ความคิดเห็นที่ 1 สุดท้าย เราจะรู้อย่างเดียวกัน ไม่ว่าจะเดินมาด้วยทางไหนก็ตาม จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 15:31:39

ความคิดเห็นที่ 2 รอกิฟต์ออก โมทนาสาธุจ้า จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 15:58:28

ความคิดเห็นที่ 3 มารอฟังต่อ อนุโมทนา สาธุค่ะ จากคุณ : ศรารัศมิ์ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 18:57:46

ความคิดเห็นที่ 4 อนุโมทนาครับ สู้ๆ ครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 20:10:33

ความคิดเห็นที่ 5 มาคุยด้วยระหว่างรอไฟล์โหลดแบบหอยทาก โมทนากับคุณแม่กุ๊บกั๊บ ที่ร้อยเรียงประสบการภาวนาได้น่าอ่านมากๆ เห็นความก้าวหน้ามากมายแม้จะออกตัวไว้ เห็นด้วยกับคุณ U_U= PoRpLe ว่า "สุดท้าย เราจะรู้อย่างเดียวกัน  ไม่ว่าจะเดินมาด้วยทางไหนก็ตาม" นึกถึงลำธารสายเล็กสายน้อย ที่สุดแล้วก็ไหลมารวมกันที่แม่น้ำ สายเดียวกัน ก่อนออกสู่ทะเล และมหาสมุทร พวกเราต่างก็เรียนรู้ต่างวิธีการต่างครูอาจารย์ เมื่อสภาวะพร้อม ออกสู่แม่น้ำแห่งมรรค 8 แล่นเรือไปตามลำน้ำ  ที่สุดแล้วก็ต้องลงทะเล.. 555 ขออย่างเดียวอย่าติดแถวลำคลองที่มันแตกต่างกัน เลยไปไม่ถึงแม่น้ำ ที่มันเป็นทางสายเดียวกัน เป็นออกทะเลได้ทุกคน วันนี้เป็นวันโกน ที่วัดตรีวิสุทธิธรรม เป็นวันพิเศษของผ้าขาว ได้ฟังหลวงพ่อไก่เทศน์ยาวๆ สัปดาห์ละครั้ง  ท่านเทศน์ไปตั้งแต่ 6 โมง  สี่ทุ่มเรายังไม่เลิกพิจารณาเลย โดน..!  อย่างแรงงงงง ท่านบอกว่าพวกปัญญา เหมือนขนมเข่งมีจุดแดง กินยาก 555 หมายถึงว่าฉลาดมาก รู้ไปหมด แต่อดไม่ได้ 5..5..5 (จริง เราไม่เคยกินเลย ต้องเอามาทอดก่อน สงสัยว่าไอ้ขนมแข่งนี่เขาทำมาทำไม ไม่เห็นอร่อย 55) วัดจากตัวเองเลยนะ จริงที่สุด ! ครูอาจารย์ท่านสอน ท่านเมตตาจน รู้อะไรต่อมิอะไรมากมาย แบบ..แทบไม่ต้องทำอะไร แค่ลุกขึ้นมานั่งภาวนา ก็ได้กินแล้ว.. แต่ว่ามันไม่ยอมลุก เพราะว่าไม่สามารถฝืนตัวเองได้  ไม่สามารถทนความลำบาก ทนเวทนา ทนความง่วง ทนความเบื่อ  มันทนได้ยาก เพราะมันขี้เกียจ มันก็ไม่ค่อยจะได้กิน อิอิ..   ไอ้เราก็ว่าเดินทางมาไกลแล้ว แต่มันมีความจริงว่า ในชีวิตของผู้ภาวนา มันไม่มีวันจบ บางอย่างจบได้ เช่นความรู้ ถ้ารู้ทั้งหมดในสิ่งที่จำเป็น มันก็จบ แต่ว่าการฝืน การทน การต่อสู้ การรักษา มันไม่มีวันจบ จนกว่าจะแตกดับไป มานั่งนึกดูเออ... เราก็ว่าเราอดทนแล้ว ขยันแล้ว ทำก็มากกว่าคนอื่นแล้ว แต่ถ้าเทียบกับครูอาจารย์ มันเป็นแค่ส่วนเสี้ยวจริงๆ  คือแม้เทียบกับตัวเองไม่ต้องใครอื่น ก็ยังรู้ว่า ฝืนไม่พอ อดทนไม่พอ พอดีอุปนิสัย รักสบาย  555  ชอบสบาย ชอบง่ายลัดสั้น  