ความคิดเห็นที่ 1 "เย ธัมมา เหตุปปะภะวา เตสัง เหตุ ตะถาคะโต เตสัญจะ โย นิโรโธจะ เอวัง วาที มะหาสะมะโณ" ธรรมทั้งหลายเกิดแต่เหตุ พระตถาคตเจ้าตรัสบอกถึงเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น พร้อมทั้งความดับแห่งเหตุของธรรมเหล่านั้น พระมหาสมณเจ้ามีปกติตรัสสอนอย่างนี้ จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 18:53:53

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่ใช่เรื่อง บังเอิญหรอกคะ มีที่มาที่ไป แน่นอนค่ะ เรื่อง กฎแห่งกรรม นั่นแหละ คะ สังเกต ง่ายๆ ว่าคนชอบแบบเดวกัน มักไปอยู่ที่เดวกัน ก็ คุกไง คะ คนเลวๆ ก็ปะกะคนเลวๆ ไม่ได้ บังเอิญแน่นอนค่ะ จากคุณ : bossy_girl เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 19:12:29

ความคิดเห็นที่ 3 คำตอบของจากทัศนะคติของผมครับ 1. ใช่ครับ ถ้ามีการเกิดในชาตินี้แสดงว่าชาติที่แล้วยังมีความอยากในกิเลสทำให้ส่งผลให้เกิดมาในชาตินี้ 2. ไม่ใช่ครับ จากตำรานิยามของ พรหม "พรหมไม่มีความยึดมั่นในสรรพสิ่ง" ดังนั้นท่านก็ไม่น่าจะมาลิขิตสิ่งใด อ้างอิงจาก  พระพรหม-วิกิพีเดีย 3. ไม่ใช่ครับ บางอย่างก็มีที่มาที่ไป บางอย่างก็ไม่มีที่มาที่ไป ไม่แน่นอน เพิ่มนิดนึง... ผมเชื่อข้อความจาก คคห 1 ข้อความนี้ด้วย "เย ธัมมา เหตุปปะภะวา เตสัง เหตุ ตะถาคะโต เตสัญจะ โย นิโรโธจะ เอวัง วาที มะหาสะมะโณ" ธรรมทั้งหลายเกิดแต่เหตุ พระตถาคตเจ้าตรัสบอกถึงเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น พร้อมทั้งความดับแห่งเหตุของธรรมเหล่านั้น พระมหาสมณเจ้ามีปกติตรัสสอนอย่างนี้ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 19:38:02 จากคุณ : vrod เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 19:30:15

ความคิดเห็นที่ 4 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า ใช่..เพราะ   กมฺมสฺสโกมหิ    เรามีกรรมเป็นของตัวเอง กมฺมทายาโท                    เรามีกรรมเป็นผู้นำมามอบให้ กมฺมโยนิ                          เรามีกรรมเป็นผู้นำไปเกิด กมฺมพันธุ                         เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ กมฺมปฏิสรโณ                   เรามีกรรมเป็นที่ระลึก ยํ กมฺมํ กริสฺสามิ กลฺยาณํ วา ปาปกํ วา  เราจักทำกรรมใด ๆ ไว้ จะเป็นกรรมดีก็ตามกรรมชั่วก็ตาม ตสฺส ทายาโท ภวิสฺสามิ       เราจักต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น    ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ แต่เป็นเรื่องของการดลบันดาล ของผู้เทพผู้เป็นใหญ่ ในจักรวาล  หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่า เป็นพรหมลิขิต ที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว จากเทพผู้เป็นใหญ่นั้น ไม่ใช่...คำตอบเหมือนข้อ 1  และ ยาทิสํ วปเตพีชํ  ตาทิสํ ลภเต ผลํ กลฺยา ณ การี กลฺยาณํ ปาปการี จ ปาปกํ  บุคคลหว่านพืชเช่นไร  ย่อมได้รับผลเช่นนั้น คนทำดีย่อมได้ผลดี คนทำชั่วย่อมได้รับผลชั่ว ๓. ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัดไม่ใช่..คำตอบข้อนี้อยู่ในเรื่อง ปฏิจสมุปปบาท ๔. หากทั้ง ๓ ข้อ ข้างต้น ไม่มีข้อใด ๆ เป็นคำสอนในพุทธศาสนา กรุณาอธิบายเพิ่มเติม ตามความคิดเห็น ของแต่ละท่าน ข้อ 2 กับ ข้อ 3 ไม่ใช่คำสอนของพุทธศาสนา  เพราะเป็นมิจฉาทิฏฐิ ที่เรียกว่า อเหตุกทิฏฐิ (ความเห็นว่าหาเหตุไม่ได้) ความเห็นชนิดนี้ปฏิเสธเหตุ  คือ ไม่เชื่อเหตุที่ทำจะก่อให้เกิดผล จากคุณ : มีดกรีดใจ เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 19:33:42

ความคิดเห็นที่ 5 ข้อ1.เป็นลัทธิกรรมเก่า ของพวกนิครนณ์นาฏบุตร มีส่วนถูกครึ่งหนึ่งไม่ใช่พุทธแท้ ข้อ2.เป็นลัทธิหวังผลดลบันดาล ของพวกเทวนิยมทั้งหลาย ส่วนข้อ3.นั้นเรียกว่าอเหตุกทิฏฐิ ทุกอย่างเกิดมีขึ้นลอย ๆไม่มีเหตุมีผลอะไร ยิ่งห่างจากศาสนาแห่งปัญญาออกไปไกล ทั้งสามข้อมีข้อ1.ลัทธิกรรมเก่าน่าจะใกล้เคียง ทีแรกผมก็เคยสงสัยคำสอนของพวกนิครนณ์เรื่องการยอมรับกรรมเก่า เทียบกับที่พระพุทธเจ้าสอนว่าเรามีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีส่วนคล้ายกันบ้าง ทุกอย่างที่เราประสพพบเจอในปัจจุบันไม่ว่าดีหรือร้าย เป็นผลมาจากกรรมเก่าทั้งสิ้น แต่มาทราบทีหลังว่าพระพุทธองค์ไม่ได้สอนให้ก้มหัวยอมรับกรรมเก่า หากแต่ทุกคนมีทางเลือก (free will)ที่จะทำสิ่งใด ๆตามแรงบีบคั้น และแรงต้านของกิเลสได้นี่เป็นกรรมใหม่หรือเรียกว่ากรรมปัจจุบันที่แตกต่างจากลัทธิแล้วแต่กรรมเก่าครับ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 55 19:45:26 จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 19:33:50

ความคิดเห็นที่ 6 1. คิดว่าใช่ครับตัวเราเป็นผลผลิดจากกรรมเก่า  แต่กรรมที่ทำในชาตินี้ ก็ผสมกับกรรมเก่าด้วย 2.สุขทุกข์ เป็นผลมาจากกรรมเก่าด้วย  และก็เหตุปัจจัยอื่นด้วย เราตากแดดตอนเที่ยงเป็นทุกข์  เรากระหายน้ำแล้วก็ทุกข์ เพราะเรามีขันธ์ 5 เราจึงมีสุขและมีทุกข์ 3. ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมีที่ไปที่มา แต่ปัญญาเราน้อยถึงไม่รู้ว่า ที่ไปที่มาที่ทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นอย่างนี้มันเกิดมาจากอะไร จากคุณ : แล้วทำไม12 เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:03:55

