ความคิดเห็นที่ 1 พึงทำหน้าที่แห่งตน กับบุคคลอื่น เช่น บิดามารดา สามี ภรรยา บุตร(และผู้ที่ชื่อว่าเป็นบุตร) และญาติพี่น้องทั้งหลาย ให้ดีเหมาะสม และสมควร ตามฐานะแห่งตน.     พึ่งให้ธรรม(สอน) ดูแลป้องกันและรักษาตามฐานะแห่งตน และตามโอกาสแห่งเขา     ที่เหลือนอกจากนั้นก็ต้องวางใจ พิจารณาเนื่องๆ ว่า          สัพเพสัตตา กรรมมะสะกา  (สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน)          อหัง กรรมมะสะโก  (เราก็มีกรรมเป็นของตน) จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:00:27

ความคิดเห็นที่ 2 ลูกสาวที่ว่าเป็นลูกเลี้ยงนะหรือ ตัดหางปล่อยวัดเถอะ คุณควรทำใจได้เสียที ทำพินัยกรรมไว้ด้วย จะยกให้ใครหรือสาธารณะก็แจกแจงให้เรียบร้อย ซักวันคุณคงเจอดีเข้ากับตัว ลูกสาวคงพาใครมาปล้นถึงที่ ที่พูดนี่เป็นห่วงนะ จะมัวทนทุกข์อยู่ทำไม ไม่เข้าใจ จากคุณ : อาตาปี สัมปชาโน สติมา เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:27:04

ความคิดเห็นที่ 3 อื่ม...สรุปคือหย่ากับสามีตนเองแล้วกำลังไปแย่งสามีคนอื่นจนถูกภริยาของเค้าฟันมาใช่มั้ยครับ.....อื่ม กรรมหนัก ลูกสาวคุณกำลังตกวิบากสร้างกรรมหนักใส่ตัวอยู่ครับ....ด้วยอำนาจแห่งแรงกรรมที่กดทับอยู่ก็ยากที่จะมีสติคิดเองได้....ก็คงต้องทนอยู่รับกรรมและสร้างกรรม(ชั่ว)ต่อไปจนกว่าอำนาจแห่งกรรมนั้นจะหมดลง หรือเบาบางลงพอที่กุศลอื่นจะส่งผลให้เกิดสติคิดได้เองแล้วแก้ไขปรับปรุงความประพฤติของตนเองเพื่อเป็นคนดีต่อไป (แต่กรรมชั่วที่ทำไปแล้วก็ต้องไปรับในโอกาสต่อไปอยู่ดี) สิ่งที่คุณพอจะช่วยเหลือได้...ในทางกฎหมายก็ไปแจ้งความดำเนินคดีในข้อหาทำร้ายร่างกาย (แต่ต้องไม่ลืมว่าลูกสาวคุณก็กำลังไปแย่งสามีเค้าจนเป็นเหตุให้เค้าบันดานโทสะจำต้องปกป้องทางได้เสียของตนเอง แต่ทำด้วยวิธีการที่ละเมิดต่อกฎหมายและรุนแรงไปหน่อย) ในทางธรรม...ก็ไปถือศีลแปดปฎิบัติภาวนาส่งกุศลนั้นให้แก่ลูกสาวตนเองที่กำลังตกวิบากอยู่...ให้กุศลนั้นดลจิตดลใจให้เค้าเกิดมีสติยั้งคิดยั้งทำอยู่ในศีลในธรรมบ้าง....ด้วยอำนาจแห่งกุศลจากการปฎิบัติธรรมและสายใยแห่งความเป็นแม่ลูกกันซึ่งพอจะส่งกุศลถึงกันได้ ก็อาจจะพอทำให้เค้าเปลี่ยนแปลงความประพฤติของตนเองให้เป็นคนดีขึ้นมาได้บ้าง..... แต่การปฎิบัติธรรมนั้นต้องตั้งใจทำจริง และต้องทำสม่ำเสมอเป็นเวลานานต่อเนื่องกันจึงจะเกิดผล  มิใช่ทำเพียงแค่ครั้งสองครั้งแล้วจะให้เกิดผลขึ้นทันทีย่อมเป็นไปไม่ได้.... ลองพิจารณาดูครับ จากคุณ : ดอกหญ้าสีนวล เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:27:38

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นกรรมของเขาแล้วล่ะ ถ้าเจอเรื่องที่ต้องทุกข์แล้วไม่เข็ดหลาบ ยังกระ:-)กระสนดิ้นรนเข้าไปพัวพันกับทุกข์นั้นซ้ำๆ อีก เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ อย่างนี้คงต้องปล่อยวาง และมองว่านั่นเป็นทางที่เขาได้สร้างเองและรับเอง จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:33:42

