ความคิดเห็นที่ 1 จขกท ไปเอามาจากที่่ไหน ของแหล่งทีมาหน่อยครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : นมสิการ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 19:32:31

ความคิดเห็นที่ 2 จงพิจารณาความมีในความไม่มี   หลายคนคิดว่าตนเองด้อย แต่แท้จริงแล้ว ไม่มีใครด้อย และจงพิจารณาความไม่มีในความมี   แท้จริงแล้ว เราไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย แม้แต่ร่างกายตัวเอง สักวันก็ต้องสลายไป สิ่งลวงตา   มายาลวงใจ   ทุกอย่างเป็นของไม่เที่ยง สิ่งสวยงามที่เราเห็น มิได้อยู่คงทนตลอดไป ความสุขที่เรารู้สึก ก็มิได้อยู่กับเราถาวรเช่นกัน พึงเข้าใจในธรรมชาติเท่านั้นพอ จบ จากคุณ : RouteRaideR เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 19:55:23

ความคิดเห็นที่ 3  "จงพิจารณาความมีในความไม่มี    และจงพิจารณาความไม่มีในความมี    เมื่อเธอพิจารณาจงถึงที่สุดของความมีและความไม่มีแล้ว   เธอก็จักรู้แจ้งได้ด้วยตัวของเธอเอง" ปรัชญาเต๋า จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 20:17:39

ความคิดเห็นที่ 4 "ภาพเด็กกำลังวิ่งเล่นกับฟองสบู่  พอเด็กแตะโดนฟองสบู่ปุ๊บ   ฟองสบู่ก็แตกปั๊บ" 23 อุปมาของขันธ์ ๕ ปัญหา เราจะอธิบายขันธ์ ๕ โดยเปรียบเทียบกับอะไร จึงจะเป็นที่เข้าใจแจ่มแจ้ง ? พุทธดำรัสตอบ “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย แม่น้ำคงคานี้พึงนำลุ่มฟองน้ำใหญ่มา บุรุษผู้มีจักษุ พึงพิจารณากลุ่มฟองน้ำใหญ่นั้นโดยแยบคาย เมื่อบุรุษนั้นพิจารณาอยู่ กลุ่มฟองน้ำนั้นพึงปรากฏเป็นของว่างเปล่า หาสาระมิได้เลย แม้ฉันใดรูปอย่างใดอย่างหนึ่ง เมื่อภิกษุพิจารณาอยู่โดยแยบคายรูปนั้นย่อมปรากฏเป็นของว่างเปล่า หาสาระมิเลย ฉันนั้นเหมือนกัน “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อฝนเม็ดใหญ่ตกลงในฤดูใบไม้ร่วง (สารทสมัย) ฟองน้ำในน้ำย่อมบังเกิดขึ้นและดับไป บุรุษผู้มีจักษุ พึงพิจารณากลุ่มฟองน้ำใหญ่นั้นโดยแยบคาย เมื่อบุรุษนั้นพิจารณาอยู่ กลุ่มฟองน้ำนั้นพึงปรากฏเป็นของว่างเปล่า หาสาระมิได้เลย แม้ฉันใดเวทนาอย่างใดอย่างหนึ่ง เมื่อภิกษุพิจารณาอยู่โดยแยบคายรูปนั้นย่อมปรากฏเป็นของว่างเปล่า แม้ฉันนั้น “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อเดือนสุดท้ายแห่งฤดูร้อนยังอยู่ พยับแดดย่อมเต้นระยิบระยับในเวลาเที่ยง เมื่อบุรุษพิจารณาโดยแยบคาย พยับแดดนั้นพึงปรากฏเป็นของว่างเปล่า แม้ฉันนั้น สัญญาอย่างใดอย่างหนึ่ง เมื่อภิกษุพิจารณาอยู่โดยแยบคายรูปนั้น ย่อมปรากฏเป็นของว่างเปล่า ฉันนั้นเหมือนกันแล “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุรุษผู้มีความต้องการด้วยไม่แก่น ถือเอาจอบอันคมพึงเข้าไปสู่ป่า พึงเห็นต้นกล้วยขนาดใหญ่ ลำต้นตรง ยังอ่อน ยังไม่เกิดแกน พึงตัดโคน ตัดปลาย ปอกกาบใบออก ไม่พึงได้แม้แต่กระพี้ในต้นกล้วยนั้น เมื่อบุรุษพิจารณาโดยแยบคาย ต้นกล้วยนั้นย่อมปรากฏเป็นของว่างเปล่า แม้ฉันใด สังขารเหล่าใดเหล่าหนึ่ง ก็ฉันนั้นเหมือนกันแล “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย นักเล่นกล พึงเล่นกลที่หนทางใหญ่ ๔ แพร่ง เมื่อ บุรุษพิจารณาโดยแยบคาย กลนั้นพึงปรากฏเป็นของว่างเปล่า แม้ฉันใด วิญญาณอย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมปรากฏเป็นของว่างฉันนั้นเหมือนกันแล” เผณปิณฑสูตร ขันธ. สํ. (๒๔๒-๒๔๖) ตบ. ๑๗ : ๑๗๑-๑๗๓๐ ตท. ๑๗ : ๑๔๙-๑๕๑ ตอ. K.S. ๓ : ๑๑๘-๑๒๐ http://www.84000.org/true/323.html จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 20:21:15

ความคิดเห็นที่ 5 มีสภาวะนิพพานในความไม่มี เเละไม่มีสิ่งใดในสภาวะนิพพาน ทุกอย่างล้วนชั่วคราว หลงไปยึดเอามันกับเราก็จากลา ไม่มีเก่ง ไม่เก่ง หรือ เอ็งโง่ กูฉลาด  มีเเต่รู้ กับไม่รู้ จากคุณ : นั่นซินะ (Higherforce) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 20:23:52

ความคิดเห็นที่ 6 ปรัชญาเต๋า จาก(อู๋จี๋)ไม่มี เป็นมี(ไท้จี๋)   จากมี แบ่งเป็นหยิน (คุณลักษณะด้านอ่อน มืด) และหยาง (คุณลักษณะด้านแข็ง สว่าง) ในหยินมีหยาง ในหยางมีหยิน (เหมือนในรูปคห.3 สีขาวแทนหยาง สีดำแทนหยิน ในสีขาวมีสีดำแซม ในสีดำมีสีขาวแซม หมุนเวียนสมดุล) เต๋าว่าสัญลักษณ์หยินหยาง แสดงถึงกฏเกณฑ์ของธรรมชาติหรือจักรวาล การทำความเข้าใจ เข้าถึงกฏเกณฑ์ของจักรวาลผ่านหยินหยาง ทำให้เราเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ หรือการบรรลุธรรมของเต๋า ----------------- เด็กเล่นฟองน้ำ เด็ก แทนตัวผู้ไร้เดียงสา หรือปุถุชน ไปเล่นเพลินกับฟองน้ำ ที่มีธรรมชาติไม่ยั่งยืน เป็นมายา ------------- อะไรทำนองนี้แหละ ผมเดา จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 20:30:45

ความคิดเห็นที่ 7 1.ความมีในความไม่มีคือตัวเรา   ความไม่มีในความมีคือนิพพาน 2.สิ่งที่เห็นไม่เที่ยงเป็นการปรุงแต่ง 3.หมายถึงจิตที่ตื่นรู้ที่เห็นกิเลส กิเลสก็จะหายไป จากคุณ : onsuk เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 20:41:59

ความคิดเห็นที่ 8 1."จงพิจารณาความมีในความไม่มี  และจงพิจารณาความไม่มีในความมี   เมื่อเธอพิจารณาจงถึงที่สุดของความมีและความไม่มีแล้ว   เธอก็จักรู้แจ้งได้ด้วยตัวของเธอเอง"   กายกับจิต ............................................................................................ ใครรู้ก็เก่งละครับ!!!!?(ปริศนาธรรม) แต่คิดว่าคงไม่มีนะ(แต่ถ้ามีก็ดี) น่าจะตั้ง มีปริศนาธรรมมาช่วยไข ประมาณนี้ ตามความคิดเห็นที่ 5     ไม่มีเก่ง ไม่เก่ง หรือ เอ็งโง่ กูฉลาด มีเเต่รู้ กับไม่รู้ ............................................................. จากคุณ : chiwat เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 21:06:09

ความคิดเห็นที่ 9 ผมนึกถึงสิ่งเหล่านี้ครับ จงพิจารณาความมีในความไม่มี     -- อนัตตา และจงพิจารณาความไม่มีในความมี -- อวิชชา     สิ่งลวงตา   มายาลวงใจ -- ตัณหา และภาพเด็กกำลังวิ่งเล่นกับฟองสบู่   พอเด็กแตะโดนฟองสบู่ปุ๊บ   ฟองสบู่ก็แตกปั๊บ --อุปทานขันธ์ ------------------------------------------ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 21:18:42

