ความคิดเห็นที่ 1 จากคำถามของท่านเจ้าของกระทู้ “......ภาวนาไปเรื่อย  ๆ  ด้วยวิธีอะไรก็ตาม  ผลลัพธ์มันควรจะเหมือนกัน ใช่มั้ย......” ขอแสดงความคิดเห็นแบบส่วนตัวนะครับ   ข้อ  1  การปฏิบัติ  สมาธิ  ภาวนา  ในรูปแบบที่เรียกว่า   “......มิจฉามรรค  อันประกอบด้วย  มิจฉาทิฐิ  มิจฉาสังกัปปะ  มิจฉาวาจา  มิจฉากัมมันตะ   มิจฉาอาชีวะ  มิจฉาวายามะ  มิจฉาสติ  มิจฉาสมาธิ  เป็น......อพรหมจรรย์......” ผลการปฏิบัติ  จะเป็นรูปแบบหนึ่ง ข้อ  2  การปฏิบัติ  สมาธิ  ภาวนา  ในรูปแบบที่เรียกว่า   “......อริยมรรค  มีองค์  8  เป็นทางอันประเสริฐ  เป็นเครื่องไปจากข้าศึกคือกิเลส เป็นข้อปฏิบัติเพื่อถึงซึ่งการดับทุกข์อย่างแท้จริง  ประกอบด้วย สัมมาทิฏฐิ  คือ  ปัญญาอันเห็นชอบ สัมมาสังกัปปะ  คือ  ความดำริชอบ สัมมาวาจา  คือ  ความมีวาจาชอบ สัมมากัมมันตะ  คือ  ความมีการปฏิบัติชอบ   สัมมาอาชีวะ  คือ  ความเลี้ยงชีวิตชอบ สัมมาวายามะ  คือ  ความเพียรชอบ สัมมาสติ  คือ  ความระลึกชอบ สัมมาสมาธิ  คือ  ความตั้งจิตมั่นชอบ   ผลการปฏิบัติ  จะเป็นรูปแบบหนึ่ง ขอให้เจริญในธรรมนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 12:02:33

ความคิดเห็นที่ 2 ภาวนาไปเรื่อยๆ ด้วยวิธีอะไรก็ตาม  ผลลัพธ์มันควรจะเหมือนกัน ใช่มั้ย ขึ้นอยู่กับว่าภาวนาอะไร ?  (ภาวนา= การทำให้เกิดการเจริญขึ้น) ภาวนามิจฉา    มิจฉาก็เจริญขึ้น ภาวนาสัมมา    สัมมาก็เจริญขึ้น แน่ใจหรือว่าคุณภาวนาถูกตรงสัมมาทิฐิ   ถ้าถูกตรงเมื่อเจริญขึ้น ทุกข์น่าจะน้อยลง จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 12:07:03

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่แน่ใจว่า คุณnokbin ให้ความคิดเห็นว่า "จิตตื่น" หมายถึงอะไรค่ะ แต่สำหรับเราแล้ว คือการพิจารณาเข้าใจความจริง แม้สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่เรียบง่าย เป็นสิ่งที่เราๆ ท่านๆเข้าใจกัน เช่น -สมัยที่มาเรียนมหาลัยราม เช่าห้องพักที่หอพักรวม มีทั้งชายและหญิง ส่วนใหญ่แล้วก็จะมักชวนเพื่อนๆมาดื่มเหล้า โดยเฉพาะผู้ชาย เมาแล้วเสียงดังมาก  ตอนแรกๆนั้น เจ้าของหอ ไม่กล้าจัดการอะไร น้องสาวของเราและคนอื่นๆลำคาญ เพราะครึ่งหนึ่งเรียนจบแล้วทำงาน จะต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน  บางคืนพวกนี้ก็จับกลุ่มกัน ก๊งเหล้าที่กลางสนาม ลานจอดรถ จะต้องมีคนแอบปาของลงไปกลางวงเพื่อให้พวกนี้แตกตื่นเลิกดื่มเหล้า แต่เหมือนราดน้ำมันบนกองไฟ กลับเสียงดังและเกเรมากขึ้น   เรานั้นก็รำคาญ โมโห เกลียดชังพวกนี้มาก จนแน่นหน้าอก จนกระทั่งไปอ่านบทความสั้นๆเรื่องการพิจารณาของท่านพุทธทาส เรื่องนิสัยของคน   เราค่อยๆอ่าน ค่อยพิจารณา เห็นตรงตามที่ท่านพุทธทาสบอก สิ่งที่เกาะมันคลายลง ไม่โกรธ จะเสียงดังข้างๆห้องแค่ไหน มาเปิดลำโพงข้างๆบ้าน ก็รู้ว่านี่คือสันดานนิสัยคน  พอเราไม่โกรธ เพราะเข้าใจนี่คือธรรมชาติของคน ตั้งแต่นั้น จะดังขนาดไหน ก็นอนหลับ นอนไม่หลับ ก็ไม่โกรธ เกลียดพวกนี อีกเลยค่ะ แบบนี้ มีความสุขขึ้นมาก ^__^ ชอบ ไม่สงบหู แต่สงบใจ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 14:57:27

