ความคิดเห็นที่ 1 การอพยพชาวอิสราเอลของท่านนบีมูซาอ.ล.ข้ามทะเลแดง(จากอัลกุรอานคัมภีร์ของมุสลิม)                                        นี่คือ เรื่องเด่นมากเกี่ยวกับประวัติของท่านนบีมูซา หรือ โมเสส ที่ทำให้คนศาสนาอื่นรู้จักท่าน และพาดพิงมาถึงการรู้จักศาสนาที่นับถือพระเจ้าองค์เดียวด้วย คือศาสนายิว คริสต์และอิสลาม  ฉันได้นำข้อมูลการข้ามทะเลแดงจากพระคัมภีร์เดิม ของชาวยิวและคริสต์ มาให้น้องไลลาอ่านผ่านไปแล้ว คราวนี้เรามาดูว่า พระเจ้าทรงบอกเรื่องนี้แก่มุสลิมอย่างไร ในตอนที่ท่านนบีมูซา อ.ล. พาคนอิสรออีล หรือ อิสราเอล ข้ามทะเลแดง ขอให้สังเกตุสำนวนและวัตถุประสงค์แห่งการเล่าของในอัลกุรอานในทุกดำรัสของ พระองค์ อัลเลาะฮ์ ซ.บ.  อย่างพินิจพิเคราะห์นะ                                        -"  และเราได้โองการให้มูซาออกเดินทาง ในเวลากลางคืนพร้อมกับปวงบ่าวของข้า แท้จริงพวกเจ้ากำลังถูกติดตาม"-                                        นักิธิบายอัลกุรอานกล่าวว่า วงศ์วานอิสรออีล (อิสราเอล) ที่ร่วมเดินทางไปกับ นบีมูซา มีอยู่ประมาณ 70,600  คน                                         -"  และฟิรอาวน์(ฟาโรห์) ได้ส่งคนไปตามหัวเมืองต่างๆให้มาร่วมชุมนุม"-                                         -" (และว่า) แท้จริงเขาเหล่านั้นเป็นกลุ่มชนส่วนน้อย"-                                        -"  และแท้จริงพวกเขาได้ทำให้เราเกิดโทษะ"-                                        -" และแท้จริงพวกเราทั้งหมดอยู่ในสภาพเตรียมพร้อม"-                                                          (อัลกุรอาน 26/52-56)                                         -"  และฟิรอาวน์ได้ติดตามไปทัน  วงศ์วานอิสราเอล เมื่อตะวันทอแสง"-                                         -" ครั้นสองฝ่ายได้มองเห็นกัน  พวกพ้องของมูซาได้กล่าวว่า"แท้จริงเราถูกตามทันแล้ว"-                                       นักอธิบายอัลกุรอานกล่าวว่า เพราะข้างหน้าของเขาเป็นทะเล                                            -" เขา(มูซา)กล่าวว่า "ไม่หรอกแท้จริงพระผู้อภิบาลของฉัน ทรงอยู่กับฉัน พระองค์ทรงชี้นำให้แก่ฉัน"-                                          -" และโดยแน่นอน เราได้โองการแก่มูซาว่า  "จงนำปวงบ่าวของข้าเดินทางในเวลากลางคืน แล้วจงฟาด(ไม้เท้า) ลงในทะเล ให้เป็นทางเดินแห้งแก่พวกเขา  เจ้าอย่าได้กลัวว่าจะถูกตามทัน  และเจ้าอย่าได้กลัวจมน้ำ"-                                                                (อัลกุรอาน 20/77)                                                                       -" ดังนั้นเราได้โองการแก่มูซาว่า " จงฟาดไม้เท้าของเจ้า " แล้วมันก็ได้แยกออก แต่ละข้างมีสภาพเหมือนขุนเขาใหญ่"-                                        นักอธิบายอัลกุรอานกล่าวว่า  ในการฟาดไม้เท้าลงในทะเลนั้นมันได้กลายเป็น 12 ทางเดินซึ่งเป็นทางเดินของแต่ละตระกูลของวงศ์วานอิสรออีล  (ประมาณว่าหน้ากระดานเรียงสิบสอง ฉันคิดว่า)                                                  -" และเราได้ให้พวกเขาใกล้ ณ. ที่นั้น"-                                                                 (อัลกุรอาน 26/60-64)                                          นักอธิบายอัลกุรอานกล่าวว่า ฟิรอาวน์ และพรรคพวกของเขาเข้ามาใกล้จนกระทั่งเดินลงในทะเลตามวงศ์วานอิสรออีล                                           -"ฟิรอาวน์พร้อมด้วยไพร่พลของเขา ได้ตามมาทันพวกเขา  แล้วน้ำจากทะเลได้ท่วม ทำให้พวกเขาจมน้ำ"-                                           -"  และฟิรอาวน์ทำให้กลุ่มชนของเขาหลงผิด และมิได้ชี้แนะทางที่ถูกต้องให้"-                                                                      (อัลกุรอาน 20/78-79)                                           -" และเราได้ให้วงศ์วานของอิสราเอลข้ามทะเลพ้นไป  ดังนั้นฟิรอาวน์และพลพรรค์ของเขาได้ติดตามพวกเขาไป  โดยอธรรมและเป็นศัตรู  จนกระทั่งการจมน้ำได้ประสบกับเขา  เขา(ฟาโรห์)กล่าวว่า "ฉันศรัทธาแล้วว่า แท้จริงไม่มีพระเจ้าอื่นใด นอกจากพระเจ้าที่วงศ์วานอิสรออีลได้ศรัทธาต่อพระองค์ และฉันคือคนหนึ่งในหมู่ผู้นอบน้อม"-                                           -" เจ้าศรัทธาในบัดนี้กระนั้นหรือ  และแน่นอนเจ้าเป็นผู้ทรยศก่อนหน้านี้  และเจ้าเป็นผู้หนึ่งในหมู่ผู้บ่อนทำลาย"-                                           -" ดังนั้น  วันนี้เราจะให้ร่างของเจ้าออกจากทะเล(เป็นร่างที่ปราศจากวิญญาณ) เพื่อจะได้เป็นสัญญาณแก่คนรุ่นหลังจากเจ้า  และแท้จริงมนุษย์ส่วนใหญ่เฉยเมยต่อสัญญาณต่างๆ ของเรา"-                                                                 (อัลกุรอาน 10/90-92)                                            ยังมีโองการอีกหลายแห่งในอัลกุรอานที่กล่าวถึงช่วงเวลาแห่งการอพยพนี้ ซึ่งอยู่กระจัดกระจายในบทต่างๆ ฉันพยายามนำโองการในบทต่างๆมาเรียงให้เหตุการณ์ดำเนินไปในเชิงประวัติศาสตร์ เพื่อจะได้เข้าใจง่าย  เพราะอันที่จริงแล้วทุกโองการมีวัตถุประสงค์หลักในด้านการศรัทธายึดมั่นของ มุสลิมมากกว่าในแง่ประวัติศาสตร์  หลายโองการมีเนื้อหาคล้ายกันแต่รายละเอียดต่างกัน    และทุกโองการในแต่ละบทก็สามารถแยกออกจากกันโดยมีความสมบูรณ์อยู่ในตัวเอง  ฉันเพียงเลือกบางโองการมาเพื่อให้น้องไลลาตามเรื่องง่ายเท่านั้น                               คราวหน้าเราจะมาวิเคราะคำบรรยายในข้อเหมือนและต่างกันของโมเสส กับท่านนบีมูซา อ.ล. จากทั้งสองคัมภีร์ จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:26:56

ความคิดเห็นที่ 2 คำบรรยายที่แตกต่างกันในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลและอัลกุรอาน ในเรื่องนบีมูซา อ.ล.(โมเสส)                                    เอาละ หลังจากที่ฉันได้เอาเนื้อความ ในเรื่อง ของนบีมูซา อ.ล.(โมเสส) ทั้งสองคัมภีร์แล้ว คราวนี้ฉันจะเอาข้อแตกต่างกันในคำบรรยาย มาให้ดูไม่รู้ว่าน้องไลลาสังเกตเห็นหรือเปล่าจากข้อมูลที่ผ่านมา                 ดังนี้                             -   อัลกุรอานไม่ระบุชื่อสถานที่ที่ชาว ฮิบรูว์ ในกลุ่มของมูซา และเส้นทางที่เขาอพยพเดินทาง                            -   อัลกุรอานไม่กล่าวถึงความตายของฟาโรห์องค์หนึ่ง ในระหว่างที่มูซาอยู่ในมัดยัน(มีเดียนหรือมะดิอาน)                           -   อัลกุรอานไม่กล่าวถึงรายละเอียดเกี่ยวกับอายุของ มูซา (อพยพ7/7) เมื่อท่านไปหาฟาโรห์ในตอนหลัง                           -    อัลกุรอานไม่กล่าวถึงจำนวนผู้ติดตามมูซา (แต่จำนวนนั้นมาจากนักอธิบายอัลกรอาน) ในไบเบิ้ลจำนวนคนเหล่านี้ได้ถูกกล่าวมากเกินความจริงไป(คือ กล่าวว่ามีผู้ชาย 600,000 คน หากรวมทั้งครอบครัวซึ่งจะต้องกลายเป็นเป็นชุมชนที่มีจำนวนมากกว่าสองล้านคน)                         --    ไบเบิ้ลไม่กล่าวถึงการพบศพของฟาโรห์  หลังสิ้นพระชนม์แล้ว                                 ส่วนคำบรรยายที่มีเหมือนกันในคัมภีร์ทั้งสองเล่ม                    คือ                           -   การยืนยันที่มีอยู่ในอัลกุรอานในเรื่องการกดขี่ของฟาโรห์ต่อชาวยิวในกลุ่มของมูซา                           -   การที่คัมภีร์ทั้งสองไม่ได้กล่าวนามของกษัตริย์อียิปต์                          -    การยืนยันที่มีอยู่ในอัลกุรอานในเรื่องราวของความตายของฟาโรห์ในระหว่างการอพยพ                          (คัมภีร์ ไบเบิล คัมภีร์กุรอาน และวิทยาศาสตร์ โดย มอริส บูกายย์ แปลโดย กิติมา อมรทัต น. 346-367)                         ในตอนนี้ฉันอยากจะเขียนถึงข้อมูลในเชิงวิเคราะห์เปรียบเทียบของคนช่างคิดถ้า หากว่าไลไม่ชอบอ่านก็ พับ จ.ม. ฉบับนี้เก็บเสีย แล้วค่อยรออ่านเรื่องราวที่ต่อเนื่องของโมเสสในตอนต่อไปว่าหลังจากข้ามทะเล แล้วจะไปทางไหนกันต่อ  ต่อไปนี้เป็นข้อมูลพื้นฐานสำหรับใช้ติดตามข้อคิดเห็นบางอย่างที่ฉันเอามาให้ อ่าน ก่อนจะเดินทางตามชาวอิสราเอลต่อไป                                                                     เส้นทางการอพยพ                              "ในกุรอานไม่มีกล่าวถึงเรื่องนี้  ในขณะที่ไบเบิลได้กล่าวถึงไว้เป็นรายละเอียดมากมาย  บาทหลวง เดอโว และ เป.มองเต ทั้งสองคนได้ทำการศึกษาใหม่ในเรื่องนี้  จุดตั้งต้นอาจจะเป็นอาณาบริเวณเมืองทานิสกอนเตอร์ แต่ก็ไม่มีเส้นทางนอกจากนั้นเหลืออยู่ซึ่งสามารถจะยืนยันข้อความในไบเบิล ได้  มิหนำซ้ำยังไม่สามารถบอกได้อย่างจริงจังว่าตรงไหนที่น้ำทะเลแยกออกเพื่อเปิด ทางให้แก่ ศาสดามูซา และผู้ติดตาม                                                              น้ำทะเลแยกออกอย่างอัศจรรย์                                นักอธิบายบางคนคิดไปถึงเรื่องน้ำท่วมใหญ่ริมฝั่งทะเล ซึ่งบางทีอาจเกิดจากสาเหตุทางดาราศาสตร์ หรือ สภาพของแผ่นดินไหวซึ่งติดต่อกับการระเบิดของภูเขาไฟ (ฉันคิดไปเรื่องการเกิดสึนามิ)  ชาวฮิ บรูว์อาจฉวยประโยชน์ไปตอนที่น้ำลด  และชาวอียิปต์ซึ่งติดตามมาอย่างร้อนรนอาจจะถูกกระแสน้ำที่ไหลกลับมากวาดล้าง ไปหมด  อย่างไรก็ดีนี่ก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐานเท่านั้น"                                        (คัมภีร์ไบเบิล คัมภีร์กุรอาน และวิทยาศาสตร์ น. 365 มีต่อไปถึงตอนหน้าถึงหน้า 367) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:27:33