ความคิดเห็นที่ 10 จงพิจารณาความมีในความไม่มี  และจงพิจารณาความไม่มีในความมี -สูญญตาวิหารธรรม สิ่งลวงตา   มายาลวงใจ -อุปทานขันธ์ 5 ภาพเด็กกำลังวิ่งเล่นกับฟองสบู่   พอเด็กแตะโดนฟองสบู่ปุ๊บ   ฟองสบู่ก็แตกปั๊บ -อานาปานสติ จากคุณ : ผู้ไม่รู้ (NotUndo) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 21:50:34

ความคิดเห็นที่ 11 โอเคครับทุกความคิดเห็นที่แสดงมานั้นผมถูกใจทุกความคิดเห็นนะครับ     แต่ว่าปริศนาธรรม 2 ข้อหลัง นี้น่ะผมได้จากการปฏิบัติธรรมตอนเป็นพระธุดงค์อยู่ในป่า   ที่เขา"ถ้ำจั๊กต่อ"  ดอยส่างหลง  ตำบลหมอกจำแป่ อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน   ซึ่งตอนนั้นผมได้งดฉันเพื่อทำความเพียรทางใจได้ประมาณ   5  วัน  ในคืนวันที่  5  นั้นผมได้เดินจงกรมพอเป็นที่สมควรแก่กายใจแล้วก็ได้นั่งสมาธิเพื่อทำความเพียรทางใจต่อ   จนปรากฏว่าได้เกิดข้อความขึ้นทางใจว่า   "สิ่งลวงตา  มายาลวงใจ"   และเห็นเป็นภาพฟองอากาศที่ลอยขึ้นไปเรื่อยๆจนเด็กเผลอเอามือไปแตะก็แตกไป   ซึ่งทุกท่านตอบได้ตรงกับใจผมมาก  แต่ที่โดนที่สุดก็คือ  ความคิดเห็นที่  2  และ  4            ส่วนความคิดเห็นแรกนั้น  รู้สึกว่าอยู่ดีๆมันก็เกิดขึ้นกับจิตผมเอง   หรือไม่ก็อาจจะผ่านตาในพุทธพจน์ที่กล่าวไว้กับพระรูปไหนหรือเปล่า(ไม่แน่ใจว่าใช่พระพาหิยะหรือเปล่า)   แต่ปริศนาธรรมแรกนั้นผมแก้ไว้ดังนี้ครับ    "จงพิจารณาความมีในความไม่มี"  นั้นได้แก่          "การเกิด"    "ส่วนความไม่มีในความมี"  นั้นคือ   "การดับ"     เพราะฉะนั้นสรุปได้ว่า    "เมื่อพิจารณาถึงที่สุดของความมีและความไม่มีแล้ว"    นั่นก็คือ   "พิจารณาถึงที่สุดของการเกิดและการดับ"    ย่อมต้องรู้แจ้งแน่นอนครับ     สรุปความแล้วคือว่า   การพิจารณาถึงที่สุดของการเกิดและการดับแล้ว   ย่อมต้องรู้แจ้งแน่นอน แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 55 21:58:24 จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 21:51:25

ความคิดเห็นที่ 12 จริงๆแล้วหัวข้อกระทู้ไม่มีอะไรหรอกครับที่ตั้งอย่างนั้นเพราะต้องการให้มีผู้รู้เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันมากๆน่ะครับไม่ได้เป็นการอวดตนหรือยกตนแต่อย่างใดอย่าเข้าใจผิดครับ       และไม่ได้เป็นการดูถูกผู้อื่นแต่อย่างใดครับ จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 21:56:06

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อมีเหตุให้มีก็มี...เมื่อมีเหตุไม่ให้มีย่อมไม่มี...ฉนั้น...อยู่ในแต่ละคนว่ามีเหตุทำให้มี...หรือมีเหตุทำให้ไม่มีหรือไม่ครับ จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 23:17:22

ความคิดเห็นที่ 14 "ฉันไม่มีอะไร ฉันจะไม่มีวันเป็นอะไรก็ได้ ฉันไม่สามารถต้องการจะเป็นอะไร นอกเหนือจากที่ผมมีในตัวฉันฝันทั้งหมดของโลก. "                                            ตัดตอนมาจาก "ร้านยาสูบ" จากคุณ : Alone among the crowd เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 05:36:54

