ความคิดเห็นที่ 1 ต่อคะ.. ตอนนี้หัดทำมาได้ 2 เดือนเข้าเดือนที่ 3 แล้วคะ  เริ่มมีอาการแปลกๆ วันที่ 29 กค. หนูนั่งสมาธิ ดูลมหายใจไปเรื่อยๆ  อยู่ๆก็รู้สึก ขนลุกซู่...  ซู่.... ซู่   3 ครั้ง ติดกันเลยคะ ขนลุกไปทั้งตัว มันซ่าบซ่านอย่างบอกไม่ถูก  โดยเฉพาะที่แขนข้างขวา วันที่ 30 กค. หนูนั่งสมาธิเหมือนตัวเอง นั่งดูกายหายใจเข้า กายหายใจออก ซักพัก เหมือนคนจะเป็นลมอ่ะ พี่ๆ เคยเป็นลมกันมั้ยคะ เป็นเหมือนโลกมันหมุน หมุนติ้วๆ วู๊บๆวาบๆ  หนูก็บรรยายไม่ถูก แล้วเหมือนตัวหนูหนักมาก หนักจริงๆ  หนักไม่พอ  เหมือนตัวขยายใหญ่คับห้อง ตัวก็ใหญ่ๆ หนัก ไปพร้อมกับ ไอ้ที่มันวูบวาบๆ หมุนติ้วๆ อ่ะ    ตอนแรกหนูกลัวน่ะ  กลัวจนจะเรียกให้แฟนช่วย ไม่รู้จะทำไงแล้ว เลยปล่อยเลย มันอยากหมุน เวิ้งว้าง ตัวใหญ่ๆ หนัก ก็เชิญเลย  พยายามดูลมหายใจ เข้า ออกอย่างเดียวเลย สุดท้ายมันหยุด  กลับมานิ่งได้ซักพัก เอาอีกแล้ว แต่คราวนี้  รู้สึกตัวหนูเล็ก  ย่อลง เล็กจน เหมือนไปนั่งสมาธิ อยู่ใต้พื้นปูนที่นั่งเลยอ่ะ เป็นอยู่ซักพัก มันก็หาย หนูเลยรีบลืมตาออกจากสมาธิ แล้วกรวดน้ำคะ คือ แอบกลัวไงคะ  เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไร หนูนั่งได้ 30 นาที โดยที่ไม่เป็นเหน็บ ไม่ปวดไม่เมื่อยแล้ว พี่ๆช่วยบอกหนูหน่อย ว่า หนูเป็นอะไร  แล้วหนูต้องทำยังไงต่อ ดีคะ จากคุณ : dikmor เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 09:47:36

ความคิดเห็นที่ 2 ดูลมหายใจไปเรื่อย ๆ อุเบกขา เป็นกลางวางเฉย มีอะไรเกิดขึ้นก็อย่าลืมดูลมหายใจไว้ ถ้าได้ปิติแสดงว่าจิตสงบพอสมควร ถ้าอยากก้าวหน้าเร็วก็ต้องวางเฉยครับ ตัวนี้สำคัญตระหนักอุเบกขา ฝึกอุเบกขาไว้ให้มาก ๆ จนชิน จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 10:04:05

