ความคิดเห็นที่ 1 ^^ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 20:04:06

ความคิดเห็นที่ 2 แสง ก็คือแสง รู้แค่นี้ก็พอแล้ว แล้วกลับมาภาวนาต่อ อย่าไปใส่ใจมัน เพราะถ้าพยายามไปหาเหตุหาผลอะไรกับมัน มันจะกลายเป็นอะไรก็ได้อย่างไม่รู้จบ ยิ่งถ้าเป็นพวกชอบออกท่องเที่ยวเป็นทุนอยู่แล้ว จะยิ่งถูกสิ่งลวงล่อต่างๆชักจูงไปได้ง่ายๆ เป้าหมายหลักของมัน คือการลากเราออกไปจากการรู้อยู่กับกายใจตนเองในปัจจุบันให้ได้ครับ แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 55 20:59:26 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 20:55:53

ความคิดเห็นที่ 3 เออ เราก็เห็นไอ้เขียวๆ เหลืองๆ นี่น่ะ เป็นอยู่พักนึง สมัยยังไม่เข้าวงการ  เราก็คิดไปว่าคงจะคิดไปเอง วันนึงได้ไปดื่มกาแฟร้าน อดีตหลวงพ่อโอภาส แล้วก็ได้เห็นภาพเขียนของท่าน แล้วก็ตกตะลึงตัวแข็ง ว่าแสงนี้เองที่เราเจอ คือตอนที่เจอ ไม่รู้เรื่องไง มัวแต่นั่งตามแสง ดูแสง และหาคำตอบ ก็เลยไม่ได้อะไรอ่ะค่ะ สมาธิก็ไม่ได้ ได้แต่เห็นแสง ตอนนั้นทำเล่นๆ พอยุ่งก็เลิกทำไป เวลาผ่านมา ก็มาเจอแสงนิมิต ในอาณาปานสติ โห ยังกะวินโดว์มีเดียเพลเยอร์ ดูแล้วมึน และเริ่มกลัว เลยหันไปหาพองยุบ ได้ผล แสงหายค่ะ มาในปัจจุบันนี้ ได้คำตอบแล้ว ว่าที่เจอตอนเด็ก และตอนปฏิบัติใหม่ๆ คืออะไร แสงพวกนี้ เรียกว่านิมิตก็ได้ เรียกว่าโอภาสก็ได้ มันมีที่มาอยู่ แต่รู้ไปก็ไม่ได้ประโยชน์  ถ้าจะเอาสมาธิ ต้องละแสงนั้น แล้วมาอยู่กับผู้รู้ แล้วจิตจึงรวมเป็นสมาธิ จิตรวมก็มีแสงอีก แต่ว่าถ้าเราไปยึดแสง จะหลุดสมาธิ  เมื่อเราฝึกสติดีระดับนึง เราจะรู้เลยว่า แสงเป็นตัวหลอกค่ะ แสงปรากฏเป็นธรรมดา เหมือนเราก่อกองไฟ ย่อมมีเปลวไฟ จะว่ามีความหมายก็มี จะว่าไร้สาระก็มี เพราะสาระคือ เราจะเอาไฟมาต้มน้ำให้เดือด ถ้ามัวแต่พิจารณาเปลวไฟ น้ำก็ไม่ได้ต้มอ่ะค่ะ... ดังนั้นคุณ mingxing  ซึ่งดูแสงมานานหลายปีแล้ว ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีพลังอะไรเพิ่ม ลองเลิกดูแสงบ้างค่ะ ช่างมันเหอะ จะพลังจักรวาลอะไรน่ะ  เราลองมาทำสมาธิและทำสติ แล้วจะได้รู้จัก "พลังจิต" ซึ่ง มันทำแล้วจะรู้ได้เห็นได้เอง ว่า "มีพลังเพิ่มขึ้นมาจริง" พลังจิตนี่แหละ พลังจักรวาลของแท้เลย ว่าด้วยพลังจักรวาล เราเป็นภาครับ  ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมามันมีของมันอยู่แล้ว เราแค่ไปเห็นมันเท่านั้น ส่วนผู้ที่จะใช้พลังจักรวาลได้ ต้องมีพลังจิต พลังจิตอันเกิดจากธรรมที่ตรง จากสัมมาสมาธิ มีอำนาจเหนือจักรวาลอีก   ใช้งานได้จริง ทำประโยชน์ส่วนตนได้จริงเป็นต้นว่า ใช้ละกิเลสได้ ใช้เป็นเครื่องพาเราพ้นทุกข์ได้ และทำให้เราเข้าใจพลังจักรวาลได้อย่างลึกซึ้ง เมื่อเข้าใจได้แล้ว ก็เรียกว่า "เหนือจักรวาล" เดี๋ยวนี้ นั่งสมาธิเราไม่เห็นไรเลยยยยย จอว่างงงงงงง สนิท  กร๊ากกก จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 23:36:03

ความคิดเห็นที่ 4 เรียกว่านิมิต เห็นแสงสี เห็นแล้วเท่ากับได้ความรู้เพิ่ม แต่ยังมีอะไรที่น่าสนใจและก็อัศจรรย์กว่านี้อีกนะ นิมิตแสงสีให้วางเฉยไปก่อน ย้อนกลับมาดูที่ใจ สังเกตุความรู้สึก คำตอบมันมีอยู่ข้างหน้านี้แหนะ จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 08:44:46

ความคิดเห็นที่ 5 เจอมาเมื่อเดือนที่แล้ว หลงไปดูอยู่กะเค้าเรียบร้อย หนุกหนาน ตื่นเต้ลล์ ตอนนี้...ทิ้งไปหมดแล้วค่ะ  พระอาจารย์ท่านบอกว่ามันไรสาระ เสียเวลา อนุโมทนาค่ะ จากคุณ : พระจันทร์เดือนแรม เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 10:50:54

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อเห็นแสง จิตที่สงบแนบแน่นดีแล้วก็ส่งไปกับแสง แสงก็ชักนำให้จิตเตลิดเพลิดเพลินส่งออกนอก ได้ความมหัศจรรย์สนุกสนานเพราะถูกกิเลสหลอก เมื่อรู้ตัวและปล่อยวางแสงที่เป็นนิมิตหลอกจะหายไปเอง จากคุณ : วัฎฎะ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 11:36:09

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ จริงๆแล้วไม่ใช่อยากจะดูหรือจะให้เลิกดู เขามาของเขาเอง เขาเห็นเอง เหมือนความฝันไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปห้ามได้ยังไง ได้แต่สักแต่ว่าดูหรือสักแต่ว่าเห็นมาตั้งแต่แรกเริ่ม ครูอาจารย์บอกว่าเดินมาถึงทางแยกสองเส้นทาง จะเลือกเดินทางไหน ก็ได้เลือกเดินทางสายเอกมานานแล้ว เมื่อวานมีคนทำภาพนี้ขึ้นมา เห็นเหมือนที่ตัวเองเห็นเลยนำมาโพสต์ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 11:37:24

ความคิดเห็นที่ 8 ก่อนอื่นเลยน่ะค่ะ จะต้องทำความเข้าใจกับประเด็นและท่าทีของการปฏิบัติธรรมค่ะ 1 เราตั้งใจปฏิบัติธรรม เพื่อพ้นทุกข์ โดยเข้าสู่ อรหันต์ ปัจเจกพุทธเจ้า หรือพระพุทธเจ้าช่วงที่บำเพ็ญบารมีคือ "โพธิสัตว์" 2 เมื่อภาชนะต่างกัน ปริมาณคำสอนหรือคำอธิบายก็จะต้องการมากน้อยไม่เท่ากัน บางคนแค่นิดหน่อยก็บรรลุได้ แต่บางคนก็ต้องการปริมาณมากเพื่อทำความเข้าใจ วาสนาต่างกัน 3 เมื่อหันมาสนใจแล้ว สำหรับที่เราเรียนกับพระลามะน่ะค่ะ ท่านจะค่อยๆสอน ให้นิยามของ สมถะ สมาธิ วิปัสสนา โพธิจิต โพธิสัตว์ แยกแยะด้านพระสูตร ประสบการณ์ทางภาวนาก่อนว่า เข้าใจแล้วในระดับหนึ่ง 4 เมื่อเริ่มต้นจะภาวนา ก็ต้องเข้าใจ จิต สติ สมาธิ อาการของจิตที่เป็นสมาธิที่เป็นสมถะนั้นมีประสบการณ์ยังไง - อาการของจิตที่ แน่วแน่ใน "เป้าหมาย" อาจจะเป็นความคิด สิ่งของ แบบไหนสมาธิ แบบไหนที่จมลงในภวังค์แล้วทำให้จิตจมลงในความคิดตนเอง แยกจิตไม่ออกจากสมาธิ 5 มีความเชี่ยวชาญเรื่องอาการของจิต ในระดับสมาธิระดับต่างๆ 6 จะอธิบายเรื่องธรรมชาติของจิต มีองค์ประกอบของขันธ์ 5 จิตปรุงแต่งมาจากขันธ์ห้า 7 ธรรมชาติของจิตเป็นแสงสว่าง เมื่อจิตสงบจากความคิด จิตจะเริ่มเข้าสู่ธรรมชาติเดิมของเขาคือ จิตเป็นแสงสว่าง 8 สอนธรรมชาติของการที่ประกอบด้วย ปราณ  หยด ลมหายใจที่สอดคล้องกับการกระทำ จิต และสภาวะธรรม จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 12:59:16

ความคิดเห็นที่ 9 มีอะไรเกิดขึ้นให้กลับมารู้ทันความรู้สึกในขณะนั้น แสงพาให้มีความสุข รู้ทันใจที่สุข แสงพาให้ความภูมิใจเกิดขึ้น รู้ว่าภูมิใจเกิดขึ้น แสงพาให้ไปสนใจที่แสงแล้ว รู้ว่าใจไปอยู่กับแสง แสงพุ่งออกไปแล้ว รู้ทันใจพุ่งไปกับแสงแล้ว สติจะตั้งมั่นรู้ต่อเนื่องไป --------------------- ลองทำต่อนะครับ แล้วมาเล่าให้ฟังกัน จากคุณ : อิทธิธรรม เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 14:32:51

ความคิดเห็นที่ 10 ที่ทำอยู่ โลภะ โทสะ โมหะ ลดลงหรือเปล่า ศิล สมาธิ ปัญญา เพิ่มพูนมั๊ย ถ้าไม่ก็เสียเวลาเปล่าๆน๊ะครับ  ทำเล่นสนุกๆก็พอได้แ่ต่อย่าไปมุ่งมั่นทางนีครับ ผิดทางเสียเวลา...ที่ว่าเดินถึงทางแยก  ถ้าแยกไปทางฤทธิ์ไม่ควรเดินเลยเสียเวลา ควรเดินมาสายวิปัสสนาสายพระนิพพานจะดีที่สุดครับ... เคยฟัง ดร.สนอง อุไร  ท่านบอกว่าติดเล่นฤทธิ์มาหลายภพหลายชาติ มาชาตินี้เจอทางแยก เจอครูบาอาจารย์ที่แนะนำถูก เลยมาถูกทางได้... จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 16:32:33

ความคิดเห็นที่ 11 น่าสนุกดีนะครับ...แสงแบบหิ่งห้อยผมยังไม่ค่อยเจอเลยวัยรุ่นเซง อยากเจอ    อยากเห็น    อยากสัมผัส จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 19:25:15

ความคิดเห็นที่ 12 แต่เราภาวนามาแบบ หลงบ้าง อะไรบ้าง ก็ได้นะคะ อาจารย์สอนมาว่า "โง่ได้ แต่อยานาน" คือว่าโง่บ้าง มันก็ทำให้มีประสบการณ์ดีนะ บางทีก็หลงบ้าง แต่ถ้ามีครูอาจารย์ พอเห็นศิษย์ชักจะโง่นาน ท่านก็จะเตือนค่ะ มันจะไม่หลงจนเสียหายอะไรมาก แค่ถากๆ ให้พอซึ้งใจ หายบ้า คุณรวดเดียว บางทีอาจจะเจอทีเผลอได้ค่ะ  นิมิตพวกนี้เห็นตอนสติอ่อน ถ้าสติแข็งปั่กจะเห็นยาก เพราะสติมากกว่าสมาธิน่ะ   ถ้าสมาธิอ่อนๆ สติวางพอดีๆ จะเห็นง่าย  ถ้าสมาธิมากไปก็ไม่เห็นเหมือนกัน ว่างโลด มันยากมากหากเราชอบเข้าสมาธิลึกๆ แล้วจะถอยมาอยู่ตรงช่วงที่จะเห็นนิมิตได้ ตรงรอยต่อขณิกสมาธิกับอุปจาระสมาธิเท่านั้นเองค่ะ ตอนภาวนาที่วัดใหม่ๆ เขาเห็นกันมากมายยยยย  พูดกันไปมา ไอ้เราก็จ๋อยๆ อยากเห็นมั่งง่ะ ถามอาจารย์หลวงพี่ ซึ่งตอบคำถามน้องๆผู้ปฏิบัติมือใหม่ ใฝ่ฤทธิ์   บางทีน้องถามคำถามที่เราฟังแล้วก็ เฮ้อ...จะหลงมั้ยเนี่ย.. แต่อาจารย์ท่านขยันตอบน้องๆ มาก ทำเอาหนุ่มสาวมีแรงคึกนั่งสมาธิเดินจงกรมกันทั้งคืน แบบว่าพอเจอสภาวะก็มาถามอาจารย์ ท่านก็ไม่เบื่อที่จะตอบนะ แบบเห็นยุงก็เอามาถามอะไรอย่างนั้น พอเราถามมั่ง ท่านมองหน้าแล้วบอก "ไม่เห็นก็ดีแล้ว ไม่เห็นนิมิตก็ไม่ต้องละ ดีออก.. ปฏิบัติธรรมไม่ได้ให้เอาอะไร ไม่ได้ให้เอานิมิต...ปฏิบัติให้จิตหมดกิเลส"  แป่วววว เราก็.. อ้าว.. แล้วทีน้องๆ ท่านตอบกระจาย..ฟังซะอยากมีนิมิตเลย  ทีเรา บอกไม่ต้องมีหรอกนิมิต โห..ชะรอย เรามันจะไม่มีวาสนาาาาา แต่เราเชื่ออาจารย์องค์นี้ ท่านสอนดูจิต เห็นจิตจริงๆ ก็คิดว่าท่านคงมีอุบายสอนต่างกันไปในแต่ละคน (ซึ่งจริงๆ ก็เป็นเช่นนั้น) ท่านบอกมาอย่างนั้นก็ต้องทำตามแหละ จ๋อยไปพักนึงก็หักใจได้ เอาวะ.. ไม่มีก็ไม่มี ไปถูพื้นดีกว่า วิปัสสนาก็ล่ายยยย วันนึงเผลอๆ ตอนสวดมนต์นั่งสมาธิ ได้เห็นหน้าผู้หญิงขึ้นมา อุทิศกุศลให้ แล้วก็มีปีติเขาก็หายไป  ก็เลยไปถามท่าน ท่านก็บอกว่า เออนั่นแหละนายเวร โอปาติกะมาขอส่วนบุญ เราก็อ้อ.. ภาพนิมิตเป็นอย่างนี้นี่เอง   คนที่ไม่เจอ ก็อยากเจอ บ้าง เป็นธรรมดาอีก คนที่เพิ่งเจอ ก็ย่อมตื่นเต้นเห็นเป็นวิเศษ ยึดว่าเป็นสาระ เป็นธรรมดา คนที่เจอบ่อยๆ ก็เผลอยึดว่ามันเป็นสภาวะจำเป็นของการภาวนา ไปให้ค่าเกินจริง ก็ธรรมดาอีก คนที่ผ่านมาแล้วจริงๆ และวางได้แล้ว ก็เห็นเป็นเรื่องไม่น่าสนใจ ไม่ได้เป็นแก่นสาระ ก็ธรรมดาจริงๆ เราผ่านมาหมดแล้ว  เราก็มั่นใจว่า ทางฤทธิ์ก็ไม่ได้เสียหาย ถ้ามีสัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมากันมันตะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ ถ้าเราเดินในทางมรรค 8  หรือเจริญโพชฌงค์ ที่มีสตินำหน้า  เป็นธรรมเอก ให้มั่น ลดนิวรณ์ได้ สงบระงับกิเลสตัณหาได้ อยู่ในกรอบศีล มันก็เป็นเส้นทางที่ครูอาจารย์ท่านก็เดินกันมา จนท่านมีประสบการณ์มาสอนเรา แต่ก็ต้องยอมรับว่า ทางอิทธิฤทธิ มันเป็นอ้อมใหญ่นะ ถ้าจะให้อ้อมน้อย ต้องมีอาจารย์ที่เก่งจริงและดีจริงคอยดูแลด้วยค่ะ  แต่มันไม่ลัดตัดตรง มั่นคงปลอดภัยหรอก เว้นแต่ว่าเป็นของเก่าค่ะ ผ่านการหลง และได้เจริญปัญญามาพอสมควรแล้ว ก็มักจะได้ทั้งฤทธิ์และมีปัญญาคุ้มกันอยู่ภายในจิตดวงนั้นเอง ถ้ามือใหม่ใฝ่ฤทธิ์ ต้องเป็นหลงฤทธิ์กันทุกคนค่ะ มันเป็นกระบวนการ (process) ที่ผู้ปฏิบัติต้องเดินผ่านทั้งสิ้นค่ะ ดังนั้นคนมีนิมิต จะไม่ให้ติดนิมิตเลย  มันจะไม่มีรสชาติหนา จืดสนิท อย่างที่เราก็จืดมาก่อน กร๊ากกก อาจารย์สอนเราไม่สนุกอ่ะ อะไรก็รู้ไปหมด ท่านก็พูดกับเรานิดเดียว ส่วนเด็กๆ มันช่างซักช่างถามช่างมีปัญหากันไง ท่านก็สนุก.. 5555 คงจะท้าทายที่จะทำให้พวกเขาเห็นธรรม และพ้นความหลงได้ เวลามองเรื่องนี้ ควรมองอย่างเป็นกลางๆ ผู้ที่มาแนวปัญญาแท้ๆ ลัดตรง มุ่งสู่นิพพาน บางคนมีทัศนะคติในทางประมาทในธรรม ผู้ที่มุ่งเดินทางเตวิชโช ฉฬภิญโญ  เรียกว่าขยับขึ้นมาเป็นหลง เป็นอันตราย เป็นไม่ดีซะหมด ของดีของถูกมีแต่ทางลัดสั้นเท่านั้น แหม..ถ้าตัวเขามีฤทธิ์สักหน่อย เช่นมีอตีตังสญาณ บางทีก็จะได้รู้ว่า อดีตน่ะ ตัวเองเคยหลงมาแล้วไง พอมาชาตินี้ก็เลยเข็ดขยาด กลัว และไม่เอา และก็ห่วงคนอื่นว่าจะหลงไปด้วย มันเลยเป็นปฏิกิริยาทางจิต ที่ "ไม่เอาทางฤทธิ์ อย่างรุนแรง" คนที่ภาวนามาแนวสุกขวิปัสโกจริงๆ เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย คือไม่สนใจแม้แต่จะเอาเวลามานั่งสบประมาททางอื่นที่ตัวเองไม่ได้ฝึกน่ะค่ะ  เขาฟังพวกฤทธิ์อวดฤทธิ์กันเพลินไป แล้วก็ไม่ได้สนใจอยากจะไปทำหรอก เขาชัดในทางของตัวเองจริง อันนี้ไม่ได้เขียนแล้วมุ่งหมายว่าใคร กระทบใครนะคะ เพียงเราเห็นตัวอย่างหลากหลาย เห็นมาอย่างนี้ ก็เอามาเล่าสู่กันฟังนะคะ ทางใครก็ทางมัน จะตัดตรงลัดสั้น หรือจะเดินทางไกล ถ้าต้ังใจจริง และทำจริง เราก็อนุโมทนาทั้งน้ันเลย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 21:42:20

