ความคิดเห็นที่ 1 หันมารู้ลมหายใจแทน อาจง่ายกว่า ถ้าทำไม่เป็นอย่างไร หรือคิดว่ายาก แนะนำให้ศึกษา เทคนิคของหลวงพ่อฤาษีลิงดำก็ได้ ทำตามได้ง่าย ได้ผลเร็ว ทำได้ทุกท่า ทำได้ตลอด และเราคิดว่า แก้ปัญหาของคุณที่เป็นอยู่ได้ เพราะเปลี่ยนแนวที่มีปัญหาออกไป หากสนใจ ลองศีกษาทำตามดูนะ จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 14:33:58

ความคิดเห็นที่ 2 ผมลองกลับไปกำหนดลมหายใจ แล้วครับ แต่ อาการ เสียวที่กระดูก ก็ยังเป้นอยุ่ อย่างต่อเนื่อง ไม่ได้ เปลี่ยนไปเลย ครับ เป็น เพิ่มขึ้น ไม่ว่า จะ กำหนดลมหายใจ หรือ กำหนดชีพจร ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 15:43:34

ความคิดเห็นที่ 3 เท่าที่อ่านดู คุณน่าจะมีปัญหาอยู่ ๒ อย่าง คือ ๑.ปัญหาทางร่างกาย  และ ๒.ปัญหาในวิธีการปฏิบัติ ปัญหาในข้อแรก ควรสำรวจว่าร่างกายจะมีปัญหาต่อการปฏิบัติในลักษณะนั่ง ยืน เดิน ในชั้นแรกก็ควรหลบเลี่ยงไปก่อน เช่น ถ้านั่งแบบสมาธิทั่วไปทำให้เวทนาแรงมาก เจ็บปวด มากก็ลองมาใช้นั่งก้าวอี้แทน  ในข้อนี้ก็ปรับเปลี่ยนไปตามสภาพร่างกาย  นั่งแบบไหนทำให้ ลำบากต่อการปฏิบัติ ก็หาที่เหมาะที่ควรเพียงพอที่จะปฏิบัติได้แบบไม่ลำบากมากนักไม่ สบายมากนัก เรียกวิธีนี้ว่า กายะสัปปายะ ความสบายทางกายที่เหมาะแก่การปฏิบัติ ส่วนปัญหาข้อที่ ๒ ไม่รู้จุดประสงค์และวิธีการปฏิบัติของคุณจริงๆ อันนี้คงต้องรอ คห. อื่นๆต่อไปครับ จากคุณ : นายพยายาม เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 16:17:38

ความคิดเห็นที่ 4 จาก คห 3 ผม จะมีอาการเสียวกระดูก ไม่ว่า จะ อยุ่ในอริยาบทไหน ถ้า ทำจิตรวมเป็นสมาธิ จะ เสียวกระดูก ครับ ปรกติ ไม่เสียว ครับ ถ้า อยุ่ในอารมณ์ สมาธื จะมีอาการเสียว ตลอด ครับ ส่วนเรื่องการปฏิบัต ผม ก็ไม่รู้ว่า ผม ทำอะไร ผิดถูกอย่างไร นะครับ เพราะทำเอง ทั้งหมด ไม่ได้มี ครู แนะนำ หาเอา ตาม ตำรา กับ เน็ต นี่ แหละครับ เพราะ ไม่มีเวลา ออกไปหา ครู อาจารย์ ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 16:56:06

ความคิดเห็นที่ 5 นานๆจะได้เห็น คุณa235 ขอแชร์เรื่องของตัวเองหน่อยนะ เมื่อก่อนชอบนั่งสมาธิมาก นั่งได้นาน พอนั่งมากๆ ก็ปวดก้นกบ ตรงกลางก้น คราวนี้นั่งไม่ได้เลย นั่งปกติ นั่งเก้าอี้ก็ไม่ได้ ต้องตะแคงตัวเอา วันนึงไปนั่งบนโซฟา ห้อยขาลง เอนศีรษะ พิงหลังพอสบายๆ แล้วหลับตา ทำสมาธิ ปรากฏว่าดีเลย แต่ไม่ว่าท่าไหน ก็ต้องเปลี่ยนท่าตลอดหนะ อยู่ท่านี้ตลอดไปก็ไม่สบายหรอก การภาวนา ฝึกสติ มีหลายวิธี ลองนั่งบนเก้าอี้พิงพนัก ฝึกสติอยู่ท่าไหนก็ฝึกได้ จากที่คุณเล่าให้ฟัง อยากถามว่าคุณเห็นว่าอะไรคือตัวเราบ้าง ลมหายใจใช่เราหายใจมั้ย ชีพจรเต้น เป็นอันเดียวกับเรามั้ย ถ้าคุณเห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา คุณอยู่ท่าไหนก็ได้ เพราะทุกท่ามันเป็นทุกข์ทั้งนั้นเลย จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 17:09:53

ความคิดเห็นที่ 6 อ้างอิงคำอธิบายของ จขกท. นะครับ ผม จะมีอาการเสียวกระดูก ไม่ว่า จะ อยุ่ในอริยาบทไหน ถ้า ทำจิตรวมเป็นสมาธิ จะ เสียวกระดูก ครับ ปรกติ ไม่เสียว ครับ ถ้า อยุ่ในอารมณ์ สมาธื จะมีอาการเสียว ตลอด ครับ ที่ผมจะขอมี คห. ในเรื่องนี้ ขอความกรุณาทำใจให้เป็นกลางและที่สำคัญที่สุด อย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่ผมมี คห.ออกไป โปรดอ่านตามลำดับด้วยครับ การปฏิบัติเพื่อรู้สภาวะธรรม สิ่งที่ขาดไม่ได้คือ สมาธิ เหตุเกิดของสมาธิคือ สติ สติที่อยู่กับอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งโดยไม่หลุดจากอารมณ์นั้น ย่อมตั้งมันได้ ผลของการตั้งมั่นคือสมาธิ  ไม่ว่าจะบริกรรมในใจหรือไม่ก็ตาม  ไม่ว่าจะรู้สภาวะ อะไรก็ตาม หากสติติดตามเนื่องไปไม่หลุดหายจากสภาวะ  จัดว่าสมาธิเกิดขึ้น ได้ทั้งนั้น ความสำคัญของสมาธิ ได้แก่การรับรู้สภาวะหรือลักษณะต่างๆได้แจ่มชัดขึ้น อุปมาเช่นน้ำที่ไม่ขุ่น ก็สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ในน้ำได้ดี จิตก็เช่นเดียวกัน เมื่อไม่ขุ่นหมองเพราะได้สมาธิ ย่อมจะเห็นสภาวะต่างๆได้ แจ่มชัดขึ้น การรับรู้ก็ชัดเจนขึ้น  สมกับคำว่า สมาธิ ภิกฺขเว สมาหิโต ยถาภูตํ ปชานาติ ภิกษุ ท. สมาธิที่ตั้งมั่นแล้วย่อมรู้ชัดสภาวะตามจริง จากที่ จขกท. เล่ามา อยู่กับสภาวะของลมหายใจ หรือ ไม่ก็ตามติดชีพจร ตรง นั้นแหระครับที่ทำให้สมาธิเกิดหรือจิตเป็นสมาธิแล้ว ผลที่ตามมาคือ คุณ จขกท.ก็รู้ชัดในขณะที่ปฏิบัติ ในเวลาปฏิบัติ ไม่ใช่สภาวะของกายเท่านั้นที่ปรากฏ เวทนาก็ปรากฏด้วย( จิต ธรรม ด้วย) ในขณะที่เวทนาปรากฏ แต่ก่อนจะเล็กน้อย หรือพอไหวพอทน  แต่ เมื่อปฏิบัติแล้ว จิตสมาธิดี การรับรู้ก็ชัดเจนขึ้น เมื่อชัดเจนขึ้น ก็ทำให้รู้สึกว่า เจ็บปวดมาก ยิ่งเมื่อเวทนาเกิด แล้วเอาจิตไปจดจ่อหรือรู้เวทนาด้วยแล้ว ยิ่งชัด เจนขึ้นเลย ในมุมร้าย ถือว่าคุณลำบากหน่อย ในมุมดี ถือว่าคุณมีโอกาสแล้ว ที่ว่ามีโอกาส คือ คุณได้โอกาสในการรู้เวทนา ตามกลักสติปัฎฐาน ให้รู้ที่ กาย เวทนา จิต และ ธรรม เมื่อเป็นเช่นนี้ ผมมีวิธีพอแนะนำคือ ควรรู้ที่เวทนานั้นอย่างพอประมาณ คือรู้ที่เวทนานั้นเท่าที่จะไหวจริงๆ  จุดที่ตัด สินว่าไหวไหมคือ จิตไม่ฟุ้งซ่านหรือรำคาญจนไม่สามารถรู้ได้อย่างต่อเนื่องใน เวทนานั้น ควรรู้แบบละความพอใจหรือไม่พอใจ รู้แบบไม่ปรุงแต่งเพิ่ม เมื่อไม่ไหวจริงๆ ให้เปลี่ยนอิริยาบทอื่นที่พอทนได้ต่อไป พอที่จะมี คห. แนะนำเพียงเท่านี้ ถ้าทำแล้วผลจะออกมาแบบไหน ต้องลองเอง ครับ ส่วนเรื่องการปฏิบัต ผม ก็ไม่รู้ว่า ผม ทำอะไร ผิดถูกอย่างไร นะครับ เพราะทำเอง ทั้งหมด ไม่ได้มี ครู แนะนำ หาเอา ตาม ตำรา กับ เน็ต นี่ แหละครับ เพราะ ไม่มีเวลา ออกไปหา ครู อาจารย์ ครับ แนะนำว่า ควรที่จะหารูปแบบแนวทางอย่างเดียวไปเลยตลอดสาย ไม่ควรนำ โน่นนิดนี่หน่อยมาปะปนกัน เพราะทำให้ก้าวหน้าช้าในการปฏิบัติมาก ผมไม่รู้ว่าคุณพอใจลักษณะแบบไหน เลยแนะนำได้แค่พอทำเนา  แต่เท่าที่อ่าน น่าจะไปทางอานาปานะสติและและการรู้สภาวะ  แต่ไม่เห็นมีกำหนด  แสดงว่า พอใจในวิธีรู้สภาวะแต่ไม่กำหนด อนุโมทนาครับ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 18:43:22 จากคุณ : นายพยายาม เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 18:41:39

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่เคยเจอการภาวนาที่ไปกำหนดที่ชีพจรน่ะค่ะ คือปกติถ้าไม่บริกรรม ก็จะวางสติไว้กับลม จนกระทั่งจิตเป็นสมาธิ เมื่อจิตเริ่มเป็นสมาธิแล้ว สติจะเกิดความชัดเจน เกิดความละเอียด บางขณะรู้ชัดแม้หัวใจที่เต้นอยู่  แต่ว่าเราจะไม่ตามไปกำหนดที่หัวใจนั้น เราจะตั้งมั่นที่เดิม แล้วรับรู้ อาการต่างๆ ที่เกิดขึ้น ซึ่งล้วนเป็นความแปรปรวนของธาตุขันธ์ ชีพจรเป็นหนึ่งในความแปรปรวนของธาตุขันธ์นะคะ ไม่ใช่สิ่งที่ยึดมั่นและเอาจิตไปแนบได้ เพราะมันมีเกิดมีดับ ทำสมาธิ ต้องหาฐานให้จิตตั้งมั่น อยู่ ณ จุดใดจุดหนึ่ง เมื่อเป็นสมาธิยิ่งๆ ขึ้นๆแล้ว จากนั้นจิตจะมีกำลังและตั้งมั่นด้วยตนเอง เมื่อเขาตั้งมั่นแล้ว ผู้รู้จะสามารถแยกมาศึกษาอาการของกาย และแม้แต่อาการของจิตดวงนั้นอีกที  นี่เป็นความเข้าใจของเราจากการทบทวนที่ตัวเองทำมานะคะ (อาจจะผิดหรือถูกก็ได้) เราจะไม่เอาสติไปจ่ออยู่กับอาการทางกายอย่างใดอย่างหนึ่งค่ะ เวลาเราทำสมาธิ จะมีอยู่สองสามบริเวณ ที่ไว้วางจิต เช่น ถ้าดูลม จะทำความรับรู้ที่ลมหายใจเข้าออก แป้บเดียวก็เป็นสมาธิ เราก็ย้ายมาที่ศูนย์กลางกาย แล้วอยู่กับรู้ หรือบางครั้งก็จะอยู่บริเวณเฉพาะหน้า แต่หลังๆ ฝึกเอาลงมาที่ฐานกลางกาย อยู่นิ่ง เหมือนเราแขวนในอากาศแหละ ทีนี้อะไรจะเกิดขึ้นมารอบตัว ก็แค่รู้ จะมีลมเดินเข้าออก อาการตุบๆ หรือจะเห็นอะไร ก็อยู่มันที่รู้นั่นแหละ   ถ้าขยายการรับรู้ออกมา บางทีจะเห็นอาการของกายที่มันมีเวทนา เราทนไม่ไหว ก็ละเวทนาแล้วกลับไปรู้ที่จิต จิตเขาไม่มีเวทนา ก็ไม่เจ็บไม่ปวด ทรงสมาธิไว้ได้ แต่ถ้าเราไปจ่ออยู่ที่จุดที่ปวด จะยิ่งเห็นปวดชัดเจนขึ้น เมื่อจิตไม่ตั้งมั่น ก็จะรับความเจ็บปวดมาเป็นของตน เป็นอันปวดมาก ทนไม่ไหว และออกจากสมาธิในที่สุด ในแง่การนั่งสมาธิ ถ้าอยากให้ได้สมาธิ ก็ควรจะนั่งให้สบายก่อน เมื่อพอจะได้สมาธิบ้างแล้ว ค่อยพัฒนาไปเป็นการฝึกตบะ คือทนในท่าที่ไม่สบาย ท่าที่ดีที่สุดสำหรับเรา ในการเข้าสมาธิ คือท่านอน ตัวเองมีวิบาก นั่งเข้าสมาธิมันยากมากๆ จะได้แค่อุปจารสมาธิ บางทีต้องการเข้าลึก ต้องนอนเข้าก่อน พอได้จุดที่ต้องการแล้วค่อยถอยออกมา ลุกขึ้นนั่่งแล้วเดินสมาธิกลับเข้าไปใหม่ ไม่รู้วิบากอะไร แต่ก็อยู่กับเขาได้ ไม่เดือดร้อน เราจะทำสมาธิสองแบบ คือทำสมาธิแบบกำหนดความรู้สึกตัวทั่วพร้อม แบบนี้ก็จะนั่งทำได้ แต่ถ้าจะเข้าฌาน มักจะต้องนอนเข้า (สีหไสยาศน์ หรือท่าไหนก็ตามที่มันสบาย) ดังนั้น การจะได้สมาธินั้น ต้องมีความสบายเป็นพื้นฐานด้วยนะคะเราว่า นั่งในท่าที่สบายเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ นั่งเก้าอี้ก็ได้ทั้งนั้น ทีนี้ในกรณีของคุณ a235 ท่านได้ฝึกเจริญสติมานานมาก ต้องถามว่าจะเอาสมาธิขนาดไหน ท่านอาจจะมีสมาธิเพียงพออยู่แล้วในการภาวนา แต่ถ้าท่านต้องการถึงอัปปนาสมาธิ ก็ฝึกได้ แต่อัปปนาสมาธินั้น จิตจะแยกจากกายสังขาร แต่ชีพจร เป็นส่วนหนึ่งของกายสังขาร เราจึงว่าท่านไปกำหนดไม่ตรงจุดน่ะ  ถ้าสมมติลองใช้บริกรรม แล้วทำความรับรู้ทั่วกายจนเป็นสมาธิ แล้วค่อยๆ รวมมาอยู่กับผู้รู้ ฝึกกำหนดที่ผู้รู้ บางทีอาจจะผ่านได้ ก็ลองดูนะคะ ฝากไว้พิจารณาค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 55 08:09:18 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 55 09:44:06 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 08:36:06

ความคิดเห็นที่ 8 จะลองพยายามเปรียบเทียบกับโรงหนัง เพื่อให้เห็นภาพ คือสิ่งที่คุณเล่ามาข้างบนทั้งหมดนั่น เป็นเหมือนการมาเล่า ว่าคุณได้ไปเห็นว่ามีอะไรฉายไว้ให้ดูบนจอบ้าง ซึ่งยังองค์ประกอบสำคัญสำหรับการดำเนินสติภาวนา คือตัวเราผู้ดูอยู่ ซึ่งเป็นผู้ดูเรื่องราวทั้งหมดอยู่มาตั้งแต่แรก แต่ยังไม่รู้เลยว่าอยู่ตรงไหน ไม่ต้องไปว่าผู้ดูอยู่ไหน เพราะผู้ดูไม่ได้อยู่ในจอ ผู้ดู คือ ผู้ที่เห็นเรื่องราวทั้งหมดอยู่ สมาธิที่ต้องการ คือการกลับมาตั้งมั่นอยู่ที่ผู้ดู ไม่ใช่ไปจดจ่ออยู่กับเรื่องราวในจอ เพราะบางทีเขาก็ฉายภาพเดิมๆวนซ้ำไปมาให้ดู แล้วถ้าเราก็ตั้งใจดู จดจ่อ จมดิ่ง กลืน อยู่ไปกับภาพนั้นได้เหมือนกัน มองภาพออกไหม? ว่าถึงจะสามารถจดจ่อแนบแน่นได้แค่ไหน แต่นั่นเป็นยังแค่การอยู่กับภาพในจอ มันเป็นการออกไปอยู่กับสิ่งข้างนอก เป็นการส่งออกนอก    นอก"ใจรู้" การที่คุณได้ฝึกสติ สร้างสมกำลังในการย้อนเตือนระลึกกลับที่ตนเองมานานก็ดีแล้วครับ จะขออธิบายเพิ่มเติมอีกสักเล็กน้อย ว่าเรามีสติระลึกรู้กันไปทำไม การระลึกรู้ คือการระลึกถึงอะไรก็ได้ โดยมีเป้าหมายเพื่อให้ "รู้" ปรากฏ ไม่ใช่ระลึก เพื่อจะได้ระลึกเฉยๆ เรื่องราวบนจอ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ถูกรู้ และผู้ดูคือรู้กับเห็น ขณะใดไม่มีสติ ขณะนั้นคือ ผู้มีผู้เป็น ขณะใดมีสติ  ขณะนั้นคือ ผู้รู้ผู้ดู อาศัยสติ ที่ประกอบด้วยมุมมองที่ถูก จึงจะสามารถแยบคาย แยกแยะผู้รู้ ออกมาจากสิ่งที่ถูกรู้ได้ มีสติระลึกรู้บ่อยๆ อะไรเกิดขึ้นก็รู้ อะไรเกิดขึ้นก็รู้ จนเมื่อสามารถจับภาวะรู้ได้ชัดเจนขึ้นแล้ว ก็ให้มาตั้งมั่นอยู่กับรู้ ภาพทั้งหลายบนจอ ที่เราเคยรู้สึกเป็นเรื่องจริงจัง มันก็จะกลายเป็นเพียงสักแต่ว่าปรากฏขึ้น เพียงเพื่ออาศัยมันเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงสติ เพื่อให้รู้ปรากฏตั้งมั่นขึ้นเรื่อยๆ อยู่กับรู้ให้ได้ นั่นแหละสมาธิของแท้ ที่ตั้งมั่น มั่นคง เหนียวแน่น เป็นกลาง เป็นสัมมาสมาธิเพื่อการเจริญปัญญาให้แจ้งทุกข์ได้ แนะนำให้เข้าไปอ่านสิ่งที่ผมเคยนำมาแปะไว้ ต้องขออภัย ถ้าต้องยกลิ้งค์นี้ขึ้นมาบ่อยๆ นึกซะว่านี่เป็นลายเซนต์ท้ายข้อความของผมก็แล้วกัน http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12303650/Y12303650.html#1 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 55 12:31:49 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 12:27:23

