ความคิดเห็นที่ 1 ลองดูที่นี่ครับ เผื่อมีประโยชน์  ทั้งหมดมี 54 หน้า http://dungtrin.com/sati/ จากคุณ : เม่า_พอเพียง เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 22:51:57

ความคิดเห็นที่ 2 การนั่งสมาธิถ้านั่งอย่างมีสติ(ถ้าไม่หลับไปก่อน) ก็ถือว่าเป็นกายานุปัสสนาสติปัฏฐาน  คือมีสติอยู่กับกายทีนี้น่ะ  ผมมีทางให้คุณเลือกเดินอยู่  2  ทาง  คือจะทำสมถก่อน  แล้วค่อยทำ  วิปัสสนาทีหลัง   กับทางที่สองคือ  ทำวิปัสสนาเลย  ถ้าคุณถนัดนั่งสมาธิหรือสมถ  ก่อนก็ให้  นั่งสมาธิ(ทำสมถก่อน)จากนั้นเมื่อทำจนจิตรวมลงเป็นหนึ่งนิ่งอยู่ในอุเบกขาโดยมีสติเป็นตัวตามดูอยู่   ก็ให้คุณยกระดับจิตพิจารณา  ธรรมทั้งหลาย  เช่น  ขันธ์๕  ว่าไม่เที่ยง  เป็นทุกข์  และไม่ใช่ของๆตน   เช่น  พิจารณาว่า  รูปนั้นไม่เที่ยง  จากที่เคย สวยๆก็เน่าเป์่อย   แล้วก็สลายไปนั่นคืออนิจจัง   ความงามไม่เที่ยงสิ่งที่ไม่แน่นอนเที่ยงแท้น่ะ  ตัวท่านคิดว่ามันเป็น  สุขหรือ  ทุกข์  (เป็นทุกข์  ตอบแทนครับ)   เมื่อเป็นทุกข์น่ะเราควรยึดถือว่ามันเป็นตัวตนมั๊ย  (ก็ไม่ควร)  หรือจะพิจารณารูปตัวเองก็ได้ครับ   แล้วก็ไล่ไปจนถึง  วิญญาณ  แล้วก็เมื่อพิจารณาเสร็จก็ถอนสมาธิออกมาแต่ให้มีสติคุมใจตลอดนะอย่าคิดอะไรที่มันอกุศล                   คราวนี้มาดูทางที่สองคือถ้าท่านเ็นนักคิด  ถนัดในการที่จะทำวิปัสสนาอย่างเดียวก็ให้ใช้   สติปัฏฐาน๔  เลยครับโดยมีสติอยู่กับฐานทั้ง ๔  คือมีสติอยู่ตลอด  24  ชั่วโมง  เอาแบบง่ายๆนะท่านผมขี้เกียจอธิบายยาว   ท่านจะอยู่ในอิริยาบถ( ยืน  เดิน  นั่ง  นอน  กิน  ดื่ม  ทำ  พูด  คิด)ไหนก็ตามให้มีสติตลอด  24  ชั่วโมง  จะมีความรู้สึกอย่างไรเกิดขึ้นก็ตาม  ให้มีสติตลอด  24  ชั่วโมง   จะเกิดอะไรกับจิตก็ตามให้มีสติตลอด  24  ชั่วโมง   จะรู้สภาวะใดๆในจิตก็ตาม(เช่น  สังเวช  แช่มชื่น )  ก็ให้มีสติอยู่ตลอด  24  ชั่วโมง เมื่อทำไปจนเกิดนิพพิทาญานในกาย(ความเบื่อหน่ายในกาย)  ก็ให้เลื่อนระดับมาดูที่เวทนาแทน  และเมื่อทำไปจนเกิด นิพพิทาญานในความรู้สึก (สุข  ทุกข์  เฉยๆ) ก็ให้มีสติที่จิตแทน  และเมื่อเกิดนิพพิทาญานในจิตก็ให้มา  ดูที่สภาวะที่เกิดกับใจแทนและเมื่อเกิดความเบื่อหน่ายใน  ธรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้นกับใจแล้วล่ะก็  ท่านจะเริ่มเห็นว่าธรรมนั้นไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน    จากนั้นจิตจะเกิดการปล่อยวางคือไม่เอาอะไรแล้วไม่ยึดไม่ถืออีก(เกิด  โคตรภูญาน  หรือ ญานข้ามโคตร)   นั่นแหละท่านตอนนั้นคุณวิเศษจะเกิดกับท่าน  คือ อริยบุคคลแล้วแต่จะถึงขั้นไหนต้องลองปฏิบัตินะถึงจะรู้                         ปล.ลองภูมิคนอื่นและแกล้งโง่มาเยอะ  เผยภูมิบ้างก็ดี   ขอบคุณครับ  อนุโมทนา_/\_ จากคุณ : วิญญูชน (wutthitham) เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 23:14:49