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่สนใจมันก็หายไปเอง เป็นแค่ท่างผ่าน จากคุณ : นิแรน เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 22:30:51

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบเล่า ขอเล่าเรื่องนี้ค่ะ ^^ นานหลายปีแล้ว มีฝรั่งคนหนึ่งชื่อคุณฌอน เกิดมาเป็นคนมีพรสวรรค์ ระบบของตามีความพิเศษ มาแต่เด็กๆคือมองเห็นพลังงานที่รายรอบตัวของตนเองและคนอื่น พอโตมาก็เรียนจบเอกจิตวิทยามวลชน แล้วรบที่สงครามเวียดนาม เดินทางไปอินเดีย เรียนหลายอย่างเพื่อค้นหาคำตอบให้ตนเอง เคยมีโอกาสไปปฏิบัติกับหลวงพ่อฤาษีลิงดำ วันหนึ่งท่านบอกกับคุณฌอนว่า "สิ่งที่ เธอกำลังมองหานั้น เราไม่ใช่ครูของเธอ ครูของเธออยู่โน้น อินเดีย" จากนั้นหลวงพ่อฤาษีลิงดำบอกเมืองที่จะเจอครูแล้วบอกให้เขาเดินทางปอินเดีย ไปนั่งรอครูของเขาที่ชายหาดริมทะเล คุณฌอนเล่าว่า เขาบินไปยังที่หลวงพ่อฤาษีลิงดำบอกทันที นั่งรอที่ชายหาด 3 วัน วันทีสาม เวลาก็มืดแล้ว เขาคิดว่าคงจะต้องเป็นการล้อเล่นแน่ๆ เลย จึงตัดสินใจ ไม่เอาแล้ว ลุกขึ้นปัดทรายแล้วหันหลังกลับ จะเดินไปยังที่พัก เขามองเห็นฤาษีหรือโยคีผมๆ แห้งๆ ผิวดำๆ เหมือนไม่ค่อยได้อาบน้ำ ดูโกโรโกโส ผมเผ้ายาวม้วนเหล้าขึ้น เดินเบาๆมายังเขาแล้วถามเป็นภาษาอังกฤษว่า "เธอชื่อฌอนหรือเปล่่า" คุณฌอนกำลัง งง อยู่ จึงพยักหน้าว่าใช่ โยคีคนนั้นจึงบอกว่า "ลิงดำบอกให้มารับตัวเธอ ตามเรามา" คุณฌอนก็เดินตามหลังโยคี แล้วก็นึกสงสัย แล้วถามว่า "ท่านคุณกับพระลิงดำหรือ" โยคีพยักหน้า แล้วคุณฌอนก็ถามต่อ "อ้าวรู้จักกัน เคยเจอกันตอนไหนครับ" โยคีหันมามอง แล้วบอกว่าไม่เคยไปเมืองไทย แต่คุยกับลิงดำทางนี้ แล้วก็ชี้มาที่หัว พอเดินไปสักพัก คุณฌอนก็สงสัยอีก แล้วถามว่า ฎท่านพูดภาษาอังกฤษได้ด้วยหรือ" โยคีส่ายหน้าบอกว่าไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่พูดภาษาอังกฤษ คุณฌอนก็ถามว่าแล้วท่านไปเรียนมาจากไหน โยคีก็ชี้มาที่คุณฌอนบอกว่า ก็เธอไงที่สอนฉันเมื่อเราเจอหน้ากัน จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 10:04:55

ความคิดเห็นที่ 15 ตามในภาพ ไม่เคยเห็นครับ ผมว่าถือว่าภาวนาได้ดีน่ะ คนทั่วไปเห็นได้ยาก ลองเล่าขั้นตอนการเกิดขึ้นให้อย่างละเอียดทีนะครับ ผมว่าไม่ใช่นิมิตเครื่องหมายตอนจิตสงบโดยทั่วไปหรอก แต่คงเกินกว่านั้นไปเยอะ เีคยเห็น จักรวาลหรือเปล่าครับ จักรวาลน้อย ๆ ในร่างกาย ผมอยากฟังคุณเล่ารายละเอียดเช่น เดินกรรมฐานอย่างไรตามลำดับยังไง จิตเป็นอย่างไร กายเป็นอย่างไร โดยลำดับมากครับ จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 16:00:18

ความคิดเห็นที่ 16 เล่าต่อๆ วันหนึ่งมีโอกาสเจอคุณฌอน พอพวกเราคนไทยล้อมวงพูดคุยก็ทราบว่า เขามีประสบการณ์มาก เรียนมาเยอะ แต่มีปัญหาเรื่องสุขภาพ เขาอยากจะสอนในสิ่งที่เขาเรียนรู้มาจากอินเดีย พวกเราก็ตกลง อยากทราบ คุณฌอนพูดถึงการกำเนิดจักรวาล พลังงานละเอียดของทุกสิ่งก่อนจะรวมตัวเป็นพลังงานหยาบ ทุกอย่างจะปรากฏเป็นแสงก่อน จากแสงละเอียดๆๆ มากๆค่อยหยาบขึ้นในรูปขแงโฟตอน ประมาณนั้น ถ้าเป็นโฟตอนก็คือเริ่มหยาบที่พอจะให้มนุษย์สามารถมองเห็นได้ด้วยอุปกรณ์ เรื่องธาตุสี่มีกันทั่วโลก การปรากฏของธาตุสี่ที่เรามองเห็นนั้นเป็นของหยายจากส่วนที่ละเอียดได้พัฒนามาจนขั้นสุดท้ายแล้ว เราจึงสามารถมองเห็นและรู้สึก จับต้องได้ ในมหายาน เขาอธิบายผ่าน - นิรมานกาย ธาตุสี่ที่หยาบคือส่วนนี้ - สัมโภคกาย เราจะให้ธาตุมีสี เช่นดินสีน้ำตาล ความละเอียดของสีน้ำตาลคือพลังงานของธาตุดิน จะต้องเป็นพลังงานนี้ก่อนจะเป็นธาตุดิน - ธรรมกาย ในส่วนของแสงสว่าง เส้นแสงนั้นมีหลายรูปแบบ หลายหน้าที่ กระบวนการทำงานของมันก็แตกต่างจึงให้กำเนิดสิ่งต่างๆ แม้แต่องคประกอบของจิตก็มีสี เป็นพลังงานที่มีเงื่อนไขของกาย ปราณและใจ พวกเราเจอหน้าคุณฌอน สอนวันแรกก็พูดเรื่องนี้ แล้วลองให้หลับตา ดูว่าเห็น "แสง" หรือเปล่า - แสงที่เห็นง่ายสุดคือ จิตของตนเองหรือพลังกุณฑาดินี เราเห็นเป็นเส้นแสง คุณฌอนก็บอกว่า บางคนก็มีวาสนา แล้วให้การบ้านว่า - ลองมองเส้นลายของสรรพสิ่งแล้วมองให้ละเอียด ลึก เจาะ จนถึงที่สุด - แล้วเราถามว่า หลับตาได้ไหม - เขาตอบว่า ไม่ได้ หลับตาก็ไม่ใช่ของจริง แต่อาจจะเป็นภาพนิมิต จิตสร้างขึ้น ติดกับภาพนั้นๆ ไม่ใช่ของจริง - เมื่อเรามองตามลายเส้นของธรรมชาติ - เรามองไปเรื่อยๆ เราจะพบการมองนั้น มีตัวเราในการมอง ตานั้นเป็นของเรา การเห็นนั้นเป็นของเรา -เส้นแสง - การย่อขยายของภาพ - พลังงานรอบตัว เป็นต้น แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 55 16:23:58 จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 16:17:13

ความคิดเห็นที่ 17 ในมุมของเต๋า นั้นมองว่า ร่างกายคือส่วนย่อของจักรวาล แปลว่า เมื่อจักรวาลมีโครงสร้างยังไง ร่างกายของเราก็จำลองมาแบบนั้น แต่อยู่ในรูปภาชนะของมนุษย์ - เต๋ามองวิธีของธรรมชาติว่า เราเชื่อมโยงกับธรรมชาติตลอดเวลา ไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม - คำว่าเชื่อมโยง อย่างง่ายที่สุด ที่เต๋าอธิบายคือ เรารับพลังงานบางอย่างที่เราสามารถผลิตในร่างกายได้ เพื่อหล่อเลี้ยงร่างกายและรับพลังงานธาตุสี่ที่ดีจากธรรมชาติ ไม่ว่าเราจะเดินไปที่ไหน เราจะได้รับพลังงานนั้นๆ ตั้งแตหยาบสุดจนละเอียดสุดของเส้นแสง แต่ว่าเรามองไม่เห็น จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 16:32:01

ความคิดเห็นที่ 18 ไปๆมาเหมือนกับมีคำตอบให้กับตัวเองแล้ว แสงที่เห็นนั้นคือแสงจากจิตของเราเอง เดาเอาเองว่านอกจากจิตจะอยู่ในกายแล้ว เวลาจิตสงบจิตออกจากตัวเราได้ด้วย ย้อนกลับไปครั้งที่ยังไม่รู้ว่าการทำสมาธิคืออะไร ต้องทำอย่างไร คิดว่าการทำสมาธิคือการปิดตาแล้วทำจิตนิ่งๆ เวลานอนไม่หลับจึงทำจิตนิ่งๆ แล้วก็เห็นมีสิ่งหนึ่งลอยไปในที่มืดๆ จำไม่ได้แล้วว่า สิ่งที่ลอยไปมีลักษณะอย่างไร ไม่รู้ว่าลอยไปนานเท่าไหร่ แม้ในความมืดเห็นเสากลมๆต้นใหญ่ๆเรียงรายกันอยู่หลายต้น สุดท้ายก็ตกตะลึง เห็นพระพุทธชินราชฉายแสงทองอร่ามตาอยู่เบื้องหน้า หลังจากนั้น วันหนึ่งนั่งอ่านหนังสือรอเพื่อนในห้องรับแขกบ้านเพื่อน เห็นภาพในวัดก่อนจะถึงองค์พระพุทธชินราช มีเสาเรียงรายกันอยู่หลายต้นจริงๆ เอะใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเหมือนที่เราเคยเห็น ตอนนั้นไม่คิดอะไร เพราะไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร ที่บ้านพ่อและพี่ชายดุ ห้ามคิดอะไรที่งมงาย จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 22:04:47

ความคิดเห็นที่ 19 ตอบคุณไฟไฟค่ะ นั่งสมาธิแบบดูลมหายใจค่ะ ใหม่ๆใช้วิธีนับ พอนานแล้วใช้วิธีดู นานกว่านั้นพอนั่งปุ๊บ จิตก็ละเอียดเหมือนไม่มีลมหายใจ การนั่งสมาธิแต่ละวันจะมีสภาวะไม่เหมือนกัน บางวันเมื่อเหมือนไม่มีลมหายใจ ก็จะพบกับความว่างเปล่า เวิ้งว้างไม่มีอะไรไปจนสุดลูกหูลูกตา บางวันเมื่อออกจากสมาธิเดินไปที่ระเบียงแล้วก็สะดุ้ง ที่ด้านล่างฝนตกจนพื้นเปียกแฉะไปหมด ทำไมเรานั่งสมาธิอยู่ถึงไม่ได้ยินเลย ยังรู้สึกตัวตลอดเวลา แม้หลับอยู่ฝนตกขนาดนั้นก็ยังรู้สึกตัวตื่น เวลาที่เห็นแสงทะลุออกจากกระหม่อม จะเริ่มเมื่อจิตสงบแล้ว จะมีสิ่งหนึ่งวิ่งวนอยู่ในกาย การวิ่งวนแต่ละวันก็ไม่เหมือนกัน บางวันเป็นแนวตรง บางวันเป็นแนวดิ่ง แล้วเกิดแสง ที่ท้องบ้าง ที่ใจบ้าง ที่หัวบ้าง แสงแต่ละครั้งก็ไม่เหมือนกัน ใหม่ๆที่ฝึกจะเห็นแสงสีเป็นรูปดอกไม้ สวยงามมาก ไม่อยากจะบรรยายอะไรให้มากกว่านี้เลย พูดออกไปมากๆ หลายคนก็มักจะบอกว่าไปหลงใหลได้ปลื้มกับสิ่งที่เห็น เหมือนกับว่าเราสามารถเคลิบเคลิ้มสร้างวิมานมีความสุขกับสิ่งที่เห็น เหมือนกับว่าอยากเห็นจนจิตต้องปรุงแต่งจนสร้างภาพขึ้นมา คนที่เห็นนิมิตเหมือนเป็นคนกิเลสหนา อยากเห็น อยากวิเศษ ไม่มีใครคิดว่า คนที่ยิ่งอยากยิ่งไม่เห็น จิตไม่สงบยังไม่อาจดูลมหายใจได้ นิมิตมาให้เห็นในเสี้ยววินาที แล้วผ่านไป จิตที่ไวไม่พอจะจับเรื่องราวและเหตุการณ์ไม่ทัน การที่จะให้กำหนดรู้ในนิมิต จึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ หลวงพ่อพุธบอกว่า “ทันทีที่เอะใจนิมิตจะหายทันที” นี่แหละคือคนที่เห็นและพูดจากสิ่งที่เห็นจริง อาจจะตอบอะไรไม่ตรงคำถามไปบ้าง ต้องขออภัยค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 22:06:40

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณค่ะ คุณ พยัคฆ์น้อย ถ้ายังมีอะไรน่าสนใจนำมาโพสต์อีกนะคะ ชอบอ่านค่ะ อ่านแล้วได้ความรู้นำมาประยุกต์และต่อยอดให้กับตัวเองได้ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 22:08:26

ความคิดเห็นที่ 21 อ่อ ครับ แสดงว่ายังไม่ถึงตรงที่สติสามารถเห็นลักษณะทางกายภาพขณะที่จิตมีสมาธิ อาจเป็นแค่นิมิตแสงสว่างทั่วไปตอนจิตสงบ ถ้าไม่มีสติก็จะเห็นเป็นภาพ เช่นตัวโยก เห็นตัวเองนั่ง หรือลอยไป ซึ่งเป็นแค่ภาพนิมิตถ้ามีสติก็จะไม่เกิด ผมแนะนำนะครับ ว่าครั้งต่อไป เมื่อเริ่มสงบมีแสงเกิดขึ้นบ้างลาง ๆ ที่เปลือกตาสั่นสะเทือน(แต่ไม่ใช่แสงนิมิตนะครับ เพราะบางคนเมื่อจิตเคลิ้มจะมีแสงและจะมีความพอใจในแสงนั้นทำให้กรรมฐานเคลื่อนออกจากอานาปานสติกรรมฐานจนลืมลมหายใจกลายเป็นเจริญแสงสว่างทางใจมากกว่าฐานกายไปเสีย) ลองเลื่อนความรู้สึกไปที่ไหปลาร้าด้านซ้ายลองไล่ไปบนกระดูกดู จะมีจุด ๆ หนึ่งที่จะเร่งให้จิตรวมได้เร็วขึ้น แสงจะสว่างเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว สมาธิจะแนบแน่น จากนั้นก็ภาวนาดูลมต่อไป เพราะลมหายใจจะไม่หายแน่นอนถ้าไม่ถึงฌาน๔ ทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ก็จะเห็นลักษณะทางกายภาพของจิตขณะมีสมาธิได้ ซึ่งสมาธิแยกเป็น ลักษณะทางกายภาพ(จักระ) และ เจตสิก(องค์ฌาน) แต่ผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่จะกำหนดรู้ไม่ได้เพราะสมาธิไม่ได้แลเห็นอยู่(แบบวิปัสนานำหน้า) จะเป็นแบบสมถะเสียส่วนใหญ่ซึ่งจิตจะเป็นผู้เสพ ปิติ สุข เอตคตา ทำให้ไม่เห็นความเป็นจริง สรุป แสงก็มีสองอย่างคือ แสงที่เป็นนิมิตเมื่อจิตสงบเคลิบเคลื้อมคลอเคลียกับอารมณ์สงบที่เกิดกับใจ แสงอย่างนี้เกิดขึ้นได้ไม่ยาก แค่นึกถึงแสงก็เกิดแล้ว กับ แสงที่เกิดจากการกำหนดรู้ฐานกายอย่างต่อเนื่องได้สัดส่วน วิธีแยกก็คือ แสงที่เกิดจากสติที่กำหนดรู้กาย จิตจะแนบแน่นก่อน กายจะชัดเจนแม้จะแผ่วเบา แสงจะไม่มากจะเกิดที่เปลือกตาเหมือนตาจะลืมขึ้นเองเป็นแสงกระพริบ จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 01:02:15