ความคิดเห็นที่ 9 จาก คห 7 ครับ ผม ต้องการ ขยายการรับรู้ทั่ว ร่างกาย ครับ คื่อ ต้องการ รู้ว่า ร่างกายนี้ มี อะไร บ้าง ผม รุ้ได้แค่ไหน แต่ เมื่อ ขยายการรับรุ้ ก็ จะเจอกับ เวทนา ซึ่ง เวทนานี้ ไม่ใช่ อาการ ปวด แต่ เป็น อาการ เสียว ถ้า จะเปรียบ ก็ คง ประมาณ ใคร เคย เส้นเอ็น ยึด ก็ จะ เคย เจอ อาการ ที่เวลาเดิน จะรู้สึกเสียวที่เส้นเอ็น นั้น ครับ ตอนนี้ ผม มา พิจาราณา อาการ เสียวนั้น ก็ รู้สึกว่ามัีนไม่ได้ เสียวที่กระดูก แต่เป็น เสียวที่เส้นเอ็น ที่ติดกับ กระดูก นะครับ แล้ว เนื่องจากผม ทำงานหนัก ผมเลย คิดว่า คงเป็น ผล ของการทำงานหนัก ก็เลย ทำให้ เส้นเอ็น ผิดปรกติ แต่ถ้า ไม่ ขยายการรับรุ้ ก็ไม่รุ้สึก แต่ถ้า รู้ละเอียดลงไป ก็ จะรู้สึกได้ ผม เลย เข้าใจ เองว่า คง เป็น เพราะ ผม รู้ได้ละเอียดมากขึ้น ก็ เลย รู้ถึง ความผิดปรกติ ของร่างกาย ได้ ส่วนการนั่ง นั้น นั่งไม่ลำบากครับ เพราะนั่งหลัีงผิงฝา ครับ แต่ก่อน ที่เริ่มนั่ง ก็ ลำบาก ครับ เพราะ ร่างกาย ไม่ค่อย ตรงหนัก ต้องดัดหลัง อยู่นาน กว่า จะนั่งหลังตรงได้ เฉพาะ การ จัดร่างกาย ให้ นั่งหลังตรงได้ ผม ก็ กะว่า น่าจะเป็นเดือนนะครับ ส่วนการที่ มากำหนด ที่ ชีพจร นั้น เพราะ ตอนแรก ก็กำหนดที่ ลมหายใจ แหละครับ แต่ มัน จะหายไป แล้ว ผ่านไม่ได้ แต่ว่า เมื่อการรับรู้ ละเอียดขึ้น ก็ เลย มา จับที่ ชีพจร นะครับ เพราะ ถ้า จับที่ ชีพจร จะ ทำให้ เข้าสมาธ้ ได้ง่าย สำหรับผม นะครับ เพราะ ถ้า สติ แรงไป หรือ เบาไป หรือ กำหนดแบบเกร็งไป หรือ หย่อนไป ผม จะ รับรู้ ถึง ชีพจรไม่ได้ ครับ ต้อง ปล่อย วาง ทำตัว สบายๆ ไม่เกร็ง นะครับ การกำหนดที่ชีพจร นี้ ไม่ได้ ใช้นิ้ว จับที่จุดชีพจร นะครับ แต่ เป็นการ นั่้งแล้ว รู้สึก ถึง เส้นเลือด ที่ เกิดการขยายและหดตัว ของการสุบฉีดของเลือด นะครับ แล้วแต่ว่า จะกำหนดที่ บริเวนไหน   ที่ ผม กำหนดได้ มี ขา เท้า มือ หัว(รวมหน้า) หน้าอก หัวใจ นะครับ ส่วนเรื่องการ เข้าฌาณ ผม ไม่รู้เรื่องเลย ครับ เคย คิดที่จะทำ แต่ไม่รู่้ว่า ต้องทำอย่างไร ก็ เลย อยุ่ แค่ที่ทำอยู่ตอนนี้ ครับ ถ้า กรุณา ก็ แนะนำ ผม ด้วย ก็ ยินดีมากเลย ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 12:33:11

ความคิดเห็นที่ 10 จาก คห 8 ผม เข้าใจเอาเองว่า ผม รุ้ว่า อะไร คือ ผู้รู้ ครับ แต่ ที่ผม ทำ ก็ เพราะ ผู้รู้ รุ้อะไร ได้บ้างครับ แล้วสิ่งที่รู้นั้น ผู้รู้ จะมี วิธีการ จัดการ กับ รู้นั้น อย่างไร ได้ บ้าง ที่ ท่าน กล่าวว่า ก็ ให้ รู้ เป็น สักแต่ว่ารู้ ผม ก้ คิดว่า ผม เข้าใจ นะครับ แ่ต่ ตอน ทำให้ เป็น สักแต่ว่ารู้ มันมีวิธีการอย่างไร หละครับ ทำ อุเบกขา แต่ ก็ ยากที่จะข่มใจ หรือ ปล่อยวางนะครับ แล้วยิ่งทำเป็น ข่มใจ หรือ ปล่อยวาง ก็ เหมือน จะ เป็นการ กำหนด ให้ เวทนานั้น เด่นชัดขึ้น เพราะ จิต หรือ ผู้รู้นั้น เข้าไป ดูที่เวทนานั้น หรือ คิด ถึง เวทนานั้น การ จะไม่คิดเลย ก็ ยัง ทำไม่ได้ นะครับ เพราะว่า คิด ยัง อยู่นอกเหนือการควบคุม ของผู้รู้นะครับ แล้ว สติ ที่ได้มานั้น ก็ ทำให้ ละลึกรู้ที่ เวทนานั้น อยู่ตลอดครับ เพราะ สติื ยัง ติดอยู่ตรงนั้น ครับ มันยังไม่ยอมปล่อยวาง นะครับ ----------------------------------- ตอนนี้ ที่ได้ แนวทางมา คือ 1 กำหนดที่ เวทนา นั้น เลย ว่า เสียวหนอ ทำไปเรื่อย จนมันหายไป เหมือน กับการ กำหนด ที่ชีพจร หรือ ลมหายใจ ที่เมื่อ กำหนด  ไปสักระยะ ก็ จะทำให้ ชีพจร หรือ ลมหายใจ หายไป แต่ ก็ เจอ ปัญหา ที่ มันยิ่ง มี เวทนา(เสียวขา)มากยิ่งขี้นไม่หายไปสักที จนทนไม่ไหว ต้องเลิกนั่ง 2 บอกให้ กำหนดที่ อื่น แต่ เมื่อ กำหนด ที่ บริเวนอื่น จน สิ่งที่กำหนดหายไป ก็ จะ ไปรุ้สึก ที่ ขา กับ เวทนา ที่เสียวขา อีกอยู่ดี  แล้ว เมื่อ รุ้ว่า กับมาที่ ขา ก้ หันไปกำหนดที่อื่นอีก (เหมือนเริ่มใหม่ แล้ว ก็ กลับสู่ ขา อีก ครั้ง เป็น อย่างนี้เหมือน วนลูป นะครับ) จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 13:22:37

ความคิดเห็นที่ 11 เราเองเห็นคุณจขกทแล้ว ก็อยากให้เริ่มพื้นฐานใหม่ หัดให้ถูก ให้ง่าย และให้ได้ผล ไม่เนิ่นช้า และในเรื่องปัญหาที่คุณมีอยู่ ก็จะไม่เป็นอุปสรรคอีกต่อไป เพื่อคุณประโยชน์อย่างมาก แก่คุณเอง >>  มารู้ลมหายใจดีกว่านะ   การรู้ลมหายใจ ในอานาปานสติสมาธิ การฝึก ถ้าฝึกไปทีละขั้น ขยับไปทีละนิด จะไปถึงการรู้อย่างสบาย ไม่ติดขัดและไม่ต้องกังวลเรื่องลมเข้าลมออกอีกต่อไป โดยใช้เวลาไม่นานเลย อานาปานสติสมาธิ จะทำตอนไหน อยู่ในท่าไหน ก็ทำได้ตลอด จะยืน เดิน นั่ง นอน ไขว้ขา ปั่นจักรยาน อาบน้ำ จะท่าไหน ทำได้หมด ไม่ใช่ว่า จะต้องนั่งขัดสมาธิอย่างเดียว หรือทำตอนสงัดๆ แต่อย่างใด ถ้าหากคุณนั่งแล้วปวดมาก ก็ทำในท่าอื่นก็ได้ อย่างที่ยกตัวอย่างให้มา ถ้าคุณทำตามที่สอนแล้ว เรื่องฌาน เดี๋ยวมาเอง   การทำอานาปานสติสมาธิของบางท่าน หลายท่าน ที่ทำไม่ได้ เพราะไม่หัดเป็นขั้นตอนก็มี ทำพรวดเดียวเลย เหตุเพราะไม่ทราบเทคนิควิธี หรือเพราะใจร้อนไปหน่อยก็ตาม จะรู้สึกว่ายากติดขัดไม่ถนัดเลย สุดท้ายจึงเลิกซะอย่างน่าเสียดาย   คุณจขกท บอกว่า ทำสมาธิมายี่สิบปีแล้ว ไม่รู้เรื่องฌานเลย   ดังนั้น ควรถึงเวลาเปลี่ยนแปลงเสียที ดีไหม (คุณว่า ควรเปลี่ยนได้แล้ว มั้ย) อานาปานสติสมาธิ มีคุณมาก >>  จึงขอชวน มาทำใหม่ให้ถูก ให้ง่าย ให้ได้ผลและคุณประโยชน์เถิด จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 14:25:49

ความคิดเห็นที่ 12 อ่าน คห. ของเพื่อนสมาชิกและของ จขกท.แล้ว สรุปได้อีกนิดว่า จขกท. ปฏิบัติสติปัฏฐานแบบใช้บริกรรมกำหนด จากข้อมูลคือ ตอนนี้ ที่ได้ แนวทางมา คือ 1 กำหนดที่ เวทนา นั้น เลย ว่า เสียวหนอ ทำไปเรื่อย จนมันหายไป เหมือน กับการกำหนด ที่ชีพจร หรือ ลมหายใจ ที่เมื่อ กำหนด  ไปสักระยะ ก็ จะทำให้ ชีพจร หรือลมหายใจ หายไป อันเป็นว่าผมคงไม่เข้าใจผิด ต่อไปเวลามี คห. ผมจะได้อธิบายไปตามนี้ องค์ประกอบเบื้องต้นของการปฏิบัติในแบบวิธีนี้คือ การบริกรรม  การกำหนดรู้ สัณฐานหลักที่กำหนดรู้ วิธีการรู้ การบริกรรม ควรบริกรรมไม่สั้นไปไม่ยาวไป ไม่ช้าไปไม่ไวไป และเป็นคำง่ายๆ เช่น เสียวหนอ ปวดหนอ รู้หนอ  แต่กรณีนี้ไม่ได้เป็นหลักตายตัวเสียเลยทีเดียว เพราะว่าบางครั้งต้องเปลี่ยนไปตามสภาวะ ข้อนี้ต้องส่งสอบอารมณ์จึงจะแนะนำ กันได้ ควรให้ความสำคัญในการบริกรรมน้อยกว่าการกำหนดรู้ เพราะวิธีสายนี้ เน้นที่การ รู้สภาวะลักษณะมากกว่าการบริกรรม  การบริกรรมช่วยเรื่องให้รู้สภาวะฯอย่างได้ ปัจจุบัน ช่วยให้สติจดจ่อต่อเนื่องกับสภาวะฯจนเกิดสมาธิทำให้เห็นสภาวะได้ อย่างชัดเจน แต่ไม่ใช่สำคัญกว่าการรู้สภาวะ ฉะนั้นควรเข้าใจว่าบริกรรมเหมือน เป็นฉากหลัง การกำหนดรู้เป็นสิ่งที่อยุ่หน้าฉากที่เราต้องให้ความสำคัญ การกำหนดรู้   หมายถึงการที่จิตรู้สภาวะฯที่ปรากฏ ในสติปัฎฐานท่านกำหนดไว้ ๔ ฐานคือ กาย  ได้แก่การเคลื่อนไหวของกายทั้งหมดทุกกิริยาอาการ เวทนา ได้แก่ความรู้สึกทางใจ  สบาย ไม่สบาย เฉยๆ จิต  ได้แก่อารมณ์ที่เกิดกับจิต เช่น คิด ฟุ้งซ่าน ธรรม ได้แก่ สิ่งที่กระทบทางทวารต่าง เช่น รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส อารมณ์ ทั้งนี้มีหลักอยุ่ว่า ไม่รู้อยู่ที่ใดที่หนึ่งอย่างตั้งมั่นตลอด แต่การกำหนดรู้ ให้เปลี่ยน ตามสภาวะฯที่ปรากฏชัดเจนที่สุด เพราะสิ่งไหนไม่ชัดเจน รู้ไปก็ไม่แจ้งชัด  และ ควรที่จะรู้ครบทั้ง ๔ ฐาน ๔ เรื่อง รู้กายอย่าเดียวก็ไม่คุ้ม เพราะจิตรับรู้ได้ทุกขณะ และทุกฐาน การรู้แต่กาย หรือ อย่างอื่นเพียงอย่างเดียวถือว่าเสียโอกาส สันฐานหลักที่กำหนดรู้  ในการนั่งปฏิบัติ แนวทางนี้ให้กำหนดสันฐานท้อง ที่มี การพองยุบอยู่ตลอด  เพราะการปฏิบัติในการนั่ง รูปที่ปรากฏชัดที่สุดคือ การ พองยุบของท้อง ตราบใดไม่ตายก็มีพองยุบ (อาการพองยุบ เป็นรูปอย่างหนึ่ง เรียกว่า วาโยโผฏฐัพพะรูป รูปที่เกิดจากการกระทบขอลม จัดเป็นการรู้กายอย่าง หนึ่ง กายานุฯ) เมื่อมีสภาวะอื่นปรากฏชัดในฐานอื่น เช่นมีเวทนา มีความคิด หรือได้ยินเสียง ก็พึงกำหนดรู้สภาวะนั้นพร้อมกับบริกรรม วิธีการรู้  แนวทางสติปัฏฐาน ท่านให้รู้แบบสักว่ารู้ วิธีสักแต่รู้ก็เช่น สักแต่ได้ยิน สักแต่เห็น สักแต่ได้กลิ่น สักแต่รู้รส สักแต่รู้สึก อย่างไรเรียกว่ารู้แบบสักแต่.... ในสติปัฎฐานสูตร ท่านให้รู้แบบไม่ปรุงแต่งคือ ละความยินดียินร้าย เช่น ได้ยิน หนอ เมื่อได้ยินเสียง  จิตรู้ที่เสียงนั้น แต่ไม่ต้องสนใจว่าเสียงอะไร ใครพูด เสียง มาจากไหน บริกรรม ยินหนอๆ จิตรู้ต่อเนื่องจนเสียงหมดไป โดยไม่ปรุงแต่งเพิ่ม เมื่อหมดสภาวะฯที่รู้นั้นแล้ว ก็กลับมารู้อาการพองยุบของท้องต่อไป แรกๆอาจจำลำบากมาก เพราะอดที่จะสนใจว่าเสียงอะไร รูปอะไรที่เห็น แต่ เมื่อปฏิบัติไปจนสติสมาธิกล้าขึ้น จะสักว่าโดยง่ายดาย หวังว่าคงมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย อนุโมทนา จากคุณ : นายพยายาม เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 16:55:49

ความคิดเห็นที่ 13 #10 ผมขอตอบแบบสั้นๆ แบบจับใจความโดยรวมๆให้ก่อนก็แล้วกัน เพราะถ้าจะให้แจงละเอียดด้วยการพิมพ์ เห็นจะต้องใช้เวลานานมาก เพราะผมพิมพ์ไม่เก่ง และก็ไม่ค่อยแน่นอนนักที่จะเข้ามาตอบคุณได้อย่างสม่ำเสมอ คืองี้ครับ... ผู้รู้นะ คืออาการแค่ "รู้กับเห็น" เฉยๆ สิ่งที่ "แหล๋ม" เกินออกไปจาก "รู้กับเห็น" ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ถูกรู้ทั้งสิ้น ฐานเพื่อการฝึกสติ เพื่อให้ผู้รู้ปรากฏได้ดีและตั้งมั่น พร้อมกับมีความเป็นกลาง และต่อเนื่อง คือให้รู้สึกถึงความมีอยู่ของกายตนเองไว้เรื่อยๆทั้งวัน การอยู่กับความ "รู้กาย" ในที่นี้ หมายเอาที่เป็นความรู้สึกจริงๆของกายที่กำลังปรากฏอยู่ คือบรรดาอาการ ขยับๆ เขยื้อนๆ เคลื่อนๆ ไหวๆ แข็งๆ ทึบๆ กระดุกกระดิกไปมาทั้งหลาย ของก้อนทึบๆหนักๆหยุ่นๆอุ่นๆเย็นๆ ที่สมมุติเรียกกันว่า กายนี้ กาย คือสิ่งหนึ่ง ที่ปรากฏอยู่ ไม่เคยบอก ว่ามันกำลังทำอะไร ไม่เคยบอก ว่ามันคือใคร ของใคร ไม่เคยบอก ว่ามันชื่ออะไร ถูกผิดดีร้าย กายก็ไม่เคยบอก กาย เป็นสิ่งที่ปรากฏอยู่อย่างเงียบๆ ผู้มีสติอยู่กับกาย จะได้รู้จักถึงการเป็นผู้เฝ้ารู้เฝ้าดูอย่างเงียบๆ เพราะอาศัยความเงียบสงัดของกายเป็นเครื่องปรับสมดุลย์นั่นเอง "กิจโฉ มะนุสสะปะฏิลาโภ " ความได้เกิดเป็นมนุษย์ เป็นการได้มาโดยยาก มนุษย์ทุกคนเกิดมามีกายเป็นสมบัติล้ำค่าอันหาได้ยาก แต่สิ่งล้ำค่านี้มักถูกละเลย หายไป ไม่ปรากฏอยู่ในการรับรู้ตลอดทั้งชีวิต หากอาการต่างๆของกายหายหนไปจากการรับรู้ ให้นับว่าตอนนั้นขาดสติ แต่ถ้ายังรู้สึกได้ถึงอาการต่างๆของกาย นั่นก็นับว่าขณะนั้นมีสติรู้กายอยู่ ในเบื้องต้น ให้ใช้การรู้กาย เป็นที่ปรับสร้างสมดุลย์ของสติไปเช่นนี้ แล้วจะเข้าใจชัดขึ้น ว่าสติที่ผ่านมาของเราเป็นแบบไหน ใช่สติรู้ตามจริงแล้ว หรือว่ายังมีอาการหลงที่เข้าไปแทรกแซง ปะปนเปอยู่กับความคิดปรุงแต่งต่างๆ ด้วยความไม่รู้เท่าทันอยู่บ้างหรือไม่ --------------- รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีในลิ้งค์ที่ผมแปะไว้ให้แล้วข้างบน หากอ่านแล้วมีความสงสัยเรื่องไหน ถึงตอนนั้นค่อยสอบถามกันอีกทีก็แล้วกันนะครับ จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 17:30:46

