ความคิดเห็นที่ 1 งืมมม... ที่หนูโพสนี่ไม่ได้เจตนาจะเกี่ยวอะไรโยงกับกระทู้อื่นนะคะ ขอโทษจริงๆคะ (>/\<) พอดีพึ่งเห็น แบบว่าโพสเสร็จแล้ววกเข้าไปดูที่หน้าหลัก ถึงพึ่งเข้าไปเห็นกระทู้อื่นเค้า (>/\<) ขอโทษคะ จากคุณ : อาณาจักรสีเขียว เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 15:26:03

ความคิดเห็นที่ 2 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 14:50:07 จากคุณ : หก (Ant-san) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 16:10:17

ความคิดเห็นที่ 3 ก็อย่าสงสัยในพระรัตนตรัย ซิครับ จะได้ไม่เป็นการปรามาสแบบอ่อนๆ (ตามที่คุณเข้าใจ)ไงครับ ดีไหมครับ ทำง่ายๆ ก็ได้ง่ายๆ ขอบคุณครับ จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 17:11:46

ความคิดเห็นที่ 4 เราไม่เคยสงสัย แต่ถ้าใครจะสงสัยก็ต้อง ไปทำความเข้าใจ ถ้าไม่เชื่อคงไม่มีเรื่องบาปไม่บาป แต่ก็แค่เสียใจด้วย ที่พลาดทางเดินอันชอบ ^^ จากคุณ : anindita เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:00:58

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่เกี่ยวกัน ลังเล ส่วนลังเล ปรามาสนี่มันเหมือนจะออก ดูถูก กันไปเลยนะ จากคุณ : muk_22 เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 19:31:44

ความคิดเห็นที่ 6 ความลังเลสงสัย  กับ การปรามาส ไม่เกี่ยวกันเลย ความลังเลสงสัย เพราะความที่ไม่อาจเข้าใจได้ จึงเกิดความลังเลสงสัย ท่านใช้คำว่า วิจิกิจฉา โดยเต็มมี 8 ประการ (จำได้ไม่ครบ )โดยย่อมี 3 คือ ความลังเลสงสัย ในพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ ความหมายอยู่ในบทสวด อิติปิโส พุทธคุณ ธรรมคุณ และสังฆคุณ แม้จะสวดกันทุกวัน แต่ความรู้แจ้งชัด ประจักใจ ไม่เกิด ก็ยังเป็นความลังเลสงสัยไม่จบสิ้น.... คำว่าปรามาส มี 2 ความหมาย 1 ถ้าอ่านว่า ปรา + มาส   จะหมายความว่าเป็นการกล่าว ว่าร้าย  สบประมาท  ดูถูก ดูหมิ่น ถากถาง กล่าวโทษ และอื่น ๆ ที่เป็นการให้ร้าย 2 ถ้าอ่านว่า  ปะ + รา + มาส  จะหมายความว่า  เป็นการแตะจับต้อง การลูบ ๆ คลำ ๆ อยู่กับพิธีกรรม อยู่รูปคำ อยู่กับวิธีการ แต่เข้าไม่ถึง อรรถ  เข้าไม่ถึงธรรม หรือเข้าไม่ถึง ความหมาย  หรือสาระธรรม  แก่นสารที่แท้จริง... แล้วคำว่าปรามาสของ เจ้าของกระทู้  อยู่ทีข้อไหนแน่ครับ ถ้าเป็นข้อ 1 เป็นวจีทุจริต และกล่าวมาจากใจ ก็เป็นมโนทุจริตด้วย ถ้ากล่าวร้ายกับคนธรรดา ก็มีโทษเป็นกรรมตามสมควรแก่การกระทำ..แต่ถ้ากล่าวร้าย แก่บุคคลที่มีคุณธรรม ก็มีโทษเพิ่มอีก 10 ประการ (หาอ่าน เองนะครับ)...ถ้าเป็นข้อ 2 ก็เป็นเรื่องธรรมดา ที่ความโง่ ย่อมต้องมาก่อนความฉลาดเสมอ... ผมเห็นด้วยกับข้อความของคุณที่ว่า  "ต่อเมื่อหมดความลังเลสงสัย หมดการปรามาสเล็กๆในใจ  จึงเกิดอริยมรรคได้"..ถูกต้องแล้วครับ ..ต้องเข้าใจแจ่มแจ้งในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์  ให้ได้ก่อน การลูบ ๆ คลำ ๆ กับวิธี พิธี วิถี กรรมต่าง ๆ ทั้งอ่อน และแก่ ย่อมหมดไปเอง เพราะเข้าใจแล้ว  มรรคจิตก็ย่อมเกิดขึ้นตามเหตุ  เป็นไปเองครับ.... จากคุณ : นิ่งหนอ (นิ่งหนอ) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 20:35:31

