ความคิดเห็นที่ 1 สิ่งที่น่าแปลกคือผมสามารถจดจำและพิจารณาสิ่งต่างๆได้แม้เวลาจะผ่านไปนานเป็นสิบปีจำได้แม้กระทั่งลักษณะของอารมณ์นั้นผมลองมองย้อนไปถึงวันที่ตั้งกระทู้ จนมาถึงตอนเช้าอีกวันผมว่าผมกำลังอยู่ในสมาธิ ในตอนเช้าตอนที่ผมหลับตาผมเห็นภาพตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ มีเพื่อนอยู่ด้านข้างมีหน้าต่างและมีสิ่งของอื่นภายในห้องทั้งหมดเป็นลักษณะคล้ายภาพวาดที่เราวาดเส้นร่างลงไปโดยไม่ได้ทาสีหรือทำให้ทึบมองทะลุออกไปถึงนอกห้องเห็นทุกอย่างรวมทั้งต้นไม้แต่ทั้งหมดคือเส้นร่างเหมือนทุกๆอย่างเป็นสิ่งเดียวกัน เมื่อลองมองดูตัวเองก็เห็นตัวเองเป็นเส้นร่างแต่มีดวงจิตหนึ่งดวงตั้งอยู่แถวๆดวงตา เมื่อพิจจารณาดูก็เหมือนตัวเราเป็นลูกโป่ง ผิวหนังเราก็คือผิวลูกโป่งไม่มีกระดูกเนื้อหรืออะไรอยู่ด้านในเลยเมื่อเราหายใจเข้าก็คือสูบลมเข้าลูกโป่งก็พองออก เมื่อหายใจออกลูกโป่งก็ยุบลง ดูลมหายใจไปเรื่อยๆ ผมพิจจารณาดูก็เหมือนจะใช่แต่มันก็ไม่ใช่ไม่รู้จะทำยังไง ดวงจิตดวงนั้นก็ยังตั้งอยู่ที่เดิม แต่แล้วผมก็เห็นมือหนึ่งโผล่มาเหนือหัวมือนั้นถือเข็มเล่มหนึ่งจิ้มเข้ามาลูกโป่งก็แตกออก ผิวหนังก็ร่วงลงกองกับพื้น เหลือเพียงดวงจิตตั้งอยู่ ในช่วงเวลานั้นบอกตัวเองว่าอย่างนี้แหละใช่เลย ผมรู้สึกถึงอารมณ์ของดวงจิตที่ตั้งอยู่สงบ และมีดวงจิตอีกดวงที่สามารถเอามาใช้พิจารณาสิ่งต่างๆได้ ถัดจากนั้น 3-7 วันจำช่วงเวลาแน่นอนไม่ได้ ผมเหมือนอยู่อีกโลก พิจารณาสิ่งต่างๆไปทีละอย่างจบเรื่องหนึ่งก็มีเรื่องใหม่เข้ามาแทรกเหมือนอยู่กับตัวเอง ผมฟังคนอื่นพูดคุยด้วยแต่ตัวเองไม่ยินดียินร้ายเหมือนไม่ได้ฟังเป็นอย่างนี้ตลอด รู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องปรกติที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว จนคนเขาถามว่าเป็นอะไร ไม่ทุกข์ไม่ร้อนเฉยๆ เป็นอย่างนี้ตลอด จนเขาถามหนักเข้า ก็เลยลองฟังเขาดู ปรากฏว่าสิ่งที่ได้รู้มาคือเราอยู่ในสังคมนี้ไม่ได้คือรู้ว่าถ้าเราเป็นอย่างนี้ต่อไปเขาต้องหาเราบ้าแน่ มันรู้เฉยๆไม่ได้ทุกข์หรือสุข ผมพิจารณาไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เหมือนเดิมผมติดอยู่ที่เดิม ในช่วงเวลาดังกล่าวสิ่งที่ผมได้รู้มาเช่น พุทธศาสนาคือความจริงที่เป็นปรกติ , ไม่ว่าเราจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไรก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ สิ่งที่เราเปลี่ยนได้มีแต่ตัวเราเองและเมื่อเราเปลี่ยนตัวเราเองได้แล้วถึงจะพอช่วยคนอื่นได้ , อย่าเวทนาพระอรหันต์เพราะความเวทนานั้นมีแต่อยู่ในตัวเรา จากคุณ : yuckyai เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 01:02:45

