ความคิดเห็นที่ 1 ความไม่ต้องการ ." การเกิดตาย " เป็น ความต้องการที่ สืบเนื่องมาจากคำสอน เบื้องต้น ของพระพุทธเจ้า ผู้ที่ได้ฟัง  และ ปฏิบัติ อยู่ในเฉพาะคำสอนนี้  ก็จะยึดถือเป็นสรณะ ยิ่งใหญ่ และเป็นเป้าหมายที่เขาจะไปให้ถึง ส่วนคนที่ ได้พบได้เห็นคำสอนอื่นๆ  และเชื่อ ในพระสูตรอื่นๆ  ที่ทรงสอนถึง ชีวิตอนันตกาลนั้น ย่อมรู้ว่า  การเกิดตายว่ายวน นั้น  เป็นธรรมดาธรรมชาติแห่งจักรวาลนี้  ไม่จำเป็นต้องไปกำหนดไว้ให้มันไม่เกิด ไม่ตาย  หากกำหนดได้ว่า  จะไม่มาเกิดได้  ก็จะสามารถกำหนดว่าไม่ตายได้นั่นเอง จากคุณ : boon-m1 เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 10:58:15

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเดินจงกลมทุกคืนข้างๆทางจะมีหมาขี้เรือนตัวหนึ่ง มันมาเกาแผลเรื้อนให้ฟังทุกครั้ง เห็นหมาขี้เรื้อนตัวนี้ก็เท่ากับเห็นทั้งหมด เพราะการเกิดหลายครั้งนี่เองจึงนำอดีตพรหมและพระราชาฯลฯ ต้องมาเสวยชาติเป็นหมาขี้เรื้อนคนที่เชื่อเรื่องอดีตชาติ จึงรู้สึกสลดใจทุกครั้งก็เพราะมีภพมีชาตินี่เองจึงได้เสวยอัตตาหมาขี้เรือน มีทุกข์ในตนตลอดเวลายังจะมีผู้ปฏิบัติธรรมผู้ใดยังจะพอใจต่อภพต่อชาติอีกหรือ ถ้าจะมีก็คงมีแต่ผู้ปรารถนาพุทธภูมิและผู้ประมาทเท่านั้นเอง จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 11:06:00

ความคิดเห็นที่ 3    ในห้องศาสนา มีประเภท องุ่นเปรี้ยว มะนาวหวาน  เยอะมาก...ผมเชื่อว่า มีน้อยนัก ที่มีอุดมการณ์ ที่มั่นคง แบบว่า ตามรอยพระอรหันต์ เพื่อหลุดพ้นจริง ๆ ในชาตินี้น่ะ   บ้างก็ ผิดหวังในความรัก แล้วก็ละเมอเพ้อพกไปได้เรื่อยเปื่อย บ้างก็หันไปค้นคว้าหลักธรรมลึก ๆ ในพระไตรปิฎกมาปลอบใจตนเอง   (ก็นับว่าดีเหมือนกัน ที่หลักธรรมของพระพุทธเจ้า สามารถช่วยเหลือคนพวกนี้ได้ ไม่งั้น อาจจะคิดทำร้ายตนเอง ทำร้ายผู้อื่นไปซะอีก ฯลฯ )   ก็เรียกว่า พุทธธรรม ช่วยคนได้ทุก ๆ ประเภท   อย่างไรก็ตาม บุคคล ประเภทนี้ หากเราเอามาทดลอง อะไรบางอย่าง โดยที่ไม่ให้เขารู้ความจริง เช่น ...ให้แฟนคนที่สลัดรัก จากเขาไป ให้หันกลับมาแสดงทีท่าว่า รักมาก ๆๆๆ  พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกัน  แล้วอะไรจะเกิดขึ้น ????   อาจจะทิ้งพระไตรปิฎกไปเลย ไม่สนใจอีกเลย ก็ได้ แบบนี้มีเปอร์เซนต์สูงมาก    แม้แต่พระเอง บวชมานานแสนนาน บางรูป ไม่เคยเห็นเงินล้านเลย ในชีวิตฆราวาส เพราะเกิดในชนบท ครอบครัวยากจน  แต่พอมาบวชพรรษาะเยอะขึ้น เงินทองเริ่มมา ญาติโยมสีการวย ๆ มาหามาก  บางราย ญาติโยมไว้ใจ ถวายเงินไว้ให้สร้า้งศาสนสถาน เป็นเงินหลายล้านบาท  พระนั่น แอบสึกหอบเงินหนีไป ก็มีให้เห็นกันบ่อย ๆ   อย่างไรก็ตาม ไม่ได้บอกว่า จะเป็นไปซะทุกคนหรอก  ในห้องศาสนานี้ คนที่ปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นจริง ๆ ผมก็เชื่อว่า น่าจะมีอยู่บ้าง สัก 1% ของทั้งหมด ที่เข้ามาพูดเรื่องหลุดพ้นน่ะ   แค่นี้ก็นับว่าดีแล้วล่ะ    จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 11:11:06

ความคิดเห็นที่ 4 งง จากคุณ : RouteRaideR เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 11:15:34

