความเห็นผิด การเข้าไปหมายมั่น มันจะหมายมั่นเพราะอะไร เพราะมันเห็นแก่น ในสิ่งที่กลวง มันเห็นเที่ยงในสิ่งที่มันไม่เที่ยง มันเห็นสุขในทุกข์ มันเห็นความดำรงคงเป็นตัวตนในสิ่งที่มันไม่มีความเป็นตัวตน นี่เป็นเหตุให้เกิดความหมายมั่น มั่นหมดหมายหมดไม่ว่าอะไร นิดหนึ่งก็เอา หน่อยหนึ่งก็เป็น อะไรนิดอะไรนะอะไรวะ หยิบจับอะไร เห็นอะไร ได้ยินอะไร คิดอะไร มีอารมณ์อะไร มันกระโดดเข้าไปงับเหมือนหมางับกระดูกไม่ยอมปล่อย เหมือนหมามันบอกว่ากระดูกเป็นอาหารของมัน ทั้งๆที่ว่ามันไม่มีคุณค่า มีแต่โทษ สารอาหารก็ไม่มี ติดคออีกต่างหาก กระดูกแทงไส้แทงกระเพาะทะลุอีก   จิตที่ไม่รู้นะ อะไรสัมผัสสัมพันธ์มัน มันเข้าไปหมาย มันเข้าไปจับจอง มันเข้าไปถือ มันเข้าไปมี มันเข้าไปเป็น จนกว่าอาศัยดวงจิตผู้รู้ที่มีสติ สมาธิ ปัญญา อยู่ภายในดวงจิตผู้รู้นั้นแหละ คือรู้เฉยๆ เป็นกลาง คำว่ารู้เฉยๆ รู้แบบไม่คาดหมาย รู้แบบไม่เอาอะไรกับมัน ถ้าพูดภาษามนุษย์นี่พูดอย่างนี้ ถ้าพูดภาษาธรรมะก็พูดว่า รู้นั้นเรียกว่าเป็นรู้ที่เรียกว่ามีศีล สมาธิ ปัญญาในตัว แต่ถ้าพูดแบบภาษาชาวบ้านทั่วๆไปก็บอกว่ารู้เฉยๆ รู้แบบไม่คาดหมายอะไรกับมัน รู้แบบยังไงก็ได้ รู้แบบธรรมดา เป็นปกติ   แต่ในความเป็นจริงรู้นั้นน่ะ คือ รู้ที่มีศีล สมาธิ ปัญญา ในตัวรู้นั้น ในใจดวงนั้น ขณะนั้น อาศัยใจที่มีศีล สมาธิ ปัญญาภายในนั้นนะ มันจึงจะเห็นแจ้ง เห็นแทง เห็นตลอด ของธรรมที่ปรากฏเบื้องหน้า ไม่ว่ารูปหรือนาม ไม่ว่าการให้ค่าใดๆก็ตาม มันก็จะเห็นธรรมตามความเป็นจริง ว่าอะไรมันนั่ง นั่งเป็นใคร นั่งเป็นของใคร มีใครนั่ง   แต่ถ้าเป็นดวงจิตผู้รู้ที่ไม่มีสติ ไม่มีศีล สมาธิ ปัญญา มันจะเกิดความคิดขึ้นมาแทรก มันจะเกิดความเห็น ว่านี่คือเรา ว่านี่เป็นที่...มันไม่รู้ที่เกิด มันดันมีความคิดความเชื่อเข้ามาสอดแทรกตรงนั้น มันก็ไม่เห็นธรรมที่ปรากฏนั้นตรงๆ มันก็เห็นธรรมแบบบิดเบือน ถูกบิดเบือนด้วยใจที่ไม่รู้และตรงขึ้นมาในขณะนั้น เพราะศีล สมาธิ ปัญญาไม่เพียงพอ แอบคิดแอบปรุงแล้วก็หลงไปตามความคิดความปรุง ก็มันยังเป็นของเราอยู่น่ะ ดูกี่ทีๆ ก็เป็นเรา ของเรา ก็มันไม่อาศัยใจผู้รู้ที่มีศีล สมาธิ ปัญญา ดู มันเอาใจผู้รู้ที่แอบมีผู้หลงผู้คิดผู้ให้ความเห็นเข้ามาตีค่าให้ค่า แล้วก็บอกทำไม ดูยังไงก็ไม่เห็นว่ามันไม่ใช่เราของเรา ดูกี่ทีๆ ก็เป็นเรา ของเรา ดูกี่ทีๆ ก็เป็นชาย ดูกี่ทีๆ ก็มีชื่อ มันรู้ไม่เป็น ยังรู้ไม่เป็น ยังรู้ที่ไม่มีองค์ของศีล สมาธิ ปัญญาที่เพียงพอ   ทำยังไง? รู้เข้าไป! ไม่ต้องสนใจมัน ไอ้ความเห็นวันนั้น ไอ้ความเห็นความเชื่ออย่างนั้น รู้อีก ดูอีก รู้อีก ดูอีก อย่าเชื่อตามความเห็นนั้น จนมันเหลือแต่รู้เปล่าๆ เห็นเปล่าๆ ไม่มีคำพูด รู้ไปอย่างงั้นน่ะ เห็นก็เห็นไปอย่างงั้นน่ะ อะไรก็ไม่รู้ เป็นก้อนอะไรก็ไม่รู้ เป็นสิ่งหนึ่งอะไรก็ไม่รู้ เป็นของอันหนึ่งอะไรก็ไม่รู้ กำลังจะว่าอะไรก็ไม่รู้กับมัน แกล้งเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับมัน นั่นแหละ แล้วมันจะ อ๋อ อ้อ เออ เอ่อเฮอะ เอ้ย เอ้ออออออ มันเป็นอย่างนั้น ไม่งั้นก็จะ ฮึ? ฮื้อ? หือ? อะไรกัน อย่างนี้ มันมีอื้อหือหืออือ มันมีลูกคู่คอยสนับสนุน   รู้ที่ใจก็คือการละ การวาง การปล่อย การคลาย ที่ใจ ในใจมันจะเข้าไปถืออะไร เข้าไปหาอะไร เข้าไปมีอะไร จะไปเป็นอะไร จับมันบวชซะ อย่าไปกับมัน อย่าให้มันไป อย่าไปตามมัน ปัจจุบันไว้ จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:37:27

