ความคิดเห็นที่ 1 ไม่เอาครับ ผมขอรวยเงินดีกว่า จากคุณ : RouteRaideR เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:07:47

ความคิดเห็นที่ 2 ทรัพย์ธรรมดามีวันหมด ไม่สามารถเอาติดตัวไปได้เมื่อตาย แต่อริยทรัพย์ไม่มีวันหมด ช่วยให้ดับทุกข์  พ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดได้ งานคือ ภาวนา กำไรของงานนี้คืออริยทรัพย์ จากคุณ : สติไม่มาปัญญาช้อปเกิด เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:41:27

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ค่ะ .............อย่างเราต้องรวยทั้งปัญญาและรวยทรัพย์ค่ะ จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:46:47

ความคิดเห็นที่ 4 มีปัญญาก็มีทรัพย์ ไม่มีปัญญา ก็ไม่มีทางที่จะมีทรัพย์ ถึงโชคดีมีทรัพย์ หากไร้ซึ่งปัญญา ก็ไม่อาจรักษาทรัพย์นั้นเอาไว้ได้ จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 22:47:14

ความคิดเห็นที่ 5 ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอดรึป่าวครับ ผมว่าสมัยนี้เอาหน้าตาดีกว่านะครับ มีหน้าตาดี เป็นดารา มีทรัพย์ ไปเรียนเพิ่มก็จะมีปัญญา จากคุณ : Han Goog เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 02:13:31

ความคิดเห็นที่ 6 แน่ใจเหรอว่ามีปัญญาก็มีทรัพย์ ยุคนี้เห็นคนมีปัญญาจนกรอบตกต่ำกัน ส่วนคนโง่คนต่ำช้าอยู่ดีๆก็มีเงิน 8 ล้านสบายๆ จากคุณ : transformation (TRANSFORMATION) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 07:08:32

ความคิดเห็นที่ 7 อนุโมทนาครับ จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 07:42:32

ความคิดเห็นที่ 8 ภาษิตไพเราะมากครับ ปัญญาในที่นี้หมายถึง ปัญญาในการเห็นชอบ พิจารณาชอบถึงความเป็นไปตามธรรมชาติโดยความจริง ตามไตรลักษณ์ เป็นปัญญาธรรม อริยทรัพย์ ผู้ใดมีทรัพย์มากมายแต่ขาดซึ่งปัญญาธรรม เป้นไปในความประมาท แม้ตายนั้น ก็ยังต้องเกิด ตายอีกมากมายมหาศาล มีโอกาสทำอศุลกรรมอันเป็นเหตุของอบายภูมิและความโศกเศร้ารำไหอีกนับไม่ถ้วน ผู้ใดมีศีล เจริญปัญญา(ธรรม) มีวิริยะ ใส่ใจ ตรึกตรองในธรรมมาก ถึงแม้จะมีทรัพย์น้อย แม้ตายไปก็จักในที่เจริญ ปิดอบายภูมิ การเกิดเป็นไปน้อย ดังเม็ดผักกาดเทียบกับภูเขาทั้งลูก เจริญไปในกุศลกรรมเป็นในทางบรมสุข ถึงได้ว่าไม่มีแสงสว่างเสมอด้วยปัญญา จากคุณ : Dnegel เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 08:28:10

ความคิดเห็นที่ 9 ความรู้กับปัญญาคนละความหมายกันนะครับ ความรู้เกิดจากการศึกษาเล่าเรียนสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนแตกฉาน แต่ปัญญาเกิดจากการพิจารณาไตร่ตรองสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนรู้ว่าสิ่งใดควรทำสิ่งใดไม่ควรทำ คนมีความรู้ระดับ ดร.ที่ไม่สามารถหยุดกิเลสในการใช้เงินจนเป็นหนี้บัตรเครดิตหลายใบ ก็อาจยากจนกว่าคนมีความรู้ระดับ ป.สี่แต่พิจารณาได้ว่าความฟุ่มเฟือยเป็นหนทางแห่งความไม่มี จากคุณ : เป็นตับ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 12:25:29

ความคิดเห็นที่ 10 ขอทั้ง 2 อย่างได้มั้ยอ่ะ ^^ จากคุณ : ลำปาว เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 13:14:50

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าไม่มีปัญญาจะหาทางมีทรัพย์ และรักษาทรัพย์ได้อย่างไร จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 23:36:21

ความคิดเห็นที่ 12 มีทรัพย์ หล่อ สวย เหมือนดารา แต่ไร้ปัญญา ก้อโดนคนหลอกให้เสียทรัพย์ จากคุณ : มิสเป็นไทยอินซากี้ เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 00:02:33

