ความคิดเห็นที่ 1 ทศชาติชาดก เป็นชาดกที่สำคัญ กล่าวถึง 10 ชาติสุดท้ายของพระโพธิสัตว์ ก่อนจะเสวยพระชาติมาเกิดเป็นพระพุทธเจ้า หรือเจ้าชายสิทธัตถะแห่งศากยวงศ์ ชาดกทั้ง 10 เรื่อง มีดังนี้    ชาติที่ 1 เตมีย์ชาดก เพื่อบำเพ็ญเนกขัมมบารมี    ชาติที่ 2 ชนกชาดก เพื่อบำเพ็ญวิริยบารมี    ชาติที่ 3 สุวรรณสามชาดก เพื่อบำเพ็ญเมตตาบารมี    ชาติที่ 4 เนมิราชชาดก เพื่อบำเพ็ญอธิษฐานบารมี    ชาติที่ 5 มโหสถชาดก เพื่อบำเพ็ญปัญญาบารมี    ชาติที่ 6 ภูริทัตชาดก เพื่อบำเพ็ญศีลบารมี    ชาติที่ 7 จันทชาดก เพื่อบำเพ็ญขันติบารมี    ชาติที่ 8 นารทชาดก เพื่อบำเพ็ญอุเบกขาบารมี    ชาติที่ 9 วิทูรชาดก เพื่อบำเพ็ญสัจจบารมี    ชาติที่ 10 เวสสันดรชาดก เพื่อบำเพ็ญทานบารมี เพื่อให้จำง่าย มักนิยมท่องโดยใช้พยางค์แรกของแต่ละชาติ คือ เต ช สุ เน ม ภู จ นา วิ เว สำหรับชาติสุดท้าย เป็นชาติที่สำคัญ และบำเพ็ญบารมีอันยิ่งใหญ่ คือ เวสสันดรชาดก หรือเรื่องพระเวสสันดร จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 08:46:00

ความคิดเห็นที่ 2 ทศชาติชาดก : ชาติที่ 1 พระเตมีย์ใบ้ (เนกขัมมะบารมี) ในครั้งก่อนนานมาแล้ว พระเจ้ากาสิกราชครองสมบัติในเมืองพาราณสี แต่พระองค์หามีราชโอรสและธิดาไม่ ด้วยกลัวว่าจะไม่มีผู้สืบสกุล จึงให้นางจันทเทวีและนางสนมทำพิธีขอพระโอรส พระอัครมเหสีก็ทรงทำตาม จึงได้ทรงครรภ์เมื่อครบกำหนดแล้วก็ทรงประสูติออกมา เป็นราชกุมาร พระเจ้ากาสิกราชทรงดีพระทัยเป็นอันมาก จัดให้ทำการสมโภชและพระราชทานนางนมให้แก่พระราชกุมาร และขนานนามว่า เตมีย์กุมารเพราะในวันประสูตินั้นฝนได้ตกทั่วทั้งพระนครและเป็นเหตุให้พระทัยของพระองค์และราษฏร์ได้รับความแช่มชื่น เรื่องความกลัว ว่าราชวงค์จะสูญสียก็เป็นอันหมดไปพระเจ้ากาสิกราชทรงโปรดปรานพระราชกุมารมาก บางครั้งถึงกับอุ้มออกไปทรงว่าราชการด้วย…. วันหนึ่งขณะที่พระราชบิดาอุ้มออกไปทรงว่าราชการอยู่นั้น อำมาตย์ได้นำโจรมาให้ ทรงวินิจฉัย  ๔ คนด้วยกัน พระราชาทรงสั่งให้ลง อาญาโจรเหล่านั้น.. คนที่ ๑ ให้เฆี่ยนด้วยหนามหวาย คนที่ ๒ ให้เอาหอกแทงทรมานให้เจ็บปวดแสนสาหัส     คนที่ ๓ ให้เอาหลาวเสียบไว้ทั้งเป็น คนที่ ๔ ให้คุมขังไว้ พระราชกุมารได้ทรงเห็นเช่นนั้น ก็ระลึกความหลังครั้งไปอยู่ในนรก ก็คิดว่าพระราชบิดาของเราทำดังนี้น่ากลัวเหลือเกิน ตายไปตกนรก แน่นอน เราเองถ้าใหญ่ขึ้นมาก็ต้องครอบครองแผ่นดิน ก็ต้องทำอย่างพระราชบิดาแน่นอน ทำอย่างไรจึงจะพ้นไปจากการต้องเป็นพระเจ้า แผ่นดินได้ เทพธิดาผู้เคยเป็นมารดาของพระราชกุมารในครั้งก่อนสิงอยู่ที่เศวตฉัตรได้แนะนำพระราชกุมารให้ปฏิปัติ ๓ ประการคือ ๑ .  จงเป็นคนง่อย ๒.   จงเป็นคนหูหนวก ๓.   จงเป็นใบ้     แล้วจะพ้นสิ่งเหล่านี้ จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 08:59:13

ความคิดเห็นที่ 3 ชาติพระเตมีย์ใบ้   เป็นพระชาติที่ใครก็ไม่สามารถทำได้ เว้นแต่ผู้มีปัญญาบารมีถึงแล้ว และเป็นพระชาติที่ทำให้ผมตื่นตัว ในเรื่องธรรมะ จากคุณ : จันตรีบุตร เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 09:04:08

