PANTIP.COM : Y12568949 นิพพาน เป็น อัตตา ได้ อย่างไร เมื่อพิจาณณา พระสูตรนี้ []

ความคิดเห็นที่ 6

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๙
สังยุตตนิกาย ขันธวารวรรค

๕๑-๕๔ รูปอัปปัจจักขกัมมาทิสูตรที่ ๑-๔
กรรมคือการไม่เห็นเฉพาะในขันธ์ ๕ เป็นเหตุเกิดทิฏฐิหลายอย่าง

[๕๘๐] พระนครสาวัตถี. ครั้งนั้น วัจฉโคตรปริพาชก ได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค
ถึงที่ประทับ ได้ปราศรัยกับพระผู้มีพระภาค ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว จึง
นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง. ครั้นแล้วได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่ท่านพระโคดม อะไร
หนอเป็นเหตุ เป็นปัจจัย ให้ทิฏฐิหลายอย่างเหล่านี้เกิดขึ้นในโลกว่า โลกเที่ยงบ้าง ฯลฯ สัตว์
เบื้องหน้าแต่ตายแล้วย่อมเกิดอีกก็หามิได้ ย่อมไม่เกิดอีกก็หามิได้บ้าง?

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรวัจฉะ เพราะกรรมคือการไม่เห็นเฉพาะในรูป ในเหตุเกิด
แห่งรูป ในความดับแห่งรูป ในปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งรูป ฯลฯ
[๕๘๑] พระนครสาวัตถี. ดูกรวัจฉะ เพราะกรรมคือการไม่เห็นเฉพาะในเวทนา ฯลฯ
[๕๘๒] พระนครสาวัตถี. ดูกรวัจฉะ เพราะกรรมคือการไม่เห็นเฉพาะในสัญญา ฯลฯ
[๕๘๓] พระนครสาวัตถี. ดูกรวัจฉะ เพราะกรรมคือการไม่เห็นเฉพาะในสังขาร
ทั้งหลาย ฯลฯ

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๗ บรรทัดที่ ๖๖๙๒ - ๖๗๐๔. หน้าที่ ๒๙๘.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=17&A=6692&Z=6704&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=17&i=580

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๙
สังยุตตนิกาย ขันธวารวรรค

๕๕. วิญญาณอัปปัจจักขกัมมสูตร
กรรมคือการไม่เห็นเฉพาะในวิญญาณเป็นเหตุเกิดทิฏฐิหลายอย่าง

[๕๘๔] พระนครสาวัตถี. ดูกรวัจฉะ เพราะกรรมคือการไม่เห็นเฉพาะในวิญญาณ ใน
เหตุเกิดแห่งวิญญาณ ในความดับแห่งวิญญาณ ในปฏิปทาที่จะให้ถึงความดับแห่งวิญญาณ จึง
เกิดทิฏฐิหลายอย่างเหล่านี้ขึ้นในโลกอย่างนี้ว่า โลกเที่ยงบ้าง ฯลฯ สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายแล้ว
ย่อมเกิดอีกก็หามิได้ ย่อมไม่เกิดอีกก็หามิได้บ้าง. ดูกรวัจฉะ ข้อนี้แลเป็นเหตุ เป็นปัจจัย ให้
ทิฏฐิหลายอย่างเหล่านี้เกิดขึ้นในโลกว่า โลกเที่ยงบ้าง โลกไม่เที่ยงบ้าง โลกมีที่สุดบ้าง โลก
ไม่มีที่สุดบ้าง ชีพก็อันนั้น สรีระก็อันนั้นบ้าง ชีพเป็นอย่างอื่น สรีระก็เป็นอย่างอื่นบ้าง สัตว์
เบื้องหน้าแต่ตายแล้วย่อมเกิดอีกบ้าง สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายแล้วย่อมไม่เกิดอีกบ้าง สัตว์เบื้องหน้า
แต่ตายแล้วย่อมเกิดอีกก็มี ย่อมไม่เกิดอีกก็มีบ้าง สัตว์เบื้องหน้าแต่ตายแล้วย่อมเกิดอีกก็หามิได้
ย่อมไม่เกิดอีกก็หามิได้บ้าง.

