ความคิดเห็นที่ 1 สงสัยเหมือนกันว่าการทำทาน  แล้วได้ทานบารมีเป็นระดับขั้นนั้นเหมือนกับการได้ยศของตำรวจทหารหรือไม่   ใครเป็นผู้กำหนดว่าการให้ทานขนาดนี้แล้วจะได้ระดับขั้นนี้   เป็นข้อสงสัยที่อยากรู้  ไม่ได้ยียวนอะไร จากคุณ : thaisoon เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 17:29:53

ความคิดเห็นที่ 2 ความแตกต่างของผลทาน  ต้องพิจารณาจาก ๒ ระดับ คือ ระดับภายนอก กับ ระดับภายใน .. -ระดับภายนอก  คือ พิจารณาที่อานิสงส์ที่จะสะท้อนผลมา   เช่น เราสละผลไม้ผลหนึ่งเอาไปถวายทำทานในหมู่สงฆ์ที่พระพุทธเจ้าทรงเป็นประมุข  ..แบบนี้ย่อมจะได้อานิสงส์ตามมามากมาย  เพราะเป็นการทำบุญมหาศาล  ได้ทำบุญกับนาบุญที่สูงสุด ....   แต่มาพิจารณาระดับภายใน  จะเห็นว่า เราแค่สละผลไม้ไปเพียงผลเดียว เราทำลายตัวโลภะไปนิดเดียว บารมีที่เป็น"ทานบารมี"ที่ได้จากงานนี้จึงมีนิดเดียว -ระดับภายใน  คือพิจารณาที่กำลังใจที่เราต้องทำลายตัวโลภะ   เช่น เราเดินทางไปในป่า เราเห็นเสือตัวหนึ่งกำลังหิวโซ เราก็เกิดจิตใจเสียสละยอมตายเอาร่างกายของเราให้เสือตัวนั้นกิน ... แบบนี้กลายเป็นทานบารมีขั้นสูงสุดไปเลยเพราะทำลายโลภะถึงขั้นสูงสุดคือยอมสละชีวิต  แต่ในแง่อานิสงส์ภายนอกของการทำทานให้เสือครั้งนี้  ย่อมไม่อาจจะเทียบได้กับที่เราเอาผลไม้ผลเดียวถวายทานแก่หมู่สงฆ์ที่มีพระพุทธเจ้าทรงเป็นประมุขแน่ๆ เพราะเสือเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉาน ไม่มีคุณธรรมใดๆในตัวมัน ไม่ใช่นาบุญอะไรเลย      สรุป .. -ทานที่เป็นบารมี พิจารณาที่ เราทำลายตัวโลภะในใจเรา ออกไปได้มากน้อยแค่ไหน              -ทานที่เป็นบุญ พิจารณาที่ เราจะได้อานิสงส์ผลบุญสะท้อนกลับมาแค่ไหน ....ในอดีตบางชาติ  พระโพธิสัตว์ทรงอุบัติเป็นกษัตริย์   แล้วเกิดอยากบวชก็ทิ้งราชสมบัติไปเฉยๆ ออกบวชเป็นฤาษี ไม่ได้มอบให้ใคร    ใครจะมาเอาไปก็ช่างไม่สนใจใยดี จนพระราชวังกลายเป็นเมืองร้างไปเลย   ในกรณีแบบนี้ไม่ถือว่าทำทานที่เป็นการทำบุญ  เพราะไม่ได้ยกมอบให้ใคร  แต่ในกรณีนี้เป็นการทำทานที่เป็นบารมี  คือเสียสละ   ทำลายความโลภในใจออกไป แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 55 19:25:45 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 19:23:42

ความคิดเห็นที่ 3 เข้าใจว่ามันอยู่ใน จิต ณ ขณะนั้นด้วยแหละ อำนาจของจิตในการให้ กำลังใจที่จะให้ในขณะน้ันน่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 19:52:10