ความคิดเห็นที่ 22 สำคัญที่สุดคือ ต้องเช็คใจตัวเองเก่ง เมื่อมีสภาวะเกิดขึ้น ว่ารู้สึกอย่างไร รู้สึกว่ามองเห็นที่เวิ้งว้างมืดสงัด มองเห็นแสง แล้วจิตที่มองอยู่เราแยกออกหรือเปล่าว่า มันพอใจหรือไม่พอใจอยู่ มันมีตัวเราอยู่หรือเปล่าว่าเป็นเราเห็น ว่าเป็นสภาวะของเรา(อัตตา) เมื่อกำหนดรู้แล้วว่ายังมีอยู่ก็ให้วางอุเบกขาแล้วก็กำหนดรู้ในกองกรรมฐานของเราต่อไป (แล้วจดจำภาวะตรงนี้ไว้) เพราะลมหายใจจะหายไปไม่ได้แน่นอนถ้าไม่ถึงฌาน๔ และสมาธิจริง ๆ จะอยู่ในกองกรรมฐาน แม้จะมีแสงสว่างก็ไม่รู้ เสียงก็ไม่รู้ถ้าไม่น้อมไปรู้ จะรู้แต่กองกรรมฐานอย่างเป็นกลางแนบแน่นเท่านั้น จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 01:09:29

ความคิดเห็นที่ 23 ในทางทิเบตแล้ว เพิ่งเรียนมาค่ะ ^^ ไทยเราก็มี แต่เราอาจจะไม่เข้าใจค่ะ ธาตุ เราให้แตละธาตุมีสีประจำธาตุ แล้วแต่จีนเองธาตุก็มีสีประจำธาตุ และเนื่องจากจิตคือการปรุงแต่งของขันธ์ห้าด้วย สีของธาตุในนี้คือสีของจิตด้วยเช่นกัน - ส่วน "ภาพ" ที่เราเห็นนั้น ปกติเราจะเห็นภาพชัดแจ๋วแบบ 3D ขณะจิตเราเป็นสมาธิ เช่นจิตเป็นสมาธิ คำว่าจิตเป็นสมาธิแสดงว่าจิตแน่วแน่ในอารมณ์ใด อารมณ์หนึ่ง ทางทิเบตเขาเลือกใช้คำภาษาอังกฤษว่า onepointed โดยมีเงื่อนไขที่เราจะต้องทำความเข้าใจดังนี้ค่ะ - จิตจะต้องไม่เข้าไปฉวยอารมณ์นั้นๆ คือไม่กระโดดลงไปเล่นในอารมณ์นั้นๆ หรือวัตถุนั้นๆที่เราใช้ดู มอง - เมื่อตั้งสติได้ ให้ถอยจิตออกจากอารมณ์ ดูสภาพของจิตที่นิ่งแยกจากอารมณ์เป็นยังไง - ปกติเมื่อเราเข้าสมาธิ พอจิตเริ่มวางจากความคิด จิตจะค่อยๆกระจ่าง เพราะไม่มีความคิดมาบังหน้าตาของจิต จิตจะเข้าสู่โหมดเริ่ม เราจึงมักจะเห็นโอภาสแสงของจิต - ถ้าเรามีสติตามทัน เราจะไม่ดับวูบไป แต่ประคองจิตที่สว่างนั้น แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น จะเกิดอาการเห็น "ภาพ" หรือที่เรียกว่านิมิต - การเห็น "ภาพ" น้นมีความอ่อนไหว เพราะขึ้นอยูกับวาสนาและจิตของแต่ละคน - ปกติถึงเราไม่เข้าสมาธิ จิตก็จะสร้างภาพจากขันธ์ห้า คือข้อมูลในสมองอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่ในขณะที่เราลืมตา เราจะวุ่นวายกับความคิดไปตลอด จิตม่อยู่ในสภาพ onepointed mind ค่ะ ยกตัวอย่าง เมื่อเราพูดกับเพื่อนถึงดาราคนหนึ่ง ภาพ เสียง บุคลิกของดาราคนนั้นๆจะปรากฏในจิตใจทันที แต่เราไม่เห็นภาพแบบ 3D เพราะจิตไม่แน่วแน่ - ชีวิตปกติ ช่วงเวลาที่เรานอนหลับ จตใกล้จะหลับ คือจิตจะเริ่มวางจากร่างกาย เมื่อจิตสงบจะส่งผลต่อสมองที่ฝรั่งบอกว่าเข้าสู่ช่วงเธต้า คือการที่สมอสงบ ภาษาของสมองช่วงนี้คือภาพและสัญลักษณ์ จะเกิดภาพนี้ในอารมณ์ขณะที่เรากำลังทำสมาธิ - ภาพที่ปรากฏในฝันและขณะทำสมาธิ เป็นภาพไม่ต้องแปลระหัสเราก็ทราบว่าเป็นอะไร เช่นเห็นแม่ก็ทราบว่าเป็นแม่ เห็นแอปเปิลก็ทราบว่าอะไร แต่ว่ามันไม่บอกเรื่องราวตรงๆ จะต้องแปลความหมายของภาพทีปรากฏนั้นอีกทีหนีง เช่นเดียวกับนิมิตที่เกิดขึ้น เราจะไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร เพราะจิตยังแม้จะนิ่งแต่จิตนั้นยังไม่เข้าสู่อาการที่จะรู้สรรพสิ่ง - เมื่อเจอสิ่งที่ไม่เคยเจอ ถ้าเราเข้าไปยึดมั่น พยายามใช้จิตปุถุชนคิด มันจะปรุงแต่งสิ่งที่เจอ บางกรณีก็จะไปกันใหญ่ งานของเราคือแค่เฝ้าดู ทั้งภาพและอาการของจิตของเราค่ะ ^^ - สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพ้นทุกข์ค่ะ ในสังสารวัฏนี้ มีแค่ช่วงเวลาที่พระพุทธเจ้ามาอุบัติ เช่นชวงพระพุทธเจ้าศากยมุนีนี้ แค่ 2555 ปีที่พระพุทธองค์สอนว่า ภาวนา ทำสมาธิจิตแล้วเกิดปรากฏารณ์ต่างๆในใจแล้วทำอย่างไรจึงจะพ้นทุกข์ ถ้าเราไม่ตั้งธงชัยไว้ว่า การปฏิบัติของเรานั้นเพื่นพ้นทุกข์ ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดทุกประสบการณ์ใดๆ ขอให้เราได้พบทางพ้นทุกข์ และถ้าคุณอยากจะทราบคำอธิบายทีถูกต้องก็อย่าลืมอธิษฐานจิตว่า ขอให้เข้าใจปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเองอย่างถูกต้อง ถูกตรงบนเส้นทางแห่งการพ้นทุกข์ ถ้าคุณปราถนาพุทธภูมิ ก็ต้องอธิษฐานจิตว่า - ทุกการภาวนาและการเรียนรู้ของข้าพเจ้านั้น ไม่ใช่เพื่อตัวเราเอง แต่เพื่อสรรพชีวิต เพื่อให้เขาเหล่านั้นพ้นทุกข์ พุทธทิเบตอธิบายว่าการที่จะเรียกว่าสรรพัญญูคือจิตที่โพธิญาณ และผู้ที่เดินตามเส้นทางของพระพุทธเจ้าเรียกว่าโพธิสัตว์ ที่ต้องพัฒนาโพธิจิตค่ะ - เราในตอนที่เราเริ่มนั่งสมาธิ ยังมีตัวเราในการนั่ง ก็ยังต้องพัฒนาต่อไปเรื่อยๆค่ะ การเริ่มเพาะโพธิจิตนั้น เริ่มง่ายจากสิ่งที่เรียกว่า offering ของไทยจะเร่มต้นที่ ทานบารมี แต่ของทิเบตการถวายบูชานั้น ไม่ใช่แค่ทาน แต่คือการอุทิศทุกอย่าง เริ่มจากทาน เงินสิ่งของภายนอก สิ่งที่เลิศที่สุดที่จะมอบให้คนอื่น สรรพสัตว์ โดยเฉพาะครู พระพุทธเจ้า เพราะเราทราบว่าคำสอนของท่านนั้นมีค่ามากกว่าทรัพย์สินใดๆ - เมือเรา ถวายของภายนอกที่เลิศแล้ว จากนั้นเราจะถวาย กาย วาจา และใจ ให้พระพุทธเจ้า พระมหาโพธิสัตว์ ครู พ่อและแม่ เพราะท่านเหล่านี้เรารู้สึกง่ายที่จะมอบให้ท่านและยากที่สุดคือมอบทุกอย่างให้สรรพสัตว์และโดยเฉพาะศัตรูที่เราเกลียด แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 55 06:49:10 จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 06:30:26

ความคิดเห็นที่ 24 mingxing คุณทำสมาธิมาได้ถูกต้องลงตัวแล้วครับ ก่อนเข้าสมาธิต้องผ่านอารมณ์ สามขั้นตอน ในแบบของคุณ บริกรรมนิมิต  --ลมหายใจ อุคหนิมิต      --แสง ปฏิภาคนิมิต  --แสงนั้นกลายเป็นเครื่องเล่น แล้วเข้าสมาธิไป แต่ถ้ารู้ทันใจ เวลาเห็นแสง หรือในชีวิตประจำวันก็ได้ จะได้สมาธิอีกแบบหนึ่ง ที่ไม่ใช่สมาธินิ่งๆ แต่เป็นสมาธิตั้งมั่นเป็นผู้รู้ ลองทำดูหรือยัง จากคุณ : อิทธิธรรม เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 08:37:21

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณค่ะคุณอิทธิธรรม ใช่อย่างที่คุณว่าค่ะ สรุปได้อย่างถูกต้องจากที่ฝึกมา เพราะฝึกมาในแนวสติปัฏฐาน 4 มาตั้งแต่เริ่มต้น บริกรรมนิมิต  --ลมหายใจ อุคหนิมิต      --แสง ปฏิภาคนิมิต  --แสงนั้นกลายเป็นเครื่องเล่น แล้วเข้าสมาธิไป เป็นอย่างนั้นจริงๆ ต้องผ่านสมถะนั้นไปก่อน ถึงจะขึ้นวิปัสสนากรรมฐาน ในชีวิตประจำวันเจริญสติในแนวหลวงพ่อสมบูรณ์ ( แนวทางหลวงพ่อเทียน ) ถูกจริตกับตัวเองมาก ดูความรู้สึก รู้ความรู้สึก เห็นความรู้สึก จิตใจจะโปร่งโล่ง เบาสบาย ไม่ต้องทำอะไร แต่รู้ได้เอง จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 11:35:24

ความคิดเห็นที่ 26 #25 โมทนาด้วยครับ ดูความรู้สึก รู้ความรู้สึก เห็นความรู้สึก ใช่เลย ---------------------------------------- ตัวอยู่เชียงใหม่ ขอส่งใจไปกราบที่กระบี่ครับ กราบหลวงพ่อสมบูรณ์ด้วยครับ กราบ กราบ กราบ - จากคุณ : อิทธิธรรม เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 22:39:04

ความคิดเห็นที่ 27 มาอ่านกระทู้นี้เรื่องของ ฌอน ค่อยเข้าใจ ผมเห็นแสงคล้ายๆแบบนั้นละ เมื่อก่อนสงสัยอยู่ว่า ตาเราปกติหรือเปล่า ตอนนี้พอเข้าใจละ จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 22:42:21

ความคิดเห็นที่ 28 . แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 55 18:10:09 จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 20:39:25

ความคิดเห็นที่ 29 คคห ที่ 23 คุณพยัคฆ์น้อย ยังสนใจอ่านบทความของคุณอยู่นะคะ น่าสนใจน่าเรียนรู้มากค่ะ ถ้ามีอีกเขียนมาได้อีกนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 20:41:24

ความคิดเห็นที่ 30 แล้วจะเข้ามาเล่าให้ฟังค่ะ ขอคิดก่อนว่าจะเขียนเรื่องอะไรดี ^^ ขอบคุณมากค่ะที่ชอบอ่าน จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 21:16:59

ความคิดเห็นที่ 31 ทำอย่างไรเมื่อจิตสร้างมโนภาพขึ้นมา เมื่อมันเกิดมโนภาพขึ้นมา กำหนดจิตรู้ เฉยอยู่ ไม่ต้องไปวิพากษ์วิจารณ์ อะไรกับภาพนั้น มโนภาพคือจิตเราสร้างขึ้นมาเอง รู้จิตอยู่เฉยๆ ถ้าระวังไม่ให้จิตมันหวั่นไหวได้ ดี ถ้าเป็นมโนภาพ ถ้ามันนิ่งอยู่จนกระทั่งเป็นนิมิตติดตา ก็ได้อุคคหนิมิต ถ้าสมาธิมันเจริญขึ้น มันสามารถปฏิวัติมโนภาพให้เปลี่ยนแปลงไปในลักษณะ ต่างๆ มันก็เป็นปฏิภาคนิมิต อุคคหนิมิต สมาธิเป็นสมถกรรมฐาน ปฏิภาคนิมิต สมาธิเป็นวิปัสสนากรรมฐาน เพราะจิตกำหนดหมายรู้ความเปลี่ยนแปลง ในเมื่อสมาธิมันเป็นแล้วนี่ มันจะมีอะไรเกิดขึ้น ให้เฉยอยู่ลูกเดียว อย่าไปรบกวน ถ้าหากว่ามันสงบลงไปนิดหน่อย เรามาทักมันว่า “ สงบหนอ “ สมาธิก็ถอน เพราะฉะนั้น พอมันสงบแล้วเราปล่อยไปเลย หน้าที่ของเราก็คือ พยายามรู้ตัวอยู่เท่านั้นเอง สิ่งที่มันเกิดขึ้น เราไม่ตั้งใจจะรู้ มันก็รู้เอง เพราะมันเป็นงานที่จิตสร้างขึ้น จิตเขาเป็นผู้สร้างงานขึ้นมา ก็ต้องรู้ว่างานเขาคืออะไร การรู้เห็นนี้ เป็นปัจจัตตัง เรารู้เฉพาะตัวเราเอง ถ้าไปเปิดเผยคุยหน่อย บางทีเราอาจเผลอประมาทไปว่าเราเป็นผู้วิเศษ หรือไปหลงติดมัน มันจะ รู้เห็นอะไร หรือไม่รู้เห็นอะไร ก็ช่างมัน ให้เรารู้จิตเราเอง อย่าไปหลงติดมัน ที่มา หนังสือฐานิยปูชา 2544 พระราชสังวรญาณ ( พุธ ฐานิโย ) จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 20:07:15

ความคิดเห็นที่ 32 “ สมาธิประเภทมีนิมิตนี้ไม่มีทุกรายไป รายที่ไม่มีก็คือเมื่อจิตสงบแล้วรวมอยู่กับที่ จะรวมนานเท่าไร ก็ไม่ค่อยมีนิมิตมาปรากฏ หรือจะเรียกง่าย ๆ ก็คือ รายที่ปัญญาอบรมสมาธิ แม้สงบรวมลงแล้วจะอยู่นานหรือไม่นานก็ตามก็ไม่มีนิมิต เพราะเกี่ยวกับปัญญาแฝงอยู่กับองค์สมาธินั้น ส่วนรายที่สมาธิอบรมปัญญา มักจะปรากฏนิมิตแทบทุกรายไป เพราะจิตประเภทนี้รวมลงอย่างเร็วที่สุด เหมือนคนตก บ่อตกเหวไม่คอยระวังตัว ลงรวดเดียวก็ถึงที่พักของจิต แล้วก็ถอนออกมารู้เหตุการณ์ต่างๆ จึงปรากฏเป็นนิมิตขึ้นมาในขณะนั้น และก็เป็นนิสัยของจิต ประเภทนี้แทบทุกรายไป แต่จะเป็นสมาธิประเภทใดก็ตาม ปัญญาเป็นสิ่งสำคัญประจำสมาธิประเภทนั้นๆ เมื่อถอน ออกมาแล้ว จงไตร่ตรองธาตุขันธ์ด้วยปัญญา เพราะปัญญากับสมาธิเป็นธรรมคู่เคียงกัน จะแยก จากกันไม่ได้ ถ้าสมาธิไม่ก้าวหน้าต้องใช้ปัญญาหนุนหลัง “ ที่มาหนังสือเรื่อง “ ปัญญาอบรมสมาธิ “ ของหลวงตามหาบัว http://www.luangta.com/thamma/thamma_book_detail.php?cgiBookID=221 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 11:38:23 จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 11:32:30

ความคิดเห็นที่ 33 บังเอิญได้คำตอบจากสิ่งที่ถามในกระทู้นี้ เลยโพสท์ก่อนที่กระทู้นี้จะตกไป เป็นบทความที่ปรมาจารย์ทางมหายานเขียนไว้ ละเอียดมากถึง 6 หน้าเอ 4 เนื่องจากเวลาที่จำกัดเลยสรุปมาให้อ่านสั้นๆ แม้จะไม่มีคนอ่านแล้วก็ตาม แต่ก็อยากให้ตัวเองได้เจาะลึก อ่านให้เข้าใจให้มากกว่านี้ เพราะภูมิปัญญา อันมีน้อยนิดของตัวเองจะอ่านของผู้รู้ ที่ใช้ศัพท์ลึกๆทางศาสนาให้เข้าใจ อย่างแจ่มแจ้งคงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก ก็ไม่ได้เชื่ออย่างเต็มร้อยว่าสิ่งที่ท่านเขียนนั้นถูกต้องเต็มร้อย แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ที่จะเป็นหนึ่งตัวเลือกที่จะศึกษาไว้ เพราะถือคติอย่างหนึ่งที่ว่า รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม และอาจเป็นสิ่งหนึ่งที่ต่อยอดจากหลายๆสิ่งที่ตัวเองมีก็เป็นได้ คนที่ปฏิบัติธรรมแล้วมักจะเจอสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าเป็นไปได้ แต่ก็เป็นไปแล้วเสมอ มีสูตรของกฎการดึงดูดข้อหนึ่งว่า เราไม่ต้องสนใจที่มาหรือขั้นตอนของสิ่งต่างๆ ที่เราพบเจอ เราแค่ดูที่ผลของมันก็พอแล้ว เหมือนกับเราไม่ต้องไปรู้ลึกรู้ละเอียด ว่า ไฟฟ้ามีที่มาและที่ไปอย่างไร เรารู้แต่เพียงว่า เราสามารถนำไฟฟ้ามาใช้ ประโยชน์ได้ และหากไม่ระวังอาจโดนไฟฟ้าช๊อตก็เป็นได้ ตั้งแต่ปฏิบัติมาก็พบเจออะไรๆบ่อยมาก แต่ก็มีกฎอีกข้อหนึ่งว่า สิ่งที่เราพบเจอ ไม่ควรนำไปบอกเล่าให้ใครฟัง เพราะต่อไปจะคลายความขลังลงได้ แต่สิ่งหนึ่งที่พบเจอบ่อยและแน่นอนที่สุดคือ สิ่งที่ตัวเองอยากรู้ จะพบได้ในไม่ช้า ทั้งจากหนังสือเปิดเจอหน้าที่ต้องการ ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจหาก็บ่อย เปิดเน็ตมาเจอ ทันทีก็มี อย่างแสงที่สงสัยว่ามายังไง ก็ได้คำตอบมาโดยสมบูรณ์อย่างละเอียด ตั้งแต่ที่มาที่ไปและการนำไปใช้ ทั้งในภพนี้และภพหน้า ถ้ามีจริง หรือถ้าเก่งพอ ก็หลุดพ้นไปจากวัฏฏะสงสารไปได้เลย จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 18:26:07

