ความคิดเห็นที่ 1 ปัญหานี้  เป็นปัญหาคลาสสิคที่แก้ยากสุดๆปัญหาหนึ่งในวงการนักฝึกจิต  คนที่เจอปัญนี้ จะรู้สึกเจ็บปวดในใจสุดๆ  หลายๆคนจะเจอปัญหานี้  ซึ่งปัญหานี้จะเกิดกับคนที่เคยฝึกจนได้เจอจิตสงบดีๆมาแล้ว รากของปัญหาอยู่ลึกมาก ...  ปัญหานี้เกิดจากการปรุงแต่งผิดปกติมาจากส่วนลึกสุดชั้นในสุดของกิเลสของใจ    ปัญหานี้ในเรียกตามภาษาในตำราก็คือ อภิสังขารมาร นั่นเอง การหาวิธีที่จะแก้ปัญหานี้  ต้องสละทุ่มเทอย่างสุดๆ  ต้องฝึกอย่างถูกวิธี ทำความเพียรอย่างถวายชีวิตแลกกันไปเลย  และต้องอยู่กับครูบาอาจารย์ที่เคยผ่านปัญหานี้มาแล้ว   จึงพอจะมีทางแก้ได้...  ในขณะที่ยังแก้ไม่ได้  ก็ต้องหาวิธีปลอบใจตนเองให้คลี่คลายความทุกข์ลงไปบ้าง  โดยการท่องขอขมาลาโทษ ขอให้พระรัตนตรัยยกโทษให้ทุกๆครั้งที่มันโผล่มา  ไม่ว่าวันละกี่พันครั้งก็ตาม(เพราะปัญหามันโผล่มาเองโดยเราไม่มีเจตนาจะให้มันโผล่มาเล๊ยยย...) วิธีฝึกแก้ปัญหานี้ .. ๑. หาสำนักครูบาอาจารย์กรรมฐานที่เคยผ่านปัญหานี้มาแล้ว ๒. พิจารณากาย ตามแบบวิธีกายคตาสติ  อย่างมากๆ  เพื่อเป็นพื้นฐานของปัญญาที่จะมีพลังสูงๆขึ้นในอนาคตจนคลี่คลายปัญหานี้ได้ ๓. ฝึกเพ่งย้อนทวนเข้าหาตัวรู้ ทุกๆขณะจิตที่นึกได้  อย่าเผลอเพ่งออกนอกตัวรู้เด็ดขาด (เพราะรากของปัญหาซ่อนอยู่ที่จุดศูนย์กลางของตัวรู้นี่เอง) ๔. ทำความเพียรอย่างยอมตายถวายชีวิต ทุกๆวิธีที่จะคิดขึ้นมาได้  ไม่ว่าจะลองอดอาหารเป็นเดือนๆ หรืออดหลับอดนอนเป็นเดือนๆปีๆ  หรือเดินจงกรมไม่หยุดตลอดวันตลอดคืนจนเท้าแตกเลือดไหล  หรือนั่งนิ่งๆเป็นหัวหลักหัวตอไม่ขยับตลอดวันหรือตลอดคืน  เจ็บปวดแสบร้อนแค่ไหนก็ไม่ยอมขยับสักนิดเดียว ..หรือวิธีอื่นๆ ฯลฯ (ผมเคยเจอปัญหานี้มาแล้ว   ติดแหง็กอยู่นาน ๙ ปี .... ในช่วง ๙ ปีนี้ ถ้าขณะเวลาใดที่ตัวปรุงแต่งปีศาจร้ายนี้โผล่มา  จิตใจจะทุกข์เหมือนอยู่ในนรกอเวจี...  กว่าจะแก้มันได้  ผมก็ทำตามวิธีที่บอกข้างบนนั่นแหละ)  มีคนที่เจอปัญหานี้อีกมากมาย  แต่ละคนก็มักจะไม่บอกใคร  ปิดปากเงียบ  เพราะรู้สึกละอายใจตนเองมากๆๆ... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 09:29:44

ความคิดเห็นที่ 2 ธรรมดา ไม่ต้องสนใจ รู้แล้วว่าคิด พอเราคิดเมื่อไรก้หาคำภาวนา มาช่วยเอา จากคุณ : muk_22 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 09:30:20

ความคิดเห็นที่ 3 ฟุ้งอยู่ และสติยังช้าอยู่ พึงเจริญธรรมานุสติ ถ้าถึงวางได้ ปัญหานี้ก็หมดไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Lamiette เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 09:47:19

ความคิดเห็นที่ 4 ใช่...ปิดปากเงียบ คำนี้โดนที่สุด จากคุณ : ประดู่หลังบ้าน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 09:47:22

ความคิดเห็นที่ 5 อันนี้เคยเป็น วิธีแก้ของผมคือหยุดปฏิบัติ แล้วมาอยู่แบบโลก ๆ กิน เที่ยว เล่น สนุกสนาน อาการจะหายไป   แล้วค่อยกลับมาปฏิบัติใหม่ ปัจจุบันไม่ได้ปฏิบัติจริงจัง อยู่กับกามคุณ 5 ซะเป็นส่วนใหญ่ จากคุณ : แล้วทำไม12 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 10:34:33

ความคิดเห็นที่ 6 ปัญหานี้เป็นกันเยอะครับ แม้แต่ผมเองก็มีบ้าง ทั้งๆ ที่ไม่ได้คิด แต่ดันนึกพิเลนไปได้ไงก็ไม่รู้ ว่ากันว่าในตัวเราทุกคนมีด้านมืดกลับสว่างผสมผสานกัน ใครมีด้านใดมากหรือน้อยก็อยู่ที่จะควบคุมอีกฝ่ายหรือปล่อยให้อีกฝ่ายมีผลมากกว่า จากคุณ : จันตรีบุตร เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 10:43:29

ความคิดเห็นที่ 7 ในช่วง ๙ ปีที่ผมติดปัญหานี้  ผมก็กลบเกลื่อนมันด้วยวิธีแบบที่คุณ "แล้วทำไม12" บอกในคห.ที่ 5  นั่นแหละ  คือ  ทำตัวมั่วอบายมุขมั่วกามคุณแบบสุดๆ (ยกเว้นไม่กินเหล้าเมายา)  เพื่อให้จิตแตกซ่าน ...เพราะถ้าจิตสงบหรือรวมลงบ้าง  ตัวปัญหานี้จะโผล่ทันที  ...แต่วิธีนี้ไม่ดี  เหมือนกินยาพิษแก้กระหายไปชั่วคราว... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 10:44:56

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าใจตามหลายความเห็นเลยครับ มีวิธีแก้ตามที่หลายความเห็นบอกมาน่ะครับ แต่ที่ผมใช้บ่อยหลังจากเจออยู่บ่อยๆคือ ตามคค3ครับ ก็เลยนึกถึงคำสอนที่ว่า สติ มีค่าอย่างมหาศาลจริงๆ สติตัวเดียวอย่างอื่นตามมาหมดเลยครับ  แก้ไขได้ฉับพลันครับ จากคุณ : สวรรค์บรรเลง เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 10:49:44

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อคิดก็ให้รู้ว่าจิตมันคิด   แล้วก็ดูตัวความคิดนั้น    นี่แหละเราก็ไม่ใช่เรา  ตัวตนนี้ก็ไม่ใช่ของเรา  และเพื่อความสบายใจ  ก็ขอขมาลาโทษ   ในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่ได้อยากคิด จากคุณ : คนรักศีล เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 11:40:07

ความคิดเห็นที่ 10 .   แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 11:59:18 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 11:54:35

ความคิดเห็นที่ 11 http://www.gotoknow.org/blogs/posts/104540 โรคย้ำคิดย้ำทำ ลักษณะสำคัญของโรคนี้คือ มีอาการย้ำคิดและย้ำทำที่มากจนทำให้ผู้ป่วยทุกข์ทรมาน ผู้ป่วยพยายามเลิกหรือต่อต้านอาการ เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับอาการที่เกิดขึ้น อาการ อาการย้ำคิด (obsession) เป็นความคิด ความรู้สึก หรือจินตนาการ ที่มักผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ผู้ป่วย เองก็ทราบว่าเป็นความคิดที่เหลวไหล ไม่เข้าใจว่าเกิดความคิดเช่นนี้ได้อย่างไร รู้สึกรำคาญต่อความคิดนี้ เช่น มีความคิดจะจุดไฟเผาบ้าน คิดว่ามือสกปรก คิดด่าทอพระพุทธรูปที่ตนเคารพ ผู้ป่วยรู้สึกผิดต่อความคิดที่เกิดขึ้น มีความกังวลใจ พยายามที่จะไม่ใส่ใจ หรือเลิกคิด บางครั้งอาจแก้หรือหักลัางความคิดนี้ด้วยความคิดหรือการกระทำต่างๆ เช่น ถ้าคิดว่าไม่ได้ปิดแก๊ส ก็จะตรวจเช็คเตาแก๊สวันละหลายๆ ครั้ง ไปล้างมือเมื่อคิดว่าสกปรก หรือท่องนะโมในใจทุกครั้งที่คิดในทางไม่ดีต่อพระพุทธรูป อาการย้ำทำ (compulsion) เป็นพฤติกรรมซ้ำๆ ที่ผู้ป่วยก่อกระทำขึ้น โดยเกี่ยวเนื่องกับความย้ำคิด หรือตามกฎเกณฑ์บางอย่างที่ตนกำหนดไว้ การที่ผู้ป่วยมีพฤติกรรมนี้เพื่อหักล้างความคิดย้ำในทางลบ หรือป้องกันมิให้เกิดเหตุการณ์ตามที่ตนหวั่นเกรง อย่างไรก็ตามพฤติกรรมของผู้ป่วยนั้นมักจะเกิดจากความคิดเชื่อในเรื่องไสยศาสตร์หรือแบบเด็กๆ ซึ่งจะต่างไปจากแนวทางที่คนทั่วไปใช้ในการแก้ไขหรือป้องกันปัญหา เพิ่มข้อความ.. พฤติกรรมยำคิดย้ำทำที่พบบ่อยได้แก่ - กลัวติดเชื้อโรค กลัวสกปรก ต้องล้างมือ ล้างเช็ดสิ่งต่างๆ บ่อยๆ - กลัวเกิดอันตรายต่อตนเองหรือผู้อื่น เช่นกลัวลืมลงกลอน ลืมปิดไฟ กลัวไม่ได้เก็บของมีคม กลัวปิดก๊อกน้ำไม่สนิท ต้องตรวจดู - ต้องจัดให้สิ่งต่างๆ วางอยู่เท่าๆ กัน จัดของให้อยู่เป็นระเบียบ อยู่ในที่ๆ เคยอยู่ เช่น วางแจกันให้ห่างจากขอบ 2 ข้างเท่าๆ กัน - คิดนับหรือทำซ้ำๆ เกี่ยวกับตัวเลข เช่น ดูป้ายทะเบียนรถจะต้องเอามารวมกัน ลุกขึ้นต้องตบเก้าอี้ 3 ที - คิดซ้ำๆ หรือมีภาพขึ้นมาในจินตนาการซ้ำๆ ในเรื่องที่ตนเองเห็นว่าน่ารังเกียจหรือเป็นเรื่องผิด ซึ่งมักเป็นเรื่องทางเพศ ความก้าวร้าว หรือเกี่ยวกับศาสนา เช่น  ทุกครั้งที่เห็นอะไรสีเหลืองจะเกิดความคิดต่อว่าพระพุทธเจ้า  คิดย้ำๆ ด่าว่าบุพการีที่ตนเองเคารพ - ทิ้งของไม่ได้  เสียดาย ทิ้งของไม่ได้แม้จะเป็นของที่คนอื่นเห็นว่าไม่สำคัญ เช่น ขวด ถุง หนังสือพิมพ์ สมุดเก่าๆ ยางรัด จะอึดอัดใจทุกครั้งที่จะต้องทิ้งอะไร เลือกไปมาเป็นเวลานาน แต่ในที่สุดก็ทิ้งอะไรไม่ได้ จนของรกเต็มบ้าน ฯลฯ คนเราปกติก็อาจมีความคิดหรือพฤติกรรรมเช่นนี้ได้ แต่ในผู้ป่วย OCD อาการเหล่านี้ก่อให้เกิดความทุกข์ทรมานอย่างมาก ผู้ป่วยพยายามฝืนสิ่งที่เกิดขึ้น แต่มักผืนไม่ได้ เสียเวลาไปกับความคิดหรือพฤติกรรมค่อนข้างมากในแต่ละวัน (มากเกินกว่าวันละ 1 ชั่วโมง) การวินิจฉัย (เพิ่มข้อความ) A. มีลักษณะอาการดังนี้ อาการย้ำคิด (obsession) มีความหมายตามข้อ (1), (2), (3), และ (4): (1) มีความคิด ความต้องการ หรือมโนภาพที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ และคงอยู่ตลอด และในช่วงใดช่วงหนึ่งของความผิดปกติ ผู้ป่วยรู้สึกว่าลักษณะดังกล่าวรบกวนตนเองและไม่เหมาะสม และก่อให้เกิดความวิตกกังวล หรือความทุกข์ใจอย่างมาก (2) ความคิด ความต้องการ หรือมโนภาพนี้ มิได้เป็นเพียงความกังวลมากเกินควรต่อปัญหาที่มีอยู่จริง (3) ผู้ป่วยพยายามเพิกเฉย หรือเก็บกดความคิด ความต้องการ หรือมโนภาพที่เกิดขึ้น หรือหักล้างโดยความคิดหรือการกระทำอื่น ๆ (4) ผู้ป่วยตระหนักดีว่าความคิด ความต้องการ หรือมโนภาพที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ นี้ มาจากจิตใจของตนเอง (มิได้ถูกสอดแทรกโดยเดิมไม่เคยคิดมาก่อนเลย ดังใน thought insertion) อาการย้ำทำ (compulsion) มีความหมายตามข้อ (1), (2), (3), และ (4): (1) พฤติกรรมที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ (เช่น การล้างมือ การจัดสิ่งของให้เป็นระเบียบ การตรวจดูสิ่งต่าง ๆ) หรือกิจกรรมทางจิตใจที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ (เช่น การสวดมนต์ การนับ การคิดคำในใจซ้ำ ๆ ) ซึ่งผู้ป่วยรู้สึกว่าจำเป็นต้องทำเพื่อตอบสนองต่อการย้ำคิด หรือ เป็นไปตามกฎซึ่งต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด) (3) พฤติกรรม หรือกิจกรรมทางจิตใจมีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันหรือลดความทุกข์ทรมาน หรือป้องกันเหตุการณ์หรือสถานการณ์ที่น่ากลัวบางอย่าง ; อย่างไรก็ตาม พฤติกรรม หรือกิจกรรมทางจิตใจ ไม่ได้เกี่ยวโยงตามความเป็นจริงกับสิ่งที่ผู้ป่วยต้องการหักล้างหรือป้องกัน หรือเห็นได้ชัดว่ามากเกินควร B. ณ เวลาใดเวลาหนึ่งของการดำเนินโรคนี้ ผู้ป่วยตระหนักว่าอาการย้ำคิด หรืออาการย้ำทำ  นี้ เป็นมากเกินหรือไม่มีเหตุผล หมายเหตุ: กรณีนี้ไม่ใช้สำหรับเด็ก C. อาการย้ำคิด  หรืออาการย้ำทำ ก่อให้เกิดความทุกข์ทรมาน และเสียเวลาไปมาก (มากกว่า 1 ชั่วโมงต่อวัน) หรือรบกวนต่อกิจวัตรตามปกติ การงาน (หรือการเรียน) หรือการเข้าสังคมหรือสัมพันธภาพทางสังคมอย่างมาก D. ไม่ได้เป็นโรคอื่น ที่อาจพบมีลักษณะย้ำคิด หรือย้ำทำ เป็นบางเรื่องโดยเฉพาะได้ (เช่น การหมกมุ่นในเรื่องของอาหาร โดยเป็น Eating Disorders; การดึงผม โดยเป็น Trichotillomania; การจดจ่ออยู่กับเรื่องรูปร่าง โดยเป็น Body Dysmorphic Disorder; การหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องการใช้สาร โดยเป็น Substance Use Disorder; การหมกมุ่นต่อการมีโรคที่ร้ายแรง โดยเป็น Hypochondriasis; การหมกมุ่นเรื่องความกำหนัด หรือจินตนาการทางเพศ โดยเป็น Paraphilia; หรือ การครุ่นคิดแต่เรื่องความผิดของตนเอง โดยเป็น Major Depressive Disorder) E. ความผิดปกตินี้มิได้เป็นจากผลโดยตรงด้านสรีรวิทยาจากสาร (เช่น สารเสพติด ยา) หรือจากภาวะความเจ็บป่วยทางกาย การดำเนินโรค ประมาณสองในสามของผู้ป่วยเริ่มมีอาการก่อนอายุ 25 ปี อายุเฉลี่ยเมื่อเริ่มมีอาการ 20-22 ปี อาการมักเรื้อรัง โดยมากจะมีอาการมากเป็นช่วงๆ สาเหตุ 1. พบว่าผู้ป่วยมีการทำงานของสมองเพิ่มขึ้นในสมองส่วน orbitofrontal cortex, cingulate cortex และ head of caudate nucleus ทั้งนี้บริเวณเหล่านี้อาจรวมกันเป็นวงจรที่มีการทำงานมากเกินปกติในผู้ป่วย OCD 2. ในด้านระบบประสาทสื่อนำประสาทเชื่อว่าผู้ป่วยมีความผิดปกติในระบบซีโรโตนิน (serotonin) ทั้งนี้โดยมีการศึกษาพบว่าเมื่อให้สารที่เป็นเพิ่มซีโรโตนินแก่ผู้ป่วย OCD พบว่า ผู้ป่วยมีอาการมากขึ้น 3. ทฤษฎีการเรียนรู้ เชื่อว่าการเกิดภาวะเงื่อนไขมีบทบาทสำคัญในการเกิดอาการทั้งอาการย้ำคิดและย้ำทำ การรักษาโดยใช้วิธีพฤติกรรมบำบัดเป็นการเข้าไปขจัดภาวะเงื่อนไขที่เกิดขึ้น การรักษา การรักษาด้วยยา 1. ยาแก้ซึมเศร้า ยาที่รักษาได้ผลดีใน OCD เป็นยาที่จัดอยู่ในกลุ่มที่ออกฤทธิ์ต่อ ระบบซีโรโตนิน เช่น clomipramine และยาในกลุ่ม selective serotonin reuptake inhibitors (SSRI) ทุกตัว ได้แก่  fluoxetine และ fluvoxamine (เพิ่มข้อความ .. paroxetine, sertraline และ escitalopram) 1.1 clomipramine เริ่มต้นให้ขนาด 25 มก.ต่อวัน ปรับขนาดยาได้จนถึง 150-200 มก.ต่อวัน ควรให้ยาส่วนใหญ่ในตอนเย็นหรือก่อนนอน พบว่าโดยมากผู้ป่วยทนฤทธิ์ข้างเคียงจากยาขนาดสูงไม่ได้ 1.2 fluvoxamine เริ่มต้นให้ขนาด 50 มก. ต่อวัน แล้วค่อยๆเพิ่มยาจนได้ขนาด 150-300 มก.ต่อวัน อาการข้างเคียงที่อาจพบได้แก่ คลื่นไส้ มือสั่น ง่วงซึม 1.3 fluoxetine เริ่มให้ขนาด 20 มก.ต่อวันในตอนเช้า อาจเพิ่มขนาดถึง 40-60 มก.ต่อวัน อาการข้างเคียงที่อาจพบได้แก่ ปวดศีรษะ คลื่นไส้ กระสับกระส่าย นอนไม่หลับ ยา clomipramine อาจได้ผลดีกว่ายากลุ่ม SSRI  แต่ก็มีข้อจำกัดคืออาการข้างเคียงมาก ฤทธิ์ในการรักษาอาการอาจเห็นผลชัดหลังจากสัปดาห์ที่ 4 และอาการที่ดีขึ้นนั้นไม่ถึงกับไม่มีอาการเลยทีเดียว ผู้ป่วยมักกลับมามีอาการอีกได้บ่อยหลังจากหยุดยา อย่างไรก็ตามพบว่าคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยดีขึ้นมาก สามารถเข้าสังคมได้ ความทุกข์ทรมานจากอาการลดน้อยลง 2. ยาคลายกังวล ในผู้ป่วยที่มีความวิตกกังวลอยู่สูงอาจใช้ยาในกลุ่ม benzodiazepine ในระยะสั้นๆ ยาในกลุ่มนี้ไม่มีผลในการรักษาอาการย้ำคิด หรืออาการย้ำทำ การรักษาวิธีอื่น การรักษาที่ได้ผลดีคือ พฤติกรรมบำบัด โดยให้ผู้ป่วยเผชิญกับสิ่งที่ทำให้เขากังวลใจและมิให้ตอบสนองย้ำทำตามที่เคยกระทำ ตัวอย่างเช่น ผู้ป่วยที่มักล้างมือ ก็ให้จับของที่ผู้ป่วยรู้สึกว่าสกปรก ให้รออยู่ช่วงหนึ่งจึงอนุญาตให้ล้างมือ การฝึกจะทำตามลำดับขั้น เริ่มจากสิ่งที่ผู้ป่วยรู้สึกกังวลน้อยไปหามาก และระยะเวลาที่ไม่ให้ล้างมืออาจเริ่มจาก 10-15 นาที ไปจนเป็นชั่วโมง หากการรักษาได้ผลผู้ป่วยจะกังวลน้อยลงเรื่อยๆ จนสามารถจับสิ่งต่างๆ ได้โดยไม่ต้องรีบไปล้างมือดังก่อน การรักษาโดยวิธีนี้ได้ผลค่อนข้างดี โดยพบว่าแม้หลังจากหยุดรักษาแล้วก็ยังคงผลอยู่นาน หากมีอาการก็มักไม่รุนแรงเท่าเดิม   ผลการรักษาจะดีมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับ ความชำนาญของผู้รักษา ความร่วมมือของผู้ป่วย และครอบครัวของผู้ป่วยจะต้องให้ความร่วมมือด้วย เพราะนอกจากจะฝึกทำขณะพบผู้รักษาแล้วผู้ป่วยยังต้องฝึกที่บ้านด้วยเช่นกัน แนวทางในการรักษา อย่าบอกให้ผู้ป่วยหยุดทำหรือหยุดคิดซ้ำๆ การบอกใช้ไม่ได้ผล ก่อนจะมาพบแพทย์ผู้ป่วยใช้วิธีการมาแทบทุกชนิดแล้วแต่ไม่ได้ผล การรักษาไม่ควรใจร้อน อาการของผู้ป่วย OCD มักจะค่อยๆ ดีขึ้น อาจไม่เร็วอย่างที่คิด โดยทั่วไปแล้วผู้ป่วยจะสังเกตว่าความกลัดกลุ้มและกังวลใจลดน้อยลง ต่อมาระยะเวลาที่ใช้ในการย้าคิดหรือย้าทำก็จะลดน้อยลง ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนเองสามารถฝืนความอยากกระทำของตนเองได้มากขึ้น ผู้ป่วยที่ตอบสนองต่อยาอาการจะดีขึ้นร้อยละ 50-70 ส่วนใหญ่แล้วการตอบสนองจะเห็นผลเต็มที่ในปลายเดือนที่สาม ในผู้ป่วยที่อาการรุนแรงหรือมีผลกระทบมาก เมื่อผู้ป่วยอาการดีขึ้นระดับหนึ่งแล้ว ควรคงยาไว้ระยะหนึ่ง ขนาดยาจะลดลงจากขนาดที่เคยใช้ขณะที่อาการยังมากอยู่ โดยทั่วไปให้ยานานประมาณ 1 ปี การลดยาควรลดขนาดลงอย่างช้าๆ เช่น ลด clomipramine 50 มก. ทุก 2 เดือน ตัวอย่างผู้ป่วย สอน อายุ 25 ปี มาพบแพทย์เนื่องจากอยากหายจากอาการทำซ้ำๆ เขาให้ประวัติว่าตนเองดำเนินกิจการร้านอาหารมาได้ประมาณ 3 ปี โดยเปิดใกล้ศูนย์การค้า กลางคืนหลังเลิกงานจะให้คนงานเฝ้าร้าน ส่วนตนเองกลับมานอนที่บ้าน ประมาณ 1 เดือนก่อน ขณะกลางคืนเกิดไฟไหม้จากคนงานปิดเตาแก๊สไม่หมด แต่เสียหายไม่มากเนื่องจากมีคนช่วยดับไว้ทัน หลังจากนั้นทุกครั้งที่ปิดร้าน ตนเองจะต้องไปตรวจดูว่าคนงานปิดแก๊สแล้วหรือยัง บางครั้งไปดูซ้ำๆ ถึง 10 ครั้ง บางคืนขณะขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางเกิดความไม่แน่ใจขึ้นมาว่าได้ตรวจเตาแก๊สครบหมดทุกเตาแล้วหรือยัง จนต้องขับกลับไปตรวจดูใหม่อีก ช่วง 1 สัปดาห์นี้อาการเป็นบ่อยขึ้น ตอนกลางวันก็ต้องคอยไปตรวจดู เขาทราบว่าตนเองกังวลมากเกินเหตุ เพราะตรวจครั้งเดียวก็น่าจะพอ แต่พอตรวจเสร็จ สักครู่ก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นมาอีกว่าปิดหมดแน่แล้วหรือยัง ความไม่สบายใจนี้มีมากจนต้องกลับไปดูอีก ทั้งๆ ที่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เขาให้ประวัติเพิ่มเติมว่าเคยมีอาการคล้ายๆ กันนี้ตอนช่วงวัยรุ่น ครั้งนั้นเป็นหลังจากต้องสอบซ่อมหลายวิชา มีความกังวลว่ามือสกปรก ล้างมือวันละ 20-30 ครั้ง เคยรักษากับจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ผู้รักษาให้การวินิจฉัยว่าเป็น obsessive compulsive disorder ให้การรักษาโดย clomipramine อาการผู้ป่วยดีขึ้นจนกลับสู่ปกติภายใน 3-4 เดือน (นพ.มาโนช หล่อตระกูล, นพ.ปราโมทย์ สุคนิชย์) ---------------------------------------------------------- เพิ่มเติม 4 กค 2555 ศูนย์บำบัดรักษาผู้ป่วยย้ำคิดย้ำทำ (Obsessive-Compulsive Disorder Treatment Center) ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี ทางภาควิชาจิตเวชศาสตร์ได้เห็นความสำคัญของการให้บริการการรักษาและศึกษาวิจัยในโรคย้ำคิดย้ำทำ จึงได้มีโครงการจัดตั้งศูนย์บำบัดรักษาโรคย้ำคิดย้ำทำ (Obsessive-Compulsive Disorder Treatment Center) โดยมุ่งเป็นศูนย์กลางในการให้บริการดูแลผู้ป่วยโรคนี้ในระดับประเทศ เป็นแหล่งศึกษาเรียนรู้ของจิตแพทย์ แพทย์ และบุคคลากรที่เกี่ยวข้อง พร้อมทั้งเผยแพร่ความรู้เพื่อเป็นประโยชน์ต่อผู้ป่วยและญาติ ช่วยลดผลกระทบทางด้านจิตใจ การทำงาน การใช้ชีวิตของผู้ป่วยและผู้ใกล้ชิด รูปแบบบริการ เป็นการให้บริการตรวจรักษา ให้คำปรึกษารายบุคคลและแบบกลุ่ม สถานที่ แผนกตรวจผู้ป่วยนอก ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี ช่วงเวลาให้บริการ ทุกวันพฤหัสบดี เวลา 13.00 – 15.00 น. เริ่มเปิดดำเนินการตั้งแต่ 9 กุมภาพันธ์ 2555 เป็นต้นไป เกณฑ์ผู้ป่วยที่จะเข้ารับบริการ 1. เป็นผู้ป่วยย้ำคิดย้ำทำ (obsessive-compulsive disorder) 2. อายุ 18 ปีขึ้นไป 3. สมัครใจ โดยผู้ที่สนใจสามารถติดต่อผ่านจิตแพทย์เจ้าของไข้ที่ท่านรักษาอยู่เป็นประจำ หรือในกรณีผู้ป่วยใหม่สามารถติดต่อสอบถามได้ที่เคาน์เตอร์พยาบาล แผนกตรวจผู้ป่วยนอก ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี โทร 02-2011235, 02-2011245 จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 11:59:35