ความคิดเห็นที่ 7 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง (ตอบ.นี่เป็นคำสอนของศาสนาพราหมณ์เขา ที่ปลอมปนเข้ามาอยู่ในคำสอนระดับศีลธรรมของพุทธศาสนามาช้านาแล้วโดยชาวพุทธไม่รู้ตัว)   ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ แต่เป็นเรื่องของการดลบันดาล ของผู้เทพผู้เป็นใหญ่ ในจักรวาล  หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่า เป็นพรหมลิขิต ที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว จากเทพผู้เป็นใหญ่นั้น (ตอบ นี่ก็เป็นคำสอนของศาสนาพรากหมณ์เขา ที่สอนเรื่องการดลบันดาลจกาเทพเจ้า  ๓. ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของ "ความบังเอิญ" เท่านั้น (ตอบ.นี่ก็ไม่ใช่หลักพุทธศาสนา เพราะพุทธศาสนาจะสอนว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจะต้องมีเหตุและปัจจัยมาปรุงแต่งให้เกิดขึ้น ซึ่งเหตุและปัจจัยนั้นก็เป็นสิ่งที่เราสามารถพบเห็นหรือเข้าใจได้ในปัจจุบันนี่เอง)  ๔. หากทั้ง ๓ ข้อ ข้างต้น ไม่มีข้อใด ๆ เป็นคำสอนในพุทธศาสนา กรุณาอธิบายเพิ่มเติม ตามความคิดเห็น ของแต่ละท่าน (ตอบ.พุทธศาสนาในอดีตได้ถูกครอบงำจากศาสนาพราหมณ์มาก่อน ดังนั้นจึงได้เกิดคำสอนเหล่านี้ขึ้นมา) จากคุณ : เตชปญฺโญ ภิกขุ (What am I?) เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:29:33

ความคิดเห็นที่ 8 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง คำสอนอันนี้ ทำให้เกิดความงมงาย ยอมจำนนต่อชะตากรรมตัวเอง แบ่งชั้นวรรณะ ว่าคนที่เกิดมายากจนพิกลพิการ ว่าเป็นคนบาป ยกย่องคนรวย วาสนาดี ว่าเป็นคนมีบุณหนักศักดิ์ใหญ่ ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ แต่เป็นเรื่องของการดลบันดาล ของผู้เทพผู้เป็นใหญ่ ในจักรวาล  หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่า เป็นพรหมลิขิต ที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว จากเทพผู้เป็นใหญ่นั้น คำสอนอันนี้ เน้นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช้เหตุและผล ๓. ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของ "ความบังเอิญ" เท่านั้น เรื่องบัญเอิญไม่มีจริง มันเป็นความลงตัวของส่วนผสม และปัจจัยต่างๆ จึงเกิดเป็นเหตุการณ์นั้นๆ ขึ้น ๔. หากทั้ง ๓ ข้อ ข้างต้น ไม่มีข้อใด ๆ เป็นคำสอนในพุทธศาสนา กรุณาอธิบายเพิ่มเติม ตามความคิดเห็น ของแต่ละท่าน จะเป็นคำสอนของศาสนาใด ผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า อันไหนใช้ได้ อันไหนใช้ไม่ได้ จากคุณ : RouteRaideR เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:40:36

ความคิดเห็นที่ 9 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง เป็นคำสอนในศาสนาพุทธ แต่นำมาแสดงไม่หมด การแสดงแบบครึ่งๆกลางๆ ทำให้มีความเข้าใจผิดได้ ยํ กมฺมํ กริสฺสามิ กลฺยาณํ วา ปาปกํ วา ตสฺส ทายาโท ภวิสฺสามิ เราจักทำกรรมใด ๆ ไว้ จะเป็นกรรมดีก็ตามกรรมชั่วก็ตาม เราจักต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น การรับวิบาก ซึ่งก็คือผลจากการกระทำ (กรรม) นั้น มิได้รับเฉพาะกรรมเก่า แต่ยังมีกรรมใหม่ กรรมใหม่กว่า และกรรมปัจจุบันด้วย ซึ่งการให้ผลของกรรมก็ไม่ได้จำกัดด้วยเวลาว่าจะต้องเป็นไปตามคิว กรรมปัจจุบันก็อาจให้ผลก่อนกรรมเก่าก็ได้ แล้วแต่เหตุปัจจัย ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ แต่เป็นเรื่องของการดลบันดาล ของผู้เทพผู้เป็นใหญ่ ไมใช่คำสอนในพระพุทธศาสนา ๓. ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของ "ความบังเอิญ" เท่านั้น ตามพระพทูศาสนา ความบังเอิญไม่มี ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแต่มีเหตุปัจจัยของตัวเอง เพียงแต่คนเราจะแลเห็นได้หรือไม่เท่านั้น จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:53:35

ความคิดเห็นที่ 10 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง - ข้อความนี้มีทั้งถูกและผิดครับ อย่างแรก คือ ใครทำกรรมใดไว้ก็ต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น อันนี้เป็นกฏของกรรม ไม่มีใครฝ่าฝืนได้ เหมือนเราโยนของขึ้นบนอากาศ ย่อมตกลงมาบนพื้น แต่ถามว่ามีผู้ที่ไม่ต้องรับผลกรรมไหม คำตอบคือ "มี" เพราะมีกรรมชนิดหนึ่ง ที่ส่งผลให้กรรมบางอย่างไม่มีโอกาสส่งผล กรรมชนิดนี้เรียกว่า "อโหสิกรรม" ที่เห็นได้ชัดคือ พระอรหันต์ผู้หมดกิเลสแล้ว ไม่มีภพชาติใหม่แล้ว เมื่อไม่มีภพชาติใหม่ กรรมก็ปรุงแต่งไม่ได้ ไม่ว่าจะมีกรรมดีหรือกรรมชั่ว เมื่อปรินิพพานแล้ว กรรมทั้งหลายก็จะกลายเป็นอโหสิกรรมทั้งหมด อย่างที่สอง คือ กรรมไม่ได้ส่งผลชาติต่อชาติเสมอไป ส่งผลในปัจจุบันก็มี ส่งผลในชาติหน้าก็มี ส่งผลในชาติต่อ ๆ ไปก็มี และส่งผลไปเรื่อย ๆ ก็มีครับ ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ แต่เป็นเรื่องของการดลบันดาล ของผู้เทพผู้เป็นใหญ่ ในจักรวาล หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่า เป็นพรหมลิขิต ที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว จากเทพผู้เป็นใหญ่นั้น - เรื่องพรหมลิขิตนี่ ไม่ใช่คำสอนของพุทธแน่ ๆ ครับ เพราะขัดกับกฏแห่งกรรมหรือหลักของเหตุและผล ๓. ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของ "ความบังเอิญ" เท่านั้น - เมื่อเหตุและผลมีอยู่ ความบังเอิญย่อมไม่มี เมื่อกฏแห่งกรรมมีอยู่ ชื่อว่าเกิดขึ้นลอย ๆ ย่อมไม่มี ทุกสิ่งมีเหตุและผลครับ เพียงแต่ว่าเราจะมีปัญญารู้จักเหตุและรู้จักผลนั้นได้หรือไม่เท่านั้น ๔. หากทั้ง ๓ ข้อ ข้างต้น ไม่มีข้อใด ๆ เป็นคำสอนในพุทธศาสนา กรุณาอธิบายเพิ่มเติม ตามความคิดเห็น ของแต่ละท่าน - แม้ในประเทศไทยจะมีความเชื่อหลากหลายปนเปกันอยู่ แต่ถ้าตั้งใจศึกษาดูจริง ๆ เราก็สามารถแยกแยะได้ครับ ว่าอันไหนคำสอนพุทธ อันไหนคำสอนอื่น ๆ เพราะคำสอนของพุทธมีลักษณะพิเศษตรงตามตำราเป๊ะ ๆ เลยครับ ที่ว่า สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิติ นั่นล่ะครับ จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:55:10

ความคิดเห็นที่ 11 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง --------- ไม่ใช่ครับ กรรมบางประเภทส่งผล บางประเภทไม่ส่งผล เช่นการที่เราปฏิบัติภารกิจประจำวัน ไปตามปรกติ กรรมทั้งหลายเหล่านั้นไม่ส่งผล ไม่เป็นกุศลกรรมหรืออกุศลกรรม ถึงแม้อกุศลกรรมบางประเภทก็ส่งผลไม่ถึงพระอริยะบุคคล   ข้อ 2,3 ชัดเจนว่าไม่ใช่คำสอนในพุทธศาสนา ขอข้ามไป สาธุครับ จากคุณ : DBM999 เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:59:01