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับ รออ่านต่อ จากคุณ : powerinvincible เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 09:08:12

ความคิดเห็นที่ 5 นับตั้งแต่นั้นมา เตมีย์ก็เริ่มปฏิบัติไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้นใครมาพูดก็ทำเป็นไม่ใด้ยิน เอาอุ้มไปวางไว้ที่ไหนก็นั่งอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับ เขยื้อนไปในที่ใด พระราชบิดาทรงสงสัยว่าแต่ก่อนพระราชกุมารก็เหมือนเด็กทั่วไปรื่นเริงโลดเต้น เจรจาเสียงแจ้วอยู่ตลอดเวลา ทำไมกลับมาเงียบขรึมไม่พุดไม่จา ใครจะพูดอะไรก็ไม่ได้ยิน คงจะเกิดโรคภัยชนิดใดขึ้นแน่ จึงให้หมอตรวจ ก็มิได้พบว่าพระราช กุมารเป็นอะไร คงเป็นปกติทุกอย่าง ก็ทรงให้ทดลองหลายอย่างหลายประการ เป็นตันว่าให้อยู่ในที่สกปรก พระเตมีย์อดทนอยู่ได้ แม้จะหิวก็ไม่ทรงกันแสงแม้จะกลัวก็ไม่แสดงอาการอย่างไร เพราะเห็นว่าภัยในนรกร้ายแรงกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันจึงคงเฉย ๆ ทำเอาพระราชบิดาสิ้นปัญญา พวกอำมาตย์รับอาสาว่าจะทดลองดูก่อน ก็ทรงอนุญาตให้ครั้งแรกเมื่อให้พระเตมีย์นั่งอยู่ในเรือนแล้ว แกล้งจุดไฟเพื่อจะให้พระเตมีย์กลัวแต่หาได้ทำให้พระเตมีย์หวาดกลัวไม่คงเป็นปกติอยู่ ทดลองอย่างนี้ตั้งปี ก็ไม่พบความผิดปกติ อย่างไร ต่อไปก็ทดลองด้วยช้างตกมัน โดยนำพระราชกุมารไปประทับนั่งที่พระลาน ให้มีเด็กห้อมล้อมหมู่มากแล้วให้ปล่อยช้างที่ ฝึกแล้วเชือกหนึ่ง วิ่งตรงเข้าไปจะเหยียบพระราชกุมาร เด็กที่ห้อมล้อมอยู่หวาดกลัวร้องไห้พากันวิ่งหนีกระจัดกระจายไป แต่พระเตมีย์ ก็คงทำเป็นไม่รู้ชี้เช่นเดิม  ทดลองอย่างนี้สิ้นเวลาตั้งปีก็ไม่สำเร็จประโยชน์อะไรขึ้นมา พระกุมารเคยเงียบไม่กระดุกกระดิกอย่างไรก็ คงอย่างนั้นแม้ช้างจะจับพระกายขึ้นเพื่อจะฟาดก็ไม่ตกใจกลัวเพราะมุ่งหวังอย่างเดียวจะให้พ้นจากการเป็นพระเจ้าแผ่นดินให้ได้ ต่อไป ก็ทดลองด้วยงู ให้พระเตมีย์นั่งอยู่ แล้วให้ปล่อยงูมารัด ธรรมดาเด็กย่อมจะกลัวงู อย่าว่าแต่เด็กเลยผู้ใหญ่ก็เถอะ  แต่ก็ไม่ทำให้พระ เตมีย์หวาดกลัวไปได้ คงนั่งเฉยทำเหมือนรูปปั้นเสีย เล่นเอาอำมาตย์เจ้าปัญญาสั่นหัวทดลองอย่างนี้อีกเป็นปีก็ไม่อาจจะจับพิรุธพระกุมาร ได้ ต่อไปให้ทดลองด้วยการให้พระเตมีย์นี่งอยู่ แล้วให้คนถือดาบวี่งมาจะทำอันตราย แต่พระกุมารทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หูไม่ได้ยิน ปากก็ ไม่มีเสียง กายไม่กระดิกกระเดี้ย ทดลองอย่างนี้อีกเป็นปีก็จับอะไรพระกุมารไม่ได้  ต่อไปก็ทดลองเสียง โดยให้พระเตมีย์นั่งอยู่พระองค์ เดียว แล้วจู่ ๆ เสียงอึกทึกครึกโครมก็ดังขึ้นมาแต่พระเตมีย์คงทำไม่ได้ยินเช่นเคย การทดลองของอำมาตย์เป็นระยะทั้งสิ้น ๗ ปี หลายปีที่ทำมาก็ไม่สามารถทำให้พระเตมีย์พูดออกมาได้ตั้งแต่  ๙ ขวบ จนกระทั่ง  ๑๖ ขวบ พระเตมีย์ก็คงทำเช่นนั้น แสงเทียน แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 55 10:26:15 จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 10:25:27

