ความคิดเห็นที่ 1 แล้วจะเล่าให้ฟังค่ะ ขอติดไว้ก่อน จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 16:08:31

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้าจับนิมิตเก่งๆ น่าจะลองฝึกกสินไปเลยครับ เอาที่เราทำได้ดีให้ดีสุดๆไปก่อน แล้วค่อยมาเพิ่มอย่างอื่นภายหลัง เพราะที่สุดแล้วก็ไปรวมอยู่ที่เดียวกันอยู่ดี จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 22:28:32

ความคิดเห็นที่ 3 สิ่งทั้งหลายที่ปรากฏ มีจุดรวมอยู่ที่เดียวกัน คือมีความดับไปเป็นธรรมดา เฉกเช่นเดียวกับลมหายใจแต่ละระลอก ที่กำลังมีอยู่แล้วดับไป ระลอกแล้วระลอกเล่าผ่านมาผ่านไป ล้วนเป็นลมหายใจระลอกใหม่ แต่ถึงความเสมอกันตรงที่ดับไปเป็นธรรมดาทั้งสิ้น ถ้ายังไม่ค่อยเห็นสิ่งอื่นๆเป็นธรรมดาอย่างนี้ ก็ควรเพียรมีสติ หมั่นมาอยู่ดูเห็นกับลมหายใจธรรมดาๆของตนเอง เพื่อจะได้ศึกษาทบทวน "ธรรมดา" บทนี้ของลมหายใจ ที่แสดงความ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา เป็นเช่นนั้นอยู่ตลอดทั้งวันทั้งคืนอยู่แล้ว หนึ่งช่วงชีวิตนี้ ใช่ว่าจะยาวนานอะไร ควรรีบเพียรคว้าเอาประโยชน์ใหญ่ อย่ามัวไปสนใจของเล่นข้างทาง ให้หมั่นกลับเห็นอยู่กับกายให้มาก แล้วจะได้เห็น"ธรรมดา"ที่เค้าแสดงให้ดูอยู่แล้วตามจริงตลอดเวลา แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 55 23:42:47 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 23:30:11

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณคุณรู้สึกตัวมากค่ะ เตือนสติได้ดีทีเดียว จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 23:50:45

ความคิดเห็นที่ 5 แบ่งปันประสบการณ์ส่วนตัวนะครับ ......เราเห็นตัวเอง  อยู่ในร้านของเราเอง  แล้วเห็นสายฟ้า...... ......เห็นเป็นภาพหยดน้ำ  เลยนึกสนุกเล่นกับภาพนั้น...... ข้อ  1  เป็นสภาวธรรมที่เรียกว่า  ......นิมิต......   นิมิต   หมายถึง   การกำหนด  หรือ  ถูกกำหนด กำหนด   หมายถึง  ความรู้  ความกระทบ  ความจำ  ความคิดถึง  ความอยาก  ความตรึกถึง ความตรองถึง แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ   ขอให้เจริญในธรรมครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 12:02:21

ความคิดเห็นที่ 6 มาเล่าต่อครับ ข้อ  2  ......นิมิต......  แบ่งออกเป็นสองประเภท  คือ นิมิตเหตุ  เป็นนิมิตที่บุคคลสร้าง  ......นิมิต......  หรือ  ......กำหนด......ขึ้นในสภาวะของ   จิต  ถึงแม้จะออกจากการนั่งสมาธิ  ในกรณีที่  ......จิตยังคง......ตั้งมั่น......  สามารถสร้าง หรือ  ......กำหนด......นิมิต......  แม้ในขณะที่อยู่ในอิริยาบถ  ยืน  เดิน  หรือ  นอน   นิมิตผล  เป็นนิมิตที่เกิดจาก  ผลกรรมในอดีต  หรือ  ปัจจุบัน  มีสองประเภท  ดังนี้ ประเภทที่หนึ่ง  ซึ่งประกอบด้วยผลกรรมที่เกิดจาก  ธรรมกุศล  เป็นนิมิตในรูปแบบของ ความสุข  เช่น  แสง  หรือ  รูปเทวดา  รูปนางฟ้า  รูปวิมาน......   บุคคลเหล่าใดประกอบธรรมกุศลไว้ด้วยประการใด   ธรรมกุศลเหล่านั้น  ก็จะปรากฏเป็นนิมิตให้เห็น  เช่น  เห็นผ้าไตร  เครื่องกฐิน  ที่บุคคล ได้กระทำไว้  เห็นเครื่องสักการบูชาดอกไม้  ที่บุคคลได้กระทำการบูชาไว้  เห็นกุฏิ  วิหาร   ป่าช้า  เมรุเผาศพ  ที่บุคคลได้สร้าง  หรือ  ร่วมประกอบธรรมกุศลสร้างไว้......   ฯลฯ     ประเภทที่สอง  เป็นนิมิตที่เกิดจาก  ผลกรรมในอดีต  หรือ  ปัจจุบัน  ซึ่งประกอบด้วย ผลกรรมที่เกิดจาก  ธรรมอกุศล  นิมิตที่เห็นเป็นนิมิตในรูปแบบของความทุกข์  น่ากลัว   เป็นความเจ็บปวดตามร่างกายส่วนใด  ส่วนหนึ่ง  เป็นความเจ็บปวดภายใน  หรือ   ภายนอก  หรือ  มีความเจ็บปวดทั้งภายใน  ทั้งภายนอก  พร้อมกัน  หรือ  เห็นบุคคลน่ากลัว   เห็นบุคคลเข้ามาทำร้าย  เช่น  กรณีของ  ......พระองคุลีมาล   ซึ่งประกอบด้วยผลกรรม ที่เกิดจาก  ธรรมอกุศล...... ......บุคคลบางคนอาจจะเห็น  ......นิมิต......  ใน  ......ความฝัน....... ......เรียกตามภาษาชาวบ้านว่า  ......ฝันดี......  หรือ  ......ฝันร้าย...... แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ   ขอให้เจริญในธรรมครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 12:15:17

ความคิดเห็นที่ 7 มาเล่าต่อครับ ข้อ  3  ......นิมิต......  อันใดที่เกิดขึ้นแล้ว  สามารถเจริญวิปัสสนา ไปตามลำดับ ขอยกบทธรรมบางส่วน   “......ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง  อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น  ก่อสร้างขึ้น  สิ่งนั้นไม่เที่ยง  มีความดับไป เป็นธรรมดา  ดังนี้  ......  ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้าไม่ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย  เพราะความยินดี  เพลิดเพลินในธรรม  คือ สมถะ  และ  วิปัสสนา  นั้น  ...... เธอย่อมเป็นโอปปาติกะ  จะปรินิพพานในที่นั้น  มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา......” ข้อ  4  ในกรณีของบุคคลท่านใด จะเลือกปฏิบัติในรูปแบบใด  ......คือ......   ......สิ่งนั้นไม่เที่ยง  มีความดับไปเป็นธรรมดา...... หรือ ......เพราะความยินดี  เพลิดเพลินในธรรม  คือ  สมถะ  และ  วิปัสสนา  นั้น...... ขึ้นอยู่กับ  ......นิสัย......  ของแต่ละบุคคล  หรือ  ......ของท่านเจ้าของกระทู้  เป็นผู้เลือก แล้วจะมาเล่าต่อนะครับ ขอให้เจริญในธรรมครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 16:46:01

ความคิดเห็นที่ 8 มาเล่าต่อครับ ข้อ  5  ผมเป็นบุคคลประเภท ......เพราะความยินดี......เพลิดเพลิน......ในธรรม  คือ  สมถะ  และ  วิปัสสนา  นั้น...... ขอยกบทธรรมบางส่วน “......ด้วยประการฉะนี้  เธอพิจารณาอยู่อย่างนี้  ย่อมรู้ชัดว่า  แม้เมตตาเจโตวิมุตตินี้  อันเหตุ ปัจจัยปรุงแต่งขึ้น  ก่อสร้างขึ้น......” ข้อ  6  จากหลักธรรมในข้อ  5  ทำให้ผมเริ่มเข้าใจว่า ......แม้เมตตาเจโตวิมุตตินี้......  อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น  ก่อสร้างขึ้น...... หมายความว่า  ......ความเมตตา......  ไม่ใช่  ความดี   หรือ  ธรรมกุศล  ที่มีอยู่ในตัวเรา มาแต่เดิม  ......ต้องอาศัย  เหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น  ก่อสร้างขึ้น...... ข้อ  7  ด้วยเหตุดังที่กล่าวในข้อ  6  ผมจึงอาศัยเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น  ก่อสร้างขึ้น ซึ่งธรรมกุศล  คือ ......ความเมตตาอันไพบูลย์  เป็นมหัคคตะ  ไม่มีประมาณ...... ......อันถึงซึ่ง......ความเมตตา......เป็นใหญ่  เป็น  ......มหัคคตะ...... ขอให้เจริญในธรรมนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 55 18:42:23

ความคิดเห็นที่ 9 อาการตอนตกภวังค์ เป็นสมาธิขึ้นมาชั่วขณะ เมื่อจิตกำลังปล่อยจากสิ่งยึดเกาะ ตรงนั้นเขามีกำลังขึ้นมาแว่บนึง มีสมาธิแว่บนึง เลยเห็นนิมิต แว่บนึง เป็นอาการปกติ เหมือนเวลาเรานั่งสมาธิแบบสติสมบูรณ์ ระลึกรู้ชัดเจน ถ้าเราเกาะบริกรรม หรือกาย มันก็ไม่มีอะไรแทรกได้ เกิดความตั้งมั่นของอารมณ์จิต แต่ถ้าเราตกภวังค์ คือสติอ่อน ตรงนั้นสัญญาจะแทรกขึ้นมา ความคิดแทรกขึ้นมาได้ โดยทั่วไปนิมิตเกิดได้ตั้งแต่อุปจารสมาธิ บางคน สมาธินิดหน่อยก็มีนิมิตได้ แต่ว่านิมิตแบบนั้นมันก็ไม่ใช่สาระอะไร  มันเกิดดับเป็นธรรมดาของมันค่ะ ส่วนที่ว่ามีนิมิต แล้วเล่นกับนิมิตได้นั้น บางทีก็เป็นความสามารถของเราที่มีอยู่เดิม เมือมีเหตุปัจจัยก็ขึ้นมา ให้เราได้ประจักษ์ สิ่งที่ทำนั้น หากว่าเป็นความจริง ก็เรียกว่า "ปฏิภาคนิมิต"  มีอุคนิมิตเกิดขึ้นแจ่มชัดดีแล้ว สามารถย่อขยาย พลิกหมุนได้ตามต้องการ ซึ่งอันที่จริงการจะได้ถึงขั้นนี้ ต้องเป็นคนมีสมาธิมากพอสมควร บางคนคิดว่าเป็นการจินตนาการ ก็ขอให้ทดลองจินตนาการดูว่า มันจะทำได้หรือไม่ จินตนาการให้เกิดภาพที่แจ่มชัด แล้วทำอะไรกับภาพนั้นๆ มันไม่ใช่ง่ายนะ อย่างไรก็ตาม ถ้าสมมติสิ่งที่คุณทำได้ มันเป็นวาสนาเดิม ว่างๆ ก็ทำเล่นได้ แต่อย่าให้เสียเวลาภาวนาไป  อย่าให้เหมือนคนติดเกม อิอิ.. คนที่เขาติดสมถะ เพราะว่ามีอะไรเล่น แล้วเล่นไม่เลิก คือต้องเข้าใจว่าเพราะมันทำได้ และทำได้ดี เขาถึงติด   พอติดแล้ว ก็กลายเป็นหลงไง  คนจะหลงได้ ต้องมีให้หลงด้วย  คนไม่มีวาสนา นั่งสมาธิแล้วฟุ้งซ่าน มันยากจะติดสมถะ 555 แต่ว่าคนมีวาสนา ทำสมถะได้ ก็ใช่ว่าจะโชคดีกว่าใครเขา  ทุกอย่างมีสองด้านไงคะ  คุณอนันต์โทษมหันต์นั่นคือความจริง จะเอาแต่ดีไม่ได้หรอก ในแง่นี้ เราก็ว่าคุณก็ลองทำต่อไป สมมติทำสมาธิแบบเด็กดีอะไรของคุณน่ะ ทำไปให้เสร็จก่อน แล้วค่อยเล่น จะเล่นต่ออีกครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีใครว่าค่ะ จะได้รู้ไป ว่าทำได้จริง หรือบังเอิญค่ะ อ้อ.. อีกอย่างนึง คนทำสมถะ หรือมีนิมิตอะไร ไม่ได้หลงเพราะนิมิต หรือสมาธิ หลงเพราะกิเลส เพราะยึดว่าดี ว่าปลื้ม ว่าเราเก่ง ว่ามันเป็นของดี ต่างหาก ถ้าเราไม่ให้ค่า ให้ความสำคัญมั่นหมายน่ะ มันไม่หลงดอก แม้แต่วิธีภาวนาที่ว่าดีงาม เลิศประเสิรฐสุด พิสูจน์แล้วว่าได้ผลดี  ถ้าเราหลงยึดมั่นว่าดีที่สุด ดีกว่าคนอื่น แบบนี้เท่านั้นที่ดีเลิศประเสิรฐ เกิดการเปรียบเทียบว่าแบบอื่นไม่ดี คนอืี่นผิด เราถูก มันก็กิเลสดีๆ นี่เองค่ะ  เปรียบเทียบขึ้นมานั่นก็มานะอัตตาทำงานแล้วค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 09:28:27

