ความคิดเห็นที่ 1 พระสูตรนี้ช่วยแก้ความเข้าใจผิดของผมในเรื่องขันธิ์ อุปทานขันธิ์ 5 (แต่ก่อนเคยเข้าใจว่า ขันธิ์5 ไม่ใช่ทุกข์อริยสัจเพราะเข้าใจว่าเมื่อไม่ยึดมั่น ขันธิ์ 5  ตัวเราก็ไม่ทุกข์  ขันธิ์5 จึงไม่ใช่ทุกข์อริยสัจย์ ขันธิ์5 ก็เป็นไปตามธรรมชาติ  คือ ไม่เที่ยง ดับไปแต่ทีนี้ พระพุทธเจ้าสอนให้เข้าใจว่าสิ่งที่ไม่เที่ยงนั้นให้เห็นว่าเป็นทุกข์ ความเห็นนั้นจึงจะหมดจด สะอาดบริสุทธิ์) พระสูตรนี้น่าจะเหมาะกับ คนที่มีมีทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น หรือวมีทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระ อย่างหนึ่ง ๕. อวิชชาปัจจยสูตรที่ ๑            [๑๒๘] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่าน- *อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกร ภิกษุทั้งหลาย เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ ฯลฯ ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการ อย่างนี้ ฯ            [๑๒๙] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว ภิกษุรูปหนึ่งทูลถามพระผู้- *มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ชรามรณะเป็นไฉน และชรามรณะนี้ เป็นของใคร พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ตั้งปัญหายังไม่ถูก ดูกรภิกษุ ผู้ใด พึงกล่าวว่า ชรามรณะเป็นไฉน และชรามรณะนี้เป็นของใคร หรือพึงกล่าวว่า ชรามรณะเป็นอย่างอื่น และชรามรณะนี้เป็นของผู้อื่น คำทั้งสองของผู้นั้น มีเนื้อความอย่างเดียวกัน ต่างแต่พยัญชนะเท่านั้น ดูกรภิกษุ เมื่อมีทิฐิว่า ชีพ ก็อันนั้น ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี หรือว่าเมื่อมีทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี ดูกรภิกษุ ตถาคตย่อม แสดงธรรมโดยสายกลาง ไม่ข้องแวะส่วนสุดทั้งสองนั้นดังนี้ว่า เพราะชาติ เป็นปัจจัย จึงมีชรามรณะ ฯ            [๑๓๐] ภิกษุรูปหนึ่งทูลถามว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ชาติเป็นไฉน และชาตินี้เป็นของใคร พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ตั้งปัญหายังไม่ถูก ดูกรภิกษุ ผู้ใดพึงกล่าวว่า ชาติเป็นไฉน และชาตินี้เป็นของใคร หรือพึงกล่าวว่า ชาติ เป็นอย่างอื่น และชาตินี้เป็นของผู้อื่น คำทั้งสองของผู้นั้น มีเนื้อความอย่างเดียว กัน ต่างแต่พยัญชนะเท่านั้น ดูกรภิกษุ เมื่อมีทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี หรือว่าเมื่อมีทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระ อย่างหนึ่ง ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี ดูกรภิกษุ ตถาคตแสดงธรรม โดยสายกลาง ไม่ข้องแวะส่วนสุดทั้งสองนั้น ดังนี้ว่า เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ ฯ            [๑๓๑] ภิกษุรูปหนึ่งทูลถามว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ภพเป็นไฉน และภพนี้เป็นของใคร พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ตั้งปัญหายังไม่ถูก ดูกรภิกษุ ผู้ใดพึงกล่าวว่า ภพเป็นไฉน และภพนี้เป็นของใคร หรือพึงกล่าวว่า ภพเป็น อย่างอื่น และภพนี้เป็นของผู้อื่น คำทั้งสองของผู้นั้น มีเนื้อความอย่างเดียวกัน ต่างกันแต่พยัญชนะเท่านั้น ดูกรภิกษุ เมื่อมีทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี หรือเมื่อมีทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระ อย่างหนึ่ง ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี ดูกรภิกษุ ตถาคตย่อมแสดง ธรรมโดยสายกลาง ไม่ข้องแวะส่วนสุดทั้งสองนั้น ดังนี้ว่า เพราะอุปาทานเป็น ปัจจัย จึงมีภพ ... เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน ... เพราะเวทนาเป็น ปัจจัย จึงมีตัณหา ... เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา ... เพราะสฬายตนะ เป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ ... เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ ... เพราะ วิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป ... เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ ... ฯ            [๑๓๒] ภิกษุรูปหนึ่งทูลถามว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สังขารเป็นไฉน และสังขารนี้เป็นของใคร พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ตั้งปัญหายังไม่ถูก ดูกรภิกษุ ผู้ใดพึงกล่าวว่า สังขารเป็นไฉน และสังขารนี้เป็นของใคร หรือพึง กล่าวว่า สังขารเป็นอย่างอื่น และสังขารนี้เป็นของผู้อื่น คำทั้งสองของผู้นั้น มี เนื้อความอย่างเดียวกัน ต่างกันแต่พยัญชนะเท่านั้น ดูกรภิกษุ เมื่อมีทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี หรือเมื่อมี ทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง ความอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมไม่มี ดูกรภิกษุ ตถาคตย่อมแสดงธรรมโดยสายกลาง ไม่ข้องแวะส่วนสุดทั้งสองนั้น ดังนี้ว่า เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร ฯ            [๑๓๓] ดูกรภิกษุ ทิฐิไม่ว่าชนิดใดชนิดหนึ่ง ที่เป็นข้าศึก อันบุคคล เสพผิด ส่ายหาไปว่า ชราและมรณะเป็นไฉน และชรามรณะนี้เป็นของใคร หรือว่าชรามรณะเป็นอย่างอื่น และชรามรณะเป็นของผู้อื่น ว่าชีพก็อันนั้น สรีระ ก็อันนั้น หรือว่าชีพอย่างหนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง ทิฐิเหล่านั้นทั้งสิ้น อันอริยสาวก นั้นละได้แล้ว ตัดรากขาดแล้ว กระทำให้เป็นดังตาลยอดด้วน ถึงความไม่มี มี อันไม่เกิดอีกต่อไปเป็นธรรมดา เพราะอวิชชาดับด้วยสำรอกโดยไม่เหลือ ฯ            [๑๓๔] ดูกรภิกษุ ทิฐิไม่ว่าชนิดใดชนิดหนึ่ง ที่เป็นข้าศึก อันบุคคล เสพผิด ส่ายหาไปว่า ชาติเป็นไฉน และชาตินี้เป็นของใคร หรือว่าชาติเป็น อย่างอื่น และชาตินี้เป็นของผู้อื่น ว่าชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น หรือว่าชีพ อย่างหนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง ทิฐิเหล่านั้นทั้งสิ้น อันอริยสาวกนั้นละได้แล้ว ตัด- *รากขาดแล้ว กระทำให้เป็นดังตาลยอดด้วน ถึงความไม่มี มีอันไม่เกิดอีกต่อไป เป็นธรรมดา เพราะอวิชชาดับด้วยสำรอกโดยไม่มีเหลือ ฯ            [๑๓๕] ดูกรภิกษุ ทิฐิไม่ว่าชนิดใดชนิดหนึ่ง ที่เป็นข้าศึก อันบุคคล เสพผิด ส่ายหาไปว่า ภพเป็นไฉน และภพนี้เป็นของใคร หรือว่าภพเป็น อย่างอื่น และภพนี้เป็นของผู้อื่น ว่าชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น หรือว่าชีพอย่าง หนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง ทิฐิเหล่านั้นทั้งสิ้น อันอริยสาวกนั้นละได้แล้ว ตัดราก ขาดแล้ว กระทำให้เป็นดังตาลยอดด้วน ถึงความไม่มี มีอันไม่เกิดอีกต่อไป เป็นธรรมดา เพราะอวิชชาดับด้วยสำรอกโดยไม่เหลือ ... อุปาทานเป็นไฉน ... ตัณหาเป็นไฉน ... เวทนาเป็นไฉน ... ผัสสะเป็นไฉน ... สฬายตนะเป็นไฉน ... นามรูปเป็นไฉน ... วิญญาณเป็นไฉน ... ฯ            [๑๓๖] ดูกรภิกษุ ทิฐิไม่ว่าชนิดใดชนิดหนึ่ง ที่เป็นข้าศึก อันบุคคล เสพผิด ส่ายหาไปว่า สังขารเป็นไฉน และสังขารนี้เป็นของใคร หรือว่าสังขาร เป็นอย่างอื่น และสังขารนี้เป็นของผู้อื่นว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น หรือว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระอย่างหนึ่ง ทิฐิเหล่านั้นทั้งสิ้น อันอริยสาวกนั้นละได้แล้ว ตัดรากขาดแล้ว กระทำให้เป็นดังตาลยอดด้วน ถึงความไม่มี มีอันไม่เกิดอีก ต่อไปเป็นธรรมดา เพราะอวิชชาดับด้วยสำรอกโดยไม่เหลือ ฯ จบ สูตรที่ ๕ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=16&A=1595&Z=1667 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 18:59:25 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 18:36:08

ความคิดเห็นที่ 2 ทั้งตัณหาและทิฐิเป็นเครื่องพาไปสู่ภพ การอยู่ในปัจจุบันขณะคือการไม่ไปยึดมั่นในทิฐิใดๆ มีสติกำหนดรู้ในการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปในธรรมทั้งหลาย                                          ทุฏฐัฏฐกสูตรที่ ๓                          ผู้นั้นจะพึงกล่าวกะพระขีณาสพผู้ไม่มี                          ตัณหาและทิฐิว่า ผู้กำหนัดหรือว่าผู้ประทุษร้ายได้อย่างไร                          ด้วยความกำหนัดหรือความประทุษร้ายอะไร ความเห็นว่า                          เป็นตน หรือความเห็นว่าขาดสูญ ย่อมไม่มีแก่พระขีณาสพ                          นั้นเลย เพราะพระขีณาสพนั้น ละทิฐิได้ทั้งหมดในอัตภาพ                          นี้ ฉะนี้แล ฯ จบทุฏฐัฏฐกสูตรที่ ๓ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=10003&Z=10037 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 20:16:39 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 20:14:01 จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 20:06:57

ความคิดเห็นที่ 3 แล้ว ทุกข์ ปถุชน หละครับ คือ อะไร ---------------------------------------------------- ก็ อะัไรๆ ก็ อนิจจัง เมื่อ อะไร ก็ อนิจจัง แล้ว เรา ก็ เป็น ทุกข์(ทุกข์นี้ ใช่ ทุกข์ อริยสัจ หรือเปล่า ครับ) ก็เมื่อ อะไร ก็ เป็น ทุกข์ แล้วควรหรือ ที่เรา จะเห็นว่า นี่ เป็นเรา นี่ เป็นของเรา ------------------------------------- ประเด็น ผมว่า น่าจะมีความต่าง ระหว่าง ทุกข์(แบบทั่่วไป) กับ ทุกข์อริยสัจ นะครับ คง ต้อง แบ่ง ก่อน หรือ เปล่า หรือ เป็นว่า อะไรๆ ก็ เป็น ทุกข์ อริยสัจ ไปหมด ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 20:31:23

ความคิดเห็นที่ 4 ความคิดเห็นที่ 3     แล้ว ทุกข์ ปถุชน หละครับ คือ อะไร คือไม่รู้จักการออกจากอุปทานขันธ์ห้า อวิชชาคือความไม่รู้จักการออกจากอุปทานขันธ์ห้า ควรกล่าวอย่างนี้ครับ ขันธ์ห้าเป็นทุกข์ แล้วควรหรือ ที่เรา จะเห็นว่า นี่ เป็นเรา นี่ เป็นของเรา การรู้ทุกข์อริยสัจและดับเสียได้ ทำให้สิ้นตัณหาเสร็จกิจที่ควรทำ ไม่มีชาติภพอีกแล้วนะครับ แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 21:30:14 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 21:08:57 จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 21:07:37