ความคิดเห็นที่ 3 ลักษณะของใจ ก็คือแค่ลักษณะรู้ ลักษณะที่ว่าเป็นการเห็น นี่คือบุคลิก บุคลิกของธาตุ คือขันธ์ เป็นบุคลิก กายนี่มีบุคลิกคือเป็นธาตุ แข็ง อ่อน นิ่ม ยืดหยุ่น เย็น อุ่น ร้อน กระเพื่อม ขยับ พวกนี้ เป็นบุคลิกของกาย บุคลิกของนามคือ วูบๆ วาบๆ ไหลไปไหลมา จับต้องไม่ได้ เห็นไหม เข้าใจคำว่าเป็นบุคลิกไหม มันมีบุคลิก หรือลักษณะของมัน   ส่วนใจนี่ ที่พูดว่าใจ ใจ ใจ เนี่ย บุคลิกของใจคือ ง่ายๆ ชัดๆ สั้นๆ ตรงๆ ... รู้กับเห็น นั่นแหละใจ มีลักษณะอาการนั้น ต้องแยกให้ออก อันไหนเป็นใจ อันไหนไม่ใช่ใจ ถ้าแยกไม่ออก มันบวชไปเรื่อย ไอ้ที่ควรเอาไว้ก็ดันเอาออก ไอ้ที่ควรเอาออกก็ดันเอาไว้ ไอ้ใจที่ควรเอาไว้ดันเอาออก คือปล่อยให้มันหายไปเสียอย่างนั้น ไอ้ที่ไม่อยากให้เอาไว้ดันเก็บไว้เลย รักษาหวงแหนปานชีวิต อารมณ์บ้าง ความคิดบ้าง ความสุขบ้าง ความทุกข์บ้าง เรื่องราวบ้าง สัญญาบ้าง ความรู้สึกบ้าง ความเห็นบ้าง ไอ้พวกนี้คือของที่ต้องออกบวช คือของที่ต้องละ ไม่เอาไว้ เอาไว้อันเดียว เหลือใจไว้ อย่างอื่นทิ้งให้หมด นี่เขาเรียกว่านักบวช ท่านให้สละออกไป   ใช่ไหมท่านถึงบอกว่าไม่ให้สละใจออกไป เพราะใจมันสละไม่ได้ ใจมันทิ้งไปไม่ได้ ใจไม่เคยตาย ใจไม่เกิด ใจไม่ดับ ใจไม่ขึ้น ใจไม่ลง ใจไม่มีทางที่จะไปทำอะไรให้มันหายไปได้ พระพุทธเจ้าถึงบอกว่าต้องเหลือไว้ ยังไงก็ต้องเหลือ แต่อย่างอื่นน่ะทิ้งให้หมด ละให้หมด ยิ่งละได้เท่าไหร่ ยิ่งทิ้งได้เท่าไหร่ จะเห็นว่าเหลือใจชัดเจนขึ้นเท่านั้นแหละ จะเห็นใจได้ชัดขึ้นมากขึ้นเท่านั้นเลย   แต่ถ้ายังทิ้งไม่ได้ ไม่ยอมทิ้ง ใจก็จะคลุมๆเครือๆ มืดๆหม่นๆ หาไม่ถูกหาไม่เจอ ไม่รู้มันอยู่ตรงไหน ไม่รู้มันเป็นอะไร เขาเรียกว่าใจมันหาย ภาษาเขาก็เรียกว่าใจหาย ทั้งๆ ที่ว่าใจนะไม่ได้หาย ใจก็ยังมีอยู่ แต่มันถูกครอบคลุมครอบงำ ปิดบัง ด้วยขันธ์ ที่ห่อหุ้มมัน ด้วยความไม่รู้ ปัญหามันอยู่ตรงนั้นนะ ทุกข์ทั้งหลายทั้งปวงมันอยู่ตรงนั้น ถ้าเหลือแค่ใจหรืออยู่กับใจไว้ ไม่ไปอยู่กับขันธ์ สัตว์นั้นบุคคลนั้นจะรู้ได้ด้วยตัวเอง ว่านี่แหละทุกข์น้อยลง นี่แหละทุกข์อยู่ได้แป๊บเดียว นี่แหละไม่มีทุกข์เกิดเลย   นั่นแหละพระพุทธเจ้าถึงเรียกว่ามันเป็นปัจจัตตัง มันจะรู้เอง สำหรับผู้ที่ปฏิบัติจริง ปฏิบัติตรง ไม่ใช่ปฏิบัติในตำรา คือนั่งปฏิบัติหน้าโต๊ะหนังสือแล้วก็คิดๆนึกๆ ถึงความน่าจะเป็น อย่างนี้ไม่ใช่ผู้ปฏิบัติจริง จะไม่เข้าใจ จะไม่เข้าใจอะไรเลย จะไม่เห็นความเป็นจริงอะไรเลย จะไม่เห็นว่าตรงไหน มันไม่มีทุกข์อย่างนั้นจริงได้อย่างไร จะไม่เข้าไปสัมผัส   แต่ถ้าเป็นผู้ปฏิบัติที่จริงแล้ว จะเข้าใจว่าเมื่อใดที่เหลือแค่ใจรู้ เมื่อใดที่อยู่กับใจรู้ นานขึ้นเท่าไหร่ ทุกข์น้อยลงเท่านั้น เมื่อใดที่ไม่มีใจ ไม่อยู่กับใจ จะรู้สึกเลยว่า เหมือนยาจกขอทาน อดๆอยากๆ คับแค้น ไม่อิ่ม ไม่เต็ม ไม่พอ หาอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เหมือนขอทาน like the homeless ...to find everything ไม่รู้มันหาอะไร ได้เท่าไหร่ก็ไม่เต็ม ได้เท่าไหร่ก็ไม่พอ นั่นแหละมันถึงจะรู้ ทุกข์มันอยู่ตรงนี้   แต่เมื่อใดที่ตั้งลง ตรงลงไปที่ใจ อยู่กับใจ อยู่ที่ใจรู้ใจเห็นไว้ ทุกข์จะน้อยลง น้อยลงเองจนน่าสงสัย แรกๆมันจะสงสัย เอ๊ะ ทำไมมันไม่ค่อยทุกข์เลย   แต่แรกๆตอนที่จะจับให้มันมาอยู่กับใจนี่ทุกข์นะ จับให้มาอยู่กับรู้เฉยๆแรกๆนี่ เบื้องต้นนี่ของนักปฏิบัติ เหมือนจับลิงมาอยู่ในกรง มันดิ้น มันไม่ยอมหยุด มันไม่ยอมอยู่ตรงนี้ มันเข้าใจว่า มันคิดเอาเองว่า ตรงนั้นดีกว่า ตรงนู้นดีกว่า สถานที่นั้นดีกว่า เสียงนั้นดีกว่า สิ่งนั้นดีกว่า รูปรสกลิ่นเสียงตรงนั้นดีกว่า ตรงนี้สนุกกว่า น่าเลื่อมใสน่าเพลิดเพลินกว่า  จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:38:58