ความคิดเห็นที่ 3 จะถามเรื่องเจริญสติใช่ไหมครับ? ถ้าเป็นการเจริญสตินะ อาการที่เล่ามาทั้งหมดนั่นให้ปล่อยไปก่อน เพราะไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร มันเป็นเพียงอาการต่อเนื่อง จากที่เรายังจับหลักของการเจริญสติได้ไม่มั่นพอ เวลาไปรู้อะไร ใจจึงเกิดอาการถลำ กระโจนเข้าไปแนบ ไปจดจ่ออยู่ แยกออกมาตั้งมั่นเป็นผู้รู้ผู้ดูเฉยๆกับสิ่งนั้นไม่ได้ สิ่งสำคัญที่จะขอแนะนำคือ ให้มาตั้งหลัก "อยู่กับกาย" พักเรื่องความสงบ,ไม่สงบไว้ก่อน แล้วกลับมาอยู่กับกาย ตามที่จะแนะให้ต่อไปนี้ ซึ่งถ้าฝึกไปมากพอแล้ว จะได้ผลเป็นสมาธิที่ตั้งมั่นอย่างวิเศษต่อไปได้ด้วย วิธีฝึกก็ไม่ยาก ก็ไหว้พระ สวดมนต์ อย่างที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็ได้ พอไหว้พระเสร็จแล้ว ก็ลุกขึ้นมา หาที่เหมาะๆ เอาเก้าอี้แบบมีที่พิงหลัง หย่อนขาได้ มาตั้ง แล้วก็นั่งลง หย่อนขา จัดวางท่าทางให้สบายๆ แล้วก็นั่งไปสบายๆ นั่งเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไร แล้วดูไปว่า... - กาย เป็นสิ่งที่ถูกรู้ - ใจ คือผู้รู้ร่างกาย - สิ่งที่ถูกรู้อยู่ คือกาย - ผู้รู้ร่างกายอยู่ คือใจ ที่เขียนมานี่ไม่ใช่ให้ฝึกท่อง แต่ให้ทำความเข้าใจ แล้วก็ดูของจริงไปด้วย ประมาณที่กล่าวมานี้ แล้วให้นั่งทบทวน ทำความชัดเจน แยกแยะไปมา ระหว่าง "ผู้รู้" กับ "สิ่งที่ถูกรู้" โดยใช้กายเป็นฐานฝึก ว่า ร่างกายซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกรู้..คืออย่างนี้ ใจผู้รู้ที่รู้ร่างกายอยู่..คืออย่างนี้ ฝึกทำความชัดเจน อย่างนี้ไป จะวันละ 5 นาที 10 นาที หรือเท่าที่จะมีเวลาก็ได้ จากนั้น ในระหว่างที่เราใช้ใช้ชีวิตประจำวันอยู่ จะกำลังทำกิจวัตรอะไรก็ทำไป แต่ให้มีรู้สึกถึงความมีอยู่ของร่างกาย ระหว่างที่ทำกิจกรรมต่างๆเข้าไปด้วย ถ้าร่างกายหายไปจากความรับรู้ ก็ให้รู้ทัน แล้วก็กลับมารู้สึกถึงความมีอยู่ของร่างกาย ระหว่างทำกิจกรรมต่างๆต่อไป ทำๆไปอย่างนี้และ จะรู้อยู่กับกายได้นานหรือไม่ไม่เป็นไร แต่ให้ระลึกอยู่กับกายให้ได้บ่อยๆ ยิ่งทำได้ทั้งวันยิ่งดี แล้วพอตกค่ำ ถึงเวลาไหว้พระสวดมนต์ ก็ค่อยกลับมาสำรวจ ทำความชัดเจน เช่นทุกครั้งอีก ว่ากายที่ถูกรู้คืออย่างนี้ ใจที่รู้กายอยู่คืออย่างนี้ ฯลฯ แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 11:38:00 แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 11:37:13 แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 11:34:32 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 11:28:26

ความคิดเห็นที่ 4 สาธุจ้ะ ความเพียรสร้างเหตุให้ดี เลยส่งผลดีกับการปฏิบัติตามมาเห็นๆเลย อาการที่เจอก็เป็นปิติค่ะ เราก็แค่รู้แล้วละ รู้ว่าตัวมันพอง มันยุบ แล้วจบลงที่รู้ นั่งสมาธิคราวหน้าไม่ต้องถามหา ไม่ต้องอยาก มีอะไรก็รู้ลงปัจจุบันขณะ แต่ให้เพียรทำบ่อยๆ สภาวะจะได้เดินก้าวหน้าสืบๆไป จากคุณ : Tarocchi เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 14:09:55

