ความคิดเห็นที่ 1 ในแง่ของการปฏิบัติธรรม อุปมา - อุปมัย การศึกษาและ ปฏิบัติธรรม คือการหัดว่ายน้ำ และการลงมือว่ายน้ำ การบรรลุมรรคผลนิพาน เปรียบเป็น คือการได้ว่ายน้ำข้ามสังสารวัฏไปถึงฝั่ง การเชื่อเรื่อง บาปบุญ ก็เปรียบเป็นการ ออก กำลัง กายทำร่างกายให้แข็งแรง การศึกษาธรรม ปริยัติ หรือการรู้จักใช้เหตุผลว่าไม่ควรยึดติดเรื่องบุญบาป เปรียบ ได้กับการเรียน ทฤษฎีว่ายน้ำว่า ให้เข้าใจเรื่องเรื่องการลอยตัว และ ท่าทางกวาดมือ เตะขา ทางทษฎี ซึ่งผมเห็นด้วยในจุดที่ว่า ผู้มีร่างกายไม่ต้องแข็งแรงนัก ก็อาจว่ายน้ำได้ และผู้มีร่างกายแข็งแรงก็อาจว่ายน้ำไม่เป็น อย่างไรก็ตาม การว่ายน้ำให้ไปถึงฝั่ง ต้องเกิดจากการ ปฏิบัติ เช่นเดียวกับการบรรลุมรรผลนิพพาน ย่อมเกิดจากการปฏิบัติ ดังนั้นการบรรุลธรรม มิใช่การ เรียนทางปริยัติ หรือการบรรลุธรรม ก็ไม่เกี่ยวกับการเชื่อเรื่องบุญบาปฃหรือเกี่ยวกับการวางจิตใจ เปรียบกับการว่ายน้ำเป็นย่อมมิได้เกี่ยวกับ การรู้ว่าจะ วางท่าทางอย่างไร หรือ เกียวกับการ ที่ร่างกายคุ้นเคยกับการออกกำลังให้แข็งแรง เป็นฉะนี้ แต่ถึงกระนั้น แม้นเป็นฉะนี้แล้วเราควร ทำให้ร่างกายแข็งแรง อยู่ดี ถึงแม้นว่าเรารู้ว่า ทางข้างหน้าคือห้วงน้ำที่ต้องว่ายข้าม เราก็ควรสะสม เสบียง และเข็มทิศ คือ บุญ และ ปัญญา เปรียบ ดุจนักว่ายน้ำ ควรสะสม ความแข็งแรง และความรู้ท่างทาง การลอยตัว ฉันนั้น แน่นอนว่า มัวแต่ออกกำลังไม่ลงน้ำสักที่ย่อมว่ายน้ำไม่เป็น หากแต่ การมัวแต่เรียนท่วงท่า ทฤษฎีลอยตัว แต่ไม่ลงน้ำ และไม่ยอมออกกำลังกายจะเป็นไฉน ??? จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 23:00:40

ความคิดเห็นที่ 2 ไตรภูมิ พระร่วงเจ้า            แต่งไว้ กามะ ต่ำจิตใจ                  หยาบช้า รูปะ ห่วงอาลัย                  สมาบัติ อรูป แม้เลิศฟ้า                  ห่างชั้น  นิพพาน                                           โคลง : นายดนัย พรเจริญ http://buddhism.hum.ku.ac.th/topics/trai_bhumi.htm จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 23:07:38

ความคิดเห็นที่ 3 อย่างน้อยก็เป็นสัมมาทิฏฐิ อัตถิ สุกตทุกกฏานัง กัมมานัง ผลัง วิปาโก   ผลวิบาก ของกรรมที่ทำดีทำชั้วแล้ว มีอยู่ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 15 ก.ค. 55 23:14:46

