ความคิดเห็นที่ 1 พระอรหันต์ไม่ได้ตายแต่มีชีวิตอมตะในพระนิพพานธาตุ ดูได้จากพระสูตรข้างล่างนี้ สำหรับธรรมะในกำมือมีไว้สอนคนเข้าพระนิพพานเท่านั้น เราจึงรู้เรื่องราวของผู้เข้าอมตะในพระนิพพานแล้วได้น้อยมาก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยปริเยสนา การแสวงหาอย่างประเสริฐ ๔ ประการนี้ ๔ ประการเป็นไฉนคือ บุคคลบางคนในโลกนี้ ตนเองเป็นผู้มีชราเป็นธรรมดา รู้โทษในสิ่งที่มีชรา เป็นธรรมดาแล้ว ย่อมแสวงหานิพพานอันไม่มีชรา เป็นแดนเกษมจากโยคะอย่างเยี่ยม ๑ ตนเองเป็นผู้มีพยาธิเป็นธรรมดา รู้โทษในสิ่งที่มีพยาธิเป็นธรรมดาแล้ว ย่อมแสวงหานิพพานอันไม่มีพยาธิ เป็นแดนเกษมจากโยคะชั้นเยี่ยม ๑ ตนเองเป็นผู้มีมรณะเป็นธรรมดา รู้โทษในสิ่งที่มีมรณะเป็นธรรมดาแล้ว ย่อมแสวงหานิพพานอันไม่ตาย เป็นแดนเกษมจากโยคะชั้นเยี่ยม ๑ ตนเองเป็นผู้มีความเศร้าหมองเป็นธรรมดา รู้โทษในสิ่งที่มีความเศร้าหมอง เป็นธรรมดาแล้วย่อมแสวงหานิพพานอันไม่เศร้าหมอง เป็นแดนเกษมจากโยคะชั้นเยี่ยม ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยปริเยสนา ๔ ประการนี้แล ฯ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=21&A=6569&Z=6722 จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 22:30:12

ความคิดเห็นที่ 2 สำนักนั้นเขา แยกจากเถรวาทของไทยไปนานแล้วครับ... ... ส่วนที่ถามก็ไม่รู้ครับ ว่าได้หรือไม่ เพราะคล้ายแบบทาง มหายานอยู่บ้าง เห็นเค้าไม่ทานเนื้อสัตว์.. ทำอาหารชีวจิต ขายแถวนวมินทร์  เมื่อก่อนไปกินประจำ...  ไปถามแบบมหายาน เค้าบอกว่า  กลับมาได้นะครับ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 22:36:39 จากคุณ : นบนอบ เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 22:35:06

ความคิดเห็นที่ 3 พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสแก่ภิกษุว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย กายของตถาคตมีตัณหาอันจะนำไปสู่ภพขาดแล้วยังดำรงอยู่ เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายย่อมเห็นตถาคตชั่วเวลาที่กายของตถาคตยังดำรงอยู่ ต่อเมื่อกายแตกสิ้นชีวิตแล้วเทวดาและมนุษย์ทั้งหลายจะไม่เห็นตถาคต” จากคุณ : Neothank เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 22:49:00

ความคิดเห็นที่ 4 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 14:57:29 จากคุณ : อืมม์ (Ant-san) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 22:50:29

ความคิดเห็นที่ 5 ๓. ยมกสูตร "[๑๙๘] สมัยหนึ่ง ท่านพระสารีบุตร อยู่ที่พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี. ก็โดยสมัยนั้นแล ยมกภิกษุเกิดทิฏฐิอันชั่วช้าเห็นปานนี้ว่าเราย่อมรู้ทั่วถึงธรรม ตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้วว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้วย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก. ภิกษุหลายรูป ได้ฟังแล้วว่า ได้ยินว่า ยมกภิกษุเกิดทิฏฐิอันชั่วช้าเป็นปานนี้ว่า เรารู้ทั่วถึงธรรม ตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้วว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้ว ย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก. ครั้งนั้น ภิกษุเหล่านั้น จึงพากันเข้าไปหาท่านยมกภิกษุถึงที่อยู่ ได้สนทนาปราศรัยกับท่านยมกภิกษุ ครั้นผ่านการสนทนาปราศรัยชวนให้ระลึกถึงกันไปแล้ว จึงนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง. ครั้นแล้ว จึงถามท่านยมกภิกษุว่าดูกรท่านยมกะ ทราบว่า ท่านเกิดทิฏฐิอันชั่วช้า เห็นปานนี้ว่า เรารู้ว่าทั่วถึงธรรม ตามที่พระผู้มี พระภาคทรงแสดงแล้วว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้ว ย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีกจริงหรือ? ท่านยมกะกล่าวว่า อย่างนั้น อาวุโส. ภิ. ดูกรอาวุโสยมกะ ท่านอย่าได้พูดอย่างนั้น อย่าได้กล่าวตู่พระผู้มีพระภาค เพราะการกล่าวตู่พระผู้มีพระภาคไม่ดีเลย เพราะพระผู้มีพระภาคไม่พึงตรัสอย่างนี้ว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้ว ย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก. ท่านยมกะ เมื่อถูกภิกษุเหล่านั้นกล่าวแม้อย่างนี้ ยังขืนกล่าวถือทิฏฐิอันชั่วช้านั้น อย่างหนักแน่นอย่างนั้นว่า เรารู้ทั่วถึงธรรม ตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้วว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้ว ย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก. ภิกษุเหล่านั้น ย่อมไม่อาจเพื่อจะยังท่านยมกะ ให้ถอนทิฏฐิอันชั่วช้านั้นได้ จึงลุกจากอาสนะ เข้าไปหาท่านพระสารีบุตรจนถึงที่อยู่ ครั้นแล้ว จึงกล่าวกะท่านพระสารีบุตรว่า ข้าแต่ท่านสารีบุตร ยมกภิกษุเกิดทิฏฐิอันชั่วช้าเห็นปานนี้ว่า เรารู้ทั่วถึงธรรม ตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้วว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้ว ย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก ขอโอกาสนิมนต์ท่านพระสารีบุตรไปหายมกภิกษุถึงที่อยู่ เพื่ออนุเคราะห์เถิด. ท่านพระสารีบุตรรับนิมนต์โดยดุษณีภาพ. [๑๙๙] ครั้งนั้น เวลาเย็น ท่านพระสารีบุตรออกจากที่พักผ่อนแล้วเข้าไปหาท่านยมกะถึงที่อยู่ ได้สนทนาปราศรัยกับท่านยมกะ ครั้นผ่านการสนทนาปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้วจึงนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้ว ได้ถามท่านยมกะว่า ดูกรอาวุโสยมกะ ทราบว่า ท่านเกิดทิฏฐิอันชั่วช้าเห็นปานนี้ว่า เรารู้ทั่วถึงธรรม ตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้วว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้ว ย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก ดังนี้ จริงหรือ? ท่านยมกะตอบว่าอย่างนั้นแล ท่านสารีบุตร. สา. ดูกรท่านยมกะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง? ย. ไม่เที่ยง ท่าน ฯลฯ สา. เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง? ย. ไม่เที่ยง ท่าน ฯลฯ สา. เพราะเหตุนี้นั้นแล ยมกะ พระอริยสาวกผู้ใดสดับแล้ว เห็นอยู่อย่างนี้ ฯลฯ รู้ชัดว่า ฯลฯ กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มีอีก. [๒๐๐] สา. ดูกรท่านยมกะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านเห็นรูปว่าเป็น สัตว์เป็นบุคคลหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นเวทนาว่าสัตว์เป็นบุคคลหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นสัญญาว่าเป็นสัตว์เป็นบุคคลหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นสังขารว่าเป็นสัตว์เป็นบุคคลหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นวิญญาณว่าเป็นสัตว์เป็นบุคคลหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. [๒๐๑] สา. ดูกรท่านยมกะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลมีในรูปหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลอื่นจากรูปหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลมีในเวทนาหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลอื่นจากเวทนาหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลมีในสัญญาหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลมีในสังขารหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลอื่นจากสังขารหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลมีในวิญญาณหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ท่านเห็นว่าสัตว์บุคคลอื่นจากวิญญาณหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. [๒๐๒] สา. ดูกรยมกะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านเห็นรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ว่าเป็นสัตว์บุคคลหรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. [๒๐๓] สา. ดูกรท่านยมกะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านเห็นว่า สัตว์ บุคคลนี้นั้นไม่มีรูป ไม่มีเวทนา ไม่มีสัญญา ไม่มีสังขาร ไม่มีวิญญาณ หรือ? ย. ไม่ใช่อย่างนั้น ท่าน. สา. ดูกรท่านยมกะ ก็โดยที่จริง โดยที่แท้ ท่านจะค้นหาสัตว์บุคคลในขันธ์ ๕ เหล่านี้ในปัจจุบันไม่ได้เลย ควรแลหรือที่ท่านจะยืนยันว่า เรารู้ทั่วถึงธรรม ตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงแล้วว่า พระขีณาสพเมื่อตายไปแล้ว ย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก. ย. ข้าแต่ท่านพระสารีบุตร เมื่อก่อนผมไม่รู้อย่างนี้ จึงได้เกิดทิฏฐิอันชั่วช้าอย่างนั้น แต่เดี๋ยวนี้ ผมละทิฏฐิอันชั่วช้านั้นได้แล้ว และผมก็ได้บรรลุธรรมแล้วเพราะฟังธรรมเทศนานี้ ของ ท่านพระสารีบุตร. [๒๐๔] สา. ดูกรท่านยมกะ ถ้าชนทั้งหลาย พึงถามท่านอย่างนี้ว่า ท่านยมกะ ภิกษุ ผู้ที่เป็นพระอรหันตขีณาสพ เมื่อตายไปแล้ว ย่อมเป็นอะไร ท่านถูกถามอย่างนั้น จะพึงกล่าวแก้ว่าอย่างไร? ย. ข้าแต่ท่านสารีบุตร ถ้าเขาถามอย่างนั้น ผมพึงกล่าวแก้อย่างนี้ว่ารูปแลไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นดับไปแล้ว ถึงแล้วซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้ เวทนาสัญญา สังขาร วิญญาณไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นดับไปแล้ว ถึงแล้วซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้ ข้าแต่ท่านสารีบุตร ผมถูกเขาถามอย่างนั้น พึงกล่าวแก้อย่างนี้. [๒๐๕] สา. ดีละๆ ยมกะ ถ้าอย่างนั้น เราจักอุปมาให้ท่านฟัง เพื่อหยั่งรู้ความข้อ นั้นให้ยิ่งๆ ขึ้น. ดูกรท่านยมกะ เปรียบเหมือนคฤหบดี หรือบุตรของคฤหบดีผู้มั่งคั่ง มีทรัพย์มาก มีโภคะมาก และเขารักษาตัวกวดขัน เกิดมีบุรุษคนหนึ่งประสงค์ความพินาศ ประสงค์ความไม่เป็นประโยชน์ ประสงค์ความไม่ปลอดภัย อยากจะปลงชีวิตเขาเสีย เขาพึงมีความคิดอย่างนี้ว่าคฤหบดีและบุตรคฤหบดีนี้ เป็นคนมั่งคั่ง มีทรัพย์มาก มีโภคะมาก และเขามีการรักษาอย่างกวดขัน การที่จะอุกอาจปลงชีวิตนี้ ไม่ใช่เป็นการทำได้ง่ายเลย อย่ากระนั้นเลย เราพึงใช้อุบายปลงชีวิต. บุรุษนั้น พึงเข้าไปหาคฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีนั้นแล้ว พึงกล่าวอย่างนี้ว่า ผมขอเป็น คนรับใช้ท่าน. คฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีนั้น พึงรับบุรุษนั้นไว้ใช้ เขาพึงรับใช้เรียบร้อยดีทุกประการ คือ มีปรกติตื่นก่อน นอนภายหลัง คอยฟังคำสั่ง ประพฤติให้เป็นที่พอใจ กล่าวแต่วาจาเป็นที่รักใคร่ คฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีนั้น เชื่อเขาโดยความเป็นมิตร โดยความเป็นสหาย และถึงความไว้วางใจในเขา. เมื่อใด บุรุษนั้นพึงคิดว่า คฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีไว้ใจเราดีแล้ว เมื่อนั้น บุรุษนั้นรู้ว่า คฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีอยู่ในที่ลับ พึงปลงชีวิตเสียด้วยศาตราอันคม. ท่านยมกะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ในกาลใด บุรุษนั้นเข้าไปหาคฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีโน้นแล้วกล่าวอย่างนี้ว่า ผมขอรับใช้ท่านแม้ในกาลนั้น เขาก็ชื่อว่าเป็นผู้ฆ่าอยู่แล้ว ก็แต่คฤหบดีหรือบุตร คฤหบดีนั้น หารู้จักบุรุษผู้ฆ่าว่า เป็นผู้ฆ่าเราไม่. ในกาลใด บุรุษนั้นตื่นก่อน นอนภายหลังคอยฟังคำสั่ง ประพฤติให้เป็นที่พอใจ กล่าวแต่วาจาเป็นที่รักใคร่ แม้ในกาลนั้น เขาก็ชื่อว่าเป็นผู้ฆ่าอยู่แล้ว ก็แต่คฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีนั้น หารู้จักบุรุษผู้ฆ่านั้นว่า เป็นผู้ฆ่าเราไม่. และในกาลใด บุรุษนั้นรู้ว่า คฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีนั้นอยู่ในที่ลับ จึงปลงชีวิตเสียด้วยศาตราอันคมแม้ในกาลนั้น เขาเป็นผู้ฆ่านั่นเอง ก็แต่คฤหบดีหรือบุตรคฤหบดีนั้น หารู้จักบุรุษนั้นว่าเป็นผู้ฆ่าเราไม่. ย. อย่างนั้น ท่าน. [๒๐๖] สา. ดูกรท่านยมกะ ข้ออุปมานี้ฉันใด ปุถุชนผู้มิได้สดับ ไม่ได้เห็นพระอริยะ ทั้งหลาย ไม่ฉลาดในอริยธรรม ไม่ได้รับแนะนำในอริยธรรม ไม่ได้เห็นสัตบุรุษทั้งหลาย ไม่ฉลาดในสัปปุริสธรรม ไม่ได้รับแนะนำในสัปปุริสธรรม ก็ฉันนั้นเหมือนกัน ย่อมเห็นรูป โดยความเป็นตน ย่อมเห็นตนมีรูป ย่อมเห็นรูปในตน หรือย่อมเห็นตนในรูป ย่อมเห็นเวทนาโดยความเป็นตน ฯลฯ ย่อมเห็นสัญญา โดยความเป็นตน ฯลฯ ย่อมเห็นสังขาร โดยความเป็นตนฯลฯ ย่อมเห็นวิญญาณ โดยความเป็นตน ย่อมเห็นตนมีวิญญาณ ย่อมเห็นวิญญาณในตน หรือย่อมเห็นตนในวิญญาณ. เขาย่อมไม่รู้ชัด ตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันไม่เที่ยงว่า ไม่เที่ยง ย่อมไม่รู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณอันเป็นทุกข์ว่า เป็นทุกข์ ย่อมไม่รู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณอันเป็นอนัตตาว่า เป็นอนัตตา ย่อมไม่รู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขารวิญญาณ อันปัจจัยปรุงแต่งว่า อันปัจจัยแต่ง ย่อมไม่รู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญาสังขาร วิญญาณ อันเป็นผู้ฆ่า ว่าเป็นผู้ฆ่า. เขาย่อมเข้าไปถือมั่น ยึดมั่น ซึ่งรูป เวทนา สัญญาสังขาร วิญญาณว่า เป็นตัวตนของเรา. อุปาทานขันธ์ ๕ เหล่านี้ อันปุถุชนนั้นเข้าไปถือมั่น ยึดมั่นแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อสิ่งมิใช่ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อทุกข์ตลอดกาลนาน. [๒๐๗] ดูกรท่านยมกะ ส่วนพระอริยสาวกผู้สดับแล้ว ได้เห็นพระอริยะทั้งหลาย ฉลาดในอริยธรรม ได้รับแนะนำในอริยธรรมดีแล้ว ได้เห็นสัตบุรุษทั้งหลาย ฉลาดในสัปปุริสธรรมได้รับแนะนำในสัปปุริสธรรมดีแล้ว ย่อมไม่เห็นรูป โดยความเป็นตน ย่อมไม่เห็นตนมีรูป ย่อมไม่เห็นรูปในตน หรือย่อมไม่เห็นตนในรูป ย่อมไม่เห็นเวทนา โดยความเป็นตน ฯลฯ ย่อมไม่เห็นสัญญา โดยความเป็นตน ฯลฯ ย่อมไม่เห็นสังขาร โดยความเป็นตน ฯลฯ ย่อมไม่เห็นวิญญาณโดยความเป็นตน ย่อมไม่เห็นตนมีวิญญาณ ย่อมไม่เห็นวิญญาณในตน หรือย่อมไม่เห็นตนในวิญญาณ. เขาย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันไม่เที่ยงว่า ไม่เที่ยง. ย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันเป็นทุกข์ว่าเป็นทุกข์. ย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันเป็นอนัตตาว่า เป็นอนัตตา. ย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันปัจจัย ปรุงแต่ง ว่าปัจจัยปรุงแต่ง. ย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริงซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณอันเป็นผู้ฆ่า ว่าเป็นผู้ฆ่า. เขาย่อมไม่เข้าไปถือมั่น ยึดมั่น ซึ่งรูป เวทนา สัญญา สังขารวิญญาณว่า เป็นตัวตนของเรา. อุปาทานขันธ์ ๕ เหล่านี้ อันอริยสาวกนั้น ไม่เข้าไปถือมั่น ยึดมั่นแล้ว ย่อมเป็นไป เพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อสุขตลอดกาลนาน. ย. ข้าแต่ท่านสารีบุตร ข้อที่เพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย ของท่านผู้มีอายุทั้งหลาย ผู้เช่นนั้น เป็นผู้อนุเคราะห์ ใคร่ประโยชน์ เป็นผู้ว่ากล่าวพร่ำสอน ย่อมเป็นอย่างนั้นแท้ ก็แลจิตของผมหลุดพ้นแล้วจากอาสวะทั้งหลาย ไม่ถือมั่น เพราะได้ฟังธรรมเทศนานี้ของท่านสารีบุตร.." พระสูตรนี้เป็นท่าน..สารีบุตร..กล่าวแม้ไม่ใช่พระพุทธเจ้ากล่าว...ผมว่าก็น่าเชื่อถือนะครับ ในพระสูตรนี้กล่าวไว้ชัดเจนครับว่าผู้ใดที่กล่าวว่า..พระอรหันต์...ตายแล้วขาดสูญ..ไม่เกิดอีก...เป็นทิฏฐิอันชั่วช้า...และหากมีใครมาถามว่า..."ภิกษุ ผู้ที่เป็นพระอรหันตขีณาสพ เมื่อตายไปแล้ว ย่อมเป็นอะไร".....พึงตอบว่า "ถ้าเขาถามอย่างนั้น ผมพึงกล่าวแก้อย่างนี้ว่ารูปแลไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นดับไปแล้ว ถึงแล้วซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้ เวทนาสัญญา สังขาร วิญญาณไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นดับไปแล้ว ถึงแล้วซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้ ข้าแต่ท่านสารีบุตร ผมถูกเขาถามอย่างนั้น พึงกล่าวแก้อย่างนี้." ผมสรุปตามความเห็นของผมนะครับซึ่งอาจจะไม่ตรงกับพระที่สอนๆเราอยู่..นะครับ...ในพระไตรปิฎกเขียนไว้ชัดเจน...คือ พระอรหันต์...ตายแล้วขาดสูญ..ไม่เกิดอีก...เป็นทิฏฐิอันชั่วช้า...ครับ ในส่วนที่....วิภวตัณหาซึ่งเขาแปลว่าตัณหาอุดมการณ์เป็นตัณหาที่เอามาใช้เป็นเหตุให้เกิดอีกได้....ซึ่งอ่านจากพระสูตรข้างต้น...ใช้ปัญญาเท่าที่มีอยู่วิเคราะห์แล้ว...เป็นไปได้ครับ..เพราะ..ส่วนตัวผมเข้าใจวิภวตัญหาว่าตัญหาที่ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง...หรือตัญหาที่ไม่ประกอบด้วยอัตตา ๓ นะครับ...ไม่เคยมีความคิดว่า..วิภวตัญหาแปลว่าความไม่อยากมีอยากเป็นเลยครับ.. เพราะคำว่า...วิภวตัญหา...ไม่มีในอนุสัย ๗(1.ราคานุสัย(ตรงนี้คือกามตัญหา) 2.ปฏิฆานุสัย 3.อวิชชานุสัย 4.วิจิกิจฉานุสัย 5.มานานุสัย 6.ภวานุสัย(ตรงนี้คือภวตัญหา) 7.ทิฏฐานุสัย) ...สังเกตุไหมครับว่าไม่มี..วิภวานุสัย..จะมีแต่..ภวานุสัยเท่านั้นที่ต้องล้างออกนะครับ ซึ่งพอปฎิบัติธรรม...ก็สามารถเห็น..สภาวะธรรมที่..มีความอยากกระทำกรรมเพื่อผู้อื่น(วิภวตัญหา)..โดยไม่หวังผลอะไรอยู่นะครับ...และ..ในอดีต...พระพุทธเจ้าเอง..พระอรหันต์เอง..ก็อยาก(ตรงนี้ผมเห็นว่าเป็นวิภวตัญหาของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์เมื่อมีชีวิตอยู่)ที่จะเผยแพร่..มรรค ๘ ให้คนอื่นๆได้ปฎิบัติตามเช่นกันครับ ในส่วนที่เมื่อตอนตายไป....ผมอาจจะต้องรอให้ผมบรรลุเป็นพระอรหันต์ก่อน...แล้วจะตั้งมโนสัญเจตนา..ให้เกิดวิภวตัญหาขึ้น..จึงจะตอบได้ว่าสามารถเกิดได้หรือไม่ได้(แต่ความเป็นไปได้มี) แต่อย่างไรก็ตามก็เหมือนดังพระสารีบุตรกล่าวนะครับ พระอรหันต์...ตายแล้วขาดสูญ..ไม่เกิดอีก...เป็นทิฏฐิอันชั่วช้า...ครับ และ.... .หากมีใครมาถามว่า..."ภิกษุผู้ที่เป็นพระอรหันตขีณาสพ เมื่อตายไปแล้ว ย่อมเป็นอะไร".....พึงตอบว่า "ถ้าเขาถามอย่างนั้น ผมพึงกล่าวแก้อย่างนี้ว่ารูปแลไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นดับไปแล้ว ถึงแล้วซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้ เวทนาสัญญา สังขาร วิญญาณไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นดับไปแล้ว ถึงแล้วซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้ ข้าแต่ท่านสารีบุตร ผมถูกเขาถามอย่างนั้น พึงกล่าวแก้อย่างนี้." แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 23:08:41 จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 22:56:53

