ความคิดเห็นที่ 1 ขออนุญาต จขกท. ร่วมบอกแหล่งศึกษาที่เกี่ยวกับพระไตรปิฎกนะคะ เห็นว่ามีประโยชน์มากๆ พระไตรปิฎกบาลีนี้ รักษากันมาอย่างไร http://www.watnyanaves.net/th/clip_detail/457 พระไตรปิฎกมาแล้ว อรรถกถาอยู่ตรงไหน ตอนที่ ๑ พระไตรปิฎกมาแล้ว อรรถกถาอยู่ตรงไหน ตอนที่ ๒ http://www.watnyanaves.net/th/clip_detail/458 http://www.watnyanaves.net/th/clip_detail/459 การยก link มา ข้าพเจ้าสามารถแค่นี้เท่านั้น แบบ ทำให้ง่ายไม่เป็นน่ะค่ะ จงฟังท่านพระพรหมคุณาภรณ์ ท่านกล่าวได้แจ่มแจ้งนัก จากคุณ : b-file เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 16:27:50

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบพระคุณท่านทั้งสองมากครับ จากคุณ : tothza_one เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 17:06:17

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณครับ จากคุณ : ความเชื่อ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 17:49:02

ความคิดเห็นที่ 4 พระพม่า ท่องพระไตรปิฎกได้ทั้ง  45 เล่ม 84000 พระธรรมขันธ์ อู ทัน เนียง เจ้าหน้าที่กระทรวงการศาสนาของประเทศพม่า กล่าวว่า พระภิกษุประมาณ ๒๒๐ รูป ได้ทำข้อสอบวัดความรู้ในเนื้อหาของพระไตรปิฎก ซึ่งเป็นคัมภีร์ภาษาบาลีล้วนๆ มีความยาวกว่า ๘,๐๐๐ หน้า การสอบได้เริ่มดำเนินการมาแล้วตั้งแต่วันที่ ๒๘ ธ.ค.๒๕๔๖ และจะต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนจึงแล้วเสร็จหน่วยงานที่ทำหน้าที่จัดสอบคือกระทรวงการศาสนา การสอบครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อสร้างเสริมความเข้มแข็งให้แก่พระพุทธศาสนาเถรวาท กระทรวงการศาสนาจึงได้จัดให้มีการสอบแบบนี้ขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อปี ๒๔๙๑ ครั้งนี้นับเป็นครั้งที่ ๕๖ ข้อสอบมีทั้งที่เป็นข้อเขียนและที่ต้องสอบท่องปากเปล่า เนื้อหาที่สอบครอบคลุมพระไตรปิฎกทั้งหมด คือทั้งพระวินัย พระสูตร และพระอภิธรรม ส่วนคณะกรรมการวัดผลประกอบด้วยพระเถระ ๙ รูป ในจำนวนพระทั้งหมดที่มาสอบครั้งนี้มีพระสงฆ์ ๓ รูป ที่ท่องปากเปล่าในเนื้อหาของพระไตรปิฎกได้ทั้งหมด โดยพระสงฆ์ส่วนใหญ่สอบข้อเขียนผ่านทั้งหมดเช่นกัน การสอบไม่จำเป็นต้องสอบคราวเดียวแต่สามารถแบ่งสอบเป็นส่วนๆ ได้ ภายในระยะเวลา ๕ ปี พระสงฆ์ที่ท่องพระไตรปิฎกได้ทั้งหมดจะได้รับการแต่งตั้งเป็น ติปิตะกะธาระ (Tipitakadhara) ส่วนพระที่สอบข้อเขียนผ่านทั้งหมดจะได้เป็น ติปิตะกะโกวิทา (Tipitakakovida) อู ทัน เนียง กล่าวอีกว่า นับตั้งแต่การสอบครั้งแรกจนถึงปัจจุบันมีพระที่ได้รับการแต่งตั้งทั้ง ๒ ตำแหน่ง ๙ รูป พระรูปแรกที่ได้คือ อู วิจิตตะสาราภิวังสะ (Vicittasarabhivamsa) หรือที่รู้จักในนาม มินกัน สะยาดอ (Mingun Sayadaw) ท่านได้รับตำแหน่งทั้ง ๒ นี้เมื่อปี ๒๔๙๖ ซึ่งตรงกับการสังคายนาครั้งที่ ๖ ของพม่าพอดี ขณะที่ท่านมีอายุ ๔๒ ปี โดยใช้เวลาศึกษาเล่าเรียน ๔ ปี พระสงฆ์ส่วนใหญ่ต้องใช้เวลาในการเตรียมตัวสอบอย่างน้อยรูปละ ๑๐ ปี ที่มา คมชัดลึก February 2004 . . . . . เรื่องนี้เป็นบทพิสูจน์ได้อย่างดีว่า ในสมัยแรกๆนั้นพระท่านท่องจำพระไตรปิฏกสืบทอดกันมาได้อย่างไรโดยไม่จดเป็นอักษร . . แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 55 18:56:10 จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 18:53:14

