ความคิดเห็นที่ 1 คุณมีความสุข และธรรมชาติเป็นแบบไนก็เอาแบบนั้นเลยครับ จะรู้หรือจะเอาอะไรมาเป็นสติก็ได้ ครับ คุณเข้าใจเคลื่อนนิดหน่อยนะ ถ้าคุณเข้าใจแบบนั้นคุณต้องรับรู้ขณะที่เส้นขนเส้นที่ 1000 ก็ลังไหวอยู่ด้วย อย่างนั้นหรอ ปรากกการในร่างก่ายเปลี่ยนแปลงทุกเซลล์ หรือแม้แต่จิตหรือธรรมชาติต่างๆก็เปลี่ยนไปมาทั้งหมด คุณจะไปจับทีเดียวทั้งหมดได้ยังไงในเมื่อจิตมีดวงเดียว ภาวะการเปลี่ยนอริยาบทมันจะหยาบมันเลยดูง่ายแต่คุณไม่จำเป็นต้องดูสิ่งนั้นก็ได้ และถ้าดูแล้วตรงไหนไม่เห็นก็ไม่ต้องสนใจมัน ถ้านึกอะไรไม่ออกก็ดูลมหายใจอย่างเดียวไปตลอดชีวิตก็ยังได้ครับ ถ้าตอนไหนเบื่อดูลมก็ให้จับที่เสียงก็ได้  นาทีไหนเบื่อจับที่เสียง ก็ไปจับที่รสเผ็ดของแกงที่กินอยู่ก้ได้  ถ้าขี้เกียจจับรสเผ็ดแล้วไปจับที่ความร้อนของข้าวอุ่นๆที่ทานอยู่ก้ได้ คือทำให้มันเป็นธรรมชาติในชีวิตประจำวันของเรานี่แหละครับ   ตอนที่คุณก้าวเดินอยู่นั้นมีสิ่งที่เกิดขึ้นขณะนั้นเป็นล้านๆสภาวะ อะไรเด่นหรืออยากจับอะไรก็จับได้เลย  ครับ เอาแบบที่ตรงกับจริตคุณหรือทำแล้วเป็นธรรมชาติ สบายที่สุดไปเลยครับ จากคุณ : มังกรจักรวาล เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:13:16

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าฝึกแบบกำหนดสติมาที่อิริยาบถต่างๆ  ก็พยายามกำหนดรู้ความเคลื่อนไหวต่างๆไปหมดทั่วร่างกาย  .. สำหรับคนเริ่มฝึกใหม่ๆ  การฝึกแบบนี้จะได้สติไว   แต่ถ้าฝึกจนชำนาญและอยากให้จิตสงบลึกๆลงไปก็ต้องละวิธีแบบนี้ ไปหาจุดจับแน่วแน่นิ่งๆเพียงจุดเดียว  เนื่องจากการกำหนดอิริยาบถยังเป็นการส่งจิตออกนอก  จะหาจุดสงบนิ่งแน่วจุดเดียวไม่ได้ .... เพราะอารมณ์ของจิตเคลื่อนไปเรื่อยๆๆตามการเคลื่อนไหวของอิริยาบถ  แต่ยังไงก็ตามถ้าฝึกกำหนดอิริยาบถจนชำนาญ  แม้แต่การกระพริบตาจิตก็ยังตามรู้ได้ทัน จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 19:16:32

ความคิดเห็นที่ 3 ความเพียร เพียรแค่ไหนเรียกว่าความเพียร เพียรทุกลมหายใจ  คือให้มีสติทุกเมื่อ ไม่ต้องห่วง อาการภายใน - นอก ต่าง ๆมากนักครับ ให้เรามีสติ แล้วทุกอย่างจะเป้นไปตามธรรมชาติ ของมัน  การภาวนา ไม่ได้อยุ่ที่ท่าทาง อยู่ที่จิตมีสติ ตามติด รู้เท่าทัน อาการของจิต ครับ ง่ายไปไหม จากคุณ : แฟนพันธุ์ทาง (อาจารย์ไข่) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 19:22:30

