ความคิดเห็นที่ 1 ก่อนจะคิดก็ต้องถูกปรุงแต่งโดยสังขารขันธ์ แต่เมื่อคิดขึ้นมาเป็นปัจจุบันธรรมอย่างแท้จริง เราก็ไม่สามารถรับรู้ได้ถ้าไม่มีจิตไปรับไปรู้ ต่อเมื่อจิตไประลึกรู้ความคิดนั้น ๆที่เกิดขึ้นสด ๆร้อน ๆ ความคิดก็ย่อมดับไปเกิดจิตที่รู้ดวงใหม่ขึ้นมาแทน แต่อนุโลมว่าความคิดที่ดับไปนั้น ๆยังเป็นปัจุจุบันอยู่  ซึ่งไม่ใช่ปัจจุบันขณะ  แต่เรียกว่า "ปัจจุบันสันตติ" ครับ รอผู้รู้ท่านอื่นเสริมด้วยนะ จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 11:41:26

ความคิดเห็นที่ 2 มันซับซ้อนหลายๆชั้น  เจตสิกต่างๆ รวมทั้งตัวนึกตัวคิด มันจะทำงานไปด้วยกัน พร้อมๆกัน...ผสมปนเป ถ้าเอาเฉพาะตัวนึกตัวคิด  มันจะเริ่มมาจากความจำและทิฏฐิ  คือใจไปนึกเอาเรื่องที่จำไว้หรือที่ตั้งเป็นทิฏฐิไว้เอามานึกๆคิดๆ  ตำรากล่าวละเอียดไปอีก ว่า เหตุใกล้ของวิตก(นึก)และวิจาร(คิด) ได้แก่ เวทนา(ความรู้สึก)  สัญญา(ความจำ) และวิญญาณ(จิต)  .... แต่ตัวที่ทำให้รู้สึกเป็นปัจจุบัน คือ สติ  ถ้าขาดสติ ก็จะมีแต่ อดีต  อนาคต ขาดความรู้สึกที่เป็นป้จจุบัน จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 11:49:14

ความคิดเห็นที่ 3 ตามคุณ Up_To_You กล่าวครับ ปัจจุบันขณะอย่างแท้จริง  จะไม่มีจิตไปรับรู้ ความคิดจะดับไป และความคิดใหม่เกิดไม่ได้ เพราะสติไว  และมีกำลังเพียงพอ   เกิดความ "รู้" โดยรอบทั้งบน ทั้งล่าง ซ้าย ขวา หน้า หลัง นอก ใน ฯลฯ ทุกแง่มุม   ในเวลาเดียวกันได้  เป็นอาการที่แม้จะจินตนาการก็ไปไม่ถึง จะเข้าใจได้เองเมื่อสัมผัสแล้ว อาการ"รู้" เป็นอาการเท่านั้น  บอกไม่ได้ว่า รู้อะไร  แต่รู้เท่านั้น และจริงๆแล้ว  การจะเข้าถึงปัจจุบันขณะนั้น ต้องอาศัยกำลัง "สติ" ที่มีความไวสูงพอดี  ไม่มากเกินปัจจุบัน และไม่น้อยเกินปัจจุบันขณะ และไม่ใช่สติที่นิ่ง เพราะปัจจุบันมัน มาเรื่อยๆ ปัจจุบันที่ผ่านไปแม้เสี้ยว ของเสี้ยว ของเสี้ยว วินาที  ก็ไม่ใช่ปัจจุบันแล้ว  การจะให้ทันต้องสติไวและปรับจน  ทันอายตานะจะดับ จึงรู้ได้ว่าทันปัจจุบันแล้ว  ไม่ใช่จับทันเพียงแค่หางของปัจจุบันครับ สมาธิต้องมีแต่ไม่ต้องใช้กำลังสูงมาก  เพียงแค่ตั้งมั่นในระดับหนึ่งเท่านั้น  สติครับที่สำคัญ จากคุณ : -tak- เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 12:22:38

ความคิดเห็นที่ 4 อย่าคิดมาก  สภาวธรรมเกิดขึ้นแล้วดับลงไปทันที ทีละขณะๆ จะไปอะไรกับสภาวธรรมที่ดับไป แล้ว หรือว่ายังไม่เกิดขึ้น แค่รู้สึกตัวก็เป็น ปัจจุบันธรรมแล้ว จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 13:32:17