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยก็สงสัย ปรามาสก็คือปรามาส คนละอย่างกัน จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 02:59:51

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าสงสัย แล้วพยายามหาคำตอบที่ถูกต้อง เพื่อให้ได้ความคิดที่ดี ที่ถูกต้อง ไม่ผิดหรอกค่ะ เพราะตามหลัก กาลามสูตร ก็ได้สอนให้เรา ไม่เชื่ออะไรง่ายๆอยู่แล้ว ต้องคิด ต้องพิจารณาเพื่อให้ได้มาซึ่งความเข้าใจด้วยค่ะ ------------------------------- กาลามสูตร คือ พระสูตรที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงแก่ชาวกาลามะ หมู่บ้านเกสปุตติยนิคม แคว้นโกศล กาลามสูตรเป็นหลักแห่งความเชื่อที่พระพุทธองค์ทรงวางไว้ให้แก่พุทธศาสนิกชน ไม่ให้เชื่อสิ่งใด ๆ อย่างงมงายโดยไม่ใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นจริงถึงคุณโทษหรือดีไม่ดีก่อนเชื่อ มีอยู่ 10 ประการ ได้แก่ 1. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการฟังตามกันมา (มา อนุสฺสเวน) 2. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการถือสีบๆกันมา (มา ปรมฺปราย) 3. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการเล่าลือ (มา อิติกิราย) 4. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการอ้างตำรา หรือคัมภีร์ (มา ปิฏกสมฺปทาเนน) 5. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะตรรก (มา ตกฺกเหตุ) 6. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะอนุมาน (มา นยเหตุ) 7. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการคิดตรองตามแนวเหตุผล (มา อาการปริวิตกฺเกน) 8. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะเข้าได้กับทฤษฎีที่พินิจไว้แล้ว (มา ทิฏฐินิชฺฌานกฺขนฺติยา) 9. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะมองเห็นรูปลักษณะน่าจะเป็นไปได้ (มา ภพฺพรูปตาย) 10. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะนับถือว่า ท่านสมณะนี้เป็นครูของเรา (มา สมโณ โน ครูติ) ต่อเมื่อใด รู้เข้าใจด้วยตนว่า ธรรมเหล่านั้น เป็นอกุศล เป็นกุศล มีโทษ ไม่มีโทษ เป็นต้นแล้ว จึงควรละหรือถือปฏิบัติตามนั้น จากคุณ : koonpatt_ka เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 10:27:33