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อวัยแรกรุ่นย่อมจะชอบใจในกามารมณ์ จึงจัดให้ให้มีสาว ๆ มาเล้าโลมด้วยประการต่าง ๆใด ๆ กอดรัดบ้าง ลูบโน่นบ้าง ลูบนี่บ้าง จนกระทั่งเปิดโน่นให้ดูบ้าง เปิดนี่ให้ดูบ้าง จะทำอย่างไรพระเตมีย์ก็คงทำเฉยไม่รู้ไม่ชี้  ทำทองไม่รู้ร้อนตลอดเวลา  ใครจะพูดอย่างไร จะทำอย่างไรพระเตมีย์ทำเหมือนไม่ได้ยินทั้งสิ้น ไม่เคลื่อนไหวไม่ร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ ไม่อ้าปากส่งเสียงอะไรออกมา ผลที่สุดทั้งพระราช บิดาและอำมาตย์ลงความเห็นว่า  พระกุมารคงเป็น  คนกาลกิณีเสียแล้ว  ขืนให้อยู่ต่อไปคงจะเกิดอันตรายขึ้นแก่พระองค์แก่สมบัติและ แก่พระอัครมเหสี ควรจะเอาออกไปทิ้งเสียที่ป่าช้าผีดิบนอกเมือง พระราชาก็เห็นด้วย จึงดำริจะให้เอาไปทิ้งเสีย แต่พระเทวีอัครมเหสีมา เฝ้ากราบทูลว่า   “ขอเดชะ..พระองค์ได้เคยโปรดพระราชทานพรไว้แก่ข้าพระองค์  บัดนี้หม่อมฉันจะทูลขอพรที่ได้ให้ไว้นั้น…” “พระเทวีเธอขออะไรก็ตรัสไปถ้าไม่หลือวิสัยแล้วจะให้” “ข้าพระองค์ขอราชสมบัติให้พระเตมีย์” “อะไรกันพระเทวีก็เจ้าเตมีย์เป็นคนใบ้ แล้วก็หูหนวกเคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ จะเป็นพระเจ้าแผ่นดินได้อย่างไร” “ก็พระเตมีย์เป็นอย่างนั้น หม่อมฉันจึงขอพระราชสมบัติ” “ไม่ได้พระเทวีเลือกอย่างอื่นเถิด” “หม่อมฉันขอเลือกให้พระเตมีย์ครองแผ่นดินแม้ไม่มากเพียง ๗ ปีก็พอ” “ไม่ได้พระเทวี  จะเป็นความเดือดร้อนแก่คนอื่นมากมายนัก ลูกเราไม่มีความสามารถถ้าดีอยู่อย่าว่าแต่ ๗ ปีเลย ตั้งใจอยู่แล้วว่าจะให้ฃ มบัติตลอดไป” “ขอสัก   ๑ ปีก็แล้วกัน” “ไม่ได้พระเทวี” “ถ้าอย่างนั้นขอ ๗ วัน หม่อมฉันขอให้พระเตมีย์ได้เป็นสักหน่อยเถิด” พระเจ้ากาสิกราชก็ยอมตกลง จึงได้ให้ตกแต่งร่างกายของพระเตมีย์ในเครื่องกษัตริย์ แล้วให้เสด็จเลียบพระนครประกาศให้ประชาชน พลเมืองทั่วไปทราบว่า บัดนี้พระเตมีย์ได้เป็นกษัตริย์แม้ใคร ๆ จะทำอย่างไรพระเตมีย์ยังคงเฉย ร่างกายไม่เคลื่อนไหวเป็นเหมือนหุ่น เขาวางไว้ตรงไหนก็อยู่ตรงนั้น ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น ใครจะทำอะไรก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของพระกุมารทั้งสิ้นพอครบ ๗ วัน พระนางจันทเทวีก็ทรงพระกันแสงเพราะครบกำหนดที่สัญญาไว้กับพระราชาแล้ว พระราชาจึงมอบพระเตมีย์กุมารให้กับนายสุนันท สารถีเอาใส่รถไปฝังเสียที่ป่าช้าดิบภายนอกเมือง นายสุนันทก็เอาพระเตมีย์ใส่ท้ายรถขับออกจากตัวเมืองไปยังป่าช้าผีดิบ แต่ หารู้ไม่ว่าทางที่จะไปนั้นม้นไม่ใช่ป่าช้าผีดิบแต่เป็นป่าอีกแห่งหนึ่งต่างหาก ความผิดพลาดของนายสารถี นับตั้งแต่เริ่มเทียมรถม้าแล้ว ก็คือ แทนที่จะเอารถสำหรับใส่ศพ กลับเอารถมงคลมาเทียมแทนและเมื่อรับพระเตมีย์แล้วก็คิดว่าจะขับไปป่าช้าผีดิบซึ่งอยู่ทางทิศ ตะวันตก แต่กลับขับไปทางทิศตะวันออกจึงเป็นอันว่านายสารถีกระทำการผิดพลาดมาโดยตลอด จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 10:44:22

