ความคิดเห็นที่ 1 เรา ฉ. กันสองคนก็ล่ายยย  ลองดูสิสมมติแบบนี้จะรู้เรื่องไหม 555 หลวงพ่อสอนให้เข้าใจเรื่องสมมติ ว่าทำไมบัณฑิตท่านต้องพูดคำสุภาษิต เพราะว่าหลายเรื่องพูดตรงๆ ไม่ได้  คนฟังมันไม่ได้ฝึกใช้ปัญญาพิจารณา   ระดับของธรรม ถ้ากล่าวโดยคพิจารณาจากคำของท่าน หากผู้นั้นมีสภาวะธรรมถึงพร้อม จะเข้าใจได้จริงๆ แต่ผู้ที่ไม่มีสภาวะธรรม ก็ไม่เกิดผลข้างเคียง เขาก็สามารถตีความตามภูมิจิตภูมิธรรมของเขาได้ ท่านจะพูดบ่อยๆ "ภาษาใจ" นี่มันภาษาใจ  ใจถึงใจ เข้าใจ  ภาษาธรรมเป็นภาษาใจ ของจริงไม่ใช่ของจำ   บางคร้ังท่านให้มาคำเดียว  แกะ puzzle อยู่เป็นเดือน กว่าจะ "อ้อ" แต่ข้อดี คือเมื่อมันอ้อด้วยปัญญาตัวจริง มันจะแกะลูกๆ ออกด้วย คือมันจะออกทั้งสายเลยค่ะ จะต่างจากเวลาไปกราบครูอาจารย์ที่ท่านบอกเราง่ายๆ บางทีมันหายสงสัยได้ แต่ไม่เกิดปัญญา..   ผู้ภาวนาจำนวนมาก พิจารณาธรรมโดยอาศัยสมมติเป็นตัวตั้ง แล้วพิจารณาสภาวะที่เป็นจริงในกรอบสมมติ  มันก็ดีนะ แต่ว่าโดยมากมันจะเกิดปัญญาในระดับสัญญาความคิด แต่ไม่ใช่ปัญญาระดับจิต คือมันรู้ได้ แต่ไม่เข้าใจ ธรรมไม่ได้เข้าไปถึงใจ เพราะมันติดอยู่ที่กระบวนการคิด  การคิดพิจารณามันอาศัยสมอง  เป็นการพิจารณาในระดับสัญญา ซึ่งก็ทำได้ แต่ต้องทำมาก พิจารณาสัญญาให้เป็นสัญญาใจไปเลย สมองส่วนหนึ่ง จิตส่วนหนึ่ง ทำงานร่วมกัน  แต่ธรรมที่ละเอียดอ่อนเข้าไปนั้น มันไม่ต้องการระบบประสาทหยาบ ก็สามารถ เข้าใจได้  เรียกว่า "รู้" หลวงพ่อใหญ่จะสอนให้ "รู้" โดยไม่อาศัยสมมติ หรืออาศัยเพียงส่วนน้อย  แต่ท่านก็ไม่ปฏิเสธการเรียนรู้สมมติ และบอกให้ศิษย์ไปหาคัมภีร์อ่านบ้าง ประดับความรู้ แต่ท่านให้ความสำคัญกับการรู้แท้ๆ รู้ลงที่จิต   รู้สภาวะที่ปรากฏเฉพาะหน้า โดยไม่จำเป็นต้องมีลำดับขั้นตอน  เพราะว่าจิตนั้นเขาเดินเป็นลำดับอยู่แล้ว ถ้ามาเจอครูอาจารย์ที่ยิ่งแล้ว ภายใต้การดูแลของท่าน จิตเขาเรียนรู้อย่างเป็นระบบ คือระบบวิถีจิต  แต่ส่วนรายละเอียด ไม่จำเป็นต้องเรียงตามบัญญัติ คือมันมีเหตุอะไรมาก็เรียนรู้อันนั้น เป็นธรรมเฉพาะหน้าเฉพาะกรณีๆ ไป พอเราเรียนส่วนย่อยเป็นอ้อน้อย  ถึงเวลาเขาจะสัมปยุต เป็นอ้อใหญ่ รวมพรึ่บ โป๊ะ..แจ้งเลย.. แบบ อ้อ..เป็นอย่างนี้เอง มันแจ้งใจ.. แต่ถามว่ารู้อะไร บางทีก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันหมดสงสัยล่ะ ทำลายนิวรณ์ไปก่อน เราก็ไปต่อของเรา แบบรู้แต่ไม่รู้อะไรนี่แหละ  ถึงวันนึงมีเหตุมา ทีนี้เขาจะปรากฏเป็นฉากเลย ลากออกมาทั้งยวง จนแตกฉานว่าไอ้ที่ไม่รู้ว่ารู้อะไรน่ะ มันรู้มาแบบนี้ เราชินกับวิธีสอนอย่างนี้น่ะค่ะคุณ Cathode_tube   ตอนถามหลวงพ่อ ก่อนจะถาม ไม่เข้าใจคำถามคุณ เลยต้องไปศึกษาสมมติ ญาณ 16 พออ่านสมมติก็เข้าใจ แล้วก็ไล่สภาวะได้  พอไปถามท่าน ก็เรียนท่านว่าลูกใช้วิธีเทียบสภาวะกับสมมติ มันก็สอดคล้องกัน แต่ไม่แน่ใจว่าถูกไหม  ท่านก็ว่าถูกแล้ว แต่อย่าไปติดสมมติ ต้องระวังอย่าไปยึดสมมติ  เดินทางดูแผนที่ แต่อย่าไปติดแผนที่ ท่านบอกว่า ญาณที่ผู้ปฏิบัติจะไปติดกันมาก คือ ญาณ 8 (8. นิพพิทานุปัสสนาญาณ ปํญญาเห็นรูปนามดับไปน่าเบื่อหน่าย ผู้เจริญวิปัสสนาเมื่อถึงนิพพิทาญาณ เห็นรูปนามเกิดดับ ไม่มีความยินดี   เหมือนกับบุคคลผู้แต่งกายสะอาดแล้วย่อมเบื่อหน่ายสะอิดสะเอียนต่อของสกปรก ย่อมยินดีอยู่กับของสะอาดบริสุทธิ์เท่านั้น) พอติดแล้ว ไม่มีอาจารย์คอยแก้ไขให้ จะโดนเขาทั้งหลาย ดึงไปหมด ตีหัวลากเข้าบ้านเลย เขาคือ "คนที่คุณก็รู้ว่าคือใคร" 555 ท่านบอกว่า ครูอาจารย์สำคัญตรงนี้ ตรงบารมีท่านคุ้มครองใจเราได้ เป็นที่พึ่งทางใจได้ แล้วก็ระบบที่พระพุทธเจ้าสอน หากเราทำพื้นฐานได้มั่นคง เมื่อเจอญาณ 8 จะเอาตัวรอดได้ เพราะศีลและวัตร เป็นเกราะ ที่ว่าตกญาณนี้กันมาก เพราะว่าเมื่อรู้ความจริงแล้ว มันจะตก จิตจะตก เคว้งคว้าง พอละสิ่งสกปรก ก็เลยพากันไปยึดสิ่งสะอาด  มันก็ไปติดดีอีก การจะ "รู้" แล้ว "ละ" ได้ อาศัยกำลังจิต ซึ่งสร้างจากกำลังสมาธิ และกำลังสติ ท่านบอกว่า สิ่งที่คุณทำมา เหมือนทิ้งหินลงโอ่ง เปรี้ยงเดียวโอ่งแตก เมื่อโอ่งแตก น้ำกระจาย น้ำมันอยู่ไม่ได้ โอ่งแตกไปแล้ว.. (ปัญหาคือ แล้วไงต่อ...)   