ความคิดเห็นที่ 1 คุณเคยมีความสุขใช่ไหม? ไม่งั้นคุณจะไม่รู้จักความทุกข์หรอก เมื่อมีสุขก็มีทุกข์ มันก็สลับกันไปมา ตายๆเกิดๆไม่รู้จบ... จากคุณ : นัยนะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 17:44:09

ความคิดเห็นที่ 2 ลองฝึกจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐานดูไหมครับ คือ ผมคิดว่า ความทุกข์น่ะมันมีเหตุของมันครับ แต่บางทีมันก็อยู่ใกล้ๆ มองเห็นได้ง่าย บางทีเหตุมันอยู่ไกล เห็นยาก แต่จริงๆแล้วถ้าภาวนากันไปนานๆ จะเห็นว่า จิตนี่แหละ เป็นทุกข์โดยตัวของมันเอง พระอรหันต์เวลาท่านบรรลุธรรมท่านถึงอุทานมาเหมือนๆกันว่า ไม่มีอะไรเกิด ไม่มีอะไรดับ นอกจากความทุกข์เท่าทนั้นที่เกิด และทุกข์เท่านั้นที่ดับ คือถ้าภาวนาจนถึงที่สุดก็จะรู้ว่าขันธ์ห้านี่แหละตัวทุกข์ ลองเริ่มภาวนากันไหมครับ http://02.learndhamma.com/pramote/books/newcomer_thai.pdf จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 18:09:28

