ความคิดเห็นที่ 1 จิตที่เป็นธรรมเอกนั้นเข้าใจว่าอยู่ฌานสี่สภาวะที่จิตเป็นอุเบกขา อาการใกล้เคียงกันของเอกัคตาในฌานสามกับอุเบขาจิตในฌานสี่ สังเกตุจากการทำสมาธิจะพบเอกัคตาก่อนพบอุเบกขา เพื่อความแน่ใจต้องเห็นความไม่สุขไม่ทุกข์ของจิตในฌานสี่ให้ชัดก่อน และรอให้ลมอัสสาสะปัสสาสะดับลงก็จะพบกับความเย็น ตอนนี้จิตมีความเป็นธรรมเอกแล้วที่ควรค่าแก่การงาน โดยโน้มไปทำวิปัสสนาหรืออิทธิฤทธิ์ก็ย่อมได้ จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 16:05:20

ความคิดเห็นที่ 2 ขออนุญาต คุณเมฆหลากสี  นำข้อมูลเกี่ยวกับ คำว่า จิตมีธรรมเอกผุดขึ้น (เกิดขึ้น)  จากพระไตรปิฏก ฉบับเฉลิมพระเกียรติ ๒๕๔๙ มหาเถรสมาคม จัดพิมพ์ เริมจาก หน้า ๔๔๑  จากคุณ : ยามประจำวัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 19:17:52

ความคิดเห็นที่ 3 หน้า ๔๔๒ จากคุณ : ยามประจำวัน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 19:18:38

ความคิดเห็นที่ 4 แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 00:08:38 จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 00:07:35

ความคิดเห็นที่ 5 จากที่พิจารณาดูแล้วตามที่คุณ เมฆหลากสี ได้ตอบตามตัวอักษร คือ "จิตอันเป็นไปภายในย่อมคงที่แน่นิ่ง"(นี้)เป็น"ธรรมเอก"(ที่มีสภาวะ)ผุดขึ้น (มีลักษณะ)ตั้งมั่น     จากการตีความดังนี้ ก็ยังขาดการปฏิบัติที่มารับรองว่าสภาวะนี้คืออะไร คนที่เข้าถึงสภาวะนี้ จึงจะตอบได้ นั่นคือต้องมีครูบาอาจาร์ยสักคนกล่าวถึง หากตีความตามตัวอักษรแล้ว ย่อมมีได้หลายความหมาย      จิตอันเป็นไปภายใน ย่อมแน่นิ่ง ( เอกัคตารมณ์ ) หรือหยุด เป็นธรรมเอก ( ธรรมอันเป็นหนึ่งเดียว ) ผุดขึ้นและตั้งมั่น หรือถ้าจะแปลตามหลวงพ่อวัดปากน้ำ ก็ได้ คือเมื่อเข้าถึงปฐมมรรคแล้ว ย่อมตกศูนย์หรือ แล้วมีดวงธรรม หรือ เอกายนยมรรค ผุดขึ้นมาแทน ตั้งมั่นอยู่ จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 03:50:15

ความคิดเห็นที่ 6 ขอยกตัวอย่างของนักปฏิบัติท่านหนึ่งที่อธิบายสภาวะนั้นเอาไว้ โดยคุณ สันตินันท์  วัน พุธ ที่ 10 พฤศจิกายน 2542 14:08:41 . . . [๓๐๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ประการอื่นยังมีอีก ภิกษุสงัดจากกาม สงัด จากอกุศลธรรม เข้าปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ เธอยังกายนี้แล ให้คลุก เคล้า บริบูรณ์ ซาบซ่านด้วยปีติและสุขเกิดแต่วิเวก ไม่มีเอกเทศไรๆ แห่งกายทุกส่วนของเธอที่ปีติและสุขเกิดแต่วิเวกจะไม่ถูกต้อง .... เมื่อภิกษุนั้นไม่ประมาท มีความเพียร ส่งตนไปในธรรมอยู่อย่างนี้ ย่อมละความดำริพล่านที่อาศัยเรือนเสียได้ เพราะละความดำริพล่านนั้นได้ จิตอันเป็นไปภายในเท่านั้น ย่อมคงที่ แน่นิ่ง เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่น ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุก็ชื่อว่าเจริญกายคตาสติ ผมอยากให้พวกเราสังเกตว่า คำสอนตรงนี้ ต่างจากคำสอนเกี่ยวกับฌาน 4 โดยทั่วไป คือในคำสอนเรื่องสัมมาสมาธินั้น ทรงกล่าวถึงธรรมเอกที่ผุดขึ้น ในฌานที่ 2 เท่านั้น แต่ในกายคตาสตินี้ ทรงชี้ถึงธรรมเอกตั้งแต่ปฐมฌาน แม้ในฌานที่ 2 - 4 ก็ทรงระบุอย่างเดียวกันนี้ เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ? ในความเห็นของผมเห็นว่า เพราะในกายคตาสติ ทรงแสดงฌาน 4 ในฐานะอารมณ์ของวิปัสสนา คือองค์ฌานเป็นสิ่งที่ถูกรู้ โดยมีธรรมเอกหรือผู้รู้ เป็นผู้รู้อารมณ์ขององค์ฌานนั้น เรื่องเหล่านี้ถ้าพูดกับผู้ที่ไม่รู้จักจิตผู้รู้ ก็มีหวังต้องเถียงกันตายแน่ จะเห็นว่าธรรมเอก คือจิตผู้รุ้ จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 04:48:43