ความคิดเห็นที่ 5 คนกรุงธน  เห็นหมาขี้เรื้อน เลย นึกถึงอดีตชาติของมัน ที่เป็น พระราชา และเวทนามันที่เกิดมาใหม่เป็นหมาขี้เรื้อน ดังนั้นจึงกำหนดตน ไม่พึงใจที่จะเกิดใหม่อีก คนกรุงเทพ   เห็นพระราชา เลย นึกถึงอดีตชาติของพระองค์ ที่เป็นหมาขี้เรื้อนบ้าง และเกิด ปิติยินดี ที่ได้ให้ชีวิตใหม่ของหมา  ดังนั้น ควรหรือไม่ ที่จะไม่มาเกิดอีก ถ้าตายไปในสภาพหมาขี้เรื้อน ผู้ไม่ประมาทที่แท้จริง  คือผู้ที่ยอมรับ  กฏแห่งการเกิดตาย ไม่อาจหลีกพ้น ถ้าพ้นจากเกิดได้  ทำไมไม่มีใครพ้นไปจากความตายได้เล่า จากคุณ : boon-m1 เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 11:22:13

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ เพราะมีเกิดจึงมีตาย เพราะไม่มีเกิด จึงไม่มีตาย พระอรหันต์หลีกพ้นภัยมรณาได้ ตลอดกาล แต่มารซึ่งเรียกว่า  มัจจุ  หรือ  มัจจุมาร  เป็นผู้ทำลายเบญจขันธ์ไปโดยธรรมดาธรรมชาติ  มารทำลายเบญจขันธ์ของพระอรหันต์ได้เพราะเป็นขันธ์ในโลก  แต่จะติดตามกำกับบงการให้โลกุตตรจิตหรือโลกุตตรวิญญาณของพระอรหันต์ที่อยู่เหนือโลกพ้นโลกพ้นกรรมแล้วนั้นให้ไปเกิดในภพหนึ่งภพใดตามกรรมอีกไม่ได้  เพราะไม่มีกรรมเป็นปัจจัยที่จะชักนำให้ไปเกิดอีกแล้ว ดังพุทธพจน์ที่ว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย  เธอทั้งหลายมองเห็นกลุ่ม หมอกกลุ่มควันลอยไปทางทิศทั้งหลายอยู่หรือไม่ นั่นแหละคือมาร (มัจจุมาร) หยาบช้าค้นหาวิญญาณ ของวักกลิกุลบุตร  ด้วยคิดว่าวิญญาณของวักกลิกุลบุตร ตั้งอยู่ ณ ที่แห่งไหนหนอ  ดูกรภิกษุทั้งหลาย  วักกลิ กุลบุตรมีวิญญาณไม่ได้ตั้งอยู่  ปรินิพพานแล้ว” แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 55 12:29:45 จากคุณ : กอบัวสวรรค์ เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 12:27:02

ความคิดเห็นที่ 7 สาเหตุที่ทำให้นักภาวนาเน้นที่การไม่กลับมาเกิดอีก คงไม่จริงครับ คนทุกคนเมื่อเกิดมาแล้วยังต้องการกลับมาเกิดอีกตัดตัวนี้ไม่ออก  ส่วนคนที่ไม่ต้องการกลับมาเกิดอีกมาจากการที่ได้ศึกษาในเรื่องนี้แล้วก็ยังไม่สามารถที่จะทำได้เพราะการภาวนา นักภาวนาไม่ใช่ผู้ปฏิบัติให้ถึงเหตุแห่งการไม่เกิดอีกเพียงแต่อยากที่จะไม่เกิดอีกเท่านั้น เพียงแต่หวังไว้ว่าจะทำได้ในอนาคต จากคุณ : ซุนจื๊อ เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 12:38:10

ความคิดเห็นที่ 8 ความคิดเห็นที่ 6     ^ ^ เพราะมีเกิดจึงมีตาย   เพราะไม่มีเกิด จึงไม่มีตาย มันหยุดได้ตรงไหนหรือ?  หลังตายจึงหยุดเกิด หรือ ทำไม ไม่สามารถ หยุดมันได้     ก่อนตาย   ด้วยพระอรหันต์ทั้งหลาย กำหนด สภาวะชีวิตของตนได้ไม่เกิดตายในอบายภูมิ 4 แต่ยังคงเกิด อยู่ตายอยู่ ในสภาพ และความเป็นชีวิตของ อรหันต์นั้นๆ   แท้จริง การเกิดตาย เป็นไปตามกฏแห่งชีวิตของจักรวาล  หยุดได้ จะหยุดมันก่อนตาย จากคุณ : boon-m1 เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 12:43:01