ความคิดเห็นที่ 10 ตามที่ จขกท. ว่ามา            เห็นด้วยกับหลายท่านที่ว่า ความลังเลสงสัย กับ ปรามาส ไม่เหมือนกัน            และเห็นแย้งกับ จขกท.ที่ว่า "ความลังเลสงสัยในพระรัตนตรัย นี่ถือเป็นการปรามาสแบบอ่อนๆไหมนะ"            เพราะว่า การปรามาส คือ การไม่ยอมรับ การดูถูก หมิ่นเกียรติ เยาะเย้ย  การอยู่คนละพวกกัน           แต่ความลังเลสงสัย คือมีความเชื่อแล้ว แต่เชื่อไม่หมด  ยังสงสัยต่อว่า เป็นไปได้อย่างไร หรือ น่าจะเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ หรือไม่เป็นไปตามที่เราคิดไว้ครับ           ฉะนั้น ความลังเลสงสัยในพระรัตนตรัย ไม่ถือเป็นการปรามาส แต่อย่างใด ไม่มีทางตรง หรือไม่มีทางอ้อม เพราะเป็นคนละอย่างกัน           เคยได้ยินหลายท่านแนะนำว่า "ระวังจะไปปรามาสพระ"  อย่างนี้ ผมเองก็ยังงง...ครับ ว่า การปรามาส กับ การแนะนำ การตำหนิโดยชอบตามพระธรรมวินัย การยอมรับคำเตือน เป็นอย่างเดียวกันหรือ?           บางครั้ง คนพูด คนเทศน์ อาจจะรู้ ตามปัญญาของตน แต่อาจไม่ถูกต้องตามพระธรรมวินัยก็มี  จึงควรศึกษาตามพระไตรปิฎก ที่เป็นแนวทางที่ถูกต้องก่อน แล้วจึงขอคำแนะนำจากท่านผู้รู้ให้เทศนาให้ฟัง ก็จะได้ประโยชน์ตามมาครับ จากคุณ : นะโม (กลุ่มพุทธบุตร) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 11:36:39

ความคิดเห็นที่ 11 คคห. 10   จากประสบการณ์ส่วนตัว  ถ้าปล่อยให้ ลังเลสงสัย โดยปราศจาก ความตระหนักรู้   ความสงสัยที่ไร้ทิศไร้ทาง สงสัยไปเรื่อย แบบไม่สำรวมระวัง   มันจะไหลไปสู่ การปรามาส ดูถูกในที่สุดค่ะ ถ้าสงสัยเฉย ๆ ไม่น่าจะบาปนะ แต่ส่วนใหญ่ มักจะไม่ค่อย "สงสัยเฉย ๆ " น่ะสิคะ   ^_* จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 13:01:54

ความคิดเห็นที่ 13 มาแล้วคะ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยคะ หลังจากอ่านหมดทุกความคิดเห็นแล้ว กลับไปนั่งคิดนอนคิดกลั่นกรองมา จริงๆฉันก็คิดเหมือนทุกคนนะคะว่า ลังเล กับ ปรามาส ไม่น่าเหมือนกัน ฉันคิดว่าลำพังเพียงแค่ลังเลนั้น อาจไม่เป็นอะไรเท่าไหร่ เพราะอย่างที่ท่านความคิดเห็นด้านบนบอกคะ สิ่งนี้จะนำไปสู่การคิดวิเคราะห์หาเหตุผล จะนำไปสู่ปัญญาได้ในที่สุด และพระพุทธองค์เองก็เคยสอนไว้เรื่องหลักกาลามสูตรด้วย อย่างที่ความคิดเห็นด้านบนบอกเลยจริงๆ ฉันมาคิดๆดูแล้ว จริงๆปัญหาที่ทำให้การลังเลกลายเป็นปรามาส อาจจะเกิดจากความรู้สึกในจิตใจเราหลังจากลังเลแล้วมากกว่า อย่างเช่นถ้าปกติที่เรารับฟังอะไรบางอย่างมา แล้วถ้าเรายังไม่ปักใจเชื่อ แบบว่ายังไม่เชื่อ 100% ยังมีความลังเลสงสัยอยู่ แต่เกิดว่าตอนนั้นใจเราดันเกิดโน้มเอียงไปข้างที่ว่า ไม่น่าจะเป็นไปได้ ไม่เชื่อหรอก ตามปกติจิตใจคนเรา เวลาเกิดความคิดแบบนี้แล้ว มันจะนำไปสู่การ "แอบเชียรอยู่ในใจ" ให้สิ่งนั้นไม่จริง ไม่เป็นแบบนั้น แบบที่เราคิดรู้สึกเอาไว้ เหมือนอย่างเวลาที่พระอริยะเจ้าที่ท่านสิ้นขันธ์ไปแล้ว แล้วเราลังเลว่าท่านใช่พระอรหันต์หรือไม่ แล้วเกิดใจเราโน้มเอียงไปทางว่า ไม่น่าจะใช่ จิตใจเราในตอนนั้น มันอาจเกิดการแอบเชียรอยู่ในใจ ว่าไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ๆ ต้องไม่ใช่แหงๆ กลายเป็นว่า เราสงสัยนำมาก่อน แล้วใจเรากลับไปลุ้นเชียรให้ตัวเราทายถูก ไปแอบคิดเชียรในใจ ว่าฉันเดาถูกแน่ๆ ท่านต้องไม่ใช่ ฉันคิดว่ากรรมจากการปรามาสน่าจะเกิดจากตรงนี้ละคะ คือถ้าความคิดเรายังอยู่ในขั้นความคิด ไม่ได้หลุดออกมาทางกายวาจาอะไร กรรมก็น่าจะแค่ระดับนึง เพราะจิตใจปุถุชนคนเราจริงๆมันก็เปลี่ยนแปลงไปมาได้เสมอ แต่ถ้าหลุดออกมาทางกายวาจาแล้ว ตรงนี้คงลำบากเลยคะ . แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 18:08:44 จากคุณ : อาณาจักรสีเขียว เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 18:06:28

