PANTIP.COM : Y12554793 เอาไงต่อดีครับ []

ความคิดเห็นที่ 14

เอานิทานธรรมะเรื่องนึงมาฝาก เป็นนิทานที่พระภิกษุนิรนามสอนลูกศิษย์การทำฌานสี่แบบอารมณ์ใช้งาน

เผื่อคุณคันโตน่าจะได้ประโยชน์

...................................................................................................

เอ้า ก็ขอให้เธอตั้งใจ สำรวม นะ... คำว่าสำรวมก็หมายถึง รวบรวมกำลังใจของเรา ไม่คิดเรื่องอื่น เราจะคิดแต่สิ่งที่เรานึกถึงความสุขหรือความดี หรือนึกถึงสิ่งที่ทำให้ใจของเรานี้มีความสงบ ที่เราเคยสงบมาในกาลก่อน สำรวมอย่างนั้นนะคำว่าสำรวมใจ เราเคยมีจิตที่สงบด้วยเหตุอะไร เราเคยนึกถึงสิ่งใดแล้วมีความรู้สึกว่ามันสุขใจดี อิ่มใจดี ก็สำรวมจิตแล้วนึกถึงสิ่งนั้น เพื่ออะไร? เพื่อไม่ต้องไปนึกถึงสิ่งที่ทำให้เราเป็นทุกข์ใจ

วันนี้ก็เป็นวันที่..........เย็นวันนี้ก็ขอให้เธอทั้งหลาย ผู้ที่มีจิตใจงดงาม งามที่เธอตั้งใจกระทำความดีก็ถือว่างาม ถึงแม้ความดีที่เรากระทำอยู่มันยังไม่ถึงผลที่ตามความปรารถนาก็ตามเถอะ ก็อย่าให้มีความรู้สึกว่า มันยังห่างไกลสำหรับเรา หรือมันยังเป็นไปได้ยาก หรือว่าเรายังเลวอยู่ เรายังคงเอาดีไม่ได้ ตัดตรงนี้ทิ้งออกไปเสียอย่าให้มันเป็นนิวรณ์

ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะถึงความเป็นอรหัตผลเหมือนกันหมดทุกคน แต่มันก็มีเงื่อนไขของมัน ก็คือเรื่องของบุญแล้วก็บาป บุญบาปเป็นสิ่งหนึ่งที่มันเป็นผล ทำให้การปฏิบัติของใจเราเนี่ย เป็นไปด้วยความยาก หรือเป็นไปด้วยความง่าย และอำนาจของบุญและบาปไม่มีใครไปกำหนดกฎเกณฑ์ หรือไปฝืนบังคับที่จะให้มันเกิด ให้มันไม่เกิด เราจะไปอยากให้บุญมาเกิดเป็นผลกับเราเดี๋ยวนี้ หรือไม่ต้องการให้อกุศลกรรมเข้ามาขวางเราเดี๋ยวนี้ มันเป็นสิ่งที่บังคับไม่ได้ ฝืนมันไม่ได้ เพราะบุญบาปมันก็ไม่ใช่เรื่องของเรา แต่เป็นเพียงผลแห่งใจที่เราเคยกระทำมาในกาลก่อน แต่ปัจจุบัน คือ เดี๋ยวนี้ ให้เธอรักษาอารมณ์ใจของเธอไว้ซะก่อนว่า นึกถึงสิ่งที่ทำให้จิตของเรา เพลิดเพลิน เป็นสุข มีความสงบ นึกเอาไว้

ถ้านึกแล้วต้องการให้การนึกของเรามันทรงเป็นสมาธิ ก็พยายามที่จะทำให้สิ่งที่ปัจจุบันมันเกิด หมายถึงว่า เธอนึกถึงพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่ง หรือพระพุทธรูปที่เราเห็นในภาพนิมิต หรือเห็นที่วัดใดวัดหนึ่ง เราก็นึกถึงพระพุทธรูปองค์นั้นหรือพระพุทธเจ้าพระองค์นั้น ถ้านึกอยู่เฉยๆ นิ่งๆ เดี๋ยวก็เลื่อนลอย หายออกไปจากใจเรา ต้องพยายามนึกแล้วก็ต้องกระทำให้ใจของเรานั้นทำอะไรสักอย่างใดอย่างหนึ่ง สืบเนื่องต่อ ยกตัวอย่างง่ายๆ