ความคิดเห็นที่ 14 จาก คห 12  และ คห 13 นะครับ สติปัฏฐาน 4 กาย เวทนา จิต ธรรม ผมว่า ผม ก็ มีสติ รู้เรื่องนี้อยุ่นะครับ แม้ ตามปรกติ ก็ ตาม เพียงแต่ จะ ทัน ต่อ เหตุการณ์ ที่จะ ระงับ ได้ หรือไม่เท่านั้น ครับ เหมือน กับ ตอน นั่งสมาธิ นะครับ ผม ก็ ระลีกรู้ อยุ่ ตลอด ครับ ไม่ได้ เว้นเลย ครับ เพียงแต่ว่า อาการ เสียวขา ที่ว่านี้ เมื่อ มีถึง จุด หนึ่ง ของ สมาธิ นะครับ พอมาถึง ตรงนี้ ผม ก้ จะเกิดอาการนี้ ทุกครั้ง ครั้ง ไม่ว่า จะ กำหนด ที่ชีพจร หรือ กำหนดที่ลมหายใจ อานาปานสติ ก็ ทำ ครับ ลองแล้ว แต่ก็ เป็น ครับ เมื่อ เข้าสู่ อารมณ์ ของ สมาธิ ก็ จะเกิดอาการนี้ ทุกครั้ง ครับ ตอนแรก ก็ไม่เด่น ครับ ตอนหลัง นี้ เริ่ม เป็นมาก ขึ้น ครับ สิ่งที่ ผม ติด เท่าที่ผมคิดนะครับ คือ ผมยัง ปรุงแต่ง กับ การรู้ นะครับ แค่ รู้เฉยๆไม่ได้ ครับ เพราะ จะเกิดอาการ เสียว จนทนไม่ไหน ทุกครั้ง ครับ ยกตัวอย่างเหตุการณ๊ นี้ นะครับ แต่ก่อน ตอนเด็กๆ ผม จะ รู้สึกเสียวฟันเวลาที่ ได้ยินเสียง เหล็ก ขูด กับ เหล็ก เป็นทางยาว  ซึ่ง ถ้า ไม่ปรุงแต่ง กับ เสียงนั้น ผม จะไม่เสียว แต่ถ้า ปรุงแต่ง ผม จะรู้สึกเสียว ครับ ผม ลองหลายครั้ง ครับ จน ไม่ รู้สึก กับเสียงนั้นได้แล้ว แต่ อาการเสียวกระดูกนี้ ต่างออกไป เพราะ จิต ไม่มีอะไร ให้ มาเกี่ยว ด้วย แล้ว ก็ อาการนี้ มัน ชัดมาก นานมากไม่ยอมหายไปเสียที (ผม ก็ไม่รุ้ว่า นานแค่ไหน รู้แค่ นานเกินทน เพราะ พอทน แล้ว จาก เสียวแค่ หน้าแข้ง ตอนนี้ เสียวไปทั้งขาซ้าย แล้ว ลามมาขาขวาด้วยแล้ว) ส่วนเรื่อง ฌาณ นั้น ที่ผม กล่าวว่า ผม ไม่รู้เรื่องเลย นั้น เพราะ ผม ไม่ได้ สนใจ นะครับ เลยไม่รู้เรื่องเลย ประกอบกับ ส่วนตัว มีความคิดว่า ถ้ามี สติ รุ้ตัวทั่วพร้อมแล้ว กรรม ก็ จะเกิดจาก เจตนาที่ ผ่านการคิดแล้ว ทำให้ กรรมต่างๆ อยู่ในความต้องการของเราเอง ส่วนนอกจากนี้ ค่อยว่ากัน ถ้าทำเรื่องนี้ได้แล้ว นี่เลยเป็นเหตุให้ผม ยังไม่ได้ความสนใจ กับ ฌาณ นัก ครับ แต่ พอเริ่มนั่งสมาธิ ก็ เลย ได้ รู้ว่า มีเรื่องฌาณ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่ ก็ อีกแหละครับ ผม ก็ คิดว่า เอาแค่ เรื่อง สติให้ได้ ก่อน ครับ เอาแค่ กำหนด อะไร สักอย่าง แล้วไม่ เขวออกไปจากที่ กำหนด ให้ได้ก่อน แล้วค่อย อย่างอื่นต่อ นะครับ ------------------ อย่าหาว่าดื้อรั้นเลย นะครับ   คือ เท่าที่อ่านมา ผม ลองมาแล้ว ครับ แล้ว ก็ ทำนาน จนแน่ใจว่า ไม่หาย นะครับ เลย อยากได้ วีธีอื่น ที่ยังไม่ได้ลอง นะครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 20:00:53

ความคิดเห็นที่ 15 ที่คุณเป็นน่ะ มันเป็นโรคจริงๆซะมากกว่าครับ ถ้าแผนไทยเค้าเรียยก โรคลมปลายปัตคาด (เขียนได้หลายแบบ) อาการมาจากเรื่องหลังนี่แหละครับ จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 21:15:21

ความคิดเห็นที่ 16 แต่ อาการเสียวกระดูกนี้ ต่างออกไป เพราะ จิต ไม่มีอะไร ให้ มาเกี่ยว ด้วย แล้ว ก็ อาการนี้ มัน ชัดมาก นานมากไม่ยอมหายไปเสียที (ผม ก็ไม่รุ้ว่า นานแค่ไหน รู้แค่ นานเกินทน เพราะ พอทน แล้ว จาก เสียวแค่ หน้าแข้ง ตอนนี้ เสียวไปทั้งขาซ้าย แล้ว ลามมาขาขวาด้วยแล้ว) น่าเห็นใจนะครับ เวทนาแรงมาก เป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติจริงๆ ผมสงสัยตรงนี้นิด นึงครับ เพราะ จิต ไม่มีอะไร ให้ มาเกี่ยว ด้วย ตรงนี้หมายถึงพอจิตมีสมาธิแล้ว คุณก็รู้อาการเสียวที่ขา และจิตรู้เฉยๆโดยที่ไม่ได้ ทำอะไรเลย แค่รู้ธรรมดาหรือเปล่า จึงได้บอกว่า เพราะจิตไม่มีอะไรให้มาเกี่ยวด้วย ถ้าเป็นดังนี้ คุณได้บริกรรมร่วมด้วยในขณะนั้นไหมครับ ไม่ไม่ได้บริกรรม ก็บริกรรมครับ และถี่ๆหนักๆตอนนี้ปรับเปลี่ยนก่อน จากบริกรรม ที่ผมเคยบอกว่าแค่ฉากหลัง เปลี่ยนมาเป็นตัวหลักก่อน รู้อาการเสียวน้อยลง แต่ให้เพิ่มบริกรรม ให้จิตรู้คำบริกรรมมากซักหน่อย และต้องบริกรรมถี่ๆ ชัดๆ ยิ่งเสียว ที่ขามาก ก็ต้องถี่มาก หนักมาก เหตุผลในเรื่องนี้เพราะ บริกรรมเป็นวิธีการของสมถะ ซึ่งมีสมาธิเป็นผล สมาธิ เมื่อ เกิดขึ้น และยิ่งมีกำลังมาก ก็สามารถคลอบงำเวทนาได้  ที่จริงไม่แนะนำให้ต่อสู้ เวทนาด้วยการข่มด้วยสมาธิ เพราะสภาวะทุกข์ เราบังคับไม่ได้ เขาจะเป็นไปแบบ ไหนอย่างไร ก็สุดแท้แต่เหตุปัจจัย แต่ขณะนี้ เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น ก็ต้องใช้วิธีนี้บ้าง ไม่เช่นนั้นการปฏิบัติก็จะติดอยู่ ตรงนี้นานไปมาก สภาวะทุกอย่างเราบังคับไม่ได้ การบริกรรมช่วย ไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อให้เวทนา หายหรือเอาชนะเวทนา  ตั้งความพอใจแค่มีสมาธิที่กล้าแกร่งขึ้นมาอีกนิดก็พอ ถ้าหากไปทำใจให้อยากแล้ว จะกลายเป็นตัณหาไปอีก ลองคิดในแง่ดีนะครับ  บางทีการปฏิบัติทางนี้ของคุณก้าวหน้ามาก เพราะบางอย่าง สอนให้รู้อะไรบางอย่าง ให้เห็นโทษบางอย่าง ให้เบื่อหน่ายบางอย่าง  ก็เป็นไ้ด้ ขอให้กำลังใจในการปฏิบตัิครับ ปม้จะคนละแนวทาง แต่ก็มีจุดประสงค์เดียวกัน จากคุณ : นายพยายาม เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 22:33:07

ความคิดเห็นที่ 17 จาก คห 15 โรคทีว่า คือ โรคนี้หรือเปล่า ครับ -------------------------------------------- โรคลมปลายปัตคาด เป็นชื่อเรียกลมชนิดหนึ่ง เกิดจากการแข็งตัวของเลือดทำให้การไหลเวียนเลือดไม่ดี สามารถเป็นได้ทุกส่วนของร่างกาย โรคลมปลายปัตคาดสัญญาณ ๔ , ๕ หลัง เทียบได้กับกลุ่มอาการปวดจากกล้ามเนื้อ มีลักษณะเฉพาะ คือ จะต้องมีจุดกดเจ็บ ที่ทำให้เกิดอาการปวดร้าวส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย อาจจะปวดตลอดเวลาหรือปวดเฉพาะเวลาทำงานก็ได้ ถือเป็นอาการปวดเรื้อรังที่พบบ่อยในวัยกลางคนและผู้สูงอายุ สาเหตุของการเกิดโรค 1. อิริยาบถไม่ถูกต้อง 2. ความเครียด 3. การทำงานหนัก 4. พักผ่อนไม่เพียงพอ 5. ความเสื่อมของกระดูกคอและจากอุบัติเหตุ ลักษณะอาการของโรค 1. ปวดตึงต้นคอ กล้ามเนื้อบ่าและสะบัก 2. หายใจไม่เต็มอิ่ม , มึนงง และเวียนศรีษะ 3. ขัดยอกในอก ปวดกระบอกตา 4. ร้าวชาลงแขนด้านนอกและนิ้วมือ ร้าวชาลงแขนด้านใน วิธีการรักษา 1. นวดไทยเพื่อการรักษา 2. ประคบสมุนไพร คำแนะนำ 1. ประคบด้วยความร้อน เช้า เย็น ประมาณ 10 - 15 นาที 2. งดอาหารแสลง เช่น ข้าวเหนียว , หน่อไม้ , เครื่องในสัตว์ , เหล้าเบียร์ และยาแก้ปวด 3. หลีกเลี่ยงสาเหตุที่ทำให้ปวด เช่น ยกของหนัก 4. ห้ามบิด ดัดหรือสลัดแขนที่รุนแรง ----------------------- ถ้า เป็น แบบ นี้ ผม ว่า ผมไม่เข้าข่าย ครับ เพราะไม่มี จุดที่กดแล้วเจ็บ แล้ว ก็ไม่ได้ ร้อน ชา ด้วย ครับ อาการ ที่เห้น นี้ ผม เคย เป้น ครับ ผม เรียกว่า ลมขัด ครับ เพราะ ลมเดินไม่สะดวก วีธีแก้ ของผม คือ ประคบร้อน หรือ นวดน้ำมัน ที่แรงสักหน่อย ครับ แล้ว ก็ กดจุดช่วย หรือ นวด นั่นแหละ ครับ โดย ผม จะ ทำด้วยตนเอง (หาอุปกรณ์ช่วย) เนื่องจากผม ต้องทำงานหนัก มาแต่เด็ก และ งาน ต้องทำทุกวัน เรื่อง รักษาตัวไม่ให้เจ็บป่วย ด้วยโรคพวกนี้ ผมว่า ผมทำได้ระดับหนึ่งเลย ครับ แล้ว ตอนนี้ ผม ก้ เป็น ครับ แต่เป็น ที่ส่วนบนของร่างกายครับ เพราะ ผม ไหล่กว้าง ค่อนข้างมาก ทำให้นอนตะแคงแล้ว คอจะลอยสูงมาก แล้ว ถ้า ห่อไหล่ ก็ จะทำให้ ปวดไหล่มากครับเวลาตื่นนอน ผม ต้อง เปลี่ยนท่านนอน อยู่บ่อยๆ เพื่อไม่ให้ เมื่อย ครับ แต่ บางวันถ้าเหนื่อยมากๆ ก็ หลับยาว ไม่ได้เปลี่ยนท่า ก็ เป็น ครับ ส่วนนอนหงาย ผม ก็ทำแล้วครับ แต่ ผม นอน กรนเสียงดัง ก็ ต้องเปลี่ยนท่านอนอยุ่ดี ครับ แต่ อาการที่เสียวขา นั้นไม่เหมือน กับ  ที่กล่าวมาครับ คนละอย่างกันครับ ขอบ คุณ ที่ แนะนำ ครับ ผม ก็ คิดว่า อาจเป็น โรค ครับ แต่ เป็น เกี่ยวกับ เส้นเอ็น ที่ขา ครับ ผม คิดว่ามันเหมือน เส้นเอ็น อักเสบ นะครับ แต่ไม่รุนแรง เพราะเวลา ปรกติ ทีไม่อยุ่ในอารมณ์ สมาธิ จะไม่รู้สึก แต่ พออยุ่ในอารมณ์ สมาธิ แล้ว รู้สึก นะครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 13:28:05

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบ คุณ ทุกท่านที่ แนะนำ นะครับ ตอนนี้ วีธี จัดการ ของผม คือ หยุดทำสมาธิ(นีั่งสมาธิ) ก่อน เจริญสติ อย่างเดียวไปก่อน ทำใจให้ แน่วแน่กว่านี้ แล้ว ค่อยลองนั่งสมาธิใหม่ แล้ว ถ้า เป็น อีก ผมจะลอง ทน ให้มากที่สุด ก็ แล้ว กัน ครับ ดูว่า จะเกิดอาการนี้ ไปขนาดไหน หรือ จะจบลงตรงไหน หรือ ใคร พอจะบอกได้ว่า อย่างน้อย อาการนี้ เป็น อาการของอะไร ได้บ้าง ก็ ดี ครับ อย่าง คห 15 ที่แนะนำ ครับ ผม จะได้ พิจารณา ว่าผม เข้าข่าย หรือเปล่า ครับ ขอบคุณ ทุกท่าน มาก ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 13:33:13

ความคิดเห็นที่ 19 อยากออกความเห็นเพิ่มเติมอีกนิดเดียวครับ เพราะท่านอื่นๆก็แนะนำได้ดีมากๆอยู่แล้ว ผมขออนุญาต แนะนำ การวางจิตของ จขกท.นิดหน่อยนะครับ คือแต่ก่อนผมก็ชอบเอาจิตไปแปะไว้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งแบบ จขกท.นี่แหละครับ แปะทีไรก็ได้เรื่องทุกที คือพอจิตมันเข้าสมาธิปุ๊บ อะไรๆมันก็เกินจริงครับ เช่นแต่ก่อนผมเอาจิตไปแปะไว้ที่หู มันก็เลยเถิดไปจนได้ยินเสียงเทวดาโน่นเลย เอาจิตไปแปะไว้ที่แสงสว่างที่กลางกาย มันก็เลยเถิดไปจนกระทั่งขยายแสงออกไปเห็นโน่นเห็นนี่มั่วไปหมด เอาจิตไปแปะกับอะไรๆ มันก็เกิดเรื่องทุกทีเพราะกำลังสมาธิมันเหมือนเรามีเครื่องขยายครับ จขกท. เอาจิตไปแปะไว้ที่ขา ความเสียวมันก็ขยายขนาดไปมากจนทนไม่ไหวก็ธรรมดาของการรับรู้เมื่อมีสมาธิครับ พักหลังๆ ผมได้ครูบาอาจารย์แนะนำ ท่านให้ดูอยู่ห่างๆ มันพูดง่ายแต่ทำยากครับ ห่างอย่างไร? ก็ห่างเหมือนดูคนอื่นเขานั่ง เหมือนดูคนอื่นเขาหายใจ กายก็อันหนึ่ง กระเพื่อมไปมาตามลม จิตมันตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดูอยู่ห่างๆ ไม่เข้าไปจ่อ หมายถึงดูภาพรวมๆ ห่างๆ ไม่จดจ่อกับอวัยวะหรือจุดเล็กๆไงครับ ก็จะเห็นกายก็อันหนึ่ง เวทนาก็อันหนึ่ง จิตผู้รู้ผู้ดูก็อันหนึ่ง ลองดูครับ แบบนี้ จิตจะตั้งมั่นเป็นอิสระ ไม่เข้าไป "คลุกวงใน" ก็จะเห็นขันธ์ ๕ เป็นแค่สิ่งที่ถูกรู้ถูกดูครับ ลองดูนะครับ ผมคิดว่าถ้าดูห่างๆแบบนี้จะไม่เสียวขาอีกต่อไปครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 14:02:24

ความคิดเห็นที่ 20 ระวังกระดูกสันหลังทับเส้นนะครับ แฟนผมเคยเป็น ขาด้านซ้ายจะเสียวมากเวลาเดิน หมายถึงตอนเป็นมากแล้ว มีชาร่วมด้วย ตอนหลังผ่าตัดที่กระดูกสันหลัง ก็กลับมาเดินได้ปกติครับ ไงก็ควรหาหมอเช็คสมุฎฐานให้ชัวร์เลยครับ จากคุณ : นายพยายาม เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 15:15:47

ความคิดเห็นที่ 21 มาจาก #15 มันไม่จำเป็น ต้องครบทุกข้อครับ  ที่ยกมาคือตามตำรากล่าวไว้ จริงๆ เพียงแค่มันจะมีจุดบ่งชี้แค่บางอาการเท่านั้น เราก็สามารถจัดให้อยู่ในโรคนี้ ในทางปฏิบัติ ส่วนใหญ่คนไข้ก็ไม่มีอาการครบ บางคนก็เป็น 1-2 อาการเท่านั้น   การกดจุดสัญญาณต่างกับการนวดน้ำมันมาก  เพราะผู้นวดต้องรู้จัด ที่เกี่ยวเนื่องกับ ระบบกระดูก ระบบกล้ามเนื้อ ระบบโลหิต ระบบประสาท ผนวกกับ ต่ำแหน่งการ กดแต่โบราณ ไม่ใช่การตามจุดเราเมื่อยหรือปวด เพียงอย่างเดียว  ยังไม่นับเรื่องพลังการกดต้ำแหน่ง การหน่วงจุดกด ต้องให้ได้ระดับเพียงพอ ไม่งั้นจะไม่ได้ผล ถ้าคุณไม่ได้เรียนมาโดยตรง อ่านตำรายังไงก็ทำตามไม่ได้ครับ เนื่องด้วยการจัดทำตามตำราที่ยกมาในปัจจุบัน ยังมีความต่างกับที่ใช้จริงๆในเชิงปฏิบัติมาก (ซึ่งจะด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่กล่าวถึงละกัน)   นอกจากนี้ การรักษาโรคทางแผนไทยยังต้องอาศัย ระบบ ของเวชกรรมหรือการจ่ายยาเข้าร่วมด้วยจึงจะได้ประสิทธิภาพมากขึ้น เอาแค่นี้ละกันครับ เดี๋ยวกลาย สวนลุมพินีไป - -" จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 22:02:46