ความคิดเห็นที่ 34 ชีวิตเริ่มมาจากแสงที่มาจากใจกลางของจักรวาล ไร้รูปลักษณ์ใดๆทั้งสิ้น เมื่อมารวมกับกายเนื้อ เพราะความไม่รู้ หรือที่เรียกว่าอวิชชา จึงทำให้ต้องหลง วนเวียนอยู่ในวัฏสงสารอย่างไม่รู้จักจบสิ้น ที่เป็นเช่นนี้เพราะจิตยึดติดกับ โลภ โกรธหลง ตัวเราของเรา จิตเป็นสิ่งที่ไม่มีการเกิดและการดับ มีแต่แปรสภาพไปตามกิเลสที่ตัวเองไป ยึดติดไว้ เหมือนกับน้ำสามารถยืนยันได้ถึงธรรมชาติของจิตและจักรวาล เมื่อน้ำแสดงถึงการหายไปหรือดับไป นั้นคือการแสดงถึงการแปรสภาพเป็นอื่น ไปเป็นไอน้ำ เมื่ออยู่บนท้องฟ้าในระยะเวลาหนึ่งเมื่อทุกอย่างพอเหมาะ ก็กลายเป็นน้ำเป็นฝนตกลงมา เป็นสายน้ำ ชีวิตก็เหมือนน้ำที่ไหลไปและ สามารถแปรสภาพเป็นอย่างอื่นได้ทุกเมื่อ  ขอเพียงไม่ไปยึดติดกับสิ่งอื่นใด สุดท้ายทั้งชีวิต(จิต)และน้ำก็จะกลับไปสู่ธรรมชาติดั้งเดิมได้โดยอัตโนมัติ ก่อนที่สายน้ำจะกลับสู่ธรรมชาติดั้งเดิมได้ จะต้องไหลผ่านพบเจอกับ กรวด หินดินทราย ทุ่งหญ้า ใบไม้ หากไม่ไปติดอยู่กับสิ่งที่ได้พบเห็นขัดขวางทาง ที่จะเดินต่อไป ก็จะไหลไปสู่ทะเลได้ตามธรรมชาติ คนเราก็เช่นกัน ลาภยศ สรรเสริญ กิเลส ความรักความผูกพัน ทำให้คนเรา ต้องไปผูกติดกับมันโดยไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้แหละ คือสิ่งที่ทำให้เราต้อง หมุนเวียนอยู่ในวัฏสงสารอย่างไม่จักจบสิ้น จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 18:27:47

ความคิดเห็นที่ 35 สุดท้ายของบทความพูดถึง แสงต่างๆที่วิญญาณจะได้พบเจอในปรโลก คนที่ฝึกจิตและพบแสงบ่อยๆจะจำแสงนั้นได้ ทำให้จิตโผกลับมาหาที่มาโดยอัตโนมัติ พูดถึงตรงนี้ทำให้นึกถึงครั้งแรกที่นั่งสมาธิแล้วเห็นแสง ตอนนั้นยังไม่รู้ว่านั่งสมาธิแล้วเห็นแสงได้ พอออกจากสมาธิได้ไปสำรวจดูว่า แสงอาทิตย์ส่องมาจากช่องไหน ในบ้านแสงอาทิตย์ ไม่น่าจะเข้ามาได้ สว่างจ้าอย่างนั้น อีกครั้งอยู่ๆก็มีสปอร์ตไล้ท์ส่องมาที่หน้าจนสะดุ้ง นิกายเซนมีปริศนาหนึ่งว่า โฉมหน้าดั้งเดิมก่อนที่พ่อแม่เกิดเรามาคืออะไร ณ ที่นี้ อยากจะตอบว่าคือแสงนั่นเอง จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 18:31:44

ความคิดเห็นที่ 36 ผีเสื้อในฝัน ช่วงเย็นของวันหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาตามลำพังอยู่ที่สนามหญ้าชานเมืองแห่งหนึ่ง   เขาไม่ได้เดินปล่อยอารมณ์อย่างนี้มานานแล้วเพราะว่าไม่มีใครที่เข้าใจ จิตใจจริงๆของเขาสักคน เขาจำเป็นต้องกดข่มอารมณ์ของตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน เพราะว่าวิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่จะไม่ให้เขาจมปลักคิดถึงแต่เรื่องราวต่างๆของตัวเอง เขานอนลงกับพื้นหญ้าและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พลางสูดดมความหอม ของไอดินกลิ่นหญ้า แล้วปล่อยอารมณ์อย่างเต็มที่ ไม่นานเขาก็เผลอหลับ แล้วฝัน ในความฝัน เขาได้กลายเป็นผีเสื้อตัวหนึ่ง ที่มีปีกสีสวยงามตระการตา บินวนเวียนอยู่อย่างมีความสุขอยู่กลางสวนดอกไม้ ที่มีท้องฟ้าสีคราม ที่มีเมฆขาวอยู่เบื้องบน และมีพื้นหญ้าที่นุ่มและเขียวชอุ่มอยู่เบื้องล่าง มีสายลมพัดเอื่อยๆผ่านใบหลิว มวลดอกไม้ต่างๆ ต่างแย่งกันอวดชูช่อและสีสัน คลื่นน้ำในสระพลิ้วไหวเป็นระลอกๆ ยามต้องลม ชายหนุ่มนั้นดื่มด่ำมีความสุขอยู่กับความฝันนั้น จนลืมโลกลืมตัวเองไปจนหมดสิ้น ฉับพลันนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมา เขาแบ่งแยกไม่ออกจริงๆว่าเมื่อกี้นั้นเป็น เป็นความจริงหรือความฝัน และเมื่อเขารู้ตัวแล้วว่าเป็นความฝัน จึงพูดว่า “ข้าก็ยังคือข้า ผีเสื้อก็ยังคือผีเสื้อ” กาลเวลาผ่านไป ในที่สุดเขาก็เริ่มรู้แล้วว่า ที่แท้ผีเสื้อที่มีปีกสีสวยงาม และบินวนเวียนอย่างมีความสุขนั้นคือตัวเขาเอง และในขณะนี้เขาก็ยัง เป็นเขาคนเดิม กับความเป็นตัวตนของตัวเองยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ที่แตกต่างก็คือ ความรู้สึกนึกคิดเปลี่ยนไปจากเดิมทุกอย่างแล้ว เขาได้เรียนรู้แล้วว่า ไม่ว่าสถานการณ์รอบตัวจะไม่ได้ดั่งใจแค่ไหน จะทุกข์สักเพียงไหน หากใจของเราไม่ไปทุกข์ด้วย เราก็มีความสุขได้ และตัวเองก็สามารถสร้างจิตของตัวเองให้มีความสุขได้ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 55 15:24:19 จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 15:23:36

ความคิดเห็นที่ 37 ถ้าคุณ mingxing พอมีเวลา เอามาทยอยลงให้หมดเลยก็จะเป็นประโยชน์มากครับ ผมชอบอ่านแนวมหายานนะครับ แม้ว่าบางครั้งเวลาคิดตามไปแล้วมันจะออกแนวแฟนตาซี แต่ก็อย่างว่า ปรมาจารญ์ทางมหายานหลายท่านก็ได้พบ ได้เห็น ได้สัมผัส ถึงพลังงานของจิตในมิติต่างๆ ที่บ้านผมก็เคารพไต้ซืออยู่ท่านหนึ่ง ท่านเป็นผู้มีญาน ที่บ้านหากมีเรื่องอะไรที่ไม่ค่อยสบายใจ อยากจะปรึกษา ก็จะไปหาท่าน พูดไทยเก่งแต่ไม่ค่อยชัด ที่สัมผัสได้คือเมตตาที่มาจากตัวท่านนี่หละ ไปหาแล้วยิ้มกันออกมาก็ว่าได้ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 22:22:51

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีค่ะ คุณรวดเดียว ไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาอ่าน กะว่าให้ตัวเองอ่านคนเดียว แม้ว่าตัวเองจะถูกจริตกับสติปัฏฐาน 4 กับแนวหลวงพ่อเทียน แต่หลายๆอย่างของศาสนาทุกศาสนา สุดท้ายใกล้เคียงกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ เลือกเก็บเอาสิ่งดีๆของคนอื่นให้กับตัวเอง เป็นกำไรชีวิตที่ไม่ต้องลงทุนอะไร ถ้าคุณชอบอ่านจะนำมาลงให้ จนกว่ากระทู้จะตกไปค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 12:10:20

ความคิดเห็นที่ 39 ภูเขาหรือพื้นราบ คุณจะเป็นเหมือนกับฉันหรือเปล่า ที่มีประสบการณ์เช่นนี้ ไม่ได้ปีนเขา แต่กลับรู้สึกเหมือนกับพลัดตกจากเขาสูง ตกลงมาจนกระดูกแหลกเหลว ฉันกำลังปีนเขาอยู่หรือ? ทำไมถึงมีความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างนี้บ่อยๆ? ในความรู้สึกเจ็บปวดทีไม่รู้ต้นสายปลายเหตุนั้น เคยถามตัวเองบ้างหรือเปล่าว่า คุณกำลังปีนเขาสูงอยู่จริงๆหรือ? แม้จะรู้สึกว่าปีนขึ้นเขาสูง แต่เขาลูกนั้นก็เหมือนกับเห็นได้อย่างลางเลือน ไม่เห็นลักษณะที่ชัดเจนหรือมีชื่อว่าอะไร แต่ก็ไม่รู้ว่าปีนขึ้นไปทำไม แล้วก็พลัดตกลงมาได้อย่างไร เขาสูงลูกนั้นมาจากไหน? แล้วฉันปีนขึ้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่ความเจ็บปวดจากบาดแผลเหล่านั้นจะทำให้คุณค่อยๆได้สติขึ้นมา ค่อยๆเห็นความเป็นจริง ของตนเองที่อยู่บนพื้นราบ ที่ปีนขึ้นไปนั้นคือจิตของคุณ ทั้งๆที่ความเป็นจริง กายยังอยู่บนที่ราบ ปีนขึ้นไปสูงมาก จนถึงยอดเขา เป็นแค่ความรู้สึกของตนเอง ที่ตามความสำเร็จของคนอื่นมาเป็นความต้องการความใฝ่ฝันที่จะไปให้ได้อย่างผู้อื่น การปีนไปสู่จุดสูงสุดอย่างไม่ลืมหูลืมตา ทำให้คุณเดินไปอย่างไม่มั่นคง ทุกย่างก้าวที่เดินก็เหมือนกับเดินไปสู่หลุมพราง ชีวิตเต็มไปด้วยกฎระเบียบและมาตรฐานของสังคมและจารีตประเพณี เหมือนภูเขาที่แต่ละเขาความสูงต่ำไม่เท่ากัน ทำให้ต้องเดินไปอย่างยากลำบาก เขานี้สูงแล้ว เขานั้นยังสูงกว่าอีก ทำให้ตนเองต้องปีนไปตามมาตรฐานความสูงต่ำของผู้อื่น ความที่เดินไปอย่างไม่ค่อยจะมั่นคง และไม่เป็นตัวของตัวเอง เผลอเมื่อไหร่ก็ตกลงมาจากมาตรฐานนั้น ตกลงมาจนไม่เหลือความเชื่อมั่นในตัวอีกเลย ตกลงมาจนเป็นบาดแผลเต็มตัว บาดแผลที่มีอยู่เต็มตัวนั้นก็อยู่ในจิตวิญญาณนั่นเอง รู้สึกเอง แต่ในความเป็นจริงชีวิตยังไม่ได้เริ่มต้น อีกทั้งยังไม่ได้เตรียมตัว ชีวิตควรจะเดินบนที่ราบก่อน หรือเริ่มจากบนเขาก่อนดีล่ะ? บางทีชีวิตของเรา จำต้องมีภูเขาก่อน นั่นคือความมุ่งมั่นและการเลือก ภูเขาของตนเอง ไม่ใช่ภูเขาหลายๆลูกของคนอื่น อย่ากลัวที่จะพลัดตกลงมา มันไม่ได้ทำให้ตัวคุณต้องแหลกเหลว มันมีแต่ทำให้คุณได้สติขึ้นมา ทำให้ได้รู้จักปรับปรุงตัวเองขึ้นมาใหม่ ทุกครั้งที่พลัดตกลงมา ก็ทำให้คุณรู้จักพื้นราบของตนเอง หาพื้นราบของตนเองกลับมา แล้วเริ่มเดินจากพื้นราบนั้น จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 12:11:20

ความคิดเห็นที่ 40 #37 คุณรวดเดียว บทความที่คุณต้องการอ่านนั้น มีอยู่ในฉบับเต็มๆเป็นภาษาไทยในหนังสือ ประตูสู่ภาวะใหม่ : คำสอนธิเบตเพื่อเตรียมตัวตายและช่วยเหลือผู้ใกล้ตาย โดยเฉพาะหน้า 129 การพบกันของมารดาและบุตร หน้า 143 บทที่ 7 รัศมีประจำจิต บทความตอนหนึ่งว่า (หน้า 156 ) ( เป็นภาวะในปรโลก คำธิเบตเรียกว่า บาร์โด ) “ ตอนนี้อย่าได้กลัวลำแสงสีเหลืองที่พุ่งเป็นลำชำแรกจิตใจ และเปล่งรัศมีจน พร่าตา ขอให้ระลึกว่านั่นคือปัญญาญาณ ขอให้จิตเดิมแท้ของท่านคงสภาพ อยู่ในแสงนั้น มีศรัทธาและใฝ่หาซึ่งสิ่งนั้น หากจำได้ว่านั่นคือรัศมีที่แผ่จาก จิตเดิมแท้ของท่าน แม้ท่านจะไม่มีศรัทธาและไม่ได้กล่าวมนตราอันบันดาลใจใดๆ พุทธกายและลำแสงทั้งหมด จะแนบแน่นกับท่านไม่อาจแยกออกจากกันได้ และท่านจะบรรลุพุทธภาวะ” ขอบคุณค่ะที่ทักมาทำให้นึกถึงหนังสือเล่มนี้ได้ เมื่อก่อนอ่านแล้วไม่รู้ว่าอะไร เป็นอะไร แต่ตอนนี้มองเห็นเป็นภาพพจน์แล้ว เมื่อก่อนคิดว่านั่งสมาธิแล้วมีประโยชน์แค่จิตสงบ ลดละเลิกกิเลสให้เบาบางได้ แต่ไม่คิดว่าจะนำมาใช้ในปรโลกได้อีก เวลาที่เรานั่งสมาธิแล้วไม่มีกาย มีแต่ตัวรู้ สว่างไสวอยู่อย่างเดียว ก็คงจะเหมือนวิญญาณของเราที่ออกจากร่างแล้ว มีแต่ตัวรู้และความสว่างเท่านั้น กัลยาณมิตรคือรุ่งอรุณของการปฏิบัติธรรม ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 20:14:11

ความคิดเห็นที่ 41 มีตัวเราไว้ทำไม มีพระอาจารย์ท่านหนึ่งเข้านิโรธสมาบัติไปหลายวัน จนเหล่าลูกศิษย์ นึกว่าท่านมรณภาพไปแล้ว เลยนำร่างของท่านไปเผา ผ่านไปอีกหลายวันเมื่อท่านออกจากนิโรธสมาบัติ ท่านหาร่างตัวเองไม่เจอ รู้สึกเศร้าโศกเสียใจมาก พร้อมกับพึมพำไปว่า “ข้าล่ะ ตัวข้าอยู่ที่ไหน?” พอตกกลางคืนท่านก็ยังร้องอีกว่า ข้าล่ะ ทำไมถึงหาร่างของข้าไม่เจอ” เสียงร้องนั้นยิ่งร้องยิ่งเสียใจหนักขึ้นทุกที เหล่าลูกศิษย์ฟังแล้วก็ไม่สบายใจไปตามกัน เหล่าลูกศิษย์จึงไปเชิญพระอาจารย์จิ้งคง มาช่วยแก้ไขให้ พระอาจารย์จิ้งคงสั่งว่า คืนนี้ให้เตรียมไฟมาหนึ่งเตา และน้ำหนึ่งถัง อาจารย์จะไปนอนในห้องพระอาจารย์นั้นเมื่อท่านมาหากายเนื้อ ข้าจะคุยกับเขาให้เข้าใจว่า “อะไรคือตัวเรา” พอถึงกลางดึก พระอาจารย์ท่านนั้นมาหากายอีก พลางพูดอย่างเศร้าสร้อยว่า “ข้าล่ะ กายของข้าอยู่ที่ไหนแล้ว” พระอาจารย์จิ้งคงตอบว่า “อยู่ในดิน” วิญญาณนั้นจึงมุดเข้าไปในดิน หาจนทั่ว สุดท้ายก็ยังหาร่างของตัวเองไม่เจอ วิญญาณนั้นกลับมาพูดอย่างเศร้าสร้อยอีกว่า “ในดินไม่มีตัวข้า” พระอาจารย์จิ้งคงตอบว่า “งั้นคงอยู่ในความว่างเปล่ากระมัง เจ้าลองไปหาดูให้ทั่วซี” วิญญาณนั้นไปหาอีกจนทั่วก็ไม่เจอ กลับมาต่อว่า หาจนทั่วแล้วไม่เจอ พระอาจารย์จิ้งคงชี้ไปที่ถังน้ำแล้วพูดว่า “ร่างของท่านคงจะอยู่ในน้ำกระมัง” วิญญาณนั้นจึงเข้าไปในน้ำ สักครู่วิญญาณนั้นก็ออกมาพูดว่า “ในน้ำก็ไม่มีข้า ที่แท้ท่านซ่อนตัวข้าไว้ที่ไหน?” พระอาจารย์จิ้งคงชี้ไปที่เตาไฟแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นท่านต้องอยู่ในไฟแน่นอน” วิญญาณนั้นก็เข้าไปในไฟ ที่สุดก็หาตัวเองไม่เจอ ก่อนที่วิญญาณนั้นจะพูดอะไร พระอาจารย์จิ้งคงพูดก่อนว่า “ในเมื่อท่านสามารถไปในดิน ที่ว่าง น้ำ ไฟ และทุกแห่งได้อย่างอิสระเสรี ไม่มีที่ไหนที่ท่านไปไม่ได้ แล้วท่านจะยังยึดเอาเปลือกว่างเปล่านั้นมาไว้อีกทำไม?” วิญญาณนั้นได้คิดขึ้นมา ตั้งแต่นั้นจึงไม่มาหา  ”ข้า “ อีกต่อไป แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 55 11:11:59 จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 11:09:58