ความคิดเห็นที่ 5 ดูนี่นะคะเรื่องราวของ "มหาตมะคานธี" กับ "อาลุน คานธี (ลูกชาย)" แล้วเราจะประทับใจ ได้คิดอะไรต่อยอดได้อีกหลายอย่างเลยคะ ================ บทความโดยอาจารย์ "ดังตฤณ" จากนิตยสาร ธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ ๐๐๗ ถาม – การทำโทษลูกด้วยการตีนั้น บาปหรือไม่ครับ ถ้าบาปเราจะสอนเขาอย่างไร เพราะเขาไม่ยอมเชื่อฟังเราเลย อีกอย่างที่อยากทราบคือการดุว่าลูกดังๆเพื่อขู่บ่อยๆนั้น จะเป็นการสะสมโทสะ เป็นโทษเป็นภัยกับตัวเองหรือไม่? ถึงวันนี้ การมีลูกเป็นเรื่องน่าเห็นใจมากครับ เพราะที่จะเลี้ยงเด็กรุ่นใหม่ให้สงบเยือกเย็น น่ารักน่าเอ็นดูนั้นยากเหลือเกิน เนื่องจากสิ่งกระตุ้นรอบข้างเจืออยู่ด้วยราคะ โทสะ โมหะเข้มข้น ยั่วยุให้เด็กอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ค่อยอยากยับยั้งชั่งใจ และเมื่อลูกไหลออกมาจากท้องแล้ว คุณจะเปลี่ยนใจจับยัดกลับคืนที่ก็ไม่ได้ ถูกใจหรือไม่ถูกใจ ขอเปลี่ยนแบบสินค้ารับประกันคุณภาพไม่ได้เสียด้วย ก่อนจะเข้าเรื่องบาปหรือไม่บาปกับการตีลูก ขอยกตัวอย่างการทำโทษลูกที่น่าประทับใจ และทุกคนต้องเชื่อตรงกันว่าเป็นบุญแน่ๆก่อนนะครับ ที่จะเล่านี้เป็นเรื่องของหลานชายมหาตมะคานธี ซึ่งมีนามว่าอาลุน คานธี ผมเอามาจากหนังสือชื่อ Don’t Eat the Marshmallow Yet! แปลเป็นไทยชื่อ 'วิธีคิดที่ทำให้ชีวิตประสบความสำเร็จ' เมื่ออาลุนอายุ ๑๗ ปี เขาขับรถไปส่งพ่อที่ทำงาน ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านประมาณ ๑๕ กิโลเมตร พอส่งเสร็จเขาก็ได้รับคำสั่งจากพ่อ ให้นำรถไปเข้าอู่ซ่อมและคอยรถจนกว่าจะเสร็จ แล้วต้องกลับมารับท่านตอนเลิกงาน ๕ โมงเย็น เบื้องต้นอาลุนก็ปฏิบัติตามคำสั่งดี นำรถไปเข้าอู่ให้พ่อ แต่ปรากฏว่าช่างสามารถซ่อมรถเสร็จตั้งแต่เที่ยงวัน อาลุนจึงเหลือเวลาร่วม ๕ ชั่วโมงกับการฉายเดี่ยว ขับรถตระเวนไปรอบเมือง แวะดูหนังจนกะโมงยามผิด กว่าหนังจะจบก็ปาเข้าไป ๖ โมงเศษแล้ว แน่นอนกว่าจะไปถึงที่ทำงานของพ่อ ก็ต้องปล่อยให้ท่านแกร่วรอมาแล้วราวชั่วโมงเศษ พออาลุนมาถึงก็ขอโทษขอโพยใหญ่ พ่อของอาลุนไม่ว่าอะไร เพียงถามด้วยความเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วประสาเด็กวัยรุ่นที่รักตัวกลัวอาญาพ่อ อาลุนได้ใส่ความช่างซ่อมรถ หาว่าเป็นพวกหน้าโง่ กว่าจะเจอจุดที่เสียว่าอยู่ตรงไหนก็ครึ่งค่อนวัน เพิ่งซ่อมเสร็จหยกๆนี่เอง พ่อของอาลุนอึ้งงัน เพราะเพิ่งโทรศัพท์ ไปสอบถามกับอู่ซ่อมรถเมื่อเวลา ๕ โมงครึ่ง ด้วยความเป็นห่วงกับการล่าช้าอย่างผิดปกติ เกรงจะเกิดเรื่องร้ายกับลูกชายตน และก็ยิ่งห่วงหนักขึ้น เมื่อทราบจากทางอู่ว่ารถเสร็จตั้งแต่เที่ยง มาบัดนั้น เมื่อได้ฟังการรายงาน แบบปั้นน้ำเป็นตัวของลูกชาย เขาตัดสินใจเพียงครู่ก็สั่งเรียบๆว่า "ลูกพ่อ ขับรถไปเถิด พ่อจะเดินกลับบ้านเอง" จากอาการประหม่ากลัวโดนทำโทษ อาลุนเปลี่ยนเป็นตกใจตะลึงงง เพราะระยะทาง ๑๕ กิโลเมตร ในเวลาย่ำค่ำไม่ใช่เรื่องตลก เขาโวยวายคัดค้านการตัดสินใจของพ่อ เพียงเพื่อฟังคำตอบสะเทือนโสต ที่สามารถพลิกชีวิตของเขาให้เปลี่ยนไปตลอดกาล "ลูกพ่อ ถ้าสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา พ่อไม่สามารถทำให้ลูกไว้วางใจพ่อได้ ก็แปลว่าพ่อต้องเป็นพ่อที่แย่มาก สมควรแล้วที่จะเดินเท้ากลับบ้านเพื่อคิดให้ออก ว่าจะทำตัวเป็นพ่อที่ดีขึ้นกว่านี้ได้ยังไง ขอให้ลูกอภัยกับความเป็นพ่อ ที่ไม่ดีพอตลอดเวลาที่ผ่านมาด้วยเถิด" เมื่อพ่อเริ่มออกเดิน อาลุนก็ก้าวขึ้นรถยนต์และขับตามไป เขาจอดเป็นระยะเพื่อวิงวอนขอร้องให้ท่านขึ้นรถ แต่ก็ได้รับการปฏิเสธ พ่อยังคงเดินหน้าและพูดสั่ง "ไม่หรอกลูก กลับบ้านเถอะ กลับบ้านไป" ครั้งนั้นอาลุนไม่ฟังคำสั่ง ไม่ยอมทิ้งพ่อกลับบ้านไปก่อน แต่แม้ขอร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ได้รับการยืนกรานปฏิเสธทุกครั้งไป เขาเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจกับการอ้อนวอน และแม้อยู่ในรถก็นั่งอย่างไม่เป็นสุข ไม่ต่างจากลงเดินเท้าร่วมกับพ่อสักเท่าใดนัก กระทั่งลุถึงบ้านพร้อมกันในเวลาเกือบห้าชั่วโมงครึ่งต่อมา ฝ่ายบิดาก็ทิ้งลูกชายเข้าห้องนอนไปเฉยๆ ไม่ดุด่า ไม่เฆี่ยนตี ไม่ทำอะไรอื่นใดทั้งสิ้น แน่นอนว่าคืนนั้นอาลุนโดนความรู้สึกผิดหลอกหลอนไปจนถึงเช้า และอาจจะต่อเนื่องอีกหลายๆคืนด้วย ประสบการณ์เขย่าประสาท ส่งผลให้อาลุนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขากล่าวว่า "หลังจากนั้น ผมก็ไม่เคยโกหกมนุษย์หน้าไหนอีกเลย!" อ่านแล้วชอบเรื่องนี้มากครับ โดยเฉพาะเมื่อทราบว่าเกิดขึ้นจริงๆ มันทำให้ผมได้แง่คิดว่า โลกเรามีเรื่องราวเป็นพันล้านเรื่องทุกวัน ทุกชั่วโมง และทุกวินาที แต่กรรมขาวอันยิ่งใหญ่น่านับถือของคนบางคนเท่านั้น ที่ทำให้มีเพียงบางเรื่องสมควรถูกบันทึกไว้เล่าขาน เป็นแรงบันดาลใจไม่รู้ลืม ลองคิดดูว่าถ้าคุณเป็นพ่อของอาลุน คุณจะทำอย่างไร? แน่ยิ่งกว่าแช่แป้ง พ่อทุกคนที่จับได้ว่าลูกโกหกตน ทำให้ตนต้องแกร่วรอเป็นชั่วโมง ย่อมอยากทำโทษในทางใดทางหนึ่ง สถานเบาคือด่าว่าด้วยความฉุนเฉียว สถานหนักอาจตบกบาลกันกลางถนนเดี๋ยวนั้น! วิธีโต้ตอบกับสถานการณ์ที่ไม่ให้โอกาสคิดนานนั้น สะท้อนตัวตนอันเป็นปกติของคนๆหนึ่งได้อย่างชัดเจน ดังจะเห็นว่าพ่อของอาลุนต่างไปจากพ่อคนอื่น ท่านมีสติ มีความสงบ มีความคิดอ่านเสมอต้นเสมอปลาย สิ่งที่เราได้เห็นคือตัวตนของพ่อผู้มีน้ำใจประเสริฐ ยอมเหนื่อยเดินเท้า ๑๕ กิโลเมตรเพียงเพื่อดัดนิสัยลูกให้ดีขึ้น คุณเห็นเลยว่านี่เป็นการฉายภาพแห่งบุรุษแท้ ที่แข็งแกร่ง ตั้งมั่น และทำสำเร็จในกิจอันเป็นไปเพื่อมหากุศล นี่อาจน่าคารวะยิ่งกว่านักรบผู้พิชิตร้อยสมรภูมิเสียอีก คุณคาดหมายได้ว่าลูกผู้มีพ่อที่มั่นคงราวหินผาเช่นนี้ จะเติบโตขึ้นเป็นชายที่แข็งแกร่ง และทนเพียรทำดีให้สำเร็จ เจริญรอยตามพ่อได้เช่นกัน ว่ากันถึงข้อสรุปเบื้องต้นก่อนนะครับ เมื่อใดคุณมีสติ และหักห้ามใจตัวเอง ไม่ให้ทำตามกิเลสได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมา จะเป็นปัญญาเห็นทางออกที่ดีขึ้นเสมอ นี่เป็นความจริง การห้ามใจไม่ดุด่าทันที ไม่ตีลูกทันที จะทำให้คุณคิดออกตามพื้นฐานสติปัญญา ของตัวเองว่าควรทำอย่างไร มีช่องทางไหนในสถานการณ์หนึ่งๆ ที่จะเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้ ถ้าตั้งใจให้ลูกดีขึ้น ถ้าตั้งใจให้ลูกเชื่อฟัง คุณต้องไม่พูด ไม่ลงมือด้วยโทสะ แต่ต้องหนักแน่นด้วยขันติที่เจืออยู่ด้วยเมตตา กับทั้งประกอบพร้อมด้วยความเป็นกลางวางเฉย คุณจะเกิดปัญญาสามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้เอง ยิ่งเกิดปัญหาบ่อยก็ยิ่งลับปัญญาให้คม และสามารถคิดอ่านได้แหลมคมยิ่งๆขึ้น อย่างไม่มีอะไรเลย ขันติและเมตตาจะทำให้น้ำเสียงของคุณ นุ่มนวลลงกว่าตอนกำลังโมโห ซึ่งก็จะเป็นแสงสว่างชำแรกความมืดหม่น ในจิตใจลูกให้หายไป หรือลดน้อยถอยลงได้ไม่มากก็น้อย คนเราไม่ค่อยคิดฝึกห้ามใจ จึงไม่ค่อยมีใครรู้รสของการเป็นคนแข็งแรง และมีอำนาจอยู่เหนือกิเลส กับทั้งไม่รู้ว่าเมื่อมีอำนาจอยู่เหนือกิเลสแล้ว สติปัญญาจะมาได้มากขนาดไหน คราวนี้ขอตอบตรงคำถาม คือที่คุณตีๆลูกไปนั้นจะเป็นบาปเพียงใด อันนี้เราต้องพิจารณาตามจริงว่า การตีลูกมีหลายแบบ ต่างกันที่เจตนา ตีลูกประชดผัวที่ไม่รับผิดชอบครอบครัวก็มี ตีลูกเพราะเมาเหล้าอาละวาดก็มี ตีลูกให้เข็ดหลาบจากการทำตัวเลวๆก็มี ตีลูกเพื่อให้สำนึกว่าทำอะไรลงไปก็มี เมื่อตีไปแล้ว ลูกเจ็บตัวแล้ว ไม่ว่าด้วยเหตุผลกลใด เจตนาดีร้ายแบบไหน พ่อแม่ส่วนใหญ่จะรู้สึกเหมือนๆกัน คือสงสารลูก ว่ากันว่าถ้าตอนเป็นเด็กเคยโดนตีไว้มาก โตขึ้นจะระงับความโมโหยาก แล้วก็มาลงเอากับลูกของตัวเอง ซึ่งดูไปก็เหมือนห่วงโซ่แห่งเวร โดนพ่อแม่ตีมา ก็มาตีลูกตัวเองต่อ พอตีลูกตัวเอง อีกหน่อยก็ไปเกิดกับพ่อแม่ ที่นิยมการตีลูกเป็นงานอดิเรกอีก ลูกไม่ใช่สัตว์เลี้ยง