ความคิดเห็นที่ 22 จขกท.บอกว่า มีสมาธิแล้วจะเสียวมาก น่าสงสัยว่าเป็นเพราะอะไร เราเคยสติเกิดเอง แล้วปวดร่างกาย เกิดเวทนาทางกาย ซึ่งมันน่าแปลกใจ มันปกติจะมีความสุข ก็สงสัยว่าเป็นผลของภาวนา หรือเป็นเพราะโรคประจำตัว เลยไปถามครูอาจารย์ ท่านก็ยิ้มๆตอบง่ายๆ "ก็มีกายไง เลยมีเวทนา" จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 23:55:53

ความคิดเห็นที่ 23 อนุโมทนาจขกท นะคะ อ่านแล้วก็ได้ความรู้ไปด้วยค่ะ เวลาที่ดิฉันนั่งสงบสงบ ถ้าวันไหนมีเวทนาที่กายก่อนนั่ง พอเริ่มสงบอาการจะชัดเจนมาก เช่นถ้าวันไหนแบกของหนัก ตอนแบกก็ไม่ได้รู้สึก แต่พอนั่งเริ่มสงบ ก็เป็นเรื่อง กล้ามเนื้อที่ไหล่จะเจ็บเสียวขึ้นมาเหมือนกัน บางทีก็ปวดทรมานราวกับแขนจะหลุด ดิฉันใช้วิธีนั่งทนไปเรื่อยเรื่อย โดยทำใจว่า ช่างมัน เจ็บก็เจ็บไป นั่งไปเท่าที่ทนได้ แต่บางทีก็หายไปเองได้ค่ะ จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 01:36:45

ความคิดเห็นที่ 24 เรียน จขกท  ถ้าไม่ใช่โรค  ก็อาจจะเป็น เพราะกรรมเก่าซึ่ง สมาธิกำลังเผาผลาญกรรมเก่ารึป่าวครับ  เหมือนตามบทความนี้น่ะครับ "การขึ้น ฌาณ 3 เรียกว่า ฌาณสุขนั้น ถ้าร่างกายมีอาการสั่นให้หยุดสั่นแล้วให้นึกคำว่า 3 จากนั้นกระตุกตัวขึ้น และให้ท่องกรรมฐาน 5 ให้ช้าลง ฌาณ 3 นี้ ท่านบอกว่าเป็นทางผ่านเท่านั้น เพราะถ้าขืนปล่อยใจเพ่งอยู่กับณาณเกินไปจะรู้สึกสบายกายสบายใจ ทำให้เพลินจนหลับได้ พยายามหายใจให้เป็นปกติให้นึกถึงคำว่า ฌาณ 4 พร้อมกับกระตุกตัวขึ้น จากนั้นท่องกรรมฐาน 5 ให้ช้าลงอีก เพื่อจะทำให้จิตนิ่งและแนบขึ้น ที่สำคัญในฌาณนี้ ห้ามกระดุกกระดิกตัวเป็นอันขาด เพราะจะทำให้ฌาณตก เพราะในฌาณนี้จะเริ่มรู้สึกชาที่ข้อมือ ลามไปจนถึงขา และ ปลายเท้า บางครั้งชาจนทั่วใบหน้าไปถึงลิ้น ร่างกายของเราจะรู้สึกชาจนเหมือนก้อนหิน และอาจจะเกิดการเจ็บปวดตามร่างกายตามมาด้วย วึ่งถ้าทนไม่ได้จะไม่สำเร็จการเข้าฌาณ ความเจ็บปวดนี้เองที่พระพุทธเจ้าเคยเจอซึ่งเป็นความทุกข์กายทุกข์ใจ และถือเป็นมารที่ขัดขวางไม่ให้เราเข้าฌาณได่สำเร็จ ความเจ็บปวดตามร่างกายคือกรรมเก่าที่เราเคยทำมานั่นเองและทำให้พระพุทธเจ้าตรัสรู้ถึงการดับทุกข์ได้ในที่สุดเพราะสุดท้ายถ้าเราดับทุกข์ที่เกิดขึ้นนี้ไปได้ ความเจ็บปวดก็จะหาย การนั่งฌาณจนมาถึงขั้นนี้จึงเป็นการเผาผลาญกรรมที่เราเคยทำมา และชดใช้กรรมให้เบาบางลงนั่นเอง ซึ่งมีหลายคนที่เมือ่นั่งจนถึงขั้นนี้ก็ต้องออกจากฌาณเสียก่อนเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว และก็ไม่สามารถชดใช้กรรม หรือเผาผลาญกรรมของตนให้เบาบางลงได้ ฉะนั้นเมื่อเรานั่งฌาณแล้วเจอทุกข์ ขอให้เรารู้ไว้ว่าเราได้นั่งฌาณได้ถูกต้องตามที่พระพุทธเจ้าทรงเคยนั่งมาก่อนแล้วทั้งสิ้น และขอให้เพียรต่อไป เพราะจะทำให้เราประสบความสำเร็จในชีวิต และยังสามารถพิสูจน์ธรรมะของพระพุทธเจ้าได้จนถึงการที่สามารถมีกายทิพย์แล้วย้อนกลับไปในอดีตชาติ หรืออนาคต หรือท่องเที่ยวไปที่ไหนก็ได้ด้วยความเร็วของจิตที่นึกคิด หรือแม้แต่ไปดูนรก หรือสวรรค์ซึ่งภาวะนี้เรียกว่า “ถอดจิต หรือถอดกายในได้นั่นเอง” ซึ่งอาการเหล่านี้รับรองว่าท่านก็สามารถพิสูจน์ได้แน่นอน ถ้าท่านเป็นผู้รักษาศีลได้อย่างดี และทำฌาณได้สม่ำเสมออย่างถูกต้อง หมายถึงการทำฌาณ4 ให้ได้ครั้งละไม่ต่ำกว่า 2 ชั่วโมง " จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 11:42:39

ความคิดเห็นที่ 25 จาก คห 24 "ท่องกรรมฐาน 5 " กรรมฐาน 5 คือ อะไร ครับ อธิบายสักหน่อย ครับ เพื่อ ผม จะได้ เข้าใจได้มากขึ้นครับ ------ เพิ่มเติม กรรมฐาน 5 ใช่ เกศา โลมา นขา ทันตา ตะโจ ล หรือเปล่า ครัีบ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ค. 55 18:06:57 จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 17:54:12

ความคิดเห็นที่ 26 การทำรูปฌาน 4 อย่างละเอียด... การทำสมาธิ สมารถทำได้ทุกอริยาบถ คือ นั่ง นอน เดิน ยืน การนั่งควรเลือกเอา 2 แบบ คือขัดสมาธิแบบทั่ว ๆ ไป(แบบพระปฏิมากร) หรือ นั่งพับเพียบ(คุ้บัลลังก์) คือการเอาเท้าซ้ายสอดใต้เข่าขวา ทั้ง 2 แบบนี้ มือจะต้องประสานกันบนตัก สมาธิลึกมี 3 ระดับ 1.สมาธิขั้นต้น หรือ ขณิกสมาธิ 2.สมาธิขั้นกลาง หรือ อุปจารสมาธิ 3.สมาธิขั้นสูง หรือ อัปปนาสมาธิ เมื่อนั่งสมาธิแล้วจะไม่สามารถแยก 3 อย่างนี้ได้หรือจะแยกได้ยากมากซึ่งจะเรียกว่าเป็น ฌาณ ซึ่งฌาณจะมีอยู่ด้วยกัน 4 ขั้น ที่เรียกว่า รูปฌาณ 4 คือ ฌาณ1 ฌาณ2 ฌาณ3 ฌาณ4 และก่อนที่เราจะเริ่มปฏิบัติ เราจำเป็นต้องรักษาศีล 5 ให้สมบูรณ์ หรือเรียกว่าเป็นคนไม่ผิดศีลเสียก่อน เพราะจิตที่ไม่บริสุทธิ์จะยากต่อการปฏิบัติธรรมให้สำเร็จได้ ก่อนนั่งจะต้องทำปัญจเคารพทุกครั้ง คือ กราบพระพุทธ พระ ธรรม พระสงฆ์ และจะต้องมีจิตใจที่เชื่อมั่นว่าเป็นของที่มีอยู่และจะต้องยึดมั่นในองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และกราบบิดามารดา และกราบครูอาจารย์ผู้ที่สั่งสอนทางธรรมให้กับเรา รวมแล้ว คือการกราบ 5 ครั้ง หรือ เรียกว่า ปัญจเคารพ ซึ่งเป็นการแสดงความกตัญญูกตเวที จะช่วยให้จิตใจเราผ่องใสและเป็นสิริมงคงลก่อนที่เราจะทำกรรมฐาน บริกรรมกรรมฐาน 5 เมือ่นั่งถนัดดีแล้วให้นำมือขวาทับมือซ้ายบนตัก แล้วนั่งตัวตรง อย่างอตัว หน้าตรง อย่าก้ม เพราะถ้าหลังงอจะนั่งได่ไม่ทน จะทำให้ปวดหลังปวดเอว เมื่อนั่งได้ถูกต้องแล้ว ให้เริ่มบริกรรมภาวนาโดยท่องในใจว่า “เกศา โลมา นขา ทันตา ตโจ” แล้วให้ท่องถอยหลัง “ตโจ ทันตา นขา โลมา เกศา” เรียกว่า กรรมฐาน 5 เริ่มเข้าฌาณ ในขณะที่บริกรรมอยู่นั้นให้เพ่งไปข้างหน้าประมาณ 1 ช่วงแขน โดยพยายามให้จิตนั้นยึดอยู่ใน กรรมฐาน 5 โดยให้ท่องกลับไปกลับมา โดยไม่ให้คิดถึงเรื่องอื่น แต่ถ้าคิดอยู่ให้นึกดูว่าคิดเรื่องอะไรแล้วก็ให้บอกตัวเองว่าให้หยุดคิด หรือพักไว้ก่อน แล้วให้กลับมานึกถึงกรรมฐาน 5 เพียงอย่างเดียว เมื่อท่องไปแล้ว สัก 10 เที่ยวแล้วไม่หลง แปลว่าจิตได้ยึดกับกรรมฐาน 5 แล้ว จิตก็จะตั้งมั่น เมื่อนั้น ฌาณ 1 ก็จะเกิดขึ้นโดยไม่มีความนึกคิดอื่นเข้ามาเจือปน จากนั้นก็จะเกิดปีติขึ้น คือจะรู้สึกขนลุกขนพอง หรือ ซาบซ่าที่ผิวกาย หรือรู้สึกตัวพอง บางทีก็จะมีอาการกระตุกที่มือ อาการแบบนี้แสดงว่าฌาณ 2 เริ่มเกิดขึ้นแล้ว ในขณะที่จะขึ้นฌาณ 2 ที่เรยกว่า ปีติ ให้บริกรรมภาวนากรรมฐาน 5 ให้เร็วขึ้น ๆ ๆ เรื่อย ๆ จนรู้สึกใจหวิวและตัวสั่น หรืออาจสั่นอย่างแรงก็อย่าไปตกใจเพราะนั่นคือ อุเพงคาปีติ แต่ถ้าเป็นอาการขนลุกขนพอง เรียกว่า ผรณาปีติ ซึ่งผู้ปฏิบัติ จะต้องทำให้เกิด อุเพงคาปีติ ให้ได้จึงเรียกว่าถึงฌาณ 2 แล้วอย่างสมบูรณ์ เพราะอุเพงคาปีติ นี้เองจะเป็นกำลังและฤทธิ์ เพื่อให้ถึงฌาณ 4 ได้เร็วยิ่งขึ้น และทำให้เกิดฤทธ์ต่างๆได้ในฌาณ 4 เช่น การเกิด หูทิพย์ ตาทิพย์ หยั่งรู้ใจคน ระลึกชาติได้ หรือแม้แต่กายทิพย์ที่เหาะเหินเดินอากาศ ล้วนแต่มาจาก ฤทธิ์ของอุเพงคาปีตินั่นเองในฌาณ 2 นั่นเอง การขึ้น ฌาณ 3 เรียกว่า ฌาณสุขนั้น ถ้าร่างกายมีอาการสั่นให้หยุดสั่นแล้วให้นึกคำว่า 3 จากนั้นกระตุกตัวขึ้น และให้ท่องกรรมฐาน 5 ให้ช้าลง ฌาณ 3 นี้ ท่านบอกว่าเป็นทางผ่านเท่านั้น เพราะถ้าขืนปล่อยใจเพ่งอยู่กับณาณเกินไปจะรู้สึกสบายกายสบายใจ ทำให้เพลินจนหลับได้ พยายามหายใจให้เป็นปกติให้นึกถึงคำว่า ฌาณ 4 พร้อมกับกระตุกตัวขึ้น จากนั้นท่องกรรมฐาน 5 ให้ช้าลงอีก เพื่อจะทำให้จิตนิ่งและแนบขึ้น ที่สำคัญในฌาณนี้ ห้ามกระดุกกระดิกตัวเป็นอันขาด เพราะจะทำให้ฌาณตก เพราะในฌาณนี้จะเริ่มรู้สึกชาที่ข้อมือ ลามไปจนถึงขา และ ปลายเท้า บางครั้งชาจนทั่วใบหน้าไปถึงลิ้น ร่างกายของเราจะรู้สึกชาจนเหมือนก้อนหิน และอาจจะเกิดการเจ็บปวดตามร่างกายตามมาด้วย วึ่งถ้าทนไม่ได้จะไม่สำเร็จการเข้าฌาณ ความเจ็บปวดนี้เองที่พระพุทธเจ้าเคยเจอซึ่งเป็นความทุกข์กายทุกข์ใจ และถือเป็นมารที่ขัดขวางไม่ให้เราเข้าฌาณได่สำเร็จ ความเจ็บปวดตามร่างกายคือกรรมเก่าที่เราเคยทำมานั่นเองและทำให้พระพุทธเจ้าตรัสรู้ถึงการดับทุกข์ได้ในที่สุดเพราะสุดท้ายถ้าเราดับทุกข์ที่เกิดขึ้นนี้ไปได้ ความเจ็บปวดก็จะหาย การนั่งฌาณจนมาถึงขั้นนี้จึงเป็นการเผาผลาญกรรมที่เราเคยทำมา และชดใช้กรรมให้เบาบางลงนั่นเอง ซึ่งมีหลายคนที่เมือ่นั่งจนถึงขั้นนี้ก็ต้องออกจากฌาณเสียก่อนเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว และก็ไม่สามารถชดใช้กรรม หรือเผาผลาญกรรมของตนให้เบาบางลงได้ ฉะนั้นเมื่อเรานั่งฌาณแล้วเจอทุกข์ ขอให้เรารู้ไว้ว่าเราได้นั่งฌาณได้ถูกต้องตามที่พระพุทธเจ้าทรงเคยนั่งมาก่อนแล้วทั้งสิ้น และขอให้เพียรต่อไป เพราะจะทำให้เราประสบความสำเร็จในชีวิต และยังสามารถพิสูจน์ธรรมะของพระพุทธเจ้าได้จนถึงการที่สามารถมีกายทิพย์แล้วย้อนกลับไปในอดีตชาติ หรืออนาคต หรือท่องเที่ยวไปที่ไหนก็ได้ด้วยความเร็วของจิตที่นึกคิด หรือแม้แต่ไปดูนรก หรือสวรรค์ซึ่งภาวะนี้เรียกว่า “ถอดจิต หรือถอดกายในได้นั่นเอง” ซึ่งอาการเหล่านี้รับรองว่าท่านก็สามารถพิสูจน์ได้แน่นอน ถ้าท่านเป็นผู้รักษาศีลได้อย่างดี และทำฌาณได้สม่ำเสมออย่างถูกต้อง หมายถึงการทำฌาณ4 ให้ได้ครั้งละไม่ต่ำกว่า 2 ชั่วโมง *** ในการนั่งฌาณ ถ้าจะให้นั่งให้ได้คุณภาพ จะต้องให้ได้อย่างน้อย 1 ชั่วโมง เพราะจะได้สมาธิขั้นกลางจนถึงขั้นสูง ซึ่งจำเป็นต้องตั้งนาฬิกาปลุกทุกครั้ง ตรงนี้ให้ถือเป็นเรื่องสำคัญ เพราะถึงแม้ว่าเราจะนั่งให้ถึงขั้นดับทุกข์ไม่ได้ แต่เราก็สามารถเอาชนะเวลาได้ ซึ่งถือว่าเรานั้นได้สัจจาบารมี คือไม่แพ้มารนั่นเอง ที่สำคัญ อย่าออกจากฌาณก่อนนาฬิกาปลุกแม้ตานาทีเดียวเป็นอันขาด จะถือว่าแพ้มารทันที *** โทษของการแพ้มาร จะทำให้เราได้รับความหงุดหงิดรำคาญใจทั้งวัน และความโกรธซึ่งถือเป็นการผิดศีลข้อหนึ่งก็จะตามมา บางทีอาจเจอเรื่องที่ต้องทำให้เราหัวเสียไปทั้งวัน ทำอะไรก็จะติด ๆ ขัด ๆ และถ้าเรานั่งฌาณแล้วแพ้มารบ่อย ๆ ก็จะทำให้เราท้อและเลิกนั่งไปในที่สุด ตรงกันข้ามกับการชนะมาร จะทำให้เรารู้สึกมั่นใจ มีสติปัญญา สบายใจ และราบรื่นไปทั้งวัน เมื่อนั่งฌาณแล้วชนะมารได้บ่อย ๆ จะทำให้เราเกิดความเจริญก้าวหน้า ทำอะไรก็จะประสบความสำเร็จ และที่สำคัญ จะทำให้เราเป็นผู้ที่อยู่ในศีลในธรรมอย่างมั่นคง และทั้งสองอย่างนี้ ผู้ที่ได้ปฏิบัติจะเจอกับตัวเองอย่างแน่นอน การถอยฌาณ ในการนั่งฌาณนั้นเป็นเรื่องสำคัญมากที่เมื่อติดฌาณแล้ว เมื่อครบเวลา 1 หรือ 2 ชั่วโมงจะต้องถอยฌาณให้เป็นเพราะจะทำให้เป็นอันตรายถึงขั้นสติไม่ดี หรือบางรายอาจเป็นบ้าไปเลยก็มี เพราะฉะนั้น เมื่อ่เราอยู่ในฌาณที่ 4 ให้เรานึกถึงคำว่า 3 แล้วให้ลดตัวลง แล้วให้แผ่เมตตา เสร็จแล้วให้นึกถึงคำว่า 2 พร้อมกับสั่นร่างกายทันที และการสั่นถอยนี้ถือว่าสำคัญมาก เพราะจะเป็นการสลัดออกจากฌาณ 4 ซึ่งถ้าสลัดออกไม่หมดจะทำให้เราติดฌาณได้ เพราะการนั่งฌาณสำหรับคนที่ไม่รู้ก็จะไม่รู้สึกตัวว่าอยู่ฌาณไหน เพราะฌาณสามารถเลือ่นขึ้นเองได้อัตโนมัติ และเมื่อถึงฌาณ 4 โดยไม่รู้ตัว เมื่อต้องการจะออกจากสมาธิเขาก็จะลืมตาขึ้นมาโดยที่ยังไม่ได้ถอยฌาณ ถ้าเป็นช่วงแรก ๆ จะมีอาการปวดหัว ปวดตามตัว บางครั้งเกร็งจนขยับตัวไม่ได้ ซึ่งไม่ใช่เกิดจาการเส้นยึด แต่เป็นเพราะจิตยังติดอยู่ในฌาณที่เรียกว่า อุเบกขาฌาณ คือ ฌาณที่อยู่ในฌาณ 4 นั่นเอง ซึ่งเป็นฌาณแห่งการวางเฉย หนักเข้าก็จะกลายเป็นคนเบลอ ๆ ไม่พูดไม่จา บางทีพูดคำหนึ่งก็หยุดไปเลย จะกลายเป็นคนเชื่องช้า เซื่องซึม ไม่กระตือรือร้น พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง และกลายเป็นคนเกียจคร้าน เสื้อผ้าไม่เปลี่ยนไม่ซัก ข้าวปลาไม่กิน ไม่พูดไม่จากับใคร เมื่อใครเห็นก็ต้องคิดว่าไม่ต่างจากคนบ้าแน่นอน เช่นพระบางองค์ที่ท่านไม่รู้จักการถอยฌาณที่เราคงเคยเห็น ท่านจะนั่งสมาธิเป็นเวลานาน ๆ มองดูแล้วเหมือแก่กล้าอาคม แต่แท้จริงแล้วท่านไม่รู้จักการถอยฌาณ ซึ่งท่าทีจะดูสงบนิ่ง ดูเหม่อลอย แต่แท้จริงแล้วนั่นคืออาการติดฌาณ แต่ในเรื่องของฤทธิ์นั้นท่านมีแน่นอนเพราะมาจากอำนาจของฌาณที่ท่านบริกรรมครั้งละเป็นเวลาหลาย ๆ ชั่วโมงนั่นเอง เมื่อสั่นที่ ฌาณ 2 จนออกจากฌาณได้หมด ให้เรานึกถึง 1 แล้วลดตัว ในฌาณ 1 นี้ เราจะต้องทำการกรวดน้ำเพื่อแบ่งบุญให้คนเป็น และ อุทิศบุญให้คนตาย และการที่เรามีฌาณก็ถือว่าเราเป็นผู้มีอำนาจ อย่างน้อยก็สามารถกรวดน้ำแบ่งบุญและอุทิศบุญได้ ซึ่งคนธรรมดาทำไม่ได้ แม้กระทั่งพระที่ไม่มีศีลไม่มีฌาณสมาธิก็จะไม่สามารถกรวดน้ำได้ดีเท่าเรา ดังที่ท่านเคยกล่าวไว้ว่า “ทำบุญกับพระที่ไม่มีศีลไม่มีฌาณ เรียกว่า ทำบุญแล้วผีอด” เมื่อกรวดน้ำในฌาณที่ 1 เสร็จ ให้นึกถึงฌาณที่ 2 แล้วสั่นตัวเบา ๆ ไปข้างหน้า 3 ครั้ง เสร็จแล้วให้นึกถึง ฌาณ 1 แล้วลดตัวลง เมื่อต้องการจะออกจากฌาณ ให้เราสะบัดหน้าแล้วนึกคำว่า ออก แล้วค่อย ๆ ลืมตา และก้มกราบ 5 ครั้งเหมือนตอนเริ่มนั่งฌาณ คำอธิษฐาน ในการนั่งฌาณ 15 นาที หรือครึ่งชั่วโมงแรกเมื่อถึง ฌาณ 4 โดยรอจนเริ่มรู้สึกชา แล้วให้ค่อย ๆ ถอยฌาณมาอยู่ที่ฌาณ 1 และจึงเริ่มเข้าฌาณ 1 อีกครั้ง โดยให้อธิษฐานดังนี้ก่อนจึงเริ่มเข้าฌาณอีกครั้ง ให้อธิษฐานจิตดังนี้โดยพนม หลับตา “ด้วยอานุภาพคุณพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณบิดามารดา คุณครูบาอาจารย์ ด้วยบุญบารมีที่ขาพเจ้าสร้าง และด้วยอธิษฐานบารมี ข้าพเจ้าขออธิษฐานว่า..... และขอให้ได้รับผลเกินคาดด้วยเทอญ” คำแผ่เมตตา “ด้วยอานุภาพคุณพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณบิดามารดา คุณครูบาอาจารย์ ข้าพเจ้าขอแผ่เมตตา ขอให้ข้าพเจ้ามีแต่ความสุข ขอให้ ลูก (สามี,ภรรยา) พ่อ แม่ พี่น้อง และญาติทั้งหลาย ของข้าพเจ้า จงมีแต่ความสุข ขอให้ทั้งศัตรู และหมู่มิตรทั้งหลายของข้าพเจ้าจงมีความสุข ขอให้มนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลาย เบื้องบนจดอรูปพรหม เบื้องล่างจดมหาอเวจีนรก เบื้องขวาง รายรอบสุดขอบจักรวาล จงมีแต่ความสุข” คำกรวดน้ำแบบอธิษฐานเอง “ด้วยอานุภาพคุณพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณบิดามารดา คุณครูบาอาจารย์ ด้วยบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำในวันนี้ ข้าพเจ้าขอแบ่งบุญนี้ให้แก่....(ใช้กับบคนเป็น) และขออุทิศบุญนี้ให้แก่....(ใช้กับคนตายหรือเทวดา) และขอให้สรรพสัตว์ทั้งหลายได้รับบุญของข้าพเจ้านี้ด้วยเทอญ” ที่มา : http://board.palungjit.com/f4/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%97%E0%B8%B3%E0%B8%A3%E0%B8%B9%E0%B8%9B%E0%B8%8C%E0%B8%B2%E0%B8%99-4-%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94-98757.html จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 18:39:12

