ความคิดเห็นที่ 1 หลายปีก่อนผมเริ่มอยากนั่งสมาธิมากๆเพราะเห็นเขาว่ากันว่านั่งสมาธิแล้วเป็นสุข จากแรกๆก็ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อวัน พอต่อมาก็นานขึ้นไปเป็นสองชั่วโมงต่อวันและเริ่มเพิ่มเป็น หลายครั้งๆละเป็นชั่วโมงต่อวัน รวมๆแล้ววันนึงก็สี่ถึงห้าชั่วโมงคือสังขารเริ่มไม่ไหวก็ออกมากินข้าว พักสักซักครี่งชั่วโมงแล้วทำต่อไปเรื่อยๆ เป็นเวลาเกือบสองเดือนได้ การทำสมาธินั้นแรกๆจับ ลมหายใจเข้าออกแต่สมาธิเกิดไม่เต็มที่สังขารก็เริ่มไม่อำนวยคือขาชาและปวดมาก แต่วันหนึ่งนั่งไปแล้วเกิดมีความรู้สึกว่าความคิดที่ฟุ้งซ่านนั้นมีการเคลื่อนไหวแต่มีสิ่งหนึ่งที่อยู่นิ่งๆและเห็นการเคลื่อนไหวนั้น แรกๆก็เห็นความเคลื่อนไปของความคิดแค่ไม่กี่เรื่องต่อมามันก็มากจนนับไม่ไหว ก็เลยไม่ไปนั่งสนใจมันให้มันเป็นไป เพียงแต่เป็นผู้นั่งดูความคิดที่กำลังเคลื่อนไหวไปมา พอช่วงนึงความคิดที่เคลื่อนไหวนั้นก็หยุดลง อาการเจ็บปวดที่ร่างกายลดน้อยลงไปจนขาที่ชาและปวดมันกลับมาเป็นปกติ คือออกจากการนั่งแล้วก็ลุกเดินได้ทันทีไม่มีอาการเหน็บชาหรือปวดเลย ก็เลยนั่งสบายขึ้นและรู้สึกถึงสิ่งที่ไม่เคลื่อนไหวนั้น ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าใช่จิตหรือตัวรู้ วันต่อมานั่งแล้วก็รู้สึกสงบสบายดีแต่มีอาการเปลี่ยนคือ ร่างกายที่เคยรู้สึกว่ามีนั้นมันไม่รู้สึกว่ามี และลมหายใจนั้นดับไป และไม่สามารถนึกคำพูดในใจได้เลย อารมณ์ในตอนนั้นคือเฉยๆไม่สุข หรือไม่ทุกข์ มีเหลือแต่จิตนิ่งๆอย่างเดียว แต่ต่อมาหลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าอารมณ์นั้นมันเฉยๆอย่างเดียว ไม่เห็นสุขเหมือนที่ใครบอกไว้ผมจึงเริ่มหย่อนลงจนมาถึงวันนี้ครับ แต่วันนี้เปลี่ยนจากพยายามนั่งให้นิ่งเป็นนั่งให้รู้อารมณ์ที่เคลื่อนไหวออกไปพอ และดูว่าจิตเราไหวตามหรือไม่ โดยจะพยายามทำถ้ามีโอกาสในทุกวันไม่ต้องรอตอนนั่งสมาธิครับ ลืมบอกทั้งหมดครับคือตอนนี้รู้บ้างไม่รู้บ้างแล้วแต่วันครับ -__-" แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 20:54:58 จากคุณ : Rattanapreug เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 20:52:19

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาแจกกิ๊ฟ จากคุณ : chinatown เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:01:42