ความคิดเห็นที่ 4 #1 ตามที่กล่าวไป การเชื่อเรื่องบาปบุญนั้นทำไมจะไม่เกี่ยวกับมรรคผลนิพพานล่ะครับ อย่างน้อยก็เป็นบาทฐานเป็นปัญญาในระดับสัมมาทิษฐิ ที่จะเอื้อต่อการเจริญปัญญาในขั้นที่สูงขึ้นไป ถ้าว่ายน้ำไม่เป็น เราควรเรียนรู้วิธีว่ายน้ำให้ทางภาคทฤษฎีก่อนที่จะลงน้ำจริง ๆไม่ใช่หรือ และปัญหาของชาวพุทธที่มุ่งต่อนิพพานนั้นไม่ใช่ว่าจะไม่กล้าปฏิบัติ(ไม่ใช่ไม่กล้าลงน้ำ) แต่ไม่รู้วิธีการปฏิบัติอย่างถูกต้อง ก่อนลงสนามจริง ๆต่างหากล่ะครับ ครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง กล่าวไว้อย่างน่าคิดว่า "อย่าเพิ่งปฏิบัตินะ ใครยังภาวนาไม่เป็นอย่าเพิ่งใจร้อน ให้ศึกษาวิธีการปฏิบัติให้เข้าใจเสียก่อน ลงมือปฏิบัติ" ทำนองว่า ปฏิบัติไม่กลัว กลัวแต่จะปฏิบัติผิดเพราะไม่ทราบวิธีการโดยตลอดสายมากกว่า จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 00:16:19

ความคิดเห็นที่ 5   * แม้จะมีคนเชื่อว่าบาป บุญ มีจริง       - คนชั่วก็ยังคงทำชั่วอยู่นั่นเอง...   * แม้คนรู้ว่า กฎหมายลงโทษประหารชีวิตมีจริง       - คนก็ยังค้ายาเสพติด และปล้น และฆ่าผู้อื่น อยู่นั่นเอง       ** แม้คนบางกลุ่มไม่เชื่อว่าบาป บุญมีจริง        - คนดี ในโลกนี้ ที่ไม่เคยสนใจเรื่องบาป บุญ ในพุทธศาสนา เขาก็ยังคงทำความดีอย่างต่อเนื่อง อยู่นั่นเอง       ดังนั้น คนดีหรือไม่ได้ ...จะเอาเรื่องบาปบุญมาวัด มาเปรียบเทียบเป็นดัชนีเพียงอย่างเดียวไม่ได้  ต้องผสมผสานกันหลาย ๆ อย่าง ...     การปกครองคนให้อยู่รวมกันเป็นสังคมที่ดีได้นั้น  ไม่จำเป็นต้องอาศัยศาสนาเพียงอย่างเดียวหรอกครับ     คนไม่มีศาสนาใด ๆ เลย  แต่เป็นคนดีกว่า คนที่มีศาสนา ก็มีมากมาย จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 03:51:51