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้นผมก็จะทำสมาธิแบบนั้นคือ หลับตา ตั้งจิตดวงหนึ่งไว้หลังดวงตา มองตัวเองทั่วตัว มองผิวหนังเหมือนผิวลูกโป่งสูบลมเข้าออกทางจมูก มองดูลมที่เข้าไปในตัวเหมือนตัวกลวงๆ และพยามแก้สิ่งที่ติดไปแต่เหมือนมันไม่ใช่ จนเมื่อได้ไปฟังคำสอนที่คุณ ทางนี้ เอามาลง วิธีฝึก อานาปานสติ โดยหลวงปู่เจือ ลูกศิษย์ ท่านพ่อลี http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12464563/Y12464563.html ผมโหลดมาฟังทั้ง 4 ตอนแล้วเอามาฟังซ้ำหลายรอบในหนึ่งวันเป็นเวลาหลายวัน คำถาม - ผมปฏิบัติจากขั้นตอนที่หนึ่งเหมือนจะไม่ค่อยก้าวหน้า แต่ถ้าผมกำหนดดวงจิตขึ้นมาหนึ่งดวงที่หลังดวงตา ไม่กำหนดลมหายใจพุทธ โธ เพ่ง ไปที่ท้องฟ้า ขอบฟ้าและพื้นดินเลยได้ไหม เพราะผมลองแล้วสามารถนำไปพิจารณาได้แต่สมาธิผมยังอ่อน ความเพ่งไม่พอ  ถ้าผมฝึกโดย ให้ดวงจิตตั้งอยู่ เห็นท้องฟ้า ขอบฟ้า พื้นดิน แล้วให้เห็นอยู่อย่างนั้นนานขึ้นๆ ความเพ่งผมจะเพิ่มไหม หรือผมควรฝึกตั้งแต่ขั้นตอนแรก มันจำเป็นไหมที่เราต้องฝึกทีละขั้นตอนหรือเข้าสมาธิทีละขั้น - ถ้าติด วิปัสสนูปกิเลส เราแก้เองได้ไหม ในคลิปนั้น หลวงปู่เจือ ท่านสอนอยู่ ถ้าผมปฏิบัติตามจะได้ไหม - อยากให้ช่วยแนะนำพระอาจารย์ให้หน่อยครับวันหนึ่งข้างหน้าอาจได้มีโอกาสขอคำปรึกษา หรือจะแนะนำหนังสือก็ได้ หลังไมค์มาก็ได้ครับ - อยากให้ช่วยแนะนำวัดที่ปลีกวิเวก มุ่งแต่ ปฏิบัติ เผยแพร่ ธรรมให้หน่อยครับ หลังไมค์มาก็ได้ หรือถ้าเราบวชแล้วเราแยกออกไปอยู่เองได้ไหม - หากท่านใดจะชี้แนะเพิ่มเติมสิ่งใดก็ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ ขอบคุณทุกท่านมากครับ หากสิ่งใดทำให้ท่านใดขุ่นข้องใจก็ต้องขออภัยด้วยน่ะครับ จากคุณ : yuckyai เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 01:05:29

ความคิดเห็นที่ 3 จะก้าวหน้าได้ไง เพราะเข้าใจผิดตั้งแต่เริ่มแล้ว คือไอ้ในส่วนที่คุณ แคปมาให้ดูนั้น ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้างกับการปฏิบัติธรรมเลย และไม่ใช่เป้าหมายด้วย คุณคงอยากกลับไปหาปรากฏการณ์นั้นอีก เลยพยายามทำอะไรแปลกๆ ผมอยากบอกว่ามันเพี้ยนมหาศาลแล้ว สิ่งที่คุณแคปมาไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่จริง แต่มันคนละเรื่องกับสภาวะธรรม แม้คุณจะพยายามอธิบายหรือพูดว่า ปรากฏการณ์ตอนนั้นมันว่างเปล่าและเป็นอย่างนั้นอย่างนี้  แต่มันคนละเรื่องกับพุทธศาสนาครับ  ผมคิดว่าตอนนั้นคุณคงจะมีอาการณ์แบบว่าเลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทัน แล้ววูปมากกว่า (น่าจะเกิดจากการเปลี่ยนอริยาบทเรื่องเร็ว เช่นจากนั่งเป็นยืน จากนอนเป็นยืนหรือลุกนั่งเป็นต้น) เมื่อวูปไปแล้วในช่วงที่เลือดค่อยๆมาเลี้ยงสมองและภาวะต่างๆเริ่มเข้าสู่ภาวะปกตินั้นแหละ ความรู้สึกบางอย่าง บางจุด จะค่อยๆปรากฏขึ้น ร่างกายบางจุดค่อยๆทะยอยรู้สึกตัว  ร่างกายส่วนไหนยังไม่ทันรู้สึกตัวคุณก็ร้สึกเหมือนกันไม่มีอะไร อาการแวปๆในสมอง อาการที่สมองค่อยๆตื่น ปรากฏการแบบนี้ก็เกิดขึ้น อาการแบบนั้นใครๆก็เกิดขึ่นได้ เช่นบางคนออกกำลังกายน้อย จากที่นอนอยู่หรือนั่งอยู่เมื่อลุกขึ้นยืน เลือดจะไปเลี้ยงสมองไม่ทัน ก็วูปลงไป และในสภาวะที่ทุกๆอย่างกำลังกลับเข้าที่นี่แหละ จะเกิดอาการแบบที่คุณเล่ามา อย่างไรก็ตามถ้าตอนนั้นคุณไม่ได้วูปอย่างที่ผมสงสัย แต่สภาวะต่างๆที่เกิดขึ้นกับคุณนั้น ไม่ได้ตรงกับสภาวะธรรมใดๆทั้งสิ้น  และคุณอย่าไปหวังกับสภาวะใดๆถ้าสภาวะนั้นๆคุณไม่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนก็แสดงว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องแล้ว และอย่าไปคิดว่า ตรรกะในการคิดเชิงเหตุผล เช่นการพยายามทำความเข้าใจเรืองเกิดตายๆ หรือวัฏจักรใดๆ จะทำให้เกิดสภาวะธรรมในตัวคิด เพราะสภาวะธรรมทั้งหลายไม่ได้เกิดจากเหตุผลหรือความคิดเชิงตรรกทั้งสิ้น จากคุณ : มังกรจักรวาล เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 02:13:23

ความคิดเห็นที่ 4 อาการที่คุณเจ้าของกระทู้เล่ามาที่เคยเจอนั้น  คือ อาการที่จิตรวมลงไปวูบหนึ่ง  จากการที่มันเกิดอาการปล่อยวางชั่วคราว ซึ่งดีมากๆ เพราะมันเกิดเองอัตโนมัติ...  แต่เพราะไม่ได้ฝึกสติมาก่อน  และเพราะการรวมนั้นเกิดจากการพิจารณาในทำนองแสวงหาความจริงในชีวิต   ดังนั้นเมื่อจิตรวมลงไปมันจิตจึงไม่ได้จับอารมณ์ตั้งมั่นแน่วแน่   มันรวมไปไม่นานก็ถอนออกมา  แต่โชคดีมากๆที่ได้เจอภาวะการปล่อยวางของจิตชั่วขณะ ได้พบความสุขมหัศจรรย์จากความสงบในตอนนั้น ถ้าคุณผ่านการฝึกมาตามขั้นตอน ตามพื้นฐานที่ถูกต้อง เช่นฝึกพิจารณากายมาก่อน  ถ้าจิตได้จิตรวมแบบนั้น จะนิ่งแน่วได้นานและได้อุบายปัญญาตามมาอีกมากมาย  ไม่งุนงงสงสัยว่ามันคืออะไร   ... ดังนั้น  คุณจึงไม่อาจจะไปต่อจากจุดนั้นได้  ... แต่มันยังไม่ใช่วิปัสนูกิเลส   อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องนี้ ในตอนนี้ สิ่งที่ควรฝึกคือ เริ่มฝึกไปจากพื้นฐานที่ถูกต้อง   โดยเฉพาะถ้าตัดสินใจออกบวช    ให้เริ่มตั้งหลักฝึกพิจารณากายคตาสติ(พิจารณากาย)  มากๆๆๆ...ก่อนอื่น  และอย่าไปสนใจว่าจะเจอของดี หรือเจอจิตรวมอีกเมื่อใด  อาจจะนานหลายๆปีกว่าจะเจออีก  และถ้าเจออีก ก็จะไม่เหมือนเดิมแบบที่เคยเจอมา(ยากมากๆที่จะเจอซ้ำของเก่าอีก)   แต่จะละเอียดกว่ามากๆ แตกต่างไปอีก  และจะได้อุบายปัญญาเพิ่มอีกมากมาย ถ้าสนใจจะฝึกให้ถูกต้อง ตรงหลัก   ขอแนะนำวัดป่าทางอีสานของสายหลวงปู่มั่น   ซึ่งมีมากมาย  ว่างๆลองตระเวณแวะไปเยี่ยมดูด้วยตนเอง จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 02:33:11

ความคิดเห็นที่ 5 ขอคำแนะนำในเรื่องการปฏิบัติธรรม เพราะเหตุ - ผมปฏิบัติจากขั้นตอนที่หนึ่งเหมือนจะไม่ค่อยก้าวหน้า ********************************************************** ประเด็น ---- "ผมปฏิบัติจากขั้นตอนที่หนึ่ง" ใช้ อิทธิบาท ๔  ตามที่ตรัส  สอบทาน ซิครับว่า (๑) ระบบ หรือ วิธีที่ปฏิบัติ  นั้น ------ สอดคล้องกับ "ตามที่พระบรมศษสดาตรัสไว้ไหม?" เช่น กระทู้นี้ ว่าด้วย "วิปัสสนา ญาณ ๕" (คำนี้ ผม เสนอเอง  เพราะ พิจารณา ญาณ ๕ ตามที่ตรัส) http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12509856/Y12509856.html ประเด็น --- เหมือนจะไม่ค่อยก้าวหน้า (๑) คำว่า "เหมือน" ---- สอบทาน ความเหมือน กับ ปัญญา ท่านใด ระหว่าง ปัญญาของพระพุทธเจ้า "ที่ ทรงเฉือนขี้ริ้วทิ้งออกให้หมดแล้ว"--- เปิดของที่คว่ำไว้ ฯ   (๒) ส่วน เหมือน กับ ที่ เกจิ ใด เสนอไว้ --อย่าประมาท "เพราะพระพุทธเจ้า ยังทรงยังอยู่" ประเด็น --- วิธีฝึก อานาปานสติ โดยหลวงปู่เจือ ลูกศิษย์ ท่านพ่อลี อานาปานสติ วัตถุ ๑๖ ตามที่ ตรัสไว้  คือ อานาปานสติแบบพิสดาร ---- การปฏิบัติ อุปมา ดั่ง ขี่จักรยาน ๒ ล้อ ผู้ต้องการขี่ (ต้องการผลที่งอกงามไพบูลย์ของอานาปานสติ) --- ต้องมี "อาจารย์คลำ"  เป็นอาจารย์ (อาจารย์คลำ ท่านนี้ ท่านเนื่องด้วยอิทธิบาท ๔ + สัมมาทิฏฐิ ด้วยแล้ว)                                                 แปลว่า เวลา ปฏิบัติ  ผู้นั้นต้อง จิตต้องว่างจาก อาจารย์ท่านอื่นๆ ไม่ว่า ท่านใด (รวมทั้ง หลวงปู่เจือ ลูกศิษย์ ท่านพ่อลี  ด้วย) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 09:07:42

ความคิดเห็นที่ 6   ทุกคนที่เกิดมาแล้ว พุ่งเข้าหาพระพุทธศาสนาอย่างใจจดใจจ่อ ย่อมมีของเก่าที่ไม่ธรรมดากว่าคนทั่วไปมาแล้วทั้งนั้น เพราะเหตุที่สะสมมามากกว่าเขา  อย่างเช่นที่พระพุทธองค์กล่าวถึงพระอานนท์ในเรื่อง "บุญเก่า" ______________________________________________________________       พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค เล่ม ๒ ภาค ๑ - หน้าที่ 430  ...กตปุญฺโญสิ  ทรงแสดงว่า  ท่าน เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยอภินิหาร (บุญเก่า)  ตลอดแสนกัป. ด้วยบทว่า กตปุญฺโ- มฺหิ  ทรงแสดงว่า   ด้วยเหตุเพียงเท่านี้     เธออย่าวางใจประมาท    โดยที่แท้จง ประกอบความเพียรเนือง ๆ เธอประกอบความเพียรเนือง ๆ อย่างนี้แล้ว     จัก เป็นผู้ไม่มีอาสวะโดยฉับพลัน ... ______________________________________________________________   เรื่องราวของการหลงทิศหลงทางผมเองก็หลงเป็นสิบๆ ปี  ตอนนี้เหมือนมาเริ่มต้นใหม่ หลายๆ วัด หลายๆ ที่ พอไปถึงปํ๊บก็กับมานั่งปุ๊บ ศิลก็ไม่เอา กังวลก็ไม่ให้ตัด  แล้วอะไรเกิดขึ้น บรรลุแบบเพี้ยนกันบ้าง มีอาการต่างๆ นานา แทบไม่มีใครสนใจคำแนะนำในพระไตรปิฎกว่า .... ______________________________________________________________                                                         พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 350                      [กุลบุตรจะเรียนกรรมฐานต้องบำเพ็ญศีลให้บริสุทธิ์ก่อน]          กุลบุตรควรชำระศีล ๔ อย่างให้หมดจดก่อน.   ในศีลนั้น  มีวิธีชำระ ให้หมดจด  ๓  อย่าง   คือ   ไม่ต้องอาบัติ  ๑   ออกจากอาบัติที่ต้องแล้ว  ๑   ไม่ เศร้าหมองด้วยกิเลสทั้งหลาย  ๑.     จริงอยู่    ภาวนาย่อมสำเร็จแก่กุลบุตรผู้มีศีล บริสุทธิ์อย่างนั้น.   กุลบุตรควรบำเพ็ญแม้ศีลที่ท่านเรียกว่าอภิสมาจาริกศีล   ให้ บริบูรณ์ดีเสียก่อน    ด้วยอำนาจวัตรเหล่านี้   คือ   วัตรที่ลานพระเจดีย์   วัตรที่ ลานต้นโพธิ์   อุปัชฌายวัตร   อาจริยวัตร    วัตรที่เรือนไฟ    วัตรที่โรงอุโบสถ ขันธกวัตร ๘๒   มหาวัตร ๑๔.   