ความคิดเห็นที่ 6 ยุคนี้ สำนักที่สอนธรรมะ  เลอะเทอะ ผิดพลาด มีมากมาย  ระวังมากๆ .... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 03:00:05

ความคิดเห็นที่ 7 จะสำนักไหนๆ  ไม่เว้น สำนักสายพระป่า สายสวนโมกข์ สายสมาธิวิชาธัมมกาย หรือสาย ฉัน เป็นนักปฏิบัติ ฯ  รวมทั้ง "ข้อความที่ผมเสนอด้วย" --- ตามที่ผมอุปมา เรียกว่า ผมเสนอ ป่า (แต่ ต้นไม้ คือ พระพุทธภาษิตแปลไทย สำนวนแปลที่ผมเลือกเฟ้นแล้วด้วย อานาปานสติสมาธิภาวนา ฯ ----- ต้อง กำหนดดีดีว่า "เนื่องกับ คำว่า "เลอะเทอะ ผิดพลาด" มั๊ย -- ตาม ปัญญาอันยิ่งของบุคคลใดนั้น)                  ตาม 5 บรรทัดบน (ยกเว้น ต้นไม้) ก็ เนื่องกับข้อความว่า        ... "ยุคนี้ สำนักที่สอนธรรมะ  เลอะเทอะ ผิดพลาด มีมากมาย  ระวังมากๆ ....                                 ด้วย  ใช่หรือไม่? (ใช่ไม่ใช่ ยกไว้)          ***********************************************                                      เมื่อมี วิสัยทัศน์ว่า                  "มีมาก"  ที่ ที่สอนธรรมะ  เลอะเทอะ ผิดพลาด"                                        ก็ น่าจะแปลว่า               "มีน้อย"  ที่ สอนธรรมะ ไม่เลอะเทอะ ไม่ผิดพลาด ?                                  มีน้อย เช่น ...... ก็ ยกไว้                          ****************************** ว่าแต่ว่า พระพุทธภาษิตพระบาลีแปลไทย  ทุกๆ สำนวนแปล  (ไม่รวม สำนวนแปล ฉบับ หินอ่อน  ที่พุทธมณฑล) สำนวนแปล  เช่น (๑) ฉบับหลัง (๒) ฉบับมหาจุฬาฯ (๓) ฉบับมหามงกุฏฯ (มีอรรถกถาด้วย) = .. "ยุคนี้ สำนักที่ แปลพระบาลีพุทธภาษิต "เข้าข่าย หรือไม่เข้าข่าย" "คำว่า " เลอะเทอะ ผิดพลาด มีมากมาย  ระวังมากๆ .... ? ส่วน สำนวนแปล (๔) อริยสัจจากพระโอษฐ์  ปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ พุทธประวัติจากพระโอษฐ์ ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์  โดย พุทธทาสภิกขุ = .. "ยุคนี้ สำนักที่ แปลพระบาลีพุทธภาษิต "เข้าข่าย หรือไม่เข้าข่าย" "คำว่า " เลอะเทอะ ผิดพลาด มีมากมาย  ระวังมากๆ .... ? หรือไม่? (ไม่ใช่ คำถามนะครับ) ส่วน สำนวนแปล ฉบับ "หินอ่อน"  (ที่พุทธมณฑล) โดย ฯลฯ = .. "ยุคนี้ สำนักที่ แปลพระบาลีพุทธภาษิต "เข้าข่าย หรือไม่เข้าข่าย" "คำว่า " เลอะเทอะ ผิดพลาด มีมากมาย  ระวังมากๆ .... ?หรือไม่? (ไม่ใช่ คำถามนะครับ)                                                จบความนำ ********************************************************** ประเด็น พระอรหันต์เมื่อกายแตกดับ(ตาย)แล้วจะเกิดอีกได้หรือไม่?              เป็นคำถาม แบบ เก็งความจริง ฯ  ถามแบบ ฯลฯ ถ้า พิจารณา  พระพุทธภาษิตนี้ แล้ว  ก็น่าจะ พอเห็น คำตอบ ได้หรือไม่ว่า "พระอรหันต์  คือ ?  แล้ว เกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับ ตาย แบบ ที่ปุถุชน รู้ เข้าใจ เพราะยังมีอวิชชา) กิเลส เครื่องกังวลใด มีอยู่ในกาลก่อน เธอจงยังกิเลสเครื่องกังวลนั้น ให้เหือดแห้งไป กิเลสเครื่องกังวล จงอย่ามีแก่เธอในภายหลัง ถ้าเธอจักไม่ยึดถือขันธ์ (อุปาทานขันธ์ เป็นตัวทุกข์อริยสัจ) ในท่ามกลาง จักเป็นผู้สงบ เที่ยวไป ^^^^ ข้างบน คือ พระอรหันต์ทั้งปวง "ผู้นิพพานธาตุ ๒"  -- แบบยังเป็นๆ  ในสมัยพุทธกาล ที่จาริกไป เพื่อประโยชน์ของมหาชน ผู้มีธุลีในดวงตาแต่น้อย (อุปมาดอกบัว ๓ เหล่า ฯ) พระอรหันต์ ผู้ "ว่างจากความยึดถือ" (๑) ขันธ์ทั้ง ๕ และ (๒) ธรรมที่ได้บรรลุ ว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็น ตัวตนของเรา                                   2 บรรทัดบน                               จึง ต่างไปจาก ที่ตรัสว่า "อวิชชา นั่นแหละ เป็น คติ (เครื่องไป ไหน? ก่อนตาย และหรือหลังตาย) ของ สัตว์เหล่านั้น  (พระอรหันต์ พ้นไปจาก ความเป็น สัตว์ในทุกๆ นิยาม) สรุป พระอรหันต์เมื่อกายแตกดับ(ตาย)แล้วจะเกิดอีกได้หรือไม่? (๑) ใครตอบว่า จะเกิดอีก  ก็ เนื่องกับ ""อวิชชา นั่นแหละ เป็น คติ ของผู้นั้น" (๒) ใครตอบว่า จะ ไม่เกิดอีก  ก็ เนื่องกับ ""อวิชชา นั่นแหละ เป็น คติ ของผู้นั้น" (๓) ใครตอบว่า จะเกิดอีกก็ได้  ไม่เกิดอีกก็ได้  ก็ เนื่องกับ ""อวิชชา นั่นแหละ เป็น คติ ของผู้นั้น" เมื่อ คำตอบ ๓ แบบ  ผิด   ไม่ถูก เพราะ เนื่องกับ  อวิชชา แล้ว  ที่ เนื่องกับ วิชชา (ฐานะ สาวกที่แท้จริง)  จะตอบ คำถามนี้อย่างไร? และ คำตอบนั้น  ไม่ เกี่ยวกับ ๓ คำตอบ                                               ตอบว่า ผู้ถาม  เลิก ยึดมั่นใน เรื่อง "พระอรหันต์เมื่อกายแตกดับ(ตาย)แล้วจะเกิดอีกได้หรือไม่? " ด้วย ความเคยชินอะไรก็ตาม ฯ                            แล้ว " เป็นอยู่โดยชอบ  ตามที่ตรัสไว้"   เช่น "ตั้งเจตนาไม่ดำไม่ขาว  เป็นไปเพื่อความสิ้นกรรม" (กรรม คือ เจตนา คือ สัญเจตนา คือ คิดนึกในเรื่องนั้นๆ รวมทั้งเรื่อง พระอรหันต์ตายแล้ว ไหไหนด้วย)                           ด้วย ศีล สมาธิ ปัญญา  เป็นต้น (แล้ว  จะ รู้คำตอบนั้นได้เองว่า อย่างไร?) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 08:26:11

ความคิดเห็นที่ 8 ผมขอเสนอให้ช่วยกันพิจารณาพระพุทธวจนะ ที่ตรัสใน อัคคิวัจฉโคตตสูตร ในพระไตรปิฎก เล่มที่ 13 ข้อ 248-250 ดูนะครับ เผื่อว่าอาจจะได้แง่มุมพิจารณามากขึ้น ขอยกที่ตรัสไว้เฉพาะในตอนต้นมาเป็นตัวอย่างสักเล็กน้อยนะครับ ..... [๒๔๘] ข้าแต่ท่านพระโคดม ก็ภิกษุผู้มีจิตพ้นวิเศษแล้วอย่างนี้ จะเกิดในที่ไหน? .......ดูกรวัจฉะ คำว่าจะเกิดดังนี้ ไม่ควรเลย. .......ข้าแต่ท่านพระโคดม ถ้าเช่นนั้น จะไม่เกิดขึ้นหรือ? .......ดูกรวัจฉะ คำว่า ไม่เกิดดังนี้ ก็ไม่ควร. .......ข้าแต่ท่านพระโคดม ถ้าเช่นนั้น เกิดก็มี ไม่เกิดก็มีหรือ? .......ดูกรวัจฉะ คำว่าเกิดก็มี  ไม่เกิดก็มี ดังนี้ ก็ไม่ควร. .......ข้าแต่ท่านพระโคดม ถ้าเช่นนั้น เกิดก็มิใช่ ไม่เกิดก็มิใช่หรือ? .......ดูกรวัจฉะ คำว่าเกิดก็มิใช่ ไม่เกิดก็มิใช่ ดังนี้ ก็ไม่ควร. ท่านใดที่จะแสดงความเห็นอะไรในเรื่องนี้  ก็ไม่ควรขัดกับที่ตรัสตามที่ยกมานะครับ. จากคุณ : สุทธิธรรม เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 09:56:20

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ ทั้งตัณหาและทิฏฐิล้วนเป็นเครื่องนำพาไปสู่ภพชาติในวัฏฏะสงสาร ท่านวัจฉะผู้นี้ตอนถามพระพุทธองค์ตอนนั้นยังไม่บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ พระพุทธองค์ทรงเห็นภัยของทิฏฐิจะเกิดขึ้นกับเขาจึงตอบคำถามแบบนั้น หลายครั้งที่พระองค์เอาคนถามเป็นตัวตั้งถ้าตอบไปแล้วเขาจะเข้าใจเป็นอื่น เพราะยังเชื่อในอาจารย์อื่นและในลัทธิอื่นอยู่ท่านก็จะไม่ตอบคำถามนั้น แต่ถ้าเป็นผู้บรรลุธรรมแล้วอันมีตัณหาและทิฏฐิสูญสิ้นไปเหมือนตาลยอดด้วนแล้ว ท่านจะไม่ถามแบบนี้แต่จะเห็นพระนิพพานธาตุเป็นฝั่งของชีวิตอมตะเช่นพระภิกษุณี โคตมีและภิกษุณีพิมพาจะถวายกราบลาเข้าพระนิพพานธาตุมีชีวิตอมตะในฝั่งนั้น จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 11:27:01

ความคิดเห็นที่ 10 -----------------------  คนธรรมดา  อาจจะเรียกตาม ภาษาปุถุขน ว่า  เกิดอีกได้  ตามสมมติสัจจะเพื่อเป็นภาษาให้คนทั่วไปเข้าใจง่ายหน่อย                              แต่ท่านผู้เป็นอรหันต์   ท่านเห็นความจริงสูงสุด แท้จริง ว่า จิต กาย อารมณ์ประกอบกับจิต(เจตสิก)  ไม่มีของผู้ใด  เกิดดับตามเหตุปัจจัย มีเหตุก็มีอยู่  เมื่อหมดเหตุ(อวิชชา)ก็ดับหมด      จึงไม่มีสิ่งที่ที่จะเป็นปัจจัยให้เกิดอีก    การเห็นว่ามี ตัณหาอุดมการณ์ คือการเห็นผิด เข้าใจผิดแบบมหายาน                         จิตของพระอรหันต์ มีวิชชา             ย่อมไม่มีตัณหา ไม่มีอวิชชาใดๆเหลืออยู่  ทีจะทำให้มีปัจจัยให้มี จิต เกิดได้อีก จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 16:20:06