ความคิดเห็นที่ 27 ที่ผมเอามาให้พอใกล้เคียงกับอาการ ของ จขกท(a235) มั้ยครับ จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 19:52:24

ความคิดเห็นที่ 28 จาก ความคิดเห็นที่ 10   http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12351292/Y12351292.html  ทางไปนิพพานมีทางเดียว คือ เจริญตามมรรคมีองค์ ๘  ย่อเป็นสามคือ ศีล สมาธิ ปัญญา ย่อเป็นสองคือ สมถะและวิปัสสนา การปฏิบัติใดที่ไม่ใช่มรรคมีองค์ ๘ ไปนิพพานไม่ได้ครับ และทางนี้มีแต่ในศาสนาพุทธเท่านั้น จากคุณ : sspp1        เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 22:19:59 ็ก็เชื่อกันอยู่อย่างนี้โดยทั่วไป   แต่เวลาปฏิบัติ ก็เหมือนคห.ข้างบน(คห.26) ปฏิบัติแล้วก็มีฤทธิ์ ไปเที่ยวนรก  สวรรค์ได้    ไปนิพพานได้ ไม่รู้ว่าเอา   สติปัฏฐาน ๔   สัมมัปปธาน ๔        อิทธิบาท ๔      อินทรีย์ ๕    พละ ๕      โพชฌงค์ ๗         มรรคมีองค์ ๘  ซึ่งเป็นองค์ธรรมที่ใช้ในการตรัสรู้  หรือบรรลุธรรม  แม้แค่โสดาบันก็ต้องใช้  ไปไว้ไหน แม้แต่มรรค๘ปฏิบัติอย่างไรก็ไม่รู้ แล้ว ถ้าผู้ดูแล เห็นว่าไม่สมควร เสนอคห.นี้้     กรุณาบอกจะลบให้ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 20:19:04

ความคิดเห็นที่ 29 จาก คห 26 และ 27 ที่ถามว่า ใกล้เคียงหรือเปล่า ถ้า ผม เข้าใจไม่ผิด นะครับ จากที่อ่าน ตามที่คุณ ให้มา แล้ว ผม ประสบแล้ว คิดเองเออเอง นะครับ ผม คงเคยได้ ถึง ฌาณ4 1ครั้ง ครับ แล้ว ปรกติจะได้ ฌาณ 2 ไม่ยากนัก ครับ  แต่ ผม ไม่เคย ตัวสั่น ครับ แต่เคย ขนลุก มากๆ ตอน ครั้งแรกๆ ที่ ทำได้ ครับ การออก ผม ก็ แค่ ตั้งสติให้มั่น แล้ว ก็ คิดว่า ต้องการออกจากสมาธิ แล้วก็ ค่อยๆ ลืมตา (บางครั้งก็ ลิมตายากมากครับ) แล้ว ก็ ยังไม่ขยัีบตัว แต่ ค่อยๆ คลายอารมณ์ สมาธืิ ออกให้ รู้สึกว่า ไม่ได้อยุ่ใน อารมณ์ สมาธื แล้ว ก็ ค่อย เปลี่ยนอริยาบท ครับ ถ้า ตามนี้่ (เน้นว่า ตามที่อ่านแล้วเข้าใจเอาเองนะครับ) ก็ คง ประมาณ นี้ครับ ผม คง เกิดเวทนา ตอน ฌาณ สาม ครับ ------------------------------- แต่ สงสัยว่า อาการ ที่เกิด ใน ฌาณ นั้น ยังคงเกิดได้ แม้ไม่ได้อยู่ใน ฌาณ3 ได้ หรือไม่ครับ เพราะ แค่ ผม เข้าอารมณ์สมาธื ตอนนี้ ก็ เสียวขาได้ เลย ครับ ไม่ต้อง นั่งสมาธิ แล้วครับ แต่ ไม่รบกวนชีวิตประจำวัน นะครับ คือไม่ได้ เจ็บปวด หรือ เหมือน ปวดล้า นะครับ ตอนนี้ที่นึกได้ คือ ประมาณว่า เสียวขา แบบ ที่ เป็น อาการเสียว ที่หายจากการที่ ขา เป็น เหน็บชา นะครับ เพราะ ตอนแรก ที่เริ่มนั่งสมาธิ ผม จะขา เป็น เหน็บ แล้ว ไม่รุ้สึก ครับ แต่รุ้สึก ตอนที่ออกจากสมาธิแล้ว แล้ว ยืดขา นะครับ เลือน จะไปเลี้ยงขา แล้ว สักพักหนึ่ง จะเกิดอาการเสียวขา เป็นอย่างมากเลย ครับ แต่ ตอนหลัง ผมไม่เป็น เหนับชาแล้วครับเวลานั่ง แต่ เมื่อย ครับ แต่ อาการเสียวขา นี้ กลับไปเกิดตอนที่อยุ่ในสมาธิ ครับ ออกจากสมาธิ ไม่เป็น ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 22:41:30

ความคิดเห็นที่ 30 คห 28 ขอความกรุณา ขยายความหน่อยครับ ผมไม่เข้าใจ ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 22:44:10

ความคิดเห็นที่ 31 ไม่เข้าใจประเด็นไหนครับ    จะได้ตอบถูก เดาว่า เป็นเรื่องสมาธิ ก็ถามต่อว่า  คุณนั่งสมาธิเพื่อ ต้องการอะไร ต้องการให้ใจสงบ  ต้องการได้ฌาณ ?  ต้องการอย่างอื่นๆ ไม่ต้องการอะไรนั่งไปอย่างนั้นๆ ตามที่คนอื่นๆทำ  เห็นว่าน่าจะทำบ้าง ถ้าไม่มีเหตุผลพอ  ผมอยากแนะนำให้เลิกนั่งสมาธิเถิดครับ และถ้าจุดมุ่งหมายของคุณอยู่ที่การหมดกิเลส พ้นทุกข์ละก็ชัดเจนเลย เลิกนั่งสมาธิ หันมาปฏิบัติ โพชฌงค์ ๗  มรรค ๘    หรือ  จรณะ ๑๕  ก็ได้       รายละเอียดผมเคยโพสไว้หลายครั้งแล้ว  ถ้าคุณสนใจ โพสให้ใหม่ก็ได้ ถ้าคุณปฏิบัติได้  ต่อไปเมื่อคุณกลับมาทำสมาธิใหม่ อาจไม่ปวดกระดูกอีกก็ได้ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 23:45:56

ความคิดเห็นที่ 32 คห31 ครับ  ตามความเห็นของผม  พระพุทธเจ้าท่านสอน  ศีล > สมาธิ > ปัญญา  เพราะยังงั้น เราฝึกสมาธินั้นถูกแล้วครับในการบรรลุธรรม ซึ่งเป็นการทำตามขั้นตอน เหมือนขึ้นบันไดก็ขึ้นทีละขั้น   ยังไงก็ต้องใช้สมาธิเป็นบาท    การที่คนสมัยก่อนเค้าบรรลุด้วยแบบไม่ฝึกสมาธิมาซะส่วนมาก  เพราะว่าเค้าเกิดในสมัยพระพุทธเจ้าท่านมาโปรดครับ บารมีเค้าเต็มแล้ว พระพุทธเจ้าท่านก็มีญาณล่วงรู้ว่า เทศน์ยังไงให้คนนั้นบรรลุ อาจจะดูพื้นฐานจิตใจเค้ามาก่อนแล้วครับ   ซึ่งสมัยนี้ที่มีแต่ความสบายและกิเลสหนา  ผมว่ายังไงก็ต้องทำตามขั้นตอนครับ คือต้องได้ฌาน4 ก่อนไม่งั้นเดินวิปัสสนาไม่ได้ ไม่งั้นจะเป็นวิปัสสนึกไปซะมากกว่า  หรือไม่อาจจะเดินสมถะกับวิปัสสนา คู่กันไปครับ  (เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ) ซึ่งคนสมัยก่อนเค้ามีพระพุทธเจ้ากับพระอรหันต์ สอบจิตให้ว่า จิตหมดกิเลสแล้วรึยังน่ะครับ สมัยนี้เราอาจจะคิดไปเองว่าเราหมดกิเลสเเล้วก็ได้เพราะไม่มีใครดูให้ คห29 (a235)  จากความรู้ของผม ถ้าคนที่เคยได้ ฌาน4 แล้ว แค่นึกว่าจะไปฌานไหนก็ไปได้เลยครับ อย่างเช่น ถ้านึกถึง ฌาน2 ก็คิดในใจว่า ฌาน2 แล้วสูดลมหายใจพร้อมกระตุกตัวขึ้น ทำสมาธิซักครู่ มันจะมีความรู้สึกว่ากายอยากจะสั่นหรือไม่ก็จะขนลุกน่ะครับ เราต้องปล่อยร่างกายเราไปอย่าไปฝืนน่ะครับ เราอาจจะยกมือขึ้นเพื่อสั่นช่วย เพื่อเร่งอุเพงคาปิติครับ (เค้าว่าเป็นการเพิ่มกำลังให้กับฌาน4 ด้วย) ถ้านึกถึง ฌาน3 ก็คิดในใจว่า ฌาน3 แล้วสูดลมหายใจพร้อมกระตุกตัวขึ้น ทำสมาธิซักครู่ อาจจะท่องฌาน3 ในใจหรือ กรรมฐานที่เราทำอยู่ก็ได้  สักพักมันจะมีอารมณ์สุขมากออกมา เราก้ออย่าไปฝืน อาจจะยิ้มออกมาตามก็ได้ ซึ่งพอยิ้มแล้ว เราอาจจะหยุดยิ้มไม่ได้นะครับ ถ้านึกถึง ฌาน4 ก็คิดในใจว่า ฌาน4 แล้วสูดลมหายใจพร้อมกระตุกตัวขึ้น  ทำสมาธิซักครู่ เราจะรู้สึกว่า มือ,เท้า,หน้า,ปาก, เริ่มชาหรือหมดความรู้สึกทีละนิด  อารมณ์คล้ายๆเหมือนโดนยาชาอ่อนๆหรือเลือดไม่เดินไปเลี้ยงส่วนนั้นๆน่ะครับ หรือบางทีอาจจะรู้สึกว่าส่วนนั้นๆเบาขึ้นเรื่อยๆ แต่ฌานนี้ห้ามขยับแต่แม้สักนิดครับ ไม่งั้น ฌานตก ฌาน2-3 จะไม่แน่ใจว่าเราคิดไปเองรึป่าว เพราะมันยังเป็นอาการที่เราสั่งร่างกายได้ (เราอาจจะอุปทานไปเอง)  แต่ให้สังเกตว่า การสั่นของฌาน2 ถ้ามันสั่นมากขึ้นเรื่อยๆจนหยุดแทบไม่ได้ก็คงใช่ครับ ฌาน3 ก็เหมือนกัน จะยิ้มไม่หยุดยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆ ฌาน4 อันนี้อาการชา,หมดความรู้สึกไป,อวัยวะนั้นเบาขึ้นเรื่อยๆ  เราคงสั่งร่างกายไม่ได้มั้งครับ ถ้ามีอาการนี้ก็น่าจะชัวร์นะครับ  ซึ่งแต่ละฌานมันจะมีอ่อนไปแก่อีกน่ะครับ ฌาน1-3 เราใช้ทำงานหรือสวดมนต์ได้ครับ เรียกว่า ฌานใช้งาน   ส่วนฌาน4 อาจจะใช้ยากหน่อยเพราะสวดมนต์ต้องสวดในใจ ปากจะแข็งสวดไม่ได้   ฌาน2ใช้งาน เวลาทำงานมันจะึคึกๆมีกำลังน่ะครับ อาจจะอยู่นิ่งไม่ได้ ปล.ความรู้ผมอาจจะผิดก็ได้นะครับ  พี่ๆจะติเตียนกันก็ได้นะครับ  ผมก็อยากได้ความรู้ใหม่ๆเหมือนกันครับ ปล2. คห29 (a235) ลองเปลี่ยนทำสมาธิเป็นท่านอน หรือ สีหไสยา แบบสบายๆดูบ้างรึป่าวครับ  เผื่ออาจจะเป็นโรคจริงๆจากการนั่งก็ได้น่ะครับ จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 08:46:00