ความคิดเห็นที่ 3 เราขอตอบแบบคนที่เพิ่งคลำเจอทางนะคะ เราอาจจะไม่เก่ง ไม่แม่น แต่แนวทางนี้ เราทำแล้วทุกข์มันลดลงอย่างเห็นได้ชัดจริง มันคือ วิปัสสนาค่ะ เราขอยกคำตอบจากเวบนี้มานะคะ ต้องให้เครดิต เพราะเราอ่านมาแล้วลองทำตาม แล้วมันใ้ช้ได้ผลค่ะ ------------------------ ออกตัวก่อน เราต่างรู้ดีว่า วิปัสนา มันมีความหมายที่กว้างมากๆ ลึกซึ้งมากๆ แต่วันนี้ เรากำลังพูดถึงมุมแคบๆ เรื่องแคบๆ "กินอย่างวิปัสนา VS กินอย่างสมถะ ... เป้นอย่างไร" แล้วสนใจว่าอะไรคือ สมถะในการกิน อะไรคือวิปัสนาในการกิน ดังนั้น ความหมายของคำว่าวิปัสนาในที่นี้ จึงมีขอบเขตแค่การกิน และเป็นการกินของคนธรรมดา ไม่ใช่พระอรหันต์ ไม่ควรเอาการกินแบบมหาสติมาคุยกัน ... มันคนละเรื่องกัน กินแบบหลง แบบปกติของเรา กินของอร่อย ก็อร่อยไปด้วย .... จิตไหลไปตามความพึงพอใจ กินของไม่แซ่บ ก็ไม่แซ่บ .... จิตไหลไปตามความไม่สบายใจ จิตไหลไปตามความรู้สึกทุกๆอย่างที่จิตปรุงแต่งขึ้น .... กินแบบนี้คือหลงไปตามตันหา กินแบบทำสมถะ (1) ด้วยความจน ไม่มีของกินดีๆ กินปลาเค็มอยู่ จิตใจฟุ้งซ่าน น้อยใจ เศร้าใจในความจน เลยปลอบใจตัวด้วยการคิดว่ากำลังกินหูฉลาม ... จิตจึงสงบ ... นี่ก็เจริญสมถะ... กินแบบทำสมถะ (2) กินของอร่อยอยู่ แต่เป็นพระกลัวติดใจรสชาติอาหาร กลัวฟุ้งซ่าน กลัวหลงเพลินติดของอร่อย จึงหาอุบายคิดว่ากินอุจาระอยู่ ... จิตจึงสงบลง ... นี่ก็เจริญสมถะ... สมถะทั้งปวง คือ ความคิด สมถะใดๆก็ตาม ... ล้วนแล้วแต่มีความคิดเป็นเหตุ เป็นเชื้อ ความคิดเป้นผู้บงการให้ทำนู่นทำนี่... เพื่อให้ได้ความสงบ จึงกล่าวว่า ........ สมถะ เกิดจากความคิด จึงกล่าวว่า ........ สมถะทั้งปวง คือ ความคิด สมาธิ ต้องการความสงบ (สงบจึงได้ฌาน แล้วตามดูฌาน) ่ในสมาธินั้น เราจึงคิด ๆ .... เพื่อให้เกิดความสงบ เลยเข้าใจว่า สมถะ คือ ความสงบแต่อย่างเดียว แต่คนกินปลาเค็ม เขาคิดเพื่อให้ได้ความสุข มากลบเกลื่อนความทุก .. ผลคือสงบ ่พระที่กินของอร่อย เขาคิดเพื่อให้ได้ความทุกข์ เอามากลบความสุข.. ผลคือสงบ จึงมักกล่าวกันว่า..... (ผลของ)สมถะ คือ ความสงบ ที่กล่าวมาแล้วคือ กินแบบสมถะ 2 ข้อนะ และกินแบบชาวโลก 1 ข้อ และต่อไปนี้ ไปดูการกินแบบวิปัสนาอีก 1 ข้อ วิปัสนา คือ ระลึกรู้ ระลึกรู้คือความรู้สึกเฉยๆ รู้สึกล้วนๆ ระลึกรู้ไปตามจริง ในความรู้สึกนั้น ไม่มีการคิดคำอะไร ภาษาอะไร ไม่มีการพากย์ มันเกิดสภาวะอะไรขึ้น ระลึกรู้อย่างเดียว ไม่เข้าไปแทรกแทรง กินข้าวอยู่ ไม่ว่าจะเกิดสภาวะอะไรก้ตาม ก็ขอให้รู้สึกไปตามจริง ระลึกรู้ทุกสภาวะที่เกิดขึ้น โดยไม่ต้องไปนิยามคำต่างๆในใจ ค่อยสังเกตุรู้ความรู้สึกน้อยใหญ่ รู้ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ไม่เคร่ง ไม่ควานหาความรู้สึก แต่ก็ไม่เพิกเฉยละเลยความรู้สึก เมื่อเราตั้งสติคอยสังเกตุรู้ ระลึกรู้ อย่างนี้แล้ว จิตแท้ จะได้รับการเรียนธรรมะบางอย่าง จิตแท้ จะได้สังเกตุรู้ความจริงบางอย่างที่เกิดขึ้นในขณะกินข้าวว่า... ตอนยังไม่เคี้ยว ....... ระลึกรู้ว่าสภาวะบางอย่าง ยังไม่เกิด ตอนเริ่มเคี้ยว ....... ระลึกรู้ว่าสภาวะบางอย่าง เกิดขึ้น ตอนกำลังเคี้ยว ....... ระลึกรู้ว่าู้สภาวะบางอย่าง ตั้งอยู่ ตอนเคี้ยวหมด ....... ระลึกรู้ว่าสภาวะบางอย่าง ดับไป จิตรับรู้ว่า เกิดสภาวะต่างๆขึ้นมากมาย แต่สภาวะเหล่านั้น ไม่ว่าจิตจะพอใจ หรือไม่ก้ตาม ... มันเกิด.. ตั้ง ..และดับ ด้วยอุบายอย่างนี้ เท่ากับเราได้ตั้งสติสังเกตุรู้ สภาพความเป็นจริงที่เกิด เมื่อทำไปร้อยครั้ง พันครั้ง ความอร่อยมันเกิด แล้วดับ เกิดแล้วดับ เห็นไตรลักษณ์แบบนี้ เป็นล้านๆครั้ง จนจิตมันหน่ายคลายกำหนัดลงไปเอง (ลองกินข้าวไข่เจียวทุกวัน วันละ 3 มื้อ กินสัก 100 วันดุสิครับ ... แต่คราวนี้ กินแบบวิปัสนาด้วย จะยิ่งเข้าใจ) ซึ่งก่อนหน้านี้ เราไม่เคยสังเกตุ เรากินๆไป ... หลงไปตามรสชาด... ไม่เคยมีสติคอยตามรู้ ตามดู ความเป้นจริงตามธรรมชาติข้อนี้ จิตแท้ จึงไม่เคยเรียนรู้ไตรลักษณ์ข้อนี้เลย นี่คือกินแบบวิปัสนา ........................... แต่ถ้าเราที่กำลังกินๆอยู่ ดันไปแทรกแทรงสภาวะธรรมชาติที่มันกำลังแสดงธรรมอยู่นี้ ด้วยการ " คิด ให้ มัน สงบ" ด้วยการ " กินเพื่ออยู่หนอ" (กรณีพระกำลังฉัน) ด้วยการ " กินหูฉลามหนอ" (กรณีคนจนเค้ยวปลาเค็ม) ด้วยการ " อร่อยหนอ" (กรณีกินแบบหลงไปอารมณ์ที่เกิดจากการกิน) แบบนี้ล่ะ.... จบกัน ตัดวงจรธรรมชาติ แทรกแทรงธรรมชาติ ธรรมชาติอุตสาห์แสดงธรรมอันประเสริฐแท้ๆ แต่ไปหาวิธีทำให้มันสงบ จิตแท้ จึงไม่มีวันได้ความรู้อะไรเลย สำหรับ คำถามที่ถาม มันไม่มีวิปัสนาอยู่เลยนะคับ สมถะล้วนๆ source - http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?p=70880 ----------------------- พอเรา่อ่านจบ อ่านอยู่สามรอบ แล้วเราก็เริ่มเอาวิธีนี้ ไปใช้กับการจับทุกอารมณ์ แล้วนำมาชนตรงๆ พอทำปุ๊บ เรารู้ว่าที่ผ่านมา เราใช้วิธีกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองมาตลอด ปัญหาอะไรก็ตาม ไม่เคยได้รับการแก้ไข ไม่รู้ที่มา ไม่รู้ที่ไป มันจึงเป็นคำถามว่า ทุกข์ แต่ไม่รู้ว่าทุกข์เรื่องอะไร ด้วยสาเหตุอะไร จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 18:11:27