ความคิดเห็นที่ 5 รู้สิ แต่แวบแรกที่รู้ จะรู้เฉยๆ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไรก่อน คือรู้สภาวะธรรมว่า มีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น(สิ่งใดสิ่งหนึ่ง) ในขณะจิตต่อมา จิตจึงแปลความหมายว่า สิ่งนั้นคืออะไร โดยแปลจากความจำ(สัญญา)ที่ได้เรียนรู้ หรือพบเจอมา ขณะจิต ที่จิตแปลความหมายอยู่ อารมณ์ที่รู้ ดับไปแล้ว ดับไปเพื่อมาทำงานแปลความหมายต่อ กิเลสจะขาดช่วงโดยอัตโนมัติตรงนี้ จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 22:11:43

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิด จะยังไม่เกิดขึ้น เมื่อมีสิ่งมากระทบ สิ่งแรกที่เกิดก่อน ก็คือใจ  จากนั้น ใจจะตัดสินตามเหตุ 6 เหตุ 6 ได้แก่ โลภะ โทสะ โมหะ และ อโลภะ อโทสะ อโมหะ การตัดสินของใจ ว่าจะมีแนวโน้มไปในทางใด ก็ขึ้นอยู่กับการโยนิโสมนสิการก่อน  ถ้าเคยโยนิโสมนสิการมาแล้ว หรือกำลังโยนิโสมนสิการในอารมณ์นั้นในปัจจุบันอยู่  ใจก็จะทำให้เกิดกุศลตามมา  แต่ถ้าไม่มีโยนิโสมนสิการ จะทำให้เกิดอกุศล ยกตัวอย่างเช่น ตา เห็นรูป เห็นผู้หญิงสวย ๆ ตายังไม่คิดกุศลหรืออกุศล แม้รูป ตัวรูปเองก็ไม่ใช่กุศลหรืออกุศล แต่เมื่ออารมณ์ผ่านเข้าไปถึงใจ ใจเค้าจะมองว่า เอ ที่ผ่านมาเค้ามีข้อมูลยังไงกับรูป ๆ นี้ เค้าต้องทำอะไร  ถ้าใจเค้าเคยชินกับอกุศล เค้าก็จะเกิดราคะ โอ ผู้หญิงคนนี้สวยนะ ขาขาว ๆ แขนเนียน ๆ อยากจะขอเบอร์ อยากจะไปกอดจัง แต่ถ้าใจเคยได้อาศัยโยนิโสมนสิการ หรือปรโตโฆสปัจจัย (คนอื่นช่วยบอกกล่าวธรรมะให้) ก็จะทำให้ใจเป็นไปในทางที่ถูก คือ อ๋อ นี่เป็นเพียงภาพ ที่เกิดเพราะมหาภูตรูปสี่ และนี่ก็เป็นเพียงร่างกระดูกหุ้มหนัง เน่า ๆ เอาผ้ามาปิด โอเค ไม่มีอะไร next.. เมื่อใจตัดสินแล้ว ว่าจะให้เกิดอะไรขึ้น จะคิดอะไรต่อ สิ่งที่ตามมาในเวลานั้น คือ ปัจจุุบันนธรรม  การมองเห็นปัจจุบันธรรม ลำพังเพียงสมาธิไม่พอ ต้องใช้ปัญญาประกอบด้วย ในข้อปัจจุบันนธรรมนี้ ต่างกับสมถกรรมฐาน สมถกรรมฐาน นั้นใช้สมาธิที่มาก แต่การมองเห็นปัจจุบันนธรรมนี้เป็นวัปัสสนา  ต้องใช้ปัญญาควบคู่ไปกับสมาธิมาก  พูดให้ง่าย จิตต้องนิ่ง มองต้องชัด พอเห็นปัจจุบันนธรรมแล้ว  เราจะเห็นอีกสองสิ่งตามมาได้เมื่อใช้ปัญญา คือ พอเห็นปัจจุบันนธรรม เราจะสาวไปถึงตอของปัจจุบันนธรรมได้ว่า เค้าเกิดมาอย่างไร  เค้าก็เกิดมาเพราะสองอย่าง คือ โยนิโสมนสิการ กับอโยนิโสมนสิการ  ชาติก่อน ชาติหน้า ชาตินี้ ที่เราทำบาป ทำบุญ ก็แค่เพราะสองอย่าง คือ รับอารมณ์มาแล้วโยนิโสฯกับรับอารมณ์มาแล้วไม่โยนิโส