ความคิดเห็นที่ 4 1.กรณีพระเจ้าสีวิราช จึงเป็นแค่ ทานสามัญบารมี ส่วนกรณีพระเวสสันดร กับเวลามพราหมณ์ จึงเป็น ทานอุปบารมี - กรณีพระเจ้าสีวิราช เมื่อให้ทานแล้วหลังจากนั้นก็ยังทรงอยู่ในพระราชสมบัติ เมื่อจะสละราชสมบัติ ก็ยังคงมีคนปรนนิบัติเลี้ยงดู มิได้ตกทุกข์ได้ยากเท่าไหร่ หลังจากที่ให้แล้วดวงตาก็กลับมาดังเดิม ดังนั้นจึงได้เป็นแค่ทานสามัญบารมี 2.กรณีชาวบ้านคนนึงบังเอิญใส่บาตรพระโสดาบันครั้งนึง หรือหลายครั้งก็ตาม สิ่งที่ชาวบ้านคนั้นได้ คือแง่ของอานิสงส์บุญมากกว่าการให้มหาทานเท่านั้น แต่ไม่เกี่ยวกับแง่ของการฝึกบารมีใช่หรือเปล่า? -ถ้าแค่บังเอิญ หรือตั้งใจแค่ทำบุญ ก็ได้อานิสงส์แค่ทำบุญ เพราะไม่ว่าจะบำเพ็ญบารมีอะไร ก็ตามแต่ ท่านจะตั้งสัจจะอธิษฐานก่อนว่าจะบำเพ็ญบารมีอะไร หมายถึง การให้มหาทาน (แจกจ่ายทานใหญ่ในหมู่คน) เป็นการสร้างบารมีมากกว่าการตักบาตรในพระโสดาบันรูปเดียวหรือเปล่าครับ -มหาทานที่พระพุทธองค์กล่าว คือเหล่าพระอรหันต์สาวกที่มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุข ทานแบบนั้น ย่อมให้ผลมากกว่าการให้ทานทางด้านวัตถุใดๆ เหนือกว่าการให้ทานบุคคลอื่นๆอยู่แล้ว ส่วนการให้ทานมหาชน คนธรรมดาร้อยคน ก็ย่อมให้ผลน้อยกว่าให้ทานพระโสดาบันท่านเดียวอยู่แล้ว แต่ถ้าหลายร้อยคน หลายพันคน ไม่อาจคาดเดาได้ ความคิดเห็นส่วนตัว แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 55 21:32:38 จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 21:31:27

ความคิดเห็นที่ 5 คห.1 เหมือนอายุเท่านี้ เรียกเด็ก อายุเท่านี้ผู้ใหญ่ เท่านี้คนแก่อ่ะครับ เรื่องบารมีชั้นต้น ชั้นกลาง ชั้นสูง ก็เหมือนกันครับ ท่านเพียงแต่แบ่งหมวดสำหรับเรียกสื่อสารกันให้เข้าใจง่าย จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 21:40:15

