PANTIP.COM : Y12601231 นับถือได้ แต่อย่างคลั่ง []

ความคิดเห็นที่ 2

๒ ประเด็นปัญหาที่น่าตกใจแกม “สมเพช” ก็คือ การที่นางผู้หญิงคนนี้ “บังอาจ” กล่าวจาบจ้วงผู้อื่นไปถึงขั้นว่า

ใครก็ตามที่มีความนับถือ(ท่านพุทธทาส)จนถึงขั้น “คลุ้มคลั่ง” ก็จะกลายเป็น (คน) จางไร

ผมเห็นว่า “ความคิด” ในลักษณะอย่างนี้ อันตรายมากนะครับ เพราะถ้าหากมันสามารถคิดชั่วร้ายได้ถึงปานนี้ สังคมของเรา จะยังสามารถดำรงความสงบสุขเอาไว้ได้อย่างไร ก็ยังเป็นที่สงสัยอยู่ เนื่องจากคนพวกนี้ ได้ขีดกรอบ “ปกป้อง” ให้พวกพ้องของตนสามารถวิพากษ์วิจารณ์ใคร(โดยทุจริต)ก็ได้ ตามใจชอบ โดยที่ผู้อื่นไม่สามารถ “โต้แย้ง” หรือทวงถาม “เหตุผลหลักฐาน” ใดๆ จากพวกเขาได้เลย เพราะเมื่อโต้แย้งหรือทวงถามขึ้นมา คนพวกนี้ ก็จะกล่าวหา “ซ้ำเติม” เข้าไปอีกว่า เป็นพวกที่มีความนับถือจนถึงขั้น “คลุ้มคลั่ง” ซึ่งตามตรรก(ชั้นเลว)ของเขา ก็จะถือว่าเป็น (คน) จางไร เอาเลยทีเดียว

หมายความว่า หากนางผู้หญิงคนนี้และพรรคพวก เกิดความพึงใจอยากจะวิจารณ์หลวงปู่หลวงตารูปใด หรือลัทธิศาสนาใดก็ตาม ที่กล่าวสอนในสิ่งที่ขัดกับทิฐิของพวกเขา บรรดาลูกศิษย์ลูกหา หรือวิญญูชนโดยทั่วไป ก็จะไม่มีสิทธิ์ไปโต้แย้ง หรือทวงถามเหตุผลหลักฐานใดๆ จากพวกเขาได้ เพราะมิเช่นนั้น ก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นพวก “คลั่ง” ซึ่งจะถือว่าเป็น (คน) จางไร

สรุปแล้ว จึงกลายเป็นว่า นางผู้หญิงคนนี้และพรรคพวก สามารถกล่าววาจา ปรามาส จาบจ้วง ผู้คนไปได้ทั่ว แต่ผู้อื่นกลับ “เสมือน” ไม่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์พวกมันได้เลย ซึ่งนี่ก็คือ ความคิด “ชั่วๆ” ของกลุ่มคนที่พยายาม “แอบอ้าง” สร้างภาพ ว่าจะรักษาพระไตรปิฎกและคัมภีร์อรรถกถา นั่นแหละ (แล้วจะให้เชื่อพวกมันดีไหมล่ะ ?)

แต่กระนั้น สิ่งหนึ่งที่ผมอดสงสัยมิได้เลยก็คือ ในกรณีที่ใครสักคน อ้าง “กาลามสูตร” ว่าไม่พึงปลงใจเชื่อ เพียงเพราะปรากฏอยู่ในปิฎก ซึ่งถ้าหากนางผู้หญิงคนนี้ มีความเชื่อถือตามตรรกะที่ตนผูกขึ้นมาเองดังนี้แล้ว ก็ควรกล่าวได้ว่า ใครก็ตามที่แสดงอาการเสียสติ วิกลจริต สติฟั่นเฟือน หลงไหล หรือมัวเมาใน “ปิฎก” จนผิดปกติ ย่อมถือได้ว่าเป็นผู้ “คลุ้มคลั่ง” ซึ่งตามหลักของเขา ก็ต้องถือว่า กลุ่มคนที่ หลงไหลหรือมัวเมาใน “ปิฎก” จนผิดปกติ นั้นย่อมเป็น (คน) จางไร ไปด้วย น่ะสิ

เพราะหากถือเอาตามหลักตรรกะของนางผู้หญิงคนนี้ ก็ย่อมแปลความได้ว่า พระไตรปิฎกและอรรถกถานั้น เราชาวพุทธ สามารถ “นับถือ” ได้ แต่ก็อย่า “คลั่งไคล้” หรือหลงไหลมัวเมาจนขาดสติ ถึงกับต้องแสดงอาการ “หัวฟัดหัวเหวี่ยง” หรือ “แต๋วแตก” ทุกครั้งไป ยามเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนที่ “ไม่(ปลงใจ)เชื่อถือ” ในพระคัมภีร์เหล่านั้น(อย่างขาดการพิจารณาโดยรอบคอบเสียก่อน) เพราะมิเช่นนั้น คุณก็จะกลายเป็น คน “จางไร” ไปเสียเอง หรือมิใช่ ?

๓ ประเด็นสุดท้าย ที่ต้องการจะสื่อสาร ทำความเข้าใจกับท่านทั้งหลาย ก็คือ ไม่ว่า “จางไร” คำนี้จะแปลว่าอะไรก็ตาม แต่ขอให้ท่านทั้งหลาย จงรับทราบเอาไว้ด้วยว่า คนที่พูดคำชั่วๆ นี้ขึ้นมา มักแสดงตัวให้สาธารณชนรับทราบว่าเป็น “ผู้หญิง” ซึ่งในความเห็นของผม ขอกล่าวตามตรงว่า ไม่ปักใจเชื่อโดยสนิทนักว่า จะเป็นเช่นนั้นจริง ทั้งนี้เนื่องจาก โดยมาตรฐานในการ “อบรม” กุลสตรีในสังคมไทยนั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้ ที่จะปล่อยให้ลูกหลานซึ่งเป็น”ผู้หญิง” คิดอ่าน หรือกล่าววาจาชั่วๆ เช่นนี้ออกมาได้ เพราะผู้หลักผู้ใหญ่ในสังคมไทย ย่อมตระหนักทราบเป็นอย่างดีว่า หากลูกหลานของตนไปแสดงวาจาชั่วเช่นนี้ในที่สาธารณะ ผู้อื่นย่อมไม่เพียงจะตำหนิจำเพาะผู้พูดเท่านั้น หากแต่เขาพึงกล่าวตำหนิไปถึงบรรพบุรุษเอาเลยทีเดียวว่า “หย่อน” การอบรม

ช่างน่าสงสัยเหลือเกินว่า บรรพบุรุษ ไม่ว่าข้างใดก็ตามของนางผู้หญิงคนนี้ จะมีความเชื่อถือในเรื่องของ “ดิรัจฉานวิชา” อย่างหลงไหลมัวเมา ในทำนอง “ไม่เชื่ออย่าลบหลู่” หรือ “งมงาย” ในเรื่อง “วิญญาณเร่ร่อน” ตามที่พระพุทธองค์ตรัสถึง(ว่าเป็นทิฐิลามก) บ้างหรือไม่?

เพราะหากเป็นเช่นนั้น(จริง) ผมคงไม่อาจ “ประเมิน” ได้เลยว่า นางผู้หญิงคนนี้ จะยังกล้าเอายี่ห้อ “จางไร” ไปแปะไว้ที่หน้าผากบรรพบุรุษของมัน เฉกเช่นที่ทำไว้กับผู้อื่น หรือไม่ และด้วยอาการเยี่ยงไร ?

การกล่าวว่า “นับถือได้ แต่อย่างคลั่ง” จำเพาะคำนี้ วิญญูชนทั้งหลาย สามารถยอมรับได้ว่า กล่าวได้ถูกต้อง เหมาะสมแล้ว แต่การนำความข้อนั้นมาผูกโยงกับ “จางไร” คำนี้ ช่างเป็นความคิดและการกระทำที่ “น่ารังเกียจ” เสียเหลือเกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากระลึกได้ว่า ผู้ที่คิดและพูดคำๆ นี้ขึ้นมา คือคนที่อ้างตัวว่าเป็น “ผู้หญิง” ซึ่ง(อาจ)อ่อนแอ และยังต้องการ “การปกป้อง” จากสังคมด้วยมาตรฐานอันสูงส่ง(ขั้นอุดมคติ)

จบ

จากคุณ : จ้าวนครเมฆขาว

เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 08:44:45