ความคิดเห็นที่ 7 จากคห.ที่ 5 เมื่อเข้าถึงดวงธรรมานุปัสนาสติปัฐฐาน  อาศัยหยุด ในกลางของกลางจนถึง กายธรรมพระอรหันต์ หรือไม่ นี่คือพระสูตร ที่ตัดมา กล่าวถึงสภาวะธรรม   จาก พระไตรปิฏก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓ [๓๗๒] อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุดแห่งปฐมฌาน ความหมดจดแห่งปฏิปทาเป็นเบื้องต้น ความพอกพูนอุเบกขาเป็นท่ามกลาง ความร่าเริงเป็นที่สุดแห่งปฐมฌาน ฯ             [๓๗๓] ความหมดจดแห่งปฏิปทาเป็นเบื้องต้นแห่งปฐมฌาน ลักษณะ แห่งเบื้องต้นเท่าไร ฯ             ลักษณะแห่งเบื้องต้น ๓ คือ จิตหมดจดจากอันตรายแห่งเบื้องต้นนั้น จิตดำเนินไปสู่สมถนิมิตอันเป็นท่ามกลาง เพราะเป็นจิตหมดจด จิตแล่นไปใน สมถนิมิตนั้น เพราะเป็นจิตดำเนินไปแล้ว จิตหมดจดจากอันตราย ๑ จิตดำเนิน ไปสู่สมถนิมิตอันเป็นท่ามกลางเพราะเป็นจิตอันหมดจด ๑ จิตแล่นไปในสมถ- *นิมิตเพราะเป็นจิตดำเนินไปแล้ว ๑ ความหมดจดแห่งปฏิปทาเป็นเบื้องต้นแห่ง ปฐมฌาน ลักษณะแห่งเบื้องต้น ๓ ประการเหล่านี้ เพราะเหตุนั้นท่านจึง กล่าวว่า ปฐมฌานเป็นฌานมีความงามในเบื้องต้น และถึงพร้อมด้วย ลักษณะ ฯ             [๓๗๔] ความพอกพูนอุเบกขาเป็นท่ามกลางแห่งปฐมฌาน ลักษณะแห่ง ท่ามกลางเท่าไร ฯ             ลักษณะแห่งท่ามกลาง ๓ คือ จิตหมดจดวางเฉยอยู่ จิตดำเนินไป สู่สมถะวางเฉยอยู่ จิตมีความปรากฏในความเป็นธรรมอย่างเดียววางเฉยอยู่ จิต หมดจดวางเฉยอยู่ ๑ จิตดำเนินไปสู่สมถะวางเฉย ๑ จิตมีความปรากฏใน ความเป็นธรรมอย่างเดียววางเฉยอยู่ ๑ ความพอกพูนอุเบกขาเป็นท่ามกลางแห่ง ปฐมฌาน ลักษณะแห่งปฐมฌาน ๓ ประการเหล่านี้ เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปฐมฌานเป็นฌานมีความงามในท่ามกลาง และถึงพร้อมด้วยลักษณะ ฯ             [๓๗๕] ความร่าเริงเป็นที่สุดแห่งปฐมฌาน ลักษณะแห่งที่สุดเท่าไร ฯ             ลักษณะแห่งที่สุด ๔ คือ ความร่าเริงด้วยอรรถว่าธรรมทั้งหลายที่เกิดใน ปฐมฌานนั้นไม่ล่วงเกินกัน ๑ ความร่าเริงด้วยอรรถว่าอินทรีย์ทั้งหลายมีกิจเป็นอัน เดียวกัน ๑ ความร่าเริงด้วยอรรถว่านำไปซึ่งความเพียรสมควรแก่ความที่ธรรม ทั้งหลายไม่ล่วงเกินกันและความที่อินทรีย์ทั้งหลายมีกิจเป็นอันเดียวกัน ๑ ความ ร่าเริงด้วยอรรถว่าเป็นที่เสพ ๑ ความร่าเริงเป็นที่สุดแห่งปฐมฌาน ลักษณะแห่ง ที่สุด ๔ ประการเหล่านี้ เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปฐมฌานมีความงาม ในที่สุด และถึงพร้อมด้วยลักษณะ จิตอันถึง ความเป็นไป ๓ ประการ มีความงาม ๓ อย่าง ถึงพร้อมด้วยลักษณะ ๑๐ ประการอย่างนี้ ย่อมเป็นจิต ถึงพร้อมด้วยวิตก วิจาร ปีติ สุข การอธิษฐานจิต ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และถึงพร้อมด้วยปัญญา ฯ             [๓๗๖] อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุดแห่งทุติยฌาน ฯ             ความหมดจดแห่งปฏิปทาเป็นเบื้องต้น ความพอกพูนอุเบกขา เป็น ท่ามกลาง ความร่าเริงเป็นที่สุดแห่งทุติยฌาน ฯลฯ จิตอันถึงความเป็นไป ๓ ประการ มีความงาม ๓ อย่าง ถึงพร้อมด้วยลักษณะ ๑๐ ประการอย่างนี้ ย่อมเป็นจิตถึงพร้อมด้วยวิจาร ปีติ ... และถึงพร้อมด้วยปัญญา ฯ             [๓๗๗] อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุด แห่งตติยฌาน ฯลฯ จิตอันถึงความเป็นไป ๓ ประการ มีความงาม อย่าง ๓ ถึงพร้อมด้วยลักษณะ ๑๐ ประการอย่างนี้ ย่อมเป็นจิตถึงพร้อมด้วยปีติ สุข ... และถึงพร้อมด้วย ปัญญา ฯ             [๓๗๘] อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุดแห่งจตุตถฌาน ฯลฯ จิตอันถึงความเป็นไป ๓ ประการ ถึงพร้อมด้วยลักษณะ ๑๐ ประการอย่างนี้ ย่อมเป็นจิตถึงพร้อมด้วยอุเบกขา การอธิษฐานจิต ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และถึงพร้อมด้วยปัญญา ฯ             [๓๗๙] อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุดแห่งอากาสา- *นัญจายตนสมาบัติ วิญญาณัญจายตนสมาบัติ อากิญจัญญายตนสมาบัติ เนวสัญญานาสัญญายตนสมาบัติ ฯลฯ จิตอันถึงความเป็นไป ๓ ประการ มี ความงาม ๓ อย่าง ถึงพร้อมด้วยลักษณะ ๑๐ ประการอย่างนี้ ย่อมเป็นจิตถึง พร้อมด้วยอุเบกขา การอธิษฐานจิต ฯลฯ และถึงพร้อมด้วยปัญญา ฯ             [๓๘๐] อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุดแห่งอนิจจา- *นุปัสนา ฯลฯ จิตอันถึงความเป็นไป ๓ ประการ มีความงาม ๓ อย่าง อย่างนี้ ย่อมเป็นจิตถึงพร้อมด้วยลักษณะ ๑๐ ประการ ถึงพร้อมด้วยวิจาร ... และถึง พร้อมด้วยปัญญา ฯ             อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุดแห่งทุกขานุปัสนา อนัตตา- *นุปัสนา นิพพิทานุปัสนา วิราคานุปัสนา นิโรธานุปัสนา ปฏินิสสัคคานุปัสนา ขยานุปัสนา วยานุปัสนา วิปริณามานุปัสนา อนิมิตตานุปัสนา อัปปณิหิตา- *นุปัสนา สุญญตานุปัสนา อธิปัญญา ธรรมวิปัสสนา ยถาภูตญาณทัสสนะ อาทีนวานุปัสนา ปฏิสังขานุปัสนา วิวัฏฏนานุปัสนา โสดาปัตติมรรค สกทาคามิมรรค อนาคามิมรรค ฯลฯ             [๓๘๑] อะไรเป็นเบื้องต้น เป็นท่ามกลาง เป็นที่สุดแห่งอรหัตมรรค ฯ             ความหมดจดแห่งปฏิปทาเป็นเบื้องต้น ความพอกพูนอุเบกขา เป็น ท่ามกลาง ความร่าเริงเป็นที่สุด แห่งอรหัตมรรค ฯ             ความหมดจดแห่งปฏิปทา เป็นเบื้องต้นแห่งอรหัตมรรค ลักษณะแห่ง เบื้องต้นเท่าไร ฯ             ลักษณะแห่งเบื้องต้น ๓ ประการ คือ จิตหมดจดจากอันตรายแห่ง เบื้องต้นนั้น จิตดำเนินไปสู่สมถนิมิตอันเป็นท่ามกลางเพราะเป็นจิตหมดจด จิตแล่นไปในสมถนิมิตนั้นเพราะเป็นจิตดำเนินไปแล้ว จิตหมดจดจากอันตราย ๑ จิตดำเนินไปสู่สมถนิมิตอันเป็นท่ามกลางเพราะเป็นจิตหมดจด ๑ จิตแล่นไปใน สมถนิมิตนั้น เพราะเป็นจิตดำเนินไปแล้ว ๑ ความหมดจดแห่งปฏิปทาเป็น เบื้องต้นแห่งอรหัตมรรค ลักษณะแห่งเบื้องต้น ๓ ประการเหล่านี้ เพราะเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า อรหัตมรรคเป็นธรรมมีความงามในเบื้องต้น และถึงพร้อมด้วย ลักษณะ ฯ             [๓๘๒] ความพอกพูนอุเบกขา เป็นท่ามกลางแห่งอรหัตมรรค ลักษณะ แห่งท่ามกลางเท่าไร ฯ             ลักษณะแห่งท่ามกลาง ๔ คือ จิตหมดจดวางเฉยอยู่ จิตดำเนินไปสู่ สมถะวางเฉยอยู่ จิตมีความปรากฏในความเป็นธรรมอย่างเดียววางเฉยอยู่ จิต หมดจดวางเฉยอยู่ ๑ จิตดำเนินไปสู่สมถะวางเฉยอยู่ ๑ จิตมีความปรากฏใน ความเป็นธรรมอย่างเดียววางเฉยอยู่ เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า อรหัตมรรค เป็นธรรมมีความงามในท่ามกลาง และถึงพร้อมด้วยลักษณะ ฯ             [๓๘๓] ความร่าเริงเป็นที่สุดแห่งอรหัตมรรค ลักษณะแห่งที่สุด เท่าไร ฯ             ลักษณะแห่งที่สุด ๔ คือ ความร่าเริงด้วยอรรถว่าธรรมทั้งหลายที่เกิดใน อรหัตมรรคนั้นไม่ล่วงเกินกัน ๑ ความร่าเริงด้วยอรรถว่าอินทรีย์ทั้งหลายมีกิจเป็น อันเดียวกัน ๑ ความร่าเริงด้วยอรรถว่านำไปซึ่งความเพียรสมควรแก่ความที่ธรรม ทั้งหลายไม่ล่วงเกินกัน และความที่อินทรีย์ทั้งหลายมีกิจเป็นอันเดียวกัน ๑ ความ ร่าเริงด้วยอรรถว่าเป็นที่เสพ ๑ ความร่าเริงเป็นที่สุดแห่งอรหัตมรรค ลักษณะ แห่งที่สุด ๔ ประการเหล่านี้ เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า อรหัตมรรคเป็นธรรม มีความงามในที่สุดและถึงพร้อมด้วยลักษณะ จิตอันถึงความเป็นไป ๓ ประการ มีความงาม ๓ อย่าง ถึงพร้อมด้วยลักษณะ ๑๐ ประการอย่างนี้ ย่อมเป็นจิตถึง พร้อมด้วยวิตก วิจาร ปีติ สุข การอธิษฐานจิต ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ และพร้อมด้วยปัญญา ฯ      หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านปฏิบัติจนถึงกายธรรมพระอรหันต์ โดยหยุดคือตัวสำเร็จ กลางดวงนิมิตร หรือ ดวงธรรม(สมถนิมิตร) ไปเรื่อย ๆ      ตรงนี้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน และสามารถโต้แย้งได้ จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 05:27:43