ความคิดเห็นที่ 10 <img src="/cafe/toy/image/emsmile15.gif"> มอบให้กับทุกท่านที่อธิบายค่ะ<br><br>&nbsp; ปกติ ส่วนตัว ไม่ค่อยชอบนั่งสมาธิหลับตา แต่ก็มีช่วงหนึ่งที่อยากจะลองดู เวลาที่เราลองอะไรเนี่ยะ ก็ทำแบบบ้าละห่ำ เอาจริงเอาจัง แทบล้มกันไปข้าง<br><br>&nbsp; แนวทางทั่วไปชอบ "เจริญสติ" <br><br>&nbsp; แต่การนั่งสมาธิ "หลับตา" นี่เป็นประสบการณ์ที่ดี เห็น "ธรรมชาติของจิตตนเอง" เวลารวม ถอนจากร่างกายเข้าสู่ความเป็นหนึ่ง แล้วบางครั้งสติยังดีก็ประคองได้ ถ้าไม่ดีก็แว่บเดียว แล้ววูบไปเลย<br><br><br>&nbsp;&nbsp; มีครั้งหนึ่ง เป็นครั้งแรก เราเจริญสติ แม้ล้มตัวนอนก็รู้ตัว แบบสบายๆ เฝ้าดูแต่ไม่เข้าไปยุ่ง สักพัก เห็นภาวะที่จิต ถอนจากร่างกาย ที่ร่างกายนอนบนพื้น พื้นห้อง เรานอนบนพื้นห้องค่ะ ไม่มีฟูกมานานยี่สิบปีแล้ว<br><br>&nbsp;&nbsp; จิตถอนจากการรับรู้ทางผัสสะของร่างกาย จิตสงบ กลายเป็น "ดวงสว่าง" รู้อยู่แบบนั้น แต่ตื่น สักระยะ แล้วหลับแบบไม่รู้ตัวตอนไหนไม่ทราบ ตื่นอีกทีเช้า <br><br>&nbsp; เราเลยรู้ว่า อ้อ จริงๆ หน้าตาเดิมของจิต ไม่ใช่กรอบโครงสร้างของร่างกาย ปกติตอนที่เรายังมีสติตอนเช้า จิตรับรู้ทางกาย ทำให้เราเท่าทันจิตแค่จิตมีโครงสร้างคล้ายๆร่างกาย<br><br>ดูได้จากคนที่ไม่ได้ฝึกหัด รักแรง เกลียดแรง แม้แต่ฝัน กายฝันที่แสดงออกของจิตก็หน้าตาแบบร่างกาย<br><br><br><br><br><br> จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 13:08:02

ความคิดเห็นที่ 11 _/\_  มอบให้กับทุกท่านที่อธิบายค่ะ ปกติ ส่วนตัว ไม่ค่อยชอบนั่งสมาธิหลับตา แต่ก็มีช่วงหนึ่งที่อยากจะลองดู เวลาที่เราลองอะไรเนี่ยะ ก็ทำแบบบ้าละห่ำ เอาจริงเอาจัง แทบล้มกันไปข้าง แนวทางทั่วไปชอบ "เจริญสติ"   แต่การนั่งสมาธิ "หลับตา" นี่เป็นประสบการณ์ที่ดี เห็น "ธรรมชาติของจิตตนเอง" เวลารวม ถอนจากร่างกายเข้าสู่ความเป็นหนึ่ง แล้วบางครั้งสติยังดีก็ประคองได้ ถ้าไม่ดีก็แว่บเดียว แล้ววูบไปเลย มีครั้งหนึ่ง เป็นครั้งแรก เราเจริญสติ แม้ล้มตัวนอนก็รู้ตัว แบบสบายๆ เฝ้าดูแต่ไม่เข้าไปยุ่ง สักพัก เห็นภาวะที่จิต ถอนจากร่างกาย ที่ร่างกายนอนบนพื้น พื้นห้อง เรานอนบนพื้นห้องค่ะ ไม่มีฟูกมานานยี่สิบปีแล้ว   จิตถอนจากการรับรู้ทางผัสสะของร่างกาย จิตสงบ กลายเป็น "ดวงสว่าง" รู้อยู่แบบนั้น แต่ตื่น สักระยะ แล้วหลับแบบไม่รู้ตัวตอนไหนไม่ทราบ ตื่นอีกทีเช้า  เราเลยรู้ว่า อ้อ จริงๆ หน้าตาเดิมของจิต ไม่ใช่กรอบโครงสร้างของร่างกาย ปกติตอนที่เรายังมีสติตอนเช้า จิตรับรู้ทางกาย ทำให้เราเท่าทันจิตแค่จิตมีโครงสร้างคล้ายๆร่างกาย ดูได้จากคนที่ไม่ได้ฝึกหัด รักแรง เกลียดแรง แม้แต่ฝัน กายฝันที่แสดงออกของจิตก็หน้าตาแบบร่างกาย จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 13:10:02

ความคิดเห็นที่ 12 ขอหยิบยก เรื่องเล่าจากมุมมองอื่น ดูบ้างนะค่ะ เอาของ shaman ของอินเดียนแดง   คุณโรเบริ์ต มอส เขียนหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับความฝัน แนวทางของอินเดียนแดงจะเข้าสู่ความจริงของจิตด้วยการฝึกจากความฝันค่ะ ฟังดูแล้ว แบบว่า ว้าว มันเป็นจริงด้วยหรือ  เขามีแนวคิดแบบนี้ค่ะ พวกเราคือ shapshiffer พวกที่เปลี่ยนสภาพหรือสภาวะตนเองไปตลอดเวลาระหว่างที่ยังเป็น "ผู้ท่องเที่ยว" อันยาวนาน - เมื่อเราเกิดมาเป็นคน "จิตวิญญาณ" ก็จะ เปลี่ยนสภาพ (transfrom) รูปร่าง  shapshiffer มีภาวะกายเป็น "มนุษย์" เพื่อเป็นภาชนะให้จิตวิญญาณอาศัย - เมื่อตายลง จิตวิญญาณ ช่วงแรกๆ ยังจดจำภาวะของ shapshiffer ที่จำลองในกายมนุษย์ สลัดไม่ออก จึง เปลี่ยนสภาพ (transfrom) รูปร่าง เข้าสู่จิตวิญญาณที่แท้จริงที่สะสมมาก่อนตาย (แสงสว่าง-มืด) ไม่ได้ จึงติดแหง ระหว่างสองโลก คือโลกวัตถุของคนกับโลกวิญญาณ ตรงนี้เองเป็นหน้าที่ของเหล่า "ชาร์แมน" ที่ท่องได้ 2 โลกจะต้องเข้ามาช่วยเหลือ เพื่อยกระดับจิตวิญญาณ ให้ระลึกถึงด้านแสงสว่างแล้วจากโลกนี้ไปด้วยดี อย่าอาลัยอาวรณ์ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 13:17:31

ความคิดเห็นที่ 13 ชวงเวลา "แดนสนทยา"   สำหรับชาวอินเดียนแดง เขาจะมีวิธีฝึกคุมฝัน เชื่อว่าถ้าทำได้จะคุมภาวะของจิตระหว่างที่กำลังจะตายให้ เปลี่ยนรูป จากจิตที่ติดในรูปกายให้เป็นแสงสว่าง เขาเริ่มฝึกจากที่เรียกว่า "Dream Yoga"  ช่วงระหว่างที่จิตเริ่มกำลังจะหลับ แต่ยังไม่หลับ รอยต่อนี้เรียกว่า ช่วงแดนสนทยา หรือช่วงที่เรากำลังฝันแล้วเรารู้ตัว หรือช่วงที่เราตื่นแต่เช้า แล้วล้มตัวนอนต่อ แต่เหมือนนอนไม่หลับสนิท แต่รู้ตัวระหว่างฝัน ก็เรียกว่าแดนสนทยา  ช่วงเวลาที่เกิด "ภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหวปรากฏ" เพราะจิตนิ่งพอ เข้าสู่สภาพของมัน จะมีความใส และเกิดภาพปรากฏได้ เช่นเดียวกับเมื่อทำสมาธิช่วงที่เกิดนิมิต โดยที่เรายังรู้สึกตัว แต่ในความฝันนั้น จะคุมยากกว่า ดังนั้นก่อนจะนอน จะต้องฝึก ความมุ่งมั่นเพื่อฝึกการควบคุมฝัน ประเด็น คือรู้จักการทำงานของจิตให้เท่าทัน นั้นเอง จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 13:29:41

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งรู้ว่า ก่อนนอน เคลิ้มๆจะหลับก็สามารถเกิดนิมิตไ้ด้ด้วย คือตั้งแต่เริ่มปฏิบัติมาเนี่ยค่ะ ก่อนนอนเราจะมีอาการเหมือนก่อนเข้าสมาธิเกือบทุกวันเลย แต่ไม่รู้ทำไม เราถึงรู้สึกกลัว ถ้าอาการเดียวกัน เกิดตอนนั่งสมาธิ เราจะเฉยๆ แต่พอมาเกิดตอนก่อนจะนอน เราจะกลัวมาก บางทีถึงขนาดว่า โอย ช่วยสลบไปเลยได้มั๊ย แบบหลับๆไปเลย แสงๆอะไรพวกนี้อย่าได้โผล่มา ตอนนี้เราเลยใช้วิธีประคองๆ เอาสติตามรู้ให้ทัน จนหลับไปน่ะค่ะ กลัวจะต้องตกใจแบบนั้นอีก ส่วนเรื่องที่เราเล่นกับนิมิต อันนั้นเราก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่ามันคือจินตนาการรึเปล่า เมื่อเช้า เราลองกำหนดที่หลังเปลือกตา แล้วพยายามนึกภาพ มันไม่เกิด แล้วก็ลองใหม่ ลองกำหนดที่หลังลูกตา เอาให้ลึกเข้าไปอีก ภาพก็ไม่เกิด ลองอีกครั้ง กำหนดไปที่ฐานของจิต ซึ่งเราจะกำหนดไว้ประมาณ ทะลุจากลูกตาขึ้นไปตรงสมอง (ประหลาดมั๊ย มีใครกำหนดตรงนีมั่ง) แล้วลองนึกภาพใหม่ อ่า ภาพมันมาแหะ นั่นแหละว่า ตอนแรกๆที่เรานั่งสมาธิแล้วมันฟุ้ง แล้วพยายามนึกภาพดวงจันทร์เพื่อให้ตัวเองดึงสติเอาไว้ได้ มันไปกำหนดไว้แค่ตรงหลังเปลือกตา มันเลยได้แค่เสี้ยววิแล้วก็หาย เรื่องเล่นกับภาพนิมิต เดี๋ยวพรุ่งนี้จะต้องลองอีกครั้ง เอาให้มั่นใจไปเลย ตกลงมันจินตนาการรึเปล่า ก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันค่ะ เพราะไม่คิดว่ามันจะทำได้ดั่งใจนึก ง่ายๆขนาดนั้น แนวคิดของอินเดียนแดงไม่น่าเชื่อว่าจะคล้ายกับคนไทยเหมือนกันนะคะ คนละทวีปขนาดนั้น อันนี้เราขอถามเพิ่มอีกนิดนะคะ มันเป็นไปได้มั๊ย ที่จิตจะก๊อปปี้ จากสิ่งที่เราอ่าน แล้วมาทำให้เราคิดว่าเราทำได้ แต่จริงๆเราทำไม่ได้ เราก็ไม่ถึงกะหมกมุ่นนะคะ แต่เราก็นั่งอ่านไรไปเรื่อยของเราทั้งวัน แต่พอไปอ่านของคนที่เค้าอธิบายในส่วนของเค้า เราอ่านแล้ว อ้อ เราก็เป็นแบบนั้น เราถึงรู้สึกว่า มันก็รู้อย่างเดียวกันหนิ แต่เราก็ยังสงสัยอีกล่ะ ว่าทั้งหมดที่เราทำได้ ทำไมมันรวดเร็วจัง เร็วเกินไป จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 13:41:48

