ความคิดเห็นที่ 1 ขออนุญาตคุณFaraday ร่วมสนทนาด้วยหวังว่าคงไม่ รังเกียจ  ผมขอกล่าวถึงกิเลสขั้นพื้นฐานของมนุษย์ธรรมดา โดยทั่วๆไป เนื่องจาก เป็นเรื่องที่น่าสนใจ และเป็น ต้นเหตุแห่งความ ชั่ว และอาจจะทำให้เกิดความดี ต่อสังคมโดยรวมได้ถ้าเรา รู้ตัวว่า กิเลสที่มีอยู่ในตัว เรานั้น คืออะไร และเปลี่ยนมันให้ไปในทางที่ทำให้ เกิดคุณ หรือหยุดยั้ง กิเลสนั้นด้วย กำลังจิตที่ เข้ม แข็งของเรา กิเลสมีอยู่ในมนุษย์ ทุกๆความศรัทธา เราจะรู้สึกผล ของกิเลสที่สัมผัส หรือเกิดขึ้นในตัวเราได้,หรือจาก ผู้อื่นอยู่ทุกๆเวลา ในทุกๆสังคม และในขณะเดียวกัน ผู้อื่นก็จะ มีความรู้สึกผลของกิเลสจากตัวเราเช่นกัน, คือมนุษเราจะสัมผัสกับกิเลสอยู่ตลอดเวลา ในช่วง ชีวิตของเรา กิเสส คือ ปฏิกริยาที่เป็นผลออกมาจากจิตของบุค คลส่งออกไปจากประสาททั้ง 5 ของเขาในทางทั้ง ทางบวกและทางลบ ของ รูป รส กลิ่น เสียง และ ความรู้สึกของจิต ทำให้เกิดผล ต่อผู้อื่นและสังคม ส่วนมากเกิดในทาง ลบ มากกว่าในทาง บวก จากคุณ : แมทท์ เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 19:27:50

ความคิดเห็นที่ 2 กิเลส คือ อาการของจิตที่ปรุงแต่งไปผิดทาง  การทำลายกิเลสคือฝึกปรุงแต่งอาการของจิตในทางตรงข้าม(มรรค)เพื่อตัดการปรุงแต่งที่ผิดทางนั้น ... ถ้าฝึกได้สมบูรณ์ก็จะ ตัด ชำระ หรือหยุดการปรุงแต่งที่ผิดทางนั้นได้หมด   โดยไม่ขึ้นอยู่กับการช่วยเหลือจากใครเลย ...จิตนั้นก็จะเข้าสู่ความเป็นอมตะ สิ้นทุกข์ทั้งปวง   นี่คือจุดหมายสูงสุด จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 20:07:48

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดี ท่านแมทท์  ท่านโขตาน ขอบคุณที่กรุณาให้ความคิดเห็น กิเลสเป็นสิ่งที่มีกับทุกผู้ทุกนามไม่มีเว้น เป็นปกติของผู้ที่ยังไม่บรรลุเป็นพระอรหันต์ จะมองไปแล้วในทางโลก กิเลสคือตัวขับเคลื่อนให้โลกเป็นไปอย่างเช่นทุกวันนี้ มีทั้งโทษ และคุณในความหมายทางโลก แต่ในทางโลกุตรธรรมเป็นสิ่งที่จะต้องละ ไห้ได้จึงจะถึงซึ่งภาวะ นิพพาน จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 20:54:23