ความคิดเห็นที่ 6 คห.4 คำว่า "มหาทาน" นี้เป็นชื่อเรียกพิธีแจกทานแบบหนึ่งครับ ไม่ใช่สังฆทาน http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2009/07/Y8136420/Y8136420.html   ความคิดเห็นที่ 1 สัตตสดกมหาทาน  ทานใหญ่อย่างละ ๗๐๐ (ตามที่อรรถกถาประ มวลไ้ว้ ๗ หมวด คือ ช้าง ๗๐๐ ม้า ๗๐๐ รถ ๗๐๐ สตรี ๗๐๐ วัวนม ๗๐๐ ทาส ๗๐๐ ทาสี ๗๐๐ )  ซึ่งชาดกเล่าว่า  พระเวสสันดรบริจาคก่อนเสด็จออกจากวังไปอยู่ที่เขาวงกตในแดนหิมพานต์,   แต่ ตามหลักพระพุทธศาสนา อิตถีทาน คือการให้สตรี จัดเข้าในจำพวกทานที่ไม่เป็นทาน  และไม่เป็นบุญ  (คือเป็นบาป ซึ่งในมิลินทปัญหากล่าวว่าพาผู้ให้ไปสู่อบาย) จึงน่าวิเคราะห์ว่าในเรื่องนี้มีเหตุผลหรือมีนัยที่น่าศึกษาอย่างไร,  ในที่นี้ จะกล่าวถึงข้อมูลและข้อสังเกตเบื้องต้นไว้ประกอบการพิจารณา คือ ก) ในโอกาสนี้ พระเวสสันดรให้ทานโดยสั่งให้แจกจ่าย ทั้งให้ผ้าแก่ผู้ต้องการผ้า ให้สุราแก่นักเลงสุรา ให้อาหารแก่ผู้ต้องการอาหาร อรรถกถาอธิบายว่าพระเวสสันดรก็ทราบอยู่ว่าการให้น้ำเมาเป็นทานที่ไร้ผล แต่ให้เพื่อให้นักเลงสุราที่มาก็ได้ไป ไม่ต้องไปพูดว่ามาแล้วไม่ได้   ข) สตรีที่เป็นทานในคราวนี้ ตามเรื่องว่านั่งประจำรถ ๕๐๐ คันซึ่งเป็นทาน คันละคน (ทำนองว่าเป็นคนประจำรถ)   ค) ในการให้ทานบุคคล พระเวสสันดร คงจะได้รับหรือให้เป็นไปโดยความเห็นชอบของบุคคลนั้น เช่นเดียวกับการให้ภริยา ง) ในเวลามสูตร (องฺ นวก.๒๓/๒๒๓/๔๐๖) พระพุทธเจ้าตรัสเล่าว่าพระองค์เคยทรงเกิดเป็นพราหมณ์ชื่อว่าเวลามะ และได้ให้มหาทาน มีของที่เป็นทานยิ่งใหญ่มากมาย ตั้งแต่ถาดทองคำจำนวน ๘๔,๐๐๐ รวมทั้งช้าง รถ โคนม หญิงสาว อย่างละ ๘๔,๐๐๐ (ถ้าเทียบกันก็ย่ิงใหญ่กว่ามหาทานของพระเวสสันดรครั้งนี้มากมาย) แล้วลงท้ายพระองค์ตรัสว่า ทานของผู้ให้อาหารแก่คนมีสัมมาทิฏฐิเพียงคนเดียว มีผลมากกว่ามหาทานของเวลามพราหมณ์ที่กล่าวมานั้น และตรัสถึงกศลกรรมที่มีผลมากยิ่งๆ ขึ้นไป ตามลำดับ  อรรถกถาอธิบายด้วยว่า ทานบางอย่างของเวลามพราหมณ์ก็ไม่นับว่าเป็นทาน  แต่ให้เพราะจะให้ครบถ้วน ไม่ต้องมีใครมาพูดว่าไม่มีอันนั้นไม่มีอันนี้ ทำนองว่าให้ครบสมบูรณ์ตามนิยมของโลก ซึ่งมาเข้าข้อที่เป็นหลักทั่วไปว่า จ)  พระ โพธิสัตว์บำเพ็ญบารมี ก็คือกำลังพัฒนาตนอยู่ แม้จะบำเพ็ญความดีอย่างยวดยิ่งยากที่ใครอื่นจะทำได้ แต่เพราะยังไม่ตรัสรู้ ความดีที่ทำส่วนมากก็เป็นความดีตามที่นิยมยึดถือเข้าใจกันในกาลสมัยนั้นๆ คือทำดีที่สุดเท่าที่ทำได้ในกาลเทศะนั้น  เช่น ออกบวชเป็นฤาษี ได้ฌานสมาบัติ ได้โลกียอภิญญา แล้วไปเกิดในพรหมโลก (อรรถกถากล่าวว่าสุเมธดาบส ก่อนออกบวชก็ได้บริจาคสัตตสดกมหาทาน) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 22:27:26 จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 21:47:22

ความคิดเห็นที่ 7 อ่อครับ ผมคงเข้าใจไปคนละความหมาย รวมทั้งคงสับสนกับอสทิสทาน ด้วย ขออภัยครับ จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 55 22:38:28

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบข้อ 1 นะครับ เรื่อง พระเจ้าสีวิราช เข้าใจว่า จริงๆแล้ว ในชาติหนึ่ง พระโพธิสัตว์ ก็บำเพ็ญบารมีหลายๆอย่าง ทั้ง ทานบารมี ศีลบารมี เนกขัมมบารมี เป็นต้น แต่อาจจะเด่นเป็นพิเศษในบางบารมี ในกรณีของ พระเจ้าสีวิราชนั้น ก็เด่นในเรื่อง ทานบารมี และ การให้ทานตลอดแทบทั้งชีิวิตของท่านนั้น ก็เป็น ทานบารมี การควักนัยตาให้เป็นทาน ก็เป็น ทานอุปบารมี ดังนั้น ในเรื่องนี้ ท่านก็ได้ทำทั้ง ทานบารมี ทานอุปบารมี --------------------------------------------------------- การจะจัดเรื่องนี้ เป็นทานประเภทไหน ก็คงต้องดูที่นัยของบทนั้นๆ ว่าจะมุ่งหมายไปที่จุดไหน ถ้าจะกล่าวว่า บารมีของ พระเจ้าสีวิราช เป็น ทานอุปบารมี โดย มีเจตนามุ่งไปถึงการให้ดวงตาเป็นทาน อย่างนี้ก็ถูกในแง่หนึ่ง ส่วน จะกล่าวว่า เป็นทานบารมี โดยมุ่งเน้นไปที่ การบริจาคมหาทาน ที่โรงทานทั้ง ๖ แห่ง ที่ทรงได้กระทำมาตลอด อย่างนี้ก็ถูกในแง่นี้ (ลองดู เหตุการณ์ ปรารภ ก่อนที่ทรงจะตรัสเล่า สีวิราชชาดก   เทียบกับเรื่องอื่นๆดู ก็น่าจะช่วยทำให้เข้าใจเพิ่มขึ้นนะครับ     เช่นเรื่อง สีวิราชชาดกนี้ ตรัสปรารถ อสทิสทาน เป็นต้น.....) จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 04:53:48