ความคิดเห็นที่ 9 เพราะ ขันธ์ห้า เป็นไตรลักษณ์ อยู่ในอำนาจของเทวบุตรมาร  ท่านจะเอาของในอำนาจมาร มาเป็นของตน เป็นอมตะ ย่อมเป็นไปไม่ได้มีหลักฐานในพระไตรปิฏก มารกราบทูลว่า ข้าแต่พระสมณะ จักษุเป็นของเราแท้ รูปก็เป็นของเรา อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแก่จักษุสัมผัสก็เป็นของเรา ท่านจะหนีเราไปไหนพ้น ข้าแต่สมณะ โสตเป็นของเรา เสียงเป็นของเรา อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่ โสตสัมผัสก็เป็นของเรา ท่านจะหนีเราไปไหนพ้น ข้าแต่สมณะ จมูกเป็นของเรา กลิ่นเป็นของเรา อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่ฆานสัมผัส ก็เป็นของเรา ท่านจะ หนีเราไปไหนพ้น ข้าแต่สมณะ ลิ้นเป็นของเรา รสเป็นของเรา อายตนะคือ วิญญาณอันเกิดแต่ชิวหาสัมผัสก็เป็นของเรา ท่านจะหนีเราไปไหนพ้น ข้าแต่ สมณะ กายเป็นของเรา โผฏฐัพพะเป็นของเรา อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่กาย สัมผัสก็เป็นของเรา ท่านจะหนีเราไปไหนพ้น ข้าแต่สมณะ ใจเป็นของเรา ธรรมารมณ์เป็นของเรา อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่มโนสัมผัสก็เป็นของเรา ท่านจะหนีเราไปไหนพ้น ฯ ๔๗๒] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรมารผู้มีบาป จักษุเป็นของท่าน รูปเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่จักษุสัมผัสก็เป็นของท่านแท้ ดูกร มารผู้มีบาป แต่ในที่ใด ไม่มีจักษุ ไม่มีรูป ไม่มีอายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่จักษุ สัมผัส ที่นั้นมิใช่ทางดำเนินของท่าน โสตเป็นของท่าน เสียงเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่โสตสัมผัสก็เป็นของท่าน แต่ในที่ใด ไม่มีโสต ไม่ มีเสียง ไม่มีอายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่โสตสัมผัส ที่นั้นมิใช่ทางดำเนินของ ท่าน จมูกเป็นของท่าน กลิ่นเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่ฆาน สัมผัสเป็นของท่าน ฯลฯ ลิ้นเป็นของท่าน รสเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณ อันเกิดแต่ชิวหาสัมผัสเป็นของท่าน ฯลฯ กายเป็นของท่าน โผฏฐัพพะเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่กายสัมผัสเป็นของท่าน ฯลฯ ใจเป็นของท่าน ธรรมารมณ์ทั้งหลายเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่มโนสัมผัสก็เป็น ของท่าน แต่ในที่ใด ไม่มีใจ ไม่มีธรรมารมณ์ ไม่มีอายตนะคือวิญญาณอันเกิดแต่ มโนสัมผัส ที่นั้นมิใช่ทางดำเนินของท่าน ฯ ๔๗๓] มารกราบทูลว่า ชนเหล่าใดกล่าวถึงสิ่งใดว่า นี้ของเรา และกล่าวว่า นี้เป็นเรา ถ้าใจของท่านมีอยู่ในสิ่งนั้น ข้าแต่สมณะ ท่านก็จะไม่พ้นเราไปได้ ฯ [๔๗๔] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ชนเหล่าใดกล่าวถึงสิ่งใด สิ่งนั้น ไม่มีแก่เรา ชนเหล่าใดกล่าว ชนเหล่านั้นไม่ใช่เรา ดูกรมารผู้มีบาป ท่านจงรู้ อย่างนี้ ท่านย่อมไม่เห็นแม้ทางของเรา ฯ จากคุณ : กอบัวสวรรค์ เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 12:56:53