น้ำกระจายไป มันก็ไม่มีระเบียบ  คือรู้กระจัดกระจาย กำลังจิตมันกระจายออกไป มันจึงต่อยอดไม่ได้ง่ายๆ   แต่ถ้าระบบครูอาจารย์ เป็นระบบปิด ระบบควบคุม มันจะรู้ไปเป็นลำดับ จากง่ายไปหายาก เมื่อถึงจุดที่มันแตกแล้ว จะยังมีกำลังที่รวมขึ้นมาใหม่ ประกอบใหม่ แตกใหม่ คือเห็นซ้ำๆ จนจิตเขายอมรับ (แบบมีวุฒิภาวะหน่อย) พอเขายอมรับแล้ว เขาจะไม่ไปหาหลักอื่นมายึด เพราะเขาว่ายน้ำเองได้ แต่โดยมากผู้ปฏิบัติที่ไม่มีครูอาจารย์คอยประคอง เมื่อเจออันนี้ ก็คล้ายละจากเสาผุๆ ไปหาอีกเสานึง (ที่อาจจะดูดีกว่า) ไม่ได้เป็นอิสระอย่างแท้จริง ไม่ได้รู้อย่างอิสระว่างั้น แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 55 13:05:55 แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 55 13:03:20 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 12:05:58

ความคิดเห็นที่ 2 ข้อเสียของการภาวนาในคราบฆราวาส คือปัจจัยแวดล้อม เราไม่ได้ภาวนาเต็มเวลา บางทีกระบวนการเผาถ่านมันต้องมีเวลาของมัน ต้องปิด แล้วอบ จนไฟคุพอดี ไม่ให้อากาศเข้า จนกระทั่งมอด ถ่านสุกพอดี จึงเปิดเตาออกมา การเผาถ่านต้องมีผู้เชี่ยวชาญ ถ้าเผาไม่เป็น แค่ใจร้อนไปเปิดดู บางทีอากาศเข้าไป กลายเป็นเถ้าแทนที่จะได้ถ่าน   ผู้เชี่ยวชาญการเผาถ่าน ถ้าได้ไม้ชั้นดีมาเผา ก็เป็นงานศิลปะ พระท่านอบเต็มที่เลย เพราะท่านภานาเต็มเวลา กิจอื่นไม่มี รบกวน ทีนี้พอมรรคมันเดินเนี่ย ท่านอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย กำลังมันจะได้ พอกำลังได้ เมื่อเกิดญาณ จิตไม่ตก และสามารถเอาปัญญาพิจารณาต่อไปได้จนสุดสาย ท่านมักเล่ากันว่า "อาสนะเดียว" เอาให้ผ่าน  เป็นประสบการณ์สุดยอด   ไอ้เราไม่ง้ันค่ะ พอจะได้จะได้ ไปทำงานก่อน ระหว่างวัน กำลังตก ถึงเวลาก็ต้องเริ่มใหม่ ไต่ขึ้นไปใหม่ ตรงนี้มันเลยเดินไม่เป็นระบบ  ถึงเป็นถ่านไม้ดี ก็ขาดๆ เกินๆ แต่ก็โชคดีที่วาสนาของเรามักเป็นทางปัญญา โอกาสจะเดินรวด แบบพวกเจโตมันก็ยากอยู่แล้ว ปัญญาจุดติดไม่ยาก บางทีไปต่อตอนล้างจานมั่งอะไรมั่ง มันก็พอไหวอยู่ ออกมาเป็นถ่านที่พอใช้หุงข้าวได้ 555 บางทีเผาแล้วไฟไม่พอ มันดับไปก่อน หรือเจอฝน ไม้เปียก ก็ไม่เป็นไร เราก็เริ่มใหม่ แต่ว่าต้องหาโอกาสเหมาะๆ แล้วปล่อยให้ไม้มันแห้งไปก่อน แล้วก็เริ่มต้นกระบวนการเผาใหม่ การที่ธรรมจะสัมปยุต มันต้องอาศัยสมาธิเป็นบาทฐาน แบบไม่มีคำตอบอื่นเลย มีคำตอบเดียวค่ะ มีสมาธิเป็นบาทฐาน สติเป็นเครื่องรู้ แล้วรู้ย้ำซ้ำทวน จนจิตเขา "อ้อ"  เขาเข้าใจด้วยใจเขาเองเลย คือแบบว่ายอมรับความจริง ว่ามันเป็นอย่างนั้นแหละ..แฮ่... หมุนกี่รอบ ก็วนมาลงตรงนั้น  อุตส่าห์หนีไปดูทีวี ก็ยังวนพิจารณาอยู่ ทำอะไรก็ไม่หยุดพิจารณา จนถอยมานั่งปลง..   เฮ้อ... อ้อ....! สว่างวาบเลย...   มานั่งไล่ โหย มันตีกันเป็นอาทิตย์นะ  ขนาดว่าไม่ค่อยมีฐาน แต่จิตเขาไม่ปล่อย เขาพิจารณาของเขา ไม่ว่ากายเราจะทำอะไร เขาก็วนอยู่ตรงนั้นแหละ.. แหม..