ความคิดเห็นที่ 15 ขออนุญาตที่จะใช้ศัทพ์และภาษาอังกฤษ เพื่อให้เข้าใจ "นิยาม" ให้ตรงกันก่อนค่ะ นิมิตนี้ เราหมายถึงภาพ ทั้งนิ่ง เคลื่อนไหว ที่เกิดขึ้นในขณะสมาธิ ที่นี้เรามาดูฝรั่งเขาใช้ศัพท์ เพื่อแยกแยะกันก่อน คำว่าจินตนาการ คือคำว่า imagination กับคำว่า Viualization คือการที่เราใช้จิต ก่อร่างสร้างภาพ ให้ คม ชัด ลึก แบบ 3D เราไปเรียนกับพระลามะ เรื่องสมาธินี้ของสายทิเบต จะไม่หลับตา แต่ท่านจะสอน ตั้งแต่ - การมองวัตถุ และต้องเลือกวัตถุในการมอง - จากนั้น เอาวัตถุออก แล้วจดจำภาพ - เลือกใหม่ คราวนี้ใช้ภาพทังก้า หรือภาพวาดของพระพุทธเจ้า หรือพระมหาโพธิสัตว์ แต่ก่อนจะฝึกสมาธิ จะต้องเรียนรู้ว่า ธรรมชาติของจิตคืออะไรค่ะ เพราะเมื่อเราหัด มองภาพ จดจำภาพ จำลองภาพ สร้างภาพ จะเกิดประสบการณ์ แยกจิต สติ และอาการของจิตที่เกิดจากประสบการณ์ อย่าคลาดเคลื่อนจากธรรมชาติของจิต เข้าใจประเด็นนี้ให้ชัดเจนก่อนค่ะ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 14:26:01

ความคิดเห็นที่ 16 สิ่งที่เราเห็นผ่าน ทาง ตา หู จมูก ลิ้น กายและใจ ย่อมจะกลายเป็น สัญญา แม้เราอาจจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตามค่ะ ยกตัวอย่างเช่น จิตปกติ ขณะที่เรา อ่าน คิด พูดทำ จิตช่วงนี้ สมาธิจะไม่นิ่ง ส่งผลให้สมองทำงาน มีคลื่นความถี่ที่เร็ว ช่วงความถี่ของคลื่นสมองสูง แสดงถึงจิตยังไม่นิ่ง หรือจิตยังไม่สงบเท่าไร แต่ว่า ในการทำงานนี้ สมองเราจะมีคลื่นที่ซ่อนอยู่ที่ช่วงความถี่จะต่ำลงมา แต่จะไม่โชว์อาการ จะทำหน้าที่แปลสัญญาณของการสแกนของพลังงานต่างๆรอบตัว เช่น ถ้าเราคุยกับเพื่อน สายตาของเราและสมาธิของเราอยู่กับเพื่อน แต่ด้านหลังมีไฟไหม้ ร่างกายของเราเรียนรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คลื่นความร้อน สนามแม่เหล็กจากหัวใจที่กระจายออกจากตรวจจับได้ จะส่งสัญญาณไปยังสมอง คลื่นสมองที่ช้าที่ซ่อนใต้จะกระตุ้นเตือนจิตปัจจุบันให้ทราบจาก ความรู้สึก เช่น ไม่สบายใจ อึดอัด ร้อนวูบ ฯลฯ เพื่อเตือนภัยอันตราย จิตของเราจะเรียนรู้ทุกอย่างทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ เข้าไปกลายเป็นสัญญา บางครั้ง เราเองคิดว่าเราทำตามจิต แต่ส่วนใหญ่คือจิตตอบสนองการนำเสนอข้อมูลของสมองค่ะ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 14:42:05

ความคิดเห็นที่ 17 ในการฝึก Viualization ภาพของสิ่งขอต่างๆ เช่น มันดาลา ทังก้า พระพุทธเจ้า แบบทิเบต มีความหมายหลากหลาย ตั้งแต่หยาบจนละเอียด  เคยมีเพื่อนคนหนึ่งได้ทุนไปเรียนต่อเอก ที่มหาลัยนาโรปะ เธอพยายามหาคำไทยอธิบายภาวะของ Viualization ว่า ตรึกภาพ โดยไม่ใช่คำว่า นิมิต ขอยกตัวอย่างเล่าจากประสบการณ์พระลามะ  - ท่านฝึกการ ตรึกภาพ เช่นภาพ คุรุปัทมสมภพ อักษรทิเบตมี 5 สีที่ส่องสว่าง หมุน มีรายละเอียด เหมือนเวลาเราดูภาพ 3D - ภาพนั้น เกิดจากที่เราสะสม เวลาในการดู จนจิตมีพลัง - เกิดจากสัญญา - เมื่อภาพที่เกิดจากการดู ตรึกภาพ จนภาพนั้นกลายเป็น นิมิต ติดตา จะเป็นทั้งภาพนิ่งหรือภาพเคลื่อนไหว อาจจะเคลื่อนไหวเอง โดยที่เราไม่ได้เข้าไปสั่งให้หมุน ซึ่งการเคลื่อนไหวเองของภาพนั้นมาจากหลายปัจจัย - เมื่อภาพที่ปรากฏเป็นภาพของ หญิงสาวสวยงาม ที่เคลื่อนไหวเอง พระลามะ Transfrom ภาพที่สวยงดงามนั้นทันที - ตรงนี้จะคล้ายๆที่ พวกชาร์แมนจะหัดการเปลี่ยนฝันร้าย เช่่น เด็กคนหนึ่งฝันร้ายว่าวิ่งหนีเจ้าทีแร็กซ์ ไดโนเสาร์กินคน เด็กคนนี้วิ่งหนีจนเหนื่อย เมื่อมาหัด เขาไม่กลัวเจ้าทีแร็ก วิ่งหนีไม่ทันก็ปล่อยให้มันกิน แต่เขาทราบว่านี่คือฝัน คุมทีแร็กไม่ได้ แต่คุมตนเองได้ เขาสร้างดาบพลัง ผ่าท้องเจ้าทีแร็กส์ออกแล้วรอดตาย - ในช่วงที่เรากำลังจะตาย จิตจะเผชิญหน้ากับพลังงานทุกรูปแบบ การฝึก เปลี่ยน Viualization มีสติ เข้าใจเรื่องจิตคือการปรุงแต่งของสัญญา จิตเสก จะช่วยให้เราเข้าใจและคุมภาวะของการตายได้ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 55 19:10:47

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องนิมิตที่เราสงสัยว่าทำได้จริงหรือจินตนาการ วันนี้ไปพิสูจน์แล้วค่ะ ทำได้จริง ถ้าจินตนาการ แบบอยากให้ภาพไหนขึ้น ถ้าทำไม่ได้ ก็ยากค่ะ ที่ภาพนั่นมันจะขึ้นมาอย่างใจคิด เมื่อเช้าที่ทดลอง ก่อนที่จะละจากมินิต มันเพิ่งรู้สึกว่า ภาพในนิมิต มันจะสวยกว่าปกติ มันจะประกายแบบสวยๆ แบบที่ไม่เคยเห็นที่ไหน จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 15:04:58

ความคิดเห็นที่ 19 ภาพนิมิต เกิดจาก จิต ไม่เกี่ยวกับ "วัตถุ" มันจะดูสวยและน่ากลัวกว่าทางโลกกายภาพมาก ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อเราตาย กายไปเหลือแต่จิต เมื่อไม่มีกายเป็นตัวรั้ง อารมณืใดๆที่เกิดขึ้นกับจิต จะจริงจัง รุนแรง รวดเร็ว จนจิตแทบจะตามไม่ทันสิ่งเร้าเหล่านี้ ถ้าเราไม่เคยภาวนามาก่อน คำว่าจินตนาการนั้น โดยทั่วไป เรามักจะเข้าใจทันทีว่า คือสิ่งที่เรานึกคิด ฝัน สร้างฝัน สร้างเรื่องราว ในขณะที่เรายังตื่น ไม่ได้เข้าสมาธิเท่าไร ส่วนภาพที่เกิดจากนิมิต คนไทยจะเข้าใจตรงกันว่า คือภาพที่เกิดจากขณะนั่งสมาธิ จิตที่เป็นสมาธิ แต่ทั้งสองคือ ภาพที่เกิดขึ้นกับเรา โดยที่เราก็ยังไม่เข้าใจกระบวนการของมันอย่างถ่องแท้ 100% ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่จำเป็นขนาดนั้น เพราะจะทำให้เราอาจจะหลงประเด็นของการภาวนาไปเลย แต่ถ้าเรามาเข้าใจ ปรับมุมมองใหม่ ขอย้ำลงปรับมุมมองใหม่แบบนี้ดูนะค่ะ  จิตและสมอง ทำงานสอดคล้องกัน เมื่อเรานั่งทำงาน แล้วระลึกว่าตอนเย็นจะต้องซื้อนมที่ห้างบิ๊กซี ก่อนเข้าบ้าน ในใจของเราอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับ บิ๊กซ๊ นม ห้าง ซุปเปอร์มาเก็ต นั้นที่เป้นข้อมูล ของ ภาพ โลโก้ มันจะปรากฏให้เราเห็น แต่การเห็นนั้น เราไม่เห็นแบบ 3D แต่เราเข้าใจได้อย่างเลือนลางว่า มันปรากฏในใจ นั่นเพราะ จิตในขณะตื่นทำงานนั้นยังไม่นิ่ง แต่การทำงานของจิตอีกส่วนก็สามารถทำให้เกิดภาพเหล่านี้ปรากกในใจ แม้จะไม่ชัดเจน สำหรับฝรั่งเขาจะอธิบายอะไร จะต้องมีกรอบอ้างอิง เพื่อจะได้เกิดความเข้าใจตรงกัน เวลาถก อธิบายจะได้ไม่วุ่นวายมากนัก กรอบอ้างอิงที่เขานิยมใช้คือ คลื่นสมองค่ะ คลื่นสมอง โดยทั่วไปมี 4 แบบ จะปรากฏในชีวิตประจำวัน และมันก็ยังทำงานอยู่ เช่น 1 คลื่นสมอง เบต้า คลื่นสมองที่ มีความถี่สูง จะเกิดเมื่อเราตื่น คิดโน้น คิดนี่ จิตไม่สงบทำให้สมองตื่น เป็นช่วงเวลาของเหตุผล ภาษาของคลื่นสมองช่วงนี้คือคำพูด     ถ้าเราไม่พูดคุย หรือเขียนหนังสือ แคมองหน้ากัน เราก็จะไม่เข้าใจค่ะ 2 คลื่นสมองอัลฟ่า เมื่อทำงานหนัก สมองจะเหนื่อย ช่วงกลางวัน พักทานข้าว แล้วงีบหลับสักหน่อย หรือฟังเพลงเบาๆ อ่านหนังสือ นอนใต้ต้นไม้ หลับตาทำใจให้สงบ ช่วงที่จิตเริ่มสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน ทำให้สมองสงบตัวลง เข้าสู่คลื่นอัลฟ่า และภาษาของคลื่นสมองช่วงนี้คือ ความรู้สึกค่ะ   3 คลื่นสมองแกรมม่า จะเกิดขึ้นมาในช่วงเวลาตอนที่เรานอนหลับ "ฝัน" แม้จะฝันแต่เรายังรู้สึกตัว และเข้าใจปรากฏการณ์ของ "ฝัน" ได้ และช่วงที่เราทำสมาธิ ผ่านช่วงจิตเริ่มสงบเข้าสู่สมาธิที่ลึกหน่อย ช่วงเกิด "นิมิต" ภาพและนิมิตที่เกิดช่วงนี้คือ ทำให้คลื่นสมองมีการทำงานช้า ลง เรียกว่า คลื่นสมองอัลฟ่า ภาษาของคลื่นสมองช่วงนี้คือ ภาพและสัญลักษณ์ ถ้าคุณฝัน ว่าได้ปลา ก็ไม่ได้แปลว่าคุณจะได้ปลา หรือคืนที่พระพุทธเจ้าก่อนจะตรัสรู้แล้วฝันว่า เดินไปบนกองภูเขาขี้ ก็ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ภาพนั้นคือระบบของสัญลักษณ์ จิต สมาธิและการทำงานของสมองนั้นสัมพันธ์กัน ในขณะทำงาน จิตเราอาจจะนิ่งมากจนถึงระดับที่ทำให้เกิด ภาพนิมิตปรากฏแบบ 3D คลื่นสมองแกรมม่าได้ การทำงานใดๆที่เกี่ยวกับสัญญา ภาพ รูป จำลอง ทุกๆอย่างคือภาพนิมิตที่มันไม่ชัดในจิตใจปกติค่ะ สำหรับฝรั่ง เขามองจากกรอบอ้างอิงนี้ แล้วเอาภาพมาฝึก ใครก็ตามที่ทำงานด้าน ภาพ และสัญลักษณ์ จะฝึกจิตให้สัมพันธ์กับภาพนิมิต การฝึก Visualization คือการเท่าทันภาพนิมิตทั้งที่เกิดจากสัญญา การสร้างและเกิดเองจาก "ญาณ" ที่หยั่งรู้ โดยเราไม่หลงประเด็นเรื่องจิตค่ะ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 15:40:11