ความคิดเห็นที่ 3 ขอเสริมในเรื่องของการนั่งสมาธิหรือเดินจงกรมบ้างครับในตอนบวชนั้นผมเคยอธิษฐานนั่งทั้งคืนโดยไม่ยอมเอนตัวลงนอนหรือเอาหลังแตะพื้นจนกว่าจะถึงรุงสางเลยครับ(ในระหว่างที่งดฉันอาหารก็ทำ)และบางทีก็เดินจงกรมอย่างเดียวจนถึงรุ่งสางเหมือนกันครับ(ในขณะที่งดฉันอาหารเหมือนกัน)มีอยู่ครั้งหนึ่งที่จำพรรษาที่น่านผมงดฉันไป11วันและในระหว่างที่งดฉันก็ได้ทำงานก่อสร้างไปด้วยโดยช่วยกันกับโยมกับพระผสมปูนเททางทำถนนทั้งวันประมาณ 1 อาทิตย์เห็นจะได้ที่ได้งดฉันไปด้วยทำงานเทถนนไปด้วยโดยทำแต่เช้ายันเย็นทุกวัน    ถ้าใครมีอะไรเพิ่มเติมอีกก็เชิญนะครับยินดีรับฟังทุกประสบการณ์และถ้าใครต้องการปรึกษาอะไรหรือมีปัญหาอะไรเกี่ยวการปฏิบัติธรรมก็เชิญได้นะครับยินดีช่วยเสมอ จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:09:13

ความคิดเห็นที่ 4 อย่าลืมทางสายกลางนะคะ โมทนาทุกท่านที่ดวงตาเห็นธรรมค่ะ จากคุณ : เดือนฉายของลูก เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 21:36:05

ความคิดเห็นที่ 5 ปฎิบัติธรรมแบบมอบกายถวายชีวิต ตอนนั้นบวชเป็นพระครับที่จำวัด ก็อยุ่ในป่า  ที่ว่าปฎิบัติธรรมแบบมอบกายถวายชีวิตเพราะแต่ละการก้าวเดินต้องทำใจว่าเราต้องตายแน่โดยเฉพาะเวลากลางคืน  ไม่รู้ว่าเดินออกมาทำวัตรสวดมนต์ เดินกลับกุฎิ จะ เหยียบงูเมื่อไหร่  มีเทียนเล่มเดียวเอาไว้ส่องทาง แต่ก็พอมองเห็นลางๆ เดินแต่ละก้าวต้องมีที่พึ่งคือ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แผ่เมตตาตลอด   เข้าใจความรุ้สึกของคนใกล้ตาย  พอประมาณว่า เราต้องตายแน่ๆแต่ละการก้าวเดิน แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 23:01:05 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 22:59:15

ความคิดเห็นที่ 6 ขออนุโมทนา . . . สาธุกับกำลังใจและความตั้งใจของทุกท่านด้วยครับ จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 01:27:18

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อปีก่อน ไปภาวนารอบยาวมาเดือนครึ่ง   เร่งทำความเพียร เช่น ถ้านอนแล้วรู้สึกตัวปุ๊บ เด้งขึ้นมาเดินจงกรมทันที ถ้าฝนไม่ตก จะตีอะไร ก็ตามแต่ ตั้งสัจจะไว้แบบนี้ แล้วก็ทำสะสมไป สัก2อาทิตย์ สติจะสว่างรู้ชัด กิเลสจรมา มันจะเห็นชัด ที่รู้สึกว่า เราก้าวข้ามความกลัวมาได้ ตามประสาทั้งชิวิตเป็นคนเมือง คือวันที กะจะไปเดินจงกรมหลังทำวัตรเย็นตอนสามทุ่ม  ริมธาร  ในป่า กิเลสมันชวนไปนอนตามคนอื่นๆ ไว้วันหลังเถอะ พอเห็นความคิดแว่บนั้นขึ้นมา ก็ ลุกเดินลงบันไดไปริมธารทันที  เห็นแต่ความกลัว ความอยากกลับ จิตมันก็ชวนกลับ ไว้เดินวันอื่นเถอะ  ฟังมันพูดไป ถึงที่หมาย เห็นมันกลัวความมืด เลยปิดไฟฉาย พอจะเริ่มเดิน  จิตก็พูดต่อ มืดแบบนี้ เด๊ยวโดนงูกัด ตะขาบกัด สารพัดสัตว์มีพิษออกมา ได้ยินมันพูดเช่นนั้น เลยถอดรองเท้าทิ้ง ยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้คุ้มครอง ตายก็ถวายพระพุทธเจ้า แล้วเริ่มเดินจงกรมเท้าเปล่า  ทั้งๆความมืด ตอนลืมตา ก็ไม่ต่างจากหลับตานี่แหละ มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย ...................................... เดินไป10นาที มันบอกว่าพอเถอะ เดินแล้ว เลยเดินต่อไปอีก 20นาที ฟังว่ามันจะพูดอะไรอีกไหม ปรากฎว่า มันเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว แลยแถมให้อีกครึ่งชม จิตมันเงียบกริบ ไม่กล้ามีความคิดความเห็นอะไรเรื่องที่ทำอยู่อีก เลยกลับมานอน   คืนนั้น ด้วยความกลัวสุดขีด สติบีบแคบเข้ามาเป็นมหาสติ ปัจจัตตัง ในสภาวะธรรมหลายสิ่ง  คุ้มที่สู้กิเลส  คุ้มที่หวดจิต รู้แล้วทำไมลป มั่นออกธุดงค์เปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ เพราะอีกวันทำเหมือนเดิม ที่เดิม  จิตมันชินที่ เริ่มไม่กลัว สติไม่รวบเข้ามาแบบวันก่อนแล้ว ไปกราบเรียนพระอจ  ท่านก็บอกว่า พระก็ฝึกกันแบบนี้แหละ สติเกิดดี  รู้ชัด ที่เล่า เพราะอยากบอกว่า ฆราวาสที่เป็นหญิง ก็ภาวนาแบบนี้ได้นะ ไม่ต้องเป็นพระ เป็นชี เป็นอุบาสก อุบาสิกา เป็นคนนี่แหละ ใช้ได้แล้ว จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 01:33:55