ความคิดเห็นที่ 3 ปฏิบัติได้ตามสองพระสูตรครับ เลือกปฏิบัติตามพระสูตรใดพระสูตรหนึ่งหรือจะเลือกปฏิบัติตามทั้งสองพระสูตรเลยก็ได้ครับ 1. อานาปานสติสูตร   เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔  บรรทัดที่ ๓๙๒๔ - ๔๑๘๑.  หน้าที่  ๑๖๗ - ๑๗๗. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=14&A=3924&Z=4181&pagebreak=0 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=14&i=282   2. มหาสติปัฏฐานสูตร     เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐  บรรทัดที่ ๖๒๕๗ - ๖๗๖๔.  หน้าที่  ๒๕๗ - ๒๗๗. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=10&A=6257&Z=6764&pagebreak=0 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10&i=273 จากคุณ : นิแรน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 23:52:42

ความคิดเห็นที่ 4 กรณีที่คุณนั่งสมาธิ เมื่อจับลมหายใจ ก็รู้ นี่คือ   กาย เมื่อนั่งนานปวดเมื่อย ก็รู้ เป็นทุกขเวทนา นี่คือ  เวทนา เมื่อจิตฟุ้งซ่าน หรืออื่นๆก็รู้ ว่าจิตเป็นอย่างนั้น นี่คือ  จิต เมื่อจิตสงบ น้อมมาพิจารณาธรรม(ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น) เพื่อวาง ก็เป็น ธรรม สติปัฏฐาน๔ จึงรวมลงในที่เดียว ส่วนการใช้ชีวิตประจำวัน ก็อาจแยกกันไปอะไรเกิด สติจับได้หมายรู้ก็กำหนดในสิ่งนั้น เห็นร่างกายแ่ก่ เหี่ยว(กาย) ปวดเมื่อย เป็นแผลเจ็บ(เวทนามีทั้งสุข ทุกข์ และไม่สุขไม่ทุกข์) ผลก็มาลงที่จิตเป็นสุข ทุกข์ หรือเป็นอย่างไรก็รู้ แล้วก็ปลง น้อมไปถึงอนิจจัง ก็เป็น กาย - เวทนา จิต ธรรม รวมลงทั้งสิ้น สติ-สติปัฏฐาน เมื่อกำหนดใหม่ มักตามจิตไม่ทัน เมื่อทำนานเข้าก็จะเริ่มทันดับทุกข์ได้ เร็วขึ้น เชน เมื่อเราโกรธกว่าจะรู้ตัวจิตมันคิดต่างๆไปถึงไหนแล้ว เมื่อหายโกรธค่อยมาคิดได้ อีกหน่อยก็รู้เร็วขึ้น ดับเร็วขึ้น ครับ จากคุณ : UST เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 23:59:01

ความคิดเห็นที่ 5 วิปัสสนาเกิดจากสติสมาธิเป็นฐาน และน้อมจิตไปเพื่อพิจารณา เช่น ความรู้ที่เราเห็น อารมณ์ขุ่นมัวกำลังก่อตัวขึ้นต่อหน้าต่อตา เป็นได้เพราะเรามีสติแข็งพอ และตั้งมั่นเป็นสมาธิ ต่อเนื่อง เมื่อเห็นบ่อยๆ พิจารณาดู นั่นคือวิปัสสนา ถ้าจิตไม่ตั่งมั่น สติไม่ตามทัน สมาธิไม่ตั้งมั่น ก็จะทำวิปัสสนาไม่ได้ครับเพราะสติตามไม่ทันอารมณ์ แล้วจะเอาอะไรไปเห็นการเกิดดับของอารมณ์ ก็จะเป้นแค่คิดจินตนาการไปเอง ซึ่งไม่ใช่เห็นจริงนะครับ เมื่อกำลังพิจารณาสภาวะนั้นๆอยู่ ก็ปิ๊งเข้าใจขึ้นมาเอง เพราะเห็นเหตุเห็นผล