ความคิดเห็นที่ 15 หมายความว่า จขกท กำลังหลงอยู่กับ   ความหลอกลวง   อันเป็นมายา   ทีมีไม่จริงอยู่ครับ จากคุณ : ดุจเม็ดทราย เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 07:47:17

ความคิดเห็นที่ 16 หมายถึง รูปขันธ์ นามขันธ์ นี่แหละ จากคุณ : x-philes เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 08:47:17

ความคิดเห็นที่ 17 ส่วน    "สิ่งลวงตา   มายาลวงใจ"   นั้นผมตีความได้ดังนี้ครับ   ทุกสิ่งในโลกที่เราเห็นอยู่นั้นล้วนแต่ลวงตาเราให้ไปยึดถือ  คือสิ่งที่ตาเห็นนั้นๆย่อมไม่มีสิ่งไหนเที่ยงแท้แน่นอน   และสิ่งทั้งหลายที่เรารับรู้ได้แล้วจิตใจเกิดความหลงยึดถือนั้นก็เปรียบเหมือนดังมายา  คือจิตใจได้เสพแต่เพียงชั่วขณะแล้วก็ดับหายไป   ไม่ใช่ตัวตน         ภาพฟองสบู่ที่เด็กไปเล่นพอแตะโดนก็แตกหมายความว่า    ทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนแล้วแต่ไม่เที่ยงแต่คนเราก็ยังหลงยึดหลงถืออย่างไม่มีที่สิ้นสุดโดย    พอเราเสพเอาสิ่งเหล่านั้นได้ไม่นานมันก็หายไป   แล้วคนเราผู้หลงยึดหลงถือต่างๆก็พากันไขว่คว้าหาสิ่งเหล่านั้นมาเสพเรื่อยไป   เปรียบเหมือนการที่เด็กเห็นฟองสบู่แล้ววิ่งเข้าไปเล่นฟองสบู่นั้น    พอฟองสบู่นั้นแตกปุ๊บก็หันไปเล่นฟองสบู่อันใหม่ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 55 10:01:29 จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 10:01:04

ความคิดเห็นที่ 19 ๑ "จงพิจารณาความมีในความไม่มี    และจงพิจารณาความไม่มีในความมี    เมื่อเธอพิจารณาจงถึงที่สุดของความมีและความไม่มีแล้ว   เธอก็จักรู้แจ้งได้ด้วยตัวของเธอเอง"         ตอบ ความมีอยู่ และ ความไม่มีอยู่ นับเป็นส่วนสุดทั้ง ๒ ของทิฐิ การพิจารณาความมีในความไม่มี หมายถึงการพิจารณาปฏิจจสมุปบาทสายเกิด(เหมาะสำหรับพวกอุจเฉททิฐิ) ส่วนการพิจารณาความไม่มีในความมี หมายถึงการพิจารณาปฏิจจสมุปบาทสายดับ(เหมาะสำหรับพวกสัสสตทิฐิ) ซึ่งเมื่อพิจารณาจนถึงที่สุดแล้วด้วยปัญญา(สัมมาทิฐิ) ย่อมพบแต่เพียง "การเกิดดับตามเหตุปัจจัย" เท่านั้นเอง ๒ "สิ่งลวงตา   มายาลวงใจ"     โลกตามที่ปรากฏผ่าน(การแปลความหมายโดย)อายตนะ ล้วนไม่จริง ตัวอย่างเช่น  นรกสวรรค์ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ปรากฏ(มี)อยู่แล้วทางอายตนะของเรา การไประลึกตรึกตรองถึง นรกใต้ดิน สวรรค์บนฟ้า จึงมีค่าแค่เพียง "การปรุงแต่ง" ถึงสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง อย่างคนบ้าบอเพ้อเจ้อ ไปตามกำลังของกิเลสตัณหาเท่านั้นเอง ๓ ภาพเด็กกำลังวิ่งเล่นกับฟองสบู่   พอเด็กแตะโดนฟองสบู่ปุ๊บ   ฟองสบู่ก็แตกปั๊บหมายความว่ายังไงครับ ขันธ์ ๕ เป็นสิ่งเปราะบางที่เกิดดับไปตามเหตุปัจจัย ไม่สามารถ "กำหนดหมาย" ได้อย่างแท้จริง มีสภาพเป็นเพียงแค่ "ขณิก" หมายความว่า จนแม้แต่การบัญญัติว่า สิ่งนี้ๆ คือรูป หรือสิ่งนี้ๆ คือนาม ก็สักแต่เพียงแค่บัญญัติเท่านั้น มันก็ยังมิได้เป็นเช่นนั้นจริงๆ หรอก สรรพสิ่งทั้งหลาย ล้วนแต่เป็นเพียงกระแสของการเกิดดับตามเหตุปัจจัยของ "ธรรม" เท่านั้นเอง จบ จากคุณ : จ้าวนครเมฆขาว เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 15:55:32