ความคิดเห็นที่ 3 ทฤษฎีเรื่องฟาโรห์ คนไหนที่ครองราชในการอพยพของชาวอิสรออีล(อิสราเอล) ฟาโรห์ เมอร์เนปตาห์(Merneptah)             "เราสามารถหาหลักฐานในเรื่องที่ว่าการอพยพเกิดขึ้นในเวลาใดได้ที่ กษัตริย์  เมอร์เนปตาห์ (Merneptah) ซึ่งสืบราชสมบัติต่อจาก กษัตริย์ราเมเสสที่ 2  และถูกถือว่าเป็นฟาโรห์ในสมัยที่มีการอพยพมาเป็นเวลานานทีเดียว  มาสเปอโร (Maspero) นักอียิปต์วิทยาผู้มีชื่อเสียงในต้นศตวรรษนี้ ได้เขียนไว้ในหนังสือ เรื่อง Visitor's Guide to the Cairo Museum หรือ Guide du visiteur du Musee du Cairo ( คู่มือผู้เข้าชมพิพิธภันณฑ์ไคโร) ปี 1900 ว่า กษัตริย์เมอร์เนปตาร์  "ตามความเชื่อถือเก่าแก่ของชาวเมือง อเล็กซานเดรียนั้น  อาจจะเป็นฟาโรห์ในสมัยที่มีการอพยพใหญ่  ซึ่งกล่าวกันว่าสิ้นพระชนม์ในทะเลแดง"  ข้าพเจ้าไม่สามารถหา เอกสารที่มาสเปอโรใช้ยืนยันเช่นนี้ได้  แต่ความเด่นดังของนักอรรถาธิบายผู้นี้ทำให้เราต้องให้ความสำคัญอย่างมากที่ สุดแก่สิ่งที่เขากล่าวไว้"            มาสเปอโร(Maspero)นักอียิปต์วิทยา                                "ทฤษฎีของแดเนียล รอพส์ (Daniel Rops) แสดงไว้ในหนังสือของเขาชื่อ The People of Bible เขาลงความเห็นว่าบทบาทของฟาโรห์ในสมัยการอพยพก็คือ บทบาทของกษัตริย์ อเมโนฟิส ที่2 (Amennophis ll) แต่สมมติฐานนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีรากฐานที่ดีกว่าทฤษฎีที่แล้วๆ  มาด้วยการใช้ข้ออ้างว่า พระราชบิดาของ กษัตริย์ อเมโนซิส ที่2 (คือ ทูษโมซิส ที่3) เป็นนักชาตินิยมอย่างยิ่ง  แดเนียล รอพส์ จึงอ้างเอาว่า เมโนฟิส ที่2  เป็นผู้สังหารชาวยิว ในขณะที่พระราชมารดาเลี้ยงของพระองค์คือ ราชินา ฮัตเซปสุต (Hatshepsut) ผู้มีชื่อเสียงถูกมอบบทบาทขอผู้ที่รับเอาศาสดา โมเสส มาเลี้ยงไว้ (ทั้งๆที่เราไม่เคยค้นพบว่าเป็นเพราะอะไร)  อเมโนฟิสที่2 (Amenophis-ll)  Daniel Rops Hatshepsut Amenophis and Hatshepsut มัมมี่ของพระนาง ฮัตเซปสุต                       ส่วนทฤษฎีของบาทหลวง เดอโว (du Vaux) นั้นอาจจะมีรากฐานดีกว่าเล็กน้อย   ทฤษฎีนี้มีอยู่ว่า  ฟาโรห์แห่งสมัยอพยพใหญ่ก็คือ กษัตริย์ ราเมเสสที่2  ในหนังสือของท่านมีชื่อว่า The Ancient History of Israel (ประวัติศาสตร์โบราณของอิสราเอล) ท่านได้ให้เหตุผลไว้ ถึงแม้ทฤษฎีของท่านจะไม่สอดคล้องกับคำบรรยายของพระคัมภีร์ไบเบิลเสียทุกจุด ก็ตาม  แต่อย่างน้อยทฤษฎีนี้ก็มีประโยชน์ด้วยการเสนอหลักฐานอย่างหนึ่งออกมา  นั่นคือ การสร้างเมือง ราเมเสสและเมืองไพธอม ในสมัยกษัตริย์ ราเมเสสที่2  ซึ่งมีกล่าวถึงในพระคัมภีร์ไบเบิล เพราะฉะนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะถือว่าการอพยพใหญ่นั้นเกิดขึ้นก่อนการขึ้น ครองราชบัลลังก์ ของราเมเสส ที่2 ตามลำดับเหตุการณ์ของ ไดรโอตัน (Drioton) และแวนเดียร์ (Vandier) นั้น การอพยพเกิดขึ้นในปี 1301 ก่อน ค.ศ. ส่วน โรว์ตัน (Rowton)กล่าวว่าปี 1290 ก่อน ค.ศ.   สมมติฐานอื่นๆทั้งสองอย่างที่ยกมากล่าวข้างบนนี้ไม่มีเหตุผลพอเพราะเรื่อง ที่ว่ามีกล่าวไว้ในไบเบิลว่า ราเมเสส ที่2  คือฟาโรห์แห่งการกดขี่ มัมมี่ราเมเสสที่สอง ราเมเสสที่2                         บาทหลวงเดอโวถือว่า การอพยพใหญ่เกิดขึ้นในระหว่างครึ่งแรกหรือ เกือบๆกลางๆสมัยของ ราเมเสส ที่2 ดังนั้นการกำหนดวันของท่านในเหตุการณ์นี้จึงไม่ถูกต้อง  ท่านแนะถึงช่วงเวลานี้เพื่อจะให้ศาสดาโมเสสและสาวกของท่านได้มีเวลาไปตั้ง หลักแหล่งอยู่ใน คะนาอัน  และให้ผู้สืบต่อของราเมเสสที่2  คือ ฟาโรห์ เมอร์แนปตาห์ (Merneptah) ซึ่งกล่าวกันว่า เป็นผู้ก่อความไม่สงบให้แก่ชายแดนหลังจากพระราชบิดา สิ้นพระชนม์ไป  ได้นำลูกหลานของอิสราเอลเข้ามาเสียก่อน   ดังที่ปรากฏอยู่บนแผ่นหินในปีที่5 แห่งรัชสมัยของพระองค์                (คัมภีร์ ไบเบิล คัมภีร์กุรอาน และวิทยาศาสตร์ โดย มอริส บูกายย์ แปลโดย กิติมา อมรทัต น. 365-367)                         คราวหน้าเราจะมาดูข้อโต้แย้งของทฤษฎีของบาทหลวงเดอโว คราวนี้รู้สึกจะยาวแล้ว จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:28:17

ความคิดเห็นที่ 4 ข้อโต้แย้งในทฤษฎีของบาทหลวงเดอโว(du Vaux)ในเรื่องฟาโรห์ ราเมเสสที่2                                                               ขอ สรุปแนวคิดของคุณพ่อ เดอโว ก่อนนะ ที่คุณพ่อท่านคิดว่า การอพยพของชาวอิสราเอล ออกจากอียิปต์ ที่นำโดยโมเสสนั้นเกิดขึ้นในสมัยกลางๆของการครองราชของกษัตริย์ราเมเสสที่ 2  ซึ่งโดยสรุปจากข้อมูลคำบรรยายในพระคัมภีร์เดิมนั้น พระองค์มีความน่าจะเป็นที่สุด ที่ได้อยู่ในสมัยของโมเสสและการอพยพของชาวอิสราเอล                                                       ทฤษฎีนี้อาจมีข้อโต้เถียงได้สองประการคือ                                        พระคัมภีร์ไบเบิลเดิม(เอ็กโซโด 2:23)  กล่าวว่า กษัตริย์อียิปต์สิ้นพระชนม์ในระหว่างช่วงที่ท่านศาสดาโมเสสอยู่ใน มีเดียน(Midian) หรือมะดิอาน(มัดยัน) กษัตริย์อียิปต์องค์นี้ถูกกล่าวไว้ในเอ็กโซโด ว่าเป็นกษัตริย์ที่สั่งให้ชาวฮิบรูว์ เมืองราเมเสสและไพธอมใช้แรงงานเกณฑ์  ถ้าพระองค์คือราเมเสสที่ 2  การอพยพต้องเกิดขึ้นในสมัยผู้สืบต่อจากพระองค์  อย่างไรก็ตามบาทหลวง เดอโว ก็อ้างว่ายังสงสัยแหล่งข้อมูลจากไบเบิลโองการที่ 23  บทที่ 2  ของ เอ็กโซโด(อพยพ)                                         เรื่องที่น่ามึนงงมากขึ้นก็คือ เรื่องที่บาทหลวง เดอโว ในฐานะที่เป็นผู้อำนวยการของวิทยาลัยไบเบิลแห่งกรุง เยรูซาเล็ม  มิได้กล่าวไว้ในทฤษฎีของท่านเกี่ยวกับการอพยพใหญ่ที่มีอยู่ในข้อความสำคัญ สองข้อความในไบเบิล  ซึ่งทั้งสองข้อความนั้นเป็นหลักฐานพยานว่า กษัตริย์องค์นั้น สิ้นพระชนม์ในระหว่งการติดตามชาวฮิบรูว์ที่กำลังหนีไป  รายละเอียดนี้ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่การอพยพครั้งใหญ่นี้จะเกิดขึ้นในตอนใดๆ นอกจากปลายของรัชสมัยนี้เท่านั้น  จำต้องกล่าวซ้ำด้วยว่า  คงจะไม่ต้องสงสัยมากนักว่าฟาโรห์ต้องสิ้นชีวิตไปด้วยการนี้  บทที่13 และ 14  ของเอ็กโซโด  คงจะเพียงพอแล้วสำหรับเรื่องนี้                                      "ฝ่ายฟาโรห์ก็จัดราชรถและนำพลโยธาไปด้วย......"(อพยพ 14:6)                                       "ไล่ตามชนชาติอิสราเอลซึ่งเดินทางไปโดยมีพระหัตถ์ของพระเจ้าคุ้มครอง"(อพยพ 14:8)                                       "...........น้ำก็ท่วมพลรถและพลม้า คือพลโยธาทั้งหมดของฟาโรห์ซึ่งไล่ตามเขาเข้าไปในทะเลไม่เหลือซักคนเดียว  ฝ่ายชนชาติอิสราเอลเดินไปตามทางแห้งกลางท้องทะเล น้ำตั้งขึ้นเหมือนกำแพงสำหรับเขาทั้งทางขวาและทางซ้าย" (อพยพ 14:28-29)                                        นอกจากโองการเหล่านี้แล้ว  บทเพลงสดุดี(Psalm) 136  ก็ยืนยันถึงการตายของฟาโรห์  และกล่าวว่า พระเยโฮวา (พระผู้เป็นเจ้า)                                         "ทรงคว่ำฟาโรห์และกองทัพของท่านเสียในทะเลแดง"(สดุดี 136:15)                                       ดัง นั้น  ในชีวิตของศาสดาโมเสส  จึงมีฟาโรห์องค์หนึ่งสิ้นพระชนม์ในระหว่างที่โมเสสอยู่ใน มะดีอัน (มัดยัน หรือมีเดี้ยน)  และอีกองค์หนึ่งสิ้นพระชนม์ในระหว่างการอพยพใหญ่  ฉะนั้นในสมัยศาสดาโมเสสจึงไม่ได้มีฟาโรห์องค์เดียว  แต่มีสององค์ องค์หนึ่งอยู่ในระหว่างการกดขี่  อีกองค์หนึ่งอยู่ในระหว่างการอพยพจากอียิปต์  ทฤษฎีเรื่องฟาโรห์องค์เดียว(ราเมเสสที่2 )ที่บาทหลวงเดอโวเสนอจึงไม่เป็นที่พอใจ  เพราะมันไม่สอดคล้องกับทุกอย่าง"                      (คัมภีร์ไบเบิล คัมภีร์กุรอาน และวิทยาศาสตร์ โดย มอรีส บูกายย์ แปลโดย กิติมา  อมรทัต   น. 352-356) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:28:45

ความคิดเห็นที่ 5 การสิ้นพระชนม์ของฟาโรห์ในระหว่างการอพยพของชาวอิสราเอล                                                                                                                         "      เหตุการณ์นี้เป็นจุดที่สำคัญมากในคำบอกเล่าที่มีอยู่ในพระคัมภีร์ไบเบิลและ อัลกุรอาน  ความสำคัญของมันปรากฏอยู่ชัดเจนมากในคัมภีร์ทั้งสอง  เหตุการณ์นี้มีกล่าวอยู่ในพระคัมภีร์ไบเบิลไม่เฉพาะแต่ในภาคเพนตาตูก(คือ หนังสือห้าเล่มแรกของคัมภีร์ไบเบิล) หรือคัมภีร์ โตราห์(เตารอต)เท่านั้น  แต่ในบทเพลงสดุดี (Psaim)ด้วยดังได้กล่าวมาแล้ว                                             เป็น เรื่องที่แปลกมากที่ได้พบว่า นักอรรถธิบายชาวคริสเตียนทอดทิ้งเรื่องนี้เสียโดยสิ้นเชิง  ดังนั้นบาทหลวงเดอโว  จึงถือว่าทฤษฎีที่ว่าการอพยพชาวยิวจากอียิปต์เกิดขึ้นในครึ่งแรกหรือกลางรัช สมัยราเมเสสที่2  ทฤษฎีของเขามิได้คำนึงถึงเรื่องที่ว่า ฟาโรห์สิ้นชีพในระหว่างอพยพ  อันเป็นข้อเท็จจริงที่ควรจะทำให้สมมติฐานทุกอันวางเหตุการณ์นั้น (อพยพ) ได้ตอนสุดท้ายของรัชสมัย ในหนังสือ Ancien history of Israel    ของบาทหลวงเดอโว  ดูเหมือนว่าท่านจะมิได้เดือดร้อนกับข้อขัดแย้งที่มีอยู่  ระหว่างทฤษฎีที่ท่านถือกับข้อมูลที่มีอยู่ในพระคัมภีร์ทั้งสอง.........                                            ในหนังสือ Egypt and the Bible เป.มองเต  ได้วางการอพยพของชาวยิวไว้  ในระหว่างรัชสมัยของกษัตริย์ เมอร์เนปตาร์ (โอรสของ ราเมเสสที่2)  แต่เขามิได้พูดอะไรเกี่ยวกับการสิ้นชีวิตของฟาโรห์  ผู้เป็นแม่ทัพไล่ตามชาวยิวที่กำลังหนีไป                                            ทัศนะคติที่น่าแปลกใจเป็นอย่างมากนี้ตรงกันข้ามกับทัศนะของชาวยิวในบทเพลง สดุดี(Psaim)  136 โองการที่15  ได้ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงคว่ำฟาโรห์และกองทัพของท่านเสียในทะเลแดง  และกล่าวคำสวดมนต์ของพวกเขาออกมาบ่อยๆ พวกเขารู้ตรงกันระหว่างโองการนี้กับข้อความในเอ็กโซโด (อพยพ) 14:28-29  ที่ว่า                                            "กระแสน้ำหวนกลับมาปกคลุมบรรดารถศึกและสารถีและพรรคพวกทั้งหมดของฟาโรห์  ซึ่งติดตามพวกเขามาลงไปในทะเล  จนไม่มีผู้ใดเหลืออยู่"                                            ไม่มีข้อสงสัยเลยว่า  ฟาโรห์กับพรรคพวกของพระองค์จะไม่ถูกระแสน้ำกวาดไป  ข้อความเดียวกันนี้มีอยู่ในคัมภีร์ไบเบิลของชาวคริสเตียน                                             นักอรรถาธิบายชาวคริสเตียนได้ปัดเอาการสิ้นชีวิตของฟาโรห์ออกโดยเจตนาอย่าง ขัดกับหลักฐานอื่นๆ  อย่างไรตาม ยิ่งกว่านั้นพวกเขาบางคนยังกล่าวถึงข้อความในคัมภีร์กุรอานที่เกี่ยวกับ เรื่องนี้และสนับสนุนผู้อ่านคัมภีร์ให้ทำการเปรียบเทียบอย่างแปลกมาก  ในบทแปลพระคัมภีร์ไบเบิลที่มี วิทยาลัยไบเบิลแห่งเยรูซาเล็ม (L' Exode (Exodus) น.73) เป็นผู้นำนั้น เราจะได้พบข้อวิจารณ์เหล่านี้เกี่ยวกับการสิ้นชีพของฟาโรห์ที่เขียนโดยบาท หลวง  คอโรเยอร์ ว่า                                           "อัลกุรอานกล่าวถึงเรื่องนี้ (การสิ้นชีพของฟาโรห์ ในซูเราะที่ 10/91-92) และความเชื่อของคนทั่วไปมีอยู่ว่า  ฟาโรห์ผู้จมน้ำตายพร้อมกับกองทัพของพระองค์  อันเป็นเหตุการณ์ซึ่งมิได้มีกล่าวถึงในพระคัมภีร์(ไบเบิล)  อาศัยอยู่ใต้ทะเลในขณะที่พวกเขาปกครองประชาชนแห่งท้องทะเล(คือพวกแม่น้ำ)"                                           เป็นที่ชัดเจนว่าผู้อ่านที่ไม่มีความรู้ย่อมต้องสร้างความเกี่ยวข้องขึ้น ระหว่างข้อความในกุรอาน ซึ่งตามที่นักอรรถาธิบายความกล่าวว่าขัดแย้งกับข้อความในพระคัมภีร์ไบเบิล  เข้ากับตำนานอันไร้สาระนี้ซึ่งได้มาจากความเชื่อของคนทั่วไปที่ถูกกล่าวไว้ ในบทอธิบายความ                                          ความหมายอันแท้จริงของกุรอานที่เกี่ยวกับเรื่องนี้  ไม่มีอะไรเกี่ยวกับที่นักอธิบายผู้นี้ชี้แนะเอาไว้เลย โองการที่ 10/90-92  ได้บอกเราว่า  ลูกหลานของอิสราเอลได้ข้ามน้ำไปในขณะที่ฟาโรห์กับกองทัพของพระองค์กำลัง ติดตามพวกเขามา  และขณะที่ฟาโรห์กำลังจะจมน้ำตาย พระองค์ได้ร้องออกมาว่า                                     -"ข้าพเจ้าเชื่อว่าไม่มีพระเจ้าอื่นใด  นอกจากพระเจ้าของลูกหลานอิสราเอลมีศรัทธา  ข้าพเจ้าเป็นคนหนึ่งที่ยอมตนต่อพระองค์"                                      