ความคิดเห็นที่ 4 สิ่งที่น่าอัศจรรย์ก็คือ ไม่ว่าคุณจะมาจากสายไหน ปฏิบัติมาด้วยวิธีไหน เมื่อเรามาคุยกัน เราจะรู้เหมือนกัน รู้อย่างเดียวกัน จนบางที เรายังคิดนะ (ช่วงแรกๆ) หรือว่านี่คือการสะกดจิตหมู่ ความทุกข์ลดลงค่ะ เราเรียกว่า สุขอย่างนิ่งๆ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 15:02:52

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้ามาถูกทาง ก็คือเห็นสภาพตามจริงที่ตัดมายา ตัดอวิชชาออก เกิดปัญญาตัวเดียวกัน ธรรมทุกธรรมน้อมนำไปสู่ทางเดียวกัน ถึงตอนนั้น สุข ทุกข์ ก็เป็นเพียงสิ่งที่ปรุงแต่งขึ้นเท่านั้น จากคุณ : Nirvanastream.com (สวรรค์รำไร) เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 21:52:14

ความคิดเห็นที่ 6 คำว่า"จิตตื่น" ได้ยินลพปราโมทย์ใช้คำนี้บ่อยๆ พระอาจารย์ท่านอื่นอาจจะใช้คำแบบเดียวกัน ไม่น่าจะเกี่ยวกับคำว่า เห็นทุกข์หรือเป็นสุข น่าจะมีความหมายว่า จิตเริ่มที่จะรับรู้สภาวะธรรมมากกว่า จากคุณ : นิแรน เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 55 23:48:14

ความคิดเห็นที่ 7 เค้าว่าเค้าภาวนาไม่ผิดหนา แต่เค้าก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้ คิดมาสองวันล่ะ ยังตอบไม่ได้เหมือนเดิม จิตตื่น นี่สำหรับเรามันตื่นรู้  เกิดจะรู้ชัดขึ้นมา จากที่ไม่รู้ หรือเบลอๆ เขาตื่นตัวขึ้นมา บางทีก็เห็นทุกข์ บางทีก็เห็นสุขนะ คือมีอะไรให้เห็นก็เห็น  จิตตื่นตัว ไม่หลับไม่นอนอะไรงั้น มันเห็นชัดขึ้นเยอะ  เราเป็นพวกเห็นแต่ทุกข์ แล้วก็เห็นต่อไปว่า ทุกข์เป็นแค่ภาวะ จะละทุกข์ได้ มันไม่ได้ตื่นอย่างเดียว แบบต้อง จิตรู้ และจิตอิ่ม จิตมีกำลัง นุ่มนวลด้วย ตื่นแบบโพลงๆ แข็งๆ ก็มีนะ   จิตตื่นเป็นแค่ต้นทางนะสำหรับเรา   ตื่นได้ย่อมดีกว่าหลับไหล แต่ตื่นแล้วจะทำไรต่อไปดีล่ะ.. ตื่นแล้วต้องทำงาน หางานทำซะ ทำจนกว่าจะหมดงานเลย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 00:54:00

ความคิดเห็นที่ 8 จิตตื่น เป็นภาษาที่ใช้กันหลายสภาวะ อย่างที่เพื่อนๆว่า เราอยากทราบความเห็นที่กว้างๆเลยเรียกว่าจิตตื่่น ที่ตอบมาเราเห็นด้วยทั้งหมดเลยเป็นการยืนยันว่า คนอื่นก็เห็นเหมือนเราเว่ย แต่ถ้าเราขอถามเพิ่มเติม เจาะจงลงไปที่สภาวะทีรู้สึกเกิดขึ้นเอง แว่บขึ้นมา พอเราเผลอๆ ทำอะไรอยู่ก็ตาม ความรู้สึกแว่บขึ้นมา รู้ตัว หลุดออกจากความคิด ความคิดจะหายไป ความรู้สึกแว่บๆขึ้นมาอันนี้ มันเคยให้ความสุข ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ความสุขจะตามมาทันที ทุกครั้ง ความทุกข์ใจที่มีจะหมดไป แต่ยกเว้นคราวนี้ มันให้ความทุกข์แฮะ ถ้ากำลังเผลอๆ เพลินๆ พอมันรู้สึกตัวขึ้นมา จะจุกหน้าอกเลย เป็นความรู้สึกตัวที่เหมือนเผลอๆแล้วโดนตบเลยตื่น ประมาณนี้ คือมันเจ็บตัวด้วย เคยเป็นกันมั้ย จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 02:39:18