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วคิดถึงเรื่อง ธิดาช่างทอหูกค่ะ http://www.jaisabuy.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=538776563 จากคุณ : ประดับดาว เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 02:50:07

ความคิดเห็นที่ 21 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๖  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๘ สังยุตตนิกาย นิทานวรรค ๕. กัจจานโคตตสูตร             [๔๒] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถ บิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ครั้งนั้นแล ท่านพระกัจจานโคตต์ เข้าไป เฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ครั้นแล้วถวายบังคมพระผู้มีพระภาค นั่ง ณ ที่ควร ส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า พระพุทธเจ้าข้า ที่เรียกว่า สัมมาทิฐิ สัมมาทิฐิ ดังนี้ ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอ จึงจะชื่อว่า สัมมาทิฐิ ฯ             [๔๓] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรกัจจานะ โลกนี้ โดยมากอาศัย ส่วน ๒ อย่าง คือ ความมี ๑- ๑ ความไม่มี ๒- ๑ ก็เมื่อบุคคลเห็นความเกิดแห่งโลก ด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความไม่มีในโลก ย่อมไม่มี เมื่อบุคคลเห็น ความดับแห่งโลกด้วยปัญญาอันชอบตามเป็นจริงแล้ว ความมีในโลก ย่อมไม่มี โลกนี้โดยมากยังพัวพันด้วยอุบายอุปาทานและอภินิเวส แต่พระอริยสาวก ย่อมไม่ เข้าถึง ไม่ถือมั่น ไม่ตั้งไว้ซึ่งอุบายและอุปาทานนั้น อันเป็นอภินิเวสและอนุสัย อันเป็นที่ตั้งมั่นแห่งจิตว่า อัตตาของเรา ดังนี้ ย่อมไม่เคลือบแคลงสงสัยว่า ทุกข์นั่นแหละ เมื่อบังเกิดขึ้น ย่อมบังเกิดขึ้น ทุกข์เมื่อดับ ย่อมดับ พระอริยสาวก นั้นมีญาณหยั่งรู้ในเรื่องนี้โดยไม่ต้องเชื่อผู้อื่นเลย ด้วยเหตุเพียงเท่านี้แล กัจจานะ จึงชื่อว่าสัมมาทิฐิ ฯ             [๔๔] ดูกรกัจจานะ ส่วนสุดข้อที่ ๑ นี้ว่า สิ่งทั้งปวงมีอยู่ ส่วนสุด ข้อที่ ๒ นี้ว่า สิ่งทั้งปวงไม่มี ตถาคตแสดงธรรมโดยสายกลาง ไม่เข้าไปใกล้ ส่วนสุดทั้ง ๒ นั้นว่า เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ ... ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ เพราะอวิชชานั่นแหละดับด้วยการสำรอกโดยไม่เหลือ สังขารจึงดับ เพราะสังขาร ดับ วิญญาณจึงดับ ... ความดับแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ ฯ จบสูตรที่ ๕             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๖  บรรทัดที่ ๓๘๕ - ๔๐๘.  หน้าที่  ๑๖ - ๑๗. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=16&A=385&Z=408&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=16&i=42 จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 08:49:27

ความคิดเห็นที่ 22 ของง่ายๆ.......แต่ไม่หมู  จำมานะ ฟังเล่นๆไว้ก่อน     อย่าลืมว่า สุดท้ายของพุทธคือการไม่ยึดมั่นในสิ่งทั้งปวง การมีหรือไม่มี ก็อยู่ในสิ่งทั้งปวง     ฉนั้น ต้องไม่ยึดในการมีและไม่มี นั่นคือ ไม่รับรู้สภาพอันนี้ ให้ได้นานที่สุด นั่นคือนิพพานในโลกมนุษย์     ก็คือ อาสวญาน ญานสูงสุดของพุทธศาสนา เป็นญานแห่งการหลุดพ้นซึ่งไม่ยึดถือในสิ่งทั้งปวง จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 10:12:07