พระเจ้าเป็นผู้ตรัสตอบว่า                                     "อะไรกัน  เดี๋ยวนี้เท่านั้นหรือ เจ้าเคยแข็งข้อและก่อความเลวทราม  วันนี้เราจะช่วยเจ้าไว้ในร่างกายของเจ้า  เพื่อว่าเจ้าจะได้เป็นสัญญาณสำหรับบรรดาผู้มาข้างหลังเจ้า"-                                      ซูเราะฮ์นี้กล่าวถึงการสิ้นชีพของฟาโรห์ไว้เพียงเท่านี้  ไม่มีปัญหาในเรื่องปีศาจที่มีบันทึกอยู่ในการอรรถาธิบายของคัมภีร์ไบเบิล อยู่ตรงนี้หรือที่อื่นเลยในอัลกุรอาน  คัมภีร์กุรอานเพียงแต่กล่าวอย่างชัดเจนว่า ร่างกาย(ศพ) ของฟาโรห์จะถูกรักษาไว้  นี่คือคำบอกเล่าที่มีความสำคัญมาก                                    เมื่อศาสดามูฮัมหมัด ได้เผยแพร่ศาสนาไปสู่มนุษย์นั้น  ร่างกาย(ศพ)ของฟาโรห์ต่างๆ ผู้ที่ในปัจจุบันถูกถือ(อย่างถูกต้องหรือผิดก็ตาม) ว่ามีอะไรเกี่ยวข้องกับการอพยพอยู่บ้างได้ลงไปอยู่ในหลุมศพสุสานใหญ่ในเมือง ธีเบส (Thebes)และสุสานนี้ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำไนล์จากเมือง ลูซอร์(Luxor) อย่างไรก็ตามในสมัยนั้นไม่มีใครรู้อะไรในเรื่องนี้  หลุมศพเหล่านี้ถูกค้นพบเมื่อปลายศตวรรษที่ 19  นี่เอง  ดังที่อัลกุรอานได้กล่าวไว้ ศพของฟาโรห์องค์นั้นได้ถูกรักษาไว้จริงๆ  ไม่ว่าจะเป็นฟาโรห์องค์ไหนก็ตาม  ผู้ไปเยือนอียิปต์จะได้เห็นพระองค์ในห้องเก็บศพอาบยา  ที่พิพิธภัณฑ์แห่งอียิปต์กรุงไคโร  เพราะฉะนั้นความจริงจึงแตกต่างจากตำนานเปิ่นๆ ที่บาทหลวง คอโรเยร์น ผูกไว้ติดกับกุรอาน"                                        (คัมภีร์ไบเบิล คัมภีร์กุรอาน และวิทยาศาสตร์ โดย มอรีส บูกายย์ น. 365-367)                                        เอาเท่านี้นะสำหรับเรื่อง ชาวอิสราเอลกับอียิปต์ และฟาโรห์ จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:29:20

ความคิดเห็นที่ 6 ใครคือมุสลิมคนแรกในทัศนะของอิสลาม                    ก่อน ที่เราจะต้องออกเดินทางตามโมเสสและชาวอิสราเอลต่อไปหลังจากที่ข้ามทะเลแดงมา ได้โดยปาฏิหารย์ของพระเจ้าที่ได้สำแดงอิทธิฤทธิ์ พลังอำนาจอันเหนือจากกฏเกณฑ์ธรมชาติ แยกทะเลแดงออกให้ข้ามมา เรามาทำความเข้าใจประเด็นในเรื่องต่างๆของชาวอิสราเอล ในเรื่องการสืบเนื่องทางศาสนาของ อัลเลาะฮ์ ซ.บ. ที่ผ่านท่านนบีอิบรอฮีม สู่รุ่นลูกหลานเหลนของท่านและผ่านทางเชื้อสายอิสราเอล และอาหรับ ตามทัศนะของมุสลิมกันก่อน จะได้ไม่มึนงง เพราะถึงตอนนี้อาจจะพาลคิดไปว่าศาสนานี้เป็นศาสนาของ อิสราเอลหรือยิวไปซะ เพราะจริงๆแล้วเรื่อง นบีอิสหาก(อิสอัค) นบีอิสมาอีล(อิชมาเอล) นบียะกู๊บ(ยาโคบ)นบี ยูซุฟ(โยเซฟ) ทั้งหมดนั้นผู้ที่นับถืออิสลามต่างก็มองท่าน เป็นมุสลิมทั้งสิ้น ถึงท่านจะมาจากชาวอิสราเอลก็ตาม                                      เรามาเคลียร์ คำว่า มุสลิมคืออะไรกันก่อน                                "  มุสลิมคนแรกบนโลกนี้มิใช่มูฮัมหมัด  แต่เป็น อับราฮัม(นบีอิบรอฮีม) ผู้ยอมจำนนต่อ อัลเลาะฮ์ โดยสิ้นเชิง แต่อิสลามในฐานะที่เป็นวิถีแห่งการดำเนินชีวิตนั้นได้ถูกประทานให่แก่บรรดา ศาสดาต่างๆก่อนหน้า อับราฮัม อย่างเช่น อาดัมและโนอาห์  หลังจากนั้นอิสลามได้ถูกประทานให้เป็นแนวทาง แห่งการดำเนินชีวิตของมนุษยชาติ คริสตชน                          อับราฮัมเป็นมุสลิมได้อย่างไร  เรารู้กันว่าท่านเป็นยิว มุสลิม                                ยิวหรือ  ใครบอกคุณอย่างนั้น คริสตชน                          เราถูกสอนมาเช่นนั้น  และคัมภีร์ไบเบิลก็ยืนยันเช่นนั้นด้วย มุสลิม                              คุณ ชี้ให้ผมดูหน่อยได้ไหมว่า  ตรงไหนที่คัมภีร์ไบเบิลกล่าวว่า ท่านเป็นยิว ถ้า  ถ้าหากว่าคุณยังไม่พบ  ขอให้ผมช่วยคุณแล้วกัน ลองอ่านในฉบับปฐมกาล   1:31 คริสตชน                       "เทราห์ก็พาอับรามกับบุตรของตนกับโลทหลานชาย  คือบุตรของฮารานและนางซารายบุตรสะใภ้  คือภรรยาของอับราฮัมออกจากเมือง เออร์ของแคลเดียจะเข้าไปแผ่นดินคานาอัน  แต่เมื่อเขาทั้งหลายมาถึงเมืองฮารานแล้วก็อาศัยอยู่ที่นั่น  รวมอายุของเทราห์ได้สองร้อยห้าปี  เทราห์ก็สิ้นชีวิตที่เมืองฮาราน" มุสลิม                            ดังนั้น  อับราฮัมซึ่งเกิดในเมือง เออร์แห่งแคลเดีย จึงไม่อาจเป็นยิวได้  เพราะ  ประการแรกคือ  เมืองเออร์แห่งแคลเดียอยู่ในเมโสโปเตเมีย  ซึ่งปัจจุบันนี้เป็นส่วนหนึ่งของประเทศอีรัค  ดังนั้น ท่านจึงเป็นอาหรับมากกว่ายิว  ประการที่สอง                                      คำว่ายิว มีขึ้นหลังจากมี ยูดาห์เหลนของอับราฮัม  ทีนี้ลองอ่านต่อไปในฉบับ                                      ปฐมกาล 12:4-5 คริสตชน                       ".........เมื่ออับรามออกจากเมือง ฮาราน นั้น อายุได้ 75 ปี...........อับรามพานางซารายภรรยาของตนกับโลทบุตรของน้องชายและทรัพย์ สมบัติที่ได้สะสมไว้ .............ออกเดินทางไปยังแผ่นดิน คานาอัน" มุสลิม                        ดังนั้น  อับราฮัมได้อพยพไปยังคานาอันเมื่ออายุได้ 75 ปี  และคัมภีร์ไบเบิลก็ได้    กล่าวไว้อย่างชัดเจนว่าท่านไปที่นั่นในฐานะผู้แปลกหน้าคนหนึ่ง ในฉบับปฐมกาล                                 17:8    "เราจะให้ดินแดนที่เจ้าอาศัยอยู่นี้  คือ แผ่นดินคานาอันทั้งสิ้นแก่เจ้าและแก่เชื้อสายของเจ้าที่จะสืบมา ให้เป็นกรรมสิทธิ์นิรันดิ์  และเราจะเป็นพระเจ้าของเขา"                                 ทีนี้ลองอ่านปฐมกาล 14:13 คริสตชน                 "มีคนหนึ่งหนีมาจากที่รบนั้น  บอกให้อับรามคนฮิบรูรู้......" มุสลิม                      คุณเรียกอับราฮัมว่า เป็นยิวได้อย่างไรเมื่อคัมภีร์ ไบเบิลกล่าวว่า ท่านเป็นคนฮิบรู  ซึ่งหมายถึงคนที่มาจากอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำยูเฟรตีส  นอกจากนั้นแล้วมันยัง หมายถึง เอเบอร์  ลูกหลานคนหนึ่งของเชมด้วย  ทีนี้ให้อ่านในปฐมกาล 32:2 ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนามของยาโคบหลังจากปล้ำกับบุรุษหนึ่ง คริสตชน                 " บุรุษนั้นจึงกล่าวว่า "เขาจะไม่เรียกเจ้าว่ายาโคบ ต่อไป แต่จะเรียกว่าอิสราเอล    เพราะเจ้าสู้กับพระเจ้าและมนุษย์และได้ชัยชนะ" มุสลิม                      ดังนั้น  อับราฮัมจึงเป็น ฮิบรู ลูกหลานของยาโคบ คือ พวกอิสราเอลซึ่งมีด้วยกัน   12 เผ่า  สำหรับยูดาห์(บุตรคนหนึ่งของยาโคบ) ได้ถูกตั้งฉายาว่า "ยิว" ทั้งนี้เพื่อที่ลูกหลานวงศ์วานของยูดาห์จะได้ถูกเรียกว่า ยิว มาตั้งแต่ต้น และถ้าอยากรู้ว่า                                โมเสสเป็นใครแล้วละก็ อ่าน ฉบับ อพยพ 6:16-20ดู คริสตชน                 "ต่อไปนี้เป็นชื่อ บุตรของเลวี  ตามชาติพันธุ์ของเขาคือ เกอร์โชน โคฮาท และ  เมรารี.........บุตรของโคฮาทคือ อัมราม........ฝ่ายอัมราม ได้โยเคเบด น้องบิดาของตนเป็นภรรยา  แล้วนางให้กำเนิดบุตรแก่เขาชื่อ อาโรนและโมเสส" มุสลิม                      ดังนั้น โมเสส จึงไม่ใช่ยิว เพราะท่านมิได้เป็นลูกหลานของยูดาห์แต่ท่านสืบเชื้อ  สายมาจาก เลวี โมเสสเป็น "ผู้ให้กฏหมาย"(คัมภีร์โตราห์ คือกฏหมาย) แก่พวก  อิสราเอล คริสตชน                 คุณกล่าวเช่นนั้นได้อย่างไร มุสลิม                     เรา ใช้คัมภีร์กุรอานเป็นมาตรฐาน  คุณสามารถอธิบายคัมภีร์ไบเบิลและแก้ไขความ  อคติของชาวยิวและคริสเตียนได้ด้วย  เนื้อหาของคัมภีร์กุรอานซึ่งเป็นคัมภีร์เล่มสุด  ท้ายที่พระเจ้าประทานมาและไม่เคยถูกเปลี่ยนแปลงแก้ไขเลย  เนื้อหาสาระของคัมภีร์กุรอานก็ได้รับการประกันโดยอัลเลาะฮ์ในบทที่ 2:2  ว่า "นี่คือคัมภีร์ที่ไม่มีข้อเคลือบแคลงสงสัย......" และในบทที่ 15/9 "แท้จริง เราได้ประทานกุรอานนี้ ลงมาและเราเป็นผู้รักษามัน"  ประโยคดังกล่าวนี้เป็นสิ่งท้าทายมนุษย์ชาติ  เพราะความจริงเป็นที่กระจ่างแจ้งแล้วว่า ตลอดระยะเวลา 1,400 ปี ที่ผ่านมาไม่มีแม้แต่เพียงคำเดียวในคัมภีร์กุรอานที่ถุกเปลี่ยนแปลงถึงแม้ ว่าผู้ปฏิเสธทั้งหลาย พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงมัน  แต่คนเหล่านั้นก็ต้องประสบความล้มเหลว เพราะ ดังที่กล่าวไว้ในคัมภีร์กุรอานว่า "เรา(อัลเลาะฮ์)เป็นผู้รักษามัน"  ในทางตรงกันข้าม คัมภีร์อื่นๆทั้งหมด(ได้แก่ โตราห์ (ผ่านทางโมเสส) ซะบูร(ผ่านทางกษัตริย์ดิวิด)และอินญีล(ผ่านทางนบีอีซา(พระเยซู)) ได้ถูกสังคยานาเปลี่ยนแปลงแก้ไขหรือไม่ก็ตัดทอนนับหลายครั้งตั้งแต่ต้น คริสตชน                  คัมภีร์กุรอานกล่าวอะไรเกี่ยวกับ อับราฮัมและโมเสส ที่คุณพิจรณาได้ จากคัมภีร์  ไบเบิล มุสลิม                       ในคัมภีร์กุรอาน บทที่ 3/65                                -" โอ้ชาวคัมภีร์เอ๋ย(ยิวและคริสต์) ไฉนสูเจ้าจึงโต้แย้งกับเรา(อัลเลาะฮ์) เกี่ยวกับ อิบรอฮีม(อับราฮัม) ในเมื่อเตารอตและอินญีล (โตราห์หรือพระคัมภีร์เดิมและพระคัมภีร์ที่ผ่านทางพระเยซู(บางส่วนในพระคัภ มีร์ใหม่)) ได้ถูกประทานมาหลังจากเขา(อับราฮัมหรืออิบรอฮีม) เป็นเวลานาน  แล้วทำไมสูเจ้าจึงไม่ใช้ปัญญาคิดในเรื่องนี้"-                                  และบทที่ 3/67                                -" อิบรอฮีมไม่ได้เป็นยิวและมิได้เป็นคริสเตียนแต่ว่าเขาเป็นผู้ที่มั่นคงใน ความศรัทธา  เป็นมุสลิมที่แท้จริง(ไม่เคารพสิ่งอื่นใดนอกจากอัลเลาะฮ์) และเขามิได้นำสิ่งใดมาร่วม(ในการกับถือ)กับอัลเลาะฮ์"-                                 ในบทที่ 2/140                                  -" หรือพวกท่านกล่าวว่า อิบรอฮีม (อับราฮัม) อิสมาอีล(อิชมาเอล) อิสหาก(อิสอัค) ยะกู๊บ(ยาโคบ) และลูกหลานของเขาเป็น ยิวหรือ คริสต์ จงถามพวกเขา "พวกท่านรู้ดีกว่าอัลเลาะฮ์กระนั้นหรือ และผู้ใดเล่าจะอธรรมยิ่งไปกว่าผู้ที่ปิดบังหลักฐานที่อัลเลาะฮ์ได้มอบแก่เขา และอัลเลาะฮ์นั้นมิทรงเฉยเมยในสิ่งที่พวกเขากระทำ"-                                  แน่นอนศาสดาเหล่านั้นไม่ใช่ยิวหรือคริสต์ เพราะคำว่ายิวเกิดขึ้นหลังจากยูดาห์                                (ซึ่งเป็นลูกของยาโคบ) และคำว่าคริสต์นั้นเกิดหลังจากที่ เจซัส(นบีอีซา)ได้จากไป                                 นานแล้ว (บทสนทนาระหว่าง มุสลิมกับคริสเตียน โดย ดร. หะซัน เอ็ม. บากิล และ รอยเอิร์ล จอห์นสัน น.6-11) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:30:25