ถ้ามีฐานให้เขา คงใช้เวลาสั้นกว่านี้ได้ แต่ระบบเราได้กำลังความเมตตาจากครูอาจารย์ แม้ว่าตัวเองจะทำฐานไม่ดี แต่กำลังใจที่ท่านเมตตาให้แก่เรามันเกื้อหนุนการเดินของจิต เราตัดปัจจัยอุปสรรค คือนอกจากกิจจำเป็นก็ไม่ได้ทำอย่างอื่น ก็เลยช่วยให้จิตเขาหมุนวนจนครบรอบได้เอง ดังนั้นช่วงที่เขาจะออกรู้มันสำคัญมาก เราอย่าไปกะเกณฑ์เขา รู้นอกบ้างรู้ในบ้าง รู้เลอะเทอะเปรอะเปื้อนอะไร ก็แล้วแต่จริตนิสัย  แต่สิ่งสำคัญคือเราตามรู้ พยายามจะตามให้ติด ตามให้ทัน มันจะได้อรรถได้ธรรม   นานๆ ที่สติดี มันเห็นต่อเนื่องตลอดกระบวน มันก็แจ่มมม ชัดค่ะ  แบบว่ารู้ทุกขณะในองค์รู้นั้น จะดีกว่า รู้อะไรก็ไม่รู้ (ไม่เห็นตอนกระบวนรู้ เห็นแต่ตอนมันแจ้ง) แต่ว่าแม้จะรู้แต่ไม่รู้อะไร  ไม่ต้องตกใจ พอรู้พร้อม ครบถ้วน รอบด้านแล้ว เขาจะทวนให้เราอีกทีค่ะ.. ตอนทวนมันสุดยอด เหมือนเราเปิดภาพปริศนา เปิดทีละภาพใช่ไหมคะ พอเราเปิดมาจนภาพสุดท้าย ก็จะมองเห็นภาพใหญ่เลย โอว... มันเป็นอย่างนี้นี่เองงงงง จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 12:25:06

ความคิดเห็นที่ 3 เราคล้ายร่างทรงเหมือนกัน ว่าพอแล้ว ออกไปเข้าห้องน้ำ ธรรมเขาให้มาเขียนต่ออีก ก็ต้องทำ..อิอิ เรียกว่าทำตามธรรม  ตรงเป๊ะเลย ต่อๆ ท่านบอกว่าอีกตัวที่ยาก คือ ญาณ 13 13. โคตรภูญาณ ปัญญาที่รู้นิพพานทำลายโคตรปุถุชน ความรู้น้อมไปสู่พระนิพพาน ความดับ รูปนามไม่เกิด อนุโลมญาณเป็นปัญญาที่สามารถ ทำลายกิเลสที่ปิดบังความจริงไว้ได้ แต่ไม่สามารถเห็นนิพพานได้เป็นปัจจัยส่งให้โคตรภูญาณ โคตรภูญาณนี้สามารถน้อมไปสู่นิพพานได้แต่ไม่สามารถ ทำลายกิเลสได้ ทำหน้าที่โอนโคตรจากปุถุชน ไปสู่อริยโคตรได้โดยมีวิปัสสนาเป็นปัจจัย เมื่อโคตรภูญาณเกิดขึ้นทำหน้าที่ของตนหมดแล้วก็ดับไป ญาณ ในโลกุตตระ คือ มรรคญาณ ผลญาณโดยมีนิพพานเป็นอารมณ์ก็เกิดขึ้นติดต่อกันไป ซึ่งไม่มีระหว่างขันธ์ตามลำดับแห่งมรรคชวนะวิถี อุปมาเหมือน บุรุษจะข้ามคลองน้ำ วิ่งมาด้วยกำลังแรงจับเถาไม้ที่ผูกติดอยู่กับต้นไม้ แล้วเหวี่ยงตัวให้ข้ามไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง แล้วปล่อยเถาไม้เสีย แล้วมาตั้งตัวให้เป็น ปกติก็สบาย รู้สึกว่าตัวเองได้ข้ามพ้นคลองน้ำสำเร็จแล้ว การปล่อยเถาไม้นั้นก็คือ ตัดเชื้อชาติปุถุชน การตั้งตัวให้เป็นปกติก็เท่ากับได้ โสดาปัตติมรรค โสดาปัตติผล   ท่านบอกว่ากำลังต้องส่งต่อมา พละ 5 อิทธิบาท 4 มีสมบูรณ์แล้ว ก็ขึ้นม้าต่อเลย โพชฌงค์  คือม้าเจ็ดผลัดนะคะ งานนี้ต้องขี่ม้าค่ะ เดินเอาไม่รอด  ขี่ม้า ทีละผลัดๆ เป็นเครื่องมือ จึงจะได้ถึงญาณ 13 ท่านบอกตัวนี้ติดกันมาก ได้ยาก โอกาสผ่านยากมากกกกกกกก แต่ก็ไม่ใช่ว่ายากจนทำไม่ได้ ยากมาก แต่ว่าทำได้ สามารถทำได้จริงๆ นอกจากนั้นท่านบอกว่า สมมติที่เรียงลำดับตามนี้นั้น สภาวะจริงๆ ต้องอาศัยความสมบูรณ์แบบนักเรียนเกียรตินิยมเหรียญทอง  และไม่มีหย่อนยาน ถึงจะปรากฏญาณ จึงจะไล่ลำดับญาณได้ครบ เป๊ะๆ ตามสมมติบัญญัติตามอรรถกถา ส่วนมากจะขาดๆ แหว่งๆ ไม่ประติดประต่อ  ทีนี้พอเราไปยึดเลข 1-16 มันก็เลยไม่จริง คือความจริงสำหรับเราๆ ก็แบบว่ากระโดดมั่ง ข้ามมั่ง งง ก๊ง ไปตามเรื่อง ท่านให้เอาของจริง ดูที่ของจริง ทำที่สภาวะจริงๆ  ทำได้แล้ว จะเข้าใจธรรมที่เป็นของจำกันมา แล้วจะไปพิสูจน์ว่า ธรรมของพระพุทธองค์ มีจริงเป็นจริง เข้าถึงได้จริง แม้จะเป็นปัจจัตตัง ก็สามารถพิสูจน์ได้ แสดงได้  เป็นเครื่องยืนยันให้แก่พระพุทธองค์ด้วยจิตเรา แม้เวลาจะผ่านมาสองพันหกร้อยกว่าปีแล้ว สิ่งที่ท่านเตือน คือระวังยึด ระวังหลง และก็ต้องมีศีลวัตรพร้อม เพื่อให้จิตเราพร้อมรับธรรมขั้นสูง  ซึงไม่ใช่ความรู้ลอยลม เป็นความรู้ที่มีฐาน มีหลัก  ต้องทำหลักของเราให้มั่น เสาต้องตั้งไม่เอียงไม่ล้ม เสาไฟตั้งตรง มั่นคง หลอดไฟสว่าง.. ถ้ามีโอกาสลองแวะไปกราบอาจารย์อีก แม้ท่านจะพูดกับเรานิดเดียว มีเวลาน้อย แต่คำของท่าน ไม่มีผิดค่ะ เป็นสัจจะทุกประการ ถ้าเราเอามาพิจารณาเราย่อมเข้าใจว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ คือไม่ช้าก็เร็ว ถ้าเราไม่ทิ้งการพิจารณาเราจะเข้าใจสิ่งที่ท่านบอก เมื่่อไปถามท่านไม่ต้องบอกชื่อหรอก บอกว่าเพื่อนถามมา ท่านหลับตาก็บอกสภาวะมาได้แล้ว  เราก็ยังไม่แน่ใจนะ พอมาอ่านที่คุณเขียนมากขึ้น ต้องบอกโห..