แต่หลายคนมักเผลอลืม และตีลูกได้ด้วยอารมณ์ประมาณเดียวกับทุบตีสัตว์เลี้ยง การทำให้คนอื่นเจ็บกายเจ็บใจนั้น เป็นการทำให้เกิดทุกขเวทนาทางกายและทางใจ เมื่อให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นยากจะไม่ย้อนกลับมาถึงตัว อีกประการหนึ่ง การให้ทุกข์แม้ทางกาย ย่อมเพาะเชื้อของความเกลียด ความกลัว หรือทั้งเกลียดและกลัวขึ้นในใจอีกฝ่ายด้วยเป็นของแถม ฉะนั้นการตีจึงไม่ใช่นโยบายที่ดี และควรเป็นมาตรการท้ายสุด หลังจากไม่พบทางออกอื่นอีกแล้ว หากรู้ตัวว่ากำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ การออกห่างจากลูกสักพักอาจช่วยได้มาก เพราะคนเราตอนโกรธนะครับ อยู่ใกล้ใครหรืออะไรก็พาลพาโล กับคนนั้นหรือสิ่งนั้นแหละ ขอให้คิดถึงผลเสียที่จะตามมามากๆ ทั้งการที่ลูกผูกใจเคียดแค้นคุณ และทั้งการที่คนอื่นอาจได้รับผลร้าย จากความเก็บกดของลูกคุณ อย่างไรก็ตาม ให้มองตามจริงอีกเช่นกัน ตามสำนวนรักวัวให้ผูก รักลูกให้ตีนั้น ถ้าไม่มีความหมายอยู่เลยก็คงไม่จดจำกัน มนุษย์เราเหมือนม้าพยศ หากไม่มีมาตรการเด็ดขาดเพื่อกำราบเสียบ้าง ก็อาจดิ้นหนีหรือทำเรื่องร้ายตามสัญชาตญาณดิบไม่สิ้นสุด หากทำโทษด้วยความปรารถนาดี ไม่อยากให้เขาเป็นภัยแก่ตนและคนอื่น ก็สบายใจได้ว่าในเบื้องต้น จิตของคุณตั้งขึ้นด้วยเจตนาที่เป็นบุญ มันเริ่มต้นกันที่ใจ แม้การตีจะเป็นบาปอันเกิดจากการทำร้าย แต่ถ้าใจคุณมีสติด้วยความตั้งใจดีเป็นพื้น ก็ช่วยแบ่งเบาบาปได้ครับ กล่าวคือหากมีสติครบถ้วน ไม่เจือด้วยโทสะเลย หวังจะให้การทำโทษ เป็นมาตรการเด็ดขาดเพื่อความถูกต้อง ก็อาจเป็นบุญ ๗๕% เจืออยู่ด้วยบาป ๒๕% ต่างจากการตีด้วยความโกรธ หรือด้วยความถืออำนาจแห่งความเป็นพ่อแม่ ซึ่งจะเป็นบาปเต็ม ๑๐๐% ครับ ตามที่เห็นนะครับ เด็กบางคนแม้โดนตีหลายต่อหลายครั้ง ก็ไม่จำเป็นต้องเสียสุขภาพจิตหรือมีปมแค้นฝังใจ มันขึ้นอยู่กับว่าเด็กรู้สึกเป็นปกติกับพ่อแม่อย่างไร รักหรือไม่รัก อบอุ่นหรือไม่อบอุ่น เข้าใจหรือไม่เข้าใจ หากเขารักคุณ อบอุ่นกับการเลี้ยงดูของคุณ ตลอดจนเข้าใจดีว่าคุณทำทุกอย่างด้วยเหตุผลเพื่อเขามาตลอด การหวดด้วยไม้เรียวคงไม่อาจทำลายความรัก ความอบอุ่น และความเข้าใจในตัวคุณลงได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณหวดด้วยสติ ลงน้ำหนักตามโทษานุโทษ เขาจะเข็ดหลาบและกลัวบาปกลัวกรรม ไม่ใช่เข็ดและกลัวตัวคุณ ส่วนเรื่องการสะสมโทสะของคุณเอง ก็อย่างที่คุณคิดครับ การดุด่าว่ากล่าวนั้น ต่อให้สติดีเพียงใด วันต่อวันมันก็ต้องมีกลิ่นไหม้ และความมืดของโทสะแทรกซึม เข้ามาสู่หัวใจคุณบ้างไม่มากก็น้อย การตีและการดุด่าคือการสอนที่ปลายทาง การสอนที่ต้นทางจะต่างไป คุณจำเป็นต้องป้อนอะไรที่เป็น กระแสความดีเข้าสู่จิตใจเขาเรื่อยๆ นับจากทำตัวเป็นแบบอย่าง เช่น ตัวพ่อแม่เองต้องไม่ทะเลาะกันให้เด็กเห็นเด็ดขาด และถ้าอยากให้ได้ผลไว ต้องหมั่นทำบุญใส่บาตรให้เขาดู ให้เขามีใจอ่อนน้อม มีความอ่อนโยน นำเขาสวดมนต์เรื่อยๆ แล้วก็แนะนำให้เขารู้จักแรงบันดาลใจดีๆที่มีในสังคม อย่าให้เขาเข้าใกล้วิดีโอเกมโหดๆ ฯลฯ พูดง่ายๆแบบรวบรัดคือ ป้อนแต่เหตุปัจจัยด้านดี เข้าสู่จิตใจเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แล้วก็ขัดขวางทุกวิถีทาง ไม่ให้เขาได้รับเชื้อร้ายจากโลกร้อนในปัจจุบัน ถ้าขวางอย่างสิ้นเชิงคงเป็นไปไม่ได้ เอาเป็นว่ามากที่สุดเท่าที่ความเป็นคุณจะอำนวยแล้วกันครับ เด็กนั้นเคยเป็นคนอื่นมาก่อน ตอนนี้เขาอยู่ในความรับผิดชอบของคุณ อยู่ในมือคุณ ก็ต้องดูกันต่อไปว่าคุณจะปั้น หรือเปลี่ยนเขาให้เป็นผู้พร้อมจะไปดีได้แค่ไหน เลี้ยงลูกให้เป็นอย่างไร ต่อไปคุณจะถูกเลี้ยงเยี่ยงนั้นแล ================ ที่นำมาลงนี่เป็นเพียงส่วนหนึ่ง สามารถอ่านทั้งหมดได้ที่นี่คะ http://dungtrin.com/mag/?7.prepare ขอให้เจริญในธรรมคะ จากคุณ : อาณาจักรสีเขียว เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:36:19