ฟังมากอ่านมากเรียนมาก รู้มาก... แต่ไม่ชอบทำ.. ทำได้ไม่ถึงครึ่งที่รู้เลยอ่ะ.. (คนทำงานใช้ความรู้อ่ะนะ เฮ้อ..) รู้ไปหมดจริงๆ แต่ให้ทำจริงๆ ในบางเรื่อง ในสิ่งที่รู้ ก็ไม่สามารถทำได้ดี ยิ่งมันรู้แล้ว ยิ่งไม่รู้จะทำทำไม 555 เป็นต้นว่า นั่งสมาธิ ถ้านั่งอย่างมากสี่สิบนาที เริ่มปวดขา ด้วยความที่รู้ไปแล้วว่า ขยับขาได้ ไม่ได้มีผลอะไรกับความต่อเนื่องของสมาธิ ก็ขยับอ่ะ  แล้วนั่งต่อ เราก็นั่งได้นาน ถ้านั่งเหยียดขา พิงผนัง โหยยนั่งได้นานมากกก  เอาง่ายๆ แค่นี้ หารู้ไม่ว่า การนั่งต่อไปแล้วสู้กับเวทนา ในท่าสมาธิ มันให้อย่างอื่นกับเรานอกจากเวทนา มันฝึก ฝืน  มันฝึก ทน เป็นการสร้างตบะ สร้างพละ ให้แก่ตัวเราอย่างมาก ตบะที่ว่านี้ เมื่อเราผ่านเวทนาทางกายได้ มันจะส่งผลถึงการต่อสู้กับเวทนาทางจิต มีผลต่อกำลังจิต ต่อสมาธิ ต่อความเฉียบคมของสติ เวลาใช้งานนี่ ระหว่างคนมีตบะกับไม่มีตบะ มันห่างกันไกล (นึกถึงด็อกเตอร์ทางการทำนา มาทำงานสู้กับชาวนานะ มันจะทำนาสู้เขาได้ไหมล่ะ เหอๆ) การฝืนและทน นี่มันเป็นอุปกรณ์หลักตลอดชีวิตเลย ยิ่งเราผ่านลำคลอง ออกแม่น้ำ ยิ่งต้องใช้ ยิ่งออกปากอ่าว ยิ่งต้องใช้มาก  ขนาดลอยทะเลแล้ว.. ยังต้องใช้อยู่เลย   เราเคยคิดแบบเด็กฉลาด แต่ที่จริงโง่ 555 ตอนแรกคิด อุปมาเหมือนนักเรียน เราทนๆๆๆ เพื่อให้เรียนจบ เมื่อทำงานแล้ว จะได้สบายยยย  เพื่อให้เวลาที่ต้องลำบากน้อยลง เราก็เรียนลัด สอบเทียบมั่งไรมั่ง..  จบแล้วจะได้สบาย ปรากัดว่า เรียนจบ ทำงานแล้ว ก็ยังต้องทนอยู่ดี..  ใครว่าทำงานไม่ต้องทนเหมือนตอนเรียน เออ..ว่ะ มันก็เหมือนกันแหละ มันต้องทนอยู่ดี ถ้าทำงานแล้วไม่ทน มันก็ไม่สามารถรักษาสถานภาพของหน้าที่ของงานนั้นๆ ไว้ได้ ไม่สามารถก้าวหน้าต่อไปได้   มิน่าครูอาจารย์สมัยก่อน ท่านสอนให้ทน ให้แกร่ง ไม่ต้องรู้มากหรอก ทำอย่างเดียว ฝืนอย่างเดียว ห้ามถาม 555   ภาวนามาถึงวันนี้ เรียกว่าเรียนลัดด้วยปัญญา แต่เอาเข้าจริงๆ ในสนามของการทำงาน สงสัยว่าต้องกลับไปฝึกความอดทนใหม่ซะแล้ว.. ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้.. มันไม่ได้ผลอ่ะสิ.. หลวงพ่อใหญ่บอกว่า "ฝืนตัวเดียว สำเร็จหมด" หลวงปู่ทอง บอกว่า "ฝืนได้ นิ่งได้ ทนได้ ดีได้" ดู รู้ อย่างเดียวไม่พอ  ต้องหัดฝืนบ้างนะ เพราะการชนะ มันสำคัญ มันได้แรง ได้กำลังของจิต ซึ่งจำเป็นสำหรับการเดินเรือ ผ่านกระแสน้ำ ไหนจะพายุ มรสุม คลื่นซัด ถ้าไม่มั่นคง ไม่มีกำลังต้าน ก็ล่มกลางทางได้ รู้ว่ามีกิเลส เห็นกิเลสเกิดขึ้นมาในใจ แต่แพ้กิเลส ให้เขาใช้กำลังลากไปเรื่อย เราก็ไม่ได้เห็นมหาสมุทรซักกะที จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 55 22:55:30