ความคิดเห็นที่ 5 มีเพื่อนๆ หลายท่านอาจจะยังนึกว่า การสังคายนา คงจะหมายถึง ประชุมพระสงฆ์ แล้วมาวิจารน์ตัดต่อพระไตรปิฎก ว่าอันไหนผิดอันไหนถูก อันนี้ถือว่ายังเข้าใจความหมายของการสังคยานาผิดไป เพราะแท้จริงแล้ว การสังคายนา (สังคีต =  ขับร้อง ท่อง)   คือ การนำมา สวดพร้อมๆกัน แค่นั้น สาเหตุที่ต้องนำมาสวดพร้อมๆกันเพื่อดำรงไว้ไม่ให้ตกหล่น แม้นเพียงหนึ่งพยางค์ หลายคนอาจคิดว่าการรักษาพระไตรปิฎกด้วยการการท่องพร้อมๆกัน จะสู้การจดบันทึกได้หรือ น่าจะมีการเลอะเลือนผิดเพี้ยนไป ...... แต่ถ้าเราพิจารณาให้ถี่ถ้วนจะพบว่าวิธีถ่ายทอดด้วยการท่องพร้อมๆกันนั้น จะแม่นยำมากไปซะยิ่งกว่าวิธีการจดบันทึกเสียอีก ...... คือคล่ายๆกับที่เราสวดมนต์กันทุกวันนี้ ถ้าสวดกันเป็นหมู่คณะใหญ่ๆ มีการสวดที่ไม่ตรงกันแม้นคำเดียวก็จะรู้ได้...ในทันทีที่ท่องออกมาพร้อมหมุ่คณะ (ต่างจากการจดบันทึกถ้า...ซึ่งหากผู้จดบันทึกจดผิดไปแล้วก็ยากที่จะรู้ได้) . . . . แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 55 19:20:02 แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 55 19:08:48 จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 19:07:45