ความคิดเห็นที่ 33 คุณเกียดเกียด ฌานสามไม่สั่นแล้วค่ะ สุขมันละเอียดกว่าปีติเยอะค่ะ ถ้ายังสั่นโครมครามอยู่ยังเป็นฌานสอง ฌานสี่ทำใหม่ๆ มันแข็ง ยิ่งกำลังมากยิ่งแข็ง แต่เมื่อจิตเดินวิปัสสนาแล้ว ทำฌานสี่เป็นวสีมันจะเป็นสมาบัติ (อาจกล่าวได้ว่าเข้าเร็วออกเร็ว) จะใช้ฌานสี่สวดมนต์ก็ได้ จะใช้มากกว่านั้นคืออรูปฌานก็ยังสวดได้ ถ้ามีวสี แต่พูดไป ถ้าคนไม่มีสภาวะ เขาไม่เก็ท ก็เหมือนเราคุยโอ่ ถ้าเอาตำรามาเทียบมันจะยุ่ง มีผิดมีถูกขึ้นมาทันที ขนาดครูอาจารย์ที่เขียนเรื่องสภาวะในฌาน ท่านก็พูดคร่าวๆ พอให้สังเกตได้  แต่ว่าในรายละเอียดมีขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นแก่ ต่างกันไปอีก มันหาจุดพอดีเสมอกันทุกคนไม่ได้หรอก แต่ผู้ที่ได้ฌานนั้นๆ แล้ว จะรู้แก่ใจจริงๆ ว่าได้แล้ว มันจะไม่สงสัยอีก แม้สภาวะจะไม่ตรงตามสมมติบัญญัติหรือตำราก็ตามที มันหมดสงสัย เมื่อมันได้แล้ว มันไม่สนว่าได้หรือยัง มันจะเดินต่อไปศึกษาอันอื่นที่ยังไม่รู้ การจะได้ฌานไหน แน่ๆ ตัวชี้วัดมันต้องใช้หลายตัว ตรวจสอบกันด้วย ฌานนึก มันนึกได้จริงๆ คือนึกว่าเป็นมันก็เป็น  แต่ไม่ใช่ฌานจริงๆ แต่ถ้าเป็นวสีในฌาน ก็นึกได้เหมือนกัน นึกได้ แต่ว่า ผลของฌานมันจะออกมานอกฌานด้วย ฌานที่แท้อาศัยเหตุปัจจัยประกอบ ถ้าไม่ได้มีเหตุปัจจัยเลย แต่นึกทีไรได้ทุกที ก็อาจจะเป็นอุปปาทานปรุงแต่งขันธ์ ถ้าได้ฌานสาม อาการปวดต่างๆ มันจะหายหมด ถึงฌานสี่ไม่มีความรู้สึกทางกายแล้ว แต่ถ้าจิตแตะเขตอุปจาระสมาธิปั๊บ เกิดอาการเจ็บปวด แสดงว่าเวทนานั้นมันเข้ามากั้นสมาธิ กรณีคุณจขกท. จะพูดหลายครั้ง ก็กลัววงแตก เขียนไปลบไปเป็นสิบครั้งแล้ว วันนี้จะพูดล่ะ หากมีพื้นฐานการภาวนามามาก แต่ติดว่าเข้าสมาธิลึกไม่ได้ ตามที่ปรารถนา และตามที่ควรจะเป็น เท่าที่เจอ จากประสบการณ์ เป็นวิบากนะ บางครั้งเป็นวิบากด้วยเหตุอื่น แต่หลายๆ ครั้งเป็นวิบากเกี่ยวกับสมาธิโดยตรง ซึ่งเราเจอกับตัวเอง เป็นปัจจัตตัง ไม่ต้องเชื่อหรอก แต่ว่าแชร์ให้ฟัง การเสียวที่ขา ของคุณ a มันเสียวชนิดทนได้ยาก (เราจะมีเหมือนกัน เป็นมดกัด ถ้ามดกัดขึ้นมา หลุดหมด ฌานไหนก็หลุด มันแพ้ทางกัน) ไม่รู้มดมาจากไหน ทั้งมดมีตัวไม่มีตัว ในที่ที่ไม่มีมด ก็สามารถมีมดขึ้นมาได้ เมื่อเวลาจะเข้าฌาน 4 แบบเต็มๆ แบบตั้งใจทำ มดมาทุกที ในช่วงที่เรายังไม่ได้วสีในฌาน เรามีอาการปวดเข่า ข้างนึง ปวดมาก ปวดแบบปกตินี่แหละ เหมือนข้อเข่าเสื่อม ก็คิดว่าเพราะใช้ขาขวาขับรถ เกร็ง มันเลยปวดขาเดียว จะให้แม่ชีที่วัดท่านดูให้ ก็มีเหตุคลาดแคล้วตลอด ก็ทนเอา เวลานั่งสมาธิมันปวด ก็ใช้แนวสัมมาสมาธิ ถอยออกมาฌาน 1 ยืดขา แล้วประคองสมาธิ กลับเข้าไปใหม่ ไม่เดือดร้อน บังเอิญว่า ตอนนั้นทำตามแนวหลวงพ่อสรวง ฝึกได้ฌานสอง แต่อาจารย์สั่งไม่ให้ทำฌานต่อ ให้เดินวิปัสสนา (ซึ่งท่านทราบว่าเรามีวิบากเรื่องนี้ จึงให้ยุติการทำฌาน ท่านทราบวาระจิต ว่าเราไปแอบทำตามหนังสือหลวงพ่อสรวง ซึ่งเป็นครูอาจารย์ของท่าน) เราก็เลิกทำไป แต่ก็มีแอบทำ เพราะใจมันอยากทำ   ปกติน้ันนั่งสมาธิ ก็วิปัสสนาอย่างเดียว นั่งดูไป ละไปเรื่อย แต่พอดีว่า ก่อนนั้นไปเนสัชชิกที่วัด สวดมนต์ข้ามคืนมา สภาวะมันเลยดี นั่งไปเข้าฌานสองแล้วก็ต่อฌานสาม มีพลังงานวิ่งวนรอบกาย สว่างไปหมด เบาไปหมด ด้วยความสติไม่ดี ก็งงๆ การหมุนวนของพลังงานนั้น ไหลเวียนรอบกาย เรียกว่าเอิบอาบซาบซ่านก็ว่าได้ ทันใดนั้น รู้สึกว่า ที่เข่าขวา ซึงเป็นปัญหาใหญ่ มันมีเหมือนโคลนหุ้ม แล้วด้วยพลังงานของฌานนี้ทำให้โคลนหลุดผั่วะออกไปเลย เหมือนมันแห้งกรอบ แล้ว หลุดออก ซึ่งเป็นการรู้ที่ชัดมาก  จิตก็กำหนดรู้ว่า มันหลุดไปแล้ว ไอ้ที่เกาะขามานานอะไรไม่ทราบ หลุดด้วยสภาวะที่เกิดขึ้น (ซึ่งขณะนั้นไม่ได้กำหนดรู้ว่าเป็นฌานสามแต่อย่างใด คิดได้แค่ว่าเออวันนี้สภาวะดี) พอหลุดออก ก็เบาท้ังตัว นั่งไประยะนึง ด้วยวิบากอีก คิดขึ้นมาว่า..วันนี้ทำดีแล้ว พอล่ะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ แล้วก็ออกจากสมาธิเฉยเลย หลังจากนั้นก็มีเหตุไม่ได้ทำอีก ยาวนาน   ก็รู้เลย ว่าวิบาก โง่ขึ้นมากระทันหัน แต่สิ่งที่ทำให้ปวดพอหลุดไปแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่ปวดอีก เวลาเดินจงกรม เวลาทำสมาธิ หายไปเลยค่ะ เราเป็นผู้มีวิบากทางสมาธิเยอะมาก สมัยยังไม่ปฏิบัติไปดูหมอ หมอดูเขาว่า ก็ยังงงๆ เพราะคิดว่าตัวเองสมาธิดี  อันนี้วัดจากการทำงาน แต่ช่วงที่ดูหมอจิตตกฟุ้งซ่าน ก็เออ..สงสัยจะจริง   แต่เมื่อมาปฏิบัติแล้ว รู้ได้ว่า หมอดูเขารู้จริง เขารู้ได้ไงไม่ทราบ แต่เขาก็พวกผู้ภาวนา มีญาณอะไรก็ว่าไป ไม่ประมาทล่ะ เพราะเจอมาเขาก็รู้จริง เราเจออุปสรรคทุกรูปแบบในการทำสมาธิ กว่าจะได้ ก็ด้วยบารมีครูอาจารย์ที่ท่านเมตตา แต่เราได้วิปัสสนามาก่อนแล้ว คือมีความเข้าใจในธรรมระดับหนึ่ง มันก็ไม่เดือดร้อน รู้เหตุแล้วก็ค่อยแก้ไขไป และก็ยอมรับตัวเองว่า ได้แค่นี้นะ เราทำมาเองวิบากพวกนี้ กรณีคุณ a  เราแนะนำเบื้องต้นว่า ลองภาวนาแล้วตั้งจิตอุทิศกุศล ให้เจ้ากรรมนายเวร ที่ส่งผลให้เราเสียวขา มันฟังดูงมงาย แต่ว่ามันจริง คือมันแก้ได้ง่ายๆ ในหลายๆ เคส เขามีอาการดีขึ้นได้  อาการพวกนี้เกี่ยวกับกรรมปาณาฯ หรือทำร้ายร่างกายคน-สัตว์ มีน้องคนนึง เขาทำสมาธิจักกะจี้ขาตลอด ใครเคยเป็นจะเข้าใจ ว่ามันเป็นอุปสรรคได้ ให้คนที่มีตาในกำหนดดู ก็เห็นเป็นสัตว์ ปรากฏว่าเป็นสุนัขของเขาเอง มาพันแข้งพันขาขอกุศล เมื่อให้กุศล โดยตั้งใจ ก็หายจากอาการดังกล่าว ทีนี้ถ้าเราทำสมาธิลึกได้น่ะ มันจะไม่ต้องอุทิศอะไรเลย ไม่ต้องกลัวกรรม เพราะว่ากำลังสมาธิมันมากพอ เข้าไปได้ไม่ปวดหรอก ออกมาค่อยปวดต่อ แต่ว่าถ้าเราไม่มีวสี เราก็ต้องลองดูหลายๆ วิธี แม้ว่ามันจะฟังดูงมงายก็ตาม ในกรณีของเรานั้น มันหลายอุปสรรค ก็ใช้ตั้งแต่ระบบอุทิศกุศล จนขอขมาพระรัตนตรัย เราทำมาเยอะ ล่วงเกินครูอาจารย์ ประมาทผู้ที่ทำสมาธิว่า เฉยโง่ สู้ปัญญาวิปัสสนาไม่ได้ อะไรทำนองน้ัน ไปจนถึงใช้วิชาทำร้ายคนอื่นในอดีต เข้าใจว่าทำมาครบเลย ดังนั้นทุกวันนี้เราก็ยังต้องใช้วิบากต่อไป ไม่เดือดร้อน ทำได้ก็ทำ ทำไม่ได้ก็ไม่ทำ ตามเหตุตามสมควร แต่เราก็เพียรแก้ไข ปรับปรุง  เวลาได้สมาธิในขั้นนึงแล้ว เราจะรู้ได้เลย ระลึกกรรมได้จริงๆ ตามที่ครูอาจารย์ท่านเคยอรรถาธิบายไว้ ไม่ว่าจะเป็นหลวงพ่อจรัญ หรือครูอาจารย์เราโดยตรงก็ตาม แม้ไม่มีทิพยจักขุ มันรู้ได้ที่จิตเลยค่ะ  จะมีช่วงนึง กรรมขึ้นมาให้รู้ได้เป็นเคสๆ ว่าทำอะไรกับใครเขาไว้ ชาตินี้ ชาติอดีต เราก็ขออโหสิกรรม ขอขมา กำหนดรู้ในจิตในความไม่รู้ที่ได้ทำไว้นั้น แล้วก็คลายปมในใจ ซึ่งเราเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามี ตราบจนได้สมาธิ ถามว่าคิดไปเองไหม ก็อาจคิดไปเอง แต่ว่าเราดูที่ผล เมื่อเราขอขมากรรมแล้ว มีการตอบรับนะคะ หลังจากนั้นสภาวะเราจะดีขึ้นเรื่อยๆ บางทีในอุปสรรคบางอย่าง มันแก้ไขไม่ได้จนกว่าจะหมดวิบาก ทั้งๆ ที่รู้เหตุและได้อโหสิกันไปแล้ว  แต่ว่ายังมีปัญหาอยู่ เราก็เพียรทำไป ยอมรับ และเอามาเป็นองค์ธรรมในการวิปัสสนา เราละที่จิตเรา เรารู้ทุกข์ ไม่ปฏิเสธ  ทำลืมๆ ไป วันนึงก็ผ่านไปเอง หายเฉยเลย แบบนี้ก็มี ลองพิจารณาแล้วกัน เราก็เสี่ยงมาตอบนะ แต่เปิดมาหลายครั้งมาก คือว่าถ้าคนอื่นมาตอบแล้วคุณ a แล้วใจ เราก็คงไม่มาตอบ เราแวะมาดูทีก็อยากจะตอบที  เชื่อว่าเมื่อตอบไปแล้ว อาการของคุณ a จะดีขึ้นนะคะ จะเบาขึ้น ลองทำสมาธิดู อย่าเพิ่งท้อถอยค่ะ การฝึกสติปัฏฐาน เมื่อฝึกมานาน ผลก็ย่อมเป็นสมาธิ จะบอกว่าฝึกสติแก่กล้า แต่ทำสมาธิไม่ได้เกินขณิกะสมาธิ เป็นไปไม่ได้ค่ะ ยิ่งสติแก่กล้า ปัญญามาก กิเลสเบาบาง จะต้องทำสมาธิได้เอง โดยอัตโนมัติเลย แม้จะไม่ได้ทำฌาน ก็ต้องได้ถึงอุปจารสมาธิ ต้องสงบระงับกาย สงบจิต สงบสังขารได้ และได้รับผลจากสมาธิเป็นกำลังในการภาวนา อย่างไม่มีเงื่อนไขค่ะ  ถ้ามันเกิดมีเงื่อนไขไม่เป็นตามสมการนี้ ก็ต้องมาดูแล้วว่าติดวิบากไหม  โรคภัยไข้เจ็บก็เป็นหนึ่งในวิบาก  แต่เชื่อเถิดว่า ไม่มีอะไรเที่ยง ในเมื่อทำได้ดีแล้วยังเสื่อมได้  ในทางกลับกัน  วันนี้ติด ทำไม่ได้ เจ็บ  พรุ่งนี้อาจจะหายก็ได้ อย่าเพิ่งละความพยายามค่ะ แต่อย่าไปให้น้ำหนักจนเป็นทุกข์เท่านั้นเองค่ะ  เราชอบใช้คำว่า "หน้าด้านทำไปค่ะ" จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 11:05:33

ความคิดเห็นที่ 34 " จะพูดหลายครั้ง ก็กลัววงแตก เขียนไปลบไปเป็นสิบครั้งแล้ว วันนี้จะพูดล่ะ  " ก็คิดคล้ายๆนี้  เมื่ออ่านที่แรกยังไม่มีคนตอบ อยากตอบ ก็เกรงใจ  " ไม่ใช่ทางเรา " รอๆมาถึงคห.7 ก็ OK ไม่ตอบละ ตามอ่่านอย่างเดียว จนมาถึงคห.26 คิดว่าต้องตอบ ทั้งที่เกรงใจไม่อยากขัดแย้ง  ขอบคุณ  คุณ chaosy ที่เข้ามาตอบ  ถึงแม้ว่าฌานแบบคุณจะต่างจากฌานแบบผมมาก แต่ก็ไม่ใช่ "ฌาณ" แบบ นึกๆเอา     สงสานคุณ a235 เกรงว่าจะได้ "ฌาณแบบนึกๆเอา" จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 11:59:10

ความคิดเห็นที่ 35 เมื่อถึงเวลาเผชิญหน้ากับเวทนาตายตอนกายกำลังจะแตก คนทั้งหลายมักจะทำอยู่สองอย่าง คือดิ้นรนกระวนกระวาย ต่อต้าน หาทางเอาชนะ กับอีกอันก็หาทางหลีกเร้นหลบหนี คิดจะซ่อนตัวให้พ้นจากความตายนั้น แล้วพอรู้ว่าไม่อาจสู้ได้ ไม่อาจหลบหนีตลอดกาลได้ ก็ปริเทวนา โศกาอาดูร คับแค้น แน่น หาทางออกที่ดีกว่านี้ไม่เจอ น้อยคนนัก ที่จะรู้จัก และสนใจจะศึกษา ให้เข้าใจเส้นทางของการรู้ แล้วเร่งฝึกฝนตน จนถึงความตั้งมั่นเป็นผู้รู้อยู่ได้ เพื่อพร้อมเผชิญหน้ากับความตายตอนกายกำลังจะแตกดับ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 12:30:07 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 12:25:14 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 12:22:28

ความคิดเห็นที่ 36 คุณchaosyครับ "ฌานสามไม่สั่นแล้วค่ะ สุขมันละเอียดกว่าปีติเยอะค่ะ ถ้ายังสั่นโครมครามอยู่ยังเป็นฌานสอง"  << ผมไม่ได้บอกว่า ฌาน3 สั่นนะครับ แค่บอกว่าบางทีมันอาจจะยิ้มนิ่มๆออกมาเองเพราะมันมีสุขน่ะครับ จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 12:52:35

