ความคิดเห็นที่ 1 อิสราเอลส่งผู้สอดแนม12 คนสำรวจแผ่นดิน และกรณีพระเจ้าลงโทษให้อิสราเอลเร่ร่อนในทะเลทราย 40 ปี(จากพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์)           ส่งผู้สอดแนมสิบสองคนไปคานาอัน กันดารวิถี13/1    พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า 2.            จงส่งคนไปสอดแนมที่แผ่นดินคานาอันที่เราให้แก่อิสราเอลนั้น  จงส่งคนจากเผ่าของบรรพบุรุษเผ่าละคน  ให้ทุกคนเป็นหัวหน้าในเผ่านั้น” 3.            โมเสสจึงใช้เขาไปจากถิ่นทุรกันดาร  ปาราน ตามพระดำรัสของพระเจ้าทุกคนเป็นหัวหน้าในคนอิสราเอล 4.            ต่อไปนี้เป็นชื่อของคนเหล่านั้น…………… 17.          โมเสสใช้เขาทั้งหลายไปสอดแนมที่แผ่นดินคานาอัน  และสั่งเขาทั้งหลายว่า จงเข้าไปที่เนเกบ ข้างโน้น และขึ้นไปที่เขตเทือกเขา 18.          ตรวจดูแผ่นดินนั้นว่าเป็นอย่างไร  และว่าคนในแผ่นดินนั้นว่ามีกำลังแข็งแรงหรืออ่อนแอ  มีคนน้อยหรือมาก 19.          ดูว่าแผ่นดินที่เขาอยู่จะดีหรือเลว  บ้านเมืองที่เขาอยู่เป็นค่ายหรือเป็นเมืองที่มีกำลังแข็งแรง 20        ดูว่าแผ่นดินอุดมหรือจืด  มีป่าไม้หรือเปล่า  ท่านทั้งหลายจงมีใจกล้าหาญ และนำผลไม้ที่เมืองนั้นกลับมาด้วย” เวลานั้นเป็นฤดูผลไม้สุกรุ่นแรก 21.          คนเหล่านั้นจึงขึ้นไปสอดแนมแผ่นดิน  ตั้งแต่ถิ่นทุรกันดารศิน  จนถึงเรโหบ ที่ทางเข้าเมืองฮามัท 22.          เขาขึ้นไปถึงเนเกบ ถึงเมืองเฮโบรน  และอาหิมาน  เชชัย และทัลมัย  คือคนอานัคอยู่ที่นั่น(เมืองเฮโบรนนี้เขาสร้างมาก่อนเมืองโศอันในอียิปต์ได้เจ็ดปี) 23.          เขาทั้งหลายถึงห้วยเอชโคล์  ที่นั่นเขาตัดองุ่นกิ่งหนึ่งมีองุ่นพวงหนึ่งสองคนใช้ไม้คานหามมา เขาเก็บผลทับทิมและมะเดื่อมาบ้าง          24.         เขาเรียกที่นั้นว่า ห้วยเอชโคล์  เพราะพวงผลองุ่นซึ่งคนอิสราเอลได้ตัดมาจากที่นั้น            25.       ล่วงมาสี่สิบวันเขาทั้งหลายก็กลับมาจากการไปสอดแนมที่แผ่นดินนั้น            26.       เขาทั้งหลายกลับมาถึงโมเสสและอาโรน  และมาถึงชุมชนอิสราเอลในถิ่นทุรกันดารปารานที่คาเดช  เขาเล่าเรื่องให้ท่านทั้งสองและคนอิสราเอลฟัง  และดูผลไม้แห่งแผ่นดินนั้น            27.       เขาทั้งหลายเล่าให้โมเสสฟังว่า  “ข้าพเจ้าทั้งหลายได้ไปถึงแผ่นดินซึ่งท่านใช้ไป  มีน้ำนมและน้ำผึ้งไหลบริบูรณ์ที่นั่นจริง  และนี้เป็นผลไม้ของเมืองนั้น            28.       แต่คนที่อยู่ในเมืองนั้นมีกำลังมากและเมืองของเขาก็ใหญ่โตมีกำแพงล้อมรอบ  นอกจากนั้นข้าพเจ้าทั้งหลายยังเห็นคน อานาค ที่นั่นด้วย            29.       คนอามาเลขอยู่ในแผ่นดินเนเกบ  คนฮิตไทต์  คนเยบุส  และคนอาโมไรท์อยู่บนภูเขา  และตามฝั่งแม่น้ำจอร์แดน”            30.       ฝ่ายคนทั้งปวงที่ไปสอดแนมด้วยกันกล่าวว่า “เราไม่สามารถสู้คนเหล่านั้นได้  เพราะเขามีกำลังมากกว่าเรา”            31.       และเขาได้กล่าวร้ายเรื่องแผ่นดินที่เขาไปสอดแนมมาเล่าให้คนอิสราเอลฟังว่า “แผ่นดินที่เราไปสืบดูแล้วนั้นเป็นแผ่นดิน ที่กินคนซึ่งอยู่ในนั้น  ชาวเมืองที่เราเห็นเป็นคนมีรูปร่างใหญ่โต            33.       ที่นั่นเราเห็นคนเนฟิล(คนอานาคผู้มาจากคนเนฟิล)ในสายตาของเรา เราเหมือนเป็นตั๊กแตนโม  ในสายตาของเขาก็เหมือนกัน” ประชาชนกบฏต่อพระเจ้า            กันดารวิถึ14/1  แล้วชุมนุมชนนั้นก็ร้องลั่นขึ้นมา   ประชาชนร้องให้ในคืนวันนั้น            2.         บรรพบุรุษอิสราเอลได้บ่นว่า  โมเสสอาโรน  ชุมนุมชนทั้งหมดกล่าวแก่ท่านว่า “ให้เราตายเสียที่อียิปต์  หรือให้เราตายที่ถิ่นทุรกันดารนี้ดีกว่า            3.         พระเจ้านำเราเข้าไปในประเทศนี้ให้ตายด้วยคมกระบี่ทำไมเล่า  ลูกเมียเราก็ต้องตกเป็นเหยื่อ  ที่เราจะกลับไปอียิปต์ไม่ดีกว่าหรือ”            4.         เขาพูดแก่กันและกันว่า “ให้เราตั้งคนหนึ่งเป็นหัวหน้า  แล้วกลับไปยังอียิปต์เถิด”               5.         โมเสสกับอาโรนได้ซบหน้าลงถึงพื้นดิน  ต่อหน้าที่ประชุมของชุมนุมชนอิสราเอล            6.         และโยชูวาบุตรนูนกับคาเลบ บุตรเยฟุนเนห์เป็นผู้ที่ได้รวมไปสอดแนมที่แผ่นดินนั้นได้ฉีกเสื้อผ้าของตน           7.         และกล่าวแก่บรรดาชุมชนอิสราเอลว่า “แผ่นดินที่เราไปเที่ยวสอดแนมดูตลอดนั้นเป็นแผ่นดินที่ดีเหลือเกิน          8     ถ้าพระเจ้าพอพระทัยในพวกเรา  พระองค์จะทรงนำเราเข้าไปในแผ่นดินนี้  และทรงประทานแก่เรา เป็นแผ่นดินที่มีน้ำนมและน้ำผึ้งไหลบริบูรณ์ 9       ขอแต่อย่าให้พวกเรากบฏต่อพระเจ้า   อย่ากลัวชาวแผ่นดินนั้นเพราะเขาทั้งหลายเป็นขนมเราแล้ว     ร่มฤทธิ์ของเขาศูนย์ไปแล้ว   พระเจ้าสถิตฝ่ายเรา อย่ากลัวเขาเลย 10     แต่ชุมนุมชนทั้งหมดพูดกันว่า  “ให้เอาก้อนหินขว้างเขาเสีย  ขณะนั้นพระสิริของพระเจ้าปรากฏที่เต็นท์นัดพบต่อหน้าคนอิสราเอล 11         และพระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า “ชนชาตินี้สบประมาทเราสักเท่าใด  แม้ว่าเราทำการอัศจรรย์ท่ามกลางเขามาแล้ว  เขาทั้งหลายจะไม่เชื่อเรานานสักเท่าใด 12           เราจะประหารเขาเสียด้วยโรคร้ายและตัดเขาเสียจากสืบมรดก  เราจะกระทำให้เจ้าเป็นประเทศใหญ่โตและแข็งแรงกว่าเขาอีก” 13          แต่โมเสสได้กราบทูลพระเจ้าว่า “ชาวอียิปต์จะได้ยินเรื่อง  เพราะพระองค์ทรงพาชนชาตินี้ออกจากท่ามกลางเขาด้วยฤทธานุภาพของพระองค์ 14    ชาวอียิปต์จะเล่าความนั้นแก่ชาวประเทศนี้ ข้าแต่พระเจ้า เขาทั้งหลายได้ยินว่า พระองค์สถิตย์ท่ามกลางชนชาตินี้  ข้าแต่พระเจ้า เขาได้เห็นพระพักตร์ของพระองค์ เมฆของพระองค์ตั้งอยู่เหนือเขาทั้งหลาย  พระองค์ทรงนำเขาด้วยเวลากลางวันด้วยเสาเมฆและในกลางคืนด้วยเสาเพลิง 15.       ถ้าพระองค์จะทรงประหารชนชาตินี้ดุจคนๆเดียว  ประเทศทั้งหลายที่เขาได้ยินกิติศัพท์ถึงพระองค์จะพูดกันว่า 16.       เพราะพระเจ้าพาชนชาตินี้ไปถึงแผ่นดินที่พระองค์ทรงสัญญาไว้แก่เขานั้นไม่ได้พระองค์ทรงประหารเขาเสียที่ในถิ่นทุรดาร” 17.       บัดนี้ข้าพระบาทวิงวอน  ขอพระองค์ทรงบันดาลให้ฤทธิ์อำนาจของพระเจ้าให้ใหญ่ยิ่งดังพระสัญญาไว้ 18.       “พระเจ้าทรงพิโรธช้า  ทรงอุดมในความรักมั่นคงทรงโปรดยกโทษและให้ภัยการทรยศ  แต่ถือว่าไม่มีโทษหามิได้  ให้โทษบิดาตกทอดไปถึงลูกหลานชั่วสี่ชั่วอายุ 19.       ขอทรงอภัยความผิดของชนชาตินี้ตามความยิ่งใหญ่แห่งความรักมั่นคงของพระองค์  ดังที่พระองค์ทรงประทานอภัยชนชาตินี้ตั้งแต่อียิปต์จนถึงบัดนี้” พระเจ้าทรงลงโทษอิสราเอล กันดารวิถี 14/20           แล้วพระเจ้าทรงตรัสว่า “เราให้อภัยตามคำของเจ้า 21.       แต่แท้จริง เรามีชีวิตอยู่แน่ฉันใด  และโลกจะเต็มไปด้วยพระสิริของพระเจ้าแน่ฉันใด 22.       คนทั้งหลายที่ได้เห็นพระสิริของเรา  และได้เห็นัศจรรย์สำคัญที่เราได้กระทำในอียิปต์และในถิ่นทุรกันดาร  และยังได้ทดลองเรามาตั้งสิบครั้ง  และยังมิได้เชื่อฟังเสียงของเรา 23.       คนเหล่านี้จะมิได้เห็นแผ่นดินที่เราสัญญาไว้  กับปู่ย่าตายายของเขานั้น  คนทั้งปวงที่สบประมาทเรา จะไม่ได้เห็นแผ่นดินนั้นสักคนเดียว 24.       แต่ส่วนคาเลบผู้รับใช้ของเรา   เพราะมีจิตใจต่างกันและได้ตามเราอยู่ตลอดมาเราก็ได้นำเขาไปถึงแผ่นดินที่เขาได้ไปมา  และเผ่าพันธุ์ของเขาจะได้กรรมสิทธิเมืองนั้น 25.       พวกอามาเลขและพวกคานาอันอยู่ระหว่างเขา  พรุ่งนี้เจ้าจงกลับไปถิ่นทุรกันดารตามทางถึงทะเลแดง” 26.       พระเจ้าตรัสกับโมเสสและอาโรนว่า 27       เราจะทนชุมชนชั่วร้ายนี้บ่นต่อเรานานสักเท่าใด  เราได้ยินเสียงของคนอิสราเอลบ่นว่าเรา 28         เจ้าจงกล่าวแก่เขาว่า พระเจ้าตรัสว่า “เรามีชีวิตอยู่ฉันใด  เราจะกระทำสิ่งที่เจ้าทั้งหลายบ่นเราให้เราได้ยิน  แก่เจ้าฉันนั้น 29        ซากศพของเจ้าจะตกหล่นอยู่ในถิ่นทุรกันดารนี้  จำนวนคนทั้งหมดของเจ้านับตั้งแต่อายุยี่สิบปีขึ้นไป  ผู้ใดที่บ่นว่าเรา 30         จะไม่มีสักคนหนึ่งที่มาถึงแผ่นดินที่เราสัญญาว่าจะให้เจ้าอาศัยอยู่ เว้นแต่คาเลบบุตรเยฟุเนห์และโยชูวาบุตรนูน 31          แต่ลูกเล็กที่เจ้าทั้งหลายว่าจะเป็นเหยื่อนั้น เราจะพาเขาทั้งหลายเข้าไป และเขาจะรู้จักแผ่นดินที่เจ้าทั้งหลายสบประมาท 32           ส่วนเจ้าทั้งหลาย  ศพของเจ้าจะตกหล่นอยู่ในถิ่นทุรกันดารนี้ 33           ลูกหลานของเจ้าทั้งหลายจะเป็นผู้เลี้ยงแกะ  อยู่ในถิ่นทุรกันดารนี้ถึงสี่สิบปี  เขาจะทนโทษการเล่นชู้ของเจ้า  จนกว่าจำนวนซากศพของเจ้าจะอยู่ในถิ่นทุรกันดารนี้ครบ 34          ตามจำนวนที่เจ้าได้สดแนมตามแผ่นดินนั้นซึ่งมีสี่สิบวัน  วันหนึ่งจะเป็นปีหนึ่ง  เจ้าทั้งหลายจะรับโทษความผิดของเจ้าอยู่สี่สิบปี  เจ้าทั้งหลายจะทราบถึงความไม่พอใจของเรา 35          เราผู้เป็นพระเจ้าได้ลั่นวาจาแล้ว  เราจะกระทำดังนั้นแก่ชุมชนทีชั่วร้ายซึ่งร่วมกันคิดต่อสู้เรา  เขาจะสิ้นสุดลงในถิ่นทุรกันดาร  เขาจะตายอยู่ที่นั่น” จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:56:40