หลวงพ่อ เป๊ะค่ะ นี่คือเราจึงบอกว่ามีครูอาจารย์ที่ยิ่ง แม้สมมติท่านจะแตกต่างจากครูอาจารย์สายกรรมฐานที่เรารู้จักกันมา เพราะว่าท่านเมตตาไม่มีประมาณ ไม่เลือกหมู่เหล่า  เราอาจจะต้องไปถามธรรมขั้นสุดยอด แข่งกับคนอยากรวย อกหักหลักลอยคอยงานสังขารโทรม แต่ว่าเชื่อเถอะว่าคุ้ม ขอให้กล้าถาม อย่ากลัวพวกโลกๆ สิทธิ์เราหนึ่งคำถามเสมอกันหมด ท่านเห็นเสมอกันและเมตตาตอบให้เสมอกันหมด ตอบให้แก้ให้ในตัวเลย ท่านไม่ได้แค่ตอบคำถาม ท่านให้กำลังใจเรามาด้วยค่ะ เราเอาตัวนั้นมาเป็นฐานภาวนาต่อ  แล้วจะเข้าใจเองว่า ทำไมเราเรียนเร็วจัง ที่สงสัยว่าทำไมเราเป็นอย่างนี้ สามารถหาคำตอบด้วยตัวเองเลย กำลังใจหลวงพ่อไม่ธรรมดาค่ะ อย่าลืมว่าท่านเป็นผู้มีราตรีเดียว ท่านทรงอยู่อย่างนั้นตลอดวันตลอดคืน และไม่มีกิจอื่นนอกจากโปรดสอน ช่วยเหลือสงเคราะห์เป็นของแถม ประกอบการสอนของท่าน เป็นอย่างนี้มานานจนท่านก็จำไม่ได้ว่านานกี่สิบปีแล้ว ท่านจึงพูดน้อย เหมือนว่าสอนเราน้อย ได้พบไม่เกินครึ่งชั่วโมง ไม่ได้ซักถามเยอะ แต่ท่านสอนเราได้มากกว่าแค่คำพูด   ทุกอย่างมันรวมอยู่ในคำสั้นๆ ที่ท่านตอบเราแล้วค่ะ ท่านให้ครบเป็นแซนวิชเลย ทั้งเนื้อทั้งผักทั้งขนมปังวิตะมิน ครบเลย แต่หากปัญญาไม่พอ และยึดติดที่สมมติภายนอก คิดเอาว่าทำไมเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทำไมท่านไม่อย่างนั้นอย่างนี้   ก็จะเข้าไม่ถึงธรรมที่ท่านแสดงได้เต็มที่ค่ะ   ส่วนใหญ่คนปฏิบัติมาก็จะติดที่ทำไมท่านไม่เหมือนองค์อื่น แหะ ๆ  ก็ท่านไม่เหมือนองค์อื่นนะสิคะ  ท่านตอบไม่เหมือนใคร สอนไม่เหมือนใคร แต่อยู่ๆ อยู่ไป อยู่ใกล้ๆ ก็ชินค่ะ นี่คือหลวงพ่อใหญ่ที่เราเคารพศรัทธา เป็นที่สุดแห่งครูอาจารย์ นอกจากพระพุทธเจ้า ปล. ไม่เชื่อไปถามท่านที่มาบอกน้องคุณได้เลย หลวงพ่อเทศน์เราด้วยเทศน์ท่านๆ ด้วย ภาษาหลวงพ่อน่ะ ท่านๆ ชอบฟังแบบนี้  หลวงพ่อเลยต้องจัดให้ไปพร้อมกันไงคะ เวลามันน้อยยยยยย หลวงพ่อต้องทำงานแบบทรีอินวันตลอดเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 55 13:12:23 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 13:02:34

ความคิดเห็นที่ 4 สาธุ สาธุ สาธุ...... ที่ท่านได้เมตตาแสดงมาประเสริฐแล้ว ( โสรฬญาณแสดงได้แจ่ม..น่ากัวมาก..5 5 5 ) ปล.วันที่ผมไปกราบท่านนั้น...ติดเกรงใจท่านอื่น  ก็ทั้งหัวหงอกหัวดำที่ไปกราบขอเมตตาท่านในครานั้น  ก็ถามแต่เรื่องของกู  เพื่อตัวกู  และก็ไม่คุ้นเคยกับครูบาอาจารย์....ดุ่มๆไปคนเดียว แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 55 15:44:20 จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 14:11:12