ความคิดเห็นที่ 11 ว่าท่านที่ยังไม่ได้สละชีวิตแบบชาวโลก แล้วออก บวช จะเข้าใจผิดว่าตนเพียงมีความต้องการความสุขแบบชาวโลกธรรมดาเท่านั้นมิได้ไม่ต้องการกลับมาเกิดอีก อย่างที่เป็นเป้าหมายของผู้ที่หนีโลกโดยการออกบวช ท่านเห็นด้วยหรือไม่ แสงเทียน จากคุณ : Faraday     เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 10:03:33   --------------------  คงจะไม่ใช่เช่นนั้น    ผู้ปฏิบัติ  ผู้ได้ศึกษา  ผู้อยู่กับครูอาจารย์  ย่อมเข้าใจว่า  การเกิด    มีทุกข์ร่ำไป   จึงไม่ปรารถนาการเกิด  ไม่ใช่ต้องการหนีโลก หรือต้องการความสุขทางโลก ***********************************************************************   http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=26&A=5899&Z=5907 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๘ ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา                                   ๒. สิวกเถรคาถา                                   สุภาษิตเย้ยตัณหา             [๒๘๙] เรือนคืออัตภาพที่เกิดในภพนั้นๆ บ่อยๆ เป็นของไม่เที่ยง เราแสวงหา                          นายช่างคือตัณหาผู้สร้างเรือน เมื่อไม่พบ ได้ท่องเที่ยวไปสู่สงสารสิ้น                          ชาติมิใช่น้อย การเกิดบ่อยๆ เป็นทุกข์ร่ำไป ดูกรนายช่างผู้สร้างเรือน                          บัดนี้ เราพบท่านแล้ว ท่านจักไม่ต้องสร้างเรือนให้เราอีก ซี่โครงคือกิเลส                          ของท่าน เราหักเสียหมดแล้ว และช่อฟ้าคืออวิชชาแห่งเรือนท่าน                          เราทำลายแล้ว จิตของเราไม่เกิดต่อไปเป็นธรรมดาแล้ว จักดับอยู่ในภพ                          นี้เอง             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  บรรทัดที่ ๕๘๙๙ - ๕๙๐๗.  หน้าที่  ๒๕๑. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=26&A=5899&Z=5907&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=289 ************************************************************************ ===================================================== http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=289           ...           ...           ...           ก็พระเถระบรรลุพระอรหัตแล้ว เมื่อจะพยากรณ์พระอรหัตผลได้กล่าวคาถา ๒ คาถาความว่า                                   เรือน คือ อัตภาพที่เกิดในภพนั้นๆ บ่อยๆ                         เป็นของไม่เที่ยง เราแสวงหานายช่างคือตัณหาผู้สร้าง                         เรือน เมื่อไม่พบ ได้ท่องเที่ยวไปสู่สงสารสิ้นชาติมิใช่                         น้อย การเกิดบ่อย ๆ เป็นทุกข์ร่ำไป ดูก่อนนายช่างผู้                         สร้างเรือน บัดนี้ เราพบท่านแล้ว ท่านจักไม่ต้องสร้าง                         เรือนให้เราอีก ซี่โครงคือกิเลสของท่าน เราหักเสียหมด                         แล้ว และช่อฟ้าคืออวิชชาแห่งเรือนท่าน เราทำลายเสีย                         แล้ว จิตของเราไม่เกิดต่อไปเป็นธรรมดาแล้ว จักดับอยู่                         ในภพนี้เอง ดังนี้.               บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า อนิจฺจานิ คหกานิ ตตฺถ ตตฺถ ปุนปฺปุนํ ความว่า เรือนทั้งหลายได้แก่เรือนคืออัตภาพ อันบังเกิดในภพนั้นๆ บ่อยๆ เป็นของไม่เที่ยง คือไม่มั่นคง ไม่คงทน ได้แก่มีอยู่ชั่วเวลาเล็กน้อย.               บทว่า คหการํ คเวสนฺโต มีอธิบายว่า เมื่อเราแสวงหานายช่างผู้กระทำเรือนคืออัตภาพนี้ ได้แก่นายช่างผู้สร้างเรือน คือตัณหา ได้ท่องเที่ยวไปตลอดเวลามีประมาณเท่านี้.               บทว่า ทุกฺขา ชาติ ปุนปฺปุนํ นี้เป็นคำแสดงเหตุแห่งการแสวงหานายช่างผู้สร้างเรือน เพราะเหตุที่ ขึ้นชื่อว่าชาตินี้ ชื่อว่าเป็นทุกข์ เพื่อการเข้าถึงบ่อยๆ เพราะเจือไปด้วยชรา พยาธิและมรณะ ก็เมื่อเรายังหาช่างผู้สร้างเรือนนั้นไม่พบ ชาตินั้นย่อมไม่สูญหาย ฉะนั้น เมื่อเราแสวงหาช่างผู้สร้างเรือนนั้น เราจึงเที่ยวไปแล้ว.               บทว่า คหการก ทิฏฺโฐสิ ความว่า ดูก่อนช่างผู้สร้างเรือน ก็บัดนี้ ท่านเป็นผู้อันเราสามารถเห็นได้ด้วยดวงตา คือพระอริยมรรคนั้นแล้ว.               บทว่า ปุน เคหํ ความว่า เจ้าจะไม่กระทำ คือจักไม่สร้างเรือนของเรา กล่าวคืออัตภาพในสังสารวัฏนี้ต่อไปได้อีก.               บทว่า สพฺพา เต ผาสุกา ภคฺคา ความว่า ซี่โครงคือกิเลสทั้งปวงของเจ้า อันเราหักแล้วโดยไม่มีส่วนเหลือ.               บทว่า ถูณิกา จ วิทาลิตา ความว่า และบัดนี้เราทำลายช่อฟ้า กล่าวคืออวิชชา แห่งเรือนคืออัตภาพ อันท่านพึงกระทำเสียแล้ว.               บทว่า วิมริยาทิกตํ จิตฺตํ ความว่า จิตของเราอันเรากระทำให้มีที่สุดไปปราศแล้ว คือให้ถึงความไม่ต้องเกิดต่อไปเป็นธรรมดา.               อธิบายว่า เพราะเหตุนั้นแล จิตของเราจักดับอยู่ในภพนี้เอง คือจักถูกกำจัดเสียในภพนี้แหละ ได้แก่จักดับไปด้วยการดับแห่งจิตดวงสุดท้าย.               จบอรรถกถาสีวกเถรคาถา                             -----------------------------------------------------         ===================================================== จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 16:43:43