ความคิดเห็นที่ 6 อนุโมทนาครับ ผมก็น้อมนำคำสอนของหลวงพ่อปราโมทย์มาใช้ในชีวิตประจำวันเช่นกันครับ มีสติตามดูตามรู้ไปเรื่อยๆ จากเมื่อก่อนหลงนาน เดี๋ยวนี้ก็รู้สึกตัวได้บ่อยขึ้น ก็เห็นการเกิดดับของขันธ์ทั้งห้าได้ชัดขึ้น ที่เห็นชัดๆคือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร ก็เห็นวนเวียนอยู่ 4 ตัวนี่แหละ ส่วนให้จิตเห็นจิตไม่รู้อีกนานแค่ไหนถึงจะเห็น จากคุณ : สีหมึก เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 15:11:22

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ chaosy นี่ประเภท อ่านเยอะ แต่ไม่พยายามเข้าใจเองรึเปล่า อ่านเยอะเพื่อให้จิตมันรู้ แล้วก็รอมันสอนเรากลับ แบบนั้นรึเปล่า คือเราเป็นประเภทอ่านเยอะมาก อ่านเรื่องที่อยากรู้นะ เรื่องที่เราพอจะเข้าใจได้ด้วยสมองของเรา เราก็รู้ไปหมดแล้ว นอกนั้นเหลือแต่เรื่องยากๆ เราก็ทนๆ ฝืนๆ อ่านมันไป ถือว่าเก็บเป็นคลังละกัน คือเราไม่พยายามทำความเข้าใจด้วยตนเองเลย คือรู้ว่ามันเกินความสามารถของสมองเราจริงๆ พอถึงเวลาก็รอจิตสอนเรากลับ (คิดง่ายเนอะ) ขอโทษเจ้าของกระทู้นะคะ ที่แทรกสนทนาตรงนี้ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 20:24:11

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ =U_U= PoRpLe คะ,   ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ  แทรกได้ตลอดเวลา เป็นการแลกเปลี่ยนกัน แปลกใจที่สองสามวันนี้ พอมาแชร์เรื่องภาวนา และโฟกัสเรียบเรียงเพื่อเล่าเรื่อง กลับ "ฝัน" มากเป็นพิเศษ  ฝันแบบจำได้ด้วย สงสัยจะเป็นเครื่องเตือน ให้ตั้งใจมากขึ้น  ที่คิดว่า กำลังภาวนาอยู่  จริง ๆ เป็น ภาวนาแท้กี่เปอร์เซ็นต์ ภาวนาเทียม  กี่เปอร์เซ็นต์ เพื่อน ๆ ที่ภาวนา ยังฝันมากมาย กันบ้างหรือเปล่าคะ แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 55 00:08:47 จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บ กีกี้ เก้าเก้า เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 23:43:13

ความคิดเห็นที่ 9 ยังฝันอยู่ค่ะ แต่เอาที่จำได้ ก็มีไม่มากค่ะ มันจะแบ่งเป็นสองอย่าง 1. ฝันแบบเป็นเรื่องราวธรรมดา 2. ฝันแบบนิมิต คือต้องตีความ (แบบนี้มักจะแม่นค่ะ เจอกะตัวเลย) จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 15:36:27