ความคิดเห็นที่ 6 ผมจำท่านได้ ท่านได้มาโพสมาขอคำปรึกษาไม่เยอะมาก เมื่อนานมาแล้ว เรื่องลูกสาวคนนั้น  และมีผู้แนะนำมากมายแต่ท่านผู้เป็นแม่เองไม่เคยทำตามคำแนะนำส่วนมากนั้นเลย ยังทำตามใจตัวเองอยู่อย่างต่อเนื่อง แล้วครั้งนี้มาโพสอีกเพื่ออะไรกัน ก็เข้าใจนะครับว่าคุณรักลูกสาวมาก แต่สภาวะของลูกสาวของคุณไม่ต้อบสนองในสิ่งที่ถูกต้องเลยตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ปัญหาทั้งหมดนี่น่าจะเกิดจากการเลี้ยงดูแน่นอน  และถ้าให้ผมทาย ผมคิดว่าคุณเลี้ยงลูกสาวคนเดียวโดยไม่มีพ่อเด็กช่วยเลี้ยงหรืออยู่ด้วยกันแน่ๆ   ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ แล้วคุณเคยแสดงพฤติกรรมอะไรให้เด็กมองหรือเข้าใจว่าผู้ชายเลวหรือไม่ดีบ้างหรือไม่  การพยายามยัดเยียดบางสิ่งบางอย่างให้เด็ก บวกกับการตามใจเ็ดมากเกินไป  นั่นแหละคือการนำทางให้เด็กมาเป็นอย่างทุกวันนี้ เคยมีคนแนะนำมากมายว่าคุณรักลูกผิด เลี้ยงลูกผิด แต่คุรไม่เคยสนใจ คุณยังทำตามใจตัวเองทุกอย่าง ถึงเวลาหรือยังที่จะมองโลกตามความเป็นจริง และใช้คุณธรรมขั้นสูงของพระพุทธศาสนาเข้าช่วย คือ อุเบกขา ในความรู้สึกของลูกสาวคุณคือ คุณไม่มีคุณค่าใดๆเลย แม้แต่นิดเดียว   มันน่าจะเกิดมาจากคุณไม่เคยสอนให้ลูกสาวของคุณ รู้จักคุณค่าหรือให้เกียรติคนอื่นๆรอบข้างหรือแม้แต่พ่อของเค้าหรือเปล่า ตรงนี้ผมเดาเอานะ เพราะผมได้ยินได้ฟังเรื่องราวของคุณมาเนิ่นนานแล้ว ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะตั้งแต่ปีก่อน เอาหละตอนนี้แก้ปัญหาอะไรไม่ได้แล้ว ปล่อยลูกสาวของคุณให้เขาไปเผชิญชะตากรรมและบทเรียนของชีวิตเองเถอะครับ   คุณไม่มีคุณต่าใดๆเลยถ้าคุณไปยุ่งกะเขามากๆ ระวังเขาอาจจะฆ่าคุณนะครับ ลูกสาวของคุณมีสภาวะทางจิตแปลกๆเหมือนเด็กขาดพ่อหรือเด็กโดนสั่งสอนมาว่าพ่อเป็นคนไม่ดี  มันเลยส่งผลให้ลูกสาวคุณไม่สามารถขาดผู้ชายได้เลย  ไม่ว่าจะทำแท้ง ดันสับ โดนตี ลูกสาวคุณก็ยิ่งมีความสุข รับรู้ไปก็มีแต่ทุก และคุณไม่มีคุณค่าใดๆในสายตาของลูกสาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผู้ชายเท่านั้นที่เติมเต็มให้ลูกคุณได้  ลูกสาวคุณมีปัญหาทางจิตแน่นอน และก็รักษาไม่ได้หรอกเพราะเค้าไม่ให้ความร่วมมืออยู่แล้ว ผมเห็นใจคุณนะครับ เห็นใจและสงสารมาก แต่คุณก็ยังทำตัวแบบเดิมๆ คือตามใจเอาใจลูกสาวเหมือนเดิม  คุณยังไม่รู้อีกหรอว่าคุณเลี้ยงลูกด้วยวิธีที่คุณคิดมาเองนั้นมันผิดพลาด คุณเลี้ยงลูกไม่เหมือนคนทั่วไปเลย ถ้าคุณไม่ตัดหางปล่อยวัด ต่อให้ใครทำร้ายลูกสาวคุณถึงตายและคุณเข้าไปช่วย คุณก็ยังไม่มีคุณค่าใดๆในสายตาของลูกสาวคุณเลยครับ ผมจะบอกให้ ควรทำดังนี้ คือ วางอุเบกขาซะ  ฝึกตัวเองให้รักชาวบ้าน เห็นใจ เมตตาเพื่อนบ้านเหมือนที่รักลูกสาวตนเอง  ฝึกตนเองให้เข้าใจความจริงของชีวิต  ฝึกให้ตัวเองเห็นคุณค่าของคนทุกคนในสังคม เมื่อสิ่งนี้ในตัวคุณค่อยๆเปลี่ยน มันจะส่งผลต่อพฤติกรรมของคุณ และจะเริ่มมีผลต่อลูกสาวคุณด้วย ผมเห็นใจคุณมากครับ เอาใจช่วย ถ้าผมพูดอะไรที่ผิดพลาดหรือทำอะไรไม่สบายใจไป ต้องขอโทษด้วยครับ จากคุณ : มังกรจักรวาล เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 14:43:47