ความคิดเห็นที่ 5 ---- "กายนี้ อันประกอบด้วยมหาภูต(ธาตุ) ๔ อย่าง อันตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง --- (อัสสุตวตาสูตร) http://nkgen.com/473.htm แต่ตถาคตเรียก ร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ (ที่ย่อมประกอบด้วยสิ่งที่เรียก)ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง(ตามแต่จะเรียกกัน) ปุถุชนผู้มิได้สดับ (ย่อม)ไม่อาจเบื่อหน่าย คลายกำหนัด หลุดพ้นในจิต เป็นต้นนั้นได้เลย  ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะว่าจิตเป็นต้นนี้  อันปุถุชนมิได้สดับ  (ย่อม)รวบรัดถือไว้ด้วยตัณหา  ยึดถือด้วยทิฐิว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ดังนี้มาตลอดกาลช้านาน ฉะนั้น ปุถุชนผู้มิได้สดับ จึงไม่อาจจะเบื่อหน่าย คลายกำหนัด หลุดพ้นในจิต เป็นต้นนั้นได้เลย ฯ *********************************************************                                                     ตกลง (๑) ร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ --- เป็น (ตัว -ภาษาธรรม) ทุกข์อริยสัจ หรือ? ท่าน จขกท  กำหนดอย่างไร? ครับ หมายเหตุ อัสสุตวตาสูตร --- ไม่ได้ตรัส "ขันธ์ทั้ง ๕"  ใช่ไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 21:52:11

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อมี ทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น   --แปลว่า? เมื่อมีทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระ อย่างหนึง -- แปลว่า กำหนด ข้อมูลฯ ในสมัยพุทธกาล  (ก่อนพ.ศ.1) เป็น ยุคอุปนิษัท ในแอ่งอารยธรรมสินธุ (อินเดียโบาณ) มี "ศาสดาต่างๆ นานา  พระบรมศาสดา ทรง อุบัติใน ยุคนี้  เป้น พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ "พุทธะ"  ใน "อริยสัจสี่  หรือ ปฏิจจสมุปบาท" คำว่า --ทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น   --แปลว่า (๑) ศาสนาที่มีพระเจ้า (เทวนิยม)  --ผู้รู้แห่งศาสนานั้น บัญญัติว่า พระเจ้าคือ "ปรมาตมัน  หรือ บรมอัตตา"  แล้ว แบ่ง อัตตาของพระองค์ มาที่ "กายนี้" (ซึ่ง กายนี้ ประกอบด้วย มหาภูต ๔ (ธาตุ ๔) อัน พระพุทธเจ้าเรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง (อัสสุตวตาสูตร) ---   หรือ ธาตุ ๖  หรือขันธ์ทั้ง ๕) (๒) ศาสนาที่ ไม่มีพระเจ้า  เช่น ลัทธิครูทั้งหก  ลัทธิของท่าน ๒ ดาบส  ลัทธิที่เนื่องกับกระทำทุกรกิริยา ลัทธิบูชาไฟ (ชลิฏ) ฯลฯ  และ  "พระพหจรรย์นี้ ที่พระบรมศาสดา ทรงประกาศฯ ---ล้วน เนื่องกับ "ทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น "(ยกเว้น พระพหจรรย์นี้ ที่พระบรมศาสดา ทรงประกาศฯ)                                           สรุปว่า "ทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น  =  ไตรลักษณ์ ๓ คือ อนิจจัง  ทุกขัง  อัตตา                                              แต่ "พระพหจรรย์นี้ ที่พระบรมศาสดา ทรงประกาศฯ คือ อริยสัจสี่ หรือ ปฏิจจสมุปบาท = ไตรลักษณ์ ๓ คือ สังขารทั้งปวง อนิจจัง   สังขารทั้งปวง ทุกขัง   ธรรมทั้งปวง อัตตา ********************************************************** สรุป เมื่อมี ทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น ชีพอย่างหนึ่ง สรีระ อย่างหนึง ไม่ใช่ สัมมาทิฏฐิ คือ นี้ เป็นทุกข์   (นี้เป้นทุกข์ -- กำหนดตาม อัสสุตวตาสูตร + มหาตัณหาสังขยสูตร) ไม่ใช่ สัมมาทิฏฐิ คือ นี้ เป็นเหตุให้เกิดทุกข์ (นี้เป็นเหตุให้เกิดทุกข์ --กำหนดตาม  ที่ตรัส ปฏิจจสมุปบาทสายเกิด ทุกๆ พระสูตร) ไม่ใช่ สัมมาทิฏฐิ คือ นี้ เป็นความดับสนิทแห่งทุกข์ (นี้เป็นความดับสนิทแห่งทุกข์ -- กำหนด ตาม จูฬสุญญตสูตร ตามด้วย พระสูตรอื่นๆ) ไม่ใช่ สัมมาทิฏฐิ คือ นี้ เป็น ทางดำเนินให้ถึงซึ่งความดับสนิทแห่งทุกข์ (นี้ เป็น ทุกขนิโรธคามีนิปฏิปทา -- กำหนด ทุกๆ พระสูตร ฯ เช่น เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้  ธรรม ๒ ของเขาคือสมถะด้วย วิปัสสนาด้วย ย่อมเคียงคู่กันไป  จากนั้น น้อมจิตไปยัง อาสวักขยญาณ ฯ ********************************************************* สรุป เชิญร่วมสนทนาธรรม --- ว่าด้วย ทิฏฐิ ฯ ก็ ร่วมเสนอแล้ว ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 22:11:54

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อมี ทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น   --แปลว่า? เมื่อมีทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระ อย่างหนึง -- แปลว่า ล้วน ไม่ใช่ ทิฏฐิ ต่อไปนี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12225549/Y12225549.html#20 คคห 20 สัมภเวสี (ตาม อาหาร ๔ กำหนด ตาม มหาตัณหาสังขยสูตร) -- คือ "กายนี้ อันประกอบด้วยมหาภูต (ธาตุ) ๔  อันตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญารบ้าง (อัสสุตวตาสูตร) เหตุ คือ คำข้าว --- พิจารณาตามที่ตรัส เหตุ คือ ผัสสะ --- พิจารณาตามที่ตรัส เหตุ คือ มโนสัญเจตนา --- พิจารณาตามที่ตรัส เหตุคือ วิญญาณ --- พิจารณาตามที่ตรัส                           อาการแห่ง ธรรมใด  กำหนด ขันธ์ทั้ง ๕                       ตามที่ตรัสว่า มูลฐานแห่งการบัญญัติขันธ์ทั้ง ๕ มหาภูต(ธาตุ)สี่  เป็นเหตุปัจจัย  เพื่อการบัญญัติ  รูปขันธ์ ----- เนื่องกับ กพฬิงการาหาร ไหม? ผัสสะ เป็นเหตุปัจจัย เพื่อการบัญยัติ เวทนาขันธ์  ----- เนื่องกับ  ผัสสาหาร ไหม ผัสสะ เป็นเหตุปัจจัย เพื่อการบัญญัติ สัญญาขันธ์ ----- เนื่องกับ  ผัสสาหาร ไหม ผัสสะ เป็นเหตุปัจจัย เพื่อการบัญญัติ สังขารขันธ์ ----- เนื่องกับ  มโนสัญเจตนาหาร ไหม นามรูป แล เป็นเหตุปัจจัย เพื่อการบัญญัติ วิญญาณขันธ์ --- เนื่องกับ วิญญาณาหารไหม?                                                       สรุป ขันธ์ทั้ง ๕  กำหนด ที่สัมภเวสี + อาหารสี่ (แบบ ยังไม่ เนื่องกับ อารมณ์) ---- คือ ขันธ์ที่ มี อุปธิ คือ  ยังเคยชินอย่างยิ่ง (ตามที่ตรัสว่า อวิชชาเพิ่งมี ต่อภายหลัง นั่นแหละ) ที่จะ มี นันทิในขันธ์ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ขันธ์ทั้ง ๕ แบบนี้ = อุปาทานขันธ์  แบบ สัมภเวสี รอเกิด เป็นภูตา  คือ อาการที่ตรัสคำว่าชาติ (อาการที่ ๑๑) แห่ง กระแสปฏิจจสมุปบาทสายเกิด (สมุทัย) นั่นคือ สัมภเวสี เพราะมีอวิชชาเป็นปัจจัย  พอมาถึง เวทนา (๓) เกิด อาการคือ นันทิ ใน (อุปาทา)ขันน์ คือ เวทนาขันธ์ = เกิด (ตัรหา -) อุปาทาน (นันทิ)ขึ้นที่อุปาทานขันธ์ แล้ว เกิด อุปาทานขันธ์ แห่ง ภูตา   ที่ คือ ตัวทุกข์อริยสัจ  ที่ อริยสาวก กำหนดรู้ (ให้ตรงตาม)                                                     สรุป สัมภเวสี คือ อุปาทานขันธ์ (อุปธิ)  ที่รอการ เกิด อาการ "นันทิ (อุปาทาน)" ในขันธ์ที่ยังเนื่องกับอุปาทาน (อุปาทานขันธ์) เกิดนันทิ (ในอุปาทานขันธ์ ขันธ์อันเป็นอุปธิ) = เกิด (นันทิ คือ)อุปาทาน (ในขันธ์อันเป็นอุปธิคืออุปาทานขันธ์) จึงเกิด ภพ  ชาติ ทุกข์อริยสัจ (ชรา มรณ โสกะ ปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้นครบถ้วน ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้  ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้)                                ข้างบนคือ นามรูป  อายตนะ (ก่อน ผัสสะ) --- แห่ง สัมภเวสีสัตว์  ที่ ยังมี อุปธิ คือ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เพราะ ยังมี อนุสัย  อาสวะ เมื่อ อายตนะ (ที่ยังมีอุปธิ คือ เนื่องกับ อุปาทานขันธ์ หรือ ยังมี จิตอนุเสติในสิ่งใด สิ่งนั้น ย่อมเป็นอารมณ์เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ เกิด ปฏิจจฯ) ของ สัมภเวสี ทำหน้าที่ "ตอนผัสสะ"   เวทนา ทั้งปวง ที่เกิดขึ้น เพราะ อายตนะสัมผัสสชา ก็ดี เวทนา ๓  ทาง มนายตนะก็ดี ล้วนประชุมลงในทุกข์ (อริยสัจ  + ทุกข์ไตรลักษณ์)                                           เพราะ ยังมี จิตอนุเสติใน เวทนา --- จึงตามด้วย ตัณหา คือ ความทะยานอยาก หรือ ได้แก่ อาการคือ ความผูกจิตติดกับอารมณ์ด้วยอำนาจ นันทิ (ความเพลิน) ความเพลิน นี้  คือ อุปาทาน  อุปาทาน -- ซึ่ง อุปาทานขันธ์ (อุปธิ) = อุปาทานซึ่งอุปาทานขันธ์ -- ที่คือ "ภพ" ภพ แบบ ข้างบน  เนื่องกับ กามภพ รูปภพ อรูปภพ  เสมอ (สัมมาสมาธิในองค์มรรค ก้คือ รูปภพ แบบ ไม่ เกี่ยวกับ ภพ ข้างบน  -- เพราะเป็นไปเพื่อ นิโรธซึ่งภพ ๓ เมื่อ "ภพ - ภาวะคือ อุปาทาน (เพลิน) ซึ่งอุปาทานขันธ์ หรือ ขันธ์ที่ยังมีอุปธิ หรือ อุปาทานขันธ์ที่เคย นันทิมาก่อน (กำหนดสัมภเวสี ตามมหาตัณหาสังขยสูตร)  ---มี --- ชาติ  ความเกิด แห่งภพแบบนี้  ก็ มี (เพราะมีภพ เป็นปัจจัย จึงมี ชาติ) ชาติแบบนี้  เนื่องกับ กามภพ รูปภพ อรูปภพ   ที่เนื่องกับ สัมภเวสี - ภูตา (ตาม อาหาร ๔ กำหนด ตาม มหาตัณหาสังขยสูตร) -- คือ "กายนี้ อันประกอบด้วยมหาภูต (ธาตุ) ๔  อันตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญารบ้าง (อัสสุตวตาสูตร) จึงเนื่องกับ ชรามรณะ  ตามที่ตรัส ทั้งหมด **************************************************** สรุป (๑) ความเกิดขึ้นแห่งธาตุ  อายตนะ ขันธ์ (สัมภเวสี) คือความปรากฎแห่งทุกข์  (จากความจำ) (๒) ว่าโดยย่อ  อุปาทานขันธ์ (นันทิในขันธ์ที่ เนื่องกับอุปาทานมาก่อนแล้ว = นันทิในอุปาทานขันธ์ หรือ อุปาทานซึ่งอุปาทานขันธ์) ทั้ง ๕  -- เป็น (ตัว)  ทุกข์อริยสัจ                                                      ดังนั้น ขันธ์ทั้ง ๕  ที่ เคย นันทิมาก่อน  แล้ว เกิด นันทิ ณ ปัจจุบันขณะใดนั้น  ล้วน คือ "ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์" ทั้งสิ้น --- นี้คือ  ความจริงอันประเสริฐ คือ ทุกข์ ที่ สาวก ต้องกำหนดรู้ ฯ ********************************************************** ขันธ์ทั้ง ๕  ที่ เคย นันทิมาก่อน  แล้ว เกิด นันทิ ณ ปัจจุบันขณะใดนั้น  ล้วน คือ "ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์" ทั้งสิ้น --- นี้คือ  ความจริงอันประเสริฐ คือ ทุกข์ ที่ สาวก ต้องกำหนดรู้ ฯ ********************************************************** จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 23:37:35