ความคิดเห็นที่ 9 เอ.. พยายามทบทวนตัวเอง แบบนี้ไม่เคยนะคะ แต่คิดว่าอาการที่คุณ nokbin น่าสนใจ ลองแลกเปลี่ยนดูนะ เข้าใจว่าความรู้สึกแว่บนั้น คือ "ความรู้สึกตัว" พอรู้สึกตัว มีสติขึ้นมา(จิตตื่น) ก็หลุดจากความคิด ขณะนั้นอาจเกิดปีติตามมา แต่ส่วนตัวเราไม่เป็น หรืออาจไม่ได้สังเกต ถ้าเรารู้สึกตัว จากที่เผลอๆ มันจะคมชัดขึ้น จิตตั้งมั่น มีกำลังเกิดขึ้น เหมือนจิตวิ่งเข้าฐาน ล็อกได้ จะเกิดกำลัง (แต่เราอาจไม่ได้มองว่าเป็นความสุขก็ได้) สำหรับความทุกข์ที่คุณว่า  อาจจะเป็นเวทนาหรือเปล่า ผัสสะเวทนา หรือว่าเป็นผลของสติที่ดึงแรงมาก คือสมมติว่า เรานั่งสมาธิ กำลังเคลิ้มจะโงก แล้วสติเขากระชาก หน้าหงายเลย เคยป่ะ เป็นตอนนั่งสมาธิน่ะ  มันวูบแรง แล้วสติดึงกลับแรงมาก หน้าหงายจริงๆ เคยแบบเจอดีดออกจากสมาธิเลย เตือนแรงม๊ากก   อาการนี้น้อยลงเมื่อสติดีขึ้น ชำนาญในสมาธิ ตอนหลังๆ ไม่เป็นอีกเลย หรือแบบนั่งสมาธิ จะมีช่วงนึง จิตอ่อนไหวเปราะบางมาก ได้ยินเสียงนิดเดียว จิตเหมือนถูกกระแทก จุกเลย เพราะขณะนั้นเป็นสมาธิ  จิตเขารวมอยู่ประมาณนึง แต่สติเขาอ่อนมาก พลังงานจากเสียงเหมือนไม้หน้าสาม กระแทกจิต แบบไร้ปราการป้องกัน โดนเต็มๆ พอตอนหลังแก้อาการได้ ด้วยกำหนดสติตลอด และเอาสติไปดูจิตด้วย จ่อที่จิต ถ้าไม่เข้าลึก สติคลุมทั้งกายทั้งใจเลย แต่ถ้ากายหาย สติอยู่กับจิตเท่านั้น สตินี่ถ้าฝึกเขามากๆ เขาจะไวมาก วิ่งไปหู วิ่งไปดูที่มาของเสียง วิ่งกลับมารายงาน อ้อ..เสียงขวด แถมกลับมารักษาจิตไม่ให้ตกใจ  ปฏิกิริยามันเร็วมากค่ะ เขาหมุนรอบตัวได้เลย ในแง่ของวิปัสสนา เราแค่กำหนดรู้  รู้สึกตัวแล้วสุขก็รู้  ละ  (ไม่ยึดว่าสภาวะนี้ดี ต้องยึดถือไว้ เด๋วไม่ดีขึ้นมาจะกลุ้ม)  รู้สึกตัวว่าทุกข์ ว่าเวทนา ก็รู้ ถ้าสติคม ทุกข์นั้นจะดับ ตอนเราเจอโปรกระแทกจิต ใช้หนอช่วยเลย ตกใจหนอๆๆๆๆ  เจ็บหนอๆๆ จนเขาคลายเป็นปกติ เรียกว่าปลอบใจจิตก็ได้ ต้องหนอเลย ไม่หนอ เอาไม่อยู่ค่ะ.. ถือว่าแลกเปลี่ยนนะ อาจไม่ตรงก็ได้ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 05:08:16

ความคิดเห็นที่ 10 ขอโอกาสท่าน จขกท. แสดงตามความเข้าใจ จิตตื่น  นอกจากเป็นสภาวะที่มีสติจิตกลับฐาน  การที่จิตกลับมาฐานที่ตั้งก็คืออยู่ปากประตูเข้าสมาธิแล้วนั่นเอง  อาการปิติย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา  นอกจากนี้จิตยังมีกำลังมากพร้อมทำงาน...โดยส่วนตัวถ้าไม่กำหนดรักษาอารมณ์ไว้เนื่องจากกิจการหน้าที่ที่กระทำอยู่  จิตจะเดินเข้าสมาธิไปตามลำดับเลยที่เดียว    ตอนนี่เกิดขึ้นจำได้ว่าตามครูบาอาจารย์ไปเที่ยวกรรมฐานตามป่าเขา  ป่าบางแห่งเกิดอาการจิตตื่นดังกลับสู่มาตุภูมิ..และมักจะมีอะไรดีๆเสมอในสถานที่เหล่านั้น   บ้างให้กำลัง  บ้างตัดกระแสรบกวน  บ้างแสดงธรรมให้เราได้เห็นได้พิจารณา  ล้วนส่งเสริมการปฏิบัติ   ส่วนท่าน จขกท. มีเวทนากายอาการเกิดขึ้น....คาดเดาเอาตามประสาคนยังไม่รู้   น่าจะเกิดจากจิตกลับฐานไม่ปกติ  กล่าวคือ  การกลับฐานครึ่งๆกลางๆ  หรือฝืนการกลับฐานของจิต   ดังในการทำสมาธิภาวนา...หากฝืนการเดินของจิต  จะเกิดอาการอึดอัดหายใจไม่ออก  เจ็บหน้าอกเหมือนคนดำน้ำที่ใกล้จะหมดลม...   ลองตั้งสติให้มั่นไว้  เขาจะเคลื่อนไปหรือเกิดอาการใดๆก็ระลึกรู้ไปตามธรรมชาติ  อย่าไปขืน  อย่าไปขวาง  อย่างไปปรุง   ให้เขานิ่งก่อนค่อยว่ากัน ขอโปรดพิจารณา..อาจพอเป็นประโยชน์บ้าง อนุโมทนาในกุศลทั้งหลายที่บังเกิดกับทุกท่าน  สาธุ สาธุ สาธุ จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 10:51:15

