PANTIP.COM : Y12692676 นั่งคิดนอนคิดมาหลายวันหลายคืนก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าการบวชมันสามารถทดแทนคุณบิดามารดาได้ยังไง ? []

ความคิดเห็นที่ 2

สมเด็จโตท่านได้เล่าว่า มีคราวหนึ่ง ท่านได้รับนิมนต์ให้แสดงธรรม ณ พระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัย ในพระบรมมหาราชวัง พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้เสด็จออกมาท่ามกลางเหล่าขุนนาง ข้าราชการและข้าราชบริพาร ครั้นพอพบหน้าท่าน เจ้าผู้ครองแผ่นดินก็ทรงสัพยอกว่า ? ท่านเจ้าคุณ เห็นเขาชมกันทั้งเมืองว่าท่านเทศน์ดีนักนี่ วันนี้ต้องขอพิสูจน์หน่อย?

สมเด็จโตทรงทูลว่า? ผู้ที่ไม่เคยฟังในธรรม ครั้นเขาฟังธรรมและได้รู้ได้เห็นในธรรมนี้แล้วเขาก็ชมว่าดี ขอถวายพระพรมหาบพิตร? และในวันนี้อาตมาจะมาเทศนาเรื่อง ? พระอรหันต์อยู่ในบ้าน?

ฝ่ายพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวและเหล่าขุนนาง ข้าราการและข้าราชบริพาร ต่างก็มีความสงสัย เพราะเคยได้ยินแต่ว่าพระอรหันต์ท่านจะอยู่แต่ในถ้ำ ในป่า ในเขา ในที่เงียบสงัด หรือที่วัดวาอารามเท่านั้น แต่ทำไมสมเด็จโต จึงกล่าวว่าจะเทศนาเรื่องพระอรหันต์อยู่ในบ้าน ในขณะที่ทุกคนพากันคิดสงสัยอยู่นั้น ฝ่ายสมเด็จโตทรงทราบด้วยญาณวิถีของทุกคน

ท่านจึงขยายความต่อไปว่า จิตพระอรหันต์ เป็นผู้บริสุทธิ์ ท่านละจากความโลภ ความโกรธ ความหลง ไม่ยินดีและยินร้าย ในเรื่องใด ๆ ทั้งสิ้น เป็นเนื้อนาบุญอันยอดเยี่ยม หากใครได้ทำบุญกับพระอรหันต์แล้วไซร้ ก็ถือได้ว่าเป็นลาภอันประเสริฐที่สุด บุญที่ได้ทำกับท่านจะให้ผลในชาติปัจจุบันทันที่ไม่ต้องรอไปถึงชาติหน้า ทุก ๆ คนจึงมุ่งเสาะแสวงหาแต่พระอรหันต์ที่อยู่นอกบ้าน แต่ไม่เคยมองพระอรหันต์ที่อยู่ในบ้านเลย

ทุก ๆ คนที่นั่งฟังเทศนาอยู่ในที่แห่งนั้นต่างทำสีหน้างุนงงไปตามกัน เพราะไม่เข้าใจความหมาย สมเด็จโตจึงเทศนาต่อไปว่า? พระอรหันต์คือพระผู้ประเสริฐ คนเราทั้งหลายพยายามค้นหาพระผู้ประเสริฐ เพียงหวังที่จะยึดท่าน เกาะผ้าเหลืองท่าน เกาะหลังของท่าน เพื่อให้ท่านพาไปสู่ความสุข แม้ว่าท่านจะอยู่ไกลสุดขอบฟ้า คนเราก็ยังอุตสาห์ดั้นด้นดิ้นรนไปหา เพียงหวังเพื่อยึดเหนี่ยวและบูชาท่าน แต่พระที่อยู่ภายในที่ใกล้ตัวที่สุดกลับมองข้าม มองไม่เห็นเหมือนใกล้เกลือแต่กับไปกินด่าง อันน้ำใจของพ่อแม่ที่ให้ต่อลูก มีแต่ความบริสุทธิ์ ไม่คิดหวังสิ่งใดตอบแทน เช่นเดียวกับน้ำใจของพระอรหันต์ที่ให้ต่อมนุษย์ ก็มีความบริสุทธิ์เช่นเดียวกัน