ความคิดเห็นที่ 12 พระพุทธเจ้าสอนความจริงอะไรที่มันจริงถึงจะเป็นของศาสนาอื่นมาก่อนมันก็ไม่เห็นจะแปลก อาจารย์ที่สอนพระพุทธเจ้านั่นงัย ท่านฝึกจนเป็นพรหม พระพุทธเจ้าก็เรียนสิ่งเหล่านี้มาจนจบ แต่ก็ยังมิใช่ทางหลุดพ้น ท่านจึงแสวงหาทางอื่นต่อไป  ความเชื่อเรื่องกรรมเก่านี่ถ้าจะปลอม ปนมาก็ไม่เห็นแปลกถ้ามันเป็นสัจธรรม พระพุทธองค์กว่าจะมาตรัสรู้ ท่านก็ต้องเวียนเกิดเวียนตายหลายภพหลายชาติ เรื่องเหล่านี้ ก็ล้วนเป็นเรื่องของกรรมทั้งสิ้น คนที่ปฎิเสธเรื่องกรรมนี่อาจจะไม่เข้าใจหลักคำสอนที่แท้จริง เลยก็ได้.... จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 21:08:59

ความคิดเห็นที่ 13 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง *ใช่ เช่นการกระทำแต่เดิมเช่นชาติก่อนเคยเป็นนักเลง เคยเป็นทหารมานาน เมื่อชาตินี้ยังชอบในทางนักเลงหัวไม้หรือยศศักดิ์ ก็ย่อมหนีไม่พ้นเรื่องตีรันฟันแทง เพื่อจะได้หน้าในสังคม ในกลุ่มเพื่อน คือการกระทำในชาติก่อนเพาะเป็นความเคยชิน เป็นอุปนิสัย ถ้ามีโอกาสเมื่อไรก็จะพาตนเข้าไปในวังวนเดิมๆได้ง่ายมาก ไม่ว่านิสัยชาติเดิมเป็นแบบใด ตอนเด็กก็จะไปอยู่ในกลุ่มที่มีนิสัยไกล้กัน และมีโอกาสได้รับวิบากแห่งกรรมไม่ว่าทางดีหรือไม่ดีคล้ายๆกับชาติเดิม คนนิสัยนักเลงต่อให้ไปบวชและฝึกตนจนถูกทาง ในเบี้องต้นก็ยังเหมาะแก่การฝึกสายสมถะ เพราะติดนิสัยที่ทำอะไรก็มักใช้กำลังกดข่มเอา ครูให้เลือกอาชีพก็จะเป็นทหารตำรวจ ให้เล่นดนตรีก็จะเอาร๊อคแรงๆสะใจ ให้ขึ้นความถี่วิทยุก็จะอัดคลื่นไปตีชาวบ้าน บางทีในใจไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่สันดานมันฝังลึก แล้วต้องมาขอโทษขอโพยกันทีหลัง... *แต่เรื่องกรรมเก่าในอดีตชาตินั้นไม่ได้ส่งวิบากกรรมชัดๆตรงๆเสมอไป กรรมเก่าในชาตินี้ก็ส่งวิบาก(ผ่านสภาวะจิตและนิสัยติดตัว) มาเสริมหรือมาตัดรอนเป็นปัจจุบันและจะต่อเนื่องไปในอนาคตเช่นกัน * แค่ตั้งเจตนาใว้ในใจ ก็สำเร็จเป็นมโนกรรม(เก่า...ผ่านมาเมื่อวินาทีก่อน)แล้ว ส่งวิบากให้จิตปัจจุบันเป็นกุศลหรืออกุศลใด้ทันที ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ กรณีนี้แยกเป็นทุกข์ทางกายและทุกข์ทางใจ *ถ้าทุกข์ทางกาย ไม่ใช่ คือ เหตุแห่งกรรมเก่าทั้งนั้น เพียงแต่นิยามกรรมเก่าไม่ได้หมายเอาแบบข้ามภพข้ามชาติเสียทั้งหมด กรรมเก่าในชาตินี้ก็รวมด้วย กรรมเก่าส่งวิบาก(สันดาน) เกื้อหนุนให้ไปตกในสภาพแวดล้อมที่เป็นเหตุแห่งทุกข์ เช่นเดิมชอบเป็นนักเลง (ส่งวิบากผ่านทางนิสัยเบ่งอวดตัว) ทำให้กล้าเที่ยวในดงนักเลง ก็เป็นวิบากให้โดนทำร้าย เป็นต้น แต่กรรมดีในปัจจุบันก็ส่งวิบากตัดรอนกรรมชั่วในอดีตได้มาก เช่นออกกำลังกาย ทานอาหารที่เป็นประโยชน์ ร่างกายที่ฝึกมาดี ส่งวิบากให้วิ่งหนีการโดนรุมพ้นไปได้ จึงไม่ต้องทุกข์กายจากการโดนตี เหลือทุกข์กายจากการวิ่งหนีให้ต้องเหนื่อย ซึ่งก็ดีกว่าโดนตีหัวเยอะ ๒.เป็นเรื่องของการดลบันดาล *ถ้าเป็นทุกข์ทางกายนั้นใช่ คือพ่อแม่ก็ดลบันดาลให้ทุกข์กายได้ ตอนเด็กเคยโดนตีก้น  ที่จริงไม่ต้องถึงขนาดเทวดาหรอก แม้เพื่อนยังดลบันดาลต่อยให้เราปากแตกได้ มดยังกัดให้มือบวมได้ แล้วทำไมเทวดาจะทำไม่ได้ ๒.ที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ถ้าทุกข์ทางกาย ถูกกำหนดโดยกรรมในอดีต เป็นกรรมร่วมกันของเราและเทวดานั้นๆ ไม่ใช่กำหนดโดยเทวดาแต่ส่วนเดียว กรรมที่ทำไปไม่ว่าโดยเจตนา หรือเป็นเพียงกริยา ก็ให้วิบากเป็นทุกข์สุขทางกายได้ *** ๒....ถ้าทุกข์ทางใจ ไม่ใช่คือ กรรมเก่าย่อมส่งผลเสมอ...ความสุขหรือทุกข์์ใจเกิดจากการปรุงแต่งในจิตปัจจุบัน เพียงแต่ปุถุชนละวางการปรุงแต่งในทางอกุศลไม่ได้ จึงยังเป็นทุกข์ใจ พระอริยะขั้นต้นละได้บ้างแล้ว จึงไม่ทุกข์ แต่ก่อนที่จะเป็นพระอริยะได้ ก็ต้องเกิดจากการฝึกฝน การพ้นทุกข์จึงเป็นวิบากที่ส่งผลต่อเนื่องจากมโนกรรมเดิมอยู่ดี...  ๓. ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของ "ความบังเอิญ" เท่านั้น *ไม่มีความบังเอิญครับ  เพียงแต่รู้ หรือไม่รู้ เข้าใจไม่ไม่เข้าใจในความเป็นไปนั้นๆ และชีวิตหรือธรรมชาตินั้น ...จะมีผลก็ต่อเมื่อจิตเข้าไปรับรู้ปรุงแต่งยึดถือ ถ้าไม่รับรู้จะมีหรือไม่มีก็ย่อมไม่ส่งผลต่อการปรุงแต่งทางจิตได้ *เช่น ปกติสายตาคนมองภาพเป็นสองมิติ แล้วสมองแปลงเป็นสามมิติ ทำให้เรายึดถือ ถ้าสติไวจนสมองแปลงภาพไม่ทัน ก็จะรับรู้ภาพเป็นสองมิติครับ โลกนี้จะโหวงๆเหมือนทุกอย่างที่ล้อมรอบตัวเรานั้นเป็นแค่ภาพกว้างยาว กะส่วนลึกไม่ถูก หรือจะเดินวนเสากลมสักสองร้อยรอบ ก็ไม่เวียนหัวครับ แต่กล้ามเนื้อขาจะล้า คือเมื่อการปรุงแต่งทางจิตไม่มี ก็ไปให้ผลเฉพาะส่วนที่ส่งผลได้  ๔. หากทั้ง ๓ ข้อ ข้างต้น ไม่มีข้อใด ๆ เป็นคำสอนในพุทธศาสนา กรุณาอธิบายเพิ่มเติม ตามความคิดเห็น ของแต่ละท่าน จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 22:58:26