เห็นความต่อเนื่องเกี่ยวโยง ความสัมพันธ์หรือไม่สัมพันธ์ ในสิ่งที่กำลังดู คิดขึ้นมาได้ว่าแท้จริงแล้ว มันมีสภาพเป็นเช่นนั้นเอง นั่นคือผลของวิปัสสนาครับ 1. สมาธิ จะไปจับกับกาย เวทนา จิต หรือธรรม ก็ได้ครับและ วิปัสสนา จะไปจับกับสติปัฏฐานข้อไหน ก็ได้อีกเช่นกัน ดังนั้น สมาธิก็มีส่วนของวิปัสสนาอยู่และวิปัสสนาก็มีส่วนของสมาธิอยู่ครับ ท่านแยกเป็นสติปัฏฐาน ๔ ก็ชัดเจนต่อการเรียนการฝึกตามหัวข้อธรรมนะครับ ในทางปฏิบัติ เอาแค่ ทำสติสมาธิเมื่ิอขาดความตั้งมั่น และเริ่มพิจารณาเมื่อจิตตั้งมั่นพอ แค่นั้นครับ 2. ตัวไหนเด่นรู้ตัวนั้นครับ ในการฝึก ถ้าเราจับตัวไหนได้ดี มีตัวไหนเยอะก็รู้ตัวนั้นเป็นหลักครับ สำหรับคนส่วนใหญ่ก้รู้นั่นบ้างนี่บ้างผสมกันไป ต้องสังเกตุจิตตัวเองให้มาก ถ้าแค่แรกเริ่ม ก็เน้นที่ รู้กายเยอะๆ และเวทนาน้อยๆ ผสมๆกันไป ไปก่อนก็ได้ครับ เมื่อผ่านไปสักระยะ สติตามมันดีแล้ว ก็ไปเน้นที่ รู้เวทนาให้เยอะแทน แล้ว รู้จิต และ ธรรม ตามลำดับ พระท่านเรียงใว้ดีเหมาะสมแล้วครับ ใครรู้ข้อหลังๆได้ดีตั้งแต่เริ่มฝึกก็ถือว่ามีของเก่าครับ ส่วนจิต เมื่อรู้กายและเวทนาจนสติไวพอแล้ว จะเริ่มจับไปต่อยอด รู้อารมณ์จิตได้ไวขึ้นเองจนตามทัน ส่วนธรรมนั้น จะได้พิจารณาเมื่อเห็นความเป็นไปของอารมณ์จิตและผัสสะต่างๆสารพัดอย่าง(เข้าสู่ วิปัสสนาไปครับ) 3. จับมารู้ทีละตัวครับ แต่ต้องให้สมาธิแน่นก่อน สมาธิจะแน่นได้ สติก็ต้องแน่นก่อน ไม่งั้นตามจับไม่ทันนะครับ ถ้าอยู่ในช่วงฝึกสมาธิ ก็ต้องทิ้งตัวเด่นๆกลับไปหาอารมณ์สมาธิครับ ถ้าข่มเอาไม่ลง จิตไปปักอยู่กับมันจะพลิกจังหวะเอามาพิจารณาเสียเลยก็ได้ครับ พอพิจารณาดูจนมันหายไป ก็กลับมาเข้าสมาธิต่อ อย่าให้มันหลอกพาออกนอกทางสมาธิไปได้ ถ้าหายไปแล้วกลับมาอีกเรื่อยๆเป็นอาการไม่นิ่ง สมาธิไม่ลงลึก ก็ไปเปลี่ยนอุบายเจริญสติคั่นกลาง หรือถ้ายังไม่แน่ใจว่าเราทำดีที่สุดหรือยัง ลองใช้ความเพียร ทำแบบสี่ห้าชั่วโมงรวดเดียว หรือยอมตายถวายชีวิตก็มักจะได้เหมือนกันครับ แต่ถ้าอยู่ในวิปัสสนา ตัวไหนเด่นขึ้นมาก็จับตัวนั้นมาพิจารณาเลยครับ หรือจะอาศัยกำลังสมาธิแน่นๆหนุน บังคับเอาตัวที่อยากรู้มาพิจารณาก็ได้ครับ จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 03:10:44

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาอ่าน จากคุณ : ย่าอ้วนแพน เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 12:35:11

ความคิดเห็นที่ 7 อนุโมนาสาธุกับท่านต่างๆ ที่ได้ช่วยกันให้คำตอบ จขกท อยากให้กิฟ แต่หมดเสียแล้ว จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 13:36:59