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นใจ ในความรักของแม่คนหนึ่ง ที่มีต่อลูก ถึงมันจะไม่ถูก   เท่าที่ควรก็ตาม  แต่ ในเมื่อมาขนาดนี้ แล้ว และ แม่ก็ พยายามแก้ไข อยู่  เพื่อที่ให้ดีขึ้น      สอน บอก  ทุกอย่าง  แต่เด็ก เค้าดื้อ  จริงๆ ต้อง ลอง  ปล่อยดูค่ะ ปล่อยวาง  ถ้าในเมื่อบอก แล้วไม่เชื่อฟัง   ก็ ต้อง ให้พบกับความยากลำบากดูบ้าง   ให้ ทำงาน หาเงินเอง ดูแลตัวเอง เอง รับผิดชอบตัวเอง     สอนให้ เค้ารู้จักป้องกันตัว เอง  ไม่ได้ มีแค่ ท้อง   ไหนจะโรคทางเพศสัมพันธ์ อีก  คุณต้องเด็ดขาด แล้วค่ะ ถ้ายัง เลี้ยงในทางที่ ผิด ปกป้องเค้ามากเกินไป   ผลก็ กลับ มาวงจรเดิมๆ   น้องเค้าก็ จะสร้างความทุกข์ให้คุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ก็เลี้ยงเหมือนลูก แล้วเด็ก ก็ สร้างแต่ปัญหา  เข้าใจว่าคุณมีเมตตา  กรุณา หัดวางอุเบกขาด้วยค่ะ  .. ต้องเด็ดขาดแล้วค่ะ   ดีกว่าปล่อยให้ยืดเยื้อ สร้างปัญหา ไม่จบไม่สิ้น  เราเลี้ยงเค้าได้เท่านี้  สุดท้ายก็ต้องปล่อยวาง  อุเบกขา   รักษา ใจตัวเองไว้ให้ผ่องใส เอาเวลามาดูแลหลาน ที่เกิดมา สอน  ให้เป็นคนดี  ดูแล สามี  หาเวลา  ให้ตัวเองได้  พัก กายพักใจ  บ้างค่ะ    ดิฉันเอาใจช่วยค่ะ ..อายุก็ เยอะแล้ว ชีวิตก็ ไม่แน่นอน   ปล่อยวางบ้างค่ะ  วันหนึ่งเรา เองก็ต้องตายจากโลกนี้ไป  ทุกคนก็ มีกรรม เป็นของตัวเอง ทั้งนั้น   เราทำ หน้าที่  ให้ดีที่สุด  ในเมื่อที่สุดแล้ว ก็ต้องทำใจ ค่ะ จากคุณ : honeybfit เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 15:19:16