ความคิดเห็นที่ 11 ตามคห 8 น่าจะเรียกว่า เป็นความรู้สึกตัวหรือสติเกิดตามที่ลพปราโมทย์ท่านพูดเอาไว้  คุณ nokbin ควรไปกราบพระอาจารย์ที่ท่านปฏิบัติตามอยู่เพื่อขอคำชี้แนะว่าควรทำอย่างไรต่อไป คำว่า "จิตตื่น" ที่ผมเข้าใจ คือ สภาวะที่จิตนั้นมีอาการโพล่งขึ้นมา โปร่ง โล่ง เบา สบาย ไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร เห็นอะไรรู้อะไรก็รู้สึกเฉยๆ เรียกว่า สักว่ารู้สักว่าเห็น มันจึงไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เช่น นั่งสมาธิหรือเดินจงกรมอยู่ดีๆ จิตมันโพล่งขึ้นมาเอง จึงเรียกว่า "จิตตื่น" และอาการแบบนี้ไม่น่าจะเป็นแป๊บๆ แต่กินเวลาหลายนาทีหรืออาจจะกินเวลายีสิบถึงสามสิบนาทีจึงเข้าสู่ภาวะปกติ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 55 11:33:57 จากคุณ : นิแรน เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 10:54:09

ความคิดเห็นที่ 12 สภาวะที่จิตนั้นมีอาการโพล่งขึ้นมา โปร่ง โล่ง เบา สบาย ไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร เห็นอะไรรู้อะไรก็รู้สึกเฉยๆ เรียกว่า สักว่ารู้สักว่าเห็น มันจึงไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข ^^^ อาการแบบนี้ต้องเจอกันทุกคนรึเปล่า? จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 12:52:46

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบ 1 : ภาวนาแล้ว "จิตตื่น" คำนี้น่าจะเป็น"ขนิกสมาธิ"คือจิตเข้าฐานหรือ "จิตสงบ" จิตสงบนี้ ไม่ทุกข์และไม่สุข แต่อยู่ตรงกลางระหว่างทุกข์และสุขครับ... ตอบ คห.8 : ลองสังเกตุใหม่น๊ะครับ เมื่อจิตตื่นขึ้นมาความคิดหายไป ตรงนี้พิจารณาให้ดีๆว่าเป็น ความสุข หรือ จิตสงบ ที่จริงแล้วน่าจะเป็นสภาวะจิตสงบมากกว่า  วิธีสังเกตุความสุขจิตจะลอยๆอาจจะสังเกตุ ยากซักหน่อยน๊ะ แต่ถ้าสังเกตุบ่อยๆจะเห็นเอง( ต้องใช้โยนิโสมนสิการ)คือการพิจารณาโดยแยกคาบ พิจารณาเปรียบเทียบเมื่อเราพิจารณาเปรีบบเทียบ เช่นจิตเป็นกุศลจิตจะเบาลอยๆ จิตเป็นอกุศลจิตจะหนักๆ ตื้อๆ แต่ถ้าสภาวะจิตสงบ จิตจะอยู่ตรงกลางไม่เบาไม่หนัก  ลองสังเกตุดูก่อนแล้วจะเข้าใจ "จิตสงบ" ได้ชัดเจนว่าแตกต่างจากความสุขที่ลอยๆอย่างรัย ถ้าทำแล้วเกิดความทุกข์เมื่อไร จิตจะหนักๆหรือเกิดอกุศลแล้วอาการจุกอกนั่นก็เป็นจุดสังเกตุได้ เพราะอกุศลมักจะรวมเป็นก้อนกลางหน้าอก  เมื่อเกิดสภาวะแบบนี้พึงสังวรณ์ว่าทำผิดทางซะแล้ว โดนโลภะ  ครอบงำ อาการที่อยากเห็นสุขนั่นแหละคือโลภะ  ฉนั้นแล้วต้องพิจารณารู้แบบไม่เพ่ง รู้เบาๆไม่คาดหวัง จะเกิดอะไรขึ้นเรามีหน้าที่รู้อย่างเดียว... ขอกลับมาเรื่องจิตตื่น อีกครั้งนึง การที่เราสะสมจิตตื่น หรือขนิกสมาธิ หรือความสงบ หรือที่หลวงพ่อสมบูรณ์ ท่านบอกจิตได้พัก จิตว่างๆ นี่ก็คือจิตสงบ สิ่งที่ควรทำคือสะสมสภาวะ"จิตตื่น"หรือจิตสงบนี้เอาไว้ หลวงพ่อท่าน บอกว่าถ้าตรงนี้มันต่อเนื่องนั่นล๊ะจบ (ตามความคิดผม คือมันจะเป็นมหาสติน๊ะครับ) วิธีปฎิบัติเพื่อให้พบจิตตื่น หรือจิตสงบ ลองดูวิธีของหลวงพ่อสมบูรณ์น๊ะครับ ผมว่าง่ายดี ดูความรู้สึกนี่แหละเห็นทั้งเวทนาและความคิด(จิต) เห็นสภาวะเกิดดับพวกนี้ได้ล๊ะั เดี๋ยวจิตเข้าฐานหรือจิตสงบเองครับ... จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 55 13:07:30

