ความคิดเห็นที่ 1 ที่เขาว่า เพ่งส่งนอก หมายถึง ออกนอกขอบเขตขันธ์5กายใจของเรา  กสิณต่างๆน่ะ มันจิตส่งออกนอกทั้งหมดแหละ เอ่อ ธรรมกายสอนสติปํฎฐายแลลยร่เหรอครับ สอนกสิณเป็นอารมณ์ แล้วมันลงหมวดไหนเหรอครับ กาย เวทนา จิต ธรรม เห็นมันเป็นทุกข์ ไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตนจนปล่อยวางได้อย่างไร   เออ ช่างเถอะ แค่บ่น ไม่ได้อยากได้คำตอบหรอก จากคุณ : นายพีระพล เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 22:57:20

ความคิดเห็นที่ 2 นิสัยของพวกสำนักหัวนมจานบิน ธรรมโกย  ชอบบิดเบือนหลักธรรมของศาสนาพุทธ   ..พวกนี้มาทำตัวเป็นกาฝากเพื่อกอบโกยลาภ สักการะ ชื่อเสียง กับพวกชาวพุทธโง่ๆ ยังไม่พอใจ   ยังจะหาทางทำลายหลักธรรมดั้งเดิมของพุทธอีก   ...ทั้งยังไม่สนใจให้ความเคารพต่อบรรดาพระพุทธเจ้าทั้งหลายในอดีตทั้งหมด   จะโกหกหลอกลวงเสกสรรค์ปั้นแต่งให้สมีไชยบูลย์(ธัมมชโย)  เป็นใหญ่เหนือพระพุทธเจ้าทั้งหลาย   ... พวกเหล่าบรรดาสาวกบ้า  วิปลาส  โง่เขลาทั้งหลาย ก็เชื่อตามๆกันไป ไม่รู้จักสำนึกตนเองบ้างเลย จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:43:25

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาตร่วมสนทนาด้วยคนนะครับ ไม่ได้เข้ามาสนับสนุนวิชชาธรรมกาย แต่ต้องการชี้แจงเรื่องการเจริญกสิณ เรื่องการเจริญกสิณนั้น เคยมีผู้เข้าใจผิด คิดว่าการเจริญกสิณภาวนาเป็นการเจริญภาวนาที่วิปริต ดังนั้นพระอรหันต์โมคคัลลีบุตรติสสะเถระและคณะสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งที่ 3  จึงได้แต่งคัมภีร์กถาวัตถุ เพื่อแก้ต่างไม่ให้ชนรุ่นหลังเกิดการเข้าใจผิดในเรื่องการเจริญภาวนากสิณ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๗ พระอภิธรรมปิฎก เล่มที่ ๔ กถาวัตถุปกรณ์ วิปรีตกถา              [๑๐๓๕] พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริตหรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: มีความเห็นผิดในสภาวะที่ไม่เที่ยงว่าเที่ยง หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              พระฝ่ายสกวาที: มีความเห็นผิดในสภาวะที่เป็นทุกข์ว่าเป็นสุขหรือ ฯลฯ มีความเห็นผิด ในสภาวะที่เป็นอนัตตาว่าเป็นอัตตาหรือ ฯลฯ มีความเห็นผิดในสภาวะที่ ไม่งามว่างาม หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              [๑๐๓๖] พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: เป็นอกุศล หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              พระฝ่ายสกวาที: เป็นกุศลไม่ใช่ หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: หากว่าเป็นกุศล ก็ต้องไม่กล่าวว่า ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ ความรู้วิปริต              [๑๐๓๗] พระฝ่ายสกวาที: สภาวะที่ไม่เที่ยงเห็นว่าเที่ยง เป็นความเห็นผิดและนั้นเป็นอกุศล หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต และนั้นเป็นอกุศล หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              พระฝ่ายสกวาที: สภาวะที่เป็นทุกข์เห็นว่าเป็นสุข ฯลฯ สภาวะที่เป็นอนัตตา เห็นว่าเป็น อัตตา ฯลฯ สภาวะที่ไม่งามเห็นว่างาม เป็นความเห็นผิด และนั้นเป็น อกุศล หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต และนั้นเป็นอกุศล หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              [๑๐๓๘] พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต และนั้นเป็นกุศล หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: สภาวะที่ไม่เที่ยงเห็นว่าเที่ยง และนั้นเป็นกุศล หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต และนั้นเป็นกุศล หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: สภาวะที่เป็นทุกข์เห็นว่าเป็นสุข ฯลฯ สภาวะที่เป็นอนัตตา เห็นว่าเป็น อัตตา ฯลฯ สภาวะที่ไม่งามเห็นว่างาม เป็นความเห็นผิด และนั้นเป็น กุศล หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              [๑๐๓๙] พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต หรือ              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: พระอรหันต์พึงเข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: หากว่า พระอรหันต์พึงเข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ ก็ต้องไม่ กล่าวว่า ผู้ที่เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต              [๑๐๔๐] พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต พระอรหันต์พึงเข้า สมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: พระอรหันต์ยังมีความเห็นผิดอยู่ หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              [๑๐๔๑] พระฝ่ายสกวาที: พระอรหันต์ ยังมีความเห็นผิดอยู่ หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: พระอรหันต์ ยังมีความสำคัญผิด มีความคิดผิด มีความเห็นผิดอยู่ หรือ? พระฝ่ายปรวาที:ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              [๑๐๔๒] พระฝ่ายสกวาที: พระอรหันต์ไม่มีความสำคัญผิด ความคิดผิด ความเห็นผิดหรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: หากว่า พระอรหันต์ ไม่มีความสำคัญผิด ความคิดผิด ความเห็นผิด ก็ต้องไม่กล่าวว่า พระอรหันต์ยังมีความเห็นผิดอยู่              [๑๐๔๓] พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวว่า ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต หรือ? พระฝ่ายสกวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายปรวาที: ปฐวีกสิณปรากฏแก่ท่านผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์อยู่ เป็นดิน ล้วนเทียว หรือ?              พระฝ่ายสกวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              พระฝ่ายปรวาที: ถ้าอย่างนั้น ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ ก็มีความรู้วิปริตน่ะสิ [๑๐๔๔] พระฝ่ายสกวาที: ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: ดินมีอยู่ และบางคนที่เข้าปฐวีกสิณจากดินก็มีอยู่ มิใช่หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: หากว่า ดินมีอยู่ และบางคนที่ถ้าปฐวีกสิณจากดินก็มีอยู่ ก็ต้องไม่กล่าวว่า ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์ มีความรู้วิปริต              [๑๐๔๕] พระฝ่ายสกวาที: ดินมีอยู่ แต่ความรู้ของผู้เข้าปฐวีกสิณจากดิน เป็นความรู้วิปริต หรือ? พระฝ่ายปรวาที: ถูกแล้ว              พระฝ่ายสกวาที: นิพพานมีอยู่ แต่ความรู้ของผู้เข้าสมาบัติมีนิพพานเป็นอารมณ์จากนิพพาน ก็เป็นความรู้วิปริต หรือ?              พระฝ่ายปรวาที: ไม่พึงกล่าวอย่างนั้น ฯลฯ              พระฝ่ายสกวาที: ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่พึงกล่าวว่า ผู้เข้าสมาบัติมีปฐวีกสิณเป็นอารมณ์มีความ รู้วิปริต วิปรีตกถา จบ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka3/v.php?B=37&A=9987&Z=10067 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 00:43:29