ความคิดเห็นที่ 20 ^^^ อ่านท่อนสุดท้ายอยู่สามรอบ ปิ๊ง !!!!!! ทำให้นึุกถึงหนังสือเรื่องการทำงานของสมองที่เคยอ่าน ว่าสมองมีการเก็บข้อมูลเป็นรูปภาพ แปลว่า ในเวลาปกติ สมองมันก็ทำงานเกี่ยวกับรูปภาพอยู่แล้ว แต่ในนิมิต เหมือนสมาธิมาช่วยทำให้ภาพนั้นมันชัดขึ้น คนเราเลยเห็นนิมิตตอนนั่งสมาธิเข้าฌานลึกที่สงบมากๆ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 17:27:14

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ สมองมีการเก็บข้อมูลเป็นรูปภาพ... มิน่าล่ะผมใช้วิธีจำด้วยเสียงหรือวิธีอื่นไม่ได้เลย ขนาดสวดมนต์ยาวๆก็ใช้วิธีจำภาพหน้าหนังสือสวดมนต์เอา แต่ถ้าเรื่องนานๆเข้า ผมจะจำไม่ได้ว่า เป็นเรื่องที่เห็นจริง หรือคิดเอง หรือเคยฝัน จริงๆอยากจำด้วยวิธีอื่นแต่ทำไม่ได้ซักที ใครมีวิธีบ้างครับ ปล. จขกท.เก่งจัง แต่เล่นเยอะระวังติดนิมิตนะครับ จากคุณ : เส้นขอบฟ้าเวลาพระอาทิตย์ตกดิน เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 21:35:33

ความคิดเห็นที่ 22 ความคิดเห็นที่ 14     "เพิ่งรู้ว่า ก่อนนอน เคลิ้มๆจะหลับก็สามารถเกิดนิมิตได้ด้วย" คนเราเกิดนิมิตได้ทุกที่ทุกเวลา ไม่จำเป็นจะต้องก่อนนอน  แต่ปัจจัยที่นำไปสู่นิมิต คือจิตเป็นสมาธิ อาการเคลิ้มๆ นั้นคือการที่จิตเข้าภวังค์ ถ้าลึกจะหลับ ถ้าไม่ลึกและสติมากพอจะเป็นการเข้าสมาธิ  ซึ่งในระหว่างนั้น เราจะมีอาการผ่อนคลาย ทำให้เกิดนิมิตได้ ความรู้เรื่องคลื่นสมองนั้นช่วยอธิบายเรื่องนี้ได้ค่ะ เราเคยเกิดนิมิตได้ ในเวลาล้างจาน (ซึ่งเป็นเวลาดีๆ ที่ไอเดียเกิดเสมอๆ) เคยนั่งรถเพลินๆ ไหม ระหว่างที่กระเทือนๆ น่ะ สมัยสาวๆ เราชอบเห็นนิมิต เคยเห็นอดีตชาติตอนลืมตามันนี่แหละ ภาพซ้อนขึ้นมาท้ังๆ ลืมตาเลย แต่อดีตไม่น่าเชื่อถือ จินตนาการอาจสร้างได้ และพิสูจน์ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง เอาปัจจุบันแล้วกันนะ เคยเห็นภาพคนรัก ซึ่งอยู่ต่างจังหวัด กำลังทำอาการอย่างหนึ่ง  เห็นอย่างแจ่มชัด เห็นสีเสื้อ คือเขานั่งที่โต๊ะทำงาน มีหญิงมาแวะคุยด้วยว่างั้น 555 ตอนค่ำโทรไปถามว่าใส่เสื้อสีอะไรวันนี้ ปรากฏว่าสีตรงกันเป๊ะ เวลาประมาณนั้น เห็นภาพเขาได้จริงๆ มันคงจูนกันได้ จิตมันวิ่งหากันไม่ถึงนาทีน่ะนะ แว่บเดียว แต่ไม่กล้าถามว่าหญิงมาคุยด้วยจริงหรือเปล่า 555 หรือบางทีเราเคยเห็นภาพบางภาพล่วงหน้า แล้วต่อมาก็เห็นภาพนั้นจริงๆ คล้ายเดจาวู ส่วนใหญ่ก็ไม่แน่ใจ แต่มันมีบางครั้ง ที่มั่นใจเลย ว่าเคยเห็นแล้ว และได้เห็นอีกครั้งจริง แต่นิมิตที่เกิดจากการสร้างภาพพวกนี้มันใกล้เคียงมากกับจินตนาการ  อันที่จริงคนเราจะจินตนาการได้มันก็ต้องมีสมาธิแหละค่ะ บางคนเช่นพวกที่ทำงานศิลปะ เขาชำนาญเลย เรื่องสร้างภาพ ดังนั้นในคนกลุ่มหนึ่งจะมีความสามารถในการ visualize อยู่แล้ว อธิบายด้วยองค์ความรู้สากลสบายใจกว่าเยอะ  หายคันได้ แต่ยึดเป็นแก่นสารสาระไม่ได้เลย ในศาสตร์ที่เราศึกษา มีคำว่า "mind rehearsal" เป็นการฝึกซ้อมทางความคิด สมมติเราจะทำอะไรสักอย่าง แต่เราไม่สามารถจะทำได้ด้วยกาย  เราสามารถซ้อมด้วยการคิดเอา สร้างภาพเอาก็ได้ แล้วมันได้ผลดีด้วย สมมติจะขึ้นพูด เราก็นั่งซ้อมไปว่าเราจะเริ่มอย่างไร แล้วจะพูดอะไร พอพูดผิด แก้ไขได้ด้วย คือซักซ้อมทางความคิดจนกว่าจะแม่นเลย  แน่นอนเราต้องใช้สมาธิและอยู่ในภวังค์  วิธีนี้ช่วยได้มากๆ โดยเฉพาะเมื่อไม่มีเวลาหรือปัจจัยเอื้ออำนวยที่จะซ้อมจริงๆ แต่พอมาภาวนา ต้องมานั่งเลิก.. เพราะมันคือการปรุงแต่ง 555 ต้องเจริญสติให้ขาดสะบั้นเลย.. เด๋วเผลอไปอีกแล้ว จิตไหลไปคิด ไปสร้างภาพด้วยความเคยชิน หลายอย่างที่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับทางโลก ถ้าภาวนาเอาดีทางธรรม ต้องแก้ไขหมดค่ะ เออ..สิบกว่าปีมาแล้ว ได้ศึกษาเรื่องคลื่นสมองเนี่ย เลยจากอัลฟ่า ยังมีเธต้า และเดลต้าอีก แล้วก็ที่สุดคือคลื่นคอสมิก ตอนที่อ่านมันปุ๊งค่ะ ปุ๊งว่า..อ้อ..นี่เองที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ และเกิดญาณหยั่งรู้อดีตได้   ก็ทุกอย่างในจักรวาลมันเป็นคลื่น   คลื่นที่วิ่งอยู่ในจักรวาลคือคอสมิก ก็ถ้าคนเราจูนคลื่นสมองเราให้ตรง ในระดับเดียวกับคอสมิก ก็รับคลื่นได้ รับภาพได้ไง   คือก่อนนั้นได้อ่านเกี่ยวกับดาราศาสตร์ว่า  สิ่งที่เราเห็นล้วนเป็นอดีต แสงต้องตกกระทบวัตถุแล้วจึงเข้าสู่ตาเรา ดังนั้นแสงของหมู่ดาวที่เราเห็นว่าปัจจุบัน ที่จริงเป็นแสงของอดีต ซึ่งแน่นอนว่า ระยะทางที่ไกลโพ้นนั้น ขณะปัจจุบันดาวดวงนั้นอาจแตกดับไปแล้วก็ได้ แล้วคนเขียนก็บอกว่า ถ้าเราไปอยู่ที่ดาวพลูโต แล้วสามารถรับภาพที่ส่งจากโลกได้ ก็จะเห็นพระนเรศวรกำลังชนช้างอยู่ (เขาคำนวนให้ดูเล่นๆถึงระยะทางกับปีแสงน่ะ) จำได้ว่าตอนนั้นพอปุ๊งแล้ว ก็อ้อ.. ท่านเลยเห็นภาพอดีตได้เพราะอย่างนี้นี่เองงง เป็นการยอมรับในระดับทฤษฏี คือเรามีพื้นฐานเป็นคนวิทย์สุดๆ ถ้าไม่มีทฤษฏีรองรับทำใจให้เชื่อได้ยากค่ะ ต้องพิสูจน์ได้ถึงจะสนใจ เอาในระดับทฤษฏีก็ยังดี แต่เมื่อมาฝึกภาวนาจริงๆ ได้เรียนรู้จากครูอาจารย์ มันล้มทฤษฏีไปเยอะ 555 อธิบายไม่ได้ อธิบายยาก บางอย่างพิสูจน์ได้ บางอย่างพิสูจน์ไม่ได้ ทำได้แค่เปรียบเทียบให้เห็น แล้วต้องไปเจอเอง ถึงจะยอมรับได้ว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่จะให้อธิบาย หรือบรรยาย ก็ทำไม่ได้อีก ใบ้รับประทานไปเยอะเลย แสงเดินทางไวที่สุด แต่จิตไวเดินทางไวกว่าแสง จิตวิ่งรอบโลกกลับมาหาเจ้าของได้ ไม่น่าจะใช้เวลาถึงวินาทีด้วยซ้ำ ชอบที่คุณพยัคฆ์น้อยบอกว่า คลื่นสมองช่วงอัลฟ่า ทำงานระบบสัญลักษณ์ อันนี้เห็นจะจริง นิมิตมันมักเป็นเชิงสัญลักษณ์นะ  จะใช้ประโยชน์ทางธรรมต้องตีความ  มีนิมิตไม่ยาก แต่ตีความสิยาก แต่ส่วนใหญ่ที่หลงทาง เพราะตีความเข้าข้างกิเลส 555 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 00:06:39 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 00:05:38

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ เส้นขอบฟ้าเวลาพระอาทิตย์ตกดิน  ตามความคิดเห็นที่ 21   สมองคืออวัยวะหนึ่งที่ติดมากับร่างกายค่ะ เป็นอุปกรณ์การทำงาน ตัวช่วยของจิต ดังนั้นสมองจึงทำหน้าที่บันทึกทุกอย่างที่เข้ามา ผ่าน ผัสสะ คือ - ตา รูป - หู เสียง - จมูก กลิ่น - ลิ่น รส - กาย สัมผัส เย็น ร้อน อ่อนแข็ง ฯลฯ - ใจ ชอบ ไม่ชอบ ฯลฯ แล้วเก็บบันทึกเป็นข้อมูล หรือศัพท์ทางพระคือ "สัญญา" เพียงแต่การแยกเก็บ "data" นั้นสมองจะแยกจัดเก็บ ภาพเก็บไว้ที่นี้ เสียงไว้ที่นี้ กลิ่นไว้ที่นี้ แล้วยังแยกหมวดชื่อ ช่วงเวลา การใช้งานบ่อยถี่แค่ไหนค่ะ เมื่อยกตัวอย่าง เราระลึกถึงเพื่อน สมัยมหาลัยที่ไม่ได้เจอกันนาน หรือเพื่อนวัยเยาว์ แค่จิตระลึกถึงเพื่อน ข้อมูลที่เข้าถึงง่ายสุด และมีผลกระทบกับความทรงจำของคุณต่อเพื่อน เช่นชอบ ประทับใจ มันรังแกเรา หน้าตา จะถูกนำมาเสนอ แต่เป็นข้อมูลเก่า คุณคิดไปไกลมากกว่านี้ไม่ได้ นึกหน้าตาเพื่อนปัจจุบันไม่ออก เพราะไม่ได้เจอนาน แต่ว่า เนื่องจากความเร็วของการทำงานระหว่างสมองกับจิต นั้นมันเร็วมาก จนเราตามไม่ทัน ทันอีกทีคือสิ่งทั้งหมดนี้คือภาวะที่จิตคิดว่าเป็นการทำงานของตนเอง จึงเป็นการทำงานร่วมมือกันของ ขันธ์ 5 รูป -เวทนา- สัญญา- สังขาร-วิญญาณ : จริงๆ หน้าที่ของจิตคือแค่ "รู้" เฉยๆ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 08:06:22

