PANTIP.COM : Y12630455 ในกรรมฐาน 40 แบบ - มีใครบ้างที่ถนัดเจริญ พรหมวิหาร 4 เป็นหลัก ถ้ามีเคล็ดลับอะไรดี ๆ ช่วยแบ่งปันหน่อยครับ []

ความคิดเห็นที่ 10

ผมยังไม่ถึงขั้นสำเร็จ แต่ถ้ามีโอกาสก็ทำไปเรื่อยๆ แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นแบบใด อาจจะไปตรงกับ หลักพรหมวิหาร๔เข้าโดยบังเอิญ ผมเน้นฝึกการลดละอัตตาเป็นหลัก โดยใช้หลักธรรมะทั่วๆไป ดังนี้ครับ

คนเรามีสัญญชาติญาณในการยึดถือ ตัวตน (Ego) มาตั้งแต่เกิด ทำให้มี กิเลศ ตามมา คือ โลภ โกรธ หลง หากขจัด ความโลภเสียได้ ความโกรธ ความหลง ก็ลดลงเป็นเงาตามตัว และการลด ละ อัตตา ก็คือ ต้องทำความเข้าใจ และตามหาตัวตนให้เจอเสียก่อน เมื่อรู้จักแล้ว ก็เริ่มปฏิบัติธรรม เพื่อลด ละ ความเป็นตัวตนนั้นให้น้อยลงตามลำดับ โดยมาคิดว่า.... ตัวเรา เป็นผู้ยึดเหนี่ยว (อุปาทาน) เอาสิ่งที่เราปรารถนา (ไม่ว่าอะไรก็ตาม) มาเป็นของเรา (ตัวกู ของกู) ก็ทำให้เกิดความโลภ ...เมื่อสิ่งท่ีเรายึดไว้นั้น สูญเสียหรือถูกแย่งชิงไป ก็เกิดความโกรธ หรือถ้าอยู่ในภาวะระหว่าง ความโลภและความโกรธ ก็จะรู้สึกงงๆ หาทางออกไม่ถูก เราก็ หลง เพราะฉะนั้น อัตตาก็เหมือน เป็นแกนกลางให้ตัวกิเลศยึดเกาะ ไม่มีแกน คือตัวเราเสียแล้ว กิเลศก็หมดไป

ต่อมาก็ฝึก สติ เพื่อลดนิวรณ์ให้เบาบางลง ที่ง่ายท่ีสุดก็คือการฝึก กายานุปัสนาสสติปัฏฐาน มีสติอยู่กับปัจจุบัน คือการสัมผัสกับ อายตนะภายนอกทั้ง๕ อย่างรู้สึกตัว ..พยายามหาโอกาสเพื่อจะได้อยู่กับธรรมชาติ ตามลำพัง เช่น นั่งมองความเป็นไปของธรรมชาติตรงหน้าด้วยอาการไคร่ครวญ ไต่ตรอง มองเห็นสภาวะรอบด้าน เช่่น ท้องฟ้า ต้นไม้ ภูเขา น้ำ ลำธาร ฯลฯ ได้ยินเสียงนก เสียงกา เสียงธารน้ำไหล ฯลฯ ตามความเป็นจริง เมื่อจิตใจสงบขึ้น ก็น้อมเอา กฏของไตรลักษณ์ขึ้นพิจารณา ให้เห็นความไม่เที่ยง การลื่นไหลไปของกาลเวลา (อนิจจัง) ความเป็นทุกข์จากการโดนภาวะการณ์บีบคั้น (ทุกขัง) และการไม่ยึดถือความเป็นอัตตามาเป็นของตน คือ ตัวกูของกู (อนัตตา) ณ จุดนี้ ถ้าจิตมีสมาธิในระดับหนึ่ง (ในระยะเริ่มต้น อาจเป็นอุปจาระสมาธิ) ก็จะมองเห็น ภาพซ้อนของปรมัติธรรมปรากฏขึ้นเป็นฉากหลัง...คือเมื่อเรามองเห็น ต้นไม้ ภูเขา ฯลฯ เราก็เห็นมันเป็นเพียงแค่ สมมุติบัญญัติ และมองเห็นความจริง ของสิ่งเหล่านั้นว่า เป็นเพียงสิ่งปรุงแต่ง เกิดขึ้นและดับไปตามเหตุและปัจจัย หากแยกแยะลงไปถึงที่สุด น้ำ ต้นไม้ ภูเขา ฯลฯ ก็จะเหลือเพียงโปรตรอน อิเลคตรอน หรือแม้กระทั่งอนุภาคพระเจ้าที่เรียกว่า ...Higgs Bozon

และทั้งหมดนี้ก็ไม่หนี โพชฌงค์๗ ซึ่งเป็นองค์ธรรมแห่งการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าแหละครับ

ผมก็ฝึกอยู่กับบ้าน (ถ้ามีโอกาส) ช่วงเย็นๆออกไปนัั่งใต้ต้นไม้ที่หลังบ้าน ดูนก ดูไม้ ไป....

เย็นวันหนึ่ง ผมเห็นนกกางเขนคู่หนึ่งบินมาเกาะอยู่ใกล้ๆ ตอนนั้นผมนั่งนิ่งๆ มันคงไม่เห็นผม ก็ฟังเสียงมันหยอกเย้า พูดคุย กันไปมา พยายามแปลภาษานกออกมาว่า นกเค้าพูดคุยอะไรกัน....
ผลสุดท้ายก็ส่งจิตไปถามนกว่า "นก.....คุณรู้หรือเปล่าว่า เกิดมาทำไม?....ตายแล้วไปไหน?"

ได้ยินเสียงนกตอบกลับมาในจิต ว่า...."ไม่รู้เหมือนกัน..ตั้งแต่จำความได้ ก็รู้ตัวว่าเกิดมาเป็นนกเสียแล้ว ก็ต้องใช้ชีวิตไป.."
ผมก็ส่งตอบไปว่า..."ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่แท้เราก็เป็นพวกเดียวกัน งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่าน๊ะ"
ต่อแต่นั้นมา ผมก็ไปหาเพื่อนนกเกือบทุกเย็นถ้ามีโอกาส พร้อมกับเอาเศษข้าวสุกที่เหลือติดก้นหม้อในแต่ละวันไปให้ ผมเห็นนกสองตัวนั้นจิกข้าวกินอย่างมีความสุข วันไหนผมไปกินข้าวนอกบ้าน ก็ไม่ลืมเอาเศษข้าวใส่ถุงมาฝาก หากไม่เจอก็นำมากองไว้ตรงจุดที่เขาเคยกิน รุ่งเช้ามาดู ข้าวก็หายไป....

ตอนหลังก็มาอ่านเจอในหนังสือธรรมะว่า หากเรามองเห็นสิ่งท่ีมีชีวิตทั้งหลาย ว่าเราเป็นเพื่อนร่วม เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันแล้ว เห็นเพื่อนเราตกทุกข์ได้ยาก แล้วเกิดความเมตตาสงสาร เข้าใจว่า ความเป็นผู้มี พหรมวิหาร๔ ได้เกิดขึ้นแล้วครับ.

จากคุณ : selfless (selfless)

เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 55 12:41:35