PANTIP.COM : Y12639779 กรรมเก่าของพระพุทธเจ้า []

กรรมเก่าของพระพุทธเจ้า

ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่าน ในการใช้ชีวิต ที่ต้องดำเนินผ่านความทุกข์ยากลำบากต่าง ๆ และหลายท่าน ก็ต้องเผชิญกับวิบากกรรมที่ทำไว้ในอดีต

แม้พระมหาโมคคัลลานะ สำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้ว แต่ก็ยังถูกทุบจนร่างกายแหลกเหลว เพราะชาติก่อนเคยทุบตีพ่อแม่ไว้

ไม่มีใครหนีพ้นผลของกรรม ฉะนั้น ทุก ๆ ครั้งที่จะเริ่มทำกรรม ทางกาย วาจา และใจ ขอให้สร้างเป็นบุญ สร้างเป็นกุศลอย่างเดียว

เพราะบุญเท่านั้น เป็นที่พึ่งของสัตว์ในปรโลก

ในพระไตรปิฏก มีพุทธภาษิตอยู่บทหนึ่งว่า "สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตัว มีกรรม เป็นตัวให้กรรมเนิด มีกรรมเป็นตัวเกี่ยวข้อง

มีกรรมเป็น ที่พึ่ง สัตว์ทั้งหลาย ทำกรรมใดไว้ ดีหรือชั่วก็ตาม จักได้ผลกรรมนั้นแน่นอน...."

และว่า " ไม่ว่าจะไปอยู่กลางอากาศหรือหนีไปอยู่กลางทะเล จะช่วยให้คุ้มครองให้พ้นจากบาปกรรมได้ไม่มีเลย "

จากพุทธภาษิตนี้ พระพุฒโฆษาจารย์ ผู้รจนาคัมภีร์อรรถกถาพระวินัย ได้นำมาเขียน สรุปไว้ในผลงานของท่านว่า

"ขึ้นชื่อว่าผลกรรมแล้วไม่มีใคร สามารถห้ามได้ นั้นก็ หมายความว่า คนเราเมื่อทำอะไรลงไปแล้วไม่ว่าดีหรือชั่วก็ตาม ถึงคราวที่ความดีความชั่ว จะให้ผลนั้นย่อม ไม่มีใครห้ามได้ แม้พระพุทธเจ้า ของเราเองก็ทรงห้ามไม่ได้"

ความจริงข้อนี้ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฏกเล่มที่ 32 (ขุททกนิกาย อปทาน) ซึ่งในพระไตร ปิฏกเล่มนี้ มีกล่าวไว้ว่า ...

พระพุทธเจ้าได้ตรัสเล่าถึงกรรมเก่าที่มาให้ผลแก่พระองค์กรรมเก่าที่ตรัสเล่านั้นเป็นกรรมเก่าที่ทำไว้ในอดีตชาติ เมื่อครั้งยังเป็นปุถุชน แล้วมาให้ผลใน ชาติปัจจุบันถึงแม้ว่าพระองค์จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า แล้วก็ยังไม่พ้นไป จากผลของ กรรมเก่านั้นซึ่งนำมาสรุปกล่าวได้ดังนี้

กรรมเก่าอย่างแรก คือ แกล้งโคไม่ให้ดื่มน้ำ

พระองค์ตรัสเล่าว่า ชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นคนเลี้ยงโค ต้อนโคไปเลี้ยง เห็นแม่โคแวะดื่มน้ำข้างทาง เกรงจะชักช้าจึงไล่แม่โคไม่ให้ดื่มน้ำ ด้วยการแกล้งเอาไม้กวนน้ำให้ขุ่น บาปกรรมในชาตินั้นส่งผลมาถึงชาตินี้

แม้จะได้ ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วก็ส่ง ผลให้พระองค์กระหายน้ำแล้วไม่ได้เสวยสมปรารถนาทันที เมื่อคราวใกล้จะเสด็จ ดับขันธ ปรินิพพาน

กรรมเก่าอย่างที่สอง คือ กล่าวตู่ผู้มีศีลด้วยเรื่องไม่จริง

พระองค์ตรัสเล่าว่า เป็นกรรมเก่าทำไว้ในหลายชาติในอดีตดังนี้ ในชาติหนึ่ง พระองค์เกิดเป็นนักเลง ชื่อ "ปุนาลิ"

ได้กล่าวตู่ (ใส่ร้าย) พระัปัจเจกพระพุทธเจ้าพระนามว่า "สุรภี" ว่าทำผู้หญิงท้อง ตายจากชาิตินั้น บาปกรรมส่งผลให้ ไปเกิดอยู่ในนรกนานแสนนาน เสวยทุกขเวทนาอย่างแสนสาหัส เกิดมาในชาตินี้ แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว เศษกรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็ส่งผลให้พระองค์มาถูกนางสุนทริกา กล่าวตู่ว่าพระองค์ได้ร่วมรักกับนางจนตั้งครรภ์ ต่อมาในชาติหนึ่ง มีพระพุทธเจ้าเสด็จอุบัติขึ้นในโลก

พระองค์ได้ทรงกล่าวตู่พระเถระชื่อ "นันทะ" พระสาวถองค์หนึ่ง ของพระพุทธเจ้าด้วยเรื่องทำนองเดียวกัน ตายจากชาตินั้น

บาปกรรมส่งผลให้ไปเกิดอยู่ในนรกนานนับหมื่นปี เกิดมา ในชาตินี้แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว

เศษกรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ส่งผลให้พระองค์ถูก นางจิญจมาณวิกา กล่าวตู่ว่าพระองค์ได้ร่วมรักกับนางจนนางตั่งครรภ์อีกเช่นกัน

กรรมเก่าอย่างที่สาม คือ ฆ่าน้องชายต่างมารดา

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นลูกเศรษฐี บิดาของพระองค์มีภรรยาหลายคน

ภรรยาคนหนึ่ง มีลูกชายพระองค์เกรงว่าทรัพยสมบัติส่วนหนึ่งจะถูกแบ่งไปให้แก่น้องชายต่างมารดานั้นจึงลวงน้องชายไปฆ่าที่ซอกเขาแล้วเอาหินทับไว้ ตายจากชาิตินั้นบาปกรรมส่งผลให้ไปเกิอยู่ในนรกนานปี เกิดมาในชาิตินี้แม้จะได้ตรัสรู้เป็น พระพุทธเจ้าแล้ว เศษกรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ส่งผลให้พระองค์ถูกพระเทวทัตกลิ้งหินกระทบนิ้ พระบาทจนห้อ พระโลหิต

กรรมเก่าอย่างที่สี่ คือ จุดไฟดักทางพระปัจเจกพุทธเจ้า

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นเด็กแซนซน วันหนึ่งขณะเล่นอยู่กับเพื่อนเด็ก เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้ารูปหนึ่งกำลังเดินมา จึงชวนกันจุดไฟดักทางเพื่อมิให้พระพุทธเจ้าผ่านไปได้ ตายจากชาตินั้น บาปกรรมส่งผลให้ไปเกิดอยู่ในนรกนานแสนนาน เกิดมาในชาตินี้แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว เศษกรรมยังหลงเหลืออยู่ก็ ส่งผลให้พระองค์ถูกไฟไหม้ที่พระบาท

กรรมเก่าอย่างที่ห้า คือ ไสช้างจับพระปัจเจกพระพุทธเจ้า

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาิติหนึ่งในอดีต คราวที่โลกว่างจากพระพุทธเจ้า มีพระปััจเจกพระพุทธเจ้าเกิดขึ้นในโลก พระองค์เกิดเป็นควาญช้าง

วันหนึ่งเห็นพระปัจเจกพุทธเจ้ารูปหนึ่งบิณฑบาตแล้วเกลียดจึงไสช้างให้จับ พระปัจเจกพุทธเจ้ารูปนั้น ตายจาก ชาตินั้น บาปกรรมส่งผลให้ไปเกิดอยู่ในนรกนานแสนนาน เกิดมาในชาตินี้ แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า เศษกรรมที่ยังหลงเหลือ อยู่ส่งผลให้พระองค์ถูกพระเทวทัตยุยงพระเจ้าอชาตศัตรู ให้ปล่อยช้างนาฬาคีรีมาแทงพระองค์

กรรมเก่าอย่างที่หก คือ นำทหารออกศึก

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาิติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นแม่ทัพนำทหารออกรบฆ่า ข้าศึกตายเป็นจำนวนมากด้วยหอก ตายจาก ชาตินั้น

บาปกรรมส่งผลให้ไปเกิดอยู่ในนรกนานแสนนาน เสวยทุกขเวทนาอย่างแสนสาหัส เกิดมาในชาตินี้ แม้จะได้ตรัสรู้เป็น พระพุทธเจ้า

เศษกรรมที่ยังหลงเหลือ อยู่ก็ส่งผลให้พระองค์ถูกพระเทวทัตชักชวนนายขมังธนูผู้ดุร้ายมาฆ่า

กรรมเก่าอย่างที่เจ็ด คือ เห็นคนฆ่าปลาแล้วชอบใจ (ข้อนี้แสดงให้เห็นว่า เพียงแค่เราดีใจ ที่เห็นคนทำบาป แค่นั้นกรรมก็ตกกับเราแล้ว)

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นลูกชาวประมง อาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมง เห็นชาวประมงฆ่าปลาแล้วเกิดความสนุกยินดีสนุกสนาน มาเกิดในชาตินี้ แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้่าแล้ว บาปกรรมก็ยังส่งผลให้พระองค์รู้สึกปวดพระเศียรเมื่อคราวที่พวกเจ้าศากยะพระประยูรญาติของพระองค์ ถูกพระเจ้าวิฑูฑภะกษัตริย์แห่งแคว้นโกศลยกทัพบุกสังหาร

กรรมอย่างที่แปด คือ ด่าพระสาวกของพระพุทธเจ้า

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นคนปากกล้าด่าว่าพระสาวกของพระพุทธเจ้าผุสสะ (พระพุทธเจ้าพระองค์ที่ 17 ในจำนวนพระพุทธเจ้า 28 พระองค์ที่ปรากฏพระนามในคัมภีร์พระพุทธศาสนาฝ่ายบาลี) และพูดแดกดันทำนองว่าให้ท่านเหล่านั้นได้ฉันแต่ข้าวชนิดเลว อย่าให้ได้ฉันข้าวดีๆอย่างข้าวสาลีเลย

ตายจากชาตินั้นบาปกรรมส่งผลให้ไปเกิดอยู่ในนรกนานแสนนาน มาเกิดในชาตินี้แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้่าแล้วบาปกรรมก็ยังส่งผลให้พระองค์ได้รับนิมนต์จากพราหมณ์เวรัญชาให้ไปจำพรรษาในเมืองเวรัญชา

ครั้นพระองค์เสด็จไปถึงก็เกิดข้าวยากหมากแพง ทำให้พระองค์ต้องเสวยข้าวชนิดเลว(ข้าวแดง)อยู่นานถึง 3 เดือน

กรรมอย่างที่เก้า คือ มีส่วนร่วมในการจัดมวยปล้ำ

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นคนจัดมวยปล้ำ มาเกิดในชาตินี้ แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วบาปกรรมยังส่งผลให้พระองค์มีโรคประจำตัวพระองค์คือ ปวดพระปฤษฏางค์ (ปวดหลัง)

กรรมอย่างที่สิบ คือ เป็นหมอยารักษาคนไข้ตาย

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นหมอยารับรักษาลูกชายเศรษฐี โดยวิธีให้ถ่ายยา จนลูกชายเศรษฐีตาย ตายจากชาตินั้น บาปกรรมส่งผลให้ไปเกิดอยู่ในนรก มาเกิดในชาตินี้แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วเศษกรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ส่งผลให้พระองค์เกิดพระโรคปักขันทิกาพาธ(โรคท้องร่วง) หลัีงจากเสวยสุกรมัททวะก่อนเสด็จดับขันธปรินิพพาน

กรรมอย่างที่สิบเอ็ด คือ เยาะเย้ยพระพุทธเจ้า

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นชายหนุ่มชื่อ "โชติปาละ" วันหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้ากัสสปะ (พระพุทธเจ้าพระองค์ที่ 26 ในจำนวนพระพุทธเจ้า 28 พระองค์ที่ปรากฏพระนามในคัมภีร์พระพุทธศาสนาฝ่ายบาลี) แล้วกราบทูลทำนองเย้ยหยันว่า ทำไมจึงได้ตรัสรู้ช้าต้องบำเพ็ญพียรอยู่นานกว่าจะตรัสรู้ได้

มาเกิดในชาตินี้ซึ่งแน่นอนว่าพระองค์จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแน่ แต่ด้วยผลกรรมนั้นจึงส่งผลให้พระองค์หลงทางในการแสวงหาโมกธรรมจนต้องบำเพ็ญทุกรกิริยา อันทำให้พระองค์ต้องประสบกับทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสกว่าจะตรัสรู้ได้

ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ คือกรรมเก่าที่ไม่ดีของพระพุทธเจ้าที่พระองค์ตรัสเล่าไว้อย่างเปิดเผย พระไตรปิฏกบอกว่าพระองค์ตรัสเล่า

ให้พระสาวกจำนวนมากที่มาเฝ้าพระองค์ฟังขณะที่ประทับนั่งอยู่บนพื้นหินแก้ว ในละแวกป่าใกล้สระอโนดาตเชิงป่าหิมพานต์ ณ ที่นั้นนอกจากจะได้ตรัสถึงกรรมเก่าที่ไม่ดีแล้วพระองค์ก็ทรง ตรัสถึงกรรมเก่าที่ดีซึ่งเป็นปัจจัยให้พระองค์ได้มาตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าไว้ด้วยนั่นคือ ถวายผ้าเก่าแก่พระ พระองค์ตรัสเล่าว่าในชาติหนึ่งในอดีตนั้นพระองค์เกิดเป็นคนยากจนเห็นพระสาวกของพระพุทธเจ้ารูปหนึ่งซึ่งถืออยู่ป่าเป็นวัตรแล้วเลื่อมใสจึงถวายผ้าห่มเก่าผืนเดียวที่ตัวเองมีอยู่แก่ท่านพร้อมกันนั้นก็ได้ฟังเรื่องราวของพระพุทธเจ้าจากพระสาวกรูปนั้นแล้วเกิดเลื่อมใสยิ่งขึ้นจึงตั้งจิตปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าเป็นครั้งแรกการเริ่มต้นปรารถนาแต่ครั้งนั้นของพระองค์ส่งผลให้ทำความดีมาอย่างต่อเนื่องจนมาได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในชาตินี้

เรื่องราวที่กล่าวมานี้ย่อมชี้ให้เห็นว่ากรรมที่ทำแล้วไม่ว่าดีหรือชั่วก็ตามย่อมคอยโอกาสให้ผลอยู่ตลอดเวลาตราบที่ผู้ทำกรรมยังเวียนวายตายเกิดแม้ชาติสุดท้ายจะได้บรรลุอรหัตผลแล้ว แต่โดยเหตุที่ยังมีชีวิตอยู่ซึ่งชีวิตนี้เกิดมาจากกรรมเก่าฉะนั้นยังคงต้องได้รับผลอยู่ดี

พระพุทธเจ้าของเราเองก็เช่นกัน แม้จะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วแต่กรรมเก่าก็ยังหาโอกาสให้ผลอยู่เป็นระยะ

กรรมเก่าบางอย่างก็ให้ผลมาแล้วแต่ยังมีเศษเหลืออยู่ แต่กรรมเก่าบางอย่างก็ยังมิได้ให้ผลมาเลยและมาให้ผลเต็มในชาตินี้

เห็นไหมว่ากรรมยิ่งใหญ่ขนาดไหนพระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้เราเข้าใจ ให้ถูกต้องและการแก้กรรมที่ดีนั้นก็คือ ไม่ทำความชั่วทำแต่ความดีแล้วจิตของเราก็จะพบกับความสุขสมบูรณ์แล.