ความคิดเห็นที่ 11 ***********************************************************************   http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=26&A=5899&Z=5907 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๘ ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา                                   ๒. สิวกเถรคาถา                                   สุภาษิตเย้ยตัณหา             [๒๘๙] เรือนคืออัตภาพที่เกิดในภพนั้นๆ บ่อยๆ เป็นของไม่เที่ยง เราแสวงหา                          นายช่างคือตัณหาผู้สร้างเรือน เมื่อไม่พบ ได้ท่องเที่ยวไปสู่สงสารสิ้น                          ชาติมิใช่น้อย การเกิดบ่อยๆ เป็นทุกข์ร่ำไป ดูกรนายช่างผู้สร้างเรือน                          บัดนี้ เราพบท่านแล้ว ท่านจักไม่ต้องสร้างเรือนให้เราอีก ซี่โครงคือกิเลส                          ของท่าน เราหักเสียหมดแล้ว และช่อฟ้าคืออวิชชาแห่งเรือนท่าน                          เราทำลายแล้ว จิตของเราไม่เกิดต่อไปเป็นธรรมดาแล้ว จักดับอยู่ในภพ                          นี้เอง             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  บรรทัดที่ ๕๘๙๙ - ๕๙๐๗.  หน้าที่  ๒๕๑. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=26&A=5899&Z=5907&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=289 ************************************************************************ ===================================================== http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=289           ...           ...           ...           ก็พระเถระบรรลุพระอรหัตแล้ว เมื่อจะพยากรณ์พระอรหัตผลได้กล่าวคาถา ๒ คาถาความว่า                                   เรือน คือ อัตภาพที่เกิดในภพนั้นๆ บ่อยๆ                         เป็นของไม่เที่ยง เราแสวงหานายช่างคือตัณหาผู้สร้าง                         เรือน เมื่อไม่พบ ได้ท่องเที่ยวไปสู่สงสารสิ้นชาติมิใช่                         น้อย การเกิดบ่อย ๆ เป็นทุกข์ร่ำไป ดูก่อนนายช่างผู้                         สร้างเรือน บัดนี้ เราพบท่านแล้ว ท่านจักไม่ต้องสร้าง                         เรือนให้เราอีก ซี่โครงคือกิเลสของท่าน เราหักเสียหมด                         แล้ว และช่อฟ้าคืออวิชชาแห่งเรือนท่าน เราทำลายเสีย                         แล้ว จิตของเราไม่เกิดต่อไปเป็นธรรมดาแล้ว จักดับอยู่                         ในภพนี้เอง ดังนี้.               บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า อนิจฺจานิ คหกานิ ตตฺถ ตตฺถ ปุนปฺปุนํ ความว่า เรือนทั้งหลายได้แก่เรือนคืออัตภาพ อันบังเกิดในภพนั้นๆ บ่อยๆ เป็นของไม่เที่ยง คือไม่มั่นคง ไม่คงทน ได้แก่มีอยู่ชั่วเวลาเล็กน้อย.               บทว่า คหการํ คเวสนฺโต มีอธิบายว่า เมื่อเราแสวงหานายช่างผู้กระทำเรือนคืออัตภาพนี้ ได้แก่นายช่างผู้สร้างเรือน คือตัณหา ได้ท่องเที่ยวไปตลอดเวลามีประมาณเท่านี้.               บทว่า ทุกฺขา ชาติ ปุนปฺปุนํ นี้เป็นคำแสดงเหตุแห่งการแสวงหานายช่างผู้สร้างเรือน เพราะเหตุที่ ขึ้นชื่อว่าชาตินี้ ชื่อว่าเป็นทุกข์ เพื่อการเข้าถึงบ่อยๆ เพราะเจือไปด้วยชรา พยาธิและมรณะ ก็เมื่อเรายังหาช่างผู้สร้างเรือนนั้นไม่พบ ชาตินั้นย่อมไม่สูญหาย ฉะนั้น เมื่อเราแสวงหาช่างผู้สร้างเรือนนั้น เราจึงเที่ยวไปแล้ว.               บทว่า คหการก ทิฏฺโฐสิ ความว่า ดูก่อนช่างผู้สร้างเรือน ก็บัดนี้ ท่านเป็นผู้อันเราสามารถเห็นได้ด้วยดวงตา คือพระอริยมรรคนั้นแล้ว.               บทว่า ปุน เคหํ ความว่า เจ้าจะไม่กระทำ คือจักไม่สร้างเรือนของเรา กล่าวคืออัตภาพในสังสารวัฏนี้ต่อไปได้อีก.               บทว่า สพฺพา เต ผาสุกา ภคฺคา ความว่า ซี่โครงคือกิเลสทั้งปวงของเจ้า อันเราหักแล้วโดยไม่มีส่วนเหลือ.               บทว่า ถูณิกา จ วิทาลิตา ความว่า และบัดนี้เราทำลายช่อฟ้า กล่าวคืออวิชชา แห่งเรือนคืออัตภาพ อันท่านพึงกระทำเสียแล้ว.               บทว่า วิมริยาทิกตํ จิตฺตํ ความว่า จิตของเราอันเรากระทำให้มีที่สุดไปปราศแล้ว คือให้ถึงความไม่ต้องเกิดต่อไปเป็นธรรมดา.               อธิบายว่า เพราะเหตุนั้นแล จิตของเราจักดับอยู่ในภพนี้เอง คือจักถูกกำจัดเสียในภพนี้แหละ ได้แก่จักดับไปด้วยการดับแห่งจิตดวงสุดท้าย.               จบอรรถกถาสีวกเถรคาถา                             -----------------------------------------------------         ===================================================== จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 16:41:35

ความคิดเห็นที่ 12 จิตของพระอรหันต์ มีวิชชา ย่อมไม่มีตัณหา ไม่มีอวิชชาใดๆเหลืออยู่   ทีจะทำให้มีปัจจัยให้มี จิต เกิดได้อีก *************************************************** (๑) จิตของพระอรหันต์ มีวิชชา กำหนด พระอรหันต์  ตาม จูฬสุญญตสูตร  (จากความจำ) ---ตรัส จิต หรือ ตรัส เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต สิ้นอาสวะแล้ว เพราะ รู้ (ด้วยสัมมาญาณ) ว่า  เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิตชนิดนี้ ยังปรุงแต่งจูงใจได้  สิ่งปรุงแต่ง ย่อมไม่เที่ยง ฯ  เมื่อรู้เช่นนี้ ก็รู้ว่า หลุดพ้นจากอาสวะ ๓ (กาม ภพ อวิชชา)  ฯ --- ถ้า เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต ก็คือ จิตตสมาธิแบบหนึ่ง  --- ก็ ควรกล่าวว่า "จิตเจตสิกของพระอรหันต์ -- ไม่ ใช่  จิตของพระอรหันต์ ใช่หรือไม่?) (๒) "จิตเจตสิกของพระอรหันต์ " ย่อมไม่มีตัณหา (ใน เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิตชนิดนี้ ก่อย พ้นอาสวะ ๓ = )  ไม่มีอวิชชาใดๆเหลืออยู่  = สุวิมุตตจิต  (ขั้นพระอรหันต์) ใช่หรือไม่?                                               ถ้าใช่ สุวิมุตตจิต = จิตเจตสิกคือ เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต + รู้ชัด +สิ้นอาสวะ ๓ + (ตาม จูฬสุญญตสูตร)  --- จิตแบบนี้  -- ใช่ "จิต อมตะ"  (คือ จิตที่ไม่ตาย เพราะ ไม่เกิด  เช่นที่เคยเกิดมาก่อน ก่อนบรรลุ  -- เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต + สิ้นอาสวะแล้ว เพราะ รู้ (ด้วยสัมมาญาณ) ว่า  เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิตชนิดนี้ ยังปรุงแต่งจูงใจได้ =  ทีจะทำให้มีปัจจัยให้มี จิต เกิดได้อีก                                                       ตกลง (๑)  จิต เกิดได้อีก -- คือ  จิต ? (ใช่ จิตตุปบาท? หรือไม่)                                   (๒) สุวิมุตตจิต = จิตอมตะ  คือ เมื่อจิต (๑) ไม่เกิด ก็ไม่ ตาย คือ  -- - เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต + สิ้นอาสวะแล้ว เพราะ รู้ (ด้วยสัมมาญาณ) ว่า  เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิตชนิดนี้ ยังปรุงแต่งจูงใจได้ =  ทีจะทำให้มีปัจจัยให้มี จิต เกิดได้อีก   -- ใช่หรือไม่?              ************************************** หมายเหตุ ๑ จิตตุปบาท http://www.palungjit.com/tripitaka/default.php?cat=2200101 พระผู้มีพระภาคเจ้า  ตรัสไว้อย่างนี้ว่า  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราตถาคตกล่าว  มโนสมาจาร   ไว้  ๒ อย่าง  คือ   ที่ควรเสพอย่าง ๑  ที่ไม่ ควรเสพอย่าง ๑     และทั้งสองอย่างนั้น     แต่ละอย่างก็เป็น     มโนสมาจาร ด้วยกัน  พระผู้มีพระภาคเจ้า  ทรงอาศัยข้อความนี้    จึงได้ตรัสไว้อย่างนี้. หมายเหตุ ๒ มโนสมาจาร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=13&A=8705&w=%C7%D4%BA%D2%A1 http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=23&A=1812&Z=1843 [๕๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฐานะ ๔ ประการนี้ ตถาคตไม่ต้องรักษา และ ตถาคตไม่พึงถูกติเตียนด้วยฐานะ ๓ ประการ ฐานะ ๔ ประการที่ตถาคตไม่ต้อง รักษาเป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ตถาคตมีกายสมาจารบริสุทธิ์ ตถาคตไม่มีกาย ทุจริตที่จะต้องรักษาว่า คนอื่นอย่ารู้ข้อนี้ของเราเลย ตถาคตมีวจีสมาจารบริสุทธิ์ ตถาคตไม่มีวจีทุจริตที่จะต้องรักษาว่า คนอื่นอย่ารู้ข้อนี้ของเราเลย ตถาคตมีมโนสมาจารบริสุทธิ์ ไม่มีมโนทุจริตที่จะต้องรักษาว่า คนอื่นอย่ารู้ข้อนี้ของเราเลย ตถาคตมีอาชีวบริสุทธิ์ ไม่มีมิจฉาชีพที่จะต้องรักษาว่า คนอื่นอย่ารู้ข้อนี้ของเราเลย ฐานะ ๔ ประการนี้ ตถาคตไม่ต้องรักษา ตถาคตไม่พึงถูกติเตียนด้วยฐานะ ๓ ประการเป็นไฉน ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 20:33:43

ความคิดเห็นที่ 13 จาก ยมกสูตร ตาม คห ที่ 5 ของคุณ โกวิทย์ “พระขีณาสพ(พระอรหันต์) เมื่อตายไปแล้วย่อมขาดสูญ ย่อมพินาศ ย่อมไม่เกิดอีก  เป็นทิฏฐิอันชั่วช้า” ความเชื่อของสันติอโศกคล้ายกับทางมหายาน ที่เชื่อว่าพระอรหันต์เป็นพระโพธิสัตว์ กลับมาเกิดอีกได้ เพื่อช่วยเหลือมนุษย์ ซึ่งถ้าดูที่คำตรัสของพระพุทธเจ้า (ไม่นับอรรถกถา) ไม่มีคำตรัสที่บอกตรงๆว่า พระอรหันต์จะไม่กลับมาเกิดอีกแน่นอน   คำว่า นิพพาน คือ กิเลสดับ ไม่ใช่จิตดับ  นิพพานแล้วจึงยังกลับมาเกิดได้ ถ้าปรารถนาจะไม่เกิดอีก ต้องตั้งจิต ปรินิพพาน  สิ่งทั้งหลายนั้นเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย เมื่อมีปัจจัยจึงมีการเกิด ปัจจัยที่ทำให้กลับมาเกิดอีกก็คือ ความเมตตา ความต้องการช่วยเหลือมนุษย์ หรือปรารถนาพุทธภูมิ พระอรหันต์นั้นตอนยังมีชีวิตอยู่ท่านดับเพียงกิเลสเท่านั้น ไม่ได้ดับความเมตตา เมื่อไม่ได้ตั้งจิตว่า จะปรินิพพาน จึงกลับมาเกิดอีกซึ่งก็คือ พระโพธิสัตว์ ซึ่งเป็นความเชื่อแบบทางมหายาน   มีข้อสังเกต เรื่องความเชื่อที่แปลกๆ ของเถรวาท เกี่ยวกับพระโพธิสัตว์ ว่า พระโพธิสัตว์ คือ ผู้ที่ตั้งจิตจะบำเพ็ญตนเพื่อเป็นพระพุทธเจ้า แต่ไม่ว่าจะบำเพ็ญบารมี ฟังธรรมคำสั่งสอนมามากมาย เท่าไหร่ ก็ไม่สามารถบรรลุเป็นพระอริยะได้เลย พระโพธิสัตว์จะฟังธรรมไม่เข้าใจเลยหรือ พระโพธิสัตว์จะต้องกดข่มปัญญาไว้หรืออย่างไร แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 55 21:23:11 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 55 21:21:48 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 55 21:21:11 จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 21:20:52

ความคิดเห็นที่ 14 จากความจำ (๑) "อาสวะใดๆ อันจะทำให้ตถาคต อุบัติเป็น เทพ พรหม อินทร์ ปชาบดี ฯลฯ อาสวะเหล่านั้น ตถาคต ถอนได้หมดจดสิ้นเชิงไม่กลับกำเริบแล้ว" (๒) จงเรียกตถาคตว่า พุทธธ เถิด ^^^^ ตกลง ใคร (+ปัญญาอะไร) กำหนดให้ พระบรมศาสดา เกิดใหม่  เป็น ? = พระอรหันต์เมื่อกายแตกดับ(ตาย)แล้วจะเกิดอีกได้หรือไม่? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 22:04:35

ความคิดเห็นที่ 15 จาก คห.13 มีข้อสังเกต เรื่องความเชื่อที่แปลกๆ ของเถรวาท เกี่ยวกับพระโพธิสัตว์ ว่า พระโพธิสัตว์ คือ ผู้ที่ตั้งจิตจะบำเพ็ญตนเพื่อเป็นพระพุทธเจ้า แต่ไม่ว่าจะบำเพ็ญบารมี ฟังธรรมคำสั่งสอนมามากมาย เท่าไหร่ ก็ไม่สามารถบรรลุเป็นพระอริยะได้เลย พระโพธิสัตว์จะฟังธรรมไม่เข้าใจเลยหรือ พระโพธิสัตว์จะต้องกดข่มปัญญาไว้หรืออย่างไร นั่นซิครับตอนเป็นพระโพธิสัตว์  ท่านได้พบพระพุทธเจ้า นับเป็นแสนๆพระองค์ ได้ฟังธรรมบำเพ็ญบารมีมาเป็นล้านล้านชาตินับไม่ถ้วน  ก็ไม่บรรลุธรรม แต่พระ  สมัยนี้ฟังธรรม(ศึกษาจากกลองอานกะ)ไม่กี่ปีก็บรรลุธรรม?มากมาย น่าสงสาร ความเชื่อที่แปลกๆ ของเถรวาท เมื่อไรจะตื่นรู้สักที จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 22:38:08

