ความคิดเห็นที่ 2 ขอถามก่อนนิดนึงว่า คุณ Up_To_You ทราบใช่ไหมครับ ว่าพระสูตรนี้ท่านทรงแสดง เรื่องทานไว้ 7 ข้อ   คือหลังจากจบข้อ 6 แล้ว ยังมีทานที่ตั้งไว้ด้วยเจตนาอีกอย่างหนึ่ง เป็นข้อที่ 7 ซึ่งในข้อที่ 7 นี้ มีอานิสงส์ยิ่งกว่า เพราะ 6 ข้อนั้น เมื่อได้ไปเกิดในสุคติแล้วก็ยังต้องเป็นผู้กลับมา(เวียนว่ายตายเกิด)อีก ส่วนทานที่ทำด้วยเจตนาในข้อ 7 ย่อมนำไปสู่การไม่ต้องกลับมาเกิดอีก จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 20:50:31

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณครับท่านชาวมหาวิหาร ผมมาอ่านภายหลังในข้อ7. ที่ว่าทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต แล้วไม่ต้องกลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้อีก ช่วยขยายความด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 21:33:05 จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 21:19:13

ความคิดเห็นที่ 4 #3 คุณ  Up_To_You ทานที่เป็นเครื่องปรุงแต่งจิตในที่นี้ ก็คือ การทำทานที่ประกอบไปด้วยกัมมัสกตปัญญา คือมีปัญญารู้เห็นในกฏแห่งกรรม บาป บุญ มีปัญญาพิจารณาเห็นความเป็นทุกข์โทษภัย ของรูปนามสังขาร มีความสลดสังเวช ใน ชาติ ชรา พยาธิ มรณะ และภัยแห่งการเวียนว่ายตายเกิด เมื่อจะทำ ทาน ศีล ภาวนา ก็มีการพิจารณาน้อมจิตไปสู่การพ้นไปจากวัฏฏสงสารนี้อยู่เสมอ เช่น เมื่อทำทานก็มีการอธิษฐานว่า นิพพานัง ปัจจโย โหตุ (ขอเป็นปัจจัยให้ถึงพระนิพพาน) เป็นต้น หรือเมื่อให้ทาน ก็เพื่อให้เป็นการเกื้อหนุนแก่การเจริญสติปัฏฐาน สมถะวิปัสสนากรรมฐาน แก่ตนและผู้อื่น เป็นต้น ---------------------------------------------------------------------- ผมขออนุญาตนำคำอธิบาย จาก บทความของ อ.ประณีต  ก้องสมุทร ที่อธิบายเรื่องนี้ไว้ค่อนข้างดีแล้ว มาแสดงโดยตรงนะครับ ----------------------------------------------------------------------- ๗.   บุคคลบางคนในโลกนี้  ไม่ได้ให้ทานเพราะเหตุที่กล่าวแล้วทั้ง  ๖  อย่างข้างต้นนั้น  แต่ให้ ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต  คือให้ทานนั้นเป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจหมดจดจากกิเลสด้วยอำนาจของ สมถะและวิปัสสนา  จนได้ฌานและบรรลุ จนได้ฌานและบรรลุเป็นพระอนาคามีบุคคล  ตายแล้วได้ไปเกิดใน พรหมโลก  เขาสิ้นกรรม  สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่ในพรหมโลกแล้ว  เป็นผู้ไม่ต้องกลับมาเกิด ในโลกนี้อีก  คือปรินิพพานในพรหมโลกนั้นเอง  ทานชนิดนี้เป็นทานที่มีผลมาก  และมีอานิสงส์มาก สรุปรวมความว่า  ทานชนิดใดก็ตาม เป็นปัจจัยให้ต้องเกิดอีก  ทานชนิดนั้นแม้มีผลมาก ได้เกิด ที่ดีมีความสุขอันเป็นทิพย์  แต่ทานนั้นก็ไม่มีอานิสงส์มาก  เพราะไม่สามารถจะทำให้หมดจดจากกิเลสได้ ส่วนทานชนิดใดเป็นปัจจัยให้ไม่ต้องเกิดอีก  ทานชนิดนั้นชื่อว่ามีผลมากด้วย  มีอานิสงส์ มากด้วย  เพราะทำให้หมดจดจากกิเลส ฉะนั้นคำว่า  "อานิสงส์มาก"  ในที่นี้  จึงหมายถึงการหมดจดจากกิเลสทั้งปวง  ไม่ต้องเกิดอีก จริงอยู่  การเกิดในสวรรค์แต่ละชั้นนั้น  มีความสุขมาก  เพราะได้รับกามคุณอันเลอเลิศที่เป็น ทิพย์  ละเอียดประณีตขึ้นไปตามลำดับชั้น  แต่พระผู้มีพระภาคเจ้าก็ตรัสว่า  กามคุณนั้นเป็นของเลว  เป็น ของชาวบ้าน  เป็นของชวนให้หลงใหล  เป็นของมีสุขน้อย  แต่มีโทษมาก  เพราะฉะนั้นเมื่อพระองค์ทรง แสดงธรรม  คือ  อนุปุพพิกถา  แก่คฤหัสถ์  จึงได้ทรงแสดงโทษของกามไว้ด้วย  ผู้ที่ยินดีหลงไหลเพลิด เพลินในกาม  คือ  รูป  เสียง  กลิ่น  รส  สัมผัส  อันน่าใคร่  น่าพอใจ  ย่อมไม่อาจล่วงทุกข์ไปได้  ผู้ที่จะล่วง ทุกข์ได้ก็เพราะเห็นโทษของกาม  ก้าวออกจากกามด้วยสมถะและวิปัสสนาเท่านั้น ด้วยเหตุนั้น  ทานที่เป็นเครื่องปรุงแต่งจิต  ขัดเกลาจิตให้อ่อน  ให้ควรแก่การเจริญสมถะและ วิปัสสนาจนบรรลุมรรคผลไม่ต้องกลับมาเกิดอีก  จึงเป็นทานที่มีผลมาก  และมีอานิสงส์มากแม้สังฆทานที่ กล่าวว่ามีผลมาก  มีอานิสงส์มาก  ก็เพราะผู้ถวายมีโอกาสได้ฟังธรรมจากสงฆ์แล้วบรรลุอริยสัจธรรม  ก้าว ล่วงทุกข์ทั้งปวงไม่ต้องกลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้อีก พระพุทธองค์ทรงมีพระมหากรุณาอันยิ่งใหญ่แก่สัตว์โลกแม้เมื่อทรงแสดงเรื่องทาน  ก็ทรงแสดงให้ พุทธบริษัทได้รับประโยชน์ครบทั้ง  ๓  ประการ  คือ  ประโยชน์ในโลกนี้  ประโยชน์ในโลกหน้า  และประ โยชน์อย่างยิ่ง  คือ  มรรค  ผล  นิพพาน  ด้วยเหตุนี้  จึงควรทำใจให้เลื่อมใส  บำเพ็ญทานให้เกิดประโยชน์ ทั้ง  ๓  ประการ  จึงจะได้ชื่อว่า  ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระองค์อย่างแท้จริง http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html --------------------------------------------------------------------- และก็จะขอนำเรื่อง กัมมัสสักตาปัญญา วิปัสสนาปัญญา และ การเจริญติเหตุกกุศลกรรมมาประกอบไว้ดังนี้นะครับ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 21:59:26

ความคิดเห็นที่ 5 ... จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 21:59:49

ความคิดเห็นที่ 7 ..... จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:00:19

ความคิดเห็นที่ 8 ************ สาธุ **************** ************        **************** จากคุณ : pakakaew เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:11:51

ความคิดเห็นที่ 9 น่าแปลกที่หนังสือธรรมะส่วนใหญ่ อธิบายอานิสงส์ของทานเพื่อให้ไปสวรรค์ไว้เพียง 6ข้อเท่านั้นครับ เท่าที่เคยอ่านมา ส่วนข้อ7 แทบไม่พบว่ามีอธิบายไว้ในตำราอื่นเลย อนุโมทนาสาธุ และขอบคุณท่านชาวมหาวิหารเป็นอย่างยิ่ง ได้ความรู้มากเลยครับ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 55 22:26:03 จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:21:27