ความคิดเห็นที่ 13 .....สติมา ปัญญาเกิด ทรัพย์ก็จักตามมาเอง..... .....ความโลภมา ทรัพย์เกิด แต่ปัญญาไม่ตามมานะจ้ะ.... อนุโมทนาสาธุกับผู้เจริญด้วยปัญญาทั้งหลาย จากคุณ : เม็ดฝนบนใบตอง เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 11:31:35

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อไฟไหม้หรือตาย ทรัพย์ที่เรามีอยู่คือทรัพย์ที่เราเสียไป ทรัพย์ที่ทำำบุญบริจาคทานคือทรัพย์ที่เราเก็บไว้ใช้ในภพหน้า หรือภพนี้ก็คือทรัพย์ในใจของเเราที่จะเป็นของเราตลอดไป... จากคุณ : มันตรัย2009 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 18:25:28

ความคิดเห็นที่ 15 #10 ได้ๆ :) จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 22:08:00

ความคิดเห็นที่ 16 พระสูตรบทนี้ ท่านให้เราให้ความสำคัญกับปัญญา มากกว่าทรัพย์ ลาภ ยศ หรือญาติ เพราะสิ่งเหล่านี้ เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน  และผู้คนมากมาย เป็นทุกข์เพราะทรัพย์ เป็นต้น  ไม่มีใครสักคนที่เป็นทุกข์เพราะปัญญา หลายคนเสียเวลาแสวงหาทรัพย์ชั่วชีวิต แต่ไม่มีปัญญา ซึ่งเป็นอริยทรัพย์ที่จะนำความสุขที่แท้จริงมาให้เลย หากทรัพย์เป็นสาระแล้ว คนที่รวยที่สุดในโลกเท่านั้นจึงจะมีความสุข  แต่พระเจ้าพิมพิสารที่ครองเมืองทั้งเมืองก็กลับตรัสว่า  พระองค์ ทำอย่างพระพุทธเจ้า ที่นั่งใต้ต้นไม้ ละวางทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว  หลับตา ทำสมาธิสบาย ๆ  แบบมีความสุขอย่างพระพุทธองค์ทำ ไม่ได้เลยสักนิด ทั้งที่มีทรัพย์ทั่วทั้งพระนคร  เพราะทรัพย์นั้น เหมือนมืดโกนที่อาบน้ำผึ้ง (อ้างจาก  จูฬทุกขักขันธสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=12&A=3014&Z=3184 ) ในพระสูตรนี้ พระพุทธเจ้าได้ตรัสถึงสิ่งที่มีความหมายน้อยกว่าปัญญาไว้อีก ดังเช่น            [๗๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเสื่อมญาติมีประมาณน้อย ความเสื่อมปัญญาชั่วร้ายที่สุดกว่าความเสื่อมทั้งหลาย ฯ             [๗๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเจริญด้วยญาติมีประมาณน้อย ความเจริญ ด้วยปัญญาเลิศกว่าความเจริญทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงสำเหนียก อย่างนี้ว่า เราทั้งหลายจักเจริญโดยความเจริญด้วยปัญญา ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงสำเหนียกอย่างนี้แล ฯ             [๗๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเสื่อมแห่งโภคะมีประมาณน้อย ความ เสื่อมแห่งปัญญาชั่วร้ายที่สุดกว่าความเสื่อมทั้งหลาย ฯ             [๘๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเจริญด้วยโภคะมีประมาณน้อย ความเจริญด้วยปัญญาเลิศกว่าความเจริญทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงสำเหนียกอย่างนี้ว่า เราทั้งหลายจักเจริญโดยความเจริญด้วยปัญญา ดูกรภิกษุทั้งหลายเธอทั้งหลายพึงสำเหนียกอย่างนี้แล ฯ             [๘๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเสื่อมยศมีประมาณน้อย ความเสื่อมปัญญาชั่วร้ายที่สุดกว่าความเสื่อมทั้งหลาย ฯ           [๘๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเจริญด้วยยศมีประมาณน้อย ความเจริญด้วยปัญญาเลิศกว่าความเจริญทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงสำเหนียกอย่างนี้ว่า เราทั้งหลายจักเจริญโดยความเจริญด้วยปัญญา ดูกรภิกษุทั้งหลายเธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แล ฯ             [๘๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราย่อมไม่เล็งเห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่เป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์อย่างใหญ่ เหมือนความประมาท ดูกรภิกษุทั้งหลายความประมาท ย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์อย่างใหญ่ ฯ จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 12:44:58