ความคิดเห็นที่ 24 สมองมีการเก็บข้อมูลเป็นรูปภาพ... มิน่าล่ะผมใช้วิธีจำด้วยเสียงหรือวิธีอื่นไม่ได้เลย ขนาดสวดมนต์ยาวๆก็ใช้วิธีจำภาพหน้าหนังสือสวดมนต์เอา แต่ถ้าเรื่องนานๆเข้า ผมจะจำไม่ได้ว่า เป็นเรื่องที่เห็นจริง หรือคิดเอง หรือเคยฝัน จริงๆอยากจำด้วยวิธีอื่นแต่ทำไม่ได้ซักที ใครมีวิธีบ้างครับ เคยเกิดอาการสับสนบ่อยๆเหมือนกันค่ะ อันนี้ก่อนจะมาปฏิบัติภาวนานะคะ บางทีนึกถึงภาพอะไรขึ้นมา มันจะสับสน เอ๊ะ เราไปเห็นภาพนั้นจากไหนนะ จากหนัง หรือละคร นึกไปนึกมา เราจินตนาการภาพนี้มาจากหนังสือนิยาย -*- คือไอ้ภาพที่จำได้แล้วนึกขึ้น ดันไม่ใช่ภาพที่เห็น แต่กลายเป็นภาพที่จินตนาการจากการอ่านหนังสือ แต่พอหลังจากปฏิบัติมาได้สักระยะ คราวนี้ ไม่ได้ดีขึ้นเลยค่ะ มึนกว่าเดิม ตีกันมั่ว ไม่ได้รู้ภาพจากไหนมั่ง บางทีภาพจากนิมิตมั่ง ภาพที่เจอจริงมั่ง ภาพที่คิดเอาเองมั่ง -*- ส่วนเรื่องการจำด้วยวิธีอื่นที่ไม่ใช่รูปภาพนะคะ ในหนังสือเค้าบอกวิธีฝึกสมองให้จำได้ง่ายๆด้วยค่ะ 1. ต้องประกอบด้วยความเข้าใจครั้งแรก ถ้าครั้งแรกเราอ่านปุ๊บแล้วเข้าใจ มันจะจำเรื่องนั้นแบบติดตราตรึงใจกันเลยทีเดียว 2. เวลาต้องการจำให้อ่านไปพร้อมกะเครื่องกระตุ้นผัสสะอื่นๆ อย่างเช่น กลิ่น เคยมั๊ยเวลาไปร้านอาหาร มันจะมีกลิ่นประจำของร้านนั้น ทุกครั้งที่เราได้กลิ่นแบบนั้น หรือนึกถึงกลิ่นนั้น เราจะจำภาพบรรยากาศและสถานที่ และช่วงเวลานั้นๆได้ด้วยค่ะ ภาพจะชัดมากค่ะ 3. พร้อมกับความรู้สึก ยิ่งความรู้สึกเสียใจ เราจะยิ่งจำได้ดี ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจ ว่าทำไมเราอกหัก ถึงลืมไม่ลง :) เอาเท่าที่จำได้เท่านี้ก่อนค่ะ อันนี้มาแนววิชาการล้วนๆเลย -กลับมาที่กระทู้- ภาพนิมิต เกิดจาก จิต ไม่เกี่ยวกับ "วัตถุ" มันจะดูสวยและน่ากลัวกว่าทางโลกกายภาพมาก ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อเราตาย กายไปเหลือแต่จิต เมื่อไม่มีกายเป็นตัวรั้ง อารมณืใดๆที่เกิดขึ้นกับจิต จะจริงจัง รุนแรง รวดเร็ว จนจิตแทบจะตามไม่ทันสิ่งเร้าเหล่านี้ ถ้าเราไม่เคยภาวนามาก่อน เคยอ่านเจอที่คนเล่าประสบการณ์เฉียดตายค่ะ ความคิดเห็นที่ 4 ผมเคยประสบอุบัติเหตุ ทางรถยนต์รุนแรง กระดูกสันหลังหัก ขาซ้ายหัก เป็นผลให้กรามล่างด้านขวาแตก ทุกวันนี้ยังคงมีแผ่นโลหะอยู่ภายใน และสูญเสียการมองเห็นของลูกตาข้างซ้ายถาวร แต่ลูกตายังคงอยู่ ทุกวันนี้ ยังคงทานอาหารได้เป็นปรกติ แต่วันดีคืนดีจะปวดมากเวลาเคี้ยวอาหาร ส่วนตา คือ เห็นข้างเดียว คนทั่วไปถ้าผมไม่บอกก็ไม่รู้ว่า ผมเห็นแค่ข้างเดียว ....เรื่องที่จะเล่ามีอยู่ว่า ผมหมดสติไปประมาณ 3 วัน ผมจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ ไม่เหมือนความฝัน แม้คนจะบอกว่าฝันไป มันเป็นอุโมงค์แสงที่ไม่แสบตา แต่สว่างจ้าอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน รู้สึกคุ้นเคย และ กระแสต่างๆที่อยู่รอบตัวก็คุ้นเคย ความรู้ตรงเข้าสู่ใจโดยไม่ต้องคิด หรือรู้จักมันมาก่อน ไม่มีร่างกาย มีแค่ความรู้สึก อยากมีมือ ก็มีมือ อยากมีเท้าก็มีเท้า เรื่องราวในอดีตเป็นเรื่องเล็กๆ โลกที่เคยรู้จักเป็นแค่ฝุ่นเล็กๆในทะเลที่กว้างใหญ่ ทุกก้าวที่ผ่านไปในลำแสง มีเรื่องราวต่างๆมากมาย ความรู้สึกต่างๆมากมาย ไหลผ่านไปเหมือนกระแสน้ำที่รุนแรง แต่เรารู้ได้ทั้งหมดไม่ขาดตกจุดไหน เรื่องราวที่อยากรู้ที่เคยสงสัย ก็รู้ ก้เห็น และ เห็นเป็นเรื่องเล็ก ไม่มีสาระ เหมือนทะเลกว้างที่มีหยดน้ำแห่งเรื่องราวประกอบขึ้นมา นับไม่ถ้วน มี ความดี ความชั่ว เทพ ปีศาจ คละเคล้าอยู่รวมกันเป็นเหมือนวังน้ำวน แอ่งนึง ที่มีอยู่หลายตำแหน่งพัดกระแสต่างๆให้ไหลไปไหลมา หากสนใจจุดไหน เราก็จะถูกดูดเข้าไปร่วมกับจุดนั้น ด้วยความเร็วพริบตา และไม่เป็นอิสระต่อไป ที่ปลายทางลำแสง มีบัลลังค์แสง จุดกลางของทุกกระแส ที่ว่างเปล่า ไม่มีเจ้าของ เมื่อลงไปนั่งก็รู้สึกคุ้นเคย และ ทุกกระแสก็สั่งได้ตามใจนึก แต่รู้สึก เหงา.... อย่างบอกไม่ถูก จึงเริ่มจุดกระแสที่ไหลต่อไป ....เพราะเหงา จึง มีทุกอย่าง สิ่งนึงที่รู้ก่อนตื่นขึ้น คือ ผมต้องกลับมา และ รู้ดีว่า แต่ละคนก็ไม่ได้เจออย่างผม เพราะกระแสต่างๆ มีมากมาย แล้วแต่ว่ากระถแสไหนจะพัดใครไปทางไหน .....รู้สึกปลื้ม ...จนลืมตาขึ้นที่ห้องในโรงพยาบาล จากคุณ : แล้วแต่ทางท่านจะเรียกแล้วกันนะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 54 07:26:25 ^^^ มีคำถามค่ะ ถ้าำภาพใกล้เคียงกับที่เค้าบรรยายมานี้ มาปรากฏในนิมิต มันหมายความว่าอะไรคะ มันไม่ใช่ภาพจากความคิดฟุ้งซ่านแน่ๆ เพราะถ้าคิดได้ภาพเยอะขนาดนั้น แล้วเปลี่ยนตลอดเวลา พัดลมซีพียูน่าจะกระจุยไปแล้ว -*- เปลี่ยนแบบ จะเอาสติให้รู้ทันแต่ละภาพที่ขึ้นมา พอจะทัน มันก็เปลี่ยนไปอีกแล้ว จนสุดท้าย ไม่ไหว ดูเฉยๆละกัน เรื่องที่เราเห็นดาวที่อยู่ห่างจากโลกหลายปีแสง แปลว่า เรากำลังมองอดีตของดาวดวงนั้น เคยอ่านมาเหมือนกันค่ะ อ่านมาจากนิยายของแก้วเก้า :) ตอนอ่านเกิดความคิดว่า เราจะเห็นอดีตได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 13:23:19

ความคิดเห็นที่ 25 นิมิตเยอะขนาด ถ้าเป็น cpu กระจุยไปแล้ว อย่างที่คุณว่าแหละ.. ถามว่าตามทันไหมล่ะ  เหนื่อยไหมล่ะ  จิตก็รู้เองว่า เหนื่อย ตามไม่ทัน ดังนั้น เวลาทำสมาธิ สติอยู่กับจิต หรือว่าเอาจิตอยู่กับผู้รู้ก็ได้ ภาพอะไรจะเกิดขึ้นก็แค่รู้ ไม่ต้องไปดู ไปตาม คนที่ดูจิต หลงตรงนี้ก็มาก หลงวิ่งตามความคิด วิ่งตามเงาของจิต เหมือนเราวิ่งตามรถบนถนน ซึ่งที่จริงไม่ใช่ วิธีก็คือ กำหนดที่จุดหนึ่งๆ  ว่าเราจะนั่งดูนะ  เรานั่งเฉยๆ รถวิ่งผ่านมาก็รู้ ไม่ต้องไปดูตาม ไม่ต้องดูรถสีอะไร ทะเบียนอะไร ดูแต่ถนนเลย จะเห็นว่าถนนว่าง มีรถเข้ามา แล้วออกไป  เหมือนตั้งกล้องแช่น่ะ มีรถเข้ามาแล้วออกไป  ดูจนกระทั่งรถหายหมด คือจิตนิ่งเป็นสมาธิ อย่าถลำลงไปบนถนนว่างๆ ด้วย เรานั่งริมถนน (อยู่กับผู้รู้) แล้วดูความว่าง ดูรถวิ่งมาวิ่งไป ดูเกิดดูดับ ใช้กับทุกอย่างในโลกเลย หลักการนี้ ดูนิมิตเกิดดับ มันเร็วก็จริงถ้าสติดี จะเห็นเกิดเห็นดับเร็วมากๆๆๆๆๆๆ ดูแค่นั้นแหละ เกิดดับเกิดดับเกิดดับเกิดดับเกิดดับเกิดดับเกิดดับเกิดดับเกิดดับ ไม่ต้องคิดอย่างอื่น ดู เกิดดับ เกิดดับ เกิดดับ เกิดดับ จนถึงจุดนึง เดี๋ยว "อ้อ" เอง อันที่จริงคนภาวนาน่ะ เขาดูกระแส แต่ไม่ถูกกระแสดูดนะคุณ แต่แรกๆ จะโดนดูดก่อน หลงไหลไปตามกระแสเป็นธรรมดา   ที่หลวงพ่อชาบอก น้ำไหลนิ่งน่ะ ภาวนาแล้ว กระแสก็กระแสเถอะ น้ำไหลยังไง มันนิ่ง... ถ้าวิ่งตาม จะไม่มีวันเจอนิ่ง  จะนิ่งได้ ต้องฝึก "หยุด" บ่อยๆ เริ่มเห็นด้วยว่า คุณ =U_U= PoRpLe ควรฝึกแนวเจริญสติ โดยเฉพาะฐานกายมากๆ คุณสมบัติของจิต ไวพอแล้ว ไม่ต้องเสริมความไวอะไรอีก ต้องฝึกหยุดต่างหาก จิตไม่ให้วิ่งออกนอกกาย ให้วิ่งแค่ในกายเท่านั้น บังคับเขาก็ไม่ได้หรอก นิสัยของจิตน่ะ ต้องใช้วิธีฝึกสติมากๆ ฝึกกาย ใช้การเคลื่อนไหวช่วยค่ะ คุณสมบัติที่มี และรู้ลึกๆ ว่ามี  ถ้าไม่ได้พื้นฐานที่ดี ก็ไปไหนไม่ได้หรอก   เขาจะหลอกให้วิ่งไปจนหมดแรงเท่านั้นเอง จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 19:11:33