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อมีสภาวะธรรม ก็ต้องมีลักษณะธรรม  สภาวะธรรมที่มีลักษณะธรรม มี เป็น อยู่ด้วย คือ อาการเกิดดับ อันเป็นอนิจจัง ทุกขัง และอนัตตา จึงล้วนคือ ทุกขอริยสัจ... เมื่อมีทิฐิ ก็ต้องมานะ เมื่อมีมานะก็ต้องมีทิฐิ  จะไม่มีตัวเราแบบไม่มีทิฐิใด ๆ ได้ ก็ต้องไม่มีตัวเราอย่างไม่มีมานะ เพราะเมื่อไม่มีมานะ ทิฏฐิใด ๆ ก็ย่อมไม่มี มานะเป็นสังโยชน์ ลำดับที่ 8 พระอริยบุคคล ระดับพระอรหันต์บุคคลเท่านั้น ที่จะละได้...ทิฏฐิ คือความเห็น จะเห็นผิดหรือเห็นถูกหรือเห็นใด ๆ ก็ตาม ล้วนเป็นอาการมาจากความถือมั่นสำคัญมั่นหมายในความเป็นตัวตน... จะละตัวตนแบบไม่มี มานะทิฏฐิใด ๆ  ต้องเริ่่มมาจาก ศีล สมาธิ ปัญญา แล้วละสังโยขน์ ลำดับที่  8 ให้ได้... ถ้าจะกล่าวอีกอย่างหนึ่่งก็ได้คือ มานะคือความสำคัญมั่นหมายแห่งความเป็นตัวตน ความถือตัว ย่อมมีมาจาก อุปาทาน คือควาายึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวตน มีตัวตนก่อน ตน(อุปาทาน)สำคัญมั่นหมายตน(มานะ)ไว้อย่างไร ตนย่อมเห็นตน(ทิฏฐิ)ไปตามที่ตนสำคัญมั่นหมายไว้อย่างนั้น ๆ ตน(อุปาทาน)เห็นว่าตน(ทิฏฐิ)เป็นอย่างไร ตนย่อมสำคัญคน(มานะ)ไปตามที่ตนคิดเห็นเป็นอย่างนั้น ๆ ถ้าไม่มีอุปาทาน  ทิฏฐิต่าง ๆ จึงย่อมไม่มี...เหตุปัจจัยแห่งอุปาทานคือตัณหา   จะละอุปาทานก็ต้องละหรือดับที่กิเลสตัณหา เข้าตามหลัก ปฏิจจสมุปบาท ดับกันต่อ ๆไป จนถึงอวิชชา.......ห่วงโซ่แห่ง  ปฏิจจสมุปบาทขาดลง ชาติ ชรา มรณะ...ย่อมไม่มี... จากคุณ : นิ่งหนอ (นิ่งหนอ) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 01:56:22

ความคิดเห็นที่ 9 คำถาม ... 1. มหาภูตธาตุสี่ (เนื่องกับ กามคุณห้า หรือ เหตุคือคำข้าว) เป็นเหตุปัจจัย เพื่อการบัญญัติ รูปขันธ์ … ^^^^ สัมภเวสีสัตว์ (ผู้ข้องกับขันธฺทั้ง ๕  รอเกิด ชาติ (อาการที่ ๑๑) เป็น ภูตาสัตว์ (ผู้เนื่องกับ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ หรือ  นันทิในอุปาทานขันธ์ -ความเคยชินยิ่งแล้วในอดีตซึ่งนันทิในขันธ์ห้า - ที่เนื่องกับ ปฏิจจฯ สายเกิด รอบที่แล้วมา / ไม่ใช่ ปฏิจจฯ ที่กำลังเป็น ปัจจุบันธรรม) เมื่อ เคี้ยวอาหาร "ย่อม "ยังมีจิตอนุเสติในสิ่งใด สิ่งนั้น (คำข้าว) ย่อม เป้นอารมณ์ เพื่อความตั้งอยู่ แห่งวิญญาณ  ---จึงตามมาด้วย --นามรูป --- อายนตะหก --- ผัสสะ --- เวทนา (ที่ เนื่องกับ อุปธิ คือ อนุสัย ๓  ตามที่ตรัสว่า เวทนา ๓ เป็นเหตุปัจจัยของเวทนา ๓) --- ตัณหา (อาการคือทะยานอยาก = ความผูกจิตติดกับอารมณ์ (ที่ตั้งอยู่ วิญญาณย่อมมี) --- อุปาทาน (ความเพลินในกรณีนั้น ซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ณ ปัจจุบันขณะนั้นๆ นันทิ ความเพลินคือ อุปาทาน) --- ภพ --- ชาติ  ทุกข์คือ ชรา มรณะ ฯลฯ  จึงเกิดขึ้นครบถ้วน / ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้  ย่อมมี ด้วย อาการ อย่างนี้ สัมภเวสีสัตว์ ที่ เนื่องกับ ๑๑ อาการ (ข้างบน) ---- ย่อม "ไม่มี คุณธรรม ตามที่ตรัสว่า ศีลสมบูรณ์ สมาธิพอประมาณ ปัญญาพอประมาณ คือ ผู้โสดาบัน --ในธรรม วินัยนี้ คือ สัมภเวสี ที่จะ เกิด (อุบัติ  ไม่ใช่ ชาติ) เป็น พระอนาคามี ฯ                   **************************************** สัมภเวสี ที่กำลังเจริญสมาธิอยู่ เช่น ในขณะแห่ง ปฐมฌาน … 1.1 สัมภเวสีนั้น กำลังมี นันทิใน วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา หรือไม่ ? อย่างไร ? กำหนด เป็น  ๒ แบบ (๑) จิตประภัสสร แห่งสัมภเวสี ที่ ข่ม อุปกิเลสไว้ได้ --- เพราะสดับแบบอื่น -- ยังไม่ได้สดับ เช่น (๒) อริยสาวกของพระองค์  ที่คือ สัมภเวสี ที่จิตประภัสสร แบบ "พ้นวิเศษจาก อุปกิเลส คือ นิวรณ์ทั้ง ๕" ได้  -- จิตตภาวนา (โพธิปักขิยธรรม ๓๗)  ที่เนื่องกับ "ที่จิตประภัสสร แบบ "พ้นวิเศษจาก อุปกิเลส"  ย่อมมี ดังนั้น แบบบ (๑)  ย่อม มี ธรรมนันทิด้วย มิจฉาทิฏฐิ  ใน อาการ ทางมโนทวาร แห่ง "รูปาวจรจิต" ที่ ข่มอุปกิเลสไว้ได้ คือ "วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา " ที่สำคัญ "คำว่า วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา " ----- เป็นอย่างไร? --เป็น อาการแห่ง นามธรรมที่เนื่องกับ สมาธิจิต ตาม คำในพจนานุกรม ฯ หรือ วิตก  คือ ? วิจาร คือ ? ปีติ คือ ? ---- เมื่อ ไม่เนื่องกับ วิญญาณ (กิริยาที่รู้แจ้ง) ทางตา  หู จมุก ลิ้น กาย (ไม่ว่าจะหลับตา  หรือลืมตา) สุข คือ ? ---- เมื่อ ข่ม อุปกิเลสได้ หรือ พ้นวิเศษได้? เอกัคคตา คือ ? ๕ คำ  เหล่านั้น ---- ผู้ สื่อสาร ไว้  มีทั้ง พระบรมศาสดา ผู้ ทรงยอดเยี่ยมยิ่งยวดใน จิตตสมาธิทุกๆ แบบ ---- และ ที่ไม่ใช่พระบรมศาสดา   หมายเหตุ ในฐานะนักอานาปานสติสมาธิภาวนาตามอานาปานสติสูตร (ไม่ใช่ มหาสติปัฏฐานสูตร) จิตที่ท่องไปในรูปภพ (รูปาวจรจิต)  นั้น ---- สภาวะธรรม แห่ง รูปฌานทั้ง ๔   มันเป็น องค์รวม  แต่ ต้อง  ผ่าน สภาวะธรรมเหล่านั้น  ตามลำดับแห่งฌาน  ตามที่ตรัสไว้  โดยต้องตั้งต้นที่ "หลับตาแบบ ไม่มีวิญญาณทางตา หู จมูก ลิ้น กาย" ก่อน (หรือ อารัมณูปนิชฌานก่อน  เพราะ นั่นคือ กายาฯ ข้อที่ ๔ นั่นเอง)                 ************************************ 1.2 จะกำหนด รูปขันธ์ ที่ มหาภูต (ธาตุ) ๔ ตอนไหน ? คำถาม ^^^^น่าจะ ดังนี้ จะกำหนด รูปขันธ์ "แห่งสัมภเวสีสัตว์" ที่ได้แก่ มหาภูต (ธาตุ) ๔ ตอนไหน ? ตาม ภพ ๓ กามภพ --เนกขัมมะได้ (มรรคองค์ที่ ๒ / เนกขัมม ดู นิสรณิยธาตุ ๓ ด้วย) ---ก็บรรลุ รูปภพ --- แล้ว อรูปภพ ฯ  อันเป็น ทางสายกลาง สัมภเวสี-ภูตา "กำหนด ขณะเคี้ยวคำข้าว ครั้งแรกสุดๆ  ณ ปัจจุบันขณะ" (ผ่าน ความเป็นกุมารตามมหาตัณหาสังขยสูตรมาแล้ว) นั่นแหละ = กำหนด รูปขันธ์ ที่ มหาภูต (ธาตุ) ๔                   ************************************* 1.3 จิตที่ตั้งมั่นในองค์ฌานแล้ว ... จะมีอาการ > จิตเป็นต้นนั้น ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน หรือไม่ ? อย่างไร ? มีกล่าวไว้ในที่ใดบ้าง จะได้ค้นคว้าเพิ่มเติม ... ^^^^ น่าจะ--- เป็นคำถาม ที่เก็งความจริง + ยึดมั่นในพระบาลีแปลไทยที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา และ น่าจะ เนื่องกับ "ปริยัติธรรม (สัญชานาติ) ฝ่ายอภิธัมมัตถสังคหะ"  หรือไม่ "ผู้ถาม ย่อมรู็แก่ใจ ฯ ปัญหามีว่า ที่ตรัสว่า " จิตเป็นต้นนั้น ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน" นั้น ผู้ถาม  ถามด้วย "ความรู้ ความเข้าใจ" แห่ง จิตประภัสสรแบบไหน + ศึกษา ปฏิบัติ สอบทานกับพระพุทธวจนะ แบบไหน อย่างไร?                                 เมื่อ จะ อ่าน คำตอบ ต่อไปนี้? ที่ตรัสว่า "ยังมี จิตอนุเสติในสิ่งใด"  =  ที่ตรัสว่า " จิตเป็นต้นนั้น ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน" ด้วยหรือไม่?   กำหนด แค่ อาการเดียว คือ ขณะปัจจุบันใดนั้น ไม่เกี่ยวกับ อดีต อนาคต / กำหนด ที่ จิต ที่ตรัสว่า "ยังมี จิตอนุเสติในสิ่งใด" (กับ ไม่มี จิตอนุเสติในสิ่งใด  มีแต่  ความเกิดแห่งอายตนะหก  ที่อาสัยกายนี้เท่านั้น เพราะมีชีวิตเป้ปัจจัย ตาม จูฬสุญญตสูตร) 3 บรรทัดบน  = จิตเป็นต้นนั้น ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน" ด้วยหรือไม่?                  ***************************************** 1.4 แล้วเจตสิกที่ประกอบจิตนั้น ก็เกิด-ดับ พร้อมกับจิตที่ ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน หรือไม่ ? ข้อนี้ ก็เข่นกัน เจตสิก ที่ถาม น่าจะเนื่องกับ  เจตสิก ๕๒  ตาม อภิธัมมัตถสังคหะ (หรือ ไม่ใช่  แต่ เนื่องกับ พระอภิธรรมปิฎก  ที่จิตบางประเภท ประกอบด้วยเจตสิก ถึง ๖๐ ก็มี)                                   คำตอบแบบหนึ่ง ดังนี้ ที่ตรัสว่า "ยังมี จิตอนุเสติในสิ่งใด"  =  แล้วเจตสิกที่ประกอบจิตนั้น ก็เกิด-ดับ พร้อมกับจิตที่ ดวงหนึ่งเกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและกลางวัน หรือไม่ ?                 ********************************* ยังมีแง่มุมใด  หากครูจะเสริมเพื่อความเข้าใจได้มากยิ่งขึ้น ก็จะเป็นประโยชน์ ... ********************************************************** ขันธ์ทั้ง ๕  แห่ง สัมภเวสีสัตว์ (ซึ่ง จิตประภัสสร ยังไม่พ้นวิเศษจากอุปกิเลส) เคย นันทิมาก่อน (ในอดีต กำหนดตาม มหาตัณหาสังขยสูตร)  แล้ว เกิด นันทิ ณ ปัจจุบันขณะใดนั้น  (ผัสสะ  ตาม นิพเพธิกสูตร) ล้วน คือ "ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์" ทั้งสิ้น --- นี้คือ  ความจริงอันประเสริฐ คือ ทุกข์ ที่ สาวก ต้องกำหนดรู้ ฯ ********************************************************** จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 07:37:45