ความคิดเห็นที่ 7 แต่การผิดพลาดนี้เป็นผลดีของพระเตมีย์ เมื่อถึงป่านอกเมือง ซึ่งนายสุนันทคิดว่าเป็นป่าช้าผีดิบ เขาก็หยุดรถหยิบจอบเสียมลงไปเพื่อจะขุดหลุมฝังพระกุมารเสีย หูของเขายังแว่วพระดำรัสของพระราชาที่ว่า “ลูกข้าคนนี้ เป็นกาลกิณีเองจงเอาไปป่าช้าแล้วขุดหลุมสี่เหลียมให้ลึก แล้วเอาจอบทุบหัวมันเสียก่อนแล้วค่อยฝังมันทีหลัง ช่วยมันหน่อยนะอย่าให้มันต้องถูกฝังทั้งเป็นเลย" ในขณะที่นายสารถีกำลังขุดหลุมอยู่ไมไกลจากรถนั้นเอง พระเตมีย์ก็คิดว่าร่างกายของเราไมได้เคลื่อนไหวมาตั้ง  ๑๖ ปี จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ก็ทรงกายลุกขึ้นลงมาจากรถทดลองเดินไปมาอยู่ข้างรถ “ไม่เป็นอะไร มือเท้าไม่ได้เป็นง่อยเปลี้ยเสียแต่อย่างใด แต่กำลังเล่าจะเป็นไฉน” คิดแล้วก็จับเอางอนรถยกขึ้น  เป็นความมหัศจรรย์  พระเตมีย์ยกรถขึ้นกวัดแกว่งได้เหมือนยกเอารถตุ๊กตาเบาแสนเบา แล้วกลับวางอย่างเดิม แลเห็นนายสารถีก้มหน้าก้มตาขุดหลุมอยู่โดยไม่ทราบว่าพระองค์ได้ทำอย่างไรบ้าง จึงเดินเข้า ไปยืนอยู่ใกล้ก็ไม่รู้แต่ก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียง “สารถีท่านขุดหลุมสี่เหลียมทำไมกัน” เขาเหลียวหน้ามามองแต่ก็จำไม่ได้ว่าเป็นพระกุมารที่ตนนำมาคิดเสียว่าเป็นคนเดินทางผ่านมาเห็นตนกำลังขุดหลุม อยู่ก็แวะเข้ามาสอบถามดู “ขุดหลุมฝังคน”            เขาตอบสั้น “ฝังใครกันล่ะ?” “ฝังลูกพระเจ้าแผ่นดิน” “ฝังทำไมกันล่ะ?” “เรื่องมันยืดยาวท่านอยากจะรู้ไปทำไม” “ก็อยากจะรู้บ้างว่าคน ๆ นั้นเป็นลูกพระเจ้าแผ่นดินจะมาถูกฝังเพราะโทษอะไร” นายสารถีก็ชี้แจงว่า “ไม่มีโทษอะไรหรอก แต่พระราชกุมารเป็นคนกาลกิณีขืนปล่อยไว้นานไปความอุบาทว์ ทั้งหลายก็จะเกิดแก่ ราชสมบัติ" พระเตมีย์จึงแสร้งตรัสถามต่อไปว่า “คนกาลกิณีน่ะเป็นอย่างไร” “ก็เป็นคนไม่ดีน่ะสิ” นายสารถีเริ่มฉุน “ไม่ดีอย่างไร” “เอ  ท่านนี่ควรจะไปเป็นศาลตุลาการ..แทนที่จะเป็นคนเดินทางเพราะแก่ชักเสียจริง” พระกุมารก็ไม่ขุ่นเคือง คงมีพระดำรัสเรียบ ๆ ถามต่อไป “ข้าพเจ้าอยากรู้จริง ๆ ก็เลยรบกวนท่านหน่อย” “เอ๊า…อย่างนั้นคอยฟัง  คือว่าพระโอรสของเจ้านายข้าพเจ้าคนนี้ เกิดมามีลักษณะสวยงามน่าเอ็นดูอยู่หรอก แต่เสียอย่างเดียวภายหลังมาเกิดไม่พูดไม่จาแขนขาไม่ยกไม่ก้าว เสียเฉย ๆ ยังงั้นเเหละใครจะพูดอะไร หูก็ แถมหนวกเสียด้วยเลยเป็นอันว่าเหมือนตุ๊กตาตัวโต ๆ ที่เขาตั้งไว้” “แล้วอะไรอีกล่ะ” “ก็ไม่ยังไงหรอกพระเจ้าแผ่นดินรอมาถึง ๑๖ ปี ก็ไม่เห็นดีขึ้น เลยตัดสินให้ข้าพเจ้าเอามาฝังเสียหลุมที่ขุดนี่ แหละที่จะฝังพระราชกุมาร ท่านเข้าใจหรือยัง” “ท่านรู้ไหมว่าเราเป็นใคร” นายสารถีจึงมองอย่างพินิจพิจารณา แต่เขาก็จำไม่ได้เพราะผู้ที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าบัดนี้ไม่ใช่พระกุมารผู้เป็น ง่อยเปลี้ยเสียแข้งขาเสียแล้ว แม้ว่าหน้าตาจะคล้ายคลึงกับพระกุมารแต่เขาก็ไม่แน่ใจนักจึงทำท่าอ้ำอึ้งอยู่ เมื่อเห็นนายสารถีมองดูด้วยความสงสัยอยู่ จึงประกาศตนว่า “สารถี..เราคือเตมีย์กุมารที่ท่านจะนำมาฝัง ท่านลองพิจารณาดูเถิดว่าเป็นคนกาลกิณีหรือเปล่า   ดูสิเราเป็นง่อยหรือเปล่า” นายสารถีได้แต่มองอย่างสงสัย แล้วเอ่ยขึ้นรำพึงกับตัวว่า “เอ พระกุมารก็ไม่น่าเป็นไปได้ จะว่าไม่ใช่ก็กระไรอยู่” “เราคือเตมีย์กุมาร โอรสของพระเจ้ากาสิกราชที่ท่านอาศัยเลี้ยงชีพด้วยการเป็นราชบริพารอยู่บัดนี้ อย่าสงสัยเลยท่านขุดหลุมฝังเราน่ะเป็นเรื่องไม่เป็นธรรมเลย” “ทำไมไม่เป็นธรรม?” จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:02:46