ความคิดเห็นที่ 2 มรณะกรรมของผู้สอดแนมและอาโรนพี่ชายของโมเสส(จากพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์)                                      พระคัมภีร์เดิมที่ฉันคัดลอกต่อไปนี้เพื่อให้เห็นภาพรวมในเรื่องพิธีกรรมของ ชาวอิสราเอลโบราณและเรื่องราวของผู้คนในยุคอพยพก่อนที่เข้าไปในแผ่นดินที่ พระเจ้าสัญญาไว้ เพื่อให้เห็นถึงภาระต่างๆของโมเสส และอาโรน รวมถึงชาวอิสราเอลที่พระเจ้าทรงตั้งกฏเกณฑ์หลักปฏิบัติต่างๆอย่างเคร่งครัด จริง  บางข้อฉันตัดออกเพื่อให้เรื่องสั้นเข้าโดยมิให้เสียความหมายเดิมเปลี่ยนไป และเห็นว่าไม่มีส่วนใดที่ขัดแย้งกันระหว่าง อัลกุรอานและพระคัมภีร์เดิม เพราะเนื้อเรื่องแต่ละคัมภีร์ในตอนนี้จะแยกกันโดยไม่มีประเด็นใดอิงกันเลย แม้ดูเหมือนจะกล่าวถึงวัวตัวเมียที่ไม่มีตำหนิเหมือนกัน  และไม่ส่งผลใดในการชี้นำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ฉันจึงกล้าที่คัดลอกบางส่วนและตัดบางส่วนออกเพื่อให้เรื่องสั้นขึ้น หากน้องไลลาสงสัยการคัดลอกของฉันก็ตรวจทานจากพระคัมภีร์เดิมได้ มรณะกรรมของคนสอดแนมทั้งสิบ            กันดารวิถี14/36 คนที่โมเสสใช้ไปสอดแนมที่แผ่นดิน  ผู้ที่กลับมาเล่าความใส่ร้ายแผ่นดินนั้น  ซึ่งกระทำให้ชุมชนบ่นว่าโมเสส            37.       คนที่มารายงานความร้ายเรื่องแผ่นดินนั้นได้ตายเสียด้วยโรคภัยต่อพระพักตร์พระเจ้า            38.       แต่โยชูวาบุตรนูน และคาเลบบุตรเยฟุนเนห์ในหมู่คนที่ไปสอดแนมที่แผ่นดินยังมีชีวิตยู่ การชำระผู้ที่มลทิน            กันดารวิถี19/1พระเจ้าตรัสกับโมเสสและอาโรนว่า 2          “ต่อไปนี้เป็นกฏพระธรรมซึ่งพระเจ้าได้ทรงบัญชาว่า  จงบอกคนอิสราเอลให้นำวัวตัวเมียสีแดงไม่พิการซึ่งไม่มีการตำหนิ และยังไม่เคยเข้าเทียมแอก 3           และจงให้วัวนั้นแก่เอเลอาซาร์ปุโรหิต  แลให้เอาวัวนั้นไปนอกค่ายฆ่าเสียต่อหน้าเขา 4           และเอเลอาซาร์จะเอานี้วมือจุ่มเลีอดวัวพรมที่ขข้างหน้าเต้นเจ็ดครั้ง 5           และให้มีคนเอาวัวตัวเมียเผาเสียต่อหน้าเขา  คือหนังเนื้อเลือดและมูลของมันให้เผาเสียหมด 6.           และปุโรหิตจะเอาไม้สนสีดาร์  ไม้หุสบกับด้ายสีแดงโยนเข้าไปในไฟที่เผาวัวตัวเมียนั้น 7        .แล้วปุโรหิตจะซักเสื้อของตน และชำระร่างกายเสียในน้ำ  ภายหลังจึงเข้าไปในค่าย  และปุโรหิตนั้นจึงเป็นมลทินอยู่จนถึงเวลาเย็น 8.             ผู้ใดที่ทำการเผาวัวตัวเมีย ต้องซักเสื้อผ้าและชำระร่างกายของตนเสียในน้ำและเขาจะเป็นมลทินอยู่จนถึงเวลาเย็น 9.             ให้ชายคนที่สะอาดเก็บขี้เถ้าวัวตัวเมีย  นำไปไว้นอกค่ายในที่สะอาด  ให้เก็บขี้เถ้านั้นไว้เพื่อคนอิสราเอล  เพื่อทำน้ำชำระมลทินสำหรับล้างบาป 10            และคนที่เก็บขี้เถ้าของวัวตัวเมียต้องซักเสื้อผ้าของตน  และเขาจะเป็นมลทินอยู่จนถึงเวลาเย็นจะเป็นอย่างนี้แก่คนอิสราเอล  และแก่คนต่างด้าวผู้อาศัยอยู่ท่ามกลางเขาเป็นกฏเกณฑ์ถาวร 11           ผู้ที่แตะต้องศพของผู้ใดก็ตามต้องเป็นมลทินอยู่เจ็ดวัน 12           ถ้าเขาไม่ชาระตัว ในวันที่สามและวันที่เจ็ดเขาจะสะอาดไม่ได้ 13           ผู้ใดแตะต้องคนตาย  คือร่างกายของคนที่ตายไปแล้ว  และมิได้ชำระตนผู้นั้นก็จะทำให้พลับพลาของพระเจ้ามีมลทิน  ต้องอเปหิคนนั้นออกจากิสราเอล   เพราะมิได้เอาน้ำชำระมลทินสาดเขา   เขาเป็นมลทินมลทินยังค้างเขา 14         “ต่อไปนี้เป็นบัญญัติเรื่องคนตายในเต็นท์  ทุกคนที่เข้ามาในเต็นท์หรือทุกคนที่อยู่ในเต็นท์จะเป็นมลทินในเจ็ดว้น 15           ภาชนะทุกลูกที่ไม่มีฝาปิดต้องเป็นมลทิน 16           คนใดในพื้นทุ่งไปแตะต้องคนที่ถูกดาบตาย หรือแตะต้องศพ  หรือกระดูกคนตายหรือหลุมศพจะเป็นมลทินไปเจ็ดวัน 17           สำหรับคนที่เป็นมลทินนี้  จงเอาขี้เถ้าจากการบูชาไถ่บาป  และเอาน้ำที่ไหลเติมเข้าไปปนในภาชนะ 18           ให้ คนสะอาดเอากิ่งหุสบจุ่มน้ำนั้นประพรมที่เต็นท์และเครื่องใช้สอยทั้งสิ้น และบนตัวคนที่อยู่ที่นั่นและบนตัวคนที่แตะต้องกระดูกหรือคนถูกฆ่าหรือคนตาย ที่หลุมศพ 19          ให้คนสะอาดประพรมคนที่เป็นมลทินในวันที่สามและวันที่เจ็ด  อย่างนี้พอวันที่เจ็ดเขาจะทำให้คนนั้นสะอาด  และเขาต้องซักเสื้อผ้าและอาบน้ำ พอถึงเวลาเย็นเขาจะสะอาด เอโดมปฏิเสธมิให้อิสราเอลผ่าน            กันดารวิถี20/14.           โมเสสได้ส่งผู้สื่อสารจากคาเดชไปถึงกษัตริย์เอโดมว่า “พี่น้องซึ่งเป็นคนอิสราเอลกล่าวดังนี้ว่า  ท่านทราบถึงบรรดาความทุกข์ยากที่เกิดขึ้นแก่เราแล้ว            17.       ขอให้เรายกผ่านเขตแดนของท่าน  เราจะไม่ผ่านไร่นาหรือสวนองุ่นของท่าน  เราจะไม่ดื่มน้ำจากบ่อ เราจะเดินไปตามทางหลวง เราจะไม่หันไปทางขวามือหรือซ้ายมือ จนกว่าเราจะผ่านพ้นเขตแดนของท่าน            19.       และคนอิสราเอลพูดกับกษัตริย์เอโดมว่า “เราจะขึ้นไปตามทางหลวง ถ้าเราดื่มน้ำของท่านไม่ว่าตัวเราหรือสัตว์ เราจะชำระเงินให้ ขอให้เราเดินผ่านไป เราไม่ต้องการอะไรอีก            20.       แต่ท่านตอบว่า “เจ้าจะยกผ่านไปไม่ได้”  แล้วเอโดมก็ยกพลเป็นอันมากมาต่อสู้เขาทั้งหลายด้วยกำลังเข้มแข็ง            21.       เช่นนั้นแหละเอโดมปฏิเสธไม่ให้อิสราเอลยกผ่านพรมแดนของท่าน  ดังนั้นอิสราเอลจึงหันไปจากท่าน อาโรนมรณะบนภูเขาโฮร์ กันดารวิถี20/22            และชุมนุมชนอิสราเอลทั้งหมดเดินทางจากคาเดชมาถึงภูเขาโฮร์ 23.       ที่ภูเขาโฮร์นี้พระเจ้าตรัสกับโมเสสและอาโรนริมเขตแดนแผ่นดินเอโดมว่า 24.       “อาโรนจะต้องถูกรวบไปอยู่กับพวกเขา  เพราะเขาจะไม่ได้เข้าไปในแผ่นดิน  ซึ่งเรายกให้แก่คนอิสราเอล  เพราะเจ้าทั้งสองกบฏต่อคำสั่งของเราที่น้ำ เมรีบาห์ 25.         จงนำอาโรนและเอเลอาซาร์บุตรของเขา  นำเขาขึ้นบนภูเขาโฮร์ 26.          จงถอดเสี้อของอาโรนสวมให้  แก่เอเลอาซาร์บุตรของเขา   และอาโรนจะถูกรวมไปอยู่กับพวกของเขา   เขาจะตายที่นั้น”         27         โมเสสก็กระทำตามที่พระเจ้าบัญชา      และท่านขึ้นไปบนภูเขาโฮร์ต่อหน้าชุมนุมชนทั้งหมด        28      และโมเสสถอดเสี้อผ้าของอาโรน และสวมให้แก่เอเลอาซาร์บุตรของเขาและอาโรนก็สิ้นชีวิตอยู่ที่ยอดภูเขานั้น   แล้วโมเสสและเอเลอาซาร์ลงมาจากภูเขา      29           เมื่อประชาชนเห็นว่าอาโรนสิ้นชีวิตเสียแล้ว   ประชาชนอิสราเอลทั้งหมดก็ร้องให้ไว้ทุกข์อาโรนอยู่สามสิบวัน จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:57:09

ความคิดเห็นที่ 3 โมเสสแต่งตั้งตัวแทน และกฏหมายเรื่องการแบ่งทรัพย์ที่ปล้นได้ของชาวอิสราเอล(จากพระคัมภีร์เดิมของชาวคริสต์) คนคานาอันต่อสู้อิสราเอล กันคารวิถี  21\1     เมื่อกษัตริย์เมืองอาราด      ชาวคานาอันผู้อยู่ในเนเกบ  ได้ยินว่าอิสราเอลกำลังยกมาตามทางอาธาริม    ท่านต่อสู้กับอิสราเอลและจับไปเป็นเชลยได้บ้าง            2.  และคนอิสราเอลบนไว้กับพระเจ้าว่า”ถ้าพระองค์จะทรงมอบชนชาตินี้ไว้ในมือข้าพระองค์แน่แล้ว     ข้าพระองค์จะทำลายบ้านเมืองเขาเสียให้สิ้น” 3.      และพระเจ้าทรงสดับเสียงของคนอิสราเอล  และมอบชาวคานาอันไว้  เขาก็ทำลายคานาอันและบ้านเมืองของเขาเสียสิ้น  จึงเรียกชื่อตำบลนั้นว่า   โฮมาห์ โมเสสแต่งตั้งโยชูวาเป็นผู้รับหน้าที่แทน กันดารวิถี  27\12    พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า  “จงขึ้นไปภูเขาบาริมนี้  และมองดูแผ่นดินซึ่งเรามอบให้แก่คนอิสราเอล 13.          และเมื่อเจ้าได้เห็นแล้ว   เจ้าจะถูกรวบไปอยู่กับประชาชนของเจ้าอย่างอาโรนพี่ชายของเจ้าได้ถูกรวบไปนั้น 14.          เพราะว่าเจ้าทั้งสองกบฏต่อถ้อยคำของเราในถิ่นทุรกันดารศีนระหว่างที่ชุมนุมชนได้โต้แย้งขึ้น  เจ้ามิได้ยกย่องเราต่อหน้าเขาทั้งหลายที่น้ำนั้น”(นี่คือน้ำเมรีบาห์แห่งคาเดชในถิ่นทุรกันดารศีน)         15            โมเสสกราบทูลพระเจ้าว่า         16    ขอพระเยโฮวาห์พระเจ้าแห่งจิตวิญญาณมนุษย์ทั้งปวงทรงแต่งตั้งชายผู้หนึ่งไว้เหนือชุมนุมชนนี้         17        ผู้ซึ่งเข้านอกออกในต่อหน้าเขา  ผู้ซึ่งจะนำเขาเข้าออก  เพื่อว่าชุมนุมชนของพระเจ้าจะมิได้เหมือนกับฝูงแกะที่ไม่มีผู้เลี้ยง 18        และพระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า “จงนำโยชูวา  บุตรนูนผู้มีพระวิญญาณอยู่ภายในเขามา  จงเอามือของเจ้าวางบนเขา 19      ตั้งเขาไว้ต่อหน้าเอเลอาซาร์ปุโรหิตและต่อหน้าชุมนุมชนทั้งหมด  และเจ้าจงกำชับเขาต่อหน้าชุมนุมชน 20        เจ้าจงให้เกียรติยศอย่างของเจ้าแก่เขา  เพื่อให้ชุมนุมชนอิสราเอลทั้งหมดเชื่อฟังเขา การแบ่งทรัพย์ที่ปล้นได้ กันดารวิถี 31/25 พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า 26.       “เจ้าและเอเลอาซาร์ปุโรหิตกับหัวหน้าบรรดาตระกูลของชุมนุมชน  จงนับสิ่งของที่ได้มา ทั้งคนและสัตว์ 27.       และแบ่งส่วนเหล่านั้นออกเป็นสองส่วน  ให้ทหารผู้ออกไปทำสงครามส่วนหนึ่งและให้ชุมนุมชนนี้อีกส่วนหนึ่ง 28.       และจงชักส่วนหนึ่งจากทหารที่ออกไปทำสงครามเป็นของถวายแด่พระเจ้าห้าร้อยห้าร้อยชักหนึ่ง  ทั้งคนและวัวและลาและฝูงแพะแกะ 29.       จงเอาจากกึ่งส่วนของเขามอบให้แก่เอเลอาซาร์ปุโรหิตเป็นเครื่องบูชาแก่พระเจ้า 30.       และจากส่วนของคนอิสราเอลนั้น  เจ้าจงนำห้าชักหนึ่งจากคน ฝูงวัว ฝูงลา และฝูงแพะแกะ และสัตว์ทั้งหมด  มอบให้แก่คนเลวีผู้ดูแลพลับพลาของพระเา” 31.       และโมเสสกับเอเลอาซาร์ปุโรหิตได้กระทำตามที่พระเจ้าทรงบัญชาแก่โมเสส               หาก น้องไลลามีพระคัมภีร์เดิม ของชาวคริสต์ ที่มีอยู่ในเมืองไทยมาอ่านได้ ฉันอยากให้ อ่านบท กันดารวิถี จากบทที่ 32-36 เอาเอง เพราะจะเป็นบัญญัติเรื่องสงคราม การสร้างเมืองเพื่อลี้ภัยหลังความวุ่นวายของสงครามและการแบ่งส่วนต่างๆของ แผ่นดิน คานาอัน ตามความสมบูรณ์ในแง่ต่างๆ แก่ตระกูลต่างๆของชาวอิสราเอล รวมไปถึงการกำจัดคนพื้นเมืองเจ้าของเดิม ซึ่งพระคัมภีร์ได้บรรยายไว้อย่างละเอียด ฉันจะไม่ยกมาให้อ่านนะเพราะจะยืดเยื้อยาวเหยียดเกินไป แต่ขอย้ำว่าน่าสนใจเอาการอยู่เชียว เพราะชาวยิวหรือชาวคริสต์นั้นก็ยังอ้างข้อความเกี่ยวกับพระคัมภีร์เดิมนี้ เรื่อง ประเทศอิสราเอล ในปัจจุบัน ตักเตือนไม่ให้ปฏิบัติตามคนต่างศาสนา เฉลยธรรมบัญญัติ18/9   “เมื่อท่านทั้งหลายเข้าไปยังแผ่นดินซึ่งพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านประทานแก่ท่าน  ท่านอย่าเรียนรู้ที่จะกระทำสิ่งพึงรังเกียจตามพระเจ้าเหล่านั้น                   10.            อย่าให้มีคนหนึ่งคนใดในหมู่พวกท่านซึ่งให้บุตรชายหรือบุตรหญิงของเขาลุยไฟ  อย่าให้ผู้ใดเป็นผู้ทำนาย  เป็นหมอดู  เป็นหมอจับยามดูเหตุการณ์  หรือเป็นนักวิทยาคม        11       เป็นหมอผีเป็นคนทรง  เป็นพ่อมดแม่มด หรือเป็นหมอพราย        12       ผู้ใดที่กระทำอย่างนี้เป็นที่รังเกียจแด่พระเจ้า  เพราะกระทำสิ่งที่พึงรังเกียจเหล่านี้  พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านทั้งหลายจึงทรงขับไล่เขาเสียจากท่าน       13        ท่านทั้งหลายจงเป็นคนปราศจากตำหนิ  ต่อพระพักตร์พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน       14        เพราะว่าประชาชาติเหล่านี้  ซึ่งท่านจะไปขับไล่นั้นเชื่อฟังหมอดูและคนทำนาย แต่ส่วนตัวท่านนั้น  พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านไม่ทรงยินยอมให้เจ้าทำเช่นนั้น จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:57:51

ความคิดเห็นที่ 4 มรณะกรรมของโมเสส(ตามพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์)                                                 และเช่นเดียวกับมนุษย์ทุกคน ที่พระเจ้าสัญญาว่า ทุกชีวิตนั้นต้องลิ้มรสความตาย โมเสสก็เช่นเดียวกับผู้ที่เผยแผ่ศาสนาของพระเจ้าองค์ก่อนๆที่ได้กล่าวมาตอน นี้ได้มาถึงบทสุดท้ายของชีวิต โมเสส ตามข้อมูลของพระคัมภีร์เดิมแล้วละ โมเสส ได้สั่งเสียเรื่องมากมายก่อนที่จะจากชาวอิสราเอลที่ท่านได้รวมรวมคนกลุ่มนี้ ให้เป็นปึกแผ่นเหนียวแน่น ด้วยกฏหมายและพันธะแห่งการศรัทธาในพระเจ้า ตาม ที่อับราฮัมได้วางแนวทางไว้  แม้จะยังไม่มีแผ่นดินให้ชาวอิราเอลอยู่กันแต่พาประชาชนมามองแผ่นดินคานาอัน หรือปาเลสไตน์จากที่สูงที่มองเห็นแผ่นดินที่พระเจ้าสัญญาจะให้อย่างกว้างไกล สุดหูสุดตา และได้ชี้แบ่งส่วนต่างๆของแผ่นดินออกเป็นส่วนๆตามตระกูลต่างๆของชาวอิสราเอล แม้จะยังไม่ได้เข้ายึดครองจากคนพื้นเมืองเดิมก็ตาม พระเจ้าทรงสัญญาจะประทานผู้เผยวจนะอย่างโมเสส            เฉลยธรรมบัญญัติ18/15  “พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านให้ผู้เผยวจนะอย่างข้าพเจ้านี้เกิดขึ้นในหมู่พวกท่านจากพี่น้องของท่าน  ท่านทั้งหลายจะเชื่อฟังเขา 16        อย่างที่ท่านปรารถนาจากพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน   ที่โฮเรบในวันประชุมเมื่อท่านกล่าวว่า “อย่าให้ข้าพเจ้าได้ยินพระสุรเสียงพระเยโฮวาห์พระเจ้าของข้าพเจ้า  หรือให้เห็นเพลิงมหึมาเลย  เกรงว่าข้าพเจ้าจะตายเสีย 17.          และพระเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า  “ซึ่งเขาพูดมาเช่นนี้ก็ดีอยู่ 18.          เราจะโปรดให้บังเกิดผู้เผยวจนะอย่างเจ้าในหมู่พี่น้องของเขา และเราจะใส่ถ้อยคำของเราในปากของเขา  และเขาจะกล่าวบรรดาสิ่งทีเราบัญชาเขาไว้นั้นแก่ประชาชาชนนั้นทั้งหลาย 19.          ผู้ใดที่ไม่เชื่อคำของเรา  เราจะกำหนดโทษผู้นั้น 20.          แต่ผู้เผยวจนะคนใดบังอาจกล่าวคำนามในนามของเราซึ่งเรามิได้บัญชาให้กล่าว  หรือผู้นั้นกล่าวในนามของพระอื่น  ผู้เผยวจนะนั้นต้องมีโทษถึงตาย 21.          และถ้าผู้ใดนึกในใจว่า  “ทำอย่างไรเราจึงจะรู้พระวจนะที่พระเจ้ายังมิได้ตรัสนั้นได้” 22.          เมื่อผู้เผยวจนะกล่าวในนามของพระเจ้า  ถ้ามิได้เป็นไปตามถ้อยคำของผู้กล่าว  ถ้อยคำนั้นมิได้เป็นวจนะที่พระเจ้าตรัส  ผู้เผยวนะนั้นบังอาจกล่าวเอง  ท่านทั้งหลายอย่าเกรงกลัวเขาเลย ให้อ่านกฏหมายทุกเจ็ดปี เฉลยธรรมบัญญัติ 31/9  โมเสสได้เขียนกฏหมายนี้  และมอบให้แก่ปุโรหิต บุตรหลานของเลวีผู้ซึ่งหามหีบพันธสัญญาของพระเจ้าและแก่ผู้ใหญ่ทั้งปวงของคนอิสราเอล 10.          และโมเสสบัญชาเขาว่า “เมื่อครบทุกๆเจ็ดปี ตามเวลากำหนดปีปลดปล่อย ณ เทศกาลอยู่เพิง 11.          เมื่อคนอิสราเอลประชุมพร้อมกันต่อพระพักตร์พระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน ณ สถานที่ซึ่งพระองค์ทรงเลือกไว้นั้น  ท่านทั้งหลายจงอ่านกฏหมายฉบับนี้ให้คนอิสราเอลทั้งปวงฟัง 12.          จงเรียกประชาชนให้มาประชุมกัน  ทั้งชายหญิง และเด็ก ทั้งคนต่างด้าวในเมืองของท่าน  เพื่อให้เขาได้ยินและเรียนรู้ที่จะยำเกรงพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน  และให้ระวังที่จะกระทำตามถ้อยคำทั้งสิ้นของธรรมบัญญัตินี้ 13.          เพื่อบุตรหลานทั้งหลายของเขาผู้ยังไม่ทราบจะได้ยินและเรียนรู้ที่จะยำเกรงพระเยโวาห์พระเจ้าของท่าน  ตราบเท่าเวลาซึ่งท่านอยู่ในแผ่นดิน  ซึ่งท่านกำลังจะยกข้ามแม่น้ำจอร์แดนไปยึดครองนั้น” พระดำรัสสุดท้ายที่ประทานแก่โมเสส เฉลยธรรมบัญญัติ31/16  และพระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า “ดูเถิด  ตัวเจ้าจวนจะต้องหลับอยู่กับบรรพบุรุษของเจ้าแล้ว  และชนชาตินี้จะลุกขึ้นเล่นชู้กับพระแปลกๆของแผ่นดินนี้ ในที่ที่เขาอยู่ท่ามกลางนั้น  เขาทั้งหลายจะทอดทิ้งเราเสีย และหักพันธสัญญาที่เราได้กระทำกับเขา 17.          แล้วในวันนั้นเราจะกริ้วต่อเขา  และเราจะทอดทิ้งเขาเสียและซ่อนหน้าของเราเสียจากเขา  เขาทั้งหลายจะถูกลืม และสิ่งร้ายกับความลำบากเป็นอันมากจะมาถึงเขา  ในวันนั้น เขาก็จะกล่าวว่า “สิ่งร้ายเหล่านี้ตกแก่เรา  เพราะพระเจ้าไม่ทรงสถิตท่ามกลางเราไม่ใช่หรือ 24.          เมื่อโมเสสเขียนถ้อยคำของธรรมบัญญัตินี้ลงในหนังสือจนจบแล้ว 25.          โมเสสก็บัญชาคนเลวี ผู้หามหีบพันธสัญญาแห่งพระเจ้าว่า 26.          “จงรับหนังสือธรรมบัญญัตินี้วางไว้ข้างหีบพันธสัญญาแห่งพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน  ให้อยู่ที่นั่นเพื่อเป็นพยานปรักปรำท่าน 27.          เพราะเรารู้ว่า ท่านทั้งหลายเป็นคนมักฝ่าฝืนและดื้อดึง  ดูเถิด  เมื่ข้าพเจ้ายังมีชีวิตอยู่กับท่าน  วันนี้ท่านก็ยังฝ่าฝืนพระเจ้า  เมื่อข้าพเจ้าตายแล้วจะร้ายแรงกว่านี้สักเท่าใด 28.          ท่านจงเรียกประชุมผู้ใหญ่ทุกเผ่า  และเจ้าหน้าที่ทั้งหมด  เพื่อข้าพเจ้าจะได้กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ให้เขาฟัง  และอัญเชิญสวรรค์และโลกให้เป็นพยานปรักปรำเขา 29.          เพราะข้าพเจ้าทราบแน่ว่าเมื่อข้าพเจ้าตายแล้ว ท่านจะประพฤติหลงผิดไปเป็นแน่  และหันเหไปจากทางซึ่งข้าพเจ้าได้บัญชาท่านไว้  ความทุกข์ลำบากจะตกแก่ท่านในวันข้างหน้า  เพราะว่าม่านกระทำสิ่งชั่วร้ายในสายพระเนตรพระเจ้า  พระทำให้พระองค์ทรงกริ้วด้วยมือที่ท่านกระทำ” มรณกรรมของโมเสส เฉลยธรรมบัญญัติ34/1  และโมเสสก็ขึ้นไปจากทุ่งราบโมอับถึงภูเขาเนโบ ถึงยอดปิสกาห์  ซึ่งอยู่ตรงข้ามเมือง เยรีโค และพระเจ้าทรงสำแดงให้ท่านเห็นแผ่นดินนั้นทั้งหมด คือ  กิเลอาดถึงดาน 2.            ทั้งนัฟทาลีทั้งหมด เห็นแผ่นดินเอฟราอิม  และมนัสเสห์ ทั่วแผ่นดินยูดาห์ไกลไปถึงทะเลตะวันตก 3.            