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ขอโอกาสคุณ  Cathode_tube  เล่าความต่อจาก ปล. ที่ได้ไปเจอมา อันนี้คลาสสิคเลย คือที่จริงเจตนาหลวงพ่อ ต้องการจะสอน ต้องการให้ธรรมเท่านั้น แม้วัดที่สร้างนี้ ท่านก็บอกว่า ต้องการสร้างคน ไม่ได้จะสร้างวัด สมัยท่านไม่เปิดกว้าง สิบปีที่แล้ว การจะเข้าถึงท่าน แม้พระสงฆ์ต้องทำความเพียรส่วนตนหลายอาทิตย์ กว่าจะเข้ากราบท่านได้  ต้องผ่านครูอาจารย์กรองกันหลายชั้น หลวงพ่อท่านมักอยู่ป่า ศิษย์ท่านก็ไปเจอกันในป่าทั้งนั้น  เมื่อท่านกลับมาจำวัดซึ่งเป็นวัดบ้าน ก็เข้าถึงได้จากศิษย์พาศิษย์ไปกราบเท่าน้ัน   (มีคนชอบถามประวัติท่าน ซึ่งเราก็ตอบได้ไม่กี่ประโยค ด้านสมมติท่านมีประวัติน้อยมากค่ะ ดูได้ในเว็บวัด  ส่วนที่มาก.....ที่ท่านมีมากก ต้องมาเรียนรู้ด้วยตัวเอง 555) แต่เมื่อเวลาผ่านไป ท่านทราบว่าเวลาท่านมีไม่มาก เวลาของธาตุขันธ์น่ะค่ะ  แต่ว่าภาระของท่านมาก  ท่านจึงเมตตาเปิดกว้าง คือยอมลำบากองค์ทุกอย่างเพื่อให้โปรดญาติโยมได้มากและทั่วถึง  เพราะว่าท่านมีกิจเฉพาะที่ต้องทำให้สมบูรณ์ก่อนละ  เป็นประเพณีของพวกท่าน  (กิจขนสัตว์นี่ล่ะ บอกแบบนี้คงเข้าใจนะ) ดังนั้นในช่วงสามสี่ปีให้หลังนี้ แม้คุณเดินตัวเปล่าไม่เคยภาวนาก็สามารถเข้ากราบท่านได้    และท่านก็เริ่มเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปมากขึ้น  เพราะท่านก็เมตตาให้ประชาสัมพันธ์ได้ ท่านบอกว่า ท่านมาเพื่อให้ และจะให้จนลมหายใจสุดท้าย ท่านว่าท่านมีทรัพย์มากที่สะสมมา ต่อไปก็ไม่ได้ใช้ จบแล้วจบกัน ดังนั้นเมื่อยังทรงขันธ์อยู่ ก็ต้องการจะให้ทุกคนเสมอกัน  ทรัพย์ในจิต อริยะทรัพย์น่ะ  ท่านต้องการให้ ก็ออกมาในรูปของการสงเคราะห์ญาติโยม ในทุกๆ ด้าน  ท่านว่า "เอาความไม่มี ไปให้คนที่มี" คนมาหาท่าน ส่วนใหญ่ต้องการทรัพย์สมบัติ ทรัพย์สิน แก้ปัญหาชีวิต จนเจ็บโง่ เขาได้ยินชื่อเสียงท่านมาอย่างนั้น  เพราะคนเขาไปบอกต่อกันไง   แต่ท่านต้องการให้ทรัพย์ภายใน ให้อริยะทรัพย์ประดับจิต  มันไม่เอากัน แต่ท่านก็จะให้ ยอมตามใจพวกเขา เพื่อให้ได้ทำหน้าที่ของท่าน  ท่านก็สอนว่า ยุคนี้มันต้องยอม.. ท่านก็ยอมค่ะ ยอมเพื่อสงเคราะห์โลก  เพราะมาเกิดยุคนี้แล้วน่ะนะ มันยุคปลายแล้ว เอาไงเอากัน ยอมทุกอย่าง หาความสมบูรณ์แบบรุ่นครูอาจารย์ไม่ได้หรอก ได้แค่นี้แหละ ก็ให้เอาอวนลากปลามา มันก็มีปลาดีๆ ติดเข้ามาบ้างแหละ ที่เหลือก็ทำน้ำปลาไป 55 แต่การสงเคราะห์ของท่าน ที่จริงตั้งบนฐานของการภาวนา คืออย่างน้อยต้องมาบวช 9 วัน มาฝึกข้อวัตร หัดสวดมนต์ ภาวนา  โดยท่านเมตตาช่วยเหลือตามวาสนา ให้ถามคำถามที่เป็นเหตุแห่งทุกข์ คนละคำถาม แล้วแต่ว่าใครจะมาด้วยโรคอะไร อย่างที่บอก โรคจน เจ็บ โง่ สารพัดอาการทุกข์ แต่ทุกคนก็รวมเป็น "หลง" เสมอกัน ก็เพราะหลงนี่แหละ มันเลยจนเจ็บโง่ ดังนั้น ท่านเมตตาสอนธรรมผ่านความทุกข์ของคนทุกระดับ  ซึ่งไม่ว่าจะมาจากไหน สูงต่ำดำขาวอย่างไร ก็เข้าได้ทางเดียวเสมอกัน ทางเข้ากุฏิท่านมีทางเดียวค่ะ เวลา 6 รอบต่อวัน ท่านช่วยให้เขาหายทุกข์ใจก่อน พอใจคลายทุกข์แล้ว ท่านก็ให้ธรรม แสดงธรรมอันเป็นเครื่องออกจากทุกข์ ให้แก่บุคคลผู้นั้น เป็นการ "เฉพาะบุคคล"  ซึ่งเราถือว่าเป็นความเมตตาเป็นที่สุด  เขามาขออะไรท่านก็ให้ค่ะ ให้คาถาไปท่อง เช่น "อิทธิบาท 4" อยากรวย ท่านบอกว่า เออไปท่อง 1 ชั่วโมงต่อวัน รวยแน่ (ก็จริงอ่ะ ลองท่องสิ..อิอิ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา ทำได้ก็รวยอ่ะค่ะ) ท่านเมตตาเขียนยันต์ เครื่องคุ้มครองให้เป็นรายคน ดังนั้นใครอยากได้ ก็ต้องถามนะคะ ขอกรรมฐาน  ท่านก็ให้กรรมฐาน  ถามแนวทางการภาวนา ท่านก็ให้ค่ะ  ขออะไรท่านก็ให้คาถาหมดล่ะ 555 ท่านเมตตาบอกว่า ให้มดแดงมันเฝ้ามะม่วง  ท่านบอกว่าคนยุคนี้สมัยนี้ ไม่เอาศีลเอาธรรม  ท่านเมตตาแล้วก็ต้องให้เขาสืบศาสนา กตัญญูต่อศาสนา  เอาคาถาไปสืบทอด วรรคนึงก็ยังดี  ดีกว่าไม่เอาอะไรเลย แต่คาถาพระพุทธเจ้า ท่องแล้ว ได้จริงๆ ด้วย  ขลังจริงอะไรจริงทุกคาถาค่ะ แต่หากมีผู้ภาวนาไปกราบถามท่าน จะสังเกตได้เลย ท่านจะเบิกบานมาก เปล่งปลั่งไปหมด