ความคิดเห็นที่ 8 ทศชาติชาดก น่าจะเป็น 10 พระชาติสุดท้าย ที่เกิดในเมืองมนุษย์หรือเปล่าครับ จากคุณ : kraionly1 เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:06:36

ความคิดเห็นที่ 9 “ท่านมองดูสิว่าเราเป็นคนกาลกิณีหรือเปล่า ท่านได้รับคำสั่งให้ฝังคนกาลกิณีต่างหาก” “จริงสินะ” สารถีคิดแต่เขาก็อ้ำอึ้งอยู่ ไม่รู้จะกล่าวออกมาว่ากระไรอีกกับคนที่เขาจะนำไปฝังนั้นเอง เขาจึงก้ม กราบที่เท้าของพระเตมีย์ “โอ้.ข้าพระบาทเป็นคนโง่เขลา ทั้งนายของตนเองก็จำไม่ได้ เหมือนปาฏิหาริย์บันดาลให้เกิดไม่น่าเชื่อ” “ทำไมไม่น่าเชื่อ” “เพราะพระองค์ไม่เคลื่อนไหวร่างกายตั้งสิบกว่าปีอวัยวะควรจะใช้ไม่ได้ ควรจะเหี่ยวแห้งไป แต่หา เป็นเช่นนั้นไม่นับว่าเป็นความประหลาดมากทีเดียว” “เมื่อท่านเห็นเราเป็นอย่างนี้แล้ว ท่านยังจะคิดฝังเราอีกไหม” “ไม่พะย่ะค่ะ ข้าพระบาทเลิกคิดจะทำร้ายพระองค์แล้ว พระองค์ท่านควรเข้าไปเฝ้าพระราชบิดา มารดาเพื่อจะได้ครองราชสมบัติต่อไป” “เราไม่คิดจะกลับไปสู่สถานเช่นนั้นอีก เพราะที่นั้นเป็นเหตุให้กระทำความชั่ว ซึ่งต่อไปจะทำให้บัง เกิดในนรกอย่างไม่รู้จะผุดจะเกิดเมื่อไหร่ ?” แต่นายสารถีก็ยังแสดงความดีใจ “ถ้าข้าพระองค์นำพระองค์ท่านกลับเข้าไปได้ใคร ๆ ก็ต้องแสดงความยินดีกับพระองค์ และข้า พระองค์ก็จะได้เงินทองทรัพย์สมบัติผ้าผ่อนและแพรพรรณต่าง ๆ จากคนเหล่านี้ เป็นต้นว่า พระ ราชบิดา มารดาของพระองค์ก็จะทรงยินดี ข้าพระองค์อาจจะได้ยศศักดิ์ บริวารและ อะไรต่าง ๆ ตามความปรารถนาเพราะ ใคร ๆ แสดงความสามารถที่จะให้พระองค์ไม่กลายเป็นคนง่อยเปลี้ย เสียขาเป็นคนหูหนวกเป็นใบ้มาตั้งสิบกว่าปีก็ไม่สำเร็จ แต่ข้าพระองค์กลับทำได้ เป็นความดีใจ ที่เหนือความดีใจทั้งหมดที่เคยมี ข้าพระองค์กำลังจะรับความสุข ไม่ต้องลำบากเช่นเดี๋ยวนี้” “ท่านอย่าเพิ่งดีใจไปก่อน  เราจะว่าให้ฟังเราเป็นคนไม่มีญาติขาดมิตร เป็นคนกำพร้า เป็นคนกาล กิณี  จนเขาต้องให้ท่านเอาเราไปฝังเสียยังป่าช้าผีดิบ..ท่านนำเรากลับไปก็ไม่ดีท่านนั้นเเหละอาจ จะกลายเป็นคนกาลกิณีไปก็ได้เพระใคร ๆ เขาก็เข้าใจอย่างนั้นแล้วท่านจะฝืนความนึกคิดคนอื่น ได้อย่างไร เราสละแล้วด้วยประการทั้งปวง บ้านเรือนแว่นแคว้นเราไม่มี เราจะบำเพ็ญพรตรัก ษาศีลอยู่ในป่านี้โดยไม่กลับไปอีกแล้ว” “พระองค์น่าจะตรัสกับพระราชบิดามารดาเสียก่อน” “ไม่ล่ะ เรามีความเพียรเพื่อจะออกจากเมืองเป็นเวลาจำนวนถึง ๑๐ กว่าปี ความตั้งใจของเราจะ สำเร็จแล้ว เราจะไม่เข้าไปสู่สถานที่ทำกรรมอีกล่ะ ถ้าเราเป็นพระเจ้าแผ่นดินอาจจะอยู่ไปได้หลาย สิบปี แต่เราจะต้องทำกรรมแล้วไปตกอยู่ในนรกตั้งหมื่นปี ท่านลองคิดดูว่าพระเจ้าแผ่นดินจะต้อง สั่งให้เขาเฆี่ยนตี..ฆ่าคนนี้..ทำทรมานคนโน้น..ริบทรัพย์คนนั้น..ริบทรัพย์คนโน้น..วันละเท่าไร ปีละเท่าไร แล้วผลของการกระทำความชั่วนั้นจะไม่ย้อนกลับมาให้ผลเราบ้างหรือ" นายสารถีอดที่จะค้านไม่ได้ “พระเจ้าแผ่นดินจะทรงทำอย่างนั้น..ว่าโดยทางโลกยินยอมว่าเป็นความถูกต้อง เขาให้อำนาจที่จะ กระทำ แต่ท่านต้องไม่ลืมนะว่าจะทำอย่างไรก็ไม่ผิดจากทางโลก  แต่ทางธรรมไม่เคยยกเว้นให้ ใคร ทางธรรมมีอยู่ว่าทำดีต้องได้ดี ทำชั่วต้องได้ชั่ว ผลของการทำดีนำไปสู่สวรรค์ ผลของการ ทำชั่วนำไปสู่นรก” นายสารถีจึงกราบทูลว่า “ข้าพระองค์เป็นคนเขลา ยังคิดเห็นเป็นความสุขความสบาย  แต่เมื่อพระองค์ดำรัสก็เห็นเป็นจริง คงอย่างนั้น ทุกคนต้องรักขีวิตร่างกายของตนทั้งนั้น เมื่อใดใครมาทำอันตรายก็เป็นธรรมดาต้อง ไม่ชอบ เมื่อพระองค์เห็นว่าโลกยุ่งมากนักจะบวช ข้าพระองค์ก็จะบวชเหมือนกัน” พระกุมารดำริว่า “หากให้นายสารถีบวชเสีย ม้ารถก็เสียหาย และพระราชบิดามารดาคงได้รับความโทมนัสที่จะเอา ฝังเสีย ถ้าให้ท่านกลับคืนไปเมืองก็จะทำให้พระองค์เสด็จมาดูเรา ได้รับความโสมนัส และบางที พระราชบิดาจะกลับใจประพฤติชอบขึ้นมาบ้าง” จึงตรัสว่า “เธอกลับไปส่งข่าวแก่พระราชบิดามารดาก่อนเถิดแล้วค่อยมาบวชทีหลัง เพราะบวชด้วยความ เป็นหนี้ไม่ดีเลย” จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:19:41