ความคิดเห็นที่ 10 ขันธ์ - อุปาทานขันธ์ - นันทิในขันธ์ หรือ นันทิในอุปาทานขันธ์ (นันทิคืออุปาทาน) ล้วน เกี่ยวเนื่องกับ ---- "ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์" ทั้งสิ้น --- นี้คือ  ความจริงอันประเสริฐ คือ ทุกข์อริยสัจ ที่ สาวก ควรต้องกำหนดรู้ ฯ             ********************************************** (๑) ปุถุชน เนื่องกับ -- ขันธ์ (เนื่องด้วยจิตเศร้าหมอง) - อุปาทานขันธ์ - นันทิในขันธ์หรือนันทิในอุปาทานขันธ์  (นันทิคืออุปาทาน) (๒) อริยสาวก เนื่องกับ ขันธ์ (จิตประภัสสรพ้นวิเศษจากอุปกิเลส) + ความ มี สติในสมาธิสัมมาทิฏฐิสัมปชัญญะ = มี "สติ กั้น นันทิ" ที่ เวทนาขันธ์  (หรือ อุปาทานขันธ์ สมัยปุถุชน ที่บัดนี้ จางคลาย ไปแล้วด้วย ดวงตาเห็นธรรม ฯ) เวทนาขันธ์ ของอริยสาวก จึงต่างกับ เวทนาขันธ์ ของปุถุชน --- ที่คือ เวทนูปาทานักขันธ์  อันเป้น ที่ตั้งแห่งอุปาทาน คือ นันทิ  ในกรณีนั้นๆ                     *************************************                                                   ดังนั้น (มี) ทิฐิว่า ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้น หรือว่า (มี) ทิฐิว่า ชีพอย่างหนึ่ง สรีระ อย่างหนึง เมื่อ บรรลุสู่ อริยสาวก ขั้นแรกสุดๆ   ก็ จะ มี สัญญาไม่วิปลาสว่า ทิฏฐิ ๒ ข้างบน นั้น   อดีต คืออย่างนี้ๆ  บัดนี้ คืออย่างนี้ๆ  (สัมมาทิฏฐิในองค์มรรค  เป็น เหตุ ปัจจัย ให้มี สัมมาทิฏฐิ ๒ - สาสวาสัมมาทิฏฐิ กับ  อนาสวาสัมมาทิฏฐิ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 10:37:13

ความคิดเห็นที่ 11 ยินดีในธรรม สำหรับผู้ที่มีธรรมเป็นที่ยินดีครับ อนุโมทนา สำหรับผู้ศึกษาปริยัติดั่งเรือแพ  ไม่ใช่งูพิษที่จับเอาส่วนที่ไม่ควรจับ ประเด็น  คือ ถ้าศึกษา ปฎิจสมุปบาท  อริยสัจย์ 4 ก็จะเห็น ความเกิดขึ้นของทุกข์ อริยสัจย์ได้ เพราะในปฎิจสมุปบาท  ย่อมมีทั้ง ขันธิ์ 5 และ อุปทานธิ์ขันธิ์ 5 พระพุทธเจ้าจึงกล่าวว่า เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารจึงมี เพราะสังขารเป็นปัจจัย วิญญาณจึงมี เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปจึงมี เพราะนามรูปเป็นปัจจัย สฬายตนะจึงมี เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย ผัสสะจึงมี เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี เพราะเวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาจึงมี เพราะตัณหาเป็นปัจจัย อุปทานจึงมี เพราะอุปทานเป็นปัจจัย ภพจึงมี เพราะภพเป็นปัจจัย ชาติจึงมี เพราะชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะจึงมี ความโศก ความคร่ำครวญ ทุกข์ โทมนัส และความคับแค้นใจ ก็มีพร้อม ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งปวงนี้ จึงมี และพระสูตร  ที่กล่าวถึงการเสวยเวทนาทางกาย แต่ไม่เสวยเวทนาทางใจจากกิเลส แม้เวทนาทางกายนั้นท่านก็รู้ชัด คุณ โทษ อุบายเครื่องสลัดออก โดยไม่วางเฉยอย่างอวิชชา  คือไม่รู้ว่าเวทนา แม้สุขเวทนานั้นก็เป็นทุกข์ (ทัฏฐัพพสูตร สัลลัตถสูตร) http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=18&A=5572&Z=5634 และอีกพระสูตรที่พระพุทธเจ้าเปรียบ อาตยณภายในเปรียบเหมือนแผลที่ทำแผลดีแล้วรอให้หายสนิท(ดับขันธิ์) การที่เห็นว่าละอุปทานชันธิ์5 ได้แล้ว แต่ยังเห็นว่าขันธิ์ 5 ไม่ใช่ทุกขอริยสัจย์ จะเปรียบเหมือนแผลนั้นยังมีเชื้อคืออวิชชาเหลืออยู่ได้หรือไม่ เพราะบุคคลเมื่อเห็นว่าละอุปทานธิ์ ขันธิ์ได้แล้ว จึงประกอบพร้อมธรรมอันไม่เป็นที่ไม่สบายแก่ขันธิ์ แก่อาตยณะภายใน(เสพสิ่งที่ไม่ควรเสพ บางคนเห็นผิดว่าอรหันต์ไม่ต้องบวช ไม่น้อมไปในการบวช เป็นอรหันต์ครองเรือนที่ผิด) แผลนั้นก็บวมเพราะไม่ขจัดของไม่ะอาดและเพราะมีเชื้อเหลืออยู่ แผลบวมคือราคะกำเริบ ได้แก่ฉันทราคะ นันทิราคะ ของไม่สะอาดคืออุปธิ  เช่นกาม(ความคิดที่ไม่ออกไปจากกามคุณ) เชื้อที่เหลือคืออวิชชา  การเห็นว่าขันธิ์5ไม่ใช่ทุกขอริยสัจย์(แผลที่รอการหายดีคือดับสนิท) ๕. สุนักขัตตสูตร (๑๐๕) http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=1185&Z=1439 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 55 22:35:53 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 55 12:50:15 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 12:49:26

ความคิดเห็นที่ 12 ประเด็นอีกอย่าง กล่าวโดยย่อ อุปทานขันธ์5 เป็นทุกข์ อาจจะกล่าวได้อีกหลายนัย เช่น กล่าวโดยย่อ ชาติเป็นทุกข์(ความเกิด) กล่าวโดยย่อ ภพ เป็นทุกข์ เพราะแม้ความปรากฎเพียงขันธิ์ เดียวของสัตว์ผู้มีราคะในขันธิ์ นั้นก็คือภาวะความทุกข์ปรากฎ(อสัญญีสัตว์) พุทธพจน์ จากธัมมจักกัปปวัตตนสูตร "ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขอริยสัจ คือ ความเกิดก็เป็นทุกข์ ความแก่ ก็เป็นทุกข์ ความเจ็บไข้ก็เป็นทุกข์ ความตายก็เป็นทุกข์ ความประจวบด้วยสิ่งที่ไม่เป็นที่รัก ก็เป็นทุกข์ ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักก็เป็นทุกข์ ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์ โดยย่นย่อ อุปาทานขันธ์ ๕ เป็นทุกข์" http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=4&A=355&Z=445&pagebreak=0 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 55 13:47:20 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 55 13:46:47 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 13:43:42

ความคิดเห็นที่ 13 คคห 11 ประเด็น  คือ ถ้าศึกษา ปฎิจสมุปบาท  อริยสัจย์ 4 ก็จะเห็น ความเกิดขึ้นของทุกข์ อริยสัจย์ได้ ********************************************************* (๑) เห็น แบบไหนครับ (๑) ได้แบบ  ปุถุชน  ที่ยังเนื่องกับ  จิตนี้ประัภัสสร แต่จิตนั้นแลเข้าถึงความเศร้าหมองแล้วด้วยอุปกิเลส (นิวรณ์ทั้ง ๕)  -- รวมทั้ง ที่ข่มไว้ได้ ไม่ว่า ด้วยกำลังของสมาธิแบบไหน ไม่เว้นแบบ เพ่งลูกแก้ว หรือว่า (๒) ได้แบบ  อริยสาวก ผู้มีการสดับ รู้ชัดว่า จิตประภัสสรพ้นวิเศษจาก อุปกิเลส ฯ ตามพระพุทธภาษิตว่า>> ปภสฺสรมิทํ ภิกฺขเว จิตฺตํ ตญฺจโข อาคนฺตุเกหิ อุปกิเลเสหิ อุปกิลิฏฺฐํ >> > > ภิกษุทั้งหลาย จิตนี้บริสุทธิ์เป็นประภัสสรเปล่งปลั่ง>> แต่ว่าจิตนั้นอันอุปกิเลสเป็นแขกจรเข้ามาทำให้มัวหมอง>> เสียความบริสุทธิ์ไปเมื่อภายหลัง ดังนี้>> ^^^^ เห็นแบบ สัญชานาติ  ก็ เห็นแบบหนึ่ง เห็นแบบ อภิชานาติ  ก็ เห็นแบบหนึ่ง ระหว่าง "เห็นแบบ สัญชานาติ " VS "เห็นแบบอภิชานาติ "  ใครว่า "เห็นเหมือนกัน?"              **************************************** (๒) และพระสูตร  ที่กล่าวถึงการเสวยเวทนาทางกาย แต่ไม่เสวยเวทนาทางใจจากกิเลส พระสูตรนี้  อ่าน ดีดี แล้ว? พระสูตรนี้ ทรงอุปมา ดั่งลูกศร สองดอก  ใช่ไหม? ถ้าใช่ ตรัส ระบุ ที่ "ทุกขเวทนา"  เท่านั้น (ไม่ตรัส สุขเวทนา - ไม่ตรัส อทุกขมสุขเวทนา) โดยตรัสว่า (๑) ปุถุชน  เมื่อโดน "ลูกศร" คือ ทุกข์เวทนา ทางกายแล้ว (ทางเนื้องหนัง)  ยัง ถูก ยิงซ้ำ ด้วย ลูกศรอีกดอก  --- ลูกศร" คือ ทุกข์เวทนา ทางมโน (ใจ) (๒) ส่วนพระอรหันต์ (ที่เนื่องกับ นิพพานธาตุ ๒ / นิพพานมี ๑ เท่านั้น) จะ โดน ลูกศร" คือ ทุกข์เวทนา ทางกาย" --- เพียง ดอกเดียว ---- นั่นคือ  พระอรหันต์ - สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ ต่อมาคือ อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ  กำหนดแบบ  สันทิฏฐิโก ฯ            **************************************                                       ตกลง พระอรหันต์ นิพพานธาตุ ๒  (กำหนด แบบ ปัจจุบันขณะ  ไม่ กำหนดแบบ วิสุทธิมัคค์ฯ) ใคร กำหนดว่า "พระอรหันต์ นิพพานธาตุ ๒ " --- ต้อง ยังมี ธาตุ ๖ อายตนะในหก วิสุทธิขันธ์ทั้ง ๕  (คำนี้ ยังหาไม่พบว่า ตรัสไว้ในพระสูตรไหน) ? 2 บรรทัดบน  --- ขอให้ พิจารณา  ที่ตรัส "นิสรณิยธาตุ ๓"  คือ เนกขัมมะธาตุ อารุปปธาตุ  นิโรธธาตุ  ว่า  ทรงหมายความอย่างไร? เสนอสั้นๆ ว่า เพราะ มีนิโรธธาตุ  จึงมี "พระอรหันต์ นิพพานธาตุ ๒ " -- ตาม จูฬสุญญตสูตร คือ --เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต (แปลว่า จิตตสมาธิไม่มี เครื่องกำหนด ใช่หรือไม่? ถ้าใช่ นิมิต คือ  อารมณ์ของจิตตสมาธิใช่ไหมฯลฯ) + สิ้น อาสวะ (กิเลส) สาม สมบูรณ์ ไม่กลับกำเริบใหม่ มีความกระวนกระวาย (ถรถา แบบนิพพานธาตุ ๒) คือ --- ไม่ว่างอยู่อย่างเดียว คือ ความเกิดแห่ง อายตนะหก (แบบ ที่ปุถุชน หมายรู้ได้ด้วย ????) ที่อาศัยกายนี้ (แบบที่ปุถุชน หมายรู้ได้ด้วย ????) เท่านั้น  (ไม่มีอื่นจากที่ตรัส --- ธัมมกายนิยม ค้ายที่ตรัสไหม?)  เพราะมีชีวิตเป็นปัจจัย (จากนั้น  เกิดสัมมาญาณะ หรือ สัมมาญาณทัสนะ ว่า) ---เธอรู้ว่า สิ่งที่มีอยู่ (จาก ที่ว่างแบบปรมานุตตรสุญญตา แห่งพระอรหันต์นิพพานธาตุ ๒) ---- นี้ นี้มีอยู่)                        ********************************                ข้างบน กำหนด แล้ว พิจารณา ข้อความข้างล่าง ข้อความ    ---- จะเปรียบเหมือนแผลนั้นยังมีเชื้อคืออวิชชาเหลืออยู่ได้หรือไม่ ---- (๑) อาสัย อะไร  แล้ว ---- เปรียบ  กับ ---- พระอรหันต์ นิพพานธาตุ ๒  ที่ ว่างอย่าง ปรมานุตตรสุญญตา (ตามจูฬสุญญตสูตร) อาสัย สุตมยปัญญา ก่อน ปัญญาอื่นๆ                                           ตกลง ใครจะให้ "- พระอรหันต์ นิพพานธาตุ ๒  ที่ ว่างอย่าง ปรมานุตตรสุญญตา (ตามจูฬสุญญตสูตร) " ยังมี แผลเป็น  (แผลงที่แห้งแล้ว) เหลืออยู่ เมื่อ อุปมา --- แผลเป็น คือ วิสุทธิขันธ์ทั้ง ๕ ของ พระอรหันต์ นิพพานธาตุ ๒  ที่ ว่างอย่าง ปรมานุตตรสุญญตา (ตามจูฬสุญญตสูตร) --แต่ ไม่มีเชื้อโรค คือ อวิชชา เมื่อ อุปมา --- แผลสด  คือ ขันธ์ที่ เคยนันทิในขันธ์มาแล้ว (คือ อุปาทานขันธ์)   ก่อน เกิด นันทิใหม่ (อุปาทานใหม่) ใดใน (อดีตคืออุปาทาน)ขันธ์ใด  นันทิ คือ อุปาทาน --เพราะ --มีเชื้อโรค คือ อวิชชา (ที่มี เหตุ คือ อุปกิเลส คือนิวรณ์ทั้ง ๕)                            ************************* สรุป กระทำอุปมา แบบ "อมแล้ว บ้วน" ----- ก็ มีอยู่ กระทำอุปมา แบบ "เคี้ยว แล้ว คาย" --- ก็มีอยู่ ดังนั้น อย่าประมาท  และ เพลิน สยบใน อุปมาใดนั้น  ที่สำคัญว่า "ใช่แล้ว ใช่แล้ว" (แน่นอน รวมทั้ง ที่ผม กระทำอุปมา ไม่ว่า อุปมาแบบไหน? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 17:17:50

