PANTIP.COM : Y12624243 ยืน เดิน นั่ง นอน เจริญสติได้กันครบไหมค่ะ [เล่าเรื่องภาวนา]

ความคิดเห็นที่ 7

มาแระ อิอิ

ของเราไม่น่าเรียกว่าเป็นความสามารถพิเศษนะ เรียกว่าเป็นวิบากกรรมดีกว่าค่ะ

คืองี้ค่ะ ที่จริงเราก็ทำท่านั่ง ตอนแรกเราชอบนั่ง ไม่ชอบเดิน เคยนั่งได้นานๆ สามชั่วโมงมั้งนานสุด ตอนหลังพอได้หัดเดินแล้วก็ชอบเดินเหมือนกัน คือสรุปแล้วเราชอบทุกท่า แต่ที่มีปัญหาคือขี้เกียจทำ กับเมื่อทำแล้วถึงจุดที่มันจะได้สภาวะ จะมีวิบากมาปิดกั้น

ในช่วงที่นั่งภาวนาได้ดี ก็มีวิบากมากั้น ทำให้หยุดทำ พอหยุดทำแล้วจะต่อไม่ติด เรียกว่าต้องหันไปทำอย่างอื่นเลย

ทีนี้คนภาวนานี่มันจะต้องผ่านกันไปทีละด่านใช่ไหมคะ ทุกคนที่ผ่านไปถึงระดับนึง มันจะเป็นสากล คือคุยกัน ก็จะรู้ว่ามันเป็นด่านๆ ยังกะเกมคอมพิวเตอร์

ด่านสำคัญของเราคือโมหะ เป็นเจ้าแม่โมหะค่ะ แล้วไม่รู้ด้วยตอนแรกน่ะ มันเคลิ้มๆ สบายๆ ขมุกขมัว เพลินดี ประกอบกับนิสัยชอบนอนเป็นชีวิตจิตใจ ช่วงเจอโมหะถล่ม มันนั่งสมาธิไม่ได้เลย ตกภวังค์หลับตลอด หลับได้หลับดี หลับจนท้อใจ

แรกๆ ก็สู้ สู้ก็แพ้ค่ะ แพ้ตลอด จากโทสะซ้อน จนเซ็งจนเบื่อ ไปถามหลวงพ่อท่านบอกเราต้องมาทำกับหมู่พวก ทำคนเดียวสู้มันไม่ได้หรอก ท่านไม่ได้ว่าอะไรมาก แต่ให้กำลังใจมา

ไอ้แบบเดินทั้งคืนนั่งทั้งคืนจนผ่านน่ะ เราไม่มีวาสนา ถ้าคิดจะสู้ แพ้แน่นอนน... แต่เราก็ทำนะ พออยู่วัดเราก็ทำ มีงานเนสัชชิกเราก็ทำ อย่างเนสัชชิก ทำสามงาน ถึงจะผ่าน ไต่ระดับมาทีละนิดๆ แบบขยายเวลาเอาน่ะ ถ้าตั้งใจว่าวันนี้จะทำให้ผ่าน ไม่ผ่านแน่นอน

เราเลยปรับกลยุทธ์ เอางี้ มันอยากนอนให้นอน ตื่นมากรูทำต่อ คือละตัวยึด มันง่วงก็นอ น หลับไป ตื่นมาทำต่อ หลับได้หลับไป เมิงอย่าตื่นนะ เมิงตื่นกรูต่อ.. คือเล่นลูกตื้อ ก็เลยผ่านสภาวะยึดไปได้ ก็รีเล็กซ์ว่างั้น ทำได้ก็ทำทำไม่ได้ก็ทำ (เท่าที่ได้ ไม่บีบบังคับตัวเองจนทุกข์) ถึงขั้นว่าเออ เราคงไม่มีวาสนาทางสมาธิ ก็ช่างอ่ะ เอาเท่าที่มีนี่แหละ

ตัดใจไปเลยค่ะ ง่ายดี คือมันยากที่จะทำตามที่เราหวัง ดังนั้นเราเลิกหวังมันซะเลย.. 555

ครั้งนึงจะไปอินเดีย ก็หวังไว้ว่าจะไปภาวนาใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ค่ะ ก็ไปกราบลาหลวงพ่อใหญ่ ท่านก็เทศน์ไป แต่มีคำนึง ท่านพูดลอยๆ ว่าอริยาบถ 4 นั่งยืนเดิน ทำไมไหวก็นอนมันเลย ท่านพูดแค่นั้น แล้วพูดเรื่องอื่น เราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอไปที่พุทธคยาจริงๆ