ความคิดเห็นที่ 12 ปัญหาที่ว่านั้น  ไม่ใช่การย้ำคิดย้ำทำ...  คนละอย่างกัน   ... เพราะมันเกิดในแนวแปลกๆต่างๆกันไปเรื่อยๆๆ...มันผุดออกมาจากส่วนลึกของจิตในบางจังหวะที่จิตสงบ หรือไปโน้มถึงมัน เท่านั้น.... รากของมันอยู่ลึกใต้ความคิดลงไป หลายๆๆชั้น   ถ้าเปรียบความคิดเหมือนดอกบัวที่อยู่เหนือผิวน้ำที่ลึกหลายโยชน์   ตัวปัญหานั้นก็เปรียบเสมือนรากบัวใต้โคลนตม  กว่ามันจะปรุงแต่งออกมาเป็นตัวความคิด  มันผ่านการปรุงแต่งซ้อนๆๆมาหลายๆชั้น มากมาย นับไม่ถ้วน.. หรือถ้าเปรียบเสมือนความคิดคือเด็กทารกที่เพิ่งคลอดร้อง อุแว้ๆ ออกมาจากท้องแม่  ตัวเริ่มต้นของปัญหานั้นก็จะเปรียบเสมือนเซลล์แรกที่เพิ่งได้รับการผสมระหว่างไข่กับอสุจิ (ซึ่งต้องผ่านการปรุงแต่งมานานกว่า ๙ เดือน กว่าจะคลอดออกมาเป็นทารก).. ช่วงระหว่างเซลล์แรกที่เพิ่งได้รับการผสม  กว่าจะมาถึงเป็นทารกเพิ่งคลอดน้้น จะผ่านการปรุงแต่งที่ซับซ้อนมากมาย ทำนองเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 01:25:57 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 12:07:42

ความคิดเห็นที่ 13 อืมมม นึกว่าแอบเป็นอยู่คนเดียว จากคุณ : พูเก็จ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 12:14:29

ความคิดเห็นที่ 14 สาธุ ตาม คห ๑ ที่ช่วยแก้ไข และสาธุ สาธุ สาธุ กับ จขกท ด้วยที่ตั้งคำถามที่เราก็ไม่กล้าถาม จากคุณ : คุณหนูขาวมณี เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 12:45:15

ความคิดเห็นที่ 15 วิธีแก้   1. อย่ากดดันตัวเองมาก เพราะร่างกายจะมีปฏิกิริยาตอบโต้โดยอัตโนมัติ 2. อย่าจ้องจ้องจับผิดผู้อื่น เพราะสุดท้ายในสภาวะการณ์นึงคุณจะจ้องจับผิดและกล่าวโทษทุกคนที่คุณรู้จัก ฝากรูปซักรูปก่อนไป ... ^^ จากคุณ : หน้าม้าคุง ... ฮี้ฮี้ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 13:20:44

ความคิดเห็นที่ 16 กอดเข่าคุย คุณจัดการอย่างไรกับสังขารทั้งหลาย ก. เป็นสังขาร ดังที่ถาม ข. ออกจากสังขาร (รู้สึกตัวออกมา) ค. เห็นจนเบื่อหน่าย /สมเพศ /สังเวช ง. เห็นจนเกิดปัญญา จ. อื่นๆ........ จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 13:53:15

ความคิดเห็นที่ 17 อนุโมทนาสาธุครับ ทั้งที่สมาธิไม่ลึก (เพราะยังอยู่กับกามเยอะ) แต่ก็มีมาเรื่อยๆเป็นครั้งคราว ยังแก้ไม่ตกเช่นกันครับ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะติดเป็นสันดาน เพราะติดไปแล้ว น่าจะเกิดจาก มิจฉาทิฏฐิที่สะสมมายาวนาน เป็นกิเลสอย่างกลาง ค่อนไปทางละเอียด และไม่ใช่ย้ำคิดย้ำทำแน่นอนครับ เพราะไม่ใช่อาการตรึกตรองซ้ำๆที่เดิมๆ หรือหลงไหลเผลอไผลไปกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แบบคนขาดสติ ซึ่งเป็นมิจฉาสมาธิ เป็นอาการปรุงแต่งของจิตในสภาวะจิตระดับขณิกะสมาธิแน่นๆ ไปถึงอุปจารสมาธิ ซึ่งมีสมาธิแน่น มีสติสูงมาก เป็นสัมมาสมาธิ (ถ้าเข้าฌาณได้ก็พ้นชั่วคราว) จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 13:55:05

ความคิดเห็นที่ 18 ให้ตั้งใจขอขมากรรมต่อพระรัตนตรัยและของสูงที่ปรามาสไปโดยไม่ตั้งใจ ทำจนกว่าอาการปรามาสจะหายไป ให้เข้าใจว่าอาการนี้ สิ่งนี้เป็นกฏธรรมดาของนักเจริญพระกรรมฐานที่อาจเกิดจากกรรมเก่าหรือถูกขวางโดยมาร ซึ่งถ้าสะสมไว้ความไม่สบายใจจะเกิดมาก การขอขมาจึงเป็นกุศโลบายช่วยให้ใจเรารู้สึกว่าได้ถอดถอนใจตนออกจากอารมณ์เกาะอกุศลนี้ได้ ก่อนขอขมา ให้ใช้อารมณ์คิด ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้น เราได้ทำไปโดยไม่มีเจตนา แต่ถึงอย่างไรท่านเหล่านั้นก็เป็นของสูงที่เราไม่ควรพลาดพลั้งไปล่วงเกิน เราจึงควรแล้วที่ต้องขอขมากรรมต่อท่านผู้มีพระคุณใหญ่ เพื่อความสำรวมระวังกาย วาจา ใจ ในกาลต่อไปของเรา คำขอขมาพระรัตนตรัย (ขอขมาต่อพระพุทธรูปแทนองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า) นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสะฯ (ว่า 3 จบ) สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ทวารัตตะเยนะ กะตัง สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเตฯ หากข้าพระพุทธเจ้า ได้เคยประมาทพลาดพลั้ง ล่วงเกินต่อพระรัตนตรัย อันมีพระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธ เจ้าทุกๆ พระองค์ พระธรรม และ พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย ในชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดี ด้วยทางกาย หรือวาจาก็ดี และด้วยเจตนา หรือไม่เจตนาก็ดี รู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี ขอองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทุกๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระธรรม พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย และผู้มีพระคุณทุกท่านได้โปรดอดโทษ ให้แก่ข้าพระพุทธเจ้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน ด้วยเทอญ จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 14:06:00

ความคิดเห็นที่ 19 นอกจากเป็นอภิสังขารมารก็เป็นวิบากกรรมด้วยแหละ กรรมปรามาสให้ผลแบบนี้แหละค่า เราก็เป็น แต่ถือว่าไม่หนักนะ  ทุกวันนี้ถ้าเผลอก็ยังเป็น มันเล่นอาจารย์เลย เสียบแว๊บ.. แต่เรารู้ความจริงไง ก็มันไม่ใช่เรา จิตเราไม่ร่วม ถ้าขาดสติ เป็นโดนเสียบ สมัยแรกๆ ทุกข์มาก แต่ว่าแอบกระซิบกับน้องที่ภาวนาด้วยกัน เขาก็เป็น หยาบกว่าเราอีก แรงส์กว่า ก็เลยศึกษาหาความรู้ ก็เลยเข้าใจที่มาที่ไป หลังจากนั้น ใช้การขอขมาพระรัตนตรัย และถ้าเป็นไปได้ ประจานมันเลย คือบอกอาจารย์ หรือพระเลย ว่าเกิดกรณีอย่างนั้นขึ้น แล้วก็ขอขมาด้วย ท่านมักจะบอกไม่เป็นไร และสอนมาเสมอ ทำแบบนี้ระยะนึง จิตคลายความยึดมั่นถือมั่นได้ แรงก็จะเบาลง  ทีนี้มันจะพูดให้พูดไป ถ้าสติดีหยุดทัน สติไม่ได้ เขาก็อาศัยขันธ์เราทำงาน แต่จิตเราไม่ร่วมไง รู้แล้วละ เหมือนนิมิตอ่ะน่ะ เดี๋ยวนี้ถือเป็นเกมชิงไหวชิงพริบกันค่ะ สติดี หยุดทัน สติอ่อน ให้จบประโยค ต้องขอขมา สวดมนต์แก้แพ้.. อีกอันนึง แค่คำหยาบที่เคยพูดเล่นกันตอนมหาลัยน่ะ ถึงเวลาเด้งมา ครูอาจารย์พูดคำนึง มันต่อให้ หรือผวนให้เลยอ่ะ   เอากะมันซี..  เนี่ย.. ไม่น่าเชื่อว่าพูดคำหยาบทะลึ่งโลน ก็เป็นบาป มันมีกรรมจริงๆ อ่ะค่ะ   ใครจะไปรู้.. ก็เห็นๆ ว่าวิบากกรรม ก็ยอมรับอย่างเข้าใจไงคิ.. เราน่ะ ถ้าแก้ไขไม่ได้ ก็มองให้มันฮาๆ ปลงๆ ไป  ทำไงได้ กรรมทำมาเอง ต้องรอให้หมดวิบากอ่ะ  คิดอะไรไม่ออก ขอขมาโลด.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 15:06:40

ความคิดเห็นที่ 20 คิดอย่างคนที่ไม่รู้นะครับ แปลกดี ครับ ฝึกจิตอยู่ แล้ว รู้ว่า จิต เกิดอกุศล แล้ว ปล่อยวางไม่ได้ ก็ แค่ เหตุ อย่างหนึ่ง ที่ เกิดในใจ ครับ น่าจะปล่อยมันไปได้ ก็ แค่ ยอมรับ ว่า ทำ แล้ว ก็ ช่างมันสิ มัน ระงับแล้ว ซึ่งการกระทำนั้น จะมาโวยวายว่า ไม่น่าทำเลย ทำไม งง ดี ครับ ไม่น่า จะ เป็น เพราะ ฝึกจิต หรอกครับ น่าจะ เป็น เพราะ ระลึกได้ว่า ตนเองไม่เชื่อ หรือ ศรัทธา ใน พระศาสนา นี้ เต็มร้อย มากกว่า ครับ แล้วพอมารู้ตัวเองว่า มีความรุ้สึกนี้อยู่ในใจ ก็ เลย ทำใจยอมรับไม่ได้ว่า ตนเอง มีอยู่ มัน ก็แค่ กิเลสตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ช่างมัน แล้วก็ทิ้งมันไป กรรม เมื่อ ไม่ทำ ก็ สงบ ระงับได้ ในทันที ไม่ใช่หรือครับ -------------------------------------- โม้ แบบคน ไม่รุ้จริง นะครับ เพราะไม่เคยเจอกับตัวเอง ครับ อย่าถือสา เลย นะครับ ท่านผู้รู้ทั้งหลาย ขออภัย ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:48:55

ความคิดเห็นที่ 21 นึกว่าเป็นคนเดียวซะอีก เราเคยภาวนาจนจิตสงบลงไปมาก อาการนี้เคยหาย(เกือบ)ขาดไปเลยประมาณ 3 วัน ตอนนั้นจิตมีความปิติและมีความสุขมาก เพราะนี่เป็นกิเลสที่หนักสุดแล้วสำหรับเรา เราสามารถยับยั้งกาย วาจา ของเราได้เกือบ 100% แต่เราบังคับจิตของเราไม่ให้ปรุงแต่งไม่ได้เลย หลังจากหมด 3 วันนั้น เมื่อจิตเสื่อมจากสมาธิแล้วมันก็กลับมาทำร้ายเราอีก เท่าที่ลองพิจารณาดูถ้าภาวนาได้ดีและจิตนิ่งเป็นสมาธิมากๆ อาการเหล่านี้จะลดลงแต่จะไม่หายขาด จนกว่ากิเลสตัวนี้จะตายไป   ประโยคหลังนี้ อันนี้คิดเอาเองล้วนๆ ผิดถูกอย่าว่ากันนะ ตอนนี้กำลังจะลองวิธีใหม่ โดยการตั้งสติ 24 ชม. ยืน เดิน นั่ง นอน จะตั้งสติไว้ตลอดเวลา เราเคยทำได้นานสุดประมาณ 30 นาที ขณะนั้นกิเลสใดๆ รวมทั้งกิเลสตัวนี้ออกมาไม่ได้เลย เมื่อทำได้แล้วมีความปีติมาก แต่น่าเสียดายที่ทำได้แค่ครั้งเดียว แล้วก็ตั้งสติไม่ได้อีกเลย จากคุณ : ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 17:21:45

ความคิดเห็นที่ 22 ยอมรับ เเล้วหยุดโกรธโทษตน เลวจะไม่เอา หรือจะเอาเเต่ดี ยอมรับทั้งสองให้เหมือนกัน ตามรู้ทั้งนั้นสบายๆ จากคุณ : via iPhone (Higherforce) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 17:28:19