อาจารย์ยบรรจบ บรรณรุจิ จากหนังสือ พ้นโลก ปีที่ 2 ฉบับที่ 12 เดือนมีนาคม พศ. 2535

(เนื้อหาจริง และไม่ถูกปรับแต่ง โปรดอ่านจากความคิดเห็นที่12และคำอธิบายตั้งแต่ความคิดเห็นที่ 24 เป็นต้นไป เพื่อความกระจ่างในเนื้อความค่ะ)

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 55 23:32:45

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 55 23:31:53

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 55 23:03:05

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 55 23:00:04

แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 55 19:23:05

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 19:18:36

ความคิดเห็นที่ 1

อดีตกรรมของพระโมคคัลลานะ (พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก)

ประวัติพระโมคคัลลานะก็คล้ายกัน ท่านเป็นพระอัครสาวกเบื้องซ้ายของพระพุทธเจ้า เป็นผู้เลิศด้วยอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ถ้าพูดถึงอิทธิฤทธิ์ของท่านก็เท่าเทียมพระพุทธองค์ทีเดียว ท่านคู่กับพระสารีบุตรผู้เป็นอัครสาวกเบื้องขวาผู้เลิศด้วยปัญญา ถ้าพูดถึงปัญญาของพระสารีบุตรก็เท่าเทียมกับพระพุทธองค์ พระประธานในโบสถ์วิหารมักจะมีสาวก 2 องค์ เบื้องขวาเป็นพระสารีบุตร เบื้องซ้ายเป็นพระโมคคัลลานะนี่เอง

ชาติสุดท้ายของท่านไม่ได้ทำบาปอะไรเลย เป็นเด็กดีเป็นคนดี เมื่อเข้ามาในพระศาสนา ท่านปรารภความเพียรอยู่ 8 วันก็ได้บรรลุอรหัตตผล หลังจากนั้นท่านได้ช่วยประกาศพระศาสนาหลายสิบปี เข้าใจว่าท่านอายุได้ 120 ปี พระพุทธเจ้าเมื่อท่านอายุได้ 80 ปี แล้วเข้าปรินิพพาน พระอานนท์ท่านอายุถึง 120 ปี เข้าใจว่าพระโมคคัลลานะก็อายุได้ 120 ปี อย่างไรก็ตามสุดท้ายของชีวิตท่าน ท่านถูกโจร 500 ฆ่าตาย

วันหนึ่งท่านนั่งอยู่ในกุฏิ รู้สึกผิดสังเกต จึงกำหนดตรวจดูก็รู้ว่าพวกโจรเป็นจำนวนมากถือมีดถืออาวุธครบมือล้อมกุฏิท่านไว้ ท่านได้ทราบความที่ตนถูกพวกโจรนั้นล้อมแล้วก็อธิษฐานจิตหลบหนีออกไปทางรูกุญแจ พวกโจรบุกเข้ามาในกุฏิไม่เห็นท่านก็กลับไป รุ่งขึ้นเช้ามืดพวกโจรก็มาอีก ท่านก็เหาะหนีขึ้นสู่อากาศ หนึ่งเดือน สองเดือน สามเดือน พวกโจรกลับมารบกวนท่านบ่อยๆ

ในที่สุดวันหนึ่งท่านพิจารณาดูสาเหตุก็ทราบว่า ชาติก่อนโน้นท่านได้ฆ่าพ่อแม่ไว้ วิบากกรรมอันนี้เองที่พวกโจรเหล่านี้จะมาฆ่าท่าน ประกอบกับเป็นวาระที่สมควรถึงเวลาที่ท่านจะละสังขารแล้ว ท่านจึงไม่หนีอีกต่อไป ยอมรับความจริง ยอมรับวิบากกรรมที่ตนทำไว้ พวกโจรจับท่านแล้วก็ทุบท่านจนกระดูกแตกยับเยินเป็นชิ้นน้อยประมาณเท่าเมล็ดข้าวสารหัก เมื่อเห็นว่าพระโมคคัลลานะตายแล้ว ก็หลีกไป แต่จริงๆ แล้วท่านยังไม่ตาย

ท่านคิดว่า "เราจะไปเฝ้าพระบรมศาสดาเสียก่อน แล้วจักปรินิพพาน" ดังนี้แล้วจึงประสานอัตตภาพด้วยฌานสมาธิ ทำให้มั่นคง แล้วเหาะไปทางอากาศสู่สำนักพระบรมศาสดา ถวายบังคมพระบรมศาสดาแล้ว กราบทูลว่า "ข้าพระพุทธเจ้าจักปรินิพพานแล้ว"

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า "เธอจักปรินิพพานหรือโมคคัลลานะ"

ท่านตอบว่า "ข้าพระพุทธเจ้าจักปรินิพพานแล้วพระเจ้าข้า"

พระบรมศาสดา ตรัสถามว่า "เธอจักปรินิพพานที่ไหน"

ท่านตอบ "ข้าพระองค์จักไปสู่ประเทศชื่อกาฬสีลา แล้วปรินิพพานพระเจ้าข้า"

พระบรมศาสดาตรัสว่า "โมคคัลลานะ ถ้ากระนั้น เธอจงกล่าวธรรมะแก่เราแล้วจึงค่อยไปเพราะบัดนี้เราจักไม่พบเห็นสาวกผู้ใดเช่นเธออีก"

หลังจากนั้นท่านถวายบังคมพระบรมศาสดา เหาะขึ้นไปในอากาศแสดงฤทธิ์มีประการต่างๆ ถวายบังคมพระบรมศาสดา แล้วไปสู่ดงแห่งกาฬสีลาประเทศ ปรินิพพาน ณ ที่นั้น

ภิกษุทั้งหลายสนทนากันในโรงธรรมกล่าวว่า "น่าสังเวชจริงๆ พระโมคคัลลานะถูกพวกโจรทุบตาย มรณภาพอย่างนี้ไม่สมควรเลย"

พระบรมศาสดาเสด็จมาตรัสถามว่า "ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้พวกเธอนั่งประชุมกันด้วยกถาอะไรหนอ"

พระภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่า "การมรณภาพของพระโมคคัลลานะไม่สมควรแก่ท่านซึ่งเป็นพระอรหันต์ผู้บริสุทธิ์"

พระบรมศาสดาตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย โมคคัลลานะมารณภาพไม่สมควรแก่อัตตภาพนี้เท่านั้น แต่เธอถึงมรณภาพอย่างนี้ สมควรแท้แก่กรรมที่เธอทำไว้ในกาลก่อน"

พระบรมศาสดาได้ตรัสเล่าอดีตกรรมของพระโมคคัลลานะให้ภิกษุทั้งหลายฟังว่า ในอดีตกาล กุลบุตรผู้หนึ่งเป็นชาวเมืองพาราณสีเป็นคนดี คนขยัน เป็นคนกตัญญูมาก ทำกิจต่างๆ ทุกอย่างด้วยตนเองตลอดถึงปรนนิบัติมารดาบิดาซึ่งชรามากแล้ว พ่อแม่สงสารลูกชายคนเดียวต้องทำงานในป่า ทำงานบ้านแล้วยังต้องดูแลปรนนิบัติ

พ่อแม่ผู้ชราถึง 2 คน จึงพูดว่าจะหา ภริยา ให้เพื่อแบ่งเบาภาระจะได้สบายและมีความสุขเหมือนคนทั่วๆ ไปแต่ลูกชายก็ปฏิเสธ

"คุณพ่อ คุณแม่ ไม่ต้องห่วงเลย ผมไม่ต้องการหญิงสาว ผมจักบำรุงท่านทั้ง 2 ด้วยมือของผมเองตราบเท่าที่ท่านทั้งสองยังมีชีวิตอยู่"

พ่อแม่อดสงสารเกรงใจลูกชายไม่ได้ อ้อนวอนเขาอยู่อย่างนั้น แล้วก็หาหญิงสาวมาให้แต่งงานเป็นสามีภริยากัน หญิงนั้นดูแลบำรุงพ่อสามีแม่สามีอยู่ 2-3 วันเท่านั้นก็เบื่อขี้เกียจ ภายหลังก็ไม่อยากเห็นท่านทั้งสองนั้นเลย จึงบอกสามีว่า

"ฉันไม่อาจอยู่ในที่แห่งเดียวกับมารดาบิดาของเธอได้"

แกล้งกล่าวโทษติเตียนต่างๆ นานาแต่สามีก็ไม่เชื่อถ้อยคำของเขา วันหนึ่งเมื่อสามีออกไปข้างนอกเขาก็เอาปอ ก้านปอและฟองข้าวยาคูไปเทเรี่ยราดไว้ในบ้านให้เลอะเทอะสกปรกไปหมด

สามีกลับมาก็ถามว่า "นี่อะไรกัน"

ภริยาก็บอกว่า "นี่เป็นกรรมของคนแก่ผู้ชราเหล่านี้ ท่านทั้งสองเที่ยวทำเรือนทั่วทุกแห่งให้สกปรก ฉันไม่อาจอยู่ในที่แห่งเดียวกันกับท่านทั้งสองนั้นได้"

ภริยาบ่นพร่ำอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกของลูกชายก็ค่อยๆ เปลี่ยน แล้วก็พูดกับภริยาว่า "เอาเถอะฉันรู้จักกรรมที่ควรทำแก่ท่านทั้งสอง"

ดั่งนี้แล้วก็เชิญมารดาบิดาให้บริโภคแล้วบอกว่า "จะพาไปเยี่ยมญาติทางโน้นซึ่งเขาคิดถึง หวังให้คุณพ่อคุณแม่ไปเยี่ยมอยู่"

แล้วก็พาท่านทั้งสองขึ้นสู่ยานน้อยแล้วพาไป ครั้นถึงกลางดงก็บอกท่านว่า "ช่วยกันจับเชือกนี้ไว้ โคทั้งสองจักไปด้วยดี แถวนี้มีพวกโจรซุ่มอยู่ผมจะลงไปตรวจดู

ดังนี้แล้วก็มอบเชือกไว้ในมือของบิดา ตนเองลงจากยานน้อยไป แล้วได้แกล้งทำเสียงให้เป็นเหมือนเสียงของพวกโจรซุ่มอยู่

มารดาบิดาได้ยินเสียงดังนั้นเชื่อว่าพวกโจรซุ่มอยู่จริงๆ ด้วยความรักความห่วงใยลูกชายกล่าวว่า "ลูกเอ๋ย พ่อแม่แก่แล้วไม่ต้องห่วงเรา เจ้าจงหนีไป รักษาเฉพาะตัวเจ้าให้พ้นภัยเถิด"

เขาทำเสียงดุจโจร ทุบตีมารดาบิดาที่เฝ้าขอร้องให้เขาหนีไปด้วยความรักให้ตาย ทิ้งไว้ในดงแล้วกลับไป

ลูกชายสมัยนั้นคือพระโมคคัลลานะนี้เอง เพราะเหตุนี้ การมรณภาพของโมคคัลลานะอย่างนี้จึงสมควรแก่กรรมที่ตนทำไว้โดยแท้

.......... บาปอันตนทำไว้เองเกิดในตน

มีตนเป็นแดนเกิด เป็นกัมมะโยนิ

คัดลอกมาจาก http://www.dharma-gateway.com/monk/p...tsuo-15-05.htm

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 19:19:27

ความคิดเห็นที่ 2

ศึกษาได้แต่อย่าทำตามแบบครับอย่าคิดว่าเป็นสิ่งดีทำชั่วได้ไม่เป็นไรเพราะคนน้อยคนนักที่จะปฏิบัติให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์ได้ แต่มีคนมากมายนักนับไม่ถ้วนที่ไปไม่ถึงที่สุดแห่งทุกข์และก็อยู่กับกรรมที่ได้ทำไปอย่างไม่มีวันจบ

จากคุณ : ซุนจื๊อ

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 19:56:32

ความคิดเห็นที่ 3

ขอบคุณครับ

รบกวน ขอรายละเอียด กรรมอย่างที่สิบ คือ เป็นหมอยารักษาคนไข้ตาย
ได้ไหมครบว ่าหาอ่านได้จากที่ไหน

หรือ คร่าวๆใจความแล้ว พระโพธิสัตว์ตอนนั้นมีเจตนารึปล่าวครับ ขอบคุณครับ

จากคุณ : OnceWakeUp

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 20:27:10

ความคิดเห็นที่ 4

ธรรมบทนี้ทำให้สรุปได้เลยครับว่า
การทำบังสุกุลเป็น บังสุกุลตาย พิธีกรรมสะเดาะเคราะห์ การบวงสรวง ไม่ช่วยอะไรเลย
ถ้าช่วยได้จริง พระพุทธเจ้าผู้เป็นสัพพัญญูคงจะทำการสะเดาะเคราะห์ได้หมดทุกอย่าง
ขนาดพระพุทธเจ้ายังต้องรับกรรมที่เคยกระทำไว้ในกาลก่อน แล้วเราเก่งกว่าพระพุทธเจ้าหรือไงถึงสามารถสะเดาะเคราะห์กรรมด้วยพิธีต่างๆได้

ผมอ่านถึงข้อที่เจ็ดแล้วก็นึกถึงคนที่ยินดีเมื่อเห็นคนอื่นทำบาปครับ แม้ตัวเองไม่ได้ร่วมกระทำแต่ก็มีส่วนแห่งการกระทำนั้นด้วย

ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกที่ไม่เชื่อเรื่องอดีตชาติ ภพชาติ จะ "แถ" ในเรื่องกรรมเก่าของพระพุทธเจ้าว่าอย่างไร

จากคุณ : โอ่อี๊โอ (oiooo)

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 22:37:16

ความคิดเห็นที่ 5

ชาติสุดท้ายของท่านไม่ได้ทำบาปอะไรเลย เป็นเด็กดีเป็นคนดี เมื่อเข้ามาในพระศาสนา ท่านปรารภความเพียรอยู่ 8 วันก็ได้บรรลุอรหัตตผล หลังจากนั้นท่านได้ช่วยประกาศพระศาสนาหลายสิบปี เข้าใจว่าท่านอายุได้ 120 ปี พระพุทธเจ้าเมื่อท่านอายุได้ 80 ปี แล้วเข้าปรินิพพาน พระอานนท์ท่านอายุถึง 120 ปี เข้าใจว่าพระโมคคัลลานะก็อายุได้ 120 ปี อย่างไรก็ตามสุดท้ายของชีวิตท่าน ท่านถูกโจร 500 ฆ่าตาย

=========================================

ส่วนตัวผมว่า ไม่น่าถึง 120 ปีนะครับ
เหมือนก่อนบวช ท่านจะอายุน้อยกว่าพระพุทธเจ้าด้วยซ้ำ

แถมตาม pattern ของศาสนาพุทธทุกๆ พระองค์
อัครสาวก ท่านจะต้องนิพพาน ก่อนพระพุทธเจ้าครับ
ทั้ง ท่านพระสารีบุตร และ พระโมคคัลลานะ

(พูดตามพุทธประวัติครับ)
ผิด ถูก อย่างไร ชี้แนะด้วยนะครับ

============================

มาแก้ไขครับ
คือ ต้องการเขียนในแง่สมมุติฐาน ว่า ถ้าเกิดท่านไม่โดนโจรฆ่า
ท่านจะคงมีอายุยืนถึง 120 ปี ประมาณนี้ ใช่ไหมครับ
แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 55 23:55:56

จากคุณ : M_moshi

เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 23:52:41

ความคิดเห็นที่ 6

ขออนุญาตนำเนื้อความบางส่วน จาก 4 มาเขียน ดังนี้
ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกที่ไม่เชื่อเรื่องอดีตชาติ ภพชาติ จะ "แถ" ในเรื่องกรรมเก่าของพระพุทธเจ้าว่าอย่างไร
จากคุณ : โอ่อี๊โอ (oiooo)
เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 55 22:37:16

ก็อาจจะ แถ ว่า มีคำของพวกพราหมณ์ ปนเข้ามา
(แต่หาหลักฐานมาแสดงไม่ได้ อย่าถามหาหลักฐานเลย...)

แถ ว่า นี่ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับทุกข์และทางพ้นทุกข์
(คงลืมคิดไปว่า มีพุทธพจน์สอนว่า การเกิดทุกคราวเป็นทุกข์ร่ำไป...)

แถ ว่า เชื่อได้อย่างไรว่าเป็นคำของพระพุทธเจ้า
ใช้หลักกาลามสูตร สิ !!!
?!?!?! พระสูตร อมตะ ถ้าไม่ตรงกับทิฏฐิตน ก็อ้างพระสูตรนี้ไว้ก่อน

อาจยังมีวิธี "แถ" โดยอ้างอื่นๆอีก....
...........................
^ ^
ข้างบนนี้ผมเผลอสติ ด่าใครหรือเปล่า ?
คิดเข้าข้างตนเองว่า ไม่ได้เผลอด่าใคร แต่..
นำประสบการณ์ข้อมูลที่อ่านพบบนเว็บพันทิพ มาแสดงซ้ำ
...............................
ส่วนผมเอง อ่านพุทธพจน์นี้แล้ว เชื่อ ไม่ลังเลสงสัย

อาศัยอะไรจึงกล่าวอย่างนั้น
อาศัยเพราะว่า เมื่อเชื่อและปฏิบัติตาม แล้ว
จิตผ่องใส กุศลธรรมงอกงามยิ่งขึ้น เป็นต้น

จากคุณ : ยามประจำวัน

เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 06:40:59

ความคิดเห็นที่ 7

คุณ M_moshi

เอ่อ..นิพพานในความหมายของคุณหมายถึงการพ้นกิเลส หรือการดับขันธ์ของร่างกายหละคะ?

ถ้าหมายถึงประการหลัง พระอานนท์ดับขันธ์หลังพระพุทธเจ้าค่ะ

ตอนพระพุทธเจ้าดับขันธ์ ท่านยังร้องไห้อยู่เลย

แล้วก็กว่าจะบรรลุ พ้นจากกิเลสก็หลังจากพระพุทธเจ้าดับขันธ์ไปแล้วด้วยค่ะ

เลยไม่แน่ใจว่าข้อมูลเอามาจากตรงไหนเอ่ย เผื่อเราจะไปหาอ่านเพิ่มเติมบ้างน่ะค่ะ

//สาน้อยปะแป้ง

จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ

เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 11:02:27

ความคิดเห็นที่ 8

อนุโมทนาสาธุค่ะ

...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ....