ความคิดเห็นที่ 10 ส่วนข้อ3,4,5 ที่สงสัยนั้น รบกวนขยายความด้วยนะครับ ว่าเจตนาให้ทานในข้อนั้น ๆทำไมจึงมีผลมากกว่าข้อ2.(ให้เพราะเป็นความดีที่ควรทำ) จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:41:29

ความคิดเห็นที่ 11 #10 ปัญหาในส่วนนี้ เดี๋ยวรอท่านอื่นมาตอบเพิ่มเติมนะครับ ส่วนผมเองยังไม่ค่อยแน่ใจในส่วนนี้ ขอไปศึกษาเพิ่มเติมก่อน ถ้าได้ข้ออธิบายเพิ่มเติมอย่างไรแล้วจะมาสนทนาต่ออีกทีนะครับ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:48:03

ความคิดเห็นที่ 12 #11 ขอบคุณครับ ^^  เทกิ๊ฟให้หมดเลย จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 23:13:36

ความคิดเห็นที่ 13 อยากทราบความหมายบาลีคำนี้ครับ "นิรวเสสทานํ " (ให้ด้วยไม่ให้เหลือเศษ) มีความหมายโดยละเอียดว่าอะไร...!? จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 01:17:24

ความคิดเห็นที่ 14 ลองสืบค้นในชั้นอรรถกถา ก็ไม่พบคำอธิบายที่ชัดเจน ต้องให้ตีความต่ออีกที โดยเฉพาะทานที่3. และ4. ----------------------------- บรรดาทานเหล่านี้ :-               ทานที่ ๑ ชื่อว่า ตณฺหุตฺตริยทานํ การให้อันยิ่งด้วยความอยาก.(จาตุมหาราชิกา)               ทานที่ ๒ ชื่อว่า วิตฺตีการทานํ ให้ด้วยความยำเกรง(ดาวดึงส์)               ทานที่ ๓ ชื่อว่า หิโรตฺตปฺปทานํ ให้ด้วยความละอายและเกรงกลัว(ยามา)               ทานที่ ๔ ชื่อว่า นิรวเสสทานํ ให้ด้วยไม่ให้เหลือเศษ(ดุสิต)               ทานที่ ๕ ชื่อว่า ทกฺขิเณยฺยทานํ ให้แก่พระทักขิเณยยบุคคล(นิมมานรดี)               ทานที่ ๖ ชื่อว่า โสมนสฺสูปวิจารทานํ ให้ด้วยอิงอาศัยโสมนัส(ปรนิมมิตวสวัตตี)               ทานที่ ๗ ชื่อว่า อลงฺการปริวารทานํ ให้เป็นเครื่องประดับและเป็นบริวาร (แห่งจิต)------ที่สนับสนุนสมถะและวิปัสสนา(พระอนาคามี-พรหมโลก) จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 09:10:10