ทั้งเนเกบและที่ลุ่ม  คือที่ลุ่มเมืองเยรีโคเมืองต้นอินทผลัมไกลไปจนถึงโศอาร์ 4.            และพระเจ้าตรัสกับท่านว่า “นี่คือแผ่นดินซึ่งเราได้ปฏิญาณต่ออับราฮัม ต่อ อิสอัค และต่อยาโคบว่า “เราจะให้พงศ์พันธุ์ของเจ้า”  เราให้เจ้าเห็นกับตา  แต่เจ้าจะไม่ได้เข้าไปในแผ่นดินนั้น” 5.            เหตุฉะนั้นโมเสสผู้รับใช้ของพระเจ้า จึงสิ้นชีวิตที่นั่นในแผ่นดินโมอับ  ตามพระดำรัสของพระเจ้า 6.            และพระองค์ทรงฝังท่านไว้ในหุบเขาในแผ่นดินโมอับตรงข้าม เบธเปโอร์  จนถึงทุกวันนี้หามีผู้ใดรู้จักที่ฝังศพของท่านไม่ 7.            เมื่อโมเสสสิ้นชีวิตนั้น  ท่านมีอายุหนึ่งร้อยยี่สิบปี  นัยน์ตาของท่านมิได้มืดมัวไปหรือกำลังของท่านก็ไม่ถอย 8.            และคนอิสราเอลร้องให้ถึงโมเสสที่แผ่นดินโมอับสามสิบวัน  แล้ววันที่ร้องให้ไว้ทุกข์ถึงโมเสสก็สิ้นสุดลง 9.            โยชูวาบุตรนูนก็ประกอบด้วยสติปัญญา  เพราะโมเสสได้เอามือของท่านวางบนเขา และได้กระทำดังที่พระเจ้าบัญชาโมเสสไว้ ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่มีผู้เผยวจนะคนใดเกิดขึ้นในอิสราเอลเสมอโมเสสผู้ซึ่งพระเจ้าทรงรู้จักหน้าต่อหน้า ไม่มีผู้ใดเสมอเหมือนท่านในเรื่องหมายสำคัญ และการอัศจรรย์ซึ่งพระเจ้าทรงใช้ท่านให้กระทำในแผ่นดินอียิปต์  ต่อฟาโรห์และต่อบรรดาข้าราชบริพารของฟาโรห์และต่อแผ่นดินของท่านทั้งสิ้น และในเรื่องอำนาจยิ่งใหญ่  และกิจการอันน่าเกรงกลัวและใหญ่โตซึ่งโมเสสกระทำในสายตาคนอิสราเอลทั้งปวง และเรื่องโมเสสในพระคัมภีร์เดิมก็เดินทางมาถึงจุดจบที่บทนี้  ฉบับนี้ฉันจะไม่พูดอะไรอีกเพราะยาวมากแล้ว  ขอปิดที่ มรณกรรมของโมเสสให้ท่านได้พักผ่อนตลอดกาล หลังจากที่ท่านผ่านภารกิจที่หนักหน่วงมาตลอดชีวิตของท่าน ขอพระเจ้าทรงเมตตาปราณีแก่เราทุกคน Abu  Abbus  bin   Humzah จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 18:58:30

ความคิดเห็นที่ 5 กฎหมายตาต่อตาฟันต่อฟันที่มีอยู่ในอัลกุรอานของมุสลิมสมัย นบีมูซา(โมเสส)                 ข้อแตกต่างโมเสสกับมูซาในสองคัมภีร์                                                            เรามาพูดกันเรื่องนบีมูซา(โมเสส) ซึ่งมีความแตกต่างกันอยู่หลายจุด แต่ฉันจะพูดในจุดที่ฉันเป็นว่าสำคัญตามความเห็นของฉันเท่านั้น                        ในกรณีของท่านนบีฮารูน(อาโรน)ในคัมภีร์ไบเบิลกล่าวว่า อาโรน(ฮารูน)เป็นตัวตั้งตัวตีในการ สร้างรูปปั้นวัวทองคำตามคำเรียกร้องของชาวอิสราเอล  อัน เป็นเหตุให้ประชาชนออกนอกทางของการนับถือพระเจ้าองค์เดียว ซึ่งไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ศาสนทูตที่ถูกคัดเลือกโดยพระเจ้าจะผิดพลาดใน เรื่องนี้ได้ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นได้ก็จะหมายถึงความบกพร่องผิดพลาดเกิดขึ้นกับพระเจ้า แล้วอันเป็นสิ่งที่อิสลามยอมรับไม่ได้ แต่อัลกุรอานยืนยันว่า ท่านนบีฮารูน(อาโรน)พี่ชายของนบีมูซา อ.ล.(โมเสส) ได้ทำการห้ามปรามแล้วแต่ ท่านเป็นผู้ที่อ่อนแอไม่มีใครเชื่อฟังท่านในกลุ่มชนเหล่านั้น  และซามีรีย์ ซึ่งเป็นต้นคิดเรื่องนี้ไม่ยอมเชื่อฟัง  อัลเลาะฮ์ซ.บ.ได้ประทานโองการมาในอัลกุรอานมาเป็นตราประทับรับรองความบริสุทธิ์ของท่านตามที่ได้อ่านมาในฉบับที่แล้ว                        ในกรณีการเห็นพระเจ้าและการสนทนากับพระเจ้าของท่านนบีมูซานั้น มุสลิมไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดว่านบีมูซาเห็นอัลเลาะฮ์ซ.บ.ได้เลย  เพราะอัลกุรอานเพียงแต่ยืนยันว่าอัลเลาะฮ์สนทนากับท่านโดยตรงเท่านั้น  และท่านไม่เคยเห็นอัลเลาะฮ์เลยนอกจากรัศมีหรือแสงบางอย่างทีjพระองค์ ทรงให้เห็นเท่านั้น นับตั้งแต่อดีตหลังจากที่ท่านนบีอาดัมได้ลงมาสู่โลกแล้วก็ยังไม่มีใครเคย เห็นพระเจ้าอีกเลยหรือแม้แต่การสนทนากับพระเจ้าโดยตรงก็แท่บไม่มีใครเลย ยกเว้นท่านนบีมูซานี่แหละเป็นกรณีพิเศษ ส่วนนอกนั้นข่าวสารจากพระเจ้าก็ผ่านทูตสวรรค์หรือมะลาอิกะฮ์ทั้งสิ้น นี่พูดตามทัศนะของมุสลิมนะ                        ในยุคคัมภีร์เตารอต(โตราห์)นั้น  อัลเลาะฮ์ ซ.บ.ทรงประทานกฏหมายอย่างมากมายและพิธีกรรมต่างๆสำหรับคนในยุคนั้น  และศาสนาของอัลเลาะฮ์ในยุคนั้นก็มิได้หมายความว่า ลงมาเฉพาะชาวอิสราเอลเท่านั้น  เพียงแต่ให้ศาสนามาในภาษาและศาสนทูตเป็นชนชาติอิสราเอลเท่านั้น  ซึ่งเป็นเชื้อสายของท่านนบีอิบรอฮีม(อับราฮัม)ตามที่พระเจ้าได้เคยสัญญาไว้  ศาสนานี้เป็นสำหรับทุกคนและทุกเชื้อชาติที่คำสอนของโมเสสไปถึงในยุคนั้นตามข้อยืนยันนี้                        เฉลยธรรมบัญญัติ 31/12 จงเรียกประชาชนให้มาประชุมกัน ทั้งชายหญิงและเด็ก  ทั้งคนต่างด้าวในเมืองท่าน  เพื่อให้เขาได้ยินและได้เรียนรู้ที่จะยำเกรงพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน  และให้ระวังที่จะกระทำตามถ้อยคำทั้งสิ้นของธรรมบัญญัตินี้                        อัลเลาะฮ์ทรงเล่าให้เราฟังในอัลกุรอานถึงกฏหมายที่พระองค์ได้ทรงลงมาในอดีตที่ให้ท่านนบีมูซานำมาสอนต่อชาวอิสราเอล(อิสรออีล) ส่วนจากพระคัมภีร์เดิมนั้นฉันได้ยกมาให้อ่านหลายตอนแล้ว            -“แท้จริงเราได้ประทานเตารอต(โตร่าห์)ลงมา(แก่มูซา)ในนั้นมีทางนำและแสงสว่างซึ่งบรรดานบีที่สวามิภักดิ์ ได้ใช้คำภีร์เตารอตตัดสินบรรดาผู้ที่เป็นยิว  และบรรดาผู้ที่รู้จริงในเรื่องของอัลเลาะฮ์  และนักปราชญ์ทั้งหลายก็ได้ใช้คัมภีร์เตารอตตัดสิน(ระหว่างพวกยิวหลังจากที่ท่านนบีมูซาล่วงลับไปแล้ว)เนื่องด้วยในสิ่งที่พวกเขาได้รับมอบหมายให้รักษาไว้(นั่นคือ)คัมภีร์ของอัลเลาะฮ์  และพวกเขาก็เป็นพยานยืนยันในคัมภีร์นั้นด้วย  ดังนั้นพวกเจ้า  จงอย่ากลัวมนุษย์  แต่จงกลัวข้าเถิด และจงอย่าแลกเปลี่ยนบรรดาโองการของข้ากับราคาเล็กน้อย  และผู้ใดที่มิได้ตัดสินด้วยสิ่งที่อัลเลาะฮ์ได้ประทานลงมา  ชนชาติเหล่านี้แหละคือผู้ปฏิเสธศรัทธา”-          -“และเราได้บัญญัติแก่พวกเขาในคัมภีร์นั้นว่า  ชีวิตด้วยชีวิต  และตาต่อตา และจมูกต่อจมูก และหูต่อหู  และฟันต่อฟัน  และบรรดาบาดแผลก็ให้มีการชดใช้เช่นเดียวกัน  และผู้ใดให้การชดใช้นั้นเป็นทาน  มันก็เป็นสิ่งที่ลบล้างบาปของเขา  และผู้ใดที่มิได้ตัดสินด้วยสิ่งที่อัลเลาะฮ์ได้ประทานลงมา  ชนเหล่านี้แหละคือผู้อธรรม”- (อัลกุรอาน5/44-45) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:00:36

ความคิดเห็นที่ 6 สิ่งที่เหมือนกันระหว่างนบีมูซาอ.ล.(โมเสส)กับ นบีมูฮัมหมัด ซ.ล. ในทัศนะของอิสลาม                                                                           ในกรณีที่ว่าพระเจ้าทรงสัญญาจะให้มีผู้เผยวจนะอย่างโมเสสก็มีการถกเถียงกันไปว่า คือใคร เมื่อไร  แต่ ละศาสนาก็อ้างอิงกันไปตามหลักฐานความเชื่อที่เขาหาได้และให้การยอมรับ ต่างฝ่ายก็อธิบายกันไป ซึ่งฉันเคยเห็นศาสนาคริสต์ก้มีตารางการอธิบายความเหมือนของพระเยซูกับโมเสส เช่นกันแต่ต้องขอโทษที่ฉันหามาให้อ่านไม่ได้ถ้าฉันหามาได้หรือท่านผู้อ่าน ที่เป็นคริสต์หรือมีข้อมูลทางฝ่ายคริสต์ฉันจะนำมาลงให้นะ                      และ แน่นอนอิสลามเราก็บอกว่าผู้เผยวจนะที่ถูกกล่าวถึงในคัมภีร์เตารอตนั้นหมายถึง ท่านนบีมูฮัมหมัด ซ.ล. ซึ่งเป็นศาสนทูตองค์สุดท้ายที่อัลเลาะฮ์ส่งมา ด้วยเหตุผลคือ “ศาสดาเหมือนอย่างโมเสส                   ในพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์พระเจ้ากล่าวแก่โมเสส(เฉลยธรรมบัญญัติ18/18) “เราจะโปรดให้บังเกิดผู้เผยวจนะอย่างเจ้า(โมเสส)ในหมู่พี่น้องของเขา  และเราจะใส่ถ้อยคำของเราในปากเขา และเขาจะกล่าวบรรดาสิ่งที่เราบัญชาไว้นั้นแก่แก่ประชาชนทั้งหลาย” (หากไม่มีพระคัมภีร์เดิมเข้าไปที่ http://www.oknation.net/blog/dragonball/2008/12/30/entry-1 มีข้อมูลส่วนนี้พอสมควรที่คัดลอกมา)                        1)พี่น้องอิสราเอล(ลูกหลานฮับราฮัมที่เกิดจากอิสหาก(อิสอัค)ก็คือพวกพี่น้องอิชมาอีล(อิชมาเอล)เป็นลูกคนแรกของอับราฮัม)ในที่นี้ เยซัส(พระเยซู,นบีอีซา)ได้ถูกแยกออกไปเพราะท่านเป็นเชื่อสายอิสราเอล  มิเช่นน้นแล้ว  มันก็น่าจะถูกเรียกว่า “ผู้เผยวจนะในหมู่เจ้าเอง”                   2)มูฮัมหมัดไม่เหมือนกับโมเสสกระนั้นหรือ  ถ้าหากเรื่องนี้ไม่เป็นที่ยอมรับ สัญญานี้ก็จะไม่เป็นจริง ตารางต่อไปนี้ได้มาจากนิตยสาร “อัลล-อิตติฮาด”ฉบับมกราคม-มีนาคม 1982 หน้า41 เป็นสิ่งที่อธิบายในตัวมันเองอยู่แล้ว            ต่อไปนี้เป็นตารางเปรียบเทียบระหว่างลักษณะสำคัญของโมเสส มุฮัมมัดและเยซัส (อีซา,เยซู) ที่บ่งบอกถึง “ผู้เผยพระวจนะ” ที่จะมาหลังจากโมเสส สิ่งเปรียบเทียบ           โมเสส     มูฮัมหมัด เยซัส(พระเยซู) การเกิด ปกติ ปกติ ไม่ปกติ ชีวิตครอบครัว แต่งงาน/มีลูก แต่งงาน/มีลูก ไม่แต่งงาน/ไม่มีลูก การตาย ปกติ ปกติ ไม่ปกติ การงาน เป็นศาสนทูต/รัฐ เป็นศาสนทูต/รัฐ เป็นศาสนทูต ถูกบังคับให้อพยพ ไปยังเมืองมัดยัน (มีเดียน) ไปยังเมืองยัซริบ (มะดีนะฮ์) ไม่ได้อพยพ การเผชิญหน้า ศัตรู ถูกไล่ตาม ถูกไล่ตาม/ทำ สงคราม ไม่ถูกไล่ตาม ผลการเผชิญหน้า ชนะทางศีลธรรม/การต่อสู้ ชนะทางศีลธรรม/การต่อสู้ ชนะทางศีลธรรม การบันทึกคัมภีร์ ในขณะยังมีชีวิต ในขณะยังมีชีวิต หลังจากสิ้นชีวิต ลักษณะของคำ สอน ศีลธรรมและกฏ หมาย ศีลธรรมและกฏ หมาย ศีลธรรมเป็นส่วน ใหญ่ การยอมรับความ เป็นผู้นำ ถูกปฏิเสธแล้ว ถูกยอมรับโดยชนชาติของท่าน(อิสราเอล) ถูกปฎิเสธแล้ว ถูกยอมรับโดยชนชาติของท่าน (อาหรับ) ถูกปฏิเสธจากชาวอิสราเอล                        3) “และเราจะใส่ถ้อยคำในปากของเขา” ดังนั้น วจนะของพระเจ้าจึงได้มาทางญิบรีลหรือการเบรียล(ทูตสวรรค์) และความคิดของมูฮัมหมัดไม่มีส่วนในวจนะของพระเจ้าเลย  สิ่งที่มูฮัมหมัดได้รับเป็นวจนะล้วนๆ ของอัลเลาะฮ์                   ในเฉลยธรรมบัญญัติ 18/19 ยังใด้กล่าวอีกว่า “ผู้ใดไม่เชื่อฟังถ้อยคำของเรา ซึ่งผู้เผยพระวจนะกล่าวในนามของเรา เราจะกำหนดโทษผู้นั้น”                   ในคัมภีร์กุรอาน ในจำนวน 114 ซูเราะฮ์(บท)นั้น 113ซูเราะฮ์ เริ่มต้นด้วยคำว่า “ด้วยพระนามของอัลเลาะฮ์ผู้ทรงเมตตา ผู้ทรงปราณีเสมอ”นอกจากนี้แล้ว ในการดำเนินชีวิตประจำวัน มุสลิมก็จะเริ่มต้นด้วยการกล่าวคำพูดดังกล่าว ไม่ใช่ในนามของพระเจ้า แต่ “ในนามของฉัน” นั่นคือนามส่วนบุคคลของพระองค์ซึ่งก็คือ “อัลเลาะฮ์”นั่นเอง  เนื่องจากนามนี้เป็นนามเฉพาะบุคคล ดังนั้น คำนี้จึงไม่มีเพศและไม่มีพหูพจน์  แต่คริสเตียนเริ่มต้นด้วย  “ด้วยพระนามของพระบิดา  พระบุตรและพระวิญญาณบริสุทธิ์” ขอให้สังเกตุด้วยว่าผู้ที่ไม่ฟังท่านหรือผู้ที่ปฏิเสธท่านนั้นถูกลงโทษ  นี่ก็ตรงกับข้อความของคัมภีร์กุรอาน 3/19 ที่กล่าวว่า -“แท้จริง ศาสนาในทัศนะของอัลเลาะฮ์ คืออิสลาม”- -“และใครที่ปรารถนาศาสนาอื่นนอกไปจากอิสลาม  มันจะไม่เป็นที่ถูกยอมรับและในปรโลก  เขาจะเป็นผู้ขาดทุน”-                        (อัลกุรอาน3/85) (บทสนทนา ระหว่างมุสลิม  กับคริสตชน โดย ดร. หะซัน   เอ็ม. บากิล, รอย  เอร์ล จอห์นสัน  บรรจง บินกาซัน แปล น.82-84) คราวนี้เรามาพูดกันในแง่อิสลามเกี่ยวกับท่านนบีมูซา(โมเสส)และชาวอิสราเอลในช่วงเวลานี้กัน  ชาวอิสราเอลเป็นชนชาติที่อัลเลาะฮ์ทรงประทานทางนำของพระองค์ผ่านชนชาตินี้อย่างไม่ขาดสาย  อันเป็นข้อยืนยันว่าพระองค์มิได้ปล่อยมนุษย์ให้ดำเนินไปอย่างไร้จุดหมาย  ดังนั้นมุสลิมจึงให้เกียรติ์ต่อท่าน นบีมูซา(โมเสส)และฮารูน(ฮารูน)อย่างบริสุทธิ์ใจในตัวท่าน  และศาสนาที่ท่านนำมาให้ชาวอิสราเอลก็เป็นทางนำเดียวกับท่านนบีอิบรอฮีม(อับราฮัม)ที่ได้รับทางนำจากพระเจ้า จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:01:28

ความคิดเห็นที่ 7 คำว่า พระเจ้า พระเยโฮวาห์ และ อัลเลาะฮ์ ต่างกันอย่างไรในทัศนะของอิสลาม อัลเลาะฮ์และพระเยโฮวาห์ “คริสตชน       ผมรู้สึกแปลกที่ได้ยินนามอัลเลาะฮ์  ทำไมคุณไม่เรียกว่าพระเจ้า มุสลิม                      ครับ ความจริงแล้ว  คำ ว่าอัลเลาะฮ์ดูเหมือนจะแปลกสำหรับคนที่ไม่ใช่มุสลิม แต่คำนี้ได้ถูกศาสดาทุกคนใช้มาตั้งแต่สมัยอาดัม(ขอสันติจงมีแด่ท่าน)(มนุษย์ คนแรกที่พระเจ้าสร้าง)  จนกระทั่งถึงมูฮัมหมัด(ขอพระเจ้าทรงประทานพร)คำนี้เกิดขึ้นจากการรวมกันของภาษาอาหรับสองคำ นั่นคื อัล-อิลาห์ ซึ่งหมายถึงพระเจ้าสูงสุดเพียงองค์เดียว  โดยการตัดคำว่า “อิ” ออกไป คุณจะพบคำว่า “อัลลาฮ์(อัลเลาะฮ์,อัลลอฮ์)ตามประโยคภาษาอาหรับ  มันมีความหมายใกล้เคียงกับชื่อของผู้สร้างในภาษาฮิบรู  นั่นคือ “เอโลฮา”แต่ชาวยิวได้ใช้คำนี้ในรูปพหูพน์อย่างผิดๆว่า “เอโลฮิม” ซึ่งหมายความว่าพระเจ้ามากกว่าหนึ่งองค์ คำว่า “อัลเลาะฮ์” ดูเหมือนจะใกล้เคียงกับคำที่ใช้ในภาษาอาราเมอิคซึ่งเยซัส(พระเยซู)พูดภาษานี้ นั่นคือ  คำว่าอะลาห์(ดูEncyclopedia  Britanica 1980 ภายใต้คำว่า Allah และ Elohim)ดังนั้น  ในขณะที่คำว่าอัลเลาะฮ์เป็นสิ่งแปลกสำหรับคนทีไม่ใช่มุสลิม  แต่คำนี้ไม่ได้แปลกสำหรับศาสดาทุกคน   นับตั้งแต่อาดัมถึงมูฮัมหมัด เพราะศาสดาเหล่านี้เผยแผ่อิสลามเหมือนกัน นั่นเอง  การยอมตนโดยสิ้นเชิง และคำว่าอัลเลาะฮ์ก็หมายถึงนามเฉพาะของสิ่งสูงสุด  คำ นี้ไม่มีพหูพจน์และไม่มีเพศ ดังนั้นจึงไม่มีหลายอัลเลาะฮ์และก็ไม่มีอัลเลาะฮ์เพศชายหรือหญิง การใช้คำว่าพระเจ้าจึงก่อให้เกิดความสับสนเพราะชาวคริสเตียนยังคงคิดว่า เยซัส(พระเยซู)เป็นพระเจ้า  แม้แต่การใช้คำว่าผู้สร้าง  ก็ยังคงเกิดความสับสนเพราะคริสเตียนหลายคนก็ยังคงถือว่า เยซัสสร้างโลก” (บทสนทนา ระหว่าง มุสลิม กับคริสเตียน ดร. หะซัน เม. กาบิล ,รอยเอร์ล  จอห์นสัน น.12) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:03:29

ความคิดเห็นที่ 8 อัลเลาะฮ์ทรงให้ชาวอิสราเอลเข้ายึดแผ่นดินปาเลสไตน์ในสมัยนบีมูซา(โมเสส)และ การลงโทษชาวอิสราเอลให้เร่ร่อนในทะเลทรายซีนาย40 ปี(จากอัลกุรอานคัมภีร์ของมุสลิม)                                   การอพยพจากซีนายในอัลกุราน เรากลับมาดูว่าอัลกุรอานว่า  อัลเลาะฮ์ ทรงเล่าเรื่องเกี่ยวกับท่านนบีมูซาว่าอย่างไรในเส้นทางที่ต่อจากซีนายมาสู่ คานาอันหรือปาเลสไตน์แผ่นดินที่อัลเลาะฮ์ทรงสัญญาจะนำชาวอิสราเอลมาตั้ง ประเทศในยุคนั้น -“และจงรำลึกถึงขณะที่มูซา(โมเสส)กล่าวแก่กลุ่มชนของเขาว่า  โอ้กลุ่มชนของฉันพึงรำลึกถึงความโปรดปรานของอัลเลาะฮ์ ที่มีแด่พวกเจ้าเถิด เพราะว่าพระองค์ทรงให้มีบรรดานบี ขึ้นในหมู่พวกเจ้า  และได้ทรงให้พวกเจ้าเป็นกษัตริย์  และได้ทรงประทานแก่พวกเจ้า  ในสิ่งที่มิได้ประทานให้แก่ผู้ใดในหมู่ประชาชาติทั้งหลาย”-          -“โอ้กลุ่มชนของฉัน  จงเข้าไปในแผ่นดินอันบริสุทธิ์(คือแคว้นกันอานในเขตปาเลสไตน์)ที่อัลเลาะฮ์ได้ทรงกำหนดให้แก่พวกเจ้า  และจงอย่าหันหลังของพวกเจ้ากลับ  เพราะจะทำให้พวกเจ้ากลับกลายเป็นผู้ขาดทุน”-          -“พวกเขากล่าวว่า  โอ้มูซา(โมเสส)แท้จริงในแผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นมีพวกที่โหดเหี้ยมและพวกเราจะไม่เข้าไปในแผ่นดินนั้นเป็นอันขาด  จนกว่าพวกเขาจะออกไปจากที่นั่น  แต่ถ้าพวกเขาออกไปจากที่นั่นแล้ว  พวกเราจึงจะเข้าไป”-          -“มีชายสองคนในหมู่ผู้ยำเกรงที่อัลเลาะฮ์ทรงโปรดปรานแก่เขาทั้งสองได้กล่าวว่า “พวกเจ้าจงเข้าประตูนั้น(คือประตูเมืองกันอานหรือคานาอัน)ไปเผชิญกับพวกเขาเถิด  ครั้นเมื่อพวกเจ้าเข้าประตูนั้นไปแล้ว  แน่นอนพวกเจ้าจะเป็นผู้ชนะ  และแด่อัลเลาะฮ์นั้นพวกเจ้าจงมอบหมายเถิด  หากพวกเจ้าเป็นผู้ศรัทธา”-          -“พวกเขากล่าวว่า “โอ้มูซา  แท้จริงพวกเราจะไม่เข้าไปในนั้นอย่างเด็ดขาด  ตราบใดที่พวกเขายังอยู่ในเมืองนั้น  ดังนั้นท่านและพระเจ้าของท่าน จงไปเถิด แล้วจงต่อสู้โดยที่พวกเราจะนั่งอยู่ที่นี่””-          -“เขา(มูซา)กล่าวว่า โอ้ พระผู้อภิบาลของฉัน  แท้จริงฉันไม่มีอำนาจ(ที่จะบังคับชาวอิสราเอล)นอกจากตัวของฉันเองและพี่ชายของฉันเท่านั้น  ดังนั้นโปรดได้แยกระหว่างเรากับกลุ่มชนผู้ละเมิดเหล่านั้นเถิด”- -“พระองค์ตรัสว่า แท้จริงแผ่นดินนั้น  เป็นที่ต้องห้ามแก่พวกเขาสี่สิบปี  ซึ่งพวกเขาจะระเหเร่ร่อนไปในผืนแผ่นดิน(ทะเลทราย)ดังนั้นเจ้าจงอย่าเสียใจ   แก่กลุ่มชนผู้ละเมิดนั้นเลย”-                                        (อัลกุรอาน5/20-26) และ นี่คือหกโองการที่กล่าวถึงเรื่องราวในช่วงก่อนที่จะเข้าไปในแผ่นดินสัญญา อย่างต่อเนื่องและอัลเลาะฮ์ทรงเล่าถึงสาเหตุที่ทรงลงโทษให้ชาวอิสราเอลแร่ ร่อนอยู่ในทะเลทรายสี่สิบปี  หากไลต้องการที่จะเข้าใจความหมายของอัลกุรอานอย่างชัดเจนของหกโองการนี้  ขอให้ไลหาหนังสือที่เป็นคำอธิบายอัลกุรอานอ่านเอาเอง  ฉันจะไม่อธิบายเพิ่มเพราะฉันเห็นว่าภาพรวมของเรื่องราวที่ปรากฏน่าจะเพียงพอแล้วที่จะทำให้เราเห็นและเข้าใจเหตุการณ์โดยรวม ขอย้ำว่าเรื่อราวของมูซาในอัลกุรอานไลก็ควรให้เป็นไปตามที่อัลเลาะฮ์เล่าส่วนโมเสสในไบเบิลก็ควรให้ไปตามไบเบิล   อย่าเอาไบเบิลมาอธิบายอัลกุรอาน  แต่เจตนาของ  จ.ม.นี้เพียงแต่ยกสองคัมภีร์มาให้อ่านกันเพื่อให้รู้ว่า  ชาวยิวและคริสต์อ่านอะไรคิดอย่างไร และอิสลามอ่านและคิดอย่างไรเท่านั้น  มิได้มีเจตนาให้มาหักล้างกัน  เพราะแต่ละศาสนาต่างก็อิ่มเอมใจในสิ่งที่ตัวเองยึดถือว่า  ถูกต้องที่สุดด้วยกันทั้งนั้น………..ว่าใหม๊? จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:04:23