ความคิดเห็นที่ 6 ความหมายของพระไตรปิฎก http://www.geocities.com/watmai2001/1.htm ยังมีข้อความใน อปทาน อุบาลีเถรวัตถุ หน้า ๖๓ มีว่า สุตฺตนฺตํ อภิธมฺมญฺจ วินยญฺจาปิ เกวลํ นวงฺคํ พุทฺธวจนํ เอสา ธมฺมสภา ตว แปลว่า (ข้าแต่พระจอมมุนี) พระสูตร พระอภิธรรม พระวินัย รวมพุทธวจนะ มีองค์ ๙ ทั้งสิ้นนี้ เป็นธรรมสภาของพระองค์ ฯลฯ ข้อความดังกล่าวแสดงถึงการเรียกพระวินัย พระสูตร และพระอภิธรรม ได้มีมานานแล้ว แต่ยังไม่แยกออกชัด เป็น พระวินัยปิฎก พระสุตตันตปิฎก และพระอภิธรรมปิฎก อย่างที่ปรากฏในยุคตั้งแต่สังคายนาครั้งที่ ๓ เป็นต้นมา ดังคำบาลีว่า เตปิฏกํ พุทฺธวจนํ นาม พุทฺธสฺส ภควโต ธมฺมวินยสฺส สโมธานํ โหติ แปลว่า พระพุทธพจน์คือพระไตรปิฎก เป็นที่รวมแห่งพระธรรมวินัยขององค์ภควันต์พุทธเจ้า . . . . . . . จากมุขปาฐะสู่การจารึกใบลาน ตำราที่บรรจุพระพุทธพจน์ ที่พระธรรมสังคาหกาจารย์ได้สังคายนา หรือรวบรวมไว้เป็นหมวด เรียกว่า พระไตรปิฎก ได้ถ่ายทอดกันมา โดยระบบมุขปาฐะ หรือท่องจำ (Oral Tradition) ดุจสมัยก่อนๆ ในประเทศไทยของเรา ก็มีการนิยมต่อหนังสือค่ำ เจ็ดตำนานสิบสองตำนาน หรือท่องพระปาติโมกข์ โดยอาศัยการท่องปากต่อปากจากครูบาอาจารย์ จนจำได้แม่นยำ และสืบต่อกันมาถึงอนุชนรุ่นหลัง พระไตรปิฎกก็เช่นกัน ตั้งแต่สังคายนาครั้งแรก ศิษย์สายพระอุบาลีก็จดจำพระวินัยปิฎก ศิษย์สายพระอานนท์ ก็จดจำพระสุตตันตปิฎก และพระอภิธรรมปิฎก สืบๆ กันมาโดยมิได้ขาดสาย ตัวอย่างสายพระอุบาลี ที่ท่านแสดงไว้ตามลำดับ ออกนามเฉพาะหัวหน้าสายดังนี้ ในอินเดีย พระอุบาลีเถระ พระทารกเถระ พระโสณกเถระ พระสิคควเถระ พระโมคคัลลีบุตรเถระ ในลังกา พระมหินทเถระ พระอิฏฏิยเถระ พระอุตติยเถระ พระสัมพลเถระ พระภัททนามเถระ ฯลฯ การท่องจำนี้ ได้กระทำมาจนถึงสังคายนาครั้งที่ ๕ ในลังกาทวีป (ถ้านับเฉพาะที่ทำสังคายนาในศรีลังกาก็เป็นครั้งที่ ๒) ประมาณ พ.ศ. ๔๓๓ ในรัชสมัยของพระเจ้าวัฏฏคามณีอภัย โดยมีพระรักขิตมหาเถระเป็นประธาน ทำที่อาโลกเลณสถาน ณ มตเลชนบท หรือที่เรียกว่า มลัยชนบท สาเหตุของการจารึกพระพุทธวจนะลงในใบลานก็เพราะว่า ถ้าจะใช้วิธีท่องจำพระพุทธวจนะต่อไป ก็อาจมีข้อวิปริตผิดพลาด ได้ง่าย เพราะปัญญาในการท่องจำของกุลบุตรเสื่อมถอยลง นอกจากนั้นพระสงฆ์ยัง ได้รับความกระทบกระเทือนจากภัยธรรมชาติและภัยสงครามอยู่เนืองๆ ทำให้ไม่มีเวลาท่องจำพระพุทธวจนะ จะทำให้ช่วงการสืบต่อขาดลงได้ มีคำกล่าวว่า ในการจารึกครั้งนี้ได้จารึกอรรถกถาลงไว้ด้วย . . . . . มีผู้สงสัยว่า สมัยพุทธกาลคนไม่รู้จักการเขียนหนังสือหรืออย่างไร? จึงไม่ปรากฏว่ามีตำรับตำราจารึกไว้เป็นหลักฐาน แม้บริขารที่สำคัญของพระภิกษุ ก็ไม่ระบุหนังสือไว้ด้วย พระมหาเสฐียรพงษ์ ปุณฺณวณฺโณ ได้ประมวลทัศนะนี้ ไว้ในหนังสือ ภาษาศาสตร์ ภาษาบาลี* (*พระมหาเสฐียรพงษ์ ปุณณวณโณ ภาษาศาสตร์ภาษาบาลี, ชุดวรรณไวทยากร, กรุงเทพฯไทยวัฒนาพานิช, ๒๕๑๔) ไว้ว่า "ความจริงการเขียนหนังสือน่าจะมีมาก่อนพุทธกาลแล้ว ในพระไตรปิฎกเองก็มีข้อความเอ่ยถึงการขีดเขียนเป็นครั้งคราว เช่น ตอนหนึ่ง ห้ามภิกษุเล่นเกม "อักขริกา" ได้แก่ การทายอักษรในอากาศ หรือบนหลังเพื่อนภิกษุ วิชาเขียนหนังสือ (เลขา) ได้รับยกย่องว่าเป็นศิลปะพิเศษอย่างหนึ่ง สิกขาบทบางข้อห้ามภิกษุณีเรียนศิลปะทางโลก หนึ่งในศิลปะเหล่านี้คือวิชาเขียนหนังสือ ในบทสนทนาภายในครอบครัวพ่อแม่ปรารภว่า จะให้บุตรเรียนวิชาอะไรดี ถ้าจะให้เรียนเขียนหนังสือ บุตรก็อาจยังชีพอยู่ได้อย่างสบาย แต่ก็อาจเจ็บนิ้วมือ ถ้าภิกษุเขียนหนังสือพรรณนาคุณ ของอัตตวินิบาตกรรม (การฆ่าตัวตายเอง) ปรับทุกกฏทุกตัวอักษร ถ้ามีผู้อ่านพบข้อความนั้นเข้า เห็นดีเห็นงามด้วย แล้วฆ่าตัวตายตามนั้น ปรับอาบัติปาราชิก หลักฐานเหล่านี้แสดงว่า อักษรหรือการเขียนมีมาก่อนสมัยพระพุทธเจ้าแล้ว แต่ที่พระพุทธองค์ไม่นิยมใช้ หันมาใช้วิธีมุขปาฐะแทน น่าจะทรงเห็นประโยชน์อานิสงส์บางสิ่งบางอย่างกระมัง หรือว่าระบบการขีดเขียนยังไม่เป็นที่แพร่หลายเท่าที่ควร ทั้งยังไม่มีอุปกรณ์การขีดการเขียนเพียงพอ ก็ยากที่จะทราบได้ แต่ข้อที่น่าคิดอยู่อย่างคือ วิธีเรียนด้วยมุขปาฐะนี้ นอกจากจะสร้างสัมพันธภาพอย่างใกล้ชิดระหว่างผู้เรียนและ ผู้สอนแล้ว ยังเป็นการสร้างสมาธิฝึกจิตของผู้เรียนไปในตัวด้วย นักปราชญ์ยุคก่อนที่มีความคิดเช่นนี้ก็มีไม่น้อย เปลโต้เคยกล่าวไว้ว่า "การคิดอักษรขึ้นใช้ แทนการท่องจำ ทำให้มนุษย์ขาดอานุภาพแห่งความทรงจำ คือแทนที่จะจดจำจากอินทรีย์ภายใน ต้องอาศัยสัญลักษณ์นอกเข้าช่วย" อ้างอิง จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 (เฉลิมศักดิ์1) - 15 ก.พ. 47 . . แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 55 19:17:56 จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 19:17:18