ความคิดเห็นที่ 4 ผมขอเสนอความเห็นเพิ่มเติมจาก จขกท เพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ครับ พระพุทธเจ้าทรงสอนเรื่องทุกข์สัจเอาไว้ว่า "สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา"แปลว่า "โดยสรุป อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นตัวทุกข์" อุปาทานขันธ์ แปลตามพจนานุกรมพุทธศาสน์ คือ "ขันธ์อันเป็นที่ตั้งแห่งอุปาทาน ขันธ์ที่ประกอบด้วยอุปาทาน ได้แก่เบญจขันธ์ที่ประกอบด้วยอาสวะ" หมายถึงขันธ์ซึ่งเป็นที่ตั้งของความยึดมั่นได้ คือขันธ์ของปุถุชนพวกเรา (ไม่ใช่แปลว่าขันธ์ที่ถูกยึดมั่น) ที่ต้องแบ่งขันธ์ว่าเฉพาะอุปาทานขันธ์เท่านั้นที่เป็นตัวทุกข์ เพราะขันธ์บางอย่างเช่น โลกุตตรจิต(มรรคจิต ผลจิต) ไม่ใช่อุปาทานขันธ์ จึงไม่เป็นตัวทุกข์ ดังนั้นขันธ์ ๕ ของปุถุชนจึงเป็นตัวทุกข์ จะยึดหรือไม่ยึดมันก็ทุกข์โดยตัวของมันเอง จากคุณ : sspp1 เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 21:04:52

ความคิดเห็นที่ 5 กิเลศ คือ นัฟซู หมายถึง อารมณ์ธรรมชาติของสัตว์เดรัจฉานที่เป็นองค์ประกอบอยู่ในศักยภาพของมนุษย์ซึ่งจะชักนำไปสู่อารมณ์นัฟซูใฝ่ต่ำ ศัพท์เทคนิคตามหลักศาสนานี้ ได้เอามาจากคำตรัสของอัลเลาะฮ์ (ซบ) إِنَّ النَّفْسَ لأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ مَا رَحِمَ رَبِّيَ إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَّحِيمٌ แท้จริง นัฟซูนั้น จะบัญชาใช้ให้ทำความชั่ว นอกจากผู้ที่พระผู้อภิบาลของฉันทรงเมตตา ยูซุฟ 53 จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 07:29:55

ความคิดเห็นที่ 6 ท่านชัยค์ อะลี อัลบัยยูมีย์ (ร่อฮิมะฮุลลอฮ์) อธิบายว่า รากฐานของทุก ๆ การฝ่าฝืน ,การหลงลืม (อัลเลาะฮ์) , ความปรารถนาอันใฝ่ต่ำ คือ การพอใจกับจิตใฝ่ต่ำ เนื่องจากความพอใจดังกล่าวนั้น ทำให้น้อมตามคำสั่งใช้ของอารมณ์ -ซึ่งจิตใฝ่ต่ำจะใช้ให้ทำความชั่ว ปกปิดข้อตำหนิ และทำให้ความน่ารังเกียจของจิตใฝ่ต่ำเห็นเป็นสิ่งดีงาม และรากฐานของทุก ๆ ความภักดี (ฏออัต) มีจิตใจที่ตื่นตระหนักในคำสั่งใช้ของพระองค์และยับยั้งตนเองจากความชั่ว คือ การไม่พอใจกับจิตใฝ่ต่ำที่มาจากตัวท่าน เนื่องจากความไม่พอใจดังกล่าว จะเป็นตัวผลักดันให้มีการสำรวจข้อบกพร่องของจิตใจและทำการขจัดมันออกไป โดยเอาสิ่งดีงามมาประดับประดาในจิตใจ การที่ท่านคบเป็นมิตรกับคนไม่มีความรู้ ไม่ว่าจากคนชรา ญาติใกล้ชิด คนรับใช้ ภรรยา เพื่อน และคนอื่น ๆ ที่ไม่พอใจกับจิตใฝ่ต่ำของตน ย่อมเป็นการดียิ่ง สำหรับท่านในการได้รับผลประโยชน์ในการคบหาเป็นมิตร มากกว่า การที่ท่านคบเป็นมิตรกับผู้รู้ที่พอใจกับจิตใฝ่ต่ำของตน เนื่องจากผู้ที่โกรธไม่พอใจกับจิตใฝ่ต่ำของตน ย่อมเป็นผู้มีความยุติธรรมต่อตนเอง เป็นผู้นอบน้อมถ่อมตนต่อผู้อื่นและแสวงหาสัจจะธรรมความจริง ดังนั้น ความรู้จะมีประโยชน์อันใดสำหรับผู้มีความรู้ที่พอใจจิตใฝ่ต่ำของตนโดยที่เขากำลังเมินเฉยคุณลักษณะ(อันน่าตำหนิ)ที่อยู่ในหัวใจและไม่ตระหนักถึงคำสั่งใช้ของพระองค์ และความไม่รู้จะเป็นโทษให้กับคนผู้ไม่มีความรู้ได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่พอใจกับจิตใฝ่ต่ำของตน เนื่องจากเขาตระหนักดีถึงลักษณะข้อตำหนิของจิตใจและทราบถึงสิ่งที่ทำให้เขาใกล้ชิดต่อผู้อภิบาลของเขา ดังนั้น การปฏิบัติของเขาที่ทำไม่พอใจกับอารมณ์ใฝ่ต่ำนั้น ย่อมเป็นผลประโยชน์อย่างที่สุด แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 07:40:31 จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 07:38:32