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นผม ผมจะดูการทำงานของจิตมันไปเลยครับ  ไม่ต้องไปทำอย่างอื่น แล้วก็มองว่า มันทำงานของมันเอง ไม่ใช่เรา   ไม่ใช่เราตั้งใจให้ทำอย่างนั้น  นี่จิตมันเป็นอนัตตา บังคับไม่ได้ชัดๆนี่หว่า เราไม่ได้อยากทำอย่างนั้น มันกลับทำของมันเอง จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 18:01:53

ความคิดเห็นที่ 24 เหอๆๆ.....คนที่ไม่เคยเจอ  จะไม่รู้หรอกว่า  มันหน่วงสาหัสสากรรจ์แค่ไหน .... มันไม่ใช่เป็นเฉพาะแบบโทสะอย่างเดียว   มันจะเป็นในทางกามราคะด้วย  ตัวหลังนี่จะน่าเกลียดมากๆๆ   จะแค้นใจและละอายใจตนเองสุดๆ  ลองคิดดูว่า เมื่อเราน้อมใจระลึกถึงครูบาอาจารย์ที่เราเคารพสุดๆ  ในทันทีนั้นเองมีตัวแทรกผุดแว๊บออกมาทันทีในเรื่องกามที่เราเคยมีกับคนอื่นๆ แต่มันจะมาซ้อนกับภาพครูบาอาจารย์ในใจเรา  ...  มันจะมาไวมากๆ  ไวกว่าความนึกคิดหลายแสนหลายล้านเท่า   ถ้าเทียบความไวของการนึกคิดแต่ละความนึกไวเท่าๆกับคนเดิน  ความไวของเจ้าตัวปัญหานี้จะไวเท่าแสง   นั่นคือไวมากๆ เทียบกันไม่ได้    คนที่ฝึกจนได้สติไวเท่าทันความนึกของตนเองทุกๆความนึกก็ตาม  ก็ยังไม่อาจจะตามตัวนี้ได้ทัน ... ...ในกรณีตัวกามราคะ เช่น สมมุติในขณะที่เรานึกกราบไว้ครูบาอาจารย์ที่เราเคารพอย่างยิ่งนั้น   ทันทีนั้นเองภาพกลายเป็นว่าเรากำลัง..x..กับครูบาอาจารย์  ซึ่งเป็นภาพเดียวที่เราเคยนึกตอนที่เรามีกามกำลังเม๊คเลิฟกับแฟนเราในอดีตมาก่อนหน้านั้น นั่นแหละ ... ...ในกรณีตัวโทสะ  เช่น  อยู่ๆมันจะมีคำด่าครูบาอาจารย์แว๊บมาเองเฉยๆ  ซึ่งเป็นครูบาอาจารย์ที่เราเคารพรักสุดๆคนเดียวกันนั่นแหละ หรืออาจจะเป็นภาพขึ้นไปเหยียบบนศรีษะท่าน หรือเอาดาบมาตัดคอท่าน  ....เป็นภาพนิมิตที่เกิดไวมากๆ  ชัดเจนมากๆ  มันผุดแว๊บออกมาไวกว่าความนึกคิดหลายแสนเท่า ...ถ้าใครอยากลองรู้ฤทธิ์เดชของตัวบ้าตัวนี้ ก็ลองทำเล่นๆดู... ว่างๆ เมื่อทำสมาธิจนได้ใจสงบดีๆแล้ว  ลองนึกเรื่องที่เคยมีกามราคะกับใครมาก่อนในอดีต  แล้วนึกภาพครูบาอาจารย์มาสวมแทนภาพนั้นทันที ให้ไวกว่าฟ้าแลบ ....อันนี้ลองแบบแนวกามราคะ ...หรือในทางโทสะ  ก็ลองดู เมื่อทำจิตสงบได้ดีแล้ว  ก็ลองนึกในเรื่องที่ขัดใจแว๊บขึ้นมา  แล้วเอานึกภาพของครูบาอาจารย์แว๊บมาแทรกทันที  เช่น กำลังนึกเอาขวานจามหัวคนที่เราเคยโกรธ  แล้วนึกเอาภาพครูบาอาจารย์มาแทนคนนั้น  เป็นภาพที่เราเอาขวานตามหัวครูบาอาจารย์แทน... ...ถ้าลองฝึกนึกจนภาพพวกนั้นมันโผล่เองอัตโนมัติ   ..ขั้นต่อไป  ลองหาวิธีแก้ภาพพวกนั้นออกให้ได้ ... ...คราวนี้ละ จะได้รู้ซะที ว่า ตัวปัญหาตัวนี้มันหนักหนาสาหัสขนาดไหน จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 18:30:17

ความคิดเห็นที่ 25 วิธีขอขมาเพื่อให้อดโทษให้ในการด่าใส่ร้าย                             เพราะฉะนั้น ผู้ใดแม้อื่น กล่าวใส่ร้ายพระอริยเจ้า ผู้นั้นไปแล้ว ถ้าท่านแก่กว่าตนไซร้, ก็พึงให้ท่านอดโทษให้ ด้วยเรียนท่านว่า กระผมได้กล่าวคำนี้และคำนี้กะพระคุณเจ้าแล้ว ขอพระคุณเจ้าได้อดโทษนั้นให้กระผมด้วยเถิด.               ถ้าท่านอ่อนกว่าตนไซร้ ไหว้ท่านแล้วนั่งกระโหย่งประคองอัญชลี พึงขอให้ท่านอดโทษให้ ด้วยเรียนท่านว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ! กระผมได้กล่าวคำนี้และคำนี้กะท่านแล้ว ขอท่านจงอดโทษนั้นให้แก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด.               ถ้าท่านไม่ยอมอดโทษให้ หรือท่านหลีกไปยังทิศ (อื่น) เสีย พึงไปยังสำนักของภิกษุทั้งหลายผู้อยู่ในวิหารนั้น, ถ้าท่านแก่กว่าตนไซร้ พึงยืนขอขมาโทษทีเดียว ถ้าท่านอ่อนกว่าตนไซร้ ก็พึงนั่งกระโหย่งประคองอัญชลี ให้ท่านช่วยอดโทษให้ พึงกราบเรียนให้ท่านอดโทษอย่างนี้ว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ! กระผมได้กล่าวคำนี้ และคำนี้กะท่านผู้มีอายุชื่อโน้นแล้ว ขอท่านผู้มีอายุรูปนั้นจงอดโทษให้แก่กระผมด้วยเถิด               ถ้าพระอริยเจ้ารูปนั้นปรินิพพานแล้วไซร้, ควรไปยังสถานที่ตั้งเตียงที่ท่านปรินิพพาน แม้ไปจนถึงป่าช้าแล้ว พึงให้อดโทษให้เมื่อตนได้กระทำแล้วอย่างนี้ กรรมคือการใส่ร้ายนั้น ก็ไม่เป็นทั้งสัคคาวรณ์ มัคคาวรณ์ (ไม่ห้ามทั้งสวรรค์ทั้งมรรค) ย่อมกลับเป็นปกติเดิมทีเดียว. http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=1&i=1&p=12 จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 19:31:07

ความคิดเห็นที่ 26 คคห24 ผมอ่านแล้วนึกย้อนหลังไปนึกว่าผมเป็นคนเดียว  แต่ของผมไม่มากนักครับ และก็ไม่สงสัยอะไรคิดว่ามันไม่เป็นไร เผอิญผมไม่ค่อยได้ปฏิบัติเท่าไหร่ ผมเจอหลายปีแล้วครับแบบนี้ เพิ่งมาอ่านเจอ มันเป็นแบบนี้นี่เอง คือผมไม่ได้ปฎิบัติใกล้ชิดครูบาอาจารย์เลย ส่วนใหญ่มีข้อติดขัดก็ใช้ทนเอา แก้ปัญหาเอง ไม่ถาม แต่จะใช้ฟัง อ่าน คืออาจเพราะ บุคลิกส่วนตัวครับไม่ค่อยเข้าหาสังคม เลยเข้าใจแล้วว่ากัลยาณมิตรนั้นสำคัญมากเลย เจ้าตัวโทสะแบบที่ว่า  ผมเจอฤทธิ์เดชมันแล้วอ่ะครับ  เล่นจนอายไม่กล้าเข้าหาครูบารอาจารย์กันเลย มาขวางทางเราซ่ะงั้น  จนบางครั้งผมต้องใช้อุบายว่า เฮ่ยเอ็งเล่นแรงแล้วว่ะ เราไม่ต้องสร้างบุญกุศลกันเลย ไม่ไหวไม่ไหว เล่นกันตายเลยแบบนี้ ไม่แฟร์กันเลย มันก็หายไป  แต่ตอนใหม่ๆมาบ่อยทำไรมันไม่ได้ สวดขอขมาบ้าง แผ่เมตตาบ้าง ยิ่งเราทำกุศลกับใคร ไม่ได้เลย  จะไปเข้าใกล้กับครูบาอาจารย์ไม่ได้เลย แผลงฤทธิ์ต่อหน้าไม่ไว้หน้ากันเลย จนผมต้องใช้อุบายตั้งจิตล่วงหน้าว่า ถ้าข้าพเจ้าอยู่ระหว่างการสร้างกุศลที่เกิดประโยชน์ต่อผู้อื่น (ประเคนอาหาร ประเคนปัจจัย หรือฟังธรรมอยู่)อย่าออกมา  แต่ถ้าทำสมาธิอยู่ เดินจงกรม สวดมนต์อยู่ จะออกมาก็ได้ สู้กันหน่อย  มันก็หายไปครับ มีอยู่ครั้งหนึ่งละอายใจจนขอครูบาอาจารย์แผ่เมตตาให้หน่อย ผมไม่ไหวจริงๆ ขอเฉพาะครั้งๆไป แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งรู้สึกเป็นโทสะคร้้งหลังๆ เล่นผมตายเลย มันมาซ้ำผมตอนทุกข์ข้ออื่นอยู่ เรียกว่า เฮ่ยมันกำลังแย่อยู่ เอามันเลย เอามันเลยร่วมด้วยช่วยกันยำมันหน่อย  ผมตอนนั้นบอกตรงๆ รับกรรมไปหลายปีอย่างสาหัสเลย   ส่วนจะเป็นแบบไหน เอาว่าคนที่เจอแบบนี้ คุยเข้าใจกันง่าย ไม่ต้องบรรยายภาพ แสง สี เสียง น่ะครับ บางคนบอกให้ล่ะทิ้ง ก็ถูกไม่มีใครอยากเก็บไว้หรอก แต่อย่างที่หลายคนเจอ  มันสาหัสมาก ไม่ทันได้ล่ะมันหรอกมันเอาเราตายก่อนที่จะล่ะมัน ก่อนที่จะล่ะ ต้องมีก่อน ตอนขณะมีนี้แหล่ะ ตรงนี้แหล่ะที่สาหัส ฉกรรจ์มาก ตอนหลังผมก็ใช้วิธี เจริญสติ ที่ครูบาร์อาจารย์สอนย้ำนักย้ำหนาให้ใช้ทุกขณะจิต ก็ถึงช่วยได้ เยอะมากเลย  สติเท่าทัน ทุกอย่างก็เรียบร้อยครับ จากคุณ : สวรรค์บรรเลง เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 19:46:15

ความคิดเห็นที่ 27 เป็นเหมือนกันค่ะ เมื่อก่อนเดือดร้อนใจมาก ยิ่งจิตกังวลไปกับมันแล้ว มันยิ่งปรุงแต่งให้เลวร้ายขึ้น  พออ่านเจอว่าใช่เราคนเดียวที่เป็น ก็อาศัยสติเข้าช่วย รู้ว่าอกุศลเกิด ก็รู้และพยายามวางอุเบกขา ไม่ปรุงแต่งต่อ ช่วยได้เยอะค่ะ จริงๆความคิดแบบนี้จะแว้บมาเรื่อยๆๆ เราเชื่อว่ามีเกิดทุกคนนะ แล้วแต่ว่าใครมากน้อย อาศัยสติเข้าไว้ ช่วยได้ค่ะ จากคุณ : I know who am i เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 19:46:53

ความคิดเห็นที่ 28 ผมเข้าใจล้านเปอร์เซ็นต์ที่คุณทั้งสองคนว่ามานั่น... ใครเจอเข้าจะตระหนักรู้แท้แก่ใจ ... ถ้าใครที่เคยได้จิตสงบถึงระดับอัปปนาสมาธิหรือฌานขั้นใดขั้นหนึ่งมาก่อน   จะยิ่งหนักหนาสาหัสสากรรจ์แบบ สุดๆๆๆ  ร้อนแบบ สุดๆๆ  ใจจะมีทุกข์มากๆๆๆ สุดๆๆๆยิ่งกว่าโดนเผาในนรกอเวจี ... การเผาของตัวนี้  มันจะผกผันไปทางเดียวกับความสงบที่เคยได้  ยิ่งเคยสงบมากจะยิ่งเผามาก    ลึกถึงขั้วหัวใจ หรือขั้วไขกระดูกเลยทีเดียวละ  ... คนที่เคยเจอความทุกข์หนักที่ถึงกับทำให้ถึงกับฆ่าตัวตายพันครั้ง  ยังจะทุกข์น้อยกว่าคนที่เจอตัวนี้เผา คนที่ไม่เคยเจอ ไม่มีทางเข้าใจได้เลย ... ถ้ายังแก้ตัวนี้ไม่ได้  แน่ใจได้ว่า   เมื่อถึงตอนจะตาย  ในวิถีจิตสุดท้าย  ถ้าตัวนี้โผล่มาแล้วตายลงตอนนั้น  จะตกนรกแน่ๆ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 20:10:25 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 19:55:10

ความคิดเห็นที่ 29 ผมก็เคยเป็น เกือบ 10 ปี ทุกข์ใจมากไม่รุ้จะทำอย่างไร วิธีแก้ได้ผลที่สุดคือ "ยอมรับมัน" โดยรู้เท่าทันความคิดอกุศล ไม่เกลียดมัน ไม่โกรธ ไม่ผลักไม่ดึง ปล่อยให้มันคิดไป  แต่ก็ไม่ช่วยมันปรุง มองมันให้เป็นอนัตตา มันเกิดขึ้นเอง พอหลังๆ เราไม่ไปช่วยมันปรุงอาการต่างๆก็จะหายไปเรื่อยๆจนปกติ    ซึ่งถ้าเราทำได้เราจะได้บุญกุศลที่เกิดจากความเข้าใจความจริงของรูปนาม   และผลบุญที่ได้จะมากกว่าอกุศลที่เกิดจาการปรามาสหลายเท่า(ครูอาจารย์ท่านว่าอย่างนี้) จากคุณ : มะเส็งไฟ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:09:15

ความคิดเห็นที่ 30 เพิ่งปฏิบัติจริงจังได้สักเดือนนึง เคยมีความคิดนี้แว๊บเข้าสู่สมองเหมือนกันค่ะ แต่เราพยายามกลบเกลื่อน โดยการระลึกพระคุณครูบาอาจารย์เข้าไว้ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:48:25

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านคำตอบของลุงโขตานแล้วเห็นชัดเลยครับ ครั้งหนึ่ง ผมไปปฏิบัติที่วัดอัมพวัน หลวงพ่อท่านลงมาสอนกรรมฐานเองเลย แล้วเกิดอาการแบบนี้ พยายามสลัดความคิดไม่ดีเหล่านี้ทิ้งไป แต่ยิ่งพยายาม ยิ่งเกิดบ่อยเวลามองพื้นๆจะลอยๆ ความรู้จะเบลอ จนวันสุดท้าย ผมเลิกปฏิบัติเลิกกำหนดเดินเล่น ความรู้สึกจึงค่อยคลาย ต่อมาได้มาปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐานกำหนดรู้อย่างเดียว อาการนี้ก็ไม่เคยเกิดกับพ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านใดอีกเลย อาจจะมีแว๊บบ้างแต่ไม่รุนแรงเท่าครั้งนั้น เมื่อจขกท.ถาม ลุงโขตานตอบ จึงถือโอกาสนี้ ขอขมาพ่อแม่ครูบาอาจารย์ทุกรูปที่เคยคิดล่วงเกินอีกครั้ง... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:08:11

ความคิดเห็นที่ 32 ตาม คห.ที่29 ตึงเกินไปมันก็ขาด  หย่อนเกินไปมันก็ไม่ดี   อนิจจา  ทุกขขา  อนันตา   ไม่เที่ยง  เป็นทุกข์  ไม่ใช่ของเรา เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  ดับไป   การจะควบคุมจิตด้านมืดได้ดีที่สุด  คือยอมรับมัน  และใช้วิปัสนากรรมฐานและสมถะ  ในการแก้ไข   เข้ายังต้นเหตุของทั้งหมด  แล้วมันจะดับได้เอง  ปล่อยวางด้วยธรรม  เข้าใจด้วยธรรม  สงบด้วยธรรม จากคุณ : tripper 95 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:10:58

ความคิดเห็นที่ 33 มันเหมือนไวรัสฝังตัว ในโปรแกรมจิตของเราเลยนะครับ -__-" จากคุณ : จขกท. (กอดเข่าคุย) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:20:10

ความคิดเห็นที่ 34 เป็นอนุสัย อย่างหนึง เรียก ปฎิฆานุสัย   เวลาปฎิบัติไปจนกิเลสหยาบๆลดลงก็จะเจอทุกคน เรียกว่า มีอะไรให้ด่าในใจได้ในตอนนั้นก็ทำได้หมด เพราะเป็นอนุสัย สันดาน แม้แต่ราคะนุสัย ไม่เห็นผู้หญิงไม่เห็นคน  กับสัตว์ก็ยังนึกรักได้ เพราะเป็นอนุสัย สันดาน แม้แต่ อวิชชานุสัย  แม้จะ พบเจอเหตุการณ์ที่เป็นทุกข์ ก็ไม่รู้ว่าเป็นทุกข์ เช่นความเสื่อมของสมาธิ พยายามแสวงหาสมาธิที่ไม่เสื่อม จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:21:41

ความคิดเห็นที่ 35 ไม่คิดสิเเปลก มีความรู้เเค่นี้ ก็ต้องคิดเเบบนี้ ใจผ่านมาเเบบไหน มันก็ไหลไปเเบบนั้น จากคุณ : via iPhone (Higherforce) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:25:24