ความคิดเห็นที่ 8 เอาแบบไม่อุกฤษ ได้ปะคับ ฝึกมาหลายแบบอะคับ เคยฝึก กุณดาลินีโยคะ วันนึง ก้อมีพลัง สามสาย ขึ้นจากก้นกบ เป็นเส้นตรงพุ่งไปยังศีรษะแล้วก้อ สว่าง เย็ิน เกิดภาวะรุตัวแต่ไม่มีความคิด อีกครั้งฝึกแบบเดียวกัน พลังขึ้นสามสาย แต่เป็นรูปเกลียว สลับไขว้กันไปมา พุ่งขึ้นที่ศีรษะ สว่าง เย็น ฝึกแบบ สมาธิ แสง เสียง มีคำบริกรรม กำกับ เฉพาะ ไม่บอกคนนอก ห้ามจด ผมถนัดเพ่งแสง ก้อจะตั้งสติไปที่กลางหน้าผาก แล้วบริกรรม รุสึกถึงพลังที่เกิดขึ้นมากพร้อมความสว่าง แล้วเห็น คุรุ ชาวอินเดีย ปรากฏ อยู่ เป็นกายทิพย์ของท่าน ที่มาดูแลผู้ปฏิบัติ พอออกจากสมาธิ ก้อเล่าให้ผู้นำฝึกฟัง ก้อบอกผมว่า ท่านคุรุบอกไว้ว่า ไม่ว่าจะมีการปฏิบัติในแนวท่านที่ไหน เวลาใด ท่านก้อจะไปคุมด้วย   ฝึกแนวนี้จิตมีพลังมากนะคับ แต่ คหสต มันดูแข็งๆไม่นิ่มนวล อ่อนโยน อาจเป็นเฉพาะผมนะคับ เพราะก้อไม้ได้เล่าให้ใครฟังอีกในหมู่ผู้ฝึกด้วยกัน แล้วก้อต้องกินมังด้วย ผมไม่ดวกก้อเลยเลิกฝึก กลับมาที่ตัวเองทำแต่เด็กคือ อานาปานสติ ตอนทำยังไม่รุไรมาก ก้อเข้า พุท ออก โธ เรื่อยๆ ก้อเกิดปิติพอสมควร ตัวยาวยืดบ้าง ตัวหมุนบ้าง แต่มันมะได้หมุนจิงนะคับ เหมือนตกจากที่สูงบ้าง แล้วจิตก้อรวม บางครั้งก้อไม่รวม เอาแน่นอนไม่ได้ ช่วงนั้นเวลานอน ก้อรุว่าลมเข้า หรือ ออก ก่อนนอน  ตื่นก้อรุลมเข้า หรือ ออกก่อนลืมตา กำหนดเวลานอน ตื่น ได้ ดังใจ หลายคนก้อเป็นแบบนนี้คับ ไม่น่าแปลกใจ มีอยู่วันเดินจงกรม แต่ไม่ดูเท้าไรนะคับ ดูลมเข้า ออก  ออก เข้า ที่ปลายจมูกอย่างเดียว สักพักเกิดมี ความรุสึกว่า มีอีกตัว ดูเราเดินจงกรม อยู่ เหนือหัวผม เฉียงๆนินึง แล้วก้อ หยุดเดิน