ความคิดเห็นที่ 12 ความคิดเห็นที่ 10 ไม่เสมอไปหรอกค่ะ ท่านแสงเทียน อันตัวข้าพเจ้าเองก็ประสพทุกข์บ้างนะคะ แต่ถือว่าเป็นส่วนน้อย ยิ่งมาเทียบกับสุขที่มีแล้ว ทุกข์ก็น้อยเลยล่ะค่ะ ตลอดทั้งชีวิตก็มีแต่เรื่อง อยากได้ใคร่มี เป็นแบบนี้มาตลอด เมื่อสมหวังได้ในสิ่งที่อยากได้ กินในสิ่งที่อยากกิน ไปในที่ที่อยากไป หลายๆ ครั้งเข้า ก็บอกกับตัวเองได้ว่าไม่เห็นจะมีอะไรเลย ได้มาแล้ว กินแล้ว เที่ยวแล้ว ก็อย่างนั้น อย่างน้านนนแหละ มันก็เกิดความเบื่อ กับลูปแห่งการวนเวียนแบบนี้ -------------------------------------------------------------------------------------------- ความเห็นคุณ ยิ้มเป็นอีกแนวทางหนึ่งของการเบื่อชีวิตแบบชาวโลก จากความสมหวังที่มีมากเกิน (น่าอิจฉาสำหรับผู้อื่น) จนเกิดความเบื่อหน่าย ที่ จขกท มิได้กล่าวเอาไว้ ต้องขอขอบคุณ คุณยิ้มเป็นอย่างยิ่ง ที่ยกเอามา แสดงให้เห็นในอีกแง่มุมหนึ่ง ทำให้นึกไปถึงเจ้าชายสิทถัทธะ ที่ท่านมีความ สุขสมบูรณ์พร้อมจนเกิดความเบื่อหน่ายจึงหนีออกจากวังเพื่อแสวงหาหนทาง เพื่อให้พ้นไปจากชีวิตแบบซ้ำ ๆ เดิม ๆ นับว่าเป็นตัวอย่างที่หาได้ยากในปัจจุบัน ขอให้คุณยิ้มจงประสบความสำเร็จ ในเร็ววันครับ จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 19:27:59

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้าเป็นคนไม่ชอบภาระจะเข้าข่ายไหนคะเนี่ย  ตอนอกหักมีความรู้สึกสองอย่างเกิดขึ้นในขณะเดียวกันคือความอยากให้กลับมากับความอยากกำจัดความรู้สึกนีี้ไปให้พ้นๆเร็วๆ เมื่อเวลาผ่านไปอย่างหลังจะมีอานุภาพรุนแรงกว่าค่ะ พอถึงที่สุดเมื่อความรู้สึกนั้นหายไป ความสุขของอิสรภาพมันจะชัดแจ้งแจ่มแจ๋วกว่าช่วงเวลาปกติ ความร่ำรวยที่ต้องแลกมาด้วยการกู้หนี้เพื่อสร้างธุรกิจก็ตัดไปได้อีก เพราะสิ่งที่คนเป็นหนี้อย่างเราเกลียดที่สุดก็คือหนี้ ดังนั้นถ้าความร่ำรวยต้องติดตามมาด้วยหนี้สิน ขอไม่รวยดีกว่าค่ะ เราเอาดีด้านภาษาเพราะว่ามันไม่ต้องคิดอะไรมาก ไมต้องลงทุน เขาพูดมายังไงก็แปลไปอย่างนั้น ไม่ต้องคิดกำไรขาดทุนเท่าไหร่แล้วมานั่งเครียด ไม่ต้องปั๊มยอดขาย ไม่ต้องแข่งกับใคร เพราะที่สุดของสายภาษาก็คือการแปลให้ถูกแค่นั้นเอง  ไม่ชอบงานแบบต้องไต่เต้า เพื่อนรุ่นเดียวกันไปถึงไหนต้อไหนแต่เรายังอยู่กับที่ เพราะงานฟรีแลนซ์มันไม่มีตำแหน่งให้ไต่ แต่เราชอบแบบนี้ สังคมมีมาตรฐานความสำเร็จไว้อยู่แล้ว คนไหนไปไม่ถึงขั้นก็ถือว่าไม่ประสบความสำเร็จ ดังนั้นคนที่ไม่อยากได้ไม่อยากมีจึงถูกตราหน้าว่าเป็นพวกล้มเหลวไปโดยปริยาย งั้นเราขอเป็นพวกล้มเหลวละกันค่ะ แต่ไม่ใช่พวกองุ่นเปรี้ยวแน่นอน แล้วการที่จะสรุปว่าถ้าอยากไปจริงๆทำไมถึงยังไม่ออกบวช นั่นเป็นเพราะไม่อยากละชีวิตทางโลกใช่หรือไม่ ส่วนตัวเราจะตอบว่าอยากละ แต่มันทำไม่ได้เพราะยังติดค้างอยู่ค่ะ และเราพยายามที่จะให้ติดค้างน้อยที่สุดโดยการไม่เพิ่มภาระใหม่ๆเข้าไป ดังนั้นการจะสรุปว่าคนที่ไม่อยากเกิดคือพวกล้มเหลวโดยดูจากผลอย่างเดียวดูจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ค่ะ จากคุณ : Friday13th เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 22:00:26