คืนที่เราใฝ่ฝัน กลับมีเหตุมากมายมากั้น จนแทบจะหมดแรงภาวนา คำสอนท่านเด้งขึ้นมาค่ะ ท่านเตือนเราไว้ล่วงหน้าหลายวันเลย

หลังจากพิจารณาแล้วมันไม่ดับ เดินก็แล้วนั่งก็แล้วค่อนคืน เหนื่อยกายเพลียหัวใจ สู้กับปฏิฆะและตัวกูของกูเนี่ย ตลอดคืน ทั้งๆ ที่ตั้งใจมาทำสมาธิ..กร๊ากก ไม่ไหวแระ ไม่ได้ก็ไม่ได้ช่างมัน

กูนอนดีกว่า 555 หลวงพ่อคงเห็นแล้วมั้งว่าเราจะชวด.. ท่านเลยสงสาร ปลอบใจไว้ก่อน บอกเมิงนอนก็ได้ ก็เลยนอนภาวนา โอว..ก็ไปได้สภาวะตอนนอน อาจารย์ที่นิมนต์ท่านไปอินเดียด้วยมาสอนให้ มันเหมือนเราฝันแหละ แต่สภาวะมันได้จริงๆ หลังจากนั้นได้ถามท่าน ท่านรับว่าท่านมาสอนให้จริง

หลังจากนั้น ก็ไปศึกษาสมมติดู มีหลวงปู่เส็ง ท่านสอน "วิธีนอนเจริญฌาน" เออมันตรงกับเราว่ะ สงสัยจริตมันทำได้ งั้นขอเอาแนวนอนนี้เลยแล้วกัน

หลังจากนั้นก็ใช้วิธีนอนเจริญฌาน นี่หลายเดือนเลย จนกระทั่งว่าทำได้ดี (ซึ่งหลังจากที่เราพอใจว่าทำได้ดีแล้ว เรานอนเข้าฌานได้จริง และมันก็ไม่หลับอีกต่อไป พอเราชักจะย่ามใจ ก็เกิดสภาวะเปลี่ยนอีก ทีนี้นอนไม่ได้แล้ว ต้องลุกมานั่ง

พอนั่งทำได้ ก็ต้องยอมรับว่า เป็นอริยาบถที่สมบูรณ์ที่สุดค่ะ นั่งสมาธิเนี่ย สติมันพร้อม
มันพร้อมจริงๆ ไม่มีข้อกังขาในสภาวะเลยค่ะ

ส่วนวิธีการที่ว่านอนเข้าฌาน มันก็เป็นเหตุบังเอิญอีก ขอย้อนเล่านิด คือเราไม่ได้นอนจะทำฌานหรอก ทีแรกมันจะนอนไม่ให้เสียเปล่าเฉยๆ หรือนอนพักเอาแรง

หลายครั้งที่เพียรหนักๆ แล้วร่างกายสู้ไม่ไหว ก็เอนลงไป แต่ทำสติต่อ คือรู้อริยาบถ รู้กาย รู้เวทนา รู้จิต ยังคงภาวนาเหมือนตอนนั่งแหละ แต่ว่าเป็นท่านอนแทน

แรกๆ มันก็หลับค่ะ แต่มันไปทำต่อเอง เราจะตื่นมา คือสติตื่นมาก่อน ตื่นมาในสมาธิเลย เราก็ภาวนาต่อค่ะ แล้วกายจะตื่นตามมา พอถอยสมาธิออกมาก็ตื่นพร้อมพอดีทั้งกายทั้งจิต โอว.. ไอ้ผลที่ว่าเราเพียรก่อนหลับ มันมีจริงนะ คือทุกครั้งที่นอนเราก็ภาวนาเข้าไปก่อน จะบริกรรมหรือทำสติก็ได้ แรกๆ มันจะหลับเร็วมาก หลังๆ จะทำได้นานขึ้น แล้วก็มาเกิดปรากฏการณ์ที่ว่า จิตตื่นขึ้นมาในสมาธิ สติคมชัดมาก แต่เราอยู่ในสมาธิ จะขยับตัวไม่ได้เลย จนกว่าจะถอนออกจากสมาธิน่ะ