ความคิดเห็นที่ 15   ใน  ทานสูตร  อังคุตตรนิกาย สัตตกนิบาต ข้อ ๔๙  พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถึงเหตุปัจจัยที่ทำให้ทานที่ให้แล้ว มีผลมาก  แต่ไม่มีอานิสงส์มาก  และเหตุปัจจัยที่ทำให้ทานที่ให้แล้วมีผลมาก  และมีอานิสงส์มาก  ไว้ดังต่อไปนี้    ๑  บุคคลบางคน  ให้ทานด้วยความหวังว่า เมื่อตายไปแล้ว จักได้เสวยผลของทานนี้  เมื่อตายไป  ได้เกิดในเทวโลก ชั้นจาตุมหาราชิกา  สิ้นกรรม  สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่ในเทวโลก แล้ว  ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก  ทานอย่างนี้มีผลมาก  แต่ไม่มีอานิสงส์มาก  ๒.   บุคคลบางคนไม่ได้ให้ทาน  เพราะหวังผลของทาน  แต่ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดี  เป็นบุญ  เป็นกุศล จึงให้เมื่อตายไป  ได้เกิดในเทวโลกชั้นดาวดึงส์  สิ้นกรรม  สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่ในเทวโลกแล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้  คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก  ทานอย่างนี้มีผลมากแต่ ไม่มีอานิสงส์มาก  ๓.   บุคคลบางคนไม่ได้ให้ทาน  เพราะหวังผลของทาน  ไม่ได้ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดี แต่ให้ทานเพราะ ละอายใจที่  พ่อ  แม่  ปู่  ย่า  ตา  ยาย  บรรพบุรุษเคยทำมา ถ้าไม่ทำก็ไม่สมควร  ครั้นตายลงได้เกิดใน เทวโลกชั้นยามาสิ้นกรรม  สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่ในเทวโลกแล้ว  ก็ กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก  ทานอย่างนี้มีผลมาก  แต่ไม่มีอานิสงส์มาก ๔.   บุคคลบางคน  ไม่ได้ให้ทานเพราะหวังผลของทาน  ไม่ได้ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดีไม่ได้ให้ทาน ตามบรรพบุรุษ  แต่ให้ทานเพราะเห็นสมณพราหมณ์เหล่านั้นหุงหากินไม่ได้  เราหุงหากินได้  ถ้าไม่ให้ก็ไม่สมควร ครั้นตายลงได้เกิดในเทวโลกชั้นดุสิต  สิ้นกรรม  สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความ เป็นใหญ่ในเทวโลกแล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้  คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก  ทานอย่างนี้มีผลมาก   แต่ไม่มีอานิสงส์มาก  ๕.   บุคคลบางคน  ไม่ได้ให้ทานเพราะหวังผลของทาน  ไม่ได้ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดี ไม่ได้ให้ทาน ตามบรรพบุรุษ  ไม่ได้ให้ทานเพราะเห็นว่า  สมณพราหมณ์หุงหากินไม่ได้  แต่ให้ทานเพราะต้องการจำแนก แจกทานเหมือนกับฤาษีทั้งหลายในปางก่อนได้กระทำมหาทานมาแล้ว  เขาตาย ไปได้เกิดในเทวโลก ชั้นนิมมานรดี  สิ้นกรรม  สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่แล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้  คือกลับมา เกิดในโลกนี้อีก  ทานอย่างนี้มีผลมาก  แต่ไม่มีอานิสงส์มาก  ๖.   บุคคลบางคน  ไม่ได้ให้ทานเพราะหวังผลของทาน  ไม่ได้ให้ทานเพราะว่าทานเป็นของดี  ไม่ได้ให้ทาน ตามบรรพบุรุษ  ไม่ได้ให้ทานเพราะเห็นว่าสมณพราหมณ์หุงหากินไม่ได้  ไม่ได้ให้ทานเพราะต้องการจำแนก แจกทานเหมือนฤาษีทั้งหลายในปางก่อนได้กระทำมหาทาน  แต่ให้ทานเพราะคิดว่าเมื่อให้แล้ว  จิตจะเลื่อมใส โสมนัสจึงให้  ครั้นตายไปย่อมเกิดในเทวโลกชั้นปรนิมมิตวสวัตดี  สิ้นกรรม   สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความ เป็นใหญ่แล้ว  ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้  คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก  ทาน อย่างนี้มีผลมาก  แต่ไม่มีอานิสงส์มาก ๗.   บุคคลบางคนในโลกนี้  ไม่ได้ให้ทานเพราะเหตุที่กล่าวแล้วทั้ง  ๖  อย่างข้างต้นนั้น  แต่ให้ทานเป็นเครื่อง ปรุงแต่งจิต  คือให้ทานนั้นเป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจหมดจดจากกิเลสด้วยอำนาจของสมถะและวิปัสสนา  จนได้ ฌานและบรรลุ จนได้ฌานและบรรลุเป็นพระอนาคามีบุคคล  ตายแล้วได้ไปเกิดใน พรหมโลก  เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์  สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่ในพรหมโลกแล้ว  เป็นผู้ไม่ต้องกลับมาเกิด ในโลกนี้อีก  คือปรินิพพาน ในพรหมโลกนั้นเอง  ทานชนิดนี้เป็นทานที่มีผลมาก  และมีอานิสงส์มาก              ด้วยเหตุนั้น  ทานที่เป็นเครื่องปรุงแต่งจิต  ขัดเกลาจิตให้อ่อน  ให้ควรแก่การเจริญสมถะและวิปัสสนา   พระพุทธองค์ทรงมีพระมหากรุณาอันยิ่งใหญ่แก่สัตว์โลกแม้เมื่อทรงแสดงเรื่องทาน  ก็ทรงแสดงให้พุทธบริษัท ได้รับประโยชน์ครบทั้ง  ๓  ประการ  คือ  ประโยชน์ในโลกนี้  ประโยชน์ในโลกหน้า  และประโยชน์อย่างยิ่ง   คือ  มรรค  ผล  นิพพาน  ด้วยเหตุนี้  จึงควรทำใจให้เลื่อมใส  บำเพ็ญทานให้เกิดประโยชน์ทั้ง  ๓  ประการ จึงจะได้ชื่อว่า  ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระองค์อย่างแท้จริง     แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 19:13:52 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 18:58:31 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 10:03:57 จากคุณ : chiwat เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 10:01:52

