ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าไม่เห็นแก่ตัว แล้วจะเห็นแก่ใคร ? ในเมื่อการที่สิ่งมีชีวิตถือกำเนิดมาได้ก็มาจากการที่สิ่งมีชีวิตนั้นเห็นแก่ตัวเองและพวกพ้องตนเองมาก่อนอยู่เสมอ หาไม่เช่นนั้นแล้ว สิ่งมีชีวิตนั้นก็คงมิอาจอยู่รอดสืบสายพันธุ์มาจนถึงปัจจุบันได้ ดังนั้นเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องปรกติและธรรมชาติ ที่มันฝังรากลึกในมนุษย์มาตั้งแต่ต้นแล้ว ส่วนการที่ฝึกฝนแล้วไม่อาจลดมันลงได้ อาจเพราะยังฝึกฝนได้ไม่ดีหรือในวิธีที่ถูกต้องมากพอ จากคุณ : ซ่อนนาม เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 17:03:41

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นสิ่งที่เป็นธรรมชาติ ทุกคนเห็นแก่ตัว เพราะเราคิดว่าเรามีตัวตน แม้ใครจะกล่าวว่าเราเห็นแก่ส่วนรวมมากกว่า นั่นมันก็เป็นพียงแค่ ขอบเขตของตัวตนของเขาผู้น้นใหญ่ขึ้นเท่านั้น จากคุณ : น้ำนอง เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 17:11:56

ความคิดเห็นที่ 3 เพราะยังมีความยึดมั่น ถือมั่น ในตนเองไงคะ จึงนำไปสู่...ตัวกู  ของกู...   จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 18:43:19

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นด้วยกับ 3 คคห.ข้างบน เพิ่มเติมอีกนิด เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวของเรานั้นชัดเจนที่สุด ้เป็นประสบการณ์ตรง ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกต่่างๆ หรืออารมณ์ ร้อน หนาว สบาย อึดอัด  หิว อิ่ม ไม่ชอบ ชอบ ความสุข เจ็บปวด รัก โกรธฯลฯ เราเรียนรู้จากประสบการณ์เหล่านั้น โดยธรรมชาติ จะแสวงหาสิ่งที่ทำให้้พึ่งพอใจทั้งทางกาย และทางใจ และโดยธรรมชาติ เรามักจะให้ความสำคัญ กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราโดยตรงก่อนเสมอ และโดยส่วนใหญ่ ความพึ่งพอใจทางกาย จะได้รับการสนองก่อน เมื่อเรารู้สึกถึงความไม่มั่นคง ไม่ว่าทางกาย หรือ ทางใจ เราจะสนองตอบต่อสิ่งเหล่านั้น เพื่อตัวเราเอง เป็นสำคัญ ดังนั้นไม่ใช่่เรื่องแปลกอันใดที่เราจะเห็นแก่ตัว .............................. แต่อย่าลืมว่าที่กล่าวมานั้นคือ การตอบสนองต่อความต้องการพื้นฐานทางกายและทางใจ แต่เราพ้นจากความเป็นสัตว์ที่จะ ทำเพียงเพื่อตอบสนองต่อสัญชาตญาน เราคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ เราคิดและเป็นได้มากกว่านั้น แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 55 19:03:40 จากคุณ : promp888 เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 19:02:48

ความคิดเห็นที่ 5 มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ครูบาอาจารย์ยังสอนไว้ว่า................ ก่อนจะมองคนอื่น  มองหาตัวเองให้เจอก่อน    = เห็นแก่ตัว ! อย่าเอาความคิดของเรา ไปคิดแทนคนอื่น       =  เห็นแก่ตัว ! .........................ฯลฯ......................... นี่คือระบบการเห็นแก่ตัว...!! จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 20:12:37

ความคิดเห็นที่ 6 การเห็นแก่ตัวเองในทางที่ถูก ถือเป็นเรื่องดี เช่น เราไม่อยากให้ตัวเองตกนรก จึงไม่ทำบาป ใครชวนทำบาปก็ไม่ทำ ถ้าแบบนี้ใครจะว่าเราเห็นแก่ตัว ก็ต้องยอมเป็นคนเห็นแก่ตัวล่ะ ส่วนการเห็นแก่ตัวเองในทางที่ผิด เบียดเบียนผู้อื่น เอาเปรียบผู้อื่น อย่างนี้จึงจะไม่ดี เป็นความเห็นผิด เพราะเมื่อเราเบียดเบียนผู้อื่น ภัยย่อมเกิดแก่เราจากการที่ผู้อื่นไม่พอใจ บาปก็ย่อมเกิดแก่เรา เพราะฉะนั้น อันนี้เรียกว่าเห็นแก่กิเลส เห็นแก่ตัณหา จนทำให้ตัวเองและผู้อื่นเดือดร้อน จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 20:41:04