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นด้วยกับ  คห..ที่ 6 จากคุณ : มีดกรีดใจ เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 16:39:36

ความคิดเห็นที่ 9 อุเบรกขา เบรกได้ทุกอย่างครับ เฮ้ย อุเบกขา ตะหาก แหะๆๆ จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 17:30:31

ความคิดเห็นที่ 10 เหมือนละครเลย จากคุณ : transformation (TRANSFORMATION) เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 19:53:53

ความคิดเห็นที่ 11 คุณก็มาขอคำแนะนำจำไม่ผิดก็สามกระทู้แล้วมั้งคะ ทั้งห้องนี้และห้องศาลา รู้สึกเสียใจไปกับคุณด้วยเพราะลูกดื้อมาก เคยมีผู้ให้แนะนำที่ดีๆไปในกระทู้ก่อนๆ แต่คุณแม่ก็ไม่ได้ทำตามคำแนะนำเลยนี่คะ คงเพราะสงสารลูกเพราะลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ที่แท้จริง จำได้คุณเคยบอกว่าไม่ค่อยมีเวลาดูแลเขา ดิฉันว่าหากรักเค้าก็หาเวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันบ้าง ศึกษาลูกดูแนวความคิดความอ่านของเขา โดยไม่ไปวิจารณ์เขาแค่สังเกตุและพยายามทำความเข้าใจในตัวเขา และลองเอาตัวเราเองไปยืนอยู่ตรงความรู้สึกของลูกดูบ้าง ทุกคนเคยเป็นวัยรุ่นมาก่อน เชื่อว่าเคยร้ายเคยดื้อกับพ่อแม่กันทุกคน ลองปรับเปลี่ยนวิธีการพูดการสอนเขาดูนะคะ อาจจะช่วยให้ลูกดีขี้นได้ จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 20:41:40

ความคิดเห็นที่ 12 คห 11 คะ ดิฉันขอโทษ  นะคะที่ขอตอบตรงๆ    ดิฉันใกล้ชิดเขาแล้วและแอบอ่านเฟชบุ๊คเขา  รู้เลยว่า   เขาอยากมีสามีค่ะ  ดิฉันจึงถามห้องสวนลุมว่าเป็นฮีสทีเรียหรือเปล่า จากคุณ : lawandee99 เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 20:54:11

