ความคิดเห็นที่ 1 ผมว่ามีส่วนทีเดียวเลยครับ หยุดเป็นตัวสำเร็จ จากคุณ : via iPhone (นักเป่าขลุ่ย) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 21:27:45

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วยขยายความให้ด้วยครับ  น่าสนใจดี จากคุณ : van tk เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 55 22:05:03

ความคิดเห็นที่ 3 ความนึกๆ คิดๆ (คือ วิตกเจตสิก กับ วิจารเจตสิก) ...เป็นเจตสิกกลางๆ  อาจจะประกอบกับ กุศล หรือ อกุศล  ก็ได้... นั่นคือ แล้วแต่เราจะ คิดดี หรือ คิดชั่ว... ความนึกๆคิดๆ  ไม่ใช่กิเลส  พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เราคิดดี (เรียกว่า  สัมมาสังกัปปะ   ซึ่งเป็นองค์หนึ่งในอริยมรรคมีองค์ ๘) พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เลิกละ เฉพาะความคิดชั่วๆ เท่านั้น... จึงต้องแยกแยะ  ไม่ใช่ไปพูดเหมารวม ... การพูดแบบเหมารวมเป็นการพูดแบบขาดความรอบคอบ  หรือขาดการศึกษาที่ถูกต้อง... ตัวฟุ้งซ่าน คือ  อุธจจเจตสิก กับ กุกกุจจเจตสิก ซึ่งเป็นอกุศลเจตสิก .... มันคล้ายๆกันกับตัวนึกๆคิดๆ  แต่ไม่ใช่ตัวเดียวกัน...เหมือนคนเข้าใจผิด  นึกว่าปลาไหลคืองู   กรุณาไปตักเตือน พระอจ.มนตรี  ด้วย...ตามนั้น ..อย่าสอนผิดๆอีก แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 55 11:08:56 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 55 01:41:31

ความคิดเห็นที่ 4 แม้จะหยุดสร้างกรรมใหม่แล้ว.....ก็ต้องใช้กรรมเก่าให้หมดด้วย ถึงจะไม่ยืมเงินอีก......แต่หนี้เก่าก็ต้องชำระให้หมด จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 55 16:01:12

ความคิดเห็นที่ 5 การออกจากจากความคิด น่าจะหมายถึงการที่จิตหยุดสร้างภพ ไม่ว่าภพที่เป็นกุศล หรือ อกุศล ภพที่เป็นกุศลนำไปสู่สุคติ ภพที่เป็นอกุศลนำไปสู่ภพที่เป็นทุคติ ทั้งสองอย่างยังเวียนว่ายในสังสารวัฏฏ์ไม่อาจพ้นไปได้ การเจริญมรรคในข้อสัมมาสังกัปปะ คือการหลีกออกจากความคิดในทางกามคือความพอใจอันเกิดจากอายตนะ ทางพยาบาท ทางเบียดเบียนเป็นความคิดในทางเดือดแค้น ทำผู้อื่นให้ลำบากเปล่าๆ ทั้งหมดเป็นอกุศลวิตก เมื่อก่อนขึ้นต้องรีบละวาง รีบทิ้ง ทำให้สิ้นสุดไป ทำให้ไม่มีเหลือซึ่งอกุศลวิตกนั้นๆโดยด่วน พิจารณาตามสายปฏิจฺจสมุปฺบาท คือความดับแห่งภพ หรือ อุปาทาน หรือ ตัณหา หรือ เวทนา หรือ ผัสสะ ย้อนขึ้นไปจนดับอวิชชา แล้วแต่อินทรียภาวนาของบุคคล ว่าดับได้ทันในช่วงไหน ท่านสอนถูกต้องเลยทีเดียว จากคุณ : lovely beagle เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 10:51:39