ความคิดเห็นที่ 4 อืมมม ผมก้อชอบวิชานี้นะ รักหลวงพ่อสด ท่านมากๆด้วย แต่ผมเองก้อมีความคิดว่า  วิชาธรรมกาย ไม่ได้เพ่งออกนอกตัว เพราะกำหนดฐานที่ศูนย์กลางกาย ไม่ได้ออกจากสกลร่างกาย แต่ จิต นี่แหละคับ   ที่ส่งออกนอก จิต เองคับ โดยไปตรึกที่ฐานที่ 7 จิตเคลื่อน จากการรู้ที่ฐานของจิตเอง ไม่ใช่ฐานที 7 นะคับ ถ้าลองภาวนาจนเห็นดวงแก้วแล้ว ตรึกนึกจนชำนาญ แล้ว ย้อนกลับ มารู้ระลึกว่า ใครเป็นผู้ เห็น ดวงแก้ว ก้อ จิต นี่แหละที่ไปเห็น ดวงแก้ว ถ้าเรียนรู้เรื่องการไม่ยึดมั่นถือมั่นมาบ้าง จิต ก้อจะปล่อยดวงแก้ว มารวมที่จิตเอง จิตตรงนี้จะไม่มีฐานแล้ว  เพราะตัวจิตนั่นเอง คือ ฐานของจิตไปในตัวแล้ว ไม่มีกลางหน้าอก  ไม่มีกลางกาย ไม่มีกลางหน้าผาก แต่มันจะรู้ว่านี่คือฐานของจิตเอง โดยอัตโนมัติ   เห็น  จำ   คิด   รู้ ก้อ เป็น คุณสมบัติของจิตเองอยู่แล้ว  เพราะ จิต คือ พุทธ หรือ ผู้รู้ นั่นเองไปในตัว อย่างไปรู้ที่กลางหน้าผาก ก้อมี แสงปรากฏง่ายมาก แต่พอมีแสงแล้ว  หรือ มีรัศมีจิตอันเกิดจากจิตที่มีสมาธิ ก้อ จะมีแสงสว่าง ออกมารอบตัว ตอนแรกอาจจะพุ่งไปข้างหน้า แต่พอชำนาญแล้ว มันจะรวม เข้ามา แล้วแผ่รังสีจิต ออกรอบทุกทิศทาง ตอนนี้แหละคับ ฐานของจิต อยู่ที่ตรงนั้นแหละตรงที่เรารู้สึกตัว หรือ ระลึกรู้ ได้ในขณะนั้น  อย่าไปจำา สัญญาเดิมนะคับ ว่าจิต ต้องอยู่ ตรงนั้น ตรงโน้น       เอาที่รู้สึก ณ บัด now ตรงนั้นละคับ แล้วจาเห็นว่า จิตเองจิงๆไม่ได้มีฐานที่ตายตัวอะไรขนาดนั้น แต่เบื้องต้น ก้อ อาจต้องมีฐานให้จิตได้เกาะบ้างคับ เช่น  กลางหน้าอก  ศูนย์กลางกายเหนือสะดือ สองนิ้ว ประมาณนี้ แต่นี่ ก้อเป็นแค่ step นึงเท่านั้น ฝึกไปเรื่ิอยๆใช้โยนิโสมนสิการ ประกอบไปด้วย จะรู้เองว่า ธาตุรู้ นี่มันเต็ม จักรวาลจิงๆ ไม่ใช่ไปอยู่ตรงไหนตายตัว รู้ตรงไหน จิตอยู่ตรงนั้น ไม่ได้คิดจะล่วงเกินใครนะคับ ขออภัยด้วยละกัน ที่อาจทำให้ไม่พอใจกันนะคับ จากคุณ : PAKAVAKORN เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 02:36:18