ความคิดเห็นที่ 42 กายานุปัสสนากรรมฐาน เมื่อตอนที่ฝึกใหม่ๆ ครูบาอาจารย์บอกว่าเมื่อจิตสงบแล้วให้พิจารณากาย ใหม่ๆก็ทำตาม แต่พอทำไปทำไปก็คิดว่า ทำไมต้องไปพิจารณาซ้ำๆก็รู้อยู่แล้ว ทำไมต้องไปทำทุกวัน ไร้สาระจัง แต่ก็ไม่ดื้อ ทำทุกวันเหมือนกัน เพราะนั่ง แล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร อยู่เฉยๆจะฟุ้ง และเมื่อพิจารณาไปนานๆ จิตก็จะรวมลงไป ได้เอง จึงทำทุกวัน จนวันหนึ่งจิตรู้สึกได้เองว่ากายนี้ไม่ใช่เรา เหมือนกับปูเสฉวนไม่มีผิด ที่เอาเปลือก หอยมาเป็นของตัวเอง แบกไปไหนมาไหนตลอดเวลา หน้าตาที่เห็นในกระจก ก็ไม่ใช่เรา เหมือนตุ๊กตาที่เราเล่นตอนเด็กๆ เราแต่งหน้า แต่งตัวให้เขา การมองโลก มองสิ่งรอบๆตัวจะเปลี่ยนไป ถ้าเป็นนักเขียน นักบรรยาย คงจะบรรยายได้อย่างสวยงามน่าพิศวง มหัศจรรย์ ชวนให้คนอื่นอยากรู้ อยากเห็น อยากเป็นอย่างนั้นบ้าง เราจะรู้สึกว่าโลกนี้คือละครโรงใหญ่ที่ต่างคนต่างเล่น หมดหน้าที่แล้วก็ลงจากเวทีไป ความรู้สึกต่อตัวเอง ต่อพ่อแม่ต่อครอบครัวญาติพี่น้องไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ผูกพันเป็นเลือดเนื้อเป็นกลุ่มก้อนเดียวกันเหมือนแต่ก่อน ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นหน้าที่ หน้าที่ที่เราต้องทำให้ดีที่สุด ก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป เราทำได้ แค่ไหน เราจะทุ่มให้จนหมดหน้าตัก เพราะเราเอาไปด้วยไม่ได้ แล้วชาติหน้าถ้ามี ถึงเจอกันก็จำกันไม่ได้ จึงอยากจะถนอมวันเวลาที่เราอยู่ด้วยกันให้มีคุณค่ามากที่สุด เพื่อที่วันหนึ่งที่เราจากไป เราจะไม่เสียดายเวลาและโอกาสที่เราได้เกิดมา มีชื่อนี้ นามสกุลนี้ เราจะจากไปอย่างไม่ต้องเหลืออะไรให้ต้องยึดติดได้อีก จิตหลุดจากกายได้จริงๆไม่ใช่ความคิดที่ฟังมาจากคำพูดของคนอื่น ที่เขาบอกว่า ปัจจัตตัง ก็คือทำเองเห็นเองรู้เอง ให้คนอื่นพูดอย่างไรก็เป็นเพียงความจำ หลังจากที่จิตหลุดจากายแล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ต้องพิจารณากายแล้ว แต่ก็ตอบ ตัวเองไม่ได้สิ่งที่ตัวเองคิดถูกหรือผิด จนได้อ่านหนังสือของลุงหวีด บัวเผื่อน ท่านเขียนไว้ว่า “พิจารณากายให้มันชัด เมื่อเข้าใจชัด มันจะปล่อยวางกายไปเองโดยอัตโนมัติ เราไม่ต้องปล่อยเลย เมื่อเข้าใจเรื่องกายชัดเจน มันจะไม่พิจาณากายอีกแล้ว เหมือนเรากินข้าวอิ่มแล้ว เราไม่กินซ้ำอีก” ณ โอกาสนี้ขอกราบดวงวิญญาณของคุณลุงหวีด บัวเผื่อนมา ณ ที่นี่ด้วย หนังสือ ของท่านมีประโยชน์กับคนรุ่นหลังมาก หนูขออนุญาตเดินตามหลังท่าน สิ่งที่ยังทำไม่ได้เวลานี้คือ ปล่อยรู้ กับยังทิ้ง เวทนาไม่ได้ คิดว่าการปฏิบัติธรรมสิ่งที่ทิ้งได้ยากที่สุดคือเวทนา และการปล่อยรู้ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 11:43:04 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 55 11:40:57 จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 11:39:39

ความคิดเห็นที่ 43 ด้านล่างเป็นบทสนทนาระหว่างปู่กับหลาน ในหนังสือเรื่อง เทคโนโลยี่ทางความคิดพิชิตปัญหาหน้า 127 หลาน   :  คุณปู่ครับ คิดกับรู้สึก มันเหมือนกันไหมครับ ปู่ :   ไม่เหมือนสิหลาน ความรู้สึก เป็นสภาวะธรรม ที่มีอยู่จริงๆไม่ต้องมีคำอธิบาย ไม่ต้องใช้ความคิด หลานลองพลิกมือดูสิ มีความรู้สึกในการพลิกมือไหม หลาน   :  มีครับ ปู่    :       ต้องใช้ความคิดไหม หลาน   :   ไม่ต้องใช้ครับ พอพลิกมือปุ๊บ ก็เกิดความรู้สึกปั๊บเลย ปู่   :       เป็นอารมณ์ปัจจุบันจริงๆที่ใจไปรู้เข้า ส่วนความคิดนั้น จะเป็นไปกับ             อารมณ์ ที่เป็นอดีตและอนาคต เป็นเรื่อง เป็นราว ที่สมมุติขึ้นเอาเอง             ทั้งนั้น ความคิดนั้น รู้บัญญัติธรรม คือของสมมุติ ส่วนสติ             ความรู้สึกตัวนั้น รู้ปรมัตถ์ คือ ของที่มีอยู่จริงๆที่เป็นปัจจุบันอารมณ์ หลาน   :   สรุปว่า ถ้ารู้สึกตัวก็แปลว่าไม่ได้คิด แต่ถ้ากำลังคิด ก็แปลว่าไม่ได้             รู้สึกตัว ผมเข้าใจแบบนี้ ถูกต้องไหมครับ ปู่  :        ถูกต้อง ในทางปฏิบัติ หลานต้องแยกความคิด กับความรู้สึกตัวให้ออก              คิดก็อย่างหนึ่ง รู้สึกตัวก็อย่างหนึ่ง ไม่เหมือนกันเลย ยืนอยู่กันคนละ             ฝั่งคิดคือใจที่หลับใหลปรุงแต่งไปกับเรื่องราวที่เป็นสมมุติ ส่วนความ              รู้สึกตัวคือใจที่ตื่นขึ้นมารู้ความจริงของกายและความจริงของใจ              ที่กำลังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา ในโลกนี้ยังไม่มีวิชาใด ที่สอนให้คนหยุด              คิดได้มีแต่สอนให้คิดๆและก็คิดอยู่ตลอดเวลา แล้วความคิดนั่นแหละ             ที่ทำให้ใจเป็นทุกข์ คำสอนของพระพุทธเจ้าเท่านั้น ที่สอนให้รู้จัก             หยุดคิด เพื่อที่จะได้รู้เท่าทันความคิดของตัวเอง หลาน  :   นอกจากหลับสนิทเท่านั้นที่เราจะหยุดคิดได้ แต่ในเวลาตื่นอยู่             เราจะหยุดคิดได้หรือครับ ปู่   :        ได้สิหลาน เราสามารถหยุดคิดได้ด้วยความรู้สึกตัวไง เพิ่งคุยกันมา               หยกๆลืมเสียแล้ว ในขณะที่เรามีความรู้สึกตัวอยู่ที่กาย จะอยู่ที่                ลมหายใจ จะอยู่ที่ความเคลื่อนไหว จะอยู่ที่ท้องพองท้องยุบ               หรือจะอยู่ที่อิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอนก็ได้ แล้วแต่ว่าใครจะถนัด              แบบไหน รู้แล้วใจสบายสติเกิดได้บ่อย ก็รู้แบบนั้นไป ขณะที่             เรารู้สึกตัวได้ครั้งหนึ่ง ความคิดก็จะถูกตัดขาดไปได้ขณะหนึ่ง             ตามกำลังของสติที่เกิดขึ้น และถ้าสติสามารถเกิดขึ้นได้บ่อยๆ            ต่อเนื่องกัน ใจของหลานก็จะเบาโล่งโปร่งสบาย หลานจะได้สัมผัส             กับความสุขสงบเย็นของใจที่ไร้การปรุงแต่งของกิเลส             เพราะใจที่มีสติรู้สึกตัวอยู่กับความรู้สึกของกายที่เป็นอารมณ์ปัจจุบัน             อยู่นั้น เป็นใจที่ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลงไม่เผลอไม่คิดฟุ้งซ่าน            ไปในอดีตและอนาคต เป็นใจที่เป็นปกติ เป็นใจที่สุขสงบ เย็นจริงๆ ต่างจาก            ความสุขของใจที่ถูกกิเลสปรุงแต่ง สุขของกิเลสนั้นเป็นสุขที่สนุกสะดวก            สบาย วุ่นวาย และก็เร่าร้อน เป็นสุขที่ต้องอาศัยสิ่งภายนอกเป็นตัวกำหนด            แต่ความสุขสงบเย็นของใจที่มีสติรู้สึกตัวนั้น เป็นความสุขที่ไม่ต้องพึ่งพา            สิ่งภายนอกใดๆเลย เป็นความสุขสงบภายในที่เกิดจากใจของตัวเอง จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 11:31:39

ความคิดเห็นที่ 44 สวัสดีค่ะ เพิ่งเลื่อนลงมาอ่านกระทู้นี้ กระทู้ดีๆแบบนี้ ชอบจัง ขอแทรกนิดนึง ชอบใจตรงนี้ เราจะรู้สึกว่าโลกนี้คือละครโรงใหญ่ที่ต่างคนต่างเล่น หมดหน้าที่แล้วก็ลงจากเวทีไป ความรู้สึกต่อตัวเอง ต่อพ่อแม่ต่อครอบครัวญาติพี่น้องไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ผูกพันเป็นเลือดเนื้อเป็นกลุ่มก้อนเดียวกันเหมือนแต่ก่อน ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นหน้าที่ หน้าที่ที่เราต้องทำให้ดีที่สุด ก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป เราทำได้ แค่ไหน เราจะทุ่มให้จนหมดหน้าตัก เพราะเราเอาไปด้วยไม่ได้ แล้วชาติหน้าถ้ามี ถึงเจอกันก็จำกันไม่ได้ จึงอยากจะถนอมวันเวลาที่เราอยู่ด้วยกันให้มีคุณค่ามากที่สุด เพื่อที่วันหนึ่งที่เราจากไป เราจะไม่เสียดายเวลาและโอกาสที่เราได้เกิดมา มีชื่อนี้ นามสกุลนี้ เราจะจากไปอย่างไม่ต้องเหลืออะไรให้ต้องยึดติดได้อีก คุณบรรยายได้ตรงกับที่เรารู้สึกมาก ของเรามันมีที่มา วันนึงตอนกำลังแปรงฟัน เรากำลังนึกถึงอารมณ์กลัวของเราอยู่ ประมาณว่าพยายามจะแครกเรื่องความกลัวให้ออก พอคิดไปคิดมา ย้อนไปย้อนมา เราถึงรู้ว่า ทุกครั้งที่เรากลัว (กลัวในที่นี้คือกลัวความไม่แน่นอน) เราพยายามจะเกี่ยวอะไรก็ได้มาให้เรารู้สึกว่า เรามั่นคง แล้วก็ไล่นึกถึง สิ่งสุดท้ายที่จะเกี่ยวไว้คือพ่อแม่ เราชอบเรียกเองคนเดียวว่า พ่อแม่คือ The last resort สำหรับเราเลย พอคิดได้แบบนั้น มันก็คิดไปอีก พ่อแม่ วันหนึ่งก็ต้องตาย ทุกคนต้องตาย คนที่รู้จักทุกคนต้องตาย คิดได้เท่านั้นแหละ ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ร้องไม่หยุด ร้องจนเหนื่อย จนสุดท้าย ก็คิดได้ว่า ทุกสิ่งบนโลกนี้มันไม่แน่นอนไง ไม่มีใครเกิดมาแล้วไม่ตาย พอนึกถึงตรงนี้ เราก็หยุดร้องเลย หยุดฉับพลัน แล้วปัจจุบัน ความรู้สึกของเรา เหมือนที่คุณบรรยายมาเด๊ะเลย โลกนี้คือโรงละครโรงใหญ่ เรามาเจอกันในช่วงเวลาหนึ่ง แล้วเราทั้งหมดก็ต้องจากกันไป แล้วไปเจอกันใหม่ในบทบาทใหม่ ทุกวันนี้ พยายามทำดีกับทุกคน มีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน กับพ่อแม่ ก็ดีกับเค้าที่สุดเท่าที่จะดีได้ ให้ธรรมะกะเค้าด้วย แทรกไปวันละนิดวันละหน่อย จนแม่เริ่มเบื่อล่ะ คือความรู้สึกตอนนี้ มันไม่ใช่แบบ ไม่รัก แต่มันเป็นรักแบบไม่ยึด คนอื่นอาจฟังแล้วทำหน้าคิ้วขมวด แต่กับคนที่ปฏิบัติด้วยกัน เราเชื่อว่า อ่านนิดเดียวก็เข้าใจล่ะ :) จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 14:12:51

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณค่ะ คุณ =U_U= PoRpLe รูปภาพด้านล่างน่าจะสื่ออะไรได้ดีที่สุด น้ำตาซึมทุกครั้งที่ได้เห็น มีกลอนจีนโบราณบทหนึ่งชอบมากเหมือนกัน เสื้อที่แม่เย็บให้กับมือ ใส่อยู่ในตัวลูกที่จากมา เย็บอย่างประณีตก่อนเดินทาง กลัวแต่อีกนานกว่าจะกลับ ใครว่าเป็นน้ำใจเพียงเล็กน้อย บ่งบอกถึงแสงอาทิตย์ยามฤดูใบไม้ผลิ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 12:13:54

ความคิดเห็นที่ 46 ชอบเนื้อหาของเพลงนี้เหมือนกัน ลึกซึ้งกินใจมาก ในปีนั้นลูกยังไม่โต ทำให้แม่ต้องเป็นห่วงบ่อยๆ เป็นเพราะลูกไม่ดี คงจะทำให้ต้องเป็นห่วง แม่ลำบากเพราะครอบครัว แม่อย่าปล่อยให้น้ำตาไหลร่วงลงมา ลูกจะดูแลครอบครัวนี้ ลูกรู้ว่าแม่เหนื่อย ตอนนี้เปลี่ยนมาให้ลูกแบกรับครอบครัวนี้ ลูกจะไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจแน่นอน ลูกจะทำให้มีอนาคตที่ดีงาม จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 12:18:24

ความคิดเห็นที่ 47 มอบให้แม่ก่อนที่ไม่มีแม่ให้มอบ ก่อนวันแม่ ชายหนุ่มคนหนึ่งจอดรถที่หน้าร้านดอกไม้ คิดจะเข้าไปในร้านเพื่อจะให้ที่ร้าน ส่งดอกไม้ช่อหนึ่งไปให้มารดาของตนเองที่อยู่อีกจังหวัดหนึ่ง ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในร้าน เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ที่ทางเท้า จึงเดินเข้าไปถามเด็กหญิงนั้นว่า “หนู นั่งร้องไห้อยู่ที่นี่ทำไม?” “หนูอยากจะซื้อดอกไม้ให้กับแม่ แต่หนูมีเงินไม่พอ” ชายหนุ่มนั้นจึงจูงมือเด็กหญิงนั้นเข้าไปในร้าน สั่งดอกไม้ให้กับมารดาแล้ว ก็ซื้อดอกไม้ช่อหนึ่งให้กับเด็กหญิงนั้น เมื่อเดินออกไปที่หน้าร้านบอกกับ เด็กหญิงนั้นว่า จะส่งเขากลับบ้าน “คุณน้าจะส่งหนูจริงๆหรือคะ?” เด็กหญิงถาม “แน่นอน” “งั้นหนูไปที่แม่ของหนูก่อนแล้วกัน แต่ว่า คุณน้าคะ ที่ๆแม่หนูอยู่ อยู่ไกลจากที่นี่มาก” “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจะไปส่ง” ขณะที่ขับรถไปเรื่อยๆ ผ่านหนทางที่คดเคี้ยวดั่งงูเลื้อย ก็มาถึงสุสานแห่งหนึ่ง เด็กหญิงนั้นนำดอกไม้วางไว้ที่หน้าหลุมศพของมารดา เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนำดอกไม้มาให้แก่มารดาที่เสียชีวิตไปไม่นาน เด็กนั้นต้องใช้เวลาเดินทางไม่น้อย ยังนำไปให้ได้ถึงที่ แต่ตัวเองล่ะ มีรถ แล้วก็ล่ำสันแข็งแรง กลับใช้บริการเสริม ไม่ยอมกลับไปพบหน้าแม่ เมื่อชายหนุ่มส่งเด็กหญิงกลับบ้านแล้ว ก็กลับไปที่ร้านดอกไม้ ยกเลิกดอกไม้ที่สั่งไว้ แล้วซื้อดอกไม้ช่อหนึ่ง ขับรถไปเป็นเวลาห้าชั่วโมงจนถึงบ้านของมารดา เพื่อที่จะมอบดอกไม้ให้กับแม่ด้วยตัวเอง การจะจัดงานศพให้เป็นพิธีใหญ่โตแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับรู้กตัญญูกตเวที ต่อท่านทั้งสองในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 12:37:20