ความคิดเห็นที่ 36 เคยเป็นเหมือนกันครับ เจอตัวนี้เข้าไปเล่นเอาจิตตกไปพักใหญ่เพราะตัวเราเคารพพระรัตนตรัยมากที่สุดในชีวิตแล้ว แต่จิตกลับไปคิดอกุศลลบหลู่ท่านเข้าโดยที่เราไม่เคยคิดอยากจะลบหลู่ท่านเลยแม้แต่เสี้ยวความคิด ทำให้เราทรมานและขยะแขยงความคิดแย่ๆแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อยังระงับไม่ได้ ก็ทำได้เพียงฝึกจิตให้เข้มแข็งขึ้น ไม่แพ้ต่อจิตอกุศลง่ายๆ ทางแก้ของผมที่ทำอยู่คือ 1.หมั่นระลึกถึงคุณความดี ระลึกถึงพระคุณของพระรัตนตรัยอยู่เสมอ ระลึกถึงด้วยจิตที่น้อมไปในทางที่ดีที่ชอบ ไม่เอาข่าว คำพูดหรือภาพที่ไม่ดีต่างๆมาเจือปนกับสิ่งที่เราเคารพ แยกกันไว้ 2.ตามดูให้รู้เท่าทันจิตให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ปล่อยให้จิตวอกแวกฟุ้งไปมาง่ายๆจนคิดอะไรไร้สาระจนเลยเถิด 3.เมื่อรู้ตัวว่าจิตอกุศลเหล่านั้นจะเกิดให้กดจิตนั้นไว้ชั่วขณะด้วยสติ ไม่ปล่อยให้จิตนั้นไหลไปต่อ แต่กดเอาไว้ด้วยจิตรู้อีกขั้นนึงจนจิตนั้นหายไปเอง 4.กล่าวคำขอขมาต่อพระรัตนตรัยทุกวันรวมไปในบทสวดมนต์ประจำวันด้วยไม่ขาด อย่างน้อยเมื่อเราพลาดไปเราก็สำนึกและได้ตั้งจิตมั่นกล่าวคำขอขมาท่านมิได้เพิกเฉย 5. รักษาศีล 5 ให้มั่นเป็นอย่างน้อยแล้วนำเอาศีลที่เราตั้งใจรักษาอยู่นั้นมาคุมใจ ขอนำเอาความหมายของคำขอขมาพระรัตนตรัยและบทขอขมาพระรัตนตรัย มาฝากไว้ด้วยครับ อันนี้ตัดลอกมาจากในเนทครับ บทขอขมาพระรัตนตรัย กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา,พุทเธ กุกัมมัง ปะกะตัง มะยา ยัง,พุทโธ ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง,กาลันตะเร สังวะริตุง วะ พุทเธ, ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี กรรมน่าติเตียนอันใดที่ข้าพเจ้ากระทำแล้ว ในพระพุทธเจ้า, ขอพระพุทธเจ้า จงงดซึ่งโทษล่วงเกินอันนั้น เพื่อสำรวมระวัง ในพระพุทธเจ้าในกาลต่อไป กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา,ธัมเม กุกัมมัง ปะกะตัง มายา ยัง,ธัมโม ปฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง,กาลันตะเร สังวะริตุง วะ ธัมเม ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี กรรมน่าติเตียนอันใดที่ข้าพเจ้ากระทำแล้ว ในพระธรรม, ขอพระธรรม จงงดซึ่งโทษล่วงเกินอันนั้น เพื่อสำรวมระวัง ในพระธรรมในกาลต่อไป กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา,สังเฆ กุกัมมัง ปะกะตัง มะยา ยัง,สังโฆ ปฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง,กาลันตะเร สังวะริตุง วะ สังเฆ ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี กรรมน่าติเตียนอันใดที่ข้าพเจ้ากระทำแล้ว ในพระสงฆ์, ขอพระสงฆ์ จงงดซึ่งโทษล่วงเกินอันนั้น เพื่อสำรวมระวัง ในพระสงฆ์ในกาลต่อไป คำขอขมาพระรัตนตรัย (ตั้งนะโม 3 จบ) สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ทวารัตตะเยนะ กะตัง สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเตฯ ( ถ้าหลายคนว่า...ขะมะตุ โน ภันเต, ......อุกาสะ ขะมามะ ภันเต ฯ ) กรรมใดที่ข้าพเจ้า ได้เคยประมาทพลาดพลั้ง ล่วงเกินต่อพระรัตนตรัย อันมีพระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระธรรม และพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย ในชาติก่อนก็ดี ชาตินี้ก็ดี ด้วยทางกาย วาจา หรือใจก็ดี และด้วยเจตนา หรือไม่มีเจตนาก็ดี รู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี ขอองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ พระธรรม และพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย และผู้มีพระคุณทุกท่าน ได้โปรดงดโทษให้แก่ข้าพเจ้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ. คำขอขมาพระรัตนตรัย วันทามิ พุทธัง สัพพะเมโทสัง ขะมะถะเม ภันเต ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระพุทธเจ้า เพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอพระองค์จงประทานอภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด วันทามิ ธัมมัง สัพพะเมโทสัง ขะมะถะเม ภันเต ข้าแต่พระธรรมอันเจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระธรรมเพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอพระธรรมจงให้อภัยโทษแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด วันทามิ สังฆัง สัพพะเมโทสัง ขะมะถะเม ภันเต ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าขอกราบไหว้พระสงฆ์เพื่อขอขมาโทษทั้งปวง ขอพระสงฆ์จงให้อภัยโทษแก่้ข้าพเจ้าด้วยเถิด คำขอขมาพระรัตนตรัย (ตั้งนะโม ๓ จบ) อุกาสะ อุกาสะ อัจจะโยโนภันเต อัจจักคะมา ยะถาพาเล ยะถามูลเห ยะถาอะกุสะเล เยมะยัง กะรัมหา เอวัง ภัณเต มะยัง อัจจะโยโน ปะฏิคคัณหะถะ อายะติง สังวะเรยยามะฯ ณ โอกาสบัดนี้ ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอขมาโทษ ต่อพระรัตนตรัย ที่ข้าพเจ้าุทั้งหลาย ได้สบประมาทพลาดพลั้ง ต่อพระพุทธ ต่อพระธรรม ต่อพระสงฆ์ สมัยเป็นคนพาลคนหลง อกุศลเข้าสิงจิต ให้ทำความผิดต่อพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ ผิดต่อคุณครูอาจารย์ ผิดต่อหลวงพ่อ หลวงปู่ หลวงน้า หลวงอา หลวงพี่ทั้งหลาย ขอจงอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป อย่ามีเวร เกิดชาติหนึ่งภพใด ขอให้ได้สร้างแต่กรรมดี สร้างบารมีของตน ให้พ้นภัยพาล ลุล่วงบ่วงมาร ในชาติปัจจุบันกาลนี้เทอญ ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรม จากคุณ : Yamada taro เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:40:47

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณ จขกท. ด้วยครับ ที่ทำให้รู้ว่าผมไม่ได้เป็นคนเดียว ^^ ผมก็เป็นครับ แต่ไม่กล้าเอามาถามในนี้ บางทีมันทำให้ผมรู้สึกว่า เรามีคิดที่น่าขยะแขยง ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เราไม่ได้อยากคิดอย่างนี้เลย มันไม่ใช่เรา ขอบคุณทุกๆ คำตอบด้วยครับ อ่านแล้วได้ประโยชน์ดี ^^ จากคุณ : จงเลือกแล้วเดินให้สุดทาง เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:31:28

ความคิดเห็นที่ 38 พอได้อ่านถึงรู้ว่า เราก็เป็น จากคุณ : ps000000 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:47:27

ความคิดเห็นที่ 39 นักภาวนา ที่ไม่มีเวลาไปหาครูบาอาจารย์ก็เป็นแบบนี้ แทบทั้งนั้นจะเป็นมากเป็นน้อยเท่านั้น          อยู่กับครูบาอาจารย์ เป็นแบบนี้ก็เยอะ เรียกว่าถ้าไม่เคยขายหน้าตัวเอง เพราะวิปัสสนุปกิเลส ไม่ใช่นักภาวนา ผ่านมาแล้วจึงรู้ว่าเราไม่ได้พิจารณาอสุภสัญญาเลย   จะเอาแต่ความสุขในสมาธิท่าเดียว ครูบาอาจารย์สายหลวงปู่มั่น ท่านจึงเน้นหนักหนา ในอสุภกรรมฐาน เพราะเป็นรังใหญ่ ของกิเลส ทุกชนิดก็ว่าได้ ให้พิจารณาให้มาก   ขึ้นไปอีกก็ ไตรลักษณ์ อาการของจิตทั้งหลาย น้อมไตรลักษณ์ เข้าไปพิจารณา เป็นอันตกไปทั้งสิ้น กล่าวโดยย่อทุกครั้งที่ภาวนา ควรพิจารณาอสุภกรรมฐาน และไตรลักษณ์ เพื่อป้องกันและแก้ไขวิปัสสนุปกิเลส  อันอาจเกิดขึ้น ปล.รำลึกคุณพระรัตนไตรก่อนภาวนาทุกครั้ง    และขอขมาพระรัตนไตรในการสวดมนต์ทุกครั้ง หรือตามสมควรแก่เหตุ เจริญในธรรมทุกท่าน จากคุณ : lekton เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 23:17:14

ความคิดเห็นที่ 40 คำถามโดนจริงๆ คุณโขตานครับ ผมติดตรงนี้อยู่ 18 ปีครับ อ่านไม่ผิดครับ 18 ปี ปีแรกที่มีภาวะนี้ ผมเข้าเป็นผู้ป่วยจิตเวชเลย เป็น Bipolar disorder กว่าจะหลุดออกมา ใช้เวลารักษาอยู่เกือบ 7ปี และหลังจากนั้น ไม่กล้าทำสมาธิอยู่มากกว่า 5ปี ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น ผมทำอะไรต่อมิอะไรทางจิตได้มากมาย (ไม่ขอเอ่ยถึงนะครับ) กลับมาเป็นเด็กอนุบาลหัดใหม่หมด กว่าจะเริ่ม นั่งสมาธิใหม่ได้ก็ไม่ถึง 5ปีนี่เอง (เหนื่อยกว่าตอนเด็ก แยะเลย อิอิ) ตอนนี้ บอกได้แต่เพียงว่า ตั้งมั่นในศีลให้ครบ เจริญเมตตาให้เท่ากับที่ปฏิบัติ รู้สติเท่าทันอิริยาบถ 4 จะพาคุณหลุดออกมาครับ การกลบเหลื่อนไม่ยอมรับ การหนีไปหากิเลสด้านอื่น ไม่ช่วยใดๆครับ ขอยืนยัน จากคุณ : อัสสุชลแห่งตารา เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 00:12:55

ความคิดเห็นที่ 41 อาการนี้เหมือนกับอาการของ โรค OCD โรคย้ำคิดย้ำทำเลยนะครับ ผมเป็นโรคนี้มานานแล้วตั้งแต่เด็ก ปัจจุบันฝึกหัดนั่งสมาธิ แล้วอาการของโรคนี้ลดลงครับ แต่แปลกตรงที่คนปกตินั่งสมาธิกลับเกิดอาการของโรคนี้ขึ้นมาได้ จากคุณ : ~หล่อหลอนๆ~ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 00:40:15

ความคิดเห็นที่ 42 น่าเห็นใจ คุณ อัสสุชลแห่งตารา โดนมันเล่นงานนานตั้งขนาดนั้น ..และท่านอื่นๆที่เจอโรคนี้ ... คนที่เคยเป็น ย่อมเข้าใจกันดี... ขอบอกว่า ไม่ใช่โรคย้ำคิดย้ำทำนะครับ   ไม่ใช่หรอก   นักจิตวิทยาตามแนวตะวันตกไม่เข้าใจปัญหานี้หรอก  จึงวินิจฉัยว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ  ..แต่ที่จริงมันไม่ใช่   ...มันเป็นอาการปรุงแต่งแบบ"ซุกซน" ที่ออกมาจากส่วนลึกของใจ   มันเริ่มแค่จุดเล็กๆ นิดเดียว กะจิ๊ดเดียว แต่เพราะการปรุงแต่งของจิต ไวมากๆ  มันเลยบานเบอะเป็นเรื่องใหญ่โตอย่างรวดเร็วในพริบตาเดียว ...ซึ่งการปรุงแต่งนี้ อาจจะไปทางราคะก็ได้  หรือทางโทสะก็ได้  แล้วแต่มันจะเป็น ... คนที่ไม่เคยภาวนา  จะไม่มีทางเข้าใจว่ามันคืออะไร ...ผมทุ่มเทความเพียรสุดกำลังแบบเอาชีวิตเข้าแลก  จึงแก้ได้ในเวลา ๙ เดือนหลังจากติดมานาน ๙ ปี  ..ตอนนั้นพลังสมาธิของผม  ถึงขนาดลองเอามือไปอังเปลวไฟก็ไม่รู้สึกร้อน  เอาเข็มแทงตามเนื้อหนังแขนขาจนเลือดไหลก็สามารถบังคับไม่ให้รู้สึกเจ็บได้  ให้รู้สึกชาๆไปเลย  หรือจะให้รู้สึกเจ็บก็ได้ ... ทางด้านปัญญาก็พิจารณาพลิกแพลงได้สารพัดแบบ  จนถึงวันที่สามารถเจาะลงไปถึงรากเริ่มต้นของมันได้ เห็นจุดที่มันเริ่มต้นปรุงแต่ง ก็หมดปัญหากันวันนั้น  สบายมาจนบัดนี้ ... จุดเริ่มต้นปรุงแต่งของมัน  ลึกๆๆละเอียดซ้อนๆๆลงไปหลายๆชั้น ก่อนจะมาเป็นตัวนึกตัวคิด จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 01:23:45

ความคิดเห็นที่ 43 เจตนา นั่นแหละคือ กรรม(การกระทำ) จากคุณ : จ้าวนครเมฆขาว เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 08:35:10

ความคิดเห็นที่ 44 ผมยังไม่ได้ปฏิบัติครับ แต่.... ผมจะมีอาการแนวนี้เวลาเข้าวัดครับ เวลาอื่นไม่เป็นเลย เคยเครียดๆอยู่เหมือนกันครับ จากคุณ : ทารกหัดเดิน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 08:38:41

ความคิดเห็นที่ 45 กระทู้นี้หาอ่านไม่ง่ายนะเนี้ยะ จากคุณ : RB-25 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 10:21:29

ความคิดเห็นที่ 46 _/|\_ จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:19:31

ความคิดเห็นที่ 47 เป็นกระทู้ที่มีประโยชน์มาก ๆ ครับ   ขอบคุณ จขกท. ที่กล้าตั้งคำถามแบบนี้นะครับ และขอบคุณหลาย ๆ คำตอบที่เป็นประโยชน์มาก ๆ เลย จากคุณ : Sirtraderlot เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:22:37

ความคิดเห็นที่ 48 มันเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ หาหมอกินยา หาย ตอนเป็นก็ถามตามเว็บบอรด์ยังงี้แหละ นั่งสมาธิบ้างอะไรบ้าง ขอขมาบ้าง ไร้สาระชิบ เป็นโรคก็หาหมอรักษาสิ เก่งกันจัง รักษาเองหาย ระวังจะเป็นบ้าก่อนอะ และยังจะบอกว่าหมอไม่รู้จักโรคนี้อีก เก่งกว่าหมออีก กินยาติดต่อหาหมอติดต่อกัน หาย นะ จริงๆ หมอจิตแพทย์เค้าเรียนและศึกษากันมานานแล้วโรคพวกนี้ จากคุณ : noscam เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:25:39

ความคิดเห็นที่ 49 เป็นโรคที่ชอบเกิดกับคนที่ถือดี มีทิฐิมานะเชื่อลึกๆในใจว่าตนนั้นประเสริฐ พอเกิดมายาวิปลาสขึ้นมาก็ติสแตกรับไม่ได้กลายเป็นอาการของโรคย้ำคิดย้ำทำ มนุษย์นั้นถูกปลูกฝังให้เชื่อว่าตนนั้นคือสัตว์ประเสริฐมาแต่เล็ก หยิ่งทะนงในความสูงส่งของตนเอง จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:42:56

ความคิดเห็นที่ 50 โดยแท้จริงจิตเค้าทำงานได้เอง จิตเป็นอนัตตา เราไม่มีเจตนาด่าย่อมไม่ครบองค์ประกอบความผิด เมื่อจิตด่าปรากฎ ก็แค่รู้ แล้วปล่อยวางๆๆๆๆๆไปเรื่อยๆ อย่าไปปรุงแต่งตามอารมณ์ที่จิตด่าเค้า สร้างให้เรา ทำแค่นี้ก็ไม่รู้สึกกระเทือนใดๆอีกแล้วถึงแม้นจิตด่าจะยังปรากฎอยู่ก็ตาม... จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:57:31

ความคิดเห็นที่ 51 วันนี้เพิ่งเข้าใจสิ่งที่คุณโขตานบอกว่า มันอยู่ในจิตใต้สำนึกลึกมากๆ เพราะบางที เราก็เกิดอาการ เห็นคนผิวดำ ใจมันก็นึกนินทาทันที ทั้งๆที่ปกติ เราไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน มันผุดขึ้นมาเองแบบไม่มีที่มาที่ไป จนกระทั่ง เราเข้าใจแล้วว่า มันเกิดจากจิตใต้สำนึกที่อยู่ลึกลงไปหลายๆชั้น จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 14:39:41

ความคิดเห็นที่ 52 ผมปฎิบัติแบบมือสมัครเล่นนะ ยังไม่คิดว่้าตัวเองเอาจริง เวลาอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ก็เอาคำบริกรรม suppress มันเอาไว้ ได้บ้างไม่ได้บ้าง และก็เอามาเป็นเงื่อนไขเตือนตัวเองว่า "จากนี้ไปมีทางให้เลือกเดินแค่สองทางเท่านั้น เมิงไม่สามารถละอบายภูมิได้ ก็ต้องไปนรก" (ตอนนี้ยังหัวเราะได้) จากคุณ : AnotherPractitioner เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 17:28:53

ความคิดเห็นที่ 53 ยังไงก็ตาม เชื่อเถอะว่ามันหายได้ มันจะค่อยๆ น้อยลง ถ้าเราไม่ทำกรรมใหม่เพิ่ม คือเราประกอบด้วยกุศลกรรมบถ มันจะค่อยๆ ชะล้าง สัญญาเก่าๆ ในใจเราลงไปได้เองค่ะ เวลามันขึ้นมาก็มีสติ รู้ว่าไม่ใช่เรา ไม่ร่วม ไม่ให้ค่าความหมาย ให้เข้าใจว่าเป็นขันธ์ 5 อันไม่เที่ยง  เหมือนลมพัดมาวูบนึง เดี๋ยวก็พัดไปเอง จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 18:37:46

ความคิดเห็นที่ 54 อีกวิธีหนึ่งที่ช่วยได้ก็คือ เมื่อเกิดความคิดไม่ดีต่อครูบาอาจารย์ผู้ที่เราเคารพนับถือ ก็ให้กำหนดในใจว่า  คิดหนอ คิดหนอ คิดหนอ.... วางใจรู้เท่าทันจิตที่คิดลบหลู่คุณท่าน อันเป็นจิตฝ่ายอกุศล ----------------------------------------------- จาก คู่มือ อภิธัมมัตถสังคหะ ปริเฉทที่ ๗ ได้แสดงไว้ถึงเรื่อง อุปกิเลส ๑๖ ดังนี้คือ       เครื่องเศร้าหมอง อีกนัยหนึ่ง มีชื่อว่า อุปกิเลส มีจำนวน ๑๖ คือ  ๑. อภิชฌาวิสมโลภะ เพ่งเล็งอยากได้ของเขา องค์ธรรม โลภะ  ๒. โทสะ ร้ายกาจ ทำลาย องค์ธรรม โทสะ  ๓. โกธะ โกรธ เดือดดาล องค์ธรรม โทสะ  ๔. อุปนาหะ ผูกโกรธไว้ องค์ธรรม โทสะ  ๕. มักขะ ลบหลู่คุณท่าน องค์ธรรม ทิฏฐิ  ๖. ปลาสะ ตีเสมอ ยกตนเทียมท่าน องค์ธรรม มานะ  ๗. อิสสา ริษยา องค์ธรรม อิสสา  ๘. มัจฉริยะ ตระหนี่ องค์ธรรม มัจฉริยะ  ๙. มายา มารยา เจ้าเล่ห์ องค์ธรรม โลภะ  ๑๐. สาเถยยะ โอ้อวด องค์ธรรม มานะ  ๑๑. ถัมภะ หัวดื้อ องค์ธรรม มานะ  ๑๒. สารัมภะ แข่งดี องค์ธรรม มานะ  ๑๓. มานะ ถือตัว องค์ธรรม มานะ  ๑๔. อติมานะ ดูหมิ่นท่าน องค์ธรรม มานะ  ๑๕. มทะ มัวเมา องค์ธรรม โมหะ  ๑๖. ปมาทะ เลินเล่อ องค์ธรรม โมหะ แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 21:17:01 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 21:15:18

ความคิดเห็นที่ 55 ผมติดปัญหานี้อยู่หนึ่งปี ตอนนี้สบาย ตอนผมติดปัญหาจะมีสองสภาวะ คือ 1.ในจิตเกิดอาการปรุงแต่งการปรามาสต่างต่างนานา 2.ความทุกข์ใจ ความอึดอัดในการปรามาสนั้นๆ ตอนที่ผมเคลียร์ปัญหานี้แล้วก็มีสองสภาวะเหมือนกัน 1.ในจิตเกิดอาการปรุงแต่งการปรามาสต่างต่างนานา 2.เห็นสังขารมันเกิด เห็นสังขารทำงาน แล้วก็เห็นมันหยุด โดยไม่มีความทุกข์ใจเหมือนก่อน สรุป ก็มันเรื่องของสังขารในขันธ์ เกี่ยวอะไรกับเรา ถ้าเกี่ยวเมื่อไรหรือคิดว่าเราเป็นคนปรามาสอยู่ร่ำไป ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่อยากคิดไม่อยากปรามาส นั่นล่ะ โมหะตัวหลงผิดที่นิยมพูดกัน นั่นคือเอาสังขารในขันธ์ห้ามาเป็น ตัวเรา ของเรา เรียบร้อยแล้ว เลย แทนที่จะเห็นอนิจจังของจิตที่ไม่เที่ยงจากไม่ปรามาสเปลี่ยนเป็นปรามาส แทนที่จะเห็นทุกขังของคำปรามาสนั้นว่ามันหายไปหรือมันหยุดปรามาสเมื่อไร แทนที่จะเห็นอนัตตาว่ามันบังคับไม่ให้ปรามาสไม่ได้ มันปรามาสของมันเอง  ก็เลยไม่ได้เห็นธรรมประเภทนี้แต่ยึดเอาธรรมประเภทนี้ว่าเป็นเราเป็นของเรา จากคุณ : temjung99 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 21:45:11

