PANTIP.COM : Y12377068 เดินจงกลมอยู่แล้วเห็นเหมือนตะกอนหลุดร่วงไปจากใจ [เล่าเรื่องภาวนา]

ความคิดเห็นที่ 3

ตะกอนอาจเปรียบกับอาสวกิเลส มันหุ้มอย่างนั้นแหละ ทีนี้เราพิจารณาบ่อยๆ โดยอาศัยสุตปัญญา ประกอบกับกำลังสติที่เพียรไว้ดีแล้ว ขณะจิตหนึ่ง ที่สมาธิพร้อม สติพร้อม จึงเห็นเศษตะกอนมันหลุดออก

ตอนแรกที่เราพิจารณา นั่นคือการ "รู้" คือเรา "รู้คิด" พิจารณาจากธรรมที่ฟังแล้วเอามาเป็นหลักในการพิจารณาขันธ์ 5 นั่นคือวิปัสสนาที่เราดำเนินอยู่

เมื่อเราทำมาระดับนึง จิตเขาเข้าใจในธรรมที่พิจารณาบ่อยๆ มันจึงเกิดภาวะ "รู้เห็น" ขึ้นมา

ก็ทำให้เข้าใจธรรมที่เราวิปัสสนึกต่อเนื่องมาดีแล้วนั่นแหละ.. ก็เลย "เห็นแล้วนา" ..เป็นวิปัสสนาจริงๆ ซึ่งเป็นภาวะการรู้แจ้ง ในธรรมข้อนั้นๆ พอรู้แจ้งขึ้นมาในธรรมนั้น ก็จะมีแสงสว่างอย่างนั้นแหละ ไม่ผิดหรอก

แผ่เมตตา ถ้าแผ่ได้ ก็แผ่ได้จริงๆ อย่างนั้น จะรู้ว่าจริงหรือไม่ ก็ต้องทำซ้ำๆๆๆ จนมันจริงขึ้นมา ทำกี่ครั้งมันก็ทำได้ และทำจนชำนาญ ก็รู้เองว่าจริง อยากพิสูจน์ให้ทำค่ะ ทำซ้ำๆ

1. ใช่ค่ะ มันมีสองแบบนะคะ แบบดินพอกหางหมู อันนี้ง่ายค่ะ กำลังถึงพร้อม แว่บสว่าง หลุดออก เราก็ทำต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งหลุดออกไป จิตก็ยิ่งสว่างมากขึ้น มันไม่ได้มีแค่นั้นหรอกที่เกาะน่ะ เราทำต่อเนื่อง จะหลุดไปเรื่อยๆ ยิ่งหลุดยิ่งเบา ยิ่งเบาก็ยิ่งทำสมาธิได้ดีขึ้น สติคมชัดขึ้น ปัญญามากขึ้น

แบบที่สอง มันจะอยู่ในจิต เหมือนถังใส่น้ำ เราตักจากคลอง มันจะขุ่น ถ้าตั้งทิ้งไว้มันจะตกตะกอน อันที่เบาๆ จะลอยขึ้นมา คุณมีหน้าที่พิจารณา ก็แบบที่ทำมานั่นแหละ "กิเลสก็คือเวทนา สัญญา สังขาร เก่าๆ" รู้แล้วละออก หรือพิจารณาว่ามันไม่เที่ยงไม่ทน ไม่ใช่ตัวเราไม่ใช่ของเรา ไม่สมควรไปยึดเอาไว้ (บางคนไม่รู้พอตะกอนมันฟุ้งขึ้นมา คิดว่าฟุ้งซ่านไง แต่ที่จริงคือเวทนา สัญญา สังขารนี่แหละ มันฟุ้งขึ้นมา ให้เราพิจารณา)

(แบบที่อยู่ในจิตนี่แหละ จะเกี่ยวกับการระลึกชาติ)

การทำสมาธิ หรือเจริญสติ ที่ได้สมาธิด้วย มีผลทำให้จิตสงบ เปรียบเสมือนเอาน้ำใส่ถังตั้งไว้เฉยๆ พอน้ำมันนิ่ง จึงจะตกตะกอน ปกติถ้าไม่มีสมาธิเราก็เขย่าถังตลอดเวลา จึงไม่เห็นตะกอนพวกนี้ คิดว่ามันเป็นอันเดียวกันน้ำ พอเรามีสมาธิขึ้นมา ก็จะเห็นได้ว่าจริงๆ แล้ว น้ำมันมีตะกอน