ความคิดเห็นที่ 16 ภวภพ  วิภวภพ ภพ คือสถานที่หรือที่อยู่  ซึ่งในที่นี้เป็นที่อยู่ของจิตวิญญาณทุกระดับ  เป็นสภาพนั้น-สภาพนี้ คือ มีจิตเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป  ไม่มีความสูญ และมันจะวนรอบเรียกว่า ภพโลกวัฏสงสาร ที่เป็นความเวียนเรียกว่า โลก หรือ โลกีย์ ก็เรียก เช่น วนมามีสุข แล้วก็กลับไปทุกข์ ไม่หยุด ไม่สิ้นสุด วนเรื่อยไป พระอรหันต์ที่ยังไม่ตายก็มีภพ  แต่ภพเหล่านั้นเป็นธรรมดาธรรมชาติของสภาวะจิตวิญาณ  ที่หลุดพ้นจากทุกข์อาริยสัจ คือ พ้นทุกข์ที่เกิดจากสมุทัยอันได้แก่ กิเลส-ตัณหา-อุปาทาน กิเลส-ตัณหา ก็มีกามที่วนเวียนเกิดอยู่ เรียกว่ากามภพ ภวตัณหา หรือ ภวภพ (เช่น รูปภพ อรูปภพ) ก็คือ สภาพที่ยังเอามาเสพสมอยู่  ยังเกิดความต้องการเสพเป็น อัสสาทะ เป็นรสอร่อย-ชื่นชอบ เป็นสุขเวทนาที่เป็นโลกีย์  ตามสามัญของปุถุชนผู้ยังวนอยู่ในโลก  ที่ยังมีสุข-ทุกข์-ยังมีสมุทัยเป็นเหตุ   คือ มีความหลงผิด-โลภ-โกรธ-แค้น-เคือง  ที่เป็นลักษณะของสภาพกิเลส-ตัณหา  ที่บำเรอตัวกู-ของกู เป็นอัตตา สุดท้ายเป็น วิภวภพ  จะว่าไม่ใช่ภพก็ใช่ หรือภพยิ่งๆ ก็ได้ (วิ=ไม่=ยิ่งๆ)  เป็นภพที่วิเศษ  ไม่เอามาเสพแก่ตน-ไม่ใช่เพื่ออัตตา-ไม่ใช่ตัวตนของตน   เพราะหมดตัวกูของกูไปแล้ว-หมดอัตตา-หมดภพชาติของตน  แต่ก็เป็นความปารถนา ทว่าเป็นตัณหาอุดมการณ์ (เหมือนเป็นตัณหา หรือความอยากใคร่) แม้ พระอรหันต์ พระโพธิสัตว์ ก็ยังมี วิภวตัณหา มีความต้องการที่เป็นความปารถนาดีเพื่อผู้อื่น   จึงต้องทำงานเพื่อเป็นประโยชน์คุณค่าแก่ผู้อื่น เพราะยังมีชีวิตอยู่  แต่ไม่ใช่ทำเพื่อตัวกู-ของกู ภวตัณหา แปลกันว่า ความต้องการเป็นนั่น เป็นนี่ วิภวตัณหา ก็แปลกันอยู่แค่ว่า ความต้องการไม่เป็นนั่น ไม่เป็นนี่ ก็แปลกลับกันเท่านั้นเอง ในความหมายเบื้องต้น ตื้นๆ แคบๆ ก็ใช้ได้  แต่ในสภาพหมุนรอบเชิงซ้อน เข้าใจไม่ได้ จิตใจที่ยังเป็นโลกีย์ เป็นภพ-เป็นชาติ เป็น กามภพ-ภวภพ  เป็นภพหยาบๆ ด้านนอก ตา-หู-จมูก-ลิ้น-กาย...รับสัมผัสแล้วก็เสพอร่อย ต้องหัดลดละจริงๆ  แล้วก็หัดลดละภพ ที่เป็นความสงบ เป็นสวรรค์วิมาน แบบภพอยู่ข้างใน ภวตัณหา ก็ค่อยๆ เรียนรู้อีก มีมานะ-อัตตาในจิตใจ ก็เรียนรู้ไปพร้อมๆ กัน ต้องมี วิปัสสนาญาณ ที่รู้จัก-รู้แจ้ง-รู้จริง อาการของกามที่อยู่ในภพของจิต  และต้องมีวิปัสสนาญาณ   ที่รู้จัก-รู้แจ้ง-รู้จริง- อาการของรูป อาการของอรูป ที่ เกิด (ชาติ) อยู่ในภพของจิต  แล้วจึงจะลดละกำจัดภพชาติของ กาม และของ ภพ ถูกสภาพจริงได้ไปเรื่อยๆ การกำจัดได้ก็คือการทำลายตัวตนของกามนั้นๆ ที่เกิดอยู่ในจิตจนกระทั่งไม่มีความเป็นกาม(อนัตตา)  ไม่มีความเป็นภพ(อนัตตา) ในจิตตน หรือ จะเรียกว่าการทำให้กาม ทำให้ภพ ไม่มีในจิต หรือ การออกจากกาม การออกจากภพ(เนกขัมมะ) หรือ การหลุดพ้นจากกาม การหลุดพ้นจากภพ(วิมุติ) ก็ถูกทั้งนั้น เมื่อผู้ใดมีภูมิถึงขั้นนี้ ย่อมมีญาณปัญญารู้แจ้งความเป็นจริงในตนเอง  เพราะเป็นอรหันต์แล้วย่ิมมีสิทธิ์..จะขาดสูญ-จะพินาศ-จะไม่เกิดอีก หรือจะไม่ขาดสูญ-จะไม่พินาศ-จะเกิดอีก  ก็สามารถเลือกเอาได้ (ผู้สนใจโปรดดูใน"ยมกสูตร" พระไตรปิฎกเล่ม ๑๗) นับว่าเป็นผู้อยู่เหนือการเกิดการตาย(อมตบุคคล)ในอัตตาตนแล้วเด็ดขาด  ซึ่งเป็นที่พึ่งอันเกษมสูงสด เรียกว่า มีตน(อัตตา)เป็นเกาะ มีตนเป็นที่พึ่ง  ไม่มีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่งอยู่อย่างนี้แล (พระไตรปิฎกเล่ม ๑๑ ข้อ ๔๙) ดังนั้น อัตตา(ตัวตน)สุดท้ายของพระอรหันต์ องค์ใดที่ท่านทำกาละปรินิพพาน จึงเป็นอันสูญสิ้นสนิท ไม่เหลืออัตตาใดๆ อีกเลยเด็ดขาด แต่หากพระอรหันต์องค์ใดจะยังไม่สิ้นภพจบชาติ ที่จะเหลือพุทธภพ-พุทธภูมิ เพื่อสั่งสมพระสัมมาสัมโพธิญาณ  ก็ยังจะเวียนเกิดในวัฏสงสารนี้ต่อไปอีก ซึ่งจะเป็นสัตบุรุษผู้เป็นอิทธิบาทของโลก  ตามกุศลวิบากและความสามารถแห่งตนๆ เพราะทุกสัตวโลกมีกรรมจำแนกสัตว์(กัมมัง สัตเต วิภัชชติ)เป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว  ใครจะเลือกเกิดเอาดีๆ ให้วิเศษเกินวิบาก ที่เป็นทรัพย์ของตนเอง(กัมมัสสกะ)จึงทำไม่ได้  กรรมวิบากของใครก็พาผู้นั้นเกิดตามกรรมวิบากของผู้นั้น แม้จะเป็นถึงอมตบุคคลก็มีสิทธิ์เพียงจะเลือกไม่เกิดอีก หรือจะเกิดอีก อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น แต่จะเลือกเกิดเป็นอะไรที่ดีวิเศษเกินกว่ากรรมวิบากที่ตนมีนั้นไม่ได้ ส่วนประเด็นจะเกิดอีกหรือไม่เกิดอีก  จะดับภพจบชาติ หรือจะต่อภพต่อภูมินั้น  ผู้บรรลุอรหันต์ขึ้นไป  ย่อมเป็นสิทธิ์ส่วนตนที่จะเลือก เกิด หรือ ดับ เองได้ และหากพระอรหันต์องค์ใดจะไม่เกิดอีก โดยท่านตั้งจิตดับเป็นครั้งสุดท้ายชาติสุดท้ายปรินิพพานจริง ถ้าอย่างนี้จึงจะเป็นอันจบสิ้นการเวียนวนชนิดสูญสุดเด็ดขาด  จะไม่มีการเกิดอีกแน่นอนที่สุด ตายแล้วตายเลย จะทำอย่างไรๆ ก็ไม่มีการ ย้อนคืน หรือ หวนคืน ได้อีกเลย  จบกรรมเลยวิบาก สิ้นตัวตน หมดความมีของตนสมบูรณ์ ดังนั้น ผู้ใดที่มีความเห็น(ทิฏฐิ)ปักดิ่งลงไปอย่างหยาบๆ ตื้นๆ ง่ายๆ ประตูเดียวว่า พระอรหันต์เมื่อตายไปแล้ว (หมายถึง ร่างกายแตกตาย=กายัสสะเภทา) ย่อมไม่เกิดอีก-ย่อมขาดสูญ-ย่อมพินาศ  จบสิ้นทุกอย่างนั้น  พระสารีบุตรและภิกษุทั้งหลายเรียกความเห็น(ทิฏฐิ)อย่างนี้ว่าเป็น ทิฏฐิอันชั่วช้า(ปาปกัง ทิฏฐิคตัง)   ใครๆ จึงกล่าวไม่ได้ หรือไม่อาจจะกล่าวเช่นนี้ได้เพราะแม้แต่พระพุทธเจ้าก็จะไม่ตรัสอย่างนี้ (พระไตรปิฎก เล่ม ๑๗ ยมกสูตร ข้อ ๑๙๘-๒๐๔) ลึกซึ้งละเลียดลงไปในความจริงนั้น  ผู้บรรลุธรรมถึงขั้นอรหันต์  คือคนที่สามารถฆ่ากิเลสทั้งหลายในตน   ตั้งแต่สักกายะ(ตัวตนขั้นต้น)จนกระทั่งอัตตา(ตัวตนกลางๆ)สุดท้ายขั้นอาสวะ(ตัวตนสุดท้าย)  ดับสนิทได้หมดแล้วแน่นอน หรือกิเลสาสวะตายสนิทไม่เกิดอีก  เรียกด้วยภาษาบาลีว่า สอุปาทิเสสนิพพาน หมายความว่า ผู้นิพพานแล้วแต่ยังอยู่กับส่วนเหลือ หรือ ผู้กิเลสตายไม่เกิดอีกแต่ยังอยู่กับส่วนเหลือ  หรือผู้ปราศจากกิเลสแล้วแต่ยังเหลือชีวิต  หรือเอาให้ตรงเผงก็คือ ผู้กิเลสตายสนิทแต่ร่างกายยังไม่ตายนั่นเอง จากคุณ : t (castertoi) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 23:24:33

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าจะพูดให้ชัดๆลงไปว่า สิ่งที่ตายแล้วไม่เกิดอีกสำหรับพระอรหันต์นั้นก็คือ กิเลส ถึงขั้น อาสวะ ทีเดียว ตายแล้ว พินาศแล้ว ขาดสูญแล้วย่อมไม่เกิดอีก แน่แท้แน่นอน ความไม่เกิดอีก หรือพินาศ หรือขาดสูญ นั้น คือ กิเลสดับหมดสุดสิ้นถึงขั้นอาสวะ  ต้องเข้าใจให้ละเอียดเข้าไปตรงๆ เป้าชัดเจน แต่อย่างพึ่งไปเหมาหมดว่าเป็น การไม่เกิดอีก ของทุกสิ่งทุกอย่าง ผู้ที่ได้เรียนรู้มาผิดๆก็ดี เรียนรู้มายังเข้าใจไม่สมบูรณ์ก็ดี(คล้ายพระยมก) มักจะมีความเห็นสุดโต่งหรือตัดๆลัดๆ คือ เข้าใจว่าพระอรหันต์ตายแล้ว  ก็เชื่อว่าเป็นการ ไม่เกิดอีก ของทุกสิ่งทุกอย่าง ประตูเดียวตายตัว เพราะยังไม่รู้แจ้งลึกซึ้งในปรมัตถสัจจะอย่างละเอียดแท้จริง  ส่วนใหญ่นั้นมักจะเหมาว่าเป็นเช่นที่กล่าวนี้ พระอรหันต์ขึ้นไปท่านก็มีสิทธิ์ที่จะตั้งจิต จบ ไม่เกิดอีกทุกสิ่งทุกอย่างได้ทุกองค์   ส่วนผู้ยังไม่ที่มีภูมิถึงอรหันต์  แม้จะอยากจบ-ตั้งจิตจะไม่เกิดอีกปานใดๆ  โดยเฉพาะไม่เกิดทุกสิ่งทุกอย่าง  ไม่เกิดในสังสารวัฎ หรือ ไม่หยั่งลงสู่ครรภ์ใดๆอีก  ก็ยังต้องเกิด  ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะ  ไม่เกิด เพราะฉะนั้น  หากพระอรหันต์ท่านใดตั้งจิตจบ (ไม่ต่อภพภูมิใดๆอีกแม้แแต่พุทธภูมิ)  ท่านก็จบกรรมจบวิบาก จบ สันตติ หมายความว่า  จบการสืบต่อใดๆที่จะไปสืบเผ่าต่อพันธุ์(กัมมพันธุ)  เพราะหากท่านตาย(ร่างกายแตกตาย=กายัสสะ เภทา) ซึ่งภาษาบาลีที่ใช้กับพระอรหันต์ตายจากชีวิตก็คือคำว่า อนุปาทิเสสนิพพาน  เมื่อท่านตายลง ณ บัดใด   บัดนั้นก็หมดตนหมดตัวใดๆสนิทสัมบูรณ์ ไม่มี อัตตา ใดอุบัติในที่ไหนๆอีก หรือไม่มี อัตตา ใดเหลือไว้รับวิบากอีก ไม่ว่า กุศล นั้นๆจะมากมายจะยิ่งใหญ่ปานใดๆ  จึงเรียกนิพพานสุดท้ายนี้ว่า ปรินิพพาน เมื่อท่านตายลงเป็นครั้งสุดท้าย กรรมวิบาก ใดๆก็ยกเลิกสำหรับท่านด้วย  ไม่มีตัวท่านเกิดอีกในที่ใดๆเพื่อดำเนินบทบาทใหม่กับกรรมวิบากนั้นๆต่ออีกแล้ว วิบากใดๆที่เคยเป็นของท่านต่อให้เป็นบุญกุศลมหาศาลปานไหน  ก็เป็นอันสิ้นสุดสำหรับท่าน   เพราะท่านเลิกเกิด จบการเกิดใดๆสนิทแล้ว  ก็ต้องลอยบุญลอยวิบากนั้นๆไป ดังนั้น การตายชนิด ปรินิพพาน หมายความว่า พระอรหันต์ไม่ว่าองค์ใดๆหากตายจากชีวิต(อนุปาทิเสสนิพพาน) แบบตั้งจิตจบ  ไม่ต่อภพต่อภูมิใดๆอีก(ปรินิพพาน)  ต่อให้เป็นกุศลวิบากที่ได้สั่งสมไว้ยิ่งใหญ่เท่าไหนๆก็เป็นอันยกเลิกทั้งนั้น ขนาดของพระพุทธเจ้าแท้ๆ  ซึ่งพระองค์ได้บำเพ็ญสั่งสมมานับพระชาติไม่ถ้วนเป็น บรมอภิมหากุศลสุดยิ่งใหญ่ เป็นต้น และพระองค์ก็ได้อาศัยได้พึ่งกุศลวิบากเหล่านั้นมาตลอด  กระทั่งบำเพ็ญพระสัมมาสัมโพธิญาณเป็นพระโพธิสัตว์มหาสัตว์ ตราบจนได้ตรัสรู้เป็นพระอนุตตรสัมมาสัมพุทธเจ้า  และได้ทรงสร้างพระพุทธศาสนาไว้ให้แก่โลกแก่มนุษยชาติ ก็ล้วนได้พึ่งอาศัยกุศลวิบากของพระองค์เองมาทั้งสิ้น(กัมมปฏิสรโณ) ปานฉะนั้นก็ตาม เมื่อพระองค์ปรินิพพานลง ก็เป็นอันพระองค์ต้องลอยบรมอภิมหากุศลนั้นของพระองค์ไปเป็นที่สุดเช่นกัน จากคุณ : t (castertoi) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 00:00:50

ความคิดเห็นที่ 18 คคห 15 น่าสงสาร ความเชื่อที่แปลกๆ ของเถรวาท เมื่อไรจะตื่นรู้สักที ********************************************************** คำว่า เถรวาท (๑) ชาวพุทธที่ "เพลิน" แบบ ยังมีจิตอนุเสติใน วิสุทธิมัคค์ ที่พระพุทธโฆษาจารย์แต่งขึ้นเอง  ไม่ใช่อธิบายพระไตรปิฎกตอนใดตอนหนึ่งโดยเฉพาะ = พุทธเถรวาท  หรือ? ทำไมไม่ = พุทธอาจารวาท  ละครับ (๒) ชาวพุทธที่ "เพลิน" แบบ ยังมีจิตอนุเสติใน อภิธัมมัตถสังคหะ ที่พระอนุรุทธาจารย์แต่งขึ้นเอง  กำหนด จำนวเจตสิก แค่ ๕๒ เท่านั้น (ในพระอภิธรรม ฯ จิตบางประเภท ประกอบด้วยเจตสิก ๖๐ ก็มี)  = พุทธเถรวาท  หรือ? ทำไมไม่ = พุทธอาจารวาท  ละครับ (๓) แล้ว ชาวพุทธ ที่ "เป็นนักปฏิบัติ  ไม่ เนื่องกับ คัมภีร์ พระไตรปิฎก" ฯลฯ = พุทธเถรวาท  หรือ? ทำไมไม่ = พุทธอัตตโนมติ  ละครับ                  *************************************    พุทธเถรวาท ที่แท้   --- ใช่  พระเถระอนุพุทธสาวก ที่พร้อมจิตกระทำครั้งปฐมสังคายนา หรือไม่? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 00:18:13

ความคิดเห็นที่ 19 จากความจำ กรรมนั้น อันบุคคลนั้น พึงเสวยผลในอัตตภาพนี้ นั่นเทียว วัตถุ (พื้นที่) อื่น หามีไม่ เพราะฉะนั้น ภิกษุผู้กระทำวิชชาให้เกิดขึ้น ย่อม ละ ทุคติ ทั้งหลายทั้งปวงได้ ^^^^ พระพุทธภาษิตนี้  ทำไม ไม่ พิจารณาว่า (๑) ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ว่า สมัยไหน  ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส  เป็นเหตุให้ มีเจตนาปรารถนาพุทธภูมิ ด้วยอำนาจของอวิชชา -- เจตนา คือกรรม (๒) ดังนั้น ผู้นั้น -- พึงเสวยผล (กรรม คือ เจตนาที่จะเป็นพระโพธิสัตว์ด้วยอวิชชา) ในอัตตภาพนี้ นั่นเทียว วัตถุ (พื้นที่) อื่น หามีไม่?                                                  ตกลง ผู้ปรารถนาพุทธภูมิ  บำเพ็ญโพธิสัตว์ ด้วย อวิชชากิเลส  เป็นเหตุให้เกิด กรรม  มีวอบากแห่งกรรม -- ในอัตตภาพนี้ นั่นเทียว วัตถุ (พื้นที่) อื่น หามีไม่? ใช่หรือไม่ ----- พิจาณณา มหาพิจารณา จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 00:23:45

ความคิดเห็นที่ 20 ทรงให้ผู้อื่น เรียกพระองค์ว่า พุทธะ ลอกมาจาก หลังไมค์ **************************** *ทรงขนานนามพระองค์เองว่า "พุทธะ" (การสนทนากับโทณพราหมณ์, เริ่มในที่นี้ด้วยพราหมณ์ทูลถาม) "ท่านผู้เจริญของเรา ! ท่านเป็นเทวดาหรือ ?" พราหมณ์เอย ! เราไม่ได้เป็นเทวดาดอก. "ท่านผู้เจริญของเรา ! ท่านเป็นคนธรรพ์หรือ ?" พราหมณ์เอย ! เราไม่ได้เป็นคนธรรพ์ดอก. "ท่านผู้เจริญของเรา ! ท่านเป็นยักษ์หรือ ?" พราหมณ์เอย ! เราไม่ได้เป็นยักษ์ดอก. "ท่านผู้เจริญของเรา ! ท่านเป็นมนุษย์หรือ ?" พราหมณ์เอย ! เราไม่ได้เป็นมนุษย์ดอก. "ท่านผู้เจริญของเรา ! เราถามอย่างไรๆ ท่านก็ตอบว่ามิได้เป็นอย่างนั้นๆ, ถ้าเช่นนั้นท่านเป็นอะไรเล่า ?" พราหมณ์เอย ! อาสวะ เหล่าใด ที่จะทำให้เราเป็น เทวดา เพราะยังละมันไม่ได้, อาสวะเหล่านั้นเราละได้ขาด ถอนขึ้นทั้งรากแล้ว ทำให้เหมือนตาลยอดด้วน ไม่ให้มี ไม่ให้เกิดขึ้น อีกต่อไปแล้ว, พราหมณ์เอย ! อาสวะเหล่าใดที่จะทำให้เราเป็น คนธรรพ์ เป็น ยักษ์ เป็น มนุษย์ เพราะยังละมันไม่ได้, อาสวะเหล่านั้น เราละได้ขาด ถอนขึ้นทั้งรากแล้ว ทำให้เหมือนตาลยอดด้วน ไม่ให้มีไม่ให้เกิดขึ้น อีกต่อไปแล้ว. ตกลง พระอรหันต์ "พุทธะ"  คือ พระบรมศาสดาและอนุพุทธสาวก --- ใครที่ยังมีกิเลส  ย่อม เนื่องกับ วาทะกรรม คำว่า --- พระอรหันต์เมื่อกายแตกดับ(ตาย)แล้วจะเกิดอีกได้หรือไม่? ดู คคห 8  ด้วย จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 07:53:19