ความคิดเห็นที่ 9 ตัวอย่างเช่น ในปฐมสมโพธิกถา เมื่อมุ่งกล่าวถึงการควักดวงตาให้เป็นทาน ของพระเจ้าสีวิราช ท่านก็จัดให้เป็น ทานอุปบารมี (ดู ปฐมสมโพธิกถา ปริจเฉทที่ ๒ http://pathamasambodhikatha.blogspot.de/) จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 04:58:43

ความคิดเห็นที่ 10 คห.7 ไม่มีอะไรต้องขออภัยหรอกครับ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 13:52:19

ความคิดเห็นที่ 11 คห.9-10 คัมภีร์พระปฐมสมโพธิกถาจัดไม่เหมือนพระไตรปิฎกแฮะ - - "แลทรงบำเพ็ญทานในชาติเป็นเวลามพราหมณ์เป็นอาทินั้น จัดเป็นทานบารมี ทรงควักพระเนตรให้เป็นทานในชาติเป็นพระยาสีวิราชนั้น จัดเป็นทานอุปบารมี ทรงสละชีวิตให้เป็นทานในชาติเป็นพญาสสบัณฑิตนั้น จัดเป็นทานปรมัตถบารมี" ผมทำความเข้าใจว่า การจำแนกว่า ครั้งใดเป็นบารมีระดับใด จำแนกได้ 2 แบบ 1. เจาะจงเหตุการณ์ครั้งนั้นๆ เช่น การควักพระเนตรของพระยาสีวิราช 2. มองภาพรวมทุกๆ เหตุการณ์ในพระชาตินั้นๆ คือ พฤติกรรมทั้งชีวิต ไม่นับเฉพาะเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง  คล้ายๆ หาค่าเฉลี่ยให้เกรด  หรือไม่ก็ดูเหตุการณ์ที่โดดเด่นออกมา ผมเดาต่อว่า  คัมภีร์พระปฐมสมโพธิกถา "อาจจะ" จำแนกแบบข้อ 1 ส่วนสโมธานกถา "อาจจะ" จำแนกแบบข้อ 2 เพราะถ้าใช้เกณฑ์ในการจำแนก หรือให้คะแนนแบบเดียวกัน มันจะแปลกว่าทำไมสองตำราถึงได้เกรดไม่เหมือนกัน ---------------- แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่า 1.ถ้าดูเหตุการณ์เด่นๆ เหตุการณ์เดียว พระยาสีวิราชควักนัยน์ตา  เวลามพราหมณ์ให้มหาทาน พระยาสีวิราชน่าจะต้องใช้ กำลังใจมากว่าในการสละ 2. ถ้าดูภาพรวมทั้งชีวิต พระยาสีวิราช ก็สร้างโรงทานทำมหาทานทุกวันเหมือนกัน ถึงไม่ยิ่งใหญ่เท่าเวลามพราหมณ์ ก็ไม่น่าจะมีผลต่างในการจำแนกระดับบารมีมาก คือจะเรื่องบริจาคสิ่งของภายนอก หรืออวัยวะ พระยาสีวิราชก็ไม่มีจุดบกพร่อง ถ้าอย่างนั้น ทำไมในสโมธานกถา พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า ในพระชาติที่ทรงเป็นพระยาสีวิราช จึงเป็นทานบารมี ส่วนพระชาติที่เป็นพระเวสสันดร กับเวลามพราหมณ์ จึงเป็นทานอุปบารมี ? จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 14:14:48