นักวิทยาศาสตร์ที่เชี่ยวชาญ เพียงดูตะกอนน้ำ ก็สามารถเห็นอดีตของสายน้ำนั้นได้ เห็นไปได้ถึงธรณีสันฐาน การตั้งบ้านเรือนของคนในอดีต โอ้ยดูได้หมดแหละ แค่ตะกอนน้ำเนี่ย ก็เห็นระบบชีวิต ระบบโลก ระบบจักรวาล ถ้าเขาเก่งจริงนะ แต่คนทั่วไป ตะกอนก็คือตะกอน ดินโคลน ถ้าเป็นนักเรียนประถม ก็อาจจะแยกแยะได้ อ้อนี่ดิน นี่ทราย ที่เศษใบไม้

2. ถ้าจะเอาระดับอุทิศให้คนที่ฆ่าตัวตายได้นั้น ต้องทำอีกเยอะเลยค่ะ ต้องใช้กำลังมหาศาล ซึ่งโดยมากต้องอยู่ในเพศพรหมจรรย์ค่ะ อย่างน้อยก็ต้องออกจากเรือนมาอยู่วัดเช่นมาถือศีลอุโบสถที่วัด + จิตมีกำลังตั้งมั่นมาก มีกุศลมากจึงจะทำได้ค่ะ

แต่ว่าทำได้น้อยก็ดีกว่าไม่ทำเลย เรารดน้ำวันละนิดก็ได้ รดทุกวัน รดบ่อยๆ ดินก็ชุ่มน้ำ

ในกรณีของคุณ ขณะจิตที่เขาถึงพร้อม จิตเกิดกำลังขึ้นมา แล้วเราก็แผ่ไปได้นั้น

ถ้าจะพัฒนา ทำซ้ำ ก็ต้องฝึกให้มันเกิดบ่อยๆ ซะก่อน คือต้องทำให้มั่นคงก่อนค่ะ ถ้าทำซ้ำแล้ว จนรู้วิธีแล้ว เวลาเราแผ่เมตตา หรืออุทิศกุศล มันจะส่งได้ถึงจริง

องค์ประกอบ คือต้องมีเมตตา ที่จะแผ่ (ซึ่งเราว่าคุณพอมีอยู่แล้ว) + มีกำลังจิตที่จะแผ่ อันเกิดจากสัมมาสมาธิ คือสมาธิที่มีสติคมชัด (ซึ่งสภาวะที่เล่ามามันถึง แต่มันจะถึงตลอดไปหรือเปล่า อันนี้ไม่แน่) + ผู้รับ ต้องอยู่ในภาวะ หรือภูมิที่จะรับได้ด้วย

ถ้าสามอย่างนี้ พอดีกัน ก็จะเกิดผลขึ้นมา อันนี้คือมองแบบ เอาผลตั้ง คุณต้องมีอุปกรณ์ครบ ก็จะทำได้

แต่ถ้ามองแบบสร้างเหตุ การแผ่เมตตาเป็นกรรมฐานกองหนึ่ง ดังนั้นถ้าคุณฝึกแผ่เมตตาบ่อยๆ สติคุณจะพัฒนา (เพราะเวลาแผ่มันต้องกำหนด) สมาธิคุณจะเพิ่มพูน ได้ถึงอุปจาระสมาธิน่ะนะ

เราจึงว่า แผ่ไปเถอะ เมตตาน่ะ มีน้อย ก็แผ่มากๆ มีมากก็แผ่มาก มาก มาก จะทำให้แผ่เก่งไปเอง