ความคิดเห็นที่ 7 แท้จริง นัฟซูนั้น จะบัญชาใช้ให้ทำความชั่ว ความต่างคือคำว่า ความชั่ว ในแต่ละความเชื่อจะมีความแตกต่างกันไป จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 07:50:58

ความคิดเห็นที่ 8 Faraday เวลาเราจะบอกคนให้ห่างไกล กิเลศ ตัณหา มันต้องผนึกกัน ทุกศาสนา นะเพื่อน จะไปพูดส่วนที่แตกต่างทำไม มาพูดส่วนที่เหมือนกันไม่ดี กว่าหรอ เพื่อน ผมมีตัวอย่าง เล็กน้อย การทำตามอารมณ์ใฝ่ต่ำนั้นคือเส้นทางสู่นรก ในขณะที่เส้นทางสู่สวรรค์คือการต่อสู้กับความไม่พอใจของอารมณ์ เช่นที่ท่านรอซูล ศ็อลลัลลอฮฺ อะลัยฮิ วะสัลลัม ได้กล่าวไว้ความว่า “นรกถูกห้อมล้อมด้วยความอยากของตัณหา (คือบาปทั้งหลายที่เป็นการตามอารมณ์) ส่วนสวรรค์นั้นถูกห้อมล้อมด้วยสิ่งที่พวกเจ้าไม่ชอบ (นั่นคือการปฏิบัติตามคำสั่งของอัลลอฮฺ)” (รายงานโดย อิบนุ หิบบาน) ดังนั้นมุสลิมทุกคนจึงต้องศึกษาวิธีการเอาชนะอารมณ์ใฝ่ต่ำของตัวเอง ด้วยการสร้างความผูกพันกับอัลลอฮฺอยู่เสมอ เพื่อเป็นเกราะป้องกันไม่ให้ชัยฏอนเข้ามาอาศัยจุดอ่อนอารมณ์ของมนุษย์ในการล่อลวงเขา จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 08:41:12

ความคิดเห็นที่ 9 ส่วนเรื่อง อารมย์ ในทัศนะอิสลาม ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายสะทีเดียว แบ่งเป็น 3 ระดับ คือ -อารมย์ต่ำสุด หรือ ล่างสุด อารมณ์ระดับนี้เป็นความรู้สึกที่คอยกระซิบกระซาบให้มนุษย์กระทำผิด ด้วยการประพฤติตามใจตัวเอง ฝ่าฝืนคำสั่งอัลลอฮฺ และไม่สนใจปฏิบัติความดีงามที่พระองค์ทรงใช้ให้ทำ -อารมณ์ระดับกลางคือ   เป็นอารมณ์ที่อยู่กึ่งกลางระหว่างความดีและความชั่ว คือโดยปกติแล้วก็จะควบคุมให้มนุษย์ปฏิบัติตามคำสั่งของอัลลอฮฺ แสดงความภักดีต่อพระองค์ รักษาตนจากการทำผิดบาป แต่ในบางครั้งก็พลั้งเผลอไม่สามารถควบคุมจิตใจให้ดีตลอดเวลา จึงพลาดทำผิดลงไป แต่หลังจากนั้นก็จะพยายามทำดีอีกครั้งเพื่อลบล้างความผิดนั้น และคอยกล่าวโทษตัวเองที่ไม่รู้จักป้องกันความพลั้งเผลอจนพลาดกระทำผิดบาป -อารมณ์ระดับสูงที่สุดคือ เป็นอารมณ์สงบเสงี่ยมที่สามารถควบคุมตัวเองให้ดำรงตนอยู่ในครรลองได้ตลอดเวลา ไม่ฝ่าฝืนคำสั่งของอัลลอฮฺ และไม่ตกเป็นทาสของอามรณ์ใฝ่ต่ำ มนุษย์ผู้เป็นเจ้าของอารมณ์ประเภทนี้จะได้เกียรติและผลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่จากอัลลอฮฺ จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 08:47:48