ความคิดเห็นที่ 7 ฆ่าตัวตาย ท่านยังว่าบาปเลย ท่านก็สอนให้เห็นแก่ตัวอยู่นะ อย่างน้อย ก็ต้องไม่ทำร้ายตัวเอง จากคุณ : RouteRaideR เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 21:52:54

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบเเบบซื่อๆ คือรักตัวเองมากที่สุด เเต่ความเห็นเเก่ตัวจะหมดไป ถ้าเรามีสิ่งใหม่ที่รักมากกว่าตัวเอง เช่น มีลูก อย่างนี้ รักลูกมาก ตัวเองลำบากได้ เเต่ลูกลำบากไม่ได้ ลูกอยู่ในอันตราย ก็เผชิญอันตรายเเทนลูก บางคนก็ตายเเทนลูกได้ (ไม่เเน่ใจว่าเรียกว่าเป็นการฝืนกฏเเห่งกรรมรึเปล่า หรือกรรมลิขิตเเล้วให้ตายเเทน) ที่เเน่ๆ ยอมเห็นเเก่ตัวเพื่อสุขสบาย เพื่อหลุดพ้น น่าจะเป็นกันทั้งนั้น จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 23:38:41

ความคิดเห็นที่ 9 พระพุทธเจ้า ทรงตรัสไว้แล้ว ความรักเสมอตนไม่มี  ตนเป็นที่รักยิ่งของตน จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 00:20:01

ความคิดเห็นที่ 10 มันเริ่มจากการตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐานให้ตัวเอง แล้วหลงไปที่วัตถุภายนอก จากคุณ : เป็นตับ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 08:37:55

ความคิดเห็นที่ 11 ลองตื่นมาปุ้ป "ทำทาน" ก่อนเลย อะไรก็ได้ ล้างจาน,หุงข้าว,ทำกับข้าว,เช็ดรองเท้า ให้คนอื่นหรือจะ ให้ข้าวนกจรจัด,ให้อาหารสัตว์ที่เลี้ยงไว้ หรือถ้าท่านเป็นพุทธ ลองตักบาตรตอนเช้าดู ความเห็นแก่ตัวท่านในวันนั้น จะเปลี่ยนแปลงไป ลองทำดู จากคุณ : theopp เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 09:03:34

ความคิดเห็นที่ 12 ก็เพราะมีอัตตา หลงผิด คิดว่าตัวเรามี นั่นของเรา นั่นเป็นเรา ไงครับ จากคุณ : ปิยาจาโร เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 16:02:30

ความคิดเห็นที่ 13 เพราะจิตรักตัวเองที่สุด คือคําตอบสุดท้ายของทุกข้อ จากคุณ : via iPhone (Higherforce) เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 03:46:04

ความคิดเห็นที่ 14 ผมว่ามันเริ่มมาจากความพอใจ (ฉันทะ) แต่ไม่มีอะไรควบคุม พอหนักขึ้น เลยกลายเป็นความโลภ (โลภะ) ไม่แน่ใจนะ จากคุณ : จงเลือกแล้วเดินให้สุดทาง เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 05:23:29

ความคิดเห็นที่ 15 เป็นจุดเริ่มต้นของการมีชีวิต แต่สุดท้ายแล้วจะละได้ไม่ได้ ก็อยู่ที่ความเพียรน่ะ ถ้ารู้แล้วแจ้งแล้ว ก็จะละทิ้ง สิ่งต่างๆ ได้เอง ดีชั่วนั้นไม่มี  มีแต่รู้ หรือไม่รู้เท่านั้น จากคุณ : trialuck เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 09:59:08

ความคิดเห็นที่ 16 ยากมากครับการกำหนดขอบเขต มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะปฎิบัติ ส่วนตัวผมเอง คิดว่ามันน่าจะขึ้นกับความพอดีมากกว่า การทำอะไรๆเพื่อตัวเอง ไม่น่าจะเป็นเรื่องเสียหาย หากแต่เกินพอดีไป ก็จะเข้าข่ายเห็นแก่ตัว(มั้งครับ) อันนี้คิดเองเออเองครับ จากคุณ : alarmmode เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 20:52:45

ความคิดเห็นที่ 17 คห 16 ทุกอย่างถ้าเดินสายกลางได้ ก็โอ ครับ เพราะอย่างน้อยตัวเราก็เป็นหนึ่งชีวิตที่อยู่บนโลกนี้ เหมือนกัน เราก็ต้องดูแล ให้เท่าเทียมกับชีวิตอื่นๆ จากคุณ : trialuck เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 11:01:18

ความคิดเห็นที่ 18 ธรรมชาติของสัตว์โลกทั้งผู้น่ารัก และไม่น่ารักน่ะครับ :D จากคุณ : ใบไม้กำนั้น เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 12:43:49