แรกๆ เราคิดว่าฝัน ก็ไม่ได้สนใจ หลังๆ ทำทุกวันไง มันก็พิสูจน์ได้ว่าไม่ได้ฝัน เพราะว่าทำทุกวัน ทดลองเล่นพลิกแพลงจน มั่นใจ เราเข้ารูปฌานสุดได้ก็ต้องใช้ท่านอน นั่งไม่ได้ นั่งเท่าไหร่ก็ไม่ได้ พยายามยังไงก็ไม่ได้ แต่ถ้ามั่วๆ ทำได้ ก็ไปถามหลวงพ่ออีก

ท่านบอกว่า การนั่งมันครบ มันมีความตั้งใจมาก มันเลยไม่เข้า (สติเยอะ ประกอบกับนิสัยวิปัสนา คิดตลอด) แต่พอนอน ท่านว่ามันผ่อนคลาย มันไม่ต้องกังวลเรื่องกายและเวทนา มันจึงเข้าได้ลึก ถ้านั่งอยู่ระหว่างสองกับสามนานมากขึ้นสี่ไม่ได้

แต่พอนอน จิตมันไม่มีกายเป็นอุปสรรค มันเลยเข้าง่าย ก็คือได้รับการยืนยันว่าเข้าฌานได้จริงๆ ในท่านอน แต่ไม่ใช่ว่าจะดีนะ มันน่าอาย แต่อย่างว่าในเมื่อเรานั่งไม่ได้ เราต้องใช้วิธี นอนไปก่อน นอนภาวนา จนเข้าฌานสี่ แล้วถอยออก ค่อยๆ พยุงกายขึ้นแล้วภาวนาต่อ ก็เข้าฌานต่อได้ เวลาจะไปให้ถึงฌานสี่ ต้องใช้วิธีนี้อยู่พักนึง

เพราะนั่งเข้าไม่ได้เลย จะแพ้เวทนา ซึ่งไม่เคยฝึกเอาชนะมาก่อน ถ้านอนจิตจะไหลเร็วมาก เพราะไม่ต้องเจอเวทนา ช่วงนึงเรานอนภาวนาจนมีเวทนาในท่านอนได้ 555 และค้นพบว่า ถ้าจะเอาจริงเอาจังกับการเข้าฌานในท่านอน เวลาที่ทำนานๆ มันมีเวทนามากกว่าท่านั่งค่ะ

เราชำนาญในการแยกกายกับจิตมาก่อน แต่ในปัจจุบันอินทรีย์บ่มเพาะมาน้อย ทุกวันนี้เราก็ยังฝึก พยายามฝึกกายให้มันแก่กล้าขึ้น รองรับในสภาวะของจิต

มาแก้ด้วยการสวดมนต์นานๆ ตามแบบฉบับหลวงพ่อ

มานึกย้อนภายหลังสมัยเด็กๆ จิตมันเข้าถึงฌานสี่ ก็ท่านอนนี่แหละ จนตัวข้างในหลุดออกมา ทีแรกคิดว่าฝัน แต่พอมันเป็นซ้ำๆ ไม่ได้ฝันแน่ๆ คราวนี้กลัวเลย เลิกทำไปเป็นสิบปี ซึ่งเมื่อย้อนไปแล้ว มันอาจจะเป็นนิสัยเดิม นิสัยบร้าอะไรไม่ทราบ เพราะตอนเด็กก็ทำเองไม่มีใครสอน ถึงได้กลัวจนเลิกทำ

เรียกว่าจิตดี แต่อินทรีย์ไม่ได้เรื่องน่ะค่ะ มันเป็น วิ..บากกกกก

แม้แต่ช่วงสำคัญๆ ในการภาวนา ที่ว่าสติจะตื่นทั้งวันทั้งคืนน่ะค่ะ เราก็ยังนอน ไอ้นาทีแบบนั้น ครูอาจารย์ยังว่า ปกติเขาจะไม่นอน เขาจะนอนไม่ได้กันนะ เราก็ยังนอน

แต่มันนอนแต่กายไง จิตไม่ได้นอนด้วย สติตื่นได้ แม้ว่าเราจะนอน

ซึ่งถ้าเราเลือกได้ ก็คงอยากจะนั่งทำหรือยืนทำ 555 แต่ก็ต้องยอมรับว่า ท่านอนเป็นท่าที่มันทำได้เลย แต่ท่าอื่นต้องมีสภาวะพร้อมจริงๆ ถึงจะทำได้