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณคุณ P2wichai ค่ะ  แต่เราเชื่อมั่นอยู่แล้วว่า คุณจขกท. มีวิจารณญาณแหละท่านภาวนามานาน เราศึกษาตำราหลวงพ่อสรวงมาหมด ศึกษาหลวงพ่ออีกหลายๆ หลวงพ่อประกอบกันด้วยค่ะ แต่ละหลวงพ่อมีจุดที่ตรงกัน และแตกต่างกัน เราศึกษาหลายมุมมอง เพื่อมาเข้าใจปรากฏการณ์ ไม่ได้ศึกษาเพื่อมายืนยันว่าตัวเองได้ฌาน เพราะว่า คนฝึกภาวนา มันมีข้อสังสัย ลังเล ไม่มั่นใจ และก็มีความอยากได้ มีอุปาทานปรุงแต่งเป็นปกติ ตอนเราลองหัดทำฌานจากหนังสือ ก็ทำตามที่ท่านบอก คือโยกตัว หรือสั่นมือ มันมีผลนะคะ เราเข้าใจว่าเป็นสติ พอสั่นช่วยแล้ว หยุดปัับมันจะเข้าสมาธิได้ดีไม่น่าเชื่อ แต่เนื่องจากเมื่อเข้าแล้ว สภาวะมันเหมือนเดิม ต่อให้นึกว่าขึ้นสาม ขึ้นสี่ มันก็เหมือนเดิมแหละ  คือเป็นสมาธินิดหน่อย ทีนี้หลังจากนั้นเราไม่ได้ทำตามแนวนี้อีก ไปเจอครูอาจารย์จริงๆ และก็ได้รับการฝึกในแนว ปัดกวาดเช็ดถู รู้ละ เอาเป็นว่าศึกษามาหลายแนว ผสมกันมั่ว แต่แนวที่ได้จากหลวงพ่อใหญ่ คือ ทำยังไงก็ได้ ให้มีสมาธิ นอกเหนือจากนั้นมีสติรู้ตัว และดูจิต รู้-ละ แค่นี้ ก็ทำมั่วๆ กันไป โดยรับโจทย์ว่า ไม่ให้ทำฌาน ก็เจริญวิปัสสนา ทำสัมมาสมาธิ ซึ่งเราทำเป็นเอง ดูจิต ก็ดูไป นานๆ ทีแอบทำฌาน ก็ไม่ได้เรื่องอะไร เพื่อนๆ เขาทำได้ ก็อิจฉาเขาไป ตื่นเต้นไป ดูใจตัวเอง แล้วก็ปลงสิคะ ละกิเลสดีกว่า คือถ้าเราไม่ยึด ไม่อยาก ทำไปทำมา ในเส้นทางของการภาวนา ถึงเวลามันได้เอง เหมือนเราเลือกเอาว่าจะเข้าประตูไหนก่อน ตามจริตวาสนา เข้าไปแล้ว ไปเจอห้องเดียวกันหมด เราตามหาฌาน 4 อยู่หลายเดือนค่ะ โดยไม่รู้ว่ามันทำได้อยู่แล้ว แต่เพราะยึดสมมติ วัดจากที่เพื่อนๆ หรืออ่านเอา ก็คิดว่าทำไม่ได้  อย่างที่เคยเล่า เราทำฌานถัดไปได้เมื่อไหร่ มันจะย้อนกลับมามอง เหมือนหันหลังมามอง เราจะรู้เองว่า ผ่านชั้นอื่นๆมาแล้ว และผ่านมาอย่างไร ด้วยนิสัยวาสนา ฌานเราไม่แก่ แต่เข้าเร็ว ทรงไม่เก่ง แต่ไว ทีนี้ได้มีโอกาสไปเรียนทำฌาน จากลูกศิษย์หลวงพ่อสรวงภายหลัง ก็ได้ฝึกตามขั้นตอน ก็แอบสังเกตพระท่าน และสอบถามท่าน  ทำให้เข้าใจอุบายวิธีของหลวงพ่อสรวง ซึ่งเราเคยสงสัยว่านึกแล้วได้ด้วยหรือ ท่านให้แนวทางในการฝึก แต่ไม่ใช่ว่า นึกเอาแล้วจะได้ แต่เป็นการให้ฝึกกำหนดไปแต่ละขั้น ตอนแรกมันจะเป็นฌานนึกจริงๆ แต่พอเราทำนานๆ จิตเขาจะเดิน เมื่อเหตุปัจจัยพร้อม มันจะนึกแล้วได้ฌาน เหมือนว่าฝึกท่าก่อน แล้วค่อยทำได้จริงภายหลัง ทีนี้เทียบระหว่างเพื่อนที่ เขาฝึกแนวหลวงพ่อสรวง ลำดับฌานเขาจะแม่นค่ะ เป็น 1-2-3-4 เวลาออกก็ 4-3-2-1 แต่เราหมวดรูด อยากเข้าๆ อยากออกๆ เมื่อลำดับฌานไม่แม่น เวลาเราใช้งาน มันมีข้อจำกัด แต่ทีนี้จะให้ไปหัดใหม่ โดยหลักการทำตามได้ แต่นิสัยมันติดไปแล้ว ขี้เกียจ เราเลยไม่มีฌานไหนหรอก มีฌานเดียว เข้ารูดไปถึงตรงไหนก็แล้วแต่สถานการณ์ คนที่จะฝึกวิชา ฝึกอภิญญา ต้องแม่นลำดับฌาน  แต่เราไม่ได้สนใจน่ะ แค่เอ้อ..เราก็มีระเบียงรับลมกับเขา ก็พอแล้ว เพราะว่างานสำคัญมันคือรู้ทุกข์ ที่หลวงพ่อไม่ให้ทำฌาน ที่บอกคำเดียวแจ้งเลย ท่านบอกว่า "ข้าให้มาดูทุกข์ รู้ทุกข์ ไม่ได้ให้มาหนีทุกข์" อ้อ..ค่ะ.. แต่ว่าคนมีฌาน มีสมาธิ มันก็ดีไง  เราเลยว่า จะเรียกอะไร จะทำยังไงได้หมด ขอให้ทำได้แล้วได้ประโยชน์ในการละกิเลส ในการรู้ทุกข์ ก็พอ หลังจากที่ทำฌานได้ ก็รู้ความแตกต่างระหว่างสมาธิ ที่เน้นสติ จะเรียกสัมมาสมาธิก็ได้ มันต่างกันจริงๆ นะคะ เรามีสองโหมดให้เลือกใช้  ซึ่งส่วนตัวถนัดสมาธิรู้สึกตัวมากกว่าในช่วงแรก หลังๆ นี้จึงใช้ฌาน เมื่อต้องการกำลัง ได้สนทนากับหลวงพ่อครรชิต ท่านก็ทำมาในแนวสมาธิ แนววัดป่าน่ะค่ะ ท่านไม่ได้ทำแนวฌาน แต่ท่านได้ไปกราบครูอาจารย์เรา พอกลับมาท่านก็พิจารณา เมื่อท่านเล่าของท่านก็เลยอ้อไปด้วย ก็เลยเข้าใจว่า อ้อมันต่างกันตรง เข้าฌาน มันเข้าไปค่ะ เหมือนเราเข้าห้อง มันจะลึกไปเรื่อย แล้วตัดกายไปเลย เป็นห้องสุข ห้องสงบ ห้องว่างอะไรก็ว่าไป แต่การทำฌานมันอาศัยแรงส่งมาก จิตจึงมีกำลังมาก ส่วนสมาธินั้น จะมีสติมาก รู้สึกตัวอยู่เสมอ จะรู้กายทั่วพร้อม รู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ทรงสมาธิไว้ได้ มันไม่ได้เข้าห้อง ไม่ได้เข้าข้างใน แต่มันทำไปทั้งกายทั้งจิต สติจะเด่นชัดมาก ก็เรียนรู้ระบบกายจิตได้เหมือนกัน แต่เมื่อถึงจุดนึงแล้ว มันก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก ความแตกต่างนั้นมีนิดเดียว พอให้ผู้สนใจในเชิงลึกได้ศึกษาเท่านั้นเอง ทุกวันนี้ชอบหนีเช่นเคย หลวงพ่อยังดุว่า บัณฑิตเขาทำงานเขาใช้แค่อุปจาระสมาธิ ชอบเข้าฌานลึกมันคนขี้เกียจ  เพราะลึกแล้วมันดับหมด สบายอย่างเดียวไม่รับรู้อะไร ถ้าทำฌานได้ฌาน มันไม่สำคัญที่ตัวเลข แต่ละชั้นมีคุณประโยชน์ของเขา ไม่ใช่ว่าเข้าฌาน จะเก่งกว่า หรืออรูปจะเก่งกว่า  มันมีผลประโยชน์และการใช้งานที่ต่างกันเท่านั้นเอง ที่สำคัญ ต้องยอมรับว่าจิตเป็นธาตุรู้ ถ้าเราอำนวยปัจจัยให้เขาได้เรียนรู้ เขาจะดำเนินของเขาเอง โดยที่เราไม่จำเป็นต้องแทรกแซง  บางคนฌานสองเป็นปีๆ เพราะเขามีเหตุปัจจัยที่จะต้องเรียนรู้ตรงน้ัน  เราอาจจะพยายามพัฒนาได้ ด้วยการสร้างเหตุ แต่เราเอาอยากมาใช้สร้างเหตุไม่ได้ ฌานยิ่งสูง กายยิ่งเบา จิตยิ่งเบา ขยะในจิตต้องน้อย แค่อยากนิดเดียว ก็ตกแล้ว เราจึงบอกว่า จะตรวจสอบว่าได้ฌานใด ต้องดูที่ผลด้วย ดูที่ปัจจัยแวดล้อมอื่นๆ ด้วย อย่าดูแค่สภาวะ เพราะเราอ่านมาฟังมา มันปรุงแต่งได้ไม่ยาก แต่เราก็สรุปว่า ฌานอะไรไม่สำคัญหรอก ทำให้มันเป็นสมาธิ แล้วเอาสมาธิมาใช้เดินปัญญา ละกิเลสได้ นั่นแหละใช่ที่สุด แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 13:31:51 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 13:28:04

ความคิดเห็นที่ 38 ทีนี้มันมีนิดนึงนะคะ ทำไมบางคน ดูนิสัยแล้ว ไม่น่าจะได้ฌาน คือดูเป็นคนมีโทสะ โลภะ หรือมีมานะอัตตามาก  ก็จะบอกว่า ตอนทำฌาน เขาไม่มีไง 5555 ตอนทำฌานเขาไม่คิดอะไร จิตที่มันว่างจากกิเลสชั่วคราว ไม่คิดไม่นึก มันเป็นสมาธิแล่ว เขาอาจจะมีของเก่ามา เขาเลยทำได้ ทำได้ทุกอย่างแหละ เพราะว่าจิตที่มันเคยทำฌานได้ มันมีความสามารถอยู่ในจิต แม้กิเลสฟึ่ม..ถึงเวลาทำฌาน มันหยุดเอง ยิ่งทำรูปฌาน ยิ่งเครื่องแรงค่ะ กำลังมันมาก อีโก้นี่จะแรงมาก เจ้าพ่ออัตตาอะไรก็ว่าไป พอออกจากฌาน ยิ่งหนักเลย พลังงานตกค้างแปรรูปเป็นอารมณ์ก็ได้ โดยเฉพาะโทสะกับอัตตา จะก่อกรรมอะไรก็ทำได้ค่ะ กรรมต้องสะสมในระดับนึง จึงจะกลับไปขวางฌาน  คือก็จะเจอภาวะฌานเสื่อม ถ้าเสื่อมจากไม่ทำ ไม่เท่าไหร่  เสื่อมจากกรรม นี่มันจะแย่เลย แต่โดยมากคนในยุคนี้จะสะสมมาทางปัญญา หาเจโตมาเกิดไม่มากเท่าปัญญา มักจะเจอ ทำสมาธิไม่ได้มากกว่า ที่ว่าไม่ได้ คือ "ทำได้ไม่มาก เท่ากับที่ลงทุนลงแรงไป" ค่ะ ต้องเพียรมากจึงจะได้ในระดับที่พอใช้งาน  แต่ถ้าเพียรถูกทาง ก็ย่อมได้มาเหมือนกัน ลองไปดูกระทู้คุณจอมนาง คือคนที่มีของเก่า มันน่าอิจฉาตรงที่ ไม่ต้องทำอะไร มันได้เอง ไม่ต้องรู้ด้วยซ้ำว่าเรียกว่าอะไร  เขาทำเขาเอง แต่ว่า โดยหลักการแล้ว เขาก็เพียรมามากในอดีต อย่างเรา ถ้าทำต่ออีกสัก 100 ชาติ อาจจะลืมตาอ้าปากได้ ..555  เพราะว่าพอมีพื้นอยู่บ้าง แต่นั่นแหละ ของเก่าของใหม่ ก็ทุกข์เสมอกัน สมถะ "ทำใจ" ทำให้ใจมีกำลัง แล้วเอามาวิปัสสนา "เข้าใจ" เราไม่สนใจว่าใครจะได้ฌานจริงหรือไม่ได้จริง เพราะไม่เกี่ยวกับเรา แต่เรามีหน้าที่แก้กรรม..กร๊ากก ต้องมารณรงค์ให้คนยุคนี้ เข้าใจสมถะ ตามความเป็นจริง อย่าได้ไปประมาทในธรรมของพระพุทธองค์ ของโบราณจารย์ ไม่ตกในวาทกรรมว่าฌานเป็นของไม่ดี หรือเป็นสิ่งเหนือโลกจนเกินจะฝึกฝนได้ ถ้าเราได้ช่วยเหลือใครให้เข้าใจในเรื่องฌาน และผ่านสภาวะได้ เราก็ยินดี ถือเป็นของแถม.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 13:46:11

ความคิดเห็นที่ 39 จาก คห 32 ผม เป็น อาการ เสียวขานี้ ไม่ว่า จะทำสมาธิ ใน อริยบทไหน ครับ นอน ทำสมาธิ  ก็ เป็น ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 15:33:35

ความคิดเห็นที่ 40 จาก คห 31 โพชฌงค์ 7    สติ (สติสัมโพชฌงค์) ความระลึกได้ สำนึกพร้อมอยู่ ใจอยู่กับกิจ จิตอยู่กับเรื่อง    ธัมมวิจยะ (ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์) ความเฟ้นธรรม ความสอดส่องสืบค้นธรรม    วิริยะ (วิริยสัมโพชฌงค์) ความเพียร    ปีติ (ปีติสัมโพชฌงค์) ความอิ่มใจ    ปัสสัทธิ (ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์) ความสงบกายใจ    สมาธิ (สมาธิสัมโพชฌงค์) ความมีใจตั้งมั่น จิตแน่วในอารมณ์    อุเบกขา (อุเบกขาสัมโพชฌงค์) ความมีใจเป็นกลาง เพราะเห็นตามเป็นจริง ถ้า เป็น อย่างนี้ ที่ผมรู้ ผม ว่า ผม ก็ ทำอยู่นะคับ แล้ว ข้อ 6 ก็ คือ สมาธิ นะครับ ผม ก็ เลย ฝึกนั่งสมาธินี่แหละครับ ส่วนที่ว่า ฌาณ ที่ว่า ผม ได้ ฌาณนั้นฌาณนี้ ผม ไม่ีรู้จริงหรอกครับ เพราะไม่มีใครมาตรวจสอบให้่ครับ แต่ ให้อารมณ์ที่ ผม เข้าใจว่า คือ ฌาณ2 นั้น ผม ทำได้ตลอด ครับ แล้ว ก็ ได้ไม่ยาก ครับ บางครั้งตอนทำงาน ผม ก็ ทำอารมณ์นั้นได้เลยครับ ส่วนจะเป็นการคิดไปเอง หรือเปล่านั้น ผมไม่รู้จริงๆ ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 15:40:41

ความคิดเห็นที่ 41 จาก คห 33 ผม ก่อน ทำสมาธิ จะ สวดมนต์ และแผ่เมตตา แล้ว ก็ กล่าวว่า ----------------- บุญกุศลใดที่ผม ได้ กระทำในวันนี้ ผม ขอให้ กับ บิตา มารดา ครุ อุปฌาย์ อารจารย์ บรรพชนทั้งหลาย ญาติ พื่น้อง ลูกๆหลานๆ เจ้ากรรมนายเวร เทพาอารักษ์ ที่ ปกปักษ์รักษา ข้าพเจ้าและ ครอบครัว เจ้าที่เจ้าทาง ขอให้ท่านทั้งหลาย จงเป็นสุข เป็นสุข เถิด ------------------- แล้วผมถึง จะนั่งสมาธิ ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 15:46:52

ความคิดเห็นที่ 42 จาก คห 37 อ่านแล้ว ทำให้ เข้าใจว่า อะไร คือ จิต มีกำลัง ครับ ถ้า เข้าใจไม่ผิด นะครับ เมือ ผม กลับมานึกถึง การนั่งสมาธิ ได้ ลึกๆ นะครับ แต่ ธรรมดา จิต ไม่ค่อยมี กำลัง ครับ เพราะ เข้าได้ ไม่ลึก ครับ หลุดง่าย ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 15:49:43

ความคิดเห็นที่ 43 ความคิดเห็นที่ 39 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน จาก คห 32 ผม เป็น อาการ เสียวขานี้ ไม่ว่า จะทำสมาธิ ใน อริยบทไหน ครับ นอน ทำสมาธิ  ก็ เป็น ครับ จากคุณ : a235 เรียน จขกท  ยังงี้ บทความนี้ที่ผมโพสไว้ที่ คห24-26 อาจจะถูกก็ได้ครับ ถือว่าเป็นการเผาผลาญกรรมไปละกันครับ (แต่ผมนั่งแล้วไม่เป็นแฮะ ไม่รู้นั่งยังไม่ถึง หรือ ว่ากรรมน้อยกันแน่ 55+) ตามบทความ " ร่างกายของเราจะรู้สึกชาจนเหมือนก้อนหิน และอาจจะเกิดการเจ็บปวดตามร่างกายตามมาด้วย วึ่งถ้าทนไม่ได้จะไม่สำเร็จการเข้าฌาณ ความเจ็บปวดนี้เองที่พระพุทธเจ้าเคยเจอซึ่งเป็นความทุกข์กายทุกข์ใจ และถือเป็นมารที่ขัดขวางไม่ให้เราเข้าฌาณได่สำเร็จ ความเจ็บปวดตามร่างกายคือกรรมเก่าที่เราเคยทำมานั่นเองและทำให้พระพุทธเจ้าตรัสรู้ถึงการดับทุกข์ได้ในที่สุดเพราะสุดท้ายถ้าเราดับทุกข์ที่เกิดขึ้นนี้ไปได้ ความเจ็บปวดก็จะหาย การนั่งฌาณจนมาถึงขั้นนี้จึงเป็นการเผาผลาญกรรมที่เราเคยทำมา และชดใช้กรรมให้เบาบางลงนั่นเอง ซึ่งมีหลายคนที่เมือ่นั่งจนถึงขั้นนี้ก็ต้องออกจากฌาณเสียก่อนเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว และก็ไม่สามารถชดใช้กรรม หรือเผาผลาญกรรมของตนให้เบาบางลงได้ ฉะนั้นเมื่อเรานั่งฌาณแล้วเจอทุกข์ ขอให้เรารู้ไว้ว่าเราได้นั่งฌาณได้ถูกต้องตามที่พระพุทธเจ้าทรงเคยนั่งมาก่อนแล้วทั้งสิ้น และขอให้เพียรต่อไป เพราะจะทำให้เราประสบความสำเร็จในชีวิต " จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 15:57:21

ความคิดเห็นที่ 44 คุณ a235   คห.40     ที่ว่า ผม ก็ ทำอยู่นะคับ    พอจะบอกได้ไหมครับว่าปฏิบัติอย่างไร แล้ว ข้อ 6 ก็ คือ สมาธิ .. ผม ก็ เลย ฝึกนั่งสมาธิ   คงจะสมาธิคนละอย่างกับที่ผมหมายครับ            สติ (สติสัมโพชฌงค์) ระลึกรู้ตัวเมื่อกระทบผัสสะ   ธัมมวิจยะ (ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์) แยกแยะเวทนาที่เกิดขึ้นจากผัสสะนั้น ว่านี้สุข นี้ทุกข์ นี้ไม่สุขไม่ทุกข์ ฯลฯ                     และแยกออกได้ว่าสุข ทุกข์  ไม่สุขไม่ทุกข์นั้นๆเป็นกุศลหรืออกุศล       วิริยะ (วิริยสัมโพชฌงค์)  เพียร ละสุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์ที่เป็นอกุศล  เพียรไม่ให้อกุศลเกิดขึ้นอีก           เพียรให้กุศลเกิดขึ้น   เพียรรักษากุศลที่เกิดขึ้นแล้ว เมื่อคุณทำสามข้อนั้นได้ผล  แรกๆ จะเกิดปิติ   เมื่อทำได้ผลเพิ่มขึ้นๆ ปิติจะสงบลงเป็น ปัสสัทธิ และเมื่อจิตสงบมากขึ้น จะตั้งมั่นเป็นสมาธิ  และจะรู้เห็นตามความเป็นจริงที่เป็นอุเบกขา การปฏิบัติมรรค ๘ก็คล้ายๆกันนี้  มรรค ๘เป็นทาง โพชฌงค์ ๗เป็นการเดิน ปฏิบัติคู่กันไปได้ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:39:21