ความคิดเห็นที่ 13 คุณครับ ทุกคนมีทางเลือกเป็นของตัวเอง เมื่อเขาโตเเล้ว และเราทำหน้าที่ของเราอย่างดีที่สุดแล้ว ต้องปล่อยเขาไป มีเรื่องเล่าให้ฟัง 2-3ปีก่อน มีโจรไต้ถูกเจ้าหน้าที่ยิงตายคาบ้าน ซึ่งแม่ของโจรไต้คนนั้นก็อยู่ด้วย นักข่าวไปทำข่าว นักข่าวเค้าถามว่า    รู้ไหมว่าลูกเป็นโจร แม่ตอบว่ารู้ นักข่าวถามต่อว่า     แล้วห้ามลูกไหม คนแม่ตอบว่า ก็บอก ก็ห้าม ก็สอนเขาทุกอย่าง                          แต่เขาเลือกทางเดินของเขาเอง จะให้ทำอย่างไร นักข่าวถามต่อว่า    โกรธเจ้าหน้าที่ที่ยิงลูกชายจนตายไหม คนเป็นแม่ตอบว่า    ไม่โกรธ เพราะเข้าใจว่าลูกทำผิด ถ้าลูกไม่ผิดเจ้าหน้าที่ก็ไม่ยิง ทุกคนต่างมีทางเดินของตัวเอง ก็คงต้องปล่อยเค้าไป **แล้วคุณละ คิดอย่างไร และจะทำอย่างไรต่อไป เลือกทางเดินของคุณเองนะ จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 24 ก.ค. 55 23:03:26

ความคิดเห็นที่ 14 น่าเห็นใจทั้งคุณลูกทั้งคุณแม่ครับ รบกับกิเลสไม่ใช่ของง่ายเลยครับ แต่ถ้าไม่รบ ก็แพ้ตั้งแต่ในมุ้งแล้วครับ เกิดมาได้อัตภาพเป็นมนุษย์ เพราะกรรมดีแต่ปางก่อน แต่ได้รับสิ่งเลวๆในชีวิตก็เพราะกรรมชั่วแต่ปางก่อนมาเบียดเบียน เมื่อได้กระทำผิดศีล ผิดธรรมในปัจจุบัน อนาคตก็ต้องรับผลจากกรรมใหม่ พ่อแม่ที่ดีก็ "มีหน้าที่" ในทิศ ๖ ว่า "ต้องห้ามปรามลูกให้พ้นจากการประกอบกรรมชั่ว" ตัวผมเองก็ทุ่มเทสุดกำลังความสามารถในการอบรมสั่งสอนให้ลูกเป็นคนดีมีศีลมีธรรม แต่เมื่อโตแล้ว ก็ต้องทำใจเผื่อเอาไว้ ว่าสิ่งที่เราได้วางรากฐานนั่นก็เป็นพื้นฐาน เขาจะดำรงชีวิตด้วยสติปัญญา หรือตามกิเลสตัณหา นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องทำใจเผื่อไว้ครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 25 ก.ค. 55 12:07:49

ความคิดเห็นที่ 15 คิดว่า เฉพาะ คำพูดใน บอร์ดนี้คงไม่สามารถ ช่วยคุณได้ เริ่มต้นที่ กรมสุขภาพจิต http://www.dmh.go.th/main.asp ลองหา โรงพยาบาล หรือ ศูนย์สุขภาพจิต แถวบ้าน (ไม่รู้คุณสะดวกที่ไหน) เริ่มจากคุณ ติดต่อเข้าไป นัดคุณหมอ คุยกับหมอ หรือ ผู้เชี่ยวชาญ แล้วค่อยพาลูกไป ไป โรงพยาบาลจิตเวช หรือ ศูนย์สุขภาพจิต ไม่ได้แปลว่า เป็นบ้า แต่ตอนนี้ ทุกคนมีภาวะ "เครียด" เหมือนกันหมด จากคุณ : สายฝนในสายหมอก เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 17:04:01

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นด้วย รักษาใจที่ตัวคุณก่อน (จขกท.) ภาวะความเครียดของตัวเอง ปรึกษาหมอแล้วค่อยพาลูก(เลี้ยง) ไป ไม่ได้บ้า แต่ไม่ปกติแน่นอน ขอให้โชคดี จากคุณ : sailsky เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 04:00:18

ความคิดเห็นที่ 17 สงสัยเขารัก ผู้ชายคนนั้นมากนะค่ะ คงมีอะไร ดึงดูดหรือเปล่าค่ะ โดยส่วนตัวก็ไม่เคยรักใครถึงขนาด เจ็บตัวเลยค่ะ ถ้าชอบหรือศรัทธาเราเองแค่เลี้ยงข้าว ก๋วยเต๋วบ้าง แค่นั้นเองค่ะ  นี่ลงทุน เอาเมือบัง จนนิ้วขาด เขาคงมีอะไรที่ดึงดูดกันมั้งค่ะ ลองพูดกะเขาดี หาเหตุผล ของแบบนี้ ตบมือข้างเดวไม่ดังหรอกค่ะ หาเวลาคุยกะ ชายคนนั่นด้วยก็จะดีค่ะ แบบว่า มานั่งคุยกันทั้งหมดเลย ทั้งเมีย เขาที่มาฟันมือ รุนแรงเกินไปแล้วค่ะ เอามีดมาฟันมือ นั่นก็โทสะเข้าแทรก นึกว่าผัวเขาเป็น ของเขา อยู่กะคนพวกนี้น่ากลัว เพราะคนพวกนี้ มักจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่  บางรายถึงขั้นเอาน้ำกรด มาสาดก็มี ผวา แบบนี้ ขอแนะนำว่า ให้ ทั้งหมดมานั่งคุยกันดีๆ นะค่ะ อย่าใช้อารมณ์ จากคุณ : bossy_girl เขียนเมื่อ : 29 ก.ค. 55 12:02:08