ความคิดเห็นที่ 5 สาธุ สาธู สาธู อนุโมทนา..ขอให้ท่านเจริญก้าวหน้าในธรรมยิ่งๆขึ้นไป..._/l\_ จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 18:27:12

ความคิดเห็นที่ 6 สาธุในความเพียรค่ะ ช่วงสามเดือนแรกที่นั่งสมาธิประจำก็เป็นเหมือนวันที่ 29 ของคุณค่ะ เสียงหัวใจดังมาก มีอาการซู่ๆ เป็นระลอกคลื่นต่อเนื่อง เด่นชัดที่แขนขวาเหมือนกัน เหน็บกินขา ไม่ได้กินฉัน นั่งลืมเหน็บ ยิ่งช่วงที่ฝึกเป็นกิจวัตรเช้า-ก่อนนอน นั่งแค่แป๊บๆเข้าสภาวะซ่าๆได้เร็วมาก แรกๆ ก็ตื่นเต้นไม่เคยเจอสภาวะนั้น เกิดความสนุกพอใจ ทำให้อยากปฏิบัติมากขึ้น พอเป็นบ่อยๆก็ช่างมัน  พอมันไม่มาก็สงสัยตามหา ก็เลยชะงักอยู่ตรงนั้น ไ่ม่ก้าวหน้า ตอนหลังเข้าใจว่าไม่ใช่สาระ ร่างกายเป็นแ่ค่ของถูกรู้ มันจะมาก็มา ไม่มาก็ช่าง ไม่ต้องไปดักรอ บางทีสวดมนต์เป็นสมาธิก็เกิดสภาวะนั้นได้เหมือนกัน ปากก็สวดไป กายมันซ่าๆ ใจเค้าอยากรู้ก็ให้เค้ารู้ อะ รู้แล้วพอ มาสวดต่อ เดี๋ยวนี้สวดมนต์นั่งสมาธิแค่ก่อนนอน บางทีไม่นั่งแต่นอนบริกรรมให้หลับไปค่ะ ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปนะคะ เชียร์ด้วยๆ จากคุณ : feller เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 09:10:57

ความคิดเห็นที่ 7 อนุโมทนาสาธุครับ ค่อยๆเพียรพยายามครับ ส่วนใหญ่ทุกคนก็ต้องผ่านจุดนี้มาทั้งนั้น ไม่ต้องทำอะไร ดูไปเรื่อยๆ เมือนนั่งรถเมล์ดูว่ารถผ่านไปป้ายต่อป้าย ใครทำอะไรนอกรถเมล์ หรือที่ท่ารถ เราอยู่ในรถเมล์ ไปช่วยจัดการอะไรไม่ได้ทั้งนั้น นอกจากดูรู้อย่างเดียว จากคุณ : วัฎฎะ เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 11:13:02