จริงอยู่   กุลบุตรใด   พึงกล่าวว่า   เรารักษาศีล อยู่,  กรรมด้วยอภิสมาจาริกวัตรจะมีประโยชน์อะไร ?   ข้อที่ศีลของกุลบุตรนั้น จักบริบูรณ์ได้     นั่นไม่ใช่ฐานะที่จะมีได้.     แต่เมื่ออภิสมาจาริกวัตรบริบูรณ์ ศีลก็จะบริบูรณ์.   เมื่อศีลบริบูรณ์  สมาธิย่อมถือเอาห้อง.  สมจริงดังพระดำรัส ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย !    ข้อที่ภิกษุนั้นหนอไม่ บำเพ็ญธรรม   คือ   อภิสมาจาริกวัตรให้บริบูรณ์แล้ว     จักบำเพ็ญศีลทั้งหลาย ให้บริบูรณ์ได้  นั่นไม่ใช่ฐานะที่จะมีได้*    เรื่องนี้ควรให้พิสดาร.   เพราะเหตุ   ฉะนั้น  กุลบุตรนี้ควรบำเพ็ญแม้วัตร   มีเจติยังคณวัตรเป็นต้น   ที่ท่านเรียกว่า อภิสมาจาริวัตร  ให้บริบูรณ์ด้วยดีเสียก่อน.          เบื้องหน้าแต่การชำระศีลให้หมดจดนั้น     ก็ควรตัดปลิโพธ    (ความ กังวล)   อย่างใดอย่างหนึ่ง   ซึ่งมีอยู่ในบรรดาปลิโพธ  ๑๐  อย่างที่พระอาจารย์ ทั้งหลายกล่าวไว้อย่างนี้ว่า      ปลิโพธ  (ความกังวล)   ๑๐  อย่างนั้น                  คือ อาวาส ๑  ตระกูล  ๑  ลาภ  (คือปัจจัยสี่)                ๑   คณะ   (คือหมู่)  ๑   การงาน   (คือการ                ก่อสร้าง)  เป็นที่คำรบห้า  ๑  อัทธานะ  (คือ                เดินทางไกล)  ๑  ญูาติ  ๑  อาพาธ  ๑  คัณฐะ                (คือการเรียนปริยัติ)  ๑  อิทธิฤทธิ์ ๑. กุลบุตรผู้ตัดปลิโพธได้อย่างนั้นแล้ว   จึงควรเรียนกรรมฐาน.  ______________________________________________________________                                            พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 763                            [ภิกษุผู้มีศีลไม่บริสุทธิ์กรรมฐานย่อมไม่เจริญ]           จริงอยู่  ความบังเกิดขึ้นแห่งพระพุทธเจ้า  เป็นของได้ด้วยยาก, การ บรรพชาและการอุปสมบท เป็นของได้ด้วยยากยิ่งกว่านั้น.  แต่พระวินัยธร ควรพูดอย่างนี้ว่า  เธอ  จงปัดกวาดโอกาสที่เงียบสงัด  แล้วนั่งพักกลางวัน ชำระศีล  ให้บริสุทธิ์  จงมนสิการอาการ  ๓๒ ดูก่อน.  ถ้าศีลของภิกษุนั้น ไม่ด่างพร้อยไซร้,  กรรมฐาน  ย่อมสืบ,  สังขารทั้งหลาย  ก็เป็นของปรากฏ ชัดขึ้น,  จิตก็เป็นเอกัคคตา  ดุจได้บรรลุอุปจาระและอัปปนาสมาธิ  ฉะนั้น, ถึงวันจะล่วงเลยไปแล้วก็ตาม  เธอก็ไม่ทราบ.  ในเวลาวันล่วงเลยไป  เธอมา สู่ที่อุปัฏฐากแล้ว ควรพูดอย่างนี้ว่า  ความเป็นไปแห่งจิตของเธอ  เป็นเช่นไร? ก็เมื่อเธอบอกความเป็นไปแห่งจิตแล้ว  ควรพูดกะเธอว่า  ขึ้นเชื่อว่าบรรพชา มีความบริสุทธิ์แห่งจิตเป็นประโยชน์, เธออย่าประมาท  บำเพ็ญสมณธรรมเถิด. ส่วนภิกษุใด  มีศีลขาด, กรรมฐานของภิกษุนั้น ย่อมไม่สืบต่อ, จิตย่อมปั่น ป่วน คือถูกไฟคือความเดือดร้อนแผดเผาอยู่  ดุจถูกทิ่มแทงด้วยปฏัก  ฉะนั้น, ภิกษุนั้น  ย่อมลุกขึ้นในขณะนั้นทีเดียว  เหมือนนั่งอยู่บนก้อนหินที่ร้อน ฉะนั้น. เธอมาแล้วถามว่า ความเป็นไปแห่งจิตของท่าน