ความคิดเห็นที่ 8 สภาพสมาธิอันเป็นธรรมเอกผุดขึ้นนี้มีความสำคัญมากเพราะเป็นเครื่อง ตรัสรู้ธรรม พระไตรปิฏก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓ [๕๖๓] ชื่อว่าโพชฌงค์ เพราะอรรถว่าตรัสรู้สภาพความนึก ว่าตรัสรู้ สภาพความรู้แจ้ง ว่าตรัสรู้สภาพความรู้ชัด ว่าตรัสรู้สภาพความหมายรู้ ว่าตรัสรู้ สภาพสมาธิอันเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ว่าตรัสรู้สภาพที่ควรรู้ยิ่ง ว่าตรัสรู้สภาพที่ควร กำหนดพิจารณา ว่าตรัสรู้สภาพสละแห่งปหานะ ว่าตรัสรู้สภาพมีกิจเป็นอันเดียว กันแห่งภาวนา ว่าตรัสรู้สภาพควรถูกต้องแห่งสัจฉิกิริยา ว่าตรัสรู้สภาพเป็นกอง แห่งขันธ์ ว่าตรัสรู้สภาพทรงไว้แห่งธาตุ ว่าตรัสรู้สภาพเป็นบ่อเกิดแห่งอายตนะ ว่าตรัสรู้สภาพที่ปัจจัยปรุงแต่งแห่งสังขตธรรม ว่าตรัสรู้สภาพที่ปัจจัยไม่ปรุงแต่ง แห่งอสังขตธรรม ฯ จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 05:53:38

ความคิดเห็นที่ 9 ถึงคนกรุงธนและคุณยามฯ เรื่ิองนี้ผมยกมาจาก"กายคตาสติสูตร" เพื่อสนทนากันกับชาววิชชาธรรมกาย ว่าในพระไตรปิฎกพระพุทธองค์ท่านสอนและอธิบายอย่างดีแล้วในตัวสูตรนั้นๆ ไม่สั้นไม่ยาว พอดีๆแล้ว อะไรจำเป็นท่านจึงตรัส อะไรไม่จำเป็นท่านไม่ตรัสไว้ ไม่มีเรื่องธรรมกายเลย แม้ในสูตรที่กล่าวถึงกาย อย่างสูตรนี้เป็นต้น คุณkob on kalaได้ยกเรื่องธรรมเอกในสูตรนี้  เพื่อจะได้อ้างว่าเราจะไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่พระองค์สอน ได้โดยตรง เรื่อง"ธรรมกาย"ก็เสมือนเรื่อง"ธรรมเอก"ที่ต้องอิงอาจารย์ แล้วสามารถ"งอก"เรื่องอื่นอยู่ข้างนอกพระไตปิฎกได้ เอามาให้อ่านว่าพระองค์สอนไว้อย่างละเอียด ท่านเป็นผู้จำแนกธรรมสั่งสอนสัตว์ที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ถ้าต้องสอนก็จะแสดงไว้อยู่แล้ว สิ่งที่แสดงย่อมแจ่มแจ้ง ใครจะสอนเก่งกว่าพระพุทธเจ้าเล่า เรื่องปฐมมรรคเรื่องธรรมกายจึงเป็นส่วนเกินงอกออก จากคุณ : เมฆหลากสี เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 07:12:31

ความคิดเห็นที่ 10 คุณkob on kala ที่ยกมาไม่มีข้อความใดทั้งสิ้นท่ีแสดงว่าพระพุทธเจ้าสอนเรื่องปฐมมรรคหรือกายธรรมกาย ทั้งที่ในมุมของวิชชาธรรมกายสำคัญมาก ถ้่าจำเป็น พระองค์ย่อมสอนอยู่แล้ว ทำไมต้องรอให้ใครมาสอนหลังสิ้นพระชนม์ตั้ง2,500ปีด้วยเล่า นั้นแสดงว่าไม่มีสิ่งนี้ซิครับ เหมือนหนวดเต่าเขากระต่ายที่ไม่มีอยู่จริง ส่วนเรื่องธรรมเอกนั้นพระองค์บัญญัติแล้วก็แสดงความหมายในตัวเสร็จ ท่านแสดงไว้พอเหมาะพอสมกับเวไนยสัตว์ อ่านก็เข้าใจ ปฎิบัติตามได้ เพราะพระองค์สอนเพื่อให้เกิดการปฏิบัติ คงไม่บอกนะครับว่าพระองค์สอนแล้วใครๆก็ปฏิบัติไม่ได้ทั้งที่เป็นบรมครู ส่วนว่าต้องให้แสดงผลการปฏิบัติของผมนั้น ผมว่าไม่ได้จำเป็นอะไร มีประโยชน์น้อย แล้วก็ไม่อยู่ในประเด็นอะไรด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 09:10:41 จากคุณ : เมฆหลากสี เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 09:09:29

ความคิดเห็นที่ 11 ได้เห็นการสนทนาของทั้งสองท่านแล้วก็ชื่นชมนะครับ ที่สามารถประคองจิตกันได้จนถึงความเห็นล่าสุดอย่างนี้ จึงเรียกได้ว่าเป็นการสนทนาของบันฑิตที่มุ่งจะช่วยเหลือกัน ส่วนเรื่องของหัวข้อสนทนาเรื่องของธรรมเอกนั้นผมก็กำลังสนใจอยู่ และเชื่อว่าพระพุทธองค์ทรงเอาสติปัญญาของผู้ฟังธรรมเป็นโจทย์เป็นตัวตั้ง เพื่อแสดงพระธรรมต่างจากคำภีย์ชั้นหลังที่มาเขียนเป็นหลักวิชาการ นั้นเหมาะสมกับบันฑิตย์ผู้มีการศึกษาอย่างเป็นระบบมากกว่า สำหรับความคิดเห็นเรื่องธรรมเอกนั้นลองทดสอบไม่ยากครับ ถ้าเป็นป้ายรถเมล์ก็เคยวิ่งเกินป้ายธรรมเอกมาแล้ว เพราะแต่ก่อนมุ่งหน้าไปที่ฌานสี่พบปิติก็ผ่านพบเอกัคตาก็ผ่าน จะมุ่งหน้าไปที่อารมย์ไม่สุขไม่ทุกข์ที่ชัดเจนแล้วทรงอารมย์อยู่ตรงนี้ เพราะรอลมหายใจดับไปจนรู้สึกไม่ได้เลยและเมื่อพบว่ามีความเย็นแผ่ซ่านออกมา สัมผัสร่างกายได้จึงโน้มจิตไปเพื่อความเบื่อหน่ายในกายสังขารจากจุดนี้เคยได้ญาณ มาแล้วแต่ก็ยอมรับว่าตอนนี้สนใจที่จะเริ่มตั้งแต่ได้ปิติเมื่อวิตกวิจารย์ระงับไปเลย จนถึงเอกัคตาและอุเบกขาให้แผ่ซ่านไปทั้งร่างก่อนแล้วค่อยโน้มจิตไปใช้งาน จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 09:26:26