ความคิดเห็นที่ 7 ซื้อเล่มนี้มาอ่านเหมือนกัน พออ่านจบแล้วรู้สึกว่่าเรารู้เรื่องนี้น้อยมาก จนตกใจ. แล้วก็รู้สึกว่าน่าค้นคว้าต่อ จากคุณ : anindita เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 19:39:02

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกความคิดเห็น และข้อมูลเพิ่มเติมจากทุกท่านนะครับ :) จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 21:17:52

ความคิดเห็นที่ 9 "ที่จริงนั้น หลักการสำคัญของพระพุทธศาสนามีความชัดเจน แน่นอน และไม่ใช่เป็นเพียงเรื่องของความคิดเห็นหรือคาดเดา แต่เป็น เรื่องของหลักฐานที่ชาวพุทธถือกันว่ามาจากพระพุทธเจ้าโดยตรง คือ มาในพระไตรปิฎก และมีคัมภีร์อรรถกถาเป็นต้น อธิบายประกอบ ซึ่ง ชาวพุทธทุกยุคสมัย ถือว่าเป็นเนื้อเป็นตัวของพระศาสนา เป็นหลัก สำคัญที่สุด และได้เพียรพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาไว้ให้แม่นยำ ด้วย การทรงจำ ศึกษาเล่าเรียน และมีการสังคายนาเป็นงานใหญ่หลายยุค สมัยตลอดมา ใครก็ตามที่กล่าวอ้างว่าตนปฏิบัติได้โดยไม่ต้องอาศัย พระไตรปิฎก ก็คือพูดว่า ตนปฏิบัติได้โดยไม่ต้องอาศัยพระพุทธเจ้า เมื่อเขาปฏิบัติโดยไม่อาศัยคำตรัสสอนของพระพุทธเจ้า เราจะเรียกการ ปฏิบัตินั้นว่าเป็นพระพุทธศาสนาได้อย่างไร แน่นอนว่า นั่นเป็นการ ปฏิบัติลัทธิความเชื่อหรือความคิดเห็นของตัวเขาเอง หรือของใครอื่นที่ คิดข้อปฏิบัตินั้นขึ้นมา หรืออย่างดีก็เป็นความที่เอามาเล่าต่อจาก พระไตรปิฎก แบบฟังตามๆ กันมา ซึ่งเสี่ยงต่อความคลาดเคลื่อน ผิดเพี้ยน ดังนั้น ชาวพุทธทุกคนจึงควรเฝ้าจับตาระแวดระวังบุคคล ๒ ประเภท คือ (๑) ประเภทที่สร้างความสับสนระหว่างพุทธพจน์ที่แท้กับความคิดเห็นของตน โดยอ้าง “เสรีภาพทางวิชาการ” แฝงมาในรูป ที่เรียกว่า “งานวิจัยทางวิชาการ” และ (๒) ประเภทที่อ้างว่าสามารถ ปฏิบัติได้โดยไม่ต้องอาศัยพระพุทธเจ้า บุคคล ๒ ประเภทนี้ซึ่งหาได้ ไม่ยากนักในสังคมปัจจุบันของเรา ย่อมสามารถสร้างความเสียหาย ใหญ่หลวงต่อพระศาสนาในระยะยาวได้โดยแท้ ยิ่งเมื่อมีผู้คล้อยตาม ด้วยหลงเชื่อโดยง่ายเป็นจำนวนมาก เราจึงควรตื่นตัวต่อภัยคุกคามและร่วมแรงร่วมใจกันแก้ไข ปัญหาด้วยการส่งเสริมสัมมาปฏิบัติโดยอิงอาศัยคำสอนที่แท้ ซึ่งเรา จะต้องช่วยกันรักษาให้บริสุทธิ์ อันที่จริง ถึงเวลาแล้วที่จะต้องหันมา ฟื้นฟูชาวพุทธให้กลับไปสู่พระธรรมวินัย ให้รู้จักศึกษาพระไตรปิฎก กันอย่างจริงจังอีกครั้งหนึ่ง" ท่านกล่าวไว้ดีมากเลยครับ คำสอนหรือคำขยายความพระไตรปิฎกของท่านใด หากไม่ตรงหรือลงกันได้กับพระไตรปิฎก ผมทิ้งไปเลยครับ จากคุณ : นิแรน เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 22:51:03

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับคุณนิแรนนะครับ^^ จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 13:51:37