ขอบคุณกรรมเก่าที่ทำให้ชาตินี้ได้มาพบพุทธศาสนาค่ะ

จากคุณ : เม็ดฝนบนใบตอง

เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 13:50:37

ความคิดเห็นที่ 9

ขอแก้นิดนึงครับ
พระอัครสาวกทั้งสองเข้านิพพานก่อนพระพุทธเจ้าครับ
อายุเท่าไรไม่แน่ชัด แต่ไม่ถึง ๑๒๐ ปีครับ
อัฐิของพระสารีบุตรอยู่ที่เจดีย์ในวัดเชตวัน
ของพระโมคคัลลานอยู่ที่เจดีย์ใกล้ประตูวัดเวฬุวัน
พระโมคคัลลานเป็นที่เกลียดชังของเหล่าเดียรถีย์
เพราะชักนำคนเข้าพระพุทธศาสนามาก จึงจ้างโจร
มาทำร้ายท่านๆหนีไป ๒ ครั้ง ครั้งที่ ๓ มาระลึกถึงอดีตกรรมที่เคยทำ
จึงไม่หนีปล่อยให้โจรทุบจนกระดูกแตกทั้งตัว
ท่านประสานกระดูกไปลาเข้านิพพานต่อพระพักต์พระพุทธองค์จึงเข้านิพพาน

จากคุณ : เหนือฟ้าเหมันต์

เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 14:59:13

ความคิดเห็นที่ 10

การทำบังสุกุลเป็น บังสุกุลตาย ..อย่าไปดูหมิ่นประมาทว่าไม่ได้ผล เป็นความประมาทอย่างมากที่ไประบุอย่างนั้น....เพราะว่ามีคนที่ไปผ่านพิธีนี้มาแล้ว ได้ผลดีมากมาย เช่น ที่ป่วยหนักกำลังใกล้จะตายก็หาย เป็นต้น แม้ตามวัดป่ากรรมฐานทางอีสานก็ยังทำพิธีนี้ให้กับคนที่ต้องการ ครูบาอาจารย์กรรมฐานใหญ่ๆหลายๆท่านไม่ได้ปฏิเสธวิธีนี้ และส่วนมากจะได้ผลอย่างน่าอัศจรรย์จริงๆ คงจะเป็นอานุภาพของพระพุทธมนต์หรืออะไรอื่นๆ ทำนองเดียวกับที่พระพุทธเจ้าทรงกระทำน้ำพุทธมนต์ไปช่วยชาวเมืองไพสาลี ช่วยปัดเป่าโรคร้าย และไล่ผีต่างๆ ในครั้งสมัยพุทธกาล

จากคุณ : โขตาน

เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 19:36:02

ความคิดเห็นที่ 11

#10 เป็นเพียงความเชื่ออาศัยศรัทธาที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ครับ จะเถียงกันไปทะเลาะกันไปเปล่าในเรื่องนี้

จากคุณ : โอ่อี๊โอ (oiooo)

เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 55 23:40:52

ความคิดเห็นที่ 12

เนื้อหาแท้ ๆ จากพระไตรปิฎก ในส่วนกรรมเ่ก่าของพระพุทธองค์บางช่วง ต่างจากที่อาจารย์บรรจบ ท่านได้เรียบเรียงไว้ค่ะ โดยในพระไตรปิฎกแท้ มีเนื้อหาดังต่อไปนี้

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๒ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๔
ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๑
พุทธาปทานชื่อปุพพกรรมปิโลติที่ ๑๐ (๓๙๐)
ว่าด้วยบุพจริยาของพระองค์เอง

[๓๙๒] พระผู้มีพระภาคผู้เป็นนายกของโลก แวดล้อมด้วยภิกษุสงฆ์เป็นอันมากประทับนั่งอยู่ที่พื้นหินอันเป็นรมณียสถานโชติช่วงด้วยแก้วต่างๆ ในละแวกป่าอันมีกลิ่นหอมต่างๆ ใกล้สระอโนดาต ตรัสชี้แจงบุรพกรรมทั้งหลาย
ของพระองค์ ณ ที่นั้นว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงฟังกรรมที่เราทำแล้วของเรา

"เราเห็นภิกษุผู้ถืออยู่ป่าเป็นวัตรรูปหนึ่งแล้วได้ถวายผ้าเก่า เราปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าเป็นครั้งแรก เพื่อความเป็นพระพุทธ เจ้า ในกาลนั้น ผลแห่งกรรม คือการถวายผ้าเก่า ย่อมอำนวยผลให้เป็นพระพุทธเจ้า"

"ในกาลก่อน เราเป็นนายโคบาล ต้อนโคไปเลี้ยง เห็นแม่โคกำลังดื่มน้ำขุ่นมัว จึงห้ามมัน ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ในภพหลังสุดนี้ แม้เราจะกระหายน้ำ ก็ไม่ได้ดื่มน้ำตามความปรารถนา"

"ในชาติอื่นในกาลก่อน เราเป็นนักเลงชื่อปุนาลิ ได้กล่าวตู่พระปัจเจกพุทธเจ้าชื่อว่าสุรภี ผู้ไม่ประทุษร้าย ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้นเราท่องเที่ยวอยู่ในนรกเป็นเวลานาน ได้เสวยทุกขเวทนาแสนสาหัสหลายพันปีเป็นอันมาก ด้วยผลกรรมอันเหลือนั้น ในภพหลังสุดนี้ เราจึงได้คำกล่าวตู่เพราะเหตุแห่งนางสุนทริกา"

"เพราะการกล่าวตู่พระเถระนามว่านันทะ สาวกของพระพุทธเจ้า ผู้ครอบงำอันตรายทั้งปวง เราจึงท่องเที่ยวอยู่ในนรกสิ้นกาลนาน เราท่องเที่ยวอยู่ในนรกเป็นเวลานานถึงหมื่นปี ได้ความเป็นมนุษย์แล้ว ได้การกล่าวตู่เป็นอันมาก ด้วยผลกรรมที่เหลือนั้น นางจิญจมานวิกามากับหมู่ชน ได้กล่าวตู่เราด้วยคำอันไม่เป็นจริง"

"เมื่อก่อน เราเป็นพราหมณ์ชื่อสุตวา อันชนทั้งหลายสักการะบูชาสอนมนต์ให้กับมาณพประมาณ ๕๐๐ คนในป่าใหญ่ ก็เราได้เห็นฤาษีผู้น่ากลัว ได้อภิญญา ๕ มีฤทธิ์มากมาในสำนักของเรา เราจึงกล่าวตู่ฤาษีผู้ไม่ประทุษร้าย โดยได้บอกกะพวกศิษย์ของเราว่า ฤาษีพวกนี้มักบริโภคกาม เมื่อเราบอก พวกมาณพก็เชื่อฟัง ครั้งนั้น มาณพทั้งปวง เที่ยวไปภิกษาในสกุลๆ พากันบอกแก่มหาชนว่า ฤาษีพวกนี้มักบริโภคกาม ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ภิกษุ ๕๐๐ เหล่านี้ ได้คำกล่าวตู่ทั้งหมด เพราะเหตุแห่งนางสุนทริกา"

"ในกาลก่อน เราได้ฆ่าพี่น้องชายต่างมารดา เพราะเหตุแห่งทรัพย์ จับใส่ลงในซอกเขา และบดทับด้วยหิน ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น พระเทวทัตจึงผลักก้อนหินก้อนหินกลิ้งลงมากระทบนิ้วแม่เท้าของเราจนห้อเลือด"

"ในกาลก่อน เราเป็นเด็กเล่นอยู่ที่หนทางใหญ่ เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้าแล้ว ใส่ไฟเผาดักไว้ทั่วหนทาง ด้วยวิบากกรรมนั้น ในภพหลังสุดนี้ พระเทวทัตจึงชักชวนนายขมังธนู ผู้ฆ่าคนตายมาก เพื่อให้ฆ่าเรา"

"ในกาลก่อน เราเป็นนายควาญช้าง ได้ไสช้างให้จับมัดพระปัจเจกพุทธเจ้าผู้อุดมมุนีแม้กำลังเที่ยวบิณฑบาต ด้วยวิบากกรรมนั้น ช้างนาฬาคิรีอันดุร้าย วิ่งแล่นเข้าไปในคอกท้องเขาวงกตเพื่อมาทำร้ายเรา"

"ในกาลก่อน เราเป็นนายทหารราบ ฆ่าบุรุษเป็นอันมากด้วยหอก ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราถูกไฟไหม้อย่างเผ็ดร้อนอยู่ในนรก ด้วยผลอันเหลือแห่งกรรมนั้น บัดนี้ ไฟนั้นยังมาไหม้ผิวหนังที่เท้าของเราทั้งสิ้นอีก เพราะว่ากรรมยังไม่พินาศไป"

"ในกาลก่อนเราเป็นลูกของชาวประมงอยู่ในบ้านเกวัฏฏคาม เห็นคนทั้งหลายฆ่าปลาแล้วเกิดความโสมนัส ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ความปวดศีรษะได้มีแล้วแก่เราในเมื่อเจ้าศากยะทั้งหลายถูกเบียดเบียน พระเจ้าวิฏฏุภะฆ่าแล้ว"

"เราได้บริภาษพระสาวกทั้งหลาย ในศาสนาของพระพุทธเจ้าพระนามว่าผุสสะ ว่าท่านทั้งหลายจงเคี้ยว จงกินแต่ข้าวแดง แต่อย่ากินข้าวสาลีเลย ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราอันพราหมณ์นิมนต์แล้ว อยู่ในเมืองเวรัญชา บริโภคข้าวแดงตลอด ๓ เดือน"

"ในกาลนั้น เมื่อนักมวยกำลังชกกัน เราได้ห้ามบุตรนักมวยปล้ำ(ไม่แน่ใจว่าแปลจากพระบาลีว่าอะไร ดูเนื้อความไม่สมกัน) ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ความปวดหลังได้มีแล้วแก่เรา เมื่อก่อนเราเป็นหมอรักษาโรค"

"ได้ถ่ายยาให้เศรษฐีบุตรตายด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น โรคปักขันทิกาพาธจึงมีแก่เรา"

"เราชื่อว่าโชติปาละ ได้กล่าวกะพระสุคตเจ้าพระนามว่ากัสสปะ ในกาลนั้นว่า จักมีโพธิมณฑลแต่ที่ไหนกัน โพธิญาณท่านได้ยากอย่างยิ่ง ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราได้ประพฤติกรรมที่ทำได้ยากมาก(ทุกกรกิริยา) ที่ตำบลอุรุเวลาเสนานิคมตลอด ๖ ปี แต่นั้น จึงได้บรรลุโพธิญาณ แต่เราก็มิได้บรรลุโพธิญาณอันสูงสุดด้วยหนทางนี้ เราอันบุรพกรรมตักเตือนแล้ว จึงแสวงหาโพธิญาณโดยทางที่ผิด"

"บัดนี้เราเป็นผู้สิ้นบาปและบุญ เว้นจากความเร่าร้อนทั้งปวง ไม่มีความเศร้าโศก ไม่คับแค้น เป็นผู้ไม่มีอาสวะ จักนิพพาน"

พระชินเจ้าทรงบรรลุกำลังแห่งอภิญญาทั้งปวงแล้ว ทรงพยากรณ์โดยทรงหวังประโยชน์แก่ภิกษุสงฆ์ ที่สระใหญ่อโนดาต ด้วยประการฉะนี้แล.

ทราบว่า พระผู้มีพระภาคได้ทรงภาษิตธรรมบรรยายพุทธาปทานชื่อ ปุพพกรรมปิโลติ
อันเป็นบุพจารีตของพระองค์ ด้วยประการฉะนี้แล.

จบ พุทธาปทานชื่อปุพพกรรมปิโลติ.

พุทธาปทานชื่อปุพพกรรมปิโลติ
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=32&A=7849&Z=7924&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=32&i=392

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 00:45:29

ความคิดเห็นที่ 13

น่ากลัวมาก เพราะเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าชาติก่อนๆเราได้ทำอะไรไปบ้าง (ปุถุชนธรรมดาอ่ะนะ)

ยังงัยก็ทำความดี ถือศีล ตั้งสมาธิ สร้างปัญญาเข้าไว้นะทุกคน

ขอบคุณที่นำเรื่องมาแบ่งปันค่ะ

จากคุณ : Typhoon No.29

เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 09:31:28

ความคิดเห็นที่ 14

สาธุ ทุกอย่างเกิดขึ้นในทุกวัน ล้วนแต่เป็นกรรมที่เราทำมาแล้วทั้งสิ้น

แค่ปล่อยวางทุกสิ่งที่ดีและสิ่งที่ไม่ดี อย่าคิดว่าความสุขจะถาวร หรือทุกข์จะนิรันดร์

จากคุณ : cindesomla

เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 12:13:49

ความคิดเห็นที่ 15

เป็นกระทู้ที่เตือนสติได้ดีครับ

จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว

เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 55 22:10:15

ความคิดเห็นที่ 16

จากที่ คณาจารย์แห่งอภิธรรมมูลนิธิ ได้รวบรวมไว้
------------------------------------

พระผู้มีพระภาคผู้เป็นนายกของโลก แวดล้อมด้วยภิกษุสงฆ์เป็นอันมากประทับนั่งอยู่ที่พื้นหิน อันเป็นรัมณียสถานโชติช่วงด้วยแก้วต่าง ๆ ในละแวกป่าอันมีกลิ่นหอมต่าง ๆ ใกล้สระอโนดาต ตรัสชี้แจงบุรพกรรมทั้งหลายของพระองค์ ณ ที่นั้นว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจงฟังกรรมที่เราทำแล้วของเรา

เราเห็นภิกษุผู้ถืออยู่ป่าเป็นวัตรรูปหนึ่งแล้วได้ถวายผ้าเก่า เราปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าเป็นครั้งแรก เพื่อความเป็นพระพุทธเจ้า ในกาลนั้น ผลแห่งกรรม คือ การถวายผ้าเก่าย่อมอำนวยผลให้เป็นพระพุทธเจ้าในกาลก่อน

เราเป็นนายโคบาล ต้อนโคไปเลี้ยง เห็นแม่โคกำลังดื่มน้ำขุ่นมัว จึงห้ามมัน ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ในภพหลังสุดนี้ (แม้) เราจะกระหายน้ำ ก็ไม่ได้ดื่มน้ำตามความปรารถนา

ในชาติอื่นในกาลก่อน เราเป็นนักเลงชื่อปุนาลิ ได้กล่าวตู่พระปัจเจกพุทธเจ้าชื่อว่าสุรภี ผู้ไม่ประทุษร้าย (ตอบ) ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราท่องเที่ยวอยู่ในนรกเป็นเวลานาน ได้เสวยทุกขเวทนาแสนสาหัส หลายพันปีเป็นอันมาก ด้วยผลกรรมอันเหลือนั้น ในภพหลังสุดนี้ เราจึงได้คำกล่าวตู่เพราะเหตุแห่งนางสุนทริกา เพราะการกล่าวตู่พระเถระ นามว่านันทะ สาวกของพระพุทธเจ้า ผู้ครอบงำอันตรายทั้งปวง เราจึงท่องเที่ยวอยู่ในนรกสิ้นกาลนาน เราท่องเที่ยวอยู่ในนรกเป็นเวลานานถึงหมื่นปี ได้ความเป็นมนุษย์แล้ว ได้การกล่าวตู่เป็นอันมากด้วยผลกรรมที่เหลือนั้น นางจิญจมานวิกามากับหมู่ชน ได้กล่าวตู่เราด้วยคำอันไม่เป็นจริง

เมื่อก่อน เราเป็นพราหมณ์ชื่อสุตวา อันชนทั้งหลายสักการะบูชา สอนมนต์ให้กับมาณพประมาณ ๕๐๐ คนในป่าใหญ่ ก็เราได้เห็นฤาษีผู้น่ากลัว ได้อภิญญา ๕ มีฤทธิ์มากมาในสำนักของเรา เราจึงกล่าวตู่ฤาษีผู้ไม่ประทุษร้าย โดยได้บอกกะพวกศิษย์ของเราว่า ฤาษีพวกนี้มักบริโภคกาม แม้เมื่อเราบอก (เท่านั้น) พวกมาณพก็เชื่อฟัง ครั้งนั้น มาณพทั้งปวง เที่ยวไปภิกษาในสกุล ๆ พากันบอกแก่มหาชนว่า ฤาษีพวกนี้ มักบริโภคกาม ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ภิกษุ ๕๐๐ เหล่านี้ ได้คำกล่าวตู่ทั้งหมด เพราะเหตุแห่งนางสุนทริกา

ในกาลก่อน เราได้ฆ่าพี่น้องชายต่างมารดา เพราะเหตุแห่งทรัพย์ จับใส่ลงในซอกเขา และบด (ทับ) ด้วยหิน ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น พระเทวทัตจึงผลักก้อนหิน ก้อนหินกลิ้งลงมากระทบนิ้วแม่เท้าของเราจนห้อเลือด

ในกาลก่อน เราเป็นเด็กเล่นอยู่ที่หนทางใหญ่ เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้าแล้ว ใส่ไฟเผา (ดัก) ไว้ทั่วหนทาง ด้วยวิบากกรรมนั้น ในภพหลังสุดนี้ พระเทวทัตจึงชักชวนนายขมังธนู ผู้ฆ่าคนตายมาก เพื่อให้ฆ่าเรา

ในกาลก่อน เราเป็นนายควาญช้าง ได้ไสช้างให้จับมัดพระปัจเจกพุทธเจ้าผู้อุดมมุนีแม้กำลังเที่ยวบิณฑบาต ด้วยวิบากกรรมนั้น ช้างนาฬาคิรีอันดุร้าย วิ่งแล่นเข้าไปในคอก (ท้อง) เขา (วงกต) เบื้องหน้าผู้ประเสริฐ

ในกาลก่อน เราเป็นนายทหารราบ (เป็นแม่ทัพ) ฆ่าบุรุษเป็นอันมากด้วยหอก ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราถูกไฟไหม้อย่างเผ็ดร้อนอยู่ในนรก ด้วยผลอันเหลือแห่งกรรมนั้น บัดนี้ไฟนั้นยังมาไหม้ผิวหนังที่เท้าของเราทั้งสิ้น (อีก) เพราะว่ากรรมยังไม่พินาศไป

ในกาลก่อน เราเป็นเด็ก (ลูก) ของชาวประมงอยู่ในบ้านเกวัฏฏคาม เห็นคนทั้งหลายฆ่าปลาแล้ว เกิดความโสมนัส ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ความทุกข์ที่ศีรษะ (ปวดศีรษะ) ได้มีแล้วแก่เราในเมื่อเจ้าศากยะทั้งหลายถูกเบียดเบียน พระเจ้าวิฏฏุภะฆ่าแล้ว

เราได้บริภาษพระสาวกทั้งหลายในศาสนาของพระพุทธเจ้าพระนามว่าผุสสะ ว่าท่านทั้งหลายจงเคี้ยว จงกินแต่ข้าวแดง แต่อย่ากินข้าวสาลีเลย ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราอันพราหมณ์นิมนต์แล้ว อยู่ในเมืองเวรัญชา บริโภคข้าวแดงตลอด ๓ เดือน

ในกาลนั้น เมื่อนักมวยกำลังชกกัน เราได้ห้ามบุตรนักมวยปล้ำ ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น ความทุกข์ที่หลัง (ปวดหลัง) ได้มีแล้วแก่เรา

เมื่อก่อนเราเป็นหมอรักษาโรค ได้ถ่ายยาให้เศรษฐีบุตร (ตาย) ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น โรคปักขันทิกาพาธจึงมีแก่เรา

เราชื่อว่าโชติปาละ ได้กล่าวกะพระสุคตเจ้าพระนามว่า กัสสปะ ในกาลนั้นว่า จักมีโพธิมณฑลแต่ที่ไหน โพธิญาณท่านได้ยากอย่างยิ่ง ด้วยวิบากแห่งกรรมนั้น เราได้ประพฤติกรรมที่ทำได้ยากมาก (ทุกกรกิริยา) ที่ตำบลอุรุเวลาเสนานิคมตลอด ๖ ปี แต่นั้นจึงได้บรรลุโพธิญาณ แต่เราก็มิได้บรรลุโพธิญาณอันสูงสุดด้วยหนทางนี้ เราอันบุรพกรรมตักเตือนแล้ว จึงแสวงหาโพธิญาณโดยทางที่ผิด

(บัดนี้) เราเป็นผู้สิ้นบาปและบุญ เว้นจากความเร่าร้อนทั้งปวง ไม่มีความเศร้าโศก ไม่คับแค้น เป็นผู้ไม่มีอาสวะ จักนิพพาน พระชินเจ้าทรงบรรลุกำลังแห่งอภิญญาทั้งปวงแล้ว ทรงพยากรณ์โดยทรงหวังประโยชน์แก่ภิกษุสงฆ์ที่สระใหญ่อโนดาต ด้วยประการฉะนี้แล. ทราบว่า พระผู้มีพระภาคได้ทรงภาษิตธรรมบรรยายพุทธาปทานชื่อ ปุพพกรรมปิโลติ อันเป็นบุพจารีตของพระองค์ ด้วยประการฉะนี้แล.