ความคิดเห็นที่ 12 ---------------  ขออนุญาต ให้ข้อมูล นะครับ --------------- ในพระไตรปิฎก คำว่า ธรรมเอก นั้นมีอยู่ในหลายพระสูตร  ทั้งพระสูตรที่เป็นเรื่องของ สมาธิ และพระสูตรเกี่ยวกับ การบรรลุธรรม                   และมีอรรถกถาอธิบายไปในแนวทางเดียวกัน                      ดังนี้ครับ *************************************************************************** http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/tipitaka_seek.php?text=%B8%C3%C3%C1%E0%CD%A1&book=1&bookZ=45 ผลการค้นหา คำว่า  “ ธรรมเอก ”  :-พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑  มหาวิภังค์ ภาค ๑ เราได้บรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิต ณ ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑  ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค อัตตานี้บรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน มีความเป็นธรรมเอกผุดขึ้นเพราะวิตก ในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตก วิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุข เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปิติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ ภิกษุนั้นบรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะ ในภายในเป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจาร สงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุข ธรรมเอกผุดขึ้น  เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ ในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุข ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุข เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ เป็นธรรมเอกผุดขึ้น  เพราะวิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒  ทีฆนิกาย มหาวรรค แห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตกวิจาร เธอบรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะ ... ... http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/tipitaka_seek.php?text=%B8%C3%C3%C1%E0%CD%A1&book=18&line1=6250&bookZ=45 ผลการค้นหา คำว่า  “ ธรรมเอก ”  :-พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๘  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๐  สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค อย่าประมาทปฐมฌาน จงดำรงจิตไว้ในปฐมฌาน จงกระทำจิตให้เป็นธรรมเอกผุด จิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป มีปีติและ จิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป มีปีติ ทุติยฌาน จงกระทำจิตให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้นในทุติยฌาน จงตั้งจิตไว้ให้มั่นในทุติย- ประมาท ตติยฌาน จงดำรงจิตไว้ในตติยฌาน จงกระทำจิตให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้น จงกระทำจิตให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้นในอากาสานัญจายตนฌาน จงตั้งจิตไว้ให้มั่นใน กระทำจิตให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้นในวิญญาณัญจายตนฌาน จงตั้งจิตไว้ให้มั่นใน ธรรมเอกผุดขึ้นในอากิญจัญญายตนฌาน จงตั้งจิตไว้ให้มั่นในอากิญจัญญายตนฌาน เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน จงกระทำจิตให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ในเนวสัญญานา เป็นธรรมเอกผุดขึ้นในอนิมิตตเจโตสมาธิ จงตั้งจิตไว้ให้มั่นในอนิมิตตเจโตสมาธิ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖  อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต ในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป ใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป มีปีติและสุข พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗  ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต เป็นธรรมเอกผุดขึ้นแล้ว พึงกำจัดความมืดเสียได้ เพราะ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑  ขุททกนิกาย มหานิทเทส กิเลสมิได้เกี่ยวข้อง มีองค์ห้าอันละเสียแล้ว ประกอบด้วยองค์หก มีสติเป็นธรรมเอกเป็น จึงบรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายในเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มี *ฌานอันมีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุข ณ ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตกและวิจารสงบไป มีปีติและสุข อันละเสียแล้ว ประกอบด้วยองค์ ๖ มีสติเป็นธรรมเอกเครื่องรักษา มีธรรมเป็นเครื่องอาศัย [๙๒๐] ภิกษุนั้นสมาทานสิกขาอะไร? จึงเป็นผู้มีสมาธิ เป็นธรรมเอกผุดขึ้น มีสมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ในคำว่า จึงเป็นผู้มีสมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น มีปัญญารักษาตน มีสติ มีสมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น. คำว่า มีปัญญารักษาตน ความว่า มีปัญญารักษาตน เป็นบัณฑิต อะไร? ทูลถามถึงอธิจิตสิกขาด้วยคำว่า มีสมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ทูลถามถึงอธิปัญญาสิกขา จึงชื่อว่า ภิกษุนั้นสมาทานสิกขาอะไร? จึงเป็นผู้มีสมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น มีปัญญารักษาตน ภิกษุนั้นสมาทานสิกขาอะไร? จึงเป็นผู้มีสมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ธรรมเอกผุดขึ้น พึงกำจัดความมืดเสีย พระผู้มีพระภาคตรัสว่าดังนี้. [๙๘๗] คำว่า มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ในคำว่า เป็นผู้มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น พึง มีใจไม่กวัดแกว่ง เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่าเป็นผู้มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น. คำว่า ภิกษุนั้นพึงกำจัด ของพระผู้มีพระภาคทั้งหลายผู้ตรัสรู้แล้ว เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า เป็นผู้มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ธรรมเอกผุดขึ้น พึงกำจัดความมืด พระผู้มีพระภาคตรัสว่าดังนี้ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๒  ขุททกนิกาย จูฬนิทเทส ทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง ภิกษุเข้าทุติยฌาน อันมีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓  ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค สภาพที่รู้ชัด สภาพที่จำได้ สภาพที่สมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ควรรู้ยิ่งทุกอย่าง ฯ แต่วิเวกอยู่ เข้าทุติยฌานอันเป็นความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอก สมัยนั้น จิตย่อมตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่นอยู่ ที่ตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้นตั้งมั่นอยู่ มรรคย่อมเกิดแก่ภิกษุนั้น ถูกอุทธัจจะกั้นไว้ สมัยนั้น จิตที่ตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้ง อยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งมั่นอยู่ มรรคย่อมเกิดแก่ภิกษุนั้น มรรคย่อม สภาพสมาธิอันเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ว่าตรัสรู้สภาพที่ควรรู้ยิ่ง ว่าตรัสรู้สภาพที่ควร ... ... ... ************************************************************************* ***************************************************************************** http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=1&A=98&w=ธรรมเอก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ มหาวิภังค์ ภาค ๑ ... ... ...             เราได้บรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิต ณ ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตก วิจาร สงบไป มีปีติและสุขซึ่งเกิดแต่สมาธิอยู่.                                    ตติยฌาน             เรามีอุเบกขาอยู่ มีสติ มีสัมปชัญญะ และเสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป ได้บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติ มีสุขอยู่ ดังนี้ อยู่.                                   จตุตถฌาน             เราได้บรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์และดับโสมนัส โทมนัส ก่อนๆ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่.                            บุพเพนิวาสานุสสติญาณ ... ... ... ... ... ***************************************************************************** ======================================================= http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=1&i=1&p=11#ปฐมฌานมีองค์_๕_ทุติยฌานมีองค์_๓ ...               [อรรถาธิบายเอโกทิภาวศัพท์]                             ในบทว่า เอโกทิภาวํ นั้น มีอรรถโยชนาดังต่อไปนี้ :-               สมาธิชื่อว่า เอโกทิ เพราะอรรถว่า เป็นธรรมเอกผุดขึ้น. อธิบายว่า ชื่อว่าเป็นธรรมที่เลิศ คือธรรมประเสริฐที่สุด ผุดขึ้น เพราะวิตกวิจารไม่ผุดขึ้น. จริงอยู่ แม้คนที่ประเสริฐที่สุด เขาก็เรียกว่า เป็นเอกในโลก. อีกอย่างหนึ่ง จะกล่าวว่า สมาธิที่เว้นจากวิตกและวิจาร ชื่อว่าเป็นธรรมเอก คือไม่มีสหาย ดังนี้บ้าง ก็ควร. อีกบรรยายหนึ่ง สมาธิ ชื่อว่า อุทิ เพราะอรรถว่า ย่อมยังสัมปยุตธรรมให้ผุดขึ้น. อธิบายว่า ให้ตั้งขึ้น. สมาธินั้น เป็นเอก เพราะอรรถว่า ประเสริฐและผุดขึ้น เพราะเหตุนั้น จึงชื่อว่า เอโกทิ. คำว่า เอโกทิ นั่น เป็นชื่อของสมาธิ.               ทุติยฌานย่อมยังสมาธิที่ชื่อว่า เอโกทิ นี้ ดังกล่าวนี้ให้เกิดคือให้เจริญ. เหตุนั้น ทุติยฌานนี้จึงชื่อว่า เอโกทิภาพ. ก็เพราะสมาธิที่ชื่อว่า เอโกทิ นี้นั้นย่อมมีแก่ใจ หามีแก่สัตว์ แก่ชีวะไม่ ฉะนั้น ทุติยฌานนั่น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า เจตโส เอโกทิภาวํ (เป็นเอโกทิภาพแห่งใจ).               มีคำถามว่า ก็ศรัทธานี้และสมาธิที่มีชื่อว่าเอโกทินี้มีอยู่ในปฐมฌานมิใช่หรือ? เมื่อเป็นเช่นนั้น เพราะเหตุไร ทุติยฌานนี้เท่านั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า เป็นเครื่องยังใจให้ผ่องใส และว่า เป็นเอโกทิภาพเล่า?               ข้าพเจ้าจะกล่าวเฉลยต่อไป :-               ด้วยว่า ปฐมฌานโน้น ชื่อว่ายังไม่ผ่องใสดี เพราะวิตกและวิจารยังกำเริบได้ ดุจน้ำที่ขุ่นเพราะคลื่นและระลอก ฉะนั้น เพราะเหตุนั้น แม้เมื่อศรัทธามีอยู่ ก็พึงทราบว่า ปฐมฌานนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้ามิได้ตรัสว่า เป็นเครื่องยังใจให้ผ่องใส.               อนึ่ง เพราะความที่ปฐมฌานยังไม่ผ่องใสด้วยดีนั่นแล แม้สมาธิในปฐมฌานนี้ ก็ยังหาเป็นธรรมปรากฏด้วยดีไม่ เพราะฉะนั้น พึงทราบว่า ปฐมฌานนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้ามิได้ตรัสว่าเป็นเอโกทิภาพบ้าง. ส่วนศรัทธามีกำลังได้โอกาสแล้ว เพราะในฌานนี้ไม่มีเหตุเครื่องกังวลคือวิตกวิจาร แม้สมาธิก็ปรากฏ เพราะกลับได้สหาย คือศรัทธามีกำลัง เพราะฉะนั้น พึงทราบว่า ทุติยฌานนี้เท่านั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสไว้อย่างนี้.               แต่ในคัมภีร์วิภังค์ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้เพียงเท่านี้นั่นแลว่า ที่ชื่อว่า สัมปสาทนะ นั้นได้แก่ศรัทธา ความเชื่อถือ ความปลงใจเชื่อ ความเลื่อมใสยิ่ง ที่ชื่อว่า เจตโส เอโกทิภาวะ นั้น ได้แก่ความตั้งอยู่แห่งจิต ฯลฯ ความตั้งใจมั่นชอบ๑- ดังนี้.               ก็อรรถวรรณนานี้รวมกับปาฐะในคัมภีร์วิภังค์นั่น ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้อย่างนั้น ย่อมไม่ผิด คือย่อมเทียบเคียง และเสมอกันได้โดยแท้ ฉันใด บัณฑิตพึงทราบอรรถวรรณนานี้ ฉันนั้น. ____________________________ ... ... ... ====================================================== ************************************************************************* http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=29&A=11742&w=ธรรมเอก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๑ ขุททกนิกาย มหานิทเทส ... ... ...             [๙๘๗] คำว่า มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ในคำว่า เป็นผู้มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น พึง กำจัดความมืด พระผู้มีพระภาคตรัสว่าดังนี้ ความว่า เป็นผู้มีจิตมีอารมณ์เป็นหนึ่ง มีจิตไม่ฟุ้งซ่าน มีใจไม่กวัดแกว่ง เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่าเป็นผู้มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น. คำว่า ภิกษุนั้นพึงกำจัด ความมืด ความว่า พึงขจัด กำจัด ละ บรรเทา ทำให้สิ้นไป ให้ถึงความไม่มี ซึ่งความมืดคือ ราคะ ความมืดคือโทสะ ความมืดคือโมหะ ความมืดคือมานะ ความมืดคือทิฏฐิ ความมืดคือกิเลส ความมืดคือทุจริต อันทำให้บอด ทำให้ไม่มีจักษุ ทำให้ไม่มีญาณ ดับปัญญา เป็นฝักฝ่ายความลำบาก ไม่ให้เป็นไปเพื่อนิพพาน. คำว่า ภควา เป็นเครื่องกล่าวด้วยความเคารพ. อีกอย่างหนึ่ง. ชื่อว่า ภควา เพราะอรรถว่า ผู้ทำลายราคะ ทำลายโทสะ ทำลายโมหะ ทำลายมานะ ทำลายทิฏฐิ ทำลาย เสี้ยนหนาม ทำลายกิเลส. เพราะอรรถว่า ทรงจำแนก ทรงแจกแจง ทรงจำแนกเฉพาะซึ่ง ธรรมรัตนะ. เพราะอรรถว่า ทรงทำที่สุดแห่งภพทั้งหลาย. เพราะอรรถว่า มีพระกายอันทรง อบรมแล้ว มีศีลอันอบรมแล้ว มีจิตอันอบรมแล้ว มีปัญญาอันอบรมแล้ว. อนึ่ง พระผู้มี พระภาคทรงซ่องเสพเสนาสนะอันเป็นป่าละเมาะและป่าทึบอันสงัด มีเสียงน้อย ปราศจากเสียง กึกก้อง ปราศจากชนผู้สัญจรไปมา เป็นที่ควรทำกรรมลับของมนุษย์ สมควรแก่การหลีกออก เร้น เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. อนึ่ง พระผู้มีพระภาคทรงมีส่วนแห่งจีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานปัจจัยเภสัชบริขาร เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. อนึ่ง พระผู้มี พระภาคทรงมีส่วนแห่งอธิศีล อธิจิต อธิปัญญา อันมีอรรถรส ธรรมรส วิมุตติรส เพราะ ฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. อนึ่ง พระผู้มีพระภาคทรงมีส่วนแห่งฌาน ๔ อัปปมัญญา ๔ อรูป สมาบัติ ๔ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. อนึ่ง พระผู้มีพระภาคทรงมีส่วนแห่งวิโมกข์ ๘ อภิภายตนะ ๘ อนุปุพพวิหารสมาบัติ ๙ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. อนึ่ง พระผู้มีพระภาค ทรงมีส่วนแห่งสัญญาภาวนา ๑๐ กสิณสมาบัติ ๑๐ อานาปาณสติสมาธิ อสุภสมาบัติ เพราะ ฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. อนึ่ง พระผู้มีพระภาคทรงมีส่วนแห่งสติปัฏฐาน ๔ สัมมัปปธาน ๔ อิทธิบาท ๔ อินทรีย์ ๕ พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ อริยมรรคมีองค์ ๘ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. อนึ่ง พระผู้มีพระภาคทรงมีส่วนแห่งตถาคตพลญาณ ๑๐ เวสารัชญาณ ๔ ปฏิสัมภิทา ๔ อภิญญา ๖ พุทธธรรม ๖ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ภควา. พระนามว่า ภควา นี้ พระมารดา พระบิดา พระภาดา พระภคินี มิตร อำมาตย์ พระญาติสาโลหิต สมณพราหมณ์ เทวดา มิได้ เฉลิมให้ พระนามว่า ภควา นี้ เป็นวิโมกขันติกนาม (พระนามมีในอรหัตผลในลำดับแห่ง อรหัตมรรค) เป็นสัจฉิกาบัญญัติ พร้อมด้วยการทรงบรรลุพระสัพพัญญุตญาณ ณ ควงโพธิพฤกษ์ ของพระผู้มีพระภาคทั้งหลายผู้ตรัสรู้แล้ว เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า เป็นผู้มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น พึงกำจัดความมืด พระผู้มีพระภาคตรัสว่าดังนี้. เพราะเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคจึงตรัสว่า                          ภิกษุเป็นผู้มีสติ มีจิตพ้นวิเศษแล้ว พึงกำจัดฉันทะในธรรมเหล่านั้น                          ภิกษุนั้น เมื่อกำหนดพิจารณาธรรมโดยชอบตามกาล เป็นผู้มีจิตเป็น                          ธรรมเอกผุดขึ้น พึงกำจัดความมืด พระผู้มีพระภาคตรัสว่าดังนี้                          ฉะนี้แล. จบ สารีปุตตนิทเทสที่ ๑๖. จบ สุตตนิทเทส ๑๖ นิทเทสในอัฏฐกวรรค. ----------------------------------------------------- *************************************************************************** ======================================================= http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=29&i=881&p=1#อรรถกถาสารีปุตตสุตตนิทเทสที่_๑๖ ... ... ... พึงทราบวินิจฉัยใน คาถาที่ ๘ ดังต่อไปนี้.               บทว่า เอโกทิ นิปโก เป็นผู้มีสมาธิเป็นธรรมเอกผุดขึ้น คือเป็นบัณฑิตมีจิตมีอารมณ์เป็นหนึ่ง.               บทว่า ชาตรูปสฺส โอฬาริกมฺปิ มลํ ธมติ ช่างทองกำจัดมลทินแม้อย่างหยาบของทอง คือนำมลทินหยาบของทองออกด้วยใช้ไฟ. ... ... ... ======================================================= http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=29&i=881&p=2#อภิกฺกนฺเต_ปฏิกฺกนฺเต ... ... ...               บทว่า เอโกทิภูโต วิหเน ตมํ โส ภิกษุเป็นผู้มีจิตเป็นธรรมเอกผุดขึ้น พึงกำจัดความมืดเสีย คือ ภิกษุนั้นมีจิตมีอารมณ์เป็นหนึ่ง พึงกำจัดความมืดมีโมหะทั้งหมดเป็นต้นเสีย ไม่มีความสงสัยในข้อนี้.               บทว่า อุทฺธเต จิตฺเต เมื่อจิตฟุ้งซ่าน คือ เมื่อจิตไม่สงบด้วยอำนาจแห่งวิริยินทรีย์. ... ... ===================================================== *************************************************************************** พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓ ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค ยุคนัทธวรรค ยุคนัทธกถา ... ... ...             [๕๔๒] ใจที่นึกถึงโอภาสอันเป็นธรรมถูกอุทธัจจะกั้นไว้ ย่อมมี อย่างไร ฯ             เมื่อภิกษุมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง โอภาสย่อมเกิดขึ้น ภิกษุนึก ถึงโอภาสว่า โอภาสเป็นธรรม เพราะนึกถึงโอภาสนั้น จึงมีความฟุ้งซ่านเป็นอุทธัจจะ ภิกษุมีใจอันอุทธัจจะนั้นกั้นไว้ ย่อมไม่ทราบชัดตามความเป็นจริง ซึ่งความปรากฏโดย ความเป็นสภาพไม่เที่ยง โดยความเป็นทุกข์ โดยความเป็นอนัตตา เพราะเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า มีใจที่นึกถึงโอภาสอันเป็นธรรมถูกอุทธัจจะกั้นไว้ สมัยนั้น จิต ที่ตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้นตั้งมั่นอยู่ มรรคย่อมเกิดแก่ภิกษุนั้น มรรคย่อมเกิดอย่างไร ฯลฯ มรรคย่อมเกิดอย่างนี้ ฯลฯ ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นไปอย่างนี้ เมื่อภิกษุมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง ญาณ ปีติ ปัสสัทธิ สุข อธิโมกข์ (ความน้อมใจเชื่อ) ปัคคาหะ (ความเพียร) อุปัฏฐานะ (ความตั้งมั่น) อุเบกขา นิกันติ (ความพอใจ) ย่อมเกิดขึ้น ภิกษุ นึกถึงความพอใจว่า ความพอใจเป็นธรรม เพราะนึกถึงความพอใจนั้น จึงมีความ ฟุ้งซ่านเป็นอุทธัจจะ ภิกษุมีใจอันอุทธัจจะนั้นกั้นไว้ ย่อมไม่ทราบชัดตามความ เป็นจริงซึ่งความปรากฏโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง โดยความเป็นทุกข์ โดยความ เป็นอนัตตา เพราะเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า มีใจที่นึกถึงความพอใจอันเป็นธรรม ถูกอุทธัจจะกั้นไว้ สมัยนั้น จิตที่ตั้งมั่นสงบอยู่ภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้ง มั่นอยู่ มรรคย่อมเกิดแก่ภิกษุนั้น มรรคย่อมเกิดอย่างไร ฯลฯ มรรคย่อมเกิด อย่างนี้ ฯลฯ ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นไปอย่างนี้ ฯลฯ เมื่อภิกษุ มนสิการโดยความเป็นทุกข์ ฯลฯ เมื่อภิกษุมนสิการโดยความเป็นอนัตตา โอภาส ญาณ ปีติ ปัสสัทธิ สุข อธิโมกข์ ปัคคาหะ อุปัฏฐานะ อุเบกขา นิกันติ ย่อมเกิดขึ้น ภิกษุนึกถึงความพอใจว่า ความพอใจเป็นธรรม เพราะนึกถึงความ พอใจนั้น จึงมีความฟุ้งซ่านเป็นอุทธัจจะ ภิกษุมีใจอันอุทธัจจะนั้นกั้นไว้ ย่อม ไม่ทราบชัดตามความเป็นจริง ซึ่งความปรากฏโดยความเป็นอนัตตา โดยความ เป็นสภาพไม่เที่ยง โดยความเป็นทุกข์ เพราะเหตุนั้น ท่านกล่าวว่า มีใจที่นึก ถึงความพอใจอันเป็นธรรมถูกอุทธัจจะกั้นไว้ ฯลฯ ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัย ย่อมสิ้นไป อย่างนี้ ฯ ... ... ... ************************************************************************** http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=31&i=534&p=1#อรรถกถายุคนัทธกถา               ด้วยบบทนี้ว่า โหติ โส อาวุโส สมโย ดูก่อนอาวุโส สมัยนั้น พระอานนทเถระห้ามธรรมมุทธัจจะนั้น ด้วยกำหนดมรรคและมิใช่มรรค แล้วแสดงถึงปฏิบัติวิถีแห่งวิปัสสนาอีก.               บทว่า ยํ ตํ จิตฺตํ จิตนั้นใด คือในสมัยใด จิตนั้นก้าวลงสู่วิถีแห่งวิปัสสนาเป็นไปแล้ว.               บทว่า อชฺฌตฺตเมว สนฺติฏฺฐติ จิตย่อมตั้งมั่นอยู่ภายใน คือจิตก้าวลงสู่วิถีแห่งวิปัสสนาแล้ว ย่อมตั้งมั่นอยู่ในอารมณ์ กล่าวคือภายในแห่งอารมณ์ในสมัยนั้น.               บทว่า สนฺนิสีทติ จิตสงบ คือสงบโดยชอบด้วยความเป็นไปในอารมณ์นั้นนั่นเอง.               บทว่า เอโกทิ โหติ เป็นธรรมเอกผุดขึ้น คือมีอารมณ์เป็นหนึ่ง.               บทว่า สมาธยติ ตั้งมั่นอยู่ คือจิตตั้งมั่นโดยชอบ ตั้งมั่นด้วยดี.               นี้อรรถกถาพระสูตร               ... ======================================================= แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 14:09:22 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 12:30:44