ความคิดเห็นที่ 17 ผมเคยพบ  เศรษฐีปัญญาออ่อน ผมเคยเห็น นักเศรษฐศาสตร์ ระดับ ปริญญาโท  ยากจน ใครว่ามีปัญญา จะหาทรัพย์ได้ นั้นไม่จริงเสมอไป ที่แน่ๆ  มีวาสนา             ก็มีทรัพย์ได้ แม้ พิการ จากคุณ : boon-m1 เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 15:41:06

ความคิดเห็นที่ 18 ที่สุดของกามคือความพอใจ ใจที่ขาดปัญญาไม่รู้จักพอไม่เข้าใจ ทรัพย์ทางกายสําหรับผู้มีปัญญาคือพันธนาการทางใจ ความสุขโดยไม่ต้องพึ่งสิ่งอื่นใดจะมีไม่ได้ถ้าขาดปัญญา จากคุณ : via iPhone (Higherforce) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 19:44:22

ความคิดเห็นที่ 19 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๘ ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถรคาถา ๓. มหากัปปินเถรคาถา คาถาสุภาษิตของพระมหากัปปินเถระ             [๓๗๒] ผู้ใดพิจารณาเห็นแจ้งหรือแสวงหาประโยชน์ ย่อมพิจารณาเห็นกิจ                          ทั้งสอง คือ ที่เป็นประโยชน์และไม่เป็นประโยชน์ อันยังไม่มาถึง                          ได้ก่อนอมิตรหรือศัตรูของผู้นั้น ซึ่งคอยแสวงหาช่องอยู่ไม่ทันเห็น ผู้นั้น                          เรียกว่า ผู้มีปัญญา                          ผู้ใดเจริญอานาปาณสติให้บริบูรณ์ด้วยดีแล้ว                          อบรมแล้วโดยลำดับ  ตามที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ ผู้นั้นย่อม                          ยังโลกนี้ให้สว่างไสว เหมือนพระจันทร์เพ็ญออกจากกลีบเมฆฉะนั้น                                                    จิตของเราผ่องใสแล้วหนอ อบรมดีแล้ว หาประมาณมิได้ เป็น                          จิตประคองไว้แล้วเป็นนิตย์ ย่อมยังทิศทั้งปวงให้สว่างไสว                          บุคคล                          ผู้มีปัญญาถึงจะสิ้นทรัพย์ ก็ยังมีชีวิตอยู่เป็นได้แน่แท้ ส่วนบุคคล                          ผู้ไม่มีปัญญาถึงจะมีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้                           ปัญญาเป็นเครื่องตัดสินสิ่ง                          ที่ตนฟังมาแล้ว เป็นเครื่องเจริญชื่อเสียงและความสรรเสริญ                          นรชน                          ในโลกนี้ ผู้ประกอบด้วยปัญญา แม้ในเวลาที่ตนตกทุกข์ ก็                          ย่อมได้รับความสุข                          ธรรมนี้มิใช่มีในวันนี้ ไม่ใช่น่าอัศจรรย์                          และไม่ใช่เคยมีมาแล้ว แต่ดูเหมือนเป็นของที่ไม่เคยมีในโลก ซึ่ง                          เป็นที่เกิดที่ตาย เมื่อสัตว์เกิดมาแล้ว ก็มีความเป็นอยู่กับความ                          ตายแน่แท้ สัตว์ที่เกิดมาแล้วๆ ในโลกนี้ ย่อมตายไปทั้งนั้น                          เพราะสัตว์ทั้งหลายมีอย่างนี้เป็นธรรมดา                           ชีวิตอันใดเป็นประโยชน์                          แก่บุรุษเหล่าอื่น ชีวิตอันนั้นย่อมไม่เป็นประโยชน์แก่ผู้ที่ตายไปแล้ว                          อันการร้องไห้ถึงผู้ที่ตายไปแล้ว ย่อมไม่ทำให้เกิดผล ไม่ทำให้                          เกิดความสรรเสริญ สมณะและพราหมณ์ไม่สรรเสริญเลย การ                          ร้องไห้ย่อมเบียดเบียนจักษุและร่างกาย ทำให้เสื่อมวรรณะ กำลัง                          และความคิด ชนทั้งหลายผู้เป็นข้าศึกย่อมมีจิตยินดี ส่วนชน                          ผู้เป็นมิตรก็พลอยเป็นทุกข์ไปด้วย                           เพราะฉะนั้น บุคคลพึงปรารถนา                          ท่านผู้เป็นนักปราชญ์ เป็นพหูสูต ให้อยู่ในสกุลของตน เพราะ                          กิจทุกอย่างจะสำเร็จได้ ด้วยกำลังปัญญาของท่านที่เป็นนักปราชญ์                          และเป็นพหูสูตเท่านั้น เหมือนบุคคลข้ามแม่น้ำอันเต็มฝั่ง ด้วยเรือ                          ฉะนั้น.             http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=26&A=6965&Z=6993&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=372 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 01:55:47 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 01:52:32