ความคิดเห็นที่ 26 รบกวนสอบถามคุณ chaosy เพิ่มเติมนะคะ อยากขอให้ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ ว่าควรจะเพิ่มลดตรงไหน ทุกวันนี้ปฏิบัติด้วยการ เดินจงกรมนิดหน่อย (ไม่เคยจับเวลาจริงๆจังๆค่ะ)  คือพอให้จิตสงบ แล้วก็นั่งสมาธิต่อเลย (ก็ไม่เคยจับเวลาอีก) จะนั่งจนจิตรวมยาก ก็จะออกจากสมาธิค่ะ ทั้งหมดนี้รวมกัน ไม่เกินชั่วโมงนึงค่ะ (มีเวลาน้อย) แต่เรื่องรู้ตัวในชีวิตประจำวันเนี่ย ต้องบอกว่า น้อยมาก (คือขี้เกียจ แหะๆ) เอาที่จะรู้ตัวจริงๆ คือเวลาล้างจาน ฮา.. นอกนั้นไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่ คิดนู้นนี่นั่น แต่อยู่ในกรอบแบบ เรื่องของตัวเองน่ะค่ะ เลิกคิดเรื่องคนอื่นไปนานแล้วค่ะ ส่วนในสมาธิ ทุกวันนี้จะเข้าสมาธิได้ไวขึ้น ความคิดฟุ้งซ่านก็แทบไม่มีค่ะ คือมันดีขึ้นทุกๆวัน (แถมขยันนั่งค่ะ ไม่เคยหยุดเลย ตั้งแต่เริ่มมาสองเดือนกว่าๆ ไม่ได้นั่งวันเดียว) แต่ทุกครั้งที่เจอมุกใหม่ๆ (ของนิมิต) เราจะออกอาการนี้เลยค่ะ คือไม่เคยทันมันเลย มันจะตามไปรู้ไปเห็นตลอด เอ๊ะ มันคืออะไร มันมายังไง แต่ส่วนใหญ่ก็จะมึนๆไม่เคยเกินสองวัน มันก็จะไปต่อของมันเอง คือจะกลับมาทบทวนทั้งวัน ว่าวันนี้ในสมาธิเราเป็นยังไง อะไรดี อะไรแย่ ต้องเพิ่มตรงไหน ลดตรงไหน มันเลยก้าวหน้าเร็วมั๊งคะ อยากจะสอบถามว่า เราควรไปทางไหน ควรเน้นอะไรดีคะ อยากจะก้าวหน้า แต่ก็อยากให้ฐานแน่นๆด้วยค่ะ เรานั่งแบบคนไม่เคยไปฝึกอบรมสมาธิจากไหน อาศัยอ่านเอา แล้วก็สอบถามเองทางนี้น่ะค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 20:09:31

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้าจะเอาเก่งเอาไวนะคะ วันหนึ่งให้เวลาปฏิบัติในรูปแบบ อย่างน้อย 1 ชั่วโมง ที่เหลืออีก 23 ชั่วโมง ทำทุกนาทีที่ไม่เผลอ หรือทำทุกนาทีที่รู้สึกตัวก็ได้ หมายความว่า การเดินจงกรม นั่งสมาธิในรูปแบบ เป็นสิ่งที่ต้องทำ การนั่งสมาธิหรือเพียรภาวนา เป็นแค่การสร้างเหตุเท่านั้น ผลจะปรากฏเมื่อเหตุพร้อม เช่นกัน การเจริญสติในชีวิตประจำวัน ก็เป็นการสร้างเหตุ แต่คนส่วนใหญ่มักไม่คิดว่านี่คือการภาวนา แล้วคนส่วนใหญ่ก็บอกว่า ตัวเองไม่มีเวลาภาวนา แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม ทำสมาธิวันละตั้งหนึ่งชั่วโมง ไม่ก้าวหน้าสักกะที หลวงพ่อใหญ่สอนเราว่า "รู้สึกตัวเวลาใด ให้ภาวนาเวลานั้น" เราได้เรียนหลักสูตรเร่งรัดจากที่วัด เพราะว่าที่วัดมีผัสสะเวทนามาก ในสภาวะจิตที่เรามี บังคับให้ต้องเจริญสติตลอดเวลา ไม่งั้นแย่.. อย่างที่เคยเล่า ยิ่งภาวนายิ่งเห็นทุกข์  ทุกข์ที่เราสัมผัส มันไม่ใช่ทุกข์ที่เป็นนามธรรม มันเป็นรูปธรรมเลย คือเจ็บ ทุกรูปแบบ เวทนา คือเวทนาจริงๆ 555 ถ้าไม่มีสติ ไม่ภาวนา อยู่ไม่ได้  อันนี้ไฟล์บังคับของเราเอง.. เมื่อเป็นอย่างนี้ จึงได้เข้าใจว่า การภาวนาในชีวิตประจำวัน ที่จริงมีน้ำหนัก หรือเป็นปัจจัยเอื้ออำนวย ต่อความก้าวหน้าของเรา มากกว่าการทำในรูปแบบอีก เพราะว่าเราไม่ใช่จริตคนชอบนั่งสมาธิไง เราชอบคิดเหมือนคุณนั่นแหละ แต่เพราะการเก็บแต้มในระหว่างวัน  ทำให้การภาวนาในรูปแบบได้ผลไว ทำน้อยแต่ได้มากว่างั้น   ถ้าถามเรา เราให้ความสำคัญกับการภาวนาเอาจริง คือทำเพราะต้องการมรรคผลจริงๆ นั่นหมายความว่า คุณต้องอุทิศชีวิตให้กับการภาวนา   ท่ามกลางข้อจำกัดของฆราวาส ที่ต้องครองเรือน  พระอาจารย์ได้ออกแบบวิถีทางให้สอดคล้องกับความก้าวหน้า คือท่านสอนแนวทางมาให้แล้ว  ซึ่งผลจากการทำตามที่ท่านสอนไม่ต่างกันเลย ไม่ว่าจะเป็นผ้าสีหรือผ้าขาว ต่างกันที่รายละเอียดเชิงเทคนิคเท่านั้นเอง ซึ่งก็สอดคล้องกับแนวทางของครูอาจารย์อื่นๆ นั่นแหละ แต่อาจารย์ท่านไม่กำหนดรูปแบบตายตัว ท่านให้เรียนรู้จากสภาวะ ปรับตัว เรียนรู้ พัฒนาจากชีวิตธรรมดาๆ นี่แหละ   คุณจะภาวนาอะไรก็ทำไปตามถนัด ตามชอบใจ แต่ท่านเสริมสิ่งที่ขาดให้ 555 ระบบที่เราศึกษามา ท่านสอนเน้นองค์รวม ไม่ใช่การภาวนาเชิงเดี่ยว เพราะฉะนั้น ท่านจะเน้นให้สร้างฐานมากๆ คือสร้างข้อวัตร เช่นเดียวกับที่พระสงฆ์ต้องทำในชีวิตการเป็นบรรพชิตของท่านค่ะ พระท่านทำในวัด เราทำนอกวัด  ต่างคนต่างทำเหมือนกัน   ลองดูแนวที่เราทำนะคะ 1) ศีล เป็นพื้นฐาน เพื่อรักษากายให้สะอาด ถ้าศีลแม่น สติต้องดี เพราะสตินี่แหละคอยระวังไม่ให้เราผิดศีล  ดังนั้นการตั้งใจรักษาศีล เท่ากับฝึกสติ 2) สวดมนต์ ท่านเน้นสวดมนต์ ไม่ทำอะไรก็ได้ขอให้สวดมนต์ อย่างต่ำอิติปิโส สามห้อง เท่าอายุบวกสอง  อย่างกลาง อิติปิโส 108 อย่างหนัก ทำวัตร พระปริตร ต่อด้วยอิติปิโส 108 (หรือเท่าอายุบวกสอง) ถ้าที่วัดสวดมนต์เย็น 4 ชั่วโมงทุกวันเลย สำหรับสมาชิกทางบ้าน ท่านอนุโลมให้เก็บแต้มระหว่างวันได้  ชาวเราเลยอาศัยเก็บแต้ม เพื่อให้ได้แต้มครบทุกวัน 555 ว่างเมื่อไหร่ต้องเก็บแต้ม ดังนั้นคุณจะติดบริกรรม (บริกรรมอิติปิโส)  เว้นระยะผิดศีลได้เยอะมาก เดินห้างเขายังสวดกันเลย สวดในใจ จิตครึ่งนึงไม่ออกไปข้างนอกแล้ว เป็นการฝึกอินทรีย์สังวรที่ดีมากๆ ท่านบอกว่า ทำงานทุกอย่างทีไม่ใช้ความคิด ให้บริกรรมได้ เจริญสติได้ หรือสวดมนต์ก็ได้ ถ้าสวดเองไม่ได้ ฟังเอาก็ยังดี  นี่คืออุบายของท่าน ระหว่างบริกรรมเบาๆ เจอสวดมนต์ มันหนักเลย คุณจะชินกับการไม่หลง 555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 21:03:15

ความคิดเห็นที่ 28 3) แม้จะมีการบ้านอย่างไรก็ตาม คุณยังมีเวลาเหลือเฟือที่จะเผลอ และใช้ชีวิตในสังคมอย่างคนปกติ  ทีนี้กำลังที่คุณสะสมจากการบ้าน มันจะทำให้จิตคุณมั่น จิตมีกำลังสติมันจะคมชัด คุณไม่ต้องจ้องกำหนดสติเลย  สติคุณจะทำงานเอง เพราะคุณได้สร้างเหตุไว้พอ ท่านก็จะบอกว่า รู้สึกตัวบ่อยๆ รู้สึกตัวบ่อยๆ ไม่มีอะไรทำก็หายใจเข้ารู้หายใจออกรู้ มันไม่เสียเวลาอะไรเลย ถ้าคุณเพลิดเพลินกันการเมาท์ แล้วจะหยุดรู้ ด้วยการหายใจเข้าออกสักทีสองที   ทำไปเรื่อยๆ ก็ชินไปเอง  คุณจะทำอะไรเหมือนคนอื่นแหละ ท่านบอกว่าเหมือนธง ลมพัดก็เอนไปตามลมพัด แต่เรารู้ทุกขณะ มันก็แค่รู้เท่านั้น จะเกิดอะไรขึ้นก็รู้  เหมือนแค่เหลือบตาดู  แรกๆ คุณก็ "รู้แล้วนะ แต่ละไม่ได้" ก็รู้บ่อยๆ รู้ไปเรื่อยๆ  ต่อมามันจะหยุดทัน และต่อมา จะตัดก่อนตาย เตือนก่อนวายวอด เมื่อถึงตรงนี้ คุณจะยิ่งรักการภาวนา เพราะว่ามันทำให้ชีวิตคุณดีขึ้นได้จริงๆ อย่างน้อยคุณก็มีความสุขขึ้น  อะไรๆ ก็เหมือนจะดับง่าย สายป่านอารมณ์คุณจะสั้นลงเรื่อยๆ 4) ท่านให้ปัดกวาดเช็ดถู เป็นการเจริญสติ ล้างกายให้สะอาด สลัดอารมณ์  ท่านสอนว่าหากสภาพแวดล้อมไม่สะอาด ยากที่จิตจะสะอาด  การทำความสะอาดบ้าน หรือที่พัก ในช่วงก่อนภาวนา มีผลดีอย่างเหลือเชื่อ ต่อการภาวนา ต่อคุณภาพของสมาธิที่เราจะทำในรูปแบบ   5) ถึงเวลาขึ้นชก ประจำวัน ชาวเราเขาจะสวดมนต์ตามความต้องการ เดินจงกรมตามความต้องการ แล้วจึงนั่งสมาธิ   ชอบนั่งอย่างไรก็นั่งไปอย่างนั้น ถ้าไม่มีอะไรจะชอบ ท่านก็ให้กรรมฐาน 5 บริกรรม (โดยเฉพาะคนที่มีเชื้อสมถะมา ท่านแจกกรรมฐาน 5 เพื่อให้เดินฌานได้) ทีนี้การนั่งสมาธิ ไม่ว่าคุณจะใช้วิธีไหน มันมีสภาวะเกิดขึ้น ถ้าคุณไม่มีอาจารย์ ทำสองอย่าง คือ "รู้-ละ" หรือทำอย่างเดียว คือ "รู้ๆๆๆๆ" ก็นั่งมันไป รู้มันไป ภาษาทางการ เขาเรียกว่า "อยู่กับผู้รู้" แล้วก็รู้ไป มันมีอะไรให้รู้ก็รู้ไป ทีนี้เพราะว่าเราได้ฝึกการรู้สึกตัวมามากในชีวิตประจำวัน ผู้รู้มันจะเกิดเป็นอัตโนมัติอีก  เมื่อมานั่งสมาธิ มันจะหาผู้รู้ง่าย และเราไม่ต้องกลัวอะไรมากมาย เพราะเราสวดมนต์เยอะ 555 เรามีหมวกพระรัตนตรัยคุ้มครอง  มันเป็นความจริง เป็นความศักดิ์สิทธิ์ของพุทธมนต์  คือเราจะมั่นใจว่า เรามีครูอาจารย์และพระรัตนตรัยคุ้มครอง  ดังนั้นนั่งไปเหอะ ลุยโลด..! ทีนี้ ถ้าคุณมีอาจารย์ คุณก็อาจจะสนใจพิจารณาสภาวะ ส่งการบ้าน สอบอารมณ์ คุณก็จะได้เรียนรู้ ทางปัญญา รู้สมมติไปพร้อมกัน แต่แม้คุณจะรู้ละ รู้ละ เหมือนไม่รู้อะไร เดี๋ยวคุณก็รู้ได้เองนั่นแหละ ว่าอะไรมันเป็นอะไร 6) จบการนั่งสมาธิ กรวดน้ำอุทิศกุศลแล้ว  เราก็ต่อในท่านอน ก็นอนดูลมจนหลับไป บางคนนอนแล้วจิตสวดมนต์เอง เออก็สวดไป หรือจะนอนเจริญสติ ทำความรู้สึกตัว ท่านก็สอนให้หัดนอนตะแคงขวา นอนแบบปางไสยาศน์ (ซึ่งเป็นผลดีกับระบบหัวใจ ระบบสูบฉีดโลหิตด้วย) คือเราก็ภาวนาไปจนหลับ เป็นอันจบวัน อันนี้เล่าให้เห็นภาพรวมก่อน ว่าเราฝึกมาอย่างไร (ปล. ไม่ได้ฝึกได้แบบนี้ตั้งแต่แรก แต่ค่อยๆ เพิ่ม ค่อยๆ พัฒนานะ และก็ไม่ได้ทำได้ตลอดทุกวัน แต่ว่าด้วยความที่เป็นองค์รวม  หลุดๆ แหว่งๆ วิ่นๆ ก็ยังมีสภาวะที่ดี) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 21:19:06

