ความคิดเห็นที่ 1 บันทึกนึกตามท่าน ฉบับ 1 ขอย้อนเรื่องไปที่การอบรมอานาปานสติครั้งแรก เมื่อต้นปี 2554 ได้พบสภาวะอะไรมาบ้าง และเราได้ทำอะไรไปบ้างค่ะ ไปอบรมอานาปานสติครั้งแรกที่สุราษฎร์ฯ เป็นเวลา 9 วัน พบสภาวะเยอะมาก คงเพราะเป็นครั้งแรก เริ่มตั้งแต่ 2-3 วันแรกจะซึม หนัก ทึบในระหว่างการเรียน และฟุ้งซ่านมากในช่วงพักค่ะ แก้ด้วยการเขียนบันทึกความคิดที่ผุดขึ้นมา..ซึ่งแน่นอนว่าเขียนไม่ทัน (55) เขียนจนเมื่อยมือและลายมือเริ่มเขี่ย ก็ลบแล้วพยายามเขียนใหม่ให้บรรจง บางทีถึงขั้นวาดภาพประกอบความคิดด้วยค่ะ ผลคือ..มันลดความคิดฟุ้งซ่านไม่ได้อยู่ดี แต่ช่วยจัดระเบียบ จัดลำดับ เรียบเรียงความคิดได้ดีขึ้น ไม่คิดโดดไปโดดมาเหมือนเมื่อก่อนค่ะ ตอนหลังเปลี่ยนไปเดินจงกรมแทนซึ่งช่วยได้ดีกว่า แต่ไม่เพลินเท่าการเขียน :) กว่าจะเริ่มจับลมหายใจต่อเนื่องได้ก็เข้าวันที่ 4 ได้พบสภาวะใหม่ เมื่อหาลมหายใจไม่เจอแล้ว ร่างกายก็เกิดอาการแน่นในอก เลือดสูบฉีดแรงมากที่หน้าและหัวจนตาร้อน เหมือนตัวจะแตก ก็พยายามดูไปเรื่อยๆ และฟังเสียงอาจารย์ไปเรื่อยๆ ซักพักก็หายค่ะ ไปสอบถามพี่ผู้ดูแลบอกว่าน่าจะเป็นอาการตกใจกลัว พี่ก็ถามว่าในขณะนั้นเรารู้สึกกลัวมั้ย เราก็ว่าไม่ได้คิดอะไร แต่เห็นร่างกายมันเป็น ไม่ถึงกับกลัว แค่งงๆแล้วเลยดูไปเรื่อยจนมันหายเอง..ยังแยกไม่ออก งงๆอยู่ว่า เราไม่กลัว แล้วอะไรกันแน่ที่กลัว วันที่ 5 เป็นต้นไปเจอเรื่องแปลกมากกว่าเดิม ออกไปทางไร้สาระ เช่น เมื่อลมหายใจหายไปจะมีอยู่ช่วงนึงสั้นๆที่เบา สบาย ผ่อนคลายมาก แต่ช่วงนั้นก็สั้นมากค่ะ เพราะตัวจะเริ่มโยก คล้ายๆเรานั่งบนผิวน้ำแล้วน้ำกระเพื่อมน่ะค่ะ มันโยกแบบกระเพื่อมๆ ช่วงนี้จะกลัวอายคนอื่น ยิ่งพยายามหยุดกายไม่ให้โยกก็ยิ่งโยกหนักจนต้องหยุดทำสมาธิ ต่อมาพี่ผู้ดูแลแนะนำว่าเป็นเรื่องธรรมดาไม่ต้องอาย หลายคนก็เคยเป็นเหมือนเรา เรากำลังฝึกให้กายกับจิตรู้จักกันให้มากขึ้นก็ต้องใช้เวลาจูนกันหน่อย ตั้งแต่นั้นก็เลิกอาย พอเริ่มโยกก็ชั่งมัน ดูไปเฉยๆซักพักก็หยุดเองค่ะ แล้วก็ไม่เป็นอีกเลย เรื่องไร้สาระอีกเรื่องคืออาการที่เรียกว่าจิตตื่น คือนอนหลับแต่ไม่หลับค่ะ รู้สึกถึงความเจ็บของก้นกบที่กดพื้นกระดาน รู้สึกถึงความแข็งและสูงของหมอนไม้ที่หนุนอยู่ รู้สึกไปถึงลมผ่านหน้าต่างมากระทบมุ้งแล้วปลิวมาไล้อยู่ที่ปลายเท้า ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนดังระงม รู้สึกตัวตลอดคืนเหมือนหลับแต่ไม่สนิท ไม่ได้กระสับกระส่ายอะไร แค่รู้สึกไปกับมันเฉยๆ จนระฆังปลุกดัง ลุกมาทำกิจกรรมก็ไม่ง่วงและสดชื่นเป็นปกติ ก็เกิดกังวลว่าพักผ่อนพอมั้ย? แล้วก็เลยฟุ้งซ่านเรื่องผีสางจนได้ พี่ผู้ดูแลจึงแนะให้แผ่เมตตา ให้ทำบ่อยๆก็ดีขึ้น มาหลับสนิทเอาคืนสุดท้ายนี่เอง อีกเรื่องไร้สาระที่จำได้คือแสงแมงมุม..แต่อันนี้ไว้เล่าวันหลังค่ะ ขอรำลึกนิดนึง :) จากคุณ : MadApple เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 02:35:42

ความคิดเห็นที่ 2 ขอโอกาสแสดงตามความเข้าใจ อาการย้อนจิตนี่ได้ยินบ่อยและก็ได้แนะนำไปหลายท่าน  แต่ก็ไม่รู้ว่าท่านเหล่านั้นลองนำไปพิจารณาปฏิบัติดูหรือไม่..ก็แล้วแต่ท่านเหล่านั้น  ครั้งนี้ก็จะขอแนะนำตามหน้าที่ตามกำลังปัญญา อาการอึดอัดหายใจไม่ออก...เหมือนคนกลั้นหายใจดำน้ำแล้วลมหมด อึดอัดมาก..ต้องกระ:-)กระสนขึ้นมาผิวน้ำเพื่อหายใจ  อาการนี้เกิดจากจิตสงบตัวจนละเอียดขึ้นกว่าระดับเดิม ไม่รู้สึกถึงลมหายใจ ...และจะเข้าสู่สภาวะใหม่  แต่เจ้าของกลัวลมหาย เพราะคิดว่าต้องรู้สึกลมตลอดเวลาหรือไม่ก็กลัวตาย..กลัวไม่หายใจ  เมื่อกลัวเช่นนี้แล้วจึงเกิดการย้อนจิต..พยายามบังขับจิตให้กลับไประลึกรู้อารมณ์หยาบในสภาวะเดิม  คือลมหายใจ  วิธีแก้ก็ให้ระลึกรู้อย่างมีสติในอาการต่อไป  จะไม่รู้สึกถึงลมก็ช่างมัน  ถ้าสติดีจะสังเกตุได้ว่าอารมณ์ใหม่ปรากฏและเขาจะแสดงลีลาอาการต่างๆ  ซึ่งจะใช้เป็นเครื่องระลึกรู้ในการทำสมาธิต่อไป   อาการทั้งหลายนั้นเมื่อจิตละเอียดขึ้นไป  ละเอียดขึ้นไป  อาการเหล่านี้ก็จะเปลี่ยนแปลงไปตามขั้นตามตอน  จิตเข้าแสดงเองรู้เอง... เมื่อจิตได้ระลึกรู้อารมณ์ใหม่ในครั้งแรก..จิตจะหลุดออกจากสมาธิเป็นเรื่องธรรมดา  เพราะจิตกลัวตาย  เมื่อเปลี่ยนสภาวะใหม่ครั้งแรก..ยังไม่คุ้นจึงโดดออกมาอยู่สภาวะเดิม   ลมหยาบจึงปรากฏ...อาการอย่างนี้เกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อได้พบอารมณ์ใหม่เสมอ   ก็ทำถอนออก..พักจิตสักครู่(สัก ๕ นาที ให้มันหายตกใจ) แล้วทำสมาธิกลับเข้าไปใหม่..หากยังถอนออกหลุดออกอีกหรือจิตไม่เดิน..แสดงว่าจิตหมดกำลังแล้ว...ไปทำความเพียรรักษาสติด้วยกิริยาอื่นก่อนค่อยกลับมาฝึกจิตให้สงบใหม่ ขอโปรดพิจารณา..อาจจะพอเป็นประโยชน์บ้าง ขออนุโมทนาในกุศลทั้งหลายที่บังเกิดกับท่าน จขกท. จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 08:56:15