ความคิดเห็นที่ 10 ธัมมจักกัปปวัตนสูตร หรือเขียนอย่างภาษามคธว่า ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร เป็นปฐมเทศนา เทศนากัณฑ์แรก ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงแก่พระปัญจวัคคีย์ เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสธัมมจักกัปปวัตนสูตร นี้อยู่ ดวงตาเห็นธรรม ปราศจากธุลีปราศจากมลทิน ก็ได้เกิดขึ้นแก่ท่านพระโกณฑัญญะ นับเป็นพระสงฆ์ สาวกองค์แรกในพระพุทธศาสนา วันนั้นเป็นวันเพ็ญกลางเดือนอาสาฬหะ หรือเดือน 8 เป็นวันที่พระรัตนตรัยครบบริบูรณ์ บังเกิดขึ้นในโลกเป็นครั้งแรก คือมี พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ครบบริบูรณ์ ธัมมจักกัปปวัตนสูตร มีเนื้อหาแสดงถึงการปฏิเสธส่วนที่สุดสองอย่าง และเสนอแนวทาง ดำเนินชีวิตโดยสายกลางอันเป็นแนวทางใหม่ให้มนุษย์ มีเนื้อหาแสดงถึงขั้นตอนและแนว ทางในการปฏิบัติเพื่อบรรลุถึงอริยสัจทั้ง 4 คืออริยมรรคมีองค์ 8 โดยเริ่มจากทำความเห็น ให้ถูกทางสายกลางก่อน เพื่อดำเนินตามขั้นตอนการปฏิบัติรู้เพื่อละทุกข์ทั้งปวง เพื่อความ ดับทุกข์ อันได้แก่นิพพาน ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของพระพุทธศาสนา จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 09:20:42

