ชอบนั่งสมาธิตอนฝนตก และไม่ชอบนั่งสมาธิช่วงหน้าร้อน อย่างนี้เรียกว่ายึดติดหรือไม่คะ
|
 |
เราเริ่มไปปฏิบัติธรรมครั้งแรกเมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาค่ะ แล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยได้อะไรเลย เพราะอากาศร้อนมากๆ และเป็นครั้งแรกของเรา ความอดทนก็ไม่เพียงพอ รวมถึงวัดที่ไปก็ไม่ได้เคร่งอะไรมาก ใครอยากหยุดก็หยุดพัก ใครอยากอดทนต่อก็อดทนต่อไป ตอนนั้นเราไปกับคุณน้าแล้วก็น้องสาวด้วยค่ะ เลยสติหลุดอยู่ตลอดเลย อากาศก็ร้อนมาก เหงื่อมท่วมตัว ไม่มีสมาธิเลยค่ะ ในใจเราเลยคิดว่า ต่อไปชั้นจะไม่ไปนั่งสมาธิช่วงหน้าร้อนอีกต่อไปแล้ว
แล้วเราก็ตัดสินใจไปปฏิบัติธรรมคนเดียวที่เดิม เมื่อช่วงวิสาขบูชาที่ผ่านมาค่ะ
2 วันแรก ที่นั่งสมาธิ จิตเรายังฟุ้งอยู่มากค่ะ แต่ตอนเดินจงกรม เรารู้สึกว่าจิตจดจ่ออยู่กับตัวตลอด ดีกว่านั่งสมาธิมากค่ะ
พอวันสุดท้าย ช่วงเช้า อากาศดี ไม่ร้อน นั่งสมาธิไปได้ซักพัก ฝนก็ตกค่ะ ตอนนั้นเรารู้สึกยินดี มีความสุข (แต่ไม่ได้พองฟูอะไรนะคะ) ได้ยินเสียงฝนตก โดยไม่มีเสียงอย่างอื่นเลย ตอนนั้นเราอยากนั่งต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ
กลับมาบ้านแล้วก็ยังคิดถึงช่วงเวลาที่ฝนตกนั่นอยู่เลย จนถึงทุกวันนี้ แล้วทำให้รู้สึกว่า อยากไปปฏิบัติธรรมช่วงหน้าฝน ไม่อยากไปช่วงหน้าร้อนอีกเลยค่ะ
อาการทั้งหมดอย่างนี้ เราคิดว่าเรายึดติดนะคะ แต่ยังไม่แน่ใจว่าเราคิดแบบนี้ถูกหรือเปล่า เพราะในใจคิดว่า ถ้าเราเลือกที่จะไปในช่วงเวลาและสถานที่ที่เราคิดว่าเป็นสัปปายะสำหรับตัวเราเอง จะทำให้การเจริญสติของเราพัฒนาขึ้นได้มากกว่าไปทรมานคนเยอะๆ และอากาศร้อนๆ
แต่ถ้าคิดอีกแง่นึง การไปอยู่ในสถานที่และช่วงเวลาที่เราไม่ชอบ เราจะได้ฝึกความอดทนกับอะไรหลายๆ อย่าง ซึ่งจะเป็นพื้นฐานในการเจริญสติต่อเนื่องขึ้นไปเรื่อยๆ ค่ะ (แต่เราคงทนไม่ค่อยได้)
..
สรุปว่า เราอยากทราบว่า ความรู้สึกของเราที่อยากไปปฏิบัติธรรมหน้าฝน ไม่อยากไปช่วงหน้าร้อน .. ความรู้สึกแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรคะ และช่วยแนะนำวิธีการคิดให้เราด้วยค่ะ ว่าเราควรจะละเลิกความคิดยึดติดกับความสบายส่วนตัว หรือเราควรทำตามสิ่งที่เราคิดว่าสบายไปเรื่อยๆ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
| จากคุณ |
:
Select Star   
|
| เขียนเมื่อ |
:
16 มิ.ย. 55 10:26:55
|
|
|
| 