แต่เดี๋ยวนี้ก็ไม่นิยมนอนภาวนา ไม่ค่อยสอนใคร เพราะติดแล้วเลิกยาก แต่ว่าทุกครั้งที่นอน จะภาวนานอน ไม่เคยนอนเฉยๆ คือจะนอนท่าสีหไสยาศน์ค่ะ

ตะแคงขวา กำหนดสติ แล้วก็ดูลม เข้าสมาธิไป จนเข้าภวังค์หลับ ถอยออกมาตื่น จะไปทำอะไรก็แล้วแต่ สติจะตื่นก่อน แล้วกายจะตื่น

มันดีอย่างนึงคือ ถึงแม้คุณไม่มีเวลาภาวนา ยังไงคุณก็ต้องมีเวลานอน ถ้าคุณภาวนาซะตอนนอน คุณก็ไม่นอนไปเปล่าๆ อย่างน้อย 100 % ของการนอน มันจะมีผล มีการภาวนแทรกอย่างน้อยต้องมี 20-30 % ก็นับว่าไม่สูญเปล่าไง

ถ้าจะภาวนาในท่านอน เราไม่แนะนำ แต่ถ้าจะนอนเฉยๆ ให้นอนภาวนาดีกว่า ไม่นอนทิ้งไปเปล่าๆ อันนี้เราแนะนำ แค่ใช้เป็นยานอนหลับก็คุ้มมม และบางทีมันก็ช่วยแก้ไขอุปสรรคบางอย่างในการภาวนาได้เหมือนกันนะ

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=gajidrid&month=01-2011&date=06&group=2&gblog=8

จากคุณ : chaosy

เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 11:05:45

ความคิดเห็นที่ 12

มันเป็นเช่นนั้นเอง คุณสติ..

การระเบิดครั้งแรก มันก็มีอานุภาพได้ประมาณน้ันแหละ แล้วก็จะเสื่อมไป กลับมาเป็นอย่างเก่า ในแต่ละครั้งของการระเบิด ถ้าเรารู้ทัน เราทรงรักษาสภาวะไว้ได้ ก็อิ่มนาน

เหมือนคนปลูกต้นไม้ เพียรบำรุงรักษา วันนึงก็ออกดอก แล้วก็ออกผล เราก็กินสิคะ.. กินผลที่เราปลูก เราก็อิ่ม อิอิ.. เป็นธรรมดา

ที่น่าเสียดาย สำหรับคนจำนวนมาก ก็อาจจะเป็นว่า ไม่ได้ทรงรักษาต่อเนื่อง เพราะไม่รู้ชัดในสภาวะที่เจอเป็นปัจจัตตัง ไม่รู้ว่านั่นคือเหตุ นั่นคือผล รู้แต่สภาวะ แต่อาจไม่รู้ความหมายของสภาวะ

อาจารย์องค์นึงบอกว่า ขี่มังกร ตามหามังกร เลยไม่ได้เจอมังกรซะที (ทั้งที่ตัวเองก็ขี่อยู่นั่นแหละ) พูดไปพูดมาก็จะกลายเป็นว่าอยากได้มังกร แต่คิดว่าตัวเองคงไม่อาจเอื้อมซะอีก ก็ต้องบอกว่ามังกรก็สมมติ เกิดแล้วดับ อย่าคิดมาก มังกรก็คือมังกร แต่ว่ามังกรน่ะมันก็สมมุ๊ตตต

แล้วพระศาสดาว่ามังกรมีจริง ใครตามหามังกร ย่อมได้เจอมังกร การที่เราจะได้เจอมังกร มันก็เป็นไปตามสัจจะความจริงที่บัณฑิตท่านกล่าวไว้ดีแล้ว

ถ้าเราทำตามบัณฑิต เพียรภาวนา เราก็มีสิทธิ์ได้เจอมังกร ทั้งนั้นแหละ มันเป็นความจริง จะเอาคำว่า"กลัวคิดไปเอง" มาหักล้างอย่างไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงเช่นน้ันได้

อย่างดี ก็หาผู้รู้ที่เราสามารถเชื่อได้ มาช่วยยืนยันให้เท่านั้น แต่ความจริงไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปซักกะหน่อย