ความคิดเห็นที่ 11 เนื้อหาในพระสูตร เนื้อหาที่เป็นประเด็นหลักในพระพุทธพจน์ที่ปรากฏในธัมมจักกัปปวัตนสูตรโดยสรุปมีดังนี้    ...ภิกษุทั้งหลาย ทุกขอริยสัจ คือ ความจริงที่ช่วยมนุษย์ให้เป็นผู้ประเสริฐเกี่ยวกับการ พิจารณาเห็นทุกข์ เป็นอย่างนี้ คือ การเข้าใจว่า "เกิด แก่ เจ็บ ตาย" ล้วนแต่ เป็นทุกข์ แม้ แต่ความโศรกเศร้าเสียใจ ความร่ำไรรำพัน ความทุกข์กายทุกข์ใจ ทั้งความคับแค้นใจก็เป็น ทุกข์ ประสบกับสิ่งที่ไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์ พลัดพรากจากสิ่งที่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์ ปรารถนา สิ่งใด ไม่ได้สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์ ว่าโดยย่อ การยึดมั่นแบบฝังใจ ว่า เบญจขันธ์ (คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ) ว่าเป็น อัตตา เป็นตัวเรา เป็นเหตุทำให้เกิดความทุกข์แท้จริง    ภิกษุทั้งหลาย เหตุทำให้เกิดความทุกข์ (สมุทัย) มีอย่างนี้ คือ ความอยากเกินควร ที่เรียก ว่า ทะยานอยาก ทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิด เป็นไปด้วยความกำหนัด ด้วยอำนาจความเพลิด เพลิน มัวเพลิดเพลินอย่างหลงระเริงในสิ่งที่ก่อให้เกิดความกำหนัดรักใคร่นั้นๆ ได้แก่        ความทะยานอยากในสิ่งที่ก่อให้เกิดความใคร่        ความทะยานอยากในความอยากเป็นนั่นอยากเป็นนี่        ความทะยานอยากในความที่จะพ้นจากภาวะที่ไม่อยากเป็๋น เช่น ไม่อยากจะเป็นคน         ไร้เกียรติ ไร้ยศ เป็นต้น อยากจะดับสูญไปเลย ถ้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น อย่างนี้    ภิกษุทั้งหลาย นิโรธ คือ ความดับทุกข์อย่างแท้จริง คือ ดับความกำหนัดอย่างสิ้นเชิง มิ ให้ตัณหาเหลือยู่ สละตัณหา ปล่อยวางตัณหาข้ามพ้นจากตัณหา ไม่มีเยื่อใยในตัณหา    ภิกษุทั้งหลาย ทุกขโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ คือ ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์อย่างแท้ จริง คือ อริยมรรคมีองค์ 8 ได้แก่ (1) ความเห็นชอบ (2) ความดำริชอบ (3) วาจาชอบ (4) การงานชอบ (5) เลี้ยงชีวิตชอบ (6) ความเพียรชอบ (7) ความระลึกชอบ (8) ความตั้งจิตมั่นชอบ... จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 09:27:35

ความคิดเห็นที่ 12 จาก คห 11 Faraday ก็มีสิ่งที่เหมือนกันมานำเสนอเช่นกัน  أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُزَكُّونَ أَنفُسَهُمْ بَلِ اللّهُ يُزَكِّي مَن يَشَاءُ وَلاَ يُظْلَمُونَ فَتِيلاً เจ้าไม่สังเกตดอกหรือ บรรดาผู้ขจัดมลทิน(ยกยอ)ตัวเอง อันที่จริง อัลเลาะฮ์ทรงขจัดมลทินแก่ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ และพวกเขาจะไม่ถูกอธรรมสักเพียงน้อยก็ตาม อันนิซาอ์ 49 แล้วตามมาด้วยอายะห์นี้  فَلَا تُزَكُّوا أَنفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَى ดังนั้น พวกเจ้าจงอย่ายกยอตัวของพวกเจ้าเอง พระองค์ทรงรอบรู้แก่ผู้ที่มีจิตยำเกรงยิ่ง หมายความว่า พวกท่านอย่าตัดสินว่าตัวของพวกท่านนั้นดีและปราศจากความมัวหมองและอย่ายกยอสรรเสริญตัวเองด้วยสิ่งที่พวกท่านนึกคิดขึ้นเอง เนื่องจากอัลเลาะฮ์ทรงรอบรู้ยิ่งกับสิ่งที่อยู่ในจิตใจของพวกเขา ท่านนบี ซ๊อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ได้กล่าวความว่า إذا رأيت شحا مطاعاَ وهوى متبعا ، ودنيا مؤثرة وإعجاب كل ذى رأي برأيه ، فعليك بخاصة نفسك เมื่อท่านเห็นความละโมบที่ถูกน้อมตาม , อารมณ์ใฝ่ต่ำที่ถูกตาม ,ดุนยาที่ทำให้หลงใหล และทุก ๆ ผู้มีความเห็นได้ลำพองในความเห็นของตนเอง ดังนั้น ท่านจงเคร่งครัดต่อจิตใจของท่านให้เป็นพิเศษ(อย่าให้ตกอยู่ในสิ่งเหล่านั้น  รายงาน โดย อัตติรมีซีย์ เขากล่าวว่า หะดิษนี้หะซัน(ดี) จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 10:55:40