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าพวกที่ฝึกธรรมกาย  รู้วิธีฝึกแบบที่คุณ PAKAVAKORN  ว่าแบบนั้นมาตั้งแต่แรก  ก็ไม่มีอะไรเลอะเทอะออกมาแบบที่เห็นๆกันตอนนี้หรอก ...   อะไรๆ  ก็จะสบาย  ตรงทางธรรมะมาแต่นั้นแล้ว พวกมันฝึกโง่เขลาอะไรกันนักกันหนา   ทำไมไม่รู้จักย้อนมาดูตัวรู้ที่ไปรู้ไปเห็นนิมิตภาพธรรมกายต่างๆนั้น ซะที  ..จะได้ตรงทางซะที ... แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 02:56:41 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 02:55:15

ความคิดเห็นที่ 6 อ้ายโขตานนี่ปากพล่อยจริงๆ เล่นที่นี่มา 10 กว่าปีแล้ว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ วัดพระธรรมกายเลย ที่มาสอนคุณก็ กำลังจะบอกว่า อาโลกกสิณ แบบวิชชาธรรมกาย มันไม่ใช่เพ่งส่งนอก มันมีแต่ทำเพื่อให้จิตรวม ดวงแก้วหรือองคืพระก็แค่อุบายให้จิตรวมตั้งมั่น เมื่อจิตรวมตั้งมั่นแล้ว เอ็งจะดูจะเห็นอะไร มันมาจากศูนย์กลางกายทั้งนั้น ญาณในการรู้เห็นของอริยะ หรือแม้แต่พระุพุทธเจ้า  ก็เห็นและรู้จาก การผ่านจิตที่ตั้งมั่นแล้วทั้งนั้น ที่คุณ PAKAVAKORN แนะนำด้วยสัมมาวาจา ก้รับได้นะ แต่กำลังจะบอกว่า กำลังของสมถะ จิตก็มีที่ตั้ง มีดวงจิตเกิดและดับ เมื่อคุณจิตรวมได้แล้ว มันพ้นสมมุติไปแล้ว คุณฝึกมาจากสายวัดป่า หลวงตา ก็ฝึกไปเถอะครับ เมื่อถึงยอดเขาแล้ว มันลงกันได้หมด ทิพยจักษุนี่มีสองแบบคือมองด้วยตาเนื้อก็ได้ หรือ มองไปที่ศูนย์กลางกายก็ได้ ลองสังเกตไหม พวกที่มาต่อต้าน พวกนี้เริ่มจากอคติ เจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย ก็เลยพาล ขาดสติ พาดพิงไปถึงหลวงพ่อสด ใครพูดถึงวิชชาธรรมกาย มันเหมารวมเป็นพวกวัดพระธรรมกายหมด ตั้งสติดีๆ ชิ คลาก ศิษย์วัดป่า โขตาน เอ็งฝึกสติอะไรของเอ็ง ถึงได้ฟุ้งซ่านขนาดนี้ ในสายหลวงตา จะจบลงที่ธาตุรู้ เต็มจักรวาล แต่สายหลวงพ่อสด จะรู้ลึกไปถึงสรรพสิ่งนั้นมีแค่ธาตุึ และธรรม3ฝ่าย สาวกลับไปหาเหตุปัจจัยทั้งหลายที่เกิดมีในจักรวาลนี้มาจาก กุศลาธัมมา อกุศลาธัมมา อัพยากตาธรรม แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 09:11:53 จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 09:08:35