มันบังคับไม่ได้อะคับ มันเดินช้าลงๆๆ จนหยุดเอง ตอนนั้นเองมีโทรศัพท์เข้ามา ก้อวิ่งไปรับ ขณะนั้นรู้สึกทั้งตัว ตั้งแต่หัว จรดเท้า วิ่งท่าไหน มืออยู่ยังไง เท้าเหยียบ หรือกะลังลอย ก้อรุละเอียด พอไปรับโทร ก้อยังรุสึกถึงลมหายใจ ออก เข้า ทุกขณะ โดยไม่ต้องกำหนด เป็นสักพัก อาการนี้ก้อหายไป มาบริกรรมพุทโธถี่ยิบ ดูบ้าง ทำอยู่ระยะนึง จิตก้อจะบริกรรม  พุทโธ เองโดยอัตโนมัติ ไม่ว่าจะคุย ทำงาน หรือ ทำไร ก้อ ดังอยู่อย่างนั้น โดยไม่รำคาญเลย ส่วนที่ต้องคุย หรือ ทำงาน ก้อ ทำไป อีกส่วนนึงก้อ บริกรรมเอง คับ  เหมือนอยู่คนละส่วน แต่ทำงานร่วมกันได้ มีครั้งนึงไปภาวนาที่ต่างจังหวัด มาขึ้นรถไฟกลับ ตอนนั่งอยู่ก้อภาวนาไปด้วย จิตมันมีการดับพรึบลงเหมือนคนสัปงก แล้วลืมตาขึ้นมา สัญญาหาย ไม่รุว่าไนเป็นไร จับแขน ก้อไม่รุเรียกว่าไร แต่ไม่งงนะคับ สักแปป สัญญาก้อคืนมา ว่านี่คือ ท่อนแขน อีกครั้งนึงโมโหเพื่อนคนนึงมากๆ แล้วโทรไปคุยกับเพื่อนอีกคน ไม่ได้คุยเรื่องที่ทำให้เราโมโหนะคับ ก้อเกิดสภาวะนึงขึ้นมา คือทั้งเห็น แล้ว ก้อ รุสึกว่า ความโกรธ มันเด้งออกจากจิต ไม่อยู่รวมกัน แต่วนอยู่รอบๆจิต ไม่เข้ามาถึงตัวจิตได้ ตอนนั้นลองพยามบิ๊วให้โกรธเพื่อนยังไงก้อไม่โกรธ แต่สักพัก อนิจจัง มาเยือน ก้อ เป็นเหมือนเดิมอะคับ คร่าวๆก้อประมาณนี้ ทำให้มั่นใจว่า เรื่องเล่าของครูบาอาจารย์นั้นเป็นเรื่องจิงแท้แน่นอน ขนาดเราทำแคนี้ยังได้ผลบ้างเลย ท่านทำมากกว่าเรา ร้อยเท่า พัน เท่า ย่อมได้ผล ตามสมควรแก่เหตุ และที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ครับ จากคุณ : PAKAVAKORN เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 02:15:27