ความคิดเห็นที่ 14 ความคิดเห็นที่ 11 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน คคห. 10   จากประสบการณ์ส่วนตัว  ถ้าปล่อยให้ ลังเลสงสัย โดยปราศจาก ความตระหนักรู้   ความสงสัยที่ไร้ทิศไร้ทาง สงสัยไปเรื่อย แบบไม่สำรวมระวัง   มันจะไหลไปสู่ การปรามาส ดูถูกในที่สุดค่ะ ถ้าสงสัยเฉย ๆ ไม่น่าจะบาปนะ แต่ส่วนใหญ่ มักจะไม่ค่อย "สงสัยเฉย ๆ " น่ะสิคะ   ^_* จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ [FriendFlock] [Bloggang] เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 13:01:54 [แก้ไข] ถูกใจ : chaosy ------------------------------------------------------------------------------              อ๋อ...ถ้าเป็นอย่างนี้ มีวิธีแก้ครับ  คือ ต้องศึกษค้นคว้าในสิ่งที่เราลังเลสงสัยครับ  เมื่อนั้น จะพบคำตอบ              ถ้าเป็นไปได้ สิ่งนี้จะไม่เกิดกับผู้ได้ศึกษามามากนะครับ   เพราะทิศทางการสงสัยของ ผู้เป็น "พหูสูตร" นั้น             มีทิศทางครับ  ไม่ได้ตั้งของสงสัยแบบมั่ว ๆ  หรือแสดงอาการปรามาศ ออกมาโดยไม่ได้คิดก่อน              ดังตัวอย่าง มีพราหมณ์ท่านหนึ่ง สงสัยในพระพุทธเจ้า ว่า มีพระอาการครบ 37 อาการหรือไม่ ซึ่งก็ได้เพ่งพินิจดูครบ 36 อย่างแล้ว เหลืออย่างเดียวคือ " พระคุยหะ"  พระพุทธเจ้าทรงทราบวาระจิต จึงแสดง "พระคุยหะ" ให้เฉพาะพราหมณ์แลเห็นเป็นเงา                แล้วอย่างนี้ จะถึงเป็นลังเลสงสัย หรือ ปรามาศ ครับ... จากคุณ : นะโม (กลุ่มพุทธบุตร) เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 16:34:46