ไม่โยนิโสฯก็ทำบาป ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ผิดลูกเมีย โกหก โกงคนอื่น สำเร็จความใคร่ ฯลฯ แต่ถ้าโยนิโส ก็เป็นพระอริยบุคคลตามลำดับไป พอเห็นความเกิดแล้ว ทีนี้ก็ต้องมามองที่ความดับ  ปัจจุบันธรรมก็ดี อดีตก็ดี อนาคตก็ดี  เมื่อเกิดมาแล้ว ดับไป   คำสอนท่านสอนว่า ให้มองปัจจุบันดีที่สุด  แต่ไม่ใช่ว่าให้เอาจริงเอาจังกับปัจจุบัน  อย่างเช่น ปัจจุบันฉันเห็นรูป ฉันก็ชอบรูปไปเลย ปัจจุบันเพลงกำลังเปิดมันส์ ๆ ฉันก็ดิ้นไปกับเพลงเลย  ปัจจุบันกำลังกอดกับคนที่ชอบ ฉันก็ฟัดเต็มเหนี่ยวเลย  นี่ไง อยู่กับปัจจุบัน  ไม่ใช่อย่างนั้น  การอยู่กับปัจจุบันนธรรม อย่างที่พระพุทธเจ้าทรงสอนก็คือ 1. อดีตล่วงไปแล้ว ไม่ควรเพ้อถึง 2. อนาคตยังไม่มาถึง อย่าไปพะวง 3. อยู่กับความเป็นจริงในปัจจุบัน ตรงนี้ทรงสอนอะไรในข้อที่สาม ในเมื่อ อ้าว ก็ปัจจุบันนี่ไง กำลังกอด กำลังฟังเพลงอยู่ สิ่งนี้ไม่ใช่อยู่กับปัจจุบันหรือ ตอบว่า "ไม่ใช่"  การอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่ให้อินกับปัจจุบัน  แต่ให้รู้ว่า "ปัจจุบันนี่แหละ เป็นตัวพยานเอก"  ว่า ไม่มีสิ่งใดยั่งยืน ที่กอดอยู่น่ะ ไม่เที่ยง  ที่รักอยู่น่ะ ไม่เที่ยง ที่ฟังอยู่น่ะ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน มันเกิดขึ้นแป๊บเดียว มันทรงตัวอยู่ไม่ได้เพราะทุกขสภาวะ และมันไม่มีอะไรที่จะทำให้มันทรงตัวได้ เพราะตัวมันเอง ก็ไม่ใช่ตัวของมันเอง  มันเกิดขึ้นเพราะปัจจัย และก็แตกไปเหมือนฟองน้ำ มันไม่มีตัวมันเองอยู่ มันเป็นแค่สิ่งที่เกิดขึ้นมาแล้วแตกไป  นั่นคืออนัตตา เห็นอย่างนี้ย่อมเบื่อหน่าย เมื่อเบื่อหน่ายย่อมคลายกำหนัด เมื่อสิ้้นกำหนัดจิตย่อมพ้น เมื่อพ้นแล้ว ย่อมมีญาณหยั่งทราบชัดว่าหลุดพ้นแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างน้ีไม่ได้มีอีก จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 23:16:50

ความคิดเห็นที่ 7 หากรับรู้ว่ากายนั้นหายใจอยู่...ปัจจุบันธรรมก็อยู่นั่นแล้ว จากคุณ : นาวาชาคร เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 14:40:08

ความคิดเห็นที่ 8 เจริญสติที่ฐานกาย ใช้อารมณ์ปัจจุบันครับ เพราะขณะนี้เราเองก็กำลังหายใจอยู่ กำลังอยู่ในอริยาบทใดอริยาบทบทหนึ่งอยู่ ดังนั้น อารมณ์ปัจจุบัน ก็คือ ระลึกรู้ในฐานกาย ส่วนฐาน เวทนา กับ ฐานจิต ใช้ความรู้เท่าทัน ระลึกรู้ทัน คือ ความรุสึก กับ อารมณ์ มันเกิดขึ้นแล้ว (ปรุงแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว) เราจึงเข้าไประลึกรู้อย่างกระชันชิดครับ ในขณะที่เราไประลึกรู้เท่าทัน เวทนา กับ สังขาร (คือการเข้าไประลึกรู้เท่าทันจิตดวงเดิม ก็คือ อารมณ์ปัจจุบัน ที่เป็น สัมมาสติ) ฐานกาย กับ ฐาน เวทนา & จิต ต่างกันตรงนี้ แต่การที่จะมี สัมมาสติ อย่าเพ่ง อย่าจงใจให้เกิดสตินะครับ เพราะ สติ แปลว่า "ระลึกรู้" ดังนั้น เมื่อมีเหตุปัจจัยที่เหมาะสม "สัมมาสติจึงเกิดขึ้นเอง" โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายาม เหตุปัจจัยเหล่านั้นก็คือ ต้องฝึก จดจำสภาวะ "รูปนาม (ขันธ์ห้า)" ให้ได้อย่างแม่นยำครับ เมื่อจดจำ ปรมัติอารมณ์ได้อย่างแม่นยำ แล้ว ความระลึกรู้ จะเกิดขึ้นได้เอง โดยที่เราไม่ต้องทำให้มันเกิดเลยครับ ดังนั้น ตอบคำถาม จขกท นะครับ 1. เมื่ออยู่กับ อารมณ์ปัจจุบัน จริงๆ จึงเรียกว่า "สัมมาสติ" (กุศลจิต) ย่อมไม่เกิดการปรุงแต่งฝ่ายบาป ไปตาม ความรู้สึก ความคิด (อารมณ์) ที่เ้ขามากระทบ เนื่องจากการระลึกรู้ในสี่ฐานนี้ ทำให้ "ความหลง (โมหะ)" ถูกทำลายไป ไม่อาจเกิดขึ้นได้ ดังนั้น การที่เราเข้าไประลึกรู้เท่าทัน ความคิด (ที่เกิดขึ้นแล้วเมื่อวินาทีที่แล้ว = อดีต) จึงเรียกว่า "ปัจจุบันที่แท้จริงครับ" 2. โมหะจิต ได้แก่ ความไม่รู้อารมณ์แท้จริง (หลงไปกับอารมณืปรุงแต่ง) ไม่ละอายต่อบาป ไม่เกรงกลัวผลของการกระทำ ฟุ้งซ่าน ซึ่งโมหะจิต เกิดขึ้นพร้อมได้กับ โลภะจิต และ โทสะจิต ==> ทั้งหมดนี้จะหายไป ก็ต่อเมื่อ เรามี "สัมมาสติ" 3. การระลึกรู้เท่าทัน ฐานกาย กับ ฐานเวทนา ต้องใช้สมาธิขั้นกลาง จนถึงลึก ครับ ส่วน ฐานจิต ใช้เพียง ขณิกสมาธิ (สมาธิขั้นต้น) ก็ระลึกรู้ทันครับ 4. เพราะความคิดปรุงแต่ง ย่อมมีปัจจัยจาก ความรู้สึก (เวทนา), เวทนา มีปัจจัยจาก ผัสสะ (อายตนะนอก + ใน + วิญญาณขันธ์ (จิต)) 5. จิตและเจตสิต (เวทนา สัญญา สังขาร = เจตสิก 3) เกิดขึ้นพร้อมกันไม่มีไรเกิดขึ้นก่อนหลังนะครับ 6. แม้สติ ก็เป็นเครื่องปรุงฝ่ายดีนะครับ (สังขาร) ปล. ข้อมูลอาจจะผิดได้ รอผู้รู้มาแก้ & เสริม นะครับ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 15:49:21 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 15:46:46 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 15:32:56 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 15:22:03 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 55 15:18:21 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 15:14:42