ความคิดเห็นที่ 21 พราหมณ์ ! เปรียบเหมือนดอกบัวเขียว บัวหลวง หรือบัวขาว, มันเกิดในน้ำเจริญในน้ำโผล่ ขึ้นพ้นน้ำตั้งอยู่ น้ำไม่เปียกติดมันได้ ฉันใดก็ฉันนั้นนะพราหมณ์ ! เรานี้เกิดในโลก เจริญในโลก ก็จริง แต่เราครอบงำโลกเสียได้แล้ว และอยู่ในโลก โลกไม่ฉาบทาแปดเปื้อน เราได้. พราหมณ์ ! ท่านจงจำเราไว้ว่า เป็น "พุทธะ" ดังนี้เถิด. บาลี จตุกฺก. อํ. ๒๑/๔๙/๓๖. ตรัสแก่โทณพราหมณ์ ที่โคนไม้ระหว่างทางแห่งหนึ่ง. ******************************************************* หมายเหตุ คำว่า เป็น --- ไม่เกี่ยวกับ --- ความรู้สึก  ตามคำที่ตรัสว่า --- นั่นของเรา นั่นเป็นเรา  นั่นเป็นตัวตนของเรา จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 07:55:20

ความคิดเห็นที่ 22 ความคิดเห็นที่ 15    จาก คห.13 มีข้อสังเกต เรื่องความเชื่อที่แปลกๆ ของเถรวาท เกี่ยวกับพระโพธิสัตว์ ว่า พระโพธิสัตว์ คือ ผู้ที่ตั้งจิตจะบำเพ็ญตนเพื่อเป็นพระพุทธเจ้า แต่ไม่ว่าจะบำเพ็ญบารมี ฟังธรรมคำสั่งสอนมามากมาย เท่าไหร่ ก็ไม่สามารถบรรลุเป็นพระอริยะได้เลย พระโพธิสัตว์จะฟังธรรมไม่เข้าใจเลยหรือ พระโพธิสัตว์จะต้องกดข่มปัญญาไว้หรืออย่างไร นั่นซิครับตอนเป็นพระโพธิสัตว์  ท่านได้พบพระพุทธเจ้า นับเป็นแสนๆพระ องค์ได้ฟังธรรมบำเพ็ญบารมีมาเป็นล้านล้านชาตินับไม่ถ้วน  ก็ไม่บรรลุธรรม แต่พระ  สมัยนี้ฟังธรรม(ศึกษาจากกลองอานกะ)ไม่กี่ปีก็บรรลุธรรม?มากมาย น่าสงสาร ความเชื่อที่แปลกๆ ของเถรวาท เมื่อไรจะตื่นรู้สักที   -------------- ลองพิจารณาดูนะครับ ว่า ตอบข้อสงสัยได้หรือไม่ http://www.thepalicanon.com/91book/book79/201_250.htm   พระอภิธรรมปิฎก ธาตุกถา-บุคคลบัญญัติ เล่ม ๓ - หน้าที่ 217 ... ...   [๓๘]  สัมมาสัมพุทธบุคคล   บุคคลผู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธะ เป็นไฉน ? บุคคลบางคนในโลกนี้  ย่อมตรัสรู้ซึ่งสัจจะทั้งหลายด้วยตนเองในธรรม ทั้งหลายที่ตนไม่ได้สดับมาแล้วในกาลก่อน    บรรลุความเป็นพระสัพพัญญูใน ธรรมนั้น   และถึงความเป็นผู้ชำนาญในธรรมเป็นกำลังทั้งหลาย   บุคคลนี้เรียก ว่า  พระสัมมาสัมพุทธะ.   พระอภิธรรมปิฎก ธาตุกถา-บุคคลบัญญัติ เล่ม ๓ - หน้าที่ 218 อรรถกถาสัมมาสัมพุทธบุคคล วินิจฉัยในนิเทศแห่ง    สัมมาสัมพุทธบุคคล. คำว่า  "ปุพฺเพ อนนุสฺสุเตสุ"  ได้แก่  ในธรรมอันไม่เคยสดับมาก่อนในสำนักแห่งบุคคลอื่น ในกาลก่อนแต่การตรัสรู้สัจธรรมในปัจฉิมภพ.     ก็ในภพก่อน ๆ   แต่ภพนั้น พระสัพพัญญโพธิสัตว์   ทรงผนวชในพระพุทธศาสนา   เรียนพระไตรปิฎกทั้ง ๓ แล้วยกขึ้นสู่คตปัจจาคตวัตรคือ    วัตรที่นำกรรมฐานไปและนำกลับมา  เริ่ม ตั้งกรรมฐานจนจดอนุโลมและโคตรภูญาณ.   เพราะฉะนั้น คำว่า  "สัมมาสัม- พุทโธ"  นี้  ท่านกล่าวหมายเอาความเป็นผู้ไม่มีใคร ๆ เป็นอาจารย์ในปัจฉิมภพ คือภพสุดท้ายเท่านั้น. จริงอย่างนั้น  พระตถาคตเจ้า    ทรงตรัสรู้สัจธรรมทั้ง ๔ ด้วยพระองค์ เอง  ด้วยญาณอันประจักษ์แก่พระองค์ว่า  "อิท  ทุกฺข ฯลฯ  อท  ทุกฺข- นิโรธคามินีปฏิปทา"  ดังนี้  ในสังขตธรรมทั้งหลาย  ที่ไม่ได้สดับมาในสำนัก แห่งบุคคลอื่น    เพราะความที่พระองค์เป็นผู้มีบารมีเต็มบริบูรณ์แล้ว.    คำว่า "ตตฺถ"  ได้แก่  อรหัตมรรค    กล่าวคือปัญญาเป็นเครื่องตรัสรู้สัจธรรมทั้ง ๔ นั้น.  คำว่า  "พเลสุ  วสีภาว"   ได้แก่  ย่อมถึงความเป็นผู้ชำนาญในการ ประพฤติพระสัพพัญญุตญาณ   และทศพลญาณทั้งหลาย. ก็กิจอื่น  ชื่อว่าควร กระทำย่อมไม่มีแก่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย จำเดิมแต่การบรรลุพระสัพพัญญุตญาณ และพระทศพลญาณ.  เหมือนอย่างว่า.  อิสริยยศทั้งหมดใคร ๆ ไม่ควรกล่าวว่า ชื่อว่า อิสริยยศนี้   ไม่มาถึงแก่ขัตติยกุมารผู้อุภโตสุชาติ   จำเดิมแต่การได้อภิเษก อิสริยยศนี้   ย่อมเป็นธรรมชาติมาแล้วทั้งสิ้น   ฉันใด   ชื่อว่า    คุณนี้อันใคร ๆ ไม่ควรกล่าวว่า    ไม่มาถึงแล้วแก่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย,    พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ไม่แทงตลอดแล้ว,  และไม่ประจักษ์แก่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย  จำเดิมแต่การบรรลุ   พระอภิธรรมปิฎก ธาตุกถา-บุคคลบัญญัติ เล่ม ๓ - หน้าที่ 219 อรหัตมรรค  คุณคือพระสัพพัญญุตญาณแม้ทั้งปวง  ชื่อว่ามาแล้ว พระพุทธเจ้า ได้แทงตลอดแล้ว   กระทำให้ประจักษ์แล้ว   ฉันนั้น   เหมือนกัน. คำว่า "อย  วุจฺจติ"  ความว่า  บุคคลนี้ได้แก่ บุคคลผู้มีสัพพัญญูคุณ อันแทงตลอดแล้วด้วยอริยมรรค  โดยอานุภาพแห่งความสำเร็จแล้ว   ด้วยบารมี อันบริบูรณ์ด้วยประการฉะนี้   ท่านจึงเรียกว่า   "สัมมาสัมพุทโธ". จบอรรถกถาสัมมาสัมพุทธบุคคล   [๓๙]  ปัจเจกสัมพุทธบุคคล  บุคคลผู้เป็นพระปัจเจกสัมพุทธะ เป็นไฉน  ? บุคคลบางคนในโลกนี้   ย่อมตรัสรู้ซึ่งสัจจะทั้งหลายด้วยตนเอง  ในธรรม ทั้งหลายที่ตนไม่ได้สดับมาแล้วในกาลก่อน แต่มิได้บรรลุความเป็นพระสัพพัญญู ในธรรมนั้น  ทั้งไม่ถึงความเป็นผู้ชำนาญในธรรมอันเป็นกำลังทั้งหลาย  บุคคล นี้เรียกว่า  พระปัจเจกสัมพุทธะ. อรรถกถาปัจเจกสัมพุทธบุคคล   วินิจฉัย ในนิเทศแห่ง   ปัจเจกสัมพุทธบุคคล. บัณฑิต  พึงทราบเนื้อ ความแห่งบทว่า    "ปุพฺเพ  อนนุสฺสุเตสุ"   โดยนัยที่กล่าวไว้ในกาลก่อนนั่น แหละ.   แท้จริงพระปัจเจกพุทธเจ้า   ในปัจฉิมภพ   ก็ไม่มีใคร ๆ  เป็นอาจารย์ ท่านแทงตลอดสัจธรรมทั้ง ๔  ด้วยอัตตุกกังสิกญาณ   คือ   ญาณที่รู้เฉพาะตน เองนั่นแหละ  แต่หาได้บรรลุพระสัพพัญญุตญาณ  และ   ทศพลญาณไม่. จบอรรถกถาปัจเจกสัมพุทธบุคคล   จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 10:35:24

ความคิดเห็นที่ 23 http://larndham.org/index.php?showtopic=37310&st=45#entry675109     เฉลิมศักดิ์  ตอบ 6000+ กลุ่ม: สมาชิกลานธรรมถาวร ตอบ: 6034 สมัคร: 26/01/2004 ตอบ: 01/12/2009 - 06:04 ผมขออนุญาต สรุปข้อมูล จากความเห็นต่าง ๆ นะครับ หลักฐาน วิปัสสนาญาณ จาก อรรถกถา อรรถกถาสัมมาสัมพุทธบุคคล http://www.d7solutio...page201-250.pdf วินิจฉัยในนิเทศแห่ง สัมมาสัมพุทธบุคคล. คำว่า "ปุพฺเพ อนนุสฺสุเตสุ" ได้แก่ ในธรรมอันไม่เคยสดับมาก่อนในสำนักแห่งบุคคลอื่น ในกาลก่อนแต่การตรัสรู้สัจธรรมในปัจฉิมภพ. ก็ในภพก่อน ๆ แต่ภพนั้น พระสัพพัญญูโพธิสัตว์ ทรงผนวชในพระพุทธศาสนา เรียนพระไตรปิฏกทั้ง ๓ แล้วยกขึ้นสู่คตปัจจาคตวัตรคือ วัตรที่นำกรรมฐานไปและนำกลับมา เริ่ม ตั้งกรรมฐานจนจดอนุโลมและโคตรภูญาณ. เพราะฉะนั้น คำว่า "สัมมาสัม- พุทโธ" นี้ ท่านกล่าวหมายเอาความเป็นผู้ไม่มีใคร ๆ เป็นอาจารย์ในปัจฉิมภพ คือภพสุดท้ายเท่านั้น. อธิบายญาณวัตถุหมวด ๓ http://larndham.org/...pic=25283&st=64 คำว่า ปรโต อสุตฺวา ปฏิลภติ (แปลว่า บุคคลมิได้ฟังจากผู้อื่น ย่อมได้...) ได้แก่ มิได้ฟังคำแนะนำของผู้อื่น คิดอยู่เองนั่นแหละ ย่อมได้... คำว่า อยํ วุจฺจติ (แปลว่า นี้เรียกว่า) ได้แก่ ปัญญานี้ พระผู้มีพระ- ภาคเจ้าตรัสเรียกว่า จินตามยปัญญา. ก็จินตามยปัญญานั้น ย่อมไม่เกิดแก่บุคคลพวกใดพวกหนึ่ง ย่อมเกิดขึ้นแก่พระมหาสัตว์ทั้งหลาย ผู้รู้ยิ่งเท่านั้น. สัจจานุโลมิกญาณแม้ในที่นี้ ก็ย่อมเกิดแก่พระโพธิสัตว์ทั้ง สอง (ทฺวินฺนํเยว โพธิสตฺตานํ) เท่านั้น. ปัญญาที่เหลือ บัณฑิตพึงทราบว่า ย่อมเกิดขึ้นแก่บุคคลผู้มีปัญญา มากแม้ทั้งหมดซึ่งมีบารมีเต็มแล้ว. จากคุณพระนาย http://larndham.org/...pic=13871&st=23 อ้างอิง ด้วยเหตุนี้ ในพระไตรปิฎกพร้อมอรรรถกถา จึง มีกล่าวไว้ว่า ในบางพระชาติพระ โพธิสัตว์สามารถบรรลุญาณสูงสุดได้ถึง "อนุโลมญาณ" ( แต่โดยส่วนมากจะสิ้นสุดที่ สังขารุเบกขาญาณ ) * ด้วยเหตุนี้ ในวิปัสสนาทีปนีฎีกา จึงแสดงเพียง " สังขารุเบกขาญาณ" เพราะท่านแสดงเอาโดยอาการส่วนมาก ไม่ได้แสดงโดยเอาทั้งหมด ---------------------------------------------------------------- วิถีจิตของ โคตรบุคคล จากพระอภิธัมมัตถสังคหะ http://www.abhidhamo...aphi/p9/098.htm โคตรบุคคล จากคุณพระนาย http://larndham.org/...=20034&st=0&hl= อ้างอิง โคตรภูบุคคล คือ จิตขณะเดียวเท่านั้น ที่เกิดขึ้นก่อนที่บุคคลนั้น จะสำเร็จเป็นพระโสดาปัตติมรรคบุคคล และ โคตรภูจิตจะเกิดขึ้นกับแต่ละคนเพียงครั้งเดียว และ ชาติเดียวเท่านั้น และ เมื่อโคตรภูจิต ดับไปแล้ว โสดาปัตติมรรคจิต จะเกิดขึ้นติดต่อกันไปทันที โดยไม่มีจิตดวงอื่นมาเกิดคั่นระหว่าง โคตรภูจิต และ โสดาปัตติมรรคจิต เลย โคตรภูจิต จะเกิดขึ้นเพียง 1 เดียว และเพียงครั้งเดียว เท่านั้น เกิดจากการที่บุคคลนั้น เจริญวิปัสสนาญาณ 10 อันมีพระไตรลักษณ์เป็นอารมณ์ มา แล้วอย่างบริบูรณ์ ก็จะเป็นเหตุให้ "โคตรภูจิต" เกิดขึ้น โคตรภูจิต เกิดขึ้นแก่บุคคลนั้น บุคคลนี้แล ชื่อว่า " โคตรภูบุคคล " โคตรภูบุคคล คือ บุคคลที่กำลังก้าวล่วงพ้นความเป็น ปุถุชนบุคคล และกำลังเข้าสู่ความเป็น อริยะบุคคล อุปมาเหมือนบุรุษผู้กระโดดข้ามคูน้ำกว้าง แล้วขาข้างหนึ่งลอยจากฝั่งนี้ แล้วขาอีกข้างหนึ่งกำลังจะไปเหยียบฝั่งโน้น อ้างอิง ความเห็นที่ 22 little buddha เรียนคุณเฉลิมศักดิ์และคุณวิชา ข้อความที่ทั้งสองท่านกำลังอภิปรายกันอย่างเข้มข้นนั้น เรื่องที่ว่าพระโพธิสัตว์จะอบรมวิปัสสนาญาณได้จนถึงโคตรภูญาณนั้นหรือไม่ ผมเองเคยเป็นคนตั้งกระทู้นั้นครับ หลักฐานที่คุณวิชาสามารถอ้างอิงได้คือ ข้อความจากอรรถกถาของ คัมภีร์บุคคลบัญญัติ หัวข้อ สัมมาสัมพุทธบุคคล ครับ จะมีข้อความที่กล่าวถึงวิปัสสนาญาณที่พระโพธิสัตว์สามารถกระทำให้แจ้งได้ ซึ่งในคัมภีร์อรรถกถาใช้คำว่า โคตรภู จริง ๆ จึงได้เรียนปรึกษาพระครูธรรมธรสุมนต์ นันทิโก อัครมหาบัณฑิต วัดจากแดง จังหวัดสมุทรปราการและท่านอาจารย์จำรูญ ธรรมดา หัวหน้าโครงการพระไตรปิฎกนิสสยะ มูลนิธิเผยแผ่พระสัทธรรม ซึ่งได้ทำการค้นคว้าในระดับชั้นฎีกาประกอบ ซึ่งนานมากแล้วจนผมจำข้อความบาลีได้ไม่ชัดเจนเหมือนตอนนั้น ได้ข้อสรุปว่า ท่านใช้คำว่า อาหจฺจ ซึ่งหมายความถึง การจรด (เอาของสองสิ่งมาชนกัน), การชนกัน ยกตัวอย่างเช่น ปลายนาติดภูเขาหรือปลายนาชนภูเขา ซึ่งนาไม่ใช่ภูเขา ลักษณะการใช้คำว่า อาหจฺจ ประกอบในบริบทนี้มีมากในชั้นพระไตรปิฎกและอรรถกถา เพื่อต้องการสื่อให้รู้ว่า พระโพธิสัตว์สามารถกระทำวิปัสสนาญาณได้จนก่อนถึงโคตรภูญาณ เพราะก่อนหน้าโคตรภูญาณนั้น เป็นอนุโลมญาณ เป็นการบอกขอบเขตความสามารถหรือศักยภาพของพระโพธิสัตว์ว่า ทำได้เต็มที่ก็ไม่ถึงโคตรภูญาณ ดังนั้นจุดนี้ค่อนข้างลึกซึ้งหน่อยเพราะว่าพระอรรถกถาจารย์นี้เป็นระดับมหากวี นักปราชญ์ชั้นเยี่ยม ดังนั้นเมื่อพิจารณาข้อความบาลีแล้วจึงหมดความสงสัยและสอดคล้องกับสภาวะธรรมได้อย่างกลมกลืนทีเดียว อีกแห่งคือ วิปัสสนากถาในคัมภีร์ปฏิสัมภิทามัคค์ ซึ่งกล่าวละเอียดลงไปอีกถึง อนุโลม คำว่าอนุโลม มีความหมายกว้างกว่า อนุโลมญาณ ซึ่งน่าศึกษามากครับ ---------------------------------------- สรุปแล้ว ผมเชื่อว่า พระนิยตโพธิสัตว์ ในชาติก่อน ๆ ที่จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้านั้น ท่านได้วิปัสสนาญาณก่อนถึง โคตรภูญาณ พร้อมที่จะข้ามไปสู่ อริยะบุคคล คำว่า จนจดอนุโลมและโคตรภูญาณ ในที่นี้อาจจะ หมายถึง การชนกัน ส่วนท่านใดจะตีความหมายนี้ หมายถึง การเข้าถึง ก็ขอให้พิจารณาถึง หลักของวิถีจิตในพระอภิธรรมด้วย ที่แสดงว่า โคตรภูจิต และ มัคคจิต เกิดขึ้นเพียงขณะจิตเดียว เป็นการโอนจากโคตรปุถุชน เป็น อริยะชน หากเกิดกับ พระโพธิสัตว์ นั้นย่อมหมายถึง พระชาติสุดท้ายของพระองค์ ที่ได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า   ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------                 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 12:37:25 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 10:43:42