ไอ้เราก็อยากจะประชาสัมพันธ์คนภาวนาไปลองกราบนมัสการท่านดู อยากเห็นอาจารย์เบิกบาน ว่างั้น (เมื่อก่อนท่านเคยบอก มีดาบไม่ได้ใช้เลย สนิมกิน ได้แต่แก้เจ็บแก้จน ท่านพูดขำๆนะ)  ก็แนะนำกันไป แต่คนภาวนาไม่ใช่ไปแล้วจะถึงท่านทุกคนค่ะ  ผู้ที่แนะนำไปแล้วสมใจกลับมาก็มาก ก้าวหน้าแบบหมดสงสัย ก็เพียบ   แต่ก็มีบางส่วนที่ไปแล้ว ไม่ถึงท่าน ไม่เห็นท่าน ได้แต่เห็นสมมติที่อยู่รอบๆ องค์ท่าน คือไปติดตรงนั้นค่ะ แบบว่ามันไม่เข้ากับสมมติที่เขายึด เขาอาจคาดหวังว่าพระกรรมฐานต้องแนวอยู่ป่า สนทนาแต่เรื่องธรรม   เขาก็พากันคิด แล้วก็ผิดหวัง อันนั้นก็ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่หลายคนก็ได้มีโอกาสเวียนกลับไป เกิดความเข้าใจขึ้นมาภายหลังก็มี ก็เห็นเอาพานไปขอขมาท่าน เป็นภาพที่ชินตา  ท่านก็ไม่เคยว่าอะไร บอกให้อภัยหมดโลกเลย.. เราได้มีโอกาสไปกราบท่านครั้งแรก ปี 52 สิ้นปีแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่ไปไหนอีกเลย คือบังเอิญว่ามันฟังท่านออกแต่แรกๆ เข้าใจสิ่งที่ท่านเทศน์น่ะค่ะ ด้วยเหตุปัจจัยที่ทำมา เกื้อหนุนกระมัง เลยไม่สนใจอย่างอื่น สนใจแต่จะแกะ puzzle  โห..สองปีกว่า ได้เรียนรู้สุดๆ แบบว่าตายไม่เสียดายชีวิตอ่ะ ไอ้ที่อยากรู้ ได้รู้ละเอียดเลย ทั้งอรรถทั้งธรรม วัตรปฏิบัติ ปฏิปทาขององค์ท่านไม่มีรอยค่ะ ไม่มีฝุ่นเกาะเลย ท่านทำงานทั้งวันทั้งคืนค่ะ ช่วยเหลือศิษย์ทุกอย่าง ละเอียด ปราณีตในการเมตตา ในการสอน ทุกด้าน แต่ต้องไม่ลืมคำท่านนะ ท่านบอกว่าวัดอื่นเขามีแต่เทพบุตรเทพธิดามาฝึกภาวนา...วัดท่านมีครบ 3 ภพภูมิ ตั้งแต่หยาบสุดหยาบ จนละเอียดสุดๆ (อันเนื่องจากหลวงพ่อเมตตาไม่มีประมาณไง)   ดังนั้นเราก็ต้องเรียนรู้จากกันและกัน  อย่างที่ท่านบอกว่าให้ดูทุกข์ ให้รู้ทุกข์   คนมาวัดก็มีแต่คนทุกข์ทั้งนั้นค่ะ การเห็นทุกข์ของเราเลยง่ายยย หลักสูตร 9 วัน ไม่เห็นก็ต้องเห็นกันเลย  อิอิ..  รับรองผลการเห็นทุกข์ เพราะมีให้ดูทุกรูปแบบ   คนภาวนาอยากจะมาลองปฏิบัติธรรมที่วัด ต้องใจถึงหน่อย.. ท่านบอกว่า ที่ใดวุ่นวายที่สุด ที่นั่นแหละสงบที่สุด  วัดของท่านเป็นสนามฝึกนักรบค่ะ..   ฝึกจากชีวิตจริงกันเลย เราฝึกสมถะอะไร แบบไม่ต้องกลัวติดสุข ติดสงบเลยไง  เพราะชีวิตประจำวัน จัดเต็มผัสสะเวทนาทุกรูปแบบ  นิ่งพอมั้ย แกร่งพอมั้ย สติคมไว รู้ทันมั้ย.. จนเห็นวัดเป็นธรรมดา เห็นโลกเป็นธรรมดา ขำได้ครึ่งหนึ่งของท่าน ก็สามารถไปอยู่ได้ทุกที่ในโลกค่ะ โลกแบนราบไปหมดแหละ มันทำมะดา เป็นเรื่องทำมะดา... ว่าด้วยหลักธรรมดา.. ทีนี้ถ้าผู้ภาวนาไปกราบท่าน ก็พยายามไปวันธรรมดา คนน้อยหน่อยค่ะ แล้วก็ให้รีบถามเลย พอท่านบอกใครอยากรู้เรื่องอะไร ถามเลยฮ่ะ  อย่ารอรี อย่าเป็นสุภาพบุรุษกันตอนนี้ โอกาสมันยาก แม้ศิษย์ใกล้ชิด ก็ไม่ได้ถามกันง่ายๆ หรอกนะ.. ที่ไปถามให้คุณ  Cathode_tube  น่ะ ถือกระดาษไป ห้าหกวัน กว่าจะได้ถาม 555  คำที่ผู้อึกอักขี้เกรงใจจะได้รับคือ "เอ้ากราบบบ"  หมดรอบ 555 เวลาถาม เราถามตรงเลย สงสัยอะไรในการภาวนา ถามตรง บอกรายละเอียดตามสมควร คือท่านทราบได้  คือไม่ต้องสนใจใคร แม้จะเป็นคนเดียวในรอบ ที่ถามธรรม แต่เชื่อเถิด มันได้ช่วยชาวโลกให้ได้ฟังธรรม เขาฟังไม่ออก แต่เขาได้กระแสธรรมค่ะ ดังนั้นเราถาม แม้จะดูต่างจากชาวโลกเขา แต่ว่าเป็นสิ่งที่ดี  ช่วยหลวงพ่อด้วย เพราะท่านแสดงธรรมจะมีกำลังขึ้นมาเลยค่ะ  ถ้ามีแต่ตอบคำถามจนเจ็บโง่  ท่านจะหนักค่ะ บางรอบพระอุปัฏฐากต้องประคองเข้า  (แต่ก็เมตตาพลิกเรื่องทุกข์ให้เป็นเรื่องขำได้ทุกรอบแหละ)    แต่ถ้ามีคำถามธรรมโผล่มา  ท่านจะคึกคักขึ้นทันทีเลย  หลวงพ่อบอก