ความคิดเห็นที่ 8 จขกท. เองนะคะ ตอนที่หนูนั่งสมาธินะคะ หนูจะดูลมหายใจ เข้า-ออก เดี๋ยวจิตก็ไปคิด โน่น นี่ นั่น ต้องคอยดึงมันกลับมา ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ  ทุกวันก็อยู่แค่นี้แหละคะ แล้วก็เหมือนจะบังคับมัน ให้มันสงบดิ  อยากรู้แล้วน่ะ  ว่าสงบ เยือกเย็นมันเป็นยังไง จนได้อ่านหนังสือสังสารวัฏของหลวงพ่อปราโมทย์  (แจกฟรีจากผู้ใจดี ห้องศาสนานี่แหล๊ะ) หลวงพ่อบอกว่า ปล่อยตามสบายน่ะ ไม่ให้บังคับน่ะ  เฝ้าดูมันเรื่อยๆ เหมือนเรานอนหลับ จะบังคับให้หลับ  มันไม่หลับหรอก  แต่พอปล่อยตามสบายๆ ปุ๊บ  เผลอแป๊บเดียว หลับตอนไหนก็ไม่รู้ หนูก็เลยลองปล่อยสบายๆ ดูไปเรื่อยๆ  จนเกิดอาการ ตัวใหญ่ ตัวพอง ตัวยุบ ดังที่กล่าว ทีนี้พอมันเป็นอย่างนั้น เลย กลัว เลยตกใจไง มาแบบไม่ได้ตั้งตัว   จนต้องรีบออกจากสมาธิ วันที่ 31 กค.  นั่งสมาธิรอบนี้จิต จดจ่อ จิตรอคอย อาการตัวใหญ่ ตัวพอง ตัวยุบอีก   ไปตามหามันอีก   เมื่อไหร่จะมาน๊อ  รู้แล้วนิ ว่าจะตั้งรับอย่างไร อยากให้มันมา  ให้มันเป็นอีก   เสียดายคืนก่อน  ไม่น่ารีบออกจากสมาธิเลย มันไม่ยักกะเป็นอีก มีแต่อาการ เหน็บชาที่ซีกหน้าข้างซ้าย พวกพี่ๆ บอก ว่าอย่าสนใจ อย่าตามหา อย่าเรียกร้อง อาการเหล่านี้  ให้กำหนดรู้ ลมหายใจ เข้า-ออก อย่างเดียวเลย แต่ถ้าอาการมันมาอีก ก็ ให้รู้แล้วละ  แล้วหนูจะนำไปฝึกปฏิบัติน่ะคะ ปล.  แอบดีใจนิดๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาเล่าเรื่องภาวนากะเค้าด้วย  55555+ จากคุณ : dikmor เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 13:01:35

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ใช่ให้รู้แล้วละ น่าจะเป็นให้รู้แล้วเฉย ๆ เพราะอาการอะไรก็ทำใจเหมือนกัน จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 15:01:36