ความคิดเห็นที่ 6 ดูกรกาลามชนทั้งหลาย อริยสาวกนั้นมีจิตไม่มีเวรอย่างนี้ มีจิตไม่มีความเบียดเบียนอย่างนี้ มีจิตไม่ เศร้าหมองอย่างนี้มีจิตผ่องแผ้วอย่างนี้ ย่อมได้รับความอุ่นใจ ๔ ประการใน ปัจจุบันว่าก็ถ้าปรโลกมีจริง ผลวิบากของกรรมทำดีทำชั่วมีจริง เหตุนี้เป็นเครื่อง ให้เราเมื่อแตกกายตายไป จักเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ดังนี้ ความอุ่นใจ ข้อที่ ๑ นี้ พระอริยสาวกนั้นได้แล้ว ก็ถ้าปรโลกไม่มี ผลวิบากของกรรมทำดี ทำชั่วไม่มี เราไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน ไม่มีทุกข์เป็นสุข บริหารตนอยู่ ในปัจจุบันนี้ ดังนี้ ความอุ่นใจข้อที่ ๒ นี้ พระอริยสาวกนั้นได้แล้ว ก็ถ้าเมื่อ บุคคลทำอยู่ ชื่อว่าทำบาป เราไม่ได้คิดความชั่วให้แก่ใครๆ ไหนเลยทุกข์ จักมาถูกต้องเราผู้ไม่ได้ทำบาปกรรมเล่า ดังนี้ ความอุ่นใจข้อที่ ๓ นี้ พระอริย สาวกนั้นได้แล้ว ก็ถ้าเมื่อบุคคลทำอยู่ ไม่ชื่อว่าทำบาป เราก็ได้พิจารณาเห็น ตนว่าเป็นคนบริสุทธิ์แล้วทั้งสองส่วน ดังนี้ ความอุ่นใจข้อที่ ๔ นี้ พระอริย สาวกนั้นได้แล้ว ดูกรกาลามชนทั้งหลาย อริยสาวกนั้นมีจิตไม่มีเวรอย่างนี้ มีจิตไม่มีความเบียดเบียนอย่างนี้ มีจิตไม่มีเศร้าหมองอย่างนี้ มีจิตผ่องแผ้ว อย่างนี้ ย่อมได้รับความอุ่นใจ ๔ ประการนี้แลในปัจจุบัน ฯ      เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐  บรรทัดที่ ๔๙๓๐ - ๕๐๙๒.  หน้าที่  ๒๑๒ - ๒๑๘. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=20&A=4930&Z=5092&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=20&i=505 -------------------------------------------- จากหนังสือ พุทธธรรม ในกรณีที่ผู้ฟังยังไม่รู้ไม่เข้าใจและยังไม่มีความเชื่อในเรื่องใดๆ ก็ไม่ ทรงชักจูงความเชื่อ เป็นแต่ทรงสอนให้พิจารณาตัดสินเอาตามเหตุผลที่เขา เห็นได้ด้วยตนเอง เช่น ในเรื่องความเชื่อเกี่ยวกับชาตินี้ชาติหน้าในแง่จริย- ธรรม ก็มีความในตอนท้ายของสูตรเดียวกันนั้นว่า กาลามชนทั้งหลาย อริยสาวกนั้น ผู้มีจิตปราศจากเวรอย่างนี้ มีจิต ปราศจากความเบียดเบียนอย่างนี้ มีจิตไม่เศร้าหมองอย่างนี้ มีจิต บริสุทธิ์อย่างนี้ ย่อมได้ประสบความอุ่นใจถึง ๔ ประการ ตั้งแต่ใน ปัจจุบันนี้แล้ว คือ ถ้าปรโลกมีจริง ผลวิบากของกรรมที่ทำไว้ดีทำไว้ชั่วมีจริง การที่ว่า เมื่อเราแตกกายทำลายขันธ์ไปแล้ว จะเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ก็ย่อมเป็น สิ่งที่เป็นไปได้ นี้เป็นความอุ่นใจประการที่ ๑ ที่เขาได้รับ ก็ถ้าปรโลกไม่มี ผลวิบากของกรรมที่ทำไว้ดีทำไว้ชั่วไม่มี เราก็ครอง ตนอยู่ โดยไม่มีทุกข์ ไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน เป็นสุขอยู่แต่ในชาติ ปัจจุบันนี้แล้ว นี้เป็นความอุ่นใจประการที่ ๒ ที่เขาได้รับ ก็ถ้าเมื่อคนทำความชั่วก็เป็นอันทำไซร้ เรามิได้คิดการชั่วร้ายต่อ ใครๆ ที่ไหนทุกข์จักมาถูกต้องเราผู้มิได้ทำบาปกรรมเล่า นี้เป็นความอุ่น ใจประการที่ ๓ ที่เขาได้รับ ก็ถ้าเมื่อคนทำความชั่ว ก็ไม่ชื่อว่าเป็นอันทำไซร้ ในกรณีนี้ เราก็มอง เห็นตนเป็นผู้บริสุทธิ์ทั้งสองด้าน นี้เป็นความอุ่นใจประการที่ ๔ ที่เขาได้รับ สำหรับผู้ที่ยังไม่ได้นับถือในลัทธิศาสนาหรือหลักคำสอนใดๆ พระองค์ จะตรัสธรรมเป็นกลางๆ เป็นการเสนอแนะความจริงให้เขาคิด ด้วยความ ปรารถนาดี เพื่อประโยชน์แก่ตัวเขาเอง โดยมิต้องคำนึงว่าหลักธรรมนั้นเป็น ของผู้ใด โดยให้เขาเป็นตัวของเขาเอง ไม่มีการชักจูงให้เขาเชื่อหรือเลื่อมใส ต่อพระองค์ หรือเข้ามาสู่อะไรสักอย่างที่อาจจะเรียกว่าศาสนาของพระองค์ ------------------------------------------------------------ จาก หนังสือ อันตรายร้ายแรงที่เกิดจากความเห็นผิด โดยท่านอาจารย์บุญมี เมธางกูร http://larndham.org/index.php?showtopic=24493&view=findpost&p=332714 ในครั้งพุทธกาล มีอาจารย์ที่เรียกว่า "เดียรถีย์" (ผู้ข้ามไม่ถูกท่า) ก็ตกอยู่ในฐานะมีความเห็นผิดทั้ง ๓ ประการนี้ ได้แก่ อาจารย์อชิตตเกสกัมพล มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น นัตถิกทิฏฐิ เห็นว่าการเวียนว่ายตายเกิดไม่มี อาจารย์มักขลิโคศาล มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น อเหตุกทิฏฐิ เห็นว่าสัตว์ทั้งหลายเป็นไปโดยมิได้อาศัยเหตุ อาจารย์ปูรณกัสสป มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น อกิริยทิฏฐิ เห็นว่าการกระทำทั้งหลายไม่สำเร็จเป็นบุญหรือเป็นบาปได้ บุคคลผู้มีความเห็นผิดชั้นอาจารย์ ย่อมมีความเห็นผิดที่หนักแน่นมากที่สุด และบรรดาศิษย์ทั้งหลายก็หนักแน่นมากบ้างน้อยบ้างรองๆ กันลงมา บรรดาอาจารย์และศิษย์ทั้งหลายผู้ไม่เปลี่ยนใจเหล่านี้จะหลีกหนี นรก ไปไม่พ้นอย่างแน่นอนภายหลังจากจุติ คือดับหรือตายโดยไม่มีอะไรมาคั่น แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะได้ทรงทรมานอาจารย์เหล่านี้ด้วยวิธีการต่างๆเพื่อจะได้ละ ได้ถอนความเห็นที่แสนร้ายนี้ ออกไปจากจิตใจเสียแต่อาจารย์เหล่านี้ก็รับไม่ได้ ยกเว้นศิษย์ของอาจารย์เหล่านี้บางคนที่มีความเห็นผิดยังไม่เข้าขั้นหนักรุนแรง บรรดาบุคคลผู้มีความเห็นผิดดังกล่าวนี้ นอกจากจะไม่มีหนทางเดินไปสู่ความพ้นทุกข์ เพราะขาดปัญญาในปัญหาของชีวิตแล้ว ยังขึ้นๆลงๆ นรก ดังได้กล่าวมาแล้วอีก อาจจะมากครั้งทีเดียว จึงถือว่ามีโทษร้ายยิ่งกว่า อนันตริยกรรม พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงไว้ในอังคุตตรพระบาลีว่า " ปรมานิ ภิกฺขเว วชฺชานิ" แปลความว่า " ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเห็นผิดชนิดที่เป็นนิยตมิจฉาทิฏฐินี้มีโทษอันยิ่งใหญ่ที่สุด" แม้ว่าอนันตริยกรรมที่หนักที่สุด เช่น ฆ่าพ่อ หรือ ฆ่าแม่ เป็นต้น อนันตริยกรรมจะนำไปเกิดในนรกแล้ว กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกเป็นต้น ก็คงจะไม่ได้ทำอนันตริยกรรมซ้ำๆอีก แต่ความเห็นผิดนั้นยากนักที่จะเปลี่ยนความคิดให้เป็นเห็นถูกได้ แม้จะเกิดเป็นมนุษย์หรือเกิดเป็นเทวดา ความเห็นผิดก็ยังติดตามตัวไป ดังนั้น จึงขึ้นๆลงๆ นรก ครั้งแล้วครั้งเล่าจึงน่ากลัวอย่างจะสุดพรรณา สมัยหนึ่ง พราหมณ์ผู้หนึ่งได้เข้ามาเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วถามปัญหาเรื่องกรรม เรื่องการตายการเกิดเป็นสัตว์ในภพภูมิต่างๆ เช่น เป็นผีสางเทวดาได้ เป็นต้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงหลับพระเนตรเสียไม่ตอบ พราหมณ์ถามอยู่หลายครั้งไม่ได้รับคำตอบ จึงได้หลีกไป พระอานนท์จึงได้ถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า คำถามก็ดีๆทั้งสิ้น เหตุใดพระองค์จึงไม่ตอบเขา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสว่า อานนท์เธอยังไม่รู้ว่าพราหมณ์ผู้นี้เป็นมิจฉาทิฏฐิ ที่มีกำลังความเห็นผิดเหนียวแน่นมาก ผ่านนรกมาหลายชาติแล้ว ที่เข้ามาถามวันนี้ ก็มิได้ปรารถนาจะมาหาความรู้ หากแต่ต้องการจะมาโต้คารมแสดงความคิดเห็น จะได้ไปโอ้อวดกับคนทั้งหลายว่า ได้มาโต้กับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ต้องการสร้างพยานหลักฐานเพื่อจะให้คนทั้งหลายเชื่อในความคิดเห็นผิดๆ ของตน ---------------------------------------------------- วิบากกรรมของ อกุศลกรรมบถ และ บุญกิริยาวัตถุ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=4&t=21279 จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 06:22:30