ความคิดเห็นที่ 16 #15 ในชั้นพุทธพจน์ที่ลงไว้และอรรถกถาผมก็ค้นคว้าดูแล้วครับ  แต่ยังมีสิ่งที่ต้องตีความให้เข้าใจง่าย ๆ ตาม#10 ที่ผมได้ถามไว้ ตรงนี้เลยยังไม่ทราบว่าจะอธิบายยังไง  เพราะในทานสูตรก็จบแค่นั้น ส่วนอรรถกถาก็มีแค่ที่ลงไว้ในคห.14 สรุปคือว่า ข้อ3,4,5 ที่สงสัยนั้น เจตนาให้ทานในข้อดังกล่าว(ซึ่งดูเหมือนเป็นแนวคิดธรรรมดา เช่นทำตามประเพณีที่ดี, ช่วยอนุเคราะห์สมณะที่หุงหาอาหารเองไม่ได้, ทำตาม ๆฤาษี......!?) ทำไม"จึงมีผลมาก"กว่าข้อ 2.(ให้เพราะเป็นความดีที่ควรทำ) แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 55 10:46:01 จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 10:40:07

ความคิดเห็นที่ 17 องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงธรรม ทานสูตรนี้ ทรงแสดงจากง่ายสุดที่เป็นอยู่ ที่มีอยู่ ไล่ไปจนยากที่สุด ถึงที่สุดของทานนี้ ว่าทำทานแบบใหนได้อย่างไร ดีแบบใหน อะไรดีที่สุด จนถึงที่สุดของทาน ทรงแสดงธรรมแยบคาย ให้พิจารณาเอง น้อมนำเอาปฏิบัติเอง รู้เอง ทานที่เป็นเครื่องปรุงแต่งจิต  ขัดเกลาจิตให้อ่อน  ให้ควรแก่การเจริญสมถะและวิปัสสนา คือ  มรรค  ผล  นิพพาน   ตามที่ผมเข้าใจ ผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยนะครับ จากคุณ : chiwat เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 21:31:52