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=4&t=21279

อนึ่งมนุษย์ที่มีสภาพแตกต่างกันนั้น มูลปัณณาสก์ มัชฌิมนิกาย แสดงไว้ว่า

ฆ่าสัตว์ ไม่มีความกรุณา เป็นเหตุให้ อายุสั้น

ไม่ฆ่าสัตว์ มีความกรุณา เป็นเหตุให้ อายุยืน

เบียดเบียนสัตว์ เป็นเหตุให้ มีโรคมาก

ไม่เบียดเบียนสัตว์ เป็นเหตุให้ มีโรคน้อย

มักโกรธ มีความคับแค้นใจมาก เป็นเหตุให้ ผิวพรรณทราม

ไม่โกรธ ไม่มีความคับแค้นใจ เป็นเหตุให้ ผิวพรรณผุดผ่อง

มีใจประกอบด้วยความริษยาผู้อื่น เป็นเหตุให้ มีอานุภาพน้อย

มีใจไม่ริษยาผู้อื่น เป็นเหตุให้ มีอานุภาพมาก

ไม่บริจาคทาน เป็นเหตุให้ ยากจน อนาถา

บริจาคทาน เป็นเหตุให้ มีโภคสมบัติมาก

กระด้าง ถือตัว เป็นเหตุให้ เกิดในสกุลต่ำ

ไม่กระด้าง ไม่ถือตัว เป็นเหตุให้ เกิดในสกุลสูง

ไม่อยากรู้ ไม่ไต่ถามผู้มีปัญญา เป็นเหตุให้ มีปัญญาน้อย

อยากรู้ หมั่นไต่ถามผู้มีปัญญา เป็นเหตุให้ มีปัญญามาก
----------------------------------------

ข้างบนก็เป็นกรรมเก่า ของพวกเราเองนะจะบอกให้

สาธุกับทุกท่านที่ได้นำ พระพุทธพจน์ จากพระไตรปิฏก มาแสดง

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 06:36:34

ความคิดเห็นที่ 17

ขอเชิญมีกรรมกันไปเถิด ที่ไม่รู้ว่าพระพุทธเจ้าทรงสอนเรื่องวิธีสิ้นกรรม

จากคุณ : ชมรมอ่านพุทธทาส (mix)

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 08:56:23

ความคิดเห็นที่ 18

เป็นหมอรักษาคนไข้ตายก็มีบาปด้วยหรอครับ งั้นงี้หมอหลายๆคนก็ต้องผ่านการรักษาคนไข้แล้วตายมั้งสิ้น งั้นหมอก็คงตกนรกหมด
ส่วนตัวผมชอบศาสนาพุทธนะ แต่เรื่องแบบนี้รู้สึกเฉยๆ เพราะว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อ ขู่ให้คนกลัวมากกว่า การที่ใช้เหตุผลซึ่งก่อให้เกิดปัญญาแบบคำสอนอื่นๆของพระพุทธเจ้า

จากคุณ : Alive Axis

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 10:13:15

ความคิดเห็นที่ 19

ความคิดเห็นที่ 18

เป็นหมอรักษาคนไข้ตายก็มีบาปด้วยหรอครับ งั้นงี้หมอหลายๆคนก็ต้องผ่านการรักษาคนไข้แล้วตายมั้งสิ้น งั้นหมอก็คงตกนรกหมด
----------------------------------------------

คือ หมอนั้น มีเจตนาเป็นอกุศลให้คนไข้ตายครับ

ดังเช่น เรื่องราวของ พระจักขุบาล ที่ต้องมาตาบอดในชาติสุดท้ายของท่าน เพราะอดีตชาติ ท่านเคยเป็นหมอรักษาตา แล้ววางยาให้คนไข้ตาบอด ดังพระพุทธนี้

------------------------------------------------

http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=11&p=1
บุรพกรรมของพระจักขุปาลเถระ

พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย ถ้าอย่างนั้น ท่านทั้งหลายจงฟัง” ดังนี้แล้ว (ตรัสเล่าเรื่องว่า)
ในอดีตกาล ครั้นพระเจ้าพาราณสีดำรงราชย์อยู่ในกรุงพาราณสี หมอผู้หนึ่งเที่ยวทำเวชกรรมอยู่ในบ้านและนิคม เห็นหญิงทุรพลด้วยจักษุคนหนึ่ง จึงถามว่า “ความไม่ผาสุกของท่านเป็นอย่างไร”?
หญิงนั้นตอบว่า “ข้าพเจ้าไม่แลเห็นด้วยดวงตา.”
หมอกล่าวว่า “ข้าพเจ้าจักทำยาให้แก่ท่าน”
ญ. ทำเถิด นาย.
ม. ท่านจักให้อะไรแก่ข้าพเจ้า?
ญ. ถ้าท่านอาจจะทำดวงตาของข้าพเจ้าให้กลับเป็นปกติได้, ข้าพเจ้ากับบุตรและธิดา จักยอมเป็นทาสีของท่าน.
ม. รับว่า “ดีละ” ดังนี้แล้ว ประกอบยาให้แล้ว. ดวงตากลับเป็นปกติ ด้วยยาขนานเดียวเท่านั้น.
หญิงนั้นคิดแล้วว่า “เราได้ปฏิญญาแก่หมอนั้นไว้ว่า ‘จักพร้อมด้วยบุตรธิดา ยอมเป็นทาสีของเขา’ ก็แต่เขาจักไม่เรียกเราด้วยวาจาอันอ่อนหวาน เราจักลวงเขา.” นางอันหมอมาแล้ว ถามว่า “เป็นอย่างไร? นางผู้เจริญ” ตอบว่า “เมื่อก่อน ดวงตาของข้าพเจ้าปวดน้อย เดี๋ยวนี้ปวดมากเหลือเกิน.”
หมอคิดว่า “หญิงนี้ประสงค์ลวงเราแล้วไม่ให้อะไร ความต้องการของเราด้วยค่าจ้างที่หญิงนี้ให้แก่เรา มิได้มี, เราจักทำเขาให้จักษุมืดเสียเดี๋ยวนี้” แล้วไปถึงเรือนบอกความนั้นแก่ภรรยา. นางได้นิ่งเสีย. หมอนั้นประกอบยาขนานหนึ่งแล้วไปสู่สำนักหญิงนั้น บอกให้หยอดว่า “นางผู้เจริญ ขอท่านจงหยอดยาขนานนี้.” ดวงตาทั้งสองข้างได้ดับวูบแล้วเหมือนเปลวไฟ.
หมอนั้นได้ (มาเกิด) เป็นจักขุปาลภิกษุแล้ว.
พระศาสดาตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย กรรมที่บุตรของเราทำแล้วในกาลนั้น ติดตามเธอไปข้างหลังๆ. จริงอยู่ ขึ้นชื่อว่า บาปกรรมนี้ย่อมตามผู้ทำไป เหมือนล้ออันหมุนตามรอยเท้าโคพลิพัท (คือโคที่เขาเทียมเกวียนบรรทุกสินค้า) ตัวเข็นธุระไปอยู่”
ครั้นตรัสเรื่องนี้แล้ว พระองค์ผู้เป็นพระธรรมราชา ได้ตรัสพระคาถานี้สืบอนุสนธิ ดุจประทับพระราชสาสน์ ซึ่งมีดินประจำไว้แล้ว ด้วยพระราชลัญจกรว่า
๑. มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺฐา มโนมยา
มนสา เจ ปทุฏฺเฐน ภาสติ วา กโรติ วา
ตโต นํ ทุกฺขมเนฺวติ จกฺกํว วหโต ปทํ.
“ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่
สำเร็จแล้วด้วยใจ, ถ้าบุคคลมีใจร้าย พูดอยู่ก็ดี
ทำอยู่ก็ดี, ทุกข์ย่อมไปตามเขา เพราะเหตุนั้น
ดุจล้อหมุนไปตามรอยเท้าโค ผู้นำแอกไปอยู่ฉะนั้น.”

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 12:28:20

ความคิดเห็นที่ 20

ความคิดเห็นที่ 17

ขอเชิญมีกรรมกันไปเถิด ที่ไม่รู้ว่าพระพุทธเจ้าทรงสอนเรื่องวิธีสิ้นกรรม

จากคุณ : ชมรมอ่านพุทธทาส (mix)

=======================================
อ่านตามท่านพุทธทาสมาก ระวัง คิดว่าฆ่าสัตว์ไม่บาป นะครับ ดังกระทู้

กระทู้ พุทธศาสนาใช้อะไรตัดสินบุญ-บาปครับ ใช่เจตนาไหม
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12647689/Y12647689.html

ท่านพุทธทาสตอบไว้ ว่าด้วยเรื่องการฆ่าที่ไม่เป็นบาป ตามลิงค์เลยครับ

อ่านแล้วโล่งใจ ที่ผมทุบหัวปลาไปครั้งก่อน ผมไม่ได้มีเจตนาฆ่าครับ

ผมทำตามหน้าที่ของบุตรหลาน และทำเพื่อกิน ไม่ได้มีโทสะจริต

โกรธแค้นชิงชังปลาตัวนั้นใดๆทั้งสิ้น แถมยังอธิฐานจิต

ให้ปลาตัวนั้นได้มีโอกาสเกิดเป็นมนุษย์ พบพระพุทธศาสนาด้วย

จากคุณ : Kamajor

==================================

[๘๔๕] คุณาชีวกกัสสปโคตร ได้ฟังพระดำรัสของพระเจ้าวิเทหราชแล้ว ได้
กราบทูลว่า ข้าแต่พระมหาราชา ขอพระองค์ทรงสดับทางที่จริงแท้ของ
พระองค์ ผลแห่งธรรมที่ประพฤติแล้วเป็นบุญเป็นบาปไม่มี ขอเดชะ
ปรโลกไม่มี ใครเล่าจากปรโลกนั้นมาในโลกนี้ ปู่ย่าตายายไม่มี มารดา
บิดาจักมีที่ไหน ขึ้นชื่อว่าอาจารย์ไม่มี ใครจักฝึกผู้ที่ฝึกไม่ได้ สัตว์เสมอ
กันหมด ผู้ประพฤติอ่อนน้อมต่อท่านผู้เจริญไม่มี กำลังหรือความเพียร
ไม่มี บุรุษผู้มีความหมั่นจักได้รับผลแต่ที่ไหน สัตว์ที่เกิดตามกันมา
เหมือนเรือน้อยห้อยท้ายเรือใหญ่ สัตว์ย่อมได้สิ่งที่ควรได้ ในข้อนั้น
ผลทานจักมีแต่ที่ไหน ผลทานไม่มี ความเพียรไม่มีอำนาจ ทานคนโง่
บัญญัติไว้ คนฉลาดรับทาน คนโง่สำคัญตัวว่าฉลาด เป็นผู้ไม่มีอำนาจ
ย่อมให้ทานแก่นักปราชญ์ทั้งหลาย.
[๘๔๖] รูปกายอันเป็นที่รวม ดิน น้ำ ลม ไฟ สุข ทุกข์และชีวิต ๗ ประการนี้
เป็นของเที่ยง ไม่ขาดสูญ ไม่กำเริบ รูปกาย ๗ ประการนี้ ของสัตว์
เหล่าใด ชื่อว่าขาดไม่มี ผู้ที่ถูกฆ่าหรือถูกตัด หรือเบียดเบียนใครๆ
ไม่มี ศาตราทั้งหลายพึงเป็นไปในระหว่างรูปกาย ๗ ประการนี้ ผู้ใด
ตัดศีรษะของผู้อื่นด้วยดาบอันคม ผู้นั้นไม่ชื่อว่าตัดร่างกายเหล่านั้น ใน
การทำเช่นนั้น ผลบาปจะมีแต่ที่ไหน สัตว์ทุกจำพวกท่องเที่ยวอยู่ใน
วัฏสงสาร ๘๔ มหากัป ย่อมบริสุทธิ์ได้เอง เมื่อยังไม่ถึงกาลนั้น แม้จะ
สำรวมด้วยดีก็บริสุทธิ์ไม่ได้ เมื่อยังไม่ถึงกาลนั้น แม้จะประพฤติความดี
มากมาย ก็บริสุทธิ์ไม่ได้ ถ้าแม้กระทำบาปมากมาย ก็ไม่ล่วงขณะนั้น
ไป ในวาทะของเราทั้งหลาย ความบริสุทธิ์ย่อมมีได้โดยลำดับเมื่อถึง
๘๔ กัป พวกเราไม่ล่วงเลยเขตอันแน่นอนนั้น เหมือนคลื่นไม่ล่วงเลย
ฝั่งไป ฉะนั้น.

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๘ บรรทัดที่ ๕๑๘๐ - ๕๖๒๕. หน้าที่ ๑๙๙ - ๒๑๕.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=28&A=5180&Z=5625&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถาชาดกนี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=28&i=834

--------------------------------------------
337 คำสอนของอชิตะ เกสกัมพล
http://www.84000.org/true/337.html
ปัญหา ศาสดาอชิตะ เกสกัมพล มีแนวคำสอนว่าอย่างไร ? และแนวคำสอนเช่นนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร ?

พุทธดำรัสตอบ “อชิตะ เกสกัมพล มีความเห็นว่า ทานไม่มีผล การบูชาไม่มีผล การเซ่นสรวงไม่มีผล ผลวิบากแห่งกรรมดีกรรมชั่วไม่มี โลกนี้ไม่มี โลกหน้าไม่มี มารดาบิดาไม่มี สัตว์ที่เกิดผุดขึ้น (โอปปาติกะ) ไม่มี สมณะพราหมณ์ผู้ดำเนินชอบ ปฏิบัติชอบ รู้แจ้งชัดโลกนี้และโลกหน้าด้วยปัญญาอันยิ่งแล้วสอนผู้อื่นให้รู้แจ้งไม่มีในโลก คนเราเป็นแต่เพียงที่ประชุมของมหาภูตรูป ๔ เมื่อใดทำกาลกิริยา(ตาย) เมื่อนั้นธาตุดินก็ไปตามธาตุดิน ธาตุน้ำก็ไปตามธาตุน้ำ ธาตุไฟก็ไปตามธาตุไฟ ธาตุลมก็ไปตามธาตุลม อินทรีย์ทั้งหลายย่อมเลื่อนลอยไปในอากาศ บุรุษ ๔ คน รวมเป็น ๕ ทั้งที่วางศพ หามเอาคนตายไป เสียบทสวดสรรเสริญเขามีไปจนถึงป่าช้า กระดูกทั้งหลายกลายเป็นสีเทาดุจสีนกพิราบ เครื่องเซ่นสังเวยทั้งหลายสิ้นสุดลงด้วยเถ้า ท่านนี้เคนเขลาบัญญัติไว้ คนเหล่าใดประกาศลัทธิอัตติกวาท คำของคนเหล่านั้นเป็นคำเหล่าประโยชน์ เป็นคำเท็จ เป็นคำบ่นเพ้อเมื่อร่างกายแตกสลายทั้งพาลและบัณฑิตย่อมขาดสูญพินาศไป หลังจากความตายไม่มีอะไรเลย...

“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อรูป....เวทนา... สัญญา... สังขาร... วิญญาณ มีอยู่เพราะถือมั่นยึดมั่นรูป....เวทนา... สัญญา... สังขาร... วิญญาณ ความเห็นอย่างนี้จึงเกิดขึ้นมา”

ทิฏฐิสังยุต โสดาปัตติวรรค ที่ ๑ (๔๒๕)
ตบ. ๑๗ : ๒๕๔ ตท. ๑๗ : ๒๓๔-๒๓๕
ตอ. K.S. ๓ : ๑๑๖-๑๑๗

-------------------------------------------

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 13:00:30

ความคิดเห็นที่ 21

ขึ้นมาบอกว่า เพราะชาติก่อนเคยทุบตีพ่อแม่ไว้

เลิกอ่านต่อเลยครับ สร้างแต่ความงมงาย

จากคุณ : RouteRaideR

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 14:25:29

ความคิดเห็นที่ 22

+1

จากคุณ : chiwat

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 15:58:59

ความคิดเห็นที่ 23

กรรมบางอย่างทำไมอ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่

จัดมวยปล้ำผิดยังไงหว่า วินซ์ แมกแมน ซวยแน่

จากคุณ : You ll Never Win Again

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 20:16:32

ความคิดเห็นที่ 24

จากอรรถกถาพุทธาปทาน ในพระไตรปิฎกเล่มที่ 32 ท่านได้อธิบายเรื่องราวของแต่ละกรรมนั้นโดยละเอียดไว้ดังนี้

ครั้นให้สำเร็จได้ด้วยอปทานที่เป็นฝ่ายกุศลแล้ว เพื่อที่จะให้พุทธาปทานนั้นนั่นแลพิสดารออกไป ด้วยอำนาจอปทานที่เป็นฝ่ายอกุศลบ้าง จึงตั้งหัวข้อปัญหาไว้ดังนี้ว่า

ทุกฺกรญฺจ อพฺภกฺขานํ อพฺภกฺขานํ ปุนาปรํ
อพฺภกฺขานํ สิลาเวโธ สกลิกาปิ จ เวทนา ฯ
นาฬาคิริ สตฺตจฺเฉโท สีสทุกฺขํ ยวขาทนํ
ปิฏฺฐิทุกฺขมตีสาโร อิเม อกุสลการณาติ ฯ

การทำทุกรกิริยา ๑ การกล่าวโทษ ๑ การด่าว่า ๑ การกล่าวหา ๑
การถูกศิลากระทบ ๑ การเสวยเวทนาจากสะเก็ดหิน ๑ การปล่อย
ช้างนาฬาคิรี ๑ การถูกผ่าตัดด้วยศาสตรา ๑ การปวดศีรษะ ๑
การกินข้าวแดง ๑ ความเจ็บปวดสาหัสที่กลางหลัง ๑ การลงโลหิต ๑
เหล่านี้เป็นเหตุฝ่ายอกุศล.