ความคิดเห็นที่ 4 ส่วนอันนี้เป็นบลอกที่เราเขียนไว้ เพราะอยากให้น้องสาวอ่าน เลยต้องใช้ภาษาแบบคนรุ่นใหม่อ่านเข้าใจ แบบไม่ต้องเข้าใจว่า อะไรคือสมถะ อะไรคือวิปัสสนา ----------------------- เอาตามวิสัยคนปกติก่อน เวลามีความโกรธเกิดขึ้นมา จะทำยังไง 1. พยายามหาข้อดีของอีกฝ่าย 2. พยายามคิดว่า โกรธคือโง่ โมโห คือบ้า 3. พยายามคิดว่า เราโกรธ ไอ้คนที่ทำให้เราโกรธ มันไม่ได้มารู้สึกอะไรกะเราเลย เราบ้าอยู่คนเดียว ทุกข์อยู่คนเดียว เหตุผลประดามีที่เราพอจะนึกขึ้นได้ เห็นอะไรมั๊ย มาชำแหละ เหตุผลแต่ละข้อดีกว่า 1.พยายามหาข้อดีของอีกฝ่าย อันนี้เป็นการคิดว่า อีกฝ่าย เคยทำดีกะเรานะ เคยจ่ายค่ารถเมล์ให้เราด้วย เราไม่ควรจะไปโกรธเค้านะ นั่นเป็นการคิดหาตัวต้นเหตุ หาเหตุผลที่ดูดี เพื่อให้เราไม่ต้องโกรธเค้า ความโกรธก็ระงับลงไป 2.พยายามคิดว่า โกรธคือโง่ โมโห คือบ้า อันนี้เป็นการหาเหตุผล อะไรก็ได้มาทำให้เราหยุดโกรธสักที แต่ในความเป็นจริง ความโกรธจะปะทุขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้ ถูกมะ? คิดได้ดังนั้น ความโกรธก็ระงับไป 3. พยายามคิดว่า เราโกรธ ไอ้คนที่ทำให้เราโกรธ มันไม่ได้มารู้สึกอะไรกะเราเลย เราบ้าอยู่คนเดียว ทุกข์อยู่คนเดียว อันนี้ ก็พยายามหาเหตุผลอีกล่ะ ว่าคู่กรณีเรา มันสบายเฉิบเลยว่ะเฮ้ย ทำไมเรานั่งเป็นอีบ้า โมโหหน้าชาอยู่คนเดียวว้า หน้าแก่หมด เปลืองanr ว้อย ก็เป็นการพยายามระงับอารมณ์โกรธอีกแหละ ทั้งหมดสามข้อ บลาๆๆๆ มันเหมือนเป็นการหยุดอารมณ์โกรธที่ภายนอก พอเข้าใจป่ะ แต่ละข้อ เราพยายามคิดหาเหตุผลอะไรก็ได้ เพื่อให้เรารู้สึกว่า เราควรจะเลิกโกรธได้แล้ว ซึ่ง มันเป็นวิธีการของสมถะภาวนาทั้งหมด คือทำไงก็ได้ ข่มจิตเราไม่ให้มันโกรธ อันนี้แหละ ที่มันเป็นการเอาหินมาทับหญ้า เอาก้อนหินมาทับความโกรธไว้ พอเอาก้อนหินออก หญ้าก็งอกมาใหม่ ทุกครั้งที่เราโกรธอีก เราก็คิดแบบนี้อีก คิดยังไงก็ได้ให้เราระงับความโกรธไว้ ซึ่งมันก็ไม่ได้หายไปไหน เอาล่ะ ทีนี้เรามาเริ่มบทเรียนการรู้เท่าทันความโกรธกันดีกว่า วิธีการคือ เวลาใครก็ตามทำให้เราโกรธ 1. เลิกคิดถึงคู่กรณี (ไอ้เจ้าตัวต้นเหตุให้เราโกรธ) เลิกคิดไปเลย ไม่ต้องไปหาข้อดีของมาน 2. มานั่งนิ่งๆ นะ แล้วคิดแค่ตัวเอง ห้ามคิดออกนอกตัวเองเด็ดขาด กำหนดความคิด อยู่แค่เราเท่านั้น ห้ามคิดออกเกินเขตของตัวเรา มาขยายความหน่อย แล้วมันต้องทำยังไง คิดแค่ตัวเรา นั่งดูปฏิกิริยาตอบสนองต่ออารมณ์โกรธของเรา ดูมันไป ตอนนี้หน้าชาแล้วว่ะ พูดแล้วเสียงเริ่มสั่นว้อย สั่นด้วยความโกรธ เห็นอะไรมั๊ย เห็นอะไรที่มันเกิดขึ้นที่ตัวเราจากความโกรธมั๊ย มองมันเข้าไป ไม่ต้องไปคิดว่า ความโกรธนี้ มันมาจากใคร ดูว่ามันเริ่มโกรธตรงไหน ดูว่า เรายังโกรธอยู่ว่ะ หน้าก็ยังชาอยู่ ให้พูดตอนนี้ก็เสียงสั่นว่ะ ดูๆๆๆ พิจารณาๆๆๆ มหาพิจารณา มองมันไปเรื่อยๆ ไอ้ตัวโกรธ อย่าให้มันคลาดสายตานะ สุดท้าย มันจะหยุดของมันไปเอง และจิตเราได้เรียนรู้ตั้งแต่ การเกิดของอารมณ์โกรธ การตั้งอยู่ของอารมณ์โกรธ (เอาเข้าจริง เราโกรธนานเป็นชั่วโมงได้เลยว่ะ นานจริงนานจัง) และสุดท้าย เราได้เห็นการดับของอารมณ์โกรธ เมื่อเราเห็นตั้งแต่ต้นจนปลาย นี่คือวิธีการพิจารณาอารมณ์โกรธตั้งแต่เกิดจนมันดับ และเชื่อเถอะ ทุกครั้งที่เราจะโกรธอีก เราก็จะเป็นแบบนี้อีก คำถามคือ ครั้งหน้าคุณยังจะโกรธอีกมั๊ย เมื่อคุณเห็นวงจรชีวิตมัน อยากให้มันวนลูปกลับมาอีกมั๊ย เมื่อเรารู้แล้ว เชื่อเถอะ ครั้งหน้า ยังไม่ทันจะได้โกรธ มันจะดับของมันไปเอง ดังนั้น มีสติเข้าไว้ เวลามีอารมณ์อะไรเกิดขึ้นมา ก็ตั้งวิธีพิจารณาแบบนี้แหละ ใช้ได้กับทุกอารมณ์ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 18:18:06