ความคิดเห็นที่ 24   ............... (การขีดเส้นใต้ และเน้นข้อความ ทำโดย วงกลม ) -------------------------------------------------------------------------------------------------  Vicha  ตอบ 3000+ กลุ่ม: สมาชิกลานธรรมถาวร ตอบ: 3325 สมัคร: 24/01/2004 ตอบ: 02/12/2009 - 15:58 ดีครับคุณ สาราณียธรรม ที่จะทำการศึกษาและเรียนรู้ แต่สภาวะธรรมนี้เป็นเรื่องเฉพาะของพระนิยตโพธิสัตว์ ที่ปฏิบัติวิปัสสนากรรมญานถึงที่สุด ไม่ได้เป็นสภาวะที่เป็นสาธารณะของบุคคลทั่วไป. แม้ในพระไตรปิฎก ก็ยังมีธรรมส่วนนี้ ที่เป็นเหตุเป็นปัจจัยกัน ที่สามารถนำมาอธิบายเฉพาะของพระนิยตโพธิสัตว์ได้ คือ อ้างอิง อนุโลม เป็นปัจจัยแก่โคตรภู อนุโลม เป็นปัจจัยแก่โวทาน โคตรภู เป็นปัจจัยแก่มรรค ที่เป็นสวิตักกสวิจารธรรม จะเห็นว่ามีนัยยะ 2 ส่วน ส่วนที่ 1 หมายความว่า เมื่อปฏิบัติถึงอนุโลมญาณอย่างสมบูรณ์ ย่อมเกิดโคตรภูญาณ เพราะเป็นเหตุเป็นปัจจัยกันอยู่ ส่วนที่ 2 เมื่อปฏิบัติถึงโคตรภูญาณอย่างสมบูรณ์ ย่อมเกิดมรรคญาณ เพราะเป็นเหตุเป็นปัจจัยกันอยู่ ซึ่งในส่วนของนัยยะที่ 1 นั้นไปตรงกับ การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานของพระนิยตโพธิสัตว์ ที่มีกล่าวไว้ในพระอรรถกถานั้นว่า พระนิยตโพธิสัตว์ปฏิบัติธรรมจดจนอุโลมและโคตรภูญาณ. แต่โคตรภูญาณ ที่ปรากฏกับพระนิยตโพธิสัตว์ นั้นเป็นเพียงการได้สัมผัส การมีปัญญารู้เห็น แต่หาได้มีความสมบูรณ์ หรือหน่วงอารมณ์นิพพานอย่างสมบูรณ์ เพราะถ้าโคตรภูญาณมีความสมบูรณ์แล้ว ย่อมเป็นปัจจัยให้เกิดมรรคญาณติดต่อกันทันที ดังนั้นสภาวะนี้เป็นสภาวะเฉพาะของพระนิยตโพธิสัตว์ เมื่อได้ปฏิบัติวิปัสสนาอย่างสูงสุดในสมัยของพระพุทธเจ้าก่อนที่จะมีบารมีสมบูรณ์เพื่อจะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเอง ซึ่งเป็นการสอดคล้องทั้งในพระไตรปิฎก และพระอรรถกถาส่วนนั้น ที่ Match เข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์.       -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------             แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 12:38:21 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 10:58:44 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 10:57:25 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 10:50:35

ความคิดเห็นที่ 25 รายละเอียดที่มีการ สนทนากัน อยู่ที่นี่นะครับ http://larndham.org/index.php?showtopic=37310&st=45#entry675109 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 10:51:38

ความคิดเห็นที่ 26 4คห.ของคุณเซน   แล้วคุณเซนเถรวาทเชื่อจริงๆหรือครับว่าสิ่งที่ชาวเถรวาทสมัยนี้ศึกษาและเชื่อกันอยู่ เป็นอย่างเดียวเหมือนกันกับ เถรวาทเมื่อครั้งปฐมสังคายนา โดยไม่ผิดเพี้ยน    ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ   ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส     >>  ยอมรับได้  แต่    ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ว่า สมัยไหน  ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส คุณเซนเชื่อว่า เป็นอย่างนั้นจริงหรือครับ  พิจารณา มหาพิจารณา  แล้วตอบใหม่นะครับ                                         --------------------------- 4คห. คุณวงกลม  ยาวววมาก  แต่ก็อ่านจบ  ด้วยความพยายามได้ประเด็นสื่อว่า พระสัพพัญญโพธิสัตว์   ทรงผนวชในพระพุทธศาสนา   เรียนพระไตรปิฎกทั้ง ๓ ตั้งกรรมฐานจนจดอนุโลมและโคตรภูญาณ    หรือสรุปได้ว่า(ถ้าผมสรุปผิด ก็ชี้แจงด้วย) พระนิยตโพธิสัตว์ปฏิบัติธรรมจดจนอุโลมและโคตรภูญาณ.  ได้แค่นั้น  ไม่มากไปกว่านั้น ถ้าเชื่ออย่างนั้น  อธิบายได้หรือไม่ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น  มีอะไรมาห้ามกั้นท่านไว้หรือ ท่านได้ถามพระพุทธเจ้าในกาลนั้นๆหรือไม่ ?   พระพุทธเจ้าในกาลนั้นๆอธิบายว่าอย่างไร ? จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 14:10:40

ความคิดเห็นที่ 27 แล้วคุณเซนเถรวาทเชื่อจริงๆหรือครับว่าสิ่งที่ชาวเถรวาทสมัยนี้ศึกษาและเชื่อกันอยู่ เป็นอย่างเดียวเหมือนกันกับ เถรวาทเมื่อครั้งปฐมสังคายนา โดยไม่ผิดเพี้ยน   ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ   ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส     >>  ยอมรับได้  แต่   ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ว่า สมัยไหน  ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส คุณเซนเชื่อว่า เป็นอย่างนั้นจริงหรือครับ  พิจารณา มหาพิจารณา  แล้วตอบใหม่นะครับ            *****************************************                ทำไม "คุณP2wichai" "ตั้งต้น" ด้วยการ  เน้น ที่ เชื่อ ครับ? ทำไม "คุณP2wichai" "ตั้งต้น" ด้วยการ  เน้น ที่ (๑) หลักฐานปฐมภูมิ  ละครับ (๒) สำนวนแปล หลักฐานปฐมภูมิ   สมัยนี้ มีหลาย สำนวนแปล                                      ที่สำคัญ ที่ผมเสนอว่า "ใคร ที่ปรารถนาพุทธภูมิ"  ด้วยการ "บำเพ็ญ โพธิสัตว์บารมี" "ไม่ว่า สมัยไหน" (๑) ยังมี อวิชชา   ใช่หรือไม่ครับ "คุณP2wichai" ตอบ ไหมครับ (๒) ถ้า ตอบว่า "ก็แน่นอน บุคคลใดนั้น"  ยังมี "อวิชชา" (๓) เหตุ  ตามด้ย ผล ---- ไหมครับ "คุณP2wichai"            ********************************************* กลับมาที่ ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ว่า สมัยไหน  ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส คุณเซนเชื่อว่า เป็นอย่างนั้นจริงหรือครับ  พิจารณา มหาพิจารณา  แล้วตอบใหม่นะครับ ที่ผมเสนอ ไว้นั้น ("ใคร ที่ปรารถนาพุทธภูมิ"  ด้วยการ "บำเพ็ญ โพธิสัตว์บารมี" "ไม่ว่า สมัยไหน") --- ไม่เกี่ยวกับ (๑) ผมเชื่อ  และหรือ (๒) ผมไม่เชื่อ และหรือ (๓) ผมยังไม่ทั้งเชื่อและไม่เชื่อ  นะครับ                              ผม อาสัย หลักฐาน ปฐมภูมิ คือ พุทธประวัติตรัสเอง ในพระไตรปิฎก ฝ่าย เถรวาท  (ที่ครั้งปฐมสังคายนา ยังไม่มี ไตรปิฎก มีแต่ มุขปาฐะ ธรรม (พระสูตร) พระวินัย 3 บรรทัดบน คุณP2wichai   เห็นว่า ---- ผมเสนอ ไม่มีหลักฐาน ไม่มีเหตุผล  ตรงไหนไหมครับ เมื่อ พิจาณณา มหาพิจารณา พุทธประวัติตรัสเอง  ตาม พระพุทธภาษิตในพระไตรปิฎก "เถรวาท" เช่น  สำนวนแปลหนึ่ง คือ พุทธประวัติจากพระโอษฐ์  แปลโดย ท่านพุทธทาสภิกขุ                                 หน้า ปทานุกรม (หน้า ๖๖๑)                       ยกตัวอย่าง ---- โพธิสัตว์ ----หน้า ๒๔               บาลี อัจฉริยอัพภูตธัมมสูตร อุปริ ม ๑๔/ ๒๔๘/๓๖๓ ดูก่อนอานนท์  โพธิสัตว์มีสติ รู้ตัวทั่วพร้อม จุติ (เคลื่อน) จากหมู่เทพชั้นดุสิต ก้าวลงสู่ฃครรภ์แห่งมารดา ดังนี้ ผมถามคุณP2wichai ว่า ----- ตามที่พระพุทธเจ้าตรัส "อดีตกาลนั้น"  ด้วย วิชชาขั้น อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณนั้น --- คำว่า ---- โพธิสัตว์มีสติ รู้ตัวทั่วพร้อม -- ท่านนี้   ท่านยังมี อวิชชา  คือ ยังไม่ตรัสรู้ปฏิจจสมุปบาท สายเกิด สายดับ  -- ใช่หรือไม่ ครับ  (คือ ยังไม่ปฏิญาณ "อนัตตาพระองค์เอง" ว่า เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าฯ) P2wichai ถ้า ตอบว่า แน่นอน  พระโพธิสัตว์ ท่านนี้ (บาลี อัจฉริยอัพภูตธัมมสูตร อุปริ ม ๑๔/ ๒๔๘/๓๖๓)  ยัง ไม่ อุบัติ เป็น  พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า                                              ตกลง ที่ผมเสนอไว้ว่า (ไม่เกี่ยวกับ เชื่อ นะครับ) -- ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ว่า สมัยไหน  ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส --- ไม่ ถูกต้อง ตรงไหนครับ  คุณP2wichai (ใคร ในกรณีนี้คือ พระโพธิสัตว์ ตาม หลักฐานปฐมภูมิ --- บาลี อัจฉริยอัพภูตธัมมสูตร อุปริ ม ๑๔/ ๒๔๘/๓๖๓)            *************************************                 คุณP2wichai   ยังจะ แย้ง ที่ผมเสนอ ตรงไหนไหมครับ เมื่อ พิจารณา มหาพิจารณา  " ตามที่ผมเสนอ  ไม่เกี่ยวกับ เชื่อ" ---- แล้วตอบใหม่ไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 15:48:07

ความคิดเห็นที่ 28 คคห 25 เสนอลิงค์ ข้อความตามลิงค์ หลักฐาน วิปัสสนาญาณ จาก อรรถกถา อรรถกถาสัมมาสัมพุทธบุคคล http://www.d7solutio...page201-250.pdf วินิจฉัยในนิเทศแห่ง สัมมาสัมพุทธบุคคล. คำว่า "ปุพฺเพ อนนุสฺสุเตสุ" ได้แก่ ในธรรมอันไม่เคยสดับมาก่อนในสำนักแห่งบุคคลอื่น ในกาลก่อนแต่การตรัสรู้สัจธรรมในปัจฉิมภพ. ก็ในภพก่อน ๆ แต่ภพนั้น พระสัพพัญญูโพธิสัตว์ ทรงผนวชในพระพุทธศาสนา เรียนพระไตรปิฏกทั้ง ๓ แล้วยกขึ้นสู่คตปัจจาคตวัตรคือ วัตรที่นำกรรมฐานไปและนำกลับมา เริ่ม ตั้งกรรมฐานจนจดอนุโลมและโคตรภูญาณ. เพราะฉะนั้น คำว่า "สัมมาสัม- พุทโธ" นี้ ท่านกล่าวหมายเอาความเป็นผู้ไม่มีใคร ๆ เป็นอาจารย์ในปัจฉิมภพ คือภพสุดท้ายเท่านั้น. จบความนำ *********************************************************                             สัมมาสัมพุทธบุคคล (๑) สัมมาสัมพุทธบุคคล. -- ผม ยกหลักฐาน "บาลี อัจฉริยอัพภูตธัมมสูตร อุปริ ม ๑๔/ ๒๔๘/๓๖๓ -- บุคคลนั้น คือ เจ้าชายสิทธัตถะ นะครับ ดูก่อนอานนท์  โพธิสัตว์มีสติ รู้ตัวทั่วพร้อม จุติ (เคลื่อน) จากหมู่เทพชั้นดุสิต ก้าวลงสู่ฃครรภ์แห่งมารดา ดังนี้ ภาษาคน  "ตามที่ตรัส  ตามที่ พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา" เนื่องด้วย  "ภาษาคน - ภาษาธรรม ขั้น อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ" -- ตรัส ามภิกษุแสดงธรรมด้วยภาษาคนชั้นสูง (สันสกฤต)  --ใครฝ่าฝืน ปรับอาบัติ (จากความจำ) ภาษาคนที่ตรัส  เนื่องกับ "สัมมาทิฏฐิในองค์มรรคอันเป็นอริยะ" สัมมาทิฏฐิในองค์มรรคอันเป็นอริยะ  -- เนื่องกับ ที่ตรัสว่า สัมมาทิฏฐิ มีอยู่ ๒ คือ สาสวาสัมมาทิฏฐิ กับ  อนาสวาสัมมาทิฏฐิ  ใช่หรือไม่? --- พิจารณา มหาพิจารณา                                     สาสวาสัมมาทิฏฐิ ดูที่ กุศลกรรมบท ๑๐ --- ข้อ ทิฏฐุชุกรรม  ใช่ สาสวาสัมมาทิฏฐิ หรือไม่? --- พิจารณา มหาพิจารณา อนาสวาสัมมาทิฏฐิ --- คือ สัมมาทิฏฐิองค์ที่หนึ่งแห่งอริยสัมมาสมาธิ คือ ดวงตาเห็นธรรม  ใช่หรือไม่? --- พิจารณา มหาพิจารณา            **********************************                                             ดังนั้น ที่ตรัสว่า  (พระบาลี อัจฉริยอัพภูตธัมมสูตร อุปริ ม ๑๔/ ๒๔๘/๓๖๓) ดูก่อนอานนท์  โพธิสัตว์มีสติ รู้ตัวทั่วพร้อม จุติ (เคลื่อน) จากหมู่เทพชั้นดุสิต ก้าวลงสู่ฃครรภ์แห่งมารดา ดังนี้ (๑) ใครว่า ที่พระพุทธเจ้า ตรัสนั้น ---- ตรัส ด้วยมิจฉาทิฏฐิ คือ  สัสสตทิฏฐิ ครับ (๒) ใครว่า พระพุทธเจ้า ตรัสนั้น --- เนื่องด้วย ปฏิจจสมุปบาท  ตาม แบบที่ (ใครใดนั้นเรียน + เชื่อ) วิสุทธิมัคค์ เสนอไว้ ครับ           *******************************************         พระสัพพัญญูโพธิสัตว์ ทรงผนวชในพระพุทธศาสนา เรียนพระไตรปิฏกทั้ง ๓           -- ผม ยกหลักฐาน "บาลี อัจฉริยอัพภูตธัมมสูตร อุปริ ม ๑๔/ ๒๔๘/๓๖๓ --                          บุคคลนั้น คือ เจ้าชายสิทธัตถะ นะครับ                              ตามพุทธประวัติจากพระโอษฐ์   พระสูตรไหนครับ  --- ที่ พระโพธิสัตว์สิทธัตถะ ตรัสเอง หลังจากอุบัติเป็นพระสัมมาสัมพุทะเจ้า (หรือ สัมมาสัมพุทธบุคคล) ----- "เรียนพระไตรปิฏกทั้ง ๓ "                                    ใคร  หาเจอไหมครับ             *****************************************                                               สรุป ผม เสนอไว้ว่า ---ใครที่ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ว่า สมัยไหน  ย่อม ยังมี อวิชชา คือ กิเลส P2wichai  ช่วย แสดงหลักฐาน ปฐมภูมิ ได้ไหมครับ เพื่อแสดงว่า -- เจ้าชายสิทธัตถะ "ปรารถนาพุทธภูมิ "  แล้ว  ไม่มี อวิชชา คือ กิเลส ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 16:05:11