เป็นอย่างไร" เมื่อเธอ บอกความเป็นไปแห่งจิตแล้ว  ควรพูดว่า ขึ้นชื่อว่าความลับของผู้กระทำกรรม ชั่ว  ย่อมไม่มีในโลก*   แท้จริง บุคคลผู้กระทำความชั่ว ย่อมรู้ด้วยตนเอง ก่อนคนอื่นทั้งหมด, ต่อจากนั้น  อารักขเทพดาทั้งหลาย  สมณพราหมณ์และ เทพเจ้าเหล่าอื่น ผู้รู้จิตของบุคคลอื่น ย่อมรู้  (ความชั่ว) ของเธอ, บัดนี้ เธอนั่นแล  จงแสวงหาความสวัสดีแก่เธอเองเถิด. ______________________________________________________________ ....เท่าที่ผมค้นคว้ามา ลำดับการหลุดพ้นของครูบาอาจารย์ ท่านก็ไล่ไปตั้งแต่พิจารณากาย ไม่มีกระโดดไปพิจารณาจิตเลย ผมยังงงๆ กับหลายๆ ที่ฝึกกันอยู่  ครูบาอาจารย์ท่านก็บอกว่า ผู้ที่ไปขั้นพิจารณาขั้นจิตไก็มีแต่พระอนาคามี ที่โพสๆ กันมาก็มีแต่ท่าน"โซตาน" ที่บอกว่าให้เริ่มจากพิจารณากาย ก็ตรงตามนั้น ส่วนท่านอื่นๆ สำนักอื่นๆ  ผมยังงงๆ อยู่ว่า อยู่ดีๆ กระโดดไปพิจารณาจิตได้อย่างไง ?   มันมีวิธีลัดขั้นตอนหรือ แล้วทำไมครูบาอาจารย์ท่านไม่ลัดกัน ?     จากคุณ : Olive2004 เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 10:04:28

ความคิดเห็นที่ 7 คุณจขกท ประสบการณ์ที่เล่ามา เป็นเรื่องที่ดีมาก แต่ความสงสัยนานา ซึ่งทำให้คิดติดต่อกัน อย่างไม่หยุดหย่อนนั้น  ทำให้ทุกข์ทรมานมาก ดังนั้น คุณควรวางความสงสัยทั้งหลายลงก่อน พักผ่อน ให้หายเหนื่อย หายคับข้องใจ เมื่อมีความสงบ สมดุล พร้อมแล้วเมื่อไหร่ ขอแนะนำ ให้คุณฟัง อริยสัจจ์จากพระโอษฐ์ ก่อน ซึ่งสำหรับคุณแล้ว จะได้รับประโยชน์มาก จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 11:11:58

ความคิดเห็นที่ 8 จขกท.  ... ถ้าเข้ามาหาคำตอบในบอร์ดนี้คงจะได้คำตอบที่หลากหลาย อาจจะทำให้ จขกท.หมด กำลังใจได้ ผู้ที่ผ่านสภาวะแบบนี้มาย่อมรู้ว่ามันคืออะไร ..แต่คงไม่มีใครอยากพูด ผมคงบอก จขกท. ได้เพียงว่า ขออนุโมทนา ครับ และขอให้ จขกท. ได้พบกับครูบาอาจารย์ ที่ สามารถแนะนำให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 11:20:03

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับคุณ palmgang  หุหุ เราคิดว่าจขกท. มาถูกทางแล้ว ที่จะเริ่มฝึกพื้นฐานในทางสมาธิใหม่ ซึ่งก็หมายถึงการฝึกสติปัฏฐานให้มั่นคงแข็งแกร่งกว่าเดิม การที่เพ่งไม่ได้ในสมถะ มาจากสติที่ไม่มีกำลังตั้งมั่น ดังนั้น หากจะลองปฏิบัติตามหลวงปู่เจือ ที่จขกท. กำลังสนใจ ก็ย่อมทำได้ อย่าเพิ่งไปกลัววิปัสสนูอะไรทั้งนั้น สภาวะใดก็ตามล้วนเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป การที่เราไปยึดมั่นและเข้าใจว่านั่นคือการบรรลุธรรมสุดยอดต่างหาก จึงจะถือว่าเป็นวิปัสนูกิเลส  คือเรามีวิปัสสนาแล้ว ถ้าเรายังไม่รู้แจ้งแทงตลอด ก็มีกิเลสอย่างละเอียดมาปิดกั้นไม่ให้เราเข้าถึงธรรม ที่ละเอียดยิ่งๆ ขึ้นไป แต่สำหรับกรณี จขกท.