ความคิดเห็นที่ 10 ก็บอกแล้ว ของเก่ามีกันมาทุกคน แต่ว่าเราจะเพียรสร้างเหตุให้เขาแสดงตัวออกมา หรือว่าจะปล่อยให้ฝังอยู่อย่างนั้น ก็แล้วแต่เรา เหมือนจิตทุกคนมีเมล็ดพันธุ์  บางคนก็พันธุ์ดีมาก บางคนก็ดีกลางๆ บางคนก็ดีน้อย แต่ว่าทุกคน "มีดีเหมือนกัน" ถ้าปลูก แล้วขยันรดน้ำ พรวนดิน ต้องเกิดต้นโตใหญ่ ก็กลายเป็นพันธุ์ดีมาก ได้ทุกคน รักษาดีๆ ก็จะแตกดอกให้ชมกัน เราก็ลุ้นว่า ดอกไรหว่า..สีขาว หรือสีแดง สีส้ม เราทำก่อน ทำกลางๆ ทำความเพียร เพียรสร้างเหตุ แล้วก็จะได้รู้เอง ว่าเรามีของดีอะไรเก็บไว้ในจิตมั่ง อาการข้างบน เป็นอาการทางสมถะ คือปีติ เมื่อจิตเริ่มเป็นสมาธิ ก็มีปีติเกิดขึ้น เป็นสิ่งธรรมดา แต่น่าตื่นเต้น หรือน่ากลัวสำหรับมือใหม่ แต่นานๆ ก็ชินไปเอง การแก้ไข ไม่ต้องแก้ไขอะไร เพียรทำสติ รู้สึกตัว ฝึกผู้รู้ อย่างที่พี่ๆ แนะนำมาดีแล้ว ยิ่งมีเชื้อสมถะมา ยิ่งต้องเน้นเจริญสติ เพื่อให้เกิดความมั่นคงในระยะต่อๆ ไป ส่วนที่ว่า แว่บไปคิดก็รู้ ก็ทำถูกแล้ว สติเป็นตัวบอกว่า แว่บแล้ว สติเป็นตัวดึงจิตกลับ ให้นึกภาพว่า บริกรรม หรือการดูลม เป็นเสา  จิตเป็นลูกลิง สติเป็นเชือก การภาวนาคือฝึกลิงให้เชื่อง จะได้เอามาใช้ทำงานได้ ถ้าดึงมาก ลิงจะยิ่งดื้อ ถ้าเชือกส้ันไป ลิงมันจะหงอย  ถ้ายาวไปก็ฝึกยาก มันจะซน เราต้องผูกให้พอดี สบายๆ พอลิงไปไกล ก็กระตุกกลับเข้ามา แรกๆ มันจะดิ้นรนค่ะ ไม่อยู่สุข ยิ่งรู้สึกว่าถูกบังคับ ยิ่งดิ้นมาก เราก็ผ่อนบ้าง ดึงบ้าง อย่าไปโกรธมัน ต้องเข้าใจลูกลิงน้อยของเรา ทำด้วยความสุข ดูนิสัยลิงไป กระตุกเชือกบ้าง ปล่อยบ้าง พอให้ไปไกลก็สาวกลับมา เรียนรู้จิตคือลูกลิงน้อยของเรา ให้เห็นเขา อย่างที่เขาเป็น แล้วค่อยหาอุบายสอนเขา เผลอแผล่บเดียว.. เขามานั่งเรียบร้อยอยู่ชิดเสาเลย.. ไม่เชื่อลองดู หลวงพ่อสอนเรามา เราว่า กระจ่างมาก.. พละ 5 คนอยากภาวนาดี ต้องเจริญพละ 5  มีธรรมเป็นคู่ๆ วิริยะ คู่กับสมาธิ อยากได้สมถะ ต้องมีวิริยะ คือเพียรมาก การฝึกสมาธิต้องอาศัยความเพียรเป็นหลัก ศรัทธา คู่กับปัญญา   อยากเจริญวิปัสสนา ต้องปลูกศรัทธาให้ดี ต้องศรัทธาพระรัตนตรัยให้มากกว่า ศรัทธาความคิด ความเชื่อ และตัวเอง เพราะว่าพวกปัญญา จะมาตกม้าตาย คือ "ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้" จะอดได้ ต้องอาศัยศรัทธา ต้องเชื่อมั่นในอะไร หรือใครที่จะเป็นกำลังใจให้เราได้ แต่เพราะอาศัยศรัทธาในครูอาจารย์ ก็สามารถสร้างความเพียรขึ้นมาได้ เลยมีสมถะให้ใช้งานได้บ้าง  ถ้าลำพังนิสัยตัวเอง  คงได้แค่ขณิกสมาธิอ่ะ ธรรมแท้ๆ  ไม่ว่าสมถะหรือวิปัสสนา มันมีตัวช่วยสำคัญตัวเดียวกัน คือ "ฝืน" และ "ทน" ถ้ามีสองตัวนี้ ไม่ว่าเจริญอะไรก็สำเร็จ ส่วน สติ   ท่านบอกว่าอยู่ตรงกลาง เป็นหลักยึด อยู่ระหว่างกลางทั้งสมถะและวิปัสสนา ดังนั้นใครมาสอนให้ทำสติ ก็จงรู้ไว้ว่า เป็นทุนอันเยี่ยมเลยล่ะ มีสติซะอย่าง อยากได้อะไรก็ได้  หลวงพ่อว่า มีสติ อยากรวยก็รวยได้ เคยได้ยินไหม สติ สัมปชัญญะ สติ ปัญญา สติ สตางค์ ขยันส่งการบ้านซี จะมาช่วยขุดสมบัติเก่าๆ ให้ อิอิ... แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 55 00:00:25 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 23:58:40