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องแยกเป็นสองส่วน  คือ   กาย กับ ใจ  หรือ  รูป กับ นาม จิต  พิจารณา  กาย การพิจารณากายนั้น   จิตที่สามารถเกิดพร้อมกันกับกายได้เลย เป็นปัจจุบันขณะโดยแท้จริง กล่าวคือ จิตที่สามารถเกิดพร้อมกันกับรูปได้ มี 2 อย่าง   1.ตอนปฏิสนธิ เรียก "ปฏิสนธิจิต"   2.เมื่อเกิดมาแล้ว  จิตที่เกิดพร้อมกันกับร่างกายที่ เคลื่อนไหวเป็นปัจจุบันขณะแท้ๆนั้น  เราเรียกว่า "จิตตชรูป" (รูปที่เกิดจากจิต) มีอยู่ด้วยกัน 7 อย่าง คือ 1. จิตตชรูปสามัญ 2. จิตตชรูปหัวเราะ 3. จิตตชรูปร้องไห้ 4. จิตตชรูปเคลื่อนไหว 5. จิตตชรูปในการพูด 6. จิตตชรูปที่เป็นอิริยาบถน้อยใหญ่ 7. จิตตชรูปที่เกี่ยวกับอิริยาบถใหญ่ตั้งมั่น http://www.buddhism-online.org/pdf/section5.2.pdf -------------------------------------------------------------------------------- จิต  พิจารณา  จิต     จิตและเจตสิกจะเกิดพร้อมกัน  และดับพร้อมกัน  เกิดที่ใดดับที่นั้น เมื่อเกิดแล้วก็ดับทันที  การที่จะไปรู้สิ่งที่กำลังเกิด  โดยยังไม่ดับไปไม่ได้ มีจิตซ้อนกันในขณะเดียวกันเพื่อรู้สิ่งที่กำลังเกิดก็ไม่ได้  เพราะธรรมชาติของ การรู้จิต  คือ เจตสิกนั้น คือ 1. เกิดพร้อมกับจิต   2. ดับพร้อมกับจิต     3. มีอารมณ์เดียวกับจิต     4. อาศัยวัตถุเดียวกับจิต ด้วยเหตุนี้  จึงมีการรู้อารมณ์  เกิดดับได้ทีละดวง  ไม่สามารถเกิดพร้อมกัน ทีเดียวหลายดวงได้  เพราะฉะนั้น  หากคุณจะต้องพิจารณาจิตดวงใดก็ตามที่เกิดไปแล้ว คุณจะต้องอาศัยจิตที่เกิดขึ้นภายหลังเพื่อรู้  จิตที่ดับไปแล้ว   แต่ในมนุษย์ผู้เป็นปุถุชนอย่างเรา  รู้จักจิตเป็นดวงๆทีละดวงไม่ได้   มีแต่พระพุทธเจ้าที่ทำได้  ส่วนใหญ่เราจะรู้เป็นวิถีจิต  เป็นเรื่องราว เป็นกลุ่มเป็นก้อน  เพราะฉะนั้น  เมื่อวิถีจิตแรกดับไป  มีวิถีจิตเกิดใหม่ ไปรับรู้เรื่องราวที่พึ่งดับไปแล้ว   เพราะฉะนั้น  จิต  ไปรับรู้จิต  หรือ นามรู้นาม  จะเกิดขึ้นในปัจจุนขณะไม่ได้ แต่ถ้าคุณระลึกรู้จิตที่พึ่งดับไป  ในขณะนั้น  ทันที  เราอนุโลมให้เป็นปัจจุบันได้ แต่ไม่ถือเป็นปัจจุบันแท้ๆ  เราเรียกปัจจุบันนี้ว่า  ปัจจุบันสันตติ   ปัจจุบันที่เกิดต่อจากการสืบต่อกัน   คำถามที่ถามจึงสรุปได้ว่า   เมื่อคุณพิจารณากายในกาย กายยานุปัสสนาสติปัฏฐาน มีโอกาสที่จะเข้าถึงความเป็นปัจจุบันแท้ๆได้ เมื่อคุณพิจารณาจิตในจิต จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน ไม่มีโอกาสที่จะเข้าถึงปัจจุบันโดยแท้  แต่สามารถเข้าถึงปัจจุบันสันตติได้ แต่ทั้ง 2 อย่างไม่ว่ากายในกาย  หรือ จิตในจิต  นั้น  ก็ต้องอาศัย อาศัยสมาธิที่ดีทั้งนั้น  โดยเราเรียกการสร้างสมสิ่งต่างๆนี้ว่าอินทรีย์ เรียกว่าอินทรีย์ 5  คือ อินทรีย์ 5 คือ ความสามารถหลักทางจิต ห้า ประการ ได้แก่ 1.