บรรดาข้อปัญหาเหล่านั้น ปัญหาข้อที่ ๑ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้

การทำทุกรกิริยาอยู่ถึง ๖ พรรษา ชื่อว่าทำทุกรกิริยา.

ในกาลแห่งพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้าในอดีต พระโพธิสัตว์บังเกิดเป็นพราหมณ์มาณพชื่อว่าโชติปาละ โดยที่เป็นชาติพราหมณ์จึงไม่เลื่อมใสในพระศาสนา เพราะวิบากของกรรมเก่าแห่งพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น เขาได้ฟังว่า พระผู้มีพระภาคเจ้ากัสสปะ จึงได้กล่าวว่า การตรัสรู้ของสมณะโล้นจักมีมาแต่ที่ไหน การตรัสรู้เป็นของที่ได้โดยยากยิ่ง.

เพราะวิบากของกรรมนั้น พระโพธิสัตว์นั้นจึงได้เสวยทุกข์มีนรกเป็นต้นหลายร้อยชาติ ถัดมาจากพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นนั่นแหละ เขาทำชาติสงสารให้สิ้นไปด้วยกรรมที่ได้พยากรณ์ไว้นั้นนั่นแล ในตอนสุดท้ายได้อัตภาพเป็นพระเวสสันดร จุติจากอัตภาพนั้นแล้วบังเกิดในภพดุสิต. จุติจากภพดุสิตนั้นด้วยการอาราธนาของเหล่าเทวดา บังเกิดในสักยตระกูล เพราะญาณแก่กล้าจึงละทิ้งราชสมบัติในสกลชมพูทวีปเสีย แล้วตัดกำพระเกศาให้มีปลายเสมอกัน ด้วยดาบที่ลับไว้อย่างดี ที่ฝั่งแม่น้ำอโนมานที รับบริขาร ๘ อันสำเร็จด้วยฤทธิ์ซึ่งเกิดในกลีบปทุม ในเวลาที่กัปยังตั้งอยู่ซึ่งพระพรหมนำมาให้แล้วบรรพชา เพราะญาณทัสสนะคือพระโพธิญาณยังไม่แก่กล้าก่อน จึงไม่รู้จักทางและมิใช่ทางแห่งความเป็นพระพุทธเจ้า เป็นผู้มีสรีระเช่นกับเปรตผู้ไม่มีเนื้อและเลือด เหลือแต่กระดูก หนังและเอ็น ด้วยอำนาจที่บริโภคอาหารมื้อเดียว คำเดียว เป็นผู้เดียว ทางเดียว และนั่งผู้เดียว บำเพ็ญทุกรกิริยามหาปธานความเพียรใหญ่ โดยนัยดังกล่าวไว้ในปธานสูตรนั่นแล ณ อุรุเวลาชนบทถึง ๖ พรรษา.

พระโพธิสัตว์นั้นนึกถึงทุกรกิริยานี้ว่า ไม่เป็นทางแห่งการตรัสรู้ จึงกลับเสวยอาหารประณีตในคาม นิคมและราชธานี มีอินทรีย์ผ่องใส มีมหาปุริสลักษณะ ๓๒ ครบบริบูรณ์ เสด็จเข้าไปยังโพธิมัณฑ์โดยลำดับ ชนะมารทั้ง ๕ ได้เป็นพระพุทธเจ้า.

ก็ในกาลนั้น เราได้เป็นพราหมณ์ชื่อโชติปาละ ได้กล่าว
กะพระกัสสปสุคตเจ้าว่า การตรัสรู้ของสมณะโล้นจักมีมาแต่ไหน
การตรัสรู้เป็นของได้ยากยิ่ง.

เพราะวิบากของกรรมนั้น เราจึงต้องทำทุกรกิริยามากมาย
อยู่ที่ตำบลอุรุเวลาถึง ๖ ปี จากนั้น จึงได้บรรลุพระโพธิญาณ.
เราไม่ได้บรรลุพระโพธิญาณอันสูงสุดโดยหนทางนั้น เรา
ถูกกรรมเก่าห้ามไว้ จึงได้แสวงหาโดยทางผิด.

เรามีบุญและบาปสิ้นไปหมดแล้ว เว้นจากความเร่าร้อนทั้ง
ปวง ไม่มีความโศก ไม่มีความคับแค้น ไม่มีอาสวะ จักปรินิพพาน
แล.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:22:44

ความคิดเห็นที่ 26

ลำดับนั้น พวกเดียรถีย์ได้ฟังว่า นัยว่าปาฏิหาริย์จักมีที่โคนต้นคัณฑามพพฤกษ์ จึงให้ตัดต้นมะม่วงรอบๆ พระนคร. ชาวพระนครทั้งหลายจึงพากันผูกมัดเตียงซ้อนๆ กัน และหอคอยเป็นต้น ในสถานที่อันเป็นลานใหญ่ ชาวชมพูทวีปเป็นกลุ่มๆ ได้ยืนแผ่ขยายไปตลอด ๑๒ โยชน์ เฉพาะในทิศตะวันออก แม้ในทิศที่เหลือ ก็ประชุมกันอยู่โดยอาการอันสมควรแก่สถานที่นั้น.

ฝ่ายพระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อกาลเวลาถึงเข้าแล้ว ในวันเพ็ญเดือน ๘ ทรงทำกิจที่ควรทำให้เสร็จแต่เช้าตรู่ แล้วเสด็จไปยังที่นั้นประทับนั่งอยู่แล้ว.

ขณะนั้น นายคนเฝ้าอุทยานชื่อว่าคัณฑะ เห็นมะม่วงสุกดีในรังมดแดง จึงคิดว่า ถ้าเราจะถวายมะม่วงนี้แก่พระราชา ก็จะได้ทรัพย์อันเป็นสาระมีกหาปณะเป็นต้น แต่เมื่อน้อมถวายแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า สมบัติในโลกนี้และโลกหน้าก็จักเกิดมี ครั้นคิดดังนี้แล้วจึงน้อมถวายแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า.

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรับมะม่วงนั้นแล้ว ดำรัสสั่งพระอานนทเถระว่า เธอจงคั้นผลมะม่วงนี้ทำให้เป็นน้ำปานะ. พระเถระได้กระทำตามพระดำรัสแล้ว. พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงดื่ม (น้ำ) ผลมะม่วงแล้ว ประทานเมล็ดมะม่วงแก่นายคนเฝ้าอุทยานแล้วตรัสว่า จงเพาะเมล็ดมะม่วงนี้. นายอุยยานบาลนั้นจึงคุ้ยทรายแล้วเพาะเมล็ดมะม่วงนั้น พระอานนทเถระเอาคนโทตักน้ำรด. ขณะนั้น หน่อมะม่วงก็งอกขึ้นมา เมื่อมหาชนเห็นอยู่นั่นแหละ ก็ปรากฏเต็มไปด้วยกิ่ง ค่าคบ ดอก ผลและใบอ่อน. ชาวชมพูทวีปทั้งสิ้นเคี้ยวกินผลมะม่วงที่หล่นลงมา ไม่อาจให้หมดสิ้นได้.

ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงนิรมิตรัตนจงกรมบนยอดเขามหาเมรุในจักรวาลนี้ จากจักรวาลทิศตะวันออกจนกระทั่งถึงจักรวาลทิศตะวันตก เมื่อจะทรงยังบริษัทมิใช่น้อยให้บันลือสีหนาท จึงทรงกระทำมหาอิทธิปาฏิหาริย์ โดยนัยดังกล่าวแล้วในอรรถกถาธรรมบท ทรงย่ำยีพวกเดียรถีย์ทำให้พวกเขาถึงประการอันผิดแผกไปต่างๆ ในเวลาเสร็จปาฏิหาริย์ ได้เสด็จไปยังภพดาวดึงส์ โดยพุทธจริยาที่พระพุทธเจ้าในปางก่อนทรงประพฤติมาแล้ว ทรงจำพรรษาอยู่ในภพดาวดึงส์นั้น ทรงแสดงพระอภิธรรมติดต่อกันตลอดไตรมาส ทรงทำเทวดามิใช่น้อยมีพระมารดาเป็นประธาน ให้บรรลุพระโสดาปัตติมรรค ออกพระพรรษาแล้วเสด็จลงจากเทวโลก อันหมู่เทวดาและพรหมมิใช่น้อยห้อมล้อม เสด็จลงยังประตูเมืองสังกัสสะ ได้ทรงกระทำการอนุเคราะห์ชาวโลกแล้ว.

ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าได้มีลาภสักการะท่วมท้นท่ามกลางชมพูทวีป ประดุจแม่น้ำใหญ่ ๕ สาย (คือ คงคา อจิรวดี ยมุนา สรภู มฮี) ฉะนั้น.

ครั้งนั้น พวกเดียรถีย์เสื่อมลาภสักการะ เป็นทุกข์ เสียใจ คอตก นั่งก้มหน้าอยู่. ในกาลนั้น อุบาสิกาของพวกเดียรถีย์เหล่านั้น ชื่อนางจิญจมาณวิกา ถึงความเป็นผู้เลอเลิศด้วยรูปโฉม เห็นพวกเดียรถีย์เหล่านั้นนั่งอยู่อย่างนั้น จึงถามว่า ท่านผู้เจริญ เพราะเหตุไร ท่านทั้งหลายจึงนั่งเป็นทุกข์ เสียใจอยู่อย่างนี้?

พวกเดียรถีย์กล่าวว่า น้องหญิง ก็เพราะเหตุไรเล่า เธอจึงได้เป็นผู้มีความขวนขวายน้อย.

นางจิญจมาณวิกาถามว่า มีเหตุอะไร ท่านผู้เจริญ. เดียรถีย์กล่าวว่า ดูก่อนน้องหญิง จำเดิมแต่กาลที่พระสมณโคดมเกิดขึ้นมา พวกเราเสื่อมลาภสักการะหมด ชาวพระนครไม่สำคัญอะไรๆ พวกเรา. นางจิญจมาณวิกาถามว่า ในเรื่องนี้ ดิฉันควรจะทำอะไร. เดียรถีย์ตอบว่า เธอควรจะยังโทษมิใช่คุณให้เกิดขึ้นแก่พระสมณโคดม.

นางจิญจมาณวิกานั้นกล่าวว่า ข้อนั้นไม่เป็นการหนักใจสำหรับดิฉัน ดังนี้แล้ว เมื่อจะทำความอุตสาหะในการนั้น จึงไปยังพระเชตวันวิหารในเวลาวิกาล แล้วอยู่ในสำนักของพวกเดียรถีย์ ครั้นตอนเช้า ในเวลาที่ชนชาวพระนครถือของหอมเป็นต้นไปเพื่อจะถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้า จึงออกมา ทำทีเหมือนออกจากพระเชตวันวิหาร ถูกถามว่านอนที่ไหน จึงกล่าวว่าประโยชน์อะไรด้วยที่ที่เรานอนแก่พวกท่าน ดังนี้ แล้วก็หลีกไปเสีย.

เมื่อกาลเวลาดำเนินไปโดยลำดับ นางถูกถามแล้วกล่าวว่า เรานอนในพระคันธกุฎีเดียวกันกับพระสมณโคดมแล้วออกมา พวกปุถุชนผู้เขลาเชื่อดังนั้น บัณฑิตทั้งหลายมีพระโสดาบันเป็นต้นไม่เชื่อ.

วันหนึ่ง นางผูกท่อนไม้กลมไว้ที่ท้องแล้วนุ่งผ้าแดงทับไว้ แล้วไปกล่าวกะพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ประทับนั่งเพื่อทรงแสดงธรรมแก่บริษัทพร้อมทั้งพระราชาอย่างนี้ว่า พระสมณะผู้เจริญ ท่าน (มัวแต่) แสดงธรรม ไม่จัดแจงกระเทียมและพริกเป็นต้น เพื่อเราผู้มีครรภ์ทารกที่เกิดเพราะอาศัยท่าน.

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ดูก่อนน้องหญิง ท่านกับเราเท่านั้นย่อมรู้ภาวะอันจริงแท้. นางจิญจมาณวิกากล่าวว่า อย่างนั้นทีเดียว เรากับท่าน ๒ คนเท่านั้น ย่อมรู้คราวที่เกี่ยวข้องกันด้วยเมถุน คนอื่นย่อมไม่รู้.

ขณะนั้น บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ของท้าวสักกะแสดงอาการเร่าร้อน. ท้าวสักกะทรงรำพึงอยู่ ทรงรู้เหตุนั้น จึงตรัสสั่งเทวบุตร ๒ องค์ว่า บรรดาท่านทั้งสอง องค์หนึ่งนิรมิตเพศเป็นหนู กัดเครื่องผูกท่อนไม้กลมของนางให้ขาด องค์หนึ่งทำมณฑลของลมให้ตั้งขึ้น พัดผ้าที่นางห่มให้เวิกขึ้นเบื้องบน. เทวบุตรทั้งสองนั้นได้ไปกระทำอย่างนั้นแล้ว. ท่อนไม้กลมตกลง ทำลายหลังเท้าของนางแตก.

ปุถุชนทั้งหลายผู้ประชุมกันอยู่ในโรงธรรมสภา ทั้งหมดพากันกล่าวว่า เฮ้ย! นางโจรร้าย เจ้าได้ทำการกล่าวหาความเห็นปานนี้ แก่พระผู้เป็นเจ้าของโลกทั้ง ๓ ผู้เห็นปานนี้ แล้วต่างลุกขึ้นเอากำปั้นประหารคนละที นำออกไปจากที่ประชุม.

เมื่อนางล่วงพ้นไปจากทัสสนะคือการเห็นของพระผู้มีพระภาคเจ้า แผ่นดินได้ให้ช่อง. ขณะนั้น เปลวไฟจากอเวจีนรกตั้งขึ้น หุ้มห่อนางเหมือนหุ้มด้วยผ้ากัมพลแดงที่ตระกูลให้ แล้วซัดลงไปในอเวจีนรก.
พระผู้มีพระภาคเจ้าได้มีลาภสักการะอย่างล้นเหลือ.

ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า

พระพุทธเจ้าผู้ทรงครอบงำสิ่งทั้งปวง มีสาวกชื่อว่านันทะ
เรากล่าวตู่พระสาวกชื่อว่านันทะนั้น จึงได้ท่องเที่ยวไปในนรก
สิ้นกาลนาน.

เราท่องเที่ยวไปในนรกตลอดกาลนานถึงหมื่นปี ได้ความ
เป็นมนุษย์แล้ว ได้รับการกล่าวตู่มากมาย.

เพราะกรรมที่เหลือนั้น นางจิญจมาณวิกาได้กล่าวตู่เรา
ด้วยคำอันไม่เป็นจริงต่อหน้าหมู่ชน.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:25:28

ความคิดเห็นที่ 27

ในปัญหาข้อที่ ๓ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
การกล่าวยิ่ง คือการด่า ชื่อว่าอัพภักขานะ.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์เกิดในกำเนิดที่ไม่ปรากฏชื่อเสียง เป็นนักเลงชื่อว่ามุนาฬิ เพราะกำลังแรงที่คลุกคลีกับคนชั่ว จึงได้ด่าพระปัจเจกพุทธเจ้านามว่าสุรภิ ว่า ภิกษุนี้ทุศีล มีธรรมอันลามก. เพราะวจีกรรมอันเป็นอกุศลนั้น พระโพธิสัตว์นั้นไหม้อยู่ในนรกหลายพันปี ในอัตภาพครั้งสุดท้ายนี้ เกิดเป็นพระพุทธเจ้า ด้วยกำลังแห่งความสำเร็จบารมี ๑๐ ได้เป็นผู้ถึงลาภอันเลิศและยศอันเลิศ.

พวกเดียรถีย์กลับเกิดความอุตสาหะขึ้นอีก คิดกันว่า พวกเราจักยังโทษมิใช่ยศ ให้เกิดแก่พระสมณโคดมได้อย่างไรหนอ พากันนั่งเป็นทุกข์เสียใจ.

ครั้งนั้น ปริพาชิกาผู้หนึ่งชื่อว่าสุนทรี เข้าไปหาเดียรถีย์เหล่านั้นไหว้แล้วยืนอยู่ เห็นเดียรถีย์ทั้งหลายพากันนิ่งไม่พูดอะไร จึงถามว่า ดิฉันมีโทษอะไรหรือ?

พวกเดียรถีย์กล่าวว่า พวกเราถูกพระสมณโคดมเบียดเบียนอยู่ ท่านกลับมีความขวนขวายน้อยอยู่ ข้อนี้เป็นโทษของท่าน.

นางสุนทรีกล่าวว่า เมื่อเป็นอย่างนั้น ดิฉันจักกระทำอย่างไรในข้อนั้น.

เดียรถีย์ทั้งหลายกล่าวว่า ท่านจักอาจหรือที่จะทำโทษมิใช่คุณให้เกิดขึ้นแก่พระสมณโคดม. นางสุนทรีกล่าวว่า จักอาจซิ พระผู้เป็นเจ้า. ครั้นกล่าวแล้ว จำเดิมแต่นั้นมา ก็กล่าวแก่พวกคนที่ได้พบเห็นว่า ตนนอนในพระคันธกุฎีเดียวกันกับพระสมณโคดมแล้วจึงออกมา ดังนี้โดยนัยดังกล่าวมาแล้วด่าบริภาษอยู่. ฝ่ายพวกเดียรถีย์ก็ด่าบริภาษอยู่ว่า ผู้เจริญทั้งหลายจงเห็นกรรมของพระสมณโคดม.

สมจริงดังที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า

ในชาติอื่นๆ ในครั้งก่อน เราเป็นนักเลงชื่อว่ามุนาฬิ ได้
กล่าวตู่พระสุรภิปัจเจกพุทธเจ้าผู้ไม่ประทุษร้าย.

เพราะวิบากของกรรมนั้น เราจึงท่องเที่ยวไปในนรกสิ้น
กาลนาน เสวยทุกขเวทนาหลายพันปี.