ความคิดเห็นที่ 14 #9 ที่คุณ chaosy เล่าเรื่องในสมาธิให้ฟัง ทำให้เรานึกถึงตอนตัวเองนั่งสมาธิเลย มันมีอาการสะดุ้ง เวลาเคลิ้มๆ เหมือนกัน แต่ก็ไม่ถึงกับหน้าหงาย หรือโดนดีด ขนาดนั้น 555 . ถ้ามันเป็นสติ อย่างที่คุณ chaosy เล่าใน คห 9 เราก็ชักจะไม่ปลื้มกับมันแล้วหล่ะ เมื่อก่อนเราคิดว่าสติกับเราเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนี้เราห่างๆกันบ้างก็ดีนะ 555   เล่นมาทีเผลอ.. . จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 02:16:27

ความคิดเห็นที่ 15 #12 รอ เจ้าของประโยคมาตอบ ไม่รู้ว่าจะรู้ตัวรึป่าวหน่ะ จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 07:55:40

ความคิดเห็นที่ 16 #13 ขออธิบายสภาวะที่พูดถึงเพิ่มอีกนิดนึง มันเป็นสภาวะที่ไม่ได้ทำขึ้น คือความรู้สึกตัวมันแว่บขึ้นมา ขณะที่เรากำลังเดินอยู่ นั่งอยู่ทำงานอยู่ แว่บขึ้นมา มันเกิดจิตสงบ อย่างที่คุณล้าน5 บอก แต่บวกเวทนาคือจุกหน้าอก ด้วย เราเองก็สงสัยว่า เฮ้ย ทำผิดป่าว แต่อีกใจก็คิดว่า เราไม่ได้ทำนะ เราไม่ได้ตบหัวตัวเองนะ ไอ้นั่นมันตบ #10 เรื่องจิตกลับฐานไม่ปกติ น่าสนใจ เราจะลองสังเกตุดู จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 08:38:12

ความคิดเห็นที่ 17 #12     อาการแบบนี้ต้องเจอกันทุกคนรึเปล่า?   สภาวะที่ผมเรียกว่า "จิตตื่น" นี้ คงไม่ได้เกิดกับทุกคนหรอกครับ เพราะว่าทุกอย่างเป็นปัจจัตตัง และผมก็ไม่ค่อยได้ยินใครพูดถึงสภาวะแบบนี้ มีสหายธรรมของผมเล่าให้ฟังในสิ่งที่เขาประสบครั้งหนึ่งเมื่อ 7-8 ปีก่อน สภาวะอย่างนี้ยังไม่เป็นฌานเพราะถ้าเป็นฌานจะสามารถทรงอาการอยู่ได้เป็นวันๆ จากคุณ : นิแรน เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 10:32:41

ความคิดเห็นที่ 18 14 แสดงว่าเผลอจริงอ่ะจิ..  555 เพื่อนรักเขาก็ทักกันแรงๆ แบบนี้แหละ ที่เราหน้าหงาย ไม่รู้สติหรือลูกถีบผู้ใด 555  แต่หงายจริงๆ เจ็บคอตื่นเลย 55 แต่เผลอบ่อยๆ ก็ดีนะ  เผลอบ่อย แสดงว่ารู้สึกตัวบ่อย ดีกว่าเผลอยาวววววววววว ที่ผ่านมาจิตตื่นขึ้นมาพบกับความสุข  หนนี้จิตตื่นขึ้นมาพบกับความทุกข์แล้วละมั้ง กร๊ากกก สิ่งที่ต้องเพิ่มเติม คืออย่าไปให้ค่ากับสภาวะ ว่าดีหรือไม่ดี ชอบหรือไม่ชอบ มันจะเป็นนิสัย คุณ nokbin  ลองพิจารณาดูนะ ไม่ต้องรู้สมมติของสิ่งนั้น อาการนั้นก็ได้ แต่ดูสภาวะนะ มันมีสองส่วน มีสภาวะที่เกิดขึ้น แล้วดับไป อีกส่วนหนึ่งสะท้อนให้เราเห็นว่า เรามีตัณหาอยู่ มีตัวปรุงแต่งสภาวะ สภาวะดี เรามีความสุข สภาวะไม่ดี เราไม่ชอบ อาจไม่ถึงทุกข์ แต่ก็ไม่ชอบ ไม่พอใจ ความชอบไม่ชอบในสภาวะ คือการปรุงแต่ง อุปทาน นำไปสู่ตัณหา และไปต่อได้อีกมาก คนภาวนารุ่นใหม่กลัวว่าจะติดสมถะ ติดนิมิต แต่ที่จริง การภาวนาแบบที่ว่าไม่เอาสมถะ ก็มีสภาวะให้ติดได้ ติดว่าสติดีไง เจริญสติก็ติดเจริญสติ เจริญอยู่อย่างนั้น ติดดีนี่ เราว่าแก้ยากกว่า 555 เพราะคนติดมักไม่รู้ตัวว่าติด ติดนิมิตยังติดของนอกตัว แต่ติดของในตัวนี่ มักจะมองไม่เห็นกัน พระอาจารย์ท่านจะสอนให้เห็นเป็นธรรมดาหมด  คือทุกสภาวะ เอาเก่งเร็ว ก็รู้ละ เลยไม่ต้องย้อนสัญญามาพิจารณา ผ่านแล้วผ่านเลย ไปเจอข้างหน้าว่ากันใหม่ ถ้าอยากเก่งช้าๆ ก็พิจารณาก็ได้ บางทีมันอยากรู้ว่าอะไร ก็พิจารณาหาเหตุ แต่ว่าต้องมองสองเลเยอร์ คือเหตุมันมี ชื่อเรียกมันมีก็จริง แต่มันมีเลเยอร์ที่เราต้องเห็นตัวเอง ว่าเราปรุงแต่งและให้ค่ากับสภาวะนั้นๆ ด้วย   ธรรมดาคือ ดีเราก็ชอบ ไม่ดีเราก็ไม่ชอบ รักสุข เกลียดทุกข์ เป็นธรรมดา แต่เราภาวนาก็เพื่อให้รู้ทัน การปรุงแต่งของธาตุขันธ์ จากเหตุมาประชุมกัน หมดเหตุก็แยกย้าย เราภาวนาเพื่อให้รู้ทัน การปรุงแต่งของจิตสังขาร เราเองพิจารณาจริงๆ เราว่าที่คุณเป็นไม่ผิดปกติหรอก  แต่คุณไปปรุงแต่งว่ามันไม่ดี ที่จริงมันอาจเป็นสภาวะที่เป็นปกติธรรมดา ที่คุณกำลังพัฒนาไปสู่การเรียนรู้อะไรบางอย่างก็ได้นะคะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 12:40:54