ความคิดเห็นที่ 7 สรุปที่มาของคำว่า ยิว สตรีชาวยิวในเครื่องแต่งกายตามหลักการศาสนาหากยึดตามพระคัมภีร์เดิม                               ปัจจุบันนี้ คำว่า ยิวกับอิสราเอล คนส่วนใหญ่มักคิดว่าเป็นความหมายเดียวกัน  หรือคิดว่า อิสราเอลเป็นชื่อประเทศ  ยิวเป็นคำที่ใช่เรียก ประชาชน และศาสนาก็เรียกว่า ยูดาย                               แต่สำหรับมุสลิมแล้ว  ศาสนาและความเชื่อของอิสราเอลในช่วงเวลานี้ในยุคของโมเสสก็คือ  ศาสนาที่สืบทอดมาจากท่าน นบี อิบรอฮีม  อันเป็นทางนำที่มาจากอัลเลาะฮ์ ซ.บ. นั่นเอง                               ฉันจึงขอสรุปให้น้องไลลาโดยรวมหลังจากที่เราผ่านข้อมูลมาจากพระคัมภีร์เดิมและอัลกุรอานมาพอสมควรแล้ว                                                                           คำว่า "ยิว"                                  นบีอิบรอฮีม(อับราฮัม)  คือผู้ที่สืบทอดศาสนา ที่นับถือพระเจ้าองค์เดียวด้วยการศิโรราบจำนน อย่างบริสุทธิใจ ตามที่ พระเจ้าได้ทรงสัญญากับมนุษย์คนแรกที่พระองค์ทรงสร้าง คือ ท่านนบี(ศาสนทูต)อาดัม ว่าจะทรงให้ทางนำที่มาจากพระองค์เพื่อเป็นแนวทางแห่งการดำเนินชีวิต ของมนุษยชาติ   ณ.เวลานั้น คำว่า ยิว ยังไม่มี ไม่ว่าจะในเชิงชนชาติหรือศาสนา                                   ต่อได้มา ถึงยุคนบียะกู๊บ(ยาโคบ) ซึ่งเป็นรุ่นหลานของท่านนบีอิบรอฮีม ได้รับการเปลี่ยนชื่อหรือฉายาใหม่หรือชื่อสกุล ให้เป็น อิสราเอล  ท่านนั้นมีบุตร 12 คน  และพวกเขาได้ถูกเรียกตามชื่อตระกูล ว่าเป็น ชาวอิสราเอล ในเวลาต่อมา  ศาสนาที่คนเหล่านี้ต้องดำรงนับถืออย่างแม่นมั่นอันเป็น พันธสัญญา ที่พระเจ้าให้ไว้กับ อับราฮัม ผู้เป็นปู่ของท่านนบี ยะกู๊บ(ยาโคบ) ไม่ใช่ศาสนาที่ชาวอิสราเอลคิดกันขึ้นมานับถือในกลุ่ม  แต่เป็นรากฐานศาสนาที่ดำรงมาตั้งแต่ นบีอาดัม                                 นบียูซุฟ (โยเซฟ) ท่านเป็นบุตรคนหนึ่งของของท่านนบี ยะกู๊บ(ยาโคบ) ได้เทศนาสั่งสอน สืบทอดแนวทางนี้ต่อวงศ์วานของ อิสราเอลและประชาชาติในยุคของท่านที่อพยพเข้ามาอยู่ในอียิปต์  คำว่ายิวหรือศาสนายิวก็ยังไม่เกิด  แต่เริ่มมีคำว่ายิวแล้ว ซึ่งมาจากคำว่า ยูดาห์ อันเป็นชื่อของพี่ชายของท่านนบียูซุฟคนหนึ่ง ในสิบคน(นบียูซุฟเป็นคนที่สิบเอ็ดและเบ็นยามินเป็นคนที่สิบสอง) แต่ตระกูลนี้ก็ยังถูกเรียกว่า ตระกูลอิสราเอล อันเป็นที่รู้กันว่านับถือศาสนาที่สืบทอดมาจาก อาดัม และอับราฮัม                                เลวี ก็เป็นบุตรคนหนึ่งในจำนวน 12 ของท่านนบียะกู๊บ (ยาโคบ)  และต่อมาอีกประมาณสี่ร้อยกว่าปี ลูกหลานของเลวี ก็ได้ให้กำเนิด นบีมูซา(โมเสส)  ผู้มาสืบทอดฟื้นฟูแนวทางของท่าน นบีอิบรอฮีม(อับราฮัม)  ซึ่งช่วงเวลานั้นเกิดเหตุการณ์พลิกผันของชาวอิสราเอลที่มาอยู่ในอียิปต์ เพราะถูกเกณฑ์ไปเป็นทาส และนบีมูซา(โมเสส)นั้นมาด้วยภาระกิจในการช่วยเหลือพาชาวอิสราเอลออกจาก อียิปต์พร้อมกับนำคัมภีร์เพื่อเป็นแนวทางแห่งชีวิตมาให้แก่ชาวอิสราเอลด้วย ภาษาของชาวอิสราเอลเอง  ณ.เวลานี้คำว่า ยิวหรือยูดาห์ก็เป็นเพียง ตระกูลหนึ่งในสิบสองตระกูลที่สืบเนื่องมาจาก ยาโคบหรืออิสราเอล                               ยูดาห์หรือยิวเป็นบุตรคนหนึ่งของ อิสราเอล(ยาโคบหรือนบียะกู๊บ)  ซึ่งเป็นพี่ของท่านนบียูซุฟ(โยเซฟ) ก่อนที่ท่านนบียูซุฟจะตายท่านได้สั่งเสียให้ยูดาห์ ดูแลพี่น้องชาวอิสราเอลด้วย  ต่อมาหลังจากที่ชาวอิสราเอลอพยพข้ามทะเลแดงมาแล้ว ได้ระหกระเหินอยู่ในทะเลทรายอยู่อีก 40 ปี  กว่าจะมาถึงเดินแดน คานาอัน ที่อัลเลาะฮ์ได้สัญญาไว้ และได้ตั้งประเทศขึ้นที่ดินแดน คานาอันหรือปาเลสไตน์  ได้มีกษัตริย์องค์หนึ่งที่มาจากตระกูล ยูดาห์ ซึ่งได้รับการแต่งตั้งจาก อัลเลาะฮ์ ซ.บ. ให้เป็นนบี(ศาสนทูต) ด้วยคือ  กษัตริย์ดาวิด (หรือท่านนบีดาวูด) และมีบุคคลที่สำคัญอีกหลายคนที่มาจากตระกูลยูดาห์  ที่ขึ้นครองราชต่อจาก ท่านนบี ดาวูด                                 ฉันคิดว่า  คงจะเป็นช่วงเวลาประมาณนี้แหละ ที่คำว่ายิว ได้เริ่มเข้ามาถูกเรียกสลับกับคำว่าอิสราเอล อย่างเข้มข้น นานเข้าก็กลายเป็นชื่อที่ใช้เรียกแทนศาสนาของชาวอิสราเอล ที่สืบเนื่องมาจากท่านนบี(ศาสนทูต)อิบรอฮีม(อับราฮัมไปด้วย) ต่อมาเมื่อ ประเทศอิสราเอลถูกแยกออกเป็นเ สองประเทศด้วยปัญหาการขัดแย้งกันเองในด้านการเมือง คะนาอันก็กลายเป็น สองประเทศ คือ อาณาจักร ยูดาห์ และ อาณาจักรอิสราเอล แถมอาณาจักรยูดาห์ยังมีอายุยาวนานกว่าอาณาจักรอิสราเอลซะอีก แม้ทั้งสองอาณาจักรนี้จะมาจากตระกูลอิสราเอลเหมือนกัน  แล้วน้องไลลาจะเห็นภาพเข้าใจเรื่องมากว่านี้ เมื่อฉันค่อยๆดำเนินเรื่องตามหลักฐานของคัมภีร์ในตอนต่อๆไป                               ด้วยอิทธิพลเหล่านี้ตามประวัติศาสตร์ ของยูดาห์ นี้ทำให้เกิดคำว่า ชาวยิว ศาสนายิว มาแทนคำว่าอิสราเอล หรือศาสนาตามแนวทางของอับราฮัมหรือนบีอิบรอฮีมไปหมด อาจจะเป็นเพราะง่ายในการสนทนาสื่อความหมายโดยรวมถึงคนกลุ่มนี้และศาสนานี้ เมื่อกล่าวถึง ทั้งๆที่ศาสนาของชาวอิสราเอล หรือ ตระกูลยิวก็ตาม ณ.เวลานั้น ก็คือศาสนาของอัลเลาะฮ์นั่นเองตามทัศนะของมุสลิมเราในปัจจุบัน                                 คราวนี้น้องไลลาคงชัดเจนขึ้นบ้างแล้วนะกับคำว่า "ยิว"   คงพอแค่นี้แหละกับความเป็นมาของคำนี้ จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:31:03

ความคิดเห็นที่ 8 โมเสสและชาวอิสราเอลหลังจากข้ามทะเลแดง(ตามพระคัมภีร์เดิมชองชาวยิวและคริสต์)                                           คราวนี้เรากลับมาดูว่าโมเสสจะพาชาวอิสราเอลระหกระเหินกันไปทางไหนต่องหลัง จากที่ได้ข้ามทะเลแดงมาได้แล้ว  ตามพระคัมภีร์เดิม                                                      บทเพลงของโมเสส                                        อพยพ 15:19   * เพราะเมื่อพลม้าของฟาโรห์กับราชรถ  และพลม้าของท่านลงไปในทะเล  พระเจ้าก็ทรงให้น้ำทะเลไหลกลับมาท่วมเสีย  *  แต่ชนชาติอิสราเอลเดินไปบนดินแห้งกลางทะเลนั้น                                               20           ฝ่ายมิเรียมหญิงผู้เผยวจนะ  พี่สาวของอาโรนก็ถือรำมะนา และหญิงทั้งปวงก็ถือรำมะนาเดินตาม  พร้อมกับเต้นรำไปด้วย                                              21            มิเรียมจึงร้องนำว่า "จงร้องเพลงถวายพระเจ้าเถิด  เพราะพระองค์ทรงได้ชัยชนะอย่างใหญ่หลวง  พระองค์ทรงกวาดม้าและพลม้าให้ตกไปในทะเล"                                                                     น้ำขมที่มารห์                                              22          ต่อมาโมเสสนำพวกอิสราเอลออกจากทะเลแดงไปยังป่าเมืองชูร์  เดินไปในถิ่นทุรกันดารสามวัน  ก็มิได้พบน้ำเลย                                               23          ครั้นมาถึงตำบลมาราห์  เขาก็กินน้ำที่ตำบลมาราห์นั้นไม่ได้  เพราะน้ำขม  เหตุฉะนั้นเขาจึงตั้งชื่อว่า มาราห์(แปลว่าความขม)                                              24           ประชาชนพากันบ่น และต่อว่าโมเสสว่า "พวกเราจะเอาอะไรดื่ม"                                              25           โมเสสก็ทูลพระเจ้า  พระเจ้าจึงทรงชี้ให้โมเสสเห็นต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อโยนไม้นั้นลงในน้ำ น้ำก็จืด  ณ. ที่นั้นพระองค์ทรงประทานกฏเกณฑ์  และกฏหมายไว้และทรงลองใจเขาที่นั่น                                               26           พระองค์ตรัสว่า "ถ้าเจ้าทั้งหลายฟังพระสุรเสียงของพระเจ้าของเจ้า  และกระทำในสิ่งที่ชอบในสายพระเนตรของพระองค์  เงี่ยหูฟังในพระบัญญัติของพระองค์  และปฏิบัติตามกฏเกณฑ์ของพระองค์ทุกประการแล้ว  โรคต่างๆ ที่เราบันดาลให้เกิดแก่ชาวอียิปต์นั้นเราจะไม่ให้บังเกิดแก่พวกเจ้าเลย"                                               27          พวกเขามาถึงตำบลเอลิม  ที่มีบ่อน้ำพุสิบสองบ่อ  มีต้นอินทผลัมเจ็ดสิบต้น  พวกเขาจึงตั้งค่ายใกล้บ่อน้ำนั้น                                                         พระเจ้าทรงประทานมานา                                        อพยพ 16:1   พวกเขายกไปจาก เอลิม และในวันที่สิบห้าเดือนที่สิบสอง  นับตั้งแต่เวลายกออกจากแผ่นดินอียิปต์  ชุมชนชนชาติอิสราเอลทั้งหมด ก็มาถึงถิ่นทุรกันดารสีน  ซึ่งอยู่ระหว่างตำบลเอลิมกับภูเขาซีนาย                                                 2          ชุมนุมชนชาติอิสราเอลทั้งปวงก็พากันบ่นต่อโมเสสและอาโรนในถิ่นทุรกันดาร                                                  3         คนอิสราเอลกล่าวแก่ท่านทั้งสองว่า "พวกข้าพเจ้าตายเสียด้วยพระหัตถ์ของพระเจ้าตั้งแต่อยู่ในประเทศอียิปต์  ขณะเมื่อนั่งอยู่ใกล้หม้อเนื้อและรับประทานอาหารอิ่มหนำดีกว่า  นี่ท่านกลับนำพวกข้าพเจ้าออกมาในถิ่นทุรกันดารอย่างนี้  เพื่อจะให้ชุมชนทั้งหมด หิวตายเท่านั้น                                                  4        แล้วพระเจ้าได้ตรัสกับโมเสสว่า "ดูเถิด  เราจะให้อาหารตกลงมาจากท้องฟ้าดุจฝนสำหรับพวกเจ้า  ให้ประชาชนออกไปเก็บทุกวัน  พอกินเฉพาะวันหนึ่งๆ เพื่อเราจะได้ลองใจว่าเขาจะปฏิบัติตามโอวาทของเราหรือไม่"                                                   5        ในหกวัน  เมื่อเขาเตรียมเก็บมา  อาหารนั้นก็เพิ่มเป็นสองเท่าของที่เขาเก็บทุกวัน"                                                    8       โมเสสกล่าวว่า "ในเวลาเย็นพระเจ้าจะประทานเนื้อให้ท่านรับประทาน  และในเวลาเช้าพวกท่านจะมีอาหารรับประทานจนอิ่ม  เพราะพระเจ้าทรงทราบคำบ่นของท่านต่อพระองค์  เราทั้งสองนี้เป็นผู้ใดเล่า  พวกท่านมิได้บ่นต่อว่าเรา  แต่ได้บ่นต่อว่าพระเจ้า                                                    9         โมเสสจึงกล่าวแก่อาโรนว่า  "จงบอกชุมชนชนชาติอิสราเอลทั้งปวงว่า "เข้ามาใกล้พระเจ้า  เพราะพระองค์ทรงสดับคำบ่นของท่านแล้ว"                                                   10       ขณะที่อาโรนกล่าวแก่ชุมนุมชนชนชาติอิสราเอลอยู่นั้นเขาทั้งหลายมองไปทางถิ่น ทุรกันดาร ก็เห็นพระสิริของพระเจ้าปรากฏอยู่ในเมฆ                                                    11       พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า                                                     12       " เราได้ยินคำบ่นของชนชาติอิสราเอลแล้ว  จงกล่าวแก่เขาว่า "ในเวลาโพล้เพล้  พวกเจ้าจะได้กินเนื้อ  ทั้งในเวลาเช้า เจ้าจะได้กินอาหารจนอิ่ม  แล้วเจ้าจะรู้ว่าเราคือพระเจ้าของเจ้า                                                      13     ครั้นถึงเวลาเย็น  ฝูงนกคุ้มบินมาเต็มค่าย  ในเวลาเช้าก็มีน้ำค้างตกรอบค่ายที่พัก                                                      14      เมื่อน้ำค้างระเหยไปแล้ว  ก็เห็นสิ่งหนึ่งเหมือนเกล็ดเล็กๆ เท่าเม็ดน้ำค้างแข็งอยู่ที่พื้นในถิ่นทุรกันดารนั้น                                                      15     เมื่อชนชาติอิสราเอลพูดกันว่า  "นี่อะไรหนอ"  เพราะเขาไม่ทราบว่าเป็นสิ่งใด  โมเสสจึงบอกเขาว่า  "นี่แหละอาหารที่พระเจ้าประทานให้พวกท่านรับประทาน                                                      16     นี่เป็นสิ่งที่พระเจ้าทรงบัญชาไว้ว่า  "ให้ทุกคนเก็ยเท่าที่พอรับประทานอิ่ม  ให้เก็บคนละโอเมอร์ (ประมาณ 4 ลิตร)  ตามจำนวนคนมากน้อย  ที่พักอยู่ในเต็นท์ของตน"                                                      