ยามเมื่อเธอเห็นพระพุทธรูปเธอตั้งใจนี่คือพระพุทธเจ้า เธอจะทำยังไง? เธอก็ต้องเข้าไปกราบ เธอก็ต้องเข้าไปใกล้ๆ เวลาจะไปที่โบสถ์วัดพระแก้ว เธอต้องขึ้นบันได เข้าไปภายใน เห็นอะไร เห็นเสาโบสถ์ที่วิจิตรลวดลายสวยงาม เห็นพระรูปพระโฉมของพระแก้วมรกตสง่างาม ท่ามกลางสิ่งที่ประณีตห้อมล้อมอยู่ ไปเห็นพระสรีระของพระพุทธเจ้าที่งดงามจับใจ เห็นสิ่งที่สว่างไสว ที่เกิดจากแสงสว่าง เราเข้าไปใกล้ๆ แล้วเราก็ก้มตัวลง แล้วก็ตั้งใจที่จะกราบ ในกริยาแห่งจิตที่ได้กระทำสืบเนื่องไม่ขาดสาย นี่คือการทรงสมาธิแบบง่ายๆ

ถ้าอยู่นิ่งๆ เฉยๆ เดี๋ยวลืมออกจากใจ เพราะเหมือนกับว่า เรานึก แค่นึกถึง แต่เราไม่ได้ไป แต่นี่ไม่ใช่นึกอย่างเดียวเราเอาใจเราไป ไปที่นั่น ไปเพื่อจะได้กระทำสิ่งที่เราอยากจะทำ ไปเพื่อที่เราอยากจะไปไหว้พระพุทธเจ้า นี่เราไม่ต้องขึ้นรถไป เราไม่ต้องรอเวลา ไม่ต้องแต่งตัวให้งดงาม ไม่ต้องทำความสะอาดสะอ้าน ไม่ต้องเสียเงินเสียทอง แต่เราตั้งใจที่จะไปตรงจุดที่เราเคยไป ที่นั่นเป็นที่ที่ทำให้จิตของเราสงบ ที่นั่นทำให้อารมณ์ใจของเราเบิกบาน ที่นั่นไม่มีสิ่งใดรบกวนใจเราให้เกิดไฟ คือ ความรุ่มร้อนในจิต

การทำสมาธิแบบนี้ เค้าเรียกว่านึกถึง พระพุทธเจ้าเป็นพุทธานุสติกรรมฐาน แล้วก็ทำจิตของใจเราที่อยากจะกระทำอะไรลงไป ต่อสิ่งที่เรามีความเคารพและมีความรัก จิตที่กระทำตรงนั้นนั่นแหละที่ยังดำเนินอยู่ตรงนั้นไม่ได้จากไปไหน มันเป็นสมาธิ พอสมาธิมันเริ่มเข้าที่ของมัน จิตมันก็จะเริ่มสงบ ทำให้เกิดความระลึกนึกถึง สิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสสอน สิ่งที่ครูบาอาจารย์ท่านสอน ยามที่ใจของเราทำฝึกฝนแบบนี้บ่อยๆ สมาธิมันจะค่อยๆ รวมตัวกันเร็วขึ้น เร็วขึ้น อย่างเลวที่สุดเธอจะเข้าถึงปฐมฌาน พอจิตของเราเข้าถึงปฐมฌานตอนนั้นปัญญามันจะเกิด เห็นไหมว่านิวรณ์ไม่เกิด พอนิวรณ์ไม่เกิดจิตของเธอเริ่มเป็นสมาธิ พอจิตเป็นสมาธิ ปัญญาก็เริ่มจะเกิดขึ้นเมื่อถึงปฐมฌาน นี่คือหลักการปฏิบัติ