ความคิดเห็นที่ 18 การให้ผลของทานในระดับต่าง ๆ เรียกง่าย ๆ ก็คือ ต่างกันที่คุณภาพจิตใจ คือ 1.ให้ทานหวังผล --- จาตุมหาราชิกา ความสละมีน้อยสุด 2.ให้ทานเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งดีที่ควรทำ --- ดาวดึงส์ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าดียังไง 3.ให้ทานด้วยเจตนาเพื่อรักษาประเพณีอันดีงาม --- ยามา ให้ทานด้วยเคารพกตัญญู 4.ให้ด้วยคิดว่าต้องอนุเคราะห์สมณะที่หุงหาอาหารเองไม่ได้ --- ดุสิต มีปัญญาจึงให้ทาน 5.ให้ด้วยคิดว่าจะดำเนินรอยตามผู้ประเสริฐ(ฤาษี)ที่ควรเอาอย่าง --- นิมมานรดี มีแบบอย่างที่ประเสริฐกว่าคนธรรมดา 6.ให้ด้วยปีติโสมนัสอย่างแรงกล้า --- ปรนิมมิตวสวัสตี ไม่มีมลทินในการให้ทาน ในเรื่องการทำทานเหล่านี้ เป็นกรณีของการทำทานทั่วไป ส่วนเทวดาผู้ครองสวรรค์ชั้นต่าง ๆ นั้น เป็นกรณีพิเศษ เพราะว่าตำแหน่งเหล่านั้น ในภพสามนี้ก็มีอย่างละ 1 ตำแหน่งเท่านั้น คือ ท้าวจาตุมหาราช ท้าวสักกะ ท้าวสุยาม ท้าวสันดุสิต ท้าวสุนิมมิต ท้าวปรนิมมิต ท่านเหล่านี้นอกจากจะบำเพ็ญทาน ตามหลักที่ว่ามาอย่างเอนกอนันต์แล้ว ยังบำเพ็ญธรรมเฉพาะสำหรับตำแหน่งนั้น ๆ อีกด้วย เช่น ผู้ที่จะเป็นพระอินทร์ได้ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ จะต้องบำเพ็ญ วัตตบท 7 ประการ คือ 1. เลี้ยงดูและมีความเคารพในพ่อแม่ 2. เคารพอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ 3. กล่าววาจาสุภาพอ่อนหวาน 4. ไม่กล่าวคำส่อเสียด กล่าวแต่วาจาสมานสามัคคี 5. ชอบเผื่อแผ่ ไม่ประพฤติตนเป็นคนตระหนี่ 6. มีความสัตย์ กล่าวแต่คำที่เป็นจริง 7. ระงับความโกรธด้วยขันติธรรม เรียกว่านอกจากบำเพ็ญทานแล้ว ยังมีคุณธรรมสำหรับเป็นผู้นำที่ยากจะหาใครเสมอเหมือน เมื่อบุญส่งผล จึงทำให้ได้เป็นผู้ปกครองสูงสุดในสวรรค์ชั้นต่าง ๆ นั่นเอง อีกกรณีหนึ่ง แม้ว่าบุญจะมากพอไปเกิดในสวรรค์ชั้นสูง ๆ แต่หากมีความพอใจ หรือความติดใจในภพอื่น ๆ มีกำลังมากกว่า ก็ย่อมไปเกิดในภพนั้น ๆ เช่น พระเจ้าพิมพิสารซึ่งเป็นพระโสดาบัน จะไปเกิดชั้นดุสิตก็ได้ แต่เพราะความที่เป็นห่วงพระญาติซึ่งเป็นยักษ์บนชั้นจาตุมหาราชิกา จึงทำให้พระเจ้าพิมพิสารไปเกิดเป็นสหายแห่งยักษ์ในชั้นนั้น จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 00:14:04

