PANTIP.COM : Y12586939 แม่ "โกหกลูก" เพื่อให้ลูกปรับปรุงตัวเองถือว่า "บาป" หรือไม่ []

ความคิดเห็นที่ 15

แล้ว มันไม่มีทางเลือก ในการ รักษาศีลหรือ เราจำเป็นจริงๆหรือที่ต้องโกหก

ความจริงมันก็มี แต่ที่ทำไม่ได้ ก็เพราะว่าเราทำไม่ได้ ต้องมองตามความเป็นจริง
เพราะผู้รักษาศีลได้อย่างบริสุทธิ์ อย่างแท้จริง คือ พระโสดาบัน

ถ้าเรายังต้องโกหกอยู่ ก็ควรยอมรับความเป็นจริงมองตามสภาพที่เป็นจริง
ว่าเรายังทำไม่ได้ โดยไม่มีข้ออ้าง แล้วให้กำลังใจตนเอง หาทางพัฒนาตนต่อไป

ดีกว่าที่จะพยายามเปลี่ยนคำสอนพระพุทธเจ้าเมื่อทำไม่ได้ หาข้ออ้างให้คำโกหกต่างๆ
กลายเป็นสิ่งที่ถูก สิ่งที่สังคมต้องยอมรับ

คนบางคนสละอวัยวะบางส่วนเพื่อรักษา ศีลไว้
คนบางคนสละชีวิตทั้งชีวิตเพื่อรักษา ศีลไว้

ถ้าเราแม้แต่ไม่สละอะไร เพื่อรักษาศีลไว้ ก็ขอให้รักษาธรรมของพระพุทธเจ้าที่
ตรงตามความเป็นจริงไว้ เมื่อโกหก พูดไม่ตรงตามความเป็นจริง
ก็ยอมรับตามความเป็นจริงนั้น เพราะตอนจะกล่าว ไม่มีใครบังคับ บีบคั้น
ให้กล่าวคำนั้น แต่เพราะเราบางคน กลัวเสียหน้า กลัวเสียชื่อเสียง กลัวเสียข้าวของ
บุคคลอันเป็นที่รัก มาเป็นที่ตั้ง มาเป็นใหญ่กว่าศีล เมื่อมีของต้องรักษา
บางครั้งมนุษย์ก็ต้องยอมทำผิดเพื่อรักษา ของอันเป็นที่รักนั้น ถ้าไม่มีตัวกูและของกู
เรามนุษย์ทั้งหลายก็มิจำเป็นต้องทำผิดใดๆเพื่อรักษา ตัวกูและของกูไว้

ที่พูดนี้ เพราะรู้และเข้าใจ เพราะเป็นคนหนึ่งที่ต้องรักษาศีล จึงรู้ว่า
มันรักษาได้ยาก ถ้ามันรักษาง่ายๆ เราจะต้องฝึกฝนกันทำไม

ความจริงแล้วมันก็เหมือนแม่ที่ต้องโขมย นม ตามร้านค้าไปให้ลูกกิน
ถามว่าน่าเห็นใจไหมก็น่าเห็นใจ แล้วเป็นโขมยไหม ก็ต้องเป็นโขมย
แล้วตำรวจจับไหม ก็จับ ความหนักเบาก็ขึ้นอยู่กับเจตนา บางคนทำผิด
แต่กว่าจะทำได้กลั้นใจต้องทำไป แต่บางคนทำแบบไม่รู้สึกรู้สา กรรมก็ต่างกัน
แต่กรรม คือ การกระทำมันเกิดขึ้นแล้ว และมันก็มีรากเหง้ามาจากอกุศล
เราจะเปลี่ยนอกุศลให้เป็นกุศลไม่ได้

ในสังคม พยายามเปลี่ยนการผิดศีลข้อ 3 จากชู้มาเป็นคำว่า กิ๊ก แต่มันไม่ช่วย
ให้ความผิดนั้นน้อยลง นอกจากผู้ทำรู้สึกดีขึ้นที่ได้หลอกตัวเอง