ความคิดเห็นที่ 10 นายสารถียินดีจะกลับไปทูลพระเจ้าแผ่นดิน แต่เกรงว่าเมื่อตนไปกราบทูลพระเจ้าแผ่นดิน แล้ว เมื่อเสด็จมาดูไม่พบพระกุมารก็เลยกลายเป็นว่าตนโกหก อาจจะถูกลงพระอาญาได้ จึงทูลขอพระกุมารไว้อย่าได้เสด็จไปที่อื่น ซึ่งพระกุมารก็รับคำนายสารถีถึงได้กลับไป พระนางจันทรเทวี นับตั้งแต่นายสารถีเอาพระราชกุมารไปแล้วพระองค์ก็คอยเฝ้ามองอยู่ว่า เมื่อไรนายสารถีจะกลับมา จะได้ทราบเรื่องพระโอรสที่รักบ้าง เมื่อเห็นนายสารถีกลับมาคนเดียวก็แน่พระทัยว่าพระราชโอรสของพระองค์สิ้นพระชนม์เสีย แล้ว น้ำพระเนตรก็ไหลอาบพระปรางด้วยความโทมนัส ตรัสถามนายสารถีว่า “พ่อสารถี ที่เอาโอรสของเราไปฝังนั้น พ่อได้รับคำสั่งเสียจากโอรสของเราอย่างไรบ้าง และโอรสของเราได้ทำอย่างไร” “ขอเดชะพระแม่เจ้า  ข้าพระบาทจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดกับพระราชกุมารให้ฟังตั้งแต่ต้น จนปลาย” แล้วเขาก็เล่าตั้งเเต่นำเอาพระโอรสอออกไปขุดหลุมจะฝังพระโอรสก็กลับกลายหายจาก ง่อยเปลี้ยเสียขา   เจรจาได้ทรงพลกำลังยกรถที่ขี่ออกไปกวัดแกว่ง  จนกระทั่งตนได้ ทราบความจริงว่าทำไมพระกุมารจึงได้ทำอย่างนั้น  แล้วเขาก็ลงท้ายว่า “ขอเดชะ บัดนี้พระองค์ทรงผนวชอยู่ในราวเบื้องป่าบูรพาทิศเมืองนี้พระเจ้าข้า” เท่านั้นเองพระนางก็ลิงโลดพระทัยตรัสออกมาว่า “โอ..พ่อเตมีย์ของแม่ไม่ตายดอกหรือ เออ? ดีใจ ดีใจจริงๆ”     สองพระกรก็ทาบพระอุระ ข่มความตื้นตันไว้ในพระทัย ถึงพระกาสิกราชก็ดีพระทัยเช่นกัน การที่พระองค์ให้เอาพระเตมีตย์ไปฝังเสียนั้น ใช่ว่าพระองค์จะชิงชังหรือรังเกลียดก็หามิได้ แท้ที่จริงเพราะพระองค์กลัวอันตรายจะเกิดกับพระราชวงศ์ ตลอดจนพระมเหสีที่รักต่างหาก และนายสารถีก็ได้กราบทูลว่า “พระราชกุมารทรงพระสรีระโฉมงามสง่าเหลือเกิน มีพระสุรเสียงไพเราะ ตรัสออกมาน่าฟัง เหตุที่เป็นดังนั้นเพราะพระกุมารตรัสเล่าให้ฟังว่า" ทรงระลึกชาติได้ว่าครั้งชาติก่อนพระองค์เคยเป็นพระเจ้าแผ่นดินได้ทำกรรมมีการจับกุมคุม ขังเฆี่ยนฆ่านักโทษมี ประการต่าง ๆ ครั้นพระองค์สวรรณคตแล้วได้ไปบังเกิดในนรกเป็น เวลานาน เหมือนคนที่ถูกงูกัด มองเห็นสิ่งอะไรคล้ายกับงู ก็ย่อมจะกลัวไปหมด ฉะนั้นข้าพระองค์เองยังอยากจะบวชอยู่ในป่านั้นด้วย แต่พระกุมารไม่ยอมให้ข้าพระองค์ บวช บอกให้ข้าพระองค์กลับมาทูลเรื่องราวให้พระองค์ทั้งสองทราบเสียก่อน แล้วจึงค่อย ไปบวชภายหลัง ข้าพระองค์จึงได้รีบกลับมากลาบทูลให้ทราบ หากพระองค์อยากจะเสด็จ ไปสถานที่นั้น ข้าพระองค์จักนำไปเอง” พระเจ้ากาสิกราชมีพระดำรัสให้เตรียมพลโยธาเพื่อจะเสด็จไปเฝ้าพระเตมีย์กุมาร ซึ่งบวช บำเพ็ญพรตอยู่ในป่าด้านปราจีนทิศของเมือง แต่การเข้าไปนี้พระราชาเป็นผู้เสด็จเข้าไป ก่อนเพื่อสอบถามทุกข์สุขซึ่งกันและกัน พระเทวีจึงจะเสด็จตามเข้าไป เมื่อเห็นพระโอรส เสด็จประทับนั่งอยู่ ด้วยความปลื้มปีติพระนางตรงเข้าไปกอดพระบาทของพระโอรส ทรง กันแสงสะอึกสะอึ่นแล้วถอยออกมา พระราชาจึงถามพระเตมีย์ว่า “พ่อเตมีย์บริโภคแต่ใบไม้ผลไม้ในป่า ทำไมจึงมีร่างกายสดใส” เตมีย์กุมารจึงทูลตอบว่า จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:46:48

