ความคิดเห็นที่ 1 ขออนุญาตเล่าต่อ แต่เดิมการทำงานของผม  รับผิดชอบเฉพาะการปฏิบัติหน้าที่  ในส่วนของตนเองเท่านั้น   ไม่ต้องมีส่วนรับผิดชอบในการปฏิบัติหน้าที่  ของเพื่อนร่วมงานคนอื่น   เมื่อผมได้เลื่อนตำแหน่ง  เป็น  ผู้บังคับบัญชา  มีผู้ใต้บังคับบัญชา  ในความรับผิดชอบ ผมต้องมีส่วนรับผิดชอบในการปฏิบัติงาน  ของผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคน ในการปฏิบัติงานที่รับผิดชอบเฉพาะตนเอง  เมื่อต้องมีความรับผิดชอบในงานของ ผู้ใต้บังคับบัญชา  ปัญหาที่ตามมามีมากมาย  เริ่มตั้งแต่ การปฏิบัติงาน   ปริมาณงาน  งานค้าง แนวคิด  ทัศนคติ  และ  ทิฎฐิ  ของแต่ละบุคคล การติดต่อสื่อสารกับบุคคลภายนอก  ที่เกี่ยวข้อง และปัญหาอื่น  ๆ   เป็นเหตุปัจจัยให้ผมทำงานแบบไม่มีความสุข แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 21:31:45

ความคิดเห็นที่ 2 ขออนุญาตเล่าต่อ ผมเริ่มต้นค้นหา  และ  คัดเลือกหลักธรรมที่จะนำมาใช้ในการปฏิบัติงานต่อจากนี้ บุคคลพึงละธรรมอกุศลทั้งปวง บุคคลพึงประกอบธรรมกุศลให้ถึงพร้อม เป็นแนวทางที่ผมใช้ในการค้นหาคำตอบ  จากหลักธรรมกุศลที่หลากหลาย มาจบที่  ความเมตตา ความเมตตา  เป็นหลักธรรมกุศลที่ผมกับครอบครัวใช้เป็นหลักธรรมขั้นพื้นฐานในการ ดำเนินชีวิตมาหลายปีแต่ไม่เคยมุ่งมั่นแบบจริงจัง  ไม่ได้ใช้เป็นฐานที่ตั้งแห่งสติ ผมใช้เวลาในการศึกษาหลักธรรมกุศล  คือ  ความเมตตา  เป็นเวลานานพอสมควร   ในที่สุดผมได้ค้นพบ  และ  เข้าใจแกนหลักของ  ความเมตตา  ซึ่งผมขาดหายไป  เป็นเหตุให้ ความเมตตาของผมไม่สมบูรณ์  และไม่ก้าวหน้า   แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 08:28:49

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุญาตเล่าต่อ ผมศึกษาจากพระไตรปิฎก  และสะดุดกับข้อความว่า   “......ดูกรคฤหบดี  อีกประการหนึ่ง  ภิกษุมีใจประกอบด้วยเมตตา  แผ่ไปสู่ทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่สอง  ทิศที่สาม  ทิศที่สี่  ก็เหมือนกัน เธอมีใจประกอบด้วยเมตตาอันไพบูลย์  เป็นมหัคคตะ  ไม่มีประมาณ  ไม่มีเวร   ไม่มีความเบียดเบียน  แผ่ไปทั้งเบื้องบน  เบื้องล่าง  เบื้องขวาง  ตลอดโลก  ทั่วสัตว์ ทุกเหล่า  โดยความมีตนทั่วไป  ในที่ทุกสถานอยู่   ด้วยประการฉะนี้  เธอพิจารณาอยู่อย่างนี้  ย่อมรู้ชัดว่า  แม้เมตตาเจโตวิมุตตินี้  อันเหตุ ปัจจัยปรุงแต่งขึ้น  ก่อสร้างขึ้น   ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง  อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น  ก่อสร้างขึ้น  สิ่งนั้นไม่เที่ยง  มีความดับไป เป็นธรรมดา  ดังนี้  เธอตั้งอยู่ในเมตตาเจโตวิมุตตินั้น  ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้าไม่ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย  เพราะความยินดีเพลิดเพลินในธรรม  คือ สมถะ  และ  วิปัสสนา  นั้น  ...... เธอย่อมเป็นโอปปาติกะ  จะปรินิพพานในที่นั้น  มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา......” แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 16:51:32

ความคิดเห็นที่ 4 สาธุค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 19:40:35

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตเล่าต่อ ผมเริ่มใช้เวลากับการพิจารณา  ความเมตตา  ทีละส่วน  เริ่มต้นจาก “......ภิกษุมีใจประกอบด้วยเมตตา  แผ่ไปสู่ทิศหนึ่งอยู่  ทิศที่สอง  ทิศที่สาม  ทิศที่สี่   ก็เหมือนกัน...... เธอมีใจประกอบด้วยเมตตาอันไพบูลย์  เป็นมหัคคตะ  ไม่มีประมาณ  ไม่มีเวร   ไม่มีความเบียดเบียน  แผ่ไปทั้งเบื้องบน  เบื้องล่าง  เบื้องขวาง  ตลอดโลก  ทั่วสัตว์ ทุกเหล่า  โดยความมีตนทั่วไป  ในที่ทุกสถานอยู่......” ผมเริ่มพิจารณาว่า เป็นอย่างไรหนอ  จึงเรียกว่า   ความเมตตา  แผ่ไปสู่ทิศหนึ่งอยู่  ทิศที่สอง  ทิศที่สาม  ทิศที่สี่  ก็เหมือนกัน ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอ  จึงได้ชื่อว่า ความเมตตาอันไพบูลย์  เป็นมหัคคตะ  ไม่มีประมาณ  ไม่มีเวร   ไม่มีความเบียดเบียน  แผ่ไปทั้งเบื้องบน  เบื้องล่าง  เบื้องขวาง  ตลอดโลก  ทั่วสัตว์ ทุกเหล่า  โดยความมีตนทั่วไป  ในที่ทุกสถานอยู่ แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 55 21:09:47

ความคิดเห็นที่ 6 สาธุค่ะ มารออ่านนะคะ จากคุณ : การบูร (Camphor) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 05:31:01

ความคิดเห็นที่ 7 ขออนุญาตเล่าต่อ พิจารณาความเมตตาต่อนะครับ ผมใช้เวลามากพอสมควรกับการพิจารณา  ความเมตตา  ได้ข้อสรุป  ดังนี้ “......สรรพสัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์  เกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  ด้วยกันหมดทั้งสิ้น   ขอให้อยู่เป็นสุข เป็นสุข  เถิด  อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย สัตว์โลกทั้งหลาย  เหล่าใด ที่ตั้งอยู่ในทิศทั้งสี่ ที่รู้จักก็ดี  ที่ไม่รู้จักก็ดี   ที่เป็นมิตรก็ดี  ที่เป็นศัตรูก็ดี ที่หลับอยู่ก็ดี  ที่ตื่นอยู่ก็ดี   ที่มองเห็นก็ดี  ที่มองไม่เห็นก็ดี ที่อยู่ในเรือนก็ดี  ที่อยู่นอกเรือนก็ดี ที่อยู่ในที่ใกล้ก็ดี  ที่อยู่ในที่ไกลก็ดี ขอให้ได้รับอานิสงค์แห่งเมตตาที่ข้าพเจ้าแผ่ให้ไปนี้  ขอจงเป็นผู้ปราศจากทุกข์   ขอจงเป็นผู้ปราศจากเวรซึ่งกันและกัน......” ผมพยายามระลึกถึงธรรมกุศล  คือ  ความเมตตา  เนือง  ๆ  เพื่ออบรมอินทรีย์   อบรมพละ  อบรมโพชฌงค์  ให้เจริญขึ้น เพื่อให้จิตตั้งมั่นอยู่ในความเมตตา  ผมพยายามทำซ้ำ ๆ  อยู่อย่างนั้น  ในอิริยาบถ   ยืน  เดิน  นั่ง  นอน  เพื่อเข้าสู่  วิริยะสัมโพชฌงค์ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 12:40:18

ความคิดเห็นที่ 8 ขออนุญาตเล่าต่อ ผมฝึกเมตตา  เพื่อให้เป็น  วิริยะสัมโพชฌงค์  อยู่เป็นเวลาหลายปี  ไม่ก้าวหน้าครับ   สงบอยู่ที่   วิริยะสัมโพชฌงค์  ไปต่อไม่ได้  เกือบท้อใจเหมือนกัน  แต่ก็ยังฝึกเมตตา ไม่ยอมทิ้ง  ทำได้เท่าไร  นับเท่านั้น ขอยกคำกล่าวของพระองคุลีมาลอรหันต์บทหนึ่ง  นะครับ “......คนทดน้ำ  ย่อมชักน้ำไปได้   ช่างศร  ย่อมดัดลูกศรได้ ช่างถาก  ย่อมถากไม้ได้  ฉันใด บัณฑิตทั้งหลายย่อมฝึกฝนตนได้ด้วย  ความเพียร  ฉันนั้น......” แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 16:33:20

ความคิดเห็นที่ 9 ขออนุญาตเล่าต่อ ในช่วงหนึ่งของชีวิต  ผมเริ่มได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู  หรือ  บางคนเรียกสัมผัสที่หก ปัจจุบันยังคงได้ยินอยู่  บอกเล่าเรื่องราว  หรือ  เหตุเภทภัยที่จะเกิดขึ้นในอนาคตให้ใช้ ความระมัดระวังในการดำเนินชีวิต   ทำให้ผมอยู่รอดปลอดภัย  ผ่านพ้นปัญหา  อุปสรรค  ในชีวิต  และ  ในการทำงาน  ได้ทุกครั้ง   ถ้ามีโอกาส  จะเล่าให้ฟังนะครับ ในวันหนึ่ง  ผมได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู “......ขาของเรามีอยู่  แต่ถูกผูกมัดไว้  ไม่อาจเป็นที่พึ่งแห่งเรา สามีของเรามีอยู่  แต่พลัดพรากจากไป  ไม่อาจเป็นที่พึ่งแห่งเรา บุตรของเรามีอยู่  แต่อยู่ในครรภ์ของเรา  ไม่อาจเป็นที่พึ่งแห่งเรา ตัวเราได้รับทุกข์เวทนานักหนา  หากแม้นกุศลอันใด  มีอยู่ในโลก ได้โปรดอนุเคราะห์แก่เรา  ให้พ้นจากทุกข์เวทนา  ในครั้งนี้ด้วยเถิด......” แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 18:18:13

ความคิดเห็นที่ 10 ขออนุญาตเล่าต่อ ในวันที่ผมได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู  ......   “......ขาของเรามีอยู่  แต่ถูกผูกมัดไว้  ไม่อาจเป็นที่พึ่งแห่งเรา...... ตัวเราได้รับทุกข์เวทนานักหนา  หากแม้นกุศลอันใด  มีอยู่ในโลก ได้โปรดอนุเคราะห์แก่เรา  ให้พ้นจากทุกข์เวทนา  ในครั้งนี้ด้วยเถิด......” ในวันนั้น  ที่ผมได้ยินเสียงกระซิบ  รู้สึกสงสัย  แต่ไม่มีความเข้าใจ  รู้สึกแต่ว่า ในวันนั้นเป็นวันหยุด  แต่ต้องการออกไปนอกบ้าน  ตัดสินใจไปเดินตลาด   ในบ่ายวันนั้น    ผมไปตลาดกับ ลูกชาย  เมื่อเดินเข้าไปในตลาด  ลูกชายชี้ให้ผมดู เต่าขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง  ถูกเชือกฟางผูกมัดขาข้างหนึ่งโยงไว้กับโต๊ะขายผักในตลาด แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 55 19:55:06

ความคิดเห็นที่ 11 ขออนุญาตเล่าต่อ  เกี่ยวกับเต่าในตลาดนะครับ ผมยืนพิจารณาเต่าตัวนั้น  เห็นเขาพยายามต่อสู้ดิ้นรน  ดึงขาตัวเองให้พ้นจาก เชือกฟางที่ผูกมัดขาไว้กับโต๊ะขายผัก  แม่ค้าในตลาดจึงจับเค้านอนหงายท้องกับพื้น   ทำให้เค้ายืดหัว  ยืดขา  ออกมาจากกระดอง  ตะเกียกตะกาย  ด้วยความทุกข์  ทรมานยิ่งนัก ผมบอกให้ลูกชายเดินเข้าไปสอบถามเกี่ยวกับเต่าตัวนั้น  ลูกชายเดินเข้าไปสอบถาม และเดินกลับมาบอกผมว่า  เต่าตัวนี้เค้าขายในราคา  250  บาท   ผมบอกลูกชายว่า  ให้เงินแม่ค้าไป  และขอรับเต่ามา  ลูกชายจึงเดินไปคุยกับแม่ค้า     จ่ายเงินให้  แม่ค้าปลดเชือกฟางที่มัดขาเต่าออก  และจับเต่าใส่ถุงข้าวสารขนาดกลาง ส่งให้ลูกชายเดินกลับมาหาผม  พร้อมกับถุงใส่เต่าตัวนั้น ปัญหาใหม่เริ่มขึ้น  จะทำอย่างไรกับเต่าล่ะคราวนี้  ......   แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 07:42:43

ความคิดเห็นที่ 12 ขออนุญาตเล่าต่อ  เกี่ยวกับเต่าในตลาดนะครับ ปัญหาใหม่เริ่มขึ้น  จะทำอย่างไรกับเต่าล่ะคราวนี้......   ในช่วงนั้น  ผมได้รับแต่งตั้งให้ทำงานที่จังหวัดเชียงใหม่  เคยขับรถเข้าไปเที่ยว ในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่  เห็นบริเวณที่เรียกว่า  ......อ่างแก้ว.....  มีสภาพร่มรื่น มีสระน้ำขนาดใหญ่  มีต้นไม้มาก  เค้าน่าจะอยู่อย่างสุขสบาย  โดยไม่มีใครมาเบียดเบียน   จึงตัดสินใจนำเต่าไปปล่อยที่นั่น  ...... ขับรถวนอยู่พอสมควรกว่าจะถึง  เนื่องจากไม่คุ้นเคยเส้นทางภายในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่   ใช้ปากสอบถามเส้นทางจากนักศึกษา  ในที่สุดก็ถึง  แต่ก็ต้องพบกับปัญหาใหม่...... เมื่อจอดรถเสร็จผมหิ้วถุงใส่เต่า  ไปวางใกล้สระน้ำเปิดปากถุงไว้  ให้เค้าเดินออกมาเอง ไม่กล้าจับ  ไม่อยากให้เค้ากลัว  และกลัวเค้าตกใจด้วย  ใช้วิธีแผ่เมตตาให้เค้า  ให้เค้าเดินออกมาเอง   เต่าตัวนั้น  เดินออกมาที่ปากถุง  ชะโงกหัวออกมาจากกระดอง  แล้วหันหลังกลับเดินเข้าไป ที่ก้นถุงอีกครั้งหนึ่ง  ...... ครั้งนี้  ที่มีปัญหาเป็นผมกับลูกชายแล้ว  ไม่ใช่เต่า  ...... แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 12:05:48

ความคิดเห็นที่ 13 ขออนุญาตเล่าต่อ  เกี่ยวกับเต่าในตลาดนะครับ ......เต่าตัวนั้น  เดินออกมาที่ปากถุง  ชะโงกหัวออกมาจากกระดอง  แล้วหันหลังกลับ เดินเข้าไปที่ก้นถุงอีกครั้งหนึ่ง...... ครั้งนี้  ที่มีปัญหาเป็นผมกับลูกชายแล้ว  ไม่ใช่เต่า  จะทำอย่างไรต่อ  พอดีมีรุ่นพี่ที่รู้จัก เป็นคนเชียงใหม่  จึงโทรคุยด้วย  รุ่นพี่บอกว่า  เต่าส่วนใหญ่ถูกจับมาจากดอยสุเทพ   เค้าอาจต้องการที่จะกลับบ้าน  กลับไปหาครอบครัว  ให้ลองไปปล่อยบนดอยสุเทพ ผมตัดสินใจขับรถพาเต่าออกจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่  ขึ้นดอยสุเทพ  พอขับรถผ่าน อนุสาวรีย์  ครูบาศรีวิชัย  เต่าที่เคยนอนอยู่ก้นถุง  เค้าแสดงอาการทันที  คือ  ยืดหัว  ยืดขา   ออกจากกระดอง  และพยายามตะกายออกจากถุง   ......ลูกชายพูดว่า  เค้าน่าจะได้กลิ่นของบ้าน  เค้าต้องการกลับบ้านไปหาครอบครัวแน่เลย .. แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 16:46:14

ความคิดเห็นที่ 14 ขออนุญาตเล่าต่อ  เกี่ยวกับเต่าในตลาดนะครับ ......ผมขับรถพาเต่าขึ้นดอยสุเทพ  ไปจนถึงจุดที่ไม่มีคน  เพื่อไม่ให้เค้าถูกเบียดเบียน พอจอดรถวางถุงลงกับพื้นเท่านั้น  เค้าคลานออกจากถุงทันที   คิดว่าเค้าคงคิดถึงบ้านและครอบครัวมากเต็มที  ......   เต่าตัวนั้นเดินดุ่มเข้าไปในป่า  โดยไม่สนใจผมกับลูกชาย  ซึ่งยืนมองส่งเค้ากลับบ้าน อย่างมีความสุข  เค้าเดินเข้าไปในป่าประมาณหกเมตรจึงหยุด  ขยับตัวหันหน้ากลับมา มองผมกับลูกชาย  เหมือนกับต้องการจะรู้ว่า  ......   ใครหนอ  ที่ช่วยให้เค้าได้พ้นจาก  ความทุกข์  ความทรมาน  ในครั้งนี้  และพาเค้ามาส่ง กลับบ้านให้เค้าได้มีโอกาสมาพบกับครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง ถึงตอนนี้  ผมร้องไห้เลย  น้ำตาไม่รู้มาจากไหน  ความปลื้มใจ  ความอิ่มใจ  ความปีติ มันเกิดขึ้นพร้อมกัน  เป็นสิ่งที่บอกไม่ถูก  อธิบายไม่ได้  ความเมตตาเต็มอิ่มบริบูรณ์ อยู่ภายใน  พยายามมานาน  ได้พบกับความสำเร็จในวันนั้น  ...... แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ   ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 55 23:23:42

ความคิดเห็นที่ 15 สาธุค่ะ อ่านไป ก็เต็มตื้นไปด้วย ปีติค่ะ กรรมดีของเต่าด้วย จิตเมตตาของท่านด้วย ท่านได้สร้างเมตตาบารมี ด้วยใจอันบริสุทธิ์ ท่านเหมาะสมที่สุดแล้วกับความสุุขใจมี่ได้รับ แม้ลูกเมียบริวารของเต่า แม้ลูกเมียบริวารของท่านก็ ปลื้ม ปีติสุข แม้คนที่มาอ่าน ได้ยิน ได้ฟัง ก็เป็นสุข ท่านได้สร้างเหตุที่เป็นสิ่งที่ประเสริฐแล้ว ย่อมรับผลอันประเสริฐ ขออนุโมทนาบุญ กับท่านด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 55 07:24:20 จากคุณ : การบูร (Camphor) เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 07:21:18

ความคิดเห็นที่ 16 ......ห้วงน้ำที่เต็ม  ย่อมยัง......สมุทร......สาคร......ให้บริบูรณ์  ได้ฉันใด ความดี  อันบุคคลได้กระทำแล้ว  ในโลกนี้  ย่อมสำเร็จประโยชน์......แก่บุคคลนั้น ทั้งในปัจจุบัน  ทั้งในอนาคต  ฉันนั้น...... ......ขออนุโมทนา  ในความดี  ของเพื่อนสมาชิกทุกท่าน......ขออิฏฐผล......แห่งความดีนั้น ที่ท่านปรารถนาแล้ว  ตั้งใจแล้ว......จงประสบผลสำเร็จ ......ขอความดำริทั้งปวง  อันปรารถนาแล้ว  ด้วย......ความดี......เหล่านั้น  จงสำเร็จบริบูรณ์ เต็มอิ่มเหมือนดั่ง......พระจันทร์วันเพ็ญ ......เหมือนแก้วมณี  อันสว่างไสว  ทรงคุณ   ทรงควรค่า  แห่ง......ความชื่นชมยินดี......ฉันนั้น ขออนุโมทนา  ในความดีของ  คุณการบูร   Camphor   ด้วยเช่นกันครับ ขอให้เจริญในธรรมนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 55 16:23:57

ความคิดเห็นที่ 17 ขออนุญาตเล่าต่อ ......ความเมตตาเต็มอิ่มบริบูรณ์อยู่ภายใน......พยายามมานาน  ได้พบกับความสำเร็จ           ในวันนั้น  ในที่สุด   ปิติสัมโพชฌงค์   ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์   สมาธิสัมโพชฌงค์   อุเบกขาสัมโพชฌงค์   ......ได้เกิดขึ้นในครั้งนั้น  ในเวลาต่อมา  ตามลำดับ และในวันนั้น  ผมได้รู้แล้วว่า  ผมขาดอะไร   ......ความเมตตาภายนอก......ความเมตตาภายใน  ผมปฏิบัติไม่เคยครบถ้วนนั่นเอง       แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 55 16:58:51

ความคิดเห็นที่ 18 ขออนุญาตเล่าต่อ เพื่อนสมาชิกบางท่าน  อาจมีข้อสงสัยว่า  ผมปฏิบัติ  ธรรมกุศล  คือ  ความเมตตา   ในการปฏิบัติงาน  น่าจะครบถ้วน  คือ   “......ความเมตตาภายนอก  ความเมตตาภายใน......” ผมขาดบางส่วนครับ  เช่น   “......ทั่วสัตว์ทุกเหล่า  โดยความมีตนทั่วไป  ในที่ทุกสถานอยู่......” ความเมตตาภายนอก  ความเมตตาภายใน  ในการปฏิบัติที่ผ่านมา  จึงไม่ครบถ้วน   ไม่บริบูรณ์  นั่นเอง   แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 09:07:16

ความคิดเห็นที่ 19 ขออนุญาตเล่าต่อ ผมเริ่มต้นประกอบ  ......ความเมตตาภายนอก  ......ความเมตตาภายใน  ให้ครบถ้วน ด้วยการประกอบ......ธรรมกุศลภายนอก  ควบคู่ไปด้วย  เช่น   การประกอบ  ธรรมกุศลภายนอก  ที่ผมปฏิบัติเป็นประจำ  เช่น  ตักบาตร...... การประกอบ......ธรรมกุศลภายนอก  อื่น  ๆ  แล้วแต่โอกาส  เช่น   เลี้ยงภัตตาหารเพลพระทั้งวัด......  โดยเลือกวัดที่มีอุบาสก  อุบาสิกา  ไปปฏิบัติธรรม   ถวายเภสัช  อ็อกซิเจน  ถวายอาหาร  ถวายโลหิต  โดยถวายเป็นปัจจัยที่ตึกสงฆ์อาพาธ ถวายสังฆทาน......ถวายโลงศพ......ถวายผ้าห่อศพ......ถวายผ้าบังสุกุล  ผ้ามหาบังสุกุล   ทำบุญศพไม่มีญาติที่ห้องเก็บศพของโรงพยาบาล  โดยนิมนต์พระสงฆ์มาแสดงธรรม   และสวดพระอภิธรรม  ที่โรงพยาบาล......   แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 12:11:16

ความคิดเห็นที่ 20 ขออนุญาตเล่าต่อ หลังจากเสร็จสิ้นการปฏิบัติ  สวดมนต์  สมาธิ  ภาวนา หรือ  ทำบุญประกอบกุศล   ในแต่ละครั้ง  ผมจะ  ......อธิษฐานกรวดน้ำ  อุทิศส่วนกุศล......  ดังนี้   “......สรรพสัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์  เกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  ด้วยกันหมดทั้งสิ้น   ขอให้อยู่เป็นสุข เป็นสุข  เถิด  อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย สัตว์โลกทั้งหลาย  เหล่าใด ที่ตั้งอยู่ในทิศทั้งสี่ ที่รู้จักก็ดี  ที่ไม่รู้จักก็ดี   ที่เป็นมิตรก็ดี  ที่เป็นศัตรูก็ดี ที่หลับอยู่ก็ดี  ที่ตื่นอยู่ก็ดี   ที่มองเห็นก็ดี  ที่มองไม่เห็นก็ดี ที่อยู่ในเรือนก็ดี  ที่อยู่นอกเรือนก็ดี ที่อยู่ในที่ใกล้ก็ดี  ที่อยู่ในที่ไกลก็ดี ขอให้ได้รับอานิสงค์แห่งผลบุญ  และ  ความเมตตาที่ข้าพเจ้าอุทิศให้ไปนี้   ขอจงเป็นผู้ปราศจากทุกข์  ขอจงเป็นผู้ปราศจากเวรซึ่งกันและกัน สัตว์โลกทั้งหลาย  เหล่าใด ผู้ที่ต้องทุกข์  ขอให้พ้นจากทุกข์ ผู้ที่พ้นจากทุกข์แล้ว  ขออย่าได้กลับเป็นทุกข์อีก ผู้ที่ไม่เป็นสุข  ขอให้ได้เป็นสุข ผู้ที่เป็นสุขอยู่แล้ว  ขอให้ได้เป็นสุขยิ่งขึ้นไป......” ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 08:04:14

ความคิดเห็นที่ 21 ขออนุญาตเล่าต่อ ถ้าสังเกตจะพบว่า  การฝึกภาวนา  เมตตา  ของผม   ......การอธิษฐานกรวดน้ำ  อุทิศส่วนกุศล......  จะเปลี่ยนไป ในช่วงต้น “......ขอให้ได้รับอานิสงค์แห่งเมตตาที่ข้าพเจ้า......แผ่......ให้ไปนี้  ขอจงเป็นผู้ปราศจากทุกข์   ขอจงเป็นผู้ปราศจากเวรซึ่งกันและกัน......” ในช่วงหลัง  ......เปลี่ยนเป็น...... “......ขอให้ได้รับอานิสงค์แห่งผลบุญ  และ  ความเมตตาที่ข้าพเจ้า......อุทิศ......ให้ไปนี้   ขอจงเป็นผู้ปราศจากทุกข์  ขอจงเป็นผู้ปราศจากเวรซึ่งกันและกัน......” และเพิ่มข้อความว่า   “......สัตว์โลกทั้งหลาย  เหล่าใด ผู้ที่ต้องทุกข์  ขอให้พ้นจากทุกข์ ผู้ที่พ้นจากทุกข์แล้ว  ขออย่าได้กลับเป็นทุกข์อีก ผู้ที่ไม่เป็นสุข  ขอให้ได้เป็นสุข ผู้ที่เป็นสุขอยู่แล้ว  ขอให้ได้เป็นสุขยิ่งขึ้นไป......” ......และใช้วิธี  ......แผ่......เมตตา  ในการปฏิบัติ  ......สัมมาสมาธิ...... ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 12:06:24

ความคิดเห็นที่ 22 ขออนุญาตเล่าต่อ ผมฝึกพัฒนาตนเองด้วยหลักธรรมกุศล  คือ  ความเมตตา   ความเมตตาภายนอก  ความเมตตาภายใน  เพื่อเข้าสู่  วิริยะสัมโพชฌงค์   ......ปิติสัมโพชฌงค์   ......ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์   ......สมาธิสัมโพชฌงค์   ......อุเบกขาสัมโพชฌงค์ ในเวลาต่อมา  ตามลำดับ  และ  ปฏิบัติอยู่ได้เป็นเวลาหลายปี  จนกระทั่งปัจจุบัน     แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 16:43:16

ความคิดเห็นที่ 23 ขออนุญาตเล่าต่อ มัชฌิมบท  การค้นหา......วิถีชีวิตในสังคม  ของผมหมายถึง  ......การค้นหาหลักธรรม   ......ในการดำเนินชีวิตประจำวัน   ......ในการปฏิบัติงาน ......ในการอยู่ร่วมกับบุคคลอื่นในสังคม ......ในการติดต่อปฏิสัมพันธ์กับบุคคลอื่น ......  ฯลฯ ให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้  ในสังคมอย่างมีความสุข  หลักธรรมนั้น  คือ ......ความเมตตา...... ......พบกันใหม่ในตอน  มัชฌิมบท  การค้นหา  ความมหัศจรรย์......แห่ง......เมตตา ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 20:17:00