ความคิดเห็นที่ 1 หากมีเวลา ลองอ่านที่ผมแปะไว้ให้ใน คคห#1 เป็นแนวทางดูนะครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12303650/Y12303650.html จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 10:54:25

ความคิดเห็นที่ 2 พูดในใจก็เหมือนกับภาวนา พุทโธ ยุบหนอ พองหนอ เป็นการบริกรรมอย่างหนึ่ง เหมือนคนหัดว่ายน้ำแล้วเกาะห่วงยาง พอถึงจุดนึงที่มีกำลังพอว่ายได้ ก็ไม่ต้องเกาะต้องยึดแล้ว คำบริกรรมก็หายไปเอง เหลือแต่ จิตล้วนๆ เอาเป็นว่า อุบายใครอุบายมัน ไม่มีใครดีกว่าใครหรือแย่กว่าใคร ว่ายให้ได้เถอะเป็นใช้ได้ จากคุณ : กระท่อมผักหวาน เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 11:09:10

ความคิดเห็นที่ 3 ขอ อรัมภบท เพื่อความเข้าใจมากขึ้น ที่บอกว่า กำหนดรู้  คือ  ให้มารู้   (ไม่ใช่ใจลอย เบลอ แล้วไม่รู้เรื่องรู้ราว หรือเที่ยวแล่นไปอยู่กับอารมณ์ภายนอก ไม่มีสติ อย่างที่เคยชินมาแต่เดิมๆ) >> ให้มารู้ลม หรือ มารู้อิริยาบถ  จนชิน และชำนาญ ที่นี้พอหันมารู้ลมชำนาญแล้ว และเคยชินใหม่แล้ว ที่จะไม่เที่ยวแล่นไปอยู่กับอารมณ์ภายนอก มันก็จะรู้เองได้ เป็นธรรมชาติ รู้ลมหายใจ  ** หายใจเข้าหรือออก  ยาวหรือสั้น  แรงหรือเบา   หายใจอย่างไร   ก็รู้   ............... ส่วนที่ คุณ จขกท ถามนั้น ในการทำอานาปานสติสมาธิ เรียกว่า กำหนดกองลม คือ ความตั้งใจจะหายใจเข้า หายใจออก จะกำหนดไปสักพักหนึ่ง ตอนเริ่มหัดทำอานาปานสติสมาธิ   สักพัก จะปล่อยให้มันหายใจเอง แล้วรู้ลมไป ** หากแต่ว่าที่คุณทำนั้น ตามที่เล่ามา จะออกไปแนวบริกรรมมากกว่า คล้ายบริกรรม พุทโธ เพียงแต่เปลี่ยนคำไปเท่านั้นเอง ................... จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 12:46:10

ความคิดเห็นที่ 4 ขออนุญาตติงครับ อานาปานสติ แปลว่าสติที่กำหนดถือเอาลมหายใจเข้าและลมหายใจออกเป็นอารมณ์ ครับ (ไม่ใช่ อนาปานุสติ) อานะ (หายใจเข้า)+อปานะ(หายใจออก)+สติ   ได้แก่สติที่คอยระลึกลมหายใจเข้าและลมหายใจออก ที่กระทบอยู่ที่ปลาบจมูกหรือที่เหนือริมฝีปากบน และรู้ชัดว่าหายใจยาวหรือสั้น อานาปานสติสมาธิ แปลว่าสมาธิที่ประกอบด้วยสติที่กำหนดลมหายใจเข้าและออกเป็นอารมณ์ ลมหายใจมันมีอยู่แล้วครับ(ยกเว้น คนตาย ตนกลั้นหายใจดำน้ำ เด็กในครรภ์ คนสลบลึก พรหม ) ไม่เห็นจำเป็นต้อง คอยนึกคอยสั่งว่าหายใจเข้า หายใจออก ไม่นึกมันต้องหายใจอยู่แล้วนี่ครับ มีสติคอยระลึกที่ลมไปเรื่อยๆแรกๆก็ได้ไม่นาน เกิดฟุ้งไปก็ช่างมันพอรู้ตัวก็กลับมาระลึกใหม่อีกเขาเรียกว่าความเพียร จิตที่มีธรรมชาติฟุ้งไปตามอารมณ์ ก็ต้องคอยหมั่นฝึก บ่อยๆเนืองๆก็เชื่องสงบลงเอง ไม่ควรรีบร้อนข้ามไปหาองค์อื่นของฌานตามที่รู้หรือฟังมาครับ การลืมลมหายใจแสดงว่าฟุ้งซ่านแล้วครับไม่ได้มีสติที่ลมแล้ว ตามที่เล่าก็ไปตามอาการอะไรต่างๆที่เล่ามานั่นแหละครับ ไม่น่าจะใช่สมาธิใดๆ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 16:07:17 จากคุณ : pepramote เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 15:07:27

ความคิดเห็นที่ 5 เราไม่แนะนำพูดในใจ กำหนดรู้ ก็คือทำความรู้สึกตัว รู้ว่าตัวกำลังทำอะไรอยู่ รู้เฉยๆ รู้เบาๆ แค่รู้ เท่านั้นค่ะ รู้ไม่ต้องมีสมมติ มันเป็นอาการอ่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 00:46:21

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านๆดูทั้งสองกระทู้ รวบแสดงความเห็นในที่นี้นะคะ อ่านดู เหมือนคนตั้งใจมากเกินไป ซึ่งอาจจะไม่ใช่ แต่ถ้าตั้งใจมากเกินไป ปรกติดิฉันพอรู้ตัวว่าตั้งใจมากเกินไป จะมีวิธีการลดความตั้งใจค่ะ ขออนุญาต เสนอ ลองดูนะคะ มองการฝึกของเราเหมือนแค่เราอ่านหนังสือ ดูลมหายใจก็กำหนดมองดูลมหายใจ ใช้ความตั้งใจแค่อ่านหนังสือ ไม่ใช่การฝึกอะไรยิ่งใหญ่ ไม่ใฃ่การตั้งใจนั่ง กำหนดตัวเอง เหมือนตนเองทำแค่การอ่านหนังสือ ใฃ้อุบายกับตัวเองแบบนี้ค่ะ ปล ยังผึกไม่เก่งค่ะ ผู้ฝึกใหม่เหมือนกัน เป็นกำลังใจให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 08:30:45 จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 08:28:37

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าเราพูดในใจว่าหายใจเข้า หายใจออก จะเป็นการเน้นการกำหนดสติไปที่ลมหายใจ จิตก็จะเกาะกับคำพูดในใจ ไม่สามารถกำหนดรู้ได้ครับ ให้ดึงตัวเองออกจากเราผู้พูดในใจจนเห็นเราผู้กำลังพูดในใจ เราผู้กำลังเห็นเราผู้พูดในใจ คือผู้รู้ครับ และการเห็นคือการกำหนดรู้ครับ จากคุณ : วัฎฎะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 18:11:40