ความคิดเห็นที่ 14 ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง คิดว่าไม่ใช่ แรกเริ่มเดิมทีเกิดมา มีจิตบริสุทธิ์ ต่อมามีการเจริญเติบโตทางด้านร่างกาย รวมไปถึง ประสาทสัมผัสทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย และจิตใจ พอการรับรู้ทางทาง อายตนะภายใน บวกกับ อายตนะภายนอก สมบูรณ์ ก็เกิดกิเลส แล้วจึงเป็นเหตุให้เกิดการกระทำกรรม ที่เกิดกิเลส เพราะจิตยังบริสุทธิ์อยู่ เป็นไปตามสัญชาติญาณ ธรรมชาติของมนุษย์ ยังไม่มีความรู้แจ้งในธรรม ยังเป็น อวิชา ทำให้เกิด ตัญหา อุปาทาน จนถึงเกิด ภพ ชาติ รวมไปถึง การกระทำกรรม และวิบากทั้งหลาย ตาม ปฏิจจสมุปบาท ส่วนข้อ 2-3 ไม่ใช่พุทธแน่นอน เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง ย่อมเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย จากคุณ : 13th friday เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 00:30:43

ความคิดเห็นที่ 15 ขอคัดลอกเอาเฉพาะข้อความตอนหนึ่งในบทสวดแปล  ชื่อ อภิณหปัจจเวกขณปาฐะ ซึ่งเป็นคำสอนหลักอันหนึ่งของพระพุทธศาสนา ให้ใช้เป็นหลักก่อนดังนี้คือ เราเป็นผู้มีกรรมเป็นของๆตน, มีกรรมเป็นผู้ให้ผล, มีกรรมเป็นแดนเกิด, มีกรรมเป็นผู้ติดตาม, มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย,  เราทำกรรมอันใดไว้, เป็นบุญหรือเป็นบาป, เราจะเป็นทายาท, คือว่าเราจะต้องได้รับผลของกรรมนั้นๆ สืบไป... ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า .. ตอบว่า ใช่ ตามเหตุผล ตามคำสอนข้างบน  แต่ไม่ใช่เพียงแค่นี้  เกิดมาเพื่อทำกรรมใหม่ด้วย เพื่อการเกิดต่อ ๆ ไป เพราะถ้าไม่ทำกรรม ก็ไม่มีผลแห่งกรรม ก็จะไม่มีเชื้อ ที่จะให้เป็นเหตุ ให้เกิดได้ขึ้นอีกต่อไป ..เปรียบเหมือนไฟแห่งตะเกียง ถ้าไม่มีการนำน้ำมันมาเติม ต่อเนื่อง น้ำมันที่เป็นเชื้อไฟก็จะหมด เมื่อน้ำมันหมด ไฟก็ดับ จะบังคับให้ไฟติดอยู่ต่อไปก็ไม่ได้ เพราะไม่มีเชื้อคือน้ำมัน... ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ แต่เป็นเรื่องของการดลบันดาล .. ตอบว่า ไม่ใช่คำสอนในพุทธศาสนา เพราะทุกอย่างเกิดมีมาจากการมีเหตุ มีปัจจัยปรุงแต่ง กรรม ผลแห่งการะทำ เป็นเหตุ เป็นปัจจัย ตัวสำคัญ ให้คนมีสุข หรือทุกข์ ซึ่งผลแห่งการกระทำนี้ อาจจะมีมาจากในอดีต หรือปัจจุบันก็ได้ ขึ้นอยู่กับการกระทำ  เช่น ถ้าจะกล่าวว่าพระเจ้าบัลดาล หรือบุญบัลดาลให้เกิดสุขได้ แล้วก็นั้ง ๆ นอน ๆ รอให้พระเจ้า หรือบุญบัลดาล โดยไม่ตักข้าวกิน ไม่ดื่มน้ำ เลย แล้วคน ๆ นั้น จะมีสุขได้หรือไม่  ถ้าจะบอกว่า ตายอย่างเดียว  จะมีใครสงสัยมั้ยครับ... ๓.ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด ..ตอบว่า  ไมใช่คำสอนในพระพุทธศาสนา  เพราะทุกอย่าง ย่อมมีที่มา และที่ไป เสมอ  ตราบเท่าที่ยังมีเหตุ มีปัจจัย ปรุงแต่งให้เป็นมา และเป็นไป  แต่การที่เราสาวเข้าไปไม่ถึง อดีตเหตุ  และอนาคตผล เป็นเพราะเราปรับความสามารถให้เข้าถึง ไม่ได้เอง  สิ่งที่เราทำไม่ได้ ก็ยังไม่ได้หมายความว่า สิ่งนั้น มันไม่จริง  ไม่ใช่หรือครับ   ..ถ้าจะเหมาเอาว่ามีผู้บัลดาล ก็ถ้ามีผู้บัลดาล ตัวจริง ๆ นั้น เขาเคยมาบอกเราหรือไม่ ว่าเขาคือผู้บัลดาล วันนี้มี เพราะ เมื่อวานนี้มันมี แล้วถ้าโลกนี้ ยังไม่แตก หรือตะวันยังไม่ดับ พรุ่นนี้มันก็จะต้องมีอีกต่อไป... จากคุณ : นิ่งหนอ (นิ่งหนอ) เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 00:53:55

ความคิดเห็นที่ 16 .. ขอรับฟังความคิดของ จขกท ก่อนแล้วกันครับ แง่บๆ .... จากคุณ : itoursab เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 03:23:53