ความคิดเห็นที่ 14 คคห 12 ประเด็นอีกอย่าง กล่าวโดยย่อ อุปทานขันธ์5 เป็นทุกข์ อาจจะกล่าวได้อีกหลายนัย ^^^^ หลายนัย  อะไรบ้าง (๑) นัยแบบ พระอรรถกถาจารย์ อธิบายไว้ ในอรรถกถา  หรือว่า (๒) นัยแบบ "บุคคลใดนั้นเสนอ" โดยไม่อ้างอิง หลักฐานปฐมภูมิ หรือว่า (๓) นัยแบบ "บุคคลใดนั้นเสนอ" โดยอ้างอิง หลักฐานปฐมภูมิ หรือว่า (๔) ฯลฯ *******************************************************                              ผมสรุปใน  คคห 7 สัมภเวสี คือ อุปาทานขันธ์ (อุปธิ)  ที่รอการ เกิด อาการ "นันทิ (อุปาทาน)" ในขันธ์ที่ยังเนื่องกับอุปาทาน (อุปาทานขันธ์) เกิดนันทิ (ในอุปาทานขันธ์ ขันธ์อันเป็นอุปธิ) = เกิด (นันทิ คือ)อุปาทาน (ในขันธ์อันเป็นอุปธิคืออุปาทานขันธ์) จึงเกิด ภพ  ชาติ ทุกข์อริยสัจ (ชรา มรณ โสกะ ปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงเกิดขึ้นครบถ้วน ความเกิดขึ้นพร้อมแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้  ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้)                                       ข้างบนคือ นามรูป  อายตนะ (ก่อน ผัสสะ) --- แห่ง สัมภเวสีสัตว์  ที่ ยังมี อุปธิ คือ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ (หรือขันธ์ทั้ง ๕  ที่ เคยนันทิมาแล้ว กำหนดตามมหาตัณหาสังขยสูตร)  เพราะ ยังมี อนุสัย  อาสวะ                  ******************************                                 แล้วท่านใด ทราบบ้างว่า  มี ท่านอื่นใด  เสนอ แบบ ที่ผม เสนอ มาก่อนแล้วฯ ช่วยบอกด้วย เพื่อข้อมูลทางวิชาการ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 17:24:19

ความคิดเห็นที่ 15 ในเรื่องเวทนา  นั้นพระพุทธเจ้ากล่าว ความต่างของ ปุถุชน กับ อริยสาวก คือ ปุถุชน กับ อริยสาวก ย่อมเสวยเวทนาเหมือนกัน แล้วอะไรคือความต่างกัน ปุถุชน เมื่อเกิดทุกขเวทนา  ทางกาย   ก็เกิด โทมนัสทางใจบ้าง ทุกข์ทางใจบ้าง เรียกว่าโดนยิงด้วยลูกศรดอกหนึ่งแล้วถูกยิงซ้ำเข้าอีกดอกหนึ่ง ปฎิฆะนุสัยก็ย่อมนอนเนื่องด้วย ย่อมเกิดความดื่มด่ำ เพลินเพลินนึกถึงในกามสุขด้วยอันเป็นเหตุให้เกิดอุปทานขันธิ์(สมาธิสูตร) เพราะไม่รู้เหตุออกจากทุกข์นอกจากกามสุข เมื่อเกิดสุขเวทนาทางกาย  ก็เกิดโสมนัสทางใจบ้าง ความสุขทางใจบ้าง(สุขที่สัตว์โลกควรกลัว คือกามสุข) เรียกว่าโดนยิงด้วยลูกศรดอกหนึ่งแล้วถูกยิงซ้ำเข้าอีกดอกหนึ่ง ราคะนุสัยก็ย่อมนอนเนื่องด้วยย่อมเกิดความดื่มด่ำ เพลินเพลินนึกถึงในรูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณด้วยอันเป็นเหตุให้เกิดอุปทานขันธิ์(สมาธิสูตร)เพราะไม่รู้จักวิธีสลัดออกจากทุกข์นอกจากกามสุข เมื่อเกิดความเวทนาที่ไม่สุขไม่ทุกข์  ก็เกิดอุเบกขาทางใจที่อาศัยเรือน(เวทนาคือทางไปแห่งจิตของสัตว์) เรียกว่าโดนยิงด้วยลูกศรดอกหนึ่งแล้วถูกยิงซ้ำเข้าอีกดอกหนึ่ง อวิชชานุสัยก็ย่อมนอนเนื่องด้วยย่อมเกิดความดื่มด่ำ เพลินเพลินนึกถึงในรูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณด้วยอันเป็นเหตุให้เกิดอุปทานขันธิ์(สมาธิสูตร)เพราะไม่รู้จักวิธีสลัดออกจากทุกข์นอกจากกามสุข ส่วนอริยสาวก ย่อมไม่ขัดเคือง ไม่เพลินด้วย ด้วยอาการนี้ย่อมเสวยเวทนาทางกายอย่างเดียว ไม่ได้เสวยเวทนาทางใจ(เพราะอุปทานขันธิ์คือการไม่เพลิน ไม่ดื่มดำ นึกถึง รูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ  ตามสมาธิสูตร) อีกทั้งรู้วิธีสลัดออกซึ่งเวทนาเหล่านั้นด้วย เมื่อเสวยเวทนาใดๆก็เสวยเวทนานั้นด้วยอาการไม่มีกิเลสด้วย เพราะรู้จักทางสลัดออกกิเลสด้วย  สุขที่ควรเสพ โทมนัสที่ควรเสพ  อุเบกขาที่ควรเสพ รู้จักทางสลัดออกจากเวทนาเหล่านั้นด้วย  (สัญญาเวทยิตนิโรธและ  นิพพาน) สัลลัตถสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=18&A=5572&Z=5634 ๕. สมาธิสูตร ว่าด้วยสมาธิเป็นเหตุเกิดปัญญา http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=17&A=293&Z=331 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 55 23:12:59 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 23:10:54

ความคิดเห็นที่ 16 ลิงค์ ๑ สัลลัตถสูตร [๓๗๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนนายขมังธนู พึงยิงบุรุษด้วย ลูกศร ยิงซ้ำบุรุษนั้นด้วยลูกศรดอกที่ ๒ อีก ก็เมื่อเป็นอย่างนี้ บุรุษนั้นย่อมเสวย เวทนาเพราะลูกศร ๒ อย่าง คือ ทางกายและทางใจ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชน ผู้ไม่ได้สดับ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน อันทุกขเวทนาถูกต้องแล้ว ย่อมเศร้าโศก ร่ำไร รำพัน ทุบอกคร่ำครวญ ย่อมถึงความงมงาย เขาย่อมเสวยเวทนา ๒ อย่าง คือ เวทนาทางกายและเวทนาทางใจ อนึ่ง เขาเป็นผู้มีความขัดเคืองเพราะทุกขเวทนา นั้น ปฏิฆานุสัยเพราะทุกขเวทนานั้น ย่อมนอนตามเขาผู้มีความขัดเคืองเพราะ ทุกขเวทนา เขาเป็นผู้อันทุกขเวทนาถูกต้องแล้ว ฯ [๓๗๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฝ่ายอริยสาวกผู้ได้สดับ อันทุกขเวทนาถูก ต้องแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศก ไม่ร่ำไร ไม่รำพัน ไม่ทุบอกคร่ำครวญ ไม่ถึงความ งมงาย เธอย่อมเสวยเวทนาทางกายอย่างเดียว ไม่ได้เสวยเวทนาทางใจ ฯ ที่ตรัส ข้างบน --- กำหนด เวทนา ๓  คือ สุขเวทนา ทุกขเวทนา อทุกขมสุขเวทนา          ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน อันทุกขเวทนาถูกต้องแล้ว                               อันทุกขเวทนาถูกต้องแล้ว (๑) บุรุษนั้นย่อมเสวยเวทนาเพราะลูกศร ๒ อย่าง คือ ทางกายและทางใจ พระสูตรนี้ (สัลลัตถสูตร) อุปมา ลูกศร ๒ ดอก  ที่ ทุกขเวทนา  เท่านั้น  ใช่หรือไม่                 ***********************************               กำหนด อินทรีย์ ๕ คือ สุข ทุกข์ โสมนัส โทมนัส อุเบกขา แล้ว โทมนัส (ได้แก่ทุกขเวทนาทางใจ) ของ ปุถุชน  โดนลูกศร ดอกที่ ๒  ด้วยไหม? ทุกขเวทนาทางกาย --- เนื่องกับ ผัสสะ ทาง  ทวารกาย คือ กายนี้ ประกอบด้วยมหาภูติ ๔ อันตถาคตเรียกว่า  จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง ตามอัสสุตวตาสูตร ผัสสะ ประกอบด้วย องค์ ๓ ได้แก่ (๑) อายตนะภายใน (นามรูป) คือ กาย + อายตนะนอกคือ โผฏฐัพพะ + วิญญาณ (กิริยาที่รู้แจ้งโผฏฐัพพะ) ทางกาย (มหาภูติ ๔ อันตถาคตเรียกว่า  จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง ตามอัสสุตวตาสูตร) ดังที่ตรัสว่า เพราะมี ผัสสะ เป็นเหตุปัจจัย จึงมี เวทนา (๓) ดังนั้น กรณี แห่งกาย (มหาภูติ ๔ อันตถาคตเรียกว่า  จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง ตามอัสสุตวตาสูตร) ทุกขเวทนาทาง กาย (ที่ยังไม่ตาย)   อันเนื่องมาจาก  อายตนสัมผัสสชาเวทนา ฝ่าย ทุกขเวทนา ตาม สัลลัตถสูตร                                                 คำว่า ปุถุชนเมื่อเกิดทุกขเวทนา  ทางกาย   ก็เกิด โทมนัสทางใจบ้าง ทุกข์ทางใจบ้าง             กำหนด  แบบไหน? ตามที่ ตรัส ผัสสะ ๒  (มหานิทานสูตร)                                                              เพื่อกำหนด ให้ ตรงกับ ที่ตรัสว่า             ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน อันทุกขเวทนาถูกต้องแล้ว จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 10:02:50