ความคิดเห็นที่ 19 ขอสนทนาต่อนะคะ ขำคำว่า "โปรกระแทกจิต" ที่เราเคยเจอ จะเป็นตอนสมาธิดีดี แต่คาดว่ากำลังสติจะอ่อนล่ะค่ะ เพราะได้ยินเสียงปั่ง ขึ้นมา แล้วตกใจเลย ตกใจแบบสมาธิกระเจิง อีกอย่างที่ตอนนี้เป็นบ่อยคือ สมาธิตั้งมั่นอยู่ แต่ปากมันกลืนน้ำลาย ตอนนี้เราอาจจะยังไม่เก่ง เลเวลยังน้อย ถ้าตัวขยับ สมาธิจะหายไปแป๊บนึง แล้วต้องไปตั้งลำกันใหม่ กลืนน้ำลายก็เหมือนกันค่ะ ต้องตั้งลำใหม่ทุกครั้งเลย นี่กำลังคิดว่า จะฝึกยังไง ให้กายขยับ หรือกลืนน้ำลายแล้วสมาธิไม่หลุด ไม่งั้นรู้สึกเสียเวลาตั้งลำจัง ถ้ากำลังเผลอๆ เพลินๆ พอมันรู้สึกตัวขึ้นมา จะจุกหน้าอกเลย เป็นความรู้สึกตัวที่เหมือนเผลอๆแล้วโดนตบเลยตื่น ประมาณนี้ คือมันเจ็บตัวด้วย เคยเป็นกันมั้ย ^^^ แบบนี้ไม่เคยเจอค่ะ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 13:15:14

ความคิดเห็นที่ 20 วิธีฝึกคือ เดินจงกรมค่ะ เดินจงกรม ได้สมาธิ ได้สติ สมาธิอยู่ที่จิต สติอยู่ที่กาย เดี๋ยวก็ไปอยู่ที่จิต เดี๋ยวก็อยู่ที่กาย เราไม่เพ่ง เราแค่รู้สึกตัว สมมติว่าน้ำลายมันออกมาเต็มปาก เรากำหนดรู้ก่อน แล้วก็กำหนดว่าจะกลืน เบาๆ นะ สมาธิยังอยู่ที่จิตนะ สติก็อยู่ที่จิต แบ่งสติมารับรู้คอหอย  เราแค่รู้สึกชัดๆ ในการกลืน จากนั้นก็กลับเข้าสมาธิต่อ ไม่ต้องสนใจคอหอยอีกต่อไป สมาธิ สติ แบ่งได้ค่ะ แบ่งมารับโทรศัพท์ยังได้ แล้วเข้าต่อเลย  แต่ว่าเวลาแบ่งมารับโทรศัพท์ จะคุยไม่รู้เรื่อง รับเพื่อวางสาย หรือกดวางสาย เบาๆ สบายๆ อย่าไปเสียดายสมาธิ  ส่วนใหญ่โดนหลอก  ออกจากสมาธิได้ก็เข้าใหม่ได้ อย่าไปเสียดาย เขาออกบ่อยๆ ได้วสีนะ ต้องคิดอย่างนี้ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 55 19:01:07

ความคิดเห็นที่ 21 จิตตื่น  เหมือนตื่นนอนป่าวคะ คือที่เคยรู้สึก มันเป็นอย่างนั้น รับรู้ได้ว่าข้างในตรงช่องท้อง มันตื่นจากหลับใหล มีความรู้สึกตัวขึ้นมา แล้วก้เห็นโมหะชัดขึ้น คือ ความง่วงงุน ความเบลอ ซึ่งเมื่อก่อนก้แค่รู้สึกว่าง่วง รู้สึกเบลอ แต่หลังจากตื่น คือ มันเห็นด้วย มีตัวที่รู้อยู่ข้างใน (ยังตื่นไม่เต็มตาค่ะ หลับๆตื่นๆ ^^ เลยชักจะบรรยายไม่ถูก) แต่ถ้าถามว่า มีความสุขหรือความทุกข์ ตรงนี้ คงแล้วแต่จิตมังคะ ว่ามันสะสมอะไรไว้ ไม่ว่าจะสุข หรือทุกข์ มันมีสาเหตุทั้งนั้น ถ้าลองดู ค้นเข้าไปในจิตให้ดีๆ เพราะบางครั้งเราสะสมความรู้สึกต่างๆไว้ โดยไม่รู้ตัว ที่เคยเป็นมา มีวันนึงที่ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุข แต่แค่แป๊ปเดียว จิตรับรู้ถึงสภาวะแวดล้อมของชีวิตในช่วงนั้น ที่กำลังเผชิญอยู่ ความทุกข์มันถาโถมเข้ามาทับแบบถล่มทลาย ทุกข์มากๆๆๆ เป็นตรงข้ามกับตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเลย จากคุณ : ปอตี้ เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 07:56:14