ความคิดเห็นที่ 11 ธรรมแท้ๆ  ไม่ว่าสมถะหรือวิปัสสนา มันมีตัวช่วยสำคัญตัวเดียวกัน คือ "ฝืน" และ "ทน" ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง   จากคุณ : ฝนสลัดมือ เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 09:51:56

ความคิดเห็นที่ 12 ขอโอกาสเสริมท่าน คห.10 ตามที่เข้าใจ อันอินทรีย์ ๕ พละ ๕ ต้องมาทั้งสอง  หนึ่งช่วยตั้งยกขึ้น  หนึ่งประคองให้คงอยู่..... ศรัทธา/ปัญญา  ควรรักษาให้สมดุล ศรัทธามากเกินไปโดยไม่ไตร่ตรองพินิจพิจารณา  ..ก็จะเป็นลุ่มหลง  งงงาย ปัญญามากเกินไปก็จะเป็นชาล้นถ้วย  ไม่ฟังใคร ทำให้เสียโอกาส ก็จะเป็นปทปรมะได้เหมือนกัน วิริยะ/สมาธิ  ควรรักษาให้สมดุล วิริยะมากเกินไปก็จะฟุ้งซ่าน  ยังไม่ทันได้คำตอบในเรื่องที่หนึ่ง  ก็สนใจเรื่องที่สองเสียแล้ว  ซะอย่างนี้แล้วเมื่อไรจะได้คำตอบแห่งความจริง สมาธิมากเกินไป  ก็ติดสงบหลงอารมณ์  ตกภวัง  ไม่คิดพิจารณา...อันเป็นการปิดหนทางให้ได้คำตอบ  ไม่เกิดปัญญา สติ...ควรเจริญให้มาก  เป็นทางสายเอก ขอโปรดพิจารณา... จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 10:47:38

ความคิดเห็นที่ 13 จริงๆ หนูก็อยากมาส่งการบ้านทุกวันเลยนะ เเต่มันไม่มีอะไรคืบหน้านี่จิ  ปัญหา  55555+ หวังไว้ ซักวัน กระทู้ส่งการบ้านจะเป็นของหนู....... จากคุณ : dikmor เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 11:07:34