ความคิดเห็นที่ 17 ประเด็น ---- ธรรมชาติฝ่ายกาย  - ธรรมชาติฝ่ายใจ (จิต)  ???? *********************************************************** กำหนด --- กายนี้ ---- ประกอบด้วยมหาภูติ ๔ อันตถาคตเรียกว่า  จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง ตามอัสสุตวตาสูตร กายนี้ = ธาตุ ๔  + ทรงเรียก ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง ) ใน ฐานะ  อายตนะในหก กายนี้ ในฐานะ  อายตนะในคือ กาย + อายตนะนอกคือ โผฏฐัพพะ + กายวิญญาณ (วิญญาณทางกาย  ที่เนื่องกับ มหาภูติ ๔ อันตถาคตเรียกว่า  จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง ตามอัสสุตวตาสูตร )  ---- คือ ผัสสะ (การสีกัน หรือ กระทบกัน  ระหว่าง อายตนะใน นอก แล้ว ปรากฎ กิริยาที่รู้แจ้ง ที่ กายนั้น  อันเนื่องจาก กระทบ  นี้คือ ผัสสะ) (๑) ทุกขเวทนา (คือ ?) ทางกาย คือ ความรู้ ? (ตามพระสูตรไหนนั้น) ที่ "วิญญาณทางกาย  รู้แจ้ง"  ตามที่ตรัส (คือ ทุกขเวทนาทางกาย) แล้ว (๒) ทุกขเวทนาทางกาย  ที่ "วิญญาณทางกาย  รู้แจ้ง"  ตามที่ตรัส (คือ ทุกขเวทนาทางกาย) นั้น --- จะเป็น  ทุกขเวทนา ทาง มโนทวาร (ทางใจ)   ยังไง? ตาม พระพุทธภาษิต ใดนั้น ?  (อย่าเพิ่งอ้าง คำชั้นสาวก) เพื่อ  เข้าใจ  ที่ตรัสว่า ---- ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชน ผู้ไม่ได้สดับ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน อันทุกขเวทนาถูกต้องแล้ว ย่อมเศร้าโศก ร่ำไร รำพัน ทุบอกคร่ำครวญ ย่อมถึงความงมงาย เขาย่อมเสวยเวทนา ๒ อย่าง คือ เวทนาทางกายและเวทนาทางใจ ^^^^ คุณaunemaek2  ช่วยอธิบายได้ไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 10:12:37

ความคิดเห็นที่ 18 เมื่อ ผัสสะ และ นามรูป นี้ เป็น การ บัญญัติ ขันธ์ ทั้ง 5 ถามว่า อรหันต์ มี ผัสสะ และ นามรูป อยู่ หรือไม่ ถ้า มี ก็ หมายความว่า ท่านยัง มี ขันธ์ ทั้ง 5 ครบ เมื่อ ขันธ์ ทั้ง 5 ครบ ท่าน ก็ ยัง มี ทุกข์อริยสัจ ใช่ ไหม ครับ แล้ว จะ อรหันต์ ได้อย่างไร ครับ ต้น กับ ปลาย ไม่สอดคล้อง กัน นะครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 13:37:12

ความคิดเห็นที่ 19 ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์   ความรักในกาม ทำให้เกิดทุกข์ แก่ผุ้ถูกต้องทุกขเวทนาทางกายครับ ลูกศรดอกที่ 2 คือ อุปทานขันธิ์ เวทนา นั้นเอง ส่วนอริยสาวก  ย่อมเสวยเวทนาทางกาย อย่างเดียว  แต่ไม่ปรุงแต่ง(ไม่เพลิน ไม่ดื่มด่ำ ไม่นึกถึงเพราะรู้คุณและโทษอุบายเครื่องสลัดออกไปตามลำดับเสพสิ่งที่ควรเสพ เสพสุขที่ควรเสพ เสพโทมนัสที่ควรเสพ เสพอุเบกขาที่ควรเสพ  ไปถึงขั้นสูงคือสัญญาเวทยิตนิโรธ  และนิพพาน) จึงไม่มีอุปทานขันธิ์ เวทนา จึงไม่ถูกลูกศรดอกที่ 2 นั้นคือข้อแตกต่างของปุถุชน กับ อริยสาวกครับ แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 15:17:39 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 14:31:37

ความคิดเห็นที่ 20 ส่วนที่เหมือนกันคือ มีขันธิ์ 5 เหมือนกันและไม่เหมือนกัน (หรือกล่าวได้ว่าไม่ควรกล่าวว่าพระอรหันต์มีขันธิ์5เหมือนปุถุชน) เหมือนกันคือยังได้รับผลกรรมเก่าเหมือนกัน ไม่เหมือนกันคือความร้อนของขันธิ์ปุถุชน ความเย็นของขันธิ์(สอุปาทิเสสนิพพาน)ของพระอรหันต์ พุทธพจน์  " [๑๙๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในกาลใดแล ภิกษุละอวิชชาได้แล้ว วิชชา เกิดขึ้นแล้ว ในกาลนั้น ภิกษุนั้นก็ไม่ทำกรรมเป็นบุญ ไม่ทำกรรมเป็นบาป ไม่ ทำกรรมเป็นอเนญชา เพราะสำรอกอวิชชาเสีย เพราะมีวิชชาเกิดขึ้น เมื่อไม่ทำ เมื่อไม่คิด ก็ไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก เมื่อไม่ถือมั่น ก็ไม่สะดุ้งกลัว เมื่อไม่ สะดุ้งกลัว ก็ปรินิพพานเฉพาะตน ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบ แล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ภิกษุนั้นถ้า เสวยสุขเวทนา ก็รู้ชัดว่า สุขเวทนานั้นไม่เที่ยง อันตนไม่ยึดถือแล้วด้วยตัณหา อันตนไม่เพลิดเพลินแล้วด้วยตัณหา ถ้าเสวยทุกขเวทนา ก็รู้ชัดว่า ทุกขเวทนา นั้นไม่เที่ยง อันตนไม่ยึดถือแล้วด้วยตัณหา อันตนไม่เพลิดเพลินแล้วด้วยตัณหา ถ้าเสวยอทุกขมสุขเวทนา ก็รู้ชัดว่า อทุกขมสุขเวทนานั้นไม่เที่ยง อันตนไม่ยึด ถือแล้วด้วยตัณหา อันตนไม่เพลิดเพลินแล้วด้วยตัณหา ภิกษุนั้นถ้าเสวยสุขเวทนา ก็วางใจเฉยเสวยไป ถ้าเสวยทุกขเวทนาก็วางใจเฉยเสวยไป ถ้าเสวยอทุกขมสุข- *เวทนา ก็วางใจเฉยเสวยไป ภิกษุนั้นเมื่อเสวยเวทนาที่ปรากฏทางกาย ก็รู้ชัดว่า เราเสวยเวทนาที่ปรากฏทางกาย เมื่อเสวยเวทนาที่ปรากฏทางชีวิต ก็รู้ชัดว่า เรา เสวยเวทนาที่ปรากฏทางชีวิต รู้ชัดว่า เวทนาทั้งปวงอันตัณหาไม่เพลิดเพลินแล้ว จักเป็นของเย็น สรีรธาตุจักเหลืออยู่ในโลกนี้เท่านั้นเบื้องหน้าตั้งแต่สิ้นชีวิต เพราะ ความแตกแห่งกาย ฯ" ทุกขวรรคที่ ๖ ๑. ปริวีมังสนสูตร http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=16&A=2166&Z=2278 สังขาร วิญญาณ นามรูป  ผัสสะ  เวทนา ตัณหา อุปทาน ภพ  ชาติ  ของผู้มีวิชชาของผู้รู้แจ้งอริยสัจย์4ดับ ไม่มีการเกิดอีกต่อไป ขันธิ์ 5 ที่มีแล้ว ก็จะไม่มีอีกต่อไป ท่านเปรียบเหมือนตาลยอดด้วน ขันธิ์ 5 ที่บุญ บาป ผลกรรม ที่ให้ผล   ได้แก่  ชรา เจ็บป่วย มรณะ   ได้ลาภ เสื่อม ลาภ นินทา สรรเสริญ ก็จะไม่มีอีกต่อไป   ทุกขอริยสัจดับ พระพุทธเจ้าจึงบัญญัติ นิพพานธาตุ 2  แก่ พระอรหันต์ ผู้ไกล จากกิเลส ๗. ธาตุสูตร http://84000.org/tipitaka/read/?25/222/258 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 15:20:09 แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 15:02:39 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 14:58:47

ความคิดเห็นที่ 21 "เวทนาทั้งปวงอันตัณหาไม่เพลิดเพลินแล้ว จักเป็นของเย็น" จาก คห 20 เวทนา นั้น เหมือน หรือ ไม่เหมือน กับ เวทนา ที่ เกิด แก่ ปถุชน ครับ ผมว่า เหมือน ครับ เพราะ ขันธ์ นั้น เหมือน กัน เพียงแต่ ว่า เวทนา ของ พระอริยเจ้า ท่้าน ไม่มี ตัณหา ร่วมอยุ่ด้วย  ก็ เลย เป็น ของเย็น เพราะ ท่าน ละ ตัณหา และ ทิฏฐิ ได้หมดสิ้นแล้ว นิพพาน มี คำที่ว่า "ไม่ว่างอยู่อย่างเดียวคือกายนี้" จากความจำ (พระสูตรไหนจำไม่ได้แล้วครับ) ประโยคนี้ บอกว่า ไม่ว่าง ไม่ได้ บอกว่า ร้อน หรือ ทุกข์ ไม่ใช่ หรือครับ ----------------------------------------- ประเด็น สรุป พระอรหันต์ ยัง มี ทุกข์อริยสัจ ใช่ไหม ครับ เพราะ ยังมี นามรูป อยู่ --------------------------------------- ขันธ์ 5 ของ พระอริยเจ้า มีอยุ่ แต่ ผมว่า ท่าน อตัมยตา(ไม่แน่ใจว่า ใช้คำถูกไหมครับ) ก็ เลย ไม่ ทุึกข์ ผม ก็ เลย คิดว่า ขันธ์ ไม่ใช่ ทุกข์ อริยสัจ เพราะว่า แม้ พระอริยเจ้ามี นามรูป อยู่ ก็ ไม่ ทุกข์  ดังนั้น ผมจึง เห็น ว่า การมีอยุ่ ของ ขันธ์ ไม่ใช่ ทุกข์อริยสัจ แต่ เป็น เหตุให้เกิด เวทนา ครับ หรือ ประมาณว่า ขันธ์ + ตัณหา+ ทิฏฐิ  ถึง จะเท่า กับ ทุกข์ แต่ ขันธ์ อย่างเดียว ไม่เท่ากับ ทุกข์ ----------------------------- ไม่ได้ ดื้อรั้น นะครับ ถ้า ผิดอย่างไร แนะนำด้วย ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 19:21:29

ความคิดเห็นที่ 22 คคห 18 เมื่อ ผัสสะ และ นามรูป นี้ เป็น การ บัญญัติ ขันธ์ ทั้ง 5 ถามว่า อรหันต์ มี ผัสสะ และ นามรูป อยู่ หรือไม่ ********************************************************* ููู^^^ ถามแบบนี้  เรียกว่า ถามแบบ ข้าม shot หรือ ฯ (เพราะเคยชินในการถามแบบนี้ เพราะ เหตุปัจจัยอะไร? ยกไว้)               ***********************************************                วิธีตอบแบบหนึ่งต่อไปนี้  น่าจะ เหมาะสม (หรือไม่) ใช้ตอบ ต่อคำถาม ฯ               ***********************************************                   กำหนด ที่ อัสสุตวตาสูตร + จิตนี้เป็นประภัสสร (ปุถุชน  - อริยสาวก) กายนี้ อันประกอบด้วยมหาภูต (ธาตุ) ๔  อันตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง  มโนบ้าง  วิญญาณบ้าง       กำหนด ที่ จูฬสุญญตสูตร + เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต (เกือบสิ้นอาสวะ   - สิ้นอาสวะ)                                       ^^^^^^^^^^                                       พระสูตร ข้างบน                                       กำหนดที่ คำว่า             เมื่อ ผัสสะ และ นามรูป นี้ เป็น การ บัญญัติ ขันธ์ ทั้ง 5                                        ถามกลับว่า ผัสสะ เหมือนกัน  / นามรูป เหมือนกัน =  เป็น การ บัญญัติ ขันธ์ ทั้ง 5 เหมือนกัน  หรือ?             **********************************************                           ถ้า ตอบว่าเหมือนกัน -- เหมือนกัน เพราะ ???? เมื่อกำหนด ที่ ปฏิจจสมุปบาทสายสมุทโย  กับ ปฏิจจสมุปบาทสาย นิโรโธ (แบบ อกุปป) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 20:53:22