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ =U_U= PoRpLe คุณ chaosy นี่ประเภท อ่านเยอะ แต่ไม่พยายามเข้าใจเองรึเปล่า อ่านเยอะเพื่อให้จิตมันรู้ แล้วก็รอมันสอนเรากลับ แบบนั้นรึเปล่า ก็ไม่เชิงค่ะ เราเป็นคนเข้าใจง่าย อ่านอะไรก็เข้าใจ  แต่มันเป็นความเข้าใจในระดับของสมองไงคะ ระบบตรรกะ เหตุผล แต่การภาวนา มันมีระบบที่ละเอียดอ่อนกว่านั้น คำว่าเข้าใจ อันที่จริงต้องให้เข้าไปถึงใจ  ความรู้หลายอย่างมันต้องให้ลงที่จิต จึงจะเกิดการเปลี่ยนแปลงค่ะ ถ้าสมองสามารถเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมได้ ป่านนี้โลกเราคงสงบสุขแล้วล่ะ ความรู้มีมากมายที่ถูกค้นพบ เผยแพร่ แต่คนส่วนมากก็ทำพฤติกรรมที่ขัดแย้งกับความรู้ ฉันใดก็ฉันนั้น ในทางธรรม ถ้าเพียงมีความรู้ความเข้าใจทางธรรมในระดับสมองก็พอแล้ว แค่อ่านพระไตรปิฏกก็คงจะบรรลุธรรมกันหมด   ความจริงมันไม่เป็นอย่างนั้นเลย  คุณก็ทราบ.. เราภาวนามาถึงวันนี้  เกิดความรู้จากการภาวนาขึ้นมาว่า ความรู้เป็นส่วนหนึ่ง แม้จะรู้จริงอย่างไร  การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม มันเป็นอีกส่วนหนึ่ง การที่เราจะ "ทำ" ได้ นั้น อาศัยอย่างอื่นที่ไม่ใช่ความรู้ความเข้าใจด้วย สิ่งที่สำคัญมาก แต่เราซึ่งอ่านมากรู้มากจากสุตปัญญา จินตามยปัญญา ไม่ค่อยได้ทำคือ "ฝืน และ ทน" ฝืนที่จะเรียนรู้ทีละขณะ อย่างละเอียด จากประสบการณ์ภาวนาตรงหน้า เพื่อให้มันได้ความรู้ที่เรียกว่า ภาวนามยปัญญาเนี่ย  มันไม่ใช่ง่ายค่ะ โดยมากมันจะดักรู้ไปก่อนแล้ว ที่คุณแม่กุ๊บกั๊บเรียกว่า "ภาวนาเทียม" นั่นแหละ เหมือนว่า คุณรู้เรื่องทอดปลา คุณก็รู้ว่าเมื่อเราทอดปลาแล้ว ปลามันต้องสุก แต่ถ้าคุณเริ่มลงมือทอดปลาเอง คุณจะเห็นการเปลี่ยนแปลงของปลา ตั้งแต่เริ่มทอดไปจนถึงปลาสุก ถ้าคุณดูปลาทุกๆ ตัวที่ทอด คุณศึกษามากพอ คุณจะเห็นรายละเอียด ทั้งส่วนที่เหมือนกันและแตกต่างกัน   คุณจะรู้ว่า ไฟขนาดไหน ลักษณะของไฟที่ใช้ น้ำมันร้อนแค่ไหนจึงจะทำให้ได้ปลาทอดคุณภาพดี กรอบนอกนุ่มใน หรือว่าเพียงแค่สักแต่ว่าสุก   โห..รายละเอียดมันมาก เอาเฉพาะการทอดปลานี่ ส่วนใหญ่เราก็ใส่น้ำมัน ตั้งเตาแก๊ส ใส่ปลาลงไป ทอด ดูไม่ให้ไหม้ เราก็ได้ปลาสุกมากิน ก็คิดว่าอร่อยแล้ว ก็เห็นว่าเราทอดปลาได้ดีแล้วนะ พอได้ชิมปลาของครูอาจารย์ที่ท่านทอดแบบมืออาชีพ  ทำไมมันต่างกับของเรา แบบข้างนอกกรอบ แต่เนื้อปลาข้างในนิ่ม สด ไม่แห้งแข็ง ท่านทำได้ไง ได้ทั้งรสชาติ คุณค่าอาหาร  ไม่อมน้ำมัน  สุกกำลังดี หอมกำลังดี เป็นต้น ถ้ามองผล ด้วยความหยาบ  ก็แค่ปลาทอด มีปลา น้ำมัน ไฟ ขอให้ทอดสุกก็กินได้ล่ะ เรามันก็รีบๆทอด  จะได้กินไวไว แต่ถ้ามอง Process  โหย การทอดปลานี่มันอาศัยทั้งความรู้ทักษะ กลเม็ดเคล็ดลับ ที่เป็นศาสตร์และศิลป์  ผลออกมาจะว่าเป็นแค่ปลาทอดสุกพร้อมกินก็ไม่เชิง อาจารย์ทอดปลาให้ดู มันต่างจากปลาของเราตั้งแต่กลิ่นเลย ยังไม่นับถึงรสชาติ และคุณค่าอาหาร  ดูเหมือนว่ามันจะง่ายๆ แต่ทำไมเราทำไม่ได้ เหมือนท่านบอกว่า จะได้ปลาชั้นดีทอด 1 จาน  มันต้องเตรียมตั้งแต่วิธีจับปลาเลยกระมัง  จับปลามา ต้องรักษาปลาเพื่อให้ปลาคงความสด ปลาจากทะเลแต่ละแห่ง มีคุณภาพต่างกัน การลำเลียง เก็บปลา การล้างปลา การขอดเกล็ดปลา ทำปลายังไงให้ไม่ให้เลือดปลาแห้งหมด ฯลฯ   การทอดปลาให้อร่อยไม่ใช่แค่ขั้นตอนการทอด  มันต้องอร่อยมาจากทะเลแล้ว เป็นต้น.. ทีนี้เราฟังท่านสอนอย่างนี้ ก็เข้าใจหมดล่ะ เห็นภาพ เห็นรายละเอียด... อ้อ..มันมีกลเม็ดเคล็ดลับอย่างนี้เองงง ลึกซึ้งจริงๆ (คนอื่นยังอ้าปากค้าง เราเข้าใจแล้ว อ้อ..มันเป็นอย่างนี้) แต่ว่าพอถึงเวลาของตัว  สันดาน...ค่ะ สันดาน...  รีบลกๆๆๆ ปลาอะไรก็เอาแหละ ขอใกล้ๆ มือ ซ์้อหาง่ายๆ ปลาสดที่ตลาดมีขี้เกียจเดิน ซื้อปลาห้าง ท้ังที่รู้ว่ามันไม่สด มันแช่สาร  ได้มาก็ล้างๆๆ ทอดๆๆๆ  ไฟยังไม่ทันร้อน ใส่ปลาก่อน เออไม่เป็นไร เด๋วมันก็ร้อนเอง อมน้ำมันก็เอาทิชชู่ซับแล้วกัน ฮ่า... รีบทอด รีบสุก แล้วมานั่งกิน ก็บ่น ทำไมไม่อร่อย  ฟร๊ะ.. 555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 09:08:01

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วอมยิ้มเลย เราก็อยากจะทอดปลาลวกแบบนั้นเหมือนกัน แต่จิตไม่ยอมเอาด้วย เราก็เลย โอเคค่า ไปกันช้าๆเนิบๆ ย่ำฐานกันให้แน่นๆ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 09:42:39

ความคิดเห็นที่ 12 ^ อย่าดีใจไปค่ะ...   พวกดักสภาวะอยากรู้อยากเห็น เป็นอย่างนี้ทั้งน้ันล่ะ 555 มีสภาวะขึ้นมา เอ๊ะ..อะไรหว่า...   มาตั้งกระทู้ เปิดเว็บศึกษา อ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ จนเข้าใจสภาวะจากการพิจารณาข้อมูล.. พอกลับไปทำ มันจะทำไม่ได้หรอกนะ หุหุ หนึ่งสภาวะใดที่จิตรู้แจ้งแล้ว เขาจะไม่ติด เขาจะไปต่อสถานีต่อไปทันที หรือสอง พอมันดักสภาวะ จิตสังขารรู้นี่ ว่าต่อไปจะเป็นแบบนี้ มันก็จะกั้น ตัวอยากมันจะกั้น มันก็เข้าไปสู่สภาวะนั้นไม่ได้ ดังนั้นเมื่อทำการภาวนา โดยเฉพาะสมถะ มันเกิดสภาวะอะไรขึ้นมา เขาไม่ให้สงสัยไง (มันขัดกับคนมีปัญญาไหมล่ะ) ห้ามสงสัย ให้รู้ละไปเรื่อยๆ ทำไปจนสุดสภาวะ เมื่อสุดแล้ว จิตเขาจะอ้อขึ้นมาเอง เมื่ออ้อแล้ว จะเข้าใจอย่างละเอียด ว่าอะไรเป็นอะไร กว่าจะถึงจุดนี้ ต้องใช้เวลานานมากๆๆๆๆ ต้องทำๆๆๆๆ แล้วเอาชนะนิวรณ์ให้ได้ ทำไปโดยไม่รู้อะไร มีแต่ความศรัทธาเท่านั้น ที่จะคลำๆ ทำๆ ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจบสภาวะ.. ต้องทำนานมาก กว่าจะอ้อ.. แต่ว่านั่นล่ะ ไม่ใช่ปลาลวก เมื่ออ้อแล้ว รู้แล้ว กลับมาอ่านศึกษาสมมติ ก็ไม่มีผลอะไรกับสภาวะ จะต่างจาก ทำแล้วสงสัย สงสัยแล้วถามเลย   ถ้าจะเอาทำปลาแบบอาจารย์  ต้องมีอาจารย์ที่เก่ง และเลิกพูดกันเลยเรื่องเว็บบอร์ด 555 แค่สงสัย ตั้งคำถามก็ผิดแล้ว.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 11:40:57

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนนี้ก็ไม่รู้ตัวเองเป็นสายไหนเหมือนกันค่ะ ทำแบบงงๆ คนไม่มีอาจารย์ คลำทางไปเอง ก็น่าจะก่งก๊งแบบนี้ อย่างเมื่อเช้าก็นั่งสมาธิไป จิตสงบดีมาก ปัจจุบันคือ เข้าสมาธิได้ลึกๆขึ้น อยู่ได้นานขึ้น แล้วเข้าสมาธิได้เร็ว ความคิดฟุ้งซ่าน หายไปประมาณ 80% ได้ค่ะ แรกๆต้องบังคับ ปัจจุบันไม่ต้องล่ะ มันดับของมันเองไปเลย อย่างเมื่อเช้า ตอนนั่งก็สงบๆๆของมันไปเรื่อย แล้วก็ไปวิ่งออกกำลังกาย ตอนวิ่งนี่ล่ะ วิ่งไปฟังเลคเชอร์ไป อึ่ม ทีฉันตั้งใจนั่ง ไม่เห็นได้อะไร มาได้ตอนวิ่งเนี่ยนะ อึ่ม -*- -ลืมๆ กลับมาเพิ่มตรงนี้นิดนึง- มีสภาวะขึ้นมา เอ๊ะ..อะไรหว่า...   มาตั้งกระทู้ เปิดเว็บศึกษา อ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ จนเข้าใจสภาวะจากการพิจารณาข้อมูล.. พอกลับไปทำ มันจะทำไม่ได้หรอกนะ หุหุ ^^^ ถูกค่า ตอนนี้ในบ้าน กำลังว่าด้วยวิชาเพ่งโทษ เมื่อเช้า ยังพูดกับแม่ว่า พระพุทธเจ้าบอกว่า แม้สิ่งที่พูดนั้นคือเรื่องจริง แต่ก็ไม่ควรพูด ตอนบอกแม่เนี่ย พูดออกไปเหมือนนกแก้ว นกขุนทอง คืออ่านมายังไง ก็บอกไปแบบนั้น แต่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเรื่องจริงยังห้ามพูด พอหลังจากนั้นปุ๊บ อ้อ รู้แล้วทำไมห้ามพูด เพราะมันกลายเป็น แม่เปิดศึกกะป๊า -*- ถ้ารู้แค่ที่สมอง (แค่อ่านหนังสือออก) แต่ไม่ได้เข้าใจแบบเข้าถึงจิต อ่านเป็นล้านรอบ ก็ไม่เข้าใจอยู่เหมือนเดิม ไม่งั้นคนที่อ่านหนังสือธรรมะจนจบ คงไปถึงจุดหมายกันหมดแล้ว แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 55 15:12:23 จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 14:54:02

ความคิดเห็นที่ 14 นั่นแหละนั่นแหละ หลวงพ่อเรียกว่า "ของจริง" ไม่ใช่ "ของจำ" 555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 23:20:19