จบ สูตรที่ ๕๕.
จบ วัจฉโคตตสังยุต.
-----------------------------------------------------
รวมพระสูตรที่มีในสังยุตนี้ คือ
๑-๕ อัญญาณสูตร ๕ สูตร ๖-๑๐ อทัสสนสูตร ๕ สูตร
๑๑-๑๕ อนภิสมยสูตร ๕ สูตร ๑๖-๒๐ อนนุโพธสูตร ๕ สูตร
๒๑-๒๕ อัปปฏิเวธสูตร ๕ สูตร ๒๖-๓๐ อสัลลักขณสูตร ๕ สูตร
๓๑-๓๕ อนุปลักขณสูตร ๕ สูตร ๓๖-๔๐ อสมเปกขณสูตร ๕ สูตร
๔๑-๔๕ อัปปัจจเวกขณสูตร ๕ สูตร ๔๖-๕๐ อัปปัจจุปลักขณสูตร ๕ สูตร
๕๑-๕๔ อัปปัจจักขกัมมสูตร ๔ สูตร ๕๕. วิญญาณอัปปักจักขกัมมสูตร
-----------------------------------------------------

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๗ บรรทัดที่ ๖๗๐๕ - ๖๗๒๖. หน้าที่ ๒๙๙.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=17&A=6705&Z=6726&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=17&i=584

จากคุณ : JitZungkabuai

เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 11:49:14

ความคิดเห็นที่ 7

ความคิดเห็นที่ 1 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน

นิพพาน คือ ความดับ แห่ง ภพ

ภพ ได้แก่ กามภพ รูปภพ อรูปภพ

หมายความว่า ภพคือ สภาวะที่จิตดำรงอยู่และย้ายที่ได้ เน่องจากยังมีสังโยชน์ให้ติดในภพ

ถ้าไม่มีอะไรเหลือเลย ก็ต้องให้ นิพพานแปลว่า สูญสิ้นทุกอย่าง ซึ่งก็แปลผิดนะ

แต่มีคำสอนว่า นิพพานแค่ดับ ราคะโทสะโมหะ ใช่ไหมหละ

จากคุณ : venture [FriendFlock] [Bloggang]
เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 10:09:16 [แก้ไข]
*********************************************************

คุณventure--ให้ หมายความว่า ภพคือ สภาวะที่จิตดำรงอยู่และย้ายที่ได้ เน่องจากยังมีสังโยชน์ให้ติดในภพ

คุณventure เข้าใจ พระพุทธภาษิตนี้ อย่างไร?

กาย (หมู่แห่งธรรมชาติแบบ สังขตธรรม) นี้
ประกอบอยู่ด้วย มหาภูติ (ธาตุ) สี่
อันตถาคตเรียกว่า "จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง"

ดู
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=16&A=2567&Z=2619

พิจารณาตรง

[๒๓๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้มิได้สดับ จะพึงเข้าไปยึดถือเอาร่าง
กายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ โดยความเป็นตน ยังชอบกว่า แต่จะ
เข้าไปยึดถือเอาจิตโดยความเป็นตนหาชอบไม่ ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะร่างกาย
อันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ เมื่อดำรงอยู่ปีหนึ่งบ้าง สองปีบ้าง สามปี
บ้าง สี่ปีบ้าง ห้าปีบ้าง สิบปีบ้าง ยี่สิบปีบ้าง สามสิบปีบ้าง สี่สิบปีบ้าง ห้าสิบปีบ้าง
ร้อยปีบ้าง ยิ่งกว่าร้อยปีบ้าง ย่อมปรากฏ แต่ว่าตถาคตเรียกร่างกายอันเป็นที่ประชุม
แห่งมหาภูตทั้ง ๔ นี้ว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง จิตเป็นต้นนั้น ดวงหนึ่ง
เกิดขึ้น ดวงหนึ่งดับไป ในกลางคืนและในกลางวัน ฯ

(๑) คำว่าดวง เป็น สรรพนาม ของ สิ่งที่เรียกว่า จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง -- ใช่หรือไม่ พิจารณาฯ)

(๒) พระสูตร ตรงนี้ เนื่อวกับ ภพอะไร กามภพ รูปภพ หรืออรูปภพ ?