ความคิดเห็นที่ 15 ทำให้นึกถึงเรื่องโลกธรรม 8 กับเรื่องลูกศร  2 ดอก และเรื่องของนักรบ หรือช้างรบ คนที่มีความทุกข์ส่วนใหญ่ก็วิ่งไปหา  กามกันทั้งนั้นเพราะกามคุณกามสุขคือทางออกทางเดียวที่คนส่วนใหญ่นึกถึง น้อยคนที่วิ่งเข้าหาธรรมะความสุขที่แท้ ส่วนคนที่มีความสุขส่วนใหญ่ก็หลงอยุ่ในความสุข หาคนที่รู้ได้ยากว่าความสุขนั้น ไม่ใช่ของแท้เป็นของไม่เที่ยง น้อยคนที่นึกถึงธรรมะ ที่เป็นของแท้เป็นอมตะธรรม คนที่หันหน้าเข้าหาธรรมะ  จึงนับได้ว่า เป็นคนที่หันเข้าหาความสว่างที่พร้อมจะรบกับมาร ที่คอยขวางกั้นไม่ให้หันเข้าหาธรรมะ แต่คอยหลอกล่อให้เข้าหากามคุณ ทีนี้ คนเราก็มีอยุ่หลายประเภท พระพุทธเจ้าได้ทรงแสดงนักรบช้างรบไว้หลายประเภท นักรบหลายคนแพ้ให้กับ ลาภ บ้าง ยศ บ้าง สรรเสริญบ้าง กามสุขบ้าง  (เปลือก ผิว กระพี้  ไม่ถึงแก่น) คนที่ชนะมีน้อย  พระพุทธเจ้าจึงเปรียบว่าคนที่ชนะกิเลสตัดสังโยชน์ได้คือยอดนักรบ คนที่รบแพ้เราก็ควรเห็นใจเขา คนที่รบชนะเราก็ควรยินดี แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 01:16:47 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 00:13:26 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 00:06:14 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 23:57:43

ความคิดเห็นที่ 16 ผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟัง ว่าทำไมไม่อยากเกิดอีก มีครั้งนึงสมัยเรียนมหาลัย อายุประมาณ 20-21 ผมเกิดความคิดขึ้นมาได้เอง เรื่องการเวียนว่ายตายเกิดว่า คนเราเกิดมา ต้องศึกษาเล่าเรียน 20ปี ทำงานอีก 40-50ปี แล้วเกษียนตัวเอง แล้วตาย ชาติหน้า  ต้องศึกษาเล่าเรียน 20ปี ทำงานอีก 40-50ปี แล้วเกษียนตัวเอง แล้วตาย ทั้งๆที่ชาติที่แ้ล้วเพิ่งทำไป อีก10ชาติถัดไป เกิดมาต้องศึกษาเล่าเรียน 20ปี ทำงานอีก 40-50ปี แล้วเกษียนตัวเอง แล้วตาย ทั้งๆที่ชาติที่แ้ล้วเพิ่งทำไป อีก100ชาติถัดไป เกิดมาต้องศึกษาเล่าเรียน 20ปี ทำงานอีก 40-50ปี แล้วเกษียนตัวเอง แล้วตาย ทั้งๆที่ชาติที่แ้ล้วเพิ่งทำไป อีก1000ชาติ อีก 1แสน-1ล้านชาติ ทำซ้ำๆเดิมอย่างนั้น ไม่รู้จักจบจักสิ้น ทั้งๆที่ตัวเองก็ทำอย่างนี้มาแล้วนับภพนับชาติไม่ถ้วน *แล้วเมื่อไหร่มันจะจบ พอคิดแบบนั้น ก็เกิดความเบื่อหน่ายในการเกิด เลยหันมาสนใจศึกษาพระธรรมเพื่อความไม่เกิด เพื่อความพ้นทุกข์ ที่มาที่ไปก็เป็นแบบนี้ละ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 20:21:33 จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 20:20:35

ความคิดเห็นที่ 17 ความคิดเห็นที่ 16     แชร์ข้อมูลครับ เกิดจากตอนเด็กพ่อให้นั่งสมาธิ แต่ไม่ได้ผลจริงจังหรอก เพราะทำแบบเด็กๆ หลับบ้าง ตกภวังค์บ้าง ได้สมาธิขั้นต้นบ้าง จินตนาการฟุ้งไปบ้าง ทำบ้างหยุดบ้าง หยุดมากกว่าทำ จนกระทั่งหลังจากนั้นประมาณ 7 ปี เข้าช่วงวัยรุ่น มีช่วงหนึ่งที่ทำศีลได้พร้อม ได้วิเวกพร้อม เกิดจิตรวมขึ้นมา ไม่ได้เห็นนรกสวรรค์แบบเป็นกายภาพนะครับ แต่เมื่อเข้าถึง ก็ได้เห็นสภาพจิตที่ต่างออกไปจากความ โลภโกรธหลง และความขึ้นๆลงๆไปตามอารมณ์แบบคนทั่วไป ยังมีสภาพจิตที่ทรงสติ ทรงสมาธิ ละเอียดกว่าคนปกติอีกหลายระดับ เมื่ออกจากสมาธิแล้ว สมาธิและสติความรู้ตัวทั่วพร้อมก็ยังติดตัวนานเป็นสัปดาห์ จึงทำให้เข้าใจเรื่องภพภูมิไปโดยอัตโนมัติครับ ส่วนเรื่องความไม่ต้องการภพชาติก็เกิดจากการพิจารณาอย่างที่คุณบอกเช่นกันครับ แต่ผมโง่หน่อย แม้ต้องลำบากไปอีกเจ็ดชาติก็ยอมครับ จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 06:49:43