สัทธินทรีย์ คือ ความศรัทธา ในโพธิปักขิยธรรม 2.วิริยินทรีย์ คือ ความเพียร ในสัมมัปปธาน 3.สตินทรีย์ คือ ความระลึกได้ ในสติปัฏฐาน 4.สมาธินทรีย์ คือ ความตั้งมั่น ในญาณ 5.ปัญญินทรีย์ คือ ความเข้าใจ ในอริยสัจ หากคุณต้องการเข้าถึงการเจริญวิปัสสนานั้น การเข้าถึงปัจจุบันขณะ จะพัฒนาตนเองแค่สมาธิไม่ได้  แต่ต้องพัฒนาอินทรีย์ทั้ง 5  เหล่านี้ให้ดี   และมีความสม่ำเสมอเท่าเที่ยมกัน  เป็นไปอย่างพอดีๆ  ในทั้ง 5 อย่าง ไม่มีอย่างใดยิ่งหย่อนกว่ากัน  เมื่อนั้นคุณ จะเข้าใจรูปนาม  และอริยสัจจ์  เป็นอย่างดี   ดังที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสสอน  โสณโกฬิวิสเถระ  ให้พึงทำอินทรีย์ทั้ง 5 ให้อยู่ในความพอดีๆ   จึงจะพึงรู้อริยสัจจ์   ------------------------------------------------------------------------------------- พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรโสณะ เหมือนกันนั่นแล ความเพียรที่ปรารภเกินไปนัก ย่อมเป็นไปเพื่อความ ฟุ้งซ่าน ความเพียรที่ย่อหย่อนนัก ก็เป็นไปเพื่อเกียจคร้าน เพราะเหตุนั้นแล เธอจงตั้งความเพียร แต่พอเหมาะ *******จงทราบข้อที่อินทรีย์ทั้งหลายเสมอกัน และจงถือนิมิตในความสม่ำเสมอนั้น******** ท่านพระโสณะทูลรับสนองพระพุทธพจน์ว่า จะปฏิบัติตามพระพุทธโอวาทอย่างนั้น พระพุทธเจ้าข้า ครั้นพระผู้มีพระภาคทรงสั่งสอนท่านพระโสณะด้วยพระโอวาทข้อนี้ แล้ว ทรงเสด็จกลับยังคิชฌกูฏบรรพต พระโสณะสำเร็จพระอรหัตผล ครั้นกาลต่อมา ท่านพระโสณะได้ตั้งความเพียรแต่พอเหมาะ ทราบข้อที่อินทรีย์ทั้งหลายเสมอกัน และได้ถือนิมิตในความสม่ำเสมอ ครั้นแล้วได้หลีกออกอยู่แต่ผู้เดียว ไม่ประมาท มีเพียร มีตนส่งไป ไม่นานเท่าไรนัก ได้ทำให้แจ้งซึ่งคุณพิเศษอันยอดเยี่ยม เป็นที่สุด พรหมจรรย์ ที่กุลบุตรทั้งหลายออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบต้องประสงค์ ด้วยปัญญา อันยิ่งด้วยตนเองในปัจจุบันนี้แหละ เข้าถึงอยู่แล้ว ได้รู้ชัดแล้วว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์ เราได้อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นอีกเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ก็แลบรรดา พระอรหันต์ทั้งหลาย ท่านพระโสณะได้เป็นพระอรหันต์รูปหนึ่งแล้ว http://www.dharma-gateway.com/monk/great_monk/pra-sona-kolavisa.htm เจริญในธรรมคะ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 14 ก.ค. 55 19:11:44