ความคิดเห็นที่ 9 เหตุที่ ยิวคริสต์ และอิสลามไม่ยอมรับคัมภีร์ซึ่งกันและกัน เหตุที่ไม่ยอมรับคัมภีร์ซึ่งกันและกัน ฉันมีเหตุผลที่กล่าวเช่นนี้  คือคนที่ยึดในคัมภีร์ไบเบิลเขาจะไม่ศรัทธาในอัลกุรอานเลย  เพราะเขาเชื่อว่า ท่านนบีมูฮัมหมัดซ.ล. มิได้เป็นผู้เผยวนะหรือศาสนทูตของพระเจ้าอย่างแท้จริง  แต่เป็นคนอาหรับคนหนึ่งที่สร้างเรื่องขึ้น  โดย อาศัยโครงสร้างของ ศาสนายิวและคริสต์บวกกับความคิดแบบอาหรับ ฯลฯ ดังนั้นคัมภีร์ที่พระองค์นำมาจึงถือว่าเป็นของปลอมแต่งขึ้นมาเองด้วยวิธีใด วิธีหนึ่ง  หาได้มาจากพระเจ้าที่เคยประทานทางนำให้กับ อาดัม อับราฮัม ยาโคบและโมเสสไม่  รวมทั้งภาษาก็มิได้เป็นภาษาฮิบรู  หรือ อารเมอิค แต่เป็นภาษาอาหรับซึ่งไม่เคยมีคัมภีร์ภาษานี้มาก่อน และเรียกชื่อพระเจ้าว่า “อัลเลาะฮ์”ด้วย ยิ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคยกันไปใหญ่  สรุปแล้วก็คือ  ไม่ยอมรับทั้งตัวท่านนบีมูฮัมหมัดและคัมภีร์ที่ท่านนำมา ฝ่าย ยิวนั้นไม่นับถือพระเยซู(นบีอีซา อ.ล.)เพราะไม่เชื่อว่าพระองค์เป็นผู้ที่พระเจ้าแต่งตั้งให้มาสั่งสอนและ ประทานคัมภีร์มาให้เหมือนศาสนทูตองค์ก่อนๆเช่น โยเซฟ(ยูซุฟ) หรือ โมเสส(มูซา) แม้พระองค์จะเป็นยิวเหมือนกันก็ตาม ส่วนฝ่ายคริสต์นั้นนับถือพระคัมภีร์เดิมของที่รวมหนังสือประวัติศาสตร์ ตั้งแต่สร้างโลกของยิว พร้อมกับพระคัมภีร์ใหม่ที่อ้างว่ามาจากการรวบรวมคำสอนและประวัติพระเยซูด้วย ซึ่งเป็นพระคัมภีร์ที่เน้นไปในทางจริยธรรมและการขัดเกลาตนเอง ส่วนประวัติศาสตร์การเมืองและกฏหมายนั้นก็ยังใช้พระคัมภีร์เดิมอ้างอิง เลยกลายเป็นนับถือสองเล่มไป จะมากน้อยกว่ากันอย่างไรนั้นก็ขึ้นอยู่กับคำอธิบายของแต่ละบุคคลหรือแต่ละ นิกาย ฝ่าย เราที่นับถืออิสลามก็ไม่ยอมรับคัมภีร์ไบเบิลที่มีอยู่ในปัจจุบันทั้งสองเล่ม หรือเอกสารทางศาสนาบางส่วนของยิวหรือคริสต์ที่ไม่ได้เอามารวมกับพระคัมภีร์ ไบเบิลในปัจจุบันก็ตาม เพราะอัลเลาะฮ์ได้ทรงแจ้งให้เราทราบว่า  ผู้คนในอดีตได้ปรับปรุงแก้ไขสังคยานาจนมันได้เลอะเลือนออกไปจากตัวบทเดิมอย่างยากที่จะรู้ว่า  อะไร คือสิ่งที่อัลเลาะฮ์ทรงประทานมาให้ศาสนทูตของพระองค์อย่างแท้จริงหรืออะไร คือสิ่งที่ถูกตัดออกหรือเพิ่มเติมเข้าไป ดังอัลเลาะฮ์ ซ.บ. ได้ตรัสไว้ในคัมภีร์อัลกุรอานว่า -“และพวกเขาไม่รู้หรือว่า  แท้จริงอัลเลาะฮ์นั้น  ทรงรู้ในสิ่งที่พวกเขาปกปิดไว้และสิ่งที่พวกเขาเปิดเผย”- -“และในหมู่พวกเขานั้น มีบรรดาผู้ที่อ่านเขียนไม่เป็น   ซึ่งพวกเขาไม่รู้คัมภีร์นอกจากความเพ้อฝัน  และพวกเขาหามีอะไรไม่  นอกจากความคาดคะเนเท่านั้น”- -“ดังนั้นความวิบัติจะประสบแก่บรรดาผู้ที่เขียนคัมภีร์ขึ้นด้วยมือของตนเอง แล้วกล่าวอ้างว่า นี่แหละมาจากอัลเลาะฮ์  เพื่อพวกเขาจะได้นำมันไปแลกกับราคาเพียงเล็กน้อย  ดังนั้นความวิบัติจึงประสบแก่พวกเขา  เนื่องจากสิ่งที่พวกเขาได้เขียนขึ้น  และความวิบัตินั้นจะประสบแก่พวกเขา  เนื่องจากสิ่งที่พวกเขาแสวงหาไว้”- (อัลกุรอาน2/77-79) มุสลิมเราจึงถือว่า  คัมภีร์โบราณเล่มก่อนๆที่พระเจ้าประทานมานั้น  ไม่สามารถใช้ธิบายกุรอานได้  นอกจากอ่านเพื่อเป็นมุมมองหนึ่งเท่านั้น  การอธิบายกุรอานนั้นจะมาจากอัลกุรอาน อธิบายอัลกุรอานเอง  หรือท่านนบีมูฮัมหมัดอธิบายเอง หรือสาวกที่ท่านนบีมูฮัมหมัดรับรองอธิบาย  จึง จะถือว่าเป็นหลักฐานในการให้ความหมายอัลกุรอานที่ชัดเจน ตรงเป้าหมายของอิสลาม ซึ่งได้รวมคำสั่งของพระเจ้าไว้ทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นการเมืองสังคม จริยธรรม ประวัติศาสตร์ ข้อชี้แจงที่ขัดแย้งในอดีต ฯลฯ อยู่ในเล่มเดียวจบ            เอาละคราวนี้เราลองมานึกถึงภาพ  ท่านนบีมูซากับชาวอิสรออีลจำนวนมากที่อพยพมาตั้งหลักจ้องมองแผ่นดินที่ถูกสัญญาไว้ตามอัลกุรอาน  แล้วยังจะต้องเร่ร่อนต่อไปอีกสี่สิบปี                หากพระเจ้าไม่ทรงประทานอาหารพิเศษให้ก็น่าจะล้มตายกันแทบหมดเผ่าพันธุ์ก่อนจะมาถึงที่นี่แล้ว  เพราะจะเอาน้ำเอาแผ่นดินที่ไหนไปเพาะปลูกหรือเลี้ยงสัตว์และยังต้องเดินทาง  แต่พระเจ้าก็ทรงรักษาสัญญาดูแลสายเลือดของอิสราเอลให้มีอยู่ต่อไป  ในความเมตตากรุณาของพระองค์  และจะสร้างชาติสร้างอาณาจักรให้เป็นของชาวอิสราเอลเอง  ซึ่งพวกเขาจะต้องเชื่อในพระเจ้าอย่างบริสุทธิ์ใจ อย่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยว ไม่ว่าจะอยู่ในยามสุขสบาย ขับขันหรือยากลำบากก็ตาม จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:05:04

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องราวบางตอนของนบีมูซา อ.ล. (โมเสส)ที่มีแต่ในอัลกุรอานคัมภีร์ของอิสลาม เรื่องโมเสสที่มีเฉพาะในอัลกุรอาน            มี เหตุการณ์บางเหตุการณ์ที่อัลกุรอานกล่าวถึงท่านนบีมูซา(โมเสส) ที่ไม่ปรากฏอยู่ที่ใดและไม่เคยถูกเล่ามาก่อนในบทใดของอัลกุรอานนอกจากบทนี้ พระเจ้าทรงมีโองการเล่าต่อเนื่องกัน 21 โองการจนจบเรื่อง น้องไลลาจะเห็นว่าอัลกุรอานกล่าวถึงเรื่องราวของท่านนบีมูซา อ.ล. ในหลายบทแต่เรื่องราวต่อเนื่องกันอธิบายเรื่องราวของเหตุการณ์ซึ่งกันและกัน และเดินเรื่องคล้ายกับการเล่าในพระคัมภีร์เดิมของชาวคริสต์หากเอามาเรียบเรียงระยะเวลาของการเล่าลำดับเหตุการณ์                           แต่เรื่องของนบีมูซา อ.ล. (โมเสส)ในอัลกุรอานบทที่ 18 โองการที่62-82 นี้เป็นการเล่าถึงเรื่องราวที่แยกออกจากการเล่าถึงประวัติศาสตร์ชนชาติ อิสรออีล(อิสราเอล)กับท่านนบีมูซา และไม่มีเหตุการณ์นี้ในพระคัมภีร์เดิมของชาวยิวและคริสต์ เป็นการเล่าถึงภาวะการณ์ การทดสอบจิตใจของท่านนบีมูซา(โมเสส)โดยเฉพาะ มีนัยยะหลายอย่างในการเข้าใจของฉัน แต่ไม่แน่ใจว่าน้องไลลาจะเข้าใจอย่างไร                          ฉันขอยกมาให้อ่านประกอบกับคำชี้แจงของนักวิชาการอิสลามซักหน่อย  ก่อนที่จะได้อ่านเรื่องของท่านนบีมูซาในเชิงประวัติศาสตร์ต่อ            “เรื่องราวของนบีมูซา อ.ล. มิได้นำมากล่าวไว้ในอัลกุรอานนอกจากในบทนี้ อัลกุรานมิได้กำหนดสถานที่นอกจากกล่าวว่า  เป็นชุมทางแห่งสองทะเล และมิได้กำหนดเวลาว่าเป็นช่วงไหนของชีวิตท่านนบีมูซา  ไม่ว่าจะเป็นขณะที่อยู่ในอียิปต์ก่อนที่วงศ์วานอิสราเอลออกไปหรือหลังจากพาออกไปแล้วและเมื่อใด  ก่อนเดินทางไปยังดินแดนศักสิทธิ์ หรือหลังจากเดินทางไปถึงที่นั่นแล้ว………มีรายงานมากมายจากอิบนุอับบาส(สหายผู้ใกล้ชิดคนหนึ่งของท่านนบีมูฮัมหมัด)และคนอื่นๆในเรื่องนี้  แต่เราขอยุติเพียงบทของเรื่องที่มีปรากฎอยู่ในอัลกุรอานและเรามีความเชื่อว่าการที่อัลกุรอานได้นำมากล่าวไว้  โดยมิได้เพิ่มเติมและมิได้กำหนดสถานที่ วัน เวลา และชื่อต่างๆนั้นเป็นเคล็ดลับโดยเฉพาะ” (เชิงอรรถของกุรอานพร้อมความหมายภาษาไทย  โดย อ. สุรพล  บุญมาเลิศ  น.579) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:05:58

ความคิดเห็นที่ 11 ในยุคของท่านนบีมูซาอ.ล.(โมเสส)นี้  มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับกฏเกณฑ์ของเหตุผล อย่างที่เราใช้ชีวิตในปัจจุบัน  แต่เป็นเรื่องที่พิสูน์ว่าปาฏิหารย์นั้นเมื่อเกิดขึ้นแล้วคนที่พบเห็นกับตาจะยอมสยบด้วยจริงใจจริงหรือ?            ต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์หนึ่งที่เกิดกับท่านนบีมูซา  เมื่อไหร่ที่ไหนไม่รู้            “วันหนึ่งสาวกถามท่านว่า “ท่านผู้เป็นทูตของพระเจ้า  ในโลกนี้มีใครมีความรู้ดีกว่าท่านอีกใหม”          “ไม่มี”  ท่านนบีมูซาตอบ “คนที่มีความรู้ดีกว่าใครคือ ฉันเอง”          น่าเสียดายที่ท่านนบีมูซาลืมตอบสาวกว่า พระองค์ย่อมไม่ใช่ผู้มีความรู้ดี พระเจ้าเท่านั้นที่ทรงรู้ดีกว่าใคร          แต่เมื่อมูซาพลั้งปากพูดไปเช่นนั้นแล้ว  พระเจ้าก็แจ้งแก่เขาว่า ในโลกนี้คนที่มีความรู้ดีกว่านบีมูซานั้นยังมี  ผู้นั้นเป็นทาสของพระเจ้า  มีนิวาสสถานอยู่ระหว่างชุมทางสองทะเล          “ข้าปรารถนาจะพบชายนั้น” เขาอุธรณ์          “จงออกเดินทางไป  พร้อมกับปลาในข้อง  บนเส้นทางที่จะเดินนั้นที่ใดปลาไม่มี  ที่นั่นสูเจ้าจะได้พบเขา”          นบีมูซาเดินทางพร้อมกับเด็กคนหนึ่งชื่อ ยูซะ (ฉันว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับโยชูวาบุตรของนูน)เขาหิ้วขนมปังและข้องปลา……….” (25 ศาสดา มูซา ฮารูน  โดยประโยชน์  ค้าสุวรรณ น.98 พ.