ความคิดเห็นที่ 18 ดิฉันอาจจะเป็นพวกปฏิบัติธรรมไม่แก่กล้า บางครั้งไม่เข้าใจว่า เหตุใดคนรอบข้างที่เป็นนักปฏิบัติธรรม ถึงหวังการหลุดพ้น ไม่ลับมาเกิดอีก ขณะที่ตนเองยังยินดีในการเวียนว่ายตายเกิด ตอนหลังเริ่มเข้าใจว่า เพราะตนเองไม่เห็นทุกข์ แต่คนที่หวังหลุดพ้นเพราะเขาเห็นทุกข์ในการเวียนว่ายตายเกิดค่ะ จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 08:22:39

ความคิดเห็นที่ 19 ตรงกับที่เคยคิดๆไว้เลยครับ ขอบคุณที่ตั้งกระทู้ เคยถามตัวเองว่าเข้าหาทางธรรม แล้วมีฉันทะขนาดนี้ คิดว่ามาถูกทาง คิดว่าความสงบลึกซึ้งกว่าความสุข เพราะอะไร เพราะบุญเก่า คุ้นเคยกับการปฎิบัติมาก่อน เพราะ ผิดหวัง ไม่ได้อะไร ในชีวิตมากกว่าที่ได้อยู่ หรือเพราะอิ่มแล้ว เนื่องจากมีคู่ชีวิตที่ดูแลเราดี รู้สึกว่าอะไรที่มีความพอใจ ก็ได้อยู่สุขสบาย พยายามจะคิดเพราะอยากจะรู้ว่า ถ้าสนใจทางธรรม เพราะความผิดหวัง แล้วถ้าเกิดมีความสมหวังขึ้นมา จะเกิดไปอยากได้อยากมีหรือเปล่า แต่เหตุที่หันมาทางธรรม เพราะทุกข์ที่ไม่ได้ อย่างที่อยากได้อยากมี แต่ช่วงลุ้นจะได้ไม่ได้ ก็แอบรู้สึกว่า ถ้ามีแล้วต้องมีภาระต่อไปอีก หรือต้องอยากอย่างอื่นอีก เหนื่อย ทำให้ มีความรู้สึกว่าอยากมีความสงบ ไม่อยากใจวุ่นวาย พอหันหาทางธรรม รู้สึกได้ว่าโอ้โห แบบความอยาก ไว้ยิ่งกว่ากรรมกรอีก กรรมกรแบบของหนักยังวาง นี่แบกไม่วางเลย ร่างกายผุพังก็ไม่วาง มาหลายสิบปี พอทำงานศิลปะ ขณะทำมีสมถะ สมาธิ นิ่ง จดจ่อได้นานหลายๆชั่วโมง กำลังก็คิดว่าที่ทำเสร็จเป็นชิ้นงาน แล้วนี่ เรายึดติดหรือเปล่า สมมุติว่า มัน ล้ม แตก หักพัง ไปเนี่ย เราจะเสียใจไม๊ กำลังคิดว่าถ้าได้เกิดมีคนชื่นชอบมากๆ กับผลงาน ซึ่งเคยเป็นความต้องการเนื่องจากไม่ได้ทำงานศิลปะโดยตรง แต่ทำงานด้านภาษา จะกลับมาบริกรรม ทำจิตว่างอีกหรือเปล่า แต่ก็คิดว่าสัมผัส ความสงบระดับลึก จนคิดแล้วว่าความสุขในโลกนี้ ไม่มีอันไหนไปถึงระดับนั้นแล้วละครับ จากคุณ : Terkrub เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 09:02:15