17      ชนชาติอิสราเอลก็กระทำตาม บางคนเก็บมากบางคนเก็บน้อย                                                       18     แต่เมื่อเขาใช้โอเมอร์ตวง คนที่เก็บได้มากก็ไม่มีเหลือ คนที่เก็บได้น้อยก็หาขาดไม่                                                       19     โมเสสจึงสั่งว่า "อย่าให้ผู้ใดเก็บเหลือไว้จนรุ่งเช้า"                                                        20    แต่เขามิได้เชื่อฟังโมเสส  บางคนเก็บส่วนหนึ่งไว้จนรุ่งเช้า  อาหารนั้นก็เน่าเป็นหนอน  และบูดเหม็น โมเสสก็โกรธคนเหล่านั้น                                                        21    เขาเก็บกันทุกๆเช้า เท่าที่คนหนึ่งรับประทานพอดี  แต่พอแดดออกร้อนจัดแล้วอาหารนั้นก็ละลายไป                                                        22   อยู่มาถึงวันที่หก    เขาเก็บอาหารสองเท่า  หรือคนละสองโอเมอร์  บรรดาหัวหน้าของชุมชนจึงมารายงานโมเสส                                                        23   โมเสสบอกเขาว่า "พระเจ้าทรงบัญชาว่า "พรุ้งนี้เป็นวันหยุดงาน เป็นสะบาโต(คล้ายวันพระของไทยแต่อิสราเอลยึดวันเสาร์) วันบริสุทธิของพระเจ้า  จะปิ้งอะไรก็ให้ปิ้ง  จะต้มอะไรก็ให้ต้มเสีย  และส่วนที่เหลือทั้งหมดจงเก็บไว้จนถึงวันรุ่งขึ้น""                                                        24   เมื่อเขาเก็บไว้จนถึงวันรุ่งขึ้นตามโมเสสสั่ง  อาหารนั้นก็มิได้บูดเหม็นเป็นหนอนเลย                                                         25  โมเสสจึงบอกว่า "วันนี้จงกินอาหารนั้น  เพราะว่าวันนี้เป็นสะบาโตของพระเจ้า  วันนี้ท่านจะไม่พบอาหารอย่างนั้นในทุ่งเลย                                                        31    วงศ์วานของอิสราเอล เรียกชื่ออาหารนั้นว่า มานา  เป็นเม็ดขาวเหมือนเมล็ดผักชี  มีรสเหมือนขนมแผ่นผสมน้ำผึ้ง                                                         32    โมเสสกล่าวว่า "พระเจ้ามีรับสั่งว่า "จงตวงมานาโอเมอร์หนึ่ง  เก็บไว้ตลอดชั่วชาติพันธุ์ของเจ้า  เพื่อเขาทั้งหลายจะได้เห็นอาหาร  ซึ่งเราเลี้ยงเจ้าในถิ่นธุรกันดารนี้  เมื่อเรานำพวกเจ้าออกจากอียิปต์"                                                        33     โมเสสบอกอาโรนว่า "เอาไหลูกหนึ่ง  ตวงมานาให้เต็มโอเมอร์หนึ่ง  เก็ยไว้ต่อพระพักตร์พระเจ้าชั่วชาติพันธุ์ของท่าน"                                                        34    อาโรนจึงวางมานานั้นหน้าหีบพระโอวาท  เพื่อรักษาไว้ตามพระดำรัสที่พระเจ้าทรงบัญชาแก่โมเสส                                                         35    ชนชาติอิสราเอลได้กินมานาสี่สิบปี  จนเขามาถึงเมืองที่อาศัยอยู่  พวกเขากินจนมาถึงแคว้นคานาอัน จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:31:37

ความคิดเห็นที่ 9 น้ำออกมาจากหินให้ชาวอิสราเอลดื่ม(ตามพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์)                                            อพยพ 17:1  ชุมนุมชนชาติอิสราเอลทั้งหมดยกออกจากถิ่นทุรกันดารสัน ไปเป็นระยะๆ ตามพระบัญชาของพระเจ้า  และมาตั้งค่ายที่เรฟีดิม  ที่นั่นไม่มีน้ำให้ประชาชนดื่ม                                            2   เหตุฉะนั้นประชาชนจึงกล่าวว่าเป็นความผิดของโมเสส  และกล่าวกับโมเสสว่า "ให้น้ำพวกข้าดื่มซิ"  โมเสสจึงบอกเขาว่า "พวกเจ้าหาเรื่องเราทำไม  เหตุฉะไหนพวกเจ้าจึงบังอาจลองดีกับพระเจ้า  "                                            3   ประชาชนก็กระหายน้ำที่ตำบลนั้น จึงบนต่อโมเสสว่า "ทำไมท่านจึงพาพวกข้าทั้งบุตรและฝูงสัตว์ของพวกข้า  ออกจากประเทศอียิปต์ให้อด ตาย"                                                                                              4   โมเสสจึงทูลพระเจ้าว่า "ข้าพระองค์จะทำอย่างไร กับชนชาตินี้ดี  เขาเกือบเอาหินขว้างข้าพระองค์ให้ตายอยู่แล้ว                                           5   พระเจ้าจึงตรัสกับโมเสสว่า  "จงเดินล่วงหน้าประชาชนไป  และนำผู้ใหญ่บางคนของอิสราเอลไปด้วย                                           6  เราจะยืนอยู่ต่อหน้าเจ้าที่นั่น  บนศิลาที่ภูเขาโฮเรบ  จงตีศิลานั้น  แล้วน้ำจะไหลออกมาให้ประชาชนดื่ม " โมเสสก็ทำอย่างนั้นต่อหน้าผู้ใหญ่ของอิสราเอล                                          7   โมเสสเรียกชื่อตำบลนั้นว่า "มัสสาห์ และเมรีบาห์  ด้วยเหตุว่าคนอิสราเอลกล่าวหาตน  ณ ที่นั่น และลองดีกับพระเจ้าว่า "พระเจ้าทรงสถิต อยู่ท่ามกลางพวกข้าพเจ้าจริงหรือ                                                                                                                                                                  ทำสงครามกับคนอามาเลข                                      อพยพ 17:8  ครั้งนั้น คนอามาเลขยกมารบกับคนอิสราเอลที่ตำบลเรฟีดิม                                                 9       โมเสสสั่งโยชูวาว่า "จงเลือชายฉกรรจ์ฝ่ายเราออกไปสู้รบกับพวก อามาเลข พรุ้งนี้เราจะยืนถือไม้เท้าของพระเจ้าอยู่บนยอดภูเขา                                                 10     โยชูวาก็ทำตามคำสั่งของโมเสส  ออกสู้รบกับพวกอามาเลข ส่วนโมเสส อาโรน และเฮอร์ ก็ขึนไปบนยอดภูเขานั้น                                                 11    โมเสสยกมือขึ้นเมื่อไร อิสราเอลก็ได้เปรียบเมื่อนั้น  ท่านลงมือลงเมื่อไร อามาเลขก็เป็นต่อเมื่อนั้น                                                  12   แต่มือของโมเสสเมื่อยล้า  เขาทั้งสองจึงเอาก้อนหินมาวางไว้ให้โมเสสท่านนั่น  อาโรนก็เฮิอร์ก็ช่วยยกมือท่านขึ้นคนละข้าง  มือของท่านก็ชูอยู่จนตะวันตกดิน                              ฝ่ายโยชูวา ปราบอามาเลขกับประชาชนของเขาพ่ายแพ้ไปด้วยคมดาบ จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:32:15

ความคิดเห็นที่ 10 พ่อตาโมเสสนำลูกและภรรยามาหาพร้อมกับให้คำแนะนำโมเสส(ตามพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์)                                   หลุมศพของเยโธร พ่อตาของโมเสส หรือนบีชุอัยบ์ อ.ล.(ที่มุสลิมรู้จัก)อยู่ในเขตประเทศ จอร์แดนในปัจจุบัน                                      อพยพ18:5  เยโธรพ่อตาของโมเสส พาภรรยาและบุตรทั้งสองคนนั้นมาหาโมเสสที่ถิ่นทุรกันดาร ที่เขาตั้งค่ายอยู่ทีภูเขาของพระเจ้า                                                      7  โมเสสออกไปต้อนรับพ่อตากราบลงและจุบท่าน  ท่านทั้งสองไต่ถามทุกข์สุขซึ่งกันและกัน                                                                    การแต่งตั้งผู้พิพากษา                                       อพยพ 18:24  โมเสสก็เชื่อฟังถ้อยคำของพ่อตา  และทำตามที่เขาแนะนำทุกประการ                                                       25  โมเสสจึงเลือกคนที่สามารถจากอิสราเอลทั้งปวง  ตั้งให้เป็นหัวหน้าประชาชน เป็นผู้ปกครองคนพันคนบ้าง ร้อยคนบ้าง สิบห้าคนบ้าง สิบคนบ้าง                                                       26   คนเหล่านั้นพิพากษาความของประชาชนอยู่เสมอ  แต่คดียากๆ เขานำไปแจ้งโมเสส ส่วนคดีเล็กๆน้อยๆเขาตัดสินกันเอง                                      โมเสสพาพ่อตาของคนกลับไป  พ่อตาก็กลับไปยังเมืองของเขา                                                                                                     อิสราเอลที่ภูเขาซีนาย                                             อพยพ 19:1  ในเดือนที่สามนับตั้งแต่ชนชาติอิสราเอลออกจากอียิปต์  ในวันนั้นเขามาถึงถิ่นทุรกันดารซีนาย                                                          2     ..............ชาวอิสราเอลตั้งค่ายอยู่ที่ภูเขาซีนายนั้น                                                          3   โมเสสจึ้นไปเฝ้าพระเจ้า  พระเจ้าตรัสจากภูเขานั้นว่า  "บอกวงศ์วานยาโคบและชนชาติอิสราเอลดังนี้                                                          4    พวกเจ้าได้เห็นภารกิจซึ่งเราได้กระทำกับชาวอียิปต์แล้ว  และเราได้เชิดชูเจ้าขึ้น  ดุจดั่งด้วยปีกนกอินทรีย์  เพื่อนำเจ้ามาถึงเรา                                                           5    เหตุฉะนี้ถ้าเจ้าฟังเรา  และรักษาพันธสัญญาของเราไว้  เจ้าจะเป็นกรรมสิทธิ์ของเราที่เราเลือกสรร จากท่ามกลางชนชาติทั้งปวง  เพราะแผ่นดินทั้งสิ้นเป็นของเรา                                                            6    เจ้าทั้งหลายจะเป็นอาณาจักรปุโรหิต  และเป็นชนชาติบริสุทธิ์สำหรับเรา  นี่เป็นถ้อยคำที่เจ้าต้องบอกให้คนอิสราเอลฟัง                                                            7   โมเสสจึงเรียกประชุมผู้ใหญ่ของประชาชน  แล้วเล่าข้อความเหล่านี้ที่พระเจ้าทรงบัญชาท่านให้เขาฟังทุกประการ                                                            8    ประชาชนตอบพร้อมกันว่า  "สิ่งทั้งปวงที่พระเจ้าตรัสนั้น  ข้าพเจ้าทั้งหลายจะกระทำตาม " โมเสสจึงนำถ้อยคำของประชาชนไปกราบทูลพระเจ้า                                                            9     พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า "เราจะมาหาเจ้าในเมฆหนาทึบ เพื่อประชาชนจะได้ยินขณะที่เราพูดกับเจ้า  แล้วจะได้เชื่อเจ้าเสมอ "                                                           10    พระเจ้าจึงรับสั่งกับโมเสสว่า"ไปบอกให้ประชาชนชำระตัวให้บริสุทธิ์  ในวันพรุ้งนี้ ให้เขาซักเสื้อผ้าเสียให้สะอาด                                                            11   เตรียมตัวให้พร้อมในวันที่สาม  เพราะในวันที่สามนั้น  พระเจ้าจะเสด็จลงมาบนภูเขาซีนายต่อหน้าประชาชนทั้งปวง                                                             12   จงกำหนดเขตให้ประชาชนอยู่นอกภูเขา  แล้วกำชับเขาว่า "เจ้าทั้งหลายจงระวังตัวให้ดี   อย่าล่วงล้ำเขตขึ้นไปหรือถูกต้องเชิงภูเขานั้น  ผู้ใดถูกภูเขาต้องมีโทษถึงตาย                                                               13   อย่าใช้มือฆ่าผู้นั้นเลย  ให้เอาก้อนหินขว้างหรือยิงเสีย จะเป็นสัตว์หรือคนก็ดีอย่าไว้ชีวิต"  เมื่อได้ยินเสียงแตรเป่ายาว  ให้เขาทั้งหลายมายังภูเขานั้น                                                               16   อยู่มาพอถึงรุ่งเช้าวันที่สาม  ก็บังเกิดฟ้าร้องฟ้าแลบ กับมีเสียงแตรดังสนั่น จนคนทั้งปวงที่อยู่ในค่ายต่าวพากันกลัวจนตัวสั่น                                                               17   โมเสสก็นำประชาชนออกจากค่ายไปเฝ้าพระเจ้า  พวกเขายืนอยู่ที่เชิงภูเขา                                                               