ที่ ส. วงศ์เสงี่ยม)          ต่อไปนี้เป็นดำรัสของอัลเลาะฮ์ที่มีอยู่ในอัลกุราน            -“และ(จงรำลึกถึง) เมื่อมูซาได้กล่าวแก่คนใช้หนุ่ม(ยูซะอ์ อิบนุ(บุตรของ)นูน)ของเขาว่า “ฉันจะยังคงเดินทางต่อไปจนกว่าจะบรรลุสู่ชุมทางสองทะเล  หรือฉันจะคงเดินทางต่อไปอีกหลายปี”-          -“ดังนั้นเมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงระหว่างชุมทางระหว่างสองทะเลแล้ว  ทั้งสองลืมปลาของเขา  ดังนั้นมันจึงหาวิธีของมันลงทะเลไปตามทาง”- (อัลกุรอาน 18/60-61)            ส่วนใหญ่นักธิบายกุรอานมีความเห็นว่า  ชุมทางระหว่างเมดิเตอร์เรเนียนและทะเลแดง  คือบริเวณทะเลสาบอัลมุรเราะฮ์กับทะเลสาบอัลติชาฮ์ หรือชุมทางของอ่าวอะเกาะบะฮ์(อ่าวอะกาบาฮ์)และสุเอชในทะเลแดง  เพราะอาณาบริเวณนี้เป็นสถานที่เกิดเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ของวงศ์วานอิสรออีลเนื่องจากการเดินทางออกจากอียิปต์            -“ครั้นทั้งสองเดินทางออกมาอีก  เขาได้กล่าวแก่คนใช้หนุ่มของเขาว่า “จงนำอาหารกลางวันของเราออกมา  ความจริงเราได้รับความลำบากจากการเดินทางของเราในครั้งนี้”-          -“เขา(คนรับใช้)กล่าวว่า “ท่านมิเห็นดอกหรือ  เมื่อเราพักอยู่ที่ก้อนหิน  แท้จริงฉันลืมที่จะพูดถึงเรื่องปลา  และไม่มีผู้ใดที่ทำให้ฉันลืมกล่าวถึงมัน  นอกจากซาตาน และมันหาทางลงทะเลอย่างน่าประหลาดใจแท้”-          -“เขากล่าวว่า “นั่นแหละคือสิ่งที่เราต้องการหา(พบปะคนดี) ดังนั้นทั้งสองจึงหวนกลับตามร่องรอยของที่เดิม”-          -“ แล้วทั้งสองได้พบบ่าวคนหนึ่งจากปวงบ่าวของเรา  ที่เราได้ประทานความเมตตาจากเราแก่เขา”- (อัลกุรอาน 18/62-65)            นักธิบายกุรอานกล่าวว่า  ทั้งสองได้พบกับค่อฎิร ที่โขดหินแห่งหนึ่งที่ปลาหายไป  ตาม รายงานที่มีหลักฐานจากอัลกุรอาน และซุนนะฮ์ ยืนยันว่า ค่อฎิร เป็นนบีท่านหนึ่งซึ่งในโองการนี้ ได้ใช้สำนวนว่าเป็นบ่าวคนหนึ่งในปวงบ่าวของพระองค์  โดยสำนวนนี้อัลเลาะฮ์เคยใช้กับบรรดานบี            -“มูซาได้กล่าวแก่เขาว่า “ฉันจะขอติดตามท่านไปได้ใหม  โดยให้ท่านสอนสิ่งที่ที่ท่านได้เรียนรู้มาแก่ฉัน  ตามแนวทางที่เที่ยงตรง”-          -“เขา(ค่อฎิร)กล่าวว่า “แท้จริง ท่านจะไม่สามารถมีความอดทนร่วมกับฉันได้”- (อัลกุรอาน18/66-67)          อิบนุอับบาสอธิบายว่า  ท่านจะอดทนไม่ได้ต่อการกระทำของฉัน  เพราะฉันรู้สิ่งเร้นลับบางอย่าง   ที่อัลเลาะฮ์ให้รู้            -“และท่านจะอดทนได้อย่างไรในสิ่งที่ท่านไม่มีความรู้อย่างถ่องแท้”-          -“เขา(มูซา)กล่าวว่า “หากอัลเลาะฮ์ทรงประสงค์  ท่านจะรู้ว่าฉันเป็นผู้อดทนและฉันจะไม่ฝ่าฝืนคำสั่งของท่าน”-          -“ดังนั้น ทั้งสองจึงออกเดินทาง  จนกระทั่งเมื่อทั้งสองลงเรือ เขา(ค่อฎิร)จึงเจาะเรือให้เป็นรู  เขา(มูซา)กล่าวว่า “ท่านเจาะรูมันเพื่อให้คนที่อยู่ในเรือจมน้ำตายกระนั้นหรือ  โดยแน่นอนท่านได้นำมาซึ่งสิ่งที่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง”- (อัลกุราน18/68-71)            นักอธิบายอัลกุรอานกล่าวว่า “เมื่อทั้งสองออกเดินทางมาตามชายทะเล  จนกระทั่งเมื่อเรือผ่านมา  บรรดาลูกเรือรู้จัก ค่อฎิร จึงให้ทั้งสองลงเรือไปโดยไม่คิดค่าโดยสารแต่อย่างใด            -“เขา(ค่อฎิร)กล่าวว่า “ฉันมิได้บอกหรือว่า  แท้จริงท่านจะไม่สามารถมีความอดทนร่วมไปกับฉันได้”-          -“เขา(มูซา)กล่าวว่า “โปรดอย่าเอาโทษกับฉันเลย  ในสิ่งที่ฉันลืม และอย่าบังคับฉันให้ลำบากใจในเรื่องของฉันเลย”-          -“ดังนั้นเขาทั้งสองจึงเดินทางต่อไป(เมื่อขึ้นจากเรือแล้ว)  จนกระทั่งเมื่อทั้งสองพบเด็กคนหนึ่ง เขา(ค่อฎิร)จึงฆ่าเด็กคนนั้น เขา(มูซา)กล่าวว่า “ท่านฆ่าชีวิตบริสุทธิ์ โดยที่เขามิได้ทำผิดต่อชีวิตอื่นกระนั้นหรือ  แน่นอนท่านทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่ง””-          -“เขา(ค่อฎิร)กล่าวว่า “ฉันมิได้บอกกับท่านหรือว่า  แท้จริงท่านจะไม่สามารถมีความอดทนร่วมไปกับฉันได้”-          -“เขา(มูซา)กล่าวว่า “หากฉันถามสิ่งใดจากท่านหลังจากนี้  ท่านอย่าคบฉันเป็นเพื่อนอีกเลย  แน่นอน ท่านมีข้อแก้ตัวจากฉันพอแล้ว””-          -“ดังนั้นทั้งสองจึงออกเดินทางต่อไป  จนกระทั่งทั้งสองพบชาวตำบลหนึ่ง  ทั้งสองได้ขออาหารจากชาวเมืองนั้น  แต่พวกเขาปฏิเสธที่จะต้อนรับทั้งสอง  ต่อมาทั้งสองได้พบกำแพงแห่งหนึ่ง กำลังจะพังลงมา แล้วเขาก็ทำให้มันตรง เขา(มูซา) กล่าวว่า “ถ้าท่านประสงค์แน่นอนท่านจะเอาค่าแรงตอบแทนจากมันได้””-          นักอธิบายกุรอานกล่าวว่า เพื่อนำค่าแรงไปซื้ออาหารเพราะทั้งสองหิวไม่มีอาหารและชาวเมืองก็ไม่ต้อนรับ            -“เขา(ค่อฎิร)กล่าวว่า “นี่คือการแยกทางกันระหว่างฉันกับท่าน  ฉันจะบอกท่านในความหมายที่ท่านไม่สามารถมีความอดทนในสิ่งนั้นๆได้”-          -“ส่วนเรื่องเรือเดินทะเลนั้น  ปรากฎว่ามันเป็นพวกผู้ขัดสนทำงานอยู่ในทะเล  ฉันตั้งใจจะทำให้มีตำหนิ  เพราะเบื้องหลังพวกเขานั้น มีกษัตริย์องค์หนึ่งคอยยึดเรือดีๆทุกลำโดยใช้อำนาจ”-            -“และส่วนเรื่องเด็กนั้นก็คือ  พ่อแม่ของเขาเป็นผู้ศรัทธา  เรากลัวว่าเขาจะเคี่ยวเข็ญให้ทั้งสองตกอยู่ในการละเมิดและปฏิเสธศรัทธา”-          -“ดังนั้นเราปรารถนา(ฆ่าเขาโดยหวัง)ว่า  พระผู้อภิบาลของเขาทั้งสองจะทรงเปลี่ยนลูกที่ดีกว่าให้แก่ทั้งสอง  มีความบริสุทธ์กว่าและมีความเมตตา(แก่ทั้งสอง)มากกว่า”-          -“และเรื่องของกำแพงนั้นมันเป็นของเด็กกำพร้าผู้ชายสองคนที่อยู่ในเมือง และใต้กำแพงนั้นเป็นขุมทรัพย์ของเขาทั้งสอง  และพ่อแม่ของเด็กทั้งสองเป็นคนดี  ดังนั้นพระผู้อภิบาลของท่าน ประสงค์จะให้เด็กทั้งสองบรรลุสู่ความเป็นผู้ใหญ่   และจะให้เขาทั้งสองเอาสมบัติของเขาทั้งสองออกมาเอง  เป็นความเมตตาจากพระผู้อภิบาลของท่าน  และฉันมิได้ทำสิ่งนั้นตามความพอใจของฉัน  นั่นคือความหมายที่ท่านไม่สามารถมีความอดทนต่อสิ่งนั้นๆได้”-                                  (อัลกุรอาน18/72-82) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:06:21

ความคิดเห็นที่ 12 ตัวอย่างการตัดสินคดีของท่านนบีมูซา(โมเสส)(จากคัมภีร์อัลกุรอานของมุสลิม)                             บทบาทของนบีมูซา อ.ล.ในการตัดสินคดี            มาดูท่านนบีมูซา(โมเสส)ในฐานะผู้พิพากษาและความชัดเจนในการตัดสินคดีความที่อัลเลาะฮ์ทรงให้สิทธิ์พิเศษแก่ท่านนบีมูซา  เพื่อให้ความชัดเจนแก่ชุมชนของท่าน  ดัง นั้นทุกอย่างที่เป็นคำสั่งของอัลเลาะฮ์และได้บัญชาต่อท่านนั้นเป็นประกาศิต ซึ่งจะคิดว่าสิ่งใดที่มาจากพระเจ้าเป็นเรื่องล้อเล่นไม่ได้  เพราะน้องไลลาจะเห็นได้ว่าหลายอย่างที่ชาวอิสราเอลได้พบนั้นเป็นความจริงที่เหนือธรรมชาติที่พระเจ้าได้ให้ความประจักษ์แจ้งแล้ว            และ นี่ก็เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งในความดื้อดึงไม่มั่นใจในพระเจ้า และพยายามที่จะเฉไฉต่อหลักการที่อัลเลาะฮ์สั่งให้กระทำ ทั้งที่มีศาสนทูตที่พูดภาษา และเชื้อชาติเดียวกับเขามานำทางก็ตาม  เขาก็ยังไม่มอบความเชื่อมั่นอย่างจริงใจต่อัลเลาะฮ์            “มาอีล  มีหลานชายอยู่สองคนและชายทั้งสองมีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่า วันใดที่มาอีลวายชนม์  ทรัพย์สินของมาอีลย่อมตกเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาทั้งสอง  แต่เมื่อเขาเห็นว่ามาอีลยังไม่ตาย  เขาก็พากันฆ่าด้วยความหวังในมรดก  ฆาตกรใจเย็นอย่างเขากระทำฆาตกรรมอำพราง เขาฆ่ามาอีลแล้วก็แบกศพของมาอีลไปทิ้งไว้ ณ ตำบลอื่นและปรักปรำว่าชาวตำบลนั้นฆ่ามาอีล  แต่ชาวตำบลนั้นก็มีหลักฐานในการยืนยันความบริสุทธิ์ของตน  ว่าเขามิได้ฆาตกรรมมาอีล นบีมูซาขอพรต่อพระเจ้าให้ดลใจท่านให้สามารถพิสูจน์การฆาตกรรมนี้อย่างชัดแจ้ง” (25ศาสดา มูซา ฮารูน โดย ฮัจญีประโยชน์ ค้าสุวรรณ  น.124-125 พิมพ์ที่ ส วงศ์เสงี่ยม)            -“และจงรำลึกถึง ขณะที่มูซาได้กล่าวแก่กลุ่มชนของเขาว่า  แท้จริงอัลเลาะฮ์ ทรงบัญชาแก่เจ้าให้เชือดวัวตัวเมียตัวหนึ่ง  พวกเขากล่าวว่า  ท่านจะถือเอาพวกเราเป็นที่ล้อเล่นกระนั้นหรือ  มูซากล่าวว่า  ฉันขอความคุ้มครองจากอัลเลาะฮ์ ให้พ้นจากการที่ฉันจะเป็นพวกโง่เขลาเบาปัญญา”-          นักอธิบายกุรอานกล่าวว่า  “เพื่อเอาส่วนหนึ่งของวัว ไปตีร่างของผู้ที่ถูกฆ่าตาย แล้วผู้นั้นจะฟื้นขึ้นมาบอกว่าใครเป็นคนฆ่าแล้วก็ตายตามเดิม”            -“พวกเขากล่าวว่า  โปรดวิงวอนต่อพระผู้อภิบาลของท่านแก่เราเถิด  พระองค์ก็จะทรงแจ้งแก่พวกเราว่า วัวนั้นเป็นอย่างไร  มูซากล่าวว่า “แท้จริงพระองค์ตรัสว่า  มันเป็นวัวตัวเมียที่ไม่แก่และไม่สาว แต่มีอายุกึ่งกลางระหว่างนั้น  พวกเจ้าจงปฏิบัติตามสิ่งที่พวกเจ้าถูกใช้เถิด”-          -“พวกเขากล่าวว่า  โปรดวิงวอนต่อพระผู้อภิบาลของท่านให้แก่เราเถิด  พระองค์ก็จะทรงแจ้งแก่เราว่า  วัวตัวนั้นสีอะไร มูซากล่าวว่า “แท้จริงพระองค์ตรัสว่า  มันเป็นวัวสีเหลือง สีของมันเข้ม ซึ่งทำให้เกิดความปิติยินดีแก่บรรดาผู้พบเห็น”-          -“พวกเขากล่าวว่า โปรดวิงวอนต่อพระผู้อภิบาลของท่านให้เราด้วยเถิด  พระองค์ก็จะทรงแจ้งแก่เราว่า  วัวตัวนั้นเป็นอย่างไร  แท้จริงวัวนั้นมันคล้ายๆแก่พวกเรา  และหากพระองค์ทรงประสงค์แล้ว  แน่นอนพวกเราก็เป็นผู้ที่ได้รับทางนำที่ถูกต้อง”-          -“มูซากล่าวว่า แท้จริงพระองค์ตรัสว่า  มันเป็นวัวที่ไม่ยอมสงบง่ายๆ ที่จะไถนาและที่จะทดน้ำเข้านา  เป็นวัวที่บริสุทธิ์ ปราศจากสีอื่นใดแซมในตัวมัน  พวกเขากล่าวว่า   บัดนี้ท่านได้นำความจริงมาแล้ว  พวกเขาก็เชือดมัน โดยที่พวกเขาเกือบจะไม่ทำมันอยู่แล้ว”- (อัลกุรอาน2/67-71)            “แล้วพวกเขาก็เชือดวัวที่มีลักษณะดังกล่าว  ทั้งนี้หลังจากได้ค้นหาด้วยความยากลำบาก และเกือบจะไม่ได้ทำกันอยู่แล้ว  ท่านนบีมูฮัมหมัด ซ.