ความคิดเห็นที่ 4 การเจริญสติในชีวิตประจำวันเป็นสิ่งที่จำเป็นครับ คุณทำได้ดีในระดับหนึ่งทีเดียวครับ แต่ภูมิของปุถุชน การเผลอสติไปบ้าง รู้สึกตัวบ้างเป็นสิ่งที่เป็นธรรมดาครับ การเจริญสตินั้น แค่ระลึกได้เนืองๆ คือบ่อยๆ เผลอบ้าง รู้สึกว่าเผลอ และได้สติบ้างจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม การเจริญสติต้องทำให้เป็นธรรมชาติครับ ไม่ประคองจนเครียด ไม่ปล่อยจนสติหาย แต่กิจที่ต้องทำคือหมั่นฝึกหัดเจริญสติในรูปแบบบ้าง เพื่อให้จิตเขาจำสภาวะได้แม่นยำ แล้วการเจริญสติในชีวิตประจำวันจะทำได้ดีขึ้นเรื่อยๆครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 19:49:05

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับ ขออนุญาตร่วมสนทนาด้วยคนนะครับ การเจริญภาวนา.... ไม่ว่าจะเป็นสมถะ หรือ วิปัสสนา ต้องอาศัย "มนสิการ" มนสิการ แปลว่า ใส่ใจ กระทำไว้ในใจ คือใส่ใจในรูปธรรมที่เป็นไปในปัจจุบัน หรือ ใส่ใจในนามธรรมที่เป็นไปในปัจจุบัน อย่างใดอย่างหนึ่ง มนสิการนั้น มีหลักอยู่ว่า ไม่สามารถมนสิการรวบยอดได้ ไม่ควรอย่างยิ่ง เรื่องนี้พระโมคคัลลีบุตรติสสะเถระ ประธานในการสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งที่ 3 ได้แสดงไว้ในคัมภีร์กถาวัตถุ พระอภิธรรมปิฎก ดังนี้ อธิคัยหมนสิการกถา พระฝ่ายปรวาที ซึ่งได้แก่ภิกษุในนิกายปุพพเสลิยะ และนิกายอปรเสลิยะล้วนมีความเห็นว่าึควรมนสิการรวบยอด โดยต่างก็มีความเห็นว่า ในการกำหนดรู้ว่าสังขารทั้งหลายไม่เที่ยงนั้น  บุคคลสามารถรู้ความไม่เที่ยงของจิตที่เป็นตัวรู้ในขณะเดียวกันด้วย ดังนั้นพระฝ่ายสกวาที จึงได้ไล่ซัก ไล่ต้อน ไล่ย้อนถาม เพื่อให้อีกฝ่ายได้ปรับความเข้าใจเสียใหม่ให้ถูกต้อง โดยเริ่มถามดังนี้ว่า บุคคลมนสิการรวบยอด คือ มนสิการอารมณ์หลายอย่างในขณะเดียวกันได้ใช่ไหม? เรื่องนี้จบลงโดยที่พระฝ่ายสกวาที หรือพระกลุ่มที่กระทำสังคายนาพระไตรปิฎก มีมติว่า บุคคลไม่สามารถพิจารณา อารมณ์หลายอย่าง ได้ในขณะเดียวกัน แต่สามารถพิจารณาอารมณ์ อย่างใดอย่างหนึ่ง ได้ ส่วนอารมณ์อย่างอื่นๆ ที่เหลือ   สามารถพิจารณาได้โดยนัย แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 21:11:13 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 21:07:46 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 21:05:10 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 20:58:54