แต่วิธีการปฏิบัติง่ายๆ ที่ฉันพูดให้เธอได้ปฏิบัติเนี่ย มันเป็นของง่าย อย่านึกเฉยๆ นึกเฉยๆ มันเป็นภาพที่เรานึกที่เราเห็น ที่เราได้กระทำเมื่อครั้งก่อนโน้น เหมือนเธอเคยไปวัดพระแก้ว เธอก็นึกว่าเธอไปวัดพระแก้ว เห็นภาพวัด เห็นโบสถ์ เห็นวิหาร เห็นพระประธานพระแก้วในโบสถ์ เห็นเธอจำได้ แต่การเห็นแล้วก็เธอจำได้ มันไม่ได้สร้างสมาธิให้กับเธอ แต่มันสร้างแค่อนุสติ คือเราแค่นึกถึงสิ่งที่เป็นความสุขใจ ความสบายใจตอนนู้น แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องของปัจจุบันอารมณ์ เป็นความตั้งใจของเราว่าเราอยากจะไปกราบพระ เราอยากจะไปที่วัดพระแก้ว เราอยากจะเดินรอบๆ พระอุโบสถ เราอยากจะไปไหว้พระพุทธเจ้าในโบสถ์ เราอยากจะไปกราบขอพรหน้าองค์พระ อยากสวดมนต์ถวายองค์พระแก้ว แล้วเธอก็ลงมือกระทำด้วยกริยาที่ใจเธอปรารถนา อย่างนี้เป็นต้น

ถามว่าเธอไปจริงๆ ไหม?
ต้องตอบว่าเธอไปจริง เพราะอะไรจึงกล่าวว่าเธอไปจริง เธอตั้งใจที่จะไปจริงๆ สิ่งที่เธอไปก็มีอยู่จริง เหมือนเธอไปวัดพระแก้วกี่เที่ยวๆ วัดพระแก้วก็ยังคงเป็นวัดพระแก้วที่เธอเคยเห็น ไม่เปลี่ยน ถูกไหม? แต่เธอไปแต่ละครั้งอารมณ์เธอเปลี่ยน ความคิดของเธอเปลี่ยน เปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่เธอไปนั่นแหละ เธอไปสิบเที่ยวเธอก็เปลี่ยนสิบเที่ยว ไปร้อยเที่ยวก็เปลี่ยนร้อยเที่ยว

แล้วปัจจุบันที่เธอเปลี่ยนเธอก็เป็นตอนนั้น อารมณ์ตอนนั้น คิดได้ตอนนั้น เข้าใจได้ตอนนั้น มีความสุขก็ตอนนั้น ถูกไหม แล้วตอนนี้ล่ะมันต่างกับตอนนั้นยังไง ในเมื่อสถานที่นั้นเธอก็ระลึกนึกเห็นอยู่ เธอก็เอาใจของเธอน่ะไปเดิน ไปเดินรอบโบสถ์ ไปเดินขึ้นบันไดเข้าโบสถ์ ไปกระทำกิจในโบสถ์ ไปนั่งสมาธิหรือสวดมนต์ต่อหน้าพระแก้วในโบสถ์ ไปอยู่ในบริเวณที่เธอมีความรู้สึกว่าที่นั่นน่ะทำให้จิตของเรามีความสุขสงบ เธอก็ไปจริงๆ ไปตามความตั้งใจของเธอจริงๆ อารมณ์เธอเปลี่ยนไหม เปลี่ยน ไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เธอเคยเป็นเหมือนในครั้งก่อนๆ ที่เธอไปแบบเอาร่างกายไป แต่นี่เธอเอาใจของเธอเอาความตั้งใจของเธอไป อารมณ์ใจของเธอก็เปลี่ยน ถ้าเธอมีความคล่องตัวในสมาธิ เธอเองก็จะสามารถรับรู้ถึงสิ่งที่ตาเนื้อมองไม่เห็น