ความคิดเห็นที่ 29 ที่คุณเล่ามา ในกิจวัตรที่คุณได้ทำมา เราก็ว่าดีนะคะ เป็นคนที่เอาจริงกับการภาวนา ตั้งใจด้วย และก็คงมีบุพเพกตปุญญตา มีนิสัยเก่าสืบมา ทำให้มีฉันทะในการภาวนาในปัจจุบันนี้ แต่ดูจากอุปนิสัย เราเห็นว่า คุณคิดเยอะมาก และก็มีสภาวะทางจิตเยอะด้วย ซึ่งลักษณะอย่างนี้ ถ้าจะให้แนะนำ เราแนะนำให้ฝึกสติมากๆ แนวหลวงพ่อเทียน หลวงพ่อสมบูรณ์ที่คุณทางนี้แนะนำก็ดี เพราะว่าสมถะจะไม่ใช่ปัญหาของคุณ  ปัญหาของคุณคือจิตที่มันไว ความคิดที่มันไว สภาวะของคุณจึงมีทั้งสภาวะจริงๆ และสภาวะที่เกิดจากความคิดปรุงแต่ง คุณจะไม่สามารถแยกมันออกได้เลย หากว่าคุณไม่ฝึกสติให้แข็งแรง ให้คมชัด และวิธีฝึกสติที่เหมาะที่สุด ก็คือฝืนจริตตัวเอง  คือฝึกหยุดคิด หยุดพิจารณา ให้เขารู้เฉยๆ รู้ซื่อๆ   อย่างน้อย เพิ่มพลังการรู้  แล้วจะไปลดนิสัยการคิด  มันจะได้ความสมดุล คือคนช่างคิด ยังไงเขาก็คิด ช่างพิจารณา ยังไงเขาไม่เลิกหรอก ตรงนั้นเป็นสิ่งที่ทำมาดีแล้ว  แต่ตราบใดที่สติไม่เข้มแข็ง เรายิ่งไปส่งเสริมเขา สติจะยิ่งอ่อนแอ คนที่ภาวนามาดีนั้น เขาจะต้องรู้ว่า ที่สุดของที่สุด ของที่สุด ของที่สุด คือ "สติ" ค่ะ   เราเองไม่ได้ฝึกสติมาดีในชาตินี้ เมื่อถึงจุดนึง ก็ต้องเจอปัญหา ฐานไม่แน่น อภิญญาก็ต้องใช้สติควบคุม ฌาน ก็ต้องใช้สติไต่ระดับ เข้าออก ทุกอย่างใช้สติหมด จะวิปัสสนาก็ต้องใช้สติ จะรบกับกิเลส ฝืนกิเลส ก็ต้องใช้สติ จะเพ่งกสิน พิจารณานิมิต ทำอุคนิมิต ปฏิภาคนิมิต ก็ต้องใช้สติ คุยกับผียังต้องใช้สติเลย ถ้าสติไม่ดี ก็โดนผีหลอกเอา  เจอผีอุปทานหลอกได้ คุณจะฝึกระลึกชาติ ยังต้องใช้สติเลย เขาไม่ได้ใช้แต่สมาธิอย่างเดียว ใช้สติ ใช้อนุสสติ คุณอยากก้าวหน้าในการงาน ก็ต้องใช้สติ (หลวงพ่อว่า ไม่เคยได้ยินเรอะ สติสตัง สติมาก็สตังค์มี..) จริงป่ะ คุณเอ้ยยย จริงเลยที่พระพุทธองค์บอกว่าสติเป็นธรรมเอก   เพราะไม่ว่าคุณจะภาวนาแนวไหน เอาอะไร จะเดินทางลัดสั้นหรือชอบลองของ ล้วนต้องใช้สติทั้งนั้น ครูอาจารย์ท่านสอนกันมาว่า ตอนแรกเราเน้นฝึกสติ รักษาสติ ต่อไปสติเขาเก่งแล้ว เขาจะรักษาจิตให้เราเอง  เขารักษากาย รักษาจิต  จนไม่มีจิตให้รักษา ก็ยังต้องใช้สติอยู่นั่นเอง เราฟันธงว่า.. คุณควรเพิ่มการฝึกเจริญสติ แต่จะด้วยวิธีใด รบกวนปรึกษาผู้รู้ 555 เรามันออกแนวฝึกไปเรื่อย มั่วไปเรื่อย เราแนะนำไม่ได้เป็นลำดับขั้นค่ะ เรื่องสติปัฏฐานนี่น่ะ แต่ถ้ามีสภาวะมาถาม เราตอบได้ ถามมาได้เสมอ ตอบให้ยาวเลยนะ มันมีเหตุ ถามนิดเดียวตอบยาวเลย อ่านเสร็จแล้วก็ไปภาวนา มันจะเข้าสมาธิได้ดีกว่าเดิมอีก 555 อ้อ.. แต่สมถะที่ทำๆ น่ะ อย่าไปเลิก  เขาเก่ามีมา จะทิ้งก็น่าเสียดาย แต่เราฝึกสติไว้คุมไงคะ  แล้ววิปัสสนาน่ะ ทำง่ายๆ รู้แล้วละ คือวิปัสสนาแล้วค่ะ นิมิตเยอะเวียนหัว ก็ละเสีย  ไม่แน่ใจฟุ้งซ่านไหม ก็รู้แล้วก็ละเสีย  นั่งปวดเมื่อยมีปัญหา ก็รู้ แล้วละเสีย นั่นล่ะ วิปัสสนาแล่ว ทำสมถะไปวิปัสสนาไปยังได้เลย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 21:36:57

ความคิดเห็นที่ 30 ระหว่างที่อ่าน ก็มีเสียงออกมาว่า "ถูกๆๆ" เป็นระยะ ฮา.. สติสำคัญจริงๆ เราก็รู้ค่ะ แต่..นิสัยเดิม ชอบคิดเป็นทุนเดิม เคยแบบ พรุ่งนี้เอาล่ะ ชั้นจะหยุดคิดแล้วนะ ... ผลคือ ทำได้ครึ่งวัน แล้วมันก็เหมือนเดิม ตอนนี้มันดีหน่อย ตรงที่ได้วิชาเพ่งโทษ เลยเลิกโทษคนอื่น ทำให้ตัดเรื่องคิดออกไปได้เยอะมาก แต่กลายเป็นคิดเรื่องตัวเองแทน -*- เรื่องสวดมนต์ ไม่สวดเลยค่ะ สวดแต่บทบูชาพระรัตนตรัย สั้นๆ ก่อนทำสมาธิเท่านั้นเอง กับบทแผ่เมตตา ต่อไปจะสวดอิติปิโสระหว่างวันแทนล่ะ เวลาทำงานบ้าน จะสวดมนต์แทน :) ที่เรายังคิดอยู่ทุกวัน เพราะว่าชะล่าใจไงคะ แรกๆที่เริ่มปฏิบัติคือจะระวังความคิดมาก เพราะว่าทำให้สมาธิรวมยาก ปัจจุบันสมาธิมันรวมง่ายมาก เลยบอกตัวเอง เอาล่ะไม่เลิกคิดก็ไม่เป็นไร ยังไงก็จิตรวมง่าย ็ก็ปล่อยตัวเองให้คิดมันไป แค่มีสติระวังว่าคิดเรื่องอะไรเท่านั้นเอง ได้แนวทางเพิ่มมาล่ะค่ะ ขอบคุณที่ตอบนะคะ ยาวมาก แต่อ่านไปแล้วสองรอบ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 21:56:45

ความคิดเห็นที่ 31 ท่านบอกว่า ตอนแรกมันคิดทั้งโลก ให้มันคิดแค่ในประเทศไทย ต่อมาให้มันคิดแต่ในกทม. ต่อมาให้มันคิดแค่ในบ้าน ต่อมาให้มันคิดแค่ในกาย ต่อมาให้มันคิดแค่ในจิต  (ดูจิตไง) ต่อมามันจะคิดเฉพาะธรรม อย่างอื่นมันไม่คิดหรอก สมองกลวง.. (อันนี้เราบอกเอง) ปกติธรรมดา คนฉลาดมักประมาท และตามใจตัวเอง.. อุปนิสัยคนที่มีสมาธิมาจริงๆ แบบวาสนาเจโตวิมุติ เขาไม่ชอบคิดค่ะ  เราเองจริตเป็นทางปัญญา แต่ด้วยสะสมสมถะมาก็ทำสมาธิได้ง่าย แต่ถ้าไม่ฝืนจริตตัวเองเสียแต่วันนี้  จะต่อยอดไม่ได้สูงค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 22:15:06

ความคิดเห็นที่ 32 มีรุ่นพี่่ทางธรรม เพิ่งจะเสียชีวิต พี่สาวทางธรรม เป็นเจ๊ใหญ่ที่เพิ่งจะจัดอบรมภาวนากับหลวงปู่จำเนียรและทางสายทิเบต ตลอดเวลาหลายปีที่แสวงหา อย่างสงบและกระทันหัน ใบหน้าสุดท้าย มีแต่รอยยิ้มเหมือนทุกครั้งที่พบเจอ .. เลยรู้สึกว่า เป็นหน้าที่ ในการเล่าธรรมะ ในแต่ละมุมมอง ของพุทธทั้ง เถรวาทแบบไทย มหายานแบบจีนและพุทธทิเบต - พุทธทิเบตนั้น เน้นเรื่องความสำคัญของครูบาอาจารย์ที่แท้จริงอย่างมาก เราจะเรียกว่า root guru เช่นเดียวกับที่บรรดาหลวงปู่ทั้งหลายกราบหลวงปู่มั่น เป็นครูที่แท้จริง - เมื่อเราพบครูท่านนั้นแล้ว เส้นทางระหว่างเรากับครู ก็เหมือนเส้นทางที่หลวงปู่ทั้งหลายปฏิบัติกับหลวงปู่มั่น .คือคุรุโยคะ ทางทิเบตนั้นเขาสอนกันชัดเจน ว่าศิษย์ที่ดีจะต้องปฏิบัติ ประพฤติตัวอย่างไร - หลักคำสอน ภายนอก ทิเบต มหายาน นั้นดูเหมือนจะมีคำสอนที่มีสีสรร ลวดลาย แพรวพราว แต่พอเอาเข้าจริงๆ เขาไม่สอนสิ่งเหล่านั้นเลย ชี้ลงตรงไปเรื่องจิต ธรรมชาติของจิต เน้น การตระหนักรู้ตัว หรือที่เราเรียกว่าสติ เป็นรากฐานสำคัญ ปราศจากซึ่งการตระหนักรู้แล้ว การภาวนาใดๆก็ไร้ความหมาย - การทำสมธิ ภาวนา กสิณ ใดๆ ถ้าทำแล้ว ยังมี ตัวตน เข้าไปดู ไปทำ ยังไม่ใช่การภวานา เป็นแค่มายาแสดงของอีโก้ตนเอง เมื่อรู้แล้ว ก็ต้องหาอุบาย เครื่องมือ ที่จะลดทอนอีโก้ตนเอง จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 09:03:49