สรุปเรื่องแผ่เมตตา ไม่ได้อยู่ที่ว่านั่งกรรมฐานหรือนั่งสมาธิธรรมดา คือสองอันนี้มันก็เหมือนกัน บางท่านเรียกกรรมฐาน บางท่านเรียกสมาธิ บางท่านเรียกสมถะ สรุปอันเดียวกัน แผ่เมตตาถึงไม่ถึง อยู่ที่คุณภาพของสมาธิ กรรมฐาน นั้นๆ ว่าคนทำทำถึงไหม ถ้าทำถึง จิตมีกำลัง มีเมตตา ผู้รับจูนกันได้ รับได้ ก็แผ่ได้ถึง

3. คนระลึกชาติได้ คือมีกำลังสมาธิสูง(รวมสติแล้วนะ) จนสามารถบรรลุ ญาณ ชนิดหนึ่ง ที่เรียกว่า อตีตังสญาณ จึงสามารถกำหนดรู้ในสัญญาเก่าๆ ที่บันทึกไว้ในจิตได้

ข้อความที่คุณเขียนมา ในข้อสาม เกือบใช่ แต่ยังไม่ใช่ เราแนะนำว่าข้อนี้ อย่าพยายามใช้สมมติของเรื่องเล็กๆ ไปอธิบายเรื่องใหญ่ๆ มันจะไม่ตรงค่ะ เพราะสภาวะเรายังไม่ถึงตรงนั้น จึงไม่ควรคิดเอา แต่ต่อไปเมื่อเรามีสภาวะที่ละเอียดขึ้น สมมติว่าทำได้ ก็จะเข้าใจระบบของญาณ ได้เอง

เหมือนเราศึกษาเรื่องระเบิดซีโฟร์ แล้วจะเอาไปใช้อธิบายกลไกระเบิดปรมาณู มันจะไม่ตรงกันค่ะ ธรรมมันไม่เสมอกันค่ะ

เอาเป็นว่า ด้วยสภาวะที่คุณได้เห็น อาจเพียงพอให้คุณเข้าใจว่า การระลึกชาติมันเป็นไปได้ ประมาณนี้ แนวๆ นี้แหละ มันเป็นเหตุเป็นผลกันประมาณนี้ ถ้าจะอธิบายแบบง่ายๆ

เราขยายให้อีกนิดแบบโลกๆ ว่า จิตเหมือนหน่วยความจำในมือถือ เมื่อคุณดีลีทข้อมูลทิ้งไป ลบภาพถ่ายไปแล้ว มันก็เหมือนว่าว่างแล้ว แต่ที่จริงไม่ว่างจริง ข้อมูลมันจะไปเก็บในหน่วยความจำที่คุณเข้าไม่ถึง ต้องให้ผู้เชี่ยวชาญเข้าไปดู จึงกู้ข้อมูลขึ้นมาได้

การตายแต่ละครั้งเหมือนการลบข้อมูลที่หน้าจอ มันลบได้ส่วนใหญ่ แต่มีบางส่วนยังเก็บไว้ในเซ็คเตอร์ที่สามารถเข้าถึงได้ภายหลัง มันไม่ได้หมดไปทันทีที่คุณสั่งดีลีท

แต่ถ้าคุณจะลบข้อมูลอย่างสิ้นเชิง คุณก็ต้องฟอร์แมต แม้กระนั้นช่างบางคนยังอุตส่าห์กู้ข้อมูลบางส่วนขึ้นมาได้อีก เพราะระบบข้อมูลมันเก็บไว้หลายที่ จะให้ชัวร์ คุณต้องทำลายมันทิ้งไปเลย อันนั้นรับรองว่าหมดกัน

การระลึกชาติ ก็คือการเข้าถึงสัญญาเดิมๆ ที่สะสมไว้ในจิตนั่นแหละ ผู้ที่มีญาณเครื่องรู้ ก็เหมือนนักวิทยาศาสตร์ ที่เขาแค่ดูตะกอนดิน เขาแสกนเห็นอดีตของดินก้อนนั้นได้ชัดเจน
ยิ่งมีสมาธิมากๆ ก็เหมือนเขามีกล้องจุลทรรศอิเลคตรอน ส่องละเอียดจนเห็นธาตุที่มาประกอบกันเป็นก้อนดินได้หมดน่ะ

ก็เขียนไว้เพื่อคนอ่านคนอื่นๆ ด้วยนะ เลยเขียนยาว

จากคุณ : chaosy

เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 23:17:57