ความคิดเห็นที่ 13  زيادة العلم فى رجل السوء كزيادة الماء فى أصول الحنظل ، كلما ازداد ربا ازداد مرارة การเพิ่มวิชาความรู้ในบุรุษชั่วคนหนึ่ง เสมือนกับการเพิ่มขึ้นของน้ำในรากของต้นไม้ขม ซึ่งทุกครั้งที่มันเพิ่มทวีคูณฉันท์ใด ความขมย่อมทวีคูณฉันท์นั้น บ่อเกิดแห่งความเที่ยงธรรมและทางนำในตัวของมนุษย์นั้น คือเขาต้องมีความเกรงกลัวต่อจิตใจของเขาและต้องไม่พอใจกับอารมณ์ใฝ่ต่ำ และเมื่อเป็นเช่นนั้น บรรดาความรู้ก็จะเป็นตะเกียงแห่งทางนำสำหรับเขา และทุก ๆ คนที่คบค้าสมาคมกับเขา หากแม้นว่าเขาจะเป็นคนโง่เขลาก็ตาม ความเกรงกลัวของเขาที่มีต่ออารมณ์ใฝ่ต่ำของตนและคอยระมัดระวังอย่างสม่ำเสมอนั้น ย่อมเป็นข้อบ่งชี้ถึงความดีงามและเป็นอุทาหรณ์เตือนใจให้กับบุคคลอื่นได้ และบ่อเกิดแห่งการเบี่ยงเบนและลุ่มหลงที่มีอยู่ในตัวของมนุษย์นั้น คือการที่เขามีความพึงพอใจและลำพองกับตัวเอง เพื่อสนองความดื้อดึงของอารมณ์ใฝ่ต่ำ เมื่อเป็นเช่นนั้น วิชาความรู้ต่าง ๆ ของเขาทั้งหมด ก็จะกลายเป็นไพร่พลที่อยู่ภายใต้อาณัติของอารมณ์ใฝ่ต่ำา และทำให้การเรียกร้องของเขาก็เพื่อสนองบรรดาอารมณ์และความเบี่ยงของเขาเท่านั้นเอง และดังกล่าวนี้ ก็คือความหมายคำกล่าวของท่านอิบนุอะฏออิลและฮ์ที่ว่า ท่าน เพราะการที่ท่านคบเป็นมิตรกับคนไม่รู้ที่ไม่พอใจกับจิตใฝ่ต่ำของตน ย่อมดีกว่าสำหรับท่าน จากการคบเป็นมิตรกับผู้รู้ที่พอใจกับจิตใฝ่ต่ำของตน ดังนั้น ความรู้(ที่มีประโยชน์) อันใดหรือ ที่จะมีให้กับผู้รู้ที่พอใจจากจิตใฝ่ต่ำของตน และความไม่รู้(จะเป็นโทษ)อันใดหรือ ที่มีให้กับคนไม่รู้ที่ไม่พอใจต่อจิตใฝ่ต่ำของตน แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 11:02:53 จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 11:02:25