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นไปไม่ได้ค่ะ ถ้ารู้สึกทุกข์โดยไม่มีสาเหตุ   เช่นปวดฟันก็ทุกข์  หิวข้าวก็ทุกข์  ถ่ายไม่ออกก็ทุกข์  ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็ทุกข์   ลองฟังธรรมะไปเรื่อย ๆ นะคะ ฟังดูว่าถูกจริตกับธรรมเทศนาของพระองค์ไหน  บางบทฟังแล้วก็โดนใจ โดยส่วนตัวตอนเช้าชอบฟังทางวิทยุ  FM 107.50 หรือ  FM 89.23 (วัดสังฆทาน)  และ AM 945 (แสงธรรมส่องชีวิต)  หรือจะฟังทาง web site ก็ได้นะคะ https://sites.google.com/site/sanghathan/ http://www.sangdhamsongchevit.com/ "ใจเกิดทุกข์ อยากร้องไห้"  ลองย้อนกลับไปทบทวนดูอีกสักครั้งว่าเกิดจากอะไร  ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ป้าแก่คนสวย เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 18:18:17

ความคิดเห็นที่ 6 เวลามันมีอารมณ์อะไร ยิงปุ๊บเข้าสู่ใจเรา แล้วต้องมานั่งพิจารณาอารมณ์นั้นๆ แรกๆ เราเป็นแบบเหมือนอะไรก็ไม่รู้ วิ่งชนตุ่บตั่บไปมาอยู่ในหัว ที่มันวิ่งพลุ่งพลานแบบนั้น เพราะว่าเราไม่รู้ว่ามันเกิดมาจากอะไร ตอนไหน แต่อยู่ๆมันก็มา แล้วเราก็พยายามหาที่มาของมัน ตรงนี้ มันต้องอาศัยกำลังของสติจริงๆ กำลังของสติ จะได้มาด้วยการนั่งสมาธิ ถ้ามีโอกาสลองหาเวลานั่งสมาธิดูค่ะ อารมณ์ ใครคิดว่าจะดูมันได้ง่ายๆ เราลองมาแล้ว ยากจริงๆ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 18:21:10