ความคิดเห็นที่ 12 น่าสนใจครับ ตามความเห็นผม บารมีจะถึงขั้นไหน น่าจะอยู่ที่ความยากในการทำ ไม่ว่าเพราะต้องมีปัญญามองเห็นความจริง ไม่ว่าเพราะต้องสละอย่างมาก ไม่ว่าเพราะต้องมีเงื่อนไขที่สมบูรณ์พร้อม แต่หากว่าบารมีของคนผู้นั้นแก่กล้าแล้ว เรื่องยากสำหรับผู้อื่น ย่อมปรากฎเป็นเรื่องง่ายของเขา เช่น บุคคลผู้บรรลุฌาน สามารถสร้างอุปบารมีได้ง่ายกว่าคนธรรมดา ก็เปรียบเหมือนทำบุญกับพระโสดาบัน แม้ปัจจัยจะน้อย วัตถุทานจะน้อย แต่ผลนั้นมหาศาลอย่างที่ใช้คำว่า นับประมาณไม่ได้ แต่หากเป็นบุคคลผู้มีบารมีอ่อน ที่จะทำให้ถึงขั้นอุปบารมี ปรมัตถบารมีได้ ย่อมยากทีเดียว ต้องสละอย่างมาก ต้องเรียนรู้อีกมาก ต้องการเงื่อนไขที่มากมายกว่าจะได้บารมีนั้น ๆ พระยากระต่าย บริจาคชีวิตตนเองเพื่อบูชาพระดาบสผู้ทรงคุณในคืนวันพระ เห็นว่า "ธรรม" เป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าชีวิต แต่หาสิ่งใดที่มีค่าพอจะบูชาพระธรรมไม่ได้ จึงกระโดดเข้ากองไฟเพื่อให้เนื้อตนเองเป็นอาหารแด่พระดาบส แต่ก็ปรากฏว่าไฟนั้นไม่ไหม้กระต่าย แต่ก็สำเร็จเป็นปรมัตถบารมี อนึ่ง อาจจะต้องดูปัจจัย คือ ผู้ให้บริสุทธิ์ ผู้รับบริสุทธิ์ วัตถุทานบริสุทธิ์ และเจตนาบริสุทธิ์ด้วย ซึ่งมีผลเป็นอย่างมากที่จะทำให้อานิสงส์แตกต่างกัน พระเวสสันดร "เมื่อใด เรายังเป็นทารก มีอายุ ๔ ขวบแต่เกิดมา   เมื่อนั้น  เรานั่งอยู่ในปราสาทคิดจะบริจาคทานว่า  เราจะพึงให้หทัย   ดวงตา  เนื้อ  เลือด และร่างกาย  เมื่อใครมาขอเรา เราก็ยินดีให้   เมื่อเราคิดถึงการบริจาคทานอันเป็นความจริง หฤทัยก็ไม่หวั่นไหวมุ่งมั่น   อยู่ในกาลนั้น ปฐพีมีสิเนรุบรรพตและหมู่ไม้เป็นเครื่องประดับ ได้หวั่นไหว." จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 14:46:43

ความคิดเห็นที่ 13 คห.12 พระยาช้างสีลวะ ยอมสละชีวิตเพื่อให้งาแก่พรานชั่ว สำเร็จเป็นทานปรมัตถบารมีเช่นกันครับ กรณีนี้ ผู้รับไม่บริสุทธิ์แน่ๆ จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 14:57:14

ความคิดเห็นที่ 14 นึกไปนึกมา รู้สึกผมจะอ่านคห.12 แล้วเข้าใจผิดเอง ขอยกเลิกคห.13 ครับ แหะๆ... จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 55 15:13:16

ความคิดเห็นที่ 15 ที่จริงกะว่า จะอาศัยชาดกเรื่องทานบารมีเป็นตัวอย่าง ว่าท่านมีเกณฑ์วัดอย่างไรขนาดไหน  แล้วอาศัยเกณฑ์นั้นไปเทียบเคียงกับชาดกบารมีข้ออื่นๆ ปรากฏว่า ไม่รู้จะไปต่อไงแฮะ  : ) ช่างเหอะ ความรู้จขกท ตอนนี้คงไม่พอทำความเข้าใจ รอข้อมูลเพิ่มในอนาคต มีโอกาสค่อยพิจารณาดูใหม่ : ) จากคุณ : ปล่อย เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 19:18:48