ท่านอยู่ได้เพราะธรรมปีติ ถ้าถามธรรมละก้อ จะเจอประสบการณ์ธรรมปีติ เป็นรางวัลประจำรอบนะคะ (เราเป็นครูธรรมดา เด็กสนใจเรียนเข้ามาถาม เรายังฟูเลยค่ะ) มีโอกาสแล้วก็อยากให้คนภาวนาไปกราบนมัสการท่านดู แล้วก็ลองมองตามมุมที่เราว่านี่น่ะ  จะได้ไม่แพ้พวกชาวโลกๆ เขาค่ะ แนวหลวงพ่อใหญ่ โลกกับธรรมต้องพอดีกัน ธรรมพาพ้นโลก แต่เพราะเรายังต้องดำรงอยู่ในโลก ท่านก็เมตตาอยากให้อยู่ในโลกได้อย่างเป็นสุข  ไม่เจ็บไข้  ไม่จน   ท่านมีความรู้ทางสมุนไพร ทางยา ทางการรักษาด้วยธรรมโอสถ ท่านก็เอาออกมาสอนค่ะ ให้ศิษย์ฝึกสงเคราะห์ชาวบ้าน แล้วท่านก็สอน ด้านการภาวนามันเป็นฐานของทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำหน้าที่อะไรก็ตาม ทีนี้เราไม่ต้องห่วงเรื่องคำพูดเลยค่ะ ถามอะไรก็ถามไปเถอะ ถึงถามสั้นๆ ก็ไม่ต้องกลัวท่านจะไม่เข้าใจ  ถามให้เสียงดังๆ หน่อยเท่านั้น     หลวงพ่อน่ะ เราฝันอะไร หรืออ่านอะไรมา ท่านยังทราบ ดังนั้นไม่ต้องห่วงว่าท่านจะไม่เข้าใจเรา หรือสภาวะธรรมเรา ที่มันยาวๆ น่ะค่ะ   เห็นพวกถามเรื่องของกู เพื่อตัวกูนี่แหละดีนัก   หลวงพ่อบอก ดูซะให้เข็ด.. แล้วเข็ดให้จริง.. 555   ที่ท่านทนได้ทุกวันนี้ เพราะท่านไม่เหลือตัวแล้วไงคุณ เป็นตัวอย่างของผู้มีขันติเป็นที่สุด อิฉันเอง ออกไปสักครึ่งวันก็ขันแตกแระ.. 555  ขอทำงานในกุฏิแทน ปล. แม้ไม่ได้ถามธรรมอะไร แค่ไปนั่งเฉยๆ เข้าสมาธิ  สักยี่สิบกว่านาที ในกุฏิท่านก็คุ้มแล้วค่ะ  พลังงานจิตล้วนๆ เลย ลองไปชิมดูค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 17:30:49

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนได้เข้าไปกราบท่าน...อยากจะบอกว่าปิติจนตัวสั่นกระจายขยายออกเลย  ด้วยระลึกถึงคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์  และก็อย่างที่คุณchaosy ได้กล่าวมาน่ะครับ  พอได้คำตอบที่สงสัย ซึ่งก็เป็นอย่างที่คาดหมายตามความรู้สึกขาดที่ยังไม่มั่นใจ  แต่ที่ไม่ได้ถามรายละเอียดและแนวทางต่อนั้นเพราะคิดเอาเองว่า  ตอนนี้ปัญญาที่มียังรองรับสิ่งที่เกิดขึ้นยังไม่ได้(ติดกรอบเอาไว้ตามแบบแปลน) จึงแค่อยากรู้ว่าใช่หรือไม่เท่านั้น  แต่พอได้ทราบถึงข้อธรรมที่ท่านเมตตาแสดงเพิ่มเติมและได้กัลยาณมิตรมาขยายความผ่านลูกน้องเก่า ( ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามีกี่ท่านที่สนทนาธรรมกัน  โดยนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เกื้อหนุนเมตตาแสดงธรรมอธิบายวิธีการและข้อปฏิบัติ ) จึงเข้าใจถึงแนวทางในการปรับฐานให้สมควรและแนวทางการต่อยอด   ในตอนที่ผมถามท่านในข้อสงสัย  ดูท่าท่านมีความสุข  ดังคำพูดที่ท่านบอกผมด้วยเมตตาที่ว่า " เมิงมันพวกคุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง  ต้องคุยกับพวกนี้...."  ดูท่านยิ้มมีความสุขสอนธรรมพวกลูกศิษย์ทั้งพระและคารวาส  พอถึงคราวผู้อื่นถามถึงคำถามอื่นต่อไป  ท่านยังกลับลงมาข้อธรรมที่ผมถามอยู่เลย ได้บูชาคุณท่านด้วยการภาวนาที่ศาลาใหญ่   อันที่จริงชอบใจสะพานปูนมากหันหน้าออกไปทางสระน้ำแต่ฝนดันตกและที่สำคัญเห็นว่าเป็นเขตสงฆ์ห้ามเข้า  ภาวนาใช้เวลานานมากกว่าจะจบครบสมบูรณ์เพราะจิตไม่มีกำลังเท่าไหร่  และที่ศาลาใหญ่ก็วุ่นวายเป็นระยะๆ  ฝนตกอีกต่างหาก....5 5 5  ( ตอนเพลได้ไปดูที่ดินที่เสนา  เลยนั่งภาวนาให้เทวดาที่นั่น  2 ชม...หมดแรงเลย  เพราะมัวแต่นั่งสมาธิไม่ได้กินข้าวกลางวันและไม่ทานหลังเที่ยง ) อนุโมทนาท่านทั้งหลายที่คอยรักษาครูบาอาจารย์  อานิสงค์การรับใช้ใกล้ชิดกับท่าน..ปรากฏให้เห็นในปัจจุบัน.. จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 18:35:30