ด้วยเศษกรรมที่เหลือนั้น ในภพสุดท้ายนี้ เราจึงได้รับ
การกล่าวตู่ เพราะเหตุแห่งนางสุนทรี.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:25:56

ความคิดเห็นที่ 28

ในปัญหาข้อที่ ๔ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
การด่า การบริภาษโดยยิ่ง คือโดยพิเศษ ชื่อว่าอัพภักขานะ.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์เกิดในตระกูลพราหมณ์ เป็นผู้ศึกษาเล่าเรียนมาก คนเป็นอันมากสักการบูชา ได้บวชเป็นดาบส มีรากเหง้าและผลไม้ในป่าเป็นอาหาร สอนมนต์พวกมาณพจำนวนมาก สำเร็จการอยู่ในป่าหิมพานต์. ดาบสรูปหนึ่งได้อภิญญา ๕ และสมาบัติ ๘ ได้มายังสำนักของพระโพธิสัตว์นั้น.

พระโพธิสัตว์นั้นพอเห็นพระดาบสนั้นเท่านั้น ถูกความริษยาครอบงำ ได้ด่าว่าพระฤาษีผู้ไม่ประทุษร้ายนั้นว่า ฤาษีนี้หลอกลวง บริโภคกาม และบอกกะพวกศิษย์ของตนว่า ฤาษีนี้เป็นผู้ไม่มีอาจาระเห็นปานนี้.

ฝ่ายศิษย์เหล่านั้นก็พากันด่า บริภาษอย่างนั้นเหมือนกัน.

ด้วยวิบากของอกุศลกรรมนั้น พระโพธิสัตว์นั้นจึงได้เสวยทุกข์ในนรกอยู่พันปี ในอัตภาพหลังสุดนี้ ได้เป็นพระพุทธเจ้า ถึงความเป็นผู้เลิศด้วยลาภและเลิศด้วยยศ ปรากฏดุจพระจันทร์เพ็ญในอากาศฉะนั้น.

แม้ด้วยการด่าว่าถึงอย่างนั้น พวกเดียรถีย์ก็ยังไม่พอใจ ให้นางสุนทรีทำการด่าว่าอีก ให้เรียกพวกนักเลงสุรามาให้ค่าจ้างแล้วสั่งว่า พวกท่านจงฆ่านางสุนทรีแล้วปิดด้วยขยะดอกไม้ในที่ใกล้ประตูพระเชตวัน พวกนักเลงสุราเหล่านั้นได้กระทำอย่างนั้น แต่นั้น พวกเดียรถีย์จึงกราบทูลแก่พระราชาว่า ข้าพระองค์ทั้งหลายไม่พบเห็นนางสุนทรี.

พระราชารับสั่งว่า พวกท่านจงค้นดู เดียรถีย์เหล่านั้นจึงเอามาจากที่ที่ตนให้โยนไว้แล้วยกขึ้นสู่เตียงน้อยแสดงแก่พระราชา แล้วเที่ยวโฆษณาโทษของพระผู้มีพระภาคเจ้าและภิกษุสงฆ์ในพระนครทั้งสิ้นว่า ท่านผู้เจริญ ท่านทั้งหลายจงเห็นการกระทำของพระสมณโคดมและของพวกสาวก. แล้ววางนางสุนทรีไว้บนแคร่ในป่าช้าผีดิบ.

พระราชารับสั่งว่า ท่านทั้งหลายจงค้นหาคนฆ่านางสุนทรี.

ครั้งนั้น พวกนักเลงดื่มสุราแล้วทำการทะเลาะกันว่า เจ้าฆ่านางสุนทรี เจ้าฆ่า.

ราชบุรุษทั้งหลาย จึงจับพวกนักเลงเหล่านั้นแสดงแก่พระราชา พระราชาตรัสถามว่า แน่ะพนาย พวกเจ้าฆ่านางสุนทรีหรือ? นักเลงเหล่านั้นกราบทูลว่า พระเจ้าข้า ข้าแต่สมมติเทพ. พระราชาตรัสถามว่า พวกใครสั่ง? นักเลงทูลว่า พวกเดียรถีย์สั่ง พระเจ้าข้า. พระราชาจึงให้นำพวกเดียรถีย์มาแล้วให้จองจำพันธนาการแล้วรับสั่งว่า แน่ะพนาย พวกเจ้าจงไปป่าวร้องว่า เราทั้งหลายให้ฆ่านางสุนทรีเองแหละ โดยความจะให้เป็นโทษแก่พระพุทธเจ้า พระผู้มีพระภาคเจ้าและสาวกทั้งหลายของพระองค์ไม่ได้เป็นผู้กระทำ. พวกเดียรถีย์ได้กระทำอย่างนั้นแล้ว.

ชาวพระนครทั้งสิ้นต่างเป็นผู้หมดความสงสัย. พระราชาทรงให้ฆ่าพวกเดียรถีย์และพวกนักเลงแล้วให้ทิ้งไป. แต่นั้น ลาภสักการะเจริญพอกพูนแก่พระผู้มีพระภาคเจ้า โดยยิ่งกว่าประมาณ.

ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า

เราเป็นพราหมณ์เรียนจบแล้ว เป็นผู้อันมหาชนสักการะ
บูชา ได้สอนมนต์กะมาณพ ๕๐๐ คนในป่าใหญ่.

พระฤาษีผู้กล้า สำเร็จอภิญญา ๕ มีฤทธิ์มาก มาในที่นี้
นั้น และเราได้เห็นพระฤาษีนั้นมาแล้ว ได้กล่าวตู่ว่าท่านผู้ไม่
ประทุษร้าย.

แต่นั้น เราได้บอกกะศิษย์ทั้งหลายว่า ฤาษีนี้เป็นผู้บริโภค
กาม แม้เมื่อเราบอกอยู่ มาณพทั้งหลายก็พลอยยินดีตาม.

แต่นั้น มาณพทุกคนเที่ยวภิกขาไปทุกๆ ตระกูล ก็บอก
กล่าวแก่มหาชนว่า ฤาษีนี้บริโภคกาม.

เพราะวิบากของกรรมนั้น ภิกษุ ๕๐๐ รูปนี้จึงได้รับการ
กล่าวตู่ด้วยกันทั้งหมด เพราะเหตุแห่งนางสุนทรี.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:26:54

ความคิดเห็นที่ 30

ปัญหาข้อที่ ๖ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
สะเก็ดหินกระทบ ชื่อว่าสกลิกาเวธะ.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์บังเกิดในตระกูลหนึ่ง ในเวลาเป็นเด็ก กำลังเล่นอยู่ที่ถนนใหญ่ เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้าเที่ยวบิณฑบาตอยู่ในถนนคิดว่า สมณะโล้นนี้จะไปไหน จึงถือเอาสะเก็ดหินขว้างไปที่หลังเท้าของท่าน. หนังหลังเท้าขาด โลหิตไหลออก.

เพราะกรรมอันลามกนั้น พระโพธิสัตว์นั้นได้เสวยทุกข์อย่างมหันต์ในนรกหลายพันปี แม้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วก็ได้เกิดการห้อพระโลหิตขึ้น เพราะสะเก็ดหินกระทบที่หลังพระบาท ด้วยอำนาจกรรมเก่า.

ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า

ในกาลก่อน เราเป็นเด็กเล่นอยู่ที่หนทางใหญ่ เห็นพระ-
ปัจเจกพุทธเจ้าในหนทาง จึงขว้างสะเก็ดหินใส่.

เพราะวิบากของกรรมนั้น ในภพหลังสุดนี้ พระเทวทัต
จึงประกอบนายขมังธนูเพื่อฆ่าเรา.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:28:04

ความคิดเห็นที่ 31

ปัญหาข้อที่ ๗ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
ช้างธนปาลกะที่เขาส่งไปเพื่อต้องการให้ฆ่า ชื่อว่าช้างนาฬาคิรี.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์บังเกิดเป็นคนเลี้ยงช้าง ขึ้นช้างเที่ยวไปอยู่ เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้าในหนทางใหญ่ คิดว่า คนหัวโล้นมาจากไหน เป็นผู้มีจิตถูกโทสะกระทบแล้ว เกิดเป็นดุจตะปูตรึงใจ ได้ทำช้างให้ขัดเคือง.

ด้วยกรรมนั้น พระโพธิสัตว์จึงได้เสวยทุกข์ในอบายหลายพันปี ในอัตภาพหลังสุดได้เกิดเป็นพระพุทธเจ้า. พระเทวทัตกระทำพระเจ้าอชาตศัตรูให้เป็นสหายแล้วให้สัญญากันว่า มหาบพิตร พระองค์ปลงพระชนม์พระบิดาแล้วจงเป็นพระราชา อาตมภาพฆ่าพระพุทธเจ้าแล้วจักเป็นพระพุทธเจ้า ดังนี้

อยู่มาวันหนึ่ง ไปยังโรงช้างตามที่พระราชาทรงอนุญาต แล้วสั่งคนเลี้ยงช้างว่า พรุ่งนี้ ท่านจงให้ช้างนาฬาคิรีดื่มเหล้า ๑๖ หม้อ แล้วจงปล่อยไปในเวลาที่พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จเที่ยวไปบิณฑบาต.

พระนครทั้งสิ้นได้มีเสียงเอิกเกริกมากมาย. ชนทั้งหลายกล่าวกันว่า เราจักดูการต่อยุทธ์ของนาคคือช้าง กับนาคคือพระพุทธเจ้า ดังนี้แล้วพากันผูกเตียงและเตียงซ้อน ในถนนหลวง จากด้านทั้งสอง แล้วประชุมกันแต่เช้าตรู่.

ฝ่ายพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงกระทำการปฏิบัติพระสรีระแล้ว อันหมู่ภิกษุห้อมล้อมเสด็จเข้าไป
บิณฑบาตยังกรุงราชคฤห์.

ขณะนั้น พวกคนเลี้ยงช้างปล่อยช้างนาฬาคิรี โดยทำนองที่กล่าวแล้วนั่นแหละ. ช้างนาฬาคิรีทำลายถนนและทางสี่แพร่งเป็นต้นเดินมา.

ครั้งนั้น หญิงผู้หนึ่งพาเด็กเดินข้ามถนน ช้างเห็นหญิงนั้นจึงไล่ติดตาม. พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า นี่แน่ะนาฬาคิรี เธอถูกเขาส่งมาเพื่อจะฆ่าหญิงนั้นก็หามิได้ เธอจงมาทางนี้. ช้างนั้นได้ฟังเสียงนั้นแล้ว ก็วิ่งบ่ายหน้ามุ่งไปทางพระผู้มีพระภาคเจ้า.

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแผ่เมตตาอันควรแก่การแผ่ในจักรวาล อันหาประมาณมิได้ ในสัตว์อันหาที่สุดมิได้ ไปในช้างนาฬาคิรีตัวเดียวเท่านั้น. ช้างนาฬาคิรีนั้นอันพระเมตตาของพระผู้มีพระภาคเจ้าถูกต้องแล้ว กลายเป็นช้างที่ไม่มีภัย หมอบลงแทบบาทมูลของพระผู้มีพระภาคเจ้า.

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงวางพระหัตถ์ลงบนกระหม่อมของช้างนาฬาคิรีนั้น.

ครั้งนั้น เทวดาและพรหมเป็นต้นเกิดจิตอัศจรรย์ไม่เคยเป็น จึงพากันบูชาด้วยดอกไม้และเกสรดอกไม้เป็นต้น ในพระนครทั้งสิ้น ได้มีกองทรัพย์ประมาณถึงเข่า. พระราชารับสั่งให้เที่ยวตีกลองป่าวร้อง ทรัพย์ที่ประตูด้านทิศตะวันตกจงเป็นของชาวพระนคร ทรัพย์ที่ประตูด้านทิศตะวันออกจงนำเข้าท้องพระคลังหลวง. คนทั้งปวงกระทำอย่างนั้นแล้ว.

ในครั้งนั้น ช้างนาฬาคิรีได้มีชื่อว่าธนบาล. พระผู้มีพระภาคเจ้าได้เสด็จไปยังพระเวฬุวนาราม.

ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า

ในกาลก่อน เราได้เป็นนายควาญช้าง ได้ทำช้างให้โกรธ
พระปัจเจกมุนีผู้สูงสุด ผู้กำลังเที่ยวบิณฑบาตอยู่นั้น.

เพราะวิบากของกรรมนั้น ช้างนาฬาคิรีตัวดุร้ายหมุนเข้า
มาประจัญในบุรีอันประเสริฐ ชื่อว่า คิริพพชะ คือกรุงราชคฤห์.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:28:49

ความคิดเห็นที่ 32

ปัญหาข้อที่ ๘ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
การผ่าฝีด้วยศาสตรา คือตัดด้วยผึ่ง ด้วยศาสตราชื่อว่าสัตถัจเฉทะ.

ได้ยินว่า ในอดีตกาลพระโพธิสัตว์ได้เป็นพระราชาในปัจจันตประเทศ พระโพธิสัตว์นั้นเป็นนักเลงด้วยอำนาจการคลุกคลีกับคนชั่วและด้วยอำนาจการอยู่ในปัจจันตประเทศ เป็นคนหยาบช้า.

อยู่มาวันหนึ่ง ถือมีดเดินเท้าเปล่า เที่ยวไปในเมือง ได้เอามีดฆ่าฟันคนผู้ไม่มีความผิดได้ไปแล้ว.

ด้วยวิบากของกรรมอันลามกนั้น พระโพธิสัตว์นั้นไหม้ในนรกหลายพันปี เสวยทุกข์ในทุคติมีสัตว์เดียรัจฉานเป็นต้น ด้วยวิบากที่เหลือ ในอัตภาพหลังสุดแม้ได้เป็นพระพุทธเจ้า หนังก็ได้เกิดห้อพระโลหิตขึ้น เพราะก้อนหินที่พระเทวทัตกลิ้งใส่กระทบเอา โดยนัยดังกล่าวในหนหลัง.

หมอชีวกผ่าหนังที่บวมขึ้นนั้นด้วยจิตเมตตา. การทำพระโลหิตให้ห้อขึ้นของพระเทวทัตผู้มีจิตเป็นข้าศึก ได้เป็นอนันตริยกรรม. การผ่าหนังที่บวมขึ้นของหมอชีวกผู้มีจิตเมตตา ได้เป็นบุญอย่างเดียว.

ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า

เราเป็นคนเดินเท้า ฆ่าคนทั้งหลายด้วยหอก ด้วย
วิบากของกรรมนั้น เราถูกไฟไหม้อยู่ในนรกอย่างรุนแรง.

ด้วยเศษของกรรมนั้น มาบัดนี้เขาจึงตัดหนังที่เท้า
ของเราเสียสิ้น เพราะยังไม่หมดกรรม.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:29:24

ความคิดเห็นที่ 33

เพียงแค่เราดีใจ ที่เห็นคนทำบาป แค่นั้นกรรมก็ตกกับเราแล้ว

ปัญหาข้อที่ ๙ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
อาพาธที่ศีรษะ คือเวทนาที่ศีรษะ ชื่อว่าสีสทุกขะ ทุกข์ที่ศีรษะ.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์บังเกิดเป็นชาวประมง ในหมู่บ้านชาวประมง.

วันหนึ่ง พระโพธิสัตว์นั้นกับพวกบุรุษชาวประมง ไปยังที่ที่ฆ่าปลา เห็นปลาทั้งหลายตาย ได้ทำโสมนัสให้เกิดขึ้นในข้อที่ปลาตายนั้น แม้บุรุษชาวประมงที่ไปด้วยกันก็ทำความโสมนัสให้เกิดขึ้นอย่างนั้นเหมือนกัน.

ด้วยอกุศลกรรมนั้น พระโพธิสัตว์ได้เสวยทุกข์ในอบายทั้ง ๔ ในอัตภาพหลังสุดนี้ ได้บังเกิดในตระกูลศากยราช พร้อมกับบุรุษเหล่านั้น แม้จะได้บรรลุความเป็นพระพุทธเจ้าโดยลำดับแล้ว ก็ยังได้เสวยความเจ็บป่วยที่ศีรษะด้วยตนเอง และเจ้าศากยะเหล่านั้นถึงความพินาศกันหมดในสงครามของเจ้าวิฑูฑภะ โดยนัยดังกล่าวไว้ในอรรถกถาธรรมบท.

ด้วยเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า

เราเป็นลูกชาวประมงในหมู่บ้านชาวประมง เห็นปลา
ทั้งหลายถูกฆ่า ได้ยังความโสมนัสดีใจให้เกิดขึ้น.

เพราะวิบากของกรรมนั้น ความทุกข์ที่ศีรษะได้มีแก่เรา
แล้ว ในคราวที่เจ้าวิฑูฑภะฆ่าสัตว์ทั้งหมด (คือเจ้าศากยะ)
แล้ว.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:30:19

ความคิดเห็นที่ 34

ปัญหาข้อที่ ๑๐ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
การกินข้าวสารแห่งข้าวแดงในเมืองเวสาลี ชื่อว่ายวขาทนะ การกินข้าวแดง.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์บังเกิดในตระกูลหนึ่ง เพราะอำนาจชาติและเพราะความเป็นอันธพาล เห็นสาวกทั้งหลายของ พระผู้มีพระภาคเจ้าผุสสะ ฉันข้าวน้ำอันอร่อยและโภชนะแห่งข้าวสาลีเป็นต้น จึงด่าว่า เฮ้ย! พวกสมณะโล้น พวกท่านจงกินข้าวแดงเถอะ อย่ากินโภชนะแห่งข้าวสาลีเลย.

เพราะวิบากแห่งอกุศลกรรมนั้น พระโพธิสัตว์จึงเสวยทุกข์อยู่ในอบายทั้ง ๔ หลายพันปี ในอัตภาพหลังสุดนี้ ถึงความเป็นพระพุทธเจ้าโดยลำดับ เมื่อทรงกระทำความอนุเคราะห์ชาวโลก เสด็จเที่ยวไปในคาม นิคมและราชธานีทั้งหลาย.

สมัยหนึ่ง เสด็จถึงโคนไม้สะเดาอันสมบูรณ์ด้วยกิ่งและค่าคบ ณ ที่ใกล้เวรัญชพราหมณคาม. เวรัญชพราหมณ์เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อไม่อาจเอาชนะพระผู้มีพระภาคเจ้าได้โดยเหตุหลายประการ ได้เป็นพระโสดาบันแล้วกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ การเสด็จเข้าจำพรรษาในที่นี้แหละย่อมควร.

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงรับคำนิมนต์โดยดุษณีภาพ.