เหมือนที่ปัจจุบันพยายามเปลี่ยนศีลข้อ 4 การพูดโกหก เริ่มรับคำว่าโกหกไม่ได้
จำเป็นต้องเปลี่ยนคำว่าโกหก มาเป็นโกหกเพราะจำเป็น โกหกสีขาวแสนบริสุทธิ์
เพราะสังคมเราเริ่มฝึกพูดคำไม่จริงมาเกือบทั้งชีวิต จนดูเหมือน
ถ้าพูดความจริงแล้วจะเดือดร้อน วุ่นวาย จึงเปลี่ยนชื่อมันซะว่า โกหกสีขาว
และเปลี่ยนค่านิยมให้สังคมจำเป็นต้องโกหก แต่มันก็ไม่ช่วยให้คำพูดที่โกหก
เป็นความจริงได้ แม้จะมีเหตุผลมากมายก็ตาม กรรมก็ยังคง ดำเนินผลกรรมแบบ
ตรงไปตรงมา โดยไม่มาสนใจความจำเป็นและค่านิยมสังคมที่เปลี่ยนไป เหมือนที่
ทุกคนต้องเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นมาแต่ไหนแต่ไร ตรงตัว สมัยนี้กรรมก็ยังคงให้
ผลเช่นนั้นเสมอ

เห็นมีคำถามแนวว่า มีความจำเป็นมากมายที่ต้องโกหก จะบาปหรือไม่
ก็มีผู้ตอบและให้แนวทางว่าไว้หลายกระทู้จนแทบจะ copy มาตอบแบบเดิมๆก็ได้
ตามหลักการที่พระพุทธเจ้าสอน ถ้าครบองค์ 4 แล้วถือว่าเป็นมุสาวาท เมื่อครบองค์
แสดงว่าก้าวงล่วงกรรมบถ ความหมายของการก้าวงล่วงกรรมบถ คือ
เป็นหนทางสู่อบายภูมิ ก็สะสมแต้มไว้ เวลาที่พระพุทธองค์วินิจฉัยการโกหก
เขาดูว่าพูดเรื่องจริงหรือไม่ มีเจตนาไกหกหม มีคนเชื่อตามเนื่อความหรือไม่
แต่เขาไม่ได้เอาเรื่องน่าสงสาร เรื่องดราม่าของเรามาพิจารณา เหตุผลมากน้อยมาพิจารณา เขาดูแต่ว่ามีเรื่องโกหกไหม มีคนโกหกไหม มีความตั้งใจจะโกหกไหม
แล้วมีคนเชื่อตามเรื่องที่โกหกไหม แต่ไม่มีว่าถ้าเรื่องน่าสงสารและจำเป็นถือว่า
ไม่โกหก

แล้วก็พิจารณาโทษของการโกหกว่าโทษมากน้อย ที่ความเสียหายหลังจากโกหก
เรื่องที่โกหกสร้างความเสียหายมากน้อยแค่ไหน ถ้ามันมาก ก็กรรมหนักแน่น
ไปสู่อบายภูมิแบบหนักแน่น เท่านั้น การจะรักษาศีลได้ ก็ต้องก้าวข้ามผ่าน เหตุผล
มากมายนั้นเอง แม้แต่ชีวิตก็ต้องยอมตายได้ เพื่อรักษาศีลไว้ เพื่อไม่ให้ไปอบายภูมิ
ก็ต้องทำ

พระพุทธจ้าไม่เคยสอนว่า แม้จะดูน่าสงสารจนคนพูด เจ้าของเรื่องแทบเจียนตาย
ก็ให้โกหกเอาตัวรอดไว้ มีแต่ท่านเล่าถึงชีวิตของท่านว่า แม้แต่เขาเอามีดเสียบอก
กระทืบท่านด้วยเท้าที่ยอดอก ท่านก็รักษาสัจจะวาจาเดิมไว้ ยืนยันสิ่งที่ถูกต้องไว้
ไม่มีเหตุผลใดๆจะสูงส่งกว่าชีวิตอีกแล้ว ถ้าไม่มีชีวิตก็ไม่มีอะไรต้องรักษา
ไม่ต้องทำผิดเพื่อตัวเองหรือเพื่อใคร แต่การรักษาศีลก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตเหมือนกัน
ในบางสถานการณ์

ก็เพราะอย่างนี้ คนที่รักษาศีลได้ และไม่ไปอบายภูมิโดยแน่นอน จึงมีแก่ พระโสดาบัน
ไม่ใช่ปุถุชน ส่วนมนุษย์ส่วนใหญ่ พระพุทธองค์กล่าวไว้ว่ามนุษย์ส่วนใหญ่
ไปสู่อบายภูมิ ดั่งขนโค ที่มีขนหลายร้อยพันล้านขนในหนึ่งตัว
ผู้ที่ไปสวรรค์สุคติภูมิดั่ง เขาโค ซึ่งมีแค่ 2 อัน ต่อหนึ่งตัว ใครสามารถรักษาศีลได้
ก็จงเป็นเขาโคท่ามกลางขนโคนั่นเอง

เจริญในธรรมคะ

จากคุณ : goodsthailand

เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 17:13:52