ความคิดเห็นที่ 13     การตีความในพระไตรปิฏกตามตัวอักษรนั้น ถ้าปฏิบัติตรง ๆ ตามตัวอักษร แล้วสะสมไปเรื่อยย่อมถึง ฝั่งนิพพานได้เช่นกัน ตามที่กล่าวในกระทู้ ที่แล้ว แต่อาจจะต้องรอจนบารมีเต็ม หรือ อินทรีย์แก่กล้า พอ นั่น่คืออาจจะ นานไม่รู้เมื่อไร      การที่คุณเมฆ ไม่ยอมรับวิชชาธรรมกายก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านก็ รู้เห็นอยู่แล้ว เพราะท่านศึกษาในพระไตรปิฏกมาทั้งสิ้น อ่านประวัติท่าน มหาสติปัฐฐาน 4 ท่านก็ปฏิบัติมาอย่างช่ำชอง อ่านพระไตรปิฏก ทั้งบาลี และไทย ได้อย่างคล่องแคล่ว และการที่ท่านนำความรู้จากการปฏิบัติของ ท่านมาอบรมสั่งสอน ให้แก่ ผู้สนใจในพุทธศาสนานี้ ท่านก็มิได้หวังผลประโยชน์อัน ใดอยู่แล้ว สิ่งที่ท่านสอนเป็นการปฏิบัติล้วน ๆ ไม่ได้มีหลักธรรมอะไรที่งอกเงยขึ้นมา ฐานที่ 7 กายธรรม ต้องปฏิบัติทั้งนั้น จึงจะรู้เห็นตามได้ เมื่อผู้ใดจะอ้างพระไตรปิฏก แล้วไม่ยอมลงมือปฏิบัติ เพราะยึดถือพระไตรปิฏกเป็นหลักก็ได้ ตามที่อ้าง อ.สุชิพ ปุญญานนท์ มาให้พิจารณาแนวทางการศึกษาพระไตรปิฏก ผู้ใดที่ต้องการ พบหนทางพระนิพพานจริงก็ต้องเปิดใจกว้างบ้าง พระไตรปิฏก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓ [๕๖๓] ชื่อว่าโพชฌงค์ เพราะอรรถว่าตรัสรู้สภาพความนึก ว่าตรัสรู้ สภาพความรู้แจ้ง ว่าตรัสรู้สภาพความรู้ชัด ว่าตรัสรู้สภาพความหมายรู้ ว่าตรัสรู้ สภาพสมาธิอันเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ว่าตรัสรู้สภาพที่ควรรู้ยิ่ง ว่าตรัสรู้สภาพที่ควร กำหนดพิจารณา ว่าตรัสรู้สภาพสละแห่งปหานะ ว่าตรัสรู้สภาพมีกิจเป็นอันเดียว กันแห่งภาวนา ว่าตรัสรู้สภาพควรถูกต้องแห่งสัจฉิกิริยา ว่าตรัสรู้สภาพเป็นกอง แห่งขันธ์ ว่าตรัสรู้สภาพทรงไว้แห่งธาตุ ว่าตรัสรู้สภาพเป็นบ่อเกิดแห่งอายตนะ ว่าตรัสรู้สภาพที่ปัจจัยปรุงแต่งแห่งสังขตธรรม ว่าตรัสรู้สภาพที่ปัจจัยไม่ปรุงแต่ง แห่งอสังขตธรรม ฯ      สภาพสมาธิอันเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ใช้คำว่า "ตรัสรู้" นั่นแสดงว่าเป็นสภาพ ที่เข้าถึงยากแน่นอน       ตามที่คห. 11 คุณคนกรุงธน นั้นอธิบายได้ดีมาก ว่าการที่พระองค์เทศนาสั่ง สอนในขณะนั้นก็จะตั้งเอาความรู้ความเข้าใจปัญญาของคนฟังในตอนนั้น เป็นโจทย์ ทำให้คนรุ่นหลังที่มาศึกษาจะต้องพยายามหาวิธี เข้าถึงสภาพ ธรรมเหล่านั้นด้วยการปฏิบัติเอาเอง และตาม คห. 6 ก็เป็นสภาพที่ ได้จากการปฏิบัติ ของคุณสันตินันท์ หรือ หลวงพ่อปราโมช ปัจจุบันนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 02 ก.ค. 55 15:07:13 จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 14:58:46