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณจขกท.ที่ตั้งกระทู้ดีๆแบบนี้ อ่านแล้วทำให้มีกำลังใจในการปฏิบัติมากๆค่ะ จากคุณ : sheibon เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 14:27:00

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับที่มีเข้ามา  พอดีผมมีเรื่องหนึ่งที่ลืมบอกไปคือว่ามีอยู่คืนหนึ่งในระหว่างที่ผมบวชอยู่  ผมได้เดินจงกรมกลางดึกโดยไม่ได้จุดเทียนแต่คืนนั้นเป็นคืนเดือนหงายเลยทำให้พอที่จะเห็นทางอยู่บ้าง  ปรากฏว่าระหว่างที่กำลังเดินจงกรมอยู่นั้นมีงูสามเหลี่ยมเลื้อยมาตอนไหนไม่ทราบ(อาจจะมาตอนเดินจงกรมหันหลังก็ได้)นอนขดอยู่ที่ข้างทางเดินจงกรมแต่มีลักษณะหัวอยู่บนลำตัว  ซึ่งในตอนนั้นข้าพเจ้าเองเห็นตอนหันหลังกลับพอเห็นปุ๊บจิตก็วางปั๊บโดยไม่คิดอะไรคือมีสติอยู่กับการเดินจงกรมอย่างเดียวเดินไปเดินกลับจนรู้จนนานทีเดียวก็เห็นงูมันอยู่อย่างนั้นข้าพเจ้าก็ไม่ได้คิดอะไร(เพราะได้เตรียมตัวตายก่อนหน้านั้นอยู่แล้วทุกขณะจิตโดยคิดว่าถ้าตายระหว่างปฏิบัติธรรมนั้นถือว่าตายในหน้าที่ย่อมเป็นผลดีแก่ตัวแน่นอน)จนกระทั่งกายและใจเกิดสติดีอย่างเพียงพอก็เลิกเดินและกลับกุฏิ  พอรุ่งเช้ามาก็นึกถึงงูที่เห็นเมื่อคืนว่าเราตาลายหรือว่าเป็นงูจริงปรากฏว่าพอข้าพเจ้าลงมาที่ศาลาเพื่อจะเก็บกวาดก่อนทำวัตรได้เจอหลวงลุงที่บวชรุ่นเดียวกันท่านเล่าให้ฟังว่าเจองูที่ศาลาที่ข้าพเจ้าเดินจงกรมเมื่อคืนแต่ท่านบอกมันเลื้อยหนีไปตอนท่านมาเจอลักษระเหมือนที่เห็นเมื่อคืนแต่ข้าพเจ้าก็เฉยๆโดยไม่ได้เล่าอะไรให้ท่านฟังเพียงแต่คิดว่าเป็นเรื่องจริงไม่ได้ตาฝาด จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 23:13:33

ความคิดเห็นที่ 11 แบบอุกฤษทางกายชัดเจนคงไม่มีครับ มีแต่ทางใจ ตอนเด็กตั้งแต่ 8 ขวบเริ่มนั่งสมาธิบ่อยแต่ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร พอถึง 14 ขวบมีช่วงปิดเทอม ช่วยพ่อกรีดยางอยู่ในขนำสวนยาง ห่างผู้คน พูดจาแต่ละวันไม่กี่คำ นั่งสมาธิได้ดี ไม่ค่อยมีอะไรกวนใจ ดูลมหายใจไปจนจิตรวม   เกิดความเจ็บปวดชนิดที่เหมือนกระดูกจะถูกป่นให้ละเอียดไปทั้งตัว ตัดสินใจสู้ยอมตายถวายชีวิต โลกหายไปทั้งใบ ไม่มีอะไรอีกแล้วนอกจาก สว่างๆ ..ก็ละวางอารมณ์ไปเรื่อยๆ จนเฉยๆ..ไปต่อไม่ถูก มีถอนจิตออกและเข้าไปเฉยใหม่อีกครั้งหนึ่ง จนถอยอารมณ์ออกมา และพิจารณาเกสาโลมาตามปกติ...พ่อสอนให้ทำแบบนั้น ขออนุโมทนาทุกท่านครับ จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 02:07:43

ความคิดเห็นที่ 12 ขอขอบคุณทุกๆความคิดเห็นนะครับและขอให้ทุกๆท่านเจริญในธรรมกันเยอะๆ                                                                                                                                                                                   ขอบคุณครับ จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 09:36:38