18   ภูเขาซีนายมีกลุ่มควันหุ้มอยู่ทั่วไปเพราะพระเจ้าเสด็จลงมาจากภูเขานั้น  โดยอาศัยเพลิงควันไฟพลุ่งขึ้นเหนือควันจากเตาใหญ่  ภูเขาก็สั่นหวั่นไหวไปหมด                                                                19   เมื่อเสียงแตรดังยิ่งขึ้น  โมเสสก็กราบทูล พระเจ้าก็ตรัสตอบเป็นเสียงฟ้าร้อง                                                                20   พระเจ้าเสด็จลงมาจากภูเขาซีนาย  พระเจ้าทรงเรียกโมเสสให้ขึ้นไปยังยอดเขาโมเสสก็ขึ้นไปด้วย                                                                21    พระเจ้าตรัสสั่งโมเสสว่า "เจ้าจงลงไปกำชับประชาชน  เกรงว่าเขาจะล่วงล้ำเข้ามาถึงพระเจ้า  เพราะอยากเห็น  แล้วเขาจะพินาศเสียเป็นจำนวนมาก                                                                22     อีกประการหนึ่ง พวกปุโรหิตที่เข้ามาเฝ้าพระเจ้านั้นให้เขาชำระตัวให้บริสุทธิ์  ด้วยเกรงว่าพระเจ้าจะทรงพิโรทลงโทษเขา"                                                                23   ฝ่ายโมเสสกราบทูลพระเจ้าว่า  "ประชาชนขึ้นมาบนภูเขาไม่ได้  เพราะพระองค์ทรงสั่งข้าพระองค์ทั้งหลายว่า  "จงกั้นเขตภูเขา  ชำระให้เป็นที่บริสุทธิ์""                                                                24   พระเจ้าจึงตรัสกับโมเสสว่า "ลงไปเถิด  แล้วกลับขึ้นมาอีก  พาอาโรนขึ้นมาด้วย  แต่ให้อย่าให้ปุโรหิตและประชาชนล่วงล้ำขึ้นมาถึงพระเจ้า  เกรงว่าพระองค์จะลงโทษเขา"                                                               25   โมเสสจึงลงไปบอกประชาชนตามนั้น จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:32:58

ความคิดเห็นที่ 11 เนื้อหาบัญญัติ 10 ประการที่โมเสสได้รับ(ตามพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์)                                          อพยพ 20:1   พระเจ้าตรัสพระวจนะทั้งสิ้นต่อไปนี้ว่า                                                           2   เราคือพระเจ้า ผู้ได้นำเจ้าออกจากแผ่นดินอียิปต์ คือจากแดนทาส                                                         3    " อย่ามีพระเจ้าอื่นนอกจากเรา"                                                        4     " อย่าทำรูปเคารพสำหรับตนหรือสิ่งใดที่มีอยู่ในฟ้าเบื้องบนหรือแผ่นดินเบื้อง ล่าง  หรือน้ำใต้แผ่นดิน                                                         5     "  อย่ากราบไหว้ปรนนิบัติรูปเหล่านั้น  เพราะเราคือพระเจ้าของเจ้า  เป็นพระเจ้าที่หวงแหน  ให้โทษบิดาตกทอดไปถึงลูกหลานของผู้ที่ชังเราจนถึงสามสี่ชั่วคน                                                         6    แต่เราจะแสดงความรักมั่นคงต่อคนที่เรารัก  และปฏิบัติตามบัญญัติของเราจนถึงพันชั่วคน"                                                         7   " อย่าออกพระนามของพระเจ้าของเจ้าอย่างไม่สมควร  เพราะผู้ที่ออกพระนามของพระองค์อย่างไม่สมควรนั้น  พระเจ้าจะทรงถือว่าจะไม่มีโทษก็หาไม่ "                                                       "  จงรำลึกวันสะบาโต  ถือเป็นวันบริสุทธิ์  จงทำงานทั้งสิ้นของเจ้าหกวัน  แต่ในวันที่เจ็ดนั้นเป็นวันสะบาโตของพระเจ้าของเจ้า  ในวันนั้นอย่ากระทำการใดๆ ไม่ว่าเจ้าเองหรือบุตรชายหญิงของเจ้า หรือสัตว์ใช้งานของเจ้า  หรือแขกที่อยู่ในประตูเมืองของเจ้า                                                        เพราะวันที่หกพระเจ้าทรงสร้างฟ้าและแผ่นดิน  ทะเลและสรรพสิ่งซึ่งอยู่ในที่เหล่านั้น  แต่ในวันที่เจ็ดทรงพัก  เพราะฉะนั้นพระเจ้าทรงอวยพรวันสะบาโต  และทรงตั้งวันนั้นเป็นวันบริสุทธิ์"                                                    "  จงให้เกียรติแก่บิดามารดาของเจ้า  เพื่ออายุเจ้าจะได้ยืนนาน  ซึ่งพระเจ้าประทานให้แก่เจ้า"                                                   " อย่าฆ่าคน"                                                   " อย่าล่วงประเวณีผัวเมียเขา"                                                   " อย่าลักทรัพย์"                                                  " อย่าเป็นพยานเท็จใส่ร้ายเพื่อนบ้าน "                                                   " อย่าโลภครัวเรือนของเพื่อนบ้าน  อย่าโลภภรรยาของเพื่อนบ้านหรือทาสีของเขาหรือโค ลาของเขา หรือสิ่งใดๆ ซึ่งเป็นของเพื่อนบ้าน"                                                                                               ความกลัวของประชาชน                                        อพยพ 20:18   คนทั้งหลายเมื่อได้ยิน  ได้เห็นฟ้าร้องฟ้าแลบ  เสียงแตร และควันที่พลุ่งขึ้นจากภูเขา เช่นนั้น ต่างก็ตัวสั่นอยู่แต่ไกล                                                 19       เขาจึงกล่าวแก่โมเสสว่า "ท่านจงนำความมาเล่าเถิด  พวกข้าพเจ้าจะฟัง  แต่อย่าให้พระเจ้าตรัสกับพวกข้าพเจ้าเลย  เกรงว่าข้าพเจ้าจะตาย"                                               20        โมเสสจึงกล่าวแก่ประชาชนว่า "อย่ากลัวเลย  เพราะพระเจ้าเสด็จมาเพื่อลองใจท่านทั้งหลาย  เพื่อพวกท่านจะได้ยำเกรงพระองค์  และจะได้ไม่ทำบาป                                        ประชาชนยืนอยู่แต่ไกล  แต่โมเสสเข้าไปใกล้ความมืดทึบที่พระเจ้าสถิตอยู่นั้น จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:33:43

ความคิดเห็นที่ 12 ทัศนะของ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช ในเรื่องของโมเสสและชาวอิสราเอลยุคนั้น                                                   มีข้อเขียนเกี่ยวกับโมเสส(นบีมูซา)จากคนที่ไม่ใช่มุสลิมคริสเตียนหรือยิว แต่เป็นมุมมองของผู้นับถือพระพุทธ ศาสนา เป็นข้อเขียนของท่าน ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช  เป็นอะไรที่แตกต่างออกไปในเชิงความคิดส่วนบุคคล  อยากให้ไลลองอ่านดู โมเสสในทัศนะอื่น               “ในที่สุดโมเซ(โมเสส)ก็พาพวกยิวออกจากอียิปต์ได้  มาข้ามทะเลแดงมายังซีนาย  ตอนที่ข้ามทะเลแดงนั้นพระเจ้าก็แผลงฤทธิ์ช่วยพวกยิวเสียน่าดู และเล่นเอาพวกอียิปต์ที่ติดตามมาเสียแย่ไปเหมือนกัน  โมเซได้พาพวกยิวเตลิดเปิดเปิงอยู่ในทะเลทรายซีนายนึ้ถึง40ปี ใครที่ได้เคยผ่านไปแถวนั้นก็จะต้องรู้ดีว่าการที่ต้องใช้ชีวิตถึง40ปี อยู่ในทะเลทรายนั้นจะต้องเป็นเรื่องยากละบากแสนเข็ญเพียงใด  และการที่พวกยิวคงเหลือรอดมาได้  หลังจากที่ต้องอยู่ในทะเลทรายนานถึง40ปี ก็เป็นเครื่องแสดงให้เห็นว่าพวกยิวนั้น  มีนิสัยทรหดอดทนมาตั้งแต่แรกเริ่ม  สามารถต่อสู้กับความยากลำบากอันยิ่งยวดได้ดีกว่าคนเผ่าอื่น  อย่างไรก็ตาม  ในที่สุดโมเซก็พาพวกยิวไปถึงชายแดนแห่งดินแดนที่พระเจ้าได้สัญญาไว้นั้นแล้ว  โมเซรู้ว่าหน้าที่ของเขาหมดสิ้นลง ไม่ยอมเข้าไปเหยียบดินแดนนั้น  แต่ผละออกจากกลุ่มยิวแล้วหายไปในทะเลทราย  จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรจนบัดนี้ก็ยังไม่มีใครทราบ  ความจริงดินแดนที่พระเจ้าได้สัญญาไว้ว่าจะให้แก่พวกยิวน้น  ถ้าหากจะเปรียบเทียบกับเมืองไทยแล้ว  ก็ออกจะเป็นดินแดนที่แห้งแล้งเอาการอยู่  คนไทยที่เคยไปประเทศอิสราเอลมาแล้วก็น่าจะเห็นใจโมเซในเรื่องที่หลบหน้าหายไป  เพราะดินแดนที่พระเจ้าสัญญาไว้นั้นเอาจริงเข้าก็ไม่ผิดจากทะเลทรายซีนายเท่าไรนัก  แต่ในสมัยนั้นอาจอุดมสมบูรณ์ก็ได้  เพราะ ในคัมภีร์ไบเบิลบอกไว้ว่าเป็นดินแดนที่มีน้ำผึ้งและน้ำนมไหลเอิบอาบอยู่ทั่ว ไป พวงองุ่นของดินแดนนั้นแต่ละพวงใหญ่ขนาดสองคนหาม อย่างไรก็ตาม  ในขณะทีทองเที่ยวอยู่ในทะเลทรายนั้น โมเซได้หายไปพักหนึ่งเพื่อไปพบกับพระเจ้า  และบนภูเขานั้นพระเจ้าได้ประทานบัญญัติสิบประการให้แก่โมเซเพื่อนำลงไปใช้บังคับพวกยิวต่อไป  จากบัญญัติสิบประการนี้  โมเซก็ได้วางกฏเกณฑ์ต่างๆอีกมากมายให้พวกยิวปฏิบัติ  ซึ่งพอจะรวมเรียกได้ว่าเป็นกฏหมายโมเซ  กฏหมายโมเซนี้เองได้เป็นบรรทัดฐานในการปกครองพวกยิวต่อมา………………            คนสมัยใหม่ที่ไม่เชื่อในอภินิหารย์  ก็อาจไม่เชื่อในตำนานเรื่องโมเซที่ได้กล่าวมานี้  นักประวัติศาสตร์ทุกวันนี้ก็ได้พยายามศึกษาตำนานทางด้านประวัติศาสตร์  และมีความเห็นแตกต่างกันไปมาก  ตำนานเกี่ยวกับโมเซยังมีปัญหาสลับซับซ้อนอยู่หลายอย่างเป็นต้นว่า  โมเซเป็นยิวหรือไม่  หรือว่าเป็นชนชาติอื่น  นักปราชญ์บางคนมีความเห็นว่าโมเซนั้นที่แท้ก็เป็นชาวอียิปต์นั่นเอง  แต่อียิปต์สมัยนั้นเกิดการผันผวนทางศาสนา  แตกแยกกันออกไปเป็นสองฝ่าย  ฝ่าย หนึ่งเชื่อว่ามีพระเจ้าหลายองค์ อีกฝ่ายหนึ่งเชื่อว่ามีพระเจ้าองค์เดียว ทรงนามว่า อาตอน เป็นพระเจ้าซึ่งไม่มีรูปกายเช่นเดียวกับพระเจ้าของอับราฮัม  การแตกแยกในความเชื่อถือนี้ทำให้เกิดการผันผวนขึ้นในทางการเมืองของอียิปต์  ถึงกับได้มีการสำเร็จโทษพระเจ้าแผ่นดิน  และตั้งพระเจ้าแผ่นดินขึ้นใหม่  โดยฝ่ายที่เชื่อว่ามีพระเจ้าหลายองค์เป็นฝ่ายชนะ  นักปราชญ์จึงคิดว่าโมเซอาจเป็นพระ  หรือเป็นชาวอียิปต์ในฐานะสูง ซึ่งนับถือพระเจ้า เมื่อพ่ายแพ้ฝ่ายหนึ่งในทางการเมืองแล้ว  ก็พยายามรักษาลัทธิความเชื่อของตนนั้นไว้   โดยนำไปเผยแพร่ต่อพวกยิวซึ่งตกเป็นทาส  และมีสัญญากับพวกยิวว่า ถ้าพร้อมรับนับถือลัทธิของตนและเชื่อมั่นแต่เพียงพระเจ้าเพียงองค์เดียวแล้ว  ก็จะนำเสรีภาพมาให้   แม้ แต่พวกยิวนั้นเองก็มีผู้มีความคิดว่า ในขณะนั้นแยกกันเป็นสองก๊ก คือก๊กที่เรียกตัวเองว่า ฮีบรูว์พวกหนึ่ง และพวกที่เรียกตนเองว่าอิสราเอลพวกหนึ่ง  แม้แต่พระเจ้าก็ยังมีความคิดเห็นว่ามีอยู่สององค์ คือ พระยะโฮวาองค์หนึ่ง  และอีกพระองค์หนึ่งทรงพระนามว่า อีโลฮีม  พระเจ้าสององค์นี้ชาวฮีบรูว์และชาวอิสราเอลแยกกันนับถืออยู่  และเมื่อชนสองชาตินี้รวมกันได้ทีหลัง  จึงรวมพระเจ้าทั้งสององค์เข้าเป็นองค์เดียว  แบบพวกพราหมณ์เคยรวมพระอิศวรและพระนารายณ์เข้าด้วยกันแล้วเรียกว่า พระหริหระ โดยนัยเดียวกันนี้พระเจ้าของพวกยิวสมัยต่อมา  จึงมักปรากฏพระนามว่า “ยะโฮวาเอโลฮิม” อยู่บ่อยๆนักปราชญ์บางคนที่เชื่อว่าโมเซ ไม่เคยมีตัวเลยก็มี ถือว่าเป็นนิยายที่แต่งขึ้นเท่านั้น  นักปราชญ์บางคนยืนยันว่าถึงโมเซจะมีตัว  แต่โมเซนั้นก็มิใช่ยิวเป็นแน่ ที่พระเจ้าต้องแนะให้เอาน้องชายชื่ออารอน(อาโรน)มาพูดกับพวกยิวแทนตนในเวลาที่พูดจาไม่สะดวกนั้น  มิใช่เพราะว่าเป็นอ่าง  แต่เป็นเพราะว่าโมเซพูดภาษาของพวกยิวไม่ได้  หรือพูดไม่คล่องนักเท่านั้นเอง            จุดสำคัญในตำนานเล่มนี้จึงมิได้อยู่ที่ว่า  โมเซมีตัวจริงหรือไม่  และมิได้อยู่ที่ว่าพวกยิวออกจากอียิปต์ได้อย่างไร  แต่มีข้อสำคัญที่สุดอยู่อย่างเดียวว่าในขณะที่พวกยิวท่องเที่ยวอยู่ในทะเลทรายซีนายนั้น  ได้มีการกำหนดกฏหมายของพวกยิวขึ้น การที่กฏหมายประจำชาติเกิดขึ้นนี้ก็ทำให้ยิวเป็นชนชาติหนึ่งไปในทันที  มิใช่ชนที่ไม่มีชาติและไม่มีแผ่นดินอาศัยอีกต่อไป  