ความคิดเห็นที่ 14 ธรรมเอก ก็คือรวมเป็นหนึ่งเดียว จิตรวม เอกัคตาจิต เอกัคตารมณ์นั่นแหละ ส่วนพุทธพจน์นั่น อธิบายถึงอารมณ์ เมื่อธรรมทเอกผุดขึ้น ก็สอดคล้องกับวิชชาธรรมกาย ทุกประการครับ มิได้มีอะไรผิดแตกต่างกัน ส่วนภาษาง่ายๆก็คือ จำเห็นคิดรู้ หยุดนิ่งเป็นจุดเดีัยวกัน หรือ สังขารดับนั่นเอง (ความคิดปรุงแต่ง) ถ้า"อ่อน" เรื่องภาษาการปฏิบัติ มีหวังทะเลาะกันตายไปข้างนึงเชียวนะครับ จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 18:28:22

ความคิดเห็นที่ 15 การทำสมาธิ จะอธิบายด้วย 2 ลักษณะเสมอคือ 1) ผู้ปฏิบัติ มองเห็น รูปหรืออรูป 2) อารมณ์ของผู้ปฏิบัติ จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 18:32:15

ความคิดเห็นที่ 16 ความคิดเห็นที่ 13     การตีความในพระไตรปิฏกตามตัวอักษรนั้น ----------------- ท่านที่อ่าน ต้องทำความเข้าใจเป็นเบื้องต้นว่า คำอธิบายที่ยกมาแสดงนั้น ไม่ได้เป็นคำอธิบายส่วนตัว  ไม่ได้เป็นการตีความพระไตรปิฎกตามตัวอักษร                         แต่เป็น อรรถกถา อธิบายพระไตรปิฎก ที่แสดงโดย พระอรรถกถาจารย์ผูทรงคุณทั้งปริยัติ และ ปฏิบัติ                       หากเข้าใจผิดไป  ดูไม่ละเอียด รอบคอบ  อาจเป็นโทษ  และเข้าใจผิดไปอีก                        หากพิจารณาให้ดี  อาจจะเป็นคุณต่อตนเองและคนอื่นเป็นอย่างมาก จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 22:33:52