นั้น เราขอแนะนำว่า ตั้งสติ ตั้งใจ แล้วก็ลองฝึกปฏิบัติดู เรารู้ตัวว่าสิ่งใดเรายังอ่อน ก็เพียรเจริญสิ่งนั้นให้มาก เพื่อเป็นการสร้างเหตุ พลวปัจจัยให้เกิดการเจริญในธรรมในจิตในใจของเราต่อไปค่ะ สภาวะที่เคยเกิดขึ้นแล้วในอดีตนั้นเป็นสภาวะที่ดี เช่นหลายๆ คนกล่าวมา แต่มันก็เป็นอดีตไปลแล้ว แม้สัญญาจะยังแจ่มชัดอยู่ก็ตาม การที่เรานึกถึงสภาวะนั้น และจิตสามารถเข้าถึงสภาวะนั้นได้ ก็เป็นเรื่องที่ดี แต่จะดีกว่านั้นถ้าเราสามารถต่อยอด เจริญให้ถึงสภาวะที่ยิ่งกว่าที่เคยได้สัมผัส หากจะหาครูอาจารย์ ที่สามารถกล่าวถามโดยสั้นๆ แต่ท่านก็จะทราบสภาวะของเราอย่างแท้จริง อย่างละเอียด และให้คำแนะนำในการเจริญต่อได้ ก็แนะนำองค์นี้ค่ะ www.visudhidham.com  อยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพ  แนะนำให้ไปกราบในวันธรรมดาช่วงบ่ายๆ คนจะน้อยค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 17:39:21

ความคิดเห็นที่ 10 ดีแล้วล่ะที่เป็นแบบนั้น ไม่ต้องย้อนกลับมาดูลม ดูที่จิตต่อไป นิมิตต่างๆที่เกิดขึ้นมาเพื่อเปรียบเทียบให้เข้าใจที่เรียกว่าสภาวะความเป็นจริงแห่งจิต เฝ้าดูจิตไว้ให้ดี ว่าอะไรเกิดขึ้นมา รู้ที่จิตละทีจิต หลวงปู่ที่กล่าวถึง ท่านสอนตามเหตุขณะนั้น ไม่ได้ผิดแต่ถ้า จขกท ทำตามจะเหมือนย้อนกลับ ขอย้ำดูที่จิต ละทีจิต เฝ้าดูต่อไป จากคุณ : Jomyutraijai เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 21:24:54

ความคิดเห็นที่ 11 อย่างนี้ใช้ได้ละ ใจมุ่งไปสู่ความจริง เหลือแต่ทำให้ประจักษ์แจ้งกันลงไป การปฏิบัติไม่มีอะไรหรอก คือการเรียนรู้ กาย ใจ ของเราเอง รู้ว่าจริงๆแล้วมันเป็นยังไง นี่จำครูบาอาจารย์มา ท่านบอกว่า "ไม่ได้อะไรมา ไม่เสียอะไรไป หายโง่อย่างเดียว" --------------- จากคุณ : อิทธิธรรม เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 00:59:12

ความคิดเห็นที่ 12 ขอเป็นกำลังใจให้ จขกท ครับ ผมคิดว่า ผมเป็นอีกคนที่มีประสบการณ์ทางจิต เช่นคุณเมื่อ 30 กว่าปีมาแล้ว แต่ยังจำได้ชัดเจนจนเดี๋ยวนี้ และผมก็พยายามค้นคว้า หาคำตอบจากการอ่านหนังสือ แนวจิตวิทยา ปรัชญา มากมาย แต่ก็ไม่ได้คำตอบ ตอนหลังมาค้นคว้าในหนังสือทางพระพุทธศาสนาอีก หลายร้อยเล่ม และเมื่อ 5-6 เดือนก่อน เคยโพสถามในห้องศาสนานี้ มีสหธรรมิกหลายๆท่านได้ให้ความกระจ่างและตรงกับในตำราทางพุทธ เช่น คุณโขตาน คุณบลูดอนฟิล  แต่เสียดายที่ผมค้นหากระทู้ไม่เจอ คิดว่าคงถูกลบไปแล้วอาการแบบนี้คงเกิดขึ้นกับพวกนักปรัญญา ขี้สังสัย ชอบตั้งคำถามมั้ง เช่น ปัญหาตายแล้วเกิด ตายแล้วสูญ ความจริงแท้จริงคืออะไร ถ้าต้องการคำอธิบายผมจะประมวลคำตอบ ที่ผมค้นคว้ามานานมาก ผมคิดว่าเป็นกระบวนการเกิดดับของจิต ตามหลักอนัตตา  กายภาพหรือฟิสิกส์ของมันน่าจะเหมือนกันแต่คำตอบ หรือมุมมองต่างกันครับ ดังนี้ครับ 1. ในมุมมองแบบเซน คือการขบกองอานหรือปริศนาธรรม ที่ใช้ตรรกะเชิงเหตุผลตอบไม่ได้ เมื่อจิตพันตูกับคำถามจนถึงที่สุด แล้วก็ปล่อยวางไปเอง หรือความคิดปรุงแต่ง(สังขาร)ดับลงไป ต่อหน้าต่อตาของคุณเอง 2. เป็นการขาดตอนของจิต หรือสันตติขาด เพราะในภาวะปกติ จิตสำนึกจะทำงานต่อเนื่องกันตั้งแต่ตื่นนอนจนเราหลับ เป็นการยันยืนว่า อิริยาบถบังทุกขัง สันตติบังอนัตตา เมื่อการสืบต่อทางจิตขาดตอนลงโดย เกิดจากการพิจารณาจิต(แต่สติต้องบริบูรณ์) เป็นสภาวะที่ตรงข้ามกับอัตตา คือสภาวะ อนัตตาที่ซ่อนอยู่ในตัวเราทุกคน เมื่ออัตตาดับ อนัตตาก็ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน 3. อธิบายตามหลักของสรีระจิตวิทยาและปฎิจจสมุปบาท กล่าวคือ เมื่อตากระทบรูป(โฟตอนจากแสง) หูกระทบเสียง(คลื่นเสียงอารมณ์ที่เป็นฝ่ายรูป) จิตกระทบกับธรรมารมณ์(อารมณ์ฝ่ายนามธรรม) เกิดวิญญาณ 6 ต่อไป เป็นกระบวนการของความคิดปรุงแต่ง(สังขาร) และความจำเก่า(สัญญา) เพื่อจะให้ความหมายของสิ่งที่คิด สิ่งที่เห็น สิ่งที่ได้ยิน  กระบวนการนี้เรียกว่า ผัสสะ ในปฎิจจสมุปบาท ผัสสะเป็นปัจจัยให้เกิดเวทนา  ตัณหา  อุปาทาน  ภพ ชาติ(ความรู้สึกว่ามีอัตตาเพราะมีตัณหาอุปาทานเป็นต้นเหตุ)ต่อเนื่องไปจนครบทั้ง 12 อาการ แล้วสังสารวัฎการเกิดและตายในภพภูมิต่างๆก็ดำเนินไปไม่สิ้นสุด พวกเราจึงต้องมาฝึกสติเพื่อกำกับกระบวนการเหล่านี้เพื่อความคุมตัณหาไงครับ(ขั้นตอนที่คุณประสบคือ ผัสสะทางมโนทวารมันขาดอนลง) 4. อธิบายตามหลักสติปัฎฐานสูตร(แบบขันธบรรณ์ พิจารณาขันธ์ 5) คือ การพิจารณากายให้เห็นการเกิดดับไม่เที่ยง  การพิจารณาเวทนาให้เห็น การเกิดดับ ไม่เที่ยง  พิจารณาจิตให้เห็นการเกิดดับไม่เที่ยง พิจารณาธรรม ทั้งปวงเห็นการเกิดดับ ไม่เที่ยง ละความยืดมั่นถือมั่น  กรณีของคุณน่า จะพบเข้ากับปรากฎการณ์ของจิต ตรงตัวสังขาร(ความคิดปรุงแต่ง)ดับลง   แต่ตัวสติสัมปชัญญะต้องบริบูรณ์ นะครับ 5. ในความเห็นของผมนะครับ มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับการละกิเลสเลย กิเลสยังอยู่ครบใช่ไหมะครับเพียงแต่เห็นสภาวะอนัตตาเท่านั้น อย่างไรก็ตามมันทำให้เราก้าวพ้นปัญหาอภิปรัชญา และตรรกะไปได้ และน่าจะเป็นคำตอบของปัญหาทางฟิสิกส์ทฤษฎีได้ เช่นเรื่องการเริ่มต้น และการสิ้นสุดของเวลาช่วงเวลาที่สั้นที่สุดของจักรวาล 6.มีคำอธิบายในพระอภิธรรมปิฏกเรื่องจิตเจตสิกอีก   อย่างไรก็ตามประสบการณ์ทางจิตนี้ทำให้ เกิด ภาวะ เอ๋อ ขึ้น คือพูดไม่ออก บอกไม่ถูก อธิบายไม่ได้ แต่ข้อที่น่าสังเกตคือ เมื่อแสวงหาทางอื่นที่อื่นไม่พบ คนพวกนี้รวมทั้งผมด้วย  มักมุ่งมา ทางพระพุทธศาสนา และจะมอบหัวจิตหัวใจให้กับองค์ความรู้ที่พระพุทธเจ้า ได้ตรัสรู้ไว้อย่างสิ้นสงสัย  ขอให้เจริญในธรรมนะครับ เพราะเหลือเส้นทางนี้ทางเดียวเท่านั้น ครับ  ทางที่พระพุทธ เจ้าส่องแสงประทีปไว้ให้แล้ว ให้หาสำนักและอาจารย์และ วิธีฝึกที่ถูกกับจริตเดินหน้าต่อนะคับ แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 55 10:59:45 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 08:36:02 จากคุณ : สมาธิเล็ก เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 08:34:11

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกท่านมากครับ จากคุณ : yuckyai เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 21:36:52