ครั้นจำเดิมแต่วันรุ่งขึ้นไป มารผู้มีบาปได้กระทำการดลใจชาวบ้านเวรัญชพราหมณคามทั้งสิ้น ไม่ได้มีแม้แต่คนเดียวผู้จะถวายภิกษาสักทัพพีหนึ่งแก่พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เสด็จเข้าไปบิณฑบาต เพราะเนื่องด้วยมารดลใจ.

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงมีบาตรเปล่า อันภิกษุสงฆ์ห้อมล้อมเสด็จกลับมา. เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้านั้นเสด็จกลับมาอย่างนั้น พวกพ่อค้าม้าที่อยู่ในที่นั้นนั่นแหละ ได้ถวายทานในวันนั้น จำเดิมแต่วันนั้นไป ได้นิมนต์พระผู้มีพระภาคเจ้ามีภิกษุ ๕๐๐ เป็นบริวาร แล้วทำการแบ่งจากอาหารของม้า ๕๐๐ ตัว เอามาซ้อมเป็นข้าวแดง แล้วใส่ลงในบาตรของภิกษุทั้งหลาย.

เทวดาในพันจักรวาลแห่งจักรวาลทั้งสิ้นพากันใส่ทิพโอชะ เหมือนในวันที่นางสุชาดาหุงข้าวปายาส. พระผู้มีพระภาคเจ้าเสวยแล้ว พระองค์เสวยข้าวแดงตลอดไตรมาส ด้วยประการอย่างนี้ เมื่อล่วงไป ๓ เดือน การดลใจของมารก็หายไปในวันปวารณา เวรัญชพราหมณ์ระลึกขึ้นได้ถึงความสลดใจอย่างใหญ่หลวง จึงถวายมหาทานแก่ภิกษุสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประธาน ถวายบังคมแล้วขอให้ทรงอดโทษ.

ด้วยเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า

เราได้บริภาษพระสาวกทั้งหลาย ในศาสนาของพระ
พุทธเจ้า พระนามว่าผุสสะ ว่า พวกท่านจงเคี้ยว จงกินแต่
ข้าวแดง อย่ากินข้าวสาลีเลย

ด้วยวิบากของกรรมนั้น เราจึงได้เคี้ยวกินข้าวแดง
ตลอดไตรมาส เพราะว่า ในคราวนั้น เราอันพราหมณ์นิมนต์
แล้วจึงได้อยู่ในบ้านเวรัญชา.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:30:55

ความคิดเห็นที่ 35

ปัญหาข้อที่ ๑๑ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
อาพาธที่หลัง ชื่อว่าปิฏฐทุกขะ ทุกข์ที่หลัง.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์บังเกิดในตระกูลคหบดี สมบูรณ์ด้วยกำลัง ได้เป็นคนค่อนข้างเตี้ย.

สมัยนั้น นักต่อสู้ด้วยการต่อสู้ด้วยมวยปล้ำคนหนึ่ง เมื่อการต่อสู้ด้วยมวยปล้ำกำลังดำเนินไปอยู่ในคามนิคมและราชธานีทั้งหลาย ในชมพูทวีปทั้งสิ้น ได้ทำพวกบุรุษล้มลง ได้รับชัยชนะ มาถึงเมืองอันเป็นที่อยู่ของพระโพธิสัตว์เข้าโดยลำดับ ได้ทำพวกคนในเมืองแม้นั้นให้ล้มลงแล้ว เริ่มจะไป.

คราวนั้น พระโพธิสัตว์คิดว่า ผู้นี้ได้รับชัยชนะในที่เป็นที่อยู่ของเราแล้วก็จะไป จึงมายังบริเวณพระนครในที่นั้น ปรบมือแล้วกล่าวว่า ท่านจงมา จงต่อสู้กับเราแล้วค่อยไป.

นักมวยปล้ำนั้นหัวเราะแล้วคิดว่า พวกบุรุษใหญ่โตเรายังทำให้ล้มได้ บุรุษผู้นี้เป็นคนเตี้ย มีธาตุเป็นคนเตี้ย ย่อมไม่เพียงพอแม้แก่มือข้างเดียว จึงปรบมือบันลือแล้วเดินมา.

คนทั้งสองนั้นจับมือกันและกัน พระโพธิสัตว์ยกนักมวยปล้ำคนนั้นขึ้นแล้วหมุนในอากาศ เมื่อจะให้ตกลงบนภาคพื้น ได้ทำลายกระดูกไหล่แล้วให้ล้มลง. ชาวพระนครทั้งสิ้นทำการโห่ร้อง ปรบมือบูชาพระโพธิสัตว์ด้วยผ้าและอาภรณ์เป็นต้น.

พระโพธิสัตว์ให้นักต่อสู้ด้วยมวยปล้ำนั้นตรงๆ กระทำกระดูกไหล่ให้ตรงแล้วกล่าวว่า ท่านจงไป ตั้งแต่นี้ไปท่านจงอย่ากระทำกรรมเห็นปานนี้ แล้วส่งไป.

ด้วยวิบากของกรรมนั้น พระโพธิสัตว์ได้เสวยทุกข์ที่ร่างกายและศีรษะเป็นต้น ในภพที่เกิดแล้วๆ ในอัตภาพหลังสุด แม้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วก็ได้เสวยทุกข์มีการเสียดแทงที่หลังเป็นต้น. เพราะฉะนั้น เมื่อความทุกข์ที่เบื้องพระปฤษฎางค์เกิดขึ้นในกาลบางคราว พระองค์จึงตรัสกะพระสารีบุตรและพระโมคคัลลานะว่า จำเดิมแต่นี้ไป พวกเธอจงแสดงธรรม แล้วพระองค์ทรงลาดสุคตจีวรแล้วบรรทม.

ขึ้นชื่อว่ากรรมเก่า แม้พระพุทธเจ้าก็ไม่พ้นไปได้.

สมจริงดังที่ท่านกล่าวไว้ว่า

เมื่อการปล้ำกันดำเนินไปอยู่ เราได้เบียด
เบียนบุตรนักมวยปล้ำ (ให้ลำบาก)

ด้วยวิบากของกรรมนั้น ความทุกข์ที่หลัง
(ปวดหลัง) จึงได้มีแก่เรา.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:33:30

ความคิดเห็นที่ 36

ปัญหาข้อที่ ๑๒ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
การถ่ายด้วยการลงพระโลหิต ชื่อว่าอติสาระ โรคบิด.

ได้ยินว่า ในอดีตกาล พระโพธิสัตว์บังเกิดในตระกูลคหบดี เลี้ยงชีพด้วยเวชกรรม. พระโพธิสัตว์นั้นเมื่อจะเยียวยาบุตรของเศรษฐีคนหนึ่งผู้ถูกโรคครอบงำ จึงปรุงยาแล้วเยียวยา อาศัยความประมาทในการให้ไทยธรรมของบุตรเศรษฐีนั้น จึงให้โอสถอีกขนานหนึ่ง ได้กระทำการถ่ายโดยการสำรอกออก เศรษฐีได้ให้ทรัพย์เป็นอันมาก.

ด้วยวิบากของกรรมนั้น พระโพธิสัตว์จึงได้ถูกอาพาธด้วยโรคลงโลหิตครอบงำในภพที่เกิดแล้วๆ ในอัตภาพหลังสุดแม้นี้ ในปรินิพพานสมัย จึงได้มีการถ่ายด้วยการลงพระโลหิต ในขณะที่เสวยสูกรมัททวะที่นายจุนทะกัมมารบุตรปรุงถวาย พร้อมกับพระกระยาหารอันมีทิพโอชะที่เทวดาในจักรวาลทั้งสิ้นใส่ลงไว้. กำลังช้างแสนโกฏิเชือก ได้ถึงความสิ้นไป.

ในวันเพ็ญเดือน ๖ พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จดำเนินไปเพื่อต้องการปรินิพพานในเมืองกุสินารา ประทับนั่งในที่หลายแห่ง ระหายน้ำ ทรงดื่มน้ำ ทรงถึงเมืองกุสินาราด้วยความลำบากอย่างมหันต์ แล้วเสด็จปรินิพพานในเวลาปัจจุสมัยใกล้รุ่ง.

แม้พระผู้เป็นเจ้าของไตรโลกเห็นปานนี้ กรรมเก่าก็ไม่ละเว้น.

ด้วยเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า

เราเป็นหมอรักษาโรค ได้ถ่ายยาบุตรของเศรษฐี
ด้วยวิบากของกรรมนั้น โรคปักขันทิกาพาธจึงมีแก่เรา.

พระชินเจ้าทรงบรรลุอภิญญาพละทั้งปวง ทรง
พยากรณ์ต่อหน้าภิกษุสงฆ์ ณ อโนดาตสระใหญ่ ด้วย
ประการฉะนี้แล.

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:34:17

ความคิดเห็นที่ 37

คัดลอกจาก
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๒ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๔
ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๑
พุทธวรรคที่ ๑
พุทธาปทานที่ ๑
ว่าด้วยเหตุให้สำเร็จเป็นพระสัพพัญญูพุทธเจ้า
http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=32&A=1&Z=146&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=32&i=1

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 23:35:19

ความคิดเห็นที่ 38

สาธุครับ คุณ Serene_Angelic ที่ทำให้ผมได้ศึกษา พระไตรปิฏก อรรถา

===================================
ความคิดเห็นที่ 23

กรรมบางอย่างทำไมอ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่

จัดมวยปล้ำผิดยังไงหว่า วินซ์ แมกแมน ซวยแน่

จากคุณ : You ll Never Win Again

=================================

ตอนแรกไปเปิด อรรถกถาปุพพกัมมปิโลติกพุทธาปทาน ไม่พบรายละเอียด

พุทธาปทานชื่อปุพพกรรมปิโลติ
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=32&A=7849&Z=7924&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=32&i=392

เลยไม่รูจะอธิบาย คุณ You ll Never Win Again

แต่เมื่อคุณ Serene_Angelic นำอรรถกถามาแสดง

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๒ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๔
ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๑
พุทธวรรคที่ ๑
พุทธาปทานที่ ๑
ว่าด้วยเหตุให้สำเร็จเป็นพระสัพพัญญูพุทธเจ้า
http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=32&A=1&Z=146&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=32&i=1

จึงได้ทราบรายละเอียดของ เหตุแห่งวิบากกรรมนั้น ๆ

ขอให้ชาวพุทธทุกท่าน มีศรัทธา ๔ เจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปเทอญ

http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=
สัทธา ความเชื่อ;
ในทางธรรม หมายถึง เชื่อสิ่งที่ควรเชื่อ, ความเชื่อที่ประกอบด้วยเหตุผล, ความมั่นใจในความจริงความดีสิ่งดีงามและในการทำความดีไม่ลู่ไหลตื่นตูมไปตามลักษณะอาการภายนอก
ท่านแสดงสืบๆ กันมาว่า ๔ อย่างคือ
๑. กัมมสัทธา เชื่อกรรม
๒. วิปากสัทธา เชื่อผลของกรรม
๓. กัมมัสสกตาสัทธา เชื่อว่าสัตว์มีกรรมเป็นของตัว ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
๔. ตถาคตโพธิสัทธา เชื่อปัญญาตรัสรู้ของพระตถาคต;

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 05:57:10

ความคิดเห็นที่ 39

"ไม่มีใคร ใหญ่เกินกรรม"

วาทะธรรมหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ

อ่านกระทู้ทั้งหมดแล้วเห็นว่า

๑. การไม่ทำบาปทั้งปวง

๒.การทำกุศลให้ถึงพร้อม

๓.การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ

เป็นกิจที่ควรทำอย่างยิ่งเพื่อการออกจากวัฏฏสงสารโดยพลัน

จากคุณ : สติ

เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 18:38:42

ความคิดเห็นที่ 40

สงสัยตรงนี้ครับ
กรรมเก่าอย่างที่สาม คือ ฆ่าน้องชายต่างมารดา

พระองค์ตรัสเล่าว่า ในชาติหนึ่งในอดีต พระองค์เกิดเป็นลูกเศรษฐี บิดาของพระองค์มีภรรยาหลายคน

ภรรยาคนหนึ่ง มีลูกชายพระองค์เกรงว่าทรัพยสมบัติส่วนหนึ่งจะถูกแบ่งไปให้แก่น้องชายต่างมารดานั้นจึงลวงน้องชายไปฆ่าที่ซอกเขาแล้วเอาหินทับไว้ ตายจากชาิตินั้นบาปกรรมส่งผลให้ไปเกิอยู่ในนรกนานปี เกิดมาในชาิตินี้แม้จะได้ตรัสรู้เป็น พระพุทธเจ้าแล้ว เศษกรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ส่งผลให้พระองค์ถูกพระเทวทัตกลิ้งหินกระทบนิ้ พระบาทจนห้อ พระโลหิต

แล้วทำไมถ้าเทวทัตในฐานะคือเจ้ากรรมนายเวร พระเทวทัตจึงต้องถูกแผ่นดินสูบครับ งง มากกกก
แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 55 21:24:00

จากคุณ : ผมชื่อนอร์ทครับ

เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 21:22:57

ความคิดเห็นที่ 42

ภรรยาคนหนึ่ง มีลูกชายพระองค์เกรงว่าทรัพยสมบัติส่วนหนึ่งจะถูกแบ่งไปให้แก่น้องชายต่างมารดานั้นจึงลวงน้องชายไปฆ่าที่ซอกเขาแล้วเอาหินทับไว้ ตายจากชาิตินั้นบาปกรรมส่งผลให้ไปเกิอยู่ในนรกนานปี เกิดมาในชาิตินี้แม้จะได้ตรัสรู้เป็น พระพุทธเจ้าแล้ว เศษกรรมที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ส่งผลให้พระองค์ถูกพระเทวทัตกลิ้งหินกระทบนิ้ พระบาทจนห้อ พระโลหิต

---------------------------------------

แล้วทำไมถ้าเทวทัตในฐานะคือเจ้ากรรมนายเวร พระเทวทัตจึงต้องถูกแผ่นดินสูบครับ งง มากกกก

จากคุณ : ผมชื่อนอร์ทครับ

======================

อรรถกถา ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๑ เถราปทาน ๑. พุทธวรรค
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=32.0&i=1&p=11

ปัญหาข้อที่ ๕ มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.

http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=32&i=1&p=11#ปัญหาข้อที่_๕

บทว่า สิลาเวโธ ได้แก่ ผู้มีจิตอันโทสะกระทบแล้ว กลิ้งศิลาทับ.
------------------------------------------------

ลินทปัญหา
http://www.dharma-gateway.com/dhamma/dhamma-25-00-01.htm

ปัญหาที่ ๓ ถามเรื่องโปรดให้พระเทวทัตบรรพชา "
http://www.dharma-gateway.com/dhamma/dhamma

=======================================

ผมว่า เรื่อง กรรมและวิบากกรรม นี้ เป็นเรื่องที่ซับซ้อนจริง ๆ เป็น อจินไตย อย่างหนึ่ง ถ้า พระพุทธองค์ไม่ทรงตรัสถึง พุทธปทาน พวกเราก็คงไม่อาจทราบได้

สำหรับ เรื่องราว พระพุทธเจ้า และ พระเทวทัต ก็ผูกเวรกันมานับภพชาติไม่ถ้วน

ผมว่า พระเทวทัต ที่ถูกธรณีสูบ เพราะกรรมหนัก ที่กระทำกับพระพุทธเจ้า

แต่ ที่พระองค์ถูกพระเทวทัตกลิ้งหินกระทบ พระบาทจนห้อ พระโลหิต นี้ เป็น วิบากกรรม ที่เคยฆ่าน้องชายต่างมารดา

ถ้าไม่มี วิบากนั้น พระองค์ ก็จะไม่ถูกก้อนหินใด ๆ มากระทบได้เลย

แต่ พระเทวทัต ก็ได้ทำ กรรมหนัก และได้รับ วิบากกรรม เช่นเดิม

ศึกษา เรื่องการให้ผลของกรรม ในชาติต่าง ๆ ในพระอภิธัมมัตถสังคหะ ได้อธิบายไว้ดังนี้

หมวดที่ ๓ กัมมจตุกะ ค. ปากกาล

http://www.abhidhamonline.org/aphi/p5/052.htm

---------------------------------------------------------

อำนาจกรรม
http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=dokgaew&topic=8827&page=1

อำนาจกรรม ๒
http://thaimisc.pukpik.com/freewebboard/php/vreply.php?user=dokgaew&topic=8831&page=1

วิถีจิต

การที่จะเข้าใจในเรื่องลำดับกาลเวลาที่ให้ผลของกรรมนั้น จำเป็นต้องเข้าใจในเรื่องการทำงานของจิต ในขณะได้รับอารมณ์ทางทวารทั้ง ๖ (วิถีจิต) เสียก่อน เพราะจิตเกิดขึ้นแต่ละขณะนั้นมีเหตุปัจจัย และหน้าที่ต่างๆ กันไปตามกิจของเขา โดยทั่วไปเรามักตั้งข้อสงสัยว่า การกระทำของกรรมแต่ละครั้ง ใครเป็นผู้จดจำหรือบันทึกเหตุการณ์ตั้งแต่เกิดจนตาย ซึ่งใช้เวลาอันยาวนานยิ่งนัก

ในหลักของพระพุทธศาสนาจึงได้นำเรื่องของวิถีจิตมากล่าวอธิบายไว้ เพื่อกันความเข้าใจผิด ตราบใดที่มนุษย์เรายังมีลมหายใจอยู่นั้น จิตของมนุษย์ย่อมมีการเกิดดับอยู่ตลอดเวลา ในช่วงลัดนิ้วมือเดียว จิตเกิดดับถึงแสนล้านของล้านครั้ง ซึ่งนับว่าจิตเกิดดับรวดเร็วมาก.

ลักษณะการเกิดดับนี้มีชื่อเรียกต่างกันคือ.