ล. กล่าวว่า          “หากพวกเขามิได้ยกเว้นและมิได้กล่าวว่า “หากอัลเลาะฮ์ทรงประสงค์แล้ว” แน่นอนวัวตัวนั้น ย่อมไม่ประสบแก่พวกเขาตลอดกาล”            ความจริงถ้าพวกเขาปฏิบัติแต่เริ่มแรกโดยนำวัวตัวเมียตัวใดตัวหนึ่งมาเชือด เรื่องมันก็จบแค่นั้น  แต่เนื่องด้วยการมีนิสัยดึงดันไม่ยอมที่จะทำตามจึงอิดเอื้อนถามโน้นถามนี่เป็นการสร้างเงื้อนไขให้เกิดความลำบากแก่พวกเขาเอง  อิบนิกะซีร์ ได้รายงานจากอิบนับบาส(นักอธิบายกุรอานสหายท่านนบีมูฮัมหมัด)ว่า          “หากพวกเขาเชือดวัวตัวใดที่พวกเขาต้องการ  แน่นอนมันย่อมให้ความเพียงพอแก่พวกเขาแล้ว  แต่ทว่าพวกเขาได้บีบรัดตัวของพวกเขาเอง   อัลเลาะฮ์ก็ทรงบีบรัดพวกเขาตามไปด้วย” (คำธิบายความหมายอัลกุรอาน ญุซอ์ ทีหนึ่ง โดย สมาคมนักเรียนเก่าอาหรับ น.247-248)            -“และจงรำลึกถึง   ขณะที่พวกเจ้าฆ่าคนหนึ่ง  แล้วพวกเจ้าต่างปกป้องตัวเองในเรื่องนั้น  อัลเลาะฮ์จะเป็นผู้ทรงเปิดเผยสิ่งที่พวกเจ้าปกป้องเอาไว้”-          -“แล้วเราได้กล่าวไว้วา พวกเจ้าจงตีเขา(ผู้ตาย)ด้วยบางส่วนของวัว(ตัวที่ถูกเชือด)นั้น  ในทำนองนั้นแหละอัลเลาะฮ์จะทรงให้ผู้ตายมีชีวิตขึ้นมา  และจะทรงใหพวกเจ้าเห็นสัญญาณต่างๆ  ของพระองค์เพื่อว่าพวกเจ้าจะได้เข้าใจ”-                   นักอธิบายอัลกุรอานกล่าวว่า  หลังจากที่เหตุการณ์ได้ประจักษ์จริงตามที่ท่านนบีมูซาได้บอกให้กระทำแล้ว พวกเขาก็กลับไปสู่การดื้อดึงอีก          -“หลังจากนั้น  หัวใจของพวกเจ้าก็แข็งกระด้างเสมือนดั่งหิน  หรือแข็งกระด้างยิ่งกว่า และแท้จริงนั้น  มีส่วนที่บรรดาธารน้ำพวยพุ่งออกมา  และ แท้จริงจากหินนั้นมีส่วนที่แตกออกแล้วมีน้ำไหลออกจากมัน และแท้จริงหินนั้นมีส่วนที่ทลายเนื่องจากความเกรงกลัวอัลเลาะฮ์และอัลเลาะฮ์ นั้นจะไม่ทรงลืมสิ่งที่พวกเขากระทำ”- (อัลกุรอาน2/72-74) จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:07:06

ความคิดเห็นที่ 13 มรณะกรรมของ นบีฮารูน อ.ล.(อาโรน)และนบีมูซา อ.ล.(โมเสส)ในทัศนะของอิสลาม                                                                             มัสยิดที่ฝังศพท่านนบีมูซา(โมเสส) หลุมฝังศพท่านนบีมูซา ซึ่งอยู่ในปาเลสไตน์                     มรณะกรรมของท่านนบีฮารูนและนบีมูซา อัลกุรอานไม่ได้กล่าวถึงวาระสุดท้ายของท่านนบีมูซา และนบีอีกหลายท่านอัลกุรอานก็มิได้กล่าวถึง  แต่ มีหนังสือบางเล่มของนักเขียนอิสลามได้เขียนถึงเรื่องนี้แต่เขาไม่ได้บอกว่า เขานำหลักฐานการเขียนประวัติช่วงนี้มาจากไหนเพราะไม่ได้ระบุไว้  แต่ฉันเห็นว่าในช่วงที่หนังสือเล่มนี้กล่าวถึงมิได้มีผลต่อหลักการใดๆ  ในเรื่องข้อห้ามข้อใช้จากอัลเลาะฮ์ ซ.บ. เพียงแต่เป็นเหมือนรายงานประวัติศาสตร์ช่วงหนึ่ง  จึงอยากเอามาจบประวัติท่านนบีมูซาเพื่อไลจะได้สบายใจในตอนสุดท้ายของชีวิตท่าน                        “สี่สิบปีที่ทุ่งราบแห่งนั้น วันหนึ่งนบีมูซาก็กล่าวแก่พี่ชายว่า          “ฮารูน  พี่ที่รักของฉันเราได้เคยร้องให้เพราะผิดหวังมาแล้ว ต่อไปนี้เราจะไม่ร้องให้เพื่อเขาอีก  เราสองคนพี่น้องจะจากเขาไป”          สองพี่น้องออกเดินจากทุ่งราบ อัลเตี๊ยะห์ มาจนถึงภูเขา “ฮูร” นบีฮารูนว่า          “พักที่นี่ก่อนเถิดน้องเอ๋ย  ชีวิตของเราได้เหน็ดเหนื่อยมาช้านาน  พี่เองอยากพักที่นี่ชั่วชีวิต”                   คืนนั้นเอง….นบีฮารูนก็ได้วายชนม์อย่างสงบ  สมกับคำพูดของตนดั่งเป็นญาณสังหรณ์นบีมูซาเดินลงจากภูเขาด้วยหัวใจอันอ่อนเปลี้ยเพื่อแจ้งข่าวให้กับชาวอิสราเอลทราบ          “ท่านฆ่าพี่ชายของท่านเองกระมัง”  ชาวอิสราเอลถาม          “เราไม่เลวพอเหมือนอย่างทีท่านคิด  พี่ชายของเราตายเพราะวาระสุดท้ายของเขา  ตามที่พระเจ้ากำหนดให้”  นบีมูซาตอบ          “ถ้าเช่นนั้น  พาเราไปดูศพพี่ของท่านบ้างเป็นไร” ชาวอิสราเอลกล่าว          “ได้ซิ    จงไปกับเรา”  แล้วนบีมูซาก็พาชาวอิสราเอลไปเยี่ยมศพนบีฮารูน                   ศพนั้นตายสนิทและไม่มีร่องรอยว่าจะถูกฆ่า  แต่ชาวอิสราเอลก็ยังคิดว่า นบีมูซาอาจฆ่าพี่ด้วยกำลังของตนเอง  นบีมูซาจึงขอพรพระเจ้าให้นบีฮารูน คืนชีพมาสักอึดใจหนึ่ง เพื่อนบีฮารูนจะได้ยืนยันว่าตนมิได้ตายด้วยน้ำมือของมูซา          นบีฮารูนได้ฟื้นขึ้นด้วยการลืมตา  และกล่าวว่า “โอ้ชาวอิสราเอล  มูซามิได้ฆ่าฉัน ฉันตายตามวาระที่พระเจ้ากำหนดไว้”  นบีฮารูนกล่าวแล้วก็ตายสนิท  ชาวอิสราเอลจึงนำเรื่องนี้มาเล่าให้พวกของตน          “ฉันกับพวกท่านต่อไปนี้คงจะไม่ได้พบกันอีก เราจะต้องจากกันชั่วกัลปาวสานต์  ฉันขอแต่งตั้งยูซะห์(โยชูวา บุตรของนูน)ทำหน้าที่แทนฉัน ลาก่อนชาวอิสราเอล”          นบีมูซาจากสาวกของตนมา และไม่นาน………มรณทูต(ทูตสวรรค์ที่ทำหน้าที่นี้ชื่อ มะลาอิกะตุลเมาต์)ก็ได้แจ้งท่านว่า เขามาเอาชีวิตท่านนบี          “ท่านจะเอาชีวิตของฉันออกทางไหน” นบีถาม          “ทางปาก” มะลาอิกะตุลเมาต์หรือมรณทูตตอบ          “ปากของฉันเคยสนทนากับพระเจ้า  และกล่าวนามพระองค์อยู่เนืองนิตย์  ทำไมท่านจะเอาชีวิตฉันออกทางนั้น”          “ถ้าเป็นเช่นนั้น  เราขอเอาชีวิตท่านออกทางหู”          “หูของฉันก็เคยฟังพระกระแสรับสั่งของพระองค์ตลอดมา”          “ตาของฉันก็เคยเห็นรัศมีของพระเจ้ามาแล้วที่เขา ฏูร(ซีนาย)”          “ถ้าเช่นนั้นทางจมูก”          “จมูกของฉันก็เคยได้กลิ่นที่ประทับพระเจ้าเช่นกัน”          “ถ้าเช่นนั้น   ทางฝ่าเท้า ฝ่ามือ หรือกระหม่อมของท่าน”          “ส่วนเท้าของฉันเคยเดินเฝ้าพระเจ้าที่เขาซีนาย   สองมือของฉันเคยแบกคัมภีร์ของพระองค์  และกระหม่อมของฉันเคยก้มกราบพระองค์มาแล้วอย่างใกล้ชิด”  นบีมูซาตอบมรณทูต มรณทูตจึงกลับไป “สูเจ้าไม่รักเรา และปรารถนาจะอยู่ใกล้เราหรือมูซา” พระเจ้าตรัส  นบีมูซาก้มลงกราบทันที “โอ้  พระผู้อภิบาลของข้าพระองค์  ข้าพระองค์ปรารถนาที่จะอยู่ใกล้ชิดพระองค์แล้วอย่างที่สุด  แต่ขอให้ข้าพระองค์ได้สิ้นลมหายใจ ในแผ่นดินอันศักสิทธิ์(บัยตุลมุกอสดิส ในเยรูซาเล็ม)เถิด” นบีมูซาเดินไปถึงจุดหมาย  และที่นั่นท่านได้พบชายหนึ่งกำลังขุดหลุมศพ “ท่านขุดหลุมฝังใครหรือ”นบีถาม “ฉันขุดหลุมเพื่อฝังบ่าวคนหนึ่งของพระเจ้า  ซึ่งพระเจ้ากำหนดให้เขาฝังร่างลงที่นี่” “หลุมนี่ช่างพอดีกับฉันเสียนี่กระไร” นบีมูซากล่าว และลองไปนอนในหลุมนั้น  ผู้ขุดหลุมจึงกล่าวว่า “โอ้ท่านนบีของพระเจ้า  ฉันคือมะลาอิกะฮ์ หลุมนี้ขุดไว้สำหรับท่าน  เป็นสถานที่ที่จะพาท่านไปสู่สวรรค์” ท่านนบีก้มลงกราบพระเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนสิ้นลมปรานท่านนบีกล่าวว่า “โอ้พระผู้อภิบาลของข้าพระองค์ ข้าพระองค์ขอขอบพระคุณในความปรารถนาของพระองค์” (25ศาสดา มูซา ฮารูน โดยฮัจญีประโยชน์  ค้าสุวรรณ น.136-139) และนี่คือการเริ่มต้นการกลับมาแผ่นดินสัญญาที่อัลเลาะฮ์ทรงสัญญาไว้อีกครั้งหนึ่งโดยการให้ศาสนทูตของพระองค์นำชนชาตินี้กลับมา  เพื่อจะเป็นแบบอย่างที่ดีตามแนวทางของพระองค์และจะเป็นชนชาติที่เป็นพยานว่า  ทางนำของอัลเลาะฮ์ไม่เคยขาดหายไปจากมนุษยชาติเลย และดูแลให้สร้างประเทศชาติจากสายเลือดอิสราเอลโดยอยู่ในสายพระเนตรของพระเจ้า  เช่น ส่งศาสนทูตและผู้นำที่ซื่อสัตย์มาให้ความรู้และดูแล ให้กฏหมายตั้งแต่ก่อนตั้งประเทศและเป็นบรรทัดฐานหลังจากตั้งประเทศแล้ว เพื่อให้ดูแลประชากรทั้งหลายที่แตกต่างอย่างเที่ยงธรรมตามระบอบการปกครองใน แนวทางของพระเจ้าองค์เดียว  เพียงขอให้สายเลือดอิสราเอลรักษาสัญญาทุกประการที่ได้ให้ไว้กับพระเจ้านับตั้งแต่ยุคอับราฮัม ขอย้ำว่านี่เป็นทัศนะของมุสลิมนะ อย่างน้อยฉบับนี้ฉันได้พาไลกลับมาใกล้แผ่นดินสัญญานี้อีกครั้งหนึ่ง  สิ่งเหล่านี้จะเป็นมุมให้ไลมองได้พิจรณาได้ง่ายขึ้น เมื่อฉันพาไลกลับมาสู่ความวุ่นวายของข้อถกเถียงและปัญหายุ่งเหยิงในปัจจุบัน  ตั้งแต่ ปัญหาอิสราเอลปาเลสไตน์ ยิวคริสต์อิสลามว่ามีความคิดในเรื่องประวัติศาสตร์ของตนเองอย่างไร ผู้ที่ถูกเรียกว่าก่อการร้ายหรือก่อการดี และผู้ที่รุกรานหรือพัฒนา และเหตุผลใดจึงไม่มีการประนีประนอมกัน  จะทำให้ไลจัดลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดย่างมีระเบียบไม่สับสน จากคุณ : atiw1000 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 55 19:08:25