พระไตรปิฎก เล่ม19 ข้อ778
พราหมณสูตร (~เกี่ยวกับความสำคัญของสติปัฏฐาน4)
ว่าด้วยเหตุที่พระสัทธรรม่(=ธรรมแท้หรือพระพุทธศาสนาที่แท้)
ตั้งอยูได้นาน หรือไม่ได้นาน
ความว่า
... พราหมณ์ผู้หนึ่ง ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า
... อะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัย เครื่องทำให้พระสัทธรรม ตั้งอยู่ไม่ได้นาน
ในเมื่อพระตถาคตเสด็จปรินิพพานแล้ว?
และอะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัย เครื่องทำให้พระสัทธรรมตั้งอยู่ได้นาน
ในเมื่อพระตถาคตเสด็จปรินิพพานแล้ว?
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรพราหมณ์ เพราะบุคคลไม่ได้เจริญ ไม่ได้
กระทำให้มาก ซึ่งสติปัฏฐาน4 พระสัทธรรมจึงตั้งอยู่ไม่ได้นานในเมื่อ
ตถาคตปรินิพพานแล้ว
และเพราะบุคคลเจริญกระทำให้มากซึ่งสติปัฏฐาน4 พระสัทธรรมจึงตั้งอยู่ได้นาน
ในเมื่อตถาคตปรินิพพานแล้ว
(แล้วทรงอธิบาย สติปัฏฐาน4 ...)
ข้อ่สังเกต.- สติปัฏฐาน สรุปคือ มีสติรู้กายมีสติรู้ใจตามความเป็นจริงในปัจจุบันขณะ
ด้วยใจที่เป็นกลาง (สักแต่ว่า "รู้" ตามความเป็นจริง เช่นเมื่อตาเห็นรูป
หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส .. ) โดยไม่ยินดียินร้าย มีสติสัมปชัญญะ
ไม่ยึดมั่นถือมั่นใดๆ
"ในสติปัฏฐาน มีกิริยาตัวเดียว คือ รู้"
- เบื้องต้น ให้จิตรู้อยู่กับกายเสมอๆ (รู้เนื้อรู้ตัว ไม่ใช่ลืมเนื้อลืมตัว
เผลอบ้าง ก็เป็นเรื่องธรรมดาของไตรลักษณ์ของจิต)
รู้แบบง่ายๆสบายๆ (รู้สึกรู้สึกเนืองๆ ไม่ใช่ไม่รู้ฯ)
จนการรู้นี้เป็นอัตโนมัติ.. เสมือนการรู้ฯนี้ต่อเนื่อ่งเอง
ท่านว่าแล้วจิตจะดำเนินไปเอง รู้เห็นไตรลักษณ์อย่างหนึ่งอย่างใด
ของกาย/ใจ (รูป/นาม)ได้เอง ... รู้แจ้งเห็นธรรม พ้นทุกข์ได้
หรืออีกนัยหนึ่งท่านว่า ก็คือวิธีรู้ทุกข์(อริยสัจ)นั่นเอง เพราะกายใจเป็นตัวทุกข์
จนเมื่อจิตแจ้งในทุกข์ของกายของใจ (หรือรูป/นาม)
และเมื่อรู้แจ้งทุกข์ฯ ก็เท่ากับละสมุทัย แจ้งนิโรธ ในขณะจิตเดียวกัน
สติปัฏฐานเป็นทางเอกทางเดียวที่ทำให้จิตพ้นทุกข์ได้
แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 55 22:10:02
แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 55 00:57:42
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 05:49:48
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 05:39:48
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 02:35:14
มหาเถรสมาคม จะแก้ปัญหาภิกษุสงฆ์อย่างไรดี? ที่จะให้พระ(ภิกษุ)เป็นพระ วัดเป็นวัด (ที่ดี) และเป็นที่พึ่งท่ีสมควรแก่ประชาชน