ความคิดเห็นที่ 4 มันยากตอนเริ่มต้น เหมือนเด็กหัดเดิน ยังไงก็หลง ... ยังไงก็หลง ออกมาจากท้องแม่มันยังเดินไม่เป็น ดิ้นแง่กๆๆๆ อยู่บนเบาะนั่น พอเริ่มเดินก็ล้ม ลุกอีกก็ล้มอีก ล้ม... แต่ทุกวันนี้เดินกันปร๋อเลย   เหมือนผู้ปฏิบัติธรรม เริ่มต้นเหมือนเด็กแบเบาะ กำลังหัดเดิน ล้มสักทีสองที ...ไม่เอาแล้ว ยากเกินไป เป็นไปไม่ได้ บารมีไม่พอ เหตุปัจจัยไม่เพียงพอ วาสนาไม่ถึง รอก่อน ...ชาติหน้าก่อน มันเป็นซะอย่างนั้น เกิดใหม่ เหมือนเดิมอีก พอเริ่มตั้งไข่ ล้มอีกแล้วๆ ขยันได้จริงๆจังๆ สักห้าครั้งสิบครั้งก็ไม่เอาแล้ว พอแล้ว   ความเพียรเท่าปลายเข็ม ความอยากเท่ามหาสมุทร สู้มันไม่ได้หรอก ความอยากนี่เต็มหัวใจไปหมดไม่ยอมเลิกไม่ยอมละ แต่ความเพียรที่จะมาตั้งไข่ล้มต้มไข่ลุกนี่ น้อย อ่อน ใจก็หลง ซ้ำซากอยู่อย่างนั้น ใจมันก็เพลิน ซ้ำซากอยู่อย่างนั้น ใจมันก็หายไป ซ้ำซากอยู่อย่างนั้น ไม่แข็งขืน ไม่แข็งขัน ไม่ทวนกลับมา บ่อยๆ เสมอ เป็นนิจ เป็นนิสัย เป็นอาจิณ ถ้าความเพียรมันได้อย่างนั้น ไม่ต้องเดินน่ะ วิ่งยังได้เลย วิ่งปร๋อเลย   แต่ถ้ามานั่งคิดๆนึกๆ อยากๆ ก็แค่นั้นนะ ลมดีลมร้าย ขยันก็ทำ ขี้เกียจก็ไม่เอา วันไหนอารมณ์ดีก็ทำเอาเป็นเอาตายเลย พอมันท้อมันถอยมันเบื่อหรือมีอะไรมา ก็ไม่เอาแล้ว พอกลับจะมาเดินใหม่ก็ติดนั่นติดนี่ โทษนั้นโทษนี้ หาวิธีการใหม่อีก วิธีนั้นวิธีนี้เยอะแยะไปหมด สุดท้ายก็วิธีเก่าๆ วิธีเก่าคือวิชาการขี้เกียจ มันเป็นวิชาที่หมักหมมหมักดองข้ามภพข้ามชาติ ไอ้วิชาขี้เกียจขี้คร้านนี่ เอาหมอนเป็นสรณะ เอาที่นอนเป็นสรณะ เอา ตา หู จมูก ลิ้น เป็นสรณะที่พึ่งที่อาศัย วิชานี้วิชามาร เข้าใจรึเปล่า   วิชามารคืออะไร คือขันธมาร มันเป็นมาร ขันธมาร ขันธ์นี่เป็นมาร ตัวของเรานี่แหละคือมารร้าย ไม่ใช่มารอยู่ข้างนอก มารคือตัวเรานี่แหละ คือความคิดของเรา คือกายของเรา คือเสียง กลิ่น รส ที่เรากระทบสัมผัส ทุกอย่าง ที่เราหลงไปกับมัน   รู้บ่อยๆ ตั้งใจบ่อยๆ ให้ใจมันตั้ง ถ้าไม่ตั้ง ใจก็ไม่ตั้ง ถ้าไม่ตั้งลงที่ใจ มันก็จะไปตั้งในที่อื่นๆ เช่น ไปตั้งอยู่ในเรื่องราวของคนอื่น เช่น ไปตั้งอยู่ในอดีต ไปตั้งอยู่ในอนาคต พระพุทธเจ้าบอกให้ตั้งที่ใจ ให้ใจมันตั้ง ไม่ได้ให้ไปตั้งที่อื่น   ถ้าตั้งที่อื่นน่ะมันก็ไม่เข้าใจอะไร มันก็มีแต่ทุกข์กับสุข ไม่ทุกข์มากก็สุขมาก ไม่ทุกข์น้อยก็สุขน้อย ไม่สุขนานก็สุขแป๊บเดียว ไม่ทุกข์นานก็ทุกข์แป๊บเดียว มันก็มีอยู่แค่นั้น ถ้าตั้งที่อื่นนะ ผลของมันมีอยู่แค่นั้น ไม่สุขก็ทุกข์ ไม่มากก็น้อย ไม่ขึ้นก็ลง ไม่นานก็ช้า ไม่เร็ว ก็แค่นั้น   แล้วมันจะไม่เข้าใจอะไร ไม่เข้าใจกระบวนการของโลก ไม่เข้าใจกระบวนการของธรรม ไม่เข้าใจวิถีแห่งโลก ไม่เข้าใจวิถีแห่งธรรม ไม่เข้าใจวิถีแห่งชีวิต ไม่เข้าใจวิถีแห่งจิต ไม่เข้าใจในวิถีแห่งมรรค ไม่เข้าใจวิถีแห่งการหลุดพ้น ไม่เข้าใจวิถีแห่งการรู้แจ้ง  จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:39:33

ความคิดเห็นที่ 5 มีที่เดียว ตั้งมันลงไป คือที่ใจ สั้น... ตรงไหนก็ได้ ที่ไหนก็ได้ เวลาไหนก็ได้ ใจมันมีอยู่ตลอด ตั้งลงตรงนั้นน่ะ หยั่งลงไป จี้ลงไป ที่ใจดวงนั้นแหละ   และไอ้ที่พูดมาทั้งหมดนี่ วิถีทั้งหลายนี่ มันจะเข้าใจเอง ไม่ต้องไปถามใคร ไม่ต้องมาหาเราอีก ไอ้ที่เราสอนนี่ เราสอนเพื่อให้ไม่ต้องมาหาเราอีก ไม่ได้สอนให้มาหาเราบ่อยๆ สอนเพื่อให้มันเข้าใจ ให้เข้าใจ และให้ใจมันเห็นเอง มันเห็นเอง แล้วมันไม่มาเห็นตามเราเห็นหรอก ไอ้ที่เราพูดนี่คือเราเห็น แล้วเรามาพูด อย่ามาตามที่เราเห็น อย่ามาเชื่อตามที่เราเห็น พวกโยมพวกท่านหลายทั้งฝรั่งทั้งไทยนี่ มันต้องไปเห็นเอง แล้วมันจะเชื่อด้วยตัวของมันเอง ใจนั่นแหละ คราวนี้ไม่เชื่อเราแล้ว ใครก็หลอกไม่ได้แล้ว ใครเค้าจะบอกว่าถูกใครเค้าจะบอกว่าผิด ก็ไม่เชื่อแล้ว ใครเค้าจะบอกว่าใช่ ใครเค้าจะบอกว่าไม่ใช่ ไม่เชื่ออะไรแล้ว ...