เมื่อเข้าไปแล้ว เธอคงได้มีโอกาสได้นึกถึงรัชกาลที่1 เพราะท่านผู้เป็นผู้สร้างวัดพระแก้ว เราก็นึกขอบคุณพระองค์ท่าน นึกขอบคุณพระพุทธเจ้า ใช่มะ ที่ทำให้เรามีเนื้อนาบุญ ให้เราได้มีโอกาสมาไหว้พระทำบุญ ชำระอกุศลกรรม เราก็เห็นว่าสิ่งที่รัชกาลที่1 ท่านได้เมตตาสงเคราะห์เรา ด้วยพระคุณของพระพุทธเจ้า พระคุณของรัชกาลที่1 ท่านทำให้ใจเราได้มีบุญใหญ่จากการมากราบพระครั้งนี้ ถ้าเราจะต้องตายเดี๋ยวนี้ บุญใหญ่นี้มันทำให้เราพ้นนรก อย่างน้อยเราก็พ้นนรกได้ขั้นหนึ่ง เออ ไม่ต้องถูกแรงอกุศลกรรมดึงพาเราไป ใช่ไหม?

จิตมันจะค่อยๆ คิดไป คิดไป เรื่อยๆ เราก็อาจจะอยากเห็นอยากกราบขอบคุณรัชกาลที่1ท่าน พอเราคิดถึงท่านปุ๊บ ท่านก็ย่อมรับรู้และเมตตาปรากฏร่างให้เราเห็น พอเราได้เห็นท่าน เราก็ได้คุยกับท่าน เราก็ได้กราบท่าน เราก็กราบท่าน เราก็ได้สนทนากับท่าน คุยถามท่านในสิ่งที่เราอยากรู้อยากเข้าใจ จิตมันก็จะตอบขึ้นมา ผุดขึ้นมา ในขณะนั้นจิตเป็นสมาธิไหม? เป็นสมาธิ จิตเธอมีนิวรณ์ไหม? ไม่มีนิวรณ์ ญาณเป็นเครื่องรู้ที่ผุดขึ้นในใจของเธอไม่ผิด จำไว้นะ ไม่ผิด ผิดไม่ได้ ถ้าผิดก็แสดงว่าเธอมีนิวรณ์ เป็นเครื่องยืนยัน ผิดก็แสดงว่าเธอไม่มีสมาธิอยู่ตรงนั้นจริงๆ จริงไหมล่ะ ทีนี้เราไม่ได้มีความอยากรู้อยากเห็น อยากอะไร แต่เราไปด้วยความเคารพ เราต้องการไปในที่ที่เรามีความรู้สึกว่าทำให้จิตของเรามันมีความรู้สึกสงบ เบิกบาน

และสิ่งที่เราตั้งใจกระทำลงไป ไม่ใช่ของมั่ว ไม่ใช่ของคาดเดาหรือเป็นของคิดเอาเอง แต่นี่เราไปด้วยสติสัมปชัญญะ ความปรารถนาความตั้งใจที่จะเข้าไปที่นั้นแล้วจะไปกราบพระตรงนั้น อารมณ์ที่เป็นทิพย์หรือจิตของเราที่เป็นทิพย์ก็เพราะว่ามันปราศจากนิวรณ์ 5 ประการ ตอนนั้นนะอารมณ์ใจมันจะมีสภาพเป็นทิพย์เมื่อมันเป็นทิพย์เราก็ระลึกนึกถึงรัชกาลที่1 นึกถึงนึกถึงเทวดาอารักษ์ปกปักษ์รักษาวัดพระแก้ว ก็กราบขอบพระคุณท่าน เอ้อ ขอบคุณที่ท่านให้โอกาสเรามีส่วนร่วมได้ทำบุญ
แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 55 10:38:04

จากคุณ : แมวเปอร์เซีย

เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 10:36:00