ความคิดเห็นที่ 17 ตามคห. 16     การตีความพระไตรปิฏกตามตัวอักษร ตามที่ยกมาให้ นี้หมายความว่า การ อ่านโดยไม่อาศัยการปฏิบัติควบคู่ ถึงจะอ่านพระไตรปิฏกจนจบ จะไม่สามารถ บรรลุธรรมได้ แต่จะสะสมความรู้เพิ่มขึ้นเท่านั้น ไม่สามารถจะเข้าใจถึงสภาวะ ธรรมขณะนั้นได้      ไม่ได้บอกว่าที่ยกมานั้นผิดหรือไม่รับรอง แต่คำคำเดียวอาจจะ มีหลายความหมาย  เช่น มีจิตไม่ฟุ้นซ่านมีจิตไม่กวัดแกว่ง  จิตมีอารมณ์เป็นหนึ่ง ก็เรียกเป็นธรรมเอกผุดขึ้นเช่นกัน ลักษณะเช่นนี้ อาจจะเป็นความหมายเดียวกับ เอกัคตารมณ์ ในองค์ฌาณได้ หรือ จิตนิ่ง จิตหยุด อาจจะมีได้หลายความหมาย จิตมีสมาธิ ต่าง ๆ คล้ายกันจนแยกแยะไม่ออก   และคำว่า เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ก็ใช้ตั้งแต่ปฐมฌาณ จนถึงมรรคผลนิพพานเลย ทีเดียว แน่นอน ต้องเรียกว่า นิ่งยิ่งกว่านิ่ง หยุดยิ่งกว่าหยุด แน่นอนเพราะความละเอียด ของจิตในแต่ละฌาณไม่เท่ากัน  ตรงนี้ย่อมแสดงให้เห็นหยุดในหยุดนิ่งในนิ่ง ในทาง ปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำยิ่งขึ้น            ตามที่ได้กล่าวมา ถ้าอ่านพระไตรปิฏกแล้วไม่ยอมลงมือปฏิบัติย่อม ขัดแย้งกัน แน่ ๆ ส่วนเรื่องกายธรรม และ ฐานที่ 7 นั้นขอยกบทความนี้ของ อ.สุชีพ อีกครั้ง      อาจารย์สุชีพ ปุญญานุภาพ ได้ตั้งข้อสังเกตไว้ว่า "แม้พระไตรปิฎกจะเป็นหลักฐานชั้น ๑ เมื่อพิจารณาตามหลักพุทธภาษิตในกาลามสูตร ท่านก็ไม่ให้ติดจนเกินไป ดังคำว่า มา ปิฏกสมฺปทาเนน อย่าถือโดยอ้างตำรา เพราะอาจผิดพลาดตกหล่น หรือบางตอนอาจเพิ่มเติมขึ้น แสดงว่าพระพุทธศาสนาสอนให้ใช้ปัญญาพิจารณาเหตุผล สอบสวนดูให้เห็นประจักษ์แก่ใจตนเอง เป็นการสอนอย่างมีน้ำใจกว้างขวาง และให้เสรีภาพแก่ผู้นับถือพระพุทธศาสนาอย่างเต็มที่ นอกจากนั้นยังเป็นการยืนยันให้นำไปประพฤติปฏิบัติ เพื่อได้ประจักษ์ผลนั้นๆ ด้วยตนเอง แม้จะมีพระพุทธภาษิตเตือนไว้ มิให้ติดตำราจนเกินไป แต่ก็จำเป็นต้องรักษาตำราไว้ เพื่อเป็นแนวทางแห่งการศึกษา เพราะถ้าไม่มีตำราเลยจะยิ่งซ้ำร้าย เพราะจะไม่มีแนวทางให้รู้จักพระพุทธศาสนาเลย ฉะนั้น การศึกษาให้รู้และเข้าใจในพระไตรปิฎก จึงเป็นลำดับแรก เรียกว่า ปริยัติ การลงมือทำตามโดยควรแก่จิต อัธยาศัย เรียกว่าปฏิบัติ การได้รับผลแห่งการปฏิบัตินั้นๆ เรียกว่า ปฏิเวธ"            พระพุทธองค์สอนไว้ละเอียดถูกต้องแล้วครับ แต่พระไตรปิฏก มีมานาน 2500 ปี ไม่ใช่ได้ฟังจากพระพุทธองค์โดยตรง     ควรศึกษาเพื่อเป็นแนวทาง เท่านั้น    แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 06:35:53 จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 05:46:51

ความคิดเห็นที่ 18 รูปตาม คห. 14 จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 06:17:10

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่ได้บอกว่าที่ยกมานั้นผิดหรือไม่รับรอง ----------------------------   รับทราบครับ  และคำว่า เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ก็ใช้ตั้งแต่ปฐมฌาณ จนถึงมรรคผลนิพพานเลย ทีเดียว แน่นอน ต้องเรียกว่า นิ่งยิ่งกว่านิ่ง หยุดยิ่งกว่าหยุด แน่นอนเพราะความละเอียด ของจิตในแต่ละฌาณไม่เท่ากัน  ตรงนี้ย่อมแสดงให้เห็นหยุดในหยุดนิ่งในนิ่ง ในทาง ปฏิบัติของหลวงพ่อวัดปากน้ำยิ่งขึ้น   ------------------ เห็นว่า ส่วนนี้ คือการตีความและความเห็นส่วนตัวของผู้เขียน  ตามความเชื่อเช่นนั้น จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:34:25

ความคิดเห็นที่ 20 ^^^^ ความจริงแล้วการตอบเรื่องวิชชาธรรมกายนั้น ถ้าไม่อ้างอิงแล้วกลัวพลาด บาปมากกว่าบุญ ก่อนตอบจึงได้อ่านอ้างอิงบางส่วนก่อนตอบด้วย อ้างอิงจากเทศนาของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ก่อนนำมาเปรียบเทียบกัน กัณฑ์ที่ ๑๗ สมาธิ วันที่ ๒๘ กุมภาพันธุ์ ๒๔๙๗ ปล.ลิงค์อาจจะเอามาลงไม่ได้เพราะเป็นของเวปอื่น http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=7&t=29177&p=173323#p173323 แต่อย่างไรก็ขอให้ใช้วิจารณะญาณของแต่ละบุคคลเองนะครับ อ่านอ้างอิง แล้วคิดเอาเองว่าผิดถูกประการใด จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 17:26:37

ความคิดเห็นที่ 21 _  ตามการ อ้างอิง ของคุณ  KOB ON KALA  เป็นการอธิบาย คำว่า ธรรมเอก ตามวิชาธรรมกาย       ในการปฏิบัติด้วยวิธีอื่นๆ  อาการเกิด ธรรมเอก ผุดขึ้น  ในการปฏิบัติคงแตกต่างจากวิชาธรรมกาย  ที่มีลักษณะเป็นภาพนิมิตเป็นดวงๆ  ซึ่งในการปฏิบัติตามพระธรรมด้วยวิธีอื่นๆ ไม่ต้องมีนิมิตเป็นดวงๆ ขนาดต่างๆ  ครูบาอาจารย์ท่านก็บรรลุธรรมมาแล้ว           ทั้งพระไตรปิฎก ได้แสดงพระธรรม  ในการทำสมาธิและวิปัสสนา มีทั้งโดยละเอียดและโดยย่อ  อีกทั้งยังมีอรรถกถาและคัมภีร์อันทรงคุณค่า เช่น วิสุทธิมรรค  วิมุติมรรค ที่ท่านผู้รจนาได้แสดงวิธีทำสมาธิวิธีต่างทัั้ง 40 กอง โดยละเอียด ---------------- เพิ่มเติม    โดยไม่ต้องมีการทำสมาธิแบบฐาน 7 เลย การทำสมาธิแบบฐาน7 ไม่มีความจำเป้นใดๆในการทำสมาธิ ในการทำกรรมฐาน 40 เลย      ส่วนผู้ใดจะทำสมาธิแบบฐาน7 มีวงเป็นวงๆ มีภาพบุคคลนั่งบนวงนั้น เป้นความเชื่อส่วนตัว      ไม่ใช่ความจำเป้นใดที่ต้องทำแบบนั้น   ---------------------         และการอ้างความของท่าน อ.สุชีพ และ ท่านสันตินันต์ ไม่ได้เป็นการแสดงหรือยืนยัน วําความเห็นของคุณ Kob จะถูกต้องแต่อย่างใดไม่    และความเห็นของท่านสันตินันท์ ยังเป็นการยืนยันคำอธิบายของอรรถกถาด้วย      การเชื่อว่าการทำสมาธิแบบฐาน7 ที่คุณ Kob เชื่อว่าเป็นทางเดียวที่จะบรรลุธรรม แบบที่ต้องทำสมาธิ นั้น  โดยหลักฐานทางพระพุทธศาสนาแล้ว และการปฏืบัติของบูรพาจารย์ที่ได้พิสูจน์แล้ว  ความเชื่ออย่างนั้นคงจะไม่ใช่อย่างแน่นอน แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 14:12:55 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 00:26:46