(๓) ความดับแห่งภพ (ไม่ว่า กาม รูป อรูป) เนื่องกับ จิต มั๊ย

(๔) จิต ที่เนื่องกับ ภพ ๓ -- เนื่องกับ "อาการ ทาง มนายตนะ" มั๊ย ---- ตามที่ตรัสว่า --- ถ้าบุคคลไม่คิด (เจเตติ) ถึงสิ่งใดอยู่ ย่อมไม่ดำริ (ปกัปเปติ) ถึงสิ่งใดอยู่ แต่ "ยังมี จิตอนุเสติในสิ่งใด สิ่งนั้น ย่อมเป็นอารมณ์เพื่อความตั้งอยู่แห่งวิญญาณ ฯลฯ

ข้อความ ที่คุณventure เสนอว่า
(ก) --- "หมายความว่า ภพคือ สภาวะที่จิตดำรงอยู่และย้ายที่ได้ เน่องจากยังมีสังโยชน์ให้ติดในภพ"

(ข) ถ้าไม่มีอะไรเหลือเลย ก็ต้องให้ นิพพานแปลว่า สูญสิ้นทุกอย่าง ซึ่งก็แปลผิดนะ

เนื่องกับ ที่ตรัสว่า "ยังมีจิตอนุเสติ (ปักฝังลงไป) ในสิ่งใด (ข้อความที่เสนอ ด้วย ทิฏฐิใดนั้น) -- มั๊ยครับ

หรือว่า -- คุณventure -- ไม่มี จิตอนุเสติ ใน ข้อความ " (ข) ถ้าไม่มีอะไรเหลือเลย ก็ต้องให้ นิพพานแปลว่า สูญสิ้นทุกอย่าง ซึ่งก็แปลผิดนะ" ครับ?

สรุป
จะเข้าใจ ตามที่พระสาก สมัยพุทะกาล กล่าวว่า --- "ดูก่อนท่าน ! ธรรมที่ว่า 'ความดับแห่งภพ คือนิพพาน' นั้น เป็นธรรมที่กระผมเห็นแล้วด้วยดี ด้วยยถาภูตสัมมัปปัญญาจริง ๆ แต่กระผมก็หาเป็นพระอรหันตขีณาสพไม่.

หรือ เข้าใจ
พุทธอุทาน ว่า

อุ ขุ ๒๕/๑๒๑/๘๔

ฯลฯ

ก็ภพทั้งหลายเหล่าหนึ่งเหล่าใด
อันเป็นไปในที่หรือในเวลาทั้งปวง
เพื่อความมี แห่งประโยชน์ โดยประการทั้งปวง
ภพทั้งหลายเหล่านั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา

เมื่อบุคคลเห็นอยู่ซึ่งข้อนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามที่เป็นจริง อแย่างนี้อยู่

เขาย่อมละ ภวตัณหาได้ และไม่เพลิดเพลิน วิภวตัณหาด้วย (ตามพุทธปัญญา อื่นจากนี้ ยกไว้)

ความดับแห่งภพ เพราะความสำรอกไม่เหลือ (แห่งภพทั้งหลายนั้น) เพราะความสิ้นไปแห่งตัณหาโดยประการทั้งปวง

นั้นคือ นิพพาน

ภพใหม่ ย่อมไม่มี แก่ภิกษุ ผู้ดับเย็นสนิทแล้ว (ทรงหมายความว่า???? ครับ) เพราะไม่ยึดมั่น

ภิกษุนั้น เป็นผู้ครอบงำ มาร ได้แล้ว
ชนะสงครามแล้ว

ก้าวล่วง ภพ (ความมีความเป็น ทุกๆ อย่าง รวมทั้ง ภพคือ อรหัตตผล ใช่หรือไม่? / เพราะ อตัมมยตา มั๊ง) ทั้งหลายทั้งปวงได้

เป็นผู้คงที่ ดังนี้แล

ข้อความ ตามพระบาลีแปลไทย ข้างบน
คือ พุทธอุทาน ที่ทรงเปล่งออกมา ที่โคนต้นโพธิ์เป็นที่ตรัสรู้ เมื่อตรัสรู้แล้ว ได้ ๗ วัน

ข้อความ ที่คุณ venture เสนอว่า "ถ้าไม่มีอะไรเหลือเลย ก็ต้องให้ นิพพานแปลว่า สูญสิ้นทุกอย่าง ซึ่งก็แปลผิดนะ" --- สอดคล้อง กับ พุทธอุทาน ตรงไหน?

จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b)

เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:30:11