ความคิดเห็นที่ 22 #18 เผลอ แบบที่กำลังพูดถึง มันมีอาการแบบนี้นะ กำลังนั่งทำงาน ใจลอยๆ เพลินๆ ไปอยู่กับว่างๆ ไม่รับรู้อารมณ์ นิ่งๆ เหมือนศาลาพักคนเดินทาง บางขณะตอนที่ ใจมันจะหลบไปไม่รับรู้ความรู้สึกตัวเอง มันไปแขวนอยู่กับความว่างๆ ใจจะสบายนิดดนึง ระหว่างนั้นเองความรู้สึกตัวอัตโนมัติ ก็แว่บเข้ามา เหมือนโดนน้อค ด้วยหมัด เข้าลิ้นปี่ เลยจุก   ใจมันร้องเลย อะไรว่_ะ งง เล่าแล้วก็ขำ 555 แต่ตอนยังไม่เล่านี่ ขำไม่ออก เพราะตอนเผลอนี่เราไม่รู้ตัวอยู่แล้วใช่ป่ะ รู้อีกทีก็จุก แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 55 09:20:11 จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 09:06:16

ความคิดเห็นที่ 23 ฟังยังไงก็ว่าสติอ่ะคุณ สติทำงาน   ไอ้ที่ว่างๆ สบายๆ นั่นน่ะ มันเป็นว่างที่มีโมหะ มันเป็นภวังคจิต จิตไหลไปเคลิ้มสบายยยยย สติเขาคงรู้แหละว่าอันนั้นไม่ใช่ เลยดึงกลับ พอสติดึงกลับ กระชากจิตเข้าฐาน ก็จุกอ่ะนะ คือจิตวิ่งกลับกระทันหัน เออ..ข้างบนใครบอกไว้หว่า.. เขาวิ่งกลับเข้าฐาน แบบไวเกินไปน่ะ เรานึกออกแล้ว เราเป็นเหมือนกัน แต่ของเราจิตเขาออกไปเลยนะ ไปทำงาน ทีนี้เวลากลับเข้าร่าง 55 (ฟังพิกล) เช่นรู้ว่ามีคนมาแถวๆ หน้ากุฏิ สติรู้แล้วด้วยฟามกังวล จิตต้องรีบกลับ บางทีจิตมันเข้าฐานไวเกิ้น ปึ๊บ.. จุกอกจริงๆ ด้วย  เห็นดาวเลยว่างั้น อาการเหมือนถอนออกจากสมาธิลึกๆ เร็วเกินนั่นเอง ซึ่งแน่นอนว่าสติไม่สมดุล เลยมีกระชาก อ่า..ใช่เลย ไม่ใช่โดนถีบแบบที่เราโดนในสมาธิหรอก เป็นอาการของจิตกลับฐานเร็วผิดปกตินั่นแหละ ชัวร์ ! ถ้าเล่าละเอียด เห็นภาพกว่า จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 10:40:18

ความคิดเห็นที่ 24 #23 เอ๋อ อาการจิตเข้าฐานเร็วเกิน เหมือนเข้าทรงง้นใช่ม่ะ กระตุกๆ 555 ถ้าไม่อยากกระตุก ก็อย่าออกจากร่าง 555 เราเพิ่งเป็น แต่ก็เป็นอยู่หลายเดือน สติตัวจริงนี่ มันเกิดเองใช่ม่ะ วันนึงอยู่ในห้องนอน ในหัว ฟุ้งๆๆ โวย วาย ไม่ได้ศัพท์ บ่นพึมพำ สติมันเกิด แต่ไม่เต็มที่ เกิดการแย่งพื้นที่กัน ระหว่างสติ กับความคิด ฟุ้ง อันนี้ก็เกิดเวทนาอีกเหมือนกัน ตอนนั้นคิดเห็นว่าธาตุขันธ์นี้ทุกข์จริงเนาะ จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 13:46:14

ความคิดเห็นที่ 25 ไม่ช่าย ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่เข้าทรง 555 หมายความว่า จิตน่ะ เขาไม่ได้อยู่ในกายตลอด ถ้าคุณไม่กำหนดสติ ทำความรู้สึกตัว คุณก็ส่งจิตออกนอกเขาก็ออกไปไง คิดถึงนั่นนู่นนี่จิตก็ไปแล้ว ออกไปแล้ว ความไวของจิตน่ะไวเกินแสง แต่ไอ้ที่ไหลเข้าภวังคจิต ก็คือหลบใน   มันไม่ใช่กระตุก แต่มันเหมือนตกใจแหละ จิตเขาอยู่ในภวังค์ แล้วถูกสติดึงกลับอย่างรวดเร็วน่ะ เราก็เขียนฮาๆ ว่าเข้าร่าง เคยตกใจไหม เหมือนจิตหายไปจากร่างน่ะ ที่ว่าใจหายไง หายไปเลย.. (เวลาจวนตัวจิตหนีก่อนจริงๆ นะ 55) อันนี้ก็คล้ายๆ กันแต่ย้อนศร จากที่เขาหนีไปล่องลอยในปุยเมฆ เขาถูกเรียกกลับโดยสติ วูบ..อั๊ก.. สงสัยชนยอดอก หรือลิ้นปี่..เลยจุก กร๊ากกก จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 14:59:33