เพราะชนเหล่าใดที่บังเกิดเป็นชาติขึ้นแล้ว  จำเป็นต้องหาที่อยู่อาศัยให้แน่นอน  จะท่องเที่ยวเร่รอนไปตามยถากรรมนั้นไม่ได้  ในประการที่สองเมื่อกฏหมายของพวกยิวนั้น เป็นสิ่งที่พวกยิวเชื่อถือเป็นแน่นอนว่า  มีพระเจ้าเป็นผู้กำหนดขึ้นเป็นเบี้องแรก พระเจ้าของพวกยิวก็เปลี่ยนฐานะสำคัญขึ้นกว่าเดิม  กล่าวคือเปลี่ยนจากวัตถุแห่งความเคารพเชื่อถือไปเป็นผู้ปกครองชนชาติยิวทั้งปวงโดยตรง  และเป็นผู้มีฤทธิ์อำนาจที่จะบังคับการให้เป็นไปตามบัญญัติและกฏหมาย ซึ่งพระองค์ได้กำหนดไว้นั้นด้วย” (ยิว โดย พลตรี ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช น.19 พิมพ์1)               เป็น มุมมองหนึ่งสำหรับคนที่ไม่ใช่ผู้นับถือพระเจ้าก็แล้วแต่จะมีความคิดเห็นกัน ไป แต่ประเด็นที่ฉันเห็นว่าสำคัญในยุคของโมเสสหรือนบีมูซาที่ฉันยกหลักฐานมา ประกอบทั้งสองคัมภีร์อย่างต่อเนื่องก็คือ  การเทิดเกียรติ์การมอบความรักความศรัทธาต่อเอกภาพของพระเจ้า  ซึ่งมนุษย์พึงกระทำ  นับตั้งแต่มนุษย์คนแรกจนถึงในยุคที่เผ่าพันธุ์และสายเลือดกลายเป็นโครงข่ายการศรัทธา  สืบ ทอดโดยผ่านสายเลือดอิสราเอลเป็นอุทาหรณ์ให้เห็นว่าแม้ศาสนาจะมาจากบรรพบุรุษ และสืบทอดโดยศาสนทูตที่มีสายเลือดเป็นพี่น้องตระกูลเดียวกันอย่างชัดเจน  โดยพระเจ้าเป็นผู้นำทางอย่างใกล้ชิดตลอดเวลาหลายชั่วคน  ศรัทธาระหว่างมนุษย์กับพระเจ้าเป็นอย่างไร  ชาว อิสราเอลในยุคนี้จะเป็นภาพสะท้อนคำตอบให้เราได้มองเห็น ถึงความหวั่นไหวไม่มั่นคงในความเชื่อต่อพระเจ้าที่เกิดขึ้นตลอดเวลาในใจ มนุษย์  เมื่อถูกทดสอบ  แม้จะมีข้อพิสูจน์มากมายได้ประจักษ์และถูกยอมรับแล้วก็ไม่ได้หมายความว่ามนุษย์จะศรัทธาต่อพระเจ้าอย่างแข็งแกร่งก็หาไม่ จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:34:26

ความคิดเห็นที่ 13 เหตุการณ์หลังจากที่นบีมูซา(โมเสส)นำชาวอิสราเอลข้ามทะเลแดง(จากคัมภีร์อัลกุรอานของมุสลิม)                           บริเวณที่นบีมูซา อ.ล.(โมเสส)ตีหินแล้วน้ำพุ่งออกมา12 ตาน้ำให้แต่ละเผ่าของอิสราเอลดื่มขณะที่อยู่ในทะเลทรายซีนาย  ซึ่งปัจจุบันน้ำได้แห้งไปหมดแล้ว (ภาพจากwww.ridwanclub.com)                        เอาละคราวนี้ฉันจะพาไลกลับไปช่วงหลังจากที่ท่านนบีมูซา(โมเสส)พาชาวอิสราเอลข้ามทะเลแดงมาแล้ว  ที่อัลเลาะฮ์ ซ.บ. ทรงเล่าให้เราฟังในอัลกุรอาน ซึ่งได้กล่าวถึงช่วงเวลานี้อย่างรวบรัด  กระจายอยู่ในบทต่างๆ และไม่ลำดับเวลาของเหตุการ์ก่อนหลัง หลังจากข้ามทะเลแดงจากอัลกุรอาน               ฉันพยายามนำแต่ละโองการในบทต่างๆมาเรียงลำดับเท่าที่ฉันพอจะทำได้เพื่อให้ไลตามเรื่องง่ายเท่านั้น  ไม่ยืนยันว่าการเรียงเรื่องของฉันจะถูกต้องชัดเจนหรอกนะ               - “และจงรำลึกถึง  ขณะที่เราได้แยกทะเลแดงออกเพราะพวกเจ้า  แล้วเราได้ช่วยให้รอดพ้น(จากฟาโรห์)และได้ให้พวกฟิรอาวน์(ฟาโรห์)จมน้ำตายโดยที่พวกเจ้าก็มองดูอยู่”- (อัลกุรอาน2/50)               -“ แล้วเราก็ได้ลงโทษพวกเขา  โดยให้พวกเขาจมน้ำในทะเล  เนื่องด้วยพวกเขาได้ปฏิเสธสัญญาต่างๆของเรา  และพวกเขาก็ได้กลายเป็นผู้ที่ไม่ใส่ใจต่อสัญญาต่างๆเหล่านั้น”            -“และเราได้ให้เป็นมรดกแก่กลุ่มชนที่อ่อนแอ(วงศ์วานอิสราเอล)ซึ่งทางทิศตะวันกของแผ่นดิน  และทางตะวันตกของมัน  อันเป็นแผ่นดินที่เราให้ความจำเริญนั้นและถ้อยคำแห่งพระผู้อภิบาลของเจ้าอันสวยงามยิ่งนั้นครบถ้วนแล้ว  แก่วงศ์วานอิสรออีล(อิสราเอล)เนื่องจากการที่พวกเขามีความดทน  และเราได้ทำลายสิ่งที่ฟิรอาวน์และพวกพ้องของเขาได้กระทำไว้  และสิ่งที่พวกเขาได้ก่อสร้างไว้”- (อัลกุรอาน7/136-137)               -“และเราได้ให้ก้อนเมฆบดบังพวกเจ้า(จากแสงอาทิตย์ เพื่อให้ความร่มเย็นแก่พวกเขาขณะที่เดินยู่ในทะเลทราย)และให้มันนะ(ของหวานชนิดหนึ่งที่ตกลงมาจากฟ้า)และอัซซัลวา(นกคุ้ม)แก่พวกเจ้า  จงบริโภคสิ่งดีๆที่เราได้ให้เป็นปัจจัยยังชีพแก่พวกเจ้าเถิด  และพวกเขาหาได้อธรรมแก่เราไม่ ทว่าพวกเขาอธรรมแก่ตัวของพวกเขาเองต่างหาก”- (อัลกุรอาน2/57) -“และจงรำลึกถึง  ขณะที่มูซาได้ขอน้ำให้แก่กลุ่มชนของเขา  แล้วเราได้กล่าวว่า เจ้าจงตีหินด้วยไม้เท้าของเจ้า  และแล้วตาน้ำสิบสองตาก็พวยพุ่งออกจากหินนั้น  แน่นอนกลุ่มชนแต่ละกลุ่มย่อมรู้แหล่งน้ำดื่มของตน  พวกเจ้าจงกินและจงดื่มจากปัจจัยยังชีพของอัลเลาะฮ์เถิด  และจงอย่าก่อกวนบนแผ่นดินโดยเป็นผู้บ่อนทำลาย”-                                                                 (อัลกุรอาน2/60)            -“และเราได้แบ่งพวกเขาออกเป็นสิบสองเหล่า  คือสิบสองกลุ่ม และเราได้มีโองการแก่มูซา ขณะที่กลุ่มชนของเขาได้ขอน้ำจากเขาว่า  จงตีหินก้อนนั้นด้วยไม้เท้าของเจ้า แล้วตาน้ำสิบสองตาก็พวยพุ่งออกจากก้อนหินนั้น  แท้จริงกลุ่มชนแต่ละเหล่า ย่อมรู้แหล่งน้ำดื่มของตนและเราให้เมฆบดบังพวกเขา  และเราได้ประทานของหวานและนกคุ้มลงมาให้แก่พวกเขา  พวกเจ้าจงบริโภค สิ่งดีๆที่เราได้ให้เป็นปัจจัยยังชีพแก่พวกเจ้าเถิด   และพวกเขาหาได้อธรรมแก่เราไม่ แต่ทว่าพวกเขาอธรรมแก่ตัวของพวกเขาเองต่างหาก”-                                                      (อัลกุรอาน7/160) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:35:06

ความคิดเห็นที่ 14 นบีมูซา(โมเสส)ขอให้พระเจ้าปรากฏองค์ให้ท่านเห็น (จากอัลกุรอานคัมภีร์ของอิสลาม)                                                                                                           ขอเล่าถึงโองการอัลกุรอานที่จะยกมาให้อ่านต่อไปนี้แบบชี้นำหน่อยนะ เพื่อจะได้เข้าใจง่ายขึ้นเมื่อได้อ่านสำนวนจากอัลกุรอาน                                        พอนบีมูซา อ.ล. (โมเสส) ได้พาชาวอิสราเอลข้ามทะเลแดงที่แหวกทางให้มาได้  พอพ้นภัยจากฟาโรห์ บางกลุ่มของอิสาเอลก็ได้ เดินทางผ่านพบกับกลุ่มชน ที่ตั้งรกรากอยู่ใกล้ทะเลนั้น พวกกลุ่มชนนี้เป็นพวกนับถือพระเจ้าหลายองค์และกราบไหว้รูปปั้น ชาวอิสราเอลพวกนั้นก็เลยขอกับท่านนบีมูซาว่า อยากจะมีรูปปั้นไว้สำหรับเคารพบูชาบ้าง สักองค์เดียวก็ยังดี                                          การขอนี้อาจจะดูไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผู้ที่ไม่ได้นับถือพระเจ้าองค์เดียว แต่สำหรับผู้นับถือพระเจ้าตามแนวทางของ ท่านนบีอิบรอฮีมแล้วถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ เพราะขัดกับอุดมการณ์ขั้นพื้นฐาน ข้อแรกเลยทีเดียว ตามที่ฉันได้ยกหลักฐานมาจากพระคัมภีร์เดิมและอัลกุรอาน ฉันคิดว่าท่านนบีมูซา คงหนักใจและท้อใจกับชาวอิสราเอลที่ท่านต้องมารับหน้าที่สั่งสอนมากทีเดียว ท่านจึงกล่าวตำหนิแก่พวกนั้นอย่างรุนแรง                                           ท่าน ถึงกับกล่าว ทำไมชาวอิสราเอลยังไม่เข้าใจกันอีกหรือที่พระเจ้าทรงแสดงปาฏิหารย์ช่วยเหลือ อย่างมากมายต่อสายเลือดของเขา และยังดูแลสั่งสอนสายเลือดของเขาเป็นพิเศษกว่าสายเลือดใดในโลก  เพื่อให้เป็นกลุ่มชนตัวอย่างในการนับถือพระเจ้าองค์เดียว                                            แต่อัลเลาะฮ์ ซ.บ.ก็ยังทรงเมตตาพวกเขา โดยทรงสัญญาว่าจะให้สิ่งที่ดีกว่า เทวรูปบูชา คือพระองค์จะประทาน บันทึกคำตักเตือนและแจกแจงทุกอย่างให้ เพื่อพวกเขาจะได้ใช้ปฏิบัติกันทั้งทางด้านความเชื่อ จริยธรรม และกฏหมาย ซึ่งทรงบอกให้ท่านนบีมูซาขึ้นไปรับ สี่สิบวันสี่สิบคืน เพื่อพวกเขาจะได้ใช้สั่งสอนกันไปชั่วลูกชั่วหลานของพวกเขา ซึ่งจะสลักบนแผ่นหินมาให้เลย ดีกว่าเทวรูปหรือวัตถุบูชาใดๆที่พวกเขาร้องขอ   ท่านนบีมูซาจึงทิ้งประชาชนไว้ชั่วคราวให้ท่านนบีฮารูน(อาโรน)ดูแล ชาวอิสราเอลอย่าให้ออกนอกทางศรัทธาที่สัญญาไว้                                 ซึ่งในการขึ้นไปรับข้อบัญญัติบันทึกในครั้งนั้นท่านนบีมูซาได้ร้องขอ ที่จะเห็น อัลเลาะฮ์ ซ.บ. ด้วย ตานี้ขอเชิญน้องไลลาอ่านคำแปลอัลกุรอาน เองนะครับ อาจได้ข้อคิดมุมมองมากกว่าที่ฉันอธิบายมาอีกก็ได้                                   -“และเราได้ให้วงศ์วานของอิสราเอลข้ามทะเลไปได้  แล้วพวกเขาก็มายังกลุ่มชนหนึ่งซึ่งประจำอยู่ที่บรรดาเจว็ดของพวกเขา  พวกเขา(อิสราเอล)ได้กล่าวขึ้นว่า “โอ้มูซา  จงให้มีขึ้นแก่เราด้วยเถิด  ซึ่งสิ่งที่เป็นที่เคารพสักการะสักองค์หนึ่ง  เช่นเดียวกับที่พวกเขามีสิ่งที่เคารพสักการะอยู่หลายองค์” เขา(มูซา)กล่าวว่า แท้จริงพวกเจ้าเป็นพวกที่โฉดเขลา”-            -“แท้จริงชนเหล่านี้แหละ  สิ่งที่พวกเขาสักการะกันอยู่นั้นจะถูกทำลาย  และสิ่งที่พวกเขาเคยทำกันมาก็ไร้ผล”-            -“เขา(มูซา)กล่าวว่า  อื่นจากอัลเลาะฮ์กระนั้นหรือ  ที่ฉันจะแสวงหาสิ่งที่เป็นที่เคารพสักการะให้แก่พวกเจ้า  ทั้งๆที่พระองค์ได้ทรงเทิดพวกเจ้าไว้เหนือประชาชาติในสากลโลก”-            -“และจงรำลึกถึงขณะที่เราได้ช่วยพวกเจ้าให้พ้นจากพวกพ้องของฟิรอาวน์ โดยที่เขาบังคับขู่เข็ญพวกเจ้า  พวกเขาได้ฆ่าบรรดาลูกผู้ชายของพวกเจ้า  และไว้ชีวิตบรรดาลูกผู้หญิงของพวกเจ้า  และในเรื่องนั้น คือการทดสอบอันสำคัญจากพระผู้อภิบาลของเจ้า”-            -“และเราได้สัญญาแก่มูซาสามสิบคืน  และเราได้ให้มันครบอีกสิบ  ดังนั้นกำหนดเวลาแห่งพระผู้อภิบาลของเขาจึงครบสี่สิบคืน  และมูซาได้กล่าวแก่ฮารูน(อาโรน)พี่ชายของเขาว่า จงทำหน้าที่แทนฉันในกลุ่มชนของฉัน  และจงปรับปรุงแก้ไข  และจงอย่าปฏิบัติตามทางของผู้ทำชั่ว”- (อัลกุรอาน7/138-142)               -“และอะไรเล่า  ที่ทำให้เจ้ารีบเร่งออกไปจากกลุ่มชนของเจ้า  โอ้มูซาเอ๋ย”-            -“เขา(มูซา)กล่าวว่า “พวกเขาเหล่านั้นตามหลังฉันมาอยู่แล้ว  และฉันได้รีบเร่งออกมายังพระองค์ท่านนั้น  โอ้ พระผู้อภิบาลของฉัน  ก็เพื่อให้พระองค์ทรงพอพระทัยเท่านั้น”- (อัลกุรอาน20/83-84)            -“และเมื่อมูซาได้มาตามกำหนดเวลาของเรา  และพระผู้ภิบาลของเขาได้ตรัสแก่เขา เขา(มูซา)ได้ขึ้นกล่าวว่า   โอ้พระผู้อภิบาลของฉัน  โปรดให้ฉันเห็นด้วยเถิด  โดยที่ฉันจะได้มองดูพระองค์  พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะเห็นข้าไม่ได้เป็นอันขาด  แต่ทว่าจงมองดูภูเขานั้นเถิด  ถ้าหากมันมั่นคงอยู่ ณ ที่ของมันเจ้าก็จะเห็นข้า  ครั้นเมื่อพระผู้อภิบาลของเขาได้ปรากฏที่ภูเขานั้น  ก็ทำให้มันทลายตัวอย่างราบเรียบ  และมูซาก็ล้มลงในสภาพที่หมดสติ  ครั้นเมื่อเขาฟื้นขึ้น เขาก็กล่าวว่า พระองค์ท่านผู้ทรงมหาบริสุทธิ์  ฉันขอลุแก่โทษต่อพระองค์(เนื่องด้วยการขอร้องอันเกินขอบเขตที่พึงกระทำ)และฉันเป็นคนแรกในหมู่ผู้ศรัทธาทั้งหลาย”-            -“พระองค์ตรัสว่า “โอ้มูซา แท้จริง ข้าได้เลือกเจ้าให้เหนือกว่ามนุษย์ทั้งหลาย เนื่องด้วยสารของข้า  และด้วยถ้อยคำของข้า(ทรงตรัสกับนบีมูซาโดยตรง  ไม่มีสื่อกลาง)ดังนั้น จงยึดสิ่งที่ข้าให้แก่เจ้า  และจงอยู่ในหมู่ผู้กตัญญูรู้คุณ”-            -“และเราได้บันทึกคำตักเตือนทุกสิ่งและแจกแจงทุกอย่าง  ไว้ให้แก่เขาในแผ่นจารึก  ดังนั้นจงยึดมันไว้ด้วยความเข้มแข็ง  และจงใช้พวกพ้องของเจ้าเถิด  พวกเขาก็ยึดสิ่งที่ดีที่สุดของมัน  ข้าจะให้พวกเจ้าได้เห็นที่อยู่ของคนชั่วทั้งหลาย”- (อัลกุรอาน7/143-145) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:36:00