ความคิดเห็นที่ 56 ที่ผมเคยเจอกับตัวเอง 1. ผมถามตัวเองดูครับ มีเจตนาอยากให้เป็นไหม ก็ไม่มีเจตนา มันแว่บเข้ามาเอง ก็ปล่อยมัน กิเลสส่วนกิเลส 2. ไม่พยายามกด-ข่ม ยอมรับไปเลยครับ ว่ามันเกิดขึ้นจริง แต่ไม่ใช่ความตั้งใจของเรา ยิ่งกดข่มไม่ยอมรับ ใจมันยิ่งดิ้น 3. อธิษฐานขอขมาพระรัตนตรัย ว่าเราไม่ได้ตั้งใจลบหลู่ มันมาจากไหนไม่รู้ เราไม่เอามาเป็นของเรา ถ้าจะให้กล่าวออกมาด้วยความตั้งใจ (ของผมเป็นการลบหลู่ทางข้อความในใจ) ขอตายเดี๋ยวนั้นเลยดีกว่า ตอนนี้ผมยังจำได้ดี และยอมรับด้วยว่ามันเคยเกิดขึ้น แต่ผมรู้ว่าไม่ได้มาจากความตั้งใจแท้จริงของตนเอง ถ้ามีเหตุให้นึกถึง ผมก็ไม่ได้ให้น้ำหนักอะไรมาก แค่สังขารปรุงแต่งไป ไม่ต่างอะไรจากตัวอื่น และยังตั้งใจเสมอว่า ถ้าต้องให้กล่าวออกมา ขอตายเดี๋ยวนั้นเลย ========================================  ท่านผู้อ่านนั่งหลังตรงหรือไม่ หายใจออกหรือเข้า สั้นหรือยาวครับ? ======================================== จากคุณ : Maxymillion เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:53:50

ความคิดเห็นที่ 57 ตอบเรียบๆ ดมื่อความคิดนั้นเกิดขึ้น และเรารับรู้ความคิดนั้น ให้ตั้งสติเป็นเพียงผู้ชม ไม่ข้องแวะยุ่งเกี่ยวกัน แล้วปล่อยมันผ่านไป เพราะ สิ่งใดเกิด สิ่งนั้นย่อมดับเป็นธรรมดา ตามหลัก อนิจจัง จากคุณ : คนดีไม่มีที่อยู่ (pizzajung) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 23:28:33

ความคิดเห็นที่ 58 ทุกข์จริงๆนะเออ ขอบอก มันไม่ใช่อาการย้ำคิดย้ำทำเสียทีเดียว อธิบายไม่ถูก ทำไมมันจะต้องมาผุดเอาตอนรวมจิต -"- อาการผมออกมาในแนวโทสะ จากคุณ : จขกท. (กอดเข่าคุย) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 01:05:06

ความคิดเห็นที่ 59 ก็มันไม่ใช่การย้ำคิดย้ำทำ    ... คนที่ไม่เคยเจอก็ไม่เข้าใจอยู่นั่นแหละ   อย่าตีความหมายผิด   เพราะเรื่องนี้ ไม่มีทางจะอธิบายได้ทางตัวอักษรหรือภาษาของมนุษย์   คนที่ไม่เคยเจอมาอ่านข้อความของคนที่เคยเจอ  ก็ยังไม่เข้าใจอยู่นั่นแหละ อาการนี้จะเกิดเมื่อเราโน้มจิตมาสู่ธรรม หรือกำหนดจิตให้เป็นสมาธิ  หรือโน้มระลึกถึงพระรัตนตรัยครูบาอาจารย์ เท่านั้น  มันจึงจะเกิด  มันจะไม่เกิดในภาวะอื่นๆ ตามปกติ  หรือปล่อยให้จิตสนุกเพลิดเพลินไปตามกามคุณทั้งหลาย แต่คนที่เจออาการนี้  จะทำจิตเป็นสมาธิง่าย  สติจะดีกว่าคนทั่วไปมากในภาวะปกติ  ...แต่ก็นั่นแหละ  พอจิตเป็นสมาธิ อาการนี้จะพุ่งแว๊บออกมาทันที  แล้วแต่ว่ามันจะโน้มไปเป็นแบบไหน  แบบโทสะ หรือแบบราคะ ... การฝึกแบบดูความคิด กำหนดในแนว  คิดหนอๆ   จะไม่มีทางแก้ปัญหานี้ได้  เหมือนกับเอาดาบที่ทำจากก้านกล้วยไปฟันแท่งเหล็ก นั่นแหละ  ... เพราะรากของปัญหามันอยู่ลึกล้ำภายใต้ตัวความคิดความนึกซับซ้อนลงไปหลายๆๆๆชั้น ต้องฝึกไล่ย้อนลงไปภายใต้ของตัวคิดนึก ให้ทันก่อนที่ตัวคิดนึกจะปรุงแต่งออกมา  โดยการฝึกบังคับความคิดนึกให้ชำนาญก่อน  คือ สามารถบังคับตัวคิดนึก ให้คิดนึกเมื่อไหร่ก็ได้ หรือหยุดคิดหยุดนึกก็ได้  พร้อมกับฝึกการแยกแยะพลิกแพลงด้วยอุบายปัญญาสารพัดแบบ  พลิกความคิดความนึกให้เป็นรูปแบบต่างๆได้อย่างรวดเร็วจนความคิดนึกทั้งหลายมีลักษณะกลมเกลี้ยงไม่มีเหลี่ยมมุม ... ต่อมาอาจจะมีจังหวะใดจังหวะหนึ่งที่จิตเกิดอาการมัธยัสถ์เป็นกลางวางเฉยพอดิบพอดี(ภาษาตำราเรียกว่า สังขารุเปกขาญาณ)  ขณะจิตต่อมา  ปัญญาจะแยกลงตรงกลางของตัวเฉยๆนั่น  ชำแรกแทรกลงไปผ่านชั้นต่างๆของอาการทั้งหลายของจิตจนเห็นรากของตัวปัญหานั่นได้  การเห็นตอนนี้ จะเป็นการเห็นที่อัศจรรย์สุดๆๆ  จะเห็นสิ่งอัศจรรย์สิ่งหนึ่งอยู่ตรงที่้เดียวกับรากของปัญหานั่นแหละ  ... ตอนนี้ปัญหานั่นก็หมดไป พร้อมกันนั้น   แล้วจะไม่เกิดอีกเลยตลอดชีวิต จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 03:12:53

ความคิดเห็นที่ 60 ^ วิธีการลึกซึ้งครับ น่าสนใจมากครับ นับถือๆ จากคุณ : กอดเข่าคุย เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 08:33:49

ความคิดเห็นที่ 61 ขอร่วมแชร์ครับ ปัจจุบันส่วนตัวผมเอง ไม่แน่ใจเรียกว่าผ่านปัญหามาแล้วหรือยังนะครับ คือ ไม่รู้สึกทุกข์แล้ว แต่ก็ยังมีอาการมาให้เห็นอยู่ นานๆครั้ง วิธีที่ใช้อยู่คือ ทุกครั้งเมื่อปรากฏ จะใช้สติเข้าไประงับ จับอาการรู้ เฝ้าดูจิตอยู่เฉยๆ จนมันอ่อนกำลังไปเองในที่สุด แล้วเอ่ยคำขอขมาฝังทับติดไปด้วยทุกครั้ง กระทู้นี้กล้าถามเพราะถือเป็นปรากฏการณ์ทางจิตครับ และเชื่อว่าห้องนี้มีผู้ปฏิบัติอยู่ ให้ความกรุณาร่วมแชร์แนวทางแก้ไข หลังจากถามแล้ว ไม่ผิดหวังเลยครับ  ได้รู้จักกับมันมากขึ้น และได้วิธีปฏิบัติต่างๆนำกลับไปใช้เสริม ขอบคุณครับ จากคุณ : จขกท. (กอดเข่าคุย) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 09:29:31

ความคิดเห็นที่ 62 เป็นเหมือนกันค่ะ จากทุกข์ร้อนใจแบบ the end of the world เราได้รับคำแนะนำสั่งสอนให้ดูว่า การปรุงแต่งนั้นบังคับไม่ได้ ตามกฏของไตรลักษณ์ ทำให้เราผ่อนคลายลงมากกว่าเดิมค่ะ ทุกวันนี้ก็ทุกข์ร้อนใจ ไม่ชอบอาการแบบนี้ แต่บางครั้งก็วางใจเฉยๆ กับมันได้ว่า นี่มันไม่ใช่เรา ขอบคุณคุณโขตาน คุณ Chaosy และท่านอื่นๆ สำหรับข้อมูล แนวทางการแก้ไข และกำลังใจด้วยค่ะ  จากคุณ : sinistra เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 10:34:23

ความคิดเห็นที่ 63 http://artist-hair.** ไม่ใช่ลิควิด **/2009/08/obsessive-compulsive-disorder.html โรคย้ำคิดย้ำทำ (Obsessive - Compulsive Disorder) เป็นโรคที่พบบ่อย ซึ่งอาการย้ำคิด เป็นความคิดที่เข้ามาในสมองโดยไม่ตั้งใจ และทำให้เกิดความกลัว หรือความกังวล เป็นการกระทำ เพื่อลดความกลัว หรือความกังวลที่เกิดจากอาการย้ำคิด นอกจากนั้นอาการย้ำคิดย้ำทำบางครั้งเกิดขึ้นได้ในคนปกติ สาเหตุโรคย้ำคิดย้ำทำ อาการย้ำคิดจะมีลักษณะคิดซ้ำๆ ในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ความคิดอาจแปลก เช่น คิดจะทำร้ายคนอื่นโดยที่ตนเองก็ไม่อยากจะทำเช่นนั้น อยากจะตัดความคิดออกไป ไม่อยากคิดซ้ำๆ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ความคิดสามารถเกิดขึ้นเองโดยไม่สามารถหยุดได้ ถ้าเป็นมากๆ กลัวว่าจะทำไปอย่างที่คิดจริงๆ ส่วนการย้ำทำจะมีลักษณะพฤติกรรมทำอะไรซ้ำๆ เช่น เปิดปิด เดินหน้า ถอยหลัง ตรวจสอบการเปิดปิดไฟฟ้า-เตาแก๊ส หรือล้างมือ การกระทำมักจะเกิดจากความวิตกกังวลภายใน สาเหตุของอาการย้ำคิดย้ำทำมีรากฐานสำคัญมาจากความกลัว โดยเรื่องที่ผู้ป่วยมักจะกลัวมีอยู่ 2 เรื่องใหญ่ๆ คือ กลัวความโชคร้ายกับกลัวความสกปรก ผู้ที่กลัวโชคร้าย เช่น ยกมือไหว้วัดหรือศาลทุกชนิดที่พบเห็น กลัวขโมยจะขึ้นบ้าน ทำให้ต้องคอยตรวจตราประตูหน้าต่างทั่วบ้านซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายๆ รอบจึงจะเข้านอนได้ ผู้ที่กลัวสกปรก เช่น ล้างมือซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะยังรู้สึกไม่สะอาด อาบน้ำนานมากเพราะกลัวว่าจะล้างออกไม่หมด อาการโรคย้ำคิดย้ำทำ ผู้ที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำจะมีอาการจดจ่อผูกพันอยู่กับการย้ำคิดย้ำทำมากมายตลอดเวลาเกินขอบเขตที่ควรจะเป็น ซึ่งอาจมีสาเหตุมาจากความรู้สึกผิด และกลัวการลงโทษ อย่างในกรณี แม่บ้านคนหนึ่งกลัวเชื้อโรคที่เกิจากฝุ่นมากจรไม่กล้ากวาดบ้าน ปล่อยให้เฝุ่นเกาะพื้น และขังลูกให้อยู่แต่ในคอกวัวทั้งวันไม่ยอมให้คลานนไปทั่วบ้านหรือตามทางเดินซึ่งบ่อยครั้งที่พบว่าผู้ป่วยเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำมักจะดึงบุคคลในครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้อง การรักษาโรคย้ำคิดย้ำทำ การรักษาโรคประสาทย้ำคิดย้ำทำมีอยู่หลายวิธีคือ มีทั้งการใช้ยาเพื่อรักษาตามอาการหรือการใช้พฤติกรรมบำบัดเพื่อทำการรักษาเป็นกลุ่ม ตามโปรแกรมที่ออกแบบมาเพื่อทำให้ผู้ป่วยเกิดความคุ้นเคย และคอยกำจัดพฤติกรรมย้ำคิดย้ำทำอย่างเป็นระบบตัวต่อตัว ทั้งนี้คนในครอบครัวจำเป็นต้องเข้ามาร่วมมืออย่างใกล้ชิดในการรักษาปัญหาย้ำคิดย้ำทำ การเผชิญจริงๆ โดยมีคนทำให้ดูก่อน โดยผู้รักษาต้องทำให้ดูก่อนโดยละเอียดแล้วให้ผู้ป่วยทำตาม ความคิดมันโลดแล่นไปเพราะจิตที่ติดดี พอขาดสติหน่อยปุ๊บ กิเลสมันก็ทำงานของมันปั๊บ พาเราคิดไปโน่นนี่อยู่เรื่อยทั้งๆที่ไม่มีเจตนาคิดอะไรแบบนั้น ก็เหมือนเด็กใหม่ไฟแรงร้อนวิชาจะให้อยู่นิ่งๆเหมือนเซียนผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะก็ไม่ได้ ถ้าเป็นเรื่องทางโลกก็คงไม่คิดอะไรมาก ไม่เกิดอาการฟ้องไปสู่การย้ำคิดย้ำทำ แต่ในทางธรรมแล้วคิดแว๊บๆแบบนั้นขึ้นมาก็พาลติสแตกรับไม่ได้กับความคิดเหล่านี้ ยิ่งพยายามปฏิเสธตัวเองที่เผลอคิดแบบนี้มากเท่าไหร่ จิตก็ยิ่งจดจ่อกับความคิดเหล่านั้น เป็นทุกข์กับความรู้สึกผิดที่คิดว่าจิตเรานั้นดีแต่ลึกๆมันก็มีปิศาจร้ายที่คอยมาลวงหลอกทำร้ายเราอยู่ ภาษาธรรมอาจจะใช้คำเก๋ๆดูโก้หรูยังไงก็ได้ แต่ใจความสำคัญก็ไม่ต่างกันหรอกครับ ถ้าสติยิ่งดียิ่งคิดไว คิดมาก เตลิดมาก เป็นทุกข์มากแบบนี้ มันเป็นสัญญาณว่าเราเริ่มมาผิดจากทางสายเอกแล้ว สติเราไม่ได้ขัดเกลาอย่างที่ถูกที่ควรแล้ว หากไม่แก้ไขแต่เนิ่นๆอาจลามไปจนถึงขั้นวิปลาสไปเลยก็ได้ สติที่เจริญงอกงามอย่างที่ถูกที่ควรจะไม่เกิดอาการลักษณะนี้ เป็นสติที่ไม่ยึดกับกิเลสผู้ดิดดี สติที่อยู่กับกาย อยู่กับลมหายใจ สติที่รู้เท่าทันเวทนา ไม่คล้อยตามเวทนาเหล่านั้น สติที่ระลึกรู้จิต จบอยู่แค่ดูแค่รู้ ไม่คิดปรุงต่อ สติที่มีสภาวะเป็นธรรม ผู้ที่มีสติครบบริบูรณ์ตามนี้จะเห็นทุกข์ตามจิตที่มองเห็น รู้แจ้งในทุกข์โดยที่จิตไม่เป็นทุกข์ จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 10:47:31

ความคิดเห็นที่ 64 คนที่เคยเจอ  เคยมีประสบการณ์ด้วยตนเอง  เขาย่อมรู้ดี ตระหนักแก่ใจว่ามันคืออะไร.. แต่คนที่ไม่เคยเจอ ไม่มีประสบการณ์ กลับทำเป็นอวดรู้ ... ไม่รู้ ไม่ชี้  ยังดี....ไม่รู้แต่ชอบชี้   ชอบคาดเดามั่ว  ...อาจจะทำยุ่ง จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:08:35

ความคิดเห็นที่ 65 เห็นกงจักรเป็นดอกบัว หลงผิดเป็นชอบคงจะเป็นแบบนี้แล ติดชั่วนี้แก้ไม่ยากเท่าติดดี หลวงปู่ชาท่านกล่าวไว้ไม่ผิดแท้ๆ ยิ่งวิธีแก้ของคุณโขตานในความเห็นแรกๆนั้นยิ่งดูน่ากลัวนักแล พระพุทธเจ้าท่านฝึกตัวแบบถวายชีวิตเจียนตายมาไม่น้อย สุดท้ายบรรลุธรรมแล้วเคยสอนใครให้ทำไปท่านบ้างไหมครับ ลองใช้ปัญญาใตร่ตรองดูว่าท่านเคยสอนแบบที่คุณโขตานเล่ามาบ้างไหมครับ ปล. ตอนเด็กสมัยเรียนผมก็เคยเป็นนะครับ ใครบอกไม่เคยเป็น แต่ไม่ได้เป็นทุกข์อะไรมากมาย เป็นคนกล้ายอมรับความจริงพร้อมเผชิญวิบากที่ตัวเองได้ก่อ ปรามาสดูแคลนตัวเองที่ยังอ่อนด้อยแทนดีกว่าที่จะหลอกตัวเองหนีความจริงไปเสพกามแทนนะครับ แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 11:23:49 จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:18:54

ความคิดเห็นที่ 66 ไม่รู้ ไม่ชี้  ยังดี....ไม่รู้แต่ชอบชี้   ชอบคาดเดามั่ว  ...อาจจะทำยุ่ง ตามนั้นเลย มันคือโรคย้ำคิดย้ำทำ ไปลองหัดอ่านๆมาใหม่แล้วกัน ไม่เคยเป็นแล้วคงไม่พูด และตอนนั้นเคยถามแบบนี้เลย ยิ่งเจอคำตอบแบบพวกคุณเนี่ย งมงายสุดๆไปเลยเหมือนคนรุ่นเก่าๆอะ ไม่รู้จักว่าหมอจิตแพทย์มีไว้ทำอะไร ไม่รู้ว่าโรคทางจิตเภทมันมีจริง คิดว่าหมอจิตแพทย์เอาไว้รักษาคนบ้าอย่างเดียว รู้สึกเดจาวูๆ ยังไงไม่รู้ คนถามก็งมงายพอๆกัน อ่านแล้วนึกถึงตัวเองสมัยนั้น.. จากคุณ : noscam เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:59:04

ความคิดเห็นที่ 67 ไม่รู้นะ ผมเปิดกว้างทั้งศาสนาและวิทย์ อาการมันอาจจะคล้ายกันตรงที่ มีความวิตกกังวลเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่เวลาออกนอกฌาน ทำไมมันไม่เป็นล่ะ พอจะอธิบายได้ไหม จากคุณ : จขกท. (กอดเข่าคุย) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 12:39:44

ความคิดเห็นที่ 68 ตอนเข้าฌานนั้นทำสมาธิมุ่งเน้นแต่จิต พยายามจะผลักดันปัญญาฐานจิตแต่ปัญญาฐานกายฐานคิดนั้นยังบกพร่อง สติรับรู้ไม่พร้อมกัน จิตไม่ทันเวทนาเลยเตลิดไป สภาวะธรรมเลยไม่เกิด จิตจดจ่อตั้งหลักรับคลื่นความคิดอย่างแนวแน่เกิดเป็น obssesive ขึ้นมา พอมีเวทนาอะไรวิ่งเข้ามาจิตก็ไปตะครุบเลย พอได้เวทนาที่ชอบใจมาก็เกิดปิติมีความสุขล้นขึ้นมา โลกนี้ช่างสวยงาม แต่พอตะครุบเวทนาที่รับไม่ได้ขึ้นมาก็เกิดอาการปฏิเสธต่อต้านกลายเป็นจิตหมกมุ่น (compulsive) โลกนี้ช่างโหดร้าย และถ้าวนกลับมาคิดปรุงแต่งต่อก็ครบลูบกลายเป็น disorder จิตแตกกระเจิงไปโดยปริยายครบสูตร OCD แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 13:32:34 จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 13:30:56