ความคิดเห็นที่ 29 4คห. คุณวงกลม  ยาวววมาก  แต่ก็อ่านจบ  ด้วยความพยายามได้ประเด็นสื่อว่า พระสัพพัญญโพธิสัตว์   ทรงผนวชในพระพุทธศาสนา   เรียนพระไตรปิฎกทั้ง ๓ ตั้งกรรมฐานจนจดอนุโลมและโคตรภูญาณ    หรือสรุปได้ว่า(ถ้าผมสรุปผิด ก็ชี้แจงด้วย) พระนิยตโพธิสัตว์ปฏิบัติธรรมจดจนอุโลมและโคตรภูญาณ.  ได้แค่นั้น  ไม่มากไปกว่านั้น ถ้าเชื่ออย่างนั้น  อธิบายได้หรือไม่ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้น  มีอะไรมาห้ามกั้นท่านไว้หรือ ท่านได้ถามพระพุทธเจ้าในกาลนั้นๆหรือไม่ ?   พระพุทธเจ้าในกาลนั้นๆอธิบายว่าอย่างไร ? จากคุณ : P2wichai     เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 14:10:40   ------------------ ขอบคุณ คุณP2wichai     ที่กรุณาอ่านจนจบ "ยาวววมาก  แต่ก็อ่านจบ  ด้วยความพยายาม"   1. กรณี บทที่ว่า "พระนิยตโพธิสัตว์ปฏิบัติธรรมจดจนอุโลมและโคตรภูญาณ" จะหมายถึง อย่างไรชัดเจน  ต้องศึกษาต่อไปนะครับ 2. ทำไม " มีอะไรมาห้ามกั้นท่านไว้หรือ ท่านได้ถามพระพุทธเจ้าในกาลนั้นๆหรือไม่ ?   พระพุทธเจ้าในกาลนั้นๆอธิบายว่าอย่างไร ? " มีที่ท่านวิชา  ได้ยก  อรรถกถา มาแสดงไว้นะครับ http://www.pantown.com/board.php?id=20933&area=3&name=board5&topic=4&action=view พระโชติปาละโพธิสัตว์ปฏิบัติถึงอนุโลมญาณ ตามอรรถกถาบาลีเทียบกับภาษาไทย   จากพระอรรถกถาบาลี มชฺฌิมนิกายฏฺฐกถา (ปปญฺจสูทนี ๓) - หน้าที่ 318 *เล่มที่ ๙ ราชวคฺควณฺณนา หน้า ๓๑๘ กเถสิ ฯ ปรสมุทฺทวาสีเถรา ปน วทนฺติ โชติปาล ยถา อหํ ทสปารมิโย ปูเรตฺวา สพฺพญฺญุตญาณํ ปฏิวิชฺฌิตฺวา วีสติ- สหสฺสภิกฺขุปริวาโร โลเก วิจรามิ ฯ เอวเมว ตฺวํปิ ทสปารมิโย ปูเรตฺวา สพฺพญฺญุตญาณํ ปฏิวิชฺฌิตฺวา สมณคณปริวาโร โลเก วิจริสฺสสิ ฯ เอวรูเปน นาม ตยา ปมาทํ อาปชฺชิตุ  น ยุตฺตนฺติ ยถาสฺส ปพฺพชฺชาย จิตฺตํ นมติ ฯ เอวํ กาเมสุ อาทีนวํ เนกฺขมฺเม จ อานิสํสํ กเถสีติ ฯ อลตฺถ โข อานนฺท ฯเป ฯ ปพฺพชฺชํ อลตฺถ อุปสมฺปทนฺติ ปพฺพชิตฺวา กึ อกาสิ ฯ ยํ โพธิสตฺเตหิ กตฺตพฺพํ ฯ โพธิสตฺตา หิ พุทฺธานํ สมฺมุเข ปพฺพชนฺติ ฯ ปพฺพชิตฺวา จ ปน อิตฺตรสตฺตา วิย ปติตสิงฺคา น โหนฺติ ฯ จตุปาริสุทฺธิสีเล ปน สุปติฏฺฐาย เตปิฏกํ พุทฺธวจนํ อุคฺคณฺหิตฺวา เตรสธุตงฺคานิ สมาทาย อรญฺญํ ปวิสิตฺวา คตปจฺจาคตวตฺตํ ปูรยมานา สมณธมฺมํ กโรนฺตา วิปสฺสนํ วฑฺเฒตฺวา ยาว อนุโลมญาณํ อาหจฺจ ติฏฺฐนฺติ ฯ มคฺคผลตฺถํ วายามํ น กโรนฺติ ฯ โชติปาโลปิ ตเถว อกาสิ ฯ อฑฺฒมาสูปสมฺปนฺเนติ กุลทารกญฺหิ ปพฺพาเชตฺวา มาสํปิ อวสิตฺวา คเต มาตาปิตูนํ โสโก น วูปสมฺมติ ฯ โสปิ ปตฺตจีวร- คฺคหณํ น ชานาติ ฯ ทหรภิกฺขุสามเณเรหิ สทฺธึ วิสฺสาโส น อุปฺปชฺชติ ฯ เถเรหิ สทฺธึ สิเนโห น ปติฏฺฐาติ ฯ คตคตฏฺฐาเน จากพระอรรถกถาบาลีเทียบกับอรรถกถาภาษาไทย พระเถระผู้แปลนั้นแปลได้ถูกต้องแล้ว ตามอรรถกถาบาลีดังนี้. อรรถกถาราชวรรค ๑. อรรถกถาฆฏิการสูตร ฆฏิการสูตรมีคำเริ่มต้นว่า ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :- . . . จากพระอรรถกถาบาลี ----------------------------------- อลตฺถ โข อานนฺท ฯเป ฯ ปพฺพชฺชํ อลตฺถ อุปสมฺปทนฺติ ปพฺพชิตฺวา กึ อกาสิ ฯ ยํ โพธิสตฺเตหิ กตฺตพฺพํ ฯ โพธิสตฺตา หิ พุทฺธานํ สมฺมุเข ปพฺพชนฺติ ฯ ปพฺพชิตฺวา จ ปน อิตฺตรสตฺตา วิย ปติตสิงฺคา น โหนฺติ ฯ จตุปาริสุทฺธิสีเล ปน สุปติฏฺฐาย เตปิฏกํ พุทฺธวจนํ อุคฺคณฺหิตฺวา เตรสธุตงฺคานิ สมาทาย อรญฺญํ ปวิสิตฺวา คตปจฺจาคตวตฺตํ ปูรยมานา สมณธมฺมํ กโรนฺตา วิปสฺสนํ วฑฺเฒตฺวา ยาว อนุโลมญาณํ อาหจฺจ ติฏฺฐนฺติ ฯ มคฺคผลตฺถํ วายามํ น กโรนฺติ ฯ โชติปาโลปิ ตเถว อกาสิ ฯ ---------------------------------------- คำแปลไทยในอรรถกถาภาษาไทย บทว่า อลตฺถ โข อานนฺท ปพฺพชฺชํ อลตฺถ อุปสมฺปทํ ความว่า โชติปาลมาณพบวชแล้วได้กระทำอย่างไร ที่ผู้เป็นพระโพธิสัตว์จะพึงกระทำ. ธรรมดาพระโพธิสัตว์ย่อมบรรพชาในที่เฉพาะพระพักตร์ของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย. ก็แลครั้นบวชแล้วย่อมไม่เป็นผู้มีเขาอันตกแล้วดุจสัตว์นอกนี้ ตั้งอยู่ ในจตุปาริสุทธิศีลแล้วเล่าเรียนพระพุทธพจน์ คือพระไตรปิฎก สมาทานธุดงค์ ๑๓ เข้าป่า บำเพ็ญคตวัตรและปัจจาคตวัตร กระทำสมณธรรม เจริญวิปัสสนา จนถึงอนุโลมญาณจึงหยุด ไม่กระทำความพยายามเพื่อมรรคผลต่อไป แม้โชติปาลมาณพก็ได้กระทำอย่างนั้นเหมือนกัน. . . . ซึ่งสามารถพิจารณาเทียบเคียงกันได้อย่างดี ดังที่นำเสนอ โดย: vicha (เจ้าบ้าน ) [18 เม.ย. 53 13:53] ( IP A:125.24.236.92 X: )             ความคิดเห็นที่ 4    สรุป ความคิดเห็น พระอรรถกาถที่กล่าวนั้นเป็นคนละเล่มกันถึง 3 เล่ม เรื่องก็ไม่ได้เป็นเรื่องเดียวกัน แต่มีความสอดคล้องกันอย่างชัดเจน ดังนั้นจะกล่าวว่าข้อความในเล่มใดเล่มหนึ่ง แปลผิด หรือ พิมพ์ผิด หรือ อ้างผิด ก็คงกล่าวไม่ได้ ข้อมูลทั้ง 3 เล่มนั้นสำพันธ์สอดคล้องกันดังนี้ 1. อรรถกถาฆฏิการสูตร (ส่วนที่สอดคล้องกัน) ---------------------------------------------------- ก็แลครั้นบวชแล้วย่อมไม่เป็นผู้มีเขาอันตกแล้วดุจสัตว์นอกนี้ ตั้งอยู่ ในจตุปาริสุทธิศีลแล้วเล่าเรียนพระพุทธพจน์ คือพระไตรปิฎก สมาทานธุดงค์ ๑๓ เข้าป่า บำเพ็ญคตวัตรและปัจจาคตวัตร กระทำสมณธรรม เจริญวิปัสสนา จนถึง อ นุ โ ล ม ญ า ณ จึงหยุด ไม่กระทำความพยายามเพื่อมรรคผลต่อไป แม้ โช ติ ป า ล มา ณพ ก็ได้กระทำอย่างนั้นเหมือนกัน. ---------------------------------------------------- 2.อรรถกถาสัมมาทิฏฐิสูตร(ส่วนที่สอดคล้องกัน) ---------------------------------------------------- ส่วนศาสนิกปุถุชน ชื่อว่ามีความเห็นถูกต้อง (เป็นสัมมาทิฏฐิกบุคคล) โดยความเห็นทั้ง ๒ อย่าง (คือกัมมัสสกตา และ อ นุ โ ล ม ญ า ณ เพราะยังลูบคลำความเห็นเรื่องอัตตาอยู่ ยังละสักกายทิฏฐิไม่ได้). ---------------------------------------------------- 3.อรรถกถาสัมมาสัมพุทธบุคคล (ส่วนที่สอดคล้องกัน) ---------------------------------------------------- ก็ในภพก่อน ๆ แต่ภพนั้น พระสัพพัญญูโพธิสัตว์ ทรงผนวชในพระพุทธศาสนา เรียนพระไตรปิฏกทั้ง ๓ แล้วยกขึ้นสู่คตปัจจาคตวัตรคือ วัตรที่นำกรรมฐานไปและนำกลับมา เริ่ม ตั้งกรรมฐานจนจด อ นุ โ ล ม และ โ ค ต ร ภู ญ า ณ. ---------------------------------------------------- เป็นข้อมูลเพื่อพิจารณา. โดย: vicha (เจ้าบ้าน ) [19 เม.ย. 53 14:46] ( IP A:58.10.167.93 X: ) -------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 16:28:48

ความคิดเห็นที่ 30 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 16:46:26 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 16:44:58 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 16:42:48 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 16:37:52

ความคิดเห็นที่ 31   *********************************************************************************************** http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=13&A=6596&Z=6824   พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๕ มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ ราชวรรค ๑. ฆฏิการสูตร              [๔๐๓] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้:-              สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเสด็จจาริกไปในโกศลชนบท พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่. ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคเสด็จแวะออกจากทาง แล้วได้ทรงแย้มพระสรวลในประเทศแห่งหนึ่ง. ครั้งนั้น ท่านพระอานนท์ได้มีความคิดว่า เหตุอะไรหนอ ปัจจัยอะไร ที่พระผู้มีพระภาคทรง แย้มพระสรวล พระตถาคตทั้งหลายจะทรงแย้มพระสรวลโดยหาเหตุมิได้นั้นไม่มี ดังนี้. ท่าน พระอานนท์จึงทำผ้าอุตราสงค์เฉวียงบ่าข้างหนึ่ง ประนมอัญชลีไปทางพระผู้มีพระภาคแล้ว ได้ ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เหตุอะไรหนอ ปัจจัยอะไร ที่พระผู้มีพระภาค ทรงแย้มพระสรวล พระตถาคตทั้งหลายจะทรงแย้มพระสรวลโดยหาเหตุมิได้นั้นไม่มี?                          [๔๐๔] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอานนท์ เรื่องเคยมีมาแล้ว ที่ประเทศนี้ได้มีนิคม ชื่อเวภฬิคะ เป็นนิคมมั่งคั่งและเจริญ มีคนมาก มีมนุษย์หนาแน่น. พระผู้มีพระภาค ทรงพระนามว่ากัสสปผู้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงอาศัยเวภฬิคนิคมอยู่. ดูกรอานนท์ ได้ยินว่า ที่นี่เป็นพระอารามของพระผู้มีพระภาคทรงพระนามว่ากัสสปผู้เป็นพระอรหันตสัมมา- *สัมพุทธเจ้า. ได้ยินว่า พระผู้มีพระภาคทรงพระนามว่ากัสสปผู้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ประทับนั่งตรัสสอนภิกษุสงฆ์ที่นี่. เรื่องช่างหม้อชื่อฆฏิการะ                                       [๔๐๕] ครั้งนั้น ท่านพระอานนท์ได้ปูผ้าสังฆาฏิสี่ชั้นถวาย แล้วกราบทูลพระผู้มีพระภาค ว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าอย่างนั้นขอพระผู้มีพระภาคประทับนั่งเถิด เมื่อเป็นเช่นนี้ ภูมิประเทศนี้จักได้เป็นส่วนที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าสองพระองค์ทรงบริโภค. ... ... ... ... ************************************************************************************* ============================================================================= http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=13&i=403 อรรถกถา มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ ราชวรรค ฆฏิการสูตร                อรรถกถาราชวรรค                               ๑. อรรถกถาฆฏิการสูตร                               ฆฏิการสูตรมีคำเริ่มต้นว่า ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :-                พึงทราบวินิจฉัยในฆฏิการสูตรนั้นดังต่อไปนี้.                บทว่า สตํ ปาตฺวากาสิ ทรงกระทำความแย้มพระโอษฐ์ให้ปรากฏ. ความว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงดำเนินไปโดยมหามรรคา ทรงตรวจดูภูมิประเทศแห่งหนึ่ง แล้วทรงรำพึงว่า เมื่อเราประพฤติจริยาอยู่ เคยอยู่ในที่นี้บ้างหรือหนอ ดังนี้ ทรงเห็นว่า เมื่อศาสนาพระกัสสปพุทธเจ้า ที่นี้เป็นนิคมชื่อว่า เวภัลลิคะ.๑- ____________________________ ๑- ฉํ เวคะลิงคะ. สี. เวหลิงคะ.                ในกาลนั้น เราเป็นมาณพ ชื่อโชติปาละ ......................................... ... ... ...                บทว่า ธมฺมิยา กถาย ได้แก่ พึงทราบธรรมิกถาที่ปฏิสังยุตด้วยปุพเพนิวาสญาณเพื่อได้เฉพาะซึ่งสติในที่นี้.                ก็พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสธรรมกถาเพื่อให้โชติปาละนั้นกลับได้สติโดยนัยนี้ว่า ดูก่อนโชติปาละ ตัวท่านมิใช่สัตว์ผู้หยั่งลงสู่ฐานะอันต่ำทราม แต่ท่านปรารถนาสัพพัญญุตญาณหยั่งลง ณ มหาโพธิบัลลังก์ ธรรมดาคนเช่นท่านไม่ควรอยู่ด้วยความประมาท ดังนี้. ฝ่ายพระเถระผู้อยู่ ณ สมุทรข้างโน้นกล่าวว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสธรรมิกถาว่า โชติปาละ เราบำเพ็ญบารมี ๑๐ ประการ ตรัสรู้สัพพัญญุตญาณ มีภิกษุสองหมื่นแวดล้อม เที่ยวไปในโลกด้วยประการใด แม้ตัวท่านก็จงบำเพ็ญบารมี ๑๐ ประการ แทงตลอดสัพพัญญุตญาณ มีหมู่สมณะเป็นบริวาร ท่องเที่ยวไปในโลก ด้วยประการเช่นเดียวอย่างนั้นเถิด เราเห็นปานนี้ไม่สมควรจะต้องประมาท ดังนี้ จิตของโชติปาละนั้นย่อมน้อมไปในบรรพชาด้วยประการใด ก็ทรงสั่งสอนถึงโทษในกามทั้งหลายและอานิสงส์ในการออกบวชด้วยประการนั้น.                บทว่า อลตฺถ โข อานนฺท ปพฺพชฺชํ อลตฺถ อุปสมฺปทํ ความว่า โชติปาลมาณพบวชแล้วได้กระทำอย่างไร ที่ผู้เป็นพระโพธิสัตว์จะพึงกระทำ. ธรรมดาพระโพธิสัตว์ย่อมบรรพชาในที่เฉพาะพระพักตร์ของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย. ก็แลครั้นบวชแล้วย่อมไม่เป็นผู้มีเขาอันตกแล้วดุจสัตว์นอกนี้ ตั้งอยู่ในจตุปาริสุทธิศีลแล้วเล่าเรียนพระพุทธพจน์ คือพระไตรปิฎก สมาทานธุดงค์ ๑๓ เข้าป่า บำเพ็ญคตวัตรและปัจจาคตวัตร กระทำสมณธรรม เจริญวิปัสสนา จนถึงอนุโลมญาณจึงหยุด ไม่กระทำความพยายามเพื่อมรรคผลต่อไป  แม้โชติปาลมาณพก็ได้กระทำอย่างนั้นเหมือนกัน.                 บทว่า อฑฺฒมาสูปสมฺปนฺเน ความว่า ครั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงยังทารกแห่งตระกูลให้บวชแล้ว ไม่ประทับอยู่หนึ่งเดือน เสด็จไปแล้ว ความเศร้าโศกของมารดาบิดาไม่สงบ. เขายังไม่รู้การถือบาตรและจีวร ความคุ้นเคยกับภิกษุหนุ่มและสามเณรทั้งหลายยังไม่เกิด ความเยื่อใยกับพระเถระทั้งหลายยังไม่มั่นคง ยังไม่เกิดความยินดีในที่ที่ไปแล้วๆ แต่เมื่ออยู่ตลอดเวลามีประมาณเท่านี้ มารดาบิดาก็ย่อมได้เพื่อเห็น ด้วยเหตุนั้น ความโศกของมารดาและบิดานั้นย่อมเบาบางลง ย่อมรู้การถือบาตรและจีวร ย่อมเกิดความคุ้นเคยกับสามเณรและภิกษุหนุ่มทั้งหลาย ความเยื่อใยกับพระเถระทั้งหลาย ย่อมตั้งมั่น ในที่ไปแล้วๆ ย่อมมีความยินดียิ่ง ย่อมไม่กระสัน เพราะฉะนั้น จึงควรอยู่ตลอดกาลมีประมาณเพียงนี้ เพราะฉะนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่ากัสสป ทรงประทับอยู่สิ้นกึ่งเดือน ทรงหลีกไปแล้ว.                บทว่า ปณฺฑุมุทิกสฺส สาลิโน ได้แก่ ข้าวสาลีแดงที่กระทำให้อ่อนนุ่มแห้งแล้ว. ... ... ... ============================================================================== แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 16:50:24 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 16:47:33