ความคิดเห็นที่ 7 เวรกกรรม มีแต๊ จะปรากฎเมื่อถึงเวลาค่ะ  คนเราเกิดมาไม่เหมือนกันสักคนเลยนั่นก็เพราะมีเวรกกรม เป็นเผ่าพันธุ์ บางคนสวย บางคน ugly บางคนรวย บางคนไม่มีจะกิน บางคน พิการ บางคน อยู่ในสภาพที่ทรมาน นั่นไม่เกิดจาก กรรม หรือคะ Prince karma เจ้ากรรม ไงละค่ะ จากคุณ : bossy_girl เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 07:42:13

ความคิดเห็นที่ 8 อยากได้บ้านเมืองที่ กฏเป็นกฏ มากกว่าครับ ไม่เอาหรอกครับ บาปบุญ มันไม่ช่วยให้สังคมดีขึ้นเลย ขนาดพระยังไม่กลัวบาปเลยครับ ประสาอะไรกับคนธรรมดา จากคุณ : RouteRaideR เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 11:55:29

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องมีทั้งระเบียบกฎเกณฑ์  และศีลธรรม จรรยา ครับ กฎระเบียบ ทำให้เรารู้ว่าขอบเขตอยู่แค่ไหน ศีลธรรม   ทำให้เรารู้เหตุผลของกฏระเบียบว่า ถ้าออกนอกกฏจะทำให้เราและสังคมเดือดร้อนอย่างไร การอยู่ในระเบียบมีผลดีอย่างไร  แล้วทำอย่างไรถึงจะไม่ออกนอกกฏ ไม่อย่างนั้นก็จะมีคนคอยหาช่องแหกกฏอยู่เรื่อยๆ จนกฏไม่เป็นกฏ และจะออกกฏให้คนมีศีลธรรมก็ไม่ได้   ศีลธรรมจรรยาได้มาจากการอบรมสั่งสอน สืบทอดมาแต่ก่อน และความคิดเช่นนั้น(จขกท.)จะเกิดขึ้นได้  ก็ไม่ใช่ใครอื่น ต้องเริ่มต้นที่ตัวเราเองของแต่ละคนก่อน ที่จะหวังจากคนอื่น จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 14:48:27

ความคิดเห็นที่ 10 ถูกใจ #5 ของคุณรถเรณูครับ มองได้เป็นกลางดี จากคุณ : นิว ชะลาล่า เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 16:26:09

ความคิดเห็นที่ 11 ปัญญาเห็นถูกเรื่องกฏแห่งกรรม ผลของบาปบุญ นั้นเป็นกุศลพื้นฐานที่สำคัญมาก ในวิสุทธิ ๗ นั้น ศีลวิสุทธิ ทิฏฐิวิสุทธิ และกังขาวิตรณวิสุทธิ ย่อมเป็นเบื้องต้น เปรียบเหมือนรถเจ็ดผลัด จะไปถึง ญาณทัสสนวิสุทธิ คือ มรรค ผล นิพพานได้นั้น ก็ต้อง มีวิสุทธิเบื้องต้น ที่สมบูรณ์ก่อน ----------------------------------------------------- คนที่ยัง ไม่ค่อยเข้าใจหรือยังไม่มีปัญญาเห็นถูกในกฏแห่งกรรม ยังไม่ค่อยเชื่อเรื่อง ผลบุญบาปต่างๆ ทิฏฐิวิสุทธิ และกังขาวิตรณวิสุทธิ ของผู้นั้นก็ชื่อว่ายังไม่สมบูรณ์ ซึ่งก็จะไม่สามารถละกิเลสที่ลึกๆลงไปได้ เพราะขาดปัญญาเจตสิกเข้าประกอบ และอาจจะไม่เข้าใจว่าการดื่มสุราเมรัยแม้เพียงเล็กน้อยมีโทษอย่างไร หรือไม่เข้าใจว่าการเชื่อว่าตายแล้วสูญมีโทษอย่างไรเป็นต้น และเมื่อเป็นเช่นนี้ มัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธิ และปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธิ อันได้แก่วิปัสสนาญาณต่างๆ ก็จะเกิดขึ้นแก่ผู้นั้นไม่ได้เลย จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 55 18:25:30

ความคิดเห็นที่ 12 พ่อบุญธรรมเราเป็นคนไม่มีศาสนาค่ะ แต่เอาหมาพิการมาเลีัยงมากมาย จากคุณ : ต้นลูกตาล เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 01:40:25