ความคิดเห็นที่ 48 สวยเพียบพูนด้วยเสน่ห์ มีอุบาสิกาคนหนึ่ง  เกิดในตระกูลที่มั่งคั่ง ไม่ว่าจะเป็นด้านทรัพย์สมบัติ ยศถาบรรดาศักดิ์ หรืออำนาจวาสนา หรือความสวยงามภายนอก เรียกได้ว่า หาคนเปรียบเทียบได้ยาก แต่ก็ยังไม่มีใครมารักมาชอบ ไม่มีแม้แต่คนที่มาคุยถูกคอ จึงไปขอคำชี้แนะจากพระอาจารย์ ว่าทำยังไงถึงจะมีเสน่ห์ให้คนมารักมาชอบ พระอาจารย์เลยตอบว่า ถ้าเจ้าสามารถร่วมงานกับผู้อื่น ด้วยจิตที่มีเมตตา พูดจาด้วยคำเซน ฟังเสียงของเซน ทำเรื่องราวเกี่ยวกับเซน ใช้จิตของเซน เจ้าจะกลายเป็นผู้มีเสน่ห์ดึงดูดผู้คนมากที่สุด “คำของเซน พูดยังไงเจ้าคะ?” อุบาสิกานั้นถาม “คำของเซน คือพูดแต่เรื่องเรื่องดีๆ พูดแต่ความจริง พูดจาอ่อนน้อมถ่อมตน พูดแต่เรื่องที่มีประโยชน์ต่อผู้อื่น” “แล้วเสียงของเซน ฟังยังไงเจ้าคะ?” “เสียงของเซนคือทำเสียงทั้งหมดให้เป็นเสียงละเอียดอ่อน ทำเสียงด่าทอเป็น เสียงที่มีเมตตา ทำเสียงดูถูกเหยียดหยามเป็นเสียงที่คิดจะช่วยเหลือ และถ้าเจ้าฟังเสียงร้องไห้ เสียงวุ่นวาย เสียงหยาบ เสียงน่าเกลียด เจ้าก็ไม่ถือสา นั่นคือเสียงของเซน” “แล้วเรื่องราวของเซนทำยังไงเจ้าคะ” “เรื่องของเซนคือ ทำบุญบริจาค ช่วยเหลืองานกุศล ช่วยบรรเทาสาธารณภัย ทำสิ่งที่ถูกต้องตามศีลธรรม” “แล้วจิตของเซนใช้ยังไงเจ้าคะ” จิตของเซนคือ จิตของเจ้า ของข้าพเจ้า ของปุถุชน ของอริยะชน ล้วนเป็นสิ่งเดียวกัน เป็นจิตที่ห่อหุ้มสรรพสิ่ง เป็นประโยชน์ให้กับสรรพสิ่ง แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 55 12:30:05 แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 55 12:08:26 แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 55 12:07:24 จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 12:06:20

ความคิดเห็นที่ 49 25/9/55 วันนี้เพียงแค่เริ่มนั่งก็เห็นมีอะไรหมุนอยู่ที่แกนกลางของลำตัวตั้งแต่บนลงล่าง ก็ดูอยู่อย่างนั้นจนเขาหมุนเสร็จ หลังจากนั้นก็เหมือนมีแท่นกลมๆไม่ใหญ่มากหลายๆอัน เรียงตั้งแต่บนลงล่าง แต่ละอันก็หมุนวนอยู่ในตัวของมันเองตลอดเวลา หมุนไปสักพักก็เกิดปีติ หลังจากนั้นก็เข้าสู่ความว่าง พอว่างได้สักพัก ก็เหมือนกับมี เรดาร์ หรือคล้ายจานดาวเทียมอันใหญ่ๆทีมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่กลางลำตัวของเรา เรดาร์นั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆที่สุดก็กลายเป็นแสงปกคลุมทั่วกายเรา ปกติเมื่อเห็นแสง ไปสักพักจิตก็จะรวม แต่วันนี้จิตไม่รวม เพราะก่อนนั่งคิดว่าจะเขียนผลของการนั่ง ลงในกระทู้ เลยทำให้จิตฟุ้ง นี่คือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนที่นั่งสมาธิบ่อยๆต้องสันโดษ ต้องหลีกหนีจากหมู่คณะ และก็คิดในใจว่า จะมีใครนั่งสมาธิแล้วเห็นอะไรหมุนวน และวิ่งอยู่ในกายเหมือนเรามั้ยหนอ จะเขียนไปถามในเว็บมหายาน ก็สมัครเป็นสมาชิก ไม่ได้เพราะไม่ใช่พลเมืองของประเทศเขา ปกติถ้าจิตฟุ้งบางทีก็นั่งดูความฟุ้ง บางทีก็ไปเดินจงกรมแล้วมานั่งต่อ ชอบเดินจงกรมก่อน แล้วนั่งจิตจะรวมได้เร็วดี เมื่อเลิกนั่งก็จะเก็บงาน (ไม่ทราบจะเรียกอะไรดี เลยเรียกอย่างนี้) กลุ่มคนที่นั่งสมาธิของนิกายเซน  เมื่อนั่งเสร็จจะต้องถูมือให้ร้อนแล้วไปทาบหรือถูที่หน้า เพราะเวลาที่นั่งสมาธิเลือดลมจะไปขึ้นที่ส่วนบน หากไม่ทำอย่างนั้น นานวันเข้าจะมีอาการ เวียนศีรษะ ซึ่งเป็นกันมากในหมู่คนที่นั่งสมาธิบ่อยๆ ส่วนของเราจะแถมการหวีผมเข้าไปด้วย จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 12:14:14

ความคิดเห็นที่ 50 เหมือนจักระที่อยู่ตามแกนของร่างกายเลยครับ แนวสหจะโยคะเลย อันนี้ผมไม่เคยมีประสบการณ์แต่ชอบอ่านแนวๆนี้ คุณmingxing มาทางสายเดียวกับคุณพยัคฆ์น้อยเลย จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 22:32:16

ความคิดเห็นที่ 51 อโหสิกรรม ครั้งหนึ่งพระอาจารย์ท่านหนึ่งไปเยี่ยมผู้ป่วยหญิงใกล้ตายอายุเจ็ดสิบกว่าปีท่านหนึ่ง นางไม่ยอมกิน และรู้สึกเครียดอย่างหนัก ไม่ใช่แค่เป็นทุกข์และปล่อยวางไม่ได้ นางยังเก็บความเคืองแค้นสามีที่อยู่ด้วยกันมากว่าห้าสิบปีอย่างฝังลึก พระอาจารย์ได้พูดคุยและเล่าเรื่องราวต่างๆเพื่อโน้มน้าวให้จิตของนาง ให้คล้อยตามไปตามสิ่งที่พระอาจารย์พูด แต่ดูเหมือนนางจะไม่สนใจเลย ยังคงเฝ้าพูดถึงความขุ่นเคืองและความเจ็บแค้นที่ต้องทนต่อสามีตลอดมา พระอาจารย์เลยถามว่า “ชาติหน้าเจ้ายังจะแต่งงานกับสามีคนนี้อีกหรือเปล่า?” นางได้ฟังอย่างนั้นแล้วรู้สึกนิ่งอึ้ง แล้วทำท่าว่าจะอยากฟังต่อไป พระอาจารย์จึงพูดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับเหตุต้นผลกรรมในทางศาสนา บุคคลในครอบครัวหรือบริวาร จะเป็นอย่างไร และปฏิบัติต่อตนเช่นใด ซึ่งสิ่งเหล่านี้ก็ล้วนแต่มาจากแรงกรรมที่ส่งผลมาให้ และอุปนิสัยจำเพาะส่วนบุคคลเป็นสิ่งที่แก้ไขได้ยาก และตัวเราก็ไม่ใช่คิดแต่จะต้องไปเปลี่ยนแปลงคนอื่นให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ หรือว่าคอยแต่จะเก็บความโกรธเคืองเจ็บแค้นผู้อื่น พระอาจารย์ถามต่อว่า “ฟ้าเป็นสีอะไร?” “เป็นสีฟ้า” นางตอบ “ต้นไม้เป็นสีอะไร?” “สีเขียว” “น้ำตาลมีรสชาติอะไร?” “รสหวาน” “สามีของเจ้าเป็นอย่างไร?” นางหยุดคิดและตอบไม่ได้ ก็แสดงว่ายอมรับแล้วว่าเป็นอย่างไร? พระอาจารย์พูดต่อว่า “หากชาตินี้ไม่ได้จัดการให้เรียบร้อยถึงความสัมพันธ์นี้ ชาติหน้าเจ้าอาจจะต้องแต่งงานกับชายคนนี้อีก ลองทำจิตให้ยอมรับเขา ไม่เก็บความเคืองโกรธไว้ในใจอีก ชาตินี้ได้พบกับคนๆนี้ เราควรจะยอมรับ ถึงกรรมที่เราเคยก่อ แล้วอโหสิกรรมให้แก่กัน” เมื่อนางฟังจบ รู้สึกท่าทางของนางผ่อนคลายลง ความกระวนกระวายหายไป กลายเป็นความสงบเข้ามาแทนที่ แล้วพูดว่า “ขอบคุณพระอาจารย์ที่มาเตือนสติ” แล้วนางก็สิ้นลมไปอย่างสงบ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 11:35:08

ความคิดเห็นที่ 52 27/9/55 วันนี้พอนั่งก็รู้สึกถึงมีอะไรวิ่งวนอยู่ในกายจากบนลงล่าง แล้วก็ล่างขึ้นบน หลังจากนั้นก็วิ่งเป็นเส้นแล้วออกไปทางหัว ระหว่างที่วิ่งรับรู้ได้ถึงสารเคมีในกายหลั่ง แล้วเกิดปีติ เพียงแค่แว๊บเดียวแล้วก็หยุด หลังจากนั้นก็รู้สึกมีอะไรหมุนอยู่ในปาก แถวด้านหน้าของฟันบนและฟันล่าง แล้วน้ำลายก็เอ่อขึ้นมาเต็มปาก ตรงนี้ตรงกับแพทย์แผนจีนบทหนึ่ง ที่ใช้น้ำลายรักษาสุขภาพ เฉียนหลงฮ่องเต้ ก็เป็นผู้หนึ่งที่รักษาสุขภาพด้วยวิธีนี้ เขาก็บรรยายละเอียดถึงคุณประโยชน์ของน้ำลาย แต่จำไม่ได้แล้ว เมื่อน้ำลายเต็มปาก ก็กลืนลงไป โดยให้แบ่งเป็น 3 ครั้ง ก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมต้องแบ่งถึง 3 ครั้ง คิดว่าแพทย์แผนจีนส่วนหนึ่งมาจากสิ่งต่างๆที่เห็นในสมาธิ รวมกับความเป็นจริงของกายภาพ บวกกับประสบการณ์ของแต่ละคน หล่อหลอมจนเป็นแพทย์แผนจีนในปัจจุบัน ครั้งหนึ่งนายพรานคนหนึ่งเป็นโรคปวดหัวมานาน วันหนึ่งขณะที่ออกไปล่าสัตว์ ถูกหินบาด ตรงกลางค่อนมาด้านบนของฝ่าเท้า หลังจากนั้นโรคปวดหัวของเขาก็หายเป็นปลิดทิ้ง เลยถูกบันทึกไว้ให้ชนรุ่นหลังได้เรียนรู้มาจนปัจจุบัน วันนี้นั่งได้ดี จิตรวมได้ดี รู้สึกเหมือนกับเพิ่งจะนั่ง แต่เวลาก็ผ่านไป 50 นาที เวลาในสมาธิจะต่างกับเวลาจริงมาก ถ้าจิตรวมจะรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 11:44:45

ความคิดเห็นที่ 53 ความทรงจำข้ามภพชาติ หวงถิงเจียน เป็นอำมาตย์และเป็นนักกลอน เขียนบทกลอนและบทความไว้มากมาย ศรัทธาและเลื่อมใสในพุทธศาสนา อีกทั้งยังเป็นลูกกตัญญู มักจะดูแลแม่ที่ป่วยเป็นอัมพฤกษ์ด้วยตนเอง แม้เมื่อรับตำแหน่งเป็นอำมาตย์แล้วก็ยังทำหน้าที่นี้เหมือนเดิม เมื่ออายุได้ 26 ปี ก็ได้รับมอบหมายให้ไป ปกครองดูแลหัวเมืองเมืองหนึ่ง วันหนึ่งขณะที่นอนพักกลางวันอยู่ ได้ฝันเห็นตนเองเดินออกจากที่พัก ไปที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เห็นหญิงชราคนหนึ่ง กำลังถือธูปเซ่นไหว้เจ้า ในปากก็พึมพำๆไปมา เหมือนกับกำลังเอ่ยชื่อบุคคลใดบุคคลหนึ่ง เขามองไปที่โต๊ะไหว้เจ้า ก็เห็นมีถ้วยบะหมี่ขึ้นฉ่ายวางอยู่ ยังมีควันร้อนๆ และส่งกลิ่นหอมโชยมา เขาเลยหยิบขึ้นมาทานอย่างไม่รู้ตัว ทานเสร็จแล้ว ก็เดินกลับที่พัก เมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังจำความฝันได้อย่างแม่นยำ และที่น่าประหลาดคือ ในปากของเขายังมีกลิ่นหอมของขึ้นฉ่ายติดอยู่ รุ่งขึ้นอีกวัน เขาก็ฝันอีก ความฝันและเหตุการณ์ต่างๆยังเหมือนเดิม และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังมีกลิ่นของขึ้นฉ่ายติดอยู่เหมือนเดิม เขารู้สึกประหลาดใจมาก พร้อมกับเดินออกจากที่พัก ไปตามทางเดินที่เดินในฝัน ขณะที่เดินอยู่เขารู้สึกว่า ทางเดินนั้นเหมือนในฝันทุกประการ ที่สุดเขาก็เดินมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง เห็นประตูปิดอยู่ จึงเคาะประตู เห็นหญิงชราผมขาวเปิดประตูออกมา เขาจึงถามหญิงชรานั้นว่า วันสองวันที่ผ่านมา มีคนมาขอกินบะหมี่ใช่หรือเปล่า? หญิงชรานั้นตอบว่า เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันตายของลูกสาว ตอนที่ลูกสาวยังมีชีวิตอยู่ ชอบทานบะหมี่ขึ้นฉ่ายมาก ดังนั้นเมื่อครบรอบวันตายของทุกปี ก็จะนำบะหมี่มาเซ่นไหว้ และเรียกชื่อลูกสาวให้มากิน อำมาตย์นั้นถามว่า “ลูกสาวของท่านตายไปนานแค่ไหนแล้ว?” “ยี่สิบหกปีแล้ว” อำมาตย์นั้นคิดในใจว่า “ปีนี้ข้าก็อายุยี่สิบหก เมื่อวานก็เป็นวันเกิดของข้า” เลยถามหญิงชราเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆของลูกสาวเขาอย่างละเอียด หญิงชรานั้นเล่าว่า หล่อนมีลูกสาวเพียงคนเดียว ขณะที่ลูกสาวยังมีชีวิตอยู่รักการอ่านมาก มีความศรัทธาและนับถือศาสนามาก และก็เป็นลูกกตัญญู เมื่อป่วยหนักใกล้ตาย ลูกสาวยังบอกกับแม่ว่า จะต้องกลับมาหาแม่อีกครั้ง เมื่ออำมาตย์นั้นเดินเข้ามาในบ้าน หญิงชราชี้ไปที่หีบไม้แล้วพูดว่า “หีบไม้นั้นเป็นที่ใส่หนังสือทั้งหมด แล้วปิดกุญแจล็อคไว้ แต่จนป่านนี้ยังหากุญแจไม่เจอจึงยังไม่เคยเปิดออกมา” ที่น่าแปลกก็คือ อยู่ๆอำมาตย์นั้นก็นึกออกว่ากุญแจวางไว้ที่ไหน จึงหยิบมาแล้วไขออก ภายในหีบมีบทความเขียนไว้มากมาย เมื่อเขาอ่านดูรู้สึกตกใจมาก เพราะทุกครั้งที่เขาสอบข้อเขียน ของทางการ ข้อเขียนของเขาเหมือนกับบทความที่มีอยู่ในกระดาษ ไม่ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่นิดเดียว อำมาตย์นั้นจึงเข้าใจทุกอย่างแล้วว่า หญิงชรานั้นคือมารดาของเขาเมื่อชาติก่อน เขาจึงรับหญิงชรานั้นกลับบ้าน พร้อมกับปรนนิบัติรับใช้อย่างดี เช่นเดียวกับมารดาของตนในชาตินี้ อำมาตย์ หวงถิงเจียนเป็นคนที่มีอยู่ในประวัติศาสตร์จริง เป็นเพื่อนคบหาสนิทสนมกับซูตงพอ นักกวีเอกคนหนึ่งของจีน จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 12:29:24

ความคิดเห็นที่ 54 ย้อนกลับมาที่ผู้รู้ และอยู่กับผู้รู้ เมื่อก่อนพอนั่งสมาธิจนถึงความว่าง ครูบาอาจารย์มักจะบอกว่าต่อจากนั้นให้ ย้อนกลับมาที่ผู้รู้และอยู่กับผู้รู้ ตอนนั้นงงมาก แล้วผู้รู้อยู่ไหน มองหายังไงก็ หาไม่เจอ เลยไม่หา เพราะหาไม่เจอ และอยู่กับผู้รู้ก็ไม่รู้อยู่ยังไง วันนี้นั่งสมาธิแล้วก็เหมือนเดิม พอนั่งก็ไม่รู้สึกมีลมหายใจ ก็มีอะไรวิ่งวนอยู่ด้าน หน้าของฟันบนและฟันล่างกับตรงกลางลิ้น หมุนสักพัก น้ำลายก็เอ่อเต็มปาก เหมือนเดิม แล้วก็มีอะไรหมุนเหมือนอะไรบางๆกลมๆวงใหญ่ๆเหวี่ยงหมุนทั่วกาย แล้วก็ตัดเข้าสู่ความว่าง แล้วก็เหมือนกับตัวเองตัวใหญ่เหมือนพระพุทธรูปองค์ใหญ่ๆ ที่นั่งอยู่กลางแจ้งมองไปในที่โล่งๆว่างๆยาวไกลไปจนสุดลูกหูลูกตา มองไปสักพักก็เหมือนกับว่า การย้อนกลับมาหาผู้รู้ คือกลับมารู้สึกตัวและอยู่กับความรู้สึกตัวนั่นเอง การรู้สึกตัวจะไม่ทำให้เราไหลเข้าสู่ภวังค์หรือเห็นนิมิต จิตจะตั้งมั่น และรู้สึกตัวตลอดเวลาเหมือนที่เราเดินจงกรม ตอนที่อยู่กับความรู้สึกตัว ลองฟังเสียงรอบตัว ยังได้ยินเสียง แสดงว่ายังไม่ เข้าไปอยู่ในฌาน ก็ไม่ทราบถูกหรือผิด คิดไปเองไปก่อน วันหนึ่งต้องเจอผู้รู้จริง ปฏิบัติมาจนเห็นจริง ไม่ใช่แค่คำจากในหนังสือ หรือจากคำบอกเล่า มั่นใจอย่างนั้นจริงๆ เพราะเคยเจอมาแล้วที่สุด เราเจอคำตอบจนได้อย่างไม่น่าเชื่อ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 12:08:28

ความคิดเห็นที่ 55 แปลกใจจัง ทำไมกระทู้ไม่ตกหายไปสักที ตอนแรกคิดว่าอีกไม่กี่วันกระทู้คงจะตกไป เลยตั้งใจจะโพสท์จนกระทู้ตกก็จะหยุดโพสท์ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 20:05:47

ความคิดเห็นที่ 56 วันนี้พอนั่งลงก็ไม่รู้สึกว่ามีลมหายใจ แต่แปลกจังทำไมไม่มีอะไรวิ่งในกายเหมือนทุกวัน รู้สึกยังมีความคิดอยู่ นั่งไปสักพักรู้สึกจิตไม่รวม เลยเลิกนั่งดีกว่า แต่พอมองดูนาฬิกา เวลาผ่านไปถึงครึ่งชั่วโมง ในความรู้สึกเหมือนเพิ่งนั่ง นั่งแล้วฟุ้งจะไม่นั่งต่อ เวลาที่รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก มักจะดูลมหายใจหรือนึกคำว่า พุทโธ บางทีนึกไปสักพัก ก็ยังรู้สึกยังไม่หลับสักที เลยมองนาฬิกาว่าเวลาไหนแล้ว ก็ต้องตกใจทุกที เวลาล่วงเลย ไปตั้งหลายชั่วโมงบางทีเลยเวลาที่ต้องตื่นก็มี  ไม่ทราบทำไมความรู้สึกเวลาที่อยู่ใน สมาธิแค่เดี๋ยวเดียว แต่เวลาจริงผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 20:07:01

ความคิดเห็นที่ 57 สำหรับผมตอนนี้นะครับ เวลานั่งสมาธิจะพยายามตัดความคิดออกไปให้หมด ไม่ให้สมองมันทำงาน ให้จิตเป็นผู้นำทาง และเมื่อทุกอย่างมันพอเหมาะ สภาวะรอบตัวมันจะเปลี่ยนไปจะรู้ได้เอง ต่อจากนั้นก็จะถึงเวลาที่ยากที่สุดคือการวางเฉยนี่หละครับ วางเฉยและอยู่แค่ปัจจุบัน เหมือนง่ายๆเลยป่าวครับ แต่ผมสอบตกตลอดเลย แอ๊บได้ไม่นาน จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 20:50:30

ความคิดเห็นที่ 58 แรงบุญข้ามภพชาติ มีหญิงชายคู่หนึ่ง พบกันและรักกัน เมื่อความรักสุกงอมจึงกำหนดวันแต่งงานขึ้น ก่อนที่จะถึงวันงานฝ่ายหญิงกลับไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ชายหนุ่มคนนั้นทนรับความกระทบกระเทือนใจไม่ไหวถึงกับล้มป่วยไปเลย คนในครอบครัวพยายามทุกวิถีทางที่จะหาทางมาเยียวยาให้หายป่วย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่มองอาการของเขาทรุดลงไปเรื่อยๆ วันหนึ่งมีพระธุดงค์เดินผ่านไปแถวนั้น รู้ความเป็นไปของเหตุนี้จึงคิดจะชี้ทางสว่างให้ พระธุดงค์รูปนั้นเข้าไปนั่งใกล้ๆเตียงแล้ว หยิบกระจกขึ้นมาบานหนึ่งให้ชายหนุ่มคนนั้นดู ในความสะลึมสะลือนั้น ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวคนหนึ่งถูกฆ่าตาย นอนเปลือยอยู่ริมชายหาด มีชายคนหนึ่งเดินผ่านไปเห็น ส่ายหัวแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ชายคนที่สอง ถอดเสื้อผ้าของตัวเองไปปิดศพนั้นเพื่อไม่ให้อุจาดตา แล้วเดินผ่านไป ชายคนที่สามผ่านมาเห็นก็จัดการขุดหลุม แล้วฝังศพหญิงสาวนั้น ตัดกลับไปอีกรูปหนึ่งเป็นยุคปัจจุบัน เขาเห็นหญิงคนรักของเขา กำลังอยู่ในห้องหอกับสามี ภายใต้แสงเทียนอันโรแมนติก ชายหนุ่มไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พระธุดงค์นั้นอธิบายให้ฟังว่า ศพนั้นคือหญิงสาวคนรักในปัจจุบันของเขา เจ้าคือคนที่สองที่ผ่านไปเห็นศพนั้น แล้วนำเสื้อไปปิดศพนั้น มาในชาตินี้ จึงได้แต่ความรักจากหญิงสาว แต่ที่สุดแล้วหญิงคนนั้นต้องไปตอบแทนบุญคุณให้กับอีกคนหนึ่งตลอดชีวิต และชายคนนั้นคือคนที่สาม ที่นำศพหล่อนไปฝัง และคนๆนั้นคือสามีของหล่อนในปัจจุบัน ชายหนุ่มที่ป่วยอยู่เข้าใจในต้นเหตุผลกรรมนั้นอย่างชัดเจน ลุกขึ้นจากเตียงแล้วหายป่วยทันที สิ่งที่เป็นของท่าน ช้าหรือเร็วก็ต้องเป็นของท่าน สิ่งที่ไม่ใช่เป็นของท่าน ทำอย่างไรก็ยื้อยุดมาไม่ได้ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 14:47:13

ความคิดเห็นที่ 59 เวทนานุปัสสนากรรมฐาน ไม่ได้เป็นไข้หวัดมานานแล้ว นานจนจำไม่ได้แล้วว่าอาการของไข้หวัดเป็นยังไง หลายวันก่อน รู้สึกเจ็บคอก็ยังนึกสงสัยว่าไม่ได้ทานของร้อนในทำไมอยู่ๆถึงเจ็บคอ แล้วเวลานั่งสมาธิถึงไม่มีอะไรวิ่งหรือเหวี่ยงอยู่ในกาย หลังจากนั้นอีกวันเสียงก็ เปลี่ยน ก็เริ่มรู้แล้วว่าเป็นหวัด ปกติถ้าแค่นั้นออกกำลังกายสักพักก็หาย แต่เที่ยวนี้ ไม่หายแถมมีอาการไอมีเสลด ถึงรู้ว่าแค่เป็นไข้หวัดก็ทรมานแล้ว ยังเคยคิดว่า บางคนทำไมแค่เป็นหวัดถึงกับต้องลางานเลยหรือ ยิ่งถ้ากินยาแล้วก็รู้สึกมึนงง ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด แต่ก็ดีที่ได้ดูเวทนานุปัสสนากรรมฐาน ตอนนี้ก็เห็นชัดเจน แล้วว่า เวลากายป่วย ใจเราไม่ป่วยด้วย จิตใจยังเหมือนเดิม ซึ่งเมื่อก่อน เราไม่รู้ว่า กายกับจิตคนละอย่างกัน ทั้งหมดคือเรา เราคิด เราป่วย ตัวเรา ของเราเป็นเนื้อเดียวกัน นอนอยู่ก็ดูเวทนาไปด้วย เกิดปีติได้เหมือนกัน แต่เพียงแค่รู้ทันปีติ ปีติก็หายทันที เหมือนกับเอ่ะใจในนิมิต นิมิตก็หายเช่นกัน วันนี้นั่งสมาธิก็ยังรู้สึกมีอะไรวิ่งในกายไม่มากเหมือนเวลาปกติ เพราะเวลาปกติ จะวิ่งหรือเหวี่ยงแรงและเร็วมาก เมื่อก่อนคิดว่า แสงที่ส่งออกไปมีแต่ออกอย่างเดียว พอนั่งสังเกตให้ดีๆ จะมีแสงวิ่งเข้ามาในกายพร้อมๆกันคนละฝั่งเช่นกัน จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 19:25:03

ความคิดเห็นที่ 60 ผู้ให้และผู้รับ วันนี้เรียนรู้อะไรมาอย่างหนึ่งว่า ให้เป็นผู้ให้ดีกว่า อย่าเป็นผู้รับเลย เพราะจะรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ ต้องคอยชดใช้อยู่ร่ำไป แถมเวลาที่เราคืนให้ ก็เหมือนกับต้อง ชดใช้เป็นทวีคูณ ทำให้นึกถึงเวรกรรมก็คงจะเป็นเช่นเดียวกัน ก่อเวรสร้างกรรมไว้มากแค่ไหน เมื่อถึงเวลาที่ต้องชดใช้มาถึง ก็คงจะต้องชดใช้เป็นทวีคูณเช่นกัน จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 19:27:34

ความคิดเห็นที่ 61 เมื่อมีผู้ให้ ก็ต้องมีผู้รับ ถึงจะทำให้วงจรทั้ง 2 อย่างนี้ครบรอบของมัน ผมว่าการคิดแต่จะเป็นผู้ให้ก็เป็นสิ่งที่ดีมากแล้วครับ แต่ไม่อยากให้ปิดกันการเป็นผู้รับที่ดีด้วย อย่าไปมองเรื่องหนี้บุญคุณ แต่อยากให้มองว่าเป็นการส่งเสริมกระแสบุญ ทานจะสำเร็จลงได้ต้องมีทั้งผู้ให้ และผู้รับ อย่าไปคิดเรื่องหนี้บุญคุณอะไรนั่น ลองคิดดูว่า ถ้าคุณเป็นผู้ให้แล้วต้องมาคิดว่าผู้รับจะคิดว่าเป็นการติดหนี้บุญคุณรึเปล่า คุณจะมีความสุขกับการเป็นผู้ให้ได้รึเปล่า เป็นผู้ให้ ก็สมควรให้ให้เป็น ถึงจะเป็นสิ่งประเสริฐ เป็นผู้รับ ก็สมควรรับให้เป็น ไม่ให้เกิดโทษ อย่าคิดมากนะครับ เซน เน้นให้วาง ให้ว่าง (รึเปล่าครับ) ^o^ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 22:21:45

ความคิดเห็นที่ 62 ถ้าเห็นแสงสีขาวหมุนๆในตัว น่าจะเป็นจุดจักระนะคะ บางทีการนั่งสมาธิแล้วทำให้ของเก่าออกมาได้เหมือนกันในบางญาณ เราก็เป็นค่ะ บางครั้งเห็นจุดจักระในร่างกายหมุนติ้วๆ เป็นแสงสีขาว บางครั้งก็เพิ่มพลังให้ตัวเอง อาจจะมีท่าทางหลุดออกมาบ้าง แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเองน่ะค่ะ ไม่ได้จงใจให้มันเกิดขึ้น นั่นแสดงว่าเรามีของเก่าติดมา อาจจะเคยฝึกทางสมถะ ฤาษีั มาชาติก่อนๆ ถ้าเห็นก็ให้มีสติรู้่ว่าเห็น ถ้ามีท่าทาง ก็ให้มีสติระลึกอาการนั้นอยู่เสมอ ไม่ต้องไปให้ความสนใจ หรือสติหลุดลอยไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 23:29:57 จากคุณ : 4ปีจบ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 23:26:40

ความคิดเห็นที่ 63 โห #61 คุณรวดเดียว มาดเข้ม แหลมคมจริงๆ นี่ถ้าส่งมากับกระดาษ กระดาษคงขาดกระจุยไปแล้ว จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 20:23:18

ความคิดเห็นที่ 64 #62 คุณ 4ปีจบ ขอบคุณค่ะสำหรับคำชี้แนะ บางครั้งเห็นนิ้วหัวแม่มือกางออกและหมุนตาแรงหมุนของวงข้างใน แต่ถ้ายืนทำสมาธิมือและกายจะเหมือนร่ายรำแบบโบราณ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 20:24:28

ความคิดเห็นที่ 65 สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่ ในอดีตนานมาแล้ว นักปราชญ์ท่านหนึ่งเดินทางท่องเที่ยวแสวงหาความรู้ กับลูกศิษย์กลุ่มหนึ่ง ขณะที่เดินทางผ่านแคว้นๆหนึ่ง ซึ่งกำลังเกิดสงคราม จึงทำให้เกิดข้าวยากหมากแพง หาเสบียงอาหารไม่ค่อยจะได้ หลังจากที่ขาดอาหารผ่านไปถึงเจ็ดวัน ลูกศิษย์คนหนึ่งซื้อข้าวสารมาได้บ้าง จึงรีบนำข้าวสารไปหุง ขณะที่ข้าวกำลังจะสุก นักปราชญ์ท่านนั้นเห็นลูกศิษย์ เปิดฝาแล้วหยิบข้าวใส่ปาก ท่านแกล้งทำเป็นไม่เห็น และไม่ถามอะไร เมื่อข้าวสุกแล้ว ลูกศิษย์จึงเรียกนักปราชญ์นั้นไปทานข้าว ท่านพูดขึ้นว่า “เมื่อกี้ ข้าฝันเห็นปรมาจารย์มาหา ข้าอยากจะนำข้าวที่ยังไม่มีใครได้กินก่อน มาเซ่นไหว้ท่านสักถ้วย” “ไม่ได้ ข้าวหม้อนี้เมื่อกี้ข้าพเจ้ากินไปหนึ่งคำ นำมาเซ่นไหว้ไม่ได้แล้ว” “ทำไมล่ะ?” นักปราชญ์ถาม “เมื่อกี้ขณะที่ข้าวกำลังจะสุก เผลอทำขี้เถ้าหล่นลงไปหน่อย จะตักทิ้งก็เสียดาย ก็เลยตักกิน ไม่ได้มีเจตนาที่จะกินเองก่อน” ลูกศิษย์ตอบ นักปราชญ์ท่านนั้นรู้สึกเสียใจที่เข้าใจลูกศิษย์ผิด และรู้สึกละอายใจ พร้อมกับเอ่ยขอโทษว่า “ปกติข้าเคยไว้ใจเจ้ามากที่สุด แต่ก็ยังคงคลางแคลงใจเจ้า แสดงว่าในใจข้าไม่มั่นคง ตัดสินใจแค่จากความคิดของตนเอง แล้วบางทียังผิดพลาด พวกเจ้าต้องจำไว้ การจะเข้าใจคนๆหนึ่ง ไม่ใช่เป็นเรื่องง่ายๆ เมื่อพบกับเรื่องใดๆ ควรจะพิจารณาไตร่ตรองหลายๆด้านให้รอบคอบ มุมมองของตนเองเป็นเพียงด้านใดด้านหนึ่ง เป็นความจริงเพียงด้านหนึ่งเท่านั้น การจะตัดสินเรื่องใดเพียงด้านเดียว ไม่สามารถตัดสินเรื่องทั้งหมดได้” จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 20:27:51

ความคิดเห็นที่ 66 ครับ      ...         สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่ โดยเฉพาะสิ่งที่เห็นเวลานั่งภาวนา ไม่ว่าจะเป็น แสง เสียง  ความรู้สึกต่างๆ  ปรากฎการณ์ต่างๆ         อย่าไปสนใจ  ถ้ามันไม่ยอมหายไปให้ทำอย่างอื่นเช่น ยืน เดิน  หรือออกจากสมาธิเลย จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 00:56:02

ความคิดเห็นที่ 67 # 66 คุณ  P2wichai น้อมรับด้วยความขอบพระคุณค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:53:23

ความคิดเห็นที่ 68 เมื่อตอนที่ฝึกใหม่ มักจะเจริญมรณานุสติเป็นประจำ บทกลอนบทหนี่งที่ใช้บ่อยคือ มานึกถึงความตายสบายนัก     มันหักรักหักหลงในสงสาร บรรเทามืดโมหันต์อันตรธาร    จิตฟุ้งซ่านพลันพบสงบลง “ ถึงเวลาที่จะต้องลาจากโลกมนุษย์นี้ ชีวิตของฉันในชาตินี้สิ้นสุดลงแล้ว หนี้ติดค้างใดๆได้ชดใช้จนสิ้น บุญกุศลก็ได้ทำลุล่วง ไม่กลับมายังโลกมนุษย์นี้อีกแล้ว ร่างนี้คือร่างสุดท้าย “ “ เมื่อเราอยู่ในโลกแห่งมายาจอมปลอมนี้จนผมหงอกขาวหมดไปทั้งหัวแล้ว พวกเราต้องการอะไร ? ” “ และเมื่อไฟแห่งชีวิตกำลังจะมอดลง หัวใจเต้นอ่อนลง และลมหายใจกำลังจะขาดรอนๆ อะไรคือสิ่งสุดท้ายที่เราหวัง ? “ “และเมื่อกายของเรากำลังเน่าเปื่อยอยู่ในสุสาน ธาตุคืนสู่ธาตุ ธาตุดินลงสู่ดิน ชีวิตกลายเป็นสิ่งไร้ความรู้สึกในความว่างเปล่าแล้ว เราอยู่ที่ไหน ? “ ด้านล่างเป็นลิ้งค์ความละม้ายคล้ายคลึงของหน้าตาในชาตินี้และอดีต บางภาพเป็นภาพของผู้มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในวงสังคม http://blog.sina.com.cn/s/blog_a64f189601016y60.html จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 11:57:58