ความคิดเห็นที่ 45 กระทู้ของคุณ a235 ดีจังค่ะ คือมันมีเรื่องให้สนทนาต่อได้อีก จากที่คุณเองได้เสนอปัญหาอย่างตรงไปตรงมา และเปิดใจที่จะรับฟังความเห็นที่หลากหลาย อาการของ เวทนาที่กั้นสมาธิจะเป็นอย่างนั้นเลย คือตอนปกติไม่เป็น แต่ทำสมาธิกำลังจะนิ่ง เวทนาจะมาทันที และมาได้ทุกที่ทุกท่า..หุหุ มันจะว่าปวดก็ไม่ใช่ แต่ว่าเสียวนี่ เอาจริงๆ หนักกว่าปวด มันจะเป็นอาการที่ทนได้ยาก คือเราจะนิ่งไม่ได้ (ประมาณนี้ไหมคะ) คือมันสามารถขยายใหญ่ในความรับรู้ ทีนี้เราต้องถอนออกจากสมาธิ เพราะสติเรา จะไปจ่อที่ปวด ตามธรรมดาของระบบสติอัตโนมัติ จิตจะร่วมไม่ร่วมไม่สำคัญ แต่สติเขาทำงานระวังภัย เขาต้องไปดูที่เวทนาแล้ว  แต่ว่ากำลังจิตเราตัดเวทนาไม่ได้เลยต้องขยับร่างกาย ถ้าสิ่งที่เราพูดมาพอฟังได้ ก็ลองดูนะคะ ลองรักษาศีล สวดมนต์ เจริญสติ รอบนึงก่อน แล้วอุทิศกุศลก่อน ต้องเจาะจงให้เจ้ากรรมนายเวร ที่ทำให้เกิดความเจ็บปวดนั้น ขออโหสิกรรม และขอให้ไม่ขัดขวางเราในการภาวนาเพื่อจะได้เจริญกุศลยิ่งๆ ขึ้นไป จากนั้นเราก็นั่งสมาธิต่ออีกแล้วก็ให้อีก  เมื่ออุทิศกุศลเจาะจงให้เขาแล้ว ค่อยอุทิศตามแบบทั่วไป โดยกล่าวบทขออโหสิกรรมด้วย คือเราต้องทำหลังนั่งสมาธิค่ะ ถ้าสติดี เรากำหนดอุทิศในสมาธิเลย ก่อนจะออกน่ะ อุทิศก่อน บางทีจะทำให้เกิดสมาธินั่งต่อได้อีก ก็ต่ออีกพักแล้วค่อยออก อันนี้เป็นวิธีที่ว่าด้วยแนวทาง ที่ทดลองเชื่อว่า  มีเจ้ากรรมนายเวรที่กั้นสมาธิเราอยู่นะคะ (หมายความว่า เราตัดตัวแปรอื่นๆ ไปแล้วนะ มีความเพียร มีศีล มีสุขภาพดี จะทดลองแนวขออโหสิกรรมนี้ดูก็ได้) ทีนี้ในแง่สมถะแท้ๆ เวลาเจอเวทนา จะมาจากเหตุอะไร ไม่สน ต้องสู้และทนให้ได้  ท่านว่าต้องตายเป็นตาย ถึงจะผ่าน ซึ่งมันผ่านได้แบบปางตาย แต่ก็ไม่ตาย บางทีต้องไปจัดเต็ม เพื่อให้ผ่านเวทนา ควรไปทำที่วัด ถือศีลแปด และมีเวลามีความพร้อมจะขึ้นชกจริงๆ  แล้วเราเอาให้ตายเลย ไม่ผ่านไม่เลิก เอาให้ขาหักเลยสิ..แบบนั้น  อันนี้ครูอาจารย์เขาชอบใช้กัน มันก็จะเป็นแบบรวดเดียวผ่านด้วยกำลังใจแบบชายชาตรี  อาจารย์บางองค์เล่าว่า มันปวดมาก กัดฟันจนเลือดออกนะคะ แต่ท่านก็สอนเราว่า จะเอาอย่างท่าน ต้องดูอัตภาพด้วย ท่านบรรลุธรรม ได้ฌาน แต่มีปัญหาระบบประสาทต่อเนื่องเลยนะ ท่านนั่ง 8 ชั่วโมงค่ะ อย่างเราท่านไม่แนะนำ ซึ่งเราก็เห็นด้วย แหะๆ  เอาแค่สู้พอสู้ได้ค่ะ ส่วนที่เกียดเกียดบอกมา คนภาวนาในแนวทางที่รู้เห็นเรื่องเหนือวิสัยอยู่บ้าง ก็พอจะบอกได้ว่า เวลาที่ทำการภาวนาแล้วมีเวทนามาก เราก็ฝืนทนทุกข์ วิปัสสนารู้ทุกข์ มันก็เป็นการรับวิบากไปในตัวค่ะ อย่างน้องใช้คำว่า "เผาผลาญกรรม" เราก็ไม่ติดนะ จะใช้สมมติอย่างนั้นก็ได้ค่ะ   มันมีผลนะ ทำไปเรื่อยๆ วันนึงก็เผาหมดได้เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับว่าเกลือในแก้วมีมากหรือน้อย และเราเติมน้ำสะอาดเข้าไปได้มากหรือน้อยค่ะ แต่ในวงการภาวนาที่เราเจอๆ มา เรื่องที่ยากที่สุด คือกรรมปรามาส ประมาทในธรรม ในครูอาจารย์ โดยเฉพาะพระอริยะเจ้า อันนี้แก้ยากเพราะเกี่ยวกับทิฐิส่วนตนด้วย ทีนี้คนที่ทำกรรมก็มักไม่รู้ หรือไม่รู้เท่า  แนวหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ท่านจึงสอนให้เพียรขอขมาพระรัตนตรัยอยู่เนืองๆ ค่ะ ทั้งส่วนที่ล่วงเกินโดยความรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม  ก็พอจะคลี่คลายลงได้บ้างไม่มากก็น้อย เรื่องกรรมเป็นเรื่องมหัศจรรย์พอๆ กับเรื่องจิตนั่นแหละ กรรมส่วนใหญ่มันสะสมไว้ในจิต มันก็ต้องแก้ด้วยวิปัสสนา คือกำหนดรู้ พิจารณาว่าเป็นสิ่งไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ทนได้ยาก แล้วก็ละไป  แต่สมาธิจะทำให้คุณมีกำลังตั้งมั่นพอที่จะวิปัสสนาได้เต็มที่ มีทัศนวิสัยที่แจ่มชัดมากขึ้นค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 21:00:01

ความคิดเห็นที่ 46 ความคิดเห็นที่ 9   จาก คห 7 ครับ ผม ต้องการ ขยายการรับรู้ทั่ว ร่างกาย ครับ -------------------------------------------------------------------------------- ตรงนี้ละที่ผิด มันคือความจงใจ ไม่เป็นธรรมชาติ ไม่ได้รู้ด้วยความเป็นกลาง ด้วยทางสายกลาง แต่มีความต้องการ มีความอยาก ออกไปทางสายที่ตึงไป ลองใหม่แบบนี้ดูนะครับ หากถนัดลมหายใจก็ทำต่อไป ทีนี้ ต่อมา เมื่อจิตรู้อะไรก็มีสติรู้ไปอย่างนั้น เช่นนั้นเอง แล้วพอมีสติรู้ ก็กลับมา รู้ลมหายใจต่อ กลับมาที่ฐานสมาธิ จะได้มีกำลังในการปฏิบัติ ------------------------------------------------------------------------------ ที่ยังรู้สึกเสียวกระดูกอยู่ แสดงว่ายังไม่ได้สมาธิในขั้นฌาณ อาจได้เพียง ขณิกหรืออุปจาร ต่อไปนี้ละที่สำคัญ ต้องเลือกว่าจะเอาอะไรก่อน จะเอาฌาณหรือไม่ หรือจะเอาแค่สมาธิทั่วไปแล้วเจริญปัญญาต่อเลย เอาละมาดูกัน 1.ถ้าเลือกฌาณ หรือจะลองดูให้ดูว่าเรามีเวลามากพอจะฝึกฌาณไหม มีวาสนาทางนี้ไหมผมขอแค่ 3-7วัน ให้ลองดู ไม่ต้องสนใจการเจริญสติ เอาสมาธิล้วนๆ อัดเข้าไปเลย ลอง3-7วันเท่านั้น จิตวอกแวกเมื่อไหร่ รู้อะไรก็ตาม ไม่ต้องสน มาพุทโธ มารู้ลมหายใจอย่างเดียว ถ้า7วันไม่ได้ แม้ปฐมฌาณ ก็พอรู้ว่าไม่เหมาะจะทำฌาณ ให้เน้นเจริญสติให้มากจะดีกว่า ไม่งั้นถ้าต้องทำฌาณอีก20ปี แย่แน่ อาจตายก่อนด้วยซ้ำไป *แต่ห้ามทิ้งสมาธินะ แค่เอาแบบเบาๆ สม่ำเสมอก็พอสำหรับคนเมืองที่มีภาระเยอะ 2.ถ้าเลือกเจริญสติ ก็เจริญไปทำไปเมื่อจิตรู้อะไรก็มีสติรู้ไปอย่างนั้น เช่นนั้นเอง แล้วพอมีสติรู้ ก็กลับมา รู้ลมหายใจต่อ กลับมาที่ฐานสมาธิ จะได้มีกำลังในการปฏิบัติ เป็น สมาธิและปัญญาเกื้อหนุนกัน สำคัญอีกอย่างตรงที่ 1.เมื่อเกิดอาการเสียวกระดูก อย่าหยุดแค่รู้ว่าเสียวกระดูก 2.ให้รู้ต่อมาว่า พอใจหรือไม่พอใจหรือเฉยๆ ในอารมณ์นั้นๆไหม 3.ให้รู้ต่ออีกว่า ความพอใจไม่พอใจหรือเฉยๆ ความยินดี ยินร้าย    หรือไม่ิยินดีไม่ยินร้าย มันเที่ยงไหม หรือรู้สลับไปมา ไม่เที่ยง 4.ให้รู้ต่ออีกว่า หากสิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นสุขหรือเป็นทุกข์ 5.หากสิ่งนั้นไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ควรหรือที่จะยึดมั่นถือมั่น หรือควรปล่อยวาง    ไม่ยึดมั่นถือมั่นอะไรๆในโลกเลย ให้พิจารณาดังนี้ ทำให้บ่อย ทำให้มาก นี่แหละที่เรียกว่า การเจริญสติปัฏฐาน *อย่าลืมนะครับอย่าทิ้งสมาธิ หากรู้สึกเคว้งๆ ไม่รู้จะรู้อะไรหรือดูอะไรหรือเริ่มจับหลักไม่ถูก ก็ให้สลับมาทำสมาธิสักนิด พุทโธสักหน่อย 2-3วินาทีก็พอ แล้วเจริญสติต่อไป ทำแบบนี้จะได้ สมาธิและปัญญาเกื้อหนุนกัน อบรมกันและกัน แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 01:17:51 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 01:12:45 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 01:10:58 จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 01:09:34

ความคิดเห็นที่ 47 จาก คห44 ผม ก็ ทำแบบ หยาบๆ ก่อนนะครับ คือ สติ ตอนแรก ก็ แค่ พยายามให้่รู้ว่าตนเอง กำลัง ทำอะไร คิดอะไร รู้สึุก อะไร นะคับ ธัมมวิจยะ  ก็ พยายามเลือกทำในสิ่งที่ดี สิ่งที่ควรทำ วิริยะ ก็ หมั่นทำให้สติเกิดบ่อยๆ ปีติ  ทำอย่างเต้มใจ เข้าใจ ปัสสัทธิ ทำด้วยอาการสงบ ไม่ร้อนรน (แต่ค่อยข้างยาก ครับ เพราะ เป็น คนประหม่ามาก) สมาธิ เข้าใจว่า จิต ต้องตั้งมั่น ก็ เลย คิดว่า ต้อง ทำสมาธิ จิตถึงจะตั้งมั่น        แต่ถ้า เป็น การมั่นใจในสิ่งที่ทำที่เลือกทำหละก็ ทำอยู่ครับ อุเบกขา เมื่อ ทำแล้ว ไม่ว่าผล จะออกมาอย่างไร ยอมรับได้ ครับ ไม่เสียใจว่า ไม่น่าทำเลย            แต่ จะ คิดว่า คราวหลัง จะไม่ทำอย่างนี้อีก ส่วนดีใจ ยังมีครับ แต่ พยายามไม่ให้            มีมากไป ครับ หรือ อะไร ที่ ทำไม่ได้ ก็ ยอมรับ ว่า ไม่ได้ ไม่ทุกข์ร้อนอะไร ครับ ---------------------- ส่วน ที่ ท่าน กล่าวมานั้น ผม เพิ่งเริ่มทำเมื่อไม่นานมานี้ ครับ ตอนที่เริ่มนั่งสมาธิอย่างจริงจัง แหละครับ ตอนแรก ปิติื เกิดบ่อยมากๆ เลยครับ ตอนนี้ เฉยๆ แล้วครับ แค่ "ก็อย่างนั้นเอง" ครับ ---------------------- แต่ก็ อีกแหละครับ ไม่รู้ คิดเองเออเอง หรือเปล่า สิครับ (กลัวบ้าเหมือนกัน ครับ) จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 12:45:09

ความคิดเห็นที่ 48 จาก คห 45 อ่านแล้ว เหมือนได้ กำลังใจ ครับ ขอบคุณ ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 12:46:17

ความคิดเห็นที่ 49 จาก คห 46 ต้อง บอกว่า อ่านแล้ว ใช่ ครับ เพราะ ว่า อ่านแล้ว เข้าใจว่า ตนเอง อยากได้ ข้อความนี้เลย ครับ ------------------ สำคัญอีกอย่างตรงที่ 1.เมื่อเกิดอาการเสียวกระดูก อย่าหยุดแค่รู้ว่าเสียวกระดูก 2.ให้รู้ต่อมาว่า พอใจหรือไม่พอใจหรือเฉยๆ ในอารมณ์นั้นๆไหม 3.ให้รู้ต่ออีกว่า ความพอใจไม่พอใจหรือเฉยๆ ความยินดี ยินร้าย   หรือไม่ิยินดีไม่ยินร้าย มันเที่ยงไหม หรือรู้สลับไปมา ไม่เที่ยง 4.ให้รู้ต่ออีกว่า หากสิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นสุขหรือเป็นทุกข์ 5.หากสิ่งนั้นไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ควรหรือที่จะยึดมั่นถือมั่น หรือควรปล่อยวาง   ไม่ยึดมั่นถือมั่นอะไรๆในโลกเลย ให้พิจารณาดังนี้ ทำให้บ่อย ทำให้มาก นี่แหละที่เรียกว่า การเจริญสติปัฏฐาน *อย่าลืมนะครับอย่าทิ้งสมาธิ หากรู้สึกเคว้งๆ ไม่รู้จะรู้อะไรหรือดูอะไรหรือเริ่มจับหลักไม่ถูก ก็ให้สลับมาทำสมาธิสักนิด พุทโธสักหน่อย 2-3วินาทีก็พอ แล้วเจริญสติต่อไป ------------------------- ขอบคุณ ครับ กำลัง หาว่า ถ้า ทำต่อ จะทำอย่างไร นะครับ เพราะ เรื่องฌาณ ผม ไม่เน้น ครับ(ได้ก็ดี ไม่ได้ ก็ ไม่ว่ากัน ครับ) เพราะไม่เคย ได้เห็นประโยค แบบนี้ นะครับ มีบ้างแต่ สั้นไป ผมไม่เข้าใจ แต่ที่ท่าน กรุณานี้ ผม อ่านแล้ว ผม เข้าใจ ครับ ขอบคุณ ครับ ผม เลือกทำ ข้อ 2 มาพักแล้ว ครับ แต่ ทำแล้ว ก็ ต้อง หยุด เพราะ เสียวขาทนไม่ได้ แล้ว ก็ไม่รู้ว่า ต้องจัดการ กับ มัน อย่างไรดี --------------------------- แล้ว ที่ท่าน chaosy แนะนำนั้น ผมอาจไม่เคย เจาะจงให้เจ้ากรรมนายเวรที่ทำให้ นั่งสมาธิไม่ได้ แต่ ก็ ให้ บ่อยๆ โดยทั่วไป แม้แต่ต่อน ที่ ผม เลือดตกยางออก ผม ก็ ขอ ให้ ยกโทษให้ผมด้วย ตลอด ครับ แต่ ก็ จะทำเพิ่มครับ ตามที่ท่าน chaosy แนะนำมา ครับ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 14:25:16 จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 12:53:50

ความคิดเห็นที่ 50 คืน วันที่ 12 ผม ทำอย่างที่ ท่าน chaosy แนะนำ ครับ คือ ทำสมาธิก่อน แล้ว ค่อย แผ่เมตตาให้ เจ้ากรรมนายเวร ที่ทำให้ เกิดวิบากในการทำสมาธิ ผม ทำอย่างนี้ ครับ นั่งสมาธิื หลังพิงฝา  แล้ว ก็ เริ่มทำสมาธิ เมื่อ มาถึง ตรงที่เกิดอาการเสียวขา ก็ทนสักพัก เห็นว่า มาแน่ ไม่หายแน่ ก็ ถอยอารมณ์สมาธิออกมา  แล้ว ก็ กล่าวอุทิศบุญกุศล ให้เจ้ากรรมนายเวร ที่ก่อให้เกิดวิบากในการทำสมาธิ แล้วพอกล่าวจบ ผมก็รู้สึกว่า ขามีลมเย็นๆ พัดผ่าน (แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนักเพราะนั่งในห้องแอร์) แต่เมื่อรู้สึกว่า ลมเย็นนั้น ผ่านหัวเขา แล้วมาถึงข้อเท้า อาการเสียวขาหายไปทันที แต่ มีอาการปวดก้นกบแทนที่ ปวดมาก ประมาณ ว่า ถูกคนกดจุดที่ก้นกบ  ความรู้สึกปวดนั้น แน่นในอก อย่างมาก อยากจะออกจากสมาธิ ตอนนั้นเลยก็ทำไม่ได้ เพราะร่างกายไม่ทำตาม ก็เลย ต้องถอยอารมณ์ สมาธิก่อน แล้ว ก็เปลี่ยนอริยาบท ประมาณ  โอ้รอดแล้วเรา แล้ว เมื่อวาน วันที่ 13 ผม ก็ ลองนั่งสมาธิอีก แต่ นั่งไม่ได้ ใจไม่นิ่งเลย ลองนั่งอยู่ 2 ชั่วโมง ก็ไม่ได้ ก็ เลยไม่รู้ว่า จะเกิดอาการเสียวขา อีกหรือเปล่า วันนี้ ไม่ว่างก็ เลยไม่ได้นั่งต่อครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 19:04:42

ความคิดเห็นที่ 51 แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ    แก้ใขได้หรือยัง   แนวทางที่คุณ chaosy แนะนำ น่าจะได้ผล  ลองพริกแพลงทำอย่างนั้นอย่างนี้ดู เช่น แผ่เมตตาให้  อุทิศบุญกุศลให้     ตั้งใจบอกกล่าวขอให้ทำได้  ให้ผ่านเวทนาที่ยากลำบากนั้นไปได้จะอุทิศผลบุญทั้งหมดไห้ หรืออย่างอื่นที่คุณคิดว่าดี  ลองทำดู ขอให้คุณปฏิบัติได้ด้วยดีครับ  ส า ธุ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 22:18:01

ความคิดเห็นที่ 52 ช่วงนี้ ไม่ค่อยได้ นั่งสมาธิ ครับ แต่ ตอนนั่ง ก็ ไม่ค่อยมีสมาธิด้วยครับ อารมณ์ ไม่นิ่งเลย ครับ เลย ยังไม่รุ้ว่าหายอาการเสียวขาหรือยัง ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 21:54:18