ความคิดเห็นที่ 20 ชีวิตจะยุติการเกิดได้อย่างไร ? http://larndham.org/index.php?/topic/19097-%E0%B8%8A%E0%B8%B5%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B8%88%E0%B8%B0%E0%B8%A2%E0%B8%B8%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B9%84/page__st__2 ผู้ที่ได้ศึกษาและมีความเข้าใจในพระอภิธรรมอย่างลึกซึ้งย่อมรู้สึกว่า การเกิดเป็นทุกข์ แม้จะเกิดในภพภูมิของมนุษย์ก็ตาม และการเวียนว่ายตายเกิดเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เพราะไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าชีวิตในภพชาติต่อๆไป จะไม่พลาดถลำลงต่ำไปเกิดในทุคติภูมิ นอกจากบุคคลผู้นั้นได้ปฏิบัติตนเข้าถึงพระอริยสัจธรรมนำชีวิตเข้าสู่พระอริยบุคคลแล้ว เพราะว่าบุคคลนับตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไปเท่านั้นที่อบายภูมิจะปิดสนิทสำหรับชีวิตของท่าน และการเวียนว่ายตายเกิดที่จะมีต่อไปในสุคติภูมินั้น ย่อมมีได้ไม่เกิน ๗ ชาติ จึงนับได้ว่าพระโสดาบัน ท่านเป็นบุคคลกลุ่มแรกที่สร้างหลักประกันภัยในการเวียนว่ายตายเกิดให้กับชีวิตได้แล้ว แต่สำหรับผู้ที่เป็นปุถุชนทุกคนต้องยอมรับว่าอนาคตชาติในการเวียนว่ายตายเกิดของตนนั้นต้องมีต่อไปเป็นอนันตังไม่มีที่สิ้นสุด เพราะปุถุชนคือบุคคลที่ยังหนาแน่นด้วยกิเลส และ กิเลส นี่เองที่เป็นตัวการ ผลักพาให้เกิดการกระทำกรรม เมื่อมีกรรมย่อมเป็นที่แน่นอนว่า วิบาก คือ รูปขันธ์ และนามขันธ์ ย่อมต้องเกิด ฉะนั้นวัฏฏะทั้งสาม คือ กิเลสวัฏ กัมมวัฏ และวิปากวัฏ ที่หมุนวน ย่อมทำให้สังสารวัฏ คือการเวียนว่ายตายเกิดไม่อาจสิ้นสุดหยุดลงได้ และทุกภพชาติที่เกิด กำเนิดของสัตว์ย่อมวิจิตร เพราะจิตย่อมวิจิตรในการสั่งสมกรรม และกิเลส เมื่อกล่าวถึงกิเลส มีพุทธวจนะกล่าวว่า กิเลเสนฺติ อุปตาเปนฺตีติ แปลว่า ธรรมชาติใดย่อมทำให้เร่าร้อนเศร้าหมอง ธรรมชาตินั้นชื่อว่า กิเลส” ซึ่งมีถึง ๑๐ ประการ คือ โลภะ โทสะ โมหะ มานะ ทิฏฐิ วิจิกิจฉา ถีนะ อุทธัจจะ อหิริกะ และอโนตตัปปะ ซึ่งกิเลสนี้หากจำแนกตามอาการแล้ว จะมี ๓ ลำดับ คือ ๑. กิเลสอย่างหยาบ เรียก วีติกมกิเลส เป็นกิเลสที่แสดงออกทางกาย และวาจา ๒. กิเลสอย่างกลาง เรียก ปริยุฏฐานกิเลส เป็นกิเลสอย่างกลางที่คุกรุ่นอยู่ภายในใจ ๓. กิเลสอย่างละเอียด เรียก อนุสัยกิเลส เป็นกิเลสที่นอนเนื่องอยู่ในขันธสันดาน ไม่ฟูขึ้นในใจ ธรรมดาอนุสัยกิเลสเป็นธรรมชาติที่ละเอียดซ่อนเร้นอยู่เป็นประจำในขันธสันดานของบุคคล (ยกเว้นพระอรหันต์) ไม่แสดงออกมาให้ปรากฏทางทวารใดเลย ต่อเมื่อมีอารมณ์มากระทบทวารใดทวารหนึ่ง อนุสัย-กิเลสที่นอนนิ่งอยู่นั้นก็จะแปรสภาพเป็น ปริยุฏฐานกิเลส เกิดขึ้นทางใจ เกิดความยินดี ยินร้ายต่ออารมณ์ที่ประสบนั้น และถ้าปริยุฏฐานกิเลสนั้นมีกำลังมากขึ้น ก็จะแปรสภาพเป็น วีติกกมกิเลส เกิดเป็นกิเลสอย่างหยาบ ปรากฏขึ้นเป็นการกระทำ (กรรม) ที่แสดงออกทางกาย และวาจา ประการสำคัญความเป็นไปแห่งชีวิต คือรูปนามขันธ์ ๕ ของสัตว์ทั้งหลายแต่ละคน ที่ล้วนเกิดแล้วตาย และยังเวียนว่ายตายเกิดกันอีกต่อไป ย่อมแสดงให้เห็นว่าวัฏทุกข์ของสัตว์ทั้งหลายนั้นเจริญรุ่งเรืองมากมายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดังพระบาลีที่กล่าวไว้ถึงธรรมอันเป็นต้นเหตุว่า “อายตํ สํสารทุกขฺขํ สวนฺติ ปสวนฺติ วฑฺเฒนฺตีติ = อาสวา” แปลว่า ธรรมเหล่าใดทำให้วัฏทุกข์ที่ยาวนานนั้นเจริญรุ่งเรืองมากมายไม่มีที่สิ้นสุด ธรรมเหล่านั้นชื่อว่า อาสวะ จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 13:03:44

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาอ่าน.....แล้ว จากคุณ : Bg-view เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 14:18:35

ความคิดเห็นที่ 22 คุณรถเรณูจะว่าคนอื่นองุ่นเปรี้ยวก็ว่าไป  ก็ไม่มีใครเดือดร้อนนิ่    อย่างน้อยเขาก็เห็นทุกข์รู้จักทุกข์ใกล้ๆตัว  ถึงจะยังกลับไปมาได้นั่นก็ยังดี    ถ้าเขาเริ่มเห็นทุกข์รู้จักทุกข์  ก็เห็นธรรมได้บ้าง  บางทีองุ่นมันก็เปรี้ยวจริงๆ   ส่วนคุณรถเรณู คงต้องรอต่อ      ใครเขาจะทนถึกได้เท่าคุณรถเรณูละครับ จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 23:03:59

ความคิดเห็นที่ 23 ส่วนเรา เข้ามาเรียนรู้พุทธเพราะความขี้สงสัย ในธรรมชาติ อะไรคือความจริงสูงสุดในธรรมชาติ และก็ทราบซึ้งในความรู้ของพระพุทธศาสนา และเห็นว่า และถ้าเป็นไปได้เราก็ไม่อยากกลับมาเกิดอีก ความตายเราไม่กลัวแล้ว ตอนนี้กลัวความแก่เดินเหินไปไหนไม่ได้เท่านั้น คงลำบากน่าดูนิ จากคุณ : สมาธิเล็ก เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 12:35:41