ความคิดเห็นที่ 26 ส่วนที่กระตุกนะ ปกติถ้าเข้าฌานสอง แล้วมีปีติแบบอุเพงคาปีตินะจะสั่นเลย ตัวกระตุก อาการปีติมีสารพัดอย่าง มันเป็นกำลังของจิต ดูยังกะคนเข้าทรง คนเป็นนานเขาก็เบื่อ ไปนั่งสมาธิ ต้องแอบๆ เพราะเวลาอุเพงคาปีติมันโครมคราม อายเขา เขาคิดว่าเข้าทรง อย่างนั้นถ้ากำหนดรู้ ถึงวันนึงจะผ่านเอง ต่อมาปีติจะนิ่มนวลขึ้น แต่ก็ปัสสัทธิข่มเอาได้เหมือนกัน   กระตุกแบบปีติมันจะกระตุกนาน   แต่กระตุกของสติ มันเหมือนโงก แล้วเงยอ่ะ ทีเดียวตื่น สติตัวจริง เราไม่ค่อยยึด 55 ไม่รู้ตัวจริงตัวปลอมเป็นยังไง เอาเป็นว่าเราเห็นว่าสติที่เราตั้งใจจะกำหนดรู้ เวลาฝึกภาวนามันอย่างนึง อันนั้นมันมีความพยายามจะมีสติ เป็นสติแบบแข็งโป๊กเลย มันไม่เป็นธรรมชาติ คนเจริญสติมักจะมีสติดีเยี่ยมตอนเจริญ แต่พอไม่เจริญหลงตลอด แล้วไม่รู้ว่าหลง แต่สติที่เขาเป็นอัตโนมัติแล้ว อยู่เฉยๆ เหมือนไม่มีสติ แต่ไม่เผลอ แต่เมื่อมีเหตุปัจจัยสติมาเลย มาจากไหนไม่ทราบ มาได้เวลาพอดี แบบนี้สติอัตโนมัติ จะเกิดได้เมื่อเราฝึกไปเรื่อยๆ จนเขาเป็นอัตโนมัติ คือไม่ได้จงใจทำสติเฉพาะตอนเดินจงกรม แต่ว่าพยายามระลึกรู้อยู่ตลอดเท่าที่รู้สึกตัวขึ้นมา จนมันเป็นนิสัย แต่ว่าสติอัตโนมัติ เวลาฝึกมันต้องฝึกสบายๆ ฝึกจากชีวิตประจำวัน ฝึกตลอดเวลา เรียนรู้จากการกระทบของผัสสะเวทนาอารมณ์ ดังนั้นถ้ามีใครเขาสอนเจริญสติแบบไม่เพ่ง แบบสบายๆ ผ่อนคลาย อะไรทำนองนี้ เราไปศึกษาได้เลย ว่าเขาฝึกยังไง เหมือนนักวิ่งซ้อมวิ่งทุกวัน ตอนเย็น  กับน้องวัลลี วิ่งเช้าวิ่งเย็น เพราะมีความจำเป็นจะต้องวิ่ง วิ่งไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ตั้งใจจะเป็นนักวิ่งทีมชาติ แต่วิ่งทุกวันวันละหลายรอบ เอาสองคนนี้มาสู้กัน จะพบว่าน้องวัลลีฟอร์มไม่ดี แต่แกร่งกว่าเยอะ แบบนั้นน่ะค่ะ สติแย่งพื้นที่กัน กับความฟุ้งซ่าน  นึกภาพออกเลย ประลองกำลังกัน เหนื่อยแทบตายกว่าจะชนะได้ เหนื่อยบ่อยๆ จะรู้ว่า เหนื่อยเปล่า... กร๊ากกกกก เหนื่อยสู้กับตัวเองน่ะ  สู้กับวิภวตัณหาของเราเองงง ถ้าทำใจกลางๆ มันฟุ้งก็ฟุ้งไป ฝุ่นตลบเราหยุดหายใจแป๊บ เด๋วก็ดับ 55 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 15:35:19

ความคิดเห็นที่ 27 ขอย้อนกลับไปที่ " จิตตื่นขึ้นมาแล้วจะมีความสุขหรือความทุกข์ " ขอให้ความเห็นว่า จิตตื่นแล้ว...จะอยู่เหนือสุขเหนือทุกข์  ไม่หลงในสุขในทุกข์ ครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 08:53:27

ความคิดเห็นที่ 28 (ตั้งกระทู้ทีไร ก็งานเข้าจนไม่มีเวลาอ่าน) เล่าถึงเมื่อวันก่อน ใจลอยไป เราทำความรู้สึกตัวขึ้นมาได้ก่อน ความรู้สึกตัวที่เกิดขึ้นเองตามมาทีหลัง ก็ไม่กระตุก เข้ากันได้พอดีๆ ได้อาการตื่นและสงบ ตามมา เห็นสภาวะแล้ว เราก็อยากได้ชื่อเรียกของมันหน่ะ ขอบคุณทุกท่านที่มาให้คำตอบ จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 16:41:20