ความคิดเห็นที่ 17 ----------------- ตอบ ทั้ง ๓ ข้อนี้ เป็นคำสอนในศาสนาพุทธ หรือไม่ ? เหตุใด จึงตอบว่า ใช่ และเหตุใด จึงตอบว่าไม่ใช่ โปรดช่วยกันตอบ และ อธิบาย         ๑.ทุกคนเกิดมาต้องรับกรรมเก่า เคยทำกรรมเช่นไรไว้ในชาติก่อน ก็ต้องมารับผลกรรมเก่า เช่นนั้นนั่นเอง ------------------- เป็นคำสอนในศาสนาพุทธ  หรือไม่ ?  ใช่บางส่วนและต้องทำความเข้าใจลักษณะการได้รับผลกรรมให้ดี                          และต้องเข้าใจว่าคนที่ต้องเกิดมาอีกไม่ใช่เพราะผลของกรรมเก่า  แต่จิตเกิดอีก เป็นเพราะจิตมีเชื้อ ความอยาก ความไม่รู้อยู่ เมื่อต้องเกิด กรรมจึงให้ผลได้ (ถ้าไม่มีการเกิดอีก กรรมก็ให้ผลไม่ได้) การให้ผลของกรรม ตามอาการ(นั้นๆ)ที่ควรได้รับ คือ  การให้ผลของกรรมมีหลายลักษณะ ตามขณะจิตที่ทำ(เช่นทำกรรมในขณะจิตที่ 1 ให้ผลในชาติปัจจุบัน...) เมื่อไม่ได้ให้ผลตามที่ควรกรรมนั้นก็จะหมดโอกาสให้ผลไป(คือเป็นอโหสิกรรม)                             นั่นคือ กรรมบางส่วนอาจหมดโอกาสให้ผล  ไม่ใช่กรรมทุกอย่างต้องให้ผล ถ้ากรรมทุกอย่างต้องให้ผล แปลว่า ทุกคนต้องรับกรรมทุกอย่างที่ทำไป  แม้บรรลุธรรม ก็ไม่สามารถพ้นกรรมได้  การพ้นทุกข์ก็ไม่มี  ซึ่งไม่ใช่ความจริง    แท้จริงแล้ว กรรมให้ผลตามกฏที่จะให้ ไม่ใช่ให้ทุกอย่าง ------------------- เหตุใด จึงตอบว่า ใช่ และเหตุใด จึงตอบว่าไม่ใช่ เพราะ พระพุทธศาสนาสอนว่า                          เพราะ กรรมเก่า ให้ผลตามลักษณะที่จะให้ผล  ไม่ใช่ต้องให้ผลทุกๆกรรม( มีเงื่อนไขที่กรรมบางอย่างอาจไม่มีโอกาสให้ผล )  และหากเราทำกรรมดียิ่งใหญ่ที่มีผลให้กรรมบางอย่าง(ทั้งไม่ดีและดี) หมดโอกาสให้ผลไปก็มี (อโหสิกรรม กรรมที่ไม่ให้ผลแล้ว) เช่น กรรมที่ต้องตกนรก ขององคุลีมาล เป็นอโหสิกรรมไปเมื่อท่านบรรลุเป็นพระอรหันต์     และเมื่อท่านปรินิพพาน ผลกรรมที่เหลืออยู่ ทั้งหมด ก็ไม่มีโอกาสให้ผล(เป็นอโหสิกรรม) เพราะ ท่านไม่มีการเกิดอีก  กรรมจึงไม่มีโอกาสให้ผล                       **************************************************************************** http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=20&A=6566&Z=6646 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๒ อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต                                       โลณกสูตร             [๕๔๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดแลพึงกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษนี้ทำบาป ไว้อย่างไรๆ เขาจะต้องเสวยกรรมนั้นอย่างนั้นๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ การอยู่ประพฤติ พรหมจรรย์ของผู้นั้นย่อมมีไม่ได้ โอกาสที่จะทำที่สุดแห่งทุกข์โดยชอบ ย่อม ไม่ปรากฏ ส่วนผู้ใดพึงกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษนี้ทำกรรมที่จะต้องเสวยผลไว้ด้วย อาการใดๆ เขาจะต้องเสวยวิบากของกรรมนั้นด้วยอาการนั้นๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ การอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ของผู้นั้นย่อมมีได้ โอกาสที่จะทำที่สุดแห่งทุกข์โดย ชอบย่อมปรากฏ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบาปกรรมแม้เล็ก น้อย บาปกรรมนั้นก็นำเขาเข้านรก ส่วนบุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบาปกรรม เพียงเล็กน้อย เช่นนั้นแหละ บาปกรรมนั้นย่อมให้ผลทันตาเห็น แต่ส่วนน้อย ไม่ปรากฏ ปรากฏเฉพาะส่วนที่มาก บุคคลเช่นไร ทำบาปกรรมแม้เล็กน้อย บาปกรรมนั้นก็นำเขาเข้านรก ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ไม่ อบรมกาย ไม่อบรมศีล ไม่อบรมจิต ไม่อบรมปัญญา มีคุณน้อย มีอัตภาพเล็ก มีปรกติอยู่เป็นทุกข์ เพราะวิบากเล็กน้อย บุคคลเห็นปานนี้ ทำบาปกรรมแม้เล็ก น้อย บาปกรรมนั้นก็นำเขาเข้านรก ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็บุคคลเช่นไรเล่า ทำ บาปกรรมเล็กน้อยเช่นนั้นเหมือนกัน บาปกรรมนั้นให้ผลทันตาเห็น แต่ส่วนน้อย ไม่ปรากฏ ปรากฏเฉพาะส่วนมาก ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้อบรมกาย อบรมศีล อบรมจิต อบรมปัญญา มีคุณไม่น้อย มีอัตภาพใหญ่ มีธรรมเป็นเครื่องอยู่หาประมาณมิได้ บุคคลเช่นนี้ทำบาปกรรมเล็กน้อยเช่นนั้น เหมือนกัน บาปกรรมนั้นให้ผลทันตาเห็น แต่ส่วนน้อยไม่ปรากฏ ปรากฏเฉพาะ แต่ส่วนมาก ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษพึงใส่ก้อนเกลือลงในขันใบ น้อย เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน น้ำในขันเพียงเล็กน้อยนั้น พึง เค็มดื่มกินไม่ได้ เพราะก้อนเกลือโน้นใช่ไหม ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่าใช่ พระเจ้าข้า ฯ             พ. ข้อนั้นเพราะเหตุไร ฯ             ภิ. เพราะในขันน้ำมีน้ำนิดหน่อย ฉะนั้นน้ำนั้นจึงเค็ม ดื่มไม่ได้ เพราะ ก้อนเกลือนี้ พระเจ้าข้า ฯ             พ. เปรียบเหมือนบุรุษพึงใส่ก้อนเกลือลงในแม่น้ำคงคา เธอทั้งหลายจะ สำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน แม่น้ำคงคาพึงเค็ม ดื่มไม่ได้ เพราะก้อนเกลือโน้น หรือไม่ ฯ             ภิ. หามิได้ พระเจ้าข้า ฯ             พ. ข้อนั้นเพราะเหตุไร ฯ             ภิ. เพราะในแม่น้ำคงคานั้น มีห้วงน้ำใหญ่ ฉะนั้น ห้วงน้ำใหญ่นั้นจึง ไม่เค็ม ดื่มได้ เพราะก้อนเกลือโน้น พระเจ้าข้า ฯ             พ. ฉันนั้นเหมือนกันแล ภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ ทำ บาปกรรมเพียงเล็กน้อย บาปกรรมนั้นก็นำเขาเข้านรก ส่วนบุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบาปกรรมเล็กน้อย เช่นนั้นเหมือนกัน บาปกรรมนั้นให้ผลทันตาเห็น ส่วน น้อยไม่ปรากฏ ปรากฏแต่เฉพาะส่วนมาก ... ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ ถูกจองจำเพราะทรัพย์กึ่ง กหาปณะบ้าง ถูกจองจำเพราะทรัพย์หนึ่งกหาปณะบ้าง ถูกจองจำเพราะทรัพย์ร้อย กหาปณะบ้าง ส่วนบุคคลบางคนในโลกนี้ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์กึ่งกหาปณะ ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์หนึ่งกหาปณะ ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์ตั้งร้อย กหาปณะ ก็บุคคลเช่นไรเล่า ถูกจองจำเพราะทรัพย์กึ่งกหาปณะบ้าง ถูกจองจำ เพราะทรัพย์หนึ่งกหาปณะบ้าง ถูกจองจำเพราะทรัพย์ร้อยกหาปณะบ้าง ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นคนขัดสน มีสิ่งของของตนน้อย มีโภค- *ทรัพย์น้อย บุคคลเช่นนี้ย่อมถูกจองจำเพราะทรัพย์กึ่งกหาปณะบ้าง ถูกจองจำ เพราะทรัพย์หนึ่งกหาปณะบ้าง ถูกจองจำเพราะทรัพย์ร้อยกหาปณะบ้าง บุคคลเช่น ไรเล่า ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์กึ่งกหาปณะ ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์หนึ่ง กหาปณะ ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์ร้อยกหาปณะ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล บางคนในโลกนี้ เป็นคนมั่งคั่ง มีทรัพย์เหลือเฟือ มีโภคะมากมาย บุคคลเช่นนี้ ย่อมไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์กึ่งกหาปณะ ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์หนึ่ง กหาปณะ ไม่ถูกจองจำแม้เพราะทรัพย์ร้อยกหาปณะ ฉันนั้นเหมือนกันแล ภิกษุ ทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบาปกรรมไว้เพียงเล็กน้อย บาปกรรมนั้นก็ นำเขาเข้านรก ส่วนบุคคลบางคนในโลกนี้ ได้ทำบาปกรรมเล็กน้อยไว้เช่นนั้น เหมือนกัน บาปกรรมนั้นให้ผลทันตาเห็น ส่วนน้อยไม่ปรากฏ ปรากฏเฉพาะแต่ ส่วนมาก ฯลฯ ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนเจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะบางคน สามารถที่จะฆ่า หรือจองจำคนลักแกะ หรือเอาไฟเผา หรือทำตามที่ตนปรารถนา บางคนไม่สามารถที่จะฆ่า หรือจองจำคนลักแกะ หรือเอาไฟเผา หรือทำตามที่ ตนปรารถนาได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะเช่นไรเล่า สามารถ ที่จะฆ่า หรือจองจำคนลักแกะ หรือเอาไฟเผา หรือทำตามที่ตนปรารถนา ดูกร- *ภิกษุทั้งหลาย เจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะบางคนในโลกนี้ เป็นคนขัดสน มีสิ่ง ของของตนน้อย มีโภคทรัพย์น้อย เจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะเช่นนี้ สามารถที่ จะฆ่า หรือจองจำคนลักแกะ หรือเอาไฟเผา หรือทำตามที่ตนปรารถนา ดูกร- *ภิกษุทั้งหลาย เจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะเช่นไรเล่า ไม่สามารถที่จะฆ่า หรือ จองจำคนลักแกะ หรือเอาไฟเผา หรือทำตามที่ตนปรารถนา ดูกรภิกษุทั้งหลาย เจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะบางคนในโลกนี้ เป็นคนมั่งคั่ง มีทรัพย์มาก มีโภคะ เหลือเฟือ เป็นพระราชา หรือมหาอำมาตย์ของพระราชา เจ้าของแกะหรือคน ฆ่าแกะเช่นนี้ ไม่สามารถที่จะฆ่า หรือจองจำคนลักแกะ หรือเอาไฟเผา หรือ ทำตามที่ตนปรารถนา ความจริงเจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะนั้น อันคนผู้ประนมมือ ย่อมจะขอเขาได้ว่า ข้าแต่ท่าน ขอท่านจงให้แกะหรือทรัพย์ที่เป็นมูลค่าของแกะ แก่ฉันเถิด แม้ฉันใด ฉันนั้นเหมือนกัน ภิกษุทั้งหลาย บุคคลบางคนในโลกนี้ ทำบาปกรรมแม้เพียงเล็กน้อย บาปกรรมนั้นย่อมนำเขาเข้านรก ส่วนบุคคลบางคน ในโลกนี้ ได้ทำบาปกรรมเล็กน้อยไว้เช่นนั้นเหมือนกัน บาปกรรมนั้นย่อมให้ผล ทันตาเห็น ส่วนน้อยไม่ปรากฏ ปรากฏแต่เฉพาะส่วนมาก ฯลฯ ฯ             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดแลพึงกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษนี้ทำกรรมไว้อย่างไรๆ เขาจะต้องเสวยกรรมนั้นอย่างนั้นๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ การอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ ของผู้นั้นย่อมมีไม่ได้ โอกาสที่จะทำที่สุดแห่งทุกข์โดยชอบย่อมไม่ปรากฏ ส่วน ผู้ใดพึงกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษนี้ทำกรรมที่จะต้องเสวยผลไว้ด้วยอาการใดๆ เขาจะ ต้องเสวยวิบากของกรรมนั้นด้วยอาการนั้นๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ การอยู่ประพฤติ พรหมจรรย์ของผู้นั้นย่อมมีได้ โอกาสที่จะทำที่สุดแห่งทุกข์โดยชอบย่อมปรากฏ ฯ             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐  บรรทัดที่ ๖๕๖๖ - ๖๖๔๖.  หน้าที่  ๒๘๐ - ๒๘๓. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=20&A=6566&Z=6646&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=20&i=540 ****************************************************************************** อรรถกถา อธิบายพระสูตร ========================================================== http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=20&i=540 อรรถกถา อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต ทุติยปัณณาสก์ โลณผลวรรคที่ ๕ ๙. โลณกสูตร               อรรถกถาโลณกสูตรที่ ๙                             พึงทราบวินิจฉัยในโลณกสูตรที่ ๙ ดังต่อไปนี้ :-               บทว่า ยถา ยถายํ ตัดบทเป็น ยถา ยถา อยํ.               บทว่า ตถา ตถา ตํ ได้แก่ ตถา ตถา ตํ กมฺมํ.               มีคำอธิบายดังนี้ว่า ผู้ใดพึงกล่าวไว้อย่างนี้ว่า บุคคลทำกรรมไว้โดยประการใดๆ ก็จะเสวยวิบาก (ผล) ของกรรมนั้นโดยประการนั้นๆ เพราะว่าใครๆ ไม่สามารถที่จะไม่เสวยวิบากของกรรมที่ทำไว้แล้ว เพราะฉะนั้น บุคคลทำกรรมไว้เท่าใด ก็จะเสวยวิบากของกรรมเท่านั้นทีเดียว.               บทว่า เอวํ สนตํ คือ เอวํ สนฺเต แปลว่า เมื่อเป็นอย่างนี้.               บทว่า พฺรหฺมจริยวาโส น โหติ ความว่า อุปปัชชเวทนียกรรมใดที่ทำไว้ก่อนการทำมรรคให้เกิดมี เพราะอุปปัชชเวทนียกรรมนั้นอันตนจะต้องเสวยเป็นแน่แท้ พรหมจรรย์แม้อยู่จบแล้ว ก็ไม่เป็นอันอยู่เลย.               บทว่า โอกาโส น ปญฺญายติ สมฺมา ทุกฺขสฺส อนฺตกิริยาย ความว่า ก็เพราะเหตุที่เมื่อเป็นเช่นนี้ การประมวลกรรมและการเสวยผลของกรรม ยังคงมีอยู่ ฉะนั้น โอกาสแห่งการทำที่สุดแห่งวัฏทุกข์ โดยเหตุโดยนัยชื่อว่าไม่ปรากฏ.               บทว่า ยถา ยถา เวทนิยํ ได้แก่ อันตนพึงเสวยโดยอาการใดๆ.               บทว่า ตถา ตถาสฺส วิปากํ ปฏิสํเวทิยติ ความว่า เสวยวิบากของกรรมนั้นโดยอาการนั้นๆ.               มีคำอธิบายดังนี้ว่า               ในชวนจิตทั้ง ๗ กรรมในชวนจิตที่ ๑ นั้นใด เมื่อมีปัจจัยก็ได้วาระที่จะให้ผลทันที กรรมนั้นจัดเป็นทิฏฐธรรมเวทนียกรรม เมื่อไม่มีปัจจัยก็จะชื่อว่าเป็นอโหสิกรรม. ส่วนกรรมในชวนจิตที่ ๗ อันใด กรรมนั้นเมื่อมีปัจจัย ก็จะเป็นอุปปัชชเวทนียกรรม เมื่อไม่มีปัจจัยก็จะชื่อว่าเป็นอโหสิกรรม และกรรมในชวนจิตทั้ง ๕ ในท่ามกลางอันใด กรรมนั้นชื่อว่า อปราปริยเวทนียกรรม ตราบเท่าที่ยังท่องเที่ยวไปในสังสารวัฏ บุรุษ (บุคคล) นี้ทำกรรมนั้นไว้จะพึงเสวยได้ โดยอาการใดๆ ในบรรดาอาการเหล่านี้ ก็จะเสวยวิบากของกรรมนั้นโดยอาการนั้นๆ ทีเดียว.               แท้จริง ท่านกล่าวไว้ในอรรถกถาว่า กรรมที่ได้วาระให้ผลแล้วเท่านั้น ชื่อว่า ยถาเวทนิยกรรม.               บทว่า เอวํ สนฺตํ ภิกฺขเว พฺรหฺมจริยวาโส โหติ ความว่า คำที่กล่าวไว้ว่า ชื่อว่ามีการอยู่พรหมจรรย์ที่ทำกรรมให้สิ้นไป เพราะกรรมที่จะต้องทำให้สิ้นไป ยังมีอยู่ดังนี้ เป็นอันกล่าวไว้ดีแล้วทีเดียว.               บทว่า โอกาโส ปญฺญายติ สมฺมา ทุกฺขสฺส อนฺตกิริยาย ความว่า เพราะเหตุที่เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะไม่เกิดวัฏทุกข์ต่อไปในภพนั้นๆ เพราะอภิสังขารวิญญาณดับไปด้วยมรรคนั้นๆ ฉะนั้น โอกาสแห่งการทำที่สุดแห่งทุกข์ด้วยดีจึงปรากฏ.               ยถาเวทนิยกรรม                             บัดนี้ เมื่อจะทรงแสดงสภาพแห่งยถาเวทนิยกรรมนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสคำว่า อิธ ภิกฺขเว เอกจฺจสฺส เป็นต้น.               บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า อปฺปมตฺตกํ ได้แก่ ปริตตกรรม คือ กรรมนิดหน่อย กรรมเบา กรรมเล็กน้อย กรรมลามก.               บทว่า ตาทิสํเยว ได้แก่ วิบากที่เห็นสมด้วยกับกรรมนั้นแล.               บทว่า ทิฏฺฐธมฺมเวทนิยํ ความว่า ในกรรมนั้นแล.               มีอธิบายว่า กรรมที่จะพึงให้ผล เมื่อได้วาระที่จะให้ผลในปัจจุบัน ก็จะกลายเป็นทิฏฐกรรมเวทนิยกรรม.               บทว่า นาณุปิ ขายติ ความว่า (กรรมเล็กน้อยนั้น) ไม่ปรากฏแม้ (เพียง) เล็กน้อยในอัตภาพที่ ๒. อธิบายว่า ไม่ให้ผลแม้เพียงเล็กน้อยในอัตภาพที่ ๒.               บทว่า พหุเทว๑- ความว่า ส่วนกรรมที่มากจักให้ผลได้อย่างไรเล่า? ____________________________ ๑- ปาฐะว่า พหุกํ ปน วิปากเมว ทสฺเสติ ฉบับพม่าเป็น พหุกํ ปน วิปากํ กิเมว ทสฺสติ               ปุถุชนผู้เว้นจากภาวนา (เจริญสติปัฏฐาน) ในกาย เป็นผู้มีปกติไปสู่วัฏฏะ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงด้วยบทว่า อภาวิตกาโย เป็นต้น.               บทว่า ปริตฺโต ได้แก่ มีคุณนิดหน่อย.               บทว่า อปฺปาตุโม ความว่า อัตภาพเรียกว่าอาตุมะ ปุถุชนชื่อว่ามีอัตภาพเล็กน้อยโดยแท้ เพราะแม้เมื่ออัตภาพนั้นจะใหญ่ แต่ก็มีคุณเล็กน้อย.               บทว่า อปฺปทุกฺขวิหารี ความว่า มีปกติอยู่เป็นทุกข์ด้วยวิบากเล็กน้อย.               พระขีณาสพ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงด้วยบทว่า ภาวิตกาโย เป็นต้น. อธิบายว่า พระขีณาสพนั้น ชื่อว่ามีกายอบรมแล้ว ด้วยภาวนากล่าวคือกายานุปัสสนา หรือชื่อว่ามีกายอบรมแล้ว เพราะเจริญกายานุปัสสนา.               บทว่า ภาวิตสีโล แปลว่า เจริญศีล.               แม้ในสองบทที่เหลือก็มีนัยนี้แล.               อีกอย่างหนึ่ง พระขีณาสพ ชื่อว่า มีกายอบรมแล้ว ด้วยอบรมปัญจทวาร. พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอินทรียสังวรศีล ด้วยบทว่า ภาวิตกาโย นี้ ตรัสศีล ๓ ที่เหลือด้วยบทว่า ภาวิตสีโล นี้.               บทว่า อปริตฺโต คือ มีคุณมิใช่เล็กน้อย.               บทว่า มหตฺตา คือ พระขีณาสพ ชื่อว่ามีอัตภาพใหญ่ เพราะแม้จะมีอัตภาพเล็กน้อย แต่ก็มีคุณมาก.               ก็บทว่า อปฺปมาณวิหารี นี้เป็นชื่อของพระขีณาสพโดยแท้. อธิบายว่า พระขีณาสพนั้นชื่อว่า อัปปมาณวิหารี (มีปกติอยู่ด้วยคุณธรรมอันหาประมาณมิได้) เพราะไม่มีกิเลสมีราคะเป็นต้นที่ทำให้มีประมาณ (คือกำจัดขอบเขตของคุณธรรม).               บทว่า ปริตฺเต แปลว่า เล็กน้อย.               บทว่า อุทกมลฺลเก แปลว่า ในขันน้ำ.               บทว่า โอรพฺภิโก แปลว่า เจ้าของแกะ.               บทว่า โอรพฺภฆาตโก แปลว่า คนฆ่าแกะ.               บทว่า ชาเปตุ ํ วา ได้แก่ เพื่อทำให้เสื่อมด้วยความเสื่อมทรัพย์. ปาฐะว่า ฌาเปตุ ํ ดังนี้ก็มี ความหมายก็อย่างเดียวกันนี้แล.               บทว่า ยถาปจฺจยํ วา กาตุ ํ ความว่า เพื่อทำได้ตามปรารถนา.               บทว่า อุรพฺภธนํ ได้แก่ ราคาค่าตัวแกะ. ก็เจ้าของแกะหรือคนฆ่าแกะนั้น ถ้าปรารถนาก็จะให้ราคะแกะนั้น ถ้าไม่ปรารถนาก็จะให้จับคอลากออกไป.               บทที่เหลือพึงทราบตามนัยที่กล่าวแล้วนั่นแล. แต่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสวัฏฏะและวิวัฏฏะ (นิพพาน) ไว้ในสูตรนี้แล.               จบอรรถกถาโลณกสูตรที่ ๙                             -----------------------------------------------------               พระสูตร ทรงแสดงสิ่งที่ได้รับเกิดในปัจจุบันไม่ได้เกิดจากกรรมเก่าทั้งหมด แต่เกิดจากจาก กรรมเก่าและกรรมใหม่(ถ้าเรารู้ว่าเกิดจากกรรมใหม่อะไร หยุดทำ ผลก็หยุด เช่น การทรมานตนเอง )  การทำใจให้พ้นทุกข์จากสิ่งที่พบ ***************************************************************************** http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=0&Z=511 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์                                      พระสุตตันตปิฎก                                          เล่ม ๖                               มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์        ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น                                        เทวทหวรรค                                    ๑. เทวทหสูตร (๑๐๑) **************************************************************************   ๒.ความสุข ความทุกข์ หาใช่เหตุแห่งกรรมเก่าไม่ แต่เป็นเรื่องของการดลบันดาล ของผู้เทพผู้เป็นใหญ่ ในจักรวาล  หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่า เป็นพรหมลิขิต ที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว จากเทพผู้เป็นใหญ่นั้น ------------------- เป็นคำสอนในศาสนาพุทธ  หรือไม่ ?  ไม่ใช่   ------------------- เหตุใด จึงตอบว่า ใช่ และเหตุใด จึงตอบว่าไม่ใช่ เพราะ พระพุทธศาสนาสอนว่า  สุข ทุกข์เกิดจากกรรมเก่าและกรรมใหม่และอื่นๆ    และการรู้จักทำใจให้พ้นจากความทุกข์ใจนั้นหรือไม่  ดังนี้ ------------------------------------------- http://variety.teenee.com/saladharm/26473.html เชื่ออย่างไร ผิดหลักกรรม ? (2) ... ... โดยเฉพาะลัทธิที่ ๑ คือ ปุพเพกตวาทนั้น เป็นลัทธิของนิครนถ์ ดังพุทธพจน์ว่า “ภิกษุทั้งหลาย สมณพราหมณ์พวกหนึ่งมีวาทะ มีทิฐิอย่างนี้ว่า “สุขก็ดี ทุกข์ก็ดี อย่างหนึ่งอย่างใดที่บุคคลได้เสวย ทั้งหมดนั้น เป็นเพราะกรรมที่ตัวทำไว้ในปางก่อน โดยนัยนี้ เพราะกรรมเก่าหมดสิ้นไปด้วยตบะ ไม่ทำกรรมใหม่ ก็จะไม่ถูกบังคับต่อไป เพราะไม่ถูกบังคับต่อไป ก็สิ้นกรรม เพราะสิ้นกรรม ก็สิ้นทุกข์ เพราะสิ้นทุกข์ ก็สิ้นเวทนา เพราะสิ้นเวทนา ก็จักเป็นอันสลัดทุกข์ให้หมดสิ้น ภิกษุทั้งหลาย พวกนิครนถ์มีวาทะอย่างนี้” (ม.อุ.14/2/1) นอกจากนี้ มีพุทธพจน์ตรัสย้ำความอันเดียวกัน ก็มีดังนี้ “ดูกรสิวกะ เวทนาบางอย่างเกิดขึ้น มีดีเป็นสมุฏฐานก็มี ฯลฯ เกิดจากความแปรปรวนแห่งอุตุก็มี...เกิดจากการบริหารตนไม่สม่ำเสมอก็มี...เกิดจากถูกทำร้ายก็มี...เกิดจากผลกรรมก็มี ฯลฯสมณพราหมณ์เหล่าใด มีวาทะมีความเห็นอย่างนี้ว่า “บุคคลได้เสวยเวทนาอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นสุขก็ดี ทุกข์ก็ดี ไม่สุขไม่ทุกข์ก็ดี เวทนานั่นเป็นเพราะกรรมที่ทำไว้ปางก่อน” ฯลฯ เรากล่าวว่า เป็นความผิดของสมณพราหมณ์เหล่านั้นเอง” (สํ.