ความคิดเห็นที่ 14 ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร อิทัง โข ปะนะ ภิขะเว ทุกขัง อะริยะสัจจัง   (ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ข้อนี้แล ของจริงแห่งอริยบุคคลคือทุกข์) ชาติปิ ทุกขา                                       (แม้การเกิด ก็เป็นทุกข์) ชราปิ ทุกขา                                       (แม้ความแก่ ก็เป็นทุกข์) พยาธิปิ ทุกขา                                    (ความเจ็บป่วย ก็เป็นทุกข์) มรณมฺปิ ทุกขํ                                     (แม้ความตาย ก็เป็นทุกข์) อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข                   (ความประสบกับสิ่งไม่เป็นที่รัก ที่พอใจ ก็เป็นทุกข์) ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข                        (ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รัก ที่พอใจ ก็เป็นทุกข์) ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง             (มีความปรารถนาสี่งใดไม่ได้สี่งน­ั้น นั่นก็เป็นทุกข์ ) สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันทา ทุกขา     (ว่าโดยย่ออุปาทานขันธ์ทั้งห้า เป็นตัวทุกข์) อิทัง โข ปะนะ ภิขะเว ทุขะสมุทะโย อะริยะสัจจัง  (ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ข้อนี้แล ของจริงแห่งอริยบุคคลคือเหตุให้­ทุกข์เกิดขึ้น) ยายัง ตัณหา                                      (ความทะยานอยากนี้ใด) โปโนพภะวิกา                                    ( ทำความเกิดอีก) ทันทิราคะสะหะคะตา                           (เป็นไปกับความกำหนัดด้วยอำนาจค­วามเพลิดเพลิน) ตัตระ ตัตราภินันทินี                             (เพลิดเพลินยี่งในอารมณ์นั้นๆ) เสยยะถีทัง                                        (ได้แก่สี่งเหล่านี้คือ) กามะตัณหา                                       (ความทะยานอยากในอารมณ์ที่ใคร่) ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- โดย  Natee Banrai 1 สัปดาห์ที่ผ่านมา แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 12:39:02 จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 12:20:14

ความคิดเห็นที่ 15 เอ้า......สั้นที่สุด    กิเลสคือ ความอยาก.......อยากมี อยากเป็น  อยากดี อยากชั่ว อยากทุกชนิด          จับต้นชนปลายให้ดี........ เดิมโลกนี้ไม่มีมนุษย์ เมื่อโลกที่หลุดจาดดวงอาทิตย์เริ่มเย็นลง กลิ่นหอมง้วนดิน ลอยขึ้นไป เหล่าเทวดา ซึ่งเป็นจิตวิญญาณเดิม ได้กลิ่นหอมเกิดตัวอยาก (นี่คืดกิเลสที่เกิดครั้งแรก) ก็ตามมายังโลก      เมื่อสูดดมง้วนดินแล้ว รัศมีคุ้มครองตนก็ดับวูบลง ไม่สามารถกลับที่เดิมได้ กิเลสหนาขึ้นๆ จนกลายเป็นกายเนื้อมนุษย์ ตามหลัก พลังงานและสสารเป็นสิ่งเดียวกัน เวียนว่ายตายเกิดใช้กรรม จนกว่าจะหมดกรรม จึงกลับสู่ที่เดิมได้ จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 12:26:16

ความคิดเห็นที่ 16 บทสวดมนต์ ธรรมจักร ทำนองอินเดีย พร้อมคำแปล ---------------------------------------------------------------------------------------------- อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขัง อะริยัะสัจจัง ชาติปิทุกขะ ชะราปิ ทุกขา มะระณัมปิ ทุกขัง โสกะปะริเทวะ ทุกขะ โทมะนัสสุปายาสาปิ ทุกขา อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกยา ฯ อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะสะมุมะโย อะริยะสัจจัง ฯ ยายัง ตัณหา โปโนพภะวิกา นันทิราคะสะหะคะตา ตัตระ ตัตราภิ นันทินี ฯ เสยยะถีทัง ฯ กามะตัณหา ภะวะตัณหา วิภะวะตัณหา ฯ อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง โย ตัสสาเยวะ ตัณหายะ อะเสสะวิราคะ นิโรโธ จาโค ปะฏินิสสัคโค มุตติ อะนาละโย ฯ อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะ สัจจัง ฯ อะยะเมวะ อะริโย อัฏฐังคิโก มัคโค ฯ เสยยะถีทัง ฯ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปโป สัมมาวาจา สัมมากัมมันโต สัมมา อาชีโว สัมมาวายาโม สัมมาสะติ สัมมาสะมาธิ ฯ ---------------------------------------------------------------------------------------------- โดย  sopolun      9 เดือนที่ผ่านมา จากคุณ : แสงเทียน (Faraday) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 12:38:18