ความคิดเห็นที่ 7 อย่างเรื่อง พระเทพญาณมหามุนี เขาสร้างบารมีเพื่อปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า ก็เรื่องของเขาสิ เอ็งไปเดือดร้อนทำซากอะไรของเอ็ง ตอนนี้บารมีเขาน้อยกว่า พระพุทธเจ้า สมณโคดม ก็มีแต่เอ็งนี่แหละบ้าจี้ตาม แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 09:13:59 จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 09:13:47

ความคิดเห็นที่ 8 ความคิดเห็นที่ 1     ที่เขาว่า เพ่งส่งนอก หมายถึง ออกนอกขอบเขตขันธ์5กายใจของเรา  กสิณต่างๆน่ะ มันจิตส่งออกนอกทั้งหมดแหละ เอ่อ ธรรมกายสอนสติปํฎฐายแลลยร่เหรอครับ สอนกสิณเป็นอารมณ์ แล้วมันลงหมวดไหนเหรอครับ กาย เวทนา จิต ธรรม เห็นมันเป็นทุกข์ ไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตนจนปล่อยวางได้อย่างไร   เออ ช่างเถอะ แค่บ่น ไม่ได้อยากได้คำตอบหรอก จากคุณ : นายพีระพล ..............กสิณนี่มีทั้งสองแบบ คือนอกตัวกับในตัว นะจ๊ะ คุณอาจจะเคยชิน ฝึกเพ่งนอก มาลองฝึกเพ่งในให้จิตตั้งมั่น ดีไหมครับ แนะนำให้อ่าน กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม ครับ จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 09:15:45

ความคิดเห็นที่ 9 เห็น  จำ   คิด   รู้ ก้อ เป็น คุณสมบัติของจิตเองอยู่แล้ว  เพราะ จิต คือ พุทธ หรือ ผู้รู้ นั่นเองไปในตัว อย่างไปรู้ที่กลางหน้าผาก ก้อมี แสงปรากฏง่ายมาก แต่พอมีแสงแล้ว  หรือ มีรัศมีจิตอันเกิดจากจิตที่มีสมาธิ ก้อ จะมีแสงสว่าง ออกมารอบตัว ตอนแรกอาจจะพุ่งไปข้างหน้า แต่พอชำนาญแล้ว มันจะรวม เข้ามา แล้วแผ่รังสีจิต ออกรอบทุกทิศทาง ตอนนี้แหละคับ ฐานของจิต อยู่ที่ตรงนั้นแหละตรงที่เรารู้สึกตัว หรือ ระลึกรู้ ได้ในขณะนั้น  อย่าไปจำา สัญญาเดิมนะคับ ว่าจิต ต้องอยู่ ตรงนั้น ตรงโน้น       เอาที่รู้สึก ณ บัด now ตรงนั้นละคับ แล้วจาเห็นว่า จิตเองจิงๆไม่ได้มีฐานที่ตายตัวอะไรขนาดนั้น แต่เบื้องต้น ก้อ อาจต้องมีฐานให้จิตได้เกาะบ้างคับ เช่น  กลางหน้าอก  ศูนย์กลางกายเหนือสะดือ สองนิ้ว ประมาณนี้ แต่นี่ ก้อเป็นแค่ step นึงเท่านั้น ฝึกไปเรื่ิอยๆใช้โยนิโสมนสิการ ประกอบไปด้วย จะรู้เองว่า ธาตุรู้ นี่มันเต็ม จักรวาลจิงๆ ไม่ใช่ไปอยู่ตรงไหนตายตัว รู้ตรงไหน จิตอยู่ตรงนั้น ไม่ได้คิดจะล่วงเกินใครนะคับ ขออภัยด้วยละกัน ที่อาจทำให้ไม่พอใจกันนะคับ จากคุณ : PAKAVAKORN เห็น จำ คิด รู้ ก็คือ 4 ใน ขันธ์ 5  หวังว่าคุณจะเข้าใจภาษาไทยง่ายๆนะครับ อย่าไปคิดอะไรเยอะแยะ มั่นใจว่าคุณไปจำมาจากตำรา แล้วก็นั่งนึกๆคิดๆปะติดปะต่อ จากการปฏิบัติของตน แล้วก็เดาไปเรื่อยๆ อยากรู้อะไรยินดีตอบให้ครับ จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 10:09:56