ใจมันรู้เอง   นี่แหละ ภาวนาเป็น ได้หลัก จะได้หลัก ไม่อาศัยหลักคนอื่นแล้ว ถ้าอาศัยหลักคนอื่นก็เหมือนไม้หลักปักขี้เลนน่ะ พอเขาพูดนิดหนึ่ง ปั๊บ นี่กระเทือนเลยนะ นับถือใครมากล่ะ ถ้านับถือใครมาก ถ้าคนนั้นพูดนิดนึงว่าไม่ใช่นะ!! ล้มทั้งยืน เสียอกเสียใจ หวังว่าครูบาอาจารย์จะชมกูสักหน่อย ที่ไหนได้ ผิด!! อู๊ย... ใจนี่เหมือนสูญเสียทรัพย์สิน หมดสิ้นเนื้อประดาตัว ท้อถอยเลย นี่เพราะเราไปตั้งไว้กับท่าน ไปตั้งที่อื่นน่ะทุกข์ทั้งนั้นแหละ   อยู่ที่ใจ ใจไม่เสียหาย ใจไม่เสียหายนะ ไม่มีใครบังอาจมาทำให้ใจเสียหายได้ ไอ้ที่ว่าเก่ง ไอ้ที่ว่าแน่ ไม่ว่ามาจากไหน ไม่มีใครทำให้ใจใครเสียหายได้ เพราะฉะนั้นไอ้ที่เสียหายนั้นน่ะ แค่ความรู้สึก หรือความเห็น หรือความเชื่อ แค่นี้เราก็จะเป็นจะตายกับมันแล้ว เพราะไม่อยู่ที่หลัก ...หลักใจ มันไปอยู่ที่หลักที่มันง่อนแง่นคลอนแคลน หรือไม่เที่ยง เอาแน่เอานอนไม่ได้   ที่เราสอนที่เราแนะนำทุกคนไปนี่ เราสอนอยู่เรื่องเดียวคือสติ เราสอนเรื่องสติที่เป็นสติที่แท้จริง ไม่ใช่สติเพื่ออะไร ได้อะไร แต่สติที่จะระลึกเพื่อให้เกิดการปรากฏขึ้นของใจ ...รู้ ...ใจเห็น ทุกครั้งที่มีสติ ขณะนั้นจะมีอยู่สองอาการ สิ่งหนึ่งถูกรู้ สิ่งหนึ่งรู้ มันมีสองบุคลิกในขณะเดียวกัน ที่รู้ ที่ระลึกขึ้นมา นั่นแหละ แล้วให้หยั่งลงไป จี้ลงไป โอปนยิโกกลับมา ตรงบุคลิกที่รู้และเห็น ...เสมอ เนืองๆ เป็นนิจ เอามันจนจำได้ในตัวของมันเอง ว่าถ้ากูอยู่ตรงนี้ กูจะทุกข์น้อยที่สุดจนถึงไม่มีทุกข์เลย จนใจดวงนั้นมันเชื่อมันเห็นอย่างนั้นจริงๆ   เมื่อมันเห็นจริงอย่างนั้น เชื่อได้อย่างนั้น ด้วยตัวของมันอย่างนั้น ด้วยการที่ว่าฝึกรู้บ่อยๆ เห็นบ่อยๆ รู้บ่อยๆ เห็นบ่อยๆ ความเป็นอัตโนมัติ คราวนี้ไม่ต้องบอกเลย มีอะไรเกิดขึ้นปุ๊บ มันรู้ เกิดปุ๊บ มันรู้ รู้ก่อนเลย แต่ก่อนนี้ต้องอาศัยครูบาอาจารย์สั่งไว้ ต้องรู้ไว้ก่อน มันไม่ค่อยยอมรู้ มีอะไรเกิดขึ้นมันก็ไม่อยากรู้ มันก็ไม่ค่อยระลึกรู้ มันก็ต้องเอาคำสอนของครูบาอาจารย์หรือคนที่เขาภาวนาดีๆเก่งๆ เขาแนะนำ เขาบอกว่าให้รู้ ก็จำไว้เชื่อไว้ ก็รู้ไว้   แต่พอรู้บ่อยๆ ด้วยการที่บังคับบ้าง เตือนบ้าง บอกกล่าวมันบ้าง สั่งสอนมันบ้าง จนมันรู้ได้โดยตัวของมันเองว่าถ้าอยู่ตรงนี้แล้วทุกข์มันรู้สึกจะน้อยลงนะ คราวนี้ไม่ต้องสอนมันแล้ว ไม่ต้องตามทุกฝีก้าวคอยบอกให้ต้องรู้อยู่นะ มีอะไรเกิดขึ้นปุ๊บ รู้ ตาเห็นรูป รู้ หูได้ยินเสียง รู้ มันรู้ก่อนเลย รู้ก่อนที่จะคิดอีก รู้ก่อนที่จะมีอารมณ์อีก รู้ก่อนที่จะไปวิพากษ์วิจารณ์มันอีก รู้ก่อนเลย มันรู้ก่อนที่ทุกข์จะเกิด จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:40:24

ความคิดเห็นที่ 6 เพราะฉะนั้นการปฏิบัตินี่ มันพิสูจน์ได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องรอให้ใครพยากรณ์ ไม่ต้องรอให้ใครบอกว่าคุณทำถูกแล้ว อย่าไปเชื่อ โกหกทั้งนั้นแหละ รู้เอง ให้ใจรู้เองว่า ใจเรา สมมติว่าเป็นของเราตอนนี้ มันทุกข์น้อยลงหรือมันทุกข์มากขึ้น รู้เองน่ะ จะมาโกหกเราขนาดไหน มันก็รู้ โกหกตัวเองไม่ได้หรอก ถึงจะมาพูดว่า โอ้ย ใจผมไม่ได้เรื่องได้ราวเลย มีแต่ทุกข์เต็มไปหมด มันก็รู้เอง ตัวมันทุกข์จริงหรือเปล่า หรือมันพูดไปอย่างนั้น มันโกหกไม่ได้   ตรงลงไปตรงนั้นแหละ มันจะเข้าใจด้วยตัวเอง คนอื่นอยู่ได้ไม่นานหรอก เขาพูดได้ไม่นานเดี๋ยวเขาก็ตายไปหมด เชื่อไม่ได้ ต้องให้ใจนี่มันเชื่อตัวของมันเอง เป็นสันทิฏฐิโก รู้เองเห็นเอง รู้เองเห็นเอง รู้เองเห็นเอง อย่าให้คนอื่นคอยบอก อย่าอาศัยแต่ครูบาอาจารย์คอยบอกคอยเตือน ตัวเองนั่นแหละมันต้องเตือน ใครจะไปตามสอนได้ในเวลาฝันล่ะ เกิดฝันเห็นผี เห็นหมา เห็นล็อตเตอรี่ขึ้นมา แล้วตกอกตกใจ หรือเขาจะลากไปลงนรกนี้ เรียกร้องหาครูบาจารย์ ฮู้ย ครูนอนหลับไม่รู้เรื่องแล้ว ไม่ไปล่ะ ใครก็ช่วยไม่ได้ มีแต่ตัวเองเท่านั้นแหละเป็นที่พึ่ง อาศัยตัวเอง ตัวตนของตัวเองนั่นแหละ ตัวตนที่ฝึกฝนดีแล้ว ตัวตนที่อยู่กับสติ สมาธิ ปัญญา นั่นแหละช่วยได้   ต้องทวน ทวนกลับมาที่ใจ ใจคือรู้ ใจคือเห็น ใจไม่ใช่คิด ใจไม่ใช่อารมณ์ ใจไม่ใช่ความอยาก ใจไม่ใช่ความสุข ใจไม่ใช่ความทุกข์ ใจไม่ใช่อดีต ใจไม่ใช่อนาคต พวกนั้นไม่ใช่ใจนะ พวกนั้นเป็นนาม ใจคือรู้ว่าคิด ใจคือรู้ว่าโกรธ ใจคือรู้ว่าหงุดหงิด ใจคือรู้ว่าสบายใจ ใจคือรู้ว่าเบา ใจคือรู้ว่าหนัก ไอ้ที่ว่าหนักใจๆน่ะ ...