ความคิดเห็นที่ 23 คคห 19 ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์   ความรักในกาม ทำให้เกิดทุกข์ แก่ผุ้ถูกต้องทุกขเวทนาทางกายครับ ********************************************************** กาม --ได้แก่ กามคุณ ๕  หรือ อารมณ์อันวิจิตรทั้งหลายใน โลก --- ใช่ไหมครับ? กาม -- ได้แก่ ความกำหนัดยินดีไปตามอำนาตความตริตรึก (สังกัปปราคะ) ใช่ไหมครับ? (ดู นิพเพธิกสูตร)                                                    ตกลง คำว่า ---- ที่ใด ----- กำหนดที่ ไหนครับ "ความรู้สึกแห่งจิต ของปุถุชน" ใช่ไหมครับ ตกลง ----ในกาม ------- กำหนดที่ "กามคุณ ๕"   หรือ "สังกัปปราคะ" (กามของคนเรา ตามนิพเพธิกสูตร) ครับ (ส่วน คำว่า --- มีรัก +ในกาม (อะไร) + ที่ใด ยกไว้ ก่อน) คุณaunemaek2 -- กำหนด ยังไงครับ  (ที่ใด  กับ กาม) คุณaunemaek2 -- กำหนด อีกทีไหมครับ แล้วที่เสนอว่า --- นั้นคือข้อแตกต่างของปุถุชน กับ อริยสาวกครับ ---- ค่อย สรุปเสนออีกที  ไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:00:47

ความคิดเห็นที่ 24 คคห 21 ประเด็น สรุป พระอรหันต์ ยัง มี ทุกข์อริยสัจ ใช่ไหม ครับ เพราะ ยังมี นามรูป อยู่ ******************************************************* คำถามแบบนี้ เพราะเคยชินในการถามแบบนี้ (เพราะ เหตุปัจจัยอะไร? ยกไว้)              ***********************************************               วิธีตอบแบบหนึ่งต่อไปนี้  น่าจะ เหมาะสม (หรือไม่) ใช้ตอบ ต่อคำถาม ฯ              *********************************************** (๑) ทุกข์อริยสัจ  ได้แก่  ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ เป็นตัวทุกข์อริยสัจ (๒) พระอรหันต์  นั้น ตรัสรู้ชอบแล้ว  ทำกิจในอริยสัจสี่ สมบูรณ์แล้ว  กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มีอีก  มิใช่หรือ ตาม พระบาลีพุทธภาษิตนั้นๆ (๓) พระอรหันต์ ท่าน ไำม่มี  "ทุกข์อริยสัจ"  คือ ไม่มี "ปฏิจจสมุปบาทสายเกิด กองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้"  อย่าง ไม่กลับกำเริบ  ใช่ไหมครับ (๔) นามรูป  อันเป็นอาการหนึ่ง แห่งปฏิจจสมุปบาทสายดับ ตามที่ตรัสว่า -- เพราะสังขารดับ  วิญญาณดับ -- เพราะ วิญญาณดับ นามรูปดับ --- แต่ ไม่เกี่ยวกับตาย เช่นพระบรมศาสดา ยังประกาศพรหมจรรย์ ตั้ง 45 ปี แล้ว จะถามได้หรือว่า --พระอรหันต์ ยัง มี ทุกข์อริยสัจ ใช่ไหม ครับ เพราะ ยังมี นามรูป อยู่-- หมายเหตุ คุณ a235   อ่าน ที่ผม เสนอ ข้างบน -- งง ตรงไหน  ไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:08:20

ความคิดเห็นที่ 25 ขันธ์ + ตัณหา+ ทิฏฐิ  ถึง จะเท่า กับ ทุกข์ แต่ ขันธ์ อย่างเดียว ไม่เท่ากับ ทุกข์ แต่ก่อนก็เคยเข้าใจแบบนั้นครับ ก็ศึกษาไปเรื่อยๆ เช่นเห็นว่า พระพุทธเจ้าสอนให้กำหนดรู้ทุกข์  ละเหตุ พระอรหันต์กล่าวว่า ทุกข์เท่านั้นที่เกิด ทุกข์เท่านั้นที่ดับ  ความเป็นสัตว์หาไม่ได้ในขันธิ์5 หรือ ความต่างของทุกข์  ทุกข์ดับเร็ว เช่น ทุกข์จากกิเลส   ทุกข์ดับช้า  ได้แก่  ขันธิ์ 5 หรือเริ่มต้นเจ้าชายสิทธัตถะเห็น คนแก่ คนเจ็บ คนตาย เห็นกามเป็นของมีโทษ จึงแสวงหาทางออกจากทุกข์ กายนี้ไม่ใช่ของเราและไม่ใช่ของผู้อื่น    (ไม่ค่อยมีคนได้ยินได้ฟังพระสูตรนี้) ความสงบระงับสังขารเป็นสุข สัญญาเวทยิตนิโรธ(กายสังขารดับ วจีสังขารดับ จิตสังขารดับ) ทำไมจึงเป็นสุขเทียบนิพพาน ถ้าไม่เห็นโทษ ของ สัญญา ของ เวทนา ของ ขันธิ์ 5 ก็ไม่สามารถเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธได้ (เห็นทุกข์  ด้วยกายสักขีมีขันธิ์  เป็นพยานว่า ขันธิ์นี้แหละทุกข์  สังขารทั้งปวงนั้นแหละทุกข์) แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 55 01:57:32 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 01:55:05

ความคิดเห็นที่ 26 เถรส่องบาตร + ศิษย์เถรส่องบาตร   น่าจะเข้าข่าย อมแล้วบ้วน  หรือ "คัมภีร์นิยม (dogmatic) ไม่เว้น ฉันเป็นนักปฏิบัติ  ไม่รู้ "พระพุทธภาษิต  ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษา พุทธปัญญา ที่อยู่ในรูป "ภาษาคน" สมัยนั้น ตรัสว่า ปัญญา รู้ได้ จากการสนทนาธรรม  (จากความจำ) จบความนำ ************************************************ ใคร จะมี ปัญญาใด ขั้นใด ใน ธรรมใด ไม่ว่าปัญญาแบบไหน ฯ ล้วน ต้องอาศัย ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษา พุทธปัญญา ที่อยู่ในรูป "ภาษาคน" สมัยนั้น เสมอ ไม่มี พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษา พุทธปัญญา ที่อยู่ในรูป "ภาษาคน" สมัยนั้น ไม่มี "เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม"  ชัวร์  ไม่มั่วนิ่ม ********************************************************* ประเด็น ขันธิ์ 5 กับ อุปทานขันธิ์ 5 เป็นทุกข์อริยสัจย์ หรือไม่ กำหนด "ขันธิ์ 5 กับ อุปทานขันธิ์ 5" ---ตาม อาหาร ๔  คำว่า สัมภเวสี ภูตา แบบ ไม่ เนื่องกับ วิสุทธิมัคค์  ที่ไม่ใช่ อธิบายพระไตรปิฎกตอนใดตอนหนึ่งโดยเฉพาะ แล้ว กำหนด ปฏิจจสมุปบาท สายเกิด ทุกๆ พระสูตร (ปฏิจจสมุปบาท นานา แบบ) กำหนด "ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ เป็นตัวทุกข์อริยสัจ ก็จะะ มีคำตอบ  ว่า ขันธิ์ 5 กับ อุปทานขันธิ์ 5 เป็นทุกข์อริยสัจย์ หรือไม่ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 10:24:17

ความคิดเห็นที่ 27 ขันธิ์ 5 กับ อุปทานขันธิ์ 5 เป็นทุกข์อริยสัจย์ หรือไม่                              กำหนด แบบนี้ มั๊ย "ขันธ์ ๕ ของ สัมภเวสี  คือ  อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕  ใน ครั้งที่เกิด ปฏิจจสมุปบาทสายเกิด "ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ คือ ตัวทุกข์อริยสัจ) รอบที่แล้ว นั้น --สัมภเวสี เกิดชาติ (อาการที่ ๑๑)  คือเกิด เป็น ภูตา ตาม กรรม วิบากแห่งกรรม "ตาม นิพเพธิกสูตร"   ไม่ใช่ ตาม วิญญาณกิจ ๑๔  ใน วิสุทธิมัคค์ ดังนั้น ขันธ์ทั้ง ๕ คือ สัมภเวสี  ก็คือ อุปาทานขันธ์ (แบบหนึ่ง)   ที่ เมื่อ มี ผัสสะ (เนื่องกับ อาหาร ๔) +  มี นันนิ ในขันธ์ทั้ง ๕  (ที่คือ อุปาทานขันธ์ในสมัยก่อน) เพราะ ยังมีอวิชชา   นันทิ ใน อุปาทานขันธ์ (ขันธ์๕ของสัมภเวสี) = ความเกิด คือชาติ (อาการที่ ๑๑)  คือ ความเกิดขึ้น อุปาทานขันธ์ของ ภูตา  "ใน ปัจจุบันขณะนั้นๆ " นั่นเอง 2 บรรทัดบน ใครว่า เป็น สัสสตทิฏฐิ 2 บรรทัดบน  พิจารณา ด้วย   สาสวาสัมมาทิฏฐิ   ซิ 2 บรรทัดบน พิจารณาด้วย อนาสวาสัมมาทิฏฐิ ---คือ ???? ****************************************************** สรุป                          ปฏิจจฯสายเกิด + อาหาร ๔ คือ (สัมภเวสีมี) นันทิ ใน อุปาทานขันธ์ (ที่คือขันธ์ ๕ ของสัมภเวสี สมัยนั้นแหละ) = ความเกิด คือชาติ (อาการที่ ๑๑)  คือ ความเกิดขึ้น อุปาทานขันธ์ของ ภูตา  "ใน ปัจจุบันขณะนั้นๆ " นั่นเอง จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 10:32:22

ความคิดเห็นที่ 28 อาหาร ๔ + ปฏิจจสมุบาทสายเกิด (สมุททัย) คือ อริยสัจสี่ เป็นไฉน ? http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12253992/Y12253992.html                                               ^^^^                              ปฏิจจฯสายเกิด + อาหาร ๔ คือ (สัมภเวสีมี) นันทิ ใน อุปาทานขันธ์ (ที่คือขันธ์ ๕ ของสัมภเวสี สมัยนั้นแหละ) = ความเกิด คือชาติ (อาการที่ ๑๑)  คือ ความเกิดขึ้น อุปาทานขันธ์ของ ภูตา  "ใน ปัจจุบันขณะนั้นๆ " นั่นเอง จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 14:08:41

ความคิดเห็นที่ 29 ประมาณว่า ขันธ์ 5 และ อุปทานขันธ์ ห้า เกิดไม่พร้อมกัน ดับ ไม่พร้อมกัน แต่ว่า ขันธ์ เกิดก่อน แล้ว จึงมี อุปทานขันธ์ เกิดตาม เมื่อ ดับ อุปทานขันธ์ได้ ขันธ์ ก็ ดับไปด้วย ประมาณนี้หรือเปล่า ครีับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 16:07:52