ความคิดเห็นที่ 69 วันนี้พอนั่งก็เหมือนกับไม่มีลมหายใจ สักพักก็เหมือนกับไม่มีกาย ต้องกำหนดดูว่า มือและขาอยู่ตรงไหน ไม่ค่อยรู้สึกว่ามี รู้สึกชัดหน่อยที่ส่วนหัว สักพักก็เข้าสู่ความว่างเปล่า วันนี้ไม่อยากย้อนกลับมาที่ผู้รู้ อยากจะตามความว่างเปล่าว่าจะไปถึงไหน ตามธรรมเนียมก็ เหมือนกับลอยออกไปเรื่อยๆ ไม่มีประมาณ ไม่มีขอบเขต สักพักก็รู้สึกเห็นรัศมีเป็นแฉกๆ แล้วก็เกิดปีตี และสุข หลังจากนั้นก็หายไปเลย ไม่รู้ไปไหน ถอนออกมาผ่านไป 40 นาที จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 12:12:44

ความคิดเห็นที่ 70 . จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 12:18:36

ความคิดเห็นที่ 71 มีของเก่าติดตัวมามาก หมายถึง มีสมถะติดตัวมา อาจจะเพราะเคยฝึกมาชาติก่อนๆ ก็มีทั้งคุณและโทษ ในทางดี เรามีต้นทุนอยู่ก่อนแล้ว ทำให้รวมสมาธิได้ง่าย นิ่งง่าย และมีกำลัง บางครั้งเราก็สามารถนำส่วนของสมถะ ถ้าได้รับการฝึก เช่นพลังจากจักรวาล หรือการพักใจ เพื่อรวมและดึงพลังจากภายในมาใช้ เมื่อเวลาต้องใช้กำลังสมาธิมากๆ เช่นการเข้าสู่อรูปฌานในครั้งแรกๆ แต่ถ้าคนที่เคยผ่านมาแล้วทั้งรูปฌาน และอรูปฌาน จะเข้าใจว่า 2 สิ่งนี้เหมือนกันแทบจะทุกอย่าง ต่างกันตรงที่ในรูปฌาน สามารถคิดพิจารณาได้ แต่ในอรูปฌาน ไม่สามารถคิดพิจารณาอะไรในนั้นได้เลย ซึ่งมันไม่เหมาะกับงานมากๆ ไม่ว่าจะมองทางไหน ส่วนในรูปฌานอารมณ์ปราณีตกว่ามาก และมีความลึกซึ้งกว่ามาก ส่วนในทางที่เป็นโทษ อาจทำให้เราหลงตัวเองได้ว่า เราเหนือคนอื่น เพราะสมาธิไปเร็ว และเรียนรู้เร็ว บางอย่างเหมือนมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นกับตัวเองที่แตกต่างจากคนอื่น ทำให้มองคนอื่นว่าด้อยกว่าตน เราต้องระลึกเสมอว่า ถ้าเราเก่งจริง เราคงไม่อยู่มาจนป่านนี้ พระพุทธศาสนามีมาหลายพันปีแล้ว พระพุทธเจ้าก็ผ่านมาหลายพระองค์แล้ว คนที่ไปนิพพานแล้วก็มีมากมาย แต่ปัจจุบันนี้ เวลานี้ เราก็ยังอยู่ตรงนี้ เราช้าไปด้วยซ้ำ ถ้าเราคิดได้ เราจะเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน และจะเปิดรับหลายสิ่งหลายอย่างได้มากขึ้น ไม่ติดอยู่กับทิฐิของตัวเอง อีกประการนึงคือ ให้พึงระวัง เรื่องที่คิดว่าเราเรียนรู้ไว เราทำได้ หลายๆอย่างได้มาอย่างง่ายๆ อาจจะไม่ต้องออกแรงมากเหมือนคนอื่น ทำให้เราประมาทคิดว่า เราจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าถึงเวลาที่เราเหมาะสม ทำนิดเดียว เราก็ไปได้ ซึ่งในความเป็นจริง ความคิดแบบนี้เรากำลังติดกับดักของกิเลส อีกประการหนึ่งก็คือ ให้ระวังอย่างมาก เรื่องของเก่า หรือวิชาเก่าที่เกิดในสมาธิ ซึ่งสามารถเกิดขึ้นมาได้ระหว่างการฝึก ถ้าเราเคยทำ ทุกอย่างมันถูกปัดฝุ่น มันจะเกิดขึ้นมาเอง ถ้าเราไปหลง ไปตามเรียนรู้ หรือไปดูมัน จะทำให้สมาธิเราไม่รวม เพราะหลงไปกับสิ่งภายนอกแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้น หรือเห็นอะไรขึ้น ก็แค่รับรู้เฉยๆเป็นพอ แต่วิชาเก่าพวกนี้ ก็สามารถนำมาใช้ได้บางโอกาสอย่างที่กล่าวไปข้างต้น ถือว่าเรามีต้นทุนที่ดีที่เคยสะสมมา จากคุณ : 4ปีจบ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 00:49:40

ความคิดเห็นที่ 72 # 71  คุณ 4ปีจบ น้อมรับด้วยความขอบพระคุณค่ะ ยินดีรับฟังคำชี้แนะเสมอค่ะ มักจะคิดบ่อยๆว่าตัวเองปฏิบัติธรรมได้ล่าช้า ทำไมยังตัดกิเลสลึกๆไม่ได้สักที ทำไมถึงรักคนอื่นมากกว่ารักตัวเอง แคร์คนอื่นมากกว่าแคร์ตัวเอง ตัวเองตายกลับไม่ห่วง ห่วงคนอื่นจะอยู่อย่างขาดที่พึ่งทางใจ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:03:06

ความคิดเห็นที่ 73 คืนวันวิสาขบูชา คืนแห่งความสงบและอบอุ่น แสงแห่งเมตตาธรรมสาดส่องไปทั่วแดนธรรม ทุกเรื่องราวแฝงไปด้วยนัยแห่งธรรมะ ทุกแห่งหนมีบุญสัมพันธ์ ความจริงใจหาได้ยากในชีวิต หากจะภาวนาไม่ต้องรอโอกาสและเวลา จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:09:18

ความคิดเห็นที่ 74 ลิ้นชัก คนๆหนึ่งอาจจะมีหลายๆลิ้นชัก และบางทีก็อาจจะมีแค่ลิ้นชักเดียว คนที่มีหลายลิ้นชัก แต่ละลิ้นชักก็ใช้ใส่สิ่งของที่ไม่เหมือนกัน บางทีก็เป็นความรักบ้าง มิตรภาพบ้าง สายใยผูกพันในครอบครัวบ้าง การงานบ้าง บางคนสามารถจัดการให้ทุกลิ้นชักอยู่อย่างมีระเบียบ มีวิถีชีวิตที่สะดวกสบาย บางคนแม้จะมีหลายลิ้นชัก แต่ทุกสิ่งที่อยู่ในนั้น วางอยู่อย่างยุ่งเหยิงปนเปไม่เป็นระเบียบ บางคนมีเพียงลิ้นชักเดียว นำทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ใส่ลงไปทั้งหมด จนที่สุดเมื่อทนไม่ไหว ใส่จนล้นทะลักออกมาแล้วไม่รู้จะทำอย่างไร? ได้แต่นั่งซึมเศร้าจมอยู่กับความทุกข์นั้น การมีลิ้นชักเดียวก็ดี หรือมีมากหลายก็ดี สิ่งสำคัญคือรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการคืออะไร? ไม่อย่างนั้นไม่ว่าจะมีมากแค่ไหน แล้วสั่งสมแต่สิ่งที่ไม่รู้ว่าควรจะทิ้ง หรือไม่ทิ้งดี เพราะที่สุดแล้วคนที่ทุกข์ก็คือตนเอง ทำงานไปสักระยะ บางทีจะรู้สึกว่าควรจะพักเสียบ้าง แล้วไตร่ตรองถึงจะเป็นความต้องการที่ตนเองอยากจะได้ อย่ารอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปจนหมดแล้ว ถึงค้นพบว่า ที่แท้สิ่งที่ผ่านไป ไม่มีสิ่งใดที่มีความหมายสำหรับตนเองเลย มีลิ้นชักก็ไม่มีประโยชน์อันใด ไม่ได้เหลือสิ่งใดไว้เลย จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:15:04

ความคิดเห็นที่ 75 17/10/55 วันนี้พอนั่งก็รู้สึกมีอะไรหมุนที่จมูกเป็นวงกลม สักพักก็เห็นแสงรุ้งจากส่วนล่างด้านหลังขึ้นไปทางหัวด้านหลัง วันนี้มาแปลก ปกติจะขึ้นที่ส่วนกลางลำตัว  แสงขึ้นไปสักพัก จิตก็ย้อนกลับมาที่กายเห็นกายโปร่งแสงไปทั้งตัว สำรวจทั้งกายไม่มีอะไรผิดปกติ มีแต่ที่ลำคอเป็นแถบเหมือนมีเสลด เห็นแสงในตัวออกมาเป็นระยะ จากนั้นก็รู้สึกมีสารเคมีหลั่ง เริ่มมีความสุขมาก วันนี้นั่งแล้วรู้สึกดี ทั้งที่นั่งได้เพียงครึ่งชั่วโมง ออกจากสมาธิรู้สึกโปร่งโล่งเบาสบาย ลืมความรู้สึกนี้ไปนาน เพราะมัวแต่ไปช่วยปลอบคนอื่น แล้วตัวเองก็เริ่มป่วยครั้งแรก แค่เป็นหวัดก็เป็นเรื่องใหญ่แล้ว จิตที่โปร่งโล่งเบาสบาย ไม่สามารถทำให้เกิดขึ้นได้ แต่จะเกิดเมื่อเราปล่อยวางและไม่ยึดติดกับสิ่งใด มีความสุขทั้งกายและใจ รู้สึกชอบที่สุดกับความรู้สึกอย่างนี้ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 14:32:27

ความคิดเห็นที่ 76 บุรุษไปรษณีย์ที่ปลูกดอกไม้ หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีบุรุษไปรษณีย์วัยกลางคนคนหนึ่ง เริ่มต้นทำงานเป็นบุรุษไปรษณีย์ตั้งแต่อายุยี่สิบปี ในวันหนึ่งๆต้องส่งจดหมายไปตามทางไปกลับไม่ต่ำกว่าห้าสิบกิโลเมตร ทุกๆวันจะคอยนำข่าวที่ดีบ้างร้ายบ้างไปส่งให้แก่คนในหมู่บ้าน จนวันคืนล่วงเลยผ่านไปเป็นเวลายี่สิบปี คนเปลี่ยนเรื่องราวเปลี่ยน มีแต่ถนนที่ต้องเดินผ่านไม่เคยเปลี่ยน ตั้งแต่เริ่มต้นทำงานจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่มีต้นไม้หรือดอกไม้ขึ้นที่ริมทางเลย มีแต่ฝุ่นที่ปลิวไปมาเท่านั้น ทำให้เขารู้สึกเครียดและเบื่อหน่ายบ่อยๆ เขาคิดในใจว่า เส้นทางที่ไม่น่าเดินอย่างนี้จะต้องเดินอีกนานสักเท่าไหร่ เมื่อเขาคิดถึงเรื่องที่จะต้องขี่จักรยานผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยฝุ่นซึ่งปราศจาก ต้นไม้และไม้ดอกอย่างนี้ไปตลอดชีวิต รู้สึกเสียความรู้สึกยิ่งนัก วันหนึ่งเมื่อส่งจดหมายเสร็จ ขณะที่เดินทางกลับบ้าน ผ่านร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง จึงคิดขึ้นมาว่า “นั่นแหละ ใช่แล้ว” เขาจึงเดินเข้าไปในร้าน แล้วซื้อเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ส่งจดหมาย เขาจะนำเมล็ดพันธุ์เหล่านั้นโรยไปที่ริมถนน เป็นอย่างนี้จนวันเวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือน เดือนแล้วเดือนเล่า ถนนที่ดูแห้งแล้งอับเฉา ก็เริ่มต้นมีสีสันของดอกไม้ติดต่อกันไปตลอดสาย ฤดูร้อนก็มีดอกไม้ของหน้าร้อนขึ้นมา ฤดูหนาวก็มีดอกไม้ของหน้าหนาว และไม่ว่าจะเป็นฤดูไหนก็มีดอกไม้หน้านั้นขึ้นมา ในความรู้สึกของคนในหมู่บ้าน ความรู้สึกสดชื่นแจ่มใสที่ได้รับจากมวลดอกไม้ ดีกว่าทุกเรื่องราวที่ไปรษณีย์นำข่าวมาให้ ทุกวันที่ต้องใช้เส้นทางที่ไม่ได้คลุกคลุ้งไปด้วยฝุ่นเหมือนก่อน แต่เต็มไปด้วยมวลดอกไม้นานาพันธุ์ เขาขี่จักรยานไป เป่าปากเป็นเสียงเพลงไป ไม่ใช่เป็นบุรุษไปรษณีย์คนเดิมที่โดดเดี่ยวและเคร่งเครียดอีกต่อไป ชีวิตเหมือนความฝัน วันเวลาผ่านไปเหมือนติดปีกบิน ไยไม่สร้างสิ่งที่เป็นประโยชน์ เพื่อประโยชน์สุขแก่ตนและสาธารณชนสืบไป จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 14:34:20

ความคิดเห็นที่ 77 เห็นหนังสือของมหายานตั้งอยู่ที่โต๊ะทำงานเลยลองเปิดดู เห็นมีข้อคิดดีๆท้ายบท เลยแปลมาฝากค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 12:00:47

ความคิดเห็นที่ 78 อสุภกรรมฐาน เป็นคนที่กลัวผีมาก เมื่อช่วงที่ฝึกใหม่ในแนวสติปัฏฐาน 4 มาถึงบทที่ว่าด้วยอสุภกรรมฐาน ก็ปล่อยผ่านไปเลย ไม่กล้าฝึก แต่เมื่อผ่านไปอีกระยะหนึ่งก็รู้สึกว่าไม่สมบูรณ์แบบถ้าปล่อยให้บางบทเว้นไปโดยไม่ได้ฝึก เลยลองนึกถึงตัวเองว่าถ้าตายไป สภาพกายหลังจากตายจะเกิดขั้นตอนอะไรบ้าง ก็ไม่รู้สึกว่ากลัวอะไร กลับรู้สึกหลังจากนั้นจิตกลับรวมได้ดีกว่า บางทีก็หาภาพในเน็ตมาดูบ้าง แต่ก็เลิกดู เพราะสยองเกินกว่าจะรับได้ ไม่อยากให้ภาพเหล่านั้นติดตา แต่เมื่อเข้าใจความคิด เห็นทันความคิด รู้การปรุงแต่งของจิตก็เริ่มไม่กลัวผีเท่าไหร่ ผีถึงจะมีหรือไม่มีหากเราไม่ไปนึกไม่ไปคิดไม่ไปปรุงผีก็ไม่มี ส่วนใหญ่คนเราทุกข์หรือกลัวก็เพราะความคิดเท่านั้น ที่เขาบอกมีภพชาติชาตินี้ชาติหน้าจะมีจริงหรือเปล่าไม่ทราบได้ แต่ภพชาติจากความคิดสร้างได้เห็นๆจากชาตินี้ ทันทีที่ความคิดเกิด คนเราก็ไปสร้างเรื่องขึ้นมาทันทีตามแต่ความคิดจะให้สร้างอะไร บางคนอกหัก แทบเป็นแทบตาย จะไปฆ่าตัวตายบ้าง หันไปหายาเสพติดบ้าง ยามมีความรัก ยิ่งในช่วงโปรโมชั่น จะให้ไปทำอะไรจะให้เปลี่ยนแปลงอะไรที่ตัวเองไม่เคยทำก็ได้ทั้งนั้น สวรรค์ในอกนรกในใจเกิดได้ยามมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องรอตายแล้วถึงจะไป การรู้ทันความคิดเป็นเหตุให้คนปฏิบัติธรรมเบื่อหน่ายคลายกำหนัดได้เร็วที่สุด วันๆจะเห็นความคิดเกิดตลอดเวลา พอคิดอะไรได้ ก็ทำอะไรไปตามความคิดนั้น คนไม่เคยฝึกดูความคิดจึงเดินตามความคิดไปโดยไม่รู้ตัว แต่คนที่ฝึกมาจะเห็นตัวเองเดินไปตามการบงการของความคิด ซึ่งไม่มีอะไรเลย อาจจะเป็นเพียงแค่พลังงานอย่างหนึ่ง แล้วเราก็ไปทำตามสิ่งสมมติอันมองไม่เห็นนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย ช่างน่าขบขันจริงๆ ฟังดูเป็นเรื่องง่ายที่จะฝืนความคิด เอาเข้าจริงคงจะต้องเป็นระดับหลุดพ้นจริงๆถึงจะไม่ไหลไปตามความคิดได้ อยากจะฝากบทกลอนโต้ตอบเรื่องความคิดของท่านเว่ยหล่างกับท่านว้อหลุนให้พิจารณาสักบท ว้อหลุนมีเทคนิคและวิธี        ที่จะหยุดร้อยความคิด สิ่งที่มากระทบจิตไม่เกิด        พุทธะเติบโตขึ้นทุกวัน เว่ยหล่างไม่มีเทคนิคและวิธี       ร้อยความคิดก่อเกิดไม่ได้หยุด สิ่งที่มากระทบจิตย่อมเกิด          พุทธะเติบโตได้อย่างไร 卧 轮 有 伎 俩          能 断 百 思 想 对 境 心 不 起          菩 提 日 日 长 慧 能 沒 伎 俩          不 断 百 思 想 对 境 心 数 起          菩 提 作 麼  长 จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 11:57:05

ความคิดเห็นที่ 79 . จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 11:59:19

ความคิดเห็นที่ 80 เนื่องจากกระทู้นี้ยาวมากแล้ว จึงขอปิดกระทู้เพียงเท่านี้ค่ะ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 15:16:13