ความคิดเห็นที่ 13 เชื่อว่าบาป บุญ  ก็ยังดีกว่าไม่เชื่อ กฎหมายยังไงก็แพ้อำนาจบารมีผู้เป็นใหญ่เป็นโต และเงิน   ถ้าผู้ออกกฏ ผู้เป็นใหญ่เป็นโต ไม่เชื่อเรื่องบาปบุญซะเอง ก็ปกครองคนให้อยู่รวมกันเป็นสังคมที่ดีไม่ได้ คนในวัด หรือในศาสนา ที่ทำผิดศีลทำชั่ว เพราะไม่เชื่อเรื่องบาปบุญจึงชั่วทำลงไป เข้าวัดตามคนอื่น ตามประเพณีแต่ไม่เชื่อเรื่องบาปบุญ  จึงทำผิดในวัด แก้ไขเมื่อ 17 ก.ค. 55 01:43:33 จากคุณ : วายุพิทักษ์ เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 55 01:41:06

ความคิดเห็นที่ 14 เพราะสอนกันมาผิด เขาจึงไม่เชื่อ ต้องสอนให้ถูก ทุกคนจะเชื่อ สอนกันแต่ศรัทธาอย่างโน้นอย่างนี้ จะได้ขึ้นสวรรค์ จะต้องตกนรกถ้าทำอย่างนี้ อย่างนั้น ไม่เห็นต่างจากศาสนาที่เป็นเทวะนิยมแต่อย่างไร เอาศรัทธานำ งมงายตาม จะไห้คนทุกคนเชื่อได้อย่างไร นอกจากคนโง่ หรือคนไม่รู้จักคิด จึงเชื่อ แล้วก็มาต่อว่าคนอื่นอย่าง คห ในกระทู้นี้ ถามว่าถ้าสอนให้เชื่อให้ศรัทธานำอย่างที่ทำกันมามีปํญหาไหม พุทธ แปลว่าผู้รู้ ผู้ ตื่น ผู้เบิกบาน ทำไมไม่สอนให้รู้ คุณ และโทษ เมื่อเขารู้ เขาก็จะตื่น และเบิกบานในธรรมเองแหละ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 55 12:49:36 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 12:45:51

ความคิดเห็นที่ 15 เริ่มตั้งแต่ข้อแรก บาป บุญคืออะไร นับกันอย่างไรว่าได้ไม่ได้ เป็นคะแนนของแต่ละคนหรือ เช่นบริจาค ได้ 10 แต้มบุญ ตีหมา 5 แต้มบาป แล้วใครเป็นคนกำหนดแต้ม ใครเป็นคนบอกว่าทำอะไรบุญ ทำอะไรบาป ข้อที่สอง เนื่องจากความไม่ชัดเจนของ บาป บุญ แล้วคนที่เชื่อจะ ยึดหลักอะไรเชื่อ แต้มบาป บุญที่ได้มันจะทำให้เกิดอะไรขึ้น ใครจะมาตัดสินว่า เจ้านี่เต้มบาปเยอะ วันพรุ้งนี้ให้เมียมันเลิกกับมันซะ ให้ธุรกิจมันโดนโกง ในเมื่อผลมันไม่ชัด แล้วมันจะเชื่อไปเพื่ออะไร ข้อที่สาม ถ้าเรื่องซับซ้อน จะวัดบาปบุญกันอย่างไร ตัวอย่างขำ ๆ ด้านล่าง       หมอปฏิเสธรับผู้ป่วยคนหนึ่ง และโอนไปให้อีกรพ. เพราะเครื่องมือไม่เพียงพอ       รักษาไม่ได้ ถ้าฝืนรักษาเสี่ยงต่อการถูกฟ้อง ระหว่างทางส่งไปอีกรพ. คนไข้ตายก่อน หรือ คนเดินป่าสองคนเจอเสือจะทำร้าย คนหนึ่งใช้มืดฆ่าเสือได้       แต่พบว่าเสือมีลูกเล็ก ๆ ตามมา 2 ตัว กำพร้าแม่ซะแล้ว หรือ คนกินข้าวขาหมูประมาณ 100 จานใน 1 เดือน       ทำให้เนื้อหมู ลดไปจากตลาดเท่ากับหมู 1 ตัว ต้องมีการฆ่าหมูเพิ่มทดแทน ข้อที่สี่ ที่บอกว่าจะมีคนช่วย มีอะไรดี ๆ มากขึ้น ลองไปมองประเทศอื่นที่ไม่เชื่อเรื่องบาปบุญ เขาก็ทำกันได้ดี บางบ้านเมืองก็สะอาด บางบ้านเมืองตำรวจทำงานเต็มที่ เขาไม่ได้ทำเพราะบาป บุญ เขาทำกันได้ดีเพราะอะไร? ผมคิดว่าความเชื่อเรื่องบาป บุญ ไม่มีผลอะไรต่อการพัฒนาสังคมหมู่มาก มันมีแต่ความคลุมเครือ และสามารถเบี่ยงเบนเอามาใช้ได้อย่างไร้เหตุผล และความเชื่อมโยง เช่น คุณเคยทำแท้ง ทำให้คุณเป็นมะเร็ง ทั้ง ๆ ที่มะเร็ง มันมีหลายสาเหตุ ซึ่งเป็นด้านกายภาพ และโอกาสทั้งนั้น คนประโยชน์ให้สังคมมาตลอดบางคนยังได้มะเร็งก็มี จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 55 22:28:56