อุปปาทขณะ คือ ขณะที่จิตเกิดอยู่

ฐิติขณะ คือ ขณะที่จิตตั้งอยู่

ภังคขณะ คือ ขณะที่จิตดับไป

เมื่อรูปกระทบตาหรือกระทบหู การทำงานของจิตจะเกิดขึ้น เพื่อรับรู้อารมณ์ที่ตาและหู และจะทำงานทางใจ ( ที่มโนทวาร ) รูปกระทบจักขุปสาท ๑ ขณะ จิตจะเกิดดับติดต่อกันไป ๑๗ ขณะใหญ่ ในวิถีเดียวกันทำให้ภวังคจิตเกิดดับ ๓ ขณะ เหลืออีก ๑๔ ขณะสิ้นสุดวิถี จะทำงานที่จักขุวัตถุเสีย ๑ ขณะ จะเป็นวิถีของรูปที่กำลังปรากฏขณะนั้น นอกจากนั้นที่เหลืออีก ๑๓ ขณะ จะเป็นวิถีของรูปและนามอีก ๔ ขณะ เพื่อใก้สัญญาเดิมมาตัดสินว่า.. รูปที่เห็นนั้นเคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า เมื่อรู้และตัดสินแล้ว ก็เป็นหน้าที่ของจิตต่อมา รับเสพอารมณ์ทันทีว่า มีความพอใจ ไม่พอใจ หรือเฉยๆ จิตที่ทำหน้าที่เสพเสวยอารมณ์นี้ เรียกว่า ชวนจิต บุญหรือบาป จึงเกิดขึ้นในชวนจิต ๗ ขณะนี้เอง แล้วก็ส่งต่อให้จิตอีก ๒ ขณะรับช่วงประทับอารมณ์ไว้ต่อไป.

ต่อจากนี้ จิตก็จะอยู่ในสภาพภวังค์ รักษาสัญชาตญาณภพชาติ ของความเป็นมนุษย์ไว้

ดังนั้น ตัวการที่บันทึกบาปบุญไว้ ก็คือ ชวนจิต ดวงที่ ๑ ถึง ๗ นั่นเอง จะเป็นตัวส่งผลให้ผู้เป็นเจ้าของกรรมได้รับผล ในโอกาสอันสมควร

หน้าที่ของชวนจิต ๗ ดวง ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ (ชวนจิต ๗)

ดวงที่ ๑ มีกำลังน้อย ให้ผลในปัจจุบันชาติ เรียกว่า ทิฏฐธรรมเวทนียกรรม เป็นกรรมที่ส่งผลในชาติปัจจุบัน

ดวงที่ ๗ เป็นตัวส่งผลในชาติหน้าต่อไป ซึ่งมีความสำคัญมาก เรียกว่า อุปปัชชเวทนียกรรม

ดวงที่ ๒ ถึง ดวงที่ ๖ ( ๕ ขณะ ) จะส่งผลในชาตต่อๆไป เรียกว่า อปราปรเวทนียกรรม

---------------------------------------------------
จิต ปรมัตถ์ธรรม
http://www.abhidhamonline.org/thesis/thesis2.files/thesis2.htm
แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 55 07:18:24

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 06:12:35

ความคิดเห็นที่ 48

แล้วทำไมถ้าเทวทัตในฐานะคือเจ้ากรรมนายเวร พระเทวทัตจึงต้องถูกแผ่นดินสูบครับ งง มากกกก

แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 55 21:24:00

จากคุณ : ผมชื่อนอร์ทครับ

กรรมของพระพุทธเ้จ้านั้น ท่านจะได้รับเป็นการที่ถูกหินกระทบฝ่าพระบาท ซึ่งหินนี้ อาจจะเกิดจาก หินถล่ม หรือเศษหินกระเด็นมาจากที่ใดก็ได้ โดยไม่จำเป็นต้องเป็นพระเทวฑัต พระเทวฑัตไมไ่ด้เป็นเจ้ากรรมนายเวรของพระพุทธเจ้า

อีกอย่างหนึ่ง พึงทราบว่า เจ้ากรรมนายเวร แม้จะทำกรรมนั้นกับคนที่เคยทำกับตัว ก็ไม่ใช่พ้นจากบาป สมมุติ นายก ฆ่านายข ชาิติต่อมา นายข ฆ่านายก ตาย

ในชาิติแรก นายก ฆ่านายข กรรมข้อปาณาติบาตนี้ทำให้นายก ลงนรกก่อน เศษกรรมด้วยความอาฆาต อาจทำให้ชาติต่อมาถูกนายข ฆ่า นายข ฆ่าคน ถึงแม้จะเป็นเจ้ากรรมนายเวร แต่ก็ต้องรับกรรมจากการผิดศีลข้อที่หนึ่ง

คนที่มีเวรมีกรรมต่อกัน จะผูกเวรกันไว้ แต่ถ้าเราทำอีกคน แต่คนที่เราทำ เค้าไม่ได้ผูกเวรกับเรา เราก็จะ้ต้องรับกรรมจากอย่างอื่น

สมมุติ ในชาติก่อนไปตีหัวคน คนนั้นไม่ได้ผูกพยาบาทกับเราเค้าอาจจะให้อภัยเรา แต่กรรมที่ทำกับเค้าก็จะยังตกอยู่ ชาติต่อมา เราอาจจะโดนคนอื่นตีหัวเรา หรืออะไรหนัก ๆ อาจจะหล่นใส่หัวของเรา

ตัวอย่างเช่นพระองคุลีมาร เมื่อท่านเลิกการฆ่าคนแล้ว ท่านมาบวช และบรรลุอรหันต์ แต่วันหนึ่งท่านออกบิณฑบาต คนเค้าปาไ้ม้ ปาหินไปทางอื่น เช่น ปาทิ้ง ปาเล่น ไม้ หินเหล่านั้น ก็กลับลอยย้อนกลับมาหาท่าน ท่านกลับมาพร้อมสังฆาฎิขาด บาตรฉีก ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครสักคน ปาท่าน แต่กรรมกลับดึงเอาหินเอาิไม้เหล่านั้นมาถูกต้องท่าน

ดังนั้น การให้ผลของกรรมไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้ากรรมนายเวร แต่ตัวกรรมนั่นเองที่ทำให้บุคคลนั้นต้องได้รับผล

อีกอย่างหนึ่ง พระเทวฑัต ในขณะนั้น ไม่ว่าจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรหรือไม่ก็ตามที แต่กรรมที่พระเทวฑัตทำ เรียกว่าเป็นกรรมหนัก เป็นอนันตริยกรรม พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงอยู่ในฐานะของบุคคลที่ใครจะล่วงเกินได้ แม้พระเทวฑัตจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรจริงหรือไม่ก็ตาม แต่ในขณะนั้น บุคคลที่พระเทวฑัตกระทำบาปลงไปคือพระอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้า เท่ากับว่า พระเทวฑัตทำพระพุทธเจ้าให้ทรงพระโลหิตห้อ

กรรมนี้เป็นอนันตริยกรรม ถ้าพระเทวฑัตเลือกที่จะไม่ทำ ท่านก็ไม่ต้องลงอเวจีมหานรก

การทำผู้อื่น ผลก็ย้อนกลับมาหาตัวเอง เขาทำเรา เขารับ เราทำเขาอีก เราก็รับเหมือนกัน ดังนั้น พระพุทธเจ้าจึงตรัสวิธีการแก้ปัญหาว่า อย่าเลย อย่าได้มีเวรแก่กันเลย ให้ระลึกเถิดว่า "เวร ย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร"

เพราะต่างฝ่ายที่ทำ ต่างฝ่ายที่เอาคืน ต่างต้องรับกรรมไม่ดีทั้งสองฝ่าย

ผู้ที่ไม่มีเวร ไม่คิดเอาคืนเท่านั้น ที่จะพ้นจากทุกข์ได้

จากคุณ : Serene_Angelic

เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 08:22:53

ความคิดเห็นที่ 49

ถึงคุณสาวไกด์ใจซื่อครับ

ประเด็นผม ไม่ได้หมายถึงพระอานนท์
แต่ ผมหมายถึงพระโมคคัลลานะ ครับ

เพราะบทความ ผมอ่านผ่านๆ แล้วเข้าใจผิดว่า พระโมคคัลลานะท่านอายุ 120
ซึ่งความจริง มันไม่ใช่ครับ ไม่ถึงแน่นอน

ผมเลย บอกว่าเข้ามาแก้ไข
เพราะเจตนา คนเขียนบทความ เหมือนจะทำนองตั้งสมมุติฐานว่า
ถ้า พระโมคคัลลานะ ไม่โดนโจรทุบ
ท่านคงมีอายุ 120 เหมือนอย่างท่านพระอานนท์

แค่นี้แหละครับ ที่ผมงงว่า จะคาดคะเนอายุท่านพระโมคคัลลานะทำไม
ซึ่งผมอ่านผ่านๆ ตอนแรก เข้าใจว่า คนเขียนบทความ น่าจะเขียนผิด
ผมเลยมาทัก เผื่อจะมีคนนำข้อมูลที่ถูกต้องมาลงแก้ให้

แต่พออ่านอีกที ก็ อ๋อออ คนเขียนเขาคาดคะเนอายุท่านพระโมคคัลลานะกรณีไม่โดนกรรมตัดรอนชีวิต
โดยการเทียบอายุกับท่านพระอานนท์ ..

ส่วนตัวผมว่ามันเป็นการคาดคะเนอายุผู้อื่น แบบไม่มีหลักเกนฑ์สุดๆ
เหมือนจะบอกว่า ถ้าผมไม่โดนรถชน ผมคงมีอายุแปดสิบ เหมือนเพื่อนสนิทผม ?????
=_="?
แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 55 09:18:04

จากคุณ : M_moshi

เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 09:01:43

ความคิดเห็นที่ 50

คุณ M_moshi

อ๋อค่ะ เอาเท่าที่คุณหลังบ้านมา คุณหมายถึงเฉพาะสองท่าน?

คือ อยากหาอ่านเพิ่มน่ะค่ะว่ามีในตรงไหนที่มีระบุว่า อัครสาวกจะต้องดับขันธ์ก่อนพระพุทธเจ้า

มีในพระไตรปิฏก ในพระสูตรหรือตรงไหนอะคะ?

อยากไปหาอ่านเพิ่มน่ะค่ะ เพราะไม่เคยได้ยินได้อ่านมาก่อน

เห็นคุณคอมเม้นท์ก็เลยอยากไปหาอ่านเพิ่มด้วยตัวเองน่ะค่ะ

สาวน้อยปะแป้ง

จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ

เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 14:10:21

ความคิดเห็นที่ 51

คร่าวๆ นะครับ
เท่าที่จำได้ ไม่พระพุทธเจ้า ก็ท่านพระสารีบุตร หรือ พระโมคคัลลานะ นิแหละครับ
ใช้ญานตรวจว่า ปกติแล้ว ใครต้องดับขันธ์ก่อนใคร (ทั้งอดีต และในอนาคตเบื้องหน้า)
หลังจากตรวจเสร็จแล้ว ก็ทราบว่า อัครสาวก ต้องดับขันธ์ก่อนพระพุทธเจ้า (pattern เป็นแบบนี้)

ส่วนเนื้อหาในพระสูตร เดวพรุ่งนี้จะพยายามหามาให้อ่านนะครับ ตอนนี้ยังติดภารกิจอยู่

ปล. ผมก็ไม่แน่ใจว่าจำมาผิดรึป่าวนะคับ เหอๆ ><

จากคุณ : M_moshi

เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 55 17:37:45

ความคิดเห็นที่ 52

ตอบคุณสาวไกด์ใจซื่อนะครับ
ตามนี้นะครับ เดวส่วนในพระสูตร (ซึ่งมีบอกเยอะมาก เดวจะเอามาลงไว้ให้อ่านบางส่วน)

อธิบายตามรูป พระสารีบุตร ท่านมีความคิดว่า
"โดยปกติแล้ว ตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน และอนาคต พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ปรินิพพานก่อน
หรือว่า อัครสาวก นิพพานก่อน" .. ด้วยความคิดนี้ ท่านจึงใช้ญานตรวจสอบดู

ปล. สำหรับใครที่เคยบอกว่า พระอรหันต์ ท่านไม่คิดแล้วนั้น
ลองกลับมาศึกษาพระไตรปิฏกดูใหม่นะครับ
ลองศึกษาให้ทั่ว ก่อนที่จะสรุปว่าท่านไม่คิด
.. ท่านก็คนนะครับ ก็ต้องมีการคิดเป็นธรรมดา
แต่ความคิดท่านดับแล้วซึ่งตัญหาและทิฏฐิอันเป็นเหตุให้สร้างภพ สร้างชาติ

จากคุณ : M_moshi

เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:06:07

ความคิดเห็นที่ 53

รูปที่ 2 ครับ

จากคุณ : M_moshi

เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:06:56

ความคิดเห็นที่ 54

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๖ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๘
สังยุตตนิกาย นิทานวรรค

๑๐. เวปุลลปัพพตสูตร
[๔๕๖] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ภูเขาคิชฌกูฏ เขต
พระนครราชคฤห์ ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า ดูกร-
*ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ดังนี้ ฯ
[๔๕๗] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย สงสารนี้
กำหนดที่สุดเบื้องต้นเบื้องปลายไม่ได้ เมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาเป็นที่กางกั้น มี
ตัณหาเป็นเครื่องประกอบไว้ ท่องเที่ยวไปมาอยู่ ที่สุดเบื้องต้นย่อมไม่ปรากฏ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว เวปุลลบรรพตนี้ได้ชื่อว่า ปาจีนวังสะ
สมัยนั้นแล หมู่มนุษย์ได้ชื่อว่า ติวรา หมู่มนุษย์ชื่อติวรา มีอายุประมาณสี่หมื่นปี
หมู่มนุษย์ชื่อติวราขึ้นปาจีนวังสบรรพตเป็นเวลา ๔ วัน ลงก็เป็นเวลา ๔ วัน สมัย
พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนามว่า กกุสันธ เสด็จอุบัติขึ้น
ในโลก พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่ากกุสันธ มีพระสาวก
คู่หนึ่ง เป็นคู่เลิศ เป็นคู่เจริญ ชื่อว่าวิธูระ และสัญชีวะ ดูกรภิกษุทั้งหลาย
พวกเธอจงดูเถิด ชื่อแห่งภูเขานี้นั้นแล อันตรธานไปแล้ว มนุษย์เหล่านั้นกระทำ
กาละไปแล้ว และพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นก็ปรินิพพานแล้ว สังขารทั้งหลาย
ไม่เที่ยงอย่างนี้ ไม่ยั่งยืนอย่างนี้ ไม่น่าชื่นใจอย่างนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เหตุ
เพียงเท่านี้ พอทีเดียวเพื่อจะเบื่อหน่ายในสังขารทั้งปวง พอเพื่อจะคลายกำหนัด
พอเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้ ฯ
[๔๕๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว ภูเขาเวปุลละนี้มีชื่อว่า
วงกฏ สมัยนั้นแล หมู่มนุษย์มีชื่อว่า โรหิตัสสะ มีอายุประมาณสามหมื่นปี
มนุษย์ชื่อว่าโรหิตัสสะขึ้นวงกฏบรรพตเป็นเวลา ๓ วัน ลงก็เป็นเวลา ๓ วัน
สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงพระนามว่าโกนาคมนะ
เสด็จอุบัติขึ้นในโลก พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า โกนา-
*คมนะ มีพระสาวกคู่หนึ่ง เป็นคู่เลิศ เป็นคู่เจริญ ชื่อว่าภิยโยสและอุตตระ ดูกร-
*ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงดูเถิด ชื่อแห่งภูเขานี้นั้นแลอันตรธานไปแล้ว มนุษย์
เหล่านั้นทำกาละไปแล้ว และพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นก็ปรินิพพานแล้ว สังขาร
ทั้งหลายไม่เที่ยงอย่างนี้ ฯลฯ พอเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้ ฯ
[๔๕๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว เวปุลลบรรพตนี้มีชื่อว่า
สุปัสสะ สมัยนั้นแล หมู่มนุษย์มีชื่อว่าสุปปิยา หมู่มนุษย์ชื่อสุปปิยามีอายุประมาณ
สองหมื่นปี หมู่มนุษย์ที่ชื่อว่าสุปปิยาขึ้นสุปัสสบรรพต เป็นเวลา ๒ วัน ลงก็เป็น
เวลา ๒ วัน สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนามว่า
กัสสป เสด็จอุบัติขึ้นในโลก พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนาม
ว่ากัสสป ได้มีพระสาวกคู่หนึ่ง เป็นคู่เลิศ เป็นคู่เจริญ ชื่อว่าติสสและภารทวาชะ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงดูเถิด ชื่อแห่งภูเขานี้นั้นแลอันตรธานไปแล้ว
มนุษย์เหล่านั้นกระทำกาละไปแล้ว และพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นก็ปรินิพพาน
แล้ว สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงอย่างนี้ ฯลฯ พอเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้ ฯ
[๔๖๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็บัดนี้แล ภูเขาเวปุลละนี้มีชื่อเวปุลละทีเดียว
ก็บัดนี้หมู่มนุษย์เหล่านี้มีชื่อว่ามาคธ หมู่มนุษย์ที่ชื่อมาคธมีอายุน้อย นิดหน่อย ผู้ใด
มีชีวิตอยู่นาน ผู้นั้นมีอายุเพียงร้อยปี น้อยกว่าก็มี เกินกว่าก็มี หมู่มนุษย์ชื่อมาคธ
ขึ้นเวปุลลบรรพตเพียงครู่เดียว ลงก็เพียงครู่เดียว และบัดนี้ พระอรหันตสัมมา-
*สัมพุทธเจ้าพระองค์นี้ เสด็จอุบัติขึ้นแล้วในโลก ก็เราแลมีสาวกคู่หนึ่ง เป็นคู่
เลิศ เป็นคู่เจริญ ชื่อสารีบุตรและโมคคัลลานะ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยนั้นก็
จักมี และชื่อแห่งบรรพตนี้จักอันตรธาน หมู่มนุษย์เหล่านี้จักทำกาละ และเราก็
จักปรินิพพาน ดูกรภิกษุทั้งหลาย สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงอย่างนี้ ไม่ยั่งยืนอย่างนี้
ไม่น่าชื่นใจอย่างนี้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็เหตุเพียงเท่านี้ พอทีเดียวเพื่อจะเบื่อ
หน่ายในสังขารทั้งปวง พอเพื่อจะคลายกำหนัด พอเพื่อจะหลุดพ้น ดังนี้ ฯ

===============================

ความจริง pattern ต่างๆ เหล่านี้ มีบอกไว้ค่อนข้างเยอะในพระสูตรนะครับ
คุณสาวไกด์ใจซื่อ ลองอ่านพระสูตรนี้ก่อนละกันครับ^^

จากคุณ : M_moshi

เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:23:22

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป