ความคิดเห็นที่ 1 โมทนาสาธุครับ ไม่ผิดหรอกครับ เพราะการภาวนามีได้หลากหลายวิธี หลากหลายวัตถุประสงค์ ถ้าทำแล้วได้ผลตามที่ต้องการ ไม่เบียดเบียนใคร ก็นับว่าใช้ได้ทั้งนั้น เช่นจะภาวนาเน้นเอาสงบก็อย่างหนึ่ง ภาวนาเน้นเอาจดจ่อนิ่งก็อย่างหนึ่ง ภาวนาเน้นให้โปร่งเบาก็อย่างหนึ่ง ภาวนาเน้นให้สว่างก็อย่างหนึ่ง ภาวนาเน้นให้เวิ้งว้างว่างโล่งกว้างขวางไม่มีประมาณก็อย่างหนึ่ง ภาวนาเน้นให้ดับหายไม่รับรู้ก็อย่างหนึ่ง ชอบแบบไหน จะเลือกเอาแบบไหน ก็เลือกได้ สั่งสมความชำนาญกันข้ามภพข้ามชาติได้ แต่ถ้าเห็นว่าไหนๆได้มีชีวิตหนึ่งแล้ว จะขอเอาประโยชน์สูงสุด ก็ต้องตั้งเป้าการภาวนาให้ตรง ให้เป็นไปเพื่อความตั้งมั่น เพื่อความเป็นกลาง เพื่อรู้ตามจริง อันเป็นหลักเพื่อไปสู่ความพ้นทุกข์ครับ จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:27:36

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณท่าน รูัสึกตัว ที่ตามตอบกระทู้ผมหลายครั้งเพื่อให้ความกระจ่าง ขอขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : Brutal PoP เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:32:21

ความคิดเห็นที่ 3 คือกระทู้มาช่วงที่ผมพอจะตอบได้พอดีด้วยน่ะครับ ห้องเล่าเรื่องภาวนา เห็นว่าเน้นคุยกันเรื่องการภาวนาเพื่อความพ้นทุกข์ ปกติแล้วก็ไม่ถนัดคุยเรื่องการภาวนาผ่านการพิมพ์ๆเพราะอธิบายยากกว่าการพูด กับทั้งต้องใช้เวลาไปกับการพิมพ์เยอะมาก +อยากเน้นให้เวลากับการภาวนาของตนเองมากกว่า แต่ถ้าช่วงไหนผมพอจะโผล่มาได้ ก็จะแวะมาพบมาคุยมาเสวนาแบบเล็กๆ ในกลุ่มเพื่อนผู้เดินไปทิศทางเดียวกันด้วยความยินดีครับ อย่างไรก็รอฟังคำแนะนำจากท่านอื่นๆด้วยนะครับ _/\_ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 11:01:51 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:51:15

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นตามท่าน รู้สึกตัวครับ เวลาพิมพ์ตอบกระทู้เรื่องภาวนานี่พิมพ์ยากนะ ด้วยกลัวว่า จะอธิบายได้ไม่กระจ่าง หรือทำให้เข้าใจผิดออกไปจากที่อยากจะสื่อ เลยพิมพ์ๆลบๆอยู่นั่น ถ้าความเห็นของผมผิดพลาดไปกรุณาติงด้วยนะครับ ผมว่าการภาวนามันเหมือนการทดลอง หาอุบายให้ถูกกับจริตของแต่ละคน เหมือนคนกินยา ยานี้ถูกกับโรคก็ว่ายานี้ดี หรือเวลาฟังเทศน์ บางท่านชอบ แบบกระแทกใจ แทงใจดำเลยล่ะ หรือบางท่านชอบแบบนุ่มนวล เรื่อยๆออกแนวลุ่มลึก ก่อนอื่นลองดูจริตของตนก่อน ว่าแบบไหนทำแล้วภาวนาดี เอาแบบนั้นแหละ แต่อย่าไปหวังว่ามันจะภาวนาดีตลอดนะ มันจะขึ้นๆลงๆ เหมือนเมื่อวานแดดออก วันนี้ฝนตก ประมาณนี้ครับ จากคุณ : กระท่อมผักหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 12:04:52

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ผิดหรอกนะ อย่างทำแบบ หายใจเข้าพุธ หายใจออกโธ พอจิตละเอียดเข้าไป คำบริกรรมจะหายไป เหลือแต่รู้ลมเข้า-ออกเด่นอยู่ ไม่ต้องตกใจ มันเป็นอย่างนั้นแหละ หากคำบริกรรมหายไปแล้ว กลับมาบริกรรมอีก จิตก็กลับมาจุดหยาบเดิมสิ เหมือนเริ่มต้นใหม่ เมื่อจิตทิ้งคำบริกรรม มันจะทิ้งไปเองนะ ไม่ใช่เราไปทิ้งมัน มันเป็นเช่นนั้นเอง เหลือลมเข้า-ออก ก็ดูลมเข้าออกไป สติอยู่กับลมเข้าออก เมื่อจิตละเอียดลงไป  ลมเข้าออกจะละเอียดเข้าไป ๆ  จะเกิดภาวะขึ้นอีก เอาตรงนี้ก่อน ต่อไปเมื่อชำนาญขึ้นเราจะเริ่มได้ที่การดูลมเข้าออกเลย แบบไม่ต้องใช้คำบริกรรมควบไปด้วย หากนั่งไปแล้ว มันไประดับนึงแล้ว เกิดฟุ้งขึ้นมา เอาไม่อยู่ ก็ต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่นี่แหละ จากคุณ : b-file เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 13:29:42

ความคิดเห็นที่ 6 การปฏิบัติในเชิงปฏิบัติ ไม่ใช่เชิงปริยัติ จะมี ๓ รูปแบบโดยสรุปลง ๑.สมถะนำหน้า วิปัสสนาตามหลัง  คือทำสมถะจนนิวรณ์ระงับ แล้วเริ่มยกสู่วิปัสสนา    ตัวอย่างมีอยุ่ทั่วไป เช่น สายที่ทำกสิณก่อน เป็นต้น ๒.วิปัสสนานำหน้า สมถะตามหลัง คือเริ่มที่การรู้ลักษณะของรูปนามเลยทีเดียว ต่อ    เมื่อมีนิวรณ์รบกวน จึงทำสมถะเพื่อระงับนิวรณ์ เช่น สายที่รู้สภาวะธรรมโดยไม่มี    บริกรรม    กำหนดช่วย ๓.นัยคู่ กล่าวคือ ในระหว่างการปฏิบัติ มีทักสมถะและวิปัสสนาคู่กันไป เช่น    สายที่ปฏิบัติแบบยุบหนอพองหนอ ในลักษณะของ จขกท.  ถ้ารู้ลักษณะของรูปนาม แล้วนำบริกรรมมาช่วย ก็จะเข้าข้อที่ ๓ แต่ถ้าบริกรรมโดยใส่ใจที่สภาวะรูปนามน้อย หรือ ไม่ใส่ใจสภาวะรูปนามเลย ก็จะเข้า ลักษณะของข้อที่ ๑ หาก จขกท.ดำเนินตามแบบของข้อที่ ๓ แนะนำว่า ให้เข้าใจว่า การบริกรรม เป็นแค่ ฉากหลัง หลักจริงๆคือรู้สภาวะของรูปนาม(ถ้าเป็นการดูกองลม ก็ใส่ใจที่กองลม) แม้จะบริกรรมคลาดเคลื่อนไปบ้าง ไม่พึงใส่ใจเท่ากับการดูสภาวะรูปนาม บริกรรม ช่วยได้มากเรื่องสมาธิ(สมถะ) ลักษณะประครองจิตบริกรรมให้ตรงกับสภาวะ เช่นกองลมเข้าออก ช่วยเรื่องสติที่เป็น ปัจจุบันลักษณะ ของดีทั้งนั้นครับ  สุดแท้จะปรับกันตามวิธีของสายใครสายมัน อนุโมทนาครับ ปล.มี คห.แบบกลางๆ เพราะไม่แน่ชัดว่า จขกท. ดำเนินแนวทางไหน จากคุณ : นายพยายาม เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 19:45:02

ความคิดเห็นที่ 7 เบื้องต้นยังไม่้ต้องทิ้งค่ะ นานไปจิตทิ้งเองเลยค่ะ จากคุณ : เก้าอี้น้อย เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 00:27:29

ความคิดเห็นที่ 8 ขอเล่าเรื่องภาวนาที่ได้จากฝ่ายมหายานทั้งจีนและทิเบตบ้างค่ะ ถือว่าเราฟังของพุทธแบบอื่นเขาปฏิบัตกันยังไง - เขาเริ่มจากง่ายๆ เพราะว่าพวกเขาคุ้นเคยกับแนวคิดของ สุญญตา ทุกอย่าง connection พระพุทธเจ้า พระมหาโพธิสัตว์ จิตเดิม สติ การตื่น ตระหนักรู้ - ก่อนจะเริ่มนั้น ท่านจะสอนท่าทางการนั่งสมาธิก่อน สวดมนต์ก่อนเริ่มสมาธิ เวลาเราสวดมนต์ก็มีพระพุทธ พระสงฆ์ พระโพธิสัตว์ ครูบาอาจารย์ที่ถ่ายทอดสอนธรรมะ เราระลึกขอบคุณ ตระหนักทราบถึงมหากรุณาของท่านเหล่านั้น - ทิเบตเชื่อว่า เมื่อเราระลึกถึงท่าน ท่านก็จะให้พร เสมือนเราไม่ได้นั่งสมาธิเพียงลำพัง แต่มีหน่วยกำลังสนับสนุน เรียกว่า Empowerment - ช่วงแรกนั่งสมาธิ ทางมหายานเป็นสมาธิลืมตา ตอนแรกก็หัดนั่งแบบลืมตาก่อน ให้เรียนรู้ว่า เพ่ง หลับ หลังงอ ฟุ้งซ่าน จิตไม่นิ่ง เป็นยังไง - ตอนแรก เพื่อให้จิตนิ่ง แล้วไม่หลับตา พระจะให้เราพิจารณาสิ่งที่เรียกว่า ข้อควรตระหนักทราบประกอบด้วย - ทราบซึ้งว่า การเกิดเป็นมนุษย์นั้นยากนัก เราตระหนักทราบเรื่องนี้จริงๆหรือเปล่า - พิจารณาทุกสิ่งในชีวิต สังสารวัฏคือความเป็นอนิจจัง เราตระหนักตื่นในประเด็นนี้ หรือยัง ทุกอย่าง ตื่นเช้า ทานข้าว แต่งงาน หย่า ทำงานตกงาน เกิด แก่ แข็งแรง ป่วย เราตื่นขึ้นมาบ้างสักนิดหรือยัง - คุณค่าของพระธรรม พระพุทธเจ้า - โพธิจิต จะสอนเรื่องนี้ ยกตัวอย่าง ในทิเบตนั้น หน้าหนาวจะหนาวมาก สมัยก่อน พอเข้าหน้าร้อน พวกเขาจะมีตัวแทนของครอบครัว พร้อมด้วยข้าว เสบียง เดินทางมาจากทั่วทุกมุมของทิเบต มาชุมนุมที่วัดที่มีพระลามะเก่งๆ เดินทางพร้อมจามรี มากางเต้นท์จำนวนมากหน้าวัด เหมือนกับปัจจุบันที่คนไปกางเต้นท์เพื่อฟังท่าทะไลลามะ เพื่อรับคำสอนตลอดเวลา 3 เดือน ท่ามกลางหุบเขา แล้วปฏิบัติภาวนาในเต้นท์ ทำอาหารเอง เช่นคนที่มาแล้วได้รับคำสอนแบบนี้ก็จะกลับไปบ้าน ไปบอกคนในบ้าน ปฏิบัติ 1 ปีแล้วกลับมาใหม่ ทำนองนี้ก็คล้ายๆกันกับเวลาเจอพระลามะปัจจุบัน ท่านจะพยายามจดจำใบหน้า จำได้ว่าเรียนสมาธิแบบลืมตา กว่าจะทำได้ พิจารณาให้ซาบซึ้งโดยเฉพาะคำว่า โพธิจิต นั้นก็หลายปี พอเห็นหน้ากันอีกทีก็จะสอนสมาธิ ต่อไป นั้นแสดงว่า เราไม่ได้นั่งสมธิเพื่ออยากเห็น อยากรู้ อยากเก่ง อยาก ฯลฯ แต่เป็นไปเพื่อการบรรลุธรรม แล้วแสดงถึงความมุ่งมั่น ทางพุทธทิเบต และแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนต่อคนอื่นๆ รับใช้พวกเขา พอมาถึงตอนนี้ ท่านจะเริ่มสอนให้เข้าใจคำว่ สมถ สมาธิ และภาวนา สมถะดียังไง มีจุด่อนแบบไหน เมื่อสมถะเป็นสมาธินั้นมันเป็นยังไง จิตที่เป็นสมาธิจากสมถะ ในขณะลืมตานั้นเป็นยังไง อย่าลืมว่า ก่อนหน้าที่ ท่านพยายามบอกว่า Nature of Mind นั้นเป็นยังไง เวลาเราทำสมาธิ หรือใช้ชีวิตประจำวัน เราเห็น "Nature of Mind" จริงๆหรือเปล่า ปกติเราจะวนเวียนแบบนี้ค่ะ - ความคิด - ความรู้สึก เช่น ดีใจ สบาย อบอุ่น รัก สับสน งง ในใจ ที่เข้ามาผ่านผัสสะทั้งห้านั้น เป็นกลางๆ - อารมณ์ จากความรู้สึกปรากฏเป็นอารมณ์ เมื่ออารมณ์ + ความรู้สึก แล้วใส่ ความคิดปรุงแต่งลง จึงเป็นการตัดสินจาก Concept Mind ที่มีตัวเรา ของเรา โกรธ รัก ทั้งสามส่วน รู้สึก อารมณ์และจิตที่มีConcept Mind ที่มีตัวเรา ของเรา แม้แต่การนั่งสมาธิ เจริญสติ ก็จะมี Concept Mind ที่มีตัวเรา ของเรา อยู่ในการเจริญสติ รู้สึกในการเคลื่อนไหวไปด้วย สิ่งที่เรียนจากสมถะ สมาธิในช่วงแรก จะต้องเข้าใจประเด็นข้างต้นก่อนค่ะ เพื่อจะได้เข้าใจว่า การจะเป็น Master of Mind นั้น เราจะเริ่มจากการเพิ่มกำลังของจิตจากสมาถะ เมื่อจิตมาสมาธิจะได้ตั้งหลักได้ทันเมื่อ พวก อารมณ์ รู้สึกเข้ามาจากแนวคิดของ Concept Mind ที่มีตัวเรา ของเรา จะได้พิจารณาว่าสิ่งเหล่านี้มีตัวตนจริงหรือเปล่า อะไรคือเรา ที่รู้สึก อะไรคือเราที่โกรธ ทำไมถึงโกรธ โกรธนั้นมีจริงๆหรือเปล่า การเริ่มสมถะจะมีขั้นตอน เริ่มจาก - ใช้ วัตถุ ในการมอง ไม่ว่าจะมองอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะเกิดประสบการณ์อะไรก็ตาม ให้กลับไปตั้งหลักถึงประเด็นข้างบนแล้ว สังเกตคำว่า Master of Mind ของเรา เมื่อจิตมีประสบการณ์ทุกอย่าง เราไปตกอยู่ในประสบการณ์นั้นๆ หรือเป็น Master of Mind เหนือประสบการณ์ - ใช้ลมหายใจซึ่งมี 3 แบบ ประกอบด้วย  1 ทั่วไป เช่น นับ 123 เข้าแบบนี้ ออกแบบนี้ คือกำหนดแค่ลมหายใจ  2 แบบนี้จะเริ่ม สไตล์ของทิเบต ที่ใช้ลมหายใจแบบแรกผสานเข้ากับแนวคิดของ ความคิด เช่น แสงสีแดงจากพระพุทธเจ้า แทน ฯลฯ เข้ามายังกระหม่อม ฯลฯ  3 การเริ่มต้นหายใจขั้นต้นของปราณ - ปล่อยวาง จากการทำตามขั้นตอน ต้องบอกว่า ขั้นตอนค่ะ เพราะจะมีระยะเวลาในการปฏิบัติ จะเห็นว่า - เมื่อจิตมองวัตถุ จิตจะไหลไปที่วัตถุ จิตจะแข็งเรื่อง "focus" จิตแน่วแน่ นิ่ง รวมศูนย์ มีประสบการณ์ และจิตแข็งมีพลัง ไม่อ่อนโยน ยิ่งคุณฝึกกสิณไฟ ดังนั้นโพธิจิตจะเป็นตัวแก้ ให้มีความรัก กรุณา เมตตาในใจ จะดึงจิตที่พุ่งแรงกลับมาที่ตนเอง ประเด็นคือมีสติอยู่ที่จิต ไม่ใช่เพ่งไปที่วัตถุ แยกแยะทุกประสบการณ์ให้ออกและเข้าใจ - การกลับมาดูลม จิตจะอ่อนโยนมากขึ้น ดูลมเฉยๆ หรือมีคำภาวนาไปด้วยคือยู่ในแบบทแรก มีความแตกต่างกันระหว่าง - ถ้าเราหัดดูลม โดยไม่เคย มองวัตถุมาก่อน แบบนี้ เราก็เคยทำ แต่ถ้าเรามองวัตถุมาก่อนสักระยะ แล้วเริ่มหัดดูลมพร้อมภาวนา สิ่งที่เห็นชัดเจนคือ "กำลัง"ของจิตแบบนี้ค่ะ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 08:35:44

ความคิดเห็นที่ 9 สิงที่สังเกตุเห็นชัด คือ กำลังของจิตที่แน่วแน่ในการดูลม เหมือนคนหนึ่งดูลม อีกคนเฝ้าดูห่างๆ จิตที่เป็นจิตของเรามีอยู่ในความรู้สึกของลม กับจิตอีกตัวที่เฝ้าดู  เมื่อคิดเข้ามา กำลังของจิตก็เหมือนภาพข้างบน เหมือนว่าความคิดนั้นเป็นภาพยนตร์ ที่เราเข้าไปเล่น ส่วนอีกคนแค่ดู ถ้าจะพิจารณาว่า เกิดจากอะไรก็ทำต่อไปได้ค่ะ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 08:38:49