ความคิดเห็นที่ 11 “ขอเดชะการที่เป็นเช่นนี้เพราะเหตุว่า สละความห่วงใยไม่ให้มาเกาะเกี่ยวจิตใจ อะไรที่ล่วง มาแล้วก็ไม่คิดเศร้าโศก ไม่คิดอยากได้สิ่งที่ยังมาไม่ถึง พยายามรักษาจิตใจในสิ่งที่เป็น ปัจจุปันเท่านั้น จึงทำให้ผิวพรรณของหม่อมฉันไม่เศร้าหมอง” “เมื่อลูกพ่อไม่เป็นกาลกิณีแล้ว ลูกพ่อก็ควรจะกลับไปครองราชสมบัติเพื่อประโยชย์แก่ชน หมู่มากเถิด บัดนี้พ่อก็เอาเบญจราชกกุธภัณฑ์มาด้วยแล้ว และเมื่อกลับไปถึงบ้านเมือง แล้วจะได้ ไปสู่ขอลูกกษัตริย์อื่นให้มาเป็นอัครมเหสี พระกูลวงศ์ของเราก็ไม่เสียไป” เตมีย์กลับกล่าวตัดบทว่า "การบวชควรจะบวชเมื่อยังหนุ่มเพราะสังขารร่างกายของเราตกอยู่ในคติของธรรมดา เกิด แล้วก็เจ็บตายไปตามสภาพ  รู้ไม่ได้ว่าเราจะตายเมื่อใด" "พระราชบิดาก็คงเห็น บางคนลูกตายก่อนพ่อแม่ น้องตายก่อนพี่ เหล่านี้แล้ว จะมัวประมาท อยู่ได้อย่างไร โลกถูกครอบงำอยู่ด้วยมฤตยู พระองค์ลองคิดดูช่างหูกเขาจะทอผ้าสักผืน หนึ่ง ทอไปทอไปข้างหน้า ก็น้อยเข้าฉันใด ชีวิตของคนเราก็เช่นนั้นพระองค์อย่ามัวประ มาทอยู่เลย” พระราชาได้สดับแล้วก็คิดจะบวชบ้าง แต่ก็คิดจะลองใจเตมีย์กุมารดูอีก ก็ตรัสชวนในราช สมบัติและยกเอากามคุณต่าง ๆ มาล่อ แต่พระเตมีย์ก็คงยืนยันเช่นนั้นพร้อมกับอธิบายถึง ผลภัยของราชสมบัติมีประการต่าง ๆ จนพระราชาตกลงพระทัยจะผนวช จึงให้เอากลองไปตีป่าวประกาศว่าใครอยากบวชในพระราชสำนักพระเตมีย์ก็จงบวชเถิด และมิใช่แต่เท่านั้น ยังจารึกแผ่นทองคำไปติดไว้ที่เสาท้องพระโรงว่า ใครต้องการทรัพย์ สมบัติใด ๆ ในคลังหลวงจงมาเอาไปเถิด พร้อมกันนั้นก็ให้เปิดพระคลังทั้งสิบสองพระคลังเพื่อจะให้คนที่ปราถนาจะได้ขนเอาไป ประชาชนราษฎรพากันแตกตื่นไปบวชในพระราชสำนักพระเตมีย์ บ้านเรือนก็เปิดที้งไว้ โดยไม่สนใจ ที่บริเวณสามโยชน์ เต็มไปด้วยดาบสและดาสินี บรรดารถและช้างม้าที่พระ ราชานำมาจากในเมืองก็ปล่อยให้ผุพัง ช้างม้าก็กลายเป็นม้าป่าช้างป่าเกลื่อนไปในป่านั้น พระราชาที่อยู่ใกล้เคียงได้ทราบว่า กรุงพาราณสีไม่มีผู้คุ้มครองรักษา ก็ยกพหลพลโยธา หมายจะยึดครองเอาไว้ในอำนาจ เมื่อมาถึงได้เห็นประกาศที่พระกาสิกราชติดไว้ ก็ทำ ให้ เกิดสงสัยว่า ทำไมคนเหล่านี้จึงทิ้งสมบัติทั้งปวงเสีย ออกไปบวชอยู่ในป่าได้ บ้านเรือน ราษฎรก็ทิ้งว่างไว้ ประตูเมืองก็หาคนปิดมิได้ แต่ทรัพย์สมบัติยังคงอยู่ทุกอย่าง เลยยก พหลพลโยธาตามออกไปในป่า พบพระราชาและพลเมืองบวชเป็นฤษีบำเพ็ญพรตอยู่ใน ป่านั้นและเมื่อได้สดับธรรมะที่พระเตมีย์ให้โอวาทเข้าอีก เลยทำให้คิดจะหลีกเร้นออกหา ความสุข พากันสละช้างม้าตลอดจนเครื่องอาวุธ บวชอยู่ในสำนักพระเตมีย์ ในบริเวณป่า ดารดาษไปด้วยรถที่ผุพังทรุดโทรม สัตว์ป่าวิ่งกันไปในป่าเกลื่อนไปหมดล้วนแต่เชื่อง ๆ รวมอยู่ใกล้ ๆ กับบรรดาฤษีเหล่านั้นก็บำเพ็ญฌานสมาบัติ ตายไปได้บังเกิดในเทวโลก ********************************************************** คติเรื่องนี้ที่ควรจะได้ คือการตั้งใจแน่วแน่ อยากจะได้สิ่งอันใดสมดังความตั้งใจอันนั้น ก็พยายามจนสำเร็จและได้เห็นความ อดทน อดกลั้นของพระเตมีย์ ซึ่งต้องทำ เป็นคนง่อย คนใบ้ คนหูหนวกสารพัดเป็นเวลาตั้ง  ๑๐ กว่าปี หากเราจะตั้งใจแล้วพยายามทำก็จะต้องสำเร็จจนได้ในวันหนึ่ง เรื่องพระเตมีย์ก็จบลงด้วยความสำเร็จทุกประการฉะนี้ (เรื่องพระเจ้าสิบชาติเป็นเรื่องที่มาจากคัมภีร์พุทธศาสนาซึ่งมีชื่อว่า “มหานิบาตชาดก”) จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:53:35