ใจไม่หนักนะ โอ้ย วันนี้ใจสบาย ...ใจไม่สบายนะ ดูดีๆ อย่าไปเชื่อ โมเมเอา ตามความเชื่อในโลกหรือความเห็นในโลก มันว่าใจสบาย ใจที่ไหนมันสบายได้วะ เราดูมาสามสิบปีแล้ว เราไม่เห็นใจมันสบายเลย เชื่อรึเปล่า อย่าเพิ่งเชื่อ ไปลองดูก่อน ต้องไปลอง จะรู้เลยว่าใจนี่ไม่สบายเลยนะ   ในขณะเดียวกัน ใจก็ไม่เคยทุกข์เลยว่ะเฮ้ย ประหลาด มหัศจรรย์ ไม่ได้ไปทำขึ้นนะ แต่มันมหัศจรรย์ในตัวของมันเอง แต่ด้วยความหลงก็เชื่อไปมาว่าใจนี้เป็นทุกข์บ้าง ใจเป็นสุขบ้าง ใจสบายบ้าง หนักใจ ใจขุ่น ใจมัว ใจหมอง ใจเศร้า ใจโปร่ง ใจโล่ง ใจเบา โมเมเอาว่าใจเป็นอย่างนั้น ใจไม่เคยเป็นอย่างนั้น ใจไม่มีหน้า ใจไม่มีตา ใจไม่มีตัว ใจไม่มีรูปร่าง ใจไม่มีสีสัน ใจไม่มีที่ตั้ง ใจไม่มีวรรณะ ใจไม่มีสถานะ ใจไม่มีเพศ ใจไม่มีทรวดทรง ใจมีแต่รู้กับเห็น   หาใจให้เจอ แล้วอยู่ที่ใจดวงนั้น เหมือนกันหมดทุกคน มีใจดวงเดียวกัน เสมอกัน เป็นหนึ่งเดียวกัน รู้เห็นเหมือนกัน ไม่มีใครรู้เห็นเก่งกว่าใครหรอก ไม่มีรู้เห็นของคนไหนดีกว่าหรือต่ำกว่าหรือสูงกว่าใครหรอก รู้เห็นเท่ากัน เดียวกัน อันเดียวกัน นั่นแหละใจ   อยู่ที่ใจตรงนั้น ทุกอย่างจะง่าย ทุกอย่างจะสั้น ทุกอย่างจะจบได้ ไม่งั้นจบไม่ได้ ไม่งั้นหาที่จบไม่เจอ ใช้ชีวิตมาตลอดยังหาเลยว่าชีวิตกูจะเป็นยังไง หาจุดหมายไม่เจอ ไอ้ที่ตั้งไว้ก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วก็ยังตั้งต่อไปอีก มันจะหาที่ตั้งให้ได้ จนมันงงว่ากูจะไปตั้งอยู่ตรงไหน บุคลิกของเราจะเป็นยังไง จะทำงาน จะเป็นนักภาวนาดี หรือเอาทุกอย่างเลย เป็นหมอดีมั้ง หรือเป็นอาจารย์ ฮู้ย งง สับสน มันมีที่ให้เลือกเยอะ ที่ให้เลือกไม่มีประมาณเลย คือคิดไปคิดมานี่ไม่มีประมาณนะ ความเป็นไปนะไม่มีที่จบสิ้น ต่อให้เกิดตายๆ มาล้านชาติ มันก็ไม่จบไม่สิ้น ในความที่ว่า ความน่าจะเป็น infinity น่ะ เพราะความคาดคะเน ความคาดหมายไว้นี่ ตั้งตรงไหนก็ได้ แล้วแต่มันจะปรุงขึ้นมา เห็นไหม เราถึงบอกว่ามันไม่มีที่จบ   ลองเหลืออยู่กับรู้กับเห็น มันมีที่ให้ไปไหมไหมล่ะ ไม่ไป มันไม่มีที่เลยน่ะ มันมีแค่รู้แค่เห็นเท่านั้น ไปไม่ได้แล้ว ไม่มีที่ให้ไปแล้ว มีอยู่ที่เดียว ใจนั่นแหละถึงเรียกว่าไม่มีประมาณที่สุด แต่ไม่มีประมาณในแง่ที่ว่า ...ไม่ใช่ไม่จบไม่สิ้น เป็นความว่างที่ไม่มีประมาณ เป็นความสมบูรณ์ที่ไม่มีประมาณ ไม่ขาดตกบกพร่องเลย ไม่ขาดไม่เหลือ มันมีเท่านั้น มีแค่นั้น  จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:41:10

ความคิดเห็นที่ 7 เพราะฉะนั้น สภาวะที่สุดของการภาวนาเหลือแค่นั้นแหละ เหลือแค่รู้กับเห็น ไม่เหลืออะไรเลย ล่อนจ้อน หมด สิ้นเลย เป็นผู้ที่หมดสิ้นเลย เหลือแค่ใจดวงเดียว คือเหลือแค่รู้และเห็น อดีตก็หมด อนาคตก็หมด เป็นคนหมดอนาคต อยากเป็นไหม เราสอนให้เป็นนะ ให้อยู่แบบเป็นคนหมดอนาคต ไร้อดีต สิ้นอนาคต หมดความคาดหวัง เป็นพวกที่เขาเรียกว่า สิ้นเนื้อประดาตัว อยากเป็นไหม ควรเป็นนะ อยู่แบบสิ้นเนื้อประดาตัว ไม่เหลือตัวไม่เหลือตนไว้เลยดีที่สุด   แล้วจะรู้เลย เมื่อใดที่เป็นคนที่สิ้นเนื้อประดาตัว จะเป็นคนที่สุขมากเลย ไม่เอาเรื่องเอาราวอะไรกับใคร เพราะไม่มีตัวตนรองรับ กับตัวตนที่กระทบ แต่พวกเราอยู่แบบตัวตนมันแข็งแกร่ง แข็งกล้า หน้าด้านหน้าทน ทุกข์ตั้งแต่หัวจดเท้า เชื่อไหมละ? ไม่เชื่อ? เอากรรไกรมา เดี๋ยวเราตัดผมให้ แค่ตัดผมแหว่งไปหน่อยนึงนี่ หูย กินไม่ได้นอนไม่หลับเลย ดูสิ ทุกข์ตั้งแต่หัวยันเท้าเลยคิดดู เรื่องไม่เป็นเรื่อง เห็นไหม ตัวตน สำคัญว่าตัวตนนี้เป็นเรา ตัวตนนี้เป็นของเรา ...