ความคิดเห็นที่ 16 เริ่มตั้งแต่ข้อแรก บาป บุญคืออะไร นับกันอย่างไรว่าได้ไม่ได้ เป็นคะแนนของแต่ละคนหรือ เช่นบริจาค ได้ 10 แต้มบุญ ตีหมา 5 แต้มบาป แล้วใครเป็นคนกำหนดแต้ม ใครเป็นคนบอกว่าทำอะไรบุญ ทำอะไรบาป บาปบุญไม่ได้ใช้วิธีนับแบบนับแต้ม การนับแต้มเป็นสิ่งสมมุติที่มนุษย์เพิ่งจะเริ่มมีใช้หลังจากวิวัฒนาการทางคณิตศาสตร์ กลไกของบาปบุญ คือ 1. ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วเสมอ 2. กาลเวลาของการได้รับผลแห่งกรรมนั้นต้องรอเสมอ กรรมบางอย่างส่งผลเร็ว กรรมบางอย่างส่งผลช้า 3. ผลแห่งกรรมจะส่งผลผสมผสานกันตามเหตุและปัจจัย อุปมากลไก 1.  ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วเสมอ    ปลูกมะม่วงย่อมต้องได้ผลมะม่วง ปลูกพริกย่อมได้ผลพริก 2. กาลเวลาของการได้รับผลแห่งกรรมนั้นต้องรอเสมอ    มะม่วงสามปีได้ผล พริก สามเดือนได้ผล 3.ผลแห่งกรรมจะส่งผลผสมผสานกันตามเหตุและปัจจัย  ปลูกมะม่วง ปีนี้ฝนแล้ง ผลน้อย ปีหน้าใส่ปุ๋ยดี ผลมาก จากตัวอย่างข้างต้น เราไม่สามารถนับแต้มผลมะม่วงมาเทียบกับแต้มของผลพริกได้ อนึ่งพึงทราบว่า บุญคนละประเภทย่อมส่งผลไม่เหมือนกัน อาทิเช่น การมีความกตัญญูรู้คุณ ทำให้ชีวิตเจริญก้าวหน้า ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่ ผลของการแบ่งปันทำให้เป็นที่รักและได้โชคลาภ เป็นต้น จึงไม่สามารถเอามาบวกกัน ในทางคณิตศาสตร์ อุปมาเหมือนเรา มีมะม่วงสามผล รวมกับ กล้วยห้าเครือ เราจะเอามาบวกกันเป็น ผลไม้ 3+5 = 8 ไม่ถูก แต่เราสามารถบอกได้ว่าคนที่มีมะม่วงและกล้วย ย่อมดีกว่าวคนที่มีแต่มะม่วงอย่างเดียวเป็นต้น ------------------------------------- ข้อที่สอง อธิบายได้ตามข้อที่หนึ่ง นะครับ ----------------------------------- ข้อที่สาม ปุจฉา ถ้าเรื่องซับซ้อน จะวัดบาปบุญกันอย่างไร ตัวอย่างขำ ๆ ด้านล่าง หมอปฏิเสธรับผู้ป่วยคนหนึ่ง และโอนไปให้อีกรพ. เพราะเครื่องมือไม่เพียงพอ รักษาไม่ได้ ถ้าฝืนรักษาเสี่ยงต่อการถูกฟ้อง ระหว่างทางส่งไปอีกรพ. คนไข้ตายก่อน วิสัชนา กลไกของบาปบุญมี สองประการคือ เจตนาของผู้กระทำและ คุณของผู้ถูกกระทำ ถ้าหมอปัดคนไข้ทั้งๆที่เขาสามารถช่วย โดยมีเจตนาทราบว่าคนไข้ตายแน่ๆแต่ตนเองกลัวถูกฟ้อง กลไกของบาปบุญ จะส่งผล ผลกรรม คือ เจตนานี้จะฝังอยู่ในจิต พอถึงวันใดที่คุณหมอ มีปัญหาและพบคนที่จะช่วยเหลือ แต่บาปจะดลบันดาลให้ การช่วยเหลือนั้นๆกระทำไม่ได้เนื่องจากติดขัดในด้านกฎเกณฑ์ อาทิ เช่น อนาคตคุณหมออาจ ป่วยเป็นมะเร็ง และมียาที่สามารถรักษาได้ แต่บังเอิญว่า ยาราคาพงมากเกินกำลังทรัพย์ และยังไม่ผ่าน การพิจารณาจากอ.ย. คุณหมอจึงไม่สามารถใช้สิทธิในการเบิกค่ารักษา ปุจฉา คนเจอเสือจะทำร้าย คนหนึ่งใช้มืดฆ่าเสือได้   แต่พบว่าเสือมีลูกเล็ก ๆ ตามมา 2 ตัว กำพร้าแม่ซะแล้ว วิสัชนา กลไกของบาปบุญมี สองประการคือ เจตนาของผู้กระทำและ คุณของผู้ถูกกระทำ การฆ่าสัตว์ส่งผลให้สุขภาพไม่ดี อายุสั้น .... เจตนาป้องกันตัว เป็นเจตนาที่อ่อน เสือเป็นสัตว์ที่ไม่มีคุณมากนัก ผลคือเจ็บป่วยไม่มาก ลูก:-)ำพร้า ไม่ได้เกิดจากเจตนา และคุณของลูกเสือไม่มาก ผลย่อมมี แต่ไม่รุนแรง ปุจฉา คนกินข้าวขาหมูประมาณ 100 จานใน 1 เดือน ทำให้เนื้อหมู ลดไปจากตลาดเท่ากับหมู 1 ตัว ต้องมีการฆ่าหมูเพิ่มทดแทน วิสัชนา กลไกของบาปบุญมี สองประการคือ เจตนาของผู้กระทำและ คุณของผู้ถูกกระทำ คนกินข้าวขาหมู ไม่มีเจตนาฆ่าหมูเลย จึงไม่เกิดบาป ------------- ข้อที่สี่ บางประเทศที่มีหลักดี ย่อมดี บางประเทศไที่หลักไม่ดี ย่อมเป็นไปดังตัวอย่าง ตามลิ้งค์นี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12399052/Y12399052.html . จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 09:57:44