ความคิดเห็นที่ 3 ดีใจจัง พี่ Cathode_tube มาอธิบายให้..ขอบคุณค่ะ ..คือตัวเองเป็นคนไม่ขวนขวายทบทวนสภาวะเพื่อหารายละเอียด อาการย้อนจิตนี่เป็นสภาวะที่เกิดตั้งแต่ต้นปีก่อน ปัจจุบันยังไม่เจออีก ก็ปล่อยเลยตามเลยไป เพิ่งมารู้ว่าเกิดจากความกลัวตอนที่ไปอ่านเรื่อง "ระงับกายสังขาร" ของคุณรวดเดียว (ซึ่งคุณ Cathode_tube ก็มาตอบไว้ให้เหมือนกัน) ทั้งชื่ออาการและสาเหตุอาการเพิ่งมารู้ตอนนี้นี่แหละค่ะ อย่างที่เล่าว่า ครั้งนั้น เจอสภาวะที่(ตัวเองคิดว่า)ไร้สาระออกแนวเพี้ยนๆหลายอย่าง เลยไม่สนใจมัน พยายามดูลมหายใจไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นพี่ผู้สอนก็เตือนตลอดว่า ถ้าเจอปิติก็ดื่มด่ำให้เต็มที่แต่อย่าไปติดมันนะ.. "ปิติ" เป็นยังไงพี่เค้าก็ไม่บอกด้วยซิ เราก็ไม่แน่ใจว่าเจอหรือยัง แต่มันจะมีช่วงนึงที่ นิ่ง สงบ เย็น ผ่อนคลาย แล้วรู้สึกชอบมากค่ะ คิดว่านี่แหละ สภาวะนี้ฉันพอใจแล้ว เวลาทำสมาธิทีไรก็พยายามทำให้มาเจอสภาวะนี้ตลอดเหมือนเป็นเช็คพ้อยท์ แรกๆก็มาเจอได้เร็ว หลังๆก็เริ่มเจอช้าบ้าง ไม่เจอบ้าง..จนปัจุบันที่พยายามฝึกที่บ้านก็เจอบ้างไม่เจอบ้าง แถมมีฟุ้งซ่านมาคอยแทรกอีก แบบนี้ ทำให้รู้ว่าการภาวนาแต่ละครั้งมันไม่เหมือนการอ่านหนังสือ วันนี้อ่านถึงหน้านี้นะ..บุ๊คมาร์กไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้อ่านต่อ..ไม่ใช่ค่ะ ต้องเริ่มใหม่หน้าแรกทุกครั้ง จริงๆแล้วอยากเปรียบเหมือนการทำอาหารค่ะ ต้องเริ่มที่การเตรียมวัตถุดิบทุกครั้ง ทำบ่อยๆก็อาจจะเร็วขึ้น อาหารรสชาตละมุนลิ้นยิ่งขึ้น ทำเมนูได้หลากหลายขึ้น ..แต่..ถึงแม้จะทำได้ดีขนาดไหน ก็ต้องเตรียมวัตถุดิบก่อนเสมอ และต้องเตรียมเองด้วยเพราะไม่มีตัวช่วย ปอกหอมปอกกระเทียม สับหมูกันเข้าไป :) จากคุณ : MadApple เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 02:18:36