นี่หลง ตัวตนคือตัวตน ไม่ใช่ใคร ไม่ใช่ของใคร ผมคือผม หนังคือหนัง เนื้อคือเนื้อ กระดูกคือกระดูก เลือดคือเลือด เอ็นคือเอ็น แขนคือแขน ขาคือขา มือคือมือ ตีนคือตีน มันบอกไหมมันเป็นใคร ของใคร มาหน้าด้านบอกว่าเป็นของกูได้ไง เป็นของเราได้ยังไง นี่ ก็มันเป็นตัวตนที่ไม่มีความหมาย แต่ใจมันไม่เห็นนี่ ใจมันไม่เห็นอย่างนี้ เห็นอะไรก็เป็นของเราทั้งนั้นน่ะ ไอ้นั้นก็เรา ไอ้นี่ก็ของเรา เอาเลือดเอาเนื้อมากองไว้ แบ่งออกมา ไม่เห็นมันดิ้นรนเลยว่า เฮ้ย กูขอกลับ mueng บ้านนะ เอามาผสมปนกันมันก็ไม่พูดเลยสักคำ มีแต่คนที่นั่ง ขยะแขยง เอาของกูมาปนของ mueng ได้อย่างไร   โง่หรือฉลาด หลงหรือรู้จริง ให้ใจมันฉลาด อย่าลุ่มหลงไปตามความคิดความเห็นตื้นๆ แต่ไอ้ตื้นๆ นี่มันปิดบังหมดเลย สามโลกธาตุนี่ เพราะความเห็นแค่นี้ มันติดตัวตนนี่ นับภพนับชาติไม่ถ้วนเลย มันติดเนื้อหนังเอ็นกระดูกนี่ ว่าเป็นเราของเรา ตัวเราของเรา มันเป็นตัวตน มันไม่ได้เป็นตัวเรา มันไม่ได้เป็นของเรา มันเป็นแค่ของสิ่งหนึ่ง มันเป็นแค่ลักษณะหนึ่งที่ตั้งอยู่ปรากฏอยู่ ตามเหตุอันควร แล้วหมดไปเมื่อหมดเหตุอันควรนั้นๆ   ถ้าใจมันเห็นอย่างนี้ เข้าใจอย่างนี้ ยอมรับอย่างนี้ ..สบาย ไม่ต้องมาเกิดแล้ว ไม่เกิดแล้ว ไอ้ที่มาเกิดนี่เพราะว่า “เอาของกูคืนมา” เอาดินกูคืนมา ...เอาน้ำ เอาไฟ เอาลมของกูคืนมา มีหรือมันจะไม่มาเกิด มากินง้วนดินสะเก็ดดิน ใจนะ จิตออกมากินง้วนดิน สะเก็ดดิน ก็ได้มาเป็นดำๆ ขาวๆ สูงๆ ต่ำๆ อย่างทุกวันนี้ พวกเราหลงทั้งนั้นแหละ ถึงได้มาเกิดอย่างนี้   เคยเล่นเกมไหม ถ้าเกิด เกมมันจะโอเวอร์ไหมนี่ ของเราไม่มีเกมส์โอเวอร์หรอก ต่อไม่รู้กี่ภาคแล้ว เกมโอเวอร์ก็จะจบ ใจดวงนั้นมันก็จะสิ้นสุด หยุดการเข้าไปค้นหา การเข้าไปครอบครอง การเข้าไปจับจองธาตุที่เรียกว่ารูปกาย เข้าไปจับจองสภาวะ นามที่เรียกว่านามขันธ์ มาเป็นเราของเราต่อไป   แต่ตอนนี้ให้มันละให้มันถอนยังไง มันก็ยังเป็นของเราตัวเราทั้งวันทั้งคืน เพราะฉะนั้นมันต้องฝึกอบรมให้เกิดปัญญา ให้ใจมันเกิดปัญญา คือเห็นตามความเป็นจริง ปัญญาไม่ใช่ว่าลึกลับซับซ้อนอะไรหรอก เห็นธรรมตามความเป็นจริง ธรรมคืออะไร ธรรมคือทุกสิ่งที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบัน รูปที่เห็น เนี่ยธรรมที่ปรากฏ ลักษณะเป็นรูปที่เห็นปรากฏ เสียงที่ได้ยิน นี่คือธรรมที่ปรากฏ เป็นเสียงที่ได้ยินในปัจจุบัน กลิ่น รส ผัสสะทางกาย ความคิด อารมณ์ ความรู้สึก ทุกอย่างนี่คือธรรมที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบัน จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:44:06

ความคิดเห็นที่ 8 ใจที่มารู้เห็นธรรมในปัจจุบัน ตรงๆ มันจะสำเหนียกในธรรมที่ปรากฏนั้น แยบคายในธรรมที่ปรากฏนั้น ทั้งสองส่วน สำเหนียกไม่ใช่สำเหนียกแค่สิ่งที่ถูกรู้นะ มันก็สำเหนียกแยบคายในสิ่งที่รู้ อะไรนั่ง ใครนั่ง เห็นไหมมันเข้าไปสำเหนียก เบื้องต้น ไอ้ที่ว่านั่งๆๆนี่ ใครนั่งละนี่ หรือมันเป็นแค่นั่งเฉยๆ ซื่อๆ ไม่มีใครนั่ง อย่างนี้มันก็จะเห็นว่านั่งคืออะไร ใครคือนั่ง นั่งเป็นของใคร อ้าว แล้วตัวอะไรดันมารู้ว่านั่งล่ะ มันเข้ามาเห็นอย่างนี้   มันมีอีกบุคคลหนึ่ง เหมือนๆเป็นอีกบุคคลหนึ่ง ลักษณะที่รู้ว่ามีอาการนั่ง มันมาเห็นความเป็นจริงของสองสิ่ง ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่ต้องคิดต้องหา มันดูเห็นเลยตรงๆนั่นแหละ ทั้งสองสิ่งเลย ดูไปดูมา รู้ไปรู้มา เห็นไปเห็นมา มันจะสำเหนียกได้อย่างหนึ่ง ว่าไอ้สิ่งที่มันเห็นนี่เดี๋ยวมันก็เปลี่ยน จากนั่ง เฮ้ยมันไม่นั่งแล้ว เมื่อกี้ยังนั่งทำไมเดี๋ยวนี้ไม่นั่งแล้ว ขยับ เห็นขยับไหม มันเปลี่ยนนะ แต่เมื่อกี้เห็นไม่ทัน มาเห็นตอนที่เราบอกได้ไง ถ้ามันเห็นทันตอนนั้นมันก็เห็นว่า อ้อ มันขยับ กำลังขยับ อ๋อ มันขยับเสร็จแล้ว มันก็สำเหนียก คนที่รู้ว่าขยับมันก็ไม่เปลี่ยนมันก็รู้เห็นอยู่เหมือนเดิม ...