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณคุณ นัยนะและคุณสติ  ที่ส่ง link มาให้ค่ะ หนูฟังก็ยังไม่เข้าใจ เพราะเรื่องอาจจะยากเกินไป แต่ขอบคุณที่สุดคุณ =U_U= PoRpLe ที่อธิบายเรื่องยากๆ ให้เป็นเรื่องที่เข้าใจง่ายมาก จะลองปฏิบัติดูค่ะ จากคุณ : ja2525 เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 18:41:24

ความคิดเห็นที่ 8 แต่สิ่งหนึ่งที่ได้จากการนั่งคิดเมื่อกี้คือ หนูพยายามหาความสุขเข้าตัว ฟังเพลง ดูหนัง เล่น internet หรือทุกสิ่งทุกอย่างที่ดูแล้วจะทำให้ตัวเองมีความสุข แต่หารู้ไม่ใจเราต่างหากที่ไม่เคยนั่งฟัง หรือทบทวนว่าต้องการต้องการอะไรถึงจะให้มีความสุข อยู่ที่ใจนั่นเอง จากคุณ : ja2525 เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 18:46:51

ความคิดเห็นที่ 10 เคยอ่านเคยฟังหรือเคยดูคลิปวีดีโอของ "พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล" ไหมคะ จากคุณ : อาณาจักรสีเขียว เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 19:36:54

ความคิดเห็นที่ 11 ขอเดาแบบงูๆ ปลาๆ เพราะข้อมูลก็มีไม่มาก ท่านไม่ค่อยทำบุญตักบาตร ทำสังฆทานอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร บ้างเลย หรือแม้แต่สวดมนต์ไหว้พระ เจริญพรหมวิหาร4 แผ่เมตตาให้สัตว์โลกเลย เพราะอารมณ์ทุกข์ ท่านว่ามันไม่ใช่ของเรา แล้วมันเป็นของใครหละ เอาเป็นว่าทำบุญ ทำกุศล อย่างไรก็ไม่ขาดทุน  สัญญาอารมณ์แบบนี้บางครั้งเกิดขึ้นมา ลอยๆ อาจมาจากญาติผู้วายชนม์ เพื่อนสนิท ไม่เฉพาะชาตินี้เท่านั้น การทำบุญอุทิศส่วนกุศล จึงจำเป็นอย่างยิ่งในสถานการณ์ อันไม่รู้เหตุนี้ จากคุณ : lekton เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 19:43:16

ความคิดเห็นที่ 12 ...มันมีสาเหตุอยู่หรอก  ไม่ใช่ไม่มีสาเหตุ .... ...อาการที่ใจเกิดทุกข์ขึ้นมาเอง  ทั้งๆที่เรื่องอื่นๆทุกๆเรื่องดีหมด  การเงินก็ดี  การงานก็ดี  ครอบครัวก็ดี  เพื่อนๆก็ดี  ญาติพี่น้องก็ดี ...แต่ใจเกิดทุกข์ขึ้นมาเองจากภายในตัวมันเอง  เกิดอาการเหี่ยวเฉา ไม่มีกำลัง หดหู่  รู้สึกร้อนใจภายใน  มีอาการแผดเผา  บางคนเป็นมากๆเริ่มเกิดอาการซึมเศร้า  หรือถึงขัันฆ่าตัวตายได้โดยคนใกล้ชิดก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนนั้นฆ่าตัวตาย  ทั้งๆที่ดูๆก็ดีหมด  อะไรๆก็ดี ... ...อาการแบบที่ว่านั้น  ซึ่งอาจจะเกิดกับทุกๆคนในโอกาสใดโอกาสหนึ่ง หรืออาจจะเกิดเรื่อยๆ  มีสาเหตุมาจากใจของคนนั้นขาดพลังของบุญกุศล  หรือเกิดจากอกุศลกรรมที่เป็นบาปที่เคยทำไว้ในอดีตกำลังจะส่งผลออกมา เหมือนต้นไม้ที่ขาดน้ำขาดปุ๋ย และโดนเพลี้ยกิน ...วิธีแก้ไข คือ งดเว้นทุกๆอย่างที่เป็นบาป หาโอกาสทำบุญทำกุศลต่างๆ (ซึ่งมีวิธีทำ ๑๐ วิธี)  โดเฉพาะวิธีทำบุญที่สำคัญคือ การฝึกหัดสมาธิภาวนา ...เมื่อใดจิตใจมีบุญขึ้นมาบ้าง  ความรู้สึกหดหู่เหี่ยวเฉาก็จะหายไปทันที   กลับเป็นตรงข้าม คือ รู้สึกสดชื่นแจ่มใสสุขสบาย   ความรู้สึกว่าโลกนี้เป็นนรกก็จะเปลี่ยนเป็นรู้สึกว่าโลกนี้คือสวรรค์  เปรียบเหมือนต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาเพราะขาดน้ำขาดปุ๋ย  กลับกลายเป็นต้นไม้ที่มีใบดอกสวยงามสมบูรณ์ หลังจากได้น้ำได้ปุ๋ย ...ฝึกเป็นคนเสียสละ ช่วยเหลือคนอื่นๆฟรีๆ อย่าหวังผลตอบแทน   อย่าเพ่งโทษเพ่งหาความผิดของใคร   อย่าอิสสาริษยาใคร  อย่าดูหมิ่นใครที่ตกต่ำ ...ฝึกแบบนี้ไปสักระยะ  จิตใจจะมีแต่ความสุขสดชื่นแจ่มใสตลอดวันตลอดคืนทุกๆวินาที ไม่ว่าจะเจอปัญหาหรืออุปสรรคอะไร ก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรจะควรทุกข์ร้อน จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 19:52:15