ความคิดเห็นที่ 6 ทวารมี 6 ช่อง คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ปิดช่องอื่นทั้งหมด ให้เหลือเพียงช่องเดียวคือ ใจ   ดุจเดียวกับการจับเชี้ยซึ่งหลบอยู่ในจอมปลวงซึ่งมีช่องอยู่ 6 ช่อง การจะจับเชี้ยให้ได้นั้น ก็ต้องอุดช่องอื่น 5 ช่อง ให้เหลือเพียงช่องเดียว แล้วจึงจับเชี้ยนั้นได้สำเร็จ ดูอย่างพระโปฐิละใบลานเปล่าสิครับ พระโปฐิละปฏิบัติตามคำสั่งสอนของสามเณร                             ลำดับนั้น สามเณรจึงแสดงสระๆ หนึ่งในที่ไม่ไกล แล้วกล่าวกะท่านว่า "ท่านขอรับ ท่านนุ่งห่มตามเดิมนั่นแหละ จงลงไปสู่สระนี้."               จริงอยู่ สามเณรนั้น แม้รู้ความที่จีวรสองชั้นซึ่งมีราคามาก อันพระเถระนั้นนุ่งห่มแล้ว เมื่อจะทดลองว่า "พระเถระจักเป็นผู้อดทนต่อโอวาทได้หรือไม่" จึงกล่าวอย่างนั้น.               แม้พระเถระก็ลงไปด้วยคำๆ เดียวเท่านั้น.               ลำดับนั้น ในเวลาที่ชายจีวรเปียก สามเณรจึงกล่าวกะท่านว่า "มาเถิด ท่านขอรับ" แล้วกล่าวกะท่านผู้มายืนอยู่ด้วยคำๆ เดียวเท่านั้นว่า "ท่านผู้เจริญ ในจอมปลวกแห่งหนึ่ง มีช่องอยู่ ๖ ช่อง, ในช่องเหล่านั้น เฮี้ยเข้าไปภายในโดยช่องๆ หนึ่ง บุคคลประสงค์จะจับมัน จึงอุดช่องทั้ง ๕ นอกนี้ ทำลายช่องที่ ๖ แล้ว จึงจับเอาโดยช่องที่มันเข้าไปนั่นเอง, บรรดาทวารทั้งหก แม้ท่านจงปิดทวารทั้ง ๕ อย่างนั้นแล้ว จงเริ่มตั้งกรรม๑- นี้ไว้ในมโนทวาร."               ด้วยนัยมีประมาณเท่านี้ ความแจ่มแจ้งได้มีแก่ภิกษุผู้เป็นพหูสูต ดุจการลุกโพลงขึ้นแห่งดวงประทีปฉะนั้น.               พระโปฐิละนั้นกล่าวว่า "ท่านสัตบุรุษ คำมีประมาณเท่านี้แหละพอละ" แล้วจึงหยั่งลงในกรชกาย๒- ปรารภสมณธรรม. แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 21:02:34 จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 21:01:33

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องนี้จริตของแต่ละคนไม่เหมือนกันครับ 1. บางคนฝึกไปเรื่อยๆ มีสัมปชัญญะ รู้สึกตัว และมีสติระลึกได้  แต่รู้แล้วให้มันจบไปเป็นอย่างๆ จะได้สมาธิครับ ซึ่งในสายที่ฝึกสติเป็นหลัก หลายท่านว่าไม่ถูกต้องนัก เพราะฝึกวิปัสสนา แต่ไปทำสมถะ 2. บางคน ตรงไหนมีอาการชัดก็รู้ตรงนั้นแหละ ไม่ต้องไปตั้งใจว่าจะรู้ จะได้สัมปชัญญะมากๆ ไม่ค่อยมีการเอาสติมาระลึกว่าเป็นอะไร เคลื่อนไหวก็รู้สักแต่ว่าเคลื่อนไหว แต่ไม่คิดต่อว่าเคลื่อนเพื่ออะไร ตอนแรกๆเรายืนอยู่และจะนั่ง เราก็ย่อตัวลง ตอนที่ย่อตัวเราไม่ต้องมีเจตนาว่าจะย่อตัว หรือจะหย่อนก้น เรามีแค่ตอนแรกว่าเจตนาจะนั่ง ก็จะได้สัมปชัญญะรู้ชัดในตอนย่อตัวนั้นครับ ทั้งสองแบบ เมื่อทำได้ถูกต้องมากพอ ฝึกไปนานๆ เมื่อจะนั่งก็ต้องอาศัยเจตนาย่อตัว หย่อนก้น วางมือ มันจะแผ่ซ่านไปรู้ทั่วตัวเองครับ แล้วสติคมมากๆ ทีนี้การจะทำอะไรโดยไม่รู้สึกตัวเป็นอันเหลือน้อย.. สำหรับคนส่วนใหญ่ ในระยะแรก ต้องเน้นด้านสติสัมปชัญญะให้มากๆก่อน เมื่อฝึกได้แล้ว ค่อยปรับใช้ตามความเหมาะสม เพราะถ้าหนักสมาธิ สติน้อย จะกลายเป็นมิจฉาสมาธิ เพลิดเพลินจดจ่อแต่ในสิ่งใดสิ่งหนึ่งตลอด ถ้าสติมากพอแต่สมาธิยังน้อยก็คือ มีดีแต่เอามาใช้ไม่เป็น เพราะสติปัฏฐาน 4 ข้อสุดท้ายคือ ธรรม ต้องอาศัยพละ 5 ซึ่งมีสติสมาธิ ร่วมด้วยครับ จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 17:27:04