ความคิดเห็นที่ 69 สิ่งที่เจ้าของกระทู้ถาม อ.ศุภวรรณ กรีน บอกว่า เป็นส่ิงที่พบได้บ่อยเมื่อปฏิบัติ จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน โดยท่านได้อธิบายไว้ว่า ต้องแยกระหว่าง "ความคิดหนัก" กับ "ความคิดเบา" "ความคิดหนัก" คือ ความคิดที่เรา "ตั้งใจคิด" "ความคิดเบา" คือ สิ่งที่แทรกเข้ามา ระหว่างสมาธิ เรา "ไม่ได้เป็นผู้คิด" (อาจเป็นคลื่นแทรก จากพญามาร) แต่ความคิดเบา เมื่อเกิดขึ้น เราเห็นแล้ว เราเผลอคิดต่อ ทำให้เกิดความคิดหนักขึ้นมาใหม่ วิธีแก้คือ ให้เป็น "ผู้ดู" เฉย ๆ ใช้ "ตาใจ" (หรือตาใน) ดู , โดยที่ไม่พูด เงียบกริบ "ตา" มีไว้ "ดู" ไม่ได้มีไว้พูด, ปากจึงมีไว้พูด หากมีเสียงเกิดขึ้นใหม่ นั่นคือ ความคิดหนัก ที่เราเพิ่มเข้าไป อาจารย์เรียกหลักการนี้ว่า "อย่ากระเพื่อม ในขณะเชื่อม" Do not think when you link สรุป ก็คือ "ดูเฉย ๆ​" "อย่าคิดต่อ อย่าพูดต่อ" แล้วจะเห็นว่า มันหายไป ลองพิจารณาดูนะครับ ถ้ามีข้อสงสัยอะไรเพิ่ม ลองเมลถามอาจารย์ได้โดยตรงที่ supawanpg@gmail.com จากคุณ : Dr.Peter98 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 14:16:07

ความคิดเห็นที่ 70 อันนี้ คัดมาจาก คู่มือชีวิตภาควิปัสสนา ฉบับย่อความ หน้า 6  ครับ ลอง load ไปอ่านได้ที่ http://www.mediafire.com/view/?4z57cm3z9flpw3b แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 14:51:43 แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 14:48:22 แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 14:48:00 จากคุณ : Dr.Peter98 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 14:47:02

ความคิดเห็นที่ 71 ... จากคุณ : Dr.Peter98 เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 14:54:01

ความคิดเห็นที่ 72 ปีที่แล้วเราไปปฏิบัติเจ็ดวัน จิตสงบนิ่งได้เป็นปกติก็วันที่ห้า พอวันที่หกมันมาเลย จำได้เลยว่าเป็นรอบค่ำก่อนเข้านอน กำลังเดินจงกรม มันมาเป็นภาพ ตอนนั้นลืมตาแล้วหยุดเลย ทั้งตกใจทั้งกลัวทั้งละอาย รู้สึกผิดบาปที่สุดในชีวิต จนแอบร้องไห้ TT รู้ตัวว่าไม่ใช่ความคิดเรา มันมาเองและมันไวมาก แต่รู้สึกบาปในใจมาก  ตอนนั้นอัดอั้นเหลือเกิน เกิดมาไม่เคยเจอ เลยไปบอกพระอาจารย์ ท่านก็ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา คนอื่นเขาก็เป็นเพียงแต่ไม่มีใครกล้ามาบอก ให้เราพยายามตั้งสมาธิกำหนดรู้ตลอด ท่านว่าเมื่อคิดอกุศลก็จงเปลี่ยนให้มันเป็นกุศล ก็คลายใจลง แต่วันสุดท้ายยังเป็นอยู่ เมื่อไหร่ที่มันมาเราก็จะหยุดค่ะ ถึงตอนนี้ผ่านมาปีกว่าแล้ว เรายังหวั่นๆกับการทำสมาธิอยู่ ปัจจุบันไม่เป็นเพราะหนักไปทางโลกเสียมากกว่า คือ เราคิดว่ามันไม่ใช่ย้ำคิดย้ำทำค่ะ เพราะเราเป็นแค่ตอนนั่งสมาธิ แค่ช่วงนั้นไม่กี่วัน จากนั้นมาเราไม่ได้ปฏิบัติมันก็ไม่มีอีกเลย คงจะอธิบายไม่ถูก มันไม่ใช่ความคิดเรา ว่าอยากจะทำอะไรอย่างนั้นอย่างนี้ แต่มันจะมาเป็นภาพในสมาธิของคุณ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องราวที่คุณเคยได้รู้หรือได้เห็นในชีวิตเลยด้วยซ้ำไป หากเป็นOCD ขอถามเป็นความรู้หน่อยนะคะ  ถ้าเป็นกรณีที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นเพียงในช่วงเวลาที่เราปฏิบัติละหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันล้วไม่เกิดภาพนั้นอีกเลย แบบนี้OCD ไหมคะ แล้วการที่คนจำนวนมากปฏิบัติแล้วเป็นแบบเดียวกันนี้แสดงว่าทุกคนก็เป็นOCDหรือเปล่า ตอนแรกเข้าใจว่าOCDน่าจะมีประสบการณ์หรือสิ่งที่ได้เจอในชีวิตเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดความคิดนั้นๆ ใช่หรือไม่คะ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 07:50:29 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 04:37:58 จากคุณ : The smiling moon เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 04:24:35

ความคิดเห็นที่ 73 นั่นแหละ..คนที่เคยเจอ  เคยผ่านประสบการณ์มาแล้ว  เขาย่อมรู้กันดีว่า ปัญหานี้คืออะไร  แต่พวกที่ไม่เคยเจอ ไม่เคยผ่าน  กลับชอบทำตัวอวดรู้ดีนัก  อวดขายขี้โง่ ... ต้องรอในอนาคตพวกอวดโง่พวกนี้ถ้าได้เจอด้วยตนเอง  จึงจะเข้าใจ ...เฮ้อออ... เบื่ออคนโง่...     จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 04:47:16

ความคิดเห็นที่ 74 ลองคิดดูง่ายๆนะครับว่าถ้าคุณทำสมาธิแล้วเจออะไรแบบนี้ปุ๊บ คุณไม่ได้รู้สึกหรือคิดอะไรต่อให้เป็นทุกข์ จิตจบอยู่แค่ที่มองเห็น บางคนก็นึกขำขึ้นมาแทนว่าเออความคิดพิเรนแบบนี้ก็แวบขึ้นมาได้ด้วยแฮะ เค้าจะกลัว จะเป็นทุกข์กับเวทนาที่แว๊บขึ้นมาเหล่านี้ไหม มันมีแต่คนที่ยังยึดมั่นถือมั่นในความดีของตน คนติดดีที่จะเป็นทุกข์เมื่อได้เห็นความคิดไม่ดีของตนเอง อาการ OCD นั้นเป็นนิยามของทางโลกกับคนที่ทุกข์เรื่องแบบนี้ การที่คุณเห็นเฉยๆนั้นไม่ได้ผิดปกติอะไรครับ ถ้าเห็นแล้วไม่ยึดติดกับความคิดนั้นให้เป็นทุกข์มันก็ไม่ใช่ OCD อะไร แต่ถ้าเห็นแล้วเป็นทุกข์หมกมุ่นกับมันอาการและพฤติกรรมมันก็สอดคล้องกับ OCD ก็แค่นั้น เหมือนบางคนที่ทุกข์กับตัวเองที่คิดอิจฉาคนอื่น ใจมันแปลบขึ้นมาที่เผลอคิดอะไรแบบนั้น แล้วมานั่งคิดว่าทำไมเราคิดแบบนั้นได้ คิดแล้วเป็นทุกข์ นี่ก็ OCD แล้วคุณโขตานครับ พอคนไม่เห็นด้วยกับคุณแล้วรู้สึกไหมครับว่าคุณค่อยๆใช้คำที่หยาบคายมากขึ้น ถากถางคนที่คิดต่างมากขึ้น เป็นคนวืปัสนาแล้วขี้โมโห พล่ามแต่บอกว่าไม่เคยเจอๆ ผมก็บอกอยู่หลายรอบแล้วว่าเคยเจอเหมือนกัน คนที่เจอแล้วไม่ทุกข์กับมันก็มีอยู่ถมไป อ่านไม่เจอข้อความแบบนี้เลยเหรอครับ หรือรับไม่ได้เลยหลอกตัวเองไปวันๆว่าถ้าเจอแล้วมันต้องเป็นแบบที่คุณโขตานว่าเท่านั้น แบบอื่นไม่ได้เจอจริง แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 10:53:44 แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 10:49:54 จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 10:48:18

ความคิดเห็นที่ 75 เป็นเหมือนกันค่ะ เวลาสวดมนต์บาง นั้งสมาธิบ้าง หรืออยู่เฉยบางทีก็แพรมขั้นมาเฉยเลย แต่ไม่เคยขอขมาเลยค่ะ แค่ขอโทษในใจ แต่ต่อไปนี้จะขอขมาค่ะ กล่าวบทไหนดีคะ ทั้งพระพุทธรูป พ่อแม่ ครูอาจารย์ จากคุณ : อริชญ์ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 13:57:15

ความคิดเห็นที่ 76 อ่านทั้งหมดดูแล้วก็ตกใจเหมือนกันนะครับ ผมโชคดีหน่อยที่ไม่เคยเป็นหนักกับครูบาอาจารย์ ผมเป็นอยู่แค่สองอาการคือ ๑. เห็นความผิดเล็กๆน้อยๆของตนเองที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วร้อนใจขึ้นมาภายหลัง อันนี้ก็ไม่เท่าไหร่ ก็สัญญากับตนเองว่าจะไม่ทำผิดเล็กๆน้อยๆอย่างนั้นอีก ๒. เห็นภาพเรท เอ็กซ์ หรืออาร์ ในอดีต หรือที่ปรุงแต่งมาใหม่ ในขณะนั่งภาวนา อันนี้ผมก็ยอมรับลงไปเลยว่ากิเลสมันเก่งกว่าเราเยอะ ขนาดท่านั่งภาวนามันยังกินเรียบ ก็ไม่ทำอะไรมากนอกจากนับ ๑ ใหม่ เริ่มภาวนาตั้งสติใหม่ เดี๋ยวกามราคะก็หายไป แต่อย่างไรก็ตาม ในฐานะที่ผมสนใจภาวนาแบบจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน ผมมักจะ "เห็น" ว่า ความคิดก็ดี ภาพก็ดี เสียงภายในใจก็ดี มีฐานะเป็น "สิ่งที่ถูกรู้" เพราะมันปรุงของมันขึ้นมาได้เอง มันไม่ได้เป็นจิต (เป็นแค่เจตสิก)  มันไม่ใช่เรา แต่มันเป็นอนัตตา ผมเคยภาวนาไปจนเวลามองไปรอบตัว แล้วเห็นใจมันต่อเชื่อมกับสภาวะแวดล้อม คือเห็นว่าภาพที่กระทบตาทำให้ใจเปลี่ยนไป ดังนั้นใจ จึงเป็นอนัตตาอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะมันเนื่องด้วยสภาพแวดล้อม พูดง่ายๆว่า ใจมันน่าสงสาร เมื่ออายตนะเขาส่งข้อมูลมาใจก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆตามสิ่งที่ปรุงแต่ง ใจจึงไม่ใช่ตัวเราของเราอย่างแน่นอน ทีนี้... ถ้าผู้ภาวนายอมรับได้ว่า จิตมันคิด มันสร้างภาพเองได้ เขาก็มองจิตในแบบที่ไม่เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน เช่นพอปรุงภาพแย่ๆ หรือเสียงแย่ๆ หรือความคิดอัปลักษณ์กับครูบาอาจารย์ หน้าที่ของนักภาวนาก็แค่ "รู้" ว่าจิตมันกำลังมีโมหะ เมื่อรู้อย่างตรงๆลงไป ภาพ เสียง ความคิดนั้นก็ดับไป ที่ดับเพราะมันหมดเหตุ ที่นี้สิ่งที่ผ่านไปมันก็ดับไป เขาก็สอนให้เราเห็นว่าจิตมันไม่ใช่เรา ก็จบบทเรียนไป ไม่ต้องเอามากังวลว่าฉันจะบาปไหม ก็ฉันไม่ได้คิด จิตมันคิดเองต่างหาก ถ้าจะบาปก็จิตมันบาป เราไม่ได้ไปบาปกะเขา เพราะเราไม่ยินดีไปปรุงแต่งด้วย ลองดูนะครับ หากเป็นอีกลองสู้ด้วยหลักไตรลักษณ์นี่แหละครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 16:01:06

ความคิดเห็นที่ 77 โขตานโหดหวะ คิดไม่เหมือนมันบอก โง่ โอ้โหห้องศาสนา!!!!!!   555 ที่จริงคุณนี่ก็อธิบายอะไรเข้าใจใช้ได้เลยนะ แต่ ทำไมเกรียนหละ จากคุณ : noscam เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 19:19:39

ความคิดเห็นที่ 78 เราเคยเป็นค่ะ. และได้เคยตั้งคำถามแบบนี้ในห้องนี้มาแล้ว. รู้สึกทุกข์มาก เกรงกลัวบาปและนรกภูมิมาก บังเอิญว่ามาพบคำตอบ ของพระไพศาลใน เฟสบุคค่ะ. เลยเอามาให้อ่านกันค่ะ " เมื่อจิตวิปริต ดูหมิ่นพ่อแม่ ลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ " ปุจฉา ๑ - หนูมีเรื่องทุกข์ใจอย่างมาก อายที่จะให้ใครรู้ อยู่ดี ๆ หนูก็เป็นอะไรไม่รู้คุมตัวเองอยู่ หนูเป็นคนรักพ่อแม่มากและก็เชื่อเรื่องบาปบุญ แต่อยู่ดี ๆ ก็มีจิตอีกจิตมันด่าบิดามารดา คิดไม่ดีกับพระพุทธรูปพยายามกดมันจนเหนื่อย อีกจิตนึงก็สั่งไม่ๆๆๆๆๆ หนูเป็นได้ยังไงคะ ทั้ง ๆที่หนูไม่เคยคิดและไม่ใช่คนแบบนั้น ช่วยหาทางออกให้หน่อยสิคะ ทรมานมากๆๆ เพราะกลัวบาป แล้วจะบาปไหม หนูรักพ่อแม่มาก ปุจฉา ๒ - กราบนมัสการครับ ผมมีปัญหาที่ไม่กล้าถามใคร มันรบกวนใจผมมานานแล้วครับ คือ หลายครั้งผมเผลอนึกลบหลู่สิ่งศักด์สิทธิ์ พระสงฆ์ รวมไปถึงพระพุทธเจ้าด้วย มันเป็น ๆ หาย ๆ ครับ ทั้ง ๆ ที่ผมก็มีความเคารพพระรัตนตรัยเป็นอย่างมาก แต่ห้ามตัวเองก็ไม่ได้ ยิ่งห้ามยิ่งคิด ลองปล่อยก็ยิ่งเลยเถิด พอเกิดแต่ละครั้งจะกลัวมากครับ ว่าจะบาปหนัก บางครั้งยิ่งกลัวก็ยิ่งคิดดูหมิ่นมากขึ้น ทั้งเขกกระโหลกตัวเอง อะไร ๆ ก็แล้ว บางครั้งถึงกับร้องไห้ เหมือนคุมตัวเองไม่ได้ จนปัจจุบันไม่ได้เข้าวัด ไม่อยากใกล้พระ คือไม่อยากให้มีอะไรมากกระตุ้นความคิดครับ บางทีไม่เห็นก็ไม่เกิดความคิดครับ คำถามผมคือ ทำไมผมถึงเป็นเช่นนี้ครับ มันเป็นกรรมเก่าอะไรหรือไม่ครับ มีคำอธิบายไหมครับ และผมจะแก้ไขอย่างไรได้บ้างครับ พระไพศาล วิสาโล - อาการที่คุณทั้งสองเล่ามานั้น เกิดขึ้นกับใคร ย่อมทำให้รู้สึกผิดรวมทั้งรู้สึกแย่กับตัวเอง ถึงกับมองตัวเองเลวร้าย เพราะคิดว่าไม่มีใครที่เป็นเหมือนกับตัว แต่ที่จริง อาการดังว่านั้นเกิดขึ้นกับคนเป็นจำนวนไม่น้อย มีหลายคนมาปรึกษากับอาตมาในเรื่องนี้ มีทั้งคนแก่และวัยรุ่น ชายและหญิง จนทำให้อาตมาเชื่อว่า นี่ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ แต่กลับเป็นเรื่องธรรมดาด้วยซ้ำ เพียงแต่ไม่ค่อยมีใครเปิดเผย ว่าตัวเองมีอาการแบบนี้ จึงทำให้เกิดความเข้าใจไปว่าเป็นเรื่องประหลาดวิปริตหากเกิดกับใครก็ตาม ที่น่าสังเกตก็คือ อาการแบบนี้มักเกิดกับคนที่สุภาพเรียบร้อย สนใจใฝ่ธรรม (จะมองอีกแง่หนึ่งก็ได้ ว่า คนที่มาปรึกษาเรื่องนี้กับอาตมามัก เป็นคนที่สนใจใฝ่ธรรม คนอื่นก็อาจมีปัญหานี้เช่นกัน แต่ไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ หรือไม่คิดว่าเป็นปัญหาที่จะต้องมาปรึกษาพระ) หากเป็นอย่างที่ตั้งข้อสังเกต ก็เป็นไปได้ว่า อาการดังกล่าวเกิดจากความรู้สึกต่อต้านของกิเลสภายใน (ซึ่งมีกับทุกคน) เพราะคนเรามีทั้งความใฝ่ดีและใฝ่ต่ำ มีทั้งมโนธรรมและความเห็นแก่ตัว มีทั้งเมตตาและโทสะ ทั้งสองฝ่ายนี้จะต่อสู้กันอยู่ภายในเสมอ ดังนั้นพอใครอยากทำความดี ก็จะมีแรงต่อต้านขัดขืนอยู่ภายใน ยิ่งพยายามทำความดี กิเลสภายในก็จะดิ้นรนขัดขืนและท้าทาย จึงเกิดความคิดลบหลู่พระพุทธเจ้าและพ่อแม่ขึ้นมาในใจ พูดอีกอย่างหนึ่ง นี่เป็นความพยายามของ“มาร”ที่ต้องการรบกวนขัดขวางไม่ให้เราทำความดี เป็นไปได้ว่าอาการดังกล่าวยังเกิดจากความยึดติดถือมั่นในความดี เป็นธรรมดาเมื่อยึดมั่นในความดี ก็จะรู้สึกเป็นลบกับความไม่ดี รวมทั้งกลัวและกังวลว่าความไม่ดีนั้นจะเกิดกับตน (ความอยากกับความกลัวหรือกังวลจะมาคู่กันเสมอ เช่น อยากได้อะไร ก็กลัวและกังวลว่าจะไม่ได้สิ่งนั้น) อย่าลืมว่า ความรู้สึกเป็นลบ ปฏิเสธผลักไส กลัวหรือกังวลนั้นเป็นความยึดติดอีกแบบหนึ่ง ซึ่งทำให้จิตใจจดจ่อสิ่งนั้น (เช่น โกรธเกลียดใคร ก็จะนึกถึงคนนั้นเสมอ) ดังนั้นเมื่อรู้สึกเป็นลบหรือกังวลในสิ่งที่ไม่ดี ใจก็ยิ่งคิดถึงสิ่งไม่ดีนั้นมากขึ้น ไม่ว่าสาเหตุจะเกิดจากอะไรก็ตาม สิ่งที่ผู้คนมักกระทำกันเมื่อมีความคิดลบหลู่ผุดขึ้นมาในใจ ก็คือ กดข่มมัน พยายามบังคับจิตไม่ให้คิด ซึ่งก็ยิ่งเท่ากับเพิ่มกำลังให้แก่มัน อะไรก็ตามที่เราพยายามกดข่มผลักไส มันก็ยิ่งผุดยิ่งโผล่ อะไรก็ตามที่เราถูกสั่งไม่ให้คิด เรากลับคิด (เคยมีการทดลองให้อาสาสมัครนั่งในห้องคนเดียว โดยมีกติกาว่าจะคิดอะไรก็ได้ ยกเว้นอย่างเดียวคือ ห้ามคิดถึงหมีขาว ถ้าคิดถึงหมีขาวเมื่อไหร่ ให้กดกริ่งทันที ปรากฏว่า ไม่ทันไรเสียงกริ่งก็ดังระงมจากห้องต่าง ๆที่อาสามัครนั่งอยู่) ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่คุณทั้งสองพบว่า ยิ่งกดข่มบังคับไม่ให้คิดลบหลู่ ความคิดลบหลู่ก็ยิ่งอาละวาด ทางออกก็คือ อย่าไปสนใจมันเวลามันเกิดขึ้น แค่รับรู้เฉย ๆ โดยไม่ต้องพยายามกดข่มผลักไสมัน มันจะเกิดกี่ครั้ง ก็ช่างมัน อย่าไปรู้สึกต่อต้านปฏิเสธมัน อย่าไปเกลียดความคิดนี้ด้วยซ้ำ รวมทั้งอย่าเกลียดตัวเองด้วยเมื่อมีความคิดดังกล่าวเกิดขึ้น แค่ยอมรับว่ามันเกิดขึ้นในใจเราก็พอ พยายามวางใจเป็นกลางหรือวางเฉย ต่อความคิดดังกล่าว นี้คือวิธีการหนึ่งที่พระพุทธองค์และพระสาวกรับมือกับมารที่มาก่อกวนด้วยการแปลงกายในรูปลักษณ์ต่าง ๆ คือ บอกมารว่า “มารผู้ใจบาป เรารู้จักท่าน ท่านอย่านึกว่าเราไม่รู้จักท่าน” เพียงเท่านี้มารก็ยอมแพ้และหายตัวไป เพราะมีคนรู้ทันมันแล้ว พระพุทธองค์และพระสาวกไม่ได้ทำอะไรมากกว่าบอกให้มันรู้ว่า ท่านรู้ทันมันแล้ว ดังนั้นเพียงแค่รู้เฉย ๆ ว่ามีความคิดลบหลู่เกิดขึ้นก็พอ รู้เฉย ๆ หมายถึง รู้โดยไม่ทำอะไรกับมัน รู้แล้วก็ไม่สนใจมัน ไม่นานมันก็จะหายไปเอง อันเป็นธรรมดาของความรู้สึกนึกคิดต่าง ๆ ที่เกิดแล้วก็ดับไปในที่สุด เราเพียงแต่ปล่อยให้มันดับไปเอง แต่หากไปกดข่มบังคับผลักไสมันก็เท่ากับตกหลุมพรางของมัน หรือต่ออายุให้มัน ทำให้มันมีกำลังรังควานเราได้เรื่อย ๆ การมีสติสำคัญมาก เพราะสติจะช่วยให้รู้เท่าทันมัน ไม่เผลอกดข่มมันหรือเป็นทุกข์เพราะมัน และช่วยให้วางใจเป็นกลางต่อมันได้ ขณะเดียวกันขันติ หรือความอดทนก็จำเป็น เพราะอาการแบบนี้กว่าจะหายต้องใช้เวลา คุณต้องอดทน ไม่รีบร้อน อย่าหวังว่ามันจะหายไว ๆ ใหม่ ๆ มันจะพยายามก่อกวนคุณหนักกว่าเดิม เพราะต้องการเรียกร้องความสนใจจากคุณ แต่ถ้าคุณไม่สนใจมัน มันจะอ่อนแรงไปในที่สุด ปล.  ถ้าลองเสิร์ในห้องศาสนาดูจะพบว่า. คนเจอปัญหานี้เยอะมากๆๆๆๆ. เคยเจอหลายกระทู้มากที่มีปัญหาแบบเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 00:03:57 จากคุณ : RJ1 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 23:58:47

ความคิดเห็นที่ 79 และตอนแรกก้อตกใจมากด้วยที่บังเอินไปอ่านในห้องสวนลุมและ นึกว่าตัวเองเป็นโรค OCD. ด้วยนะคะ จากคุณ : RJ1 เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 00:14:18

ความคิดเห็นที่ 80 อยากถามว่าอาการย้ำคิดย้ำทำเนี่ยเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งหรือเปล่า พอดีต้องไปทดสอบกับหมอโรคจิตในเร็วๆ นี้ ถ้าใช่ ต้องเข้ารับการรักษาตามคำแนะนำของหมอใช่หรือเปล่า หรือว่า...แล้วแต่ความสมัครใจของผู้ป่วย จากคุณ : RedSakura เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 00:44:08

ความคิดเห็นที่ 81 อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ อ่านแล้วพอจะจับใจความได้ว่า OCD เป็นผลต่อเนื่องที่มาจากการปฏิบัติก็ได้หรือเกิดจากสาเหตุอื่นๆก็ได้โดยมีลักษณะอาการที่เหมือนๆกัน แต่ผู้ปฏิบัติที่เห็นภาพเหล่านั้นไม่ได้เกิดจาก OCD (จะเกิดก็ต่อเมื่อนำมาทุกข์และย้ำคิดย้ำทำกับสิ่งนั้น) คิดว่ามองกันคนละมุมเท่านั้น ขอบคุณทุกท่านค่ะ จากคุณ : The smiling moon เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 08:02:16

ความคิดเห็นที่ 82 รบกวนทุกท่านช่วยเข้าไปทำโพลด้วยครับ ว่ามีอาการแบบนี้กันมากน้อยอย่างไร http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12590568/Y12590568.html จากคุณ : ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 14:22:46

ความคิดเห็นที่ 83 หากวิเคราะห์จากพฤติกรรมของผู้ป่วยOCDแล้ว อาการมีผลต่อการดำเนินชีวิตประจำวันเป็นอย่างมาก มักจะกลบเกลื่อนหรือทดแทนด้วยพฤติกรรมอื่นจนเกินพอดี สาเหตุจากความกลัว แต่ปรากฏการณ์ทางจิตกรณีนี้ เป็นเพียงการปฏิเสธสิ่งที่ไม่ยอมรับ ซึ่งในคนปกติก็มีปฏิกริยานี้ได้ แม้จะรุนแรงก็ไม่ใช่สาเหตุมาจากความกลัว แต่กลับจะคิดหาทางหลีกเลี่ยงหรือแก้ไข ไม่ใช้วิธีทดแทนด้วยพฤติกรรมอื่น จนทุกข์กับการบังคับตัวเองไม่ได้เช่นOCD ด้วยความแตกต่างนี้ จขกท.จึงคิดว่า ไม่ใช่อาการย้ำคิดย้ำทำแน่นอนครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมสนทนาครับ สาธุ จากคุณ : จขกท. (กอดเข่าคุย) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 14:46:39

ความคิดเห็นที่ 84 เป็นเรื่องของปัญญาครับ ถ้าเป็นพระสารีบุตรมีปัญญามาก ก็จะรู้ว่าท่านกับพระพุทธเจ้าต่างกันขนาดไหน แต่คนทั่วไปปัญญาไม่เท่าพระสารีบุตร ก็จะมองว่าต่างกันประมาณหนึ่ง เลยไม่ใช่ความเคารพ ออกจะเป็นการเกรงซะมากกว่า จากคุณ : imanust_261204 เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 15:04:55

ความคิดเห็นที่ 85 ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ เคยอ่านกระทู้แนว ๆ นี้มามากกว่าหนึ่งครั้ง และ ทุกครั้ง ก็ต้องกระโจนเข้าอ่านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อาการนี้ กับ ย้ำคิดย้ำทำ ไม่เหมือนกันค่ะ   (อันนี้ในกรณี เคสเรานะคะ) ที่เปรียบเทียบได้ เพราะเคยเป็นทั้งสองอย่าง ตอนเด็ก ๆ อาการย้ำคิดย้ำทำเราเป็นอยู่ 2 อาการ 1. อาการล้างมือบ่อยมาก และกลัวเชื้อโรคอย่างไม่ทราบสาเหตุ  สมัยเรายังเด็กมาก ๆ ประมาณ 6-7 ขวบ ติดนิสัย ชอบล้างมือ ฟอกสบู่ตลอดเวลา บางทีจับอะไรนิดหน่อย ก็ต้องวิ่งมาล้างมือ และแปลกมาก เวลาฟอกสบู่ มักจะฟอกจากมือมาจนถึงปลายข้อศอก  ทำไมถึงต้องล้างอย่างนี้ก็ไม่รู้ ไม่มีใครสอนด้วย ล้างมือบ่อย จนหม่าม้าบ่น ว่าเราประสาท หรือเป็นไทกอหรือไง ถึงต้องล้างขนาดนั้น 2. อาการติดอยู่กับเลข 3 ทำไมเราถึงผูกพันกับตัวเลขตัวนี้ ก็ไม่รู้ เห็นตัวเลขอะไร ก็แล้วแต่ ต้องจับเอา 3 หาร (ตลกไหมล่ะคะ)  จนตอนนี้ เรากลายเป็นผู้ที่หารทุกอย่างได้ด้วย 3 รวดเร็วชนิดสายฟ้าแล่บ  ทั้ง ๆ ที่เราเรียนภาษา ไม่เก่งคณิต ไม่ชอบวิทยาศาสตร์ และไม่ถูกกับตรรกะยาก ๆ ทั้งปวง แต่ตัวเลขประเภท 456872218792 นี่เราหารโดยไม่ต้องใช้กระดาษ ได้โดยชั่วแวบเลยนะ แต่อาการทั้งหลายทั้งปวงนี้  มันหายได้จากการบำบัดตัวเองค่ะ (นี่ถ้ารู้ ว่ามียากิน ตอนเด็กคงกินไปแล้ว - -")   เกิดจากการที่ค่อย ๆ ดูจิตใจที่มันทรมานคลุ้มคลั่งอยากล้างมือ  และค่อย ๆ หาเหตุผลให้ตัวเองว่า กรณีไหนสมควรล้าง กรณีไหนไม่ต้องล้างก็ได้ แล้วมันก็ค่อย ๆ ดีขึ้น ส่วนเรื่องจิตปรามาสนี่ เป็นบ่อยเหมือนกันค่ะ เป็นมาตั้งแต่วัยรุ่น  อาการจะหนักขึ้น ก็ตอนทำความดี หรือ ได้เข้าใกล้บุคคลสูงส่ง เช่น นักบวช พระ หรือ ครูบาอาจารย์  หรือ เกิดตอนไหว้พระ ตอนนั้น รู้สึกว่าตัวเองบาปมาก อยากเปลี่ยนศาสนาไปเป็นคริสต์ด้วยซ้ำ เพราะคิดเอาเองว่า จะได้ไปสารภาพบาป ล้างบาปให้ตัวเองสะอาด ก่อนหน้านี้ พยายามใช้ปัญญาอันน้อยนิดแก้ไข สารพัดวิธีค่ะ เช่น พอนึกปรามาส ขึ้นมา  ก็จะเกิดโทสะ และนึกมโนภาพ การลงโทษตัวเอง เช่น หาอะไรมาทุบหัวตัวเองที่คิดทุเรศ ๆ ปรากฏว่า ยิ่งแย่  เพราะ โทสะที่ซ้อนขึ้นมาทำให้ภาวะทางจิตยิ่งแย่ไปกว่าเดิม ตอนหลัง ใช้วิธี นิ่งเฉย (หมายถึง ทำจิตเฉย ๆ พยายามรู้ทันมัน แบบไม่แทรกแซง แล้วมันก็จะหายไป)   แต่คุณ ๆ เอ๋ย ... ภายในชั่ว 1-2 วินาที ที่พยายามรู้ทัน ดูจิตมันแว่บไปคิดอะไรทุเรศ ๆ โดยที่ตัวเอง ไม่ได้มโนภาพการลงโทษตัวเองแบบหาอะไรมาทุบหัว มันทรมานนนนนน แบบสุด ๆ เลยค่ะ กลไก ของกรรมเช่นนี้ คงเป็นอย่างที่คุณ โขตาน และ คุณ chaosy ว่าแหละค่ะ มันซับซ้อน และยากจะอธิบายจริง ๆ แต่เราก็เห็นด้วยกับคุณมหาวิหาร ในคคห.ที่ 54 ว่าด้วยเรื่อง อุปกิเลสนะคะ ความซับซ้อนแบบนี้ เราว่า บางครั้ง มันเกินจากปัญญาปกติที่จะใช้จัดการกับมัน  แต่มันก็ต้องอาศัยปัญญาในการค่อย ๆ สาวไปให้ใกล้เหตุที่สุด ที่น่าแปลกใจคือ  ไม่นึกว่า เพื่อนร่วมชะตากรรมจะมากมายเช่นนี้ จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บกับเก๋ากี้ เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 18:49:11

ความคิดเห็นที่ 86 ขอขอบคุณมากสำหรับความเห็นครับ ผมเองก็มีอาการหลังจากปฏิบัติอย่างเคร่งครัด กลุ้มใจมาก ตอนนี้มีกำลังใจมากขึ้น จะตั้งสติอยู่ที่ลมหายใจให้มากขึ้น จะทิ้ง สังขาร การปรุงแต่งให้มากขึ้น ไวขึ้นต่อไป ขอกราบขอขมาพระรัตนไตรที่นี้ด้วยครับ จากคุณ : via iPad (iztyles) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 22:23:35

ความคิดเห็นที่ 87 ผู้ที่ปฏิบัติมาสักระยะหนึ่งจะเป็นกันส่วนใหญ่    โดยเฉพาะการดูจิต    แรกๆถ้าสติไม่พอก็ให้กราบขอขมาพระรัตนตรัยหรือไม่ก็นึกขอโทษในใจ   แต่ถ้าเริ่มรู้หลักก็ให้พิจารณาดูว่ามันใช่เราจริงๆหรือปล่าถ้าไม่ใช่ก็ให้ปล่อยไป    โดยทำใจคิดแค่ว่ามันไม่ใช่เราเพราะเรารู้ทันมัน   แล้วก็ปล่อยไปแต่อย่าไปแสดงความโกรธตัวเองในใจโดยเด็ดขาด   เพราะจะเป็นการเพิ่มเชื้อให้มันแล้วมันจะยิ่งเกิดถี่และบ่อย   แต่ถ้าปล่อยไปแล้วจะเห็นได้ว่ามันไม่ใช่เราจริงๆ   แล้วจะหายไปเองในที่สุด   ซึ่งถ้าว่าตามหลักแล้วมันเป็นอาการที่เค้าเรียกกันว่า  "มารลองใจ"   ถ้าผ่านก็จบ  และเลเวลจะเพิ่มขึ้น   จะรู้เท่าทันความคิดเราได้มากขึ้นในแต่ละวัน   จนสามารถดักใจตนเองได้และรู้ทันต้นจิตที่จะคิดได้ทัน จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 00:21:24

ความคิดเห็นที่ 88 ยอมรับว่าคิดอย่างนั้น แล้วกำหนดว่าคิดหนอ จนความรู้สึกนั้นดับไป แล้วกำหนดว่ารู้หนอค่ะ จากคุณ : LikitChamaiporn เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 01:40:55

ความคิดเห็นที่ 89 ...ตัวนี้ มันไม่ใช่ตัวคิดตัวนึก  ..มันอยู่ลึกใต้ชั้นของตัวคิดนึกลงไปหลายๆชั้น ... ..ตัวคิดๆ นึกๆ  เป็นแค่ปลายเหตุของมันแล้ว  มาแก้ที่ตัวคิดนึก  ก็เหมือนแก้ที่ปลายเหตุ  เหมือนตัดใบบัวที่ลอยบนผิวน้ำ  ยังมีก้าน มีราก ของมันลึกอยู่ใต้น้ำ ใต้โคลนเหลืออยู่ พร้อมจะให้ใบของมันงอกออกมาอีกเรื่อยๆๆ ไม่สิ้นสุด  ..ตัดเพียงแค่ใบบัวออกไป ใบบัวก็คงยังจะงอกออกมาอีกเรื่อยๆ จากก้าน จากรากของมัน ..การแก้ที่ถูกวิธี  ต้องหาทางแก้ที่เหตุ  ดำดิ่งลงไปใต้น้ำ  ถอนราก ถอนก้านมันให้หลุดออกมา  มันก็จะไม่งอก ไม่โผล่ออกมาอีก ---------------------------------------------- ที่ว่าไปนั้น  คนที่เคยฝึกภาวนาเป็นแล้ว  ย่อมเข้าใจความหมาย  ซึ้งแก่ใจดี...  แต่คนที่ภาวนาไม่เป็น ก็จะเดาสุ่มเป็นตาบอดคลำช้างต่อไป  ...รอเมื่อไหร่คนพวกนี้ไปฝึกภาวนาจนเป็นขึ้นมาบ้าง แล้วเจอปัญหานี้ด้วยตนเอง   ตอนนั้นแหละ  จึงจะเข้าใจ ---------------------------------------------- ขอเป็นพยาน  เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนที่เจอปัญหานี้ หาทางแก้มันให้ได้  ... มันมีหนทางแก้อยู่หรอก  แน่นอน   ..เพียงแต่ขอให้ให้แก้ให้ถูกวิธี  ถูกจุดของมัน ..และไม่ต้องไปหาหมอโรคจิต   เพราะมันไม่ใช่โรคย้ำคิดย้ำทำ แบบที่คนที่ไม่เคยภาวนาชอบเดาสุ่มกัน ... มันคนละเรื่องกับโรคย้ำคิดย้ำทำ  ,....อุตส่าห์บอกย้ำหลายๆครั้ง เพื่อยืนยัน แบบที่หลายๆคนที่เคยเจอมาแล้วเขายืนยันตามตัวตัวอย่างข้างบนนั่นแหละ   แต่พวกคนโง่ภาวนาไม่เป็นทั้งหลาย  ยังจะยืนยัน นั่งยัน  ยังจะเถียงคอเป็นเอ็นว่า นั่นคือโรคย้ำคิดย้ำทำ  ทั้งๆที่ตนเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์เจอปัญหานี้มาก่อน   ไม่บ้าตอนนี้ ก็จะบ้าในอนาคต  เพราะเข้าใจปัญหาผิด... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 02:19:15

ความคิดเห็นที่ 90 มันก็ยังจะเถียงคอเป็นเอนว่าคนอื่นไม่เคยปฎิบัติ ไม่เคยเป็น มันเคยปฎิบัติภาวนาอยู่คนเดียวรู้อยู่คนเดียว ทำไมการปฎิบัติไม่ช่วยให้  :ิงฉลาดอ่านความเห็นเพิ่มขึ้นมาเลยเหรอ จากคุณ : noscam เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 12:26:00

ความคิดเห็นที่ 91 เห็นด้วยกับท่านโขตาน ที่ว่า "คนที่เคยเจอ  เคยผ่านประสบการณ์มาแล้ว  เขาย่อมรู้กันดีว่า ปัญหานี้คืออะไร" แต่ละท่านพูดถึงอะไร เราอ่านแล้วเข้าใจได้ทันที  เหมือนมองตา ก็รู้ใจกันเลยเชียว เรื่องของกิเลส กับสุขภาพ  โปรดอย่านำมารวมกันให้งวยงงเลยค่ะ เจ้ากิเลสตัวนี้ เราก็กลัวมันเหมือนกัน หลัง ๆ เนี่ยมาบ่อยมาก ออกแนวปรามาสพ่อแม่ครูอาจารย์   เราแก้ไขด้วยการดึงใจกลับมาพิจารณาตนเอง พิจารณาความดีความชั่วของตัว พอพิจารณาตนเอง ความคิดปรามาสนั้นก็จะหายไป ยินดีมากที่ได้อ่านกระทู้นี้ ได้พบว่า เราไม่ได้เป็นอยู่คนเดียว แถมมีแนวทางแก้ไขให้ด้วย ในห้องศาสนานี้ มีผู้ปฎิบัติที่ทรงภูมิอยู่มากจริง ๆ ขอบคุณทุกแนวทางแก้ไข ที่นำมาบอกเล่ากันนะคะ เราเองก็เพิ่งได้ประโยชน์จากการอ่านกระทู้เก่า ๆ เพราะ ช่วงหลังนี้ ไม่ได้สวดมนต์และนั่งสมาธิใด ๆ เลย เกิดอาการขยาด เพราะโดนกรรมจัดหนักหลายครั้งติด ร่างกายและจิตใจ รับไม่ไหว จนต้องขอพักยก ตอนนี้มีกำลังใจ จะกลับมาปฏิบัติต่อ เพราะไปอ่านเจอที่ท่าน Chaosy โพสไว้ในกระทู้เก่าที่เล่าเรื่องผีว่า "มีคนมากมายยิ่งปฏิบัติธรรม ชีวิตยิ่งลำบาก ยิ่งยุ่งยากค่ะ โดนจัดหนักสารพัด  ยิ่งโดนหนัก ก็ให้รู้เลยว่า.. การปฏิบัติของเรานั้นมีความหมายมาก ต่อตัวเราและผู้อื่น เขาก็ต้องขวางกันสุดๆ " ประโยคที่ว่า "ยิ่งโดนหนัก ก็ให้รู้เลยว่า การปฏิบัติของเรานั้นมีความหมายมาก" อ่านแล้วจิตใจฮีกเหิมค่ะ (ขอบคุณท่าน Chaosy นะคะ) เลยตั้งต้นจะเริ่มใหม่ วันนี้ เพราะเป็นวันพระพอดี จากคุณ : ประดับดาว เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:16:09