ค่อยฉลาดขึ้นมานิดหนึ่ง นิดหนึ่งนี่ก็ดีแล้ว บางคนหลายภพหลายชาติยังไม่เห็นเลย     พระพุทธเจ้าท่านบอกเลย มีอายุร้อยปี ศึกษาวิชาการมากมายมหาศาลถึงขั้นดอกเตอร์อะไรก็ตาม บวชมากี่พรรษามากจนแก่เฒ่าตายในผ้าเหลืองก็ตาม แต่ถ้าไม่เห็นไตรลักษณ์แม้ขณะเดียว ท่านบอกว่า โมฆะบุรุษ โมฆะสตรี แต่ถ้าสัตว์ใดบุคคลใด ไม่เลือกชาติ ภาษา ศาสนา วรรณะ อายุ แค่เห็นความเกิดดับหรือเห็นไตรลักษณ์แค่ขณะหนึ่ง พระพุทธเจ้าท่านสรรเสริญ   อย่าประมาทว่าแค่เห็นแค่นี้ พระพุทธเจ้าสรรเสริญเลย มันไม่ใช่อย่างง่ายๆนะ ปากเปียกแล้ว พูดอยู่อย่างนี้ซ้ำลงไปเพื่อให้มันเห็นกัน นิดหนึ่งก็ดีแล้ว ยังมีคนอีกมากมายที่ไม่ได้ยินได้ฟัง   แต่คราวนี้ว่าเห็นแล้วกลับบ้านก็กลับไปแต่ตัว ..กูไม่ทำต่อ มีไรรึเปล่า ขี้เกียจ ไอ้นี่ก็เสียชาติเกิด เสียเวลา ใช่ไหม เหนื่อยนะ อย่างนี้เหนื่อยนะ มากี่ทีมันก็เท่านี้ ไอ้ฟังน่ะเชื่อ เห็น เข้าใจ ยอมรับ แต่กลับไป กูไม่ทำน่ะ ไม่ใช่ไม่เหนื่อยนะนี่พูดน่ะ เหนื่อยสอน นี่ ความพากเพียรไม่ใช่ง่ายๆ นะกว่าจะมาพูดแค่ประโยคสองประโยคแล้วเห็นเข้าไปได้ ดูเหมือนง่ายเกินไปเลยนะ ไอ้คนพูดนี่แทบตาย เดี๋ยวตายแล้ว หมดคนพูดแล้ว หมดคนมาบ่นแล้ว คราวนี้ก็เพลินเลยๆ ๆ ไม่มีใครมาคอยสั่งสอนกูแล้ว เพลิน หลง เพลิน หลง สบายเลย   ต่อไปประเภทนี้จะน้อยลงนะ คือคนคอยมาบอกคอยมาเตือน ให้เห็นความมีค่าของการมีชีวิต เพื่ออะไร ให้เห็นคุณค่าของคำว่าภาวนา เพื่ออะไร ให้เห็นสาระของการมีชีวิต เพื่ออะไร ไม่ใช่งาน ไม่ใช่เงิน ไม่ใช่รถ ลาภยศสรรเสริญ ไม่ใช่ความสุขความสบาย ไม่ใช่ความมั่งคั่ง ให้เข้าใจว่าชีวิตที่มีอยู่ ยังคงอยู่ ยังคงมีลมหายใจเข้าออกอยู่ ประโยชน์สูงสุดของการมีชีวิตเพื่ออะไร   ถ้าไม่มีคนมาเทศน์อย่างนี้คอยบอกคอยเตือนนะ มันจะจมหายไปกับอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยแหละ จมปลักลงไป ลุ่มหลงลงไป มัวเมากันลงไป เหมือนเหล้าที่กินไม่รู้จักเลิก เหล้าเขาไม่เคยเรียกร้อง เขาไม่เคยเชิญชวน เขาไม่เคยบอกว่า เฮ้ย กินกูดิๆ กินกูแล้ว mueng เมาแล้วสบายนะ เหล้าไม่เคยบอก แต่เห็นไม่ได้นะ ยกขึ้นกินเลย จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:44:56

ความคิดเห็นที่ 9 ใจที่ไม่รู้ กับทุกสิ่งที่กระทบสัมผัสนี่ มันเหมือนกับเราเห็นเหล้า เขาไม่ได้เรียกร้อง เขาไม่ได้เชิญชวน ให้คุณมาเมากับผมสิ แต่ตั้งอกตั้งใจเมาเลยแหละ เพราะมันเป็นขี้เมา ใจนี่ขี้เมา ใจน่ะขี้หลง ใจน่ะไม่รู้ ไม่รู้คือเมา ไม่รู้คือหลง นั่นแหละคือเหมือนใจของสัตว์มนุษย์ทุกคนนี่เหมือนแอลกอฮอลิซึ่มน่ะ เพราะฉะนั้นพอกระทบอะไรนี่ ไม่ว่าจะเสียง ไม่ว่ากลิ่น ไม่ว่าความคิด ไม่ว่าความปรุง มันเข้าไปกระโดดกลืนกินทันที เหมือนคนกินเหล้า มีหรือจะไม่เมา ฮึ กินน้อยเมาน้อย กินมากเมามาก ไม่ว่าเหล้านั้นจะรสชาติอย่างไร แต่เมา สุดท้ายเมา ไม่ว่ารสมันจะอร่อยหรือไม่อร่อย หรือว่าบาดลิ้นขนาดไหน เมา! เป็นที่สุดไป เหมือนจิตเหมือนใจที่ไม่รู้ เข้าไปอยู่กับขันธ์ ไม่ว่าอะไรกินหมด เป็นเนื้อหนึ่งใจเดียวกันหมด กลมกลืนกันหมด แล้วไม่รู้จักหยุดหย่อน มันจะไม่เรียกว่าขี้เมา แล้วจะเรียกว่าเป็นผู้ทรงศีลเหรอ เพราะฉะนั้นใจมันจึงขาดตกบกพร่อง หลงไป เผลอไป เพลินไป ตกหลุมตกโคลนตกเลน ตกถังเหล้าไหเหล้า หมักหมมมันอยู่อย่างนั้นแหละ แล้วก็ชักชวนกันเมา เมาคนเดียวไม่พอ คือกะว่ากูเมาแล้วไม่มีเพื่อนน่ะ หาคนมาช่วยกันเมา ชวนกันไป ตรงนั้นไหม ทำอันนั้นดีไหม ไปอย่างนั้นดีไหม เห็นไหม พระพุทธเจ้าท่านจึงบอกว่าท่านสรรเสริญบุคคลผู้ไม่คลุกคลี บุคคลผู้อยู่แบบสมถะเรียบง่าย เพราะอะไร เชื้อเมามันมี