ความคิดเห็นที่ 19 ความคิดเห็นที่ 10              ส่วนข้อ 3,4,5 ที่สงสัยนั้น รบกวนขยายความด้วยนะครับ ว่าเจตนาให้ทานในข้อนั้นๆ ทำไมจึงมีผลมากกว่าข้อ2.(ให้เพราะเป็นความดีที่ควรทำ) จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 26 ก.ค. 55 22:41:29              ทานสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=1340                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=49              ประกอบด้วยความคิดเห็นส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญาณ              หากจะตอบก็ต้องสันนิษฐานว่า                 เจตนาอย่างนั้นๆ ประณีตกว่าเจตนาอีกอย่าง              ข้อ 2.              ให้ทานด้วยคิดว่า ทานเป็นการดี เขาผู้นั้นให้ทานนั้นแล้ว เมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาชั้นดาวดึงส์.              อธิบายว่า              เป็นเจตนาให้ทานเบื้องต้น คือ คิดว่า เชื่อว่า เห็นว่า เป็นความดี.                   ข้อ 3.              ให้ทานด้วยคิดว่า บิดามารดาปู่ย่าตายายเคยให้เคยทำมา เราก็ไม่ควรทำให้เสียประเพณี เขาให้ทาน คือ ข้าว ฯลฯ ย่อมเข้าถึงความ เป็นสหายแห่งเทวดาชั้นยามา              อธิบายว่า              เป็นเจตนาที่ประกอบด้วยความเคารพในธรรมเนียมที่ดีของบรรพชน มีการตามรักษาธรรมเนียมที่ดีไว้ว่า ไม่ควรให้เสียประเพณี ด้วยความกลัวว่า หากไม่รักษา ก็จะเป็นการตัดวงศ์ของตนเอง วงค์แห่งผู้ให้ทาน และเมื่อรักษา ตนเองก็ให้ทาน และอนุชนก็ได้เห็นเป็นตัวอย่างต่อไป.              เจตนาหนักแน่น อันประกอบด้วยความเคารพ หิริ โอตตัปปะ.              ข้อ 4.              ให้ทานด้วยคิดว่า เราหุงหากิน สมณะและพราหมณ์เหล่านี้ ไม่หุงหากิน เราหุงหากินได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ผู้ไม่หุงหาไม่สมควร เขาให้ทาน คือ ข้าว ฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาชั้นดุสิต              อธิบายว่า              เป็นเจตนาที่ประกอบด้วย              1. รู้จักธรรมเนียมของสมณะและพราหมณ์ (นักบวช) ว่ามักน้อย สันโดษ มีการไม่หุงหาอาหาร แต่เที่ยวภิกขาจาร.              2. รู้ภาวะของตนเองว่า ตนเองมีปกติหุงหากินเองได้.              3. ทำกิจที่ควร เมื่อไทยธรรมมีอยู่ ปฏิคาหกมีอยู่ ควรให้ทาน.              4. ให้ทานในสมณะและพราหมณ์ ผู้ประพฤติพรหมจรรย์.              ข้อ 5.              ให้ทานด้วยคิดว่า เราจักเป็นผู้จำแนกแจกทาน เหมือนฤาษีแต่ครั้งก่อน คือ อัฏฐกฤาษี วามกฤาษี วามเทวฤาษี เวสสามิตรฤาษี ยมทัคคิฤาษี อังคีรสฤาษี ภารทวาชฤาษี วาเสฏฐฤาษี กัสสปฤาษี และภคุฤาษี บูชามหายัญ ฉะนั้น              อธิบายว่า              ผู้จำแนกแจกทานจะพิจารณาว่า ผู้นี้ควรได้สิ่งนี้ ผู้นั้นควรได้สิ่งนั้น นัยก็คือ ใช้ปัญญาเครื่องพิจารณาไทยธรรม ให้เหมาะสมแก่ผู้รับ.              เป็นเจตนาที่ประกอบด้วยปัญญา.              ข้อ 6.              ให้ทานด้วยคิดว่า เมื่อเราให้ทานอย่างนี้ จิตจะเลื่อมใส เกิดความปลื้มใจและโสมนัส ...              อธิบายว่า              1. เมื่อเขาให้ทาน จิตของเขาจะเลื่อมใส เกิดความปลื้มใจและโสมนัส              2. เขาเป็นผู้รู้จักตนเอง รู้ภาวะจิตของตนเอง              นัยก็คือฉลาดในวาระจิตของตนเอง.              สจิตตสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=24&A=2222&Z=2272              ข้อ 7.              ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต เขาให้ทานเช่นนั้นแล้ว เมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาชั้นพรหม เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว เป็นผู้ไม่ต้องกลับมา คือ ไม่มาสู่ความเป็นอย่างนี้              อธิบายว่า              เป็นการให้ทาน ด้วยความเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต คือให้สามารถ ดำเนินสมถะและวิปัสสนากรรมฐานได้อย่างมั่นคง ย่อมสามารถบรรลุสมาธิจิต และอริยมรรคผลได้.              นัยก็คล้ายการเจริญโพชฌงค์ด้วยการให้ทาน อย่างที่นางวิสาขา ได้ทำนั่นเอง.              เรื่องนางวิสาขา มิคารมาตา http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=4005&Z=4131              จะเห็นว่า การให้นั้น การปรากฎทางกายคล้ายกัน              คือ การที่ผู้หนึ่งให้แก่ผู้หนึ่ง              แต่เจตนาในการให้นั้น หากประกอบด้วยกุศลธรรมอื่นๆ เช่น หิริ โอตตัปปะ เคารพ ความฉลาดในการแจกแจง ปัญญา ความรู้จักวาระจิต หรือกรุณา เมตตา ฯลฯ              ย่อมอำนวยให้ทานการให้นั้น มีผลวิบากแตกต่างกัน คือ อาจให้ผลคือการอุบัติในภพที่แตกต่างกัน หรือให้ผลในภพเดียวกัน และบริวารของผลวิบาก แตกต่างกัน.              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔              อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต              สัปปุริสทานสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=4024&Z=4041                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=22&i=148              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 55 00:53:00