ความคิดเห็นที่ 13 ก่อน แสดง คคห กระทู้นี้ ประเด็น  "เคยไหมรู้สึกทุกข์โดยไม่มีสาเหตุ "                       ควร กำหนดให้ตรงกันก่อนว่า มีพระศาสดาใด แห่ง ศาสนาใด  สอนไว้ว่า ---  เคยไหมรู้สึกทุกข์โดยไม่มีสาเหตุ ?   ***************************************************** พระพุทธศาสนา  --เช่น คาถาพระอัสสชิ  ที่ กล่าวแก่ อุปติสสะ "คนนอกศาสนา"  ก่อน ชอบใจ ในคำสอนของ พระบรมศาสดา ฯ พระอัสสชิ กล่าวไว้ว่า --- ธรรมเหล่าใดมีเหตุให้เกิด พระตถคตกล่าวแห่ง เหตุ นั้น และ ตรัสความดับแห่งเหตุนั้น พระมหาสมณะมีปกติตรัสอย่างนี้ (จากความจำ) ตกลง ท่าน จขกท  ตั้งกระทู้นี้ เนื่องกับ หลักธรรมศาสนาใดครับ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 21:48:53

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นช่วงก่อนมีประจำเดือนหรือเปล่าคะ? จากคุณ : Kidnapper เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 21:54:57

ความคิดเห็นที่ 15 ขอลองช่วยหาความเป็นไปได้ของคำตอบเพิ่มนะคะ     ถ้าชีวิตดีดี อยู่อยู่อยากร้องไห้ อาจจะมีเหตุมาจากความเบื่อหน่ายในความเป็นสังสารวัฎ ร้องไห้แล้วดีขึ้น เพราะสังสารวัฎเต็มไปด้วยทุกข์อะไรแบบนั้นหรือเปล่าคะ จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 00:26:32

ความคิดเห็นที่ 16 อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขัง อะริยะสัจจัง ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สภาวะเหล่านี้แลเป็นตัวทุกข์อย่างแท้จริง คือ - ชาติปิ ทุกขา ความเกิดก็เป็นทุกข์ - ชะราปิ ทุกขา เมื่อความแก่เข้ามาถึง ก็เป็นทุกข์ - มะระณัมปิ ทุกขัง เมื่อความตายเข้ามาถึง ก็เป็นทุกข์ - โสกะปริเทวะทุกขะโทมะนัสสุกปายาสาปิ ทุกขา เมื่อความเศร้าโศก ความร่ำไรรำพัน ความเสียใจ และความคับแค้นใจเกิดขึ้นมา ก็เป็นทุกข์ - อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข เมื่อประสบพบกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ ก็เป็นทุกข์ - ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข เมื่อพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่ชอบใจก็เป็นทุกข์ - ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง และแม้คิดปรารถนาอยากได้สิ่งใด แต่ไม่ได้สิ่งนั้นสมปรารถนา ก็เป็นทุกข์ - สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา ฯ กล่าวโดยย่อแล้วก็คือ การหลงคิดว่าร่างกายเป็นของเราของเขานั่นแล เป็นตัวทำให้ใจเกิดทุกข์อย่างแท้จริง ฯ อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ยายัง ตัณหา ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ตัณหาคือความอยากไม่มีสิ้นสุดที่มีอยู่ในใจนี้แลเป็นต้นเหตุทำให้ใจเกิดทุกข์อย่างแท้จริง โปโนพภะวิกา นันทิราคะสะหะคะตา ตัตระ ตัตราภินันทินี เสยยะถีทัง กามะตัณหา คือ มีความอยากเวียนว่ายตายเกิดอยู่ร่ำไป และมีความกำหนัดยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสที่น่าปรารถนา ก็เป็นเหตุให้ใจเกิดทุกข์ ภะวะตัณหา สิ่งใดที่ยังไม่มี ก็คิดอยากจะให้มีขึ้นมา อย่างนี้ก็ทำให้ใจเกิดทุกข์ วิภะวะตัณหา และเมื่อมีทุกอย่างสมปรารถนาแล้ว ก็อยากจะให้ทุกอย่างคงทนอยู่ตลอดไป เมื่อมันจะต้องสลายหายไป ก็ร้อนใจไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น อย่างนี้ก็ยิ่งทำให้ใจเกิดทุกข์หนักขึ้นอีก ฯ อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง โย ตัสสาเยวะ ตัณหายะ อะเสสะวิราคะนิโรโธ จาโค ปะฏินิสสัคโค มุตติ อะนาละโย ฯ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย การดับตัณหาความอยากให้หมดไปจากใจด้วยการ ละ วาง ปล่อย และไม่คิดยินดีพัวพันอยู่กับตัณหาความอยากนั้นอีกเด็ดขาด คือ การดับทุกข์ให้หมดไปจากใจได้อย่างแท้จริง ฯ จากคุณ : สวรรค์รำไร เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 00:57:10