ความคิดเห็นที่ 32 คุณเซนครับ         ที่ว่า หลักฐาน ปฐมภูมิ คือ พุทธประวัติตรัสเอง ในพระไตรปิฎก ฝ่าย เถรวาท   ที่ครั้งปฐมสังคายนา ยังไม่มี ไตรปิฎก มีแต่ มุขปาฐะ ธรรม (พระสูตร) พระวินัย พระพุทธภาษิตในพระไตรปิฎก "เถรวาท" สำนวนแปลหนึ่ง คือ พุทธประวัติจากพระโอษฐ์  แปลโดย ท่านพุทธทาสภิกขุ ..  ..   ตามหลักฐานที่คุณยกมา (ทั้งคห.27-28 ) คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ไม่เป็นไร   แต่  .  .  . เป็นอย่างเดียวเหมือนกันกับ เถรวาทมุขปาฐะ ธรรม (พระสูตร) พระวินัยเมื่อครั้งปฐมสังคายนา โดยไม่ผิดเพี้ยน  หรือไม่ ?     ถ้าคุณว่าเป็นอย่างเดียวเหมือนกัน โดยไม่ผิดเพี้ยน ขอเหตุผล ด้วย (ไม่ได้ขอหลักฐาน นะครับ)                        --------------------------------- คุณวงกลมครับ      ที่ว่า ก็แลครั้นบวชแล้วย่อมไม่เป็นผู้มีเขาอันตกแล้วดุจสัตว์นอกนี้ ตั้งอยู่ในจตุปาริสุทธิศีลแล้วเล่าเรียนพระพุทธพจน์         คือพระไตรปิฎก สมาทานธุดงค์ ๑๓ เข้าป่า บำเพ็ญคตวัตรและปัจจาคตวัตร กระทำสมณธรรม เจริญวิปัสสนา จนถึงอนุโลมญาณจึงหยุด ไม่กระทำความพยายามเพื่อมรรคผลต่อไป ส่วนศาสนิกปุถุชน ชื่อว่ามีความเห็นถูกต้อง (เป็นสัมมาทิฏฐิกบุคคล) โดยความเห็นทั้ง ๒ อย่าง (คือกัมมัสสกตา และ อ นุ โ ล ม ญ า ณ เพราะยังลูบคลำความเห็นเรื่องอัตตาอยู่ ยังละสักกายทิฏฐิไม่ได้). ผมก็ยังไม่กระจ่างว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น  >>   จึงหยุด ไม่กระทำความพยายามเพื่อมรรคผลต่อไป หรือ สองบรรบัดล่างเป็นคำอธิบาย   >>    เพราะยังลูบคลำความเห็นเรื่องอัตตาอยู่ ยังละสักกายทิฏฐิไม่ได้ ก็ขอขยายความด้วยว่าอย่างไร  และทำไมพระกัสสปพุทธเจ้า  หรือสาวกองค์อื่นๆไม่ไปโปรดให้บรรลุ และจะเป็นเหตุการณือย่างนี้  กับพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ที่พระโพธิสัตว์พบตั้งหลายแสนองค์เลยหรือ พอจะมีเหตุผลให้คลายใจบ้างหรือไม่ ครับ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 17:42:11

ความคิดเห็นที่ 33 หกโมงถึงสองทุ่ม  เวลาฟังธรรม     เดี๋ยวคืนนี้ค่อยเข้ามาอ่านต่อ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 18:13:22

ความคิดเห็นที่ 34 -------- เรียน ท่าน P2wichai (ผมเข้าใจว่า ท่านเคยส่งหนังสือของหลวงพ่อฤาษีลิงดำให้ผมหลายเล่ม และได้พบท่านผู้เคยเห็นและอยากได้ อ่าน ต่อ ด้วยครับ   หากใช่ ผมขอแสดงความขอคุณและคารวะในเมตตาจิตมาอีกครั้ง) --------- ผมขอเรียนให้ทราบว่า ผมมาตอบรายละเอียดที่ท่านแสดงความสงสัยในกระทู้นี้  ด้วยเคยเห็นขอมูล ที่พอจะให้ทำความเข้าใจ   ตัวผมเองมิได้มีความรู้นั้นเอง นะครับ ----------- สำหรับคำถามของท่าน  ขอให้ความเห็นดังนี้ครับ 1. ผมก็ยังไม่กระจ่างว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น  >>   จึงหยุด ไม่กระทำความพยายามเพื่อมรรคผลต่อไป ------------- ข้อนี้  ตามหลักฐานเท่าที่เห็น มีในระดับ พระอภิธรรมและอรรถกถา ตามที่ได้แสดงแล้ว                      ในความเห็นส่วนตัว ในความสงสัยของท่าน เท่าผมเข้าใจขณะนี้ ขอตอบดังนี้ครับว่า                     เหมือนคนที่อยากไปเชียงใหม่เพื่อศึกษาการทำร่มเชียงใหม่(เพื่อทำร่มให้ตนเอง และสอนวิธีทำร่มให้แก่คนอื่น เพื่อบรรเทาความร้อน)  เมื่อถึงปากน้ำโพ แล้วเห็นร่มเชียงใหม่วางขายอยู่   ท่านที่แน่วแน่จะเป็นผู้สอนให้คนอื่นทำร่ม ย่อมไม่ซือร่มนั้น แล้วหยุดการเดินทาง (อาจจะเป็นในระดับจิตสำนึกรู้ตัว  หรือ ระดับจิตใต้สำนึกไม่รู้ตัว(ทำให้จิตไม่อยากหยุดเดินทาง ที่จะไปเรียนรู้เอง ก็ได้))                                    แต่ท่านใด เห็นว่าเหลือทางเดินอีกไกล  ควรจะทำตนให้หายร้อน  และอาจจะบอกคนอื่นให้รู้มีวิธีบรรเทาร้อนด้วยร่มที่มีอยู่ที่ปากน้ำโพ ก็อาจจะหยุดเดินทางได้ 2. หรือ สองบรรบัดล่างเป็นคำอธิบาย   >>    เพราะยังลูบคลำความเห็นเรื่องอัตตาอยู่ ยังละสักกายทิฏฐิไม่ได้ --------------------- ข้อนี้ ท่านวิชา ยกมาเพื่อให้เข้าใจสัมมาทิฐิแบบโลกียะ และสัมมาทิฐิแบบโลกุตร  ว่าเป็นสัมมาทิฐิในคนละลักษณะ  ผมเข้าใจว่า เพื่ออธิบายว่า ท่านใดเห็นสัมมาทิฐิแบบโลกียะ  คือท่านที่ยังไม่ได้เป็นพระอริยะเจ้า   เพื่ออธิบายว่า พระโพธิสัตว์ยังไม่ได้มีสัมมาทิฐิแบบโลกุตตร  ไม่ได้เป็นพระอริยเจ้า http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=12&A=1518&Z=1753 ************************************************************************ http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=12&A=1518&Z=1753            ๙. สัมมาทิฏฐิสูตร           ว่าด้วยความเห็นชอบ ... ... ... ... ... ************************************************************************ =====================================================             http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=12&i=110&p=1... ... ...               แก้สัมมาทิฏฐิ                             บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า สมฺมาทิฏฺฐิ ความว่า ชื่อว่าเป็นผู้ประกอบด้วยความเห็นทั้งดีงามทั้งประเสริฐ.               ก็เมื่อใด ศัพท์ว่า สัมมาทิฏฐินี้ใช้ในธรรมะเท่านั้น เมื่อนั้นพึงทราบเนื้อความของศัพท์นั้นอย่างนี้ว่า ทิฏฐิทั้งดีงามทั้งประเสริฐ ชื่อว่าสัมมาทิฏฐิ. และสัมมาทิฏฐินี้นั้นมี ๒ อย่าง คือ โลกิยสัมมาทิฏฐิ ๑ โลกุตตรสัมมาทิฏฐิ ๑.               ในจำนวนสัมมาทิฏฐิ ๒ อย่างนั้น กัมมัสสกตาญาณ (ปรีชาหยั่งรู้ว่า สัตว์มีกรรมเป็นของตน) และสัจจานุโลมิกญาณ (ปรีชาเป็นไปโดยสมควรแก่การกำหนดรู้อริยสัจ) ชื่อว่า โลกิยสัมมาทิฏฐิ. ส่วนปัญญาที่สัมปยุตด้วยอริยมรรค อริยผล ชื่อว่าโลกุตตรสัมมาทิฏฐิ. แต่คนที่มีสัมมาทิฏฐิมี ๓ ประเภท คือ ปุถุชน ๑ เสกขบุคคล (ผู้ต้องศึกษา) ๑ อเสกขบุคคล (ผู้ไม่ต้องศึกษา) ๑.               ในจำนวน ๓ ประเภทนั้น ปุถุชนมี ๒ ประเภท คือ พาหิรกชน (คนนอกศาสนา) ๑ ศาสนิกชน (คนในศาสนา) ๑.               ในจำนวน ๒ ประเภทนั้น               พาหิรกปุถุชนผู้เป็นกรรมวาที (เชื่อถือกรรม) ชื่อว่าเป็นผู้มีความเห็นถูกต้อง (เป็นสัมมาทิฏฐิกบุคคล) โดยความเห็นว่าสัตว์มีกรรมเป็นของตน ไม่ใช่โดยความเห็นขั้นสัจจานุโลมญาณ.               ส่วนศาสนิกปุถุชน ชื่อว่ามีความเห็นถูกต้อง (เป็นสัมมาทิฏฐิกบุคคล) โดยความเห็นทั้ง ๒ อย่าง (คือกัมมัสสกตาและอนุโลมญาณ เพราะยังลูบคลำความเห็นเรื่องอัตตาอยู่ ยังละสักกายทิฏฐิไม่ได้).               เสกขบุคคล ชื่อว่ามีความเห็นชอบ เพราะมีความเห็นชอบที่แน่นอน. ส่วนอเสกขบุคคล ชื่อว่ามีความเห็นชอบ เพราะไม่ต้องศึกษา.                แต่ในที่นี้ประสงค์เอาผู้ประกอบด้วยสัมมาทิฏฐิที่เป็นโลกุตตรกุศลที่แน่นอน คือเป็นเครื่องนำสัตว์ออกจากทุกข์ว่า ผู้มีความเห็นชอบ.               เพราะเหตุนั้นเอง ท่านพระสารีบุตรจึงได้กล่าวไว้ว่า เป็นผู้ประกอบด้วยความเลื่อมใสในธรรมไม่คลอนแคลน ได้มาสู่พระสัทธรรมนี้แล้ว.               อธิบายว่า สัมมาทิฏฐิที่เป็นโลกุตตรกุศลเท่านั้นเป็นความเห็นที่ตรง เพราะไปตามความตรง ไม่ข้องแวะกับที่สุดทั้ง ๒ อย่าง หรือตัดขาดความคดงอทุกอย่างมีความคดงอทางกายเป็นต้นแล้วไปตรง และผู้ประกอบด้วยทิฏฐินั้นเอง ชื่อว่าเป็นผู้ประกอบด้วยความเลื่อมใสไม่คลอนแคลน คือด้วยความเลื่อมใสไม่หวั่นไหวในโลกุตตรธรรมทั้ง ๙ ประการ.               อริยสาวกเมื่อคลายความยึดมั่นด้วยทิฏฐิทุกอย่าง ละกิเลสทั้งสิ้นได้ ออกไปจากสงสารคือชาติ เสร็จสิ้นการปฏิบัติ ท่านเรียกว่าผู้ได้มาสู่พระสัทธรรม กล่าวคือพระนิพพานที่หยั่งลงสู่อมตธรรมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประกาศแล้วด้วยอริยมรรค. ... ... ... ==================================================== ----------------------------------------------------------------- 3.ก็ขอขยายความด้วยว่าอย่างไร  และทำไมพระกัสสปพุทธเจ้า  หรือสาวกองค์อื่นๆไม่ไปโปรดให้บรรลุ และจะเป็นเหตุการณือย่างนี้  กับพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ที่พระโพธิสัตว์พบตั้งหลายแสนองค์เลยหรือ -------------- ในส่วนนี้  ยังไม่เห็นหลักฐานเพิ่มจากที่แสดงไว้แล้ว หากเป็นความเห็นส่วนตัว  ผมคิดว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์ทรงทราบว่า ท่านใดตั้งใจบำเพ็ญบารมีเป็นพระพุทธเจ้า หรือ ท่านใดได้รับพุทธพยากรณ์แล้วหรือยังไม่ได้     ครับ                     อาจจะทรงแสดงพระธรรม แต่ เจตนาของพระโพธิสัตว์ อาจจะยังไม่เป็นไปเพื่อการบรรลุธรรมในชาตินั้น  ตามอรรถกถา ครับ พอจะมีเหตุผลให้คลายใจบ้างหรือไม่ ครับ ------------- ตามความคิดพิจารณาส่วนตัวนะครับ   ผิดถูกอย่างไร ขอท่านได้พิจารณา                ด้วยเหตหุต้นเรื่อง ปรารถนาทำความเข้าใจกับข้อสงสัยที่ว่า แปลก  ด้วยเห็นว่ามี พระอภิธรรมและอรรถกถาแสดงอยู่   มิได้เป็นความคิดที่ไม่มีเหตุผล               หากประมาท พลาดพลั้งใด  ขอกราบขอขมาต่อพระผู้มีพระภาคเจ้า  พระธรรม  พระสงฆ์  ด้วยเทอญ                              และขอขมาต่อทุกท่านด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 22:21:33 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 22:20:37 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 22:14:11

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณ คุณวงกลมที่กรุณายกย่องเรียกว่า ท่าน  เก้อเล็กน้อยที่คุณธรรมผมยังไม่สูงพอ ผมไม่แน่ใจว่าเคยส่งหนังสือให้หรือไม่  น้องชายผมสองคนกับลูกของน้าผมศรัทธาสายนี้ หนังสือของหลวงพ่อฤาษีลิงดำที่น้องชายเอามาให้ ผมก็อ่านผ่านๆแล้วส่งต่อให้คนอื่นๆไป โดยมากให้กับมือ  ส่งให้นี่ไม่คุ้นเลย   น่าจะไม่ใช่มากกว่า ส่วนคำตอบและเหตุผลประกอบรับฟังได้ครับ   ไม่มีข้อโต้แย้ง แต่ยังไม่หนักแน่นพอที่จะให้ผมเชื่อได้สนิทใจว่า  พระโพธิสัตว์ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ คงต้องต่างคนต่างปฏิบัติพิสูจน์  ถ้าผมได้บรรลุธรรมภายใน เจ็ดวัน   เจ็ดเดือน   เจ็ดปี       หรือเจ็ดชาติก็อาจเป็นได้   ไม่นานเกินรอ   แล้วผมจะตั้งใจกลับมาเกิดใหม่พิสูจน์ ก็รู้ได้ แต่ถ้าคุณถูก  คงต้องรออีกเป็น  ล้านล้าน ล้านชาติที่ผมจะได้เป็นพระโพธิสัตว์ แล้วมาบรรลุในชาติสุดท้าย จึงพิสูจน์ได้ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 00:30:34

ความคิดเห็นที่ 36 ฟังเล่นๆ.......รู้ไว้ใช่ว่า อย่าติดสมมติ  สมเด็จโตบอกไว้ที่สำนักปู่สวรรค์ว่า พระอรหันต์ตายแล้ว กลับมาเกิดได้ แต่ไม่ใช่ยุคที่ตนสำเร็จ(คงเป็นกฏของโลกวิญญาณมั้ง) เช่นองค์ไหน สำเร็จในยุคของพระสมณโคดม อธิษฐานมาเกิดเพื่อช่วยศาสนาอีกในยุคต่อไปคือ ยุคของพระศรีอริยเมตตรัยได้  และพระศรีอริยเมตตรัย ซึ่งสำเร็จพระอรหันต์ยุคขององค์สมณโคดมนี้ ตอนนี้อยู่ที่สวรรค์ชั้นดุสิต ดูความเป็นไปของโลกมนุษย์ และเตรียมฌานญานที่จะลงมาตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้ายุคต่อไป ย้า ๆ ฟังไว้เล่นๆนะ เป็นนิยายนะจ๊ะ จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 10:35:38

ความคิดเห็นที่ 37 --- ขอบพระคุณที่กรุณาบอกเรื่องหนังสือครับ  คิดว่าน่าจะใช่นะครับ ในเวบลานธรรม ผมว่าจำชื่อท่านได้ครับ ส่วนคำตอบและเหตุผลประกอบรับฟังได้ครับ   ไม่มีข้อโต้แย้ง แต่ยังไม่หนักแน่นพอที่จะให้ผมเชื่อได้สนิทใจว่า  พระโพธิสัตว์ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ ------------  ครับ  หากพระโพธิสัตว์บรรลุธรรมด้วยพระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ใด  ท่านก็เป็นพระสาวกในพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น และสภาวะแห่งพระอริยเจ้าย่อมไม่ย้อนกลับ มีแต่เป็นไปเพื่อบรรลุพระอรหันต์เป็นที่สุด     พระโพธิสัตว์พระองค์นั้นย่อมไม่อาจกลับมาเป็นผู้ยังไม่ได้ตรัส เพื่อที่จะตรัสรู้เองเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้อีก แต่ถ้าคุณถูก  คงต้องรออีกเป็น  ล้านล้าน ล้านชาติที่ผมจะได้เป็นพระโพธิสัตว์ แล้วมาบรรลุในชาติสุดท้าย จึงพิสูจน์ได้ ---------- กรณีนี้ทำเพื่อทำความเข้าใจ    ขออนุโมทนา ปณิธานอันยิ่งของท่าน ด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 12:09:11 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 12:05:58 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 10:49:38

ความคิดเห็นที่ 38 พระศรีอริยเมตตรัย ซึ่งสำเร็จพระอรหันต์ยุคขององค์สมณโคดมนี้ ---------- ได้มีการตรวจสอบหลักฐาน ในพระไตรปิฎก  ไม่มีหลักฐานดังกล่าว ครับ จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 10:58:39