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วง 3-4 สัปดาห์นี้ พบอาการนึงค่ะ..จะเรียกสภาวะได้ไหมไม่ทราบ เป็นความรู้สึกถึงความบิดเบือนของตำแหน่งวัตถุจากความเป็นจริงค่ะ โดยพื้นฐาน เมื่อเราหลับตาลงทำสมาธิ เราก็จะรู้ได้เองเป็นอัตโนมัติอยู่แล้ว ว่าตรงไหนแขน-ขา ฝั่งไหนหน้า-หลัง กำลังนั่งก้มหรือเงย บางครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกว่าหลังงอนะ ก็จะค่อยๆยืดตัวให้ตรงตลอดเวลา ทีนี้เมื่อทำสมาธิมาถึงช่วงนึง จะรู้สึกเหมือนหัวค่อยๆเลื่อนลงมาจนหยุดอยู่แถวๆ ท้อง รู้สึกเหมือนมือมันอยู่ข้างหู บางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวหมุนกลับหน้า-หลัง หรือหมุนซ้าย-ขวา ทั้งๆที่ยังนั่งท่าเดิมไม่ได้ขยับอะไรเลย..อาการนี้จะเป็นอยู่ช่วงสั้นๆ แล้วตัวเองก็จะรู้สึกมึนๆไปต่อไม่ได้ เลยค่อยๆถอนมาดูลมหายใจใหม่..อาการนี้มันคืออะไรขอถามพี่ๆค่ะ จากคุณ : MadApple เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 02:35:42

ความคิดเห็นที่ 5 ขอโอกาสแสดงตามความเข้าใจ... "ปิติ" เป็นยังไงพี่เค้าก็ไม่บอกด้วยซิ เราก็ไม่แน่ใจว่าเจอหรือยัง แต่มันจะมีช่วงนึงที่ นิ่ง สงบ เย็น ผ่อนคลาย แล้วรู้สึกชอบมากค่ะ คิดว่านี่แหละ สภาวะนี้ฉันพอใจแล้ว -------------------------------- เมื่อไม่รู้สึกถึงลม  มารู้สึกว่านิ่ง สงบ เย็น ผ่อนคลาย หากสังเกตุได้ดีจะรู้สึกได้ว่าอารมณ์เหล่านี้มีอาการและรู้สึกได้ว่าอารมณ์เหล่านี้รู้สึกที่ไหน ( รู้สึกตรงนั้น  รู้สึกตรงนี้  รู้สึกตรงโน้น...และมีลักษณะท่าทางอาการอย่างนั้นอย่างนี้  )   จนจิตอิ่มอารมณ์นั้นแล้วนิ่ง  เกิดอารมณ์ใหม่ให้ระลึกรู้ต้อไป ======================================== เวลาทำสมาธิทีไรก็พยายามทำให้มาเจอสภาวะนี้ตลอดเหมือนเป็นเช็คพ้อยท์ แรกๆก็มาเจอได้เร็ว หลังๆก็เริ่มเจอช้าบ้าง ไม่เจอบ้าง..จนปัจุบันที่พยายามฝึกที่บ้านก็เจอบ้างไม่เจอบ้าง แถมมีฟุ้งซ่านมาคอยแทรกอีก แบบนี้ --------------------------------- จิตไม่เคยลืม  การเดินสู่ความสงบก็เช่นกัน..เหมือนทางเดินที่เราเดินครั้งแรกจะจดจำรายละเอียดข้างทางอย่างตื่นตาตื่นใจ  และใช้เวลานาน  แต่พอเดินทุกวัน  เดินบ่อยๆ..ก็ลดความสนใจในรายละเอียดของเส้นทางไปว่าวิวทิวทัศน์เป็นอย่างไร ( เบื่อแล้ว..ก็รู้แล้วนี่ว่าข้างทางมีดอกไม่กี่ดอก ดอกอะไรบ้าง  สีอะไร ฯลฯ )  การทำใจให้สงบบ่อยๆจิตก็จะไม่ค่อยสนใจอาการอารมณ์ที่ได้เจอแล้วจนเคยชิน...จะเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ไปยังจุดที่ยังหาทางไปต่อไม่ได้จุดสุดท้ายที่เคยมาถึงนั่นเอง   หรืออารมณ์จุดหมายที่ต้องการไปถึง  การทำได้รวดเร็วยังขึ้นกับกำลังของจิตอีกด้วย  ตัวอย่างคือผู้มีวสีในการทำฌาน  จะไปฌาน ๔ ก็ถึงเลย..แต่จริงๆแล้วจิตเดินฌานไปตามลำดับอย่างรวดเร็ว ( ยกเว้นผู้ที่สามารถระงับดับคิดได้จะเป้นอิสระในการเข้าออกอารมณ์ใดๆ )  การไม่รู้อาการอารมณ์ที่เคยรู้เคยเห็นอีกสาเหตุที่เป็นไปได้คือจิตไม่สงบถึงระดับอย่างที่เคยเป็น...( อันนี้ก็ไม่แปลกหากหย่อนความเพียร  ส่งออกมากมายระหว่างวัน  ก็ทำต่อไปเพียรต่อไป ) ======================================== ทีนี้เมื่อทำสมาธิมาถึงช่วงนึง จะรู้สึกเหมือนหัวค่อยๆเลื่อนลงมาจนหยุดอยู่แถวๆ ท้อง รู้สึกเหมือนมือมันอยู่ข้างหู บางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวหมุนกลับหน้า-หลัง หรือหมุนซ้าย-ขวา ทั้งๆที่ยังนั่งท่าเดิมไม่ได้ขยับอะไรเลย..อาการนี้จะเป็นอยู่ช่วงสั้นๆ แล้วตัวเองก็จะรู้สึกมึนๆไปต่อไม่ได้ เลยค่อยๆถอนมาดูลมหายใจใหม่..อาการนี้มันคืออะไรขอถามพี่ๆค่ะ -------------------------------------- ขอให้ท่านทบทวนอารมณ์อย่างละเอียด  อาการและอารมณ์ต่างๆในการทำมาธิตั้งแต่ต้น  จนจบ..หลังการถอนสมาธิในคราวต่อไป  ว่ามีอาการลำดับก่อนหลังอย่างไร  และการกลับมารู้ลมหยาบนั้น...เป้นการกำหนดถอนออกมาเองหรือจิตหลุดจากสมาธิจนรู้ลมหยาบเอง....ยังไม่อยากจะแสดงความเห้นตามความเข้าใจลงไปในตอนนี้ว่าเป็นอารมณ์ระดับปิติอีกลักษณะ...อาจเป็นอย่างอื่น...ซึ่งไม่ต้องกังวลวิตกวิจารณ์ไป  ยึดหลังการทำใจให้สงบไว้ก่อน  กล่าวคือ ..จดจ่อระลึกรู้ในอาการและอารมณ์อย่างมีสติ  เมื่อจิตอิ่มในอารมร์นั้นแล้วก็จะนิ่งแล้วแสดงอาการอื่น  อารมณ์อื่นต่อไปจนกว่าจะพร้อมออกรู้ ... ======================================== ขอโปรดพิจารณา..อนุโมทนาสาธุกับท่าน จขกท.  ขอให้ท่านเจร้ิญก้าวหน้าในธรรมยิ่งๆขึ้นไป..สาธุ สาธุ สาธุ จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 16:57:19

ความคิดเห็นที่ 6 อยากอ่านการบ้านปัจจุบันอ่ะค่ะ เอาสภาวะที่ทำในปัจจุบัน สดๆ ใหม่ๆ สัญญามันเป็นอดีตค่ะ อยากจะรู้มากกว่าว่าทุกวันนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้วเอ่ย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 19:12:41