ความคิดเห็นที่ 33 รายงานผลค่ะ วันนี้ลองตั้งแต่ตื่นเลยค่ะ เผลอมั่งก็พยายามเอาสติมารู้ตัวตลอด ว่ากำลังทำอะไร ดีขึ้นนะคะ คือรู้สึกว่า ทำไมของดีอยู่กับตัว แต่เรามองข้ามมันไป ส่วนอุบาย งัดมาครบทุกกระบวนท่าแล้วค่า เรื่อง เจโตวิมุติ เคยคิดเล่นๆ พอคิดปุ๊บ ก็โดนดักทันที ประมาณว่า อยากได้เจโตฯ ต้องไม่มีกิเลสเลยนะ เพราะ้ถ้ามีกิเลส มันก็จะทำไมไ่ด้ มันจะไม่เห็น มองไม่เคลียร์ อีกอย่าง ถ้าคนที่ทำได้ แต่ยังมีกิเลสอยู่ มันจะไม่ดี ฟังแล้วก็ อืมๆๆค่ะ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:17:25

ความคิดเห็นที่ 34 คนละเจโตกันฮ่ะ เจโตวิมุติ กะเจโตปริยะญาน คนละอันกัน จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 15:38:10

ความคิดเห็นที่ 35 ฮ่าๆ เพิ่งไปค้นเมื่อกี้ สรุปคือเรามั่วนั่นเอง จำได้ประมาณ เจโตฯ พอค้นดู อ้าว มั่วเอง อันนี้สอบถามเพิ่มเติมเรื่องการเจริญสตินะคะ พอดีไปเห็นมาจากกระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12730300/Y12730300.html#29 สิ่งแรกที่คุณควรจะทำให้ได้คือ สติ ที่เป็นสัมมาสติ สติที่เป็นสัมมาสติก็คือ "การที่คุณรู้แล้วกำหนดรู้ลงไปอีกทีนึง" เช่นว่า พิมพิ์ดีด ก็รู้ลงไปว่าพิมพิ์ดีดอยู่ ถ้ารู้ละเอียดลงไปก็จะเห็นมือขยับ ถ้าละเอียดมากไปอีกก็จะเห็นตั้งแต่ก่อนมือขยับ คือใจมันคิดด้วยซ้ำไป เวลากำกับสติ ทำแบบนี้รึเปล่าคะ? เมื่อเช้าหลังจากนั่งสมาธิ ก็ไปวิ่งออกกำลังกายต่อ ตอนวิ่งเนี่ย เรากำหนดลงไปก่อนจะยกเท้า ว่าเราจะยกเท้า แล้วกำหนดอีกทีตอนที่เท้าลงพื้นน่ะค่ะ กำหนดแบบนี้ถูกรึเปล่าคะ? จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 19:53:41

ความคิดเห็นที่ 36 เอามุมมองของเรานะ ถูกผิดอย่างไรพิจารณาเอาแล้วกัน มันมีสองตัวนะคุณ มีสติ กับสัมปชัญญะ เหมือนเป็ดกะไก่ มองเผินๆ คล้ายกันแต่จริงๆ ต่างกัน สติ ตามความหมายในทางพุทธศาสตร์แปลว่า ความระลึกได้, นึกได้, ความไม่เผลอ, การคุมใจไว้กับกิจ หรือกุมจิตไว้กับสิ่งที่เกี่ยวข้องหรือการปฏิบัตินั่นเอง ส่วนสัมปชัญญะ (ต้องมีตัวอย่างยาวหน่อย) สัมปชัญญะ หมายถึงความรู้ตัวทั่วพร้อม เป็นธรรมที่มีอุปการะ คู่กับสติ เป็นธรรมที่เอื้อกับสติ ที่อยู่ 4 ลักษณะ สาตกสัมปชัญญะ คือสัมปชัญญะที่กำหนด พิจารณาก่อนที่จะทำ จะพูด สิ่งใดๆ ที่เหมาะสมกับเวลา สถานที่ ว่าพึงทำ พึงพูด เช่นไร (อนาคต) โคจรสัมปชัญญะ คือสัมปชัญญะที่กำหนดรู้ในปัจจุบัน ในการกระทำใดๆ ว่าทำสิ่งใดอยู่ ร่างกายเคลื่อนไหวเช่นไร (ปัจจุบัน) ในมหาสติปัฏฐาน กายานุปัสสนา นั้น หมายถึงโคจรสัมปชัญญะนี้ สัมปายสัมปชัญญะ คือสัมปชัญญะที่อาการจิตที่ไม่มีทุกขเวทนามาก จนขันธ์ทำงานได้ปกติดี เช่นคนมีทุกข์มากย่อมขาดสติได้ ผู้ที่ทุกข์น้อยก็อาจคุมสติได้ดีกว่า สัมโมหสัมปชัญญะ คือสัมปชัญญะที่กำหนด รู้สิ่งที่ผ่านมา เคยทำ คำสอนในอดีตที่พึงใช้ รู้ว่าเราเป็นใครมีหน้าที่อะไร สิ่งที่เคยพูดให้สัญญาเอาไว้เช่นรู้ตัวว่าเราเป็นพระพึงรักษาวินัย รู้ตัวว่าละครที่ดูเป็นเพียงการแสดง เราเป็นเพียงคนดูหนังอยู่ คนเราต้องแก่เป็นธรรมดา เท่านั้น (อดีต) คือแนวที่เราเรียนมา ท่านไม่ได้เน้นตัวหลัง ท่านเน้นตัวสติก่อน พอเก่งแล้ว สัมปชัญญะจะตามมา  แล้วเวลาฝึก ก็ฝึกให้มัน real time ด้วย ยกขาไม่มีเงาเลย สติอยู่พร้อมกับขา ไม่ตามหลัง ไม่ออกหน้า พร้อมเป๊ะๆ ฝึกอันนี้ก่อน ถ้าเรานั่งพิมพ์คอมอยู่เนี่ย เราทำความรู้สึกตัว เราก็รู้ได้ว่าเรากำลังนั่งพิมพ์คอมอยู่ มัน real time นะ  แต่ถ้าเราเพ่งเบาๆ คือทำความรู้สึกตัวให้ละเอียดไปอีก ก็ได้ (แต่ยาก 55) รู้สึกถึงตัวนั่งอยู่ แล้วนิ้วก็กดแป้น รู้อารมณ์จิต รู้ความคิด พร้อมๆ กัน   เป็นไปได้นะ เป็นสิ่งที่ฝึกได้ ใครทำได้ก็เก่งอ่ะ เหมือนเดินจงกรม มีแนวที่เดินไปรู้สึกตัวไป กับแนวกำหนดละเอียด ยกย่างเหยียบ ก้าว  Concentrate อย่างละเอียดทุกๆ ขณะเลยก็ว่าได้ ครูอาจารย์ที่เขาเดินจงกรมกันเท้าแตก แบบเดินทั้งวัน ท่านคงทำได้  555 เราเองพวกหยาบ ก็เอารวมๆ รู้รวมๆ ให้ได้ก่อน แล้วค่อยละเอียดไปเรื่อยๆ สติยังไงก็ต้องคู่กับสัมปชัญญะ  แต่เวลาฝึกมีหลายแนว บางแนวก็เอาสติก่อน ไม่ต้องเพ่ง ไม่ต้องกำหนด รู้เฉยๆ รู้รวมๆ รู้แบบไม่จ้องจับ รู้ซื่อๆ  บางแนวเขาก็เริ่มสอนให้รู้ละเอียดไปเลย ทำช้าๆ รู้ชัดๆ แบบเนี้ยค่ะ แต่สัมมาสติ ตามนิยามเขาเราไม่แน่ใจ ที่ไปจิ้มดูในอากู๋ รู้สึกตรงใจคือ สัมมาสติ คือการมีสติกำหนดระลึกรู้อยู่เป็นนิจว่า กำลังทำอะไรอยู่ กำหนดรู้สภาวะที่เกิดขึ้นจริงในขณะปัจจุบัน ในสภาวะทั้ง 4 คือ กาย เวทนา จิต และธรรม ตามความจำกัดความแบบพระสูตร คือหลักธรรมที่เรียกว่าสติปัฏฐาน ๔ แบ่งออกเป็น 4 คือ กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน การกำหนดระลึกรู้ในกาย เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน การกำหนดระลึกรู้ในเวทนา จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน การกำหนดระลึกรู้ในจิต ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน การกำหนดระลึกรู้ในธรรม คือ สัญญา(ความนึก)และสังขาร(ความคิด) สัมมาสติ คือไม่ใช่สติธรรมดาแบบรู้ว่าทำอะไร แต่มันรู้ชอบด้วย เป็นสติแบบพุทธว่างั้น สมมติเราเรียนบัลเลต์ มันอย่างสติเลยนะคุณ กำหนดทุกอย่าง จนชำนาญ เรียกว่าถ้าไม่มีสติคงยืนบนปลายเท้าไม่ได้ เขารู้เลยว่าใช้กล้ามเนื้อมัดไหนบ้าง แรงส่งต้องมีเท่าใด องศาใด  แต่อันนี้ไม่ใช่สัมมาสติไง ถ้าสัมมาสติ รู้กายแล้ว รู้เวทนา รู้จิต รู้ธรรม รู้ในกรอบของการภาวนาน่ะ อันนี้เท่าที่เราเข้าใจนะ  แต่น้องคนนั้นเขาจะเข้าใจว่าสัมมาสติเป็นอย่างนั้น เราก็ว่าไม่ผิดหรอก  คำพูดมันก็แค่คำพูดน่ะ วาทกรรม หรือสมมติบัญญัติ อย่าไปติดตรงถ้อยคำนะ ทีนี้ถ้าเราอ่านแล้วลองมาปรับใช้ดู เราย่อมรู้เองว่าทำได้ไม่ได้ หลักธรรมอยู่ที่ความจริง อาจารย์ที่ท่านสอนเราเน้น "ของจริง ไม่ใช่ของจำ" คุณเล่นวิ่งจ็อกกิ้ง แล้วกำหนด ยกย่างเหยียบ ถามจริงๆ ทำได้จริงเหรอ  555 เวลาวิ่งตามองถนน สติควบคุมร่างกาย จะเอาตรงไหนแบ่งมากำหนดรู้ได้ก่อน ว่าจะยกเท้าซ้ายแล้วนะ ยกเท้า เท้าจะแตะพื้นแล้ว เท้าแตะพื้น ยกเท้าขวาละนะ โอย.... เราว่าแนวละเอียดอย่างนี้ ต้องเดินช้าๆ นะ เดินจงกรมน่ะ ทำได้ แต่วิ่งออกกำลังกายนี่เห็นทีจะแย่.. เลือกวิธีให้เหมาะกับกาละเทศะดีกว่าฮ่ะ  อยากรู้ก็ลองดูได้ เดี๋ยวก็รู้เองว่าเวิร์คไม่เวิร์คฮ่ะ แต่คนที่เขาทำสติได้เก่งขนาดนั้นน่ะ ขอบอกว่า มัน The Matrix ชัดๆ เลยคุณ มหัศจรรย์สุดๆ  ผู้รู้ยิ่งบางท่านรู้ละเอียดถึงฝุ่นที่ตกกระทบผิวหนังเลยเชียว จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 22:00:12

ความคิดเห็นที่ 37 ตอนวิ่งไม่ได้กำหนดละเอียดขนาดนั้นค่ะ แค่แบบ รู้่ว่าจะยกเท้า แล้วก็รู้ว่า เท้าวางไปแล้ว แบบนั้นน่ะค่ะ เมื่อวานเหนื่อยมากค่ะ ไม่เคยพยายามจะคงสติไว้ทั้งวันแบบนั้นมาก่อน เหนื่อยแบบมันเกร็ง วันนี้เริ่มผ่อนคลายขึ้นหน่อย แต่ว่านะ ทำสมาธิ มันง่ายกว่ากันเยอะจริงๆ -*- จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 13:53:29