ความคิดเห็นที่ 8 เสนอความเห็นเป็นข้อๆ นะครับ 1.ขณะที่รู้ลมหายใจเข้าออกที่ปลายจมูก ตรงนี้คือ...สติปัฏฐาน 4 ในฐานกาย ครับ 2.เวทนา เกิดได้ทั้งทายกายทางใจ เราไปดักดูดักรู้ไม่ได้หรอกครับ มันเกิดเอง เราเพียงตามดูตามรู้ไปเท่านั้นเองครับ 3. การทำสติปัฏฐาน ๔ ดูได้ทีละอย่างครับ ดูได้พร้อมๆ กันไม่ได้ครับ เพราะจิตเกิดดับเป็นขณะ จิตรับรู้ได้ทีละอารมณ์เดียวครับ จากคุณ : ทองทา เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:25:34

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบตามที่รู้ 1. ตอนที่เรานั่งสมาธิหลับตา รู้ลมหายใจเข้าออกที่ปลายจมูก ถ้าเรากำหนดทำสติปัฏฐาน ๔ ได้รึเปล่าครับ หรือว่าถ้าเรารู้ลมหายใจตลอดจะเป็นการทำสมาธิ มีวิธีแยกกันยังไงครับ ตอบ การหายใจเข้า-ออก(อัสสาสะ-ปัสสาสะ) ถือว่าเป็นการกำหนด กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน (หมวยกาย) และทุกครั้งที่กำหนด พุทโธ หรือพอง-ยุบหนอก็ตาม จะเกิดสมาธิที่เรียกว่า ขณิกสมาธิเป็นสายต่อเนื่องกันไป ดังนั้นจึงตอบได้ว่าเป็นการทำสมาธิพร้อมกับวิปัสสนา หรือ สมถะพร้อมกับวิปัสสนากรรมฐาน 2. การทำสติปัฏฐาน ๔ ตอนนั่งสมาธิหลับตา ปกติควรสังเกตุเวทนาตามจุดต่างๆ ที่ร่างกาย หรือปลายจมูก ครับ ตอบ เอาคำพระอาจารย์มาบอกละกัน ปลายจมูกหรือท้อง เปรียบเสมือนบ้าน  ในขณะที่ที่ เวทนาตามจุดต่างๆ เปรียบเสมือน แขก ถ้ามีแขกมา เราก็ต้องไปรับแขกก่อน ก็ต้องทิ้งบ้าน ไปกำหนดตามจุดต่างๆ(เสียงดังบ้าง,เวทนาจตามจุดต่างๆบ้าง) และเมื่อแขกหมด ก็ค่อยกลับมากำหนดที่บ้านคือที่ปลายจมูกหรือท้อง ตามเดิม ทำเช่นนี้สลับไป 3. การทำสติปัฏฐาน ๔ เราต้องรู้กาย รู้เวทนา รู้จิต รู้ธรรม ไปพร้อมๆ กัน หรือว่าค่อยๆ ตามรู้ทีละอย่างครับ ตอบ คำถามนี้ยากเกินภูมิธรรมของเรา ขอไม่ตอบเพราะกลัวอธิบายผิด การทำสมาธิซื้งเป็นไปตามสติปัฏฐาน ๔ นี้ ต้องกำหนดรู้ให้ทันปัจจุบันขณะ เช่น ปฏิบัติอยู่เกิดมีเสียงดังแทรกเข้ามา ก็ต้องกำหนดให้รู้ทันปัจจุบัน, ,มีจิตคิดฟุ้งซ่านก็ต้องกำหนดจนความคิดนั้นดับไปแล้วถ้าจะกลับมากำหนดที่จมูก หรือท้องต่อไป ปฏิบัติไปเรื่อยก็จะรู้ว่ากายก็สักแต่ว่ากาย ไม่มีตัวตนเราเค้า เป็นแค่กองธาตุวาโย อาโปในร่างกายนี้ แต่สำหรับผู้เริ่มต้น แนะนำให้ไปปฏิบัิติใกล้ครูบาอาจารย์จะดีมากๆ เพราะจะทำให้คลายข้อสงสัยและปฏิบัติได้ก้าวหน้าไว ติดขัดตรงไหนก็ถามได้ ขอให้เจริญในธรรมนะคะ จากคุณ : sofycookie เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 02:27:48

ความคิดเห็นที่ 10 มหาสติ (เพิ่มเติมเพื่อความเข้าใจที่ถูกต้อง) -------- 1. กาย....มีสติอยู่กับกาย 2. เวทนา...มีสติอยู่กับเวทนา 3. จิต....มีสติอยู่กับจิต 4. ธรรม... มีสติอยู่กับธรรม หรือ ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน อธิบายวิธีคิดเกี่ยวกับการรับรู้ไว้ 5 แบบ คือ :-    ขันธบรรพะ - อธิบายแนวคิดพิจารณาเรื่อง ร่างกายและจิตใจทั้งหมด ตามการจัดหมวดแบบขันธ์ 5 ที่เมื่อคิดตามให้มากแล้วจะสามารถละ คลายอนุสัยกิเลสได้.    อายตนบรรพะ - อธิบายแนวคิดพิจารณาเรื่อง การรับรู้ทางประสาท สัมผัสทั้ง 6 ตามการจัดหมวดแบบอายตนะ12 โดยพิจารณาตามการยึดติด ที่ผูกมัดจิตของเหล่าสัตว์ของสังโยชน์ 10 ที่ผูกจิตในทุกปัจจุบันขณะ ที่ เมื่อคิดตามให้มากแล้วจะสามารถละคลายอนุสัยกิเลสได้.    นีวรณบรรพะ - อธิบายแนวคิดพิจารณาเรื่อง จิตใจฝ่ายชั่วร้าย 5 กลุ่ม ตามการจัดหมวดแบบนิวรณ์5 อันส่งเสริมสมาธิ ที่เมื่อคิดตามให้มาก แล้วจะสามารถละคลายอนุสัยกิเลสได้.    โพชฌังคบรรพะ - อธิบายแนวคิดพิจารณาเรื่อง จิตใจฝ่ายดีงามพร้อม จะตรัสรู้ 7 อย่าง อันส่งเสริมศีล ตามการจัดหมวดแบบโพชฌงค์7 ที่เมื่อ คิดตามให้มากแล้วจะสามารถละคลายอนุสัยกิเลสได้.    สัจจะบรรพะ - อธิบายแนวคิดพิจารณาเรื่อง สภาวะอันเป็นปรมัตถ์ ตาม การจัดหมวดแบบอริยสัจ4 อันส่งเสริมปัญญา ที่เมื่อคิดตามให้มากแล้วจะ สามารถละคลายอนุสัยกิเลสได้. จาก http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%8F%E0%B8%90%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%95%E0%B8%A3 ตัวอย่างข้อพิจารณา ระดับ "ธรรม" เช่น "อริยสัจ 4" อริยสัจ หรือจตุราริยสัจ หรืออริยสัจ 4 เป็นหลักคำสอนหนึ่งของพระโคตม พุทธเจ้า แปลว่า ความจริงอันประเสริฐ ความจริงของพระอริยะ หรือความ จริงที่ทำให้ผู้เข้าถึงกลายเป็นอริยะ มีอยู่สี่ประการ คือ 1. ทุกข์ คือ สภาพที่ทนได้ยาก ภาวะที่ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ สภาพที่ บีบคั้น ได้แก่ ชาติ (การเกิด) ชรา (การแก่ การเก่า) มรณะ (การตาย การ สลายไป การสูญสิ้น) การประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รัก การพลัดพรากจาก สิ่งอันเป็นที่รัก การปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่สมหวังในสิ่งนั้น กล่าวโดยย่อ ทุกข์ก็คืออุปาทานขันธ์ หรือขันธ์ 5 2. ทุกขสมุทัย คือ สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ได้แก่ ตัณหา 3 คือ กาม ตัณหา-ความทะยานอยากในกาม ความอยากได้ทางกามารมณ์, ภวตัณหา-ความทะยานอยากในภพ ความอยากเป็นโน่นเป็นนี่ ความอยาก ที่ประกอบด้วยภวทิฏฐิหรือสัสสตทิฏฐิ และ วิภวตัณหา-ความทะยานอยาก ในความปราศจากภพ ความอยากไม่เป็นโน่นเป็นนี่ ความอยากที่ประกอบ ด้วยวิภวทิฏฐิหรืออุจเฉททิฏฐิ 3. ทุกขนิโรธ คือ ความดับทุกข์ ได้แก่ ดับสาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ กล่าวคือ ดับตัณหาทั้ง 3 ได้อย่างสิ้นเชิง 4. ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา คือ แนวปฏิบัติที่นำไปสู่หรือนำไปถึงความดับ ทุกข์ ได้แก่ มรรคอันมีองค์ประกอบอยู่แปดประการ คือ 1. สัมมาทิฏฐิ-ความ เห็นชอบ 2. สัมมาสังกัปปะ-ความดำริชอบ 3. สัมมาวาจา-เจรจาชอบ 4. สัมมากัมมันตะ-ทำการงานชอบ 5. สัมมาอาชีวะ-เลี้ยงชีพชอบ 6. สัมมา วายามะ-พยายามชอบ 7. สัมมาสติ-ระลึกชอบ และ 8. สัมมาสมาธิ-ตั้งใจ ชอบ ซึ่งรวมเรียกอีกชื่อหนึ่งได้ว่า "มัชฌิมาปฏิปทา" หรือทางสายกลาง มรรคมีองค์แปดนี้สรุปลงในไตรสิกขา ได้ดังนี้ 1. อธิสีลสิกขา ได้แก่ สัมมา วาจา สัมมากัมมันตะ และสัมมาอาชีวะ 2. อธิจิตสิกขา ได้แก่ สัมมาวายามะ สัมมาสติ และสัมมาสมาธิ และ 3. อธิปัญญาสิกขา ได้แก่ สัมมาทิฏฐิ และ สัมมาสังกัปปะ อริยสัจ 4 นี้ เรียกสั้น ๆ ว่า ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค... จาก http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%AA%E0%B8%B1%E0%B8%88 ตัวอย่าง ข้อความในสติปัฎฐานสูตร "ขันธบรรพ"             [๒๙๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง ภิกษุพิจารณาเห็นธรรม ในธรรม คืออุปาทานขันธ์ ๕ ภิกษุพิจารณาเห็นธรรมในธรรมคืออุปาทานขันธ์ ๕ อย่างไรเล่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นดังนี้ว่า อย่างนี้รูป อย่างนี้ความเกิดขึ้น แห่งรูป อย่างนี้ความดับแห่งรูป อย่างนี้เวทนา อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งเวทนา อย่างนี้ ความดับแห่งเวทนา อย่างนี้สัญญา อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งสัญญา อย่าง นี้ความ ดับแห่งสัญญา อย่างนี้สังขาร อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งสังขาร อย่างนี้ ความดับ แห่งสังขาร อย่างนี้วิญญาณ อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งวิญญาณ อย่างนี้ ความดับ แห่งวิญญาณ ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมภาย ในบ้าง พิจารณาเห็นธรรมในธรรมภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมในธรรมทั้งภาย ในทั้ง ภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในธรรมบ้าง พิจารณาเห็น ธรรม คือความเสื่อมในธรรมบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความ เสื่อมใน ธรรมบ้าง ย่อมอยู่ อีกอย่างหนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า ธรรมมีอยู่ ก็เพียง สักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัย อยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุ ชื่อว่าพิจารณาเห็นธรรมในธรรมคืออุปาทานขันธ์ ๕ อยู่ ฯ จบขันธบรรพ ..... http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=10&A=6257&Z=6764 แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 55 09:44:59 จากคุณ : Mahasati Neo เขียนเมื่อ : 26 ส.ค. 55 09:41:35