ความคิดเห็นที่ 30 กำหนด ตามอัสสุตวตาสูตร + อาหาร ๔ สัมภเวสี คือ กายนี้ประกอบด้วยมหาภูตธาตุ ๔  อันตถาคตเรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง  = ธาตุ ๖ (ธาตุวิภังคสูตร) =  อายตนะในหก = ขันธ์ทั้ง ๕ (ดูอีกพระสูตรที่ตรัส มูลเหตุแห่งการบัญญัติขันธ์ทั้ง ๕) คุณa235 ว่า ที่ผมเสนอ ไม่สอดคล้อง กับ ๔ พระสูตรนั้น ไหม ทีนี้ ทั้ง ๔ พระสูตร ล้วน ที่หลัง  มหาตัณหาสังขยสูตร ตกลง ขันธ์ ทั้ง ๕  ของสัมภเวสี ก่อนเกิด นันทิใดในขันธ์ใด นันทิคืออุปาทาน นั้น ขันธ์ ทั้ง ๕ ในอดีต (ที่คือขันธ์ทั้ง ๕ ในปัจจุบัน ของสัมภเวสี) มันคือ อุปาทานขันธ์ (นันทิในขันธ์) มาก่อนแล้ว มิใช่หรือ ---แล้ว สัมเวสี มี นันทิใน (อุปาทานขันธ์ คือ) ขันธ์ปัจจุบัน เมื่อ ผัสสะ --- = สัมภเวสีเกิด อุปาทานขันธ์ ใหม่ เกิด ตรงนี้ คือ  ชาติ  อาการที่ ๑๑ แห่ง ปกิจจสมุปบาทสายเกิด เกิดแบบนี้  ไม่เป็น สัสสตทิฏฐิ เกิดแบบนี้  ไม่คร่อม ๓ ภพ ๓ ชาติ เกิดแบบนี้ ไม่ ปฏิเสธ  ชาติหน้า หลังจากตายแล้ว เมื่ออ้าง ที่ตรัสว่า  อวิชชานั่นแหละ เป็นคติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น ผมจึงเสนอ  เจตสิกประกอบจิต  สำคัญกว่า จิตประกอบเจตสิก (ตามตำราอภิธรรม)           ******************************************** ถามว่า--- ประมาณนี้หรือเปล่า ครีับ อ่านที่ผม เสนอข้างบน + อ้างอิง ฯ ประมาณได้เองแล้วไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 21:53:25

ความคิดเห็นที่ 31 จากสมาธิภาวนามี 4 อย่าง สมาธิภาวนา เพื่อ ความสิ้นอาสวะ คือ มีปรกติพิจารณาเห็นความเกิดขึ้นและความ เสื่อมไปในอุปาทานขันธ์ ๕ (ศึกษาการละอาสวะ 7 อย่างและ สติปัฎฐาน 4ประกอบจะเห็นว่าละอาสวะได้ถึง 7 ทาง สติปัฎฐาน 4 แยกเป็น กาย เวทนา จิต และหมวดธรรมซึ่งมีอุปทานขันธิ์ 5 เฉพาะด้วย ) ปริวัฏฏสูตร   การเกิด อุปทานขันธิ์ 5 ปัญจขันธสูตร ว่าด้วยขันธ์และอุปาทานขันธ์ ๕   ภารสูตร  ขันธิ์5 (สัตว์สมมุติว่าบุคคล)  แบก ภาระ(อุปทานขันธิ์5) ๘. มหาตัณหาสังขยสูตร   อธิบาย ชาติ คือการเกิดของมนุษย์ (ถ้าเข้าใจธรรมเหมือนการไหลของสายน้ำต่างๆ ไหล หลายๆสายแล้วไหลรวมไปสุ่ธรรมทั้งหลาย เห็นสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี  เกิด วิปัสสนาญาณ หรือ มรรคญาณ ข้ามความสงสัย หรือเข้าใจธรรมเหมือนเส้นด้ายที่พันกัน   สามารถ โยง ธรรมนี้เข้ากับธรรมอันนี้ สามารถที่จะโยงธรรมเข้าหากันได้ตลอด เหมือนพระพุทธเจ้าถามพระสารีบุตร  พระสารีบุตรก็สามารถสาธยายธรรมได้ตลอด 7วัน 7 คืน แต่สำหรับคนธรรมดาไม่ต้องถึง 7 วัน ก็แสดงว่า  เข้าใจได้ถูกตรง  ไม่เป็นการจับงูพิษที่หางด้วยการยึดถือ) แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 55 02:46:48 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 55 00:56:16 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 55 00:47:14 แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 55 00:21:08 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 00:14:52

ความคิดเห็นที่ 32 คคห 31 คำว่า ---- เกิด วิปัสสนาญาณ หรือ มรรคญาณ " (๑) ไม่ทราบว่า พระพุทธเจ้าตรัสไว้  พระสูตรไหน"  แล้ว พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา (๒) ถ้าอ้าง "ภาษิตของพระสารีบุตร" เช่น ปฏิสัมภิทามัคค์ ฯ เมื่อ พระสารีบุตร "นิพพานก่อน พระบรมศาสดา" ภาษิตของพระสารีบุตร  จึง ไม่ใช่ "จากพระโอษฐ์"  ใช่หรือไม่ (๓) ถ้าใช่ วิปัสสนาญาณ จำนวนเท่าไหร่ ตามที่พระสารีบุตรเสนอไว้ "ด้วย ปัญญาของท่านเอง" --- สอดคล้องกับ "จากพระโอษฐ์ พระสูตรไหน?" (๔) ถ้า อ้างว่า พระสารีบุตร ตรัสสรรเสริญไว้ว่า เป็นผู้มีปัญญามาก แล่ว ไง ? ในเมื่อ พระพุทธภาษิต ของ เจ้านาย พระสารีบุตร  ยังอยู่  ตามที่ พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา (๕) ดังนั้น เลิก อ้าง คำชั้นสาวกแบบ "ที่อ้างๆ"  (เพราะ เข้าข่าย อ้างพระสารีบุตรได้  ก้อ้างคำสอน ภิกษุวัดนั้น วัดนี้ สมัยนี้ได้  ไม่เว้น อ้างคำท่านพุทธทาส ฯ  จะเข้าข่าย  อ้างสิ่งนั้น แล้ว บดบัง "ธรรม จากพระโอษฐ์" จบความนำ *********************************************************                                                 ข้อพิจารณา คำว่า "วิปัสสนาญาณ" คุณaunemaek2  อ้าง ภาษิตของพระสารีบุตร โดยตรง หรือ อื่นจากพระสารีบุตร ครับ -- แล้ว สอดคล้องกับ "จากพระโอษฐ์"  พระสูตรไหน? --- ครับ (๒) คำว่า "มรรคญาณ" คุณaunemaek2  อ้าง "คำของใคร?" ครับ มรรคญาณ  ที่อ้าง สอดคล้องกับ "ที่ตรัส"  นี้ ไหมครับ  -- จากความจำ ก่อนนะครับ ฯลฯ เมื่อเขาเจริญอริยมรรค อยู่ด้วย อาการอย่างนี้ ธรรมสองของเขาคือ  สมถะด้วยวิปัสสนาด้วย ย่อม เคียงคู่กันไป เขาน้อมจิตไปยัง อาสวักขยญาณ  (น่าจะ สอดคล้องกับ สมาธิภาวนา ที่เป็นไปเพื่อ ความสิ้นไปแห่งอาสวะ)                                     พระสูตรข้างบน เมื่อเขาเจริญอริยมรรค อยู่ด้วย อาการอย่างนี้ = เหตุ  เกิด ผล คือ ---- มรรคญาณ  ใช่ไหมครับ ตาม ความเข้าใจของคุณaunemaek2                                              แล้ว "ธรรมสองของเขาคือ  สมถะด้วยวิปัสสนาด้วย" คือ  ผล  ที่เกิดจาก เหตุ (เมื่อเขาเจริญอริยมรรค อยู่ด้วย อาการอย่างนี้ ) ใช่ไหมครับ ถ้าใช่  ผล  กลายเป็นเหตุ คือ --- เกิด สมถะญาณด้วยวิปัสสนาด้วยด้วย -- ไหมครับ ตาม ความเข้าใจของคุณaunemaek2                                               แล้ว "เขาน้อมจิตไปยัง อาสวักขยญาณ" ------ คือเหตุ  เกิด ผล คือ สิ้น อาสวะ ขั้น ไหน (ดู อานิสงส์ อานาปานสติ ๗ อย่าง บรรลุอรหัตตผล ๒ หรือไม่เช่นนั้น บรรลุอนาคามี ๕ ชื่อ) ผล ---- คือ สิ้น อาสวะ -- เกิด สัญญา (ที่ไม่วิปลาส) ไหมครับ  -- ตามที่ตรัสว่า "สัญญาเกิดก่อน  ญาณในสิ่งที่สัญญานั้น เกิดทีหลัง / (ผม อ้าง โปฏฐปาทสูตร ที่ตรัส สัญญาเกิดก่อน ญาณเกิดทีหลังสัญญา) หมายเหตุ คุณaunemaek2 เข้าใจ "สัญญาเกิดก่อน ญาณเกิดทีหลัง"  ที่ตรัส อย่างไรครับ? เช่น พิจาณณา จูฬสุญญตสูตร  นะครับ ตรงที่ตรัสว่า เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต  นี้ (ท่านนั้น) รู้ว่า  ยังปรุงแต่งจูงใจได้ เมื่อรู้อย่างนั้น (สัญญาเกิดก่อน ใช่ไหม) รู้ชัดว่า พ้นจาก อาสวะ ๓  (ไม่ตรัส สังโยชน์ ๑๐ / ไม่ตรัส อนุสัย ๓  ใช่ไหม จูฬสุญญตสูตร แปลว่า ???? หนอ) เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต  เป็น "พื้นฐาน" ? ครับ --- สมถะด้วย วิปัสสนาด้วย  ที่ ทีหลัง เมื่อเข้าเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ (ตามที่ตรัสนั่น) หรือว่า เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต  ต้องมี "วิปัสสนาญาณ แบบพระสารีบุตร หรือ แบบ อื่นจากพระสารีบุตรเสนอไว้ เป็น "พื้นฐาน" ?                                                   ตกลง          คุณaunemaek2 เข้าใจ "สัญญาเกิดก่อน ญาณเกิดทีหลัง"  ที่ตรัส อย่างไรครับ?                      ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^                    ข้างบน  ที่ผมเสนอ + ถามคุณคุณaunemaek2 ก็เนื่องกับ ข้อความ --- ไม่เป็นการจับงูพิษที่หางด้วยการยึดถือ แห่ง คคห 31 นั่นเอง                  **************************************                  ************************************** ผมไม่ใช่ หมองู  ผมจึง ไม่จับงู  ไม่ว่าที่ "หาง"  หรือ ที่ "อื่นจากหาง" แล้ว ผมก็ ไม่ใช่ "ผู้เชียร์แขก"  ของ หมองู ใดๆ ด้วย                                             สรุปในสรุป คคหนี้ เกิดจาก ข้อความว่า --- เหมือนพระพุทธเจ้าถามพระสารีบุตร  พระสารีบุตรก็สามารถสาธยายธรรมได้ตลอด 7วัน 7 คืน --- เจตนาดี คือ ----- มีสติ  ---- สาวกของพระพุทธเจ้า ---- จะ ไม่ เอาอะไรๆ  มา บดบัง พระพุทธเจ้า  ที่ ยังทรงยังอยู่ คือ "ธรรม วินัย"  ตาม มหาปรินิพพานสูตร คุณaunemaek2 กำหนดตาม 2 บรรทัดบน นะครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 09:51:47

ความคิดเห็นที่ 33 สัญญา เกิด ก่อน ญาณเกิดทีหลัง มีได้หลายอย่าง   สัญญาอย่างหนึ่งจาก การสนทนาธรรม  การบรรยายธรรมการฟังธรรมจากการเห็นด้วยปัญญา ก็เป็นสัญญา ข้อความบางส่วนจากเขมกสุตร "ภิกษุผู้เถระทั้งหลาย ได้กล่าวกะท่านพระ เขมกะว่า ผมทั้งหลายไม่ได้ถามมุ่งหมายเบียดเบียนท่านเขมกะเลย แต่ว่า ท่านเขมกะสามารถพอ จะบอก แสดง บัญญัติ แต่งตั้ง เปิดเผย จำแนก ทำให้ตื้น ซึ่งคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาค นั้นโดยพิสดาร ตามที่ท่านเขมกะบอกแล้ว แสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แต่งตั้งแล้ว เปิดเผยแล้ว จำแนกแล้ว ทำให้ตื้นแล้ว โดยพิสดาร." สัญญาจากการทำไว้ในใจโดยแยบคายเพราะการเห็นด้วยปัญญาก็เป็นสัญญา สัญญา ๑๐ประการเป็นไฉน คือ อนิจจสัญญา ๑ อนัตตสัญญา ๑ อสุภสัญญา ๑ อาทีนวสัญญา ๑ ปหานสัญญา ๑ วิราคสัญญา ๑ นิโรธสัญญา ๑ สัพพโลเกอนภิรตสัญญา ๑ สัพพสังขาเรสุอนิจจสัญญา ๑ อานาปานาสติสัญญา ๑ สัญญาโดยความต่างของธาตุ (โนผัสสสูตร) ผัสสะเป็นเหตุเกิดแห่งสัญญา(ความเกิด ความตั้งอยู่ ความดับไปของผัสสะ) เพราะการเห็นด้วยปัญญาก็เป็นสัญญา(นิพพานสูตร) สัญญาเกิดก่อนญาณเกิดทีหลังเพราะเป็นธรรมที่ควรเห็นด้วยปัญญา(ปริยายสูตร) แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 15:20:39 แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 15:06:34 แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 14:55:31 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 14:51:05