ความคิดเห็นที่ 7 สะพานปูนนั้น เรียกกันว่าสะพานบุญค่ะ เป็นเขตสงฆ์เฉพาะตอนกลางคืน ที่วัดนั้นผู้หญิงเยอะมาก ไม่ใช่ว่ารับเฉพาะผู้หญิง แต่ว่าผู้ชายมาน้อยเอง 555 สมัยนี้หาผู้ชายทำยายาก กร๊ากกกก แต่ที่มีก็แบบเจ๋งๆ เลย ผู้หญิงที่วัดจึงต้องทำหลายอย่าง หน้าที่สำคัญๆ ในส่วนของฆราวาสก็เป็นธรรมดาที่มีแต่แม่ๆ เพราะพ่อๆ ยังหาไม่ได้สักกี่คน ที่จะเอาจริงเอาจังมาช่วยงานที่วัด ภาคเช้ากลางวัน ใครๆ ก็ไปทำความเพียรได้ค่ะ แต่ภาคกลางคืน ต้องขอให้สงฆ์ใช้ แล้วมันมืดอันตราย เลยปักป้ายเขตสงฆ์  กันไว้ดีกว่าแก้ค่ะ ต้องลองมาภาวนาภาคกลางคืนนะคะ แจ่มสุดๆ ถ้ามีเครื่องรับ บางทีจะได้เรียนรู้ได้หลากหลาย กลางคืนที่วัดสัปปายะมากๆ แล้วเราก็รู้ว่าหลวงพ่อท่านทำงานตลอด 24 ชั่วโมง เราเพียรตอนกลางคืนนี่ ได้เต็มๆ  อุ่นใจเลย ว่าอาจารย์ท่านก็ดูแลเราอยู่จริงๆ คนมาทำเนสัชชิกที่วัด หรือมาเข้ากรรมฐานแบบเก็บตัว ก็มีบริการนะคะ มีกุฏิในป่าน้อยๆ ที่คุณจะเก็บอารมณ์ แล้วเขาจะส่งข้าวกับน้ำให้ แบบนั้นก็มีค่ะ ซึ่งหลายคนที่พอมีพื้นฐานมา จะได้พบกับความอัศจรรย์ทางธรรมกันทั้งนั้น แบบจะเข้าใจเองว่า หลวงพ่ออยู่ในกุฏิ มาสอนเราได้ไง อิอิ --- ตอนนี้เราจะมีโครงการกิจกรรมพุทธศาสนาวันอาทิตย์  จะเริ่มกันสัปดาห์แรกของเดือนตุลาคม โดยจะเริ่มจากจัดเดือนละครั้งก่อนค่ะ กิจกรรมก็มีรวมตัวมาวัด มาร่วมกันสวดมนต์ ทำบุญใส่บาตร ปล่อยปลา อะไรตามจริต อาจจะทำกิจกรรมบุญ แบบบุญกิริยาวัตถุ 10 น่ะค่ะ แล้วก็มีเข้าร่วมเรียนรู้การดูแลสุขภาพแนวพุทธ มีวิทยากรสอนฝึกฤาษีดัดตน  การใช้สมุนไพรกลางบ้านในการรักษาสุขภาพ  การรักษาสุขภาพโดยใช้หลักธรรมโอสถ สามารถปรึกษาปัญหาสุขภาพได้  ใครมีความกังวลใจเรื่องวิบากกรรมอะไรก็ตาม ก็มีวิทยากรให้คำปรึกษาได้ ตามหลักพระพุทธศาสนา ใครสนใจทางธรรม มีการล้อมวงสนทนาธรรม  ใครอยากฝึกภาวนา นิมนต์ครูอาจารย์สอนภาวนา  ใครอยากสอบถามสภาวะธรรม ก็มีครูอาจารย์ชี้แนะให้ แล้วก็รวมกันขึ้นกราบหลวงพ่อพร้อมกัน จะได้ถามธรรมกันได้เต็มอิ่ม ก่อนกลับบ้านอย่างมีความสุข เอาบุญไปฝากคนที่บ้าน เราจะเริ่มกัน อาทิตย์ที่ 2 ตุลาคม 2555 นี่ค่ะ เริ่มนัดแรก   ก็ขอเชิญชวนไว้ ณ โอกาสนี้ ถ้าอยากมาแจมก็หลังไมค์มาได้ค่ะ  ถ้าชาวกรุงเทพสนใจเยอะ ได้สัก 10 ท่าน จะจัดรถตู้รับส่งให้จากอนุสาวรีย์ชัยค่ะ สักสามสี่ครอบครัวก็เต็มคันแล้วนิ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 20:54:15

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยนิดนึงครับ ผ้าที่พาดบ่าแบบเฉียงๆนี่ มีไว้ใช้ทำอะไรกับบ้างครับ เห็นคนแก่ใช้กันก็เยอะ ผมดูแล้วมันน่าจะเกะกะมากกว่า เพราะต้องคอยจับให้มันเข้าที่ เวลามันเคลื่อน จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 22:05:26

ความคิดเห็นที่ 9 ผ้าสไบ สมัยก่อนคงไว้ปิดนม ตอนนี้เป็นประเพณี เพราะเราต้องสวมยกทรง เสื้อทับ เสื้อขาว และผ้าสไบด้วย ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าอะไรกันนักกันหนา..555 แต่ตอนหลังรู้แล้วว่า มันดีกับการภาวนา ตรงทำให้สำรวมกายมากขึ้น ทำให้มีสติตลอด กับความวุ่นวายของสไบ ข้อจำกัดของเครื่องแบบ เป็นการฝึกสติอย่างดี และทำให้สำรวมกาย เดินยืนนั่งนอน รุ่มร่ามไม่ต่างจากพระเลยค่ะ ถ้าเข้าใจตรงนี้ จะเห็นว่าเครื่องแบบมีประโยชน์ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 12:47:55

ความคิดเห็นที่ 10 ผ้าสไบ สมัยเด็ก..เห็นย่ายาย ใช้รองกราบพระ   ส่วนปู่ตานั้น  จะเป็นผ้าขาวม้าที่ใช้พาดบ่าหรือใช้สไบรองกราบพระ ขอโปรดพิจารณา... จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 21:51:33