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ Cathode_tube เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ ธรรมต้องมีความสมดุลกัน ตัวสตินี่แหละ จะช่วยสร้างความสมดุล ของ ศรัทธา วิริยะ สมาธิ ปัญญา  เพราะว่ามี "รู้" จึงรู้ได้ถึงความพอดี สติเป็นตัวรู้ คนสมัยนี้ หลงไปเข้าใจว่า มีปัญญาแล้ว ไม่ควรมีศรัทธา เขามองกันว่า ศรัทธา ทำให้งมงาย เขาเลยปฏิเสธความศรัทธา คงจะกลัวว่าศรัทธาแล้วจะโง่ สมัยก่อนเราก็กลัวค่ะ แต่เมื่อภาวนาแล้วจึงเข้าใจได้ว่า สิ่งที่ไม่ควรให้ตกไปจากใจคือศรัทธานี่แหละ ศรัทธานี่แหละที่สร้างโลก เราสร้างโลกแล้ว ในที่สุด ปัญญาจะพาเราพ้นโลก.. พุทธศาสนาอยู่มาได้สองพันกว่าปี ก็เพราะความศรัทธาเป็นตัวตั้งค่ะ ยุคปัจจุบัน ได้ชื่อว่าปัญญามาก ศรัทธาน้อย จึงมีแต่ความวุ่นวาย พระพุทธองค์ จึงกล่าวให้ ศรัทธานำหน้า เพราะมีศรัทธา จึงมีวิริยะ เมื่อวิริยะแล้วก็เกิดสติ มีสติมาก ก็เกิดสมาธิ  มีสมาธิแล้ว ก็มีปัญญาได้ในที่สุด ศรัทธาคืออะไร ศรัทธาในทางพระพุทธศาสนามีสี่อย่าง คือ 1) กัมมสัทธา เชื่อกรรม เชื่อกฎแห่งกรรม เชื่อว่ากรรมมีอยู่จริง คือ เชื่อว่า เมื่อทำอะไรโดยมีเจตนา คือ จงใจทำทั้งรู้ ย่อมเป็นกรรม คือ เป็นความชั่วความดีมีขึ้นในตน เป็นเหตุปัจจัยก่อให้เกิดผลดีผลร้ายสืบเนื่องต่อไป การกระทำไม่ว่างเปล่า และเชื่อว่าผลที่ต้องการ จะสำเร็จได้ด้วยการกระทำ มิใช่ด้วยอ้อนวอนหรือนอนคอยโชค เป็นต้น 2) วิปากสัทธา เชื่อวิบาก เชื่อผลของกรรม เชื่อว่าผลของกรรมมีจริง คือ เชื่อว่ากรรมที่ทำแล้วย่อมมีผล และผลต้องมีเหตุ ผลดีเกิดจากกรรมดี ผลชั่วเกิดจากกรรมชั่ว 3) กัมมัสสกตาสัทธา เชื่อความที่สัตว์มีกรรมเป็นของตน เชื่อว่าแต่ละคนเป็นเจ้าของ จะต้องรับผิดชอบเสวยวิบาก เป็นไปตามกรรมของตน 4) ตถาคตโพธิสัทธา เชื่อความตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า มั่นใจในองค์พระตถาคต ว่าทรงเป็นพระสัมมาสัมพุทธะ ทรงพระคุณทั้ง 9 ประการ ตรัสธรรม บัญญัติวินัยไว้ด้วยดี ทรงเป็นผู้นำทางที่แสดงให้เห็นว่า มนุษย์ คือเราทุกคนนี้ หากฝึกตนด้วยดีก็สามารถเข้าถึงภูมิธรรมสูงสุด บริสุทธิ์หลุดพ้นได้ ดังที่พระองค์ทรงบำเพ็ญไว้ คำว่า "ศรัทธา" ในศาสนาพุทธ ไม่ได้แปลว่างมงาย หรือหลับหูหลับตาเชื่อเลยค่ะ เคยไปนั่งร้องไห้ในวัด เช่นวัดภูมินทร์  เห็นจิตรกรรม เห็นงานช่างในวัดโบราณสำคัญๆทางเหนือ  ก็ตื่นตาตื่นใจ เงยหน้าขึ้นมองเพดาน น้ำตาร่วงเลย... มันสวยไง มันงามวิจิตร  งานที่ใช้หัวใจ ใช้ฝีมือทำขนาดนี้ เขาทำเพื่อบูชาพระพุทธศาสนา คนสมัยนี้คงยากที่จะทำได้ แม้ว่าจะมีเงิน มีเทคโนโลยี  แต่ไม่มีศรัทธา ชื่นชมผลงานช่างโบราณด้วยน้ำตากลบลูกตา เพราะเขาคงไม่ได้ทำกันแค่ "ทั้งชีวิต" งานบางชิ้น เขาทำต่อๆ กัน จากรุ่นต่อรุ่น นับเป็นร้อยๆ ปี บางทีสามสี่รุ่น ถึงจะเสร็จ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 10:23:28

ความคิดเห็นที่ 15 ลงรูปสลับหน่อย พวกสิ่งก่อสร้างทางพุทธศาสนา ของคนโบราณ ทำกันทีละ 700 ปี กว่าจะเสร็จ เช่นทางอินเดีย เจาะภูเขาทั้งลูกเลย นี่รูปวัดภูมินทร์ จ. น่าน ที่ว่า เงยหน้าขึ้นไปแล้ว น้ำตาร่วง... ใครมีโอกาสน่าจะแวะไปดูนะคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 10:35:08

ความคิดเห็นที่ 16 มีแต่ประโยคตีลงกลางใจไปหมดเลย สาธุพี่ๆที่ให้คำแนะนำค่ะ จากคุณ : feller เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 11:10:14