ความคิดเห็นที่ 20 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖ ขุททกนิกาย  เถรคาถา เถรคาถา อัฏฐกนิบาต ๑. มหากัจจายนเถรคาถา คาถาสุภาษิตของพระมหากัจจายนเถระ             [๓๖๖] ภิกษุไม่ควรทำการงานให้มาก ควรหลีกเร้นหมู่ชน ไม่ควรขวน                          ขวายเพื่อยังปัจจัยให้เกิด เพราะภิกษุใดเป็นผู้ติดรสอาหาร ภิกษุนั้นชื่อ                          ว่าเป็นผู้ขวนขวายเพื่อยังปัจจัยให้เกิด และชื่อว่าละทิ้งประโยชน์อัน                          จะนำความสุขมาให้                           พระอริยะทั้งหลาย มีพระพุทธเจ้าเป็นต้น                          กล่าวการไหว้การบูชาในสกุลทั้งหลายว่า เป็นเปือกตม เป็นลูกศร                          อันละเอียดถอนได้ยาก เพราะสักการะอันบุรุษชั่วละได้ยาก                          ภิกษุ                          ไม่ควรแนะนำสัตว์อื่นให้ทำกรรมอันเป็นบาป และไม่พึงส้องเสพ                          กรรมนั้นด้วยตนเอง เพราะสัตว์มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์                          คนเราย่อม                          ไม่เป็นโจรเพราะคำของบุคคลอื่น ไม่เป็นมุนีเพราะคำของบุคคลอื่น                          บุคคลรู้จักตนเองว่าเป็นอย่างไร แม้เทพเจ้าทั้งหลายก็รู้จักบุคคลนั้น                          ว่าเป็นอย่างนั้น                         ก็คนพวกอื่นย่อมไม่รู้สึกตัวว่า พวกเราที่สมาคมนี้                          จักพากันยุบยับในหมู่ชนพวกนั้น พวกใดมารู้สึกตัวว่า พวกเราจักพา                          กันไปสู่ที่ใกล้มัจจุราช ความทะเลาะวิวาท ย่อมระงับไปเพราะพวกนั้น                                                   บุคคลผู้มีปัญญาถึงจะสิ้นทรัพย์ก็ยังเป็นอยู่ได้ ส่วนบุคคลถึงจะมีทรัพย์                          ก็เป็นอยู่ไม่ได้ เพราะไม่ได้ปัญญา                          บุคคลย่อมได้ยินเสียงทุกอย่างด้วยหู                          ย่อมเห็นสิ่งทั้งปวงด้วยจักษุ แต่นักปราชญ์ย่อมไม่ควรละทิ้งสิ่งทั้งปวง                          ที่ได้เห็นได้ฟังมาแล้ว ผู้มีปัญญาถึงมีตาดี ก็ทำเหมือนคนตาบอด                          ถึงมีหูดีก็ทำเป็นดังคนหูหนวก ถึงมีปัญญาก็ทำดังคนใบ้ ถึงมีกำลังก็ทำ                          เป็นดังคนทุรพล แต่เมื่อประโยชน์เกิดขึ้น ถึงจะนอนอยู่ในเวลาใกล้ตาย                          ก็ยังทำประโยชน์นั้นได้.             http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=26&A=6806&Z=6828&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=366 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 01:57:14

ความคิดเห็นที่ 21 ฮ่าๆ แล้วถ้าปัญญาไม่มีวันหมด กับทรัพย์ไม่มีวันหมด และเลือกได้แค่อย่างเดียวล่ะครับ ฉลาดโคดๆ ปัญญาทะลุปรอทแตก พระพุทธเจ้ายังคอนเฟิร์ม แต่ฐานะปานกลาง กับรวยโคดๆ เบียดบิลเกตส์ตกถนน แต่ปัญญามาตรฐาน โลกไม่ตำหนิ เช่นนี้แล้ว จะเลือกแบบไหนดีล่ะครับ ดูเผินๆ เหมือนเลือกยาก แต่ดูให้ลึกๆครับ ผู้มีปัญญารู้ในสัจธรรมแล้ว ย่อมไม่อยากได้ของธรรมชาติ เห็นทรัพย์สมบัติ ก็เหมือนผู้ใหญ่เห็นลูกกวาด มันจะเป็นเช่นนี้เองครับ :D จากคุณ : ใบไม้กำนั้น เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 12:22:48