ความคิดเห็นที่ 12 การ์ตูน พระพุทธเจ้า สิบชาติ ชาติที่ 1 เตมีย์ชาดก เพื่อบำเพ็ญเนกขัมมบารมี จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:55:42

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีค่ะคุณแสงเทียน   ( สว่าง หรือ  สลัว ) มาติดตามอ่านค่ะ   จบพระเตมีย์ใบ้แล้ว นำเสนอเรื่องต่อไปด้วยนะ    ชอบอ่านค่ะ ขอบคุณค่ะ  ^-^ แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 55 12:07:55 แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 55 12:07:08 จากคุณ : มะลิร้อยมาลัย เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 11:56:04

ความคิดเห็นที่ 14 ทศชาติชาดก : ชาติที่ 2 พระมหาชนก ( วิริยะบารมี ) http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12511355/Y12511355.html จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 13:50:37

ความคิดเห็นที่ 15 "นิทานซ้อนนิทาน" นี่เป็นยังงัยเหรอครับ จขกท.? จากคุณ : laliklalee เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 11:56:24

ความคิดเห็นที่ 16 มีการเล่า อ้างถึง นิทานเป็นเรื่องราว อยู่ในนิทานหลัก ครับคุณ ระริกระรี้ จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 14:33:52

ความคิดเห็นที่ 17 เรียนเชิญแวะชมบลอกครับ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=faraday จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 14:34:53