ความคิดเห็นที่ 22 คุณventureช่วยอธิบายหน่อยครับว่า ในพระสูตร  ฌานที่2. พระองค์บอกธรรมเอกผุดขึ้น ในฌานที่1 ยังไม่มีธรรมเอกผุดขึ้น  แต่เอกัคคตามีในฌานทุกระดับ ดังนั้นเอกัคคตาไม่ใช่ธรรมเอกแน่ๆ เพราะถ้าใช่ พระองค์ย่อมกล่าวธรรมเอกตั้งแต่ในฌานหนึ่ง ถามว่า ที่กล่าวมานี้ถูกหรือผิด คุณkob on kala ที่บอกว่าต้องปฏิบัติจึงจะเข้าใจ จะอธิบายอย่างไร วิชชาธรรมกายที่ปฏิบัติได้มา จะอธิบายอย่างไร จากคุณ : เมฆหลากสี เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 11:32:56

ความคิดเห็นที่ 23  ขอออกตัวนิดหนึ่ง ในการตอบคำถามทุกอย่างจะต้องมีที่มาที่ไป ต้องสามารถอ้างอิงได้ ฉะนั้น ผมตอบตามอ้างอิงท่านอาจจะไม่เข้าใจ แต่บางทีพยายามอธิบายเกินกว่านี้ มันก็เสี่ยง โดยเฉพาะวิชชาธรรมกาย ปัจจุบันมีผู้พยายามบิดเบือน หรือทำให้เสื่อมศรัทธาลงมาก โดยพยายาม เน้นในเรื่องของอิทธิปาฏิหาร์ย มากกว่าการทำนิพพานให้แจ้ง ความจริง แล้วเรื่องอิทธิปาฏิหาร์ย มันก็มีมาในสมัยพุทธกาลแล้ว เป็นเรื่องที่ทำให้ คนไม่สนใจจะศึกษาแนวทางที่สำคัญคือนิพพาน พระพุทธองค์จึงทรง ห้ามเรื่อง อิทธิปาฏิหาร์ยเอาไว้ ถ้าหากศึกษาวิชชาธรรมกายเพื่อทำนิพพานให้แจ้งแล้วย่อมเป็นแนวทางที่น่าสนใจศึกษามาก ๆ       ผมขอตอบ คห. 21  22 พร้อมกันเลยนะ โดยอ้างลิ้งค์เก่า ใน คห.20  เห็นที่ไหนอยู่ที่ไหนจึงเป็นทางปฏิบัติ   < ======== เห็นปรากฏชัดอยู่ในกลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ ใสบริสุทธิ์เท่าฟองไข่แดงของไก่ กลางกายมนุษย์นี่ ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ก็ใสบริสุทธิ์เท่าฟองไข่แดงของไก่ นั่นแหละ       จะเห็นได้ว่าเมื่ออ่านการเกี่ยวกับการปฏิบัติตามลิงค์แล้วจะชัดเจนเรื่องนี้ในขณะที่พระไตรปิฏกถ้าหากอ่านแล้วไม่ปฏิบัติจะยังไม่เข้าใจสภาวะธรรมตาม คห.6  คุณสันตินันท์ คือผู้ปฏิบัติ แสดงตัวเห็น และที่ที่เห็นนั้น  เช่นเดียวกับ คห.ที่ 7 เมื่ออ่านแล้วต้องปฏิบัติควบคู่จึงเข้าใจสภาวะธรรมนั้น จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 14:01:58

ความคิดเห็นที่ 24 พอดีคุณ Kob เข้ามาพอดี  ผมได้ แก้ไขความเห็นที่ 21 ( ที่นึกได้ตั้งแต่เมื่อคืนแต่ยังไม่มีโอกาสมาแก้)  ส่วนที่กล่าวถึง รายละเอียดวิธีทำสมาธิ ที่เป็นของคุณ Venture กล่าว ไม่ใช่คุณ Kob กล่าว  และเพื่มเติมเกี่ยวกับการทำสมาธิแบบใช้ฐาน 7 ครับ จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 14:19:39

ความคิดเห็นที่ 25 การแก้ไข เพิ่มเติม นัน ได้แก้ไขก่อน ที่จะเห็นความเห็นที่ 23 ของคุณ Kob ครับ จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 14:23:48

ความคิดเห็นที่ 26 -------- ตอบความเห็นที่ 23 ของคุณ Kob ตามที่ได้อ้าง ความเห็นที่ 7   เป็นการ อ้างอิง พระสูตร  ไม่ได้เป็นการยืนยันอะไรกับการปฏิบัต แบบที่คุณ Kob เชื่อ ------------ ... ...     ตรงนี้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน และสามารถโต้แย้งได้ จากคุณ : KOB ON KALA     เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 05:27:43   ------------ -------------- เห็นว่า เป็นการอ้างผลปฏิบัติแบบหนึ่ง ที่ คุณ Kob เชื่อ   ไม่ใช่สิ่งที่บอกว่า  การเกิด ธรรมเอก ต้องเป็นแบบนั้น                 และไม่คิดว่าการเกิด ธรรมเอก นันต้องเป็นแบบที่คุณ Kob เชื่อ   ทั้ง คุณ Kob ไม่ต้องอ้างผลปฏิบัติ เหมือนไม่มีผู้ปฏิบัติที่เป็นแบบอื่น  ซึ่งการอ้างอิง ความเห็นของท่านสันตินันท์  ซ้ำๆ ของคุณ Kob ก็เป็นการยืนยันชัดเจนแล้วว่า มีการปฏิบีติ ที่เกิด  ธรรมเอก  ตามพระสูตร จากการปฏิบัติที่ไม่ใช่การปฏิบัติแบบที่ คุณ Kob เชื่อ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 14:46:51 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 14:44:51 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 14:43:43 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 14:42:09

ความคิดเห็นที่ 28 คุณวงกลม ถ้าหากปฏิเสธแนวหลวงพ่อวัดปากน้ำ ขอให้ลองศึกษาดูจากครูบาอาจาร์ยท่านอื่นบ้าง เมื่อเปรียบกับพระไตรปิฏก      เป็นของพระอาจาร์ยมั่น ภูริทัตโต    http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=all4u&month=11-2007&date=21&group=38&gblog=13 จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 05:18:08

ความคิดเห็นที่ 29 ความคิดเห็นที่ 28     คุณวงกลม ถ้าหากปฏิเสธแนวหลวงพ่อวัดปากน้ำ ขอให้ลองศึกษาดูจากครูบาอาจาร์ยท่านอื่นบ้าง เมื่อเปรียบกับพระไตรปิฏก ---------------  คุณ Kob ทำใจให้นิ่งๆ กอ่นครับ   เราคุยกันตั้งแต่ต้น คือ การเกิดธรรมเอก หมายถึงอย่างไร     พูดกันให้ยอมรับกันทีละเรื่องก่อน  จะได้เข้าใจกัน                       ส่วนลิงก์ที่คุณ Kob ยกมา  เป็นเรื่อง พระนิพพาน    อย่างเพิ่งใจร้อนสับสนไปครับ จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 14:12:41

ความคิดเห็นที่ 30 การเกิดขึ้นของ สภาพธรรมเอกผุดขึ้นนั้น ถ้าหากจะให้อธิบาย แบบชัด ๆ นั้น น่าจะทำไม่ได้เพราะต้องตอบตามที่หาอ้างอิงได้ (เนื่องจากความผิดพลาดตามวิชชาธรรมกายนั้นบาปมาก ไม่อยากผิดพลาด)    เลยเสนอข้อความในคห.23 ซึ่งต้องพิสูจณ์จากการปฏิบัติใน คห.ที่ 20 แล้วจึงสามารถพิสูจณ์ คห.ที่ 7 ได้    จากข้อความที่เน้นอักษรใน คห. 23 นั้นมีรายละเอียดมากกว่าพระไตรปิฏก เพราะพระไตรปิฏกไม่ได้ชี้ชัดลงไป  เหมือนกับสมาธิภายในกายไม่ส่งใจออกนอก แต่ไม่ชี้ชัดลงไปว่าอยู่ที่ไหน เป็นเรื่องปฏิบัติล้วน ๆ  จะกล่าวโดยไม่ลงมือปฏิบัติไม่ได้         ลักษณะธรรมเอกผุดขึ้นนั้น มีผู้อธิบายในเวปต่าง ๆ พอจะยกมาให้ดูเพื่อ พิจารณาได้ เนื่องจากมีคำอธิบายของ ผู้ยกพระสูตรมาด้วย http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=7&t=32571     การยกความเห็นของท่านสันตินันท์มานั้นเพื่อให้เห็นว่าการตีความหมายของ นักปฏิบัตินั้น ต่างกับ จขกท.  เท่านั้น ถึงแม้การปฏิบัตินั้นจะไม่เหมือนกับสาย ของวิชชาธรรมกาย ที่ยกมาเพื่อจะเปรียบเทียบ การตีความหมายเท่านั้น http://www.dhammada.net/wimutti/D00000012.html แต่พระสูตรไม่ใช่พระสูตรเดียวกัน จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 15:33:30

ความคิดเห็นที่ 31 -------- คิดว่า คุณ Kob คงเข้าใจแล้ว ครับ จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 10:03:15