เพราะถ้าคนเมาอยู่กับคนเมามันจะ เอ้ย กูไม่เมา ที่ไหนได้เมาแอ๋กันทั้งโลกนี่ มันเมากันแอ๋เลยแต่มันบอกว่ากูไม่เมาๆ ถ้าไปอยู่ด้วยกันน่ะ เสร็จ แล้วก็ลากกันไป ให้เห็นการอยู่อิสระ เอกเทศ หาที่อยู่สงบสงัดบ้าง อยู่คนเดียวซะบ้าง อ่านใจตัวเองได้ง่ายขึ้น เห็นความคิดความปรุงได้ชัดเจนขึ้น อดทนกับมัน ดูกับมันสักตั้งซิว่าใครจะแน่กว่ากัน จะทนได้ไหม ทนอะไร ทนต่อความอยาก อยากไปคุย อยากไปเที่ยว อยากไปเพลิน ดูซิ เอากันสักตั้ง อย่างนี้ แต่เมื่อชำนาญในการฝึกสติดีแล้ว ต้องไม่มีคำว่าเวลามาเกี่ยวข้องเลย ทุกขณะ ตอนไหนเวลาไหนที่ไหน รู้ได้ ต้องรู้ให้ได้ ต้องรู้อยู่ให้ได้ ต้องแยกออกให้ได้ ระหว่างใจกับขันธ์ ใจกับผัสสะ ใจกับอายตนะ ใจกับอารมณ์ ใจกับความคิด ใจกับความปรุงแต่ง ใจกับทุกสรรพสิ่ง ขณะนั้น นี่ขั้นตอน จนถึงที่สุดของขั้นตอนนั้น ใจดวงนั้นจึงจะลอยตัวออกมา ไม่เข้าไปแนบแน่น แนบชิดกลืนกินในขันธ์นั้น ขนาดนั้นยังไม่หลุดนะ ให้มันเป็นฝาออกมาก่อน เหมือนกะทิน่ะ เคยเคี่ยวกะทิไหม รู้จักกะทิไหม เอาไปต้มไฟนี่มันเป็นไง? แตกมัน! ข้างล่างเป็นน้ำกะทิใส เห็นไหม เคี่ยว ใจนี่ต้องเคี่ยว จนมันแยกออก แยกออกจากขันธ์ เอาอะไรเคี่ยว? สติ สมาธิ ปัญญา นี่คือหม้อไฟ เคี่ยวใจ ที่มันกลืนกันเป็นกะทิ พอเคี่ยวมันไม่ใช่กะทิ มันแบ่งออกเป็นชั้นเลย มันเอาจิตออกมาจากใจ เอาใจออกมาจากจิต เอาจิตออกมาจากขันธ์ เอาใจออกมาจากขันธ์ เหมือนน้ำกับน้ำมัน แต่ถ้าไฟไม่ถึง เคี่ยวไม่พอ ก็คือกะทิบูดๆ เดี๋ยวก็บูด เดี๋ยวก็เน่า อยู่กับของบูดของเน่าไปเหอะ จนตาย เสาะท้อง มันเสาะท้อง แล้วก็บ่นแล้วก็โทษกัน แล้วก็ติกันตำหนิกัน โทษนั้นโทษนี้ ดินฟ้าอากาศ ทำไมฝนไม่ตก ทำไมฟ้าไม่ร้อง ทำไมอากาศไม่ดี โทษไปหมด ไม่เคยโทษตัวเองเลย เพราะมันไม่รู้ความเป็นจริง ทั้งหมด ปัญหาทั้งหมดมันอยู่ที่นี่ อยู่ที่ใจที่เป็นกะทิที่ไม่ได้เคี่ยวนี่ มันถึงมีปัญหาบูดเน่ากับทุกสิ่ง ตัวมันน่ะคือตัวบูดเน่า แต่ถ้ามันไม่เห็นความจริงอย่างนี้มันก็จะว่าทุกสิ่งน่ะเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ เพราะเขาทำไม่ดี เพราะเขาพูดไม่ดี เพราะเรื่องราวอย่างนี้ที่เกิดไม่ดี ก็ด่าโลก ไม่มองเห็นโทษตนเอง ========== จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:45:26

ความคิดเห็นที่ 10 อนุโมทนาสาธุค่ะ จากคุณ : จีน่าเฟรช เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 09:31:00

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณครับ ^^ จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 13:18:25

ความคิดเห็นที่ 12 คลิกเข้าไปอ่านตามลิ้งค์ ในลานธรรมด้วยครับ ยาวมากเลย (อ่านไม่จบครับ) แต่อ่านแล้วดีครับ อนุโมทนาครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 13:39:04

ความคิดเห็นที่ 13 แจ่มค่ะ สาธุ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 04:12:01

ความคิดเห็นที่ 14 สาธุครับ ต้องอ่านอีกหลายรอบแน่ หลายประโยคกระแทกไปที่ใจจริงๆ ขอโทษนะครับ หลวงพ่ออะไรครัึบ สำนวนนี้ผมว่ายังไม่เคยได้อ่านหรือฟังเลยครับ จากคุณ : ฝนสลัดมือ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 20:49:17

ความคิดเห็นที่ 15 โมทนาครับ ได้รู้ว่ามีคนอ่านแล้วเกิดประโยชน์อย่างนี้ ผมก็พลอยดีใจไปด้วยครับ คือ พระอจ.ท่านเคยกล่าวไว้มานานแล้ว ว่าท่านขอไม่ให้นำชื่อของท่านมากล่าวในเน็ทน่ะครับ แต่แม้ไม่ทราบชื่อ ทุกคนก็เข้าถึงเนื้อหาของธรรมะได้ ขอเพียงให้เข้าใจและนำไปปฏิบัติจริง และเมื่อถึงเวลาอันควรของผู้สนใจปฏิบัติจริง พวกเราคงได้มีโอกาสรู้จักพบเจอกับ พระอจ. ต่อไปครับ แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 55 13:04:57 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 13:02:48