พ่อแม่จึงเปรียบเสมือน พระอรหันต์ของลูก ท่านมีน้ำใจบริสุทธิ์ต่อลูกมากมายนัก ท่านเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่อยู่ในท้องของท่าน ทนทุกข์ทรมานร่วมเก้าเดือนบ้างสิบเดือนบ้าง แต่ท่านก็ไม่เคยปริปากบ่นสักนิด มีแต่ความสุขใจ แม้ลูกเกิดออกมาแล้วพิกลพิการ หูหนวก ตาบอด ท่านก็ยังรักยังสงสารเพราะท่านคิดเสมอว่านั้นคือสายเลือด ถือว่าเป็นลูกไม่เคยคิดรังเกียจและทอดทิ้ง แต่ท่านกลับจะเพิ่มความรักความสงสารมากยิ่งขึ้น ครั้นตอนที่เราเป็นเด็กเล็ก ๆ ก็ซุกซนรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เราเคยหยิก เคยข่วน ทุบ ตี เตะ ต่อย กัด หรือด่าทอพ่อแม่ต่าง ๆ นานา เพราะความไร้เดียงสา ท่านก็ไม่เคยโกรธเคือง กลับยิ้มร่าชอบใจ เพิ่มความรักความเอ็นดูให้ท่านเสียอีก แม้เราจะเป็นผู้ใหญ่รู้ผิดชอบชั่วดี แต่บางครั้ง ด้วยความโกรธ ความหลง เราก็ยังทุบตีหรือด่าทอท่านอยู่ แทนที่ท่านจะโกรธถือโทษเอาผิดต่อเรา ท่านกลับยอมนิ่งเฉยยอมที่จะทนรับทุกข์เพียงฝ่ายเดียว ยอมเสียน้ำตา ยอมเป็นเครื่องรองรับมือ รับเท้า และปากของเรา สำหรับลูกแล้ว ท่านเสียสละให้ทุกอย่าง ท่านให้อภัย ในการกระทำของเราเสมอเพราะท่านกลัว เราจะมีบาปมีกรรมติดตัว จึงยอมที่จะเจ็บยอมทุกข์เสียเอง ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะรักเรา และหวังดีต่อเราอย่างจริงจังและจริงใจเหมือนพ่อแม่ ท่านเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เล็กจนเราเติบใหญ่ ทุ่มเทแรงกายแรงใจ และกำลังทรัพย์ ให้แก่เราอย่างมากมาย จนไม่อาจประมาณค่าเป็นตัวเลขได้ ทั้งนี้เพราะมันมากมายจนเกินกว่าจะประมาณค่าได้ และในบางครั้ง ลูกหลงผิดเป็นคนชั่วด้วยอารมณ์แห่งโทสะ เป็นคนเมาขาดสติ ก่อกรรมทำเข็ญเป็นที่เดือนร้อนแก่ชาวบ้าน ต้องถูกดำเนินคดีตามกฎหมายของบ้านเมือง ในสายตาของท่านแล้ว เมื่อมีภัยสู่ลูกก็ยังโอบไปปกป้องรักษาช่วยเหลือลูกอย่างเต็มกำลัง และสุดความสามารถ ยอมเสียทรัพย์สินและเงินมากมายเพื่อให้ลูกได้พ้นผิด ถึงแม้ว่าบางครั้งลูกต้องถูกจองจำหมดแล้วซึ่งอิสรภาพด้วยอาญาแห่งแผ่นดิน ก็คงมีแต่พ่อแม่เท่านั้นที่คอยหมั่นดูแลไปเยี่ยมไปเยียน คอยส่งน้ำส่งข้าวปลาอาหาร คอยให้กำลังใจแก่ลูก ให้ต่อสู้กับความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานของจิตใจที่ลูกได้รับ และรอนับเวลาที่ลูกจะกลับมาสู่อ้อมกอดอีกครั้งหนึ่ง

น้ำใจที่มีต่อลูกเช่นนี้เปรียบเท่ากับน้ำใจของพระอรหันต์โดยแท้ พ่อแม่จึงเป็นพระอรหันต์ในบ้านของเราจริง ๆ ทำไมพวกท่านจึงไม่คิดที่จะบุญกับพระอรหันต์ที่อยู่ในบ้านของท่านเล่า

สำหรับลูก ถึงแม้พ่อแม่จะเป็นโจรเป็นคนชั่วในสายตาของบุคคลอื่น แต่สำหรับลูกแล้ว ท่านเสียสละได้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินเงินทอง แม้แต่ชีวิตท่านก็สามารถเสียสละให้ลูกได้ พ่อแม่มีลูกนับ ๑๐ คนเลี้ยงดูมาเติบใหญ่ แต่ลูกทั้ง ๑๐ คนกลับเลี้ยงดูพ่อแม่เพียง ๒ คนไม่ได้ ชอบเกี่ยงกันเพราะลูกเหล่านั้นกำลังลืมคำว่า พระคุณของพ่อแม่

ยามที่พ่อแม่ท่านมีชีวิตอยู่เราควรที่จะเลี้ยงดูพ่อแม่ โดยการซื้อหาอาหารการกิน ซื้อเสื้อผ้า พาท่านไปทำบุญทำทาน เข้าวัดเข้าวา อะไรก็ตามที่ทำแล้วให้ท่านมีความสุขก็ควรทำให้ท่าน ดูแลความทุกข์สุขและเลี้ยงดูจิตใจท่าน เชื่อฟังในโอวาทคำเตือนของท่าน คำพูดคำจาที่จะพูดกับท่านก็ต้องระมัดระวัง เพราะคนแก่นั้นใจน้อย ต้องรักษาน้ำใจท่าน ไว้ด้วยคำพูดที่นิ่มหู ฟังดูแล้วไม่ทำให้ท่านไม่สบายใจ ไม่ปล่อยทิ้งท่านอยู่อย่างว้าเหว่ คอยเอาใจใส่ปรนนิบัติดูแลท่านอย่างใกล้ชิด แต่คนส่วนมากมักจะทำบุญให้พ่อแม่ เมื่อยามที่ท่านตายจากเราไปแล้ว เพราะนั่นคือการพลาด และเป็นการพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเราเอง ซึ่งความจริงแล้วเราควรที่จะทำบุญให้กับพ่อแม่ในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้กตัญญูกตเวที

ขอให้สาธุชนทั้งหลายผู้มาได้ฟังธรรมในวันนี้ จงกลับไปทำบุญกับพ่อแม่ผู้เป็นพระอรหันต์ในบ้าน การทำบุญแบบนี้จะได้อานิสงส์ทันตาเห็นในชาติปัจจุบัน บุญที่ให้ผลในชาติปัจจุบัน คือบุญที่ทำกับพระอรหันต์ผู้ประเสริฐ แต่พระอรหันต์ที่อยู่นอกบ้าน พวกท่านไม่อาจจะล่วงรู้ได้ว่าองค์ใดจริงหรือไม่จริง แต่ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดและเป็นของจริง และบูชาได้อย่างแน่นอน ไม่เคยเห็นผู้ใดเลยที่มีความกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่แล้ว ต้องพบกับความวิบัติไม่เคยมี มีแต่จะทำมาหากินอาชีพอะไรก็จะเจริญรุ่งเรือง แคล้วคลาดปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟก็ไม่ไหม้ มีแต่ความสุข อายุยืนยาวตายตามกาลเวลา

ขอให้ท่านทั้งหลายที่อยู่ในที่นี้ จงใช้สติและพิจารณาในเรื่องราวต่าง ๆ ที่อาตมาได้เทศนาให้ฟังในครั้งนี้ได้ดี แล้วประโยชน์และความสุข ก็จะบังเกิดแก่ท่านทั้งหลายอย่างทันตาเห็น เอวัง...ก็มีด้วยประการฉะนี้ ขอถวายพระพร
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอบแทนพระคุณของบิดามารดา ตามที่คุณเห็นว่าสมควรครับ

จากคุณ : vrod

เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 13:37:27

ความคิดเห็นที่ 6

การได้บวชถือเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนที่นับถือพระพุทธศาสนา เป็นการออกแสวงหาทางพ้นทุกช์
ที่นี้ประเด็นอยู่ที่ว่า ทำไมการบวชจึงถือว่าได้ตอบแทนบุญคุณบิดามารดา (ทั้งที่ตอบแทนอย่างไรก็ไม่หมด)
อย่างที่บอกการบวชถือว่าเป็นการทำบุญ เป็นการสร้างกุศลในระดับทื่สูงของคนที่นับถือศาสนาพุทธ
คนบวชที่บวชด้วยความศรัทธาย่อมอิ่มเอิบใจ มีความสุขใจ ยิ่งเป็นพ่อแม่ด้วยแล้วยิ่งมีความสุขใจที่ได้บวชลูกของตน ยิ่งในทางศาสนาเรา ถือว่าใครมีลูกได้บวชนี่ เท่ากับว่าได้เป็นญาติกับพระศาสนา ที่นี้พ่อแม่ได้บวชลูกก็เกิดความอิ่มเอิบผ่องอกผ่องใจในกุศล ในความเป็นญาติกะพระศาสนานั้นไง ส่วนความสุขหลังความตายนั้นก็เป็นความสุขหลังความตาย แต่แท้จริง เมื่อทำแล้วย่อมได้รับแล้วในเบื้องต้น สวรรค์อะไรนั้นเป็นเรื่องเบื้องปลายครับ

ต่อถามว่า การบวชเป็นการฝึกความอดทนนั้น เป็นความเข้าใจผิด ที่สมัยโบราณนิยมให้คนบวชก่อนมีเรือนเพราะ การบวชเป็นการเข้าไปรับการอบรมจิตใจให้รู้จากแยกแยะผิดชอบชั่วดี อีกทั้งวัดสมัยโบราณเป็นที่รวบรวมสรรพวิชาต่างๆ คนสมัยก่อนจึงนิยมให้บวชก่อนมีเรือน ไม่ใช่บวชเพื่อฝึกความอดทน แต่บวชเพื่อฝึกสติ อะเผื่อศึกษาครับ

( อีกอย่างการบวชด้วยศรัทธาเพราะเห็นตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ เป็นคนละเรื่องกะการบวชอันนี้ การบวชที่เจ้าของกระทู้ถาม เข้าใจว่าเป็นการบวชตามประเพณี)
ใช่ครับการไปเป็นทหาร ได้ฝึกความอดทนทางกายได้มากกว่า แต่การฝึกนั้นเป็นการฝึกความอดทนทางกาย ไม่ใช่การฝึกความอดทนทางใจ การฝึกอันนั้นเป็นการฝึกที่เอากำลังกายอดทน เพื่อชนะคนอื่น แต่การฝึกตามหลักศาสนาพุทธเป็นการฝึกเพื่อเอาชนะตนเอง
ต่อข้อที่ว่าอยู่บ้านอ่านหนังสือเงียบๆก็ได้สมาธิ ได้ความรู้ ก็ดีแล้วครับ ก็ถูกในแง่นั่น(หรือแง่ของคุณ)
แต่สมาธิและองค์ความรู้ต่างๆในโลกนี้ ถ้าขาดการนำมาใช้นำมาปฎิบัติด้วยตนเองแล้ว อันนั้นเป็นแค่องค์ความรู้ปกติ ไม่สามารถทำสิ่งที่รู้นั้นให้งอกเงย เป็นประโยชน์อันใดไม่ การ "รู้" ในศาสนาพุทธต้องรู้แบบปฎิบัติและได้รับผล อันนั้นจึงเรียกว่า มีความ"รู้" ครับ
ต่อข้อที่ว่า ทำไมผมต้องบวช นั่นซิ ทำไมต้องบวชด้วย
บวชเข้าไปศึกษาคุณก็จะได้รู้อะไรของศาสนานี้ดีกว่าที่คุณไม่ได้บวช แล้วก็มาคิดเองว่าคุณรู้
ปอลอ. ถ้าคิดว่าที่คุณคิดถูกต้องแล้ว ก็ไม่ต้องบวชก็ได้ เพราะศาสนาพุทธเปิดกว้างในด้านการทำความดีอยู่แล้ว ไม่ต้องเป้นพระก็ทำได้ ถ้าไม่ศรัทธาก็อย่าบวช เพราะคนที่บวชโดยที่ไม่ศรัทธาจริง มีเปอร์เซ็นมากที่ทำให้ศาสนาเป็นข่าวในทางไม่ดี
จุ๊บๆ
ลิ้งที่เจ้าของกระทู้นำมานั้น อันนั้นมันของจานบินนี่ บอกก่อนนะ มันคนละเรื่องกะที่ผมตอบนะ อันนั้นมันนัยยะอื่นแฝง เดี่ยวจะหาว่าผมไปแก้ตัวให้ จานบิน
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 55 14:27:44
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 55 14:12:29
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 55 14:00:06

จากคุณ : สนทนากันครับ (อนุมัติตามที่ขอ)

เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 13:50:14