ความคิดเห็นที่ 15 การปั้นรูปวัวเพื่อบูชาของชาวอิสราเอลในยุคนบีมูซา(โมเสส)(จากคัมภีร์อัลกุรอานของมุสลิม)                                               นี่เป็นเหตุการณ์เดียวกันกับที่พระคัมภีร์เดิมกล่าวถึงตามที่ฉันได้ยกมาแล้ว น้อง ไลลาคงจำได้ว่าชาวอิสราเอลที่อพยพออกมาจากอียิปต์นั้น พวกเขาไม่ได้มาตัวเปล่าแต่หอบเอาสิ่งของสัมภาระมาด้วย ในจำนวนสิ่งของเหล่านั้น มีทั้งเครื่องใช้ เครื่องประดับที่ทำด้วยเงินและทองคำมาด้วย                                         ตานี้พอท่านนบีมูซา อ.ล. ได้เดินทางขึ้นไปเฝ้า อัลเลาะฮ์ ซ.บ. พระผู้เป็นเจ้าบนภูเขาซีนายเพื่อนำบัญญัติต่างๆที่สลักบนหินมาให้ชาว อิสราเอล สี่สิบวัน นั้น ท่านได้มอบให้นบีฮารูน(อาโรน)พี่ชายของท่านดูแลชาวอิสราเอลแทนท่าน  แต่พอท่านจากไป พวกชาวอิสราเอลที่อยากได้วัตถุเป็นเครื่องบูชาก็สั่งให้ประชาชนเอาโลหะ เงินทอง เครื่องใช้เครื่องประดับต่างๆมาหลอมเป็นรูปวัวและก็บูชาบวงสรวงกัน                                     ประเด็นสำคัญที่ระบุข้อแตกต่างกันระหว่างสองคัมภีร์ก็คือ พระคัมภีร์เดิมกล่าวว่า อาโรน(นบีฮารูนพี่ชายนบีมูซา)เป็นผู้ริเริ่มความคิด หล่อรูปวัวทองคำขึ้นมาให้ชาวอิสราเอลกราบไหว้  ส่วนอัลกุรอานนั้นกล่าวว่า ชายคนหนึ่งในหมู่ชาวอิสราเอลที่ชื่อ  ซามิรีย์  เป็นผู้ริเริ่มสร้างมันขึ้น                                     ในมุมมองของอิสลามแล้ว ฮารูน(อาโรน)พี่ชายของท่านบีมูซานั้น อัลกุรอานได้ประทับรับรองว่า ท่านเป็นนบี(ศาสนทูตของพระเจ้า)องค์หนึ่งเช่นกัน ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะกระทำเรื่องผิดใหญ่โตขนาดนั้นได้    ดังนั้น อัลเลาะฮ์ ซ.บ. จึงได้ทรงลงโองการมาเล่าให้ท่านนบีมูฮัมหมัดได้ทราบ และเป็นการแก้ไขในเรื่องการกล่าวโทษต่อท่านนบีอารูน ตามที่พระคัมภีร์เดิมได้กล่าวไว้                                    และนี่เป็นส่วนหนึ่งที่ฉันมักกล่าวย้ำเสมอว่า อัลกุรอานเป็นตราประทับความดีของท่านนบีท่านต่างๆที่พระเจ้าทรงเลือก  ให้พ้นมลทินที่ชาวอิสราเอลได้กล่าวหา  และสิ่งเหล่านนี้แหละที่เป็นส่วนหนึ่งที่ โองการของพระเจ้าในอัลกุรอาน ได้กล่าวว่า พระคัมภีร์เดิม(เตารอต,โตร่า)นั้น ได้ถูกดัดแปลง แก้ไข เพิ่มเติม บางอย่างก็ตัดออก ด้วยน้ำมือมนุษย์ที่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับต้นฉบับเดิมที่พระเจ้าลงมาให้  และเมื่ออัลกุรอานได้ลงมาแล้ว จึงได้ยกเลิกคัมภีร์เก่าๆ ที่พระเจ้าเคยลงมาให้เพราะแยกแยะไม่ได้แล้วว่า อันใดคือข้อความดั้งเดิมจากอัลเลาะฮ์ และอันใดคือส่วนที่มนุษย์แต่ละยุคเข้าไปเกี่ยวข้อง  และให้ใช้อัลกุรอานเล่มเดียวเป็นบรรทัดฐานสำหรับมสุลิม                                     ขอย้ำว่านี่เป็นความเชื่อของมุสลิมนะ ส่วนผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมเขาก็คงมีความเชื่อไปตามแนวทางของเขา  อันนี้ก็เป็นเรื่องสิทธิส่วนบุคคลที่พึงมีอิสระในความเชื่อตามที่พระเจ้าได้ ให้แก่มนุษย์ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน                                     ต่อจากนี้ไปเป็นโองการจากอัลกุรอานที่กล่าวถึงเหตุการ์ที่ฉันได้เกริ่นมา ซึ่งมีแง่มุมหลากหลายกว่าที่ฉันได้ยกบางประเด็นมาให้เล่าให้ฟัง               -“พระองค์ตรัสว่า “แท้จริงเราได้ทดสอบกลุ่มชนของเจ้า  หลังจากที่ได้จากมาและซามิรีย์ก็ได้ทำให้พวกเขาหลงทาง”-            -“มูซาได้กลับไปยังกลุ่มชนของเขาด้วยความโศกเศร้าเสียใจ  เขากล่าวว่า “โอ้กลุ่มชนของฉันเอ๋ย  พระผู้อภิบาลของพวกเจ้ามิได้ทรงสัญญากับพวกเจ้า  ด้วยสัญญาที่ดีดอกหรือ  หรือว่าพวกเจ้าประสงค์จะให้ความกริ้วโกรธของพระผู้อภิบาลของพวกเจ้า เกิดขึ้นแก่พวกเจ้า  พวกเจ้าจึงได้บิดพริ้วสัญญาของฉัน”-            -“พวกเขากล่าวว่า “เรามิได้บิดพริ้วสัญญาของท่าน  ตามความสมัครใจของเราดอก  แต่ว่าเราต้องแบกน้ำหนัก  เครื่องประดับของพรรคพวกอย่างมากมาย  เราจึงโยนมันลงไป(ในกองไฟ โดยคำสั่งของซามิรีย์)เช่นเดียวกัน ซามิรีย์ก็ได้โยนมันลงไปด้วย”-            -“แล้วซามิรีย์ก็ได้ทำรูปวัวออกมาเป็นรูปร่างมีเสียงร้อง(เมื่อมีลมพัดผ่านช่องลมทางปาก)พวกเขาจึงกล่าวว่า “นี่คือพระเจ้าของพวกเจ้า  และพระเจ้าของมูซาแต่เขาลืมเสีย”- (อัลกุรอาน20/85-88)               -“พวกเขาไม่รู้ดอกหรือว่า  มันไม่อาจให้คำตอบแก่พวกเขา  และมันไม่สามารถจะให้โทษและให้คุณแก่พวกเขาเลย”-            -“และโดยแน่นอน  ฮารูน(อาโรน)ได้กล่าวแก่พวกเขาก่อนแล้วว่า “โอ้กลุ่มชนของฉันเอ๋ย  แท้จริงพวกเจ้าถูกทดสอบให้หลงเสียแล้ว  และแท้จริงพระผู้อภิบาลของเจ้านั้นคือผู้ทรงกรุณา  ดังนั้นพวกเจ้าจงปฏิบัติตามฉัน  และจงเชื่อฟังคำสั่งฉันเถิด”-            -“พวกเขากล่าวว่า “เรายังคงบูชามัน  โดยจะเคารพภักดี(ต่อมัน)  จนกว่ามูซาจะกลับมาหาพวกเรา”- (อัลกุรอาน20/89-91)                   -“และเมื่อมูซากลับมายังกลุ่มชนของเขาด้วยความโกรธและเสียใจ  เขาได้กล่าวว่า ช่างเลวร้ายจริงๆที่พวกท่านทำหน้าที่แทนฉัน  หลังจากฉัน(ไปเข้าเฝ้าอัลเลาะฮ์ซ.บ.) พวกเจ้าด่วนกระทำไปก่อนคำสั่งของพระผู้อภิบาลของพวกเจ้ากระนั้นหรือ  และเขาได้โยนแผ่นจารึกลงและจับศรีษะของพี่ชายของเขา  เขาดึงมันมายังเขา  เขา(นบีฮารูน)กล่าวว่า  โอ้ลูกของแม่  แท้จริงกลุ่มชนเหล่านั้นเห็นว่าฉันเป็นผู้อ่อนแอ  และพวกเขาเกือบจะฆ่าฉันแล้ว  ดังนั้นอย่าให้ศัตรูทั้งหลายดีใจต่อสิ่งที่ประสบแก่ฉันเลย  และจงอย่าให้ฉันร่วมอยู่ในกลุ่มชนที่อธรรมเหล่านั้นเลย”- (อัลกุรอาน7/150)                   -“เขา(มูซา)กล่าวว่า “โอ้ฮารูนเอ๋ย  อะไรเล่าที่ยับยั้งท่านไว้  เมื่อเห็นพวกเขาหลงผิด”-                   -“ทำไมท่านไม่ปฏิบัติตามฉัน  ท่านฝ่าฝืนคำสั่งของฉันกระนั้นหรือ”-                   -“ฮารูนกล่าวว่า “โอ้ลูกแม่ฉันเอ๋ย  อย่าดึงเคราและศรีษะของฉันซิ  แท้จริงฉันกลัวว่าท่านจะกล่าว(แก่ฉัน)ว่า  ท่านได้ก่อการแตกแยกขึ้นในหมู่วงศ์วานอิสรออีล(อิสราเอล)  และท่านไม่คอยฟังคำสั่งฉัน”-                   (นักอธิบายกุรอานกล่าวว่า  ท่านนบีฮารูนเกรงว่า  หากท่านห้ามด้วยกำลัง ก็จะเกิดการฆ่ากันขึ้น  ซึ่งอาจก่อให้เกิดการเสียหายขึ้นในระหว่างพวกเขา  ด้วยเหตุนี้ท่านจึงไม่ทำอะไรจนกว่าท่านนบีมูซาจะกลับมา  เพื่อท่านจะได้เห็นด้วยตัวของท่านเอง)                        -“มูซากล่าวว่า  “เจ้าต้องการอะไรโอ้ซามิรีย์”-                   -“และเขากล่าวว่า “ฉันเห็นในสิ่งที่พวกท่านมองไม่เห็น(เห็นเทพที่แปลงร่างลงมา)ดังนั้นฉันจึงกำ(ดินฝุ่น)กอบหนึ่งจากรอยเท้าของร่อซูล(หมายถึง เทพที่เขาเห็น)แล้วฉันได้โยนมันไป(ที่รูปวัวที่ทำขึ้น) และเช่นนั้นแหละจิตใจของฉันก็ได้เห็นดีเห็นงามไปด้วย”-                   -“มูซากล่าวว่า “ท่านจงออกไป   แท้จริงสำหรับท่านในชีวิตนี้จะได้รับการลงโทษโดยท่านกล่าวว่า อย่ามาแตะฉัน  แท้จริงสำหรับท่านนั้นมีสัญญา(ลงโทษอย่าง)หนึ่ง(ในปรโลก)ท่านจะไม่ถูกทำให้ผิดสัญญา  และจงดูพระเจ้าของท่านที่ท่านเคารพบูชามัน  แน่นอนเราจะเผามันโดยเราจะโปรยมันลงไปในทะเลให้กระจาย”-                   -“แท้จริงพระผู้อภิบาลของเจ้านั้นคืออัลเลาะฮ์  ซึ่งไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากพระองค์ พระองค์ทรงแผ่ความรอบรู้ไปยังทุกสิ่ง”-                   -“เช่นนั้นแหละ  เราได้บอกข่าวคราวที่เกิดขึ้นแต่กาลก่อนแก่เจ้า(มูฮัมหมัด)  และแน่นอนเราได้ให้ข้อเตือนสติจากเราแก่เจ้า”- (อัลกุรอาน20/92-99)                        -“เขากล่าวว่า โอ้พระผู้อภิบาลของฉัน  โปรดอภัยโทษแก่ฉัน  และพี่ชายของฉันด้วย และโปรดได้ทรงให้พวกเราเข้าอยู่ในความเมตตาของพระองค์ท่านด้วย  และพระองค์นั้นคือผู้ทรงเมตตายิ่งกว่าผู้ทรงเมตตาทั้งหลาย”-                   -“แท้จริงบรรดาผู้ที่ยึดเอาลูกวัว(เป็นที่เคารพบูชา)นั้น  ความกริ้วโกรธของพระผู้อภิบาลของเขา  และความตกต่ำในชีวิตความเป็นอยู่ในโลกนี้จะประสบแก่พวกเขา  และในทำนองเดียวกัน เราจะตอบแทน(โดยการลงโทษ)แก่บรรดาผู้ที่อุปโลกน์ความเท็จขึ้น”-                   -“และบรรดาผู้ที่กระทำชั่ว  แล้วสำนึกผิดกลับเนื้อกลับตัวหลังจากนั้นและศรัทธาแล้วไซ้ร  แท้จริงพระผู้อภิบาลของเจ้านั้นย่อมเป็นผู้อภัยโทษผู้ทรงเมตตาหลังจากนั้น”-                   -“และเมื่อความกริ้วโกรธได้สงบลงจากมูซา  เขาก็เอาบรรดาแผ่นจารึกนั้นไป และในสิ่งที่จารึกนั้นมีคำแนะนำ และความเมตตาแก่บรรดาผู้ที่เกรงกลัวพระผู้อภิบาลของพวกเขา”-                   -“และมูซาได้เลือกชายเจ็ดสิบคนจากลุ่มชนของเขา(คือเลือกผู้ที่มิได้ร่วมสักการะรูปวัว)สำหรับกำหนดเวลาของ(อัลเลาะฮ์ได้ทรงกำหนดแก่นบีมูซา  ที่จะนำกลุ่มชนของเขาเข้าเฝ้าขออภัยต่อพระองค์)เรา  ครั้นความไหวอันรุนแรง(ของภูเขาซีนาย)ได้คร่าพวกเขา  เขากล่าวว่า โอ้พระผู้อภิบาลของฉัน  หากพระองค์ทรงประสงค์แล้วพระองค์ก็ทรงทำลายพวกเขาไปก่อนแล้วพร้อมทั้งฉันด้วย  พระองค์ก็จะทรงทำลายพวกเรา เนื่องด้วยการกระทำของผู้โฉดเขลาในหมู่พวกเรากระนั้นหรือ ?  มันมิใชอื่นใดเลย  นอกจากการทดสอบของพระองค์ท่านเท่านั้น พระองค์จะทรงให้ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์หลงผิดไปเนื่องด้วยการทดสอบนั้น  และทรงให้ทางนำแก่ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์(ผู้ที่กลับเนื้อกลับตัว) พระองค์นั้นคือ ผู้ทรงคุ้มครองพวกเรา ดังนั้นโปรดใด้อภัยให้แก่พวกเรา  และทรงเมตตาด้วยเถิด  และพระองค์ท่านนั้นคือ ผู้ทรงดีเยื่ยมในหมู่ผู้ให้อภัยทั้งหลาย”- (อัลกุรอาน7/151-155)                        มีหนังสือของนักวิชาการอิสลามหลายเล่มอธิบายถึงประวัติและโองการต่างๆ ที่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับท่านนบีมูซา  แต่ฉันจะไม่นำมากล่าว  ฉันขอรับหน้าที่พาไลมาถึงภูเขาซีนาย  ตามเรื่องราวที่อัลเลาะฮ์ทรงเล่าให้ฟัง  ให้น้องไลลาตีความลำดับเหตุการณ์เอาเอง เพื่อดำเนินเรื่องต่อไปให้เร็วขึ้น  ฉันขอจบเหตุการณ์ช่วงนี้ด้วยดำรัสของอัลเลาะฮ์ซ.บ.                        -“และจงรำลึกถึงขณะที่เราได้ให้สัญญาแก่มูซา  ไว้สี่สิบคืน(ณ ภูเขาซีนาย)แล้วพวกเจ้าได้ยึดเอาลูกวัวตัวนั้น (เป็นที่เคารพสักการะ)หลังจากเขาจากไปแล้ว โดยที่พวกเจ้านั้นเป็นผู้อธรรม”-                   -“แล้วเราได้ให้อภัยแก่พวกเจ้าหลังจากนั้น  เพื่อว่าพวกเจ้าจักขอบคุณ”-                   -“และจงรำลึกถึง  ขณะที่เราได้ประทานคัมภีร์ และข้อจำแนกความจริงจากความเท็จแก่มูซาหวังว่าพวกเจ้าจะได้ทางนำที่ถูกต้อง”- (อัลกุรอาน2/51-53) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:36:38