ความคิดเห็นที่ 92 มารผจญเป็นครูชั้นเลิศ ชนะให้ได้นะคับ จากคุณ : วายุมนตรา เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:34:31

ความคิดเห็นที่ 93 สำหรับผม แนะนำให้พิจรณาว่า มันไม่มีตัวตน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เดี๋ยวมันก็ดับไป ขอบคุณมารที่เขามาทำให้เราสวดบูชาพระเลยครับ เช่น ปรามาสพระรัตนตรัย เราก็มองอาการเหล่านั้นด้วยอุเบกขา แล้วเราก็อิติปิโสเลยครับ แล้วก็บอกเขาว่า มาบ่อยๆนะจะได้เตือนให้เราได้สวดมนต์บ่อยๆ อาการที่เกิดขึ้นผมยกให้มารตนนี้เป็นครูครับ ครูทดสอบอารมณ์ถ้าเราผ่านไปได้ก็จะพัฒนาขึ้นแต่ถ้าแก้ไม่ผ่านแล้วยอมแพ้เลิกปฏิบัติก็จะกลับไปหลงในกามคุณต่อไป...นี่แค่เริ่มครับหลังๆเขาจะมารูปแบบอื่น เนียนกว่าเดิมขึ้นเรื่อยๆ แนะนำให้สวดพาหุงฯ ผมรู้คำศัพย์ไม่เยอะแต่ก็ลองทำแล้วก็พอสู้กับมารปรามาสได้ ครูบาอาจารย์ท่านรู้ว่าเราไม่มีเจตนา เราไม่บาปครับ แต่ลองขาดสติสิครับ เช่นนักปฏิบัติไปกินเหล้าขาดสติพอมารมาก็จบครับ ใครที่เจอมารปรามาสนี้แปลว่าเราได้มาถูกทางแล้วครับ จับเขาเป็นครูเลยครับ ฮาๆ เรียนรู้ด้วยสติ อาปานสติช่วยได้ อีกอย่างถ้าจะทรงสติ ทรงสมาธิ เราต้องมีศีล5เป็นปรกติครับ ถ้ามีศีลเราก็จะมีกำลังในการต่อสู้มากขึ้น สู้ๆนะครับ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 13:51:58 จากคุณ : ชาตเวท (วายุมนตรา) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:48:28

ความคิดเห็นที่ 94     คนโง่ ตาฝ้า ตางฟาง  เห็นเงาของเชือกนึกว่าเป็นงู   ...ไม่วายแม้คนที่ตาดีจะบอกว่า  นั่นคือเงาของเชือก ไม่ใช่งู  ...แต่มันก็ยังจะเถียงคอเป็นเอ็น จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:52:40

ความคิดเห็นที่ 95 ขอยกเคสแก้ใจ 2 กรณีนะครับ 1++สำหรับผมแล้ว สังขารไม่ใช่เรา เราไม่ใช่สังขาร การยึดสังขารเป็นโทษอย่างนี้เอง เห็นโทษภัยของมัน รีบวกกลับมาหาผู้รู้ สังขารเค้าคือครูชั้นดีของเราในแง่ของการที่ ใจเรายังยึดกะสัญญาและสังขารา ขัณท์5แค่ยึดก็ทุกข์แล้ว เห็นโทษภัยมันจะๆเลย รีบเจียรนัยมันครับ มันไม่ใช่เรา รีบหาเราแท้ ที่ไม่ใช่มันครับ -------------------------------------------------------------------------------- 2+++คุณตั้มเคยถามพระอาจารย์เล็กและดูคุณตั้ม ก็แก้ใจได้พอสมควรเลย ถาม : บางทีเวลานั่งรถ เราก็นึกถึงครูบาอาจารย์ แต่บางทีมันก็มีที่เรานึกถึงคำหยาบคายอะไรก็ไม่รู้ เราก็คิดว่าอย่าทำ ๆ ไม่รู้ว่าจะหาวิธีแก้ไขอย่างไรให้มันสงบ ? ตอบ : ลักษณะอย่างนี้เป็นกำลังใจของคนที่กำลังก้าวเข้าไปหาความดี คราวนี้ "เขา" รู้ว่า ถ้าเราก้าวลึกไปกว่านั้น เราจะพ้นมือเขา เขาก็พยายามขัดขวางเราด้วยวิธีการต่าง ๆ อันนี้เรียกว่ากิเลสมาร คือ เขากระตุ้นให้เราคิดไม่ดี พูดไม่ดี แล้วทำไม่ดี ต้องถือว่าเป็นเรื่องปกติ ถ้ามันมาอย่างนี้ เราก็ตั้งใจขอขมาพระรัตนตรัย แล้วก็ดึงอารมณ์เข้ามาสู่การภาวนาใหม่ ถ้าหากว่ารั้งแล้วมันไม่มาก็ตามดูมัน ว่ามันจะมีปัญญาไปถึงไหน เอ็งคิดได้แต่ข้าจะไม่พูด ข้าจะไม่ทำ อย่างน้อย ๆ ก็เอาชนะมันให้ได้ ๒ ใน ๓ หลังจากนั้นก็ตั้งใจกราบขอขมาพระบ่อย ๆ เขาตั้งใจจะกวนเราให้ขุ่นว่า ทั้ง ๆ ที่เราตั้งใจจะทำดีแท้ ๆ แต่ทำไมไปคิดแต่ในทางชั่ว ถ้าเราไปหงุดหงิดจะเข้าทางมันเลย แต่ถ้าเราทำไม่รู้ไม่ชี้ เอ็งจะเป็นก็เป็นไป ข้าก็จะขอขมาพระไปเรื่อย ๆ ภาวนาได้ก็ภาวนาไป ภาวนาไม่ได้ก็ดูว่ามันจะไปได้สักเท่าไร ถ้าเราทำอย่างนี้บ่อย ๆ เขาเห็นเราไม่หวั่นไหว เขาก็จะถอยไปเอง ถาม : เป็นบ่อยมาก ตอบ : เป็นทุกคน ถาม : บางทีด่าคำหยาบคาย คำผวนบ้าง ด่าหลวงพ่อบ้าง บางทีก็แปลกใจว่าทำไมเราเป็นอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่เราก็รู้ตัว ตอบ : ขอให้รู้ไว้เลยว่าจริง ๆ ไม่ใช่เรา มัน เป็นการกระตุ้นของกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลต่าง ๆ ที่เราเคยทำมา มันรวมกันเพื่อที่จะรั้งให้เราอยู่แค่นี้ ต้องคิดว่า เอ็งมีปัญญาทำไป ข้าก็จะทำของข้า ถาม : เราก็เลยกลัวว่าจะเป็นบาป ตอบ : นั่นเป็นแค่มโนกรรม ถ้าหากว่าปากไม่ได้พูด กายไม่ได้ทำ นี่ก็ผิดน้อย พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ ถาม-ตอบ ช่วงเย็น ณ บ้านอนุสาวรีย์ วันศุกร์ที่ ๔ ธันวาคม ๒๕๕๒ จากคุณ : คนที่รักเธอ (คนที่รักเธอ) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 22:27:40

ความคิดเห็นที่ 96 โห..กระทู้ยาวมากกกก แต่ก็ได้อ่านความคิดประสบการณ์แต่ละคน   เราว่านะ มีผู้ร่วมชะตากรรมมาก เพราะกรรมลักษณะนี้ พากันทำด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์มาทั้งน้ันเลยแหละ.. ไม่เป็นไรน่า เกิดกันมา กระดูกกองเป็นภูเขา ไอ้ที่ผ่านมาเราแก้ไขอะไรไม่ได้ ก็แก้ไขมันในปัจจุบันนี่แหละ เราไม่ได้เล่าว่า บางทีด่ามันมั่งก็ได้ 555  ไม่ได้โทสะซ้อนนะจ๊ะ แต่บางทีอ่อนโยนไม่ไหว ก็สำทับไป "หยุดเจือก ไม่ต้องเสียบ ไม่ต้องยุ กรูรักอาจารย์กรู" มันเงียบเว้ยเฮ้ย.. มันทำได้ทุกอย่างแหละ แบบว่ายุให้ปรามาสครูอาจารย์ ยุว่าเก่งกว่าก็มี  เอาข้อธรรมยกขึ้นมาเพื่อจะให้ยกตนเหนืออาจารย์ยังมีเลย 555 มีครั้งนึง มันลากออกมาจากห้องสวดมนต์อ่ะ ที่วัดเขาสวดกันสี่ชั่วโมง มันลากให้ออกมาตั้งกะชั่วโมงแรก ให้มานั่งพิจารณา เอาคำอาจารย์อีกองค์มาเพื่อจะบลัพอาจารย์อีกองค์ มันจะบอกว่าเราเก่งกว่าอาจารย์อีกองค์นั้น อย่างนั้นอย่างนี้   เอากะมันซี.. ก็นั่งดูมันคิด ขอฟังเหตุผลหน่อย คือปกติไม่เคยมีความคิดอย่างนี้ไง แต่บังเอิญช่วงนั้นสภาวะดี  อัตตามันเลยฟู (ไม่ได้ดีอะไรมากมายหรอก มันเอาที่ไหนมาฟูฟร๊ะ) อยากสภาวะดีนัก เขาก็มาทดสอบตามระบบอ่ะนะ แต่เขาเนียนมากๆ นั่งอยู่เป็นชั่วโมงๆ หาข้อสรุปไม่ได้ เถียงกันไปเถียงกันมา (คนมาได้ยินคงว่าบ้าแหละ) สุดท้ายถามมันกลับ เอางี้ แล้วไง.. เก่งกว่าแล้วไง..มันจะเปลี่ยนอะไรไหม  มันเงียบ.. เงียบเลย (แอบสมใจลึกๆ หรือเปล่าไม่รู้ แต่เราอ่ะเริ่มรู้แล้วว่าถูกหลอก) คืนนั้นเลยไปเพียรทั้งคืน  ก็เพียรมันไป เผื่อเสียงมันจะเงียบลง   ก็พิจารณามั่งเข้าสมาธิมั่ง บางช่วงมันก็หายไป บางช่วงก็เบลอ บางช่วงก็มีสมาธิ ทำมันไปเรื่อย ตอนเช้าเดินกลับกุฏิ ตัวเบาๆ หัวโล่งๆ บอกตัวเองเลย ว่าเมื่อคืนโดนมันหลอกซะแว้ววว เช้าขึ้นไม่เห็นใครคิดลำเลิกครูอาจารย์เลยซักตัว มีแต่ง่วงนิดหน่อย สติแจ่มชัด หลังจากวันนั้นก็จำได้ล่ะ ไอ้ความคิดแบบนี้ ไม่ใช่เราอ่ะ จับมันได้ตอนไหนรู้ป่ะ.. ถ้าเก่งกว่าอาจารย์จริง จิตคงไม่ต้องสงสัยอ่ะ แล้วจิตก็คงไม่มายกตนข่มท่านอ่ะ.. พอเอ๊ะใจตรงนี้ มันก็ควานหาเคส เออ..เวลาเราเก่งกว่าใครนี เราไม่เห็นสนใจเลย ก็แค่รู้ ไม่สนใจจะรู้เสียด้วยซ้ำ  แต่นี่มันมาสงสัย มาชวนหาเหตุผล.. ไอ้บ่างช่างยุนี่เอง..กร๊ากกก กำลังตก สติอ่อน  มีเชื้ออัตตานิดหน่อย จิตมันฟูไป เจอเสียบความคิดให้เข้าแล้ว.. คนภาวนา บางทีก็เหมือนคนบ้าแหละ  บางทีก็เหมือนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ จะว่างั้นก็ได้  สุดแท้แต่จะเรียก จะเอาทฤษฏีอะไรมาจับ หยาบละเอียดตามปัญญา ตามประสบการณ์ของแต่ละคน  เป็นอะไรก็หายได้ เป็นอะไรก็ต้องรักษา แต่รักษาอะไร ก็ไม่เท่ารักษาใจ เอาอะไรรักษา ก็เอาสติ เอาปัญญานี่แหละรักษาจ๊ะ  มีสติมีปัญหา โรคบ้าอะไรก็หายได้ อย่างว่า คนเจอมาแล้ว ผ่านมาได้ ก็ย่อมรู้ว่ามันเป็นไง มันเป็นธรรมดาแหละ แต่หนัก..หนักหนาสาหัส ในขณะที่จมอยู่ใต้มัน  แต่ว่ามันไม่เที่ยงดอก โชคดีที่มันอยู่ใต้กฏไตรลักษณ์ เอามันมาเป็นองค์ธรรมพิจารณา ใช้ละได้ตั้งกะตัวกรูเลย ก็ตัวกรูไม่มี ไอ้ความคิดก็ไม่ใช่ของกรูน่ะซี  มันอาศัยกรูคิด ตอนเผลอนั่นแหละ.. คนภาวนา เวลาเจอช่วงธรรมกับธรรมตีกัน รบกันน่ะ บางทีก็เหมือนคนบ้า เพราะคนปกติธรรมดา เขาไม่รบกับตัวเองหรอก เขาเที่ยวรบกับคนอื่น.. บ้าอย่างเรา รบกับตัวเอง รบกับความคิดมั่ง กิเลสมั่ง มารภายในมารภายนอก รบเข้าไป บางเรื่องพิจารณา 7 วัน กว่าจะหลุด กว่าจะแตก กว่าจะแจ้ง  แจ้งแล้วก็ต้องบอกว่า "คุ้ม" ดีนะที่ไม่ละไปก่อน ไม่งั้นก็ไม่แจ้งอ่ะ  แต่คนชอบละ ก็สบาย ง่าย..สบายผิดกัน ก็ละไปก็หมดเรื่องอ่ะนะ เหมือนตีเทนนิสอ่ะ ขึ้นไป แล้วโยนไม้ทิ้ง เดินหนีดื้อๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายเก้อไปเลยก็ได้ บางทีเราก็ละ บางทีเราก็สู้ แล้วแต่สภาวะ  ยังไงเสีย การภาวนาคือการเดินสู่สนามรบอ่ะนะ  เดินไปสู่เส้นทางสายทุกข์ล้วนๆ  ไม่ได้เดินสายโรยกลีบกุหลาบอ่ะค่ะ รบกะขันธ์ 5 นี่ รบยั้นตาย...  ที่เคยรู้แล้ว ยังลืม ยังหลงได้ นับประสาอะไรกับผู้ที่ยังไม่รู้..   วิธีมีหลายวิธี ผู้ที่ยังไม่ผ่าน ก็ลองเอาไปปรับใช้ เลือกที่เหมาะกับจริตตัวเอง ถ้าเป็นคนยึดความดี รู้สึกผิดมาก ก็ใช้ขอขมามากๆ ขอมันเข้าไป คือเราเคยทำแบบ ยังไม่ทันคิดเลย แบบมันโผล่หัวมา จิตขอขมาเอง.. เราไม่ได้ทำไรเลย แบบตาปริบๆ ดูกระบวนการของจิต เขาทำงานเอง  อันนี้ก็ทำได้ ถ้าใจกล้าแล้ว ปัญญากล้าแล้ว ก็รู้ความจริงแล้ว นี่ว่ามันไม่ใช่เรา  ก็มาเล่นวิปัสสนาเลย เอามันพิจารณาอย่างข้างบนว่า หรือจะเล่นแนวสติ ไล่ทุบความคิด แบบเกมป๊อบอายก็ได้ฮ่ะ ก็สนุกดี เมิงคิด กรูรู้ กรูจะ รู้ รู้ รู้  จนกว่าเมิงจะเลิกคิดแทนกรู 555 อย่าเป็นนางงามเลย แบบอย่าไปยึดมัน วางเถอะ วาง.. โหยย ถ้ามันวางได้ง่าย คงไม่เหยียบร้อยคห.แล้วเนี่ย..   ไหนๆ มันก็วางไม่ได้แล้ว  เขายื่นอาวุธนี้มาทำร้ายเรา เราก็เอาไอ้อาวุธนี้แหละ ปหานกิเลส สู้กับมันไป  เมิงไม่ตาย กรูตาย  กรูตายเมื่อไหร่ เมิงก็ตายด้วย 555 เคล็ดลับอยู่ที่ "อย่าไปกลัวมัน" จะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าไปกลัวมัน เราว่านะ ชีวิตมันก็เป็นทุกข์ โดยตัวเอง จะภาวนา จะทำความดี ยังมีอุปสรรคมากั้นสารพัด  ไหนๆ ก็ทุกข์แล้ว ไหนๆ ก็โดนวิบาก โดนขวางแล้ว  ก็ขอทุกข์ให้มันสนุกหน่อยแล้วกันนะ ทำวิจัยดูซี มีเจ็ดวันเลือกเอาวิธีละเจ็ดวัน ดูสิ อันไหนเวิร์คกว่ากัน 555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 01:19:33

ความคิดเห็นที่ 97 อ่ะๆ แถมๆ ไอ้ตัวความคิดน่ะมันไม่ใช่ตัวทุกข์ดอก... ไอ้ตัวทุกข์ คือไอ้ที่ปรุงว่าคิดดีคิดชั่วต่างหากล่า... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 01:29:01

ความคิดเห็นที่ 98 มนุษย์มันมี DNA การเอาตัวรอด การเอาชนะผู้อื่น  มันเลยคิดชั่วขึ้นมา จากคุณ : แปดเทพอสูร เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 18:55:52

ความคิดเห็นที่ 99 เขาขวางก็เพราะว่าเราใกล้ถึงความดีแล้วนะ  เขารู้ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้นเป็นสิ่งที่ประเสริฐ เป็นสิ่งที่นำไปเพื่อการหลุดพ้น เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การสรรเสริญจากนักปราชญ์ทั้งหลาย เพราะฉะนั้นจงคิดเสมอว่าเราใกล้ความดีแล้วและจงอย่าย่อท้อ จงเร่งปฎิบัติเข้านะ เขาขวางเพราะนั่นมันเป็นหน้าที่ของเขานะ หน้าที่ของเราคือจงตั้งหน้าตั้งตาปฎิบัติภาวนาเข้าและจงมีสติระลึกรู้อยู่ตลอดเวลา ส่วนที่ท่านเจ้าของกระทู้เป็นนั้น ท่านนักปฎิบัติเพื่อหวังหลุดพ้นจากวัฎสงสารทุกท่านย่อมเคยประสบพบมาแล้วทั้งนั้น เท่าที่ทราบแต่ละท่านก็มีวิธีแตกต่างกันออกไป เช่น รีบขอขมาท่านที่ล่วงเกินแต่โดยเร็วที่สุด หรือขมาท่านที่ล่วงเกินหลังจากการปฎิบัติเสร็จ ซึ่งแล้วแต่ว่ากำลังใจของแต่ละท่านจะเป็นอย่างไร สุดท้ายนี้ ขอให้ท่านเจ้าของกระทู้ จงมีความก้าวหน้าในการปฎิบัติภาวนาและมีความสุขทั้งในทางโลกและทางธรรมด้วยครับ ขอโมทนาบุญล่วงหน้าด้วยครับ จากคุณ : กรประเสริฐ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 01:35:05

ความคิดเห็นที่ 100 อนุโมทนาเจ้าของกระทู้นะคะ ที่นำปัญหาในการปฏิบัติมาให้รู้กัน เคยเป็นตอนที่ปฏิบัติธรรมคอร์สแรกๆ ความคิดไม่ดีขึ้นมามากมาย สายโทสะ คิดบ้าบ้าบอบอ ปรามาส หาเรื่อง พระอาจารย์ก็เหมือนจะรู้ว่าเราคิดอะไร อายและเกลียดตัวเองมาก ตอนหลังถามท่าน ท่านบอกว่า เพราะความศรัทธาของเราไม่มั่นคง เราปรามาสครูอาจารย์ เพราะเราเอาครูอาจารย์เป็นเครื่องมือในการทดสอบศรัทธาของตนเอง เมื่ออนุญาตให้เราไม่ศรัทธาท่าน เราจะคิดอะไรมันเรื่องของเรา ไม่ใช่เรื่องสำคัญ อยากคิดอะไรก็คิดไป มันก็ลดลงแล้วหายไปเองค่ะ จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 02:39:25

ความคิดเห็นที่ 101 ไม่ได้พบกับตัวเอง  แต่คนใกล้ตัวพบปัญหานี้ค่ะ  เจ็บปวดทรมานใจมากมาย ขอบคุณ  และขออนุโมทนาก้บ จขกท. คุณโขตาน  คุณchaosy   และทุกท่านที่มาช่วยตอบค่ะ จากคุณ : ปักกะเป้า เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 23:56:53