ความคิดเห็นที่ 17 เคยเป็นค่ะ ต้องบอกว่าเคยเป็นบ่อยมากกว่า ชีวิตมันดี มันปกติสุข  แต่ทำไมร้องไห้ไม่รู้สาเหตุ เป็นเพราะมันมีความเครียดลึก ๆ ในจิตใจเราเองค่ะ หาสาเหตุก็ไม่เจอ เป็นบ่อย ๆ ก็พาลจะคิดว่าตัวเองบ้า เราแก้ด้วยการทำสิ่งที่แตกต่างจากปกติ ที่เคยทำแล้วได้ผลที่สุด คือ ไปทำงานพิเศษที่ได้เงินน้อย ๆ ตอนนั้นไปทำงานที่ อีซี่คอล (รู้เลยว่ายุคไหน) หลังเลิกงาน ได้ค่าแรงรับโทรศัพท์ชั่วโมงละ 25 บาท ทำวันละ 5 ชั่วโมง ห้ามสาย ห้ามลาถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ เชื่อไหมว่า เงินจำนวนน้อยนิด กลับทำให้ชีวิตพบคำตอบ ช่วงนั้นเงินทุกบาทที่จะใช้ เราคิดเป็นชั่วโมงเลยค่ะ กินข้าวมื้อนี้ กี่ชั่วโมง ซื้ออันนี้กี่ชั่วโมง คือ เอา 25 หารทุกอย่างเลย รู้สึกชีวิตมีคุณค่ามากกกกก ได้เจอคนที่เค้าลำบากมาก ๆ ได้ค้นพบว่า ชีวิตจริง ๆ มันคือแบบนี้ ไม่ใช่แบบที่เราเป็นอยู่ตอนนั้น แบบใช้เงินเป็นกระดาษ  คิดแต่เรื่องไร้สาระปัญญาอ่อน ไม่มีประโยชน์ ตอนนั้นยังไม่พบธรรม เพราะชีวิตมันยังไม่ทุกข์ พอต้องผ่าตัดรังไข่และมดลูก   คิดไว้เลยว่า ตัวเองตายแน่ ๆ เพราะเราเลือกดมยา มีโอกาสตายได้ ก็เข้าหาธรรมตอนนั้น  จนมีธรรมในหัวใจ ณ ตอนนี้ สิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุด กลับเป็นสิ่งที่อยู่ในตัวเราเอง ชีวิต ณ ปัจจุบัน มีเงินน้อย แต่สุขมากกว่าตอนมีเงินเยอะ มีความสุขได้ง่าย และบ่อย ๆ   อาการที่เคยเป็นแบบคุณ  ไม่เป็นนานแล้วนะ ก็แค่แชร์ประสบการณ์นะคะ จากคุณ : ประดับดาว เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 01:46:08

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบดูละครมากไปหรือเปล่าค่ะ  อินกับตัวแสดง ละครจบแต่เก็บมาคิดต่อ จากคุณ : Tiger Bood เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 05:36:16

ความคิดเห็นที่ 19 อย่างไรก็มีสาเหตุครับ...เพียงแต่เราอาจจะไม่เห็นมัน แม้ไม่มีสาเหตุึการเป็นทุกข์ จากอารมณ์ใดใด ตัวจิตที่สภาวะปกติ  ยังเป็นทุกข์เองได้ ซึ่งเป็นการแสดงความจริงเบื้องต้นให้คุณเห็นว่า "  ตัวจิต " เป็นตัวทุกข์ แต่วิธิการหนีทุกข์ของคุณเมื่อเห็นแบบนี้ผิดไปนิดหนึ่ง คือคุณไปจดจ่อและจมกับอาการ  คุณพยายามหนึทกข์ แต่ยังไม่ถูกวิธี   วิธียกจิตหนีทุกข์มีสองแบบ  หากอินทรีย์อ่อน ควรใช้บุญมาช่วยเสริม เช่นใช้การสวดมนต์ชวย  แต่หากทำสมถะพอได้บ้างแล้ว ให้ใช้การภาวนาระงับอาการทุกข์ ( ไม่ใช่เพื่อกดข่มให้ทุกข์ดับไป ) ภาวนาแค่เบาๆ  ดูอาการทุกข์ที่เกิดขึ้น  โดยไม่วิพากย์ใดใด ประคองไปเรื่อยๆ  ไม่นานอาการทุกข์ก็หายไป สติของคุณจะแจ่มชัดขึ้น ต่อไปจิตคุณจะรู้เองว่า  ทุกข์นี้  ไม่เที่ยง ไม่น่ายึดถือ... จากคุณ : ฮูฮง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 08:38:31