ความจริงไม่เคยสร้างปัญหา แต่ถ้าหลงยึดความจริงสิ ถึงจะเกิดปัญหา

เข้าใจว่าคุณสติเล่าสัญญาในอดีต ป่านนี้คุณก็คงยอมรับความจริงไปแล้วล่ะ อิอิ

ส่วนเรื่องวิเวกวิโหววิเหว๋ เราก็เคยเป็น แต่เราเป็นในขณะที่ชีวิตเผชิญทุกข์บีบคั้นทางจิตใจอย่างหนักหนาสาหัส ในเรื่องความสามารถและการงาน ไม่ได้เจอเพราะภาวะการป่วย แต่เข้าใจอารมณ์ได้ หุหุ

ขณะที่เป็นนั้น ดันนึกถึงท่านไอนสไตน์ โอว..ท่านคงเจอภาวะ ตอนทำวิจัย แบบค้นหาทฤษฏีใหญ่ จะเป็นบาทฐานให้ยึดมั่น เป็นแม่บทอธิบายได้ทุกสรรพสิ่งในจักรวาล ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อค้นหา grand theory แต่พอเจอเข้าจริงๆ กลับเจอแต่ความยึดมั่นไม่ได้ ไม่ใช่แค่ไม่มีทฤษฏีใหญ่ที่ตามหานั้น กลับค้นพบว่าที่จริงไม่มีเลยสักทฤษฏีที่ยึดมั่นได้จริง

ไม่ใช่เพียงทำลายทฤษฏีที่ศึกษามา เพียรก่อร่างสร้างมาตลอดอายุ และสะสมกันมาหลายช่วงอายุ

ความรู้ใหม่ที่ค้นพบ ยังได้ทำลายฐานคิดทั้งหมด ที่เป็นที่มาของทฤษฏีเหล่านั้น ถอนรากถอนโคนความเชื่อความคิดความรู้ที่เคยมีมาทั้งหมดในอดีต

โอว..

เขาว่า "โลกใต้ฝ่าเท้าเหมือนยุบตัวลงไป กลายเป็นอากาศเวิ้งว้างว่างเปล่า ไร้ที่ยืน ไร้ที่ยึดมั่นเป็นแก่นสารได้"

เขาไม่สามารถยอมรับได้ แต่ก็ต้องยอมรับ เพราะมั่นใจในระบบกลไกทางวิทยาศาสตร์ความรู้ที่ตัวเองเชี่ยวชาญ เรียกว่าไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับในผลการศึกษานั้น

เหอๆ เราไม่รู้ว่าปู่ไอนสไตน์เขาจัดการจิตใจตัวเองอย่างไร ก่อนจะกลับตาลปัตรมาเป็นนักสันติภาพโลก ก่อนเขาจะสิ้นอายุ

แต่กรณีเรา เจอเข้าไป ก็สั่นเหมือนกัน รับไม่ได้เหมือนกัน แต่เรามีสัญชาตญาณของศิษย์ที่มีครูอาจารย์ ลูกเค้ามีพ่อมีแม่ อิอิ..

เราก็ทำตามสัญชาตญาณดิ่ จิตตกก็วิ่งกลับไปหาครูอาจารย์ ได้กำลังใจจากท่าน และคำสอนให้เข้าใจสถานการณ์ตามความจริง ก็เลยผ่านได้ อิอิ..

(ปกติปัญญามันรู้ไง รู้โดยหลักการ แต่ใจมันไม่ยอมรับ ต้องอาศัยกำลังมากที่จะยอมรับความจริงบางอย่าง เราทำเองไม่พอ ต้องพึ่งบารมีอาจารย์)

ตอนเราละตัว ละโลก เรายึดอาจารย์เป็นที่มั่น เกาะอาจารย์ได้สักพัก เรียนรู้ธรรม แล้วเราค่อยมาละอาจารย์อีกที ไปยึดธรรมแทน สุดท้ายแม้ธรรมก็ยึดไม่ได้

ปล่อยลอยทิ้งดิ่ง แต่นั่นก็เป็นช่วงที่จิตใจแข็งแรงพอจะลอยคอได้เองแล้วน่ะค่ะ

เราถึงว่า ถ้าไม่มีครูอาจารย์ เราไม่มีทางจะมาเขียนกระทู้สนทนากับคุณในเรื่องอย่างนี้ได้เล้ยยย มีบรมครูแล้ว ก็ต้องมีครูใหญ่ด้วย ครูน้อยด้วย..

จากคุณ : chaosy

เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 11:26:23