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ รู้คุณ ที่คุณตอบมาข้อแรก คือหลักตรรกะธรรมดาครับ ทำอะไร ย่อมมีผลลัพธ์ตามมา ใคร ๆ ก็คิดได้ แล้วแต่ว่าเขาจะคิดถึงผลลัพธ์ไปได้ถึงขนาดไหน ซึ่งก็แล้วแต่ประสบการณ์ชีวิต ที่เห็นง่าย ๆ ก็เหตุการชีวิตประจำวัน ตีหมาแรง ๆ หมาตาย เจ้าของหมาถ้ามีก็เศร้า มาหาเรื่องเราได้ ที่ซับซ้อน ก็พวกซื้อขายหุ้นไงครับ วิเคราห์การทำงานของบริษัท ศก. สังคม แล้วสรุปผลว่า หุ้นมันจะขึ้นหรือจะลง จากปัจจัยอะไรบ้าง แต่ถ้าคุณเอาบาปบุญมาอธิบายเรื่องที่ไม่เกี่ยวโยงกัน ผมเรียกว่ามั่วครับ เช่นทำแท้ง ทำให้อนาคตมีลูกแล้วลูกตาย หรือโดนฟ้องล้มละลาย หุ้นตก ที่คุณตอบข้อสาม ก็อย่างที่ผมบอกไงครับ มันคลุมเครือ และไม่มีหลักชัดเจน คุณตีความเอาเองจากความรู้สึก+ประสบการณ์+ความรู้ ให้ร้อยคนมาตีความก็ไม่เหมือนกันหรอก มันถึงเอามาใช้ไม่ได้ บางคนตีความว่าอ่อน แต่บางสังคมอาจตีความว่ารุนแรง ผมถึงบอกว่าใครเป็นคนกำหนดคะแนนมาตรฐานว่ามันแรงมันอ่อน ข้อสี่ ใช่ครับผมเห็นด้วย แต่หลักในที่นี้ เรื่องบาป บุญเป็นส่วนประกอบน้อยมาก ที่จะทำให้สังคมขนาดใหญ่อยู่รวมกันอย่างมีความสุข จากคุณ : hellmoon เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 55 11:56:52