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณผู้ชี้นำทางทุกท่าน ตอนนี้ได้คำตอบมาแล้วบ้างว่าอะไรทำให้เราทุกข์ ความรับรู้ หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ ทำให้เกิดทุกข์ ตัวสร้างทุกข์คือใจเรานั่นเอง เราโดนจิตใจหลอกให้ทำนู้นทำนี้ หลอกว่าถ้าเราทำแบบนี้เราจะมีความสุข ไปที่นั่นเราจะมีความสุข ทำอย่างนี้ อย่างนั้นเราจะมีสุข ใจเราเองต่างหากที่ทำให้เรามีทุกข์ ดูใจ ดูจิต และตามดูมัน ตัวบงการที่ให้เรามีทุกข์ พอรู้ต้นตอตอนนี้สบายดีขึ้นบ้างแล้วโดยที่ไม่ได้ร้องไห้ เหมือนเราหาของที่เราทำหาย โมโห หงุดหงิด โดยไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร ตอนนี้กำลังเพ็งมองจิตของตัวเองแล้วขัดเกลาอยู่ค่ะ เช่นเมื่อก่อนเห็นคนเดินมาก็จินตนาการว่าทำไมเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ แล้วก็เก็บเข้ามาใส่ตัว แล้วก็คิดว่าทำไมๆ เหมือนรับเรื่องราวระหว่างวันแต่ละอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองเข้ามาตลอดเวลา ช่วงนี้พยายามดูเพื่อให้รู้เท่าทันจิต และพยายามมีสติมากขึ้นค่ะ ส่วนบางคนที่บอกว่าเจ้าของกระทู้อาจจะเป็นคนไม่ทำบุญ คงไม่ใช่ค่ะ เราเป็นคนชอบทำบุญมาก ว่างๆ ก็ไปปล่อยนกปล่อยปลา ตักบาตร แต่สิ่งนึงที่ไม่ค่อยได้ทำคือสวดมนต์ ภาวนา ตั้งแต่นี้ไปจะเริ่มทำเรื่อยๆ ค่ะ จากคุณ : ja2525 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 08:51:33

ความคิดเห็นที่ 21 ชีวิตที่สมบูรณ์พูลสุข  ลึกๆในใจกังวลว่าความสุขนี้ไม่คงที่  สถานภาพไม่คงที่  จึงแปลออกมาเป็นทุกข์ล่วงหน้า จากคุณ : คนรักศีล เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 55 17:45:01

ความคิดเห็นที่ 22 นั่นแหละๆ ที่คิดว่าทุกข์ไม่มีสาเหตุ ที่จริงมีเหตุทั้งนั้น ลองพิจารณาให้ละเอียดแยบคาย ก็จะเจอสาเหตุ สติมา ปัญญาเกิด ทุกข์ก็ต้องถอยร่น และดับไปอย่างแน่นอน... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 55 11:11:26

ความคิดเห็นที่ 23 " แม่พาลูกเข้าวัดแต่วัยเด็ก ใช่บังคับให้หนูเล็กฟังเทศนา การกล่อมเกลาจิตใจใช้เวลา ใช่ว่าสำเร็จได้ภายในวัน ต้นโพธิ์ทอดเงาแผ่ขยาย พื้นทรายขาวสะอาดราวพื้นสวรรค์ ลมพัดเย็นรื่นชื่นใจครัน เสียงคนพูดกันแว่วไกลไกล ให้ลูกพบว่าท่ามกลางความอึกทึก เราก็อาจรู้สึกสงบได้ พบร้อนให้รู้ที่หลบไป พบไฟให้รู้ว่าคู่น้ำ " ที่มา: บทกลอนจากหนังสือ ปั้นมากับมือ ของ อ.เตือนใจ บัวคลี่) ปล.ความทุกข์มันก็เหมือนกับความสุขแหละจ้ามันไม่จีรังยั่งยืนหรอกเดี๋ยวมันก็จากไป อีกไม่นานก็เช้าแล้ว.. จากคุณ : ลีลาละมัย เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 09:36:39