สฬ.18/427/284) พุทธพจน์เหล่านี้ ป้องกันความเห็นที่แล่นไปไกลเกินไป จนมองเห็นความหมายของกรรม แต่ในแง่กรรมเก่า กลายเป็นคนนั่งนอนรอคอยผลกรรมเก่า สุดแต่จะบันดาลให้เป็นไป ไม่คิดแก้ไขปรับปรุงตนเอง กลายเป็นความเห็นผิดอย่างร้ายแรง ตามนัยพุทธพจน์ที่กล่าวมาแล้ว นอกจากนั้น จะเห็นได้ชัดด้วยว่าในพุทธพจน์นี้ พระพุทธเจ้าทรงถือความเพียรพยายาม เป็นเกณฑ์ตัดสินคุณค่าทางจริยธรรมของหลักกรรมและคำสอนเหล่านี้ทั้งหมด พระพุทธพจน์เหล่านี้ มิได้ปฏิเสธกรรมเก่า เพราะกรรมเก่าก็ย่อมมีส่วนอยู่ในกระบวนการแห่งเหตุปัจจัย และย่อมมีผลต่อปัจจุบัน สมกับชื่อที่ว่าเป็นเหตุปัจจัยด้วยเหมือนกัน แต่มันก็เป็นเรื่องของเหตุปัจจัยอยู่นั่นเอง ไม่ใช่อำนาจนอกเหนือธรรมชาติอะไรที่จะไปยึดไปหมายมั่นฝากโชคชะตาไว้ให้ ผู้เข้าใจปฏิจจสมุปบาท รู้กระบวนการแห่งเหตุปัจจัยดีแล้ว ย่อมไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ ฯลฯ ดังนั้น จึงควรเข้าใจกรรมเก่าเพียงเท่าที่มันเป็นตามกระบวนการของมัน ในทางจริยธรรม ผู้เข้าใจปฏิจจสมุปบาท ย่อมถือเอาประโยชน์จากกรรมเก่าได้ในแง่เป็นบทเรียน เป็นความตระหนักแน่นเหตุผล เป็นความเข้าใจตนเอง และ สถานการณ์ เป็นความรู้พื้นฐานปัจจุบันของตน เพื่อประกอบการวางแผนทำกรรมปัจจุบัน และ หาทางแก้ไขปรับปรุงต่อไป ลานธรรมจักร --------------------------------------------- พระสูตร ทรงแสดงว่าเวทนาเกิดจากสาเหตุหลายประการ **************************************************************************. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=18&A=6098&Z=6131 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๘  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๐ สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค                         อัฏฐสตปริยายวรรคที่ ๓                                 สิวกสูตร             [๔๒๗] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน กลันทกนิวาปสถาน ใกล้พระนครราชคฤห์ ครั้งนั้นแล โมฬิยสิวกปริพาชกเข้า ไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ได้ปราศรัยกับพระผู้มีพระภาค ครั้นผ่านการ ปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว จึงนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้ กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ มีสมณพราหมณ์พวกหนึ่งมี วาทะอย่างนี้ มีทิฐิอย่างนี้ว่า บุคคลนี้ได้เสวยสุข ทุกข์ หรืออทุกขมสุขอย่างใด อย่างหนึ่ง สุข ทุกข์ หรืออทุกขมสุขทั้งมวลนั้น มีการกระทำไว้ในปางก่อน เป็นเหตุ ก็ในข้อนี้ท่านพระโคดมตรัสอย่างไร พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูกรสิวกะ  เวทนาบางอย่างมีดีเป็นสมุฏฐานก็มี ย่อมเกิดขึ้นในโลกนี้ ข้อที่เวทนาบางอย่างซึ่งมีดีเป็นสมุฏฐานเกิดขึ้นในโลกนี้ บุคคลพึงทราบได้เองอย่างนี้ก็มี โลก สมมติว่าเป็นของจริงก็มีในข้อนั้น สมณพราหมณ์เหล่าใดมีวาทะอย่างนี้ มีทิฐิ อย่างนี้ว่า บุคคลนี้ได้เสวยสุข ทุกข์ หรืออทุกขมสุขอย่างใดอย่างหนึ่ง สุข ทุกข์ หรืออทุกขมสุขทั้งมวลนั้น มีการกระทำไว้ในปางก่อนเป็นเหตุ ย่อมแล่นไปสู่สิ่ง ที่รู้ด้วยตนเอง และแล่นไปสู่สิ่งที่สมมติกันว่าเป็นความจริงในโลก เพราะฉะนั้น เรากล่าวว่า เป็นความผิดของสมณพราหมณ์เหล่านั้น เวทนาบางอย่างมีเสมหะเป็นสมุฏฐานก็มี ฯลฯ มีลมเป็นสมุฏฐานก็มี ฯลฯ มีร่วมกันเป็นสมุฏฐานก็มี ฯลฯ เกิดแต่เปลี่ยนฤดูก็มี ฯลฯ เกิดแต่รักษาตัวไม่สม่ำเสมอก็มี ฯลฯ เกิดจากการถูกทำร้ายก็มี ฯลฯ เวทนาบางอย่างเกิดแต่ผลของกรรมก็มี ย่อมเกิดขึ้นในโลกนี้ ข้อที่เวทนาบางอย่างซึ่งเกิดแต่ผลของกรรมเกิดขึ้นในโลกนี้ บุคคลพึงทราบได้เอง อย่างนี้ก็มี โลกสมมติว่าเป็นของจริงก็มี ในข้อนั้นสมณพราหมณ์เหล่าใดมีวาทะ อย่างนี้ มีทิฐิอย่างนี้ว่า บุคคลนี้ได้เสวยสุข ทุกข์ หรืออทุกขมสุขอย่างใดอย่างหนึ่ง สุข ทุกข์ หรืออทุกขมสุขทั้งมวลนั้น มีการกระทำไว้ในปางก่อนเป็นเหตุ ย่อม แล่นไปสู่สิ่งที่รู้ด้วยตนเอง และแล่นไปสู่สิ่งที่สมมติกันว่าเป็นความจริงในโลก เพราะฉะนั้นเรากล่าวว่า เป็นความผิดของสมณพราหมณ์เหล่านั้น ฯ             [๔๒๘] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว โมฬิยสิวกปริพาชกได้ กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ขอท่านพระโคดมโปรด ทรงจำข้าพระองค์ว่าเป็นอุบาสกผู้ถึงสรณะจนตลอดชีวิต ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฯ             [๔๒๙] เรื่องดี ๑ เสมหะ ๑ ลม ๑ ดี เสมหะ ลม รวมกัน ๑                          ฤดู ๑ รักษาตัวไม่สม่ำเสมอ ๑ ถูกทำร้าย ๑ ผลของกรรม ๑                          เป็นที่ ๘ ฯ จบสูตรที่ ๑             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๘  บรรทัดที่ ๖๐๙๘ - ๖๑๓๑.  หน้าที่  ๒๖๔ - ๒๖๕. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=18&A=6098&Z=6131&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=18&i=427 ******************************************************************************  ๓. ทุกอย่าง ที่เกิดขึ้นในวิถีชีวิต หรือเกิดขึ้นในธรรมชาตินั้น ไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องของ "ความบังเอิญ" เท่านั้น ------------------- เป็นคำสอนในศาสนาพุทธ  หรือไม่ ?  ไม่ใช่   ------------------- เหตุใด จึงตอบว่า ใช่ และเหตุใด จึงตอบว่าไม่ใช่ เพราะ พระพุทธศาสนาสอนว่า  สิ่งที่เราได้รับ เป็นผลจากสิ่งที่เราทำและอื่นๆ  แต่เราจะรู้สึกเป็นสุข หรือเป็นทุกข์ นั้น  เราฝึกจิตใจเราได้ ตามพระสูตรที่ได้แสดงไว้แล้ว ***************************************************************************** http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=0&Z=511 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์                                     พระสุตตันตปิฎก                                         เล่ม ๖                              มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์       ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น                                       เทวทหวรรค                                   ๑. เทวทหสูตร (๑๐๑) ************************************************************************** แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 12:46:15 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 12:31:32 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 12:26:50 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 12:22:14 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 12:13:16 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 55 12:07:39 